Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου

Παρασκευή 25 Δεκεμβρίου 2015

Χριστούγεννα - Φοίβος Δεληβοριάς




Ή αυτή... Πάντα στο Αυτοκρατορικό ραδιόφωνο, 24/7

[Official Video] Little Drummer Boy - Pentatonix

Καλά Χριστούγεννα! Χρόνια Πολλά! Και μη ξεχνάτε να συνδέεστε με το Αυτοκρατορικό ραδιόφωνο 24/7 για ν'ακούτε αυτές τις μέρες τις εορταστικές μουσικές επιλογές του Αυτοκράτορα όπως αυτή...



Σάββατο 7 Νοεμβρίου 2015

Ο Πίνακάς σου..



Να γίνεσαι καλύτερος κάθε μέρα μέχρι να σ'αρέσει αυτός που είσαι. Μετά απλά να τελειοποιείς τις λεπτομέρειες. Όπως σ'ένα πίνακα. Κι'όσοι δεν σε βρίσκουν αρκετά καλό ας πάνε να θαυμάσουν άλλο πίνακα. Εσύ ν'αγαπάς αυτό που έφτιαξες. Αλλοιώς μια ζωή θα προσπαθείς να κάνεις καλύτερο πίνακα και μια ζωή θα κάνεις μουτζούρες. Γιατί ο σωστός καλλιτέχνης δεν φτιάχνει πίνακες για να πουλήσει. Φτιάχνει πίνακες για να εκφράσει αυτό που νοιώθει, για να νοιώσεις ότι ζει, ότι υπάρχει. Ζήσε λοιπόν κι'άσε τους άλλουν να πεθαίνουν κάθε μέρα... Καλημέρα...

Κυριακή 1 Νοεμβρίου 2015

Καινούριος μήνας...



Πολλοί λένε πως η πρώτη εντύπωση είναι η πιο σημαντική. Απ'αυτήν θα ελκύσεις ή θα αποθήσεις ανθρώπους, θα κερδίσεις ή θα χάσεις την εμπιστοσύνη τους, θα συνεχίσεις ή όχι για μια σχέση ανεξαρτήτως του είδους. Και ξαφνικά ξυπνάς την πρώτη μέρα του Νιόβρη κι'ο καιρός είναι ηλιόλουστος. Πρώτη εντύπωση. Κι'όμως, η πείρα και η εμπειρίες σου σου λένε να μη μασάς, να μη ξεγελαστείς. Ο Νιόβρης προετοιμάζει για τον Χειμώνα, κι'είναι κρύος, βροχερός, ύπουλος. Κι'ας χαμογελάσει σήμερα. Μήπως τελικά τη σημερινή εποχή έχουν καταφέρει αρκετοί, με την υποτιθέμενη ευγένειά τους και το πλαστό χαμόγελο στο πρόσωπο, να σε ξεγελάνε όπως η σημερινή μέρα? Μήπως πρέπει να είσαι έτοιμος για τα χειρότερα παρά το χαμόγελο και τη ζεστασιά? Εσύ ξέρεις καλύτερα...

Ο Νιόβρης με τα σύννεφά του πιστεύω πως έχει τα καλύτερα ηλιοβασιλέματα, με τα καλύτερα χρώματα και σχέδια στον ουρανό. Ακόμα και οι κακοί έχουν την ομορφιά τους. Ανακαλύψτε την και απολαύστε την αλλά μην ξεγελαστείτε απ'αυτήν...

Τετάρτη 28 Οκτωβρίου 2015

[ Έπος του 1940 ] Μοιρολόι Ηπειρώτικο 28η Οκτωβρίου 1940 Τιμής Ένεκεν)



Τιμή και Δόξα σ'αυτούς που ανιδιοτελώς έδωσαν ότι πολυτιμότερο έχουμε ποτίζοντας με αίμα τη γη μας για να μιλάμε Ελληνικά, να δοξάζουμε το Θεό και να τους μνημονεύουμε για την αγάπη τους προς όλους εμάς τους άγνωστους, προσπαθώντας να τους έχουμε παράδειγμα και δρόμο. Αλλά ποιος είναι πλέον τόσο τίμιος ή τόσο άξιος για να αποδώσει αυτές τις τιμές και τις δόξες. Αλί και τρισαλί μας... Γιατί το αίμα δεν ακούει από λόγια και η απόδοση και η ανταπόδοση είναι ανούσιες λέξεις αν δεν εκφραστούν εμπράκτως. Κι'εμείς απέχουμε πολύ...

Δευτέρα 12 Οκτωβρίου 2015

Emperor's Radio

Ακούτε καθημερινά, 24/7, μουσικές επιλογές του Αυτοκράτορα, και ενίοτε προς το παρόν, τακτικά όταν χειμωνιάσει, και ζωντανές εκπομπές με τον ίδιο τον Αυτοκράτορα!



ΠΑΤΗΣΤΕ ΕΔΩ ΚΑΙ ΜΕΤΆ ΤΟ ΚΟΥΜΠΑΚΙ ΤΟΥ PLAY

Κυριακή 20 Σεπτεμβρίου 2015

Αλήθεια...

