Ένα κερί και μια ευχή...

Πολλές μου λένε πως μέσα σε κάποια κείμενά μου φαίνεται πόνος. Πολλές με ρωτάνε να τους πως γιατί. Αν με ρωτούσαν πριν 3 με 4 χρόνια οι απαντήσεις θά'ταν οι γνωστές. Κάποια γυναίκα που ξεπούλησε τον έρωτά μου, αδικίες, παιδικά τραύματα κλπ. Τώρα άλλαξαν. Πολύ. Ο πόνος δεν είναι λόγω αυτών που μού'καναν. Είναι λόγω αυτών που δεν έκανα. Και για όλες αυτές που ανησυχώ... Τη μικρή που πήγαινε δίπλα απ'τις γραμμές στα τρένα την ώρα που περνούσαν. Αιμορραγία είχε μένοντας στο νοσοκομείο για κάποιες μέρες και δε μού'πε τίποτα για να μην ανησυχήσω. Εξαφανίστηκε πριν από ένα χρόνο, λέγοντας πως άρχισε καινούρια ζωή... Τη μικρή που βαριότανε τα πάντα εκτός απ'το να μιλάμε, κι'έγραφε και κείμενα που έστελνε μόνο σε μένα. Εξαφανίστηκε πριν από 10 μήνες κάνοντάς με να σκέφτομαι τα χειρότερα πως της συνέβησαν... 3 άλλες φίλες μου με καρκίνο. Η μια είπε πως τελικά δεν είχε αλλά εξαφανίστηκε, η άλλη το ξεπέρασε αλλά έπεσε σε κατάθλιψη κι'η τρίτη απλά εξαφανίστηκε... Φίλη με ανίατη αυτοάνοσο ασθένεια και πολύ φόβο. Λες και θέλει να παραδωθεί στη μοίρα της καταργώντας τη ζωή της... Άλλη φίλη που πέφτει σε κατάθλιψη συχνά, άλλη φίλη που ψάχνει τον χαμένο έρωτα που ποτέ δεν υπήρξε, άλλη φίλη που χρειάζεται βοήθεια ειδικού αλλά δεν το πιστεύει και πολλές φίλες που νοιώθουν πως σε μένα βρήκαν αυτό που ζητούσαν μια ζωή, είτε μένοντας είτε φεύγοντας...

Πολλοί με ρωτάνε γιατί πάω στο Άγιο Όρος. Ναι, θέλω να μείνω κοντά στο Θεό, θέλω εκείνο το μικρό κομμάτι μέσα μου που αφορά στο Θεό να το διατηρήσω ζωντανό. Αλλά περισσότερο πάω για τα πιο πάνω πλέον. Για όλα αυτά που θέλω να κάνω και δεν κάνω, ελπίζοντας και ευχόμενος να κάνει Εκείνος γι'αυτές κι'όλους τους άλλους, ανάβοντας ένα κερί και κάνοντας μια ευχή για όλες... Γιατί κάποιες φορές ακόμα κι'οι Αυτοκράτορες είναι μικροί κι'αδύναμοι...

Υ.Γ. Έλειπα απόψε σε δείπνο με τη Mensa Cyprus αλλά με την ευφυία ίσως ασχοληθώ το Νιόβρη, αν και δε νομίζω πως αξίζει τον κόπο...