Χαμένο κορμί...

Μου τη δίνει... Άγρια... Μου τη δίνει η αμφισβήτηση. Μου τη δίνει που όλοι τα ξέρουν όλα. Και εντάξει. Τα ξέρεις. Τα έζησες? Κι'αν τα έζησα γιατί συνεχίζεις να το αμφισβητείς? Κι'αν τα είδα γιατί συνεχίζεις να τα διαψεύδεις? Αφού για σένα είναι απλές φήμες, απλά συμπεράσματα χωρίς λογική, στοιχεία, επιχειρήματα. Γιατί επιμένεις να θέλεις να είσαι σωστός? Μου συνέβη 20 στις 25 φορές και σένα ποτέ. Πώς μπορεί να έχω λάθος, τουλάχιστο σ'αυτά που έζησα? Πώς μπορείς να είσαι σωστός σε κάτι που ποτέ δεν έζησες? Τα βλέπω τώρα μπροστά μου. Πώς δικαιούσαι να το αρνείσαι επειδή με βάση τη δική σου λογική δε μπορεί να συνέβει? Παρατήρησες ποτέ τα σύννεφα του Νιόβρη? Είδες ποτέ τα χελιδόνια πώς μαζεύονται πριν ξεκινήσουν για το ταξίδι τους το φθινόπωρο? Πρόσεξες πως φέτος δε μαζεύτηκαν, απλά έφυγαν? Τι μ'ενδιαφέρει αν προσέχεις παπούτσια, καταστήματα, ταμπέλες? Γιατί νομίζεις πως έτσι είσαι πιο παρατηρητικός, πιο σωστός? Σου λέω κάτι. Σού'πα ποτέ ψέματα? Τότε γιατί το αμφισβητείς? Επειδή σου λένε όλοι οι άλλοι ή επειδή λες κι' εσύ? Επειδή δε μ'έχεις ικανό? Και λοιπόν? Τι νομίζεις ότι είσαι? Ένα ανθρωπάκι. Ένα προβατάκι μέσα στην αγέλη. Κι'αν έχεις κάποια θέση, ένα δίπλωμα, λεφτά, δεν είσαι κάποιος. Είσαι κάτι. Κάτι παραπάνω από το τίποτα. Κι'αν έχεις γκόμενες σωρηδόν ή τους άντρες τους παίζεις στα δάκτυλά σου δεν είσαι τίποτ'άλλο από ένα ενεργό κορμί, ένα κομμάτι κρέας με καμπύλες ή με όργανο προς άμεση χρήση, επιθυμητό και ποθητό. Θες να σου δώσω σημασία περισσότερο απ'το ότι είσαι γυναίκα με ότι σημαίνει αυτό για έναν άνδρα, συνεργασία, φλερτ, σεξ, ευχάριστες στιγμές, ή είσαι άνδρας με ότι σημαίνει αυτό για έναν άλλο άνδρα, συνεργασία, συμμαχία, αντιπαλότητα, φιλία? Μα τότε δεν θα σε κοίταγα καν. Αν άξιζες θα το καταλάμβαινες. Κάθε λίγο σε τεστάρω. Γι'αυτά που λες, γι'αυτά που κάνεις, σε μένα και στους άλλους. Ακόμα και σ'αυτά που λέω ή κάνω επίτηδες για να μάθω στην αρχή πώς αντιδράς και μετά για να επιβεβαιώνω τα συμπεράσματά μου. Θες να σου πω την αλήθεια? Όχι. Θες να σου πω ωραία λόγια. Αν ήθελες την αλήθεια θα την έψαχνες. Και θα την έβρισκες. Από μένα θες ωραία λόγια, θες να σε κάνω να νοιώσεις ωραία, να νοιώσεις γυναίκα, να νοιώσεις σημαντινή, να νοιώσεις επιτυχημένος, να νοιώσεις σπουδαίος. Με βλέπεις να θυμώνω και επιμένεις σε κάτι που δεν έχει βάση μόνο και μόνο για να μη βγεις χαμένος απ'τη φιλονικία, απ'τη μάχη. Μα ήδη έχασες. Με θύμωσες. Τι κι'αν ηρεμήσω και χαμογελάσω. Τι κι'αν σε συγχωρέσω. Σε διέγραψα. Ψυχή και μυαλό απέτυχαν να με κρατήσουν. Τι κι'αν με θες αποκλειστικ'α. Δεν το κατάλαβες? Αν επιμένεις θα χάσεις. Ψυχή και μυαλό. Αυτό είναι ο άνθρωπος. Και συ είσαι σκάρτος. Κι'αν στο λέω εγώ, ένα παλιόπαιδο, ένα κάθαρμα, ένας παλιάνθρωπος, απλώς φαντάσου πόσο σκάρτος είσαι. Τι αξίζεις για μένα? Σαν κορμί ίσως πολλά. Και ίσως επειδή φροντίζεις να είμαι καλά για να είσαι καλά να σε πιστώνω. Αλλά για σένα φροντίζεις. Δεν είμαι εγώ είναι κάποιος άλλος. Δεν είσαι εσύ είναι κάποια άλλη. Δεν είσαι φίλος αλλά παρεάκι, είναι πολλοί. Χαμένα κορμιά πληθώρα. Εγώ? Ότι κι'αν ήμουνα, ότι κι'αν μπορούσα να είμαι, τώρα είμαι όμοιος μ'ότι έχω πληθώρα στη ζωή μου... Ακόμα ένα χαμένο κορμί...

Ιθάκη...

Είναι παράξενο. Ποτέ καμιά επιτυχία δε μας σημάδεψε. Ποτέ καμιά νίκη δε μας καλυτέρευσε. Βλέπεις η νίκη κι'η επιτυχία είναι απλά το επιστέγασμα μιας πορείας γεμάτης σωστών και λανθασμένων αποφάσεων, πτώσεων και αναστάσεων, δικών μας και των άλλων, αντιπάλων και συμμάχων. Η νίκη κι'η επιτυχία είναι απλά η Ιθάκη που φτάσαμε. Η δύναμή μας είναι οι πτώσεις κι'οι τρικλοποδιές. Είναι τα όχι που είπαμε και που ακούσαμε. Είναι οι διαγραφές που κάναμε και μας έκαναν. Είναι η αυτοέκθεσή μας σε άτομα ανώτερα ή κατώτερα από μας. Είναι η θυσία που κάναμε, ανταλλάζοντας τα πάντα με το τίποτα. Είναι το τίμημα που πληρώσαμε για να είμαστε εμείς, να μείνουμε εμείς. Είναι η αλήθεια που είπαμε κι'ακούσαμε, που αντικρύσαμε γυμνή γυμνοί. Είναι το ψέμα που αρνηθήκαμε να πούμε και ν'ακούσουμε. Είναι ο πάτος που πιάσαμε ή μας έριξαν. Είναι οι μαχαιριές στο στήθος ή πισώπλατα που δεχθήκαμε. Είναι τα ουρλιαχτά που αφήσαμε ν'αντιλαλούν παντού απ'τα βασανιστήρια που δεν ενδώσαμε. Είναι η αγάπη που χάσαμε, ο έρωτας που αφήσαμε να φύγει, η ηδονή που μετατράπηκε σε πόνο. Δύναμή μας είναι ότι μας έλεγαν να αποφύγουμε και μεις το αντικρύσαμε κατάμματα πέφτοντας με τα μούτρα στη φωτιά. Η νίκη κι'η επιτυχία οφείλεται σ'αυτή τη δύναμη. Η νίκη κι'η επιτυχία είναι η Ιθάκη που φτάσαμε. Για να ξανακινήσουμε γι'άλλες θάλασσες, γι'άλλες στεριές, γι'άλλες περιπέτειες, γι'άλλες φουρτούνες. Γιατί η ζωή δεν αρκείται σε οάσεις και πρόσκαιρους παραδείσους. Γιατί υπάρχεις μόνο αν πολεμάς. Γιατί η ζωή είναι ένας διαρκής πόλεμος. Ο δικός σου εναντίον εσένα. Το κακό σου εγώ...

Στιγμές...

Είναι στιγμές που καταριέσαι τον εαυτό σου επειδή έκανες πίσω. Έκανες πίσω και δεν είπες το σ'αγαπώ που ήθελες, δεν έφυγες ενώ το ήθελες, δεν πήγες ενώ το σχεδίασες, δεν άλλαξες ενώ το επιδίωξες, δεν επέμενες για το όνομά της, το τηλέφωνό της, δεν πήγες να την βρεις, την άφησες αβοήθητη στον πόνο της, στην αρρώστεια της, στο εγώ της... Είναι στιγμές που νοιώθεις πως χάθηκε μια ολόκληρη ζωή, η δική σου, μαζί με τη δική της ή χωρίς. Είναι άλλες πάλι που χαμογελάς και θες να τις κρατήσεις για πάντα, να τελειώσει εκεί η ζωή για να φύγεις ευτυχισμένος. Στο κάτω κάτω τι είναι η ζωή... Άπειρες, αμέτρητες στιγμές... Και υπεύθυνοι για κάθε στιγμή είμαστε εμείς. Εσύ. Εσύ που αλληλοβρίζεσαι με τον οποιοδήποτε επειδή σ'αρέσει που σου δίνει σημασία κι'ας μην αξίζει να του δίνεις, εσύ που κάνεις κάποιους να κλαίνε παίρνοντας εκδίκηση για το δικό σου πόνο, εσύ που κλαίς άμα κλάψεις, έστω σιωπηλά, για όλα αυτά που φταις και δεν διόρθωσες ποτέ, εσύ που άφησες κάποιον να σε εκμεταλλευτεί απλά επειδή ήθελες ένα φίλο, μια αγάπη, εσύ που έκανες κάποιον ευτυχισμένο επειδή ένοιωθες δυνατός και το ήθελες, εσύ που χάρισες το χαμόγελο σε κάποιον, εσύ που ερωτεύτηκες λάθος άνθρωπο, εσύ που ερωτεύτηκες τον σωστό άνθρωπο σε λάθος χρόνο και με λάθος τρόπο, εσύ που έβαλες πάνω απ'όλα εσένα, εσύ που έβαλες πάνω από σένα άλλους... Θα μου πεις λάθη ανθρώπινα. Στο κάτω κάτω δεν ήθελες και τίποτα περισσότερο από μια αγάπη και τα εφόδια για να ζήσετε μια ολόκληρη ζωή σα νά'ταν η πρώτη μέρα, η πρώτη φορά, η πρώτη στιγμή... Περίεργο φαίνεται... Να θες τόσο λίγα και να προσπαθείς με κάθε τρόπο για τόσα πολλά και πάντα να είναι λίγα... Να θες μια αγάπη και ποτέ να μην την βρίσκεις, έστω κι'αν όλοι αυτό θέλουν, έστω κι'αν σ'αγάπησαν πολλές... Να είσαι εσύ αλλά αρκετές φορές, αρκετές στιγμές να κυριαρχεί το εγώ. Και να θες εκείνη για σένα, εκείνα για σένα, όλα για σένα. Και εκείνη να θέλει εσένα ή να μη θέλει εσένα, αλλά για κείνην, και όλοι να θέλουν όλα για εκείνους... Και εσύ απλά να είσαι θεατής με συντροφιά το εγώ σου, ενίοτε να νοιώθεις παίκτης σ'ένα ρηάλιτυ, και να προσπαθείς μια ζωή να πετύχεις τα λίγα, να πετύχεις την αγάπη, γεμίζοντας κενές στιγμές με κενά. Ωραία, γλυκά, ηδονιστικά κενά. Και όταν έρθει το τέλος απλά να σκέφτεσαι όλα τα κενά που αφήνεις πίσω σου, παίρνοντας μαζί σου κάποιες στιγμές που έζησες, κάποιες στιγμές που δεν έζησες, κάποιες στιγμές που ονόμασες όνειρο, κάποιες στιγμές που εσύ καθόρισες για σένα και ονόμασες ζωή. Τη δική σου. Και όλη σου η ζωή, όλες σου οι στιγμές που άξιζαν να ζήσεις να είναι ένα σ'αγαπώ, μια συγγνώμη κι'ένα χαμόγελο, με την ανάμνηση ενός φιλιού, ενός χαδιού και μιας αγκαλιάς. Αυτά που έκανες κι'αυτά που δεν έκανες... Όλα μέσα σε μια στιγμή... Σ'αγαπώ? Δεν έχει σημασία πλέον. Η στιγμή έφυγε. Μένει η ζωή... Ακόμα μια στιγμή που πρέπει να γεμίσω... Με τα κενά μου... Ή την αγάπη...

Μετά τα 40...

Γράφω κείμενα. Στην αρχή σκέφτηκα πως αν βελτιωνόμουνα αρκετά θα μπορούσα να γίνω συγγραφέας και να τα κονομήσω. Σιγά σιγά κατάλαβα πως αν ποτέ γινόμουνα συγγραφέας δεν θα γινόμουνα για να τα κονομήσω αλλά για να μιλώ σ'ανθρώπους σαν και μένα. Έτσι κι'αλλοιώς για να γίνεις συγγραφέας πρέπει να μπεις σε καλούπια, όχι τόσο στο να γράφεις κατά παραγγελία όσο στο να γράφεις με δομή. Και γω γράφω όπως μιλώ και μιλώ όπως σκέφτομαι και νοιώθω. Ποτέ δε μ'άρεσεαν τα καλούπια, απ'τον καιρό που ήμουνα μωρό, κι'αυτό φαίνεται επηρέασε, θετικά ή αρνητικά δεν έχει σημασία, τη ζωή μου ολόκληρη. Μετά σκέφτηκα να γίνω δικηγόρος, κάτι που μου είπαν κάποιοι κατά καιρούς πως θα μου ταίριαζε, αλλά πάλι δε βόλευε η ηλικία μου. Στο τέλος σκέφτηκα να γίνω δημοσιογράφος. Τελικά η ηλικία μου δε βολεύει για τίποτα παρά μόνο για δύο πράγματα. Ή να κάτσω στα βραστά μου ή να γυρίσω τον κόσμο ανάποδα...

Όλοι οι ειδικοί λένε πως οι άνθρωποι διαμορφώνουν χαρακτήρα μέχρι τα 9. Άρα υπεύθυνοι για το χαρακτήρα μας είναι οι δασκάλοι κι'οι γονείς μας. Οι οποίοι διαμόρφωσαν χαρακτήρα μέχρι τα 9 τους. Για τον οποίο υπεύθυνοι ήταν οι γονείς και οι δασκάλοι τους και πάει λέγοντας. Κι'αν κάποιος δεν πήγε σχολείο, υπεύθυνοι ήταν αποκλειστικά οι γονείς του. Οι γονείς που ίσως δεν είχε, ίσως είχε αλλά ήταν κατώτεροί του και ποτέ δεν τον κατάλαβαν, είχε αλλά ήταν χάλια, τον έδερναν, τον έστελναν στη δουλειά, στη ζητιανιά κλπ. Η ζωή μας λοιπόν μέχρι τα 9 καθορίζει όλη τη ζωή μας απ'εκεί και πέρα. Γιατί απλά καθορίζει τη συμπεριφορά μας. Την οποία μπορούμε να αλλάξουμε διά μέσου των επερχόμενων χρόνων, αλλά ποτέ δεν θ'αλλάξουμε το χαρακτήρα μας. Κι'αν όταν ήμασταν μικροί μάθαμε να είμαστε βίαιοι, ψεύτες κλπ, θα είμαστε μια ζωή, είτε με το όπλο είτε με το γάντι. Κι'αν μάθαμε να είμαστε θύματα, καλόπιστοι, εξαπατημένοι, θα είμαστε μια ζωή...

Και η ζωή είναι ένα κατεστημένο. Ένα κατεστημένο αποτελούμενο από ρομποτάκια που έμαθαν να φοβούνται, να έχουν ανάγκη, να προσπαθούν να πετύχουν, να γίνουν καλύτεροι απ'τους άλλους, να κατηγορούν τους άλλους όταν είναι πιο επιτυχημένοι, όταν τους ξεγελάσουν, όταν τους εκμεταλλευτούν εκατέρωθεν και τελειώσουν το έργο τους, να προχωρούν στη ζωή με θεμιτά κι'αθέμιτα μέσα, με το 'έτσι κάνουν όλοι', φταίοντας για όλα όλοι οι άλλοι. Και κάποιοι να βρίσκονται να κατηγορούν το κατεστημένο, ξεφουσκώνοντας την αγανάκτηση τη δική τους αλλά και του κόσμου, ξεσηκώνοντας τον κόσμο για διαδηλώσεις, απεργίες, εναντιώσεις, που τελειώνουν στο πρώτο αίμα... Ποτέ ο κόσμος δεν έγινε καλύτερος σταματώντας στο πρώτο αίμα...

Όλη η ζωή μας, όλη η κοινωνία έχει μπει σε καλούπια. Είναι δεδομένο. Στα 40 δεν ξεκινάς τίποτα. Ούτε καν οικογένεια. Ναι, υπάρχουν εξαιρέσεις, αλλά ο κανόνας, το κατεστημένο, αυτό είναι. Στα 40 είσαι κατασταλαγμένος, έχεις ξεκινήσει ότι θα ξεκινούσες, και απλά εδραιώνεσαι. Ακόμα και καινούριο τίτλο ή δίπλωμα να πάρεις, θά'ναι σχετικό μ'ότι κάνεις, απλά για να αυξήσεις το εισόδημά σου, οδεύοντας ήρεμα προς την συνταξιοδότηση. Τα μόνα καινούρια που σου επιτρέπει να κάνεις είναι αυτοκίνητα, σπίτια, γκόμενες. Αναλώσιμα αγαθά δηλαδή, που απλώς επιβραβεύουν τη ματαιοδοξία σου. Ακόμα και οι καλλιτέχνες, που μέχρι τώρα ξέραμε πως αν μη τι άλλο δεν ήταν και τόσο νορμάλ ψυχολογικά ή διανοητικά, τώρα ξέπεσαν γεμίζοντας τον χώρο από ατάλαντους τεμπέληδες που θέλουν να γίνουν πλούσιοι και διάσημοι.