Αλήθεια, αν σας πει κάποιος 'αύριο να ψηφίσετε για πρώτη φορά επιτέλους για το καλό της Πατρίδας μας, της Ελλάδας. Να μην ψηφίσετε επειδή γουστάρετε κάποιον, επειδή δε θέλετε να βγει κάποιος που δεν γουστάρετε, επειδή κάποιος δηλώνει πως είναι υποστηρικτής της ιδεολογίας που υποστηρίζετε, των ιδεών που υποστηρίζετε αλλά να ψηφίσετε αυτόν που βιώνει αυτά που βιώνετε και δηλώνετε'. Αλήθεια, με το χέρι στην καρδιά, ποιον θα ψηφίζατε?

Σάββατο 19 Σεπτεμβρίου 2015

Νέμεσις - Ο νοών νοείτο...

Κάποτε θα Κάνει Ξαστεριά...




Καθολική προσέλευση στις κάλπες, καθολική επιλογή το λευκό! Έλληνα καιρός να δείξεις πως είσαι παρών, δυνατός κι'αποφασισμένος!

Κυριακή 6 Σεπτεμβρίου 2015

Hubert Sumlin - Sometimes I'm Right




Επειδή υπάρχει κι'αυτή η μουσική... Εδώ...  http://emperor.listen2myradio.com/

Κυριακή 2 Αυγούστου 2015

Private Investigations...



Όλοι θέλουμε να ξεφύγουμε από κάπου που νοιώθουμε πως μας χαλάει ή πως δε μας ταιριάζει. Ξεχνάμε όμως πως κάθε τι που περάσαμε μέχρι σήμερα έχει προστεθεί και έχει συνεισφέρει στο να γίνουμε αυτό που είμαστε. Τελικά όλοι θέλουμε να ξεφύγουμε από εμάς, τους ίδιους μας τους εαυτούς. Κι'όπου κι'αν πάμε, ότι κι'αν κάνουμε, το ίδιο θα είναι και το ίδιο θα νοιώθουμε. Γιατί απλά θα είμαστε ίδιοι και παντού είναι ίδια όπως εδώ... Καληνύχτα...

Κυριακή 12 Ιουλίου 2015

Κάποτε είχα πει...



... πως η Ευρώπη ποτέ δεν θα ενωθεί πραγματικά. Επειδή, σ'αντίθεση με την Αμερική που όλους τους ένωνε η κερδοσκοπία, ο τυχωδιοκτισμός και η ανάγκη επιβίωσης αφού δεν τα κατάφερναν στη χώρα τους, την Ευρώπη θα την χωρίζει πάντα ο Εθνισμό (δε λέω Εθνικισμός για να μην παρεξηγηθεί η λέξη, αν και στο τέλος εκεί καταλήγει). Το ότι η Ευρώπη, κάποτε και οι ίδιες οι χώρες, αποτελείται από τόσες διαφορετικές φυλές, ράτσες, φύλα, έθνη, είναι εμπόδιο στην πραγματική της ένωση. Και, είτε το θέλουμε είτε όχι, είτε διδάσκεται στα σχολεία ή στις κομματικές νεολαίες είτε όχι, τα γονίδια δεν αλλάζουν. Γι'αυτό, κανείς δεν ξεχνά τις ρίζες του ή τους εχθρούς του παρελθόντος.

Στην Ευρώπη, εκτός απ'τα φύλα, υπάρχουν κι'οι θρησκείες. Αιρέσεις που δημιουργήθηκαν καθαρά από εθνικό εγωϊσμό για να μη νοιώθουν οι διάφοροι υπό των υπολοίπων. Ο πάπας για να μην είναι υπό του Πατριάρχη, ο Λούθηρος για να μην είναι υπό του πάπα, οι Αγγλικανοί για να μην είναι ο Βασιλιάς τους υπό κανενός. Και όχι μόνο αυτό, αλλά προσπαθούν με κάθε τρόπο να υποτάξουν τους υπόλοιπους.

Ο χαρακτήρας όμως των φύλων και των εθνών, είτε μας αρέσει είτε όχι, καθορίζεται πάρα πολύ απ'τις κλιματολογικές συνθήκες. Καθόλου τυχαίο που οι πολιτισμοί αναπτύχθηκαν στη Μεσόγειο, καθόλου τυχαίο που όλοι 'έκλεψαν' τους Έλληνες.

Όλα τα πιο πάνω συνεχίζουν την έχθρα ανάμεσα στους λαούς της Ευρώπης. Οι γερμανοί και οι υπόλοιποι βόρειοι συνεχίζουν νά'ναι ναζί (όπως ήταν όλοι οι γερμανοί την εποχή του Χίτλερ κι'ας το αρνούνται) και ποτέ υποσυνείδητα δε μας συγχώρεσαν εμάς τους Έλληνες και τους Ρώσσους που είμασταν η αιτία να ηττηθούν (και 'συμπτωματικά' Ορθόδοξοι κι'οι δυο).

