Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου

Παρασκευή 21 Οκτωβρίου 2011

Holiday...



Κάποιοι λένε πως προγραμματίζουμε και σχεδιάζουμε περισσότερο τις διακοπές μας απ'ότι τη ζωή μας. Φαίνεται θα πήγαν κι'αυτοί στην Ινδία. Ποτέ δεν ήταν στα σχέδιά μου. Απλά προέκυψε, κυρίως λόγω Φουκουσίμα, μιας και ήταν επίφοβο κάποιο ταξίδι στην περιοχή. Και ενώ υπάρχουν λεπτομερείς περιγραφές για τα 'κακά' που μπορεί να σου συμβούν ή έστω που θα συναντήσεις στην Ινδία, δεν υπάρχουν περιγραφές για τα 'καλά', τα όμορφα ενός τέτοιου ταξιδιού. Αφήνομαι λοιπόν στο να ανακαλύψω αυτό το 'υπέροχα' που μου λένε κάποιοι, τι σημαίνει, και αν ισχύει και σημαίνει κάτι και για μένα. Άσε που αρκετοί που μου λένε 'Υπέροχα', 'Απίθανα', 'Φανταστικά', απαντούν 'Όχι' στην ερώτηση 'Πήγες ποτέ?'. Και οι πιο ωραίες απαντήσεις δίνονται στην επόμενη ερώτηση, αν την κάνω φυσικά γιατί κάποτε προτιμώ να την αποφύγω... 'Και τότε πώς το ξέρεις?'. Απ'το 'Έτσι άκουσα' μέχρι το 'Το είδα στο Travel'...

Το σίγουρο είναι πως έχω σχέδια και για το τι θα κάνω όταν επιστρέψω. Πολλές εκκρεμότητες, ακόμα και σε θέματα υγείας, μπήκαν στο πρόγραμμα. Δεν θα λυθούν όλες, αλλά αρκετές σίγουρα. Και κάποια ποστ που έχω στο μυαλό...

Νομίζω πως αυτή τη φορά είχα τους πιο συναισθηματικούς αποχαιρετισμούς. Και μέσα στη συγκίνηση χάρηκα που τελικά για κάποιους είμαι το ίδιο σημαντικός όσο αυτοί για μένα. Εντάξει, όχι για όλους, ούτε για όλους που είμαι εγώ ισχύει το ίδιο και για μένα, αλλά αυτά συμβαίνουν. Δε λέω, όταν είσαι συνδεδεμένος με κάποιον, πολύ ή λίγο, ενδιαφέρεσαι και σ'αγγίζει περισσότερο κάθε πρόβλημά του, ειδικά όταν δε μπορείς να βοηθήσεις. Είναι κι'αυτά μέσα στη ζωή. Όμως είναι τόσο ωραίο να συγκινείστε τόσο με έναν αποχαιρετισμό κι'ένα ολιγοήμερο 'χωρισμό'. Ναι, σε ομοιοματικά, μιας και τό'πα. Οι καρδιές και οι σκέψεις ποτέ δεν αποχωρίζονται...

Σε λίγες ώρες πετάω... Θα επιστρέψω... Και μέχρι τότε, όπως έλεγε κι'ένας παλιός φίλος στο πρόγραμμά του στο ραδιόφωνο 'Νά'σται καλοί και νά'στε καλά'... Τα λέμε... Φιλιά...

Τρίτη 18 Οκτωβρίου 2011

Baby Can I Hold You Tonight...



Σε 3 μέρες πετώ για Ινδία. Για δυο βδομάδες. Κι'όμως, ένα κομμάτι εαυτό θ'αφήσω εδώ. Για να μη χρειαστεί να επιστρέψω. Για να μη λείψω ποτέ. Καλημέρα...

Δευτέρα 17 Οκτωβρίου 2011

The rain tango...



