Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου

Δευτέρα 30 Οκτωβρίου 2017

Χαρακιές...



Λένε πως οι καρκίνοι είναι προσκολλημένοι στο παρελθόν. Μπορεί. Προσωπικά πιστεύω πως δεν είμαι προσκολλημένος, απλά δε μπορώ να το διαγράψω αφού ότι κι'όποιος είμαι τώρα οφείλεται σ'αυτό, με όλα τα καλά και τα κακά και λάθη, κυρίως αυτά, που έχω κάνει μέχρι τώρα, κι'ότι κι'όποιος θα είμα αύριο και του χρόνου, θα οφείλεται στο παρελθόν μέχρι σήμερα συν το μέλλον που θά'ναι παρελθόν τότε.



Τα πιο κάτω, μαζί με κάποια παλιά παιχνίδια, τετράδια του γυμνασίου και του λυκείου, και τα βιβλία εννοείται, κάποια παλιά ενδύματα αλλά και κάποια μπιχλιμπίδια είμαι σίγουρος, τα φύλαγα εδώ και χρόνια, καμιά τριανταριά, στο πατάρι του σπιτιού μου. Τώρα με την ανακαίνιση αποφάσισα, αφού ο λόγος που τα φύλαγα, δηλαδή αν κάνω παιδιά να είναι τα πρώτα παιχνίδια και αρκουδάκια που θα σπάσουν και θα σκίσουν, δεν υφίσταται, να τα βάλω στους χώρους συλλογής ενδυμάτων για να τα μοιράσουν σε κάποιους που πιθανόν να τα έχουν ανάγκη για λίγη χαρά.



Ακόμα ένας λόγος που τα φύλαγα είναι γι'αυτά που μου θύμιζαν κάποια. Αλλά όλα αυτά τα χρόνια αρκετές φορές θυμήθηκα κάποια περιστατικά χωρίς να τα βλέπω, ακόμα ένας λόγος λοιπόν που δεν χρειάζεται να συνεχίσουν νά'ναι θαμμένα. Τα πιο κάτω δε μου θυμίζουν τίποτα. Οπότε μάλλον σε κανά καζαντί θα τα κέρδισα τότε που δεν κάπνιζα και δεν έπινα (αλλοιώς θα κέρδιζα τσιγάρα) ή θά'ναι δώρο από καμιά γκομενίτσα της εφηβικής ηλικίας που δεν την θυμάμαι έτσι κι'αλλοιώς. Όλα εκτός απ'το δεύτερο απ'αριστερά, το μικρό πιθηκάκι χωρίς γλωσσίτσα που θυμίζει λιγάκι το αρκουδάκι του
Mr Bean.



Ήμουνα σχεδόν επτά χρονών τότε. Πρόσφυγες εδώ και ένα χρόνο, με άνεργο πατέρα, η μάνα μου εργαζόταν 2 δουλειές τότε για να τα βγάλουμε βόλτα, μέρα και νύχτα. Είχε τελειώσει λοιπόν την νυχτερινή της βάρδια ξημερώματα Κυριακής, με ξύπνησε, αφού μ'είχε μαζί της και με πρόσεχε, μού'φτιαξε θυμάμαι ένα τοστ και ξεκινήσαμε να πάμε κανά χιλιόμετρο να πάρουμε το λεωφορείο για να μας πάει στο σπίτι μας. Τότε λεωφορεία είχε κάθε 2-3 ώρες τις Κυριακές και το σπίτι μας ήταν γύρω στα 6 με 7 χιλιόμετρα για να πάμε με τα πόδια. Οι δρόμοι νεκροί. Μόνο κάποια λίγα αυτοκίνητα, που έτσι κι'αλλοιώς ήταν λίγα εκείνη την εποχή, και κάποιοι ελάχιστοι πεζοί που πήγαιναν εκκλησία. Στις 7μισυ το πρωί Κυριακής ήταν ήδη αρκετά.