Έλεγα λοιπόν τα πιο πάνω πάντα. Κι'έλεγα επίσης πως ότι δεν κατάφερε να κάνει ο Χίτλερ δια της βίας, κατάφεραν να το κάνουν οι απόγονοί του διά της οικονομίας. Να εξουσιάζουν όλη την Ευρώπη. Αλλά πάλι ξέχασαν πως η Ελλάδα δεν ανήκει στην Ευρώπη. Η Ελλάδα είναι η Ευρώπη. Κι'η Ελλάδα είναι ο πολιτισμός. Κι'η Ελλάδα είναι ο ηρωισμός, η θυσία, η πίστη κι'όλα αυτά που δίδαξε διά μέσου των αιώνων, ακόμα και με άχρηστους ή/και προδότες και πουλημένους/εξαγορασμένους ηγέτες. Γιατί η Ελλάδα πραγματικά ποτέ δεν πεθαίνει. Ποτέ όμως...

Σάββατο 11 Ιουλίου 2015

Εμείς οι άπιστοι...



Πολλές φορές τό'χω πει πως εμείς που δηλώνουμε πιστοί Χριστιανοί είμαστε πιο άπιστοι απ'αυτούς που δηλώνουν άθεοι. Γιατί οι άθεοι πιστεύουν ότι υπάρχει Θεός και γι'αυτό Τον πολεμάνε, ενώ εμείς που λέμε πως πιστεύουμε, Τον προδώνουμε κάθε λίγο και το κυριότερο δεν Τον εμπιστευόμαστε. Γιατί τα λέω αυτά τώρα?

Αφορμή μου έδωσαν το Grexit και η πρώτη γιορτή εις μνήμην του Αγίου Παϊσίου του Αγιορείτη στις 12 Ιουλίου. Όλοι εμείς οι Χριστιανοί παρακαλάμε να βρεθεί λύση για να μη πτωχεύσει η Ελλάδα. Μια Ελλάδα που χρωστά όσο κανείς, ταλαιπωρείται όσο κανείς, πεινάει όσο κανείς, πεθαίνει όσο κανείς. Κι'όμως, διάφορες προφητείες Αγίων, όπως ο Κοσμάς ο Αιτωλός, ο Παϊσιος και άλλοι, έχουν προβλέψει την καταστροφή οικονομικά της Ελλάδος και τη σωτηρία της μέσα σε λίγους μήνες. Συγκεκριμένα έχουν ακουστεί τα εξής. Οι Έλληνες θα ξυπνήσουν ένα πρωί του Ιούνη και θά'ναι πτωχοί. Θα χρωστάνε πολλά αλλά δεν θα προλάβουν να τους τα πάρουν οι δανειστές. Θα επέμβει η Τουρκία εκμεταλλευόμενη την αδυναμία της Ελλάδας αλλά θα φτάσει μέχρι τα χωρικά της ύδατα μόνο (εξαμίλια). Αυτό θα συμβεί τον καιρό των μαρουλιών. Μετά θα κατέβει η ξανθή φυλή, θα τους κατατροπώσει και θα τους διαλύσει (μαζί με την Ευρώπη που θα θέλει μερίδιο) και σε 6 μήνες θα μας δώσουν την Κωνσταντινούπολη για να μην την πάρει άλλος (άσε που θά'ναι πλήρως κατεστραμένη εκτός απ'την Αγία Σοφία) και πλέον η Ελλάδα θα ευημερήσει όσο ποτέ άλλοτε.

Γιατί τώρα? Με το παλιό ημερολόγιο (13 μέρες πίσω) η Δευτέρα 13η Ιουλίου 2015 είναι η 30η Ιουνίου. Τα μαρούλια φυτεύονται Οκτώβρη με Νιόβρη και Μάρτη. Οι Τούρκοι ήδη ξεκίνησαν για να μπουν στη Συρία κι'αυτό ενοχλεί τους Ρώσσους. Και η Ευρώπη δε μας θέλει (ευτυχώς). Γιατί λοιπόν να μη θέλουμε να πτωχεύσουμε και να τελειώνουν όλα με ακόμα ένα χρόνο δυστυχίας, αλλά να θέλουμε πρόγραμμα για ακόμα 3 χρόνια δυστυχίας και εξαθλίωσης, με ξεπούλημα του τόπου μας (θέλουν ακίνητα 50 δις, λες και ο Παρθενώνας έχει τιμή) και πτώχευση μετά?

Με ενοχλεί λοιπόν που ενώ πιστεύουμε, λέμε, στους Αγίους και στο Θεό, και τους παρακαλάμε να μας βοηθήσουν, δεν τους εμπιστευόμαστε και τους παρακαλάμε ουσιαστικά να μας κάνουν εκδούλευση στα θέλω μας. Αν όμως πιστεύεις πραγματικά τότε πιστεύεις σ'όλα όσα έχουνε πει και κάνει και εμπιστεύεσαι το είναι σου σ'αυτούς και στο Θεό. Αλλοιώς καλά να πάθεις.

Προσωπικά χαίρομαι που οι Ευρωπαίοι δε μας θέλουν. Γιατί κακά τα ψέματα, είμαστε πολύ γι'αυτούς. Δεν αξίζουν να μας έχουν μαζί τους και να μας εκμεταλλεύονται. Το θέμα είναι να το καταλάβουμε εμείς. Ας προτιμήσουμε λοιπόν ένα χρόνο δυστυχία παρά μια ζωή σκλάβοι.

