Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου

Τετάρτη 24 Ιουλίου 2013

Λίγα... Πολλά...



Κάποτε ρώτησε ο Λέο Μπουσκάλια ένα γέρο φτωχοντυμένο τι θέλει ο άνθρωπος για νά'ναι ευτυχισμένος. Αυτός τ'απάντησε 'Γεμάτο μυαλό κι'άδειο έντερο'. Λίγο πιο παλιά, είχε πει ο Χριστός 'Για κοιτάξτε τα πουλιά τ'ουρανού και τ'αγριολούλουδα του κάμπου. Ούτε σπέρνουν, ούτε θερίζουν αλλά όλα έχουν να φάνε και να ζήσουν, κελαηδώντας τόσο γλυκά και στολισμένα με τόσο έντονα χρώματα που ούτε ο μεγαλύτερος βασιλιάς του κόσμου δε μπορεί νά'χει στα ρούχα του. Μεριμνά γι'αυτά ο Δημιουργός τους. Εσείς γιατί ανησυχείτε για το μέλλον?'. Λόγια μεγάλα θα πει κάποιος. Εννοείται, λέω εγώ. Μεγάλοι άνθρωποι, μεγάλες προσωπικότητες, Ο Θεός ο Ένας κι'ένα σοφό δημιούργημά του ο άλλος τι άλλο θα μπορούσαν να πουν από μεγάλα σπουδαία λόγια?

Αφήνεσαι στην πανσέληνο, αγκαλιά μ'όποιον ή ότι αγαπάς, κι'ένα τραγούδι ν'ακούγεται. Αφήνεσαι στην πανσέληνο, νοιώθεις την αγκαλιά αυτού ή αυτής που αγαπάς, ακόμα κι'αν δεν είναι εκεί σωματικά, κι'ένα τραγούδι ν'ακούγεται μέσα σου...

Τι θέλει ο άνθρωπος για νά'ναι ευτυχισμένος? Ένα θαύμα που δεν το εκτιμά όσο πρέπει γιατί τό'χει δεδομένο, την Πανσέληνο δηλαδή, κι'ένα μυαλό γεμάτο όμορφες αναμνήσεις και ακόμα πιο όμορφα όνειρα, φτιαγμένα με αγάπη, από αγάπη, για την αγάπη. Κι'αν δεν έχεις αναμνήσεις δεν πειράζει. Γέμισε το μυαλό σου με όνειρα και τα όνειρά σου μ'αγάπη. Κι'αν δεν πραγματοποιηθούν μη μαραζώσεις. Απλά κανείς και τίποτα δε βρέθηκε που ν'αξίζει τόσο πολύ όσο τ'όνειρό σου.

Ναι, αυτό θέλει ο άνθρωπος. Ν'αγαπά και να ονειρεύεται. Το μυαλό του και τη ψυχή του. Τόσο λίγα που όμως αξίζουν τόσα πολλά...

Σάββατο 20 Ιουλίου 2013

Έκπτωτοι πρίγκηπες...



Έκπτωτοι πρίγκηπες

Όλοι ζήλευαν τους τραπεζικούς υπαλλήλους. Τους θεωρούσαν τους πιο καλά αμειβόμενους υπαλλήλους, με τα καλύτερα και περισσότερα ωφελήματα, το καλύτερο ωράριο, τις καλύτερες συνθήκες εργασίας, την ελίτ των υπαλλήλων, τους πρίγκηπες του ιδιωτικού τομέα εργασίας και μια νέα κοινωνική τάξη. Ίσως κάπου να’ χαν δίκιο. Αν και δεν λάμβαναν υπ’ όψιν τα αρνητικά των τραπεζικών υπαλλήλων όπως το άγχος, την πίεση,  εγκεφαλικά, καρδιακά, καρκίνους κι’ άλλες αρρώστιες που συνόδευαν τα καλά του τραπεζοϋπαλλήλου. Φυσικά έλεγαν πως τα ίδια πάθαιναν και μη τραπεζικοί αλλά χωρίς τις ανέσεις και τις διευκολύνσεις των τραπεζικών. Και συνέχισαν να τους ζηλεύουν για τα ταξίδια τους στο εξωτερικό, τα άνετα σπίτια τους, τα καλά και πολυτελή αυτοκίνητά τους, τις σπουδές των παιδιών τους στο εξωτερικό, ειδικά στην Αγγλία και πολλά άλλα. Χωρίς ποτέ να σκεφτούν πως οι υποτιθέμενες, και τονίζω το υποτιθέμενες, ψηλές αμοιβές των τραπεζικών, και κάποιων δημοσίων υπαλλήλων, όπως και η ‘ευκολία’ που μπορούσαν να πάρουν δάνειο, συμβατικό ή μη, ήταν αυτά που κρατούσαν στη δουλειά κι’ όλους αυτούς που τους ζήλευαν, αφού ήταν η μεγαλύτερη ομάδα καταναλωτών σ’ όλα τα είδη, βασικά και πολυτελείας, άρα ήταν αυτοί που τους έδιναν δουλειά και ψωμί γι’ αυτούς και τα παιδιά τους.

