Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου

Παρασκευή 17 Νοεμβρίου 2017

Κλωστή...



Εύκολα βρίσκουμε ενόχους, προφάσεις, δικαιολογίες. Αλλά και πάλι τίποτα δεν αλλάζει και τίποτα δεν διορθώνεται. Καλός ο καναπές μας, το κρεββατάκι μας, η σομπίτσα μας. Κάθε μέρα όμως το μήνυμα μας δίνεται ηχηρά. Η ζωή απ'το θάνατο μια κλωστή. Κι'εμείς την περιφρονούμε επιδεικτικά. Κάποτε όμως θα είμαστε εμείς οι ένοχοι. Χωρίς προφάσεις και δικαιολογίες. Και τότε δεν θα θυμώνουμε για όλους τους άλλους. Θα κλαίμε για μας. Καληνύχτα μας...

Δευτέρα 30 Οκτωβρίου 2017

Χαρακιές...



Λένε πως οι καρκίνοι είναι προσκολλημένοι στο παρελθόν. Μπορεί. Προσωπικά πιστεύω πως δεν είμαι προσκολλημένος, απλά δε μπορώ να το διαγράψω αφού ότι κι'όποιος είμαι τώρα οφείλεται σ'αυτό, με όλα τα καλά και τα κακά και λάθη, κυρίως αυτά, που έχω κάνει μέχρι τώρα, κι'ότι κι'όποιος θα είμα αύριο και του χρόνου, θα οφείλεται στο παρελθόν μέχρι σήμερα συν το μέλλον που θά'ναι παρελθόν τότε.



Τα πιο κάτω, μαζί με κάποια παλιά παιχνίδια, τετράδια του γυμνασίου και του λυκείου, και τα βιβλία εννοείται, κάποια παλιά ενδύματα αλλά και κάποια μπιχλιμπίδια είμαι σίγουρος, τα φύλαγα εδώ και χρόνια, καμιά τριανταριά, στο πατάρι του σπιτιού μου. Τώρα με την ανακαίνιση αποφάσισα, αφού ο λόγος που τα φύλαγα, δηλαδή αν κάνω παιδιά να είναι τα πρώτα παιχνίδια και αρκουδάκια που θα σπάσουν και θα σκίσουν, δεν υφίσταται, να τα βάλω στους χώρους συλλογής ενδυμάτων για να τα μοιράσουν σε κάποιους που πιθανόν να τα έχουν ανάγκη για λίγη χαρά.



Ακόμα ένας λόγος που τα φύλαγα είναι γι'αυτά που μου θύμιζαν κάποια. Αλλά όλα αυτά τα χρόνια αρκετές φορές θυμήθηκα κάποια περιστατικά χωρίς να τα βλέπω, ακόμα ένας λόγος λοιπόν που δεν χρειάζεται να συνεχίσουν νά'ναι θαμμένα. Τα πιο κάτω δε μου θυμίζουν τίποτα. Οπότε μάλλον σε κανά καζαντί θα τα κέρδισα τότε που δεν κάπνιζα και δεν έπινα (αλλοιώς θα κέρδιζα τσιγάρα) ή θά'ναι δώρο από καμιά γκομενίτσα της εφηβικής ηλικίας που δεν την θυμάμαι έτσι κι'αλλοιώς. Όλα εκτός απ'το δεύτερο απ'αριστερά, το μικρό πιθηκάκι χωρίς γλωσσίτσα που θυμίζει λιγάκι το αρκουδάκι του
Mr Bean.



Ήμουνα σχεδόν επτά χρονών τότε. Πρόσφυγες εδώ και ένα χρόνο, με άνεργο πατέρα, η μάνα μου εργαζόταν 2 δουλειές τότε για να τα βγάλουμε βόλτα, μέρα και νύχτα. Είχε τελειώσει λοιπόν την νυχτερινή της βάρδια ξημερώματα Κυριακής, με ξύπνησε, αφού μ'είχε μαζί της και με πρόσεχε, μού'φτιαξε θυμάμαι ένα τοστ και ξεκινήσαμε να πάμε κανά χιλιόμετρο να πάρουμε το λεωφορείο για να μας πάει στο σπίτι μας. Τότε λεωφορεία είχε κάθε 2-3 ώρες τις Κυριακές και το σπίτι μας ήταν γύρω στα 6 με 7 χιλιόμετρα για να πάμε με τα πόδια. Οι δρόμοι νεκροί. Μόνο κάποια λίγα αυτοκίνητα, που έτσι κι'αλλοιώς ήταν λίγα εκείνη την εποχή, και κάποιοι ελάχιστοι πεζοί που πήγαιναν εκκλησία. Στις 7μισυ το πρωί Κυριακής ήταν ήδη αρκετά.



Περπατώντας λοιπόν στη Μακαρίου, κέντρο Λευκωσίας (η αλήθεια είναι πως δεν θυμάμαι αν από τότε ονομαζόταν Μακαρίου αφού ο Μακάριος ήταν ακόμη ζωντανός) ξαφνικά βλέπω στο πεζοδρόμιο εκείνο το πιθηκάκι, που είχε και γλωσσίτσα. Σίγουρα θά'πεσε απ'το μπαλκόνι κάποιου διαμερίσματος. Κοιτάω τα μπαλκόνια και δε βλέπω κάποιο άλλο μωρό να το ψάχνει ή να κλαίει. Οπότε το παίρνω και αμέσως γίνεται δικό μου. Το πρώτο μου αρκουδάκι. Το αρκουδάκι / πιθηκάκι της φτώχειας και της προσφυγιάς...



Τα χρόνια πέρασαν. Αλλά μόνο τα χρόνια. Και νομίζω πως είναι το μόνο που με κοιτάει απ'όλα, μ'αυτά τα παραπονεμένα μάτια. Ίσως επειδή δε μπορεί να μου μιλήσει αφού τού'χω βγάλει τη γλωσσίτσα. Ελπίζω να βρεθεί κάποιο άλλο φτωχό παιδί ν'αγαπηθούν το ίδιο...

No automatic alt text available.

Δευτέρα 16 Οκτωβρίου 2017

Νοοτροπία...