Κυριακή 28 Ιουνίου 2015

Αλέξη Ξύπνα Τώρα - Μεγάλο Έθνος με μικρούς επικεφαλής (γιατί ηγέτες δεν τους λες)...



Το Γεννάρη σας έλεγα να ψηφίσετε Τσίπρα γιατί, αν και τον θεωρούσα και ακόμη τον θεωρώ τον πιο αποτυχημένο πολιτικό στην Ελλάδα, η Ελλάδα θα καταστραφεί έτσι κι'αλλοιώς, οπότε καλύτερα να καταστραφεί με το Τσίπρα, τουλάχιστο να συνειδητοποιήσετε (-ήσουμε) σα λαός και σαν Έθνος πως κανείς δε φταίει για τη μοίρα μας και κανένα κόμμα παρά εμείς οι ίδιοι. Ξέρω πως με γράψατε, κι'ας είμαι Αυτοκράτορας, αλλοιώς, αν με λαμβάνατε σοβαρά υπ'όψιν δεν θα ψηφίζατε Τσίπρα για να φτάσετε στην καταστροφή συντομότερα.

Να λοιπόν που είχα δίκηο. Βλέπετε, ο κάθε λαός έχει την ηγεσία που τ'αξίζει, και μεις σαν Έθνος είμαστε πολύ ωχαδελφέ και δε βαριέσαι και βολεμένοι και δε με νοιάζει και ψιλοαπατεώνες και ανήθικοι για νά'χουμε κάποιον που ν'αξίζει και το κυριότερο να μας αξίζει. Λάθος χειρισμοί Τσίπρα θα με ρωτήσετε? Ναι. Φυσικά τουλάχιστο αυτός δεν πούλησε την πατρίδα και τον κόσμο για να βολευτεί, δεν πρόδωσε το Ελληνικό Έθνος όπως οι προκατόχοι του, απ'τη δικτατορία του 67 και μετά. Όμως φέρθηκε ηλίθια. Και έγινε το παιχνίδι των μεγάλων.

Σε κανένα δεν συμφέρει να βγει η Ελλάδα απ'το Ευρώ. Ούτε και την Ελλάδα πλέον. Είναι αργά. Αλλά έπρεπε ο Τσίπρας αυτό να τό'ξερε απ'το Γεννάρη και να έκλεινε το θέμα το Φλεβάρη. Δε γίνεται να το καθυστερεί τόσους μήνες δίνοντας καιρό στους 'εχθρούς' να οργανωθούν. Αντίθετα, ενώ θεωρητικά διαπραγματευόταν, ουσιαστικά περίμενε τους μεγάλους ν'αποφασίσουν γι'αυτόν, και δεν ήταν τίποτα περισσότερο απ'το μπαλάκι του πινγκ πονγκ στο μεγάλο παιχνίδι μεταξύ Δύσης και Ανατολής.

Όταν έγινε το κούρεμα των Κυπρίων καταθετών, χρειάστηκε, απ'ότι λένε τουλάχιστο, μισό τρις Ευρώ για να στηριχτεί το νόμισμα στις παγκόσμιες αγορές. Κι'όταν η Κύπρος ανακοίνωσε πως θα πουλήσει το χρυσάφι της, χρειάστηκε ακόμα μισό τρις Ευρώ. Συνολικά, για να μη μας δώσουν 20 δις, ξόδεψαν 1 τρις. Όμως η ιστορία δεν ήταν αρκετή για να ξυπνήσει το Τσίπρα, το Βαρουφάκη και λοιπούς. Ούτε το γεγονός πως η Ρωσσία δε μας βοήθησε, τον έκανε να υποψιαστεί πως είμαστε ορεκτικό για τον Πούτιν και μας χρησιμοποιεί, όπως μας χρησιμοποιούν και οι δυτικοί, για ίδιο όφελος.

Τσίπρα φέρθηκες μωρίστικα και χαζά. Ή, αν θες να το πω πιο ευγενικά, φέρθηκες σαν γυναίκα. Λειτούργησες δηλαδή συναισθηματικά κι'όχι με τη δύναμη του μυαλού. Κι'ένας ηγέτης δε λειτουργεί συναισθηματικά. Λειτουργεί με το μυαλό, για το καλό του Έθνους, όχι του πλήθους. Γι'αυτό συνεχίζεις να είσαι αποτυχημένος για μένα, όπως και το επιτελείο σου, αλλά τουλάχιστο σ'εκτιμώ γιατί είσαι τίμιος, σ'αντίθεση με τους προκατόχους σου. Χάθηκε το παιχνίδι? Όχι. Αλλά δεν θα με διαβάσεις, δεν θα μ'ακούσεις οπότε πάλι θα χάσεις.