Προσωπικά θεωρούσα τους τραπεζικούς απλά σαν τους έξυπνους τεμπελχανάδες της Κύπρου. Οι λιγότεροι έξυπνοι χρησιμοποιούσαν μέσο και διορίζονταν στο δημόσιο, οι αρκετά έξυπνοι, αφού περνούσαν επιτυχώς και ένα τεστ ευφυΐας, έπιαναν δουλειά στην Τράπεζα. Οι πολύ έξυπνοι (ενίοτε και πολύ πονηροί) αλλά σίγουρα πολύ δουλευταράδες (να’ σαι μόνο έξυπνος ή μόνο δουλευταράς δεν αποτελεί εγγύηση επιτυχίας παρά μόνο για επιβίωση με πολλά προβλήματα, η πονηριά δε είναι εγγύηση προσωρινής επιτυχίας) γινόντουσαν ανώτεροι κι’ ανώτατοι διευθυντές τους. Όσο για τις αμοιβές που τόσο πολύ ο κόσμος θεωρεί μίασμα, θεωρώ πως στο κατεστημένο και την κοινωνία που ζούμε ήταν (δεν είναι πλέον) φυσιολογικές. Το μόνο σάπιο στους τραπεζοϋπαλλήλους αλλά και στους υπαλλήλους του δημόσιου τομέα που μπορεί κάποιος να αηδιάσει είναι οι συντεχνίες τους, που όμως (εξαιρώντας τους εξαγορασμένους συντεχνιακούς) λαμβάνοντας υπ’ όψιν τις ικανότητές τους, το κατεστημένο και την κοινωνία τους πιστώνω με πολλούς βαθμούς. Στο κάτω κάτω σκοπός τους δεν ήταν να κάνουν τον κόσμο καλύτερο, ούτε να βοηθήσουν τα μέλη τους να αναπτυχθούν σαν άτομα αλλά να κάνουν το κατεστημένο πιο ευχάριστο εις όφελος όλων.

Και ξαφνικά όλα ανατρέπονται. Οι πρίγκηπες γίνονται το μαύρο πρόβατο κι’οι αποδιοπομπαίοι τράγοι. Κάτι σα βεντέτα μεταξύ των λιγότερο τυχερών και των περισσότερο. Για τα λάθη των ανώτατων εκτελεστικών και των δύο τελευταίων κυβερνήσεων και διοικητών της κεντρικής τράπεζας, ο λαός θέλει το αίμα των αμνών, την κεφαλή τους επί πίνακι για να εξημερωθούν, χωρίς ουσιαστικά κανένα όφελος γι’ αυτούς παρά μόνο ζημιά. Και αυτό τους προσφέρουν, με τα σχέδια που παρέχουν όλες σχεδόν οι τράπεζες του τόπου για εθελούσια αποχώρηση των υπαλλήλων, με χειρότερο αυτό της Τράπεζας Κύπρου. Κι’ ας λένε κάποιοι πως κάνουν πάρτι με τα λεφτά των καταθετών, αγνοώντας ή αποκρύπτοντας το γεγονός πως τα ίδια λεφτά θα τα επωμιστεί το δημόσιο, ενώ οι καταθέσεις στις τράπεζες δεν θα επηρεαστούν ποσώς. Κανείς δε σκέφτεται πως μέχρι το Γενάρη ίσως να υπάρχουν μεταξύ 5 και 7 χιλιάδων άνεργων τραπεζικών, συμπεριλαμβανομένου του συνεργατισμού, με πρόχειρους υπολογισμούς. Άρα μεταξύ 20 και 30 χιλιάδων ατόμων που θα περιορίσουν σημαντικά τα έξοδά τους, επηρεάζοντας δραματικά την αγορά. Κανείς δε σκέφτεται πως αρκετοί, ειδικά της Τράπεζας Κύπρου (και πρώην Λαϊκής εννοείται) που παίρνουν και την μικρότερη αποζημίωση, δεν θα καταφέρουν να ξοφλήσουν καν τα δάνειά τους, μ’ αποτέλεσμα ίσως σε λίγα χρόνια η ίδια η Τράπεζα που δούλευαν να τους βγάλει έξω απ’ το ίδιο τους το σπίτι. Θα μου πεις και ποιον ενδιαφέρει, αυτόν που ήδη το έχασε ή αυτόν που πεινάει? Κι’ όμως, θα’ πρεπε να ενδιαφέρει όλους, όπως θα’ πρεπε και τους τραπεζικούς, πρώην, μελλοντικούς πρώην, και νυν, να τους ενδιαφέρει για όλους. Αλλά είπαμε, δεν θ’ αλλάξουμε τον κόσμο τώρα, δεν προλαβαίνουμε.