Είσαι διαφορετικός? Είτε το θες είτε όχι πρέπει πρώτα να επιβιώσεις μέσα στο κατεστημένο. Απ'εκεί και πέρα πρέπει να το εκμεταλλευτείς για να πετύχεις. Και μετά να το φτύσεις. Μέχρι όμως να πετύχεις για να μπορείς να το φτύσεις, δημιουργώντας τότε το δικό σου κατεστημένο, το μόνο που σου μένει μετά τα 40 είναι να αλλάζεις αυτοκίνητα και γκόμενες, μεγάλη επιτυχία αν είσαι και παντρεμένος. Όμως ποτέ δεν είναι αργά για να αλλάξεις. Το θέμα είναι αν τολμάς. Αν αντέχεις να δεις αίμα. Κι'αν θες να συνεχίσεις μετά το πρώτο αίμα. Γιατί τη δύναμη την έχεις...

Θυμάμαι...

Θυμάμαι τότε που είμασταν μικροί. Ένα φιλί στο μάγουλο ήταν αρκετό για να δείξεις τον έρωτά σου. Και να τον αποδεκτεί. Και να χαμογελάτε κι'οι δυο. Μετά μεγαλώσαμε ακόμα λίγο. Ένα φιλί στα χείλη, κρυφά απ'τους άλλους, να περπατάς χέρι χέρι, κρυφά απ'τους άλλους, κι'όταν οι άλλοι ήταν μπροστά να κάνουμε τους ανίδεους, αλλά να κοιταζόμαστε σαν χαζά χαμογελώντας. Μετά μπήκε το σεξ στον έρωτά μας. Και μετά η ζωή. Και τότε μεγαλώσαμε... Και τίποτα δεν άλλαξε νομίσαμε. Το φιλί, η αγκαλιά, το χάδι, το σεξ, το χαμόγελο, όλα για τον έρωτα. Τον έρωτα τον αποκλειστικό, τον ταλαίπωρο, τον ανεκπλήρωτο, τον μοιρασμένο... Τελικά όλα άλλαξαν. Όχι στον έρωτα. Ούτε στο σεξ, αν και τώρα το διαχωρίζουμε εύκολα. Βλέπεις το σεξ έγινε πλέον ανάγκη, μέσο εκτόνωσης, καταπραϋντικό για τον πόνο της ψυχής, φάρμακο για τη μοναξιά. Και ξοδεύουμε ανελέητα το κορμί μας μέχρι να ξαναβρούμε τον έρωτα. Εκτός αν αποφασίσουμε να τον διώξουμε για πάντα απ'τη ζωή μας. Και κρατούμε τον έρωτα σαν ανάμνηση πονεμένη και το σεξ σαν συνήθεια ξεφτισμένη. Κι'αν ερωτευτείς το σεξ είναι πολλές φορές το φάρμακο του πόνου που εσύ προξένησες με τον έρωτά σου... Αλλά ο έρωτας συνεχίζει να ζει. Να ζει σ'ένα τραγούδι, ένα λουλούδι, ένα βλέμμα, ένα χάδι, ένα χαμόγελο, ένα φιλί, ένα άγγιγμα... Άγγιγμα ψυχής... Τελικά τίποτα δεν άλλαξε... Παρά μόνο εμείς...

Έλληνες...

Είμαι ιδιότροπος, παράξενος κι'όλα τα υπόλοιπα αρνητικά που μπορείς να βρεις για τον τρόπο που συμπεριφέρεται κάποιος στις σχέσεις του με τους υπόλοιπους ανθρώπους. Δυστυχώς κάποιες επιστημονικές διαπιστώσεις που τόλμησα να υποβληθώ σε εξετάσεις για να τις αποκτήσω με χειροτέρεψαν. Γι'αυτό και γενικά δε με βλέπετε να γράφω ή να μιλώ για κοινωνικά, πολιτικά, οικονομικά, ανθρωπιστικά και θρησκευτικά θέματα, παρά μόνο για συναισθήματα, έρωτες κλπ. Όμως κάποιες φορές απλά μου τη σπάει. Ή καλύτερα μου τη σπάνε. Διάφοροι. Γνωστοί και άγνωστοι. Και δυστυχώς, όλοι μου το λένε, πάντα έχω τον τρόπο, σωστά ή λανθασμένα δεν έχει σημασία, να αναλύω και να συμπεραίνω με τη δική μου σφραγίδα.

Βλέποντας αυτό το βιντεάκι, και λαμβάνοντας υπ'όψιν όλα αυτά που τέκτονται στην σημερινή κοινωνία, καθώς και ένα σωρό αναρτήσεις στο facebook, στα bloggs, ότι παίζεται στην τηλεόραση κι'ότι συζητιέται στις παρέες, βγαίνω απ'το καβούκι μου και αποφασίζω να γράψω και για κάτι άλλο. Επειδή είναι ωραίο να ζεις με το συναίσθημα αλλά είναι χάλι να ζεις σαν παλαβιάρης. Και παλαβιάρης δεν είναι αυτός που είναι βλάκας, ούτε αυτός που είναι έξυπνος αλλά κάνει τον βλάκα. Είναι αυτός που νομίζει πως τα ξέρει όλα, που παλεύει νομίζει για το δίκαιο και το σωστό αλλά σε τελική ανάλυση τον ενδιαφέρει ο εαυτούλης του μόνο.

Αυτή λοιπόν την εποχή είναι σε έξαρση η οικονομική εξαθλίωση των κυβερνήσεων, το τονίζω αυτό, των κυβερνήσεων των χωρών όπως η Ελλάδα, η Κύπρος, η Ιρλανδία, η Ισπανία, η Πορτογαλλία και η Ιταλία. Όχι οι χώρες, γιατί μια χαρά είναι οι χώρες και αρκετοί απ'τους κατοίκους της, με καταθέσεις στο εσωτερικό και στο εξωτερικό. Σκέφτηκε ποτέ κανείς τι κοινό έχουν αυτές οι χώρες? Μάλλον όχι. Κι'αν κάποιοι σκέφτηκαν θα είπαν δυνατό τραπεζικό σύστημα, ωχαδελφισμό, μετανάστες, κακές κυβερνήσεις, με πολιτικούς ηλίθιους ή/και απατεώνες. Και έχουν κι'απόλυτο δίκηο. Αλλά επίσης είναι σε έξαρση το μίσος για τους μετανάστες/αλλοδαπούς, καθώς και ο αντιχριστιανισμός. Μοτό όπως το 'Εγώ δεν είμαι Χριστιανός, είμαι Έλληνας' ακούγονται κι'ακούγονται κι'ωραία. Ειδικά όταν μεγαλώνει η αγανάκτηση βλέποντας τον κλήρο να ασχολείται με επιχειρήσεις και την πολιτική κι'όχι με το ποίμνιό του.

Πριν 40 χρόνια ο Henry Kissinger, υπουργός εξωτερικών των Η.Π.Α. ήταν ξεκάθαρος. Ο μόνος τρόπος να υποτάξουμε τους Έλληνες είναι να τους αποκόψουμε απ'τα πιστεύω τους, απ'τα ήθη και τα έθιμά τους, απ'τις παραδόσεις τους, απ'τις ρίζες τους. Και από τότε άρχισε την εργολαβία. Σήμερα βλέπουμε πως προχωράνε πολύ καλά στο έργο τους. Παρά το ότι ακόμα διατηρούμαστε αρκετά. Αν τώρα κοιτάξουμε και στις υπόλοιπες χώρες που κινδυνεύουν, βλέπουμε περίπου το ίδιο έργο. Και επιμένουμε να ξεχνάμε την αλήθεια και τα γεγονότα, του τότε και του σήμερα.

Αυτό το βιντεάκι λοιπόν λέει μια αλήθεια. Οι Έλληνες ήταν οι μόνοι που είχαν τον Ένα Θεό στην ψυχή τους. Εδώ είχε στηριχτεί και ο Απόστολος Παύλος για να μεταδώσει τον Χριστιανισμό στην Ελλάδα. Στον 13 Άγνωστο Θεό. Καθόλου τυχαίο που ο Χριστός ήρθε στον κόσμο όταν η Ελληνική γλώσσα ήταν η πιο διαδεδομένη, περισσότερο κι'απ'τη Ρωμαϊκή, κι'ας ήταν οι Ρωμαίοι κυρίαρχοι του κόσμου. Κι'αυτοί όπως θα θυμάστε στον Ελληνικό πολιτισμό στηρίκτηκαν, εξ'ού και δεν υπάρχει Ρωμαϊκός πολιτισμός αλλά Ελληνορωμαϊκός. Εξ'ού και Ορθόδοξοι Χριστιανοί είναι μόνο οι Βαλκάνιοι και οι Ρώσσοι και οι υπόλοιποι Ορθόδοξοι στον κόσμο κι'όχι οι Έλληνες. Οι Έλληνες είναι Ελληνορθόδοξοι. Οπότε συμφωνώ εν μέρει με το 'Δεν είμαι Χριστιανός επειδή είμαι Έλληνας' καθαρά επειδή απαραίτητη προϋπόθεση για νά'σαι Έλληνας είναι να είσαι Χριστιανός. Ελληνορθόδοξος Χριστιανός. Όταν λοιπόν δηλώνεις Έλληνας αυτόματα δηλώνεις και Ελληνορθόδοξος Χριστιανός. Κι'αν δεν θες να είσαι το δεύτερο τότε μην καταχράσαι τον Ελληνισμό γιατί δεν είσαι ούτε Έλληνας. Να δηλώνεις απλά 'Άνεθνος'. Γιατί μπορείς να είσαι Κύπριος και Ελλαδίτης, στην ίδια μοίρα με τους αλλοδαπούς που κάποιοι μισάνε, αλλά δεν είσαι Έλληνας. Και μπορεί να μένεις στη Νικαράγουα και στη Νιγηρία αλλά νά'σαι Έλληνας. Κι'ας είσαι μαύρος.

Το κοινό λοιπόν που έχουν οι πιο πάνω χώρες είναι πως έχουν ακόμα πολύ στενούς δεσμούς με τη θρησκεία τους, πως είναι θρησκευόμενοι λαοί. Με άθρησκους πολιτικούς. Τους οποίους όμως αυτοί επέλεξαν. Πως αλλάζει αυτό το πράγμα? Ξεκινώντας από ένα απλό πράγμα. Την αλληλεγγύη. Αυτοί τη στιγμή άνθρωποι πεινάνε. Αλλά κάποιοι έχουν αρκετά. Κάνοντας λοιπόν μικρά ταμεία ανά ενορία, κοινότητα, πόλη να τους βοηθήσουν τουλάχιστο στα απαραίτητα. Δείχνοντας πόσο ενωμένοι είναι σα λαοί κι'όχι πολεμώντας ο καθ'ένας για το τομάρι του. Και στις επόμενες εκλογές, μέσα απ'την επαφή μεταξύ τους, θα ξέρουν πλέον ποιοι αξίζουν να είναι ηγέτες τους. Και θα τους ενθαρρύνουν γι'αυτό.

Δύσκολο? Σίγουρα. Μεγάλα ωραία λόγια? Ναι. Λένε πως ξέρω να χειρίζομαι καλά τα λόγια και τα συναισθήματα. Εγώ τι θα κάνω? Τώρα θα πάω να μαγειρέψω. Είμαι πραγματιστής μου λένε, και ωμός μέχρι αηδίας. Εσείς? Απλά σκεφτείτε. Είμαστε στην παρακμή. Στο χέρι μας είναι η ανάκαμψη πριν έρθουν οι Ρωμαίοι και μας κατακτήσουν. Γιατί τώρα δεν θα λέγονται Ρωμαίοι. Θα είναι ο καινούριος άξονας. Γερμανία, Αγγλία, Αμερική. Για το Σαρκοζί μην ανησυχείτε. Είναι πυροτέχνημα.

Λυπητερό παραμύθι...

Υπάρχουν και λυπητερά παραμύθια... Χωρίς τέλος λυπητερά παραμύθια...

Σκέψου λοιπόν μια γυναίκα που ξαναβρίσκει τον έρωτα μετά από πολλά χρόνια ηρεμίας κι'ησυχίας. Και νοιώθει πως όχι μόνο δεν την αγαπά, αυτό το ξέρει άλλωστε, αλλά και την πετάει για άλλες. Και λυπάται που δε μπορεί να γίνει άκαρδη, απλά να απολαμβάνει το κορμί του που της χαρίζει ατέλειωτη ηδονή χωρίς να τον πιέζει ψυχολογικά να την αγαπήσει. Και νοιώθει και ένοχη όποτε του παραπονεθεί. Κι'αυτήν την γυναίκα την θέλει κάποιος άλλος που κάποτε την παίρνει και κλαίει, της εξομολογείται τον έρωτά του αλλά αυτή του λέει συνέχεια πως είναι αλλού...

Σκέψου τώρα άλλη γυναίκα που κι'αυτή βρήκε ένα ξεχωριστό άνθρωπο, ευαίσθητο αλλά και παράξενο, που νοιώθει ωραία όταν μιλάνε και όταν κάνουν έρωτα φτάνει στους 7 ουρανούς. Αλλά κι'αυτή νοιώθει κάπως απομονωμένη κάποιες φορές. Είναι πολύ ξεχωριστή, όπως πιστεύει πως είναι κι'αυτός, και την λυπεί που ίσως ξοδεύει το χρόνο του σε υποδεέστερα υποκατάστατα...

Σκέψου τώρα μια τρίτη γυναίκα. Γυναίκα που μπορεί να έχει όποιον θέλει, στα πόδια της, αλλά να ζει με τη νύχτα στη σκέψη και τη στάχτη στην καρδιά. Στάχτη από μια προηγούμενη αγάπη, νύχτα παιδί των φόβων και της φοβίας Και ξαφνικά άλλαξε. Όχι, δεν έγινε κάτι άλλο, δεν έγινε κάποια άλλη. Απλά ξαφνικά μαλάκωσε η καρδιά της και φαντάζει από χίλια μίλια πως είναι ερωτευμένη. Ίσως είναι ερωτευμένη μ'αυτόν που της άνοιξε ξανά την καρδιά. Ίσως πάλι όχι. Σίγουρα αυτός την αγαπά. Αλλή αυτή δεν του ξανοίγεται. Φοβάται μην τον χάσει? Φοβάται μην τον πληγώσει? Φοβάται μήπως πληγωθεί πάλι? Παίζει? Ποιος ξέρει. Αυτός την αγαπά...

Όχι και να τελειώσουμε στις τρεις. Σκέψου ακόμα μια. Στην ηλικία που θά'πρεπε να απολαμβάνει το σεξ, τη ζωή, τα παιδιά της, χωρίς ιδιαίτερες σκοτούρες. Και όμως έχει μια μεγάλη σκοτούρα, ένα αβέβαιο μέλλον. Κάποιος θέλει να της τα στερήσει όλα. Και πήγε και τρύπωσε σ'αυτό που όλοι οι άντρες βλέπουν και τους αρέσει. Στο στήθος της. Μόνη της παρηγοριά ένας άγνωστός που είναι πιο δικός της κι'απ'τους δικούς της. Αυτός, που δεν θέλει καν να του μιλήσει μήπως δεν καταφέρει να τον κάνει να νοιώσει καλά, μήπως τον κάνει να λυπηθεί, μήπως του χαλάσει τη διάθεση, λες και τον αγαπά παράφορα και θέλει να έχει στο μυαλό της μια ευχάριστη ανάμνηση συντροφιά στη μάχη που δίνει και πάρα πέρα. Κι'εκείνος να περιμένει με αγωνία νέα της, ένα μήνυμα, ένα γράμμα, ένα τηλεφώνημα, απλά για να δει ότι είναι καλά και για να μην ανησυχεί...

Κουράστηκες να σκέφτεσαι? Χμ. Σκέψου όμως μιι άλλη. Μια άλλη που έχει λογικά ότι θά'θελε νά'χει μια γυναίκα. Υγεία, ηρεμία, λεφτά, σεξ, φίλους... Όμως της λείπει ο έρωτας. Υποκατάστατο? Μια ... ιδιαίτερη φιλία. Μια φιλία που τη γεμίζει, εμπιστεύεται, αφήνεται, επιθυμεί, νοσταλγεί, της λείπει όταν δεν είναι εκεί... Υποκατάστατο? Ή βρήκε αυτό που ήθελε?

Και τέλος, πάρε την κάθε μια από τις πιο πάνω γυναίκες ξεχωριστά και κάνε συνδυασμούς με το τί έχει και τί λείπει στην κάθε μια... Με τους συνδυασμούς κάνεις ακόμα καμιά δεκαριά τουλάχιστο έ? Και όταν τελειώσεις διερωτάσαι: 'Καλά ρε πούστη μου, τι κοινό μπορούν να έχουν αυτές οι γυναίκες όλες?'

Θεωρητικά εδώ τελειώνει η πραγματικότητα. Εδώ αρχίζει το παραμύθι, η ψευδαίσθηση, η φαντασία. Τι κοινό μπορεί να έχουν αυτές οι γυναίκες? Ίσως τίποτα. Ίσως πολλά. Κάτι περισσότερο απ'την θλίψη και την ελπίδα που έχουν. Λες τελικά να μην είναι παραμύθι?

Σκληρά...