Η νοοτροπία (πράξεις, σκέψεις, συναισθήματα) του κάθ'ενός μας αλλά και των συνόλων που ανήκουμε ή που προσπαθούμε ν'ανήκουμε ή που απλά είμαστε ενταγμένοι είναι ίσως ο πιο σκληρός νόμος που πρέπει να τηρήσουμε. Πολλές φορές ερχόμαστε σ'αντιπαράθεση με τον ίδιο τον εαυτό μας αν η δική μας νοοτροπία διαφέρει απ'το σύνολο που είμαστε ενταγμένοι. Πολλές φορές, τότε που δούλευα στην τράπεζα, όταν με ρωτούσαν αν είμαι τραπεζικός έλεγα πως δεν είμαι. Ούτε τραπεζικός, ούτε τραπεζίτης, ούτε τραπεζουπάλληλος. Απλά εργάζομαι σε τράπεζα. Πολλοί με κοροΐδευαν που έλεγα έτσι, και σίγουρα όσοι τραπεζικοί με άκουγαν με έπαιρναν με κακό μάτι διότι έτσι φαινόταν πως τους υποτιμούσα και τους κατηγορούσα. Δεν είχαν κι'άδικο, τουλάχιστο για το δεύτερο. Και ακριβώς επειδή ποτέ δε μπόρεσα να ενστερνισθώ τη νοοτροπία του τραπεζικού δεν είδα 20 χρόνια 'χαΐρι' στην τράπεζα. Κι'όταν ο εαυτός μου δε μπορούσε πλέον ν'ανεχθεί ένα περιβάλλον και ένα κατεστημένο που ένοιωθε πως τον υποβάθμιζε αποφάσισε ν'αποχωρήσει. Τώρα θα μου πείτε πως απλά βρίσκω δικαιολογίες για το ότι ήμουν 'αχαΐρευτος' σαν τραπεζικός και δεν προχώρησα και έφυγα για να μην προσβάλλομαι περισσότερο. Ίσως και νά'χετε δίκηο. Όμως πιο κάτω θα σας αφηγηθώ ένα πραγματικό περιστατικό μ'έναν πελάτη κι'ένα τραπεζοϋπάλληλο και ίσως κι'εσείς αρχίσετε να νοιώθετε τι θα πει 'νοοτροπία' και πόσο έντονη είναι η διαφορά δύο ατόμων στον ίδιο χώρο όταν ο ένας την έχει κι'ο άλλος δεν την έχει.

Πάει λοιπόν ο πελάτης να αποσύρει λεφτά απ'την τράπεζα, συγκεκριμένα 30000 μετρητά για να πληρώσει κάτι υποχρεώσεις του. Αφού του φέρνουν τα λεφτά, λίγο πριν υπογράψει την ανάληψη, τον ενημερώνουν πως υπάρχει χρέωση 30 ευρώ.
-Γιατί?
-Επειδή θ'αφαιρεθούν τα λεφτά απ'το κεντρικό ταμείο και θα πρέπει να τα αναπληρώσουμε και γι'αυτό θα πληρώσουμε την υπηρεσία ασφαλείας για να μας τα φέρει.
-Και αν ζητήσω επιταγή?
-Πάλι 30 ευρώ χρέωση.
-Αν στείλω τα λεφτά με εντολή πληρωμής?
-Νομίζω είναι 25 ευρώ αλλά αύριο θα γίνει και μεθαύριο θα πάνω τα λεφτά το πιο γρήγορο.
-Εντάξει, εγώ φταίω που δεν διάβασα τις χρεώσεις σας πριν έρθω. Καλά, αν έρχομαι κάθε μέρα και παίρνω 10000 που μου είπατε πως δεν υπάρχει χρέωση?
-Μπορείτε αλλά είναι σα να μας γελάτε (κλέβετε).
-Καλά, κι'εσείς τραπεζικοί είστε, τι να πείτε.

Υποθέτω κι'εγώ πως με βάση τις πιο πάνω δικαιολογίες, αν πάει κάποιος και πάρει 30 χιλιάδες για κατάθεση, πάλι θα τον χρεώσουν 30 ευρώ επειδή θ'αυξηθεί το ποσό στο κεντρικό ταμείο και θα πρέπει να πληρώσουν την υπηρεσία ασφαλείας για να τα μεταφέρει στην κεντρική τράπεζα ή όπου αλλού τα παίρνουν. Όπως επίσης υποθέτω πως αν πάει πρώτα ο ένας και τα καταθέσει θα τον χρεώσουν 30 ευρώ και αν πάει μετά ο άλλος και τα αποσύρει θα τον χρεώσουν 30 ευρώ κι'ας μην χρειαστεί τελικά να έρθει η υπηρεσία ασφαλείας για τη μεταφορά τους. Εκτός πάλι αν φανούν φιλότιμοι ή ο δεύτερος πελάτης κάνει καυγά ή είναι φίλος με το διευθυντή και δεν τον χρεώσουν αλλά έτσι γελάνε (κλέβουν) τον πρώτο που τον χρέωσαν για την κατάθεση. Φυσικά δε μπορώ να φανταστώ καν πως αν ο πρώτος για τους πιο πάνω λόγους δεν χρεωθεί θα χρεωθεί ο δεύτερος για μια μεταφορά που ποτέ δεν θα γίνει αφού θα τους γλυτώσει απ'τον κόπο. Ή μήπως δεν έχω αρκετά τολμηρή φαντασία? Διότι αν θα χρεωθεί (αυτό κι'αν είναι καθαρή κλεψιά), τότε άνετα φαντάζομαι πως αν έρθουν 10 και καταθέσουν 30 χιλιάδες ο καθ'ένας θα τους χρεώσουν από 30 ευρώ, άρα 300, ενώ θα πληρώσουν μόνο 30 για να τα μεταφέρουν. Άσε που αν έρθουν 10 και καταθέσουν και μετά έρθουν 10 και αποσύρουν θα χρεώσουν συνολικά 600 και δεν θα πληρώσουν σεντ. Φυσικά θα μου πεις πως έτσι καλύπτουν τις ζημιές αυτών που δεν έχουν τόσα λεφτά ν'αποσύρουν και αποσύρουν ή καταθέτουν μικρότερα ποσά και δεν τους χρεώνουν αλλά την υπηρεσία ασφαλείας την χρεώνουν. Όμως όπως δε γίνεται να πας σε καφενέ και να μην έχει καφέ ή νερό παγωμένο, δε γίνεται να πηγαίνεις σε τράπεζα και να μην έχει λεφτά. Ο καφετζής όμως δεν σου λέει αν παραγγείλεις 20 καφέδες πως θα σε χρεώσει και 3 σεντ για το τηλεφώνημα που θα κάνει για να του φέρουν καφέ επειδή του τελείωσε με τις παραγγελίες σου.

