Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου

Σάββατο 31 Μαρτίου 2012

Ναι... Είναι καλή η μέρα...



Το πως θα σου φερθεί η μέρα εξαρτάται από σένα. Απ'το πώς θα ξυπνήσεις, πόσο θα χαμογελάσεις, τι περιμένεις απ'τη μέρα, τι θα προσφέρεις στη μέρα, τι περιμένεις από σένα, τι θα προσφέρεις σε σένα. Θα μου πεις 'κι'όλα αυτά τα προβλήματα, τα προσωπικά και τα γενικά?'. Αυτά είναι εκεί. Δεν θ'αλλάξουν, δεν θα πάψουν να υπάρχουν. Έτσι κι'αλλοιώς είναι επιφανειακά. Τα πραγματικά προβλήματα είναι βαθειά κι'είναι άλλα. 'Κι'ο πόνος απ'τις ασθένειες?' θα ρωτήσεις. Αυτός φεύγει με το χαμόγελο. Δύσκολο έ? Ναι. Πολύ. Αλλά εδώ φαίνονται οι δυνατοί κι'οι άξιοι. Εδώ φαίνεται αν σ'αξίζει μια καινούρια μέρα ή όχι. Γιατί η μέρα ήταν και θά'ναι πάντα εδώ. Εσύ είσαι περαστικός. Πάρε το δώρο σου και προχώρα. Και βλέπεις, την τελευταία μέρα σου, όποτε κι'αν έρθει αυτή, δεν θα κλαις γι'αυτές που δεν θα ξανάρθουν. Θα κλάψεις γι'αυτές που ήρθαν και τις άφησες να περάσουν σα να μην ήρθαν ποτέ. Σα να μην ήρθες ποτέ, σα να μην υπήρξες. Κοιτάξου λοιπόν στον καθρέφτη, πες 'Καλημέρα! Υπάρχω! Ζω!', χαμογέλασε και προχώρα. Η μέρα σε περιμένει... Κι'η ζωή...

Πέμπτη 29 Μαρτίου 2012

Sinners Prayer...




Όσο θέλω να γράψω άλλο τόσο δεν θέλω όταν κάθομαι για να γράψω. Φαίνεται είμαι απ'εκείνα τα παιδιά που ποτέ δε μεγάλωσαν και ποτέ δεν δέχτηκαν τον κόσμο όπως είναι ή απλά που δοκίμασαν τον κόσμο όπως είναι και ανακάλυψαν πως δεν είναι γι'αυτούς, ή τουλάχιστο όχι τόσο όσο θά'θελαν. Που έμειναν παιδιά στην καρδιά και στα όνειρα. Που δεν θέλουν να μεγαλώσουν γιατί βλέπουν τους μεγάλους, οι πλείστοι συνομήλικοι τους πλέον, και τους λυπούνται. Τους λυπούνται για τις ανάγκες που έχουν, τις εμμονές που έχουν, τα κόμπλεξ που έχουν, την αχρησία μυαλού και ψυχής τους που τα καταδίκασαν οι ίδιοι όταν αποφάσισαν να μεγαλώσουν και να πετύχουν. Και πέτυχαν να γίνουν οι καλύτεροι, νομίζουν τουλάχιστο, μέτριοι σ'ένα κόσμο μετριότητας, προσπαθώντας να κάνουν καλύτερα ότι κακό κι'άχρηστο έκαναν οι άλλοι, δίνοντας την πικρή αυτή γεύση και σ'ότι καλό πέτυχαν στην ζωή τους, αφήνοντάς το στη σκιά της συνολικής μετριότητας. Απογοητευμένος? Ίσως. Αλλά μάλλον λυπημένος για την κατάντια του ανθρώπινου είδους, κοινωνικά και φυσιολογικά. Αν και, ακόμα κι'αν έχω κτίσει ένα σύννεφο και κατοικώ μόνος μου σ'αυτό, νοιώθω μια γαλήνη αφού πιστεύω πως βλέπω καθαρά και ξέρω περίπου τι συμβαίνει. Κι'αν μη τι άλλο, μπορώ να λειτουργήσω άψογα σ'αυτό το μέτριο κόσμο χαρίζοντας σ'αυτόν μια ικανοποίηση και σε μένα εμπειρίες. Τουλάχιστο το βαλιτσάκι μου όταν θα έρθει η ώρα να μετακομίσω θά'ναι γεμάτο. Εμπειρίες, ηδονές και χαμόγελα κι'ευχάριστες αναμνήσεις απ'τις εξαιρέσεις αυτού του κόσμου. Απ'τους όμοιούς τους. Κι'είμαστε πολλοί ρε γαμώτο...

