Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου

Τρίτη 29 Μαΐου 2012

I'll stand by you... And you... And you...



Μικρός όταν πονούσα έκλαιγα... Δυνατά, γοερά... Σιγά σιγά, μεγαλώνοντας έκλαιγα μ'αναφιλητά, κάποιες φορές απλά σιωπούσα και πέθαινα μέχρι να μου περάσει. Μετά πέρασα 3 χρόνια φοιτητής στη νοσηλευτική σχολή, βλέποντας και ζώντας μέσα στους θαλάμους των νοσοκομείων τον πόνο ασθενών και συγγενών, υπαρκτό και μη, καταφέρνοντας πλέον να αφήνω κατά μέρος την ανθρώπινη ευαισθησία για το καλό του ασθενούς, βοηθώντας με έτσι να ενισχύσω την αντοχή που απόκτησα μπροστά στον πόνο και στο θάνατο κατά την στρατιωτική μου εκπαίδευση.

Μετά από καιρό, χωρίς να το καταλάβω, επανήλθα στην παιδική μου κατάσταση, απλά αντί να κλαίω γοερά παραπονιόμουνα έντονα, σαν κλαμένο μουνί ένα πράμα. Ευτυχώς και πάλι κατάφερα να ξεπεράσω αυτό το κοινωνικό φαινόμενο που κόλλησα σαν ίωση, κάτι όμως που δεν κατάφερα να ξεπεράσω ακούγοντας τους άλλους να κάνουν συνέχεια το ίδιο. Και γίνονται τα νεύρα μου τσαντάλια όταν ακούω ανθρώπους υγιείς και ξύπνιους να παραπονιούνται, να κατηγορούνε, να πονάνε και να μην κάνουν κάτι γι'αυτό, ειδικά όταν νοιώθουν πως είσαι ο λάκκος με τα σκατά που θα στα πούνε όλα και θα κλαίνε συνέχεια στον ώμο σου. Κάτι που εξωθεί πολλούς άντρες στην ξεπέτα ή στις πουτάνες, μιας και ποτέ δεν θα γίνουν κοινωνοί των προβλημάτων τους, αλλά και γενικά στις εξωσυζυγικές σχέσεις αφού είναι οι μόνες στιγμές πιθανόν, που δεν παραπονιέσαι, δεν σκέφτεσαι προβλήματα και δε λυπάσαι, αντίθετα μάλιστα, ειδικά σήμερα που η φιλία έχει συρρικνωθεί και κακά τα ψέματα, για έναν άνδρα είναι πιο εύκολο να ζήσει χωρίς γυναίκες παρά χωρίς φίλους (τίποτα όμως δεν είναι ακατάρθωτο).

Το πρόβλημα παρουσιάζεται όταν άνθρωποι, είτε δικοί σου είτε κι'άγνωστοι, πραγματικά έχουν πρόβλημα και πραγματικά δε μπορούν να το λύσουν κι'ακόμα χειρότερα δε μπορείς να τους βοηθήσεις. Και δε μιλάω για οικονομικά προβλήματα. Οι πλείστοι που τα έχουν φταίνε αποκλειστικά οι ίδιοι. Μιλάω για προβλήματα υγείας που είτε τους δημιουργούν και ψυχολογικά είτε σε συνδυασμό με τα ψυχολογικά τους προβλήματα τους κάνουν να πηγαίνουν απ'το κακό στο χειρότερο. Και τόσο αυτοί, όσο κι'αυτοί που δε μπορούν νά'χουν ψυχολογικά γιατί απλά δεν έμαθαν ποτέ πως κάποιοι άλλοι είναι πολύ καλύτερα, όπως ας πούμε τα παιδιά της Αφρικής που για κείνα η συνήθεια είναι να πεθαίνουν όλοι γύρω τους, μια συνήθεια που με τα μυαλά που κουβαλούμε σα λαός ίσως σε λίγα χρόνια γίνει και δική μας, τουλάχιστο σε μερικές γειτονιές, στο τέλος γίνονται και δικό σου πρόβλημα, είτε στο πουν είτε όχι, απλά γιατί είτε δε μπορείς να κάνεις κάτι είτε, ακόμη χειρότερα, μπορείς αλλά δεν κάνεις.