Νοοτροπία λοιπόν. Κι'αν διερωτάστε κάποτε κάποτε γιατί σαν λαός και έθνος γίναμε μπουρδέλο τώρα ξέρετε και την απάντηση. Η νοοτροπία μας φταίει. Όχι των πολιτικών, όχι των ξένων αλλά η δική μας. Εσύ δηλαδή. Κι'εγώ.

Παρασκευή 6 Οκτωβρίου 2017

Ο Κάμηλος...



Ο κουνιάδος μου έλεγε 'Έσσιει τζιαι μμιαλλύττερον κτηνόν που τον κάμηλον', μια κυπριακή παροιμία που τότε την είχα ακούσει για πρώτη φορά. Κι'είναι πραγματικότητα. Όπως και τ'ανάποδο, υπάρχουν και μικρότερα. Ο καθ'ένας μας είναι ένας κάμηλος. Ο καθ'ένας μας βλέπει τον εαυτό του και τι του λείπει ή του πάει στραβά, ειδικά σε θέματα υγείας και λεφτών. Κι'όμως, τα καλύτερα που βλέπεις ίσως απλά να φαίνονται καλύτερα, και τα χειρότερα που δε βλέπεις ίσως νά'ναι πραγματικά τραγικά. Άσε που συνήθως αυτοί που γογγούν και παραπονιούνται συνήθως είναι αυτοί που είναι καλά ή οι ένοχοι για ν'απενεχοποιηθούν. Τι κι'αν είσαι άρρωστος? Κάποιοι αργοπεθαίνουν. Τι κι'αν είσαι φτωχός? Υπάρχουν δισεκατομμύρια φτωχότεροί σου που για εκείνους είσαι πλούσιος. Κι'όσο κατηγορείς εσύ τους πιο πλούσιους από σένα, άλλο τόσο κατηγορείσαι απ'τους πολύ περισσότερους πιο φτωχούς σου. Μην παραπονιέσαι για τίποτα λοιπόν. Ενόσω μπορείς να προσπαθήσεις να γίνεις καλύτερα και κυρίως καλύτερος μια χαρά είσαι. Ενόσω φεύγεις όρθιος απ'το νοσοκομείο κι'ενόσω μπορείς να ταΐσεις τα παιδιά σου μια χαρά είσαι. Αν δεν προσπαθήσεις να βελτιωθείς και τα περιμένεις όλα από άλλους τότε έχεις πρόβλημα. Κι'είσαι πρόβλημα. Άσε λοιπόν τον κάμηλο και ξανάρχισε απ'το μυρμήγκι. Αν μη τι άλλο θα συνεχίσεις να υπάρχεις. Φρόντισε μόνο να είναι για το καλό και των γύρω σου κι'όχι τ'ανάποδο. Καληνύχτα μας...

Τετάρτη 4 Οκτωβρίου 2017

Avalon κι'όχι μόνο...


Τελικά η ζωή σου συνεχίζει όπως θες εσύ. Και την αλλάζεις όποτε θες εσύ. Φτάνει νά'σαι έτοιμος να ξεβολευτείς και το κυριότερο να είσαι αποφασισμένος να ζήσεις. Κόντρα σ'όλους κι'όλα που δεν σ'αφήνουν να ζήσεις και να νοιώσεις εσύ. Κι'αν είναι δύσκολο τότε να νοιώθεις καλά. Είσαι στο σωστό δρόμο. Καληνύχτα μας...

Τρίτη 3 Οκτωβρίου 2017

Back To The Light Liv(f)e



Σήμερα είχαμε προφορική έκθεση, όπως παλιά είχαμε γραπτή στο δημοτικό (αν και δεν θυμάμαι νά'χω γράψει ποτέ τέτοια έκθεση). Πώς περάσαμε το καλοκαίρι, τι μάθαμε, τι εμπειρίες αποκτήσαμε. Σκέφτηκα αυτούς τους 4 μήνες που πέρασαν. Τι έμαθα, τι έπαθα, τι δεν έμαθα, τι δεν έπαθα. Στο τέλος νομίζω ένα πράγμα συνέβη. Έκανα rewind 15 χρόνια σε διάθεση, κατάσταση, ζωή. Καληνύχτα μας...

Παρασκευή 22 Σεπτεμβρίου 2017

Περιπέτειες ενός φοιτητόγερου (συνέχεια απ'τα προηγούμενα που δεν δημοσιεύτηκαν ακόμα)



Η βιτρίνα του γυμναστηρίου λαμπερή κι'ελκυστική, κι'ας ήταν ντάλα μεσημέρι. Μέσα απ'τη βιτρίνα κάποιοι έκαναν δρόμο. Ακόμα δεν κατάλαβα γιατί όλα τα γυμναστήρια έχουν τους δρόμους πίσω απ'τη βιτρίνα. Ίσως για να μην αναγκαστούν να βάλουν 10 τηλεοράσεις για να βλέπουν οι γυμναζόμενοι, ίσως πάλι για να βλέπουν τις χοντρές να περνούν απ'έξω και να λένε 'τρέξε μαλάκα αλλοιώς θα γίνεις έτσι' κι'οι χοντρές να λένε 'ρεζίλι γίναμε, θ'αλλάξω διαδρομή'.

Εν πάσει περιπτώση, βρίσκω την είσοδο, εισέρχομαι στον προθάλαμο και προσπαθώ να περάσω απ'τη μπάρα, αποτυχημένα φυσικά. Σε κάποια στιγμή βλέπω μέσα απ'τις τζαμαρίες του προθάλαμου μια κοπελιά όρθια πίσω από ένα πάγκο υποδοχής να μου γνέφει να περάσω. Περνώ απ'τη μπάρα, ανοίγω την πόρτα και νά'μαι μπροστά απ'την ρεσέψιονιστ. Μικρή γύρω στα 25 ή και μικρότερη, δεν τα πάω καλά με το να υπολογίζω ηλικίες, και κουκλίτσα.