Περπατώντας λοιπόν στη Μακαρίου, κέντρο Λευκωσίας (η αλήθεια είναι πως δεν θυμάμαι αν από τότε ονομαζόταν Μακαρίου αφού ο Μακάριος ήταν ακόμη ζωντανός) ξαφνικά βλέπω στο πεζοδρόμιο εκείνο το πιθηκάκι, που είχε και γλωσσίτσα. Σίγουρα θά'πεσε απ'το μπαλκόνι κάποιου διαμερίσματος. Κοιτάω τα μπαλκόνια και δε βλέπω κάποιο άλλο μωρό να το ψάχνει ή να κλαίει. Οπότε το παίρνω και αμέσως γίνεται δικό μου. Το πρώτο μου αρκουδάκι. Το αρκουδάκι / πιθηκάκι της φτώχειας και της προσφυγιάς...



Τα χρόνια πέρασαν. Αλλά μόνο τα χρόνια. Και νομίζω πως είναι το μόνο που με κοιτάει απ'όλα, μ'αυτά τα παραπονεμένα μάτια. Ίσως επειδή δε μπορεί να μου μιλήσει αφού τού'χω βγάλει τη γλωσσίτσα. Ελπίζω να βρεθεί κάποιο άλλο φτωχό παιδί ν'αγαπηθούν το ίδιο...

No automatic alt text available.

Δευτέρα 16 Οκτωβρίου 2017

Νοοτροπία...



Η νοοτροπία (πράξεις, σκέψεις, συναισθήματα) του κάθ'ενός μας αλλά και των συνόλων που ανήκουμε ή που προσπαθούμε ν'ανήκουμε ή που απλά είμαστε ενταγμένοι είναι ίσως ο πιο σκληρός νόμος που πρέπει να τηρήσουμε. Πολλές φορές ερχόμαστε σ'αντιπαράθεση με τον ίδιο τον εαυτό μας αν η δική μας νοοτροπία διαφέρει απ'το σύνολο που είμαστε ενταγμένοι. Πολλές φορές, τότε που δούλευα στην τράπεζα, όταν με ρωτούσαν αν είμαι τραπεζικός έλεγα πως δεν είμαι. Ούτε τραπεζικός, ούτε τραπεζίτης, ούτε τραπεζουπάλληλος. Απλά εργάζομαι σε τράπεζα. Πολλοί με κοροΐδευαν που έλεγα έτσι, και σίγουρα όσοι τραπεζικοί με άκουγαν με έπαιρναν με κακό μάτι διότι έτσι φαινόταν πως τους υποτιμούσα και τους κατηγορούσα. Δεν είχαν κι'άδικο, τουλάχιστο για το δεύτερο. Και ακριβώς επειδή ποτέ δε μπόρεσα να ενστερνισθώ τη νοοτροπία του τραπεζικού δεν είδα 20 χρόνια 'χαΐρι' στην τράπεζα. Κι'όταν ο εαυτός μου δε μπορούσε πλέον ν'ανεχθεί ένα περιβάλλον και ένα κατεστημένο που ένοιωθε πως τον υποβάθμιζε αποφάσισε ν'αποχωρήσει. Τώρα θα μου πείτε πως απλά βρίσκω δικαιολογίες για το ότι ήμουν 'αχαΐρευτος' σαν τραπεζικός και δεν προχώρησα και έφυγα για να μην προσβάλλομαι περισσότερο. Ίσως και νά'χετε δίκηο. Όμως πιο κάτω θα σας αφηγηθώ ένα πραγματικό περιστατικό μ'έναν πελάτη κι'ένα τραπεζοϋπάλληλο και ίσως κι'εσείς αρχίσετε να νοιώθετε τι θα πει 'νοοτροπία' και πόσο έντονη είναι η διαφορά δύο ατόμων στον ίδιο χώρο όταν ο ένας την έχει κι'ο άλλος δεν την έχει.