Κι'ακούω φίλες και ενίοτε φίλους νά'χουν προβλήματα υγείας, προβλήματα που τους γκρεμίζουν όνειρα, που τους διαλύουν το παρόν διαγράφοντας μεγάλο μέρος του μέλλοντός τους και που τους γεμίζουν ενοχές και ανησυχίες, λύπη και θυμό, ειδικά όταν επηρεάζει και τους ανθρώπους που αποφάσισαν να μοιραστούν τη ζωή τους μαζί τους. Και να βλέπουν τους άλλους να κάνουν ότι αυτοί πλέον δε μπορούν, ή τουλάχιστο όχι με τον απλό φυσιολογικό τρόπο, με την απλή ζωή ενός φυσιολογικού ανθρώπου. Και να καταριούνται τη μοίρα τους και να κατηγορούν τους εαυτούς τους για ένα λάθος του παρελθόντος ή τους γονείς ή το Θεό γι'αυτό που τους συμβαίνει. Και γω απλά να μη μπορώ να κάνω κάτι, να πω κάτι.

Σίγουρα όλα περνούν, αργά ή γρήγορα, εν ζωή ή με το θάνατο, αφήνοντας μόνιμες πληγές ή απλά ουλές και μια μόνιμη θλίψη. Πολλοί λένε 'Να σκέφτεσαι θετικά, είσαι δυνατή' κλπ. Και έχουν δίκηο, ή μάλλον θά'χαν δίκηο αν ήξεραν τι έλεγαν. Γιατί άμα πονάς, ειδικά μέσα σου, δύσκολο να αντικαταστήσεις τον πόνο με την ελπίδα και τη χαρά, τη θλίψη με το χαμόγελο. Κι'αν δεν σου πουν τον τρόπο αυτοί που σου λένε να το κάνεις, το μόνο που μπορείς να καταφέρεις είναι να νοιώσεις ακόμα πιο άσχημα.

Υπάρχουν λύσεις στα προβλήματα γενικά? Ναι. Αρχίζοντας απ'την παραδοχή και την αποδοχή του προβλήματος και συνεχίζοντας στο χειρότερο που μπορεί να σου συμβεί αν εξελικτεί το συγκεκριμένο πρόβλημα. Και μετά προσπαθείς να βρεις λύσεις. Κι'αρκετές φορές λύση δεν είναι να κάνεις κάτι. Είναι να μην κάνεις τίποτα. Απλά να συνεχίσεις να ζεις. Και να μην ανησυχείς για τους γύρω σου. Ήταν και δική τους επιλογή να είναι μαζί σου.

Σκέφτομαι θετικά αυτό σημαίνει κατ'εμένα. Ίσως τα πράγματα γίνουν καλύτερα, ίσως χειρότερα. Εσύ απλά θα βεβαιωθείς πως ποτέ δεν θα μετανοιώσεις όχι για τα πιθανά λάθη που μπορεί να σ'οδήγησαν εδώ αλλά για τις πιθανές λύσεις που συνάδουν με σένα (άλλο ο εγωισμός άλλο ο χαρακτήρας κι'οι αρχές αλλά δύσκολο να τα ξεχωρίσεις) και δεν φρόντισες να δοκιμάσεις. Σημασία έχει όπως κι'αν εξελικτούν τα πράγματα, μέχρι την θριαμβευτική νίκη ή την αποτελειωτική ήττα, να νοιώθεις όμορφα, να νοιώθεις τιμημένα, να νοιώθεις αγωνιστής και πάντα η απάντηση στην ερώτηση 'Έζησες' νά'ναι 'Ναι, κάτω απ'όλες τις συνθήκες ναι... Και τ'απόλαυσα παρά τους πόνους και τις απογοητεύσεις. Γιατί ακριβώς ήμουν και είμαι ζωντανός'...

Εγώ? Απλά θα σου δίνω κάπου κάπου τον ώμο μου να κλάψεις. Ίσως και να σε μαλλώσω όταν πάψεις να κλαις. Και μετά να σου χαρίζω ένα χαμόγελο, μια αγκαλιά, ένα φιλί στο μάγουλο και να σου λέω 'Συνέχισε, κι'ας μη βγει κάπου. Εδώ σίγουρα δεν βγάζει πουθενά. Τουλάχιστο θά'χεις την ελπίδα και τ'όνειρο να σου δίνουν δύναμη και ποιος ξέρει... Ίσως τελικά νικήσεις. Τα κατάφεραν κι'άλλοι. Ίσως είναι η δική σου η σειρά...'