-Γεια σας (μου λέει)
-Γεια σου (της λέω) θά'θελα τον υπεύθυνο. Ή μήπως εσύ είσαι η υπεύθυνη?
-Δεν είμαι εγώ υπεύθυνη αλλά...
-Μπορείς να βοηθήσεις...
-Ναι...
Πάντα χαμογελαστή η μικρή αλλά και πάντα όρθια, βλέπω και την καρέκλα πίσω της και της λέω:
-Κάθησε.
Κάθεται και συνεχίζει να χαμογελάει. Οι όροι της ευγένειας υποθέτω.
-Είμαι φοιτητής.
-Χαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχα.....
-Βλέπεις γιατί σου είπα να καθήσεις? Εν πάσει περιπτώσει, είμαι φοιτητής.
Κάπου εκεί σα ν'άρχισε να με παίρνει στα σοβαρά.
-Που είστε φοιτητής?
-Εδώ στο Intercollege, να κι'η φοιτητική μου ταυτότητα.
-Α ωραία! Σαν φοιτητής δικαιούστε ειδικές τιμές. Αλλά η φοιτητική σας ταυτότητα έχει λήξει.
-Ναι, το ξέρω, θα πάω να κάνω εγγραφή για το δεύτερο έτος και θα μου εκδώσουν άλλη.
-Ο.Κ. Να ρθείτε τότε για να κάνετε την εγγραφή, είναι κρίμα να χάσετε τις ειδικές τιμές.
-Ναι, αυτό έχω υπ'όψιν, απλά ήρθα για να μάθω τις διαδικασίες. Έτσι κι'αλλοιώς από βδομάδας θ'αρχίσω ή την μεθεπόμενη.

Αφού μου εξήγησε ακόμα κανά δυο πραγματάκια, μεταξύ των οποίων φυσικά και το που σταθμεύουμε, αν και προς το παρών ίσως να πηγαίνω με τη μηχανή, έφυγα αφήνοντάς την χαμογελαστή και πήγα για να κάνω την εγγραφή. Αν και είχα εξηγηθεί απ'την προηγούμενη τηλεφωνικά, εντούτοις, μιας και άλλαξαν τις επιγραφές στο κτίριο και πουθενά δεν έβλεπα 'Intercollege' είπα να ρωτήσω τη ρεσέψιονιστ στο ισόγειο για να βεβαιωθώ.

-Γεια σας, εδώ είναι το Intercollege ακόμα έτσι? Ή μήπως άλλαξε κτίριο?
-Γεια σας, όχι εδώ είναι, τι ακριβώς θέλετε?
-Να κάνω εγγραφή, μου είπαν στον πρώτο όροφο.
-Όχι οι εγγραφές είναι εδώ στο ισόγειο.
-Βασικά δεν θα κάνω εγγραφή, απλά θα πληρώσω για το δεύτερο έτος και θα πάρω το πρόγραμμα.
-Σας είπαν που θα πάτε για να το πάρετε?
-Ναι αλλά ξεχνάω ονόματα, κάτι σε Μ...
-Μήπως Μ....?
-Ίσως.
-Το μικρό μήπως είναι Χ...?
-Ναι, αυτή είναι. Που τη βρίσκω?
-Μισό λεπτό να την πάρω τηλέφωνο.
Παίρνει τηλέφωνο και συνομιλεί μαζί της.
-Είναι εδώ ο κύριος ... (με κοιτάει)
-Βασίλης Ράλλης
-Βασίλης Ράλλης για να πληρώσει για το δεύτερο έτος. Α, λείπει σήμερα η κοπέλλα του λογιστηρίου. Ημερομηνία γέννησης?
-15 εβδόμου του 68 (λέω εγώ)
-15 εβδόμου του 68 (επαναλαμβάνει η κοπέλλα στο τηλέφωνο).
-Καλά άκουσε πες της (λέω εγώ). Περνάει μισό λεπτό και την ακούω να λέει στο τηλέφωνο προσπαθώντας να συγκρατήσει το χαμόγελό της.
-Καλά άκουσες λέει ο κύριος Ράλλης.
Κλείνει το τηλέφωνο και μου λέει 'περάστε στο γραφείο αρ. ...'
Ανεβαίνω τις σκάλες και ρωτώντας και την ρεσέψιονιστ του πάνω ορόφου βρίσκω το γραφείο της. Με βλέπει και με υποδέχεται χαμογελαστή λέγοντάς μου.
-Εμείς είμαστε υπέρ της διά βίου μάθησης. Δε μας ακούγεται παράξενο.
-Μην ακούς λόγια. Δεν υπάρχει διά βίου μάθηση. Όσοι μαθαίνουν στα γεράματα είναι ή τεμπερχανάδες ή αμπάλατοι (της λέω εγώ χαμογελαστός).
-Μα γιατί (συνεχίζει τη συζήτηση χαμογελαστή)? Είναι κακό να κάνεις αυτό που σ'αρέσει και σ'ευχαριστεί?
-Ναι (της απαντώ). Η ευχαρίστηση οδηγεί στην ηδονή και ότι είναι ηδονιστικό είναι αχόρταγο. Θες πάντα περισσότερο γιατί η ηδονή παύει να υπάρχει όταν το συνηθίσεις.
-Δηλαδή πρέπει να λέμε 'αυτό δε μ'αρέσει' για να μην το κάνουμε (μ'απαντά με ύφος πιο σοβαρό και λίγο προβληματισμένο).
-Δυστυχώς δε μπορείς να το κάνεις αυτό. Δε μπορείς να εξαλείψεις τη μνήμη. Και ακόμη και το κορμί έχει μνήμη. Βλέπεις για παράδειγμα ένα γλύκισμα που σ'αρέσει και αμέσως έρχεται στο στόμα σου η γεύση του και στο μυαλό σου η ηδονή που σου προσφέρει. Δε μπορείς να τ'αλλάξεις αυτό. Και το ίδιο συμβαίνει μ'όλα όσα σου προσφέρουν ηδονή.

Πήρα το πρόγραμμά μου κι'έφυγα. Έμεινε να πληρώσω και να πάρω βεβαίωση για να κάνω εγγραφή στο γυμναστήριο. Τελικά είναι πρόβλημα σε μια παραπαίουσα κοινωνία σαν την δική μας να είσαι διαφορετικός ή έστω να είσαι ίδιος αλλά να προσπαθείς να κάνεις κάτι διαφορετικά. Αλλά δυστυχώς είναι ηδονιστικό. Και στα 50 σου έχεις τόσες πολλές ηδονιστικές μνήμες που δύσκολα αλλάζεις...