Πονάς... Δεν ξέρεις αν το κορμί πονάει περισσότερο απ'την καρδιά. Δεν έχει σημασία. Πονάς... Κι'όμως μπορείς ν'αγαπάς. Ν'αγαπάς αυτό που χρόνια σού'λειπε. Ν'αγαπάς αυτό που χρόνια ήθελες. Να ξεκλειδώσει και να ξεδιπλώσεις την καρδιά σου... Ν'αγαπάς κι'ας φοβάσαι πως θα τελειώσει. Απλά ελπίζεις να μην είναι σύντομα. Να μην είναι όνειρο. Κι'αν είναι θες να κοιμηθείς για πάντα. Για ν'αγαπάς για πάντα. Ν'αγαπάς χωρίς να ζητάς τίποτα παρά μόνο μια αγκαλιά κι'ένα φιλί... Ξέρεις, κάποτε τα όνειρα κρατούνε για πάντα... Όπως η αγάπη... Και ξέρεις? Ίσως να την βρήκες...

Παρασκευή 14 Οκτωβρίου 2011

A Different Corner...



Μπλόκαρα. Όχι, δε μπλόγκαρα. Μπλόκαρα. Γεμάτο το μυαλό εδώ και ώρες και δεν αποφασίζουν να βγουν. Λες και δεν θέλουν να τα δουν μάτια που ξέρουν, να τα διαβάσουν μυαλά που ξέρουν. Λες και αποφάσισαν να στοιβαχτούν στο μπουντρούμι για να δουν πως είναι νά'σαι συνωστισμένος. Ή για να δουν πως είναι μια έκρηξη. Ή για να πεθάνουν...

Ν'αγαπάς είναι λύτρωση. Εκτός αν θες να το πεις και δε μπορείς, δε θες. Γιατί ξέρεις τι σημαίνει γι'αυτούς να τους αγαπάς. Και πόσο διαφορετικό είναι γι'αυτούς απ'ότι είναι για σένα...

Να σ'αγαπούν είναι ευθύνη. Κάποιες φορές κόλαση. Ειδικά όταν καταλαμβαίνεις πόσο σημαντικός είσαι γι'αυτούς. Ειδικά όταν είσαι η λύτρωσή τους, ο παράδεισός τους. Ειδικά όταν ξέρεις πόσο διαφορετικό είναι γι'αυτούς απ'ότι είναι για σένα. Ειδικά όταν ξέρεις πως εσύ το προκάλεσες αυτό...

Κενό... Σιωπή... Έρωτας... Μοναξιά... Αγάπη... Πόνος... Θλίψη... Εσύ...

Πέμπτη 13 Οκτωβρίου 2011

Under Pressure



Ναι... Τελικά αντιστρέψαμε τους όρους. Είναι ωραίο να είσαι στην πρίζα εκτός από στιγμές χαλάρωσης κι'όχι το ανάποδο. Γιατί τότε όλα είναι ανάποδα...

Δευτέρα 10 Οκτωβρίου 2011

Eternity...



Όταν νυστάζεις σημαίνει πως πέρασες ωραία ξενυχτώντας. Ή πως ακόμα κι'αν ξενύχτησες από ανησυχίες και προβλήματα σου πέρασε. Κι'αν είσαι και κουρασμένος, ανεξάρτητα αν κουράστηκες απ'τη δουλειά ή τα προβλήματα, τότε σίγουρα άρχισες να ανακάμπτεις. Πας για ύπνο, για να ξυπνήσεις την επόμενη μέρα, έτοιμος για δράση. Η ζωή συνεχίζεται, ότι κι'αν συμβαίνει γύρω σου. Το ωραίο είναι πως η ζωή συνεχίζεται πάντα απ'την άποψη που την κοιτάς. Τα κακά κι'η αδικία αν επικεντρώνεσαι εκεί, τα καλά και η δικαιοσύνη αν επικεντρώνεσαι εκεί. Και σίγουρα, ένας ύπνος σου δίνει πάντα την ευκαιρεία να αποφασίσεις το πρωί όταν ξυπνήσεις φρέσκος και ξεκούραστος αν η άποψη που βλέπεις σ'αρέσει ή όχι. Αν σε οφελεί ή όχι. Αν αφήνει τη ζωή σου να κυλήσει όπως την θες ή όχι. Γιατί κάθε μέρα είναι τόσο ίδια και τόσο διαφορετική. Και συ προχωράς με χαμόγελο ή λύπη, ανάλογα με το τι αποφάσισες για σένα. Η ζωή τ'αποφάσισε. Συνεχίζει, ίδια από όλες τις απόψεις. Και συνεχίζεις και συ. Σε όποια άποψη θες...