Σάββατο 26 Μαΐου 2012

Ζήσε τ'όνειρο... Γίνε τ'όνειρο...



Αλλά μην ξυπνήσεις... Η ουσία είναι να μην τελειώνει ποτέ τ'όνειρο. Να μην επιστρέφεις ποτέ στην πραγματικότητα για πάντα. Ή να ξεφεύγεις απ'αυτήν συχνά, πολύχρωμα και έντονα. Νά'ναι μια παράλληλη ζωή, ένα παράλληλο σύμπαν. Νά'σαι ότι θά'θελες και δε μπορείς, ότι θά'θελες και δεν πρέπει. Να το ζεις χωρίς ποτέ να το κάνεις μόνιμη και διαρκή πραγματικότητα. Γιατί τα όνειρα γεμίζουν όλα τα κενά μιας πραγματικότητας. Κι'όταν γίνουν πλέον η πραγματικότητά σου τότε μένεις κενός. Και ψάχνεις νέο όνειρο να κυνηγήσεις, να δώσεις ουσία, σημασία και αξία στη ζωή. Ζωντανός μένεις όταν κυνηγάς. Στόχους, κατακτήσεις, όνειρα. Όταν τα πετύχεις γίνεσαι ευτυχισμένος. Αλλά η ευτυχία δεν αρκεί τελικά από μόνη της. Θέλει τ'όνειρο, θέλει περισσότερο. Θέλει να μαγεύεται απ'τη ματιά σου και να ονειρεύεται τον πόθο σου. Θέλει ν'αναστενάζει απ'τ'άγγιγμά σου και να ονειρεύεται το πάθος σου. Θέλει να πεθαίνει απ'το κορμί σου, να σπαρταράει απ'την ηδονή που της γέννησες και να ονειρεύεται την επόμενη φορά που θα πεθάνει και πάλι από σένα για σένα με σένα. Θέλει το όνειρό της νά'χει σάρκα κι'όστά αλλά νά'ναι αέρινο, όσο σκληρό κι'άγριο κι'αν είναι. Θέλει νά'σαι εσύ, πάντα εδώ και ποτέ, πάντα δικός της και ποτέ. Θέλει να της κάνεις τ'όνειρο πραγματικότητα για λίγο και την πραγματικότητα όνειρο για πάντα. Θέλει νά'ναι η παλλακίδα σου και νά'σαι ο Αυτοκράτοράς της. Όχι η βασίλισσα για πάντα. Μόνο για μια στιγμή. Για να μπορεί να είναι ευτυχισμένη και να μπορεί να ονειρεύεται την επόμενη φορά. Μόνο έτσι ζει. Μόνο αν είσαι ένα όνειρο. Το δικό της...

Παρασκευή 18 Μαΐου 2012

Η ζωή...



... είναι ακριβώς όπως τη βλέπεις. Καλημέρα...

Κυριακή 13 Μαΐου 2012

Για όλα φταίει ο Αδάμ...



Σήμερα είχα σκοπό να γράψω ένα άλλο ποστ, σχετικό με την αυτοκτονία μου. Τελικά, μιας και τό'χει η μέρα, αποφάσισα να το αφήσω για μετά. Έτσι, ενώ ήθελα ν'αρκεστώ στο ψεσινό ποστ, με μια φωτογραφία τ'αγαπημένου μου ζώου και δυο αγαπημένα μου τραγούδια για τη μητέρα, σήμερα ήρθε αυτό το σύντομο στο μυαλό μου, βλέποντας όλες τις αναρτήσεις για τα 'Χρόνια Πολλά' στις σελίδες που γυροφέρνω. Ή θά'λεγα στην καρδιά μου.