Τρίτη 8 Αυγούστου 2017

Για ένα πράγμα...



Τελικά όλοι για ένα πράγμα ζούμε. Άλλοι για να το δίνουμε κι'άλλοι για να το παίρνουμε. Και τα προβλήματα ξεκινούν επειδή οι πλείστοι δεν τον δίνουμε ή δεν το παίρνουμε και καταφεύγουμε σε υποκατάστατα ελπίζοντας πως θα μας βοηθήσουν να το δώσουμε ή να το πάρουμε με αποτέλεσμα να υποφέρουν όλοι, κι'οι άλλοι λόγω εμάς, κι'εμείς πάλι λόγω εμάς. Κι'αν δεν κατάλαβες δεν πειράζει. Έτσι κι'αλλοιώς δεν θ'αλλάξει κάτι. Καληνύχτα μας... Καλό ξημέρωμα...

Τα γατιά και τα λιοντάρια...






Πολύ συχνά βλέποντας τους ανθρώπους μού'ρχεται στο μυαλό αυτή η φωτό. Σκέφτομαι πως οι πλείστοι από μας την κάνουμε καθημερινά βίωμα. Κι'επειδή βλέπουμε τον εαυτό μας σαν λιοντάρι προσπαθούμε να συμπεριφερθούμε και σαν λιοντάρι. Και στο τέλος τρώμε τα μούτρα μας επειδή ενώ πραγματικά δεν έχει σημασία πως μας βλέπουν οι άλλοι, εντούτοις έχει μεγάλη σημασία πως ούτε κι'εμείς μας βλέπουμε όπως είμαστε στην πραγματικότητα. Και δεν είμαστε παρά μικρά αδύναμα γατιά. Τεράστιοι στα μάτια ενός μυρμηγκιού ή ενός ψύλλου, αλλά μηδαμινοί στα μάτια ενός λιονταριού ή ελέφαντα. Και το χειρότερο είναι πως η κοινωνία προωθεί πάμπολλα τέτοια 'εμψυχωτικά' μοτίβα. Πώς αλλοιώς θα πέσουμε στις ρόδες των αυτοκινήτων να μας πατήσουν...

Τρίτη 1 Αυγούστου 2017

Life is art!



Be an artist! (Emperor). Καληνύχτα μας! Καλό ξημέρωμα και καλό μήνα...

Τρίτη 13 Ιουνίου 2017

Ας γίνουμε όμορφοι...



Στη ζωή μας συμβαίνουν διάφορα. 'Ευχάριστα' και 'δυσάρεστα', καλά και κακά, ευτυχία και τραγωδίες, ευκολίες και δυσκολίες. Η αλήθεια είναι πως η ταμπέλα μπαίνει με βάση τις εμπειρίες μας αλλά και τις νόρμες της κοινωνίας. Σ'αντίθεση με τον σωματικό πόνο που είναι αντικειμενικός αλλά ταυτόχρονα και ωφέλιμος επειδή μας προειδοποιεί για κάτι που πάει λάθος, ανεξάρτητα αν για κάποιους και υπό προϋποθέσεις είναι κάτι ευχάριστο οπότε πάλι μπαίνει η υποκειμενικότητα στην κρίση μας, όλα τα υπόλοιπα, ειδικά όσον αφορά στα συναισθήματα που μας προκαλούν, είναι υποκειμενικά. Τα συναισθήματά μας είναι αποτέλεσμα της εξήγησης που δίνει ο εγκέφαλος. Αν κάτι λοιπόν μας πονά συναισθηματικά ή μας κάνει ευτυχισμένους, είναι απλά επειδή ο εγκέφαλος το 'κρίνει' ως τέτοιο και διατάζει τις ανάλογες ορμόνες να εκχυθούν. Άρα, εκτός του ότι στην ουσία δεν ξέρουμε αν κάτι κακό που μας κάνει να πονούμε είναι πράγματι κακό στη μελλοντική μας ζωή (αφού τα πάντα τα κρίνουμε με τη στιγμή και τις συνθήκες που συμβαίνουν) ή ανάλογα κάτι καλό, κι'εκτός του ότι τα πλείστα γεγονότα και τα αποτελέσματά τους εξελίσονται σε καλά ή κακά ανάλογα με τον τρόπο που θα τα διαχειριστούμε και θα τα εκμεταλλευτούμε, στην ουσία το μόνο που μας συμβαίνει είναι γεγονότα που μας επηρεάζουν τη στιγμή, άμεσα ή έμμεσα. Ας αφήσουμε λοιπόν την κρίση κατά μέρος κι'ας αρχίσουμε να προχωράμε αναπροσαρμόζοντας την πορεία μας, όπως ακριβώς κάνουμε όταν διασχίζοντας ένα πυκνό δάσος βρίσκουμε κάτι που μας κωλύει να προχωρήσουμε στο ξέφωτο. Η ζωή συνεχίζει με ή χωρίς εμάς, και η ζωή μας συνεχίζει σε μια πορεία που είτε χαράζουμε εμείς και διορθώνουμε ανάλογα είτε χαράζουν οι άλλοι για μας, όπως ο βοσκός οδηγεί το κοπάδι. Και η ζωή μας είναι η ζωή μας ακριβώς επειδή συμβαίνουν όλα αυτά που μας συμβαίνουν, με τον τρόπο που μας συμβαίνουν, και χαρακτηρίζεται απ'τον τρόπο που τα αντιμετωπίζουμε. Ότι κι'αν μας συμβαίνει λοιπόν, ας μην το κρίνουμε κακό ή καλό. Απλά ας κάνουμε το σταυρό μας κι'ας συνεχίσουμε. Γιατί η ζωή είναι όμορφη με όλα όσα μας συμβαίνουν. Η ομορφιά της εξαρτάται αποκλειστικά απ'την ομορφιά του μυαλού και της ψυχής μας. Ας γίνουμε όμορφοι λοιπόν. Ας ζήσουμε. Καλημέρα...

Τρίτη 6 Ιουνίου 2017

Κάθε μέρα λιγάκι...