Γιατί δε συμφέρει της Ευρώπης να φύγεις? Το σκέφτηκες ποτέ? Για μένα είναι απλό. Θά'ναι η εμπράγματη απόδειξη πως απότυχε το Ευρώ. Οπότε θα αποδυναμωθεί. Και όχι έναντι του δολλαρίου, όπως νομίζουν κάποιοι ή και πολλοί, αλλά έναντι του Ρουβλιού. Αυτό που δεν θέλουν οι δυτικοί. Ειδικά μια εποχή που είναι σε οικονομικό πόλεμο (σου θυμίζω τον πόλεμο των άστρων με τον οποίον διέλυσαν τη Σοβιετική Ένωση οι δυτικοί αλλά ταυτόχρονα και την Αμερικανική οικονομία) με τη Ρωσσία, αλλά και μια εποχή που δυνάμεις όπως η Κίνα και η Ινδία μπορούν να επηρεάσουν την παγκόσμια οικονομία κατά το δοκούν. Άσε που αν φύγεις εσύ θ'ανοίξει η πόρτα και για ακόμα 3. Κύπρος, Ισπανία, Πορτογαλλία. Και θα μείνει η Ευρωζώνη των 15 (σου θυμίζει κάτι αυτό?).

Και αν φύγεις απ'την Ευρωζώνη, τότε, πτωχός πλην τίμιος, θα μπορούσες να ζητήσεις τις αποζημειώσεις απ'τη Γερμανία. Ανοίγοντας πάλι το δρόμο για τους υπόλοιπους. Οπότε σύντροφε Αλέξη, αν φύγεις απ'το Ευρώ καταστρέφεις τη Δύση. Γι'αυτό και δε σε (μας) βοηθά ο Πούτιν. Γιατί θέλει να καταστρέψει συντομότερα και χωρίς να φαίνεται τη δύση. Αλλά είσαι τόσο 'χαζός' (δηλαδή λειτουργείς τόσο συναισθηματικά) που αν κηρύξεις πτώχευση θα προκηρύξεις κι'εκλογές. Και εννοείται θα τις χάσεις.

Το ξέρω. Δεν είσαι Αυτοκράτορας. Και δεν είναι τυχαίο. Όμως Αλέξη ξύπνα. Πάψε να 'διαπραγματεύεσαι' παζαρεύοντας. Θέσε επί τραπέζης τα δικά σου τελεσίγραφα. Ειρήνη ή Πόλεμος. Γιατί η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει. Αλλά οι Έλληνες συνεχίζουν να πεθαίνουν απ'την πείνα και ν'αυτοκτονούν. Κι'όταν (αν μ'ακούσεις φυσικά) ξεμπερδέψεις μ'αυτά, τότε ασχολήσου με την ανάπτυξή μας. Φτάνουν 600 χρόνια σκλαβιάς.

Μια φορά κι έναν καιρό...



Μια φορά κι'ένα καιρό ζούσαν αυτοί καλά και μεις καλύτερα νομίζαμε... Τελικά φαίνεται πως το θέμα δεν είναι αν ζούμε ένα παραμύθι ή όχι αλλά το ποιος έφτιαξε και ζει το καλύτερο παραμύθι... Και πόσοι χωράνε σ'αυτό το ωραίο παραμύθι... Γιατί σίγουρα μέσα μας πάντα παιδιά είμαστε... Όπως τότε...

Σάββατο 14 Μαρτίου 2015

Ο Δρόμος Σου Είσαι Εσύ...



Μην ψάχνεις δρόμους να διαλέξεις για ν'ακολουθήσεις. Χάραξε τον δικό σου και τράβα μπροστά, χωρίς να γυρίζεις πίσω να κοιτάξεις τι άφησες, ανθρώπους ή πράγματα. Και μην κρίνεις το δρόμο που διάλεξες απ'τους ανθρώπους γύρω σου ή την κριτική τους προς εσένα. Όλοι οι δρόμοι είναι γεμάτοι από λάθος ανθρώπους, που το μόνο που θέλουν είναι νά'σαι υπό τους και καλύτεροί σου. Μόνο κριτήριο η καρδιά σου και η γαλήνη στη ψυχή σου, ακόμα και στην αιχμή της καθημερινής μάχης για την επιβίωσή σου στη ζούγκλα της ζωής. Και μη ψάχνεις το δίκηο σου στους ανθρώπους. Μόνο ο χρόνος κι'ο ουρανός θα σε δικαιώσουν. Απλά φρόντισε νά'χεις πάντα καθαρά τα χέρια και την καρδιά σου, την αλήθεια στη ψυχή σου, το χαμόγελο στα χείλη σου και το φως στα μάτια σου. Κι'αν δεν τά'κανες όλα αυτά μέχρι τώρα ποτέ δεν είναι αργά για να τα κάνεις. Γιατί η μόνη ζωή που έχεις είναι αυτή που είναι μπροστά σου. Μην την πετάξεις κι'αυτή όπως την πριν...

Σάββατο 31 Ιανουαρίου 2015

Δυο χρόνια κι'ένας μήνας...



Βράδυασε ήδη, αν και νωρίς. Οι νύχτες του Γεννάρη αφήνουν τη γεύση της Άνοιξης πού'ρχεται. Περπατούσε τυλιγμένη στο δερμάτινο μπουφάν της. Ψύχρα, αλλά προτίμησε να σταθμεύσει λίγο μακρυά. Ήθελε τον αέρα να της παγώσει το πρόσωπο, να καθαρίσει τη σκέψη της. Είχε πάρει το μήνυμα το μεσημέρι. 'Θά'θελα να βρεθούμε για καφέ να τα πούμε απόψε'. Άργησε πολύ ν'αποφασίσει αν θα πήγαινε ή όχι. Μόλις πριν 3 μέρες είχε απαντήσει στο δικό της ίδιο μήνυμα 'Δεν ξέρω αν θά'χω χρόνο, βλέπουμε. Γιατί δεν έρχεσαι εσύ δυο μέρες μετά που θα μπορώ στα σίγουρα?'. Τελικά τ'αποφάσισε. Θά'πρεπε να τελειώνει αυτό. Δεν θά'πρεπε να μείνει καμιά αμφιβολία για το τι θα συνέβαινε αν...