Κάποιος πολύ εύκολα θα μ'έλεγε μισάνθρωπο. Πολύ δε πιο εύκολα θα μ'έλεγε μισογύνη. Κι'όχι απλώς ανατολίτη. Επανειλημμένα λέω διάφορα για τις γυναίκες, αρκετές φορές όχι και τόσο κολακευτικά λόγια. Όπως αρκετές φορές είπα πως τις γυναίκες τις λατρεύω για τις δύο ιδιότητές τους και μόνο, δηλαδή τις λατρεύω σα γυναίκες και σα μαμμάδες. Τι σημαίνει αυτό? Δεν θα στα πω κι'όλα σήμερα.

Όσο προχωράμε σαν είδος, προχωρά και η επιστήμη και η έρευνα. Και όλο και περισσότερο ασχολείται με την παιδική ηλικία και τη σχέση παιδιού γονέων και παιδιού μαμάς. Τώρα υπάρχουν ένα σωρό βιβλία για το πως θα μεγαλώσεις το παιδί σου, τόσο σαν κορμί, όσο και σαν ψυχή. Ακόμα και στα κολλέγια διδάσκονται βιβλία που έχουν να κάνουν με την ψυχολογία του παιδιού. Καλό αυτό. Εκείνο που κανείς μάλλον δεν λαμβάνει υπ'όψιν είναι το ποιόν των γονιών.

Στην τηλεόραση βλέπεις ένα σωρό διαφημίσεις, σειρές και έργα που πρωταγωνιστεί η ιδανική οικογένεια, δίνοντας έμφαση στην ιδανική σχέση γονέως και παιδιού. Απ΄την άλλη αυξάνεται η παραβατικότητα και η εγκληματικότητα στους νέους, με ναρκωτικά, ποτό, ληστείες, φόνους, βιασμούς, εκτρώσεις. Συνάμα βλέπουμε την ενήλικη κοινωνία, από απλούς ανθρώπους μέχρι πολιτικούς και παπάδες, να προσπαθεί να κάνει τη μεγαλύτερη απατεωνιά, είτε αυτό είναι για λεφτά, είτε για σεξ, λες και συναγωνίζεται ο ένας τον άλλο, με αποκορύφωμα τα επιτεύγματα της γενιάς των κατά λάθος ηρώων του πολυτεχνείου.

Το πρόβλημά μου, διότι φαίνεται τελικά μόνο δικό μου είναι το πρόβλημα, είναι πως όλοι αυτοί, συμπεριλαμβανομένων Χίτλερ, ΓΑΠ, Τσοχατζόπουλου, Καρατζαφέρη, Καραμανλή, Παλαιοκώστα, Ξηρού, Παπαρήγα, Αλεξανδράτου κλπ, είχαν μητέρα. Και σήμερα τιμούμε όλες τις μητέρες του κόσμου. Κι'αυτές που υποσιτιζόμενες προσπαθούν να θηλάσουν τα παιδιά τους πεθαίνοντας αυτές αντί εκείνων, κι'αυτές που έκαναν 10 παιδιά τίμια εργατικά που κοίταζαν μόνο τη δουλειά τους και το σπίτι τους κι'όχι το στριγκάκι της Μενεγάκη, και αυτές που άφηναν τα παιδιά τους μόνα στο σπίτι για να πάνε δουλειά τιμωρώντας τα για τις ζημιές που έκαναν εν τη απουσία τους, κι'αυτές που τα άφηναν στο σταθμό για να μπορούν να βγάζουν λεφτά δουλεύοντας για τσάντες κι'αισθητικούς, κι'αυτές που άφηναν τα παιδιά τους με το μπαμπά για να πάνε στο γκόμενο ή να πάνε για παρτούζα, και τις μητέρες αυτών που πρόδωσαν την πατρίδα στον εχθρό, εν καιρώ πολέμου ή ειρήνης κλπ.

Τιμώ τις μητέρες που συνειδητά έβαλαν σε δεύτερη μοίρα τη γυναίκα μέσα τους όταν έγιναν μητέρες, τιμώντας συζύγους και παιδιά. Και τιμώ τις γυναίκες ανεξαρτήτως ιδιότητας γι'αυτό που είναι, δηλαδή ευχάριστη συντροφιά στον άνδρα. Και το ότι κάποιες φορές κάνω τον 'όφι', όπως και για όλα τα κακά που έχουν κάνει οι πλείστες μάνες στον κόσμο, ξέρω πως δεν φταιν αυτές αλλά ο Αδάμ, που όχι μόνο δεν έδωσε τη σωστή σημασία στη γυναίκα του, σπρώχνωντάς την ουσιαστικά στον όφι, αλλά και που ποτέ δεν ξεπέρασε το κόμπλεξ που του δημιουργήθηκε όταν είδε πως του την έφαγε άλλος μ'αποτέλεσμα να μην καταφέρει να την βοηθήσει να γίνει και σωστή μητέρα.