Παλιά φοβόμουνα μήπως χάσω φίλους, φίλες, τους δικούς μου... Φοβόμουνα και την απόρριψη, που είχα πάρει αρκετή, και το θάνατο. Σιγά σιγά, χάνοντας φίλους και γνωστούς, είτε από απόρριψη είτε από θάνατο, συνήθισα. Φυσικά στην αρχή ένοιωθα άσχημα για τις απορρίψεις. Ένοιωθα πως εγώ φταίω. Στο τέλος διαπίστωσα πως όσοι έφευγαν ήταν αυτοί που θά'πρεπε απ'την αρχή να μην είχα για φίλους ή να τους έδιωχνα πρώτος. Όσο για το θάνατο, τον βλέπω σα λύτρωση. Από τότε έγινα πιο θρασύς, πιο αναιδής, πιο ωμός, πιο απλός. Γιατί τελικά χάνω όλα τα ψεύτικα, άρα τίποτα. Όλα όσα υποκρίνονται στα λόγια ενώ δείχνουν άλλα. Και όσα πραγματικά θα κρατούσαν μια στιγμή, 11 λεπτά. Αναλώσιμα και εύκολα αντικαταστάσιμα. Γιατί αν αρέσεις ενώ είσαι άσχημος, θ'αρέσεις και ενώ είσαι καλός. Ενώ με το νά'σαι καλός δε σημαίνει πως είσαι καλός. Θα μου πεις κι'εκείνες που είχες στην καρδιά και δε μιλάτε πια? Κάποιες ακόμα είναι εκεί. Μέρος της ζωής μου, της καρδιάς μου. Οι υπόλοιπες απλώς κρατούσαν ένα χώρο που δεν έπρεπε. Και ποιος το κρίνει αυτό? Ο χρόνος. Το μυαλό βλέπεις τίποτα δεν ξεχνά. Ακόμα κι'αν το υποχρεώσεις. Όσες λοιπόν άξιζαν, έμειναν στο μυαλό ευχάριστα, και στην καρδιά. Όσες δεν άξιζαν, απλά δεν υπάρχουν πλέον. Ή υπάρχουν σαν ανάμνηση αν το επιδιώξω. Αλλά συνεχίζω να μη διαγράφω απ'τη ζωή μου. Αν αξίζω όσο λένε όσοι λένε, τότε πρέπει να προσπαθήσουν να με κερδίσουν, να μ'αντέξουν, να μ'ανεχτούν. Και να μην προσπαθούν να περάσουν το δικό τους. Έχω πληρώσει πολλά τιμήματα για νά'μαι ελεύθερος. Και εδώ θα είμαι αν μ'αρέσει. Κι'αν σε θέλω εδώ θα στο πω, και θα στο δείξω, και θα ξέρεις ακριβώς πώς θά'σαι και πως σε θέλω. Κι'αν θέλω λίγο δεν θέλω παραπάνω. Κι'αν τα θέλω όλα δεν θέλω λιγότερο. Μη ξεχνάς η καρδιά μου είναι μια χειροβομβίδα. Ασφάλεια υπάρχει. Μην τη ζορίσεις. Θα εκραγεί. Το μυαλό μου? Ένας πυρηνικός αντιδραστήρας. Με θες? Μην το προκαλέσεις. Δεν είμαι ένα πράγμα. Είμαι ένα σύνολο. Που μπορεί να δώσει ένα μέρος, ένα όλο, τίποτα. Σα μικρό ανώριμο παιδί ακούγομαι έ? Σόρρυ. Δεν είμαι άλλος. Είμαι εγώ. Άλλωστε γι'αυτό είσαι εδώ. Επειδή είμαι εγώ. Αν νομίζεις πως έκανες λάθος διόρθωσέ το. Φύγε. Αν όχι. Έλα. Όπως σε θέλω. Όπως μπορείς να είσαι για να μ'αρέσεις. Όπως μ'άρεσες. Όπως μ'αξίζεις. Για νά'μαι αυτός που σ'αξίζει. Φίλος, εραστής, έρωτας, αγάπη, το είναι σου, εγώ...

Τώρα...

Έγραψα κι'έσβησα δυο φορές. Ποιος? Εγώ που μπορώ απ'το τίποτα να σου μιλάω σαν τον Φιντέλ για ώρες και για τα πάντα. Τα λόγια σου τριγυρίζουν ακόμα στο μυαλό μου. Θέλω νά'μαι εκεί. Κι'ας με τρυπάς με τ'αγκάθια σου. Κι'ας είσαι τοσοδούλα. Πάντα σ'άρεσαν τα παραμύθια. Κι'εγώ είμαι το παραμύθι σου. Το πραγματικό σου παραμύθι. Έλα στην παλάμη μου τοσοδούλα να σε κρατήσω, να σε ζεστάνω... Είμαι εδώ, το ξέρεις. Όχι για πάντα. Ποτέ δεν είμαι για πάντα. Κι'ας μένω πάντα στο μυαλό και στη ψυχή, σαν όνειρο ή εφιάλτης, σα λουλούδι ή αγκάθι, σαν καταιγίδα στα βουνά και στις ερήμους... Αλλά τώρα είμαι εκεί, είμαι εδώ, για σένα. Αυτή που αγαπώ, αυτές που μ'αγαπούν, μπορούν να περιμένουν. Εμένα, το μυαλό μου, το κορμί μου, την καρδιά μου, ότι προορίζεται για την κάθε μια. Αν όχι, τότε ποτέ δε μου άξιζαν, ποτέ δεν τους άξιζα. Τώρα υπάρχεις εσύ. Για αύριο δεν ξέρω. Το μόνο που είμαι σίγουρος είναι πως το αύριο θα είναι καλύτερο. Και για σένα και για μένα. Κι'ας ζήσει η πραγματικότητα για λίγους μήνες, κι'ας ξαναγίνουμε παραμύθι, μακριά ο ένας απ'τον άλλο. Κι'ας δεν είμαι πλέον ο Μικρός σου Πρίγκηπας αλλά εγώ, κι'ας μην είσαι πλέον η Μαρουλίτα μου αλλά εσύ. Μπορεί το τώρα να ξεκίνησε χθες, αλλά το αύριο ξεκινά τώρα. Και θα υπάρχει μόνο επειδή υπάρχει τώρα. Άσε λοιπόν το τώρα να ζήσει. Και το αύριο θα έρθει. Κι'ας μην το φαντάζεσαι. Γιατί είναι εκεί και σε περιμένει να συναντηθείτε. Γιατί υπάρχει. Όπως εσύ κι'εγώ. Όπως ο μικρός πρίγκηπας κι'η μαρουλίτα...

Συνέχεια...

Είμαι σε παράξενη φάση. Ωραία φάση. Και δεν θέλω να μιλήσω γι'αυτήν. Πάλι θα περιαυτολογώ, πάλι θα παινεύομαι. Όταν μιλάς για τα καλά που σου συμβαίνουν όλα παρεξηγούνται. Όταν μιλάς για επιτυχία όλα κατακρίνονται. Και δεν έχω χρόνο αυτή τη στιγμή να το γενικεύσω. Όπως κι'αν έχει το πράμα, είναι ωραίο να είσαι σημαντικός για κάποιους ανθρώπους, ακόμα κι'αν κάποιοι απ'αυτούς τη σημαντικότητά σου γι'αυτούς την εκφράζουν αρνητικά. Είναι ακόμα πιο ωραίο να είναι σημαντικοί και για σένα. Το ίδιο είναι λίγο δύσκολο. Άλλοι σ'αγαπάνε πολύ ενώ εσύ λιγότερο, άλλους τους αγαπάς πολύ ενώ αυτοί λιγότερο, γι'άλλους είσαι ο έρωτας της ζωής τους, γι'άλλους ο έρωτας της στιγμής, γι'άλλους το στήριγμα που χρειάζονταν εδώ και καιρό, γι'άλλους το ξύπνημα που δεν ερχόταν, γι'άλλες η φωτιά στο κορμί, η καταιγίδα στην ψυχή, η βροχή στα σκέλια, γι'άλλους σταθμός αναγέννησης, γι'άλλους ένας φίλος απλός, καλός, στο βαθύτερο μέρος της καρδιάς... Χαίρεσαι για ότι παίρνεις χωρίς να θες περισσότερο και προσπαθείς να δώσεις για να ευχαριστήσεις γι'αυτό που παίρνεις. Αλλά το σημαντικότερο είναι πως και αυτοί και εσύ, όχι απλώς νοιώθετε καλύτερα μεταξύ σας αλλά νοιώθετε καλύτερα και μόνοι, και με τις σχέσεις σας με άλλους. Και φαίνεται. Σ'αυτά που γράφετε, σ'αυτά που λέτε, χαμογελάτε περισσότερο, γίνεστε καλύτεροι... Τέλος πάντων. Σίγουρα διάφορες μορφές, γνωστές κι'άγνωστες, σεριανίζουν στο μυαλό μου αυτές τις μέρες. Και διάφορες φωνές. Αλλά περισσότερο εκείνο που μού'πε η μικρή 20χρονη. Τότε κολακεύτηκα. Τώρα? Μια χαρούμενη θλίψη με κατακλύζει όταν το σκέφτομαι. Ξέρεις, κάποιες φορές τα κύματα της ψυχής κλείνουν τ'αυτιά, μπλοκάρουν τη λογική, θες κάτι περισσότερο, ακόμα και όλα. Αρνείσαι πως μπορεί να μην είσαι τα πάντα για κάποιον όπως αυτός είναι για σένα, αρνείσαι πως μπορείς να είσαι σημαντική ενώ δεν είσαι η μοναδική. Ίσως κι'ανησυχείς πως θα χάσεις όλα αυτά που σου χαρίζουν τον παράδεισο. Είναι λογικό κι'ανθρώπινο. Γιατί στο κάτω κάτω να μην έχεις συνέχεια αυτό που θες, αυτό που σε ταξιδεύει, και να περιμένεις να'ρθει η σειρά σου? Κι'όσες απαντήσεις κι'αν έχω γι'αυτό, τίποτα δε μετρά όσο το συναίσθημα. Κι'αν καταφέρεις να το ανάψεις, δε μπορείς να το διατηρήσεις και στην ένταση που θες. Όχι το δικό σου. Αυτό πάντα μπορείς να το ελέγξεις αν θες. Το άλλο, της άλλης. Αν νοιώθει πως είσαι ο άνθρωπός της, όσο ειλικρινής κι'αν είσαι, θέλει να είσαι ο άνθρωπός της, όχι και ο άνθρωπός της. Η φύση είναι αναλλοίωτη. Κι'όσο κι'αν ξέρω πως η επιτυχία δύσκολα διαχειρίζεται και ακολουθείται απ'την αποτυχία, έστω και στιγμιαία, άλλο να το ξέρεις, κι'άλλο να το ζεις. Ευχή μου? Η συνέχεια. Όλων μας. Είτε αυτό σημαίνει διάρκεια, είτε σημαίνει με κάτι, κάποιον, κάποια καινούρια. Γιατί η ζωή υπάρχει όταν συνεχίζεται, κι'ας διαρκεί...

pix lax - ena paidi perpataei me ta xeria - videoclip

Διαδρομή μισής ώρας και κάτι, μετά από έξοδο με φίλους. Συντροφιά τ'ακούσματα επιλογών της Ράνιας Θρασκιάς. Το μυαλό να πλάθει την αποψινή καληνύχτα. Προς το παρόν μόνο αυτό. Αύριο ίσως. Καληνύχτα...

Δυο βήματα μακρυά...

Ακούγοντας Χριστόπουλο πριν και Κότσιρα μετά, προσπαθώ να συντάξω τις σκέψεις μου να γράψω κάτι βρε παιδί μου. Κάτι για την αγάπη. 'Πάλι?' θα πουν κάποιοι... 'Πάλι' λέω εγώ. Και ξεκινώ να ξαναγράψω για την αγάπη. Και σταματώ. Τι να γράψω? Για την αγάπη που τη νοιώθεις μονόπλευρα, χωρίς ανταπόκριση? Για την αγάπη με μερική ανταπόκριση? Για την αγάπη που φοβάσαι να ομολογήσεις? Για την αγάπη που φοβάσαι μήπως χάσεις? Για την αγάπη που φοβάσαι μήπως στην κλέψουν? Για την αγάπη που νοιώθεις να φεύγει? Για την αγάπη που νοιώθεις πως έρχεται στο πρόσωπό της και πάντα κοντοστέκεται δυο βήματα μακρυά? Για την αγάπη που ζεις έντονα, αμφότεροι? Μα αυτή δε χρειάζεται τίποτα. Μιλάει μόνη της, γελάει μόνης της, ζει μόνη της. Χαμογελάω. Σ'όποια μορφή κι'αν την δεις, υπάρχει. Κι'απ'τη στιγμή που υπάρχει θα ζήσει έντονα. Μ'όλο το πάθος, τον πόθο, τον πόνο, την ηδονή, τη χαρά, την ευτυχία που την ακολουθούν. Πιστοί στη φωτιά της, στο μέλλον της, στη ματιά της, στη φωνή της, στο αίμα της...

Ξέρω...

Ξέρω... Δεν είναι εύκολο να συνεννοηθώ με τον κόσμο... Γι'αυτό άλλωστε δεν είμαστε όλος ο κόσμος ένα. Ξέρω... Ο κάθε ένας νοιώθει πως είναι σωστός, πως ξέρει τον εαυτό του καλύτερα, πως ο άλλος είναι λάθος, είναι αλλοιώς... Ξέρω... Πως πάνω απ'όλα είναι η ευγένεια κι'η φιλία αλλά στο τέλος μια γυναίκα σε θυμάται για τα ερωτικά συναισθήματα που της γέννησες... Ξέρω... Πως πάνω απ'όλα είναι ο άνθρωπος αλλά στο τέλος το κριτήριο είναι αυτά που έχει στην τσέπη του... Ξέρω... Ίσως ποτέ δε με καταλάβεις αλλά σε καταλαμβαίνω εγώ... Ξέρω... Ο άνθρωπος ζει με αναμνήσεις και παραμύθια ή αλλοιώς όνειρα... Ξέρω... Σου είμαι και τα δυο... Αυτό είναι η αγάπη...

Στο δικό μου κόσμο...

Στο δικό μου κόσμο οι γυναίκες είναι ωραίες... Επειδή ένας άντρας, ή πολλοί, ή τα παιδιά τους τις κάνουν να νοιώθουν ωραία. Αυτές δε που νοιώθουν ωραίες είναι άσχημες γιατί δεν ενδιαφέρουν τους άντρες, ούτε και τα παιδιά τους... Στο δικό μου κόσμο όταν διακρίνεις κάποιον να έχει κατά τη γνώμη σου πρόβλημα, λύπη, απαισιοδοξία, τον πλησιάζεις και του μιλάς. Κι'αν σου φερθεί επιθετικά κι'άσχημα απλά είσαι σίγουρος πως έχεις δίκηο και τον αφήνεις. Χαμένο χαρτί, κι'ας συμπεριφέρθηκε έτσι επειδή κανείς μέχρι τότε δεν του συμπεριφέρθηκε όπως εσύ... Στο δικό μου κόσμο, οι άντρες είναι ωραίοι επειδή μια γυναίκα, ή πολλές, τους κάνουν να νοιώθουν ωραία γι'αυτά που της/τους προσφέρουν. Και χαρούμενοι επειδή οι φίλοι τους τους θεωρούν σημαντικούς γι'αυτούς, λίγοι ή πολλοί, και τα παιδιά νοιώθουν ωραία και ευτυχισμένα κοντά τους. Και είναι άσχημοι όταν δε μπορούν να κάνουν μια γυναίκα να νοιώσει ωραία και ένα φίλο να νοιώσει σημαντικός κι'ένα παιδί να χαμογελάσει... Στο δικό μου κόσμο όλα συμβαίνουν λίγο διαφορετικά. Ακόμα κι'οι σχέσεις, ακόμα κι'οι χωρισμοί... Ίσως άλλη φορά σας πω κι'άλλα για το δικό μου κόσμο. Το δικό μου χαμένο κόσμο...

stefanos korkolis epilogos - στεφανος κορκολής επιλογος

Καλή Συνέχεια...

Και γω το πίστεψα...

Κυριακή... Σχεδόν μεσημέρι... Κάποιοι ακόμα κοιμούνται κουρασμένοι απ'τη Σαββατοβραδυνή κραιπάλη. Κάποιοι επέστρεψαν μόλις τώρα ξυπνώντας σ'ένα ξένο κρεββάτι που χάρηκαν την ηδονή του αγνώστου. Ή του γνωστού. Κάποιοι ξύπνησαν εδώ και ώρες, για δουλειά, εκκλησιά, εκδρομή, ψηφοφορία, καφεδάκι, ραντεβού. Κάποιοι και πάλι δεν κοιμήθηκαν, ή κοιμήθηκαν πολύ λίγο, περιμένωντας ένα μήνυμα, ένα τηλεφώνημα, ή ακόμα και απλώς να δουν τον αγαπημένο τους στο facebook να ανεβάζει ένα τραγούδι και μια καλημέρα. Κάποιοι περιφέρονται μη έχοντας κάτι καλύτερο να κάνουν σκοτώνοντας την ώρα τους και θεριεύοντας τη μοναξιά τους. Κάποιοι προσπαθούν να καλύψουν το χαμένο έδαφος από χθες βράδυ από ένα ραντεβού που δεν έγινε ποτέ, μια ηδονή που δεν ήρθε ποτέ, ή ήρθε με κάτι πρόχειρο, ή κάτι κατώτερης ποιότητας. Κάποιοι απλά ήθελαν ένα ραντεβού μ'ότι λάχει και το είχαν. Κάποιοι απλά ξύπνησαν, ζώντας το ίδιο πράγμα, μια ίδια μέρα με διαφορετικό όνομα, πληγωμένοι από ένα όνειρο που δεν ολοκληρώθηκε. Τελικά το γέλιο τι είναι? Ένδειξη ευτυχίας ή διάλειμμα απ'τη δυστυχία? Η ηδονή τι είναι? Αποτέλεσμα ολοκλήρωσης σχέσης, ακόμα και μιας απλής επαφής και ικανοποίησης συναισθηματικών και σωματικών αναγκών ή αυτοσκοπός? Τι λείπει περισσότερο, μια ηδονή ή μια αγάπη? Γιατί ένα ψεύτικο σ'αγαπώ είναι προτιμότερο από την αλήθεια? Γιατί η λογική διαλύεται μπροστά στο συναίσθημα? Γιατί ξεχνάμε αυτά που λέμε και κάνουμε και θυμούμαστε αυτά που μας λένε? Γιατί δεν κάνουμε ότι λέμε? Γιατί πάντα θυμούμαστε ότι μας χαλά κι'όχι ότι μας χαροποίησε στις σχέσεις μας? Και γιατί όποιος δεν είναι όπως το σύνολο υποφέρει και εντός και εκτός συνόλου? Πολλά γιατί για μια Κυριακή. Ίσως τελικά ότι θέλει ο άνθρωπος να είναι αυτά που κατηγορεί. Ίσως τελικά η αγάπη και το συναίσθημα να προορίζεται μόνο για τους αδύναμους... Ίσως τελικά η επιβίωση και η ευτυχία και η επιτυχία να μη βρίσκονται στο μέρος της καρδιάς αλλά λίγο πιο κάτω. Ίσως τελικά η λογική να χρειάζεται ακριβώς για να διαχωρίζει αυτά τα δυο μέρη. Ίσως τελικά το νά'σαι φαινομενικά 'απάνθρωπος' και σκληρός να είναι αυτό που θέλει ο κόσμος, που θέλει η φύση, που θέλει η ζωή. Ίσως τελικά το να ξέρεις τι σου γίνεται να είναι πρόβλημα σ'ένα κόσμο που δεν ξέρει. Ίσως τελικά ο εγωισμός να είναι η σωτηρία σ'ένα εγωιστικό κόσμο. Ίσως τελικά η αγάπη να είναι κάτι πολύ απλό για να το καταλάβει και να το ζήσει ο κόσμος αφού η ευτυχία του βρίσκεται λίγο πιο κάτω απ'την κοιλιά, ανάμεσα στα σκέλια... Τόσο απλό όσο ένα κυριακάτικο χειμωνιάτικο παραμύθι... Και γω το πίστεψα ο ηλίθιος...