Κυριακή 25 Μαρτίου 2012

Όταν γυρίσω θα τους γαμήσω - Βασίλης Παπακωνσταντίνου



Έχω βαρεθεί ν'ακούω. Έχω βαρεθεί να μη βλέπω. Γι'αυτό και πλέον αποφεύγω να μιλάω. Και να γράφω. Γιατί κανείς δεν ακούει. Κανείς δεν κάνει. Κανείς δεν θέλει να κάνει. Είναι πιο εύκολο να μιλάει, να κρίνει, να κατηγορεί, να καταδικάζει. Κι'έχω βαρεθεί να είμαι ακόμα ένας χαμένος κλαψομούνης άνθρωπος που μιλά Ελληνικά. Γιατί οι Έλληνες, οι πραγματικοί Έλληνες, πολεμάνε. Κι'όχι απ'τον καναπέ...

Ευτυχώς το πατριωτικό μου, που με κάνει να βλέπω πόσο σκάρτοι είμαστε, με πιάνει μόνο κάτι μέρες σαν κι'αυτή. Που να τρέχω τώρα να πετάω τον καναπέ, την τηλεόραση, το λάπτοπ κι'άλλα τέτοια για να πολεμήσω. Άσε που όταν πολεμάς δεν έχεις χρόνο για να πηδήξεις (ναι, ξέρω, έτσι κι'αλλοιώς λίγοι πηδάνε αλλά τουλάχιστο ζούνε μια ψευδαίσθηση πως οι άλλες φταίνει κι'έχουν μιαν ελπίδα πως η επόμενη θά'ναι καλύτερη, όπως την θέλουν και θα τους εκτιμήσει δεόντος)...

Κι'αν δεν πιάσατε το μήνυμα πείτε μου το. Σημαίνει κάτι πάει λάθος. Είτε με μένα, είτε με σας, είτε μ'όλους μας...

Χρόνια Πολλά...

Παρασκευή 23 Μαρτίου 2012

Μη αναστρέψιμα...



Νοιώθω πως είμαι ξένος στον ίδιο μου τον πλανήτη. Ή καλύτερα πως ανήκω σ'άλλο είδος, σ'άλλο γένος. Τίποτα δεν αλλάζει παρά μόνο οι άνθρωποι. Κι'όμως δεν αλλάζουν, αλλάζοντας τα πάντα. Λες και έχουν αποφασίσει πως όλη τους η ζωή θα είναι στον ίδιο σκοπό, κυνηγώντας την αγάπη μέσα απ'τα λεφτά, την αναγνώριση και το σεξ, και στα ενδιάμεσα κατηγορώντας όλους τους άλλους για ότι κάνουν κι'αυτοί, περιμένοντας ουσιαστικά τη στιγμή που δεν θα υπάρχουν πλέον, χωρίς όμως να το έχουν συνειδητοποιήσει. Παίζω τα παιχνίδια τους με μεγαλύτερη επιτυχία απ'ότι οι ίδιοι, που τα έχουν κάνει βίωμα, και διερωτούμαι αν αξίζει τον κόπο. Βλέπεις η ζωή δεν είναι παιχνίδι, αν και σου χαρίζει ακόμα μεγαλύτερη ευχαρίστηση απ'αυτά. Φτάνει να καταλάβεις το νόημα και να της δώσεις ότι της αξίζει για να σου τ'ανταποδώσει. Τα παιχνίδια είναι μέρος της ζωής, όχι ολόκληρη ζωή. Ευτυχώς υπάρχει ο πόνος, ο πόνος που σου δίνει, αν είσαι τυχερός, ο άνθρωπος. Όχι ο πόνος που παίρνεις απ'τον εγωισμό των ανθρώπων. Αυτός είναι καθαρά δυσλειτουργία του συναισθηματισμού σου λόγω του δικού σου εγωισμού και των δικών σου κενών κι'αναγκών. Όχι αυτός. Ο άλλος. Ο πόνος που νοιώθεις όταν συμπάσχεις με τον πονεμένο. Μ'αυτόν που δέχθηκε μια ανύπαρκτη μοίρα, που δε συμμετείχε στα παιχνίδια των άλλων αλλά έγινε το ίδιο τους το παιχνίδι, αυτόν που δεν ήξερε και δεν βρέθηκε κανείς να τον μάθει, αυτόν που νόμιζε και έκανε λάθος. Κι'αυτή η συμπόνοια σου γεννά θυμό. Θυμό για σένα. Οι άλλοι δεν αλλάζουν. Κι'εσύ αρνείσαι ν'αλλάξεις. Φοβάσαι. Κρίμα. Γιατί όταν ξέρεις και μπορείς και δεν κάνεις είσαι ένοχος, είσαι χειρότερος. Και δεν υπάρχει κανείς να σε συμπονέσει ή να σε βοηθήσει. Γιατί εσύ είσαι άλλος, είσαι διαφορετικός, είσαι δυνατός, είσαι εσύ...