Πάει λοιπόν ο πελάτης να αποσύρει λεφτά απ'την τράπεζα, συγκεκριμένα 30000 μετρητά για να πληρώσει κάτι υποχρεώσεις του. Αφού του φέρνουν τα λεφτά, λίγο πριν υπογράψει την ανάληψη, τον ενημερώνουν πως υπάρχει χρέωση 30 ευρώ.
-Γιατί?
-Επειδή θ'αφαιρεθούν τα λεφτά απ'το κεντρικό ταμείο και θα πρέπει να τα αναπληρώσουμε και γι'αυτό θα πληρώσουμε την υπηρεσία ασφαλείας για να μας τα φέρει.
-Και αν ζητήσω επιταγή?
-Πάλι 30 ευρώ χρέωση.
-Αν στείλω τα λεφτά με εντολή πληρωμής?
-Νομίζω είναι 25 ευρώ αλλά αύριο θα γίνει και μεθαύριο θα πάνω τα λεφτά το πιο γρήγορο.
-Εντάξει, εγώ φταίω που δεν διάβασα τις χρεώσεις σας πριν έρθω. Καλά, αν έρχομαι κάθε μέρα και παίρνω 10000 που μου είπατε πως δεν υπάρχει χρέωση?
-Μπορείτε αλλά είναι σα να μας γελάτε (κλέβετε).
-Καλά, κι'εσείς τραπεζικοί είστε, τι να πείτε.

Υποθέτω κι'εγώ πως με βάση τις πιο πάνω δικαιολογίες, αν πάει κάποιος και πάρει 30 χιλιάδες για κατάθεση, πάλι θα τον χρεώσουν 30 ευρώ επειδή θ'αυξηθεί το ποσό στο κεντρικό ταμείο και θα πρέπει να πληρώσουν την υπηρεσία ασφαλείας για να τα μεταφέρει στην κεντρική τράπεζα ή όπου αλλού τα παίρνουν. Όπως επίσης υποθέτω πως αν πάει πρώτα ο ένας και τα καταθέσει θα τον χρεώσουν 30 ευρώ και αν πάει μετά ο άλλος και τα αποσύρει θα τον χρεώσουν 30 ευρώ κι'ας μην χρειαστεί τελικά να έρθει η υπηρεσία ασφαλείας για τη μεταφορά τους. Εκτός πάλι αν φανούν φιλότιμοι ή ο δεύτερος πελάτης κάνει καυγά ή είναι φίλος με το διευθυντή και δεν τον χρεώσουν αλλά έτσι γελάνε (κλέβουν) τον πρώτο που τον χρέωσαν για την κατάθεση. Φυσικά δε μπορώ να φανταστώ καν πως αν ο πρώτος για τους πιο πάνω λόγους δεν χρεωθεί θα χρεωθεί ο δεύτερος για μια μεταφορά που ποτέ δεν θα γίνει αφού θα τους γλυτώσει απ'τον κόπο. Ή μήπως δεν έχω αρκετά τολμηρή φαντασία? Διότι αν θα χρεωθεί (αυτό κι'αν είναι καθαρή κλεψιά), τότε άνετα φαντάζομαι πως αν έρθουν 10 και καταθέσουν 30 χιλιάδες ο καθ'ένας θα τους χρεώσουν από 30 ευρώ, άρα 300, ενώ θα πληρώσουν μόνο 30 για να τα μεταφέρουν. Άσε που αν έρθουν 10 και καταθέσουν και μετά έρθουν 10 και αποσύρουν θα χρεώσουν συνολικά 600 και δεν θα πληρώσουν σεντ. Φυσικά θα μου πεις πως έτσι καλύπτουν τις ζημιές αυτών που δεν έχουν τόσα λεφτά ν'αποσύρουν και αποσύρουν ή καταθέτουν μικρότερα ποσά και δεν τους χρεώνουν αλλά την υπηρεσία ασφαλείας την χρεώνουν. Όμως όπως δε γίνεται να πας σε καφενέ και να μην έχει καφέ ή νερό παγωμένο, δε γίνεται να πηγαίνεις σε τράπεζα και να μην έχει λεφτά. Ο καφετζής όμως δεν σου λέει αν παραγγείλεις 20 καφέδες πως θα σε χρεώσει και 3 σεντ για το τηλεφώνημα που θα κάνει για να του φέρουν καφέ επειδή του τελείωσε με τις παραγγελίες σου.