Περίληψη...

'Έχεις πολλά μέσα σου που θέλουν να βγουν'...

Κάποτε οδηγείς τα πράγματα στο τέλος πιο γρήγορα απλά για να μην εκκρεμούν για καιρό. Κάποτε δεν τα οδηγείς πουθενά γιατί θέλεις να δώσεις ευκαιρεία. Ακόμα κι'ένα φαινομενικά αθώο όχι θα είναι για σένα η σκανδάλη για το τέλος. Και δεν το θες. Ήδη προσπέρασες αρκετά όχι...

Η ομοφυλοφιλία είναι συναισθηματική ανισορροπία, κάτι δε εντελώς διαφορετικό απ'τα σεξουαλικά βίτσια. Το αρνήθηκες. Ουδέν κρυπτόν από τον ήλιο. Απλά περνούσες για διαφορετική, αληθινή. Ένα 'ναι, έτσι είναι όπως τα λες, είμαι λεσβία' τότε, θα σε ανέβαζε ακόμα πιο ψηλά. Έπρεπε να το είχες καταλάβει. Το πρόβλημα δεν είναι το νά'σαι λεσβία. Είσαι πάνω απ'όλα γυναίκα Το πρόβλημα είναι το νά'σαι ψεύτρα. Ακόμα μια κοινή ψεύτρα...

Οι 'νορμάλ' νοητικά έχουν δείκτη νοημοσύνης 90-108. Αρκετά μεγάλη η διαφορά. 89 είναι βλακεία. 109 είναι ευφυία. Αλήθεια, αν εσύ έχεις 120 και ο άλλος 156, εσύ με το 120 τι είσαι για τον άλλο? Πανηλίθιος θα θεωρείτο αλαζωνεία έ?

Σ'αρέσει η ισότητα. Και καλά κάνεις. Όλοι είναι ίσοι. Εκτός απ'αυτούς που σε άγγιξαν. Είτε στο κορμί, είτε στο μυαλό, είτε στη ψυχή. Αν μετά τους θεωρείς ίσους μ'αυτούς που δεν το έκαναν, τότε είναι αχαριστία κι'εγωισμός. Και το τίμημα είναι πολύ μεγάλο...

Δεν άντεξες να τον μοιράζεσαι. Δεν άντεξες να είσαι ακόμα μια, έστω και σημαντική. Ήθελες να είσαι η μόνη σημαντική. Έδωσες τελεσίγραφο. Κι'έχασες. Το μετάνοιωσες. Αλλά θα περάσει. Μην κάνεις το λάθος να επιστρέψεις. Θά'ναι χειρότερα. Έπαιξες, έχασες, δεν θα τον ξεχάσεις, δεν θα τον βγάλεις απ'το μυαλό σου και την καρδιά σου ποτέ, αλλά προχώρα. Πίστεψέ με, ήσουνα τόσο σημαντική, όπως αρκετές άλλες κι'ας μην το χωράει το μυαλό σου, που θα χαρεί όταν σε δει ευτυχισμένη. Ξανά. Μη ξεχνάς σ'έκανε ευτυχισμένη. Και ξέρει αν είσαι ή όχι...

Χαρίζεις το κορμί σου. Σ'αρέσει να παίζεις τους άνδρες στα δάκτυλά σου. Σ'ενοχλεί όταν κάποιος σε βαριέται και φεύγει χωρίς να τον διώξεις. Κι'ας ήσουνα έτοιμη να τον διώξεις. Σ'ενοχλεί όταν κάποιος δε σου κάθεται. Κι'ας μην τον θες πραγματικά. Ξαφνικά βρίσκεις κάποιον που δεν θες να χάσεις. Κι'ας μην είσαι τρελλή μαζί του. Ξεχνάς πως σε κατάλαβε, του άρεσες γι'αυτό που είσαι και γι'αυτό σε πλησίασε. Ήδη τον έχασες. Τώρα παίζει μαζί σου...

Σ'αγάπησε. Δεν ήθελε να τον αγαπήσεις. Ή μάλλον ήθελε, αλλά δεν στο ζήτησε. Όμως δεν τον κατάλαβες. Τον ενοχλεί να αγαπά και να μη μπορεί να προσφέρει. Τον ενοχλεί να αγαπά και να μην υπάρχει. Και του δείχνεις συνέχεια πως δεν υπάρχει. Εκτός της στιγμής που όλοι οι άλλοι εξαφανίζονται. Αντέχει ακόμα. Μέχρι πότε? Μήπως τελικά τον αγαπάς και ξεφεύγεις σε αναμνήσεις για να διαγράψεις την καρδιά σου? Αν ναι βιάσου. Ίσως τον χάσεις. Τότε που δεν θ'αντέξεις να το πολεμάς...

Το μυαλό πλανεύεται με ωραία λόγια. Η ψυχή μαγεύεται απ'τις εικόνες που δημιουργεί το πλανεμένο μυαλό. Δίνει χρώμα σε απλά πράγματα. Και μετά ζει με τις αναμνήσεις και την προσμονή. Ή τον πόνο της έλλειψής τους. Παράξενο έ? Η αλήθεια είναι γυμνή, απλές λέξεις που κάθονται σαν βέλη στο μυαλό και χύνουν το δηλητήριό τους στη ψυχή. Βάλσαμο ουσιαστικά, θάνατος για τους πολλούς. 'Σ'αγαπώ'... Ακούγεται σα ψέμα έ? Εκτός αν θες να τ'ακούσεις. Τελικά όλη η ζωή είναι μια αλήθεια κι'ένα παραμύθι. Κι'ανάμεσά τους ο πόνος. Πότε αληθινός, πότε ψεύτικος. Όχι. Πάντα ψεύτικος. Γιατί πηγάζει απ'το παραμύθι που δεν έζησες, απ'το παραμύθι που σου χάλασαν. Κοιμήσου. Τα όνειρα σε κρατούν ζωντανή... Στο παραμύθι σου...

Στεγνά...

Δεν είμαι καλά. Δε νοιώθω καλά. Όχι, όχι. Είμαι μια χαρά από θέμα υγείας. Τουλάχιστο όσα έχω εδώ και χρόνια είναι σταθερά και δε μου δημιουργούν δυσλειτουργίες, προς το παρών δηλαδή. Ούτε λυπημένος είμαι στο πάτωμα. Ούτε χαρούμενος. Ε ναι. Αυτό με ανησυχεί. Επειδή απλά είμαι ήρεμος. Απόλυτα. Όπως είμαι κάποτε αλλά σπάνια. Σαν χειρουργός πριν μια εγχείρηση μεταμόσχευσης καρδιάς ή αφαίρεσης όγκου απ'τον εγκέφαλο. Σα στυγνός επαγγελματίας δολοφόνος την ώρα που ετοιμάζεται να πυροβολήσει το θύμα εξ επαφής βλέποντάς το στα μάτια. Σαν Αυτοκράτορας πριν δώσει διαταγή για επίθεση. Σαν τον καπετάνιο του πληρώματος του Enola Gay όταν έδινε τη διαταγή να ριφθεί η ατομική βόμβα (ξέχασα τ'όνομά της, νομίζω Fat Boy ήταν αυτή του Ναγκασάκι) στη Χιροσίμα. Με φοβάμαι όταν είμαι έτσι, εκείνες τις λίγες φορές που είμαι έτσι. Όταν είμαι χάλια ξέρω πως θα μου περάσει. Όταν είμαι θυμωμένος ξέρω πως ακόμα και φόνο μπορώ να κάνω αλλά δεν θα το κάνω, θα με ελέγξω. Και θα μου περάσει. Όταν είμαι χαρούμενος ξέρω πως θα μου περάσει. Αλλά αυτήν την κατάσταση τη φοβάμαι. Δεν ξέρω αν θα περάσει, αν και λογικά θα περάσει όπως περνάνε πάντα. Δεν ξέρω τι θα συμβεί επειδή ξέρω πως είμαι ικανός για όλα, χωρίς φόβο, πάθος, βρασμό ψυχής. Δέχομαι και λέω όχι και είναι τελειωτικό. Δέχομαι και λέω ναι και είναι τελειωτικό. Δεν φεύγω αλλά και δεν πάω. Κι'αν ξεκινήσω κάτι ή για κάπου το τελειώνω, φτάνω, χωρίς ίχνος αμφιβολίας ή ενοχής. Αποφεύγω και απορρίπτω τα λάθη, χωρίς να συγχωράω. Τραβάω γραμμές, ψαλιδιές, μαχαιριές. Και ο καιρός βοηθάει πάρα πολύ. 15 το βράδυ, 28 τη μέρα. Μαγιάτικος περισσότερο παρά Σεπτεμβριανός. Σίγουρα όχι Νοεμβριανός. Ούτε ίχνος βροχής. Ούτε σταγόνα. Στεγνά, στυγνά, ωμά. Ελπίζω η ζιβανία (τσίπουρο) απόψε με τους φίλους και τους μεζέδες να αλλάξει κάπως την κατάσταση. Πάω...

Λείπεις...

Διάβαζα προχθές ένα άρθρο για τα likes στο facebook. Ένα νέο είδος flirt. 'Λείπεις', 'Μου λείπεις', 'Δεν σε βλέπω στη σελίδα μου', 'Εξαφανίστηκες'... Τι μπορεί να λείπει αλήθεια σε μια γυναίκα? Ένα χαμόγελο, μια αγκαλιά, ένα φιλί, ένας οργασμός, ένας άντρας, ο άντρας που της προσφέρει αυτά? Λείπει πραγματικά ή απλά είναι ο φόβος πως θα τα χάσει αυτά, ή ακόμα χειρότερα πως τα δίνει και σ'άλλη ή σε άλλη? Λείπει το συγκεκριμένο άτομο ή απλά ένα άτομο που τυγχάνει αυτή τη στιγμή να είναι συγκεκριμένο? Τι μπορεί να λείπει σ'έναν άνδρα? Μια γυναίκα, ο οργασμός που του δίνει, ο οργασμός που της δίνει, η αγκαλιά που της δίνει, η ζεστασιά που της δίνει? Λείπει? Δηλαδή δεν είναι ολοκληρωμένοι σαν άνθρωποι? Κι'αν έχουν κάποια επαφή πόσο είναι η αρκετή, πόσο η λίγη και πόσο η πολύ, η στενή? Και λείπει μόνο αυτός ή αυτή ή λείπει και αυτός ή και αυτή? Και μπορεί να λείπει κάποιος που ποτέ δεν είναι εκεί, που είναι μακρυά, που η επαφή είναι λεπτά μέχρι και κάποιες ώρες εξ αποστάσεως? Και λείπει από που? Απ'την καρδιά, το μυαλό, το κορμί? Κι'αν νταλαβερίζεσαι με πολλές ή πολλούς μπορεί να σου λείπει κάποια ή κάποιος? Μου λείπετε? Μου λείπεις? Σου λείπω? Σας λείπω? Μήπως τελικά μου λείπω και σας λείπετε? Παράξενο έ? Να είσαι κοντά σε κάποιον, ή έστω μακρυά αλλά διαθέσιμος, ή να λείπεις σε κάποιον, και όμως, εσύ να μην είσαι ποτέ κοντά σε σένα. Σε τελική ανάλυση όλα είναι θέμα αντίληψης και σχέσης. Είτε εξ'αποστάσεως είτε εκ του σύνεγγυς, είτε εξ επαφής. Δεν έχει σημασία αν σε θέλουν χίλιες, αν σε φλερτάρουν χίλιοι. Ούτε καν αν κάνουν καλύτερο σεξ. Σημασία έχει ποιο πρόσωπο έχει αποφασίσει το μυαλό σου, με βάση τους κτύπους της καρδιάς σου και τα ρίγη του σώματός σου πως θες να είναι εκεί, δίπλα σου, πάνω σου, μέσα σου. Ποιο άτομο σε κάνει να νοιώθεις σημαντικός ή σημαντική, ζωντανός/η. Έστω κι'αν αλλάζεις κάθε βράδυ κορμιά, έστω κι'αν κάθε πρωί νέες περιπέτειες σε περιμένουν ή τις δημιουργείς. Σου λείπω? Όχι. Είμαι πλέον μέρος της ζωής σου. Σε έκανα να νοιώσεις διαφορετικά. Είμαι εκεί κι'ας λείπω. Είμαι μέσα σου. Κι'αν αύριο σε γεμίσει κάποιος άλλος, σε μια γωνιά της καρδιάς σου θα γράφει τ'όνομά μου. Κι'ένα βογγητό σου θα σου θυμίζει εμένα. Γιατί είμαι πλέον πάντα εδώ. Κι'εκεί. Όπως και συ...

Σήμερα...

Εφεδρεία. Κάποτε, που πήγαινα 8 φορές το χρόνο, συμπεριλαμβανομένης και μιας 6ημερης άσκησης, μ'άρεσε. Τώρα, μόνο μια φορά, μ'αφήνει παντελώς αδιάφορο. Λες να μπήκα στα χρόνια? Τουλάχιστο τελειώνουμε γρήγορα, 12 παρά, κι'έχουμε χρόνο και για δουλειές. Αν και χρειάστηκε να ρθω σπίτι και αντί για βόλτα με τη μηχανή επέστρεψα βιαστικά, με τη μηχανή, για κάτι μικροεξαρτήματα απαραίτητα για ένα καυστήρα.

Λατρεύω την αίσθηση της οδήγησης με τη μηχανή. Σαν τον Αυτοκράτορα στο άλογό του. Ακόμα κι'αν κάνει κρύο. Είτε σε στροφές, είτε στην ευθεία, να μην καταλαμβαίνεις αν ο αέρας σε κτυπά ή αν τον κτυπάς, αν θέλει να σε ρίξει κάτω ή να σε πετάξει ψηλά. Να παίζεις ανάμεσα στ'αυτοκίνητα προσπερνώντας σε χρόνο που δεν περιμένουν πιάνοντάς τους στον ύπνο, ή και τρομάζοντάς τους. Να νοιώθεις άτρωτος ενώ ξέρεις πως ίσως είναι το τελευταίο σου δευτερόλεπτο. Αυτή δεν είναι η τόλμη και το θάρρος? Να ορμάς ενώ ξέρεις πως ίσως συμβεί το χειρότερο. Οι υπόλοιποι απλά φοβούνται ή κοιμούνται. Τελικά ο κόσμος προτιμά να φοβάται παρά να σέβεται, να τον υποχρεώνεις να κάνει το σωστό αντί να σκέφτεται και να ενεργεί από μόνος του. Με ενοχλεί, άσχετα με το ότι το εφαρμόζω, να πρέπει να δείξεις στον άλλο πως δεν τον φοβάσαι και ότι έχεις και τη δυνατότητα και τη θέληση να του κάνεις κακό για να συμπεριφέρεται όπως πρέπει.

Μ'αρέσουν τα παιχνίδια. Ειδικά με τις γυναίκες. Ειδικά με τις άγνωστες. Ακόμα και τα παιχνίδια με τ'αυτοκίνητα. Φλερτ οδηγώντας. Αυξομείωση απόστασης, αλλαγή θέσης... Και όσο βλέπω να τσιμπάνε και να συμμετέχουν, χαμογελώντας στο καθρεφτάκι τους, ξεμπλέκωντας τα μαλιά τους και παίζοντας μαζί τους, ανάβοντάς σου τα φώτα αν είσαι μπροστά ή τα φώτα κινδύνου αν είσαι πίσω, περιμένοντας να τις σταματήσεις για ανταλλαγή κινητών, τόσο μ'απογοητεύουν. Πολύ εύκολο σήμερα να ρίξεις γυναίκα. Η πιο δύσκολη στην τρίτη επαφή πέφτει αν το θες. Κάποιες και χωρίς να το θες, απλά επειδή παίζεις μαζί τους. Εκτός πάλι αν βρίσκονται πολύ μεγάλη ανάγκη οι γυναίκες σήμερα που πέφτουν στον πρώτο τυχόντα που θα το προσπαθήσει. Κι'ύστερα λένε γι'αντιστάσεις και έρωτες. Ερωτεύτονται, και πάρα πολύ δυνατά μάλιστα. Και κάποτε είναι ωραίο και για σένα αυτό. Αλλά ερωτεύονται εσένα που σού'λεγαν δεν υπάρχει περίπτωση. Και αυτά δεν είναι απ'τα ψέματα που λένε.

Ακόμη δεν κατάλαβα αν τα προγράμματα τα κάνω για να ακολουθώ και απλά δεν τα καταφέρνω, ή αν τα κάνω για να ξεφεύγω απ'αυτά. Ούτε ξέρω γιατί πάντα προτιμώ το 'αλλοιώς', πάντα κοντράρομαι, πάντα απορρίπτω οδηγίες και διαταγές, πάντα τραβώ το σκοινί να τεντώσει ή αδιαφορώ παντελώς. Πορεία ελεύθερη ή πτώση ελεύθερη? Ελέφαντας ή μοναχικός λύκος? Ποιος ξέρει? Το μόνο σίγουρο είναι πως αν μη τι άλλο ξέρω πως είναι επιλογή μου. Και ευθύνη μου. Και για το αποτέλεσμα θα φταίω μόνο εγώ...