Κυριακή 9 Οκτωβρίου 2011

Why...



Το παρελθόν μας κυνηγάει. Βρίσκουμε ή μας βρίσκει κάτι καινούριο. Μας αρέσει, το λατρεύουμε, αλλά πάντα βλέπουμε το τέλος. Το τέλος όλων των προηγούμενων καινούριων να συμβαίνει και σ'αυτό. Και προσπαθούμε να το αποφύγουμε, αρχίζοντας τα γιατί, τα επειδή, τα διότι, τα θέλω και τα μη. Χωρίς να του δώσουμε την ευκαιρεία να μείνει έστω όπως είναι, όπως μας αρέσει. Και προσπαθούμε να τ'αλλάξουμε, να το φέρουμε στα μέτρα μας, πολεμώντας ότι μας άρεσε. Κάποτε το φαίρνουμε. Και τότε δε μας αρέσει και το πετάμε. Συνήθως δεν τα καταφέρνουμε. Και φαίρνουμε το τέλος που δεν θέλαμε ακόμα πιο γρήγορα. Δέσμιοι του φόβου, της ανάγκης και της ανασφάλειας. Δέσμιοι του παρελθόντος μας. Ενός παρελθόντος που κάποτε ήταν μέλλον ενός παρόντος που ποτέ δε φροντίσαμε να αλλάξουμε. Ποτέ δε φροντίσαμε να ζήσουμε. Κι'ένα μέλλον που ποτέ δε φροντίσαμε να κτίσουμε. Απλά περιμέναμε. Και φροντίσαμε να μην έρθει. Ίσως τελικά να θέλουμε πολύ περισσότερα απ'όσα μας αξίζουν. Ή πολύ περισσότερα απ'όσα μπορούμε να διαχειριστούμε. Ή να μη θέλουμε να δώσουμε όσα χρειάζεται. Γιατί για να πάρεις πρέπει πρώτα να δώσεις. Και δίνεις για να γίνεις. Κι'όταν γίνεις παίρνεις. Και μεις δε γίναμε. Μείναμε...

Σάββατο 8 Οκτωβρίου 2011

Daniel Powter - Bad Day (Video)



Τεστ... Τέλεια... Φιλιά...

We Can Fly...



Πολλοί θέλησαν να πετάξουν. Με πρώτο τον Ίκαρο. Και έπεσαν. Άλλοι τα κατάφεραν φτιάχνοντας μηχανές. Πιο σοφό, σίγουρα, αλλά όχι τόσο ελεύθερο. Εύκολο να πετάξεις. Μυαλό, καρδιά, ψυχή. Και μπορείς να πετάξεις με διάφορους τρόπους. Απ'το να αγοράσεις ένα λουλούδι, για σένα ή για κάποια ψυχή, μέχρι μια μικρή ή μεγάλη επαγγελματική, προσωπική ή διαπροσωπική επιτυχία, μέχρι ένα τέλειο οργασμό. Και σίγουρα, αυτό που λες 'έρωτας'. Μια λέξη που περιλαμβάνει τα πάντα. Τέλειο οργασμό, ένα πρόσωπο να σκέφτεσαι, να μιλάς, ν'ακούς, ν'ακουμπάς στην αγκαλιά του. Ξαφνικά νοιώθεις πως έχεις σκοπό στη ζωή, νοιώθεις πως όλα είναι πιο όμορφα. Ακόμα και τα πιο δυσάρεστα δεν είναι τόσο αβάσταχτα πλέον. Ή ακόμα και να χαρίζεις τον έρωτα και τον οργασμό, δίνοντας φτερά για να πετάξει ο άλλος. Κι'αν φοβάσαι πως πετώντας τόσο ψηλά θα φτάσεις στον ήλιο και θα καούν τα φτερά σου πέφτοντας στα τάρτατα, πάλι αξίζει τον κόπο. Γιατί οι ουρανοί είναι για να τους ζεις, όχι μόνο για να τους ονειρεύεσαι, έστω κι'αν δεν είναι για πάντα... Τώρα ξέρεις γιατί βρεθήκατε 'τυχαία'. Αφέσου... Πέταξε... Νοιώσε...

Παρασκευή 7 Οκτωβρίου 2011

Επειδή...