Δυο χρόνια ήταν ο 'άνθρωπός' της. Η σκέψη του τη συνόδευε στον ύπνο της και στον ξύπνιο της. Της μιλούσαν κι'άκουγε τη φωνή του. Προσπαθούσε με κάθε ευκαιρεία νά'ναι κοντά του, τού'δειξε με κάθε τρόπο πόσο τον ήθελε. Μέχρι που 3 βδομάδες πριν έκανε το μεγάλο βήμα. Του άνοιξε την καρδιά της, του μίλησε για το τι ένοιωθε. Αμέσως όμως κατάλαβε πως κάτι ψεύτικο υπήρχε σ'αυτό που ένοιωθε. Όχι για τα συναισθήματά της. Για το πρόσωπό του. Λίγες μέρες πριν είχε εισβάλει στη ζωή της αυτός. Εδώ και κάποιους μήνες τον έβλεπε έξω απ'τα τοίχη που είχε κτίσει βάζοντας τον άλλο φρουρό να της μιλά και να της χαμογελά. Δεν τού'δινε σημασία νόμιζε. Τώρα είχε συνειδητοποιήσει πως εκείνες τις στιγμές ξεχνούσε τον άλλο. Εκείνες τις στιγμές ζούσε όμορφα, ξένοιαστα. Και ξαφνικά αυτός μπήκε εντός των τοιχών. Κατακτητής. Κι'ήταν όμορφα...

Συνάντησε τον άλλο. Χαιρετήθηκαν και φιλήθηκαν στα μάγουλα όπως πάντα. Κι'όμως, δεν ένοιωσε όπως πάντα. 'Ο άλλος μου' έλεγε τα τελευταία δυο χρόνια και ξαφνικά αναρωτήθηκε αν ήταν ο άλλος της ή απλά ακόμα κάποιος. Της μιλούσε και κοίταγε το κινητό της αν της έστειλε μήνυμα αυτός, αν πήρε τηλέφωνο αυτός, αν έκανε ανάρτηση αυτός. Αυτός...

'Συγγνώμη, δεν σ'άκουσα, τι έλεγες?' είπε στον άλλο. Αυτή. Αυτή που τον άκουγε συνέχεια εδώ και δυο χρόνια να της μιλάει χωρίς να είναι καν εκεί δεν άκουσε τίποτα. 'Είπα πως σε θέλω πολύ, πως είμαι ερωτευμένος μαζί σου κι'όλοι το ξέρουν εκτός από σένα, πως φοβόμουνα να σου μιλήσω και σου μιλάω τώρα επειδή μου μίλησες πριν 3 βδομάδες.' Όλα τα λάθος λόγια τα είπε ο άλλος. Και τ'άκουσε αυτή, πολύ καθαρά. Αν δεν ήταν αυτός δεν θα τού'στελνε μήνυμα αυτή. Κι'ο άλλος 'άρπαξε' λέει την ευκαιρεία 3 βδομάδες μετά, κάνοντάς τα ήδη σκατά 3 μέρες πριν. Κι'ενδιάμεσα ούτε μια καλημέρα. Όλοι τό'ξεραν πως είναι ερωτευμένος μαζί της εκτός απ'αυτήν. Ούτε καν άτομα που θα μπορούσαν να της το πουν. Λες κι'ο έρωτάς του γι'αυτήν ήταν καρκίνος, που οι γιατροί το λένε σ'όλους εκτός απ'τον πάσχοντα. 'Είσαι έξυπνη και δυναμική' της έλεγε κι'άκουγε 'Δεν το περίμενα νά'σαι τόσο έξυπνη'. 'Σε θέλω πολύ' της έλεγε κι'άκουγε 'Δεν βρήκα άλλη διαθέσιμη γι'απόψε'. 'Φοβόμουνα' της έλεγε κι'άκουγε 'Δεν έχω μάθει να κυνηγάω, όλες με κυνηγάνε, δεν ξέρω τι θα πει κυνηγός, δεν είμαι αρσενικό'...