Χανόμαστε (κείμενο ακατάλληλο για ανήλικους)

Πάντα έλεγα πως ο κάθε λαός έχει τους ηγέτες που του αξίζουν. Ειδικά ο Ελληνικός λαός. Όπως και το Δωδεκάθεο. Ήταν ο μόνος λαός που είχε θεούς απατεώνες και λάγνους όπως αυτόν. Για να μη φοβάται αλλά ούτε και να υποχρεούται να γίνει καλύτερος. Ακόμη και την πουτάνα την Αφροδίτη την θεοποίησε και τις πουτανίτσες τις είχε για ... ιερό σκοπό. Ολόκληρο πόλεμο έκανε για οικονομικούς κι'εμπορικούς λόγους, βλέπε Ίλιον, με αφορμή μια πουτάνα, βλέπε ωραία Ελένη. Είχε τους τεμπέληδες να χρήζονται φιλόσοφοι λέγοντας μαλακίες σε πλούσιους αμφιβόλου σεξουαλικότητας και στο τέλος ή τους εξόριζε ή τους σκότωνε. Τους μεγάλους στρατηγούς τους ατίμαζε γιατί τους ζήλευε για τις επιτυχίες τους, παρ'όλο που αυτές ήταν που τον είχαν σώσει από μύριους κινδύνους. Και διαμέσου των αιώνων φτάσαμε στο σήμερα. Όσοι βαριόντουσαν να ψηφίσουν ή χέστηκαν απ'το φόβο τους μην πάρουν ευθύνη γι'αυτόν τον τόπο, αποφάσισαν αποχή. Είμαι υπέρ της αποχής. Αλλά της καθολικής. Εκατό τα εκατό. Οι υπόλοιποι πήγαν και ψήφισαν κατά συνείδηση τσέπης, συμφέροντος, θέσης, παράδοσης, προσωπολατρείας. Το μήνυμα? Απλό. Συνεχίστε να κλέβετε, δε μας νοιάζει, και μεις θα το κάναμε αν μπορούσαμε, απλά δώστε και σε μας λίγα. Έτσι κι'αλλοιώς, μέρος του κατεστημένου και η μεγαλύτερη δύναμη του κατεστημένου είναι το πιο απλό πράμα που μπορεί να κάνει ο άνθρωπος, ειδικά ο Έλληνας, να κατηγορεί όλους για την κατάντια του εκτός απ'αυτόν τον ίδιο, τον εαυτό του. Όλοι φωνάζουν για το δυστυχισμένο κόσμο που είναι φτωχός, άνεργος, άστεγος, πεινασμένος, αλλά κανείς δε βάζει το χέρι στην τσέπη να τον βοηθήσει. Και πολλά άλλα τέτοια. Αλοίμονο, σ'ένα λαό που ο έξυπνος είναι αυτός που κλέβει χωρίς να μπορούν να τον τιμωρήσουν, και ο επιτυχημένος αυτός που γαμά όλα τα θηλυκά που περνούν από απόσταση 100 χιλιομέτρων, και η δυναμικές γυναίκες είναι οι πουτάνες και οι λεσβίες που χρησιμοποιούν τη σεξουαλικότητά τους για να πετύχουν δημιουργικά και επαγγελματικά, να μπορεί να επιβιώσει ένας άνθρωπος αγνός, τίμιος και πολύ περισσότερο να γίνει και ηγέτης που να νοιάζεται για τους άλλους και να βοηθά. Ο Ελληνικός λαός μεγαλούργησε μόνο κάτω από δύο καταστάσεις. Ολικής σκλαβιάς και δικτατορίας. Θυμίζω τουρκοκρατία και κατοχή για την πρώτη περίπτωση και Μέγα Αλέξανδρο, Πεισίστρατο, και ένα σωρό Αυτοκράτορες μέχρι και το Μεταξά. Ακόμα και πράγματα απλά όπως δωρεάν παιδεία χρειάστηκε ν'ανέβουν στην εξουσία τα καθάρματα της χούντας για να τα κερδίσει, και σιγά σιγά τα έχασε. Τελικό συμπέρασμα? Η Ελλάδα είναι ένα μπουρδέλλο, γεμάτο αγάμητες και κακογαμημένες, γεμάτο μαμάκηδες και άγαμους, στο οποίο οι λίγοι γαμάνε και γαμιούνται, ανεξαρτήτως φύλου, δύο, τρεις και βάλε, και οι περισσότεροι βλέπουν και μαλακίζονται. Άρτος και θεάματα, χωρίς τον άρτον πλέον ελέω Δ.Ν.Τ. Τι κάνω εγώ? Έβαλα στο μάτι μια λεσβία. Πάω να τη ρίξω. Ελπίζω η πείρα απ'την επιτυχία μου την προηγούμενη φορά με μια τέτοια να με βοηθήσει, γιατί αυτή φαίνεται δύσκολη περίπτωση.

Υ.Γ. Φαίνομαι θυμωμένος? Είμαι. Και πολύ μάλιστα...

Υ.Γ.2. Οποιαδήποτε ομοιότητα με πραγματικά πρόσωπα είναι συμπτωματική. Καμιά και κανένα δεν είχα στο μυαλό μου όταν το έγραφα. Όσο για την τελευταία πρόταση, την χρησιμοποιώ απλά για να τονίσω το τι απασχολεί σήμερα ένα Έλληνα. Παρά το ότι σε παλαιότερό μου κείμενο ανάλυσα το τι πιστεύω για τις λεσβίες, δεν είναι πρωταιρεότητά μου. Ούτε και ξέρω κάποια συγκεκριμένη. Άσχετα με το ότι είναι πρόκληση να ρίξεις λεσβία στο κρεββάτι σου.

Αλλοιώς...

Δύσκολες οι αποφάσεις. Δύσκολες οι συσκέψεις. Και οι τρεις δυνατοί. Ο καθείς στον τομέα του. Μυαλό, ένστικτο, συναίσθημα. Ανάλυση των δεδομένων. Παρακολούθηση των γεγονότων μέχρι σήμερα. Υποθέσεις, αποτελέσματα, πειράματα. 'Μήπως αν...'. 'Κι'αν δεν....?' Δεν έχει σημασία. Ή μήπως έχει? Μήπως κάποιος πρέπει να υποχωρήσει? Μήπως κάποιος πρέπει ν'αναλάβει. Μυαλό, ένστικτο, συναίσθημα. Μάλλον ένας πρέπει να καθοδηγεί, να ελέγχει, ν'αποφασίζει. Δεν είναι πόλεμος. Τα θύματα ένα. Οι πληγές πολλές. Τα κενά παρακολουθούν αμίλητα. Μήπως τελικά πρέπει να γεμίσουν αλλοιώς? Ή μήπως πρέπει να συνεχίσουν να υπάρχουν ώς έχουν? Κενά. Απλά τεράστια δημιουργικά κενά. Μαύρες τρύπες στη ψυχή, στο συναίσθημα. Μήπως το λάθος είναι αυτό. Η προσπάθεια να γεμίσουν. Να γίνουν τι? Αγάπη, χαρά, μίσος, πάθος, έρωτας, φιλία, τι? Να γίνουν κάτι άλλο? Και τότε? Μήπως τελικά ο κάθε συνομιλητής πρέπει να αναλάβει πρωτοβουλίες και τομείς ξεχωριστά? Και ποιος θα καθορίσει τα όρια? Μήπως ο πόνος? Μήπως το πάθος? Μήπως η λογική? Δύσκολη η απόφαση. Ακόμα πιο δύσκολη η εκτέλεση. Και μέσα σ'όλα η γυναίκα. Και μέσα σ'όλες εκείνη. Η κάθε εκείνη, κάθε φορά. Η απόφαση πάρθηκε. Η εκτέλεση σχεδιάζεται. Η Αγάπη? Αυτή πάντα ζει. Στην ψυχή. Κι'εκεί πρέπει να μείνει. Ξεχωριστά από κάθε πάθος, κάθε κορμί, κάθε συμπόνοια, κάθε κενό. Τα κενά συνεχίζουν. Να είναι κενά. Τεράστια δημιουργικά κενά. Ο δρόμος μπροστά. Η συνεδρίαση έληξε. Πάνω απ'όλα? Τίποτα. Όλα μαζί. Και ξεχωριστά. Τα λάθη συγχωρούνται όταν δεν επαναλαμβάνονται. Αρκετές επαναλήψεις. Το εμπεδώσαμε. Όλα συνεχίζονται. Όλα. Μαζί και χώρια. Αδίστακτα, αμείλικτα, σταθερά. Και τα κενά, αυθύπαρκτα συνεχίζουν ανεξάρτητα. Χωρίς να σμίγουν με κενά άλλων. Η ζωή είναι ωραία για να την αδειάζεις. Κι'η αγάπη πανέμορφη για να την ασχημίζεις. Τα δώρα δεν χαρίζονται. Κερδίζονται. Ξεκινάμε. Έστω και μόνοι. Μπροστά. Έλα. Όχι πίσω μου, όχι μπροστά μου. Δίπλα μου. Αλλοιώς...

Δύο και...

Δύο και είκοσι πέντε... Κάποιοι αναστενάζουν απ'την ηδονή, κάποιοι απ'τον πόθο, κάποιοι απ'το πάθος. Κάποιοι αναστενάζουν για ανεκπλήρωτους έρωτες, κάποιοι για χαμένες αγάπες, κάποιοι γι'αυτήν που αγαπούν και τους λείπει, κάποιοι γι'αυτήν που αγαπούν και πονά... Ίσως για κάποιον άλλο. Κάποιοι αναστενάζουν απ'τον πόνο της ψυχής τους, κάποιοι του κορμιού τους, κάποιοι για το μέλλον, κάποιοι για το παρελθόν. Κάποιοι δουλεύουν, κάποιοι γεννιούνται, κάποιοι διασκεδάζουν, κάποιοι πεθαίνουν, κάποιοι φεύγουν, κάποιοι φτάνουν, κάποιοι ακόμα ταξιδεύουν, κάποιοι ξυπνούν, κάποιοι πάνε για ύπνο, κάποιοι πάνε για σεξ, κάποιοι είναι μόνοι, κάποιοι όχι. Δύο και τριάντα. Άλλαξε κάτι? Μάλλον όχι. Ακούω τα ίδια γέλια και τους ίδιους αναστεναγμούς. Βλέπω τα ίδια δάκρυα και τα ίδια μάτια. Και συ... Κάτι απ'όλα... Ή λίγο απ'όλα... Εγώ? Απλά περιμένω... Εδώ...

Στην πρίζα...

Ανέκαθεν ήμουνα εναντίον του βολέματος. Ειδικά επειδή βολεύτηκα εγώ προσωπικά. Μπορεί να γλύτωσα απ'το κατεστημένο του μέσου αλλά απ'αυτό δεν γλύτωσα. Βολεύτηκα σ'ένα γάμο, σε μια δουλειά, σε μια κοινωνία, σ'ένα κατεστημένο. Και μετά βολεύτηκα στο blogging και τώρα στο facebook. Αλλά γαμώτο μου φαίνεται πως η φαντασία μου είναι πιο δυνατή κι'απ'τις ενοχές μου και τη συνείδησή μου. Και το μυαλό μου με φαντάζεται σε 20 χρόνια από τώρα ή και 30 να συνεχίζω το βόλεμα, κάνοντας ακριβώς τα ίδια πράγματα. Και παίρνει την εικόνα του αύριο, τη φέρνει στο σήμερα και με κάνει να νοιώθω 30 χρόνια πιο μεγάλος. Και τι σημαίνει βόλεμα? Απλά περνάς καλά, όχι χάλια, όχι τέλεια, ξεπερνάς κάποτε τα όρια, ρισκάρεις δηλαδή με ασφάλεια, και μετά στη ρουτίνα σου και πάλι μέχρι την επόμενη φορά. Αποτέλεσμα? Συνηθίζεις να είσαι ένα τίποτα ή στην καλύτερη περίπτωση μια μετριότητα. Ξεφεύγεις φτιάχνοντας όνειρα και πείθοντας κι'άλλους να τα ζήσουν μαζί σου ή μπαίνοντας στο βόλεμα και στο όνειρο μιας άλλης, αναστατώνοντάς της τη ζωή, και μετά φεύγεις ή σε διώχνει. Μέχρι την επόμενη. Συνδυασμός όλων των πιο πάνω θανατηφόρος. Ευτυχώς για λίγο καιρό μόνο. Τι γίνεται με τους γύρω σου? Μ'αυτούς που  βρίσκονται στο ίδιο βόλεμα με σένα δε σε πολυνοιάζει. Στο κάτω κάτω ας μην βολεύονταν κι'αυτοί. Ας ξεβολεύονταν, ή ας σε υποχρέωναν να ξεβολευτείς. Όχι, αν τους αγαπούσες θα φρόντιζες να ξεβολευτείς προχωρόντας είτε μαζί τους είτε μόνος για να προχωρήσουν κι'αυτοί. Ας πρόσεχαν. Αλλά τι γίνεται μ'αυτούς που βρίσκεις όταν κάνεις ασκήσεις ξεμουδιάσματος? Μ'αυτούς που αγαπάς και/ή σ'αγαπάνε? Μ'αυτούς που γύρευαν μια όαση και συ τους πρόσφερες μια τέντα βεδουίνων για λίγο καιρό? Γι'αυτούς που τους ξύπνησες απ'το λήθαργό τους, κάνοντάς τους να πιστέψουν πως επιτέλους ήρθε η ώρα να ζήσουν και τελικά τους αφήνεις μόνους? Γι'αυτούς που τους αγάπησες, κάνοντάς τους να ξανανοιώσουν άνθρωποι, ψυχές, κι'όχι μόνο κορμιά, αλλά στο τέλος είσαι πολύ δειλός για να κάνεις τα λόγια πράξεις?

Σήμερα τσακώθηκα πάρα πολύ έντονα με τη μάνα μου. Για τον πατέρα μου. Που τσακωνόμαστε πολύ έντονα συνέχεια. Γενικά φαίνεται πως είμαι άνθρωπος που δεν αντέχει, δε μπορεί να είναι ήρεμος, δε μπορεί να συγκρατηθεί. Ούτε στη χαρά, ούτε στο γέλιο, ούτε στο θυμό, ειδικά στο θυμό. Δε με έφτανε αυτό πήγα και είδα και τις ουρές από ανέργους. Αλήθεια, τι κάνω εγώ γι'αυτό? Τίποτα βασικά. Εγώ βολεύτηκα. Μετά είχα και τη δουλειά μου. Το είπα και το ξαναλέω. Στη δουλειά βολεύτηκα, μέρος του κατεστημένου, άρα απλά παραπονιέμαι χωρίς να κάνω κάτι για να τη βελτιώσω ή να τα παρατήσω. Και φυσικά, όπως το είπα ξανά, τα παίρνω εύκολα στο κρανίο με συναδέλφους, συναδέλφισσες, ανώτερους και παντός είδους άτομα που εναντιώνονται, κάνουν πως θα θυμώσουν, απειλούν, δίνουν τελεσίγραφα, νοιώθουν καλύτεροι κι'ανώτεροι επειδή ξέρουν 3 πράγματα περισσότερα από σένα κλπ. Το βρήκα πιο εύκολο να κάνω το αλλοιώς απ'το να μην προκαλώ. Και να προειδοποιώ απ'το να συγκατανεύω. Περισσότερο όμως απ'όλα μου τη δίνει απ'τη μια να αποποιούνται ευθυνών και να φταίει πάντα ο άλλος και απ'την άλλη να με αμφισβητούν, ειδικά όταν τίθεται θέμα αξιοπιστίας και αλήθειας ή ψέματος. Μπορεί να πνίξω τον άλλο. Και χθες βράδυ αυτό έγινε με μια. Της έδωσα να διαβάσει ένα κείμενό μου, όπως δίνω κείμενα κι'άλλων να τα διαβάσουν αν μ'αρέσουν, π.χ. Χριστόφορος Παπακαλιάτης ή Angelina Rain (δηλαδή σχεδόν πάντα), και ήθελε να της αποδείξω πως εγώ είμαι ο Αυτοκράτορας και πως μόνο εγώ γράφω στο blog. Το ότι ήξερα τους κωδικούς δεν την αρκούσε. Της το απέδειξα. Με έχασε παντελώς, κι'από φίλο, κι'από συνεργάτη κι'απ'οτιδήποτε. Σκασίλα της? Ίσως. Και δεν έφτανε αυτό, είχα και τη γυναίκα μου να παραπονιέται πως ήμουνα πολύ ώρα κρατημένος στο κινητό που με έπαιρνε...

Θα μ'ακούσεις πολλές φορές να παραπονιέμαι. Ειδικά για τις μαλακίες που γίνονται και τις ηλιθιότητες είτε σε μένα είτε όχι απλά διότι ο άλλος είναι χαζός ή μαλάκας. Ξέρω πότε φταίω και ποτέ δεν θα παραπονεθώ αν αυτό που παθαίνω είναι τιμωρία ή συνέπεια της μαλακίας μου. Τώρα τελευταία ακούω πολλά παράπονα για μένα. 'Γιατί δεν έρχεσαι στον τοίχο μου', 'Εγώ δεν ανήκω στο σωρό', 'Γιατί δε μου λες απλά τι έχεις, όπως σου λέω εγώ'... Απ'τη μια μου τη δίνει, απ'την άλλη μ'αρέσει. Περισσότερο όμως με προβληματίζει. Δεν φταίνε αν εγώ όρμησα σαν καταιγίδα και μετά απομακρύνθηκα το ίδιο ξαφνικά, κρατώντας μια απόσταση ασφαλείας. Ούτε θα φταίνε αν αύριο μου πούνε 'Άισηχτήρ παλιομαλάκα'. Και δεν θά'χω παράπονο. Δεν δικαιούμαι νά'χω παράπονο. Το χειρότερο δε θά'ναι όταν θά'ρθω Αθήνα. Δεν θά'μαι μόνος. Και αυτή εδώ είναι η 'μυστική' ζωή μου. Και εκεί που τον Ιούνη ένοιωθα πίκρα που δεν βρέθηκα έστω και για ένα καφέ με κάποιον, που ήμουνα και μόνος, τώρα ξαφνικά δεν ξέρω τι θα κάνω που μπορεί να θέλω, μπορεί να θέλουν αλλά δεν έχω χρόνο τόσο πολύ και δεν είμαι και μόνος... Η ψυχή μου φαίνεται να μου κρατά μούτρα επειδή αν τη δω θά'ναι για κανά δίλεπτο από απόσταση. Το χαμογελαστό βασανάκι μου θέλει να κάθεται στο διπλανό τραπέζι να πίνει καφέ κι'ας μη μιλήσουμε καθόλου...