Θα το λέω πάντα. Η ζωή είναι σκληρή αλλά δίκαιη. Οι άνθρωποι είναι άδικοι. Αλλά ότι κακό μας συμβεί το αξίζουμε σ'αντίθεση με τα καλά που κάποτε έρχονται για να συνετιστούμε και να γίνουμε πιο άξιοι. Όμως στη ζωή υπάρχει απόλυτη ισορροπία. Όσα καλά τόσα κακά. Το ίδιο μέγεθος. Το θέμα είναι να μπορούμε εμείς να κρίνουμε και το κυριότερο να αυτοκριθούμε σωστά για να γίνουμε καλύτεροι και να αξίζουμε τα καλά. Γιατί το μόνο πράγμα που πραγματικά δίνει νόημα στη ζωή είναι αυτό. Το να γινούμαστε κάθε μέρα λιγάκι καλύτεροι. Καλύτεροι άνθρωποι. Καλημέρα μας...

Παρασκευή 12 Μαΐου 2017

Νύχτα Μαγιού...



Το φεγγάρι βρίσκεται στη μισή διαδρομή του. Φυσάει απαλό ανοιξιάτικο αεράκι, αυτό που στέλνει ρίγη στο απαλό γυναικείο κορμί. Έξω απόλυτη σιωπή, που διακόπτεται απ'το ήρεμο γαύγισμα κάποιου σκυλιού ή το απαλό θρόϊσμα των ξανθών σταχυών. Εσύ κι'η ψυχή σου. Εσύ κι'ο Θεός...

Τρίτη 2 Μαΐου 2017

Λαϊκή ρήση...



Η λαϊκή ρήση λέει πως οι γυναίκες είναι όσο φαίνονται κι'οι άντρες όσο νοιώθουν. Για μένα οι γυναίκες 2 ηλικίες έχουν. Κάτω των 18 και πάνω των 18. Το ότι πάντα ρωτάω την ηλικία τους είναι καθαρά από ακαδημαϊκό ενδιαφέρον. Απ'εκεί και πέρα καμιά σημασία δεν έχει η χρονολογική ηλικία της, αν σ'αρέσει σα γυναίκα  ή αν δεν σ'αρέσει. Ούτε η εμφάνισή της. Γιατί η κάθε γυναίκα είναι ο καθρέφτης του άντρα, είτε του δικού της, είτε κάποιας άλλης, ακόμα κι'άγαμου κάποιες φορές. Καληνύχτα μας...

Παρασκευή 28 Απριλίου 2017

Σεξοφαγητό κι'άλλα συμβάντα...



Η συνταγή είναι θηλυκιά, όπως μια γυναίκα. Πρέπει νά'ναι απλή, με τ'αρωματικά της και τα καρυκεύματά της που να τονίζουν την ουσία της κι'όχι να την κρύβουν, αφήνοντάς σε να την απολαύσεις μ'όλες σου τις αισθήσεις, γεμίζοντας το υλικό κι'άϋλο είναι σου, χωρίς να νοιώθεις ότι δεν είσαι πλήρης αλλά και χωρίς να λες όχι γι'ακόμα λίγο. Και εννοείται, πρέπει νά'χει ταυτότητα, η οποία ν'αποκαλύπτει στοιχεία του καλλιτέχνη που την επιμελήθηκε, με τον ίδιο τρόπο, δηλαδή με αγάπη, έρωτα, τρυφέροτητα κι'αγριάδα που φροντίζεις μια γυναίκα η οποία με τη σειρά της εκθειάζει την προσωπικότητά σου με τη στάση και συμπεριφορά της.

Εύκολα μπορείς να συγκρίνεις ή/και να συνδυάσεις το φαγητό με το σεξ, μιας και αποτελούν την ευγενική πλευρά των δυο βασικών μας ενστίκτων, την επιβίωση και την αναπαραγωγή. Όπως λοιπόν δε μ'αρέσει τα προκαταρτικά νά'ναι περισσότερα απ'την καθ'αυτό πράξη, ή η προετοιμασία νά'ναι μεγαλύτερη, έτσι και στα φαγητά, δε μ'αρέσει το μαγείρεμα να παίρνει περισσότερο χρόνο απ'ότι χρειάζεσαι για να φας το φαγητό, είτε, ακόμη περισσότερο και χειρότερο, το στόλισμα για την παρουσίαση / σερβίρισμα του φαγητού να παίρνει περισσότερο χρόνο απ'το μαγείρεμα και τη βρώση του εδέσματος. Όσο για τη μέθοδο stew, του σιγανού και πολύωρου ψησίματος ενός φαγητού, κυρίως κρέατος, στην κατσαρόλα, ενώ η διαδικασία του να ετοιμάσεις το φαγητό για να μπει στην κατσαρόλα είναι πολύ πιο σύντομη, όπως και η βρώση του, που όμως αυτά τα δυο είναι περίπου ισόχρονα, δεν είναι αντίθετο της πιο πάνω δήλωσής μου μιας και εκτός του ότι μόνο του σιγοψήνεται για ώρα πολύ κι'εσύ απλώς ελέγχεις και διορθώνεις την ποσότητα του υγρού για να μην καεί αλλά δεν είσαι συνέχεια 'πάνω του' για να το ψήσεις, δεν διαφέρει απ'το να 'σιγοψήνεις' μια γυναίκα, μετά που έκανες την απαραίτητη προετοιμασία, για αρκετό χρόνο (όχι μήνες ή χρόνια), μέχρι νά'ναι έτοιμη ν'αλληλοαπολαυστείτε. Αυτό είναι τέχνη...

Σήμερα είχα ψιλοβοηθήσει μια φοιτήτρια να μεταφέρει κάτι κασόνια. Αφού μιλήσαμε και λίγο μου λέει 'Νά'στε καλά κύριε καθηγητά'. Κάπου εκεί ήρθαν και κάποιοι συμφοιτητές της και αφού είπαμε ακόμα μια δυο κουβέντες της λέω 'Ά, και δεν είμαι καθηγητής. Φοιτητής είμαι'. Της κρεμμάζεται το σαγόνι, μένει για λίγο άφωνη και μου λέει' Μπράβο σας. Χίλια μπράβο'. Κάπου εκεί περίμενα ν'ακούσω και το 'μπάρμπα'. Ευτυχώς κρατήθηκε και δεν τό'πε. :)