Τον κοίταξε στα μάτια. Θυμήθηκε πως ένοιωθε παλιά, πριν απ'αυτόν, όταν τον κοίταγε στα μάτια. Ή μάλλον προσπάθησε να θυμηθεί. Δεν τα κατάφερε. Θυμήθηκε τη μέρα που σκέφτηκε πως δεν τον σκέφτεται πια. Προσπάθησε τότε να τον φέρει στο μυαλό της, να τον θυμηθεί. Ούτε καν, ακόμα και με προσπάθεια. Υπήρχε αυτός πλέον. Σ'όλο της το είναι. 'Συγγνώμη' του είπε. 'Πραγματικά λυπούμαι. Δυο χρόνια σ'ανήκα ολοκληρωτικά, στο έδειξα με κάθε δυνατό τρόπο, έμενε να κάνεις μια απλή κίνηση, να πεις απλά 'έλα' και θά'μουνα εδώ. Άργησες. Τώρα είμαι αλλού. Μπήκε αυτός στη ζωή μου πριν ένα μήνα χωρίς να του το ζητήσω, χωρίς να τον προσκαλέσω, χωρίς να του δώσω καν αφορμή και με κατέκτησε. Τώρα του ανήκω. Μου πρόσφερε ότι ήθελα να μου προσφέρεις, ότι ονειρευόμουνα μαζί σου και πολύ περισσότερα. Απλόχερα, ειλικρινά. Με ξύπνησε απ'το λήθαργο. Και ξαφνικά εσύ έγινες ουτοπία, έγινες ένα αδιέξοδο μέσα απ' το οποίο προσπάθησα να ξεφύγω από ένα άλλο αδιέξοδο, έγινες μια χίμαιρα που κυνήγησα άγρια μέχρι που ήρθε αυτός και μού'δειξε την πραγματικότητα, μού'δειξε πόσο όμορφο είναι ν'αγαπάς κάποιον που είναι εδώ για σένα, κι'ας είναι πολύ μακρυά. Έκανε μέσα σε λίγες μέρες όλα όσα εσύ είχες την ευκαιρεία να κάνεις σιγά σιγά, λίγο λίγο, μέσα σε 2 χρόνια, και δεν έκανες τίποτα. Κι'αυτό μ' ενόχλησε ακόμα περισσότερο. Δεν έκανες τίποτα. Δεν είμαι διαφορετική απ'τις άλλες στα συναισθήματα. Απλά είμαι γυναίκα και θέλω να νοιώθω γυναίκα. Κι'αυτός αυτό έκανε. Ξανάνοιωσα γυναίκα μετά από πολλά πολλά χρόνια. Ξαναχαμογέλασα. Ξανάζησα.'...

Αποχαιρετίστηκαν. Πολύ τυπικά ο άλλος. Ήταν συννεφιασμένος. Είχε μάθει να τον κυνηγάνε, όχι να τον απορρίπτουν. Ποτέ δεν είχε φανταστεί πως το νά'σαι άντρας δεν είναι κάτι δεδομένο αλλά κάτι που το κερδίζεις κάθε στιγμή αν είσαι άξιος, αν είσαι άντρας. 'Θέλω να μείνουμε φίλοι, αξίζεις σαν άνθρωπος' τού'πε αυτή. Το προσπάθησε. Αυτή. Ο άλλος ήταν μικρός και σ'αυτό. Δεν εκτίμησε καν την ειλικρίνειά της. Ίσως κάποτε του περάσει η πίκρα της αποτυχίας και της ξαναμιλήσει. Αν και ποτέ δεν θά'ναι το ίδιο...

Αυτή σκεφτόταν και σύγκρινε τον άλλο κι'όλους τους άλλους της ζωής της μ'αυτόν. Χωρίς να το θέλει. Σκέφτηκε πόσα έχει νοιώσει και έχει ζήσει μέσα σ'ένα μήνα μ'αυτόν. Σκέφτηκε από τι είχε μόλις γλυτώσει, κάτι που τόσα χρόνια δεν είχε γλυτώσει ποτέ με κανένα. Σκέφτηκε πως αυτός ίσως την πληγώσει κάποτε. 'Είμαι επικίνδυνος' της είχε πει και δεν τον πίστεψε. Ούτε τώρα τον πιστεύει. Βλέπει την ευαίσθητη ψυχή του, κάποιες ελάχιστες στιγμές που δεν καταφέρνει να την κρύψει πίσω απ'τις ικανότητές του και τη δύναμή του και ξέρει πως ακόμα κι'αν συμβεί δεν θα το θέλει. Όμως ξέρει πως ότι ζουν θ'αξίζει μια ζωή. Γιατί πλέον είναι η ζωή της...

Έφυγε. Πήγε και βρήκε τις φίλες της. Σκεφτόταν πόσο της λείπει αυτή τη στιγμή αυτός. Ήθελε τόσο πολύ να τον αγκαλιάσει, να κλάψει στον ώμο του, να του πει πόσο τον αγαπά. Απόψε ήξερε πως θα πιει περισσότερο και πως θα την πειράξει. 'Είσαι εντάξει, όλα καλά?'. Ήρθε μήνυμά του. 'Ναι'. Μια τυπική της απάντηση, προσπαθώντας να μη δείξει τη φόρτισή της. 'Σίγουρα? Μου φαίνεται πως θες να κλάψεις'. Αυτά έκανε και την πέθαινε. Λες κι'ήταν εκεί, λες και κυβερνούσε το μυαλό και την καρδιά της, λες και η καρδιά της τού'στελνε μήνυμα τόσα χιλιόμετρα μακρυά για το τι νοιώθει. 'Σ'αγαπώ, πολύ. Πάρα πολύ. Είσαι η ζωή μου πλέον. Σ'ανήκω και σ'αγαπώ μ'όλο μου το είναι. Θα τα πούμε το πρωί. Σε φιλώ αγάπη μου. Σ'ευχαριστώ που μπήκες στη ζωή μου'...