Διαβάζω τα πιο πάνω ξανά... Σκέφτομαι πόσα βάσανα και προβλήματα έχει ο κόσμος και με τι ασχολούμαι εγώ. Πόσο λάθος είμαι. Ψάχνω τραγούδι για το τέλος. Κλείνω τα μάτια. Την σκέφτομαι... 'Θέλω... Να σε κρατήσω στην αγκαλιά μου... Να σου χαϊδέψω τα μαλλιά... Να σε φιλήσω γλυκά... Να σε δω στα μάτια... Να σου χαϊδέψω το πρόσωπο... Θέλω... Να κάνουμε έρωτα... Όχι για τον ίδιο τον έρωτα. Δε με ενδιαφέρει αν θά'ναι χάλια ή όχι. Απλά για το μετά. Εσύ, στην αγκαλιά μου να κοιμάσαι... Θέλω... Κι'ας εξαφανιστείς για πάντα το πρωί... Καληνύχτα.... Φιλί...' Να προσέχεις...

Τόλμησε να ζήσεις...

'Γιατί ενώ υπάρχει πληθώρα γυναικών υποψηφίων οι γυναίκες ψηφίζουν τους άντρες?' ρωτήθηκε η γυναίκα υποψήφιος. Κι'ας ξέρω την απάντηση. 'Επειδή ο αριθμός υποψηφίων γυναικών στα ψηφοδέλτια καθορίζεται διά νόμου' ήταν η απάντηση. Από την πόλη έρχομαι και στην κορφή κανέλα. Το πρόβλημα είναι πως οι άντρες υποψήφιοι συμπεριφέρονται σα γυναικούλες πλέον.

Τι είναι προτιμότερο, να αγαπάς ή να σ'αγαπάνε? Παράξενο. Έχω εμπειρία και για τα δυο. Από μικρός. Το ιδανικό να αγαπάς αυτήν που σ'αγαπά και να σ'αγαπά αυτή που αγαπάς. Απ'εκεί και πέρα? Προτιμότερο να αγαπάς κι'ας μην αγαπιέσαι. Όταν σ'αγαπάνε φορτώνεσαι με την ευθύνη της ψυχής της άλλης που την απόθεσε στα χέρια σου. Εκτός φυσικά αν είσαι πράγματι κωλόπαιδο. Εντάξει, ενίοτε φορτώνεσαι και τα κόμπλεξ της, και την υστερία της, και τα πάθη της, και τη ζήλεια της και ένα σωρό άλλα. Όμως γαμώτο μου ξαφνικά βρίσκεσαι σε μια κατάσταση που δεν διάλεξες, ή που δεν ήθελες να φτάσεις μέχρις εκεί και ότι κάνεις πλέον είναι λάθος. Εκτός αν θα την αγαπήσεις. Με τον τρόπο που εννοείς εσύ φυσικά. Γιατί είπαμε, η αγάπη με τον έρωτα είναι εντελώς διαφορετικά πράγματα και σίγουρα εντελώς διαφορετικά απ'αυτά που έχετε στο μυαλό.

Είναι ωραίο ν'αγαπάς. Όλοι το νοιώθουν, όλοι το καταλαμβαίνουν. Δεν διαλέγεις ν'αγαπήσεις. Και σίγουρα δεν αγαπάς σαν ανταπόκριση στην αγάπη που σου δίνουν. Αγαπάς γιατί νοιώθεις ωραία. Θες να γίνεις καλύτερος άνθρωπος και γίνεσαι. Ακόμα κι'ο θυμός σου είναι διαφορετικός. Το βλέμμα σου, το χαμόγελό σου, ο αναστεναγμός σου. Αγαπάς και νοιώθεις μια ευχάριστη θλίψη. Και σ'αρέσει. Αντέχεις, ελπίζεις, περιμένεις. Για πόσο? Για πάντα. Και καθόλου. Η αγάπη είναι μέσα σου. Δίνεται απλόχερα. Μέχρι να σε βλάπτει. Αυτό είναι το όριο. Όχι το να πονάς ευχάριστα. Το να πονάς με θυμό. Να έρχεται στη σκέψη σου και να μη σου βγαίνει αναστεναγμός, να μη θες να την αγκαλιάσεις, να μη χαμογελάς, να μην κλείνεις τα μάτια και να γεύεσαι το φιλί της. Κι'ας μην το γεύτηκες ακόμη. Αγαπάς μια ψυχή που νοιώθεις πως είναι πράγματι το άλλο σου μισό. Όχι ένα κορμί, όχι μια φάτσα, όχι μια καύλα, όχι ένα χύσιμο. Μια ψυχή που νοιώθεις να της μιλάς και να πετάτε μαζί, να σου μιλά και να θλίβεστε μαζί.

Αλλά πάνω απ'όλα όταν αγαπάς τολμάς. Αν είσαι ακέραιος χαρακτήρας, μ'όλα τα κόμπλεξ, τα πάθη, τα λάθη, τις αδυναμίες, τολμάς. Τολμάς να εκτεθείς, να πεις 'Σ'αγαπώ', να πεις 'Συγγνώμη, η καρδιά μου ανήκει αλλού', να πεις 'Είμαι εδώ και θα σε διεκδικήσω ή θα απομακρυνθώ αν το ζητήσεις' γιατί όταν αγαπάς εσύ ήδη νοιώθεις ωραία και πρέπει να νοιώθει κι'εκείνη. Γιατί όταν αγαπάς θες το καλό της μαζί με το δικό σου. Γιατί όταν αγαπάς νοιώθεις μικρός θεός. Ότι κι'αν σου συμβαίνει απλά χάνεσαι στην αγάπη. Και η αγάπη δε σηκώνει εγωισμούς, δε σηκώνει πόνο, είναι ξένα σώματα, είναι δηλητήρια. Το μόνο που μοιράζεσαι είναι η χαρά. Κι'αν δεν τη νοιώθει τότε τη βλάπτεις. Κι'αν δεν το νοιώθεις τότε σε βλάπτει. Κι'όπως τολμάς ν'αγαπήσεις, τολμάς ν'ακούσεις την αλήθεια, τολμάς να κρατήσεις απόσταση, τολμάς να φύγεις. Για το καλό σας. Ναι, όταν αγαπάς σκέφτεσαι και τους δυο σας. Γιατί αυτό είναι αγάπη. Το καλό και των δυο σας.

Νοέμβρης. Δεν έπεσε σταγόνα ακόμη εδώ στην Κύπρο. Ο ήλιος λάμπει. Ενοχλεί τη λογική. Όχι όμως την καρδιά. Η αγάπη είναι παντός καιρού. Η αγάπη είναι κομμάντο. Διαβιώνει κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες, ευνοϊκές ή αντίξοες. Η αγάπη είναι στην καρδιά σου είτε αγαπάς είτε όχι, είτε σ'αγαπάνε είτε όχι. Κι'αν δεν την σκοτώσεις εσύ με τον εγωισμό σου, θα ζει για πάντα μέσα σου. Ένα με τη ψυχή σου. Ακόμα και μετά από σένα. Γιατί το μόνο που μένει τελικά σ'αυτόν τον κόσμο είναι η αγάπη σου. Απλά φρόντισε να μην την χαραμίζεις, όπως δεν θά'θελες να χαραμίζεις το σώμα σου και το μυαλό σου, κι'ας το κάνεις. Τόλμησε να την αφήσεις να ζήσει. Τόλμησε να ζήσεις. Για πάντα...

Έλειψα... Ίσως...

Η αγαπημένη μου ώρα... Γκαραβέλας στο ραδιόφωνο κι'εγώ με τις σκέψεις να παλεύουν πια θα πρωτοεμφανιστεί και τα συναισθήματα να βγαίνουν σπρώχνοντας για ν'ανασάνουν... Εδώ και καιρό λέω πως δεν πιστεύω καμιά γυναίκα απ'αυτά που λέει. Απλά βλέπω συμπεριφορά και κρίνω. Λάθος κρίση? Ίσως. Ίδιες συμπεριφορές για διαφορετικά πράγματα. Κι'όταν λένε σ'αγαπώ? Τότε τις πιστεύω. Αλλά ξέρω, δεν θα κρατήσει πολύ. Θα κρατήσει για πάντα. Αλλά θ'αλλάξει συμπεριφορά. Όπως κι'αν δεν στο πει. Η γυναίκα είναι πολύ περήφανο πλάσμα. Δεν της αρέσει να σε μοιράζεται, δεν της αρέσει να έρχεται δεύτερη, δεν της αρέσει να την φτύνεις, δεν της αρέσει να τη διώχνεις. Κι'ας κολλά περισσότερο όταν συμβαίνει. Απλά, όταν σου λέει 'Σ'αγαπώ' είναι δεδομένο. Σ'αγαπά για εκείνην. Όχι για σένα. Όταν δεν στο λέει? Τότε σ'αγαπά και για σένα. Πάνω απ'όλα εκείνη. Πώς θα την έχεις για πάντα δική σου? Απλά να είσαι άνδρας. Κάποτε παιδί, κάποτε μαλάκας αλλά πάνω απ'όλα άνδρας. Να ξέρει πως αν ξεπεράσει τα όρια που έθεσες θα σε χάσει. Να ξέρει πως την αγαπάς, την θες, αλλά όσο κι'αν σε ενοχλεί και σε πληγώνει αν την χάσεις, δεν θα δεκτείς γιουρούσια και επαναστάσεις. Μπορεί οι γυναίκες να μην είναι τρομερά έξυπνες αλλά έχουν ιδιαίτερη ικανότητα στο να κατανοούν πλήρως. Γι'αυτό άλλωστε και πάντα θέλουν οδηγίες και λύσεις. Πάντα.

Δε μιλάω γι'αγάπη απόψε, έ? Σας ξάφνιασα? Και τότε που μιλάω με πιστεύετε ή με καταλαμβαίνετε? Όχι βέβαια. Απλά το ξανάπα. Δεν φταίτε εσείς. Εγώ μιλάω για την αγάπη που έχω στο δικό μου μυαλό, στη δική μου ψυχή. Αλλά δυστυχώς, όχι μόνο δεν έχει σχέση με την αγάπη που έχετε στο δικό σας μυαλό, αλλά με πιάνω να επηρεάζομαι απ'αυτό αρνητικά. Και όχι, δεν είναι επειδή είναι αγάπη χωρίς ανταπόκριση, αγάπη από απόσταση κι'άλλα τέτοια. Είναι απλά γιατί έχω μεγαλώσει, έχω μάθει κι'έχω πάθει σαν κι'εσάς. Κι'όσο κι'αν έμαθα πλέον τα λάθη μου, τα κόμπλεξ μου, τα πάθη μου, δεν είναι εύκολο απ'τη μια στιγμή στην άλλη να τα διαγράψεις παντελώς.

Δε δικαιούσαι να έχεις παράπονο γι'αυτά που σου κάνουν όταν τα κάνεις εσύ σε άλλους. Ακόμα κι'αν δεν τα κάνεις δε δικαιούσαι πάλι να έχεις παράπονο. Γιατί κανείς δεν κάνει κάτι αν δεν το επιτρέψεις. Και αν το ν'αγαπάς χωρίς να σ'αγαπούν σε ενοχλεί, σκέψου πόσο ενοχλεί αυτές που σ'αγαπούν χωρίς να τις αγαπάς. Αλήθεια, τους τό'πες? Όχι? Γιατί? Φοβάσαι μήπως σ'αφήσουν και χάσεις τα τυχερά σου? Αλήθεια, σου τό'πε? Όχι? Ρώτησέ την. Όχι? Φοβάσαι την απόρριψη? Εκτός αν πάλι θες να τη ρωτήσεις βλέποντάς την στα μάτια. Χωρίς γυαλιά ηλίου. Τα μάτια δε λένε ποτέ ψέματα. Ποτέ δε βλέπουμε ακριβώς τι κάνουμε, ούτε τελείως καθαρά όταν μας το κάνουν. Γιατί και στις δυο περιπτώσεις κρίνουμε με το συναίσθημα. Μόνο όταν το κάναμε, μας το κάνανε και μετά βλέπουμε να το κάνουν σε άλλους ξέρουμε επακριβώς τι είναι.

Χάθηκα... Έλειψα... Ίσως... Και πάλι... Έχω πάρα πολλά να κάνω μέχρι το τέλος Νοεμβρίου. Κάπου μέσα στο Δεκέμβρη έχω και ταξιδάκι. Μετά συζύγου. Τα λέμε. Φιλιά...

Θέλω...

Θέλω... Να γίνω αέρας... Να τρέχω πάνω από θάλασσες, λίμνες, ποτάμια. Να παίρνω τη δροσιά τους και να ξεχύνομαι στις ερήμους και στις αβύσσους της γης, των ανθρώπων, των ψυχών... Στις κολάσεις των κορμιών και των μυαλών. Να τις δροσίζω, να τους απαλύνω τον πόνο, τον καημό, να δίνω γιατρειά στους πόθους και τα πάθη που τους σπρώχνουν στο σκοτάδι... Μετά να περνάω και να φορτώνομαι μ'όλα τ'αγαθά της γης. Και να τα ρίχνω εκεί που ο ήλιος ντρέπεται όταν λάμπει και το φεγγάρι κλαίει όταν βγει... Κι'αφού δω μουτράκια χαμογελαστά να φύγω, να πετάξω και να'ρθω σε σένα. Να σου ανακατώσω τα μαλλιά, να σου χαϊδέψω το κορμί, να σ'αγκαλιάσω, να παίξω με τ'απόκρυφά σου, να σε φιλήσω, να μπω στο μυαλό σου να μ'ονειρευτείς, να με ποθήσεις, να με θελήσεις... Κι'όταν ακούσω τον αναστεναγμό σου, νοιώσω το τράνταγμα του κορμιού σου, μεθύσω απ'την ηδονή σου και γευτώ και μυριστώ την ευτυχία σου τότε να σ'αφήσω μ'ένα χαμόγελο ζωγραφισμένο στο πρόσωπό σου να κοιμάσαι γλυκά και να φύγω γι'άλλα μέρη. Εκεί που τ'αγέρι καταλαγιάζει, ξεκουράζεται κι'ονειρεύεται με τη γεύση σου στο στόμα.... Θέλω... Εσένα...

Μόρια...

Το άτομο... Η μικρότερη οντότητα στο σύμπαν. Με καρδιά πυρήνα. Ένας κόκκος άμμου, μια σταγόνα βροχή, μόρια γεμάτα άτομα με καρδιά. Μια σταγόνα δάκρυ που ποτέ δεν στάζει. Πυρηνική αντίδραση. Πότε ενέργεια, πότε καταστροφή. Να τριγυρνά μόνο στο σύμπαν. Να αντικρύζει άλλα άτομα και ποτέ να μη μπορεί να γίνει μόριο. Ένας τεράστιος πυρήνας με είσοδο και έξοδο. Όλα να μπαίνουν, όλα να βγαίνουν. Δικά του τα κενά. Έτοιμα να υποδεκτούν κάθε διάττοντα αστέρα, κάθε κόκκο άμμου, κάθε σταγόνα βροχής, κάθε μόριο δηλητήριο, κάθε σώμα σκουριάς, βρωμιάς, θανάτου. Κι'αυτό συνεχίζει το ταξίδι του μέσα στο σύμπαν, διαχίζοντας γαλαξίες, μαύρες τρύπες, συναντώντας πλανήτες, ήλιους, καταιγίδες, μη έχοντας στο νου να σταματήσει ποτέ παρά μόνο όταν πάψει ο δικός του πυρήνας να ζει και ξέροντας πως μέχρι τότε θα υπάρχει σίγουρα κάτι που ποτέ δεν θα καταφέρει. Να βρει ακόμα ένα άτομο για να γίνουν μόριο...

Αναμονή...

Ήμουνα σίγουρος... Έχω ξαναγράψει για τις αναμονές. Αναμονές σε αίθουσες, στις γραμμές, στο παντού και πουθενά, στο όλα και τίποτα, για κάποιον, για κάτι, για όλα και τίποτα, για θαύματα και μη, για εκπλήρωση ευχών και κατάρων... Αναμονές με το κορμί, με το μυαλό, με τη ψυχή. Απλά περιμένοντας. Ή περιμένοντας ενώ συνεχίζεις το δρόμο σου, το έργο σου, το τίποτά σου. Περιμένοντας την επιστροφή, την αναχώρηση, το τέρμα, το διάλειμμα, το σταθμό. Για αναμονές μ'ανοιχτές αγκάλες για ανθρώπους που πάνε δίπλα, που δεν έρχονται ποτέ, που έρχονται και φεύγουν. Για αναμονές με κλειστά μάτια και παγερή ψυχή γι'ανθρώπους που ξέρεις τόσο καλά που ποτέ δεν ήθελες να μάθεις, για ανθρώπους που δεν ξέρεις καθόλου και δεν θα μάθεις ποτέ όσο κι'αν το θες...

Περιμένεις μετρώντας πλακάκια, κολώνες, δεντράκια, παρατηρώντας φατσούλες, συμπεριφορές, ρούχα, διαβάζοντας, ακούγοντας μουσική, τρώγοντας τα νύχια σου, κλαίοντας, κλείνοντας τα μάτια να ονειρευτείς, ανοίγοντάς τα γιατί φοβάσαι τους εφιάλτες, αφήνοντας το μυαλό να ταξιδεύσει σ'ότι δεν έχεις κι'όπου θά'θελες νά'σαι ξεγελώντας σε πηγαίνοντάς σε στα σκοτάδια και στην κόλασή σου, κι'ελπίζοντας. Ελπίζοντας πως το θαύμα θα γίνει, όλα θα πάνε καλά, όλα θα είναι καλύτερα από πριν, όλα θα είναι όπως τα ονειρεύτηκες, όπως τα περίμενες, πως άξιζε η αναμονή... Και έρχεται το θαύμα και συ το προσπερνάς. Γιατί δεν περίμενες αυτό που ήρθε. Δεν έλπιζες σ'αυτό που ήρθε. Έκτισες όλα τα όνειρά σου με βάση την αναμονή σου και περίμενες με βάση τα όνειρά σου. Περίμενες το θαύμα γι'αυτά που θες κι'όχι γι'αυτά που δεν ξέρεις. Και συνεχίζεις να ονειρεύεσαι, να αναμένεις και να ελπίζεις. Κάτι, κάποιον που πάντα ήθελες και ποτέ δεν ήρθε. Αφήνοντας ότι κι'όποιον έρθει να σε προσπεράσει. Χωρίς να πέσεις στις ανοικτές αγκάλες. Χωρίς να το αγκαλιάσεις με χαρά κι'ανακούφιση...