Γι'αυτό λοιπόν ας τιμήσουμε εκείνες τις ελάχιστες σωστές μάνες που υπάρχουν στον κόσμο, ας τιμήσουμε όμως και τις υπόλοιπες που με το λάθος τρόπο τους κατάφεραν να γεμίσουν τον κόσμο με καλλιτέχνες που μιλούν στην ψυχή μας, εγκληματίες που μας βοηθάνε να γίνουμε ήρωες ή έστω απλά καλύτεροι άνθρωποι και γενικά ας τιμήσουμε τις μανάδες μας που είναι ο μισός ανθρώπινος λόγος που σήμερα υπάρχουμε. Αλλά πάνω απ'όλα ας τις συγχωρήσουμε. Δεν ήξεραν τι έκαναν. Απλά πίστευαν πως έκαναν το σωστό. Στο κάτω κάτω κι'αυτές παιδιά αλλονών είναι, όπως και συ, όπως και γω...

Πάω να τηλεφωνήσω στη μάνα μου να της ευχηθώ και στον πατέρα μου που έχει γενέθλια...

Mother...








Δευτέρα 7 Μαΐου 2012

Κι'επειδή δε μ'ακούσατε...



Και δεν πήγατε ΟΛΟΙ να ψηφίσετε, και δεν ρίξατε ΟΛΟΙ λευκό, και συνεχίζει να κυβερνά η γενιά του πολυτεχνείου και τα παιδιά τους πλέον που τα μεγάλωσαν με τα γνωστά ιδανικά, και επειδή όλα αύριο ίδια θά'ναι, απλά λίγο ή πολύ χειρότερα αλλά ίδια, και επειδή κι'ο Έλληνας δεν άλλαξε, καθόλου μάλιστα, και το είδα και πάλι απόψε στα κανάλια, στο facebook και στο twitter, πάω να κοιμηθώ ήσυχος πως δεν θα ξυπνήσετε αύριο και δεν θα ξέρετε πώς θα ζήσετε με την αλλαγή που δεν ήρθε. Ότι σας χαρακτήριζε μέχρι τώρα, δηλαδή ο φόβος, η ανάγκη και η ελπίδα θα συνεχίσουν να υπάρχουν κι'αύριο, απλά με διαφορετικά ποσοστά, όπως και τα ποσοσοστά των κομμάτων σήμερα.

Από αύριο λοιπόν επανερχόμαστε στη ρουτίνα... Κι'αφού η ψήφος σας δε βγήκε καλή, ας είναι το βράδυ σας...

Σάββατο 5 Μαΐου 2012

Αλκίνοος Ιωαννίδης - ΠΑΤΡΙΔΑ

Και τώρα εκλογές...



Εκλογές και πάλι. Και συ είσαι αγανακτισμένος με την κοροϊδία, με την κλεψιά, με την απατεωνιά, με την ψευτιά κι'όλα τ'άλλα χαρακτηριστικά ενός επιτυχημένου πολιτικού, αλλά και ενός επιτυχημένου Έλληνα. Θες να ξεφορτωθείς το μνημόνιο κι'όλους αυτούς τους άχρηστους ηλίθιους εγκληματίες, ναι?

Ο κάθε λαός έχει την ηγεσία που τ'αξίζει...

Εσύ έλεγες 'το κράτος', 'η κυβέρνηση' και πάντα νόμιζες πως είναι κάποιοι άλλοι, κάποιοι εξωγήινοι που ήρθαν και είναι εκεί για να σου δίνουν παροχές, επιδόματα κλπ. Εσύ ο ίδιος ζούσες με δανεικά λεφτά απ'τις τράπεζες. Εσύ ο ίδιος ήθελες τον δικό σου στην εξουσία για να φάει αυτός κι'όχι ο άλλος. Εσύ ο ίδιος ζούσες σα νά