Το μήνυμά της έφυγε. Το ίδιο κι'η παλιά της ζωή. Αυτή που ποτέ δεν ήθελε να ζήσει. Τώρα ξαναζούσε, ή καλύτερα ξαναγεννιόταν. Σε μια νέα ζωή, με τα ίδια δεδομένα αλλά μ'άλλη αντιμετώπιση. Τώρα ήταν γυναίκα. Τώρα αγαπούσε αληθινά. Τώρα ήταν ερωτευμένη όσο ποτέ άλλοτε. Τώρα υπήρχε αυτός. Μόνο αυτός. Τα πάντα αυτός...

Παρασκευή 16 Ιανουαρίου 2015

Καλο σου ταξιδι Mari Verita...




Ο Αυτοκρατορας υποκλινεται στο μεγαλειο της ψυχης σου...

Δεν είναι που παίρνεις μήνυμα στο κινητό σου απ'τον αριθμό ενός νεκρού (που δεν ξέρεις πως πέθανε ούτε καν πως κινδύνευε) από χρόνια ασθένεια που σε ειδοποιούν για την κηδεία του. Είναι που λίγες ώρες πριν πεθάνει μιλά μαζί σου και δεν σου λέει τίποτα για την κατάστασή του. Που μπορεί νά'σαι ο τελευταίος που μίλησε μαζί του και που μέχρι την τελευταία στιγμή μαζί περνάτε όμορφα. Που διασκεδάζει την διαίσθησή σου πως κάτι συμβαίνει. Που το μόνο που μπορείς να πεις γι'αυτήν την φιλία, γι'αυτήν την σχέση, είναι 'Άξιζε, όσο αξίζει μια ζωή'...

Καλή ξεκούραση Mari Verita... Στο επανιδείν... Ίσως αργήσει, αλλά θα ξαναβρεθούμε...

Σάββατο 10 Ιανουαρίου 2015

Ο παράδεισος δεν περιμένει...



Υπάρχουν στιγμές που τα λεξικά είναι άχρηστα, οι λέξεις μικρές, ο κόσμος ανύπαρκτος, το στόμα βουβό, το δάκρυ αρνείται πεισματικά να βγει γιατί δεν θέλει να χάσει το συναίσθημα απόλυτης ευτυχίας που σε καίει και το δημιουργεί. Στιγμές που φοβάσαι να τσιμπήσεις το σώμα σου μήπως και ξυπνήσεις και χαθείς για πάντα, φοβάσαι να κάνεις ένα βήμα μήπως και είσαι στα σύννεφα και πέσεις στα τάρταρα, στιγμές που κανένας ανθώπινος νους δε μπορούσε να φανταστεί πως μπορεί να υπάρξουν, στιγμές που κανένας ποιητής ή συγγραφέας δεν τις περιέγραψε γιατί όχι απλά ποτέ δεν πίστεψε πως κάποιος τις έχει ζήσει αλλά ήταν υπεράνω του κι'άγνωστες γι'αυτόν. Στιγμές που αξίζουν κι'αγγίζουν την αιωνιότητα, στιγμές που υψώνεις τα μάτια στον ουρανό και παρακαλάς το Θεό, ακόμα κι'αν Tον αρνείσαι πεισματικά, αν είναι να πεθάνεις νέος, να πεθάνεις τώρα, τώρα που είσαι ευτυχισμένος, τώρα που είσαι στον παράδεισο, κι'αν είναι να πεθάνεις γέρος, όλη η ζωή σου νά'ναι αυτή η στιγμή πολλαπλασιασμένη στο άπειρο, για όσο θέλει Εκείνος. Στον παράδεισο που δημιούργησε Εκείνος και σου χάρισε μέσω του ανθρώπου σου. Του ανθρώπου σου που έστειλε στο δρόμο σου κι'εσένα στο δικό του απλά γιατί ήταν κρίμα ο παράδεισος νά'ναι άδειος κι'επειδή Εκείνος θέλησε να σας χαρίσει. Ανθρώπων που μπόρεσαν να πουν στον όφι 'Ευχαριστώ, δεν θα πάρω, είμαι αλλού'. Ανθρώπων που το μόνο που ήθελαν απ'το σύμπαν είναι ο ένας τον άλλο να κοιτάν στα μάτια και να χάνονται στην αγκαλιά του. Και κοιτάς τον ουρανό κι'η μόνη προσευχή που μπορείς ν'αρθρώσει το στόμα σου και να εκφράσει τη ψυχή σου είναι 'Σ'ευχαριστώ Θεέ μου'. Και κοιτάς τον άνθρωπό σου και θες να πεις πολλά. Αλλά ακόμα και το αληθινό 'Σ'αγαπώ' είναι λίγο. Ακόμα και το αληθινό 'Σ'ευχαριστώ' είναι μικρό. Και δε μπορείς να μιλήσεις και δε μπορείς να γράψεις κι'απλά ανοίγεις τα χέρια και προσφέρεις εσένα με μια αγκαλιά και μια σιωπή που τα λέει όλα. Ο παράδεισος δεν περιμένει... Είναι εδώ...  Τώρα... Κι'είναι δικός σου...