Δε μ'αρέσει να περιμένω. Γι'αυτό και πάντα αργώ. Για να μη φύγω πριν έρθει ότι περιμένω. Κι'αν πάψει να με περιμένει απλά δεν έπρεπε, δεν είν'αυτό. Κι'αν με περιμένει τουλάχιστο είναι κάτι. Το θαύμα? Όχι. Αυτό θ'αργήσει το ξέρω. Γιατί απλά δεν έρχεται. Περιμένει να το βρω. Και να το διαλέξω ανάμεσα σε οπτασίες και λάθη. Ένα διαμάντι στο σωρό με τα κάρβουνα καλυμένο με βρωμιές και λάσπες. Τίποτα δεν χαρίζεται. Τίποτα δεν έρχεται. Όλα κερδίζονται. Όλα τα ψάχνεις και κοπιάζεις να τα βρεις. Όλα. Ακόμα και σένα...

Μ'αρέσεις...

Σαδομαζοχιστής, Μανιοκαταθλιπτικός, Εξυπνόβλακας, Ανισόρροπος, Λαγνανέραστος, Χυδαιοευγενής... Ωραίες αντιθέσεις... Να μπορείς να είσαι απ'όλα... Κάποτε βλέπω αστέρια να πέφτουν... Σκέφτομαι όλες αυτές τις ιστορίες με εξωγήινους. 'Λες να υπάρχουν? Λες να μην ανήκω εδώ?'. Ο κόσμος των ζώων μας λέει πολλά. Νοιώθω ελέφαντας, αν και γεννημένος τη χρονιά του πιθήκου. Αλλά αν ήμουνα στην αρχαιότητα θα είχα πολλά ζώα στο προφίλ μου. Χειρότερος κι'από σφίγγα. Υπεροψία, έπαρση, γνώθι σ'αυτόν... Τι είναι κάποιος? Αυτό που νομίζει ή αυτό που λέν οι άλλοι ότι είναι? Μάλλον απ'όλα. Εκείνο που διαφέρει είναι η εξήγηση που δίνει ο καθένας για τις πράξεις και τη συμπεριφορά. Είμαστε ρομποτάκια. Ίδιες συμπεριφορές σε ίδιες καταστάσεις. Ρουτίνα σ'όλα. Στο θυμό, στο γέλιο, στη δουλειά, στο σεξ, στο συναίσθημα. Ακόμα και το χαμόγελο, διαφέρει ανάλογα με τη διάθεση κι'όχι μόνο ανάλογα με το άτομο που του το χαρίζεις. Κάθε άτομο ξεχωριστό. Όπως τα σκυλιά της δαλματίας. Τόσο ίδια και όμως... Η δύναμη του ατόμου φαίνεται στις αποτυχίες του... Κανείς δε μπορεί ν'αλλάξει τον κόσμο... Μόνο να ζει όμορφα μέσα του... Η μαγεία είναι μέσα σου... Ηγέτης ο μεγαλύτερος μάγος... Εραστής ο μεγαλύτερος γητευτής... Κορμί, ψυχή, σώμα 3 διαφορετικά πράγματα που κάποτε συνεργάζονται. Πρωινό Σαββάτου. Ταυτότητα που δώσαμε. Μ'αρέσεις... Πολύ...

To xrono stamataw-Sakis Rouvas

Χαμογέλασε... Κάποιος σ'αγαπάει... Καληνύχτα...

I Feel Love - Donna Summer

Ήλιος λαμπερός. Αέρας ψυχρός. Χειμώνας. Αίμα λάβα. Καρδιά γλυκειά. Κορμί Φωτιά. Μυαλό μαγεμένο. Χαμόγελο. Ακαταλαβίστικα? Και λοιπόν? Σ'όλους και σε κάθε ένα ξεχωριστά, και σ'αυτούς που λείπουν. Καλημέρα!!!

Alkinoos Triantafyllenh

Και επειδή για μένα πάνω απ'όλα είναι η αγάπη... Τα λέμε... Φιλιά...

Σκάσε...

Πλαστικές σημαίες... Ελληνικές, Κυπριακές... Υφασμάτινες, μεταξωτές, από νάϋλον... Ο κόσμος χαρούμενος να θαυμάσει τους νέους και τις νέες, είτε παρελαύνουν σωστά είτε όχι. Πιο περήφανοι οι γονείς του σημαιοφόρου παιδιού, του αριστούχου... Αν είναι Αλβανό ή Πόντιο τότε όλοι οι υπόλοιποι γονείς, των μη αριστούχων παιδιών, δηλαδή όλων των υπόλοιπων που παρά τη μάσα δεν είναι πιο έξυπνα και πιο επιμελή, το μισάνε που μολύνει το Εθνικό σύμβολο... Στρατιωτικές παρελάσεις... Τα στρατευμένα νιάτα, οι εφέδροι, οι παλαίμαχοι, όσοι ακόμα ζούνε... Εθνική περηφάνεια, εθνικό μίσος, εθνική ξεπεσιά 2 ωρών, άντε μιας μέρας. Μετά? Πάλι στα τρετριμμένα. Στις καύλες μας, στις γκόμενές μας, στην τσέπη μας, στον τζόγο μας, στις πονηριές μας, στις πουτανιές μας, στις απατεωνιές μας, τι θα φάμε, τι θα πιούμε, τι θα φορέσουμε, τι θ'αγοράσουμε, που θα βγούμε, ποιαν θα γαμήσουμε, πόσες θα γαμήσουμε, πόσοι την γαμήσαμε, ποιον θα κερατώσουμε, ποιον θα κατηγορήσουμε, ποιον θα χλευάσουμε, ποιον θα κοροϊδέψουμε, ποιον θα εξευτελίσουμε, ποιον θα κλέψουμε, ποιον θα εξαπατήσουμε και μετά απ'όλα αυτά αν θα ξαναγαμήσουμε την ίδια ή άλλη. Αγάμητες και κακογαμημένες πολλές. Και πουτανίτσες...

Σκέφτομαι αυτούς που θυσιάστηκαν. Υπέρ βωμών και εστιών. Υπέρ πίστεως, πατρίδος κι'οικογένειας. Πως νοιώθουν που τους τιμάμε σε τακτές προκαθορισμένες ημερομηνίες και όλο των υπόλοιπο χρόνο τους ατιμάζουμε αγωνιζόμενοι υπέρ πούτσας, μουνιού και πορτοφολιού. Που εμπιστεύτηκαν ηγέτες που τους ξεπούλησαν για μια θέση κι'ένα τίτλο, χαρίζοντας τη γη που βάφτηκε με το αίμα τους και μετά βάφτηκε με φίλιο αίμα για την επικράτηση μιας υποτιθέμενης ιδεολογίας που κάλυπτε ένα εγωισμό, μια φιλοδοξία, ένα κόμπλεξ. Που πήραν το αίμα τους, το αίμα της ελευθερίας, και το έβαψαν κόκκινο, μπλε, πράσινο, μαύρο. Που φοράνε τη Γαλανόλευκη και για εχθρό τους βλέπουν τα πεινασμένα στόματα που ανήκουν σε κορμιά μελαμψά, που φοράνε την Κιτρινόλευκη και για εχθρό τους βλέπουν την Γαλανόλευκη...

Απαιτούμε ελευθερία και δημοκρατία. Αλλά και αυτές, όπως και η αγάπη, δεν χαρίζονται. Κερδίζονται. Με θυσίες. Με αίμα. Το δικό μας. Αλήθεια, είσαι έτοιμος να πεθάνεις για όλα ή τίποτα? Να θυσιαστείς για πολύ λιγότερα από 30 αργύρια? Όχι? Τότε δε με ενδιαφέρει τι κάνεις με το κορμί σου και το μυαλό σου. Ούτε αν θα βρεθείς στο δρόμο μου ή αν θα βρεθώ στο κρεββάτι σου ή στο χαλί σου. Απλά σκάσε... Αλλοιώς πέθανε... Έχει γεμίσει παράσιτα αυτός ο τόπος. Ένα λιγότερο δεν είν κακό...

Απόσταση...

Θέλησα να γράψω για την αγάπη... Και πάλι... Για την αγάπη από απόσταση, για την απόσταση της αγάπης, για την απόσταση απ'την αγάπη... Για την ψυχή που αγαπάς και πονείς, για τον άνθρωπο που αγαπάς χωρίς να ξέρεις καλά καλά, για τη μορφή που έχεις στο μυαλό θολή, για τη φωνή που έχεις στ'αυτί ηλεκτρονικά... Για την αγάπη που νοιώθεις και χαμογελάς, και πετάς, και νοιάζεσαι, και θέλεις να ζήσεις... Αλλά μετάνοιωσα... Αν φοβάσαι ν'αγαπήσεις, αν φοβάσαι την ίδια την αγάπη, αν δεν θες ν'αγαπήσεις, απόψε δεν θα μοιραστώ μαζί σου αυτό... Ναι, η αγάπη θέλει θυσίες. Θέλει να δίνεσαι, θέλει να προσφέρεις και να προσφέρεσαι, θέλει να σκέφτεσαι και να νοιώθεις για δυο, να νοιάζεσαι και να φροντίζεις για δυο... Είναι πολύ όμορφο για να μην το νοιώσεις αν δεν το καταλάβεις. Γι'αυτό απλά αρκέσου στη λάμψη των ματιών μου, στο χαμόγελό μου, στις μουσικές μου επιλογές και νοιώσε... Κι'αν νοιώσεις, κλείσε τα μάτια και ζήσε... Κι'αν ζήσεις το ίδιο τότε θα ξέρεις... Θα ξέρεις πως η αγάπη υπάρχει παντού, σ'ολόκληρο το σύμπαν. Υπάρχει στην καρδιά σου. Γιατί η καρδιά σου είναι το σύμπαν. Και δε μπορεί ν'αγαπήσει τίποτ'άλλο παρά μόνο μια άλλη καρδιά. Παρά μόνο το σύμπαν. Και τότε θα βλέπεις, θα αισθάνεσαι, θα μυρίζεις, θ'ακούς χιλιόμετρα μακριά. Γιατί όλα θα είναι απλά μέσα σου. Όλα θα είναι εσύ...

Εκπομπή...

Μικρός μού'λειψε το φιλί, το χάδι, η αγκαλιά, η καληνύχτα, το 'Σ'αγαπώ'... Και η αγάπη όπως την ήθελα... Και πολλά άλλα, άσχετα με το ότι είχα πολύ περισσότερα από άλλα παιδιά. Αλλά αυτό το έμαθα αφού μεγάλωσα. Τότε δεν το ήξερα. Ούτε καταλάμβαινα πόσο μου έλειπαν. Μεγαλώνοντας λοιπόν πρώτα έψαξα να τα βρω για μένα. Μετά ανακάλυψα πως σε πολλούς λείπουν. Και αυτά είναι που μένουν σ'ένα γάμο, σε μια σχέση, σ'ένα άνθρωπο. Ειδικά στα γηρατειά. Κι'αν δεν τα έχεις σ'ένα γάμο, σε μια σχέση, τότε ή η αγάπη είναι από απόσταση οπότε είναι τόσο δυνατή που τά'χει πάντα, ή δεν υφίσταται πλέον. Στο νοσοκομείο που δούλευα σαν φοιτητής νοσηλευτής, έβλεπα τους ασθενείς που μαράζωναν όταν έφευγαν οι επισκέψεις. Κι'ας ήταν τόσοι πολλοί, σ'ένα δωμάτιο και στο θάλαμο. Ένα χαμόγελο και μια καληνύχτα πριν σβήσουμε τα φώτα, και μια καλημέρα κι'ένα χαμόγελο το πρωί, έβλεπα πόσο καλό τους έκαναν. Και πόσο περισσότερο καλό έκαναν σε μένα. Κι'όλες εκείνες οι ευχές που μου έδιναν οι γιαγιούδες... Θεέ μου...

Πριν 15 χρόνια είχα κάνει απόπειρα να δουλέψω σε ραδιόφωνο. Μου έδωσαν ευκαιρεία αλλά δεν προλάμβαινα να πάω. Δε μου ξανάδωσαν. Πρόσφατα μια συνάδελφός μου μου είπε πως θα έκανα καριέρα απ'το ραδιόφωνο, λόγω φωνής. Κάτι που νοιώθω κι'εγώ απ'τις αντιδράσεις άλλων όταν μιλώ μαζί τους στο τηλέφωνο... Υπερβολές? Μπορεί. Αλλά θα μ'άρεσε να κάνω νυχτερινή εκπομπή. Όπως ο Γκαραβέλας που ακούω τώρα. Είτε με ερωτική διάθεση, είτε με τρυφερή συναισθηματική διάθεση, πιστεύω πως θα προσέφερνα πολλά. Γιατί κακά τα ψέματα, όταν αγαπάς γίνεσαι πιο τρυφερός, πιο αισθηματίας. Γι'αυτό άλλωστε και τ'αποφεύγω, αφού και η ερωτική διάθεση έχει το ίδιο αποτέλεσμα, κι'ας την παθαίνω άγρια όποτε συμβεί...

Με φαντάζομαι λοιπόν ν'ανεβάζω τραγούδια ερωτικά, της αγάπης, του πόνου, της θλίψης και να μιλώ. Να λέω ασυναρτησίες, όπως τώρα. Χωρίς ωραία επίθετα και παρομοιώσεις, χωρίς ποιητικές απόπειρες, απλές λέξεις, με συναίσθημα. Να φέρνω στο μυαλό την αγαπημένη μου, τη μορφή της ή τη μορφή που της έδωσα, να κλείνω τα μάτια, και να μιλώ. Και να επαναλαμβάνομαι, όπως εδώ, όπως στα ποστ μου. Να μιλώ για την αγάπη, τη δύναμη, την ψυχή, τον έρωτα, τον Άγιο Βασίλη, όλα αυτά που ονειρευόμασταν όταν ήμασταν μικροί και που μεγαλώνοντας κατάφεραν να μας πείσουν πως μόνο στα παραμύθια υπάρχουν και στα όνειρα. Να ονειρεύομαι λοιπόν και να ξέρω πως στην άλλη άκρη, μέσω ραδιοφώνου ή ίντερνετ, κάποιος ακούει γιατί είναι μόνος. Κάποια ακούει γιατί πονάει. Κάποιοι ακούν γιατί αγαπιούνται κι'είναι μακρυά, και ξαπλώνουν ακούγοντας το ίδιο τραγούδι, νοιώθοντας πως είναι μαζί, αγκαλιασμένοι. Κάποιες περιμένουν να'ρθει η ώρα να μ'ακούσουν, για να ονειρευτούν μαζί μου, να νοιώσουν ότι τους στέρησε η ζωή, τους στέρησαν κάποιοι, το στερήθηκαν από λάθη δικά τους. Είναι ωραίο να μοιράζεσαι τ'όνειρο, όπως μοιράζεσαι την αγάπη. Και η αγάπη πλάθει όνειρα. Και είναι τα μόνα όνειρα που ποτέ δεν είσαι μόνος, ποτέ δεν είσαι νικητής ή ηττημένος, ποτέ δεν έχουν τέλος. Και πάντα ονειρεύεσαι ένα χαμόγελο, μια αγκαλιά, ένα χάδι, ένα φιλί, μια καλημέρα, μια καληνύχτα, ένα βλέμμα, ένα Σ'αγαπώ... Και μετά γυρίζεις στο σύντροφό σου, ή την παίρνεις τηλέφωνο, ή της στέλνεις μήνυμα στο κινητό, στο facebook, στον τοίχο, ή απλά κλείνεις τα μάτια, χαμογελάς, της δίνεις ή της στέλνεις ένα φιλί και ψιθυρίζεις... Καληνύχτα αγαπημένη... Να προσέχεις... Σ'αγαπώ... Φιλί...

X-FUCKTORED ME

Η πρώτη μου επαφή με τη μουσική ήταν η ίδια πού’χατε και σεις. Όταν γεννήθηκα. Ή περίπου. Βλέπετε, όπως είπα και παλιά, οι πόνοι έπιασαν τη μάνα μου Σάββατο βράδυ, 13 Ιουλίου, τα νερά έσπασαν, ο αμνιακός σάκος δηλαδή, την Κυριακή το βράδυ, 14 Ιουλίου και γω γεννήθηκα στις 15 βράδυ, Δευτέρα, και με Καισαρική. Οπότε κάποια καθυστέρηση στο να κλάψω, το πρώτο μου τραγούδι, θα την είχα. Αυτό επιβεβαιώνει κι’ο πατέρας μου, παρά τη χαρά του που ο γιος του είναι μέλος της Mensa Ελλάδος, λέγοντας πως η ηλιθιότητά μου δικαιολογείται απ’το γεγονός πως όταν γεννιόμουνα έπαθα ανοξεία…


Συνέχισα να έχω επαφή με το τραγούδι, στην αρχή με λαλαλα, απ’τους 9 μου μήνες και μετά με λεξούλες, μέχρι τα 6 μου περίπου μη μπορώντας να πω καθαρά το ‘ξ’ λένε, τραγουδώντας σχεδόν κάθε τραγούδι που άκουγα στο ραδιόφωνο, στο pick-up και στην τηλεόραση, με ιδιαίτερη αδυναμία στο ‘Είμαι πολύ ωραίος’ του Θέμη Ανδρεάδη, ακούγοντας όλα τα είδη τραγουδιών, μέχρι τα 10 μου, Τετάρτη Δημοτικού δηλαδή, που έγινα ο πρώτος μαθητής 4ης τάξης που μπήκε στη χορωδία του σχολείου. Εκεί φάνηκε προς στιγμήν πως το μέλλον μου ήταν πιο μουσικό παρά αθλητικό, μιας και εκτός από στατικές φάσεις λόγω εσωτερικού και εξωτερικού φάλτσου, καθώς και ιδιαίτερης δύναμης του δεξιού μου ποδιού, όπως και κάποιες εκλάμψεις σε δύσκολες φάσεις του αριστερού μου, και αδιαμφισβήτητα δύσκολες αποκρούσεις σε σουτ, πέναλτις και τετ-α-τετ σαν τερματοφύλακας, γενικά βαριόμουνα να τρέξω στο γήπεδο. Και ποδοσφαιριστής ακίνητος δε γίνεσαι, ενώ τραγουδιστής, αν δεν θες να’σαι ο Ρουβάς ή ο Μικ Τζάγκερ, γίνεσαι, άσχετα με το ότι ποτέ δεν το ονειρεύτηκα.