Δευτέρα 19 Μαρτίου 2012

Innuendo...



Όσο περισσότερο μαθαίνεις κάτι τόσο περισσότερο το εκτιμάς ή τ'αντιπαθείς. Και κάποιον. Κι'όσο περισσότερο το ή τον αντιπαθείς τόσο περισσότερο εκτιμάς τις εξαιρέσεις. Και τ'αντίθετο. Ή μπορεί απλά να χάνεις το ενδιαφέρον σου, όχι κατ'ανάγκη να τ'αντιπαθείς. Ή τον. Η αλήθεια είναι πως ποτέ δε μπορείς να είσαι σίγουρος πως ξέρεις. Ούτε πως αυτό, ή αυτός που ξέρεις είναι πράγματι γνώση κι'όχι ερμηνεία και συμπέρασμα. Τότε είναι που αρχίζεις τα πειράματα και τις δοκιμές. Για να βεβαιωθείς. Και βεβαιώνεσαι. Και τότε διερωτάσαι αν έκανες τα πειράματα για να πειστείς πως δεν είσαι λάθος ή για να εξακριβώσεις την αλήθεια. Άρα και τ'αποτελέσματα σου δίνουν το ίδιο πόρισμα. Το μόνο σίγουρο? Ενόσω είσαι έτσι, τέτοια αποτελέσματα θα έχεις. Ένας ύπνος πάντα είναι ωφέλιμος...

Κάποιος μίλησε για ξεπέτες...

Κυριακή 18 Μαρτίου 2012

Ονειρέψου και πάλι...

Τα παιδικά μας χρόνια καθορίζουν τη ζωή μας. Και τη ζωή των παιδιών μας αφού απ'τα δικά μας εξαρτούνται τα δικά τους παιδικά χρόνια. Κι'όταν σκεφτόμαστε όλα αυτά που μας πλήγωσαν και μας πίκραναν τότε, ποτέ δεν σκεφτόμαστε πως τότε κρατούσαν μια στιγμή και μετά δεν υπήρχαν. Μέχρι την επόμενη φορά, σίγουρα, αλλά όλες τις άλλες στιγμές εξαφανίζονταν διά μαγείας. Όλα όμως. Και σημασία κι'αξία είχαν μόνο τα παιχνίδια μας, οι φίλοι μας και τα όνειρά μας... Τι μας κάνει τώρα να διαφέρουμε από τότε? Όχι το ότι μεγαλώσαμε. Απλά έχουμε πάψει να ονειρευόμαστε, να μη μας νοιάζει το αύριο και το χθες αλλά μόνο το τώρα. Και φοβόμαστε να ξαναγίνουμε τα παιδιά που ήμασταν τότε... Είναι καιρός να διώξουμε το φόβο και τα σκοτάδια. Να ξαναχαμογελάσουμε και να ξαναονειρευτούμε. Όπως τότε...

Σάββατο 17 Μαρτίου 2012

QUEEN - BICYCLE RACE (OFFICIAL HQ MUSIC VIDEO)

Ή τη μηχανή μου... Ψοφόκρυο με ήλιο αλλά πλησιάζει ο καιρός... Η Άνοιξη είναι εδώ...

Δευτέρα 12 Μαρτίου 2012

Απόρριψη (Ρεζίλεμα)...