Πάντα υπάρχουν πολλοί τρόποι να πεις αυτό που θες... Όπως μια καληνύχτα...

Πέμπτη 6 Οκτωβρίου 2011

Μαργαρίτα...



Για 20χρονη είναι πολύ ώριμη. 21 τώρα. Και έγραφε. Με απλές λέξεις γεμάτες νόημα. Πολύ δυνατά για μένα. Μου έστελνε αυτά που έγραφε. Ίσως μόνο σε μένα τά'στελνε. Στην αρχή τα διάβαζα. Μετά φοβόμουνα. Φοβόμουνα μήπως είναι προφητικά. Ξαφνικά σταμάτησε. Την είδα πριν κανά χρόνο. Τη στιγμή που ετοιμαζόμουνα να φύγω. 'Μη χαθείς πάλι. Έχεις πολλά να μου πεις. Δεν έχω νέα σου τόσο καιρό.' της είπα στα γρήγορα. Από τότε δεν την ξαναείδα... Εδώ και μέρες έρχεται στο μυαλό μου. Ξαναζωντανεύουν οι φόβοι. Έλεγα να διαβάσω αυτά που μού'στειλε και δίσταζα. Τώρα διάβασα τα τελευταία δυο. Τα παραθέτω εδώ. Ελπίζω νά'χω λάθος... Μεγάλο λάθος... Θέλω νά'χω λάθος...

'Από το μπαλκόνι της φαινόταν το λιμάνι. Της άρεσε να κάθεται εκεί τα καλοκαίρια, μόνη, να βλέπει τα φώτα στο λιμάνι. Σκέφτηκε το λιμάνι της Θεσσαλονίκης. Θα 'θελε να ήταν αυτό που έβλεπε μπροστά της. Ποτέ στο παρελθόν δεν την είχε συγκινήσει η Θεσσαλονίκη σαν πόλη. Ταίριαζε καλύτερα στην Αθήνα. Τώρα όμως είχε συνδεθεί με κάτι άλλο. Τώρα ήθελε να χαθεί στους δρόμους της, να κοιτάζει εκείνο το λιμάνι. Και ας ήταν μόνη. Δεν την ένοιαζε. Θα ήταν λιγότερο μόνη από ότι ήταν εκείνη την στιγμή, εκείνες τις μέρες. Πως έρχονται τα πράγματα σκέφτηκε. Η ζωή είναι τόσο απρόβλεπτη σε κάποια θέματα και σε άλλα τόσο προβλέψιμη. Άκουγε το ίδιο τραγούδι ξανά και ξανά. Τα λόγια αποτυπωμένα στο κεφάλι της, σαν εικόνες που δεν είχε δει ποτέ. Ήθελε να μπει σε ένα πλοίο και να χαθεί μέσα στην νύχτα. Της άρεσε να ταξιδεύει βράδυ. Ίσως αν έπαιρνε το αυτοκίνητο, αν έφευγε το πρωί θα ήταν εκεί. Δεν θα περίμενε κανείς. Θα την περίμενε η ίδια η πόλη. Θα της αρκούσε αυτό? Ίσως. Μάλλον όχι. Παλιότερα πίστευε ότι θα της αρκούσαν λιγότερα πράγματα που τελικά αποδείχθηκαν ανεπαρκή. Γελάς γιατί σε θέλω. Ναι γελάς κρυφά σκέφτηκε. Είχε ήδη μεταφερθεί αλλού. Σε εκείνη την πόλη, που δεν είχε πάει ποτέ και που ένιωθε τόσο δεμένη μαζί της. Τα ψεύτικα όνειρα δεν οδηγούν πουθενά. Η ελπίδα το μόνο που κάνει είναι τα τρέφει. Αν σκότωνε την ελπίδα, τελικά ίσως κατάφερνε να ζήσει. Μα δεν την είχε ήδη σκοτώσει? Όπως είχε σκοτώσει και άλλα πολλά. Ένα από αυτά ήταν ο εγωισμός της. Δεν άφηνες κανένα να σου προσβάλλει την προσωπικότητα από μικρή που ήσουν και τώρα το κάνεις μόνη σου στον εαυτό σου. Πώς αλλάζει ο άνθρωπος. Αλλάζει? Κάποιες φορές αν θες κάτι πρέπει να κάνεις και λίγο τον μαλάκα. Όχι δεν αλλάζει. Μεταβάλλεται, μετασχηματίζεται ανάλογα με τις περιστάσεις. Αν θέλει. Αν αξίζει. Για εκείνη άξιζε. Για άλλους ίσως όχι. Δεν το έκανε συχνά. Δεν το έκανε ποτέ. Και όμως ήρθε η στιγμή που οι περιστάσεις την ανάγκασαν. Που έπρεπε να διαλέξει. Και διάλεξε. Να συνεχίσει με πληγωμένο εγωισμό. Να συνεχίσει δίχως ανταμοιβή. Δεν υπήρχε λόγος. Για όλους τους άλλους πέρα από εκείνη. Θα 'μαι πάντα εδώ μες στο όπλο σου σφαίρα.'