Προς στιγμής. Γιατί στην 5η τάξη, κι’αφού είχα γίνεις περίτεχνος οργανοπαίχτης ήδη, προτιμήθηκα για την ορχήστρα επειδή ήξερα να παίζω και αυλό, αντί της φωνής μου τώρα που είχαν πληθύνει οι καλλίφωνοι για τη χορωδία αλλά όχι οι οργανοπαίχτες. Παράλληλα είπα να αυξήσω τον αριθμό οργάνων που ήξερα να παίζω, αρχίζοντας μαθήματα κιθάρας. Έτσι κι’αλλοιώς τότε, στα 11 μου, ελάχιστες βυζούδες υπήρχαν στο σχολείο μου, στην πολυκατοικία μου το ίδιο, άρα δεν χανόταν χρόνος για γκομενοδουλειές. Τα μαθήματα χρειάζονταν κανά μισάωρο μόνο για διάβασμα, τσόντες μόνο σε σινεμά μπορούσαμε να δούμε, έκανα μόνο αγγλικά μια φορά τη βδομάδα, το χειμώνα νυκτώνει γρήγορα άρα και το παιχνίδι περιορισμένο, άφθονος χρόνος για διάβασμα βιβλίων, κόμικς, πορνοπεριοδικών με το φανάρι κάτω απ’τα σεντόνια για να μη φαίνεται το φως κάτω απ’την πόρτα, λίγος χρόνος να κλαπεί για μαθήματα κιθάρας δεν ήταν πρόβλημα.

Το επόμενο όργανο που έμαθα ήταν τρομπόνι αλλά με βαλβίδες, για όσους ξέρουν κατ’αρχήν τι είναι το τρομπόνι και συνεπώς και τη διαφορά των δυο, στα 14 μου, παίρνοντας μέρος σε μια φιλαρμονική που είχε ιδρύσει η Ιερά Αρχιεπισκοπή Κύπρου, όχι επειδή είχα κονέ, αλλά επειδή, όντας καλό παιδί από τότε, πήγαινα και κατηχητικό κάθε βδομάδα, και κατασκηνώσεις, και κάθε Κυριακή εκκλησιά και κράταγα και εξαπτέρυγα κλπ. Έτσι έμαθα και το κλειδί του φα. Και ενώ σταμάτησα παντελώς το ένα όργανο που έπαιζα, τον αυλό, και στα 16 σταμάτησα ακόμα ένα όργανο, την κιθάρα, να’μαι στη χορωδία του Λυκείου μου, τενόρος. Και όχι, η συμμετοχή μου στη φιλαρμονική και στη χορωδία δεν βοήθησε οπουδήποτε εκτός απ’το να’χω να λέγω και να περηφανεύομαι τρομάρα μου.

Στα δεκαοκτώ, με την αποφοίτησή μου, αφού είχα γράψει και δυο τραγουδάκια ως είθισται από νεαρούς τελειόφοιτους που νομίζουν πως έχουν καλλιτεχνική φλέβα όταν ξέρουν να παίζουν και ένα όργανο που βγάζει και ήχο, και την ενσωμάτωσή μου στις τάξεις της Εθνικής Φρουράς, ως στρατιώτης για λίγους μήνες, δεκανέας λίγες βδομάδες και μετά ως έφεδρος Ανθυπολοχαγός, η μόνη επαφή που είχα με τη μουσική, εκτός απ’το ν’ακούω τραγούδια και να καψουρεύομαι, ήταν τα τραγούδια που λέγαμε με παρέες και τη συνοδεία ποτού και τσιμπήματος όταν ήμασταν σε υπηρεσία και περιμέναμε να παίξει η μελωδία της Δαλιδά για σιωπητήριο χωρίς τη Δαλιδά και χωρίς ορχήστρα, μόνο με μια τρομπέτα, και φυσικά κάθε πρωί στις ασκήσεις οι διαταγές που έδινα στο λόχο και τα στιχάκια που φώναζα και επαναλάμβαναν τραγουδιστά ενώ τρέχαμε, είτε για γυμναστική είτε γενικά. Τελειώνω και τη θητεία μου και μετά τίποτα. Ή σχεδόν τίποτα…

Αν και ποτέ δεν τραγούδησα στο μπάνιο, πάντα τραγουδούσα με παρέες. Και όλοι μου έλεγαν πως δεν είμαι παράφωνος αλλά η φωνή μου είναι άσχημη. Και ποιο ψώνιο λαμβάνει υπ’όψιν ότι του λένε? Οπότε συνέχισα να τραγουδώ. Και μου μπαίνει η φαεινή ιδέα να κάνω μαθήματα φωνητικής γιατί μάλλον στο κλασσικό είμαι ότι θα λείπει όταν σιωπήσουν οι τρεις τενόροι. Και το 97 νομίζω, χωρίς να είμαι και τελείως σίγουρος, ξεκινώ μαθήματα κλασσικού τραγουδιού. Και το 98 μπαίνω και στην τρίτη χορωδία της ζωής μου, σ’αυτήν του Εθνικού Ωδείου Κύπρου. Έμεινα για 8 η 9 χρόνια, και συνέχισα και τα μαθήματα μέχρι πέρυσι. Μ’αυτήν την χορωδία είχα υπέροχες στιγμές, όπως Διαγωνισμοί και Φεστιβάλ, Αθήνα και Λευκάδα, έργα όπως Carmina Burana, Άξιον Εστί με τον Κότσιρα, και ένα σωρό άλλα χορωδιακά κομμάτια από όπερες, οπερέτες, δημοτικά κλπ.

Αυτή την εποχή που ήμουνα ενεργός ερασιτέχνης έκανα και προσπάθειες να … καθιερωθώ στο χώρο. Πρώτα μ’άκουσε κάποιος και μου είπες πως η εταιρεία του θα μου έκανε δίσκο με άριες σε στυλ ροκ, αν πλήρωνα φυσικά. Μετά πήγα δυο φορές στο ‘Να η ευκαιρεία’, την πρώτη χωρίς να ξέρω γιατί κόπηκα και τη δεύτερη ξέροντας πριν πάω ότι θα κοπώ και γιατί. Μετά πήγα σε μια audition εκτός διαγωνισμού, δεν θυμάμαι το παιχνίδι, με επιτροπή τον Ψινάκη, τη Ναταλία νομίζω και τον Θοδωρή. Όταν ξεκίνησα να τραγουδώ το Strangers in the Night, η ξανθιά θηλυκιά της επιτροπής, είπαμε δεν είμαι σίγουρος πως είναι η Ναταλία, άρχισε να γελάει. Σιγά σιγά άρχισαν να μουρμουρίζουν μαζί μου και στο τέλος, το συνεργείο έλεγε το ‘Ντούπυ ντούπυ ντου….’. Ο Ψινάκης μου είπε τα λάθη μου, μου είπε να τα διορθώσω και του χρόνου να ξαναπάω. Συνέχισα τα μαθήματα, έκανα και master classes με ένα Ιταλό, πριν απ’αυτό έκανα και ένα demo δισκάκι αλλά δε μ’άρεσε και δεν το έστειλα πουθενά, τραγουδούσα, πάλι εκτός συναγωνισμού, σε βραδιές καραόκε με ορχήστρα ζωντανά των φοιτητών, αποκτώντας την εμπειρία του κοινού σα σολίστας και βρίσκοντας τραγούδια που είχαν μεγαλύτερη σημασία τα ίδια παρά ποιος τα τραγουδούσε, είχα πάντα κολακευτικά σχόλια, είτε για τραγούδια όπως το Volare που το τραγούδησα στην Ιταλία σ’ένα κέντρο διασκέδασης με επευφημίες απ’τους θαμώνες και τον τραγουδιστή, ή το Koukouroukoukou Paloma που το τραγούδησα στην Πλατεία της Guadalahara με τους Mariachi και τον τραγουδιστή να μου λέει τα λόγια στ’αυτί, Ισπανικά, με όλους τους θαμώνες να χειροκροτάνε, να’ρχονται μετά να μιλήσουν στον Έλληνα που τραγουδά τόσο καλά και ο τραγουδιστής να’ρχεται να θέλει να μάθει για μένα, με διάφορους άγνωστους να μου λένε μπράβο με τελευταία μια γυναίκα, μουσικό και καθηγήτρια μουσικής και φωνητικής, να μου δίνει συγχαρητήρια μετά το τέλος του Musical της Μαρινέλλας φέτος τον Μάη, επειδή μ’άκουσε που τραγουδούσα μαζί με τη Μαρινέλλα κατά τη διάρκεια της παράστασης, με όλους τους χορωδούς να με ‘ζηλεύουνε’ επειδή έφτανα Ρε και ενίοτε Μι ψηλό και να με αποκαλούν χαϊδευτικά ‘Pavarotti’ και η ζωή συνεχιζόταν με μια μικρή φαντασίωση. Μέχρι που όπως είπα τα σταμάτησα όλα και το μόνο που συνεχίστηκε ήταν το κάπνισμα, παρά τις προτροπές Ωτορινολαρυγγολόγων να το σταματήσω λόγω πάχυνσης των χορδών μου και Λογοπαθολόγων.

Μέχρι που φτάνουμε στο φετεινό X-FACTOR. Στέλνω μήνυμα συμμετοχής στις 14 Ιουλίου βράδυ, με παίρνουν στις 15 το πρωί, ημέρα γενεθλίων μουο, και μου λένε να παρουσιαστώ το βράδυ στις 7 στο Hilton. Πάω κατά τις 8μισυ με τη γυναίκα μου, έτοιμοι για έξοδο για να γιορτάσω τα ένδοξα γενέθλιά μου. Περιμένω λίγο, μαθαίνω ότι πήραν παρουσίες, λέω στον ένα απ’τους τρεις της παραγωγής υποθέτω ότι μόλις ήρθα και σε λίγο μπαίνω μέσα, μαζί με άλλους 3. Έρχεται η σειρά μου, με ρωτάνε τα γνωστά, όνομα, επάγγελμα κλπ, ο ένας παίρνει αριθμό και τον δείχνει σε μια camera και με ρωτάνε τι ετοίμασα. ‘Τίποτα’ τους απαντάω. ‘Αλλά έφερα μαζί μου τα κομμάτια’. Παίρνω το ‘Πάρτυ’ και το τραγουδάω. Λάθος μου. ‘Ευχαριστώ’ μου λένε και πάω να φύγω. ‘Δεν έχεις κάτι άλλο να μας πεις? Στο πίσω μέρος τι έχεις?’. Μού’χαν τελειώσει τα φύλλα χαρτιού που τα τύπωνα κι’έτσι κάποιο το τύπωσα στην πίσω σελίδα. Ήταν το ‘Δεν είμαι εγώ’ τους Χατζή. Το’πα. Τους άρεσε. Καθ’όλη τη διάρκεια η κοπέλα με τραβούσε με τη κάμερα, από πάνω μέχρι κάτω. Πρόσωπο, κοιλιά, πόδια, ίσως και τα μαλλιά μου κότσο. Με φώναξαν να πλησιάσω. Μου ζήτησαν το τηλέφωνό μου για να με ειδοποιήσουν.

-Μιας και σας δίνω το τηλέφωνό μου σημειώστε, μήπως και χρειαστεί, πως απ’τις 25 Ιουλίου θα απουσιάζω εξωτερικό.

-Ξέχασέ το. Στις 26 είναι οι auditions.

-Δε μπορώ. Δε γίνεται. Έχω κόψει εισιτήρια αεροπλάνων, τραίνων, ξενοδοχεία, είναι η άδειά μου και δε μου δίνουν άλλη.

-Να τ’αλλάξεις όλα. Πρέπει να είσαι εδώ.

-Βάλ’τον για Αθήνα.

-Έρχεσαι Αθήνα?

-Έρχομαι.

-Ωραία. Θα τα πούμε στην Αθήνα τότε.

Δεν το πίστευα. Τηλεφώνησα την άλλη βδομάδα. ‘Είσαι ο τραπεζικός, ναι? Υπολόγισε γύρω στις 20 Αυγούστου. Θα σε ειδοποιήσουμε’. Λογικά δεν θα μπορούσα εκείνη την περίοδο. Καλοκαιρινές άδειες κι’ήμουνα ο μόνος χειριστής απογευματινός στη δουλειά. Βολιδοσκόπησα για 2 μέρες άδεια. Αδύνατο. Παρακαλούσα να είναι Σαββατοκύριακο οι auditions. Στις 19 Αυγούστου το βράδυ είδα στην τηλεόραση πως έγιναν οι auditions στην Ελλάδα. Πήρα τηλέφωνο. ‘Ακόμα δεν έχουν γίνει’ μου είπαν. Σε καμιά βδομάδα ξαναπήρα. ‘Θα σας πάρουν απ’το αρμόδιο τμήμα’ μου είπαν. Ακόμη δε με πήραν. Μου θύμισαν την εποχή που έδωσα εξετάσεις για τη Στρατιωτική Σχολή Ευελπίδων, κόπηκα, έγκυρο αυτό, λόγω πολιτικών φρονημάτων, και εδώ και 22 χρόνια ακόμα θα με ειδοποιήσουν πως δεν πέρασα.

Τέλειωσε η μουσική σταδιοδρομία για μένα? Ίσως ναι όπως την σκέφτηκα. Ίσως όχι. Απ’τη στιγμή που κάθε εμπόδιο είναι για καλό και κάθε τι που συμβαίνει έχει κάποιο σκοπό, ίσως απλά να έπρεπε να γίνει έτσι για να στρέψω την προσοχή μου αλλού. Που? Έλα ντε. Ακούω ιδέες…


 

Ανάπνευσε...

Τα πάντα είναι στο μυαλό. Έστω κι'αν είναι γύρω σου, σε σένα υπάρχουν μόνο αν τα βάλεις στο μυαλό. Σαν πραγματικότητα, σαν φαντασίωση, σαν επιθυμία, σαν παρελθόν, παρόν, μέλλον. Σαν αγάπη, μίσος, ζήλεια, πόνος, χαρά. Τα συναισθήματα? Απλές ορμόνες που σε κάνουν να νοιώθεις ωραία, άσχημα, ερωτευμένος, θλιμμένος, απογοητευμένος, χαρούμενος. Κι'όλα δουλεύουν με εικόνες. Εικόνες που εκτυλίσσονται μπροστά σου, εικόνες που φέρνεις στη μνήμη, εικόνες που δημιουργείς για το μέλλον, εικόνες που φαντάζεσαι να ζεις κι'ας μην τις ζήσεις ποτέ σου, κι'ας το ξέρεις αυτό. Αγάπη, έρωτας, πόνος, ζήλεια. Ένα γιατί, ένα φοβάμαι, ένα δεν θέλω. Τα πάντα φέρουν το όνομα που τους δίνεις. Τα πάντα έχουν την σημασία που τους δίνεις. Και τη βαρύτητα. Είσαι ότι θέλεις, μπορείς να γίνεις ότι θέλεις, νοιώθεις όπως θέλεις. Ελπίζεις ν'αγαπηθείς όπως θες, να σ'ερωτευτεί όπως σ'αρέσει, να ζήσεις όπως το φαντάστηκες. Απαιτείς όλα αυτά που δικαιούσαι αλλά δεν έκανες κάτι για να τ'αξίζεις. Και φεύγεις. Φεύγεις απλά γιατί κουράστηκες. Κι'όμως, όλα είναι στο μυαλό. Η αγάπη, ο έρωτας, το γέλιο, καταστάσεις ευφορίας, υγιείς, επιθυμητές αλλά όχι μόνιμες. Η ζήλεια, ο φόβος, ο θυμός, η απογοήτευση καταστάσεις τοξικότητας. Δε μπορείς ν'αγαπήσεις το άγνωστο εκτός αν το κάνεις γνωστό, οικείο. Δε μπορείς να απογοητευτείς παρά μόνο αν οι προσδοκίες σου είναι λάθος. Αλλά τότε λάθος είσαι εσύ. Λάθος λειτούργησε το μυαλό. Λάθος οδηγίες και δεδομένα τού'δωσες. Λάθος ερμήνευσε τις ανάγκες της ψυχής. Λάθος ενήργησε παρά τις σωστές οδηγίες. Λάθος στόχο βρήκε. Το μυαλό δουλεύει για την ψυχή σου. Κι'η ψυχή θέλει μόνο ήλιο κι'οξυγόνο. Καθαρό. Η τοξικότητα του μυαλού επηρεάζει την ψυχή. Τα βασικά ένστικτα είναι εκεί για να εξασφαλίζουν τη διατήρηση του μυαλού στη ζωή. Για να μπορεί να δουλεύει για τη ψυχή. Τα συναισθήματα για να σου δείχνουν αν δουλεύει σωστά ή όχι. Λύπη για το καλό, χαρά για το κακό, το λάθος, σημαίνει τοξικότητα. Τι είναι λάθος? Ότι δημιουργεί συναισθήματα τοξικότητας σε σένα ή/και στους άλλους. Μπορεί η αγάπη να είναι τοξική? Μπορεί ο έρωτας, η έλξη να είναι τοξικά? Ναι. Αν τα συναισθήματα δεν είναι ίδια και για τους δυο. Κι'ας είναι ωραία για τον ένα. Κι'ας είναι φως κι'αέρας καθαρός. Παράξενο. Μια επιθυμητή κατάσταση μπορεί να είναι και αποθεραπεία, αποτοξίνωση, κάτι με ημερομηνία λήξης, με δόσεις και πρόγραμμα λήψης. Εκτός αν πάθεις εξάρτηση. Αλλά το μυαλό είναι εκεί. Και η ψυχή. Και το συναίσθημα. Δώσε σημασία. Δώσε όνομα κι'εξήγηση σ'αυτά που νοιώθεις, που σκέφτεσαι. Πάρε αποφάσεις και ενέργειες που μπορεί να πονέσουν. Κοίταξε κατάμματα την ψυχή και την αλήθεια. Η ζωή είναι πολύ μικρή για να την σπαταλάς σε ψευδαισθήσεις και ελπίδες χωρίς αύριο. Κάνε αποτοξίνωση κι'απεξάρτηση. Διώξε το νέφος και τα σύννεφα. Ανάπνευσε... Αφέσου... Αγάπησε... Ζήσε...