Στα 44 δεν κυνηγάς όνειρα. Τουλάχιστο όχι τόσο έντονα όσο παλιά, και σίγουρα όχι τα ίδια. Βάζεις στόχους, φτιάχνεις καινούρια, πιο προσγειωμένα, πιο προσιτά, και ξορκίζεις αποθημένα. Γιατί τα όνειρα του παρελθόντος που ποτέ δεν κυνήγησες ή ποτέ δεν πέτυχες έχουν γίνει αποθημένα. Και τα ξορκίζεις εκτιθέμενος, έτοιμος για όλα. Πάντα με ρωτούσαν 'Καλά δεν ντρέπεσαι, δε φοβάσαι το ρεζίλεμα?' κι'η απάντησή μου ήταν πάντα η ίδια. 'Αν δε ντρέπομαι το Θεό που με βλέπει, γιατί ντραπώ τους ανθρώπους?'. Και είναι η ίδια... Εμείς οι άνθρωποι φοβόμαστε την απόρριψη, φοβόμαστε την ήττα. Άλλοι λόγω εγωισμού, άλλοι λόγω της ανάγκης μας για αγάπη. Και η απόρριψη σημαίνει πάνω απ'όλα 'Δεν σ'αγαπώ, δεν σε θέλω, δε μου κάνεις'. Κι'αυτός ο φόβος της απόρριψης καθορίζει, όπως όλοι οι φόβοι μας κι'οι ανάγκες μας, ολόκληρη τη ζωή μας και τη συμπεριφορά μας. Κι'ο φόβος γεννάται απ'την άγνοια κι'απ'την αδυναμία. Και όμως, δυναμώνεις και μαθαίνεις μόνο αντιμετωπίζοντας κατάματα το φόβο, την αποτυχία, την απόρριψη... Πήγα, απορρίφθηκα και δε με πείραξε. Μ'άρεσε αυτό. Όχι ότι δε θα μ'άρεσε αν συνέχισα, αλλά δικαιολογημένα δεν έπρεπε. Γέμισα εμπειρίες, γνώσεις, συναισθήματα. Είδα την αγωνία του κόσμου, την ανάγκη για αποδοχή, για αγάπη, είδα την εκμετάλλευση των αναγκών, των ονείρων, των αποθημένων που όμως δε σημαίνει τίποτα περισσότερο από ένα δούναι και λαβείν με σκοπό να κερδίσουν κι'οι δυο, άλλος περισσότερα, άλλος λιγότερα... Η Αθήνα γι'άλλη μια φορά με καταγοήτευσε. Κι'ας έτρεχε ο κόσμος να βρει καταφύγιο ή να κατεβάσει ρολά σε μια πορεία. Κι'ας ήταν άδειοι οι δρόμοι τα βράδυα και τις καθημερινές, εκτός απ'το Σάββατο το μεσημέρι, που και πάλι δεν ήταν όπως παλιά, με κόσμο ίσως πιο φοβισμένο, ίσως πιο μαζεμένο, αλλά πιο χαμογελαστό και πιο ευγενικό. Μου έδωσε την ευκαιρεία να ξαναρθώ κοντά στο μέσα μου, να διαπιστώσω πως τα ωραία λόγια δεν είναι μόνο λόγια, να γνωρίσω καινούρια πράγματα, να κτίσω ακόμα κάτι πάνω μου, μέσα μου, γύρω μου. Ξαναείδα την ομορφιά της απλότητας, επαναβεβαίωσα απόψεις, συναισθήματα, στάση ζωής. Σαν ερωμένη που κάθε φορά απολαμβάνεται κι'οι δυο τον έρωτά σας, δείχνοντας πόσο σημαντικός είναι ο ένας για τον άλλο, πόσο γεμάτες είναι οι στιγμές που ζείτε, που γίνονται αναμνήσεις γεμίζοντάς σας ενέργεια, ελπίδα κι'αποφασιστικότητα, ανανεώνοντας το ραντεβού σας για την επόμενη φορά... Η Αγάπη είναι ζωντανή... Και δυνατή... Γιατί είναι σημαντικό να σ'αγαπούν, με όλα σου τα καλά και τα κακά, ειδικά όταν είσαι ότι σημαντικότερο τους έχει συμβεί, αλλά είναι πιο σημαντικό το ότι ξέρεις ν'αγαπάς, να δίνεις αγάπη και ν'αγαπάς εσένα... Απ'εδώ αρχίζουν όλα...

Πέμπτη 8 Μαρτίου 2012

I'll find my way home...