Πάντα έλεγα πως η εξουσία δεν φθείρει, ούτε διαφθείρει. Απλά οι διεφθαρμένοι εξουσιαστές, με την αίσθηση και την ψευδαίσθηση της εξουσίας δείχνουν το πραγματικό τους πρόσωπο. Κάτι που βλέπουμε καθημερινά στα δελτία ειδήσεων, κάτι που έβλεπα καθημερινά στη προηγούμενη δουλειά μου, κάτι που συνεχίζουν να βλέπουν και να βιώνουν καθημερινά οι παλιοί μου συνάδελφοι. Πάντα με ρωτάνε αν μετάνοιωσα που έφυγα και πάντα τους απαντώ πως μετάνοιωσα που δεν έφυγα 10 χρόνια πριν και το μόνο που μετριάζει αυτό είναι η πληθώρα γνωριμιών που έκανα αυτά τα 10 χρόνια. Κι'όσοι μου λένε πως είναι κρίμα που έφυγα το Φλεβάρη και δεν άντεξα μέχρι το Μάη για να πάρω γερή αποζημείωση πάντα τους λέω πως αν δεν έφευγα (και ήδη είχα αργήσει επειδή απ'το Δεκέμβρη είχα ετοιμάσει επιστολή παραίτησης), πάλι μάλλον δεν θά'παιρνα αποζημείωση επειδή μάλλον θά'μουνα είτε στο χώμα είτε στη φυλακή. Και με τις ιστορίες που ακούω απ'τους παλιούς μου συναδέλφους μ'αυτά και γι'αυτούς που βιώνουν τώρα, τόσο πολύ έχουν αποθρασυνθεί οι θρασύδειλοι που τους εξουσιάζουν, που πλέον είμαι σίγουρος πως το χώμα κι'αν το γλύτωνα, τη φυλακή με τίποτα. Εκείνο όμως που μαραζώνω είναι το πως αν έμενα θά'χαν τουλάχιστο και μια φωνή υπέρ τους οι εναπομείναντες φίλοι και συναδέλφοι κι'ένα φανερό εχθρό κι'αντίπαλο στην ανηθικότητά τους οι εξουσιαστές τους, μιας και η συντεχνία αποδείκτηκε πως μόνο για τη συνδρομή και τις καρέκλες ενδιαφέρεται, οι πλείστοι τουλάχιστο. Τώρα τίποτα. Ευτυχώς, όπως τους έλεγα πάντα, η κόλαση είναι τεράστια και μας χωράει όλους. Κι'εκεί δεν θα γλυτώσουν από μένα. Γι'αυτούς θά'μαι χειρότερος κι'απ'την ίδια την κόλαση.

Έχω φίλη την Penelope Cruz. Σήμερα κλείνει τα 43. Θυμήθηκα τον άντρα της, τον Javier Bardem που έπαιζε τον δολοφόνο σε μια ταινία. Κρίμα είναι να πάει φυλακή σκοτώνοντάς με και να την αφήσει μόνη. Της έστειλα ευχές στα Ελληνικά για να μη μπορεί να τα διαβάσει εκείνος. Εκείνη υποψιάζομαι πως τόσο καιρό φίλη μου έμαθε Ελληνικά για να μπορεί να με διαβάσει. :P

Αρκετά για σήμερα... Καληνύχτα μας...

Δευτέρα 24 Απριλίου 2017

Παράπονα...



Όλοι κατηγορούμε το κατεστημένο και την κοινωνία. Αλλά κανείς μας δεν κάνει κάτι για να τ'αλλάξει. Ούτε καν για να ζήσει διαφορετικά, αφού ακόμα και οι 'διαφορετικοί' ζουν με βάσει τις προσταγές για διαφορετικότητα της ίδιας κοινωνίας και του ίδιου κατεστημένου. Με λίγα λόγια, όσοι παραπονιόμαστε για την κοινωνία και το κατεστημένο απλά είμαστε όλοι αυτοί που προσπαθήσαμε να εφαρμόσουμε τις νόρμες της για να γίνουμε επιτυχημένοι αλλά δεν τα καταφέραμε. Παραπονιούνται μόνο οι μικροί κι'οι αποτυχημένοι. Εσύ? Καληνύχτα μας...

Δευτέρα 17 Απριλίου 2017

Δυστυχώς...



Δυστυχώς υπάρχουν και δυστυχισμένοι άνθρωποι σ'αυτόν τον κόσμο. Και το χειρότερο είναι πως υπάρχουν και άνθρωποι που κάνουν τους άλλους δυστυχισμένους, έμμεσα ή άμεσα. Και είναι ευλογία να μπορείς να γλυτώσεις απ'αυτούς, ακόμη κι'αν δεν καταφέρνουν να σε κάνουν δυστυχισμένο, πράγμα που τους μανιάζει περισσότερο. Κάπως έτσι θα νοιώθεις και στην κόλαση νομίζω. Γιατί μόνο με τη βοήθεια και τη φώτιση του Θεού μπορείς να γλυτώσεις απ'αυτούς. Σίγουρα πριν την Ανάσταση πρέπει να φτάσεις στον Γολγοθά και να σταυρωθείς, αλλά αν δεν σ'αξίζει η Ανάσταση δεν θ'αναστηθείς. (Σκέψεις από ένα παρελθόν δικό μου που παρά τις προειδοποιήσεις μου και τις νουθεσίες μου έγινε παρών για αρκετούς. Ελπίζω ο Θεός να τους βοηθήσει και να τους φωτίσει όπως εμένα).

Σάββατο 15 Απριλίου 2017

Σήμερον κρεμάται επί ξύλου κι'ας παίζουν κάποιοι ζάρια...



Απ'τις πιο συνταρακτικές στιγμές της ζωής μου. Κάθε φορά. Κάθε χρόνο. Είναι η στιγμή που καταλαβαίνω αν έμεινε έστω και κάτι ανθρώπινο μέσα μου ή όχι. Και μετά διερωτούμαι ποιος είμαι? Ο αστός που έριχνε βάϊα και μετά φώναζε 'σταυροθήτω'? Ο στρατιώτης που φτύνει και κτυπά? Ο στρατιώτης που έφτιαξε το αγκάθινο στεφάνι? Ο στρατιώτης που παίζει στα ζάρια τα ιμάτιά Του? Ή ο απαθής θεατής που σ'όλα αυτά κοιτούσε σιωπηλός μεν, αδιάφορος δε? Εσύ? Καλή Ανάσταση...

Δευτέρα 3 Απριλίου 2017

Ψύχρα...