'Το τέλος έρχεται. Χωρίς καμιά νέα αρχή. Το τέλος έρχεται, έχοντας προειδοποιήσει. Μετά από αυτό το τίποτα. Καμία κίνηση για κάποια μετάβαση κάπου αλλού, για ένα νέο ξεκίνημα. Η διάθεση έχει χαθεί κάτω από τόνους μελαγχολίας και θλίψης. Γενικά και ειδικά. Αν δεν υπήρχε το ειδικά το γενικά δεν θα ερχόταν ποτέ. Θρήνοι για ένα μισοπεθαμένο κορμί. Το τέλος είναι κοντά. Φαίνεται από τη συννεφιά και τη μυρωδιά στην ατμόσφαιρα. Δεν υπάρχει χαρά, ούτε ενθουσιασμός πια. Σαν μια γιορτή που ξέρεις πως θα τελειώσει με ένα φόνο. Η γιορτή είναι υπέροχη, ο φόνος αναπόφευκτος. Ελπίδες για μια ξαφνική αλλαγή που δεν θα γίνει ποτέ. Κινήσεις και λόγια, βγαλμένα από την αγωνία της ψυχής. Από την επίγνωση του τέλους, χαμένα ανάμεσα σε καπνούς από τσιγάρα και μισοτελειωμένα ποτά. Τα φώτα θα ανοίξουν αντί να σβήσουν. Και τότε θα σημάνει η σειρήνα του τέλους. Εξομολογήσεις ψυχής μπροστά σε αγνώστους. Συναισθήματα φορτωμένα σε κίτρινα αυτοκίνητα. Τότε όμως δεν θα είναι σαν τις άλλες φορές. Θα είναι το τέλος. Μια διαδρομή, αληθινή ή φανταστική, που θα γίνει για τελευταία φορά. Λόγια που θα κρατηθούν φυλαγμένα μέχρι να αρχίσει ο κύκλος από την αρχή. Δεν θα 'ναι μια νέα αρχή. Θα 'ναι η παράταση του τέλους. Είσαι έτοιμος? Δεν έχει καμία απολύτως σημασία.'

Μαργαρίτα.... Ελπίζω όχι...

Δευτέρα 3 Οκτωβρίου 2011

Έξοδος...



Ψάχνουμε εξόδους, διεξόδους, λύσεις... Σε αδιέξοδα, σε προβλήματα, σε τέλματα... Αν μη τι άλλο ζούμε, ακόμα κι'αν τ'αδιέξοδα ήρθαν απ'τις επιλογές μας. Αλλάζοντας όλα γύρω μας και τίποτα μέσα μας. Κανείς δεν ξέρει το μέλλον του χωρίς να ζήσει το παρόν του. Και υπάρχει πάντα ένα όνειρο να μας καθοδηγεί και μια ευχή να βρεθεί κάποιος να μας το πραγματοποιήσει. Γιατί τελικά όλα ξεκινούν και τελειώνουν εδώ. Στο άτομο που θα είναι δίπλα μας, μέσα μας. Το άτομο που θα κάνει το εγώ εμείς. Το άτομο που θα μας πάρει απ'το χέρι και θα μας οδηγήσει στην έξοδο απ'το αδιέξοδο. Κι'ας είναι γκρεμός...

Ένα κερί και μια ευχή...