Από βδομάδας... Όσο για τα σχόλια που δεν απάντησα δεν τα ξέχασα. Και σας ευχαριστώ. Ακόμα κι'αν δε με συγχωρήσετε που δεν απάντησα. Αλλά θα επιστρέψω. Και θ'απαντήσω. Μέχρι τότε νά'στε καλοί και νά'στε καλά... Φιλιά...

Τετάρτη 7 Μαρτίου 2012

Να ζήσεις...

Γιορτάζεις λένε... Η μέρα της γυναίκας. Η μέρα όλων των γυναικών. Τρέχει η σκέψη σε γυναίκες που δεν έχουν τίποτα, δεν έχουν αύριο, δεν έχουν σήμερα. Δεν έχουν οικογένεια, σύζυγο, παιδιά, φαγητό, φάρμακα, ζωή, αγάπη, όνειρα. Εσύ? Όχι εσύ. Εσύ δεν θα βγεις να χορέψεις στα τραπέζια να το γιορτάσεις. Εσύ θα μαγειρέψεις για τα παιδιά σου αν έχεις, θα περιποιηθείς τον άντρα σου αν έχεις, θα ονειρευτείς αν δεν έχεις τίποτα απ'τα δυο. Εσύ δεν θες δώρα. Έχεις εσένα. Εσύ γιορτάζεις και θα φορέσεις το καλύτερό σου χαμόγελο, θ'ανοίξεις διάπλατα την αγκαλιά σου και θα μοιράσεις απλόχερα αυτό που έχεις μέσα σου γυναίκα, μητέρα, αδελφή, φίλη, σύζυγε, ερωμένη, έρωτα... Την αγάπη σου... Χρόνια Πολλά...

Μια μέρα και κάτι...



... Για να ξαναβρεθώ στην Αθήνα. Ακούω διάφορα, για το πως θα την δω πλέον μετά την εξαθλίωση και τους βανδαλισμούς, για τους άδειους δρόμους κλπ. Άσε που είχα την ευκαιρεία να διαλέξω μεταξύ Θεσσαλονίκης κι'Αθήνας και διάλεξα Αθήνα γι'αυτό το 3ημερο. Και όχι, δεν είχε να κάνει με την ποσότητα ή την ποιότητα των γνωριμιών που θα συναντούσα, αν και πάλι παίζεται αν τελικά θα συναντήσω ή όχι. Απλά νοιώθω πως η Αθήνα είναι σαν και μένα. Χαμογελαστή, ευχάριστη, καλόψυχη με απόκρυφα ανομολόγητα, με πληθώρα διαθέσεων και συμπεριφορών, αλλά όλα ένα, το ίδιο. Παντός καιρού και είδους. Μόνος ή όχι. Οι μάγοι κι'οι μάγισσες δεν επιδιώκουν να μαγεύουν, δεν χρειάζονται ν'αποδείξουν τι είναι, ποιοι είναι, γιατί είναι. Απλά υπάρχουν. Μόνοι ή όχι. Και ναι, ίσως τελικά να μην είναι για να είσαι πάντα μαζί τους, πάντα κοντά τους. Λες και παύεις να βλέπεις τη μαγεία. Ή λες και τότε ανακαλύπτεις πως η μαγεία ήταν ψευδαίσθηση, ήταν οπτασία, ήταν δικό σου απόκρυφο που ικανοποίησες. Εκτός αν είσαι αιώνια ανικανοποίητος, αχόρταγος, άπληστος ίσως ή απλά ανήσυχος. Απλά μάγος...

Κυριακή 4 Μαρτίου 2012

Touchness...



Είναι παιχνίδι. Και παίζεται πάντα με τον ίδιο τρόπο. Σ'αγγίζει όπως σ'αρέσει. Στο κορμί, στο μυαλό, στην καρδιά. Σ'αγγίζει με το χέρι, με το βλέμμα, με τη φωνή, με τα χείλη. Και βλέπεις σ'αυτόν ότι θες να δεις, όπως θες να το δεις. Βλέπεις αυτό που πάντα ήθελες, πάντα σού'λειπε. Μέχρι να πάψει να σ'αγγίζει. Και τότε βλέπεις όλα αυτά που δεν θες να βλέπεις. Άλλαξε? Αυτός όχι. Μόνο τ'άγγιγμά του. Και συ. Τώρα απέκτησες εμπειρίες, αναμνήσεις, ζωή...