Δεν ξέρω πόσοι έχουν μελετήσει το νόμο περί πλεονασμού και γενικά περί τερματισμού απασχόλησης. Κι’ εγώ τώρα τελευταία τον διάβασα. Κάτι που θα’ πρεπε όλοι να ξέρουμε και να διδασκόμαστε στην τελευταία τάξη του γυμνασίου, τελευταία τάξη υποχρεωτικής μάθησης. Ο νόμος λοιπόν μιλάει για τις αποζημιώσεις υπαλλήλου σε περιπτώσεις απολύσεως όχι εξ’ υπαιτιότητας του, για τις αποζημιώσεις σε περιπτώσεις απολύσεως λόγω πλεονασμού κλπ. Με βάση λοιπόν το νόμο, χωρίς να’ μαι νομικός αλλά πιστεύοντας πως έχω ικανοποιητικό βαθμό αντίληψης, το σχέδιο της Τράπεζας Κύπρου είναι καλύτερο απ’ το να σ’ απολύσουν λόγω πλεονασμού για υπαλλήλους με μέχρι 5 χρόνια υπηρεσίας και περίπου το ίδιο για υπαλλήλους με 6 χρόνια υπηρεσίας και άνω, ίσως και λίγο χειρότερο. Γιατί απλούστατα, αν σ’ απολύσει για οποιονδήποτε λόγω δικαιούσαι την προκαθορισμένη ελάχιστη προειδοποίηση, την οποία μπορεί αν επιθυμεί να στην πληρώσει και να αποχωρήσεις αμέσως, κατά την διάρκεια της οποίας ας σημειωθεί δεν θεωρείσαι άνεργος και δε δικαιούσαι ούτε επίδομα ανεργίας ούτε αποζημίωση, και απ’ εκεί και πέρα δικαιούσαι αποζημίωση με βάση το νόμο, για παράδειγμα για 25 χρόνια υπηρεσίας 75,5 βδομάδες, δηλαδή περίπου 17,5 μισθούς (άρα μαζί με τους 2 μισθούς ελάχιστη προειδοποίηση που θα σου δώσει σε λεφτά μας κάνουν 19,5 μισθούς). Η διαφορά με το να σ’ απολύσει λόγω πλεονασμού είναι πως σ’ αυτήν την περίπτωση θα πάρεις σε 2,3 ίσως και 4 χρόνια ότι δικαιούσαι απ’ το Ταμείο Πλεονάζοντος Προσωπικού και αν είναι λιγότερα απ’ όσα βγάζουν οι αριθμοί θα πάρεις τη διαφορά απ’ τον εργοδότη σου. Κι’ αν κάποιος πει πως με το σχέδιο τώρα η Τράπεζα Κύπρου σε κάποιον με 25 χρόνια υπηρεσίας δίνεις 17,5 μισθούς μόνο, άρα τον συμφέρει να περιμένει να τον διώξουν, θα’ χει δίκιο αν θεωρήσουμε πως δεν θα μειωθούν κι’ άλλο οι μισθοί πριν τον απολύσει λόγω πλεονασμού κι’ αν δεν τον ενοχλεί που όλα τα λεφτά θα πάνε για τις υποχρεώσεις του κι’ όχι μόνο τα μισά. Όσο για το συνεργατισμό που δίνει αποζημίωση μέχρι και 41 μισθούς, ενώ ο νόμος προνοεί το μέγιστο 2 χρόνων, δηλαδή 26, είμαι σίγουρος πως είτε υπάρχει παραθυράκι που δεν το ξέρω είτε θα παίξουν με τους μήνες προειδοποίησης, μιας και οι 2 μήνες είναι η ελάχιστη προειδοποίηση. Και δεν ξέρω πώς θα ερμηνευθεί ο νόμος για τους υπαλλήλους της πρώην Λαϊκής αφού έχουν αλλάξει εργοδότη και δεν δικαιούνται αποζημίωση λόγω πλεονασμού αν απολυθούν.


Προσωπικά σ’ όσους μ’ αυτό το απαίσιο μη σχέδιο ξοφλάνε τις υποχρεώσεις τους πάντα συνιστώ να το πάρουν και να φύγουν. Καλύτερα να πεινάς και να’ σαι σ’ ένα σπίτι χωρίς ηλεκτρικό και νερό αλλά να’ ναι δικό σου παρά να πεινάς και να’ σαι στο παγκάκι. Έτσι κι’ αλλοιώς τους άξιους ο Θεός ποτέ δεν αφήνει να χαθούν. Και κακά τα ψέματα, πάρα πολλούς η δουλειά στις Τράπεζες τους έχει στερήσει πολλές ικανότητες που θα τους έκαναν αν όχι πιο πλούσιους σίγουρα πιο ευτυχισμένους. Δύσκολοι καιροί για πρίγκηπες. Μόνο οι Αυτοκράτορες επιβιώνουν, ακόμη και έκπτωτοι. Και Αυτοκράτορες δεν είμαστε όλοι.