Πολλές μου λένε πως μέσα σε κάποια κείμενά μου φαίνεται πόνος. Πολλές με ρωτάνε να τους πως γιατί. Αν με ρωτούσαν πριν 3 με 4 χρόνια οι απαντήσεις θά'ταν οι γνωστές. Κάποια γυναίκα που ξεπούλησε τον έρωτά μου, αδικίες, παιδικά τραύματα κλπ. Τώρα άλλαξαν. Πολύ. Ο πόνος δεν είναι λόγω αυτών που μού'καναν. Είναι λόγω αυτών που δεν έκανα. Και για όλες αυτές που ανησυχώ... Τη μικρή που πήγαινε δίπλα απ'τις γραμμές στα τρένα την ώρα που περνούσαν. Αιμορραγία είχε μένοντας στο νοσοκομείο για κάποιες μέρες και δε μού'πε τίποτα για να μην ανησυχήσω. Εξαφανίστηκε πριν από ένα χρόνο, λέγοντας πως άρχισε καινούρια ζωή... Τη μικρή που βαριότανε τα πάντα εκτός απ'το να μιλάμε, κι'έγραφε και κείμενα που έστελνε μόνο σε μένα. Εξαφανίστηκε πριν από 10 μήνες κάνοντάς με να σκέφτομαι τα χειρότερα πως της συνέβησαν... 3 άλλες φίλες μου με καρκίνο. Η μια είπε πως τελικά δεν είχε αλλά εξαφανίστηκε, η άλλη το ξεπέρασε αλλά έπεσε σε κατάθλιψη κι'η τρίτη απλά εξαφανίστηκε... Φίλη με ανίατη αυτοάνοσο ασθένεια και πολύ φόβο. Λες και θέλει να παραδωθεί στη μοίρα της καταργώντας τη ζωή της... Άλλη φίλη που πέφτει σε κατάθλιψη συχνά, άλλη φίλη που ψάχνει τον χαμένο έρωτα που ποτέ δεν υπήρξε, άλλη φίλη που χρειάζεται βοήθεια ειδικού αλλά δεν το πιστεύει και πολλές φίλες που νοιώθουν πως σε μένα βρήκαν αυτό που ζητούσαν μια ζωή, είτε μένοντας είτε φεύγοντας...

Πολλοί με ρωτάνε γιατί πάω στο Άγιο Όρος. Ναι, θέλω να μείνω κοντά στο Θεό, θέλω εκείνο το μικρό κομμάτι μέσα μου που αφορά στο Θεό να το διατηρήσω ζωντανό. Αλλά περισσότερο πάω για τα πιο πάνω πλέον. Για όλα αυτά που θέλω να κάνω και δεν κάνω, ελπίζοντας και ευχόμενος να κάνει Εκείνος γι'αυτές κι'όλους τους άλλους, ανάβοντας ένα κερί και κάνοντας μια ευχή για όλες... Γιατί κάποιες φορές ακόμα κι'οι Αυτοκράτορες είναι μικροί κι'αδύναμοι...

Υ.Γ. Έλειπα απόψε σε δείπνο με τη Mensa Cyprus αλλά με την ευφυία ίσως ασχοληθώ το Νιόβρη, αν και δε νομίζω πως αξίζει τον κόπο...

Κυριακή 2 Οκτωβρίου 2011

Ταίριασμα...



Είναι δεδομένο. Κανείς δεν ταιριάζει με κανένα. Διαφορετικές απόψεις, διαφορετική φιλοσοφία, διαφορετικά βιώματα, διαφορετικοί χαρακτήρες, διαφορετική συμπεριφορά, διαφορετική παιδική ζωή που έχει επηρεάσει τα πάντα, διαφορετικό περιβάλλον, διαφορετικός ψυχισμός, διαφορετικά θέλω, διαφορετικές ανάγκες, διαφορετικά όνειρα, διαφορετικοί σκοποί. Κλαίμε και γελάμε για διαφορετικούς λόγους, μας αρέσουν διαφορετικές μουσικές, έχουμε διαφορετικές ηδονές. Σχεδόν. Γιατί μέσα στη διαφορετικότητά μας έχουμε κάποια κοινά. Αυτά τα λίγα είναι που μας ενώνουν. Αυτά που συναντώνται κάπου. Κάποιες φορές είναι αμφίδρομα, αμοιβαία, κάποιες όχι. Πόσες φορές δεν ερωτευτήκαμε ή ποθήσαμε ένα άτομο χωρίς ανταπόκριση? Ή το αντίθετο? Κι'εδώ είναι που φαίνεται η δύναμη του καθενός μας. Το πώς προχωρά μετά από μια αποτυχία, μια απόρριψη...