Έντονα...



Το βράδυ όλα είναι πιο έντονα. Τα φώτα, οι σκιές, τα αισθήματα και τα συναισθήματα, οι πόθοι, τα πάθη, οι αποστάσεις, τα λάθη, τα όνειρα, η φαντασία κι'η φαντασίωση... Ακούς μουσική, μ'ένα ποτάκι, ένα τσαγάκι, λίγο νερό, ένα τσιγάρο και όλα τα ζεις. Ή τα ξαναζείς. Και συνδέεις το παρελθόν με το μέλλον, την ανάμνηση με τ'όνειρο. Βλέπεις ξανά το χαμόγελο, νοιώθεις την αγκαλιά, το φιλί, το χάδι, την ηδονή. Κι'ο χρόνος κι'η απόσταση χάνονται. Δεν ξέρεις ποια έζησες και ποια όχι, ποια ονειρεύεσαι και ποια όχι. Όλα τα νοιώθεις. Αυτά που έζησες κι'αυτά που θα ζήσεις. Και θα τα ζήσεις και πάλι. Γιατί τα όμορφα ποτέ δεν τελειώνουν, κι'ας λένε τ'αντίθετο. Γιατί τα όμορφα γίνονται όνειρα, σχέδια, σκοπός. Γιατί η νύχτα πάντα θά'ναι εδώ να στα θυμίζει, να σε κεντρίζει, να τα ζεις... Έντονα...

Πέμπτη 1 Μαρτίου 2012

Coming Back to Life...



Και εκεί που όλα είναι χιονισμένα, παγερά, μουντά, εκεί που πας να τα παίξεις απ'τα θέλω, τα δικά σου και των άλλων, τα ψέματα, τα προβλήματα, τα γιατί, τα επειδή και τα μη, ξημερώνει και βλέπεις στο ημερολόγιο '1η Μαρτίου'. Μια μέρα όπως τη χθεσινή περίπου, με ήλιο και παγωνιά, με μόνη διαφορά τα χιονισμένα χωράφια γύρω σου και το γρασίδι που από κίτρινο είναι άσπρο κι'όμως...

Στο μυαλό έρχεται εκείνος ο σπόρος ή ο βολβός που περίμενε υπομονετικά τόσους μήνες να γράψει το ημερολόγιο '1η Μαρτίου' για να βγει στην επιφάνεια και να στολίσει τους αγρούς και τη ψυχή σου. Έρχεται εκείνο το χελιδόνι που και πάλι περίμενε το ημερολόγιο να γράψει '1η Μαρτίου' για να επιστρέψει στη φωλιά του στην αυλή σου, να σου σκατώσει το χώρο και να σε ξετρελάνει με τα τιτιβίσματά του και μετέπειτα με τα χελιδονάκια του. Έρχεται ακόμα μια λέξη. 'Άνοιξη'. Κι'όλα όσα την συνοδεύουν. Γέλια, δροσιά, χαρές, έρωτας στο μυαλό, αγαλίαση στην καρδιά, θέρμη στο κορμί, γυναίκες με ανάλαφρα ρούχα, πολύχρωμος αγρός, λαμπερός ουρανός, πολύβουα κελαϊδίσματα, γάργαρα νερά απ'τα χιόνια που θα λοιώνουν και οι καταιγίδες που θά'ναι πλέον περαστικές κι'όχι μόνιμες...

Δεν άλλαξε κάτι. Μόνο μια σελίδα γύρισες στο ημερολόγιο. Κι'άλλαξε όλη η πλάση. Γύρω σου και μέσα σου. Δεν σ'ενδιαφέρει τίποτα πια παρά μόνο μια λέξη. Άναγέννηση'. Σου. Μου. Μας...

Κι'οι σπόροι που σάπισαν και δεν θα βγουν ποτέ? Και τα πουλιά που πάγωσαν, που έχασαν τον δρόμο? Δεν πειράζει. Πάντα υπάρχει κάτι νέο, κάτι καινούριο. Αυτή είναι η ζωή. Αυτή είναι η ομορφιά, αυτή είναι η Άνοιξη. Αυτοί που άντεξαν στα δύσκολα. Αυτοί που κατάφεραν ν'αναγεννηθούν...

Καλημέρα! Καλό μήνα! Και να χαίρεστε την Άνοιξη για να την ευχαριστήσετε και να σας χαριστεί απλόχερα!