Στην παλιά μου δουλειά μου τα είχαν πρήξει με τον επαγγελματισμό θεωρώντας υποθέτω πως το να βοηθάς τους πελάτες σου ή και τους μη πελάτες σου για το σωστό και το συμφέρον τους κι'όχι δουλεύοντας εναντίον τους, απ'τη στιγμή μάλιστα που δεν ζήμιωνες την εταιρεία σου, ήταν αντιεπαγγελματικό. Υποθέτω πως το ίδιο συμβαίνει και σε όλες τις υπόλοιπες εταιρείες, μιας και σήμερα έπεσα για ακόμα μια φορά θύμα του ίδιου επαγγελματισμού που εγώ δεν τηρούσα, θυμίζοντάς μου παλιές καλές εποχές. Ναι, ο υπάλληλος που με εξυπηρέτησε συμπεριφέρθηκε άψογα μεν, ψυχρά επαγγελματικά δε, αφήνοντας κατά μέρος τις ανθρώπινες ή/και φιλικές ευαισθησίες. Κι'ήταν ο δεύτερος υπάλληλος της ίδιας εταιρείας μέσα σε λίγες μέρες που μου συμπεριφέρθηκε το ίδιο άψογα μεν, ψυχρά επαγγελματικά δε. Από μικρός έχω μάθει να πληρώνω τα λάθη μου, κάποτε και πιο ακριβά απ'όσο αξίζουν, αλλά μ'αρέσει γιατί τουλάχιστο νοιώθω ωραία με μένα, αν και κάποιες φορές θυμώνω άγρια με μένα για κάποια ηλίθια λάθη που κάνω. Και σήμερα πλήρωσα μέσω του ψυχρού επαγγελματισμού του υπαλλήλου ακόμα μια ηλιθιότητά μου. Όμως ταυτόχρονα με έκανε να νοιώσω ακόμα πιο όμορφα μιας και αυτό που μου συνέβη είναι κάτι που ποτέ δεν θα έκανα εγώ σε πελάτη, γνωστό ή άγνωστό μου, αν βρισκόμουνα στη θέση του, όπως και ποτέ δεν το έχω κάνει ευρισκόμενος σε παρόμοια θέση τόσα χρόνια πριν. Αν μη τι άλλο, τα ηλίθια λάθη μου (για τα υπόλοιπα δεν το συζητώ, σπανιότατα δεν τα απολαμβάνω) με κάνουν να χαμογελώ κοιτάζοντας στον καθρέφτη και να λέω στον εαυτό μου 'Άχ ρε μαλάκα, ποτέ δεν θ'αλλάξεις... Ευτυχώς...'. :)

Σάββατο 28 Ιανουαρίου 2017

Μη σε νοιάζει για τους άλλους...



Σήμερα με πήρε τηλέφωνο (πρώτη φορά) ένας πρώην συνάδελφος για να δει αν είμαι καλά και πώς τα πάω. Τώρα αυτός ενδιαφέρθηκε, τον έβαλαν να πάρει, δεν ξέρω. Όμως θυμήθηκα αυτό που τόσα χρόνια μου έλεγαν διευθυντές και υπεύθυνοι. 'Μη σε νοιάζει για τους άλλους'. Θυμούμαι η πρώτη φορά που μου το είπαν ήταν όταν είπα πως δεν υπάρχουν αρκετοί χώροι στάθμευσης στους γύρω δρόμους για να σταθμεύουμε και η πρώτη απάντησή τους ήταν 'νά'ρχεσαι νωρίς να βρίσκεις' (επειδή πάντα αργούσα). Κι'όταν είπα 'αυτό δεν είναι λύση γιατί θα βρω εγώ και κάποιος άλλος δεν θα βρει αφού δεν μας αρκούνε οι χώροι' μου είπαν 'Μη σε νοιάζει για τους άλλους'. Υποθέτω συνάδει με το 'ήβρες σύκο σήκωστο πριν το σηκώσει άλλος'. Και σκέφτομαι πως όλος ο κόσμος αυτό κάνει. Δεν ενδιαφέρεται για τους άλλους. 'Καλά' ίσως πει κάποιος 'όλος αυτός ο κόσμος που βοηθάει τους συνανθρώπους του, όλοι αυτοί οι εθελοντές κι'όχι μόνο δεν ενδιαφέρονται για τους άλλους?'. Σωστή παρατήρηση μάλλον. Αλλά εγώ ρε παιδί μου ψοφάω ν'ακούσω κάποιον να λέει 'αν δεν πάρουν αύξηση οι υπόλοιποι δεν θέλω', ή 'αν δεν πάρουν φιλοδώρημα οι υπόλοιποι δεν θέλω' ή 'αν δε πάρουν άδεια οι υπόλοιποι δεν θέλω' ή 'αν δεν φαν όλοι δεν θα φάω' ή 'αν δεν χαρίσετε σ'όλους τα χρέη δεν θέλω' ή 'αν δεν παν όλοι οι πρόσφυγες στα σπίτια τους δεν θα πάω' ή 'δεν θέλω το δώρο αυτό, δώστο σε κάποιον που τ'αξίζει περισσότερο, σε κάποιον που δεν έχει καθόλου'. Και υποθέτω κάποιος θα ρωτήσει 'εσύ το κάνεις αυτό?'. Μα κι'εγώ μέλος της αγέλης είμαι. Μιας αιμοβόρας εγωκεντρικής αγέλης. Καληνύχτα...

Σάββατο 14 Ιανουαρίου 2017

Το γήρας...



Το γήρας ουκ έρχεται μόνο. Το φέρνουμε εμείς. Άρα εμείς μπορούμε να το σταματήσουμε. Δύσκολο, όπως και η ευτυχία. Αλλά τίποτα αδύνατο σ'αυτόν τον κόσμο. Φτάνει να το θες πραγματικά. Κι'αν δεν το καταφέρεις τουλάχιστο θά'σαι ευχαριστημένος με τον εαυτό σου πως προσπάθησες. Κι'αν το σκεφτείς καλά, τις περισσότερες φορές είναι με τον εαυτό σου που τά'χεις. Που δεν προσπάθησες, δεν έκανες ότι σκεφτόσουν, δεν έδρασες, δεν έζησες. Άλλαξέ το λοιπόν. Ζήσε. Κι'άσε τους άλλους. Αν ήθελαν το καλό σου θα φρόντιζαν γι'αυτό. Καληνύχτα...