Εκείνο λοιπόν που έχω παρατηρήσει είναι πως η ηδονή ακυρώνει κάθε διαφορά, διαλύει κάθε απόσταση, κρύβει κάθε ανησυχία, σκεπάζει κάθε φόβο, απομακρύνει κάθε πρόβλημα. Για λίγο θα μου πείς. Ναι. Παρά καθόλου όμως δεν είναι καλύτερα? Και δεν είναι όλα τα ευχάριστα για λίγο? Μήπως χαμογελάς για πάντα, συνέχεια? Μήπως πετάς συνέχεια? Γι'αυτό λοιπόν και λέω πως το σεξ είναι το όπιο του λαού. Και όχι μόνο...

Προσωπικά είμαι δύστροπο άτομο. Ταιριάζω μ'ελάχιστους, κι'ας είμαι κοινωνικότατος (αν και ενίοτε μ'αρέσει κι'η απόλυτη μοναξιά). Έχω μάθει πως όσο περισσότερο γνωρίζεις κάποιον τόσο περισσότερες διαφορές, αρκετές φορές σημαντικότατες, βρίσκεις ανάμεσά σας. Γι'αυτό έχω παρακάμψει, ή τουλάχιστο προσπαθώ να παρακάμψω αρκετά πράγματα. Όπως στις σχέσεις μου με τις γυναίκες. Πολλοί θεωρούν πως το μόνο που μ'ενδιαφέρει είναι το σεξ. Στην ουσία όχι. Αλλά είναι το μόνο που θα μείνει ευχάριστα στη σκέψη. Και αυτό μπορεί να συμβεί χωρίς να γνωρίσεις κάτι βαθύ κι'αποτρεπτικό. Και το κυριώτερο, σκεφτείτε πόσες σχέσεις έχουν διαλυθεί, αν και είχαν πάρα πολλά κοινά, επειδή δεν ταίριασαν στο σεξ. Οπότε προχωρώ στην ουσία. Το ίδιο κάνω σχεδόν μ'όλες τις σχέσεις μου. Συνεργάζομαι άψογα πιστεύω μ'αρκετούς γιατί επικεντρώνομαι στο σκοπό της συνεργασίας μας κι'όχι στο αν ταιριάζουμε ή όχι. Και το κυριότερο είναι πως αν ξεκινάς ανάποδα, τότε γνωρίζοντας κάποιον, αν σ'αρέσει σαν άτομο, κι'αν του αρέσεις, εννοείται, δένεσται ακόμα περισσότερο, αν όχι, απ'τη στιγμή που επιτυγχάνεται ο σκοπός, τ'άλλα παραγνωρίζονται ή μετριάζεται η επιρροή τους...

Σκοπός το σεξ λοιπόν? Όχι. Σκοπός ο μετριασμός των προβλημάτων της ζωής, το χαμόγελο, η ικανοποίηση πως προσφέρεις σ'ένα άνθρωπο και τ'αρέσει επειδή αναγνωρίζοντας την προσφορά σου σ'ευχαριστεί ανταποδίδοντάς σου... Μια win-win κατάσταση. Ακούγεται κουφό? Μπροστά στα όσα ακούγονται καθημερινά απ'όλους μας για τα οικονομικά, τα πολιτικά, τα κοινωνικά κι'ένα σωρό άλλα πράγματα, μια χαρά ακούγεται. Και όταν το ζεις και το πετυχαίνεις μια χαρά είναι δυο άνθρωποι. Ή και περισσότεροι...

Journey to the soul...



Λογική υπεράνω. Αυτή ελέγχει το συναίσθημα που υπήρξε, που υπάρχει, που θα υπάρξει. Η γνώση κι'η φιλοσοφία. Στους άνδρες. Στις γυναίκες ακριβώς το αντίθετο. Το συναίσθημα ελέγχει. Η λογική απλά είναι φραγμός, δικλείδα ασφαλείας ή δράσης μέχρι να βρεθεί ο άντρας που θα την ξεπεράσει. Η γυναίκα ζει συναισθηματικά και παράλογα. Ο άντρας ζει λογικά κι'ασυναίσθητα. Κι'ας έχει περίσσιο συναίσθημα. Κι'ας αγαπά παράφορα...