Νοοτροπία λοιπόν. Κι'αν διερωτάστε κάποτε κάποτε γιατί σαν λαός και έθνος γίναμε μπουρδέλο τώρα ξέρετε και την απάντηση. Η νοοτροπία μας φταίει. Όχι των πολιτικών, όχι των ξένων αλλά η δική μας. Εσύ δηλαδή. Κι'εγώ.

Παρασκευή 6 Οκτωβρίου 2017

Ο Κάμηλος...



Ο κουνιάδος μου έλεγε 'Έσσιει τζιαι μμιαλλύττερον κτηνόν που τον κάμηλον', μια κυπριακή παροιμία που τότε την είχα ακούσει για πρώτη φορά. Κι'είναι πραγματικότητα. Όπως και τ'ανάποδο, υπάρχουν και μικρότερα. Ο καθ'ένας μας είναι ένας κάμηλος. Ο καθ'ένας μας βλέπει τον εαυτό του και τι του λείπει ή του πάει στραβά, ειδικά σε θέματα υγείας και λεφτών. Κι'όμως, τα καλύτερα που βλέπεις ίσως απλά να φαίνονται καλύτερα, και τα χειρότερα που δε βλέπεις ίσως νά'ναι πραγματικά τραγικά. Άσε που συνήθως αυτοί που γογγούν και παραπονιούνται συνήθως είναι αυτοί που είναι καλά ή οι ένοχοι για ν'απενεχοποιηθούν. Τι κι'αν είσαι άρρωστος? Κάποιοι αργοπεθαίνουν. Τι κι'αν είσαι φτωχός? Υπάρχουν δισεκατομμύρια φτωχότεροί σου που για εκείνους είσαι πλούσιος. Κι'όσο κατηγορείς εσύ τους πιο πλούσιους από σένα, άλλο τόσο κατηγορείσαι απ'τους πολύ περισσότερους πιο φτωχούς σου. Μην παραπονιέσαι για τίποτα λοιπόν. Ενόσω μπορείς να προσπαθήσεις να γίνεις καλύτερα και κυρίως καλύτερος μια χαρά είσαι. Ενόσω φεύγεις όρθιος απ'το νοσοκομείο κι'ενόσω μπορείς να ταΐσεις τα παιδιά σου μια χαρά είσαι. Αν δεν προσπαθήσεις να βελτιωθείς και τα περιμένεις όλα από άλλους τότε έχεις πρόβλημα. Κι'είσαι πρόβλημα. Άσε λοιπόν τον κάμηλο και ξανάρχισε απ'το μυρμήγκι. Αν μη τι άλλο θα συνεχίσεις να υπάρχεις. Φρόντισε μόνο να είναι για το καλό και των γύρω σου κι'όχι τ'ανάποδο. Καληνύχτα μας...

Τετάρτη 4 Οκτωβρίου 2017

Avalon κι'όχι μόνο...


Τελικά η ζωή σου συνεχίζει όπως θες εσύ. Και την αλλάζεις όποτε θες εσύ. Φτάνει νά'σαι έτοιμος να ξεβολευτείς και το κυριότερο να είσαι αποφασισμένος να ζήσεις. Κόντρα σ'όλους κι'όλα που δεν σ'αφήνουν να ζήσεις και να νοιώσεις εσύ. Κι'αν είναι δύσκολο τότε να νοιώθεις καλά. Είσαι στο σωστό δρόμο. Καληνύχτα μας...

Τρίτη 3 Οκτωβρίου 2017

Back To The Light Liv(f)e



Σήμερα είχαμε προφορική έκθεση, όπως παλιά είχαμε γραπτή στο δημοτικό (αν και δεν θυμάμαι νά'χω γράψει ποτέ τέτοια έκθεση). Πώς περάσαμε το καλοκαίρι, τι μάθαμε, τι εμπειρίες αποκτήσαμε. Σκέφτηκα αυτούς τους 4 μήνες που πέρασαν. Τι έμαθα, τι έπαθα, τι δεν έμαθα, τι δεν έπαθα. Στο τέλος νομίζω ένα πράγμα συνέβη. Έκανα rewind 15 χρόνια σε διάθεση, κατάσταση, ζωή. Καληνύχτα μας...