Μου λένε πως έχω 'λέγειν'. Λέξεις ατάκτως ερριμένες. Απλές καθημερινές λέξεις που όμως αγγίζουν. Αγγίζουν εκεί, στα σώψυχα, στα κρυφά ευαίσθητα σημεία. Εκεί που σμίγει η χαρά κι'ο πόνος, τ'όνειρο με την πραγματικότητα, ο παράδεισος με την κόλαση. Καμιά δεν ερωτεύεται τις λέξεις. Ερωτεύεται το μυαλό που τις γεννά, την ψυχή που τις ντύνει. Μπορώ ν'αγγίξω το είναι σου γιατί σε ξέρω αλλά κυρίως γιατί σε νοιώθω...

Κάποτε με ρωτάνε γιατί δεν ερωτεύομαι παράφορα κάποια συγκεκριμένη κι'αναλώνομαι μοιράζοντας τον εαυτό μου. Η λογική μ'απαγορεύει. Το συναίσθημα με κρατά πίσω. Όταν μοιράζεσαι μοιράζεις και τη χαρά και τον πόνο. Κι'όταν μπορείς ν'αγαπάς μπορείς και να πονάς. Κι'όταν είσαι μακρυά και δε μπορείς να φροντίσεις μια αγάπη σε μια αρρώστεια, σε μια δύσκολη στιγμή, μόνο πονάς. Σκέφτομαι κατά καιρούς αυτές που πέρασαν απ'τη ζωή μου. Με δύσκολες ασθένειες, με πολύ πόνο, με κατάθλιψη που ίσως να οδήγησε στην αυτοκτονία. Και γω είμαι εδώ. Ανήμπορος να κάνω κάτι εκτός απ'το να προσφέρω μια αγκαλιά κι'ένα φιλί. Και τώρα ανησυχώντας για το τί έγινε. Κι'αν με ρωτήσει κάποιος γιατί δεν έμεινες ή γιατί δεν τις κράτησες κοντά σου στο μυαλό μού'ρχεται ένα πληγωμένο αγρίμι. Εκεί που ο πόνος καταργεί κάθε συναίσθημα και κάθε λογική. Τό'πα πολλές φορές. Δεν είμαι παρά ένας σταθμός. Ξυπνώ ότι συναίσθημα και πάθος υπάρχει, ξυπνώ τη ζωή και προχωρώ. Λάθος? Δε νομίζω. Τίποτα δεν είναι τυχαίο. Πονάω? Ναι. Ο πόνος σε κάνει πιο ανθρώπινο. Αλλά είμαι πολεμιστής. Κι'ο πολεμιστής δεν πτοείται απ'τον πόνο. Το τέρμα είναι μόνο ο θάνατος. Εκεί που παύει κάθε πόνος, κάθε χαρά, κάθε σκέψη και κάθε συναίσθημα. Είμαι ζωντανός, όπως κι'εσύ. Και η χαρά μου θά'ναι η δικιά σου ζωή. Με μένα ή μετά από μένα. Κι'αν σ'αγαπήσω και σ'ερωτευτώ δεν έχει σημασία να στο πω ή όχι. Αρκεί που μαζί μου ξαναζείς. Κι'αν μ'αγαπάς λοιπόν φρόντισε να ζεις... Και να προσέχεις...

Ταξίδι...



Κάποιες περιμένουν τις εντυπώσεις μου. Κάποιες περιμένουν απλά να με διαβάσουν. Κάποιες περιμένουν να γράψω για να με διαβάσουν και να με ξανανοιώσουν κοντά τους ενώ άλλες επειδή ήδη είμαι κοντά τους, μέσα τους... Και γω απλώς προβληματίζομαι και διερωτούμαι... Ψυχή, καρδιά και σώμα... Τελικά ένα φιλί αξίζει πάρα πολλά... Είτε επειδή το πήρες είτε επειδή δεν τό'δωσες... Αξίζει όσο ένας Παράδεισος και μια κόλαση... Η δικιά σου... Εγώ? Απλά κρατώ τα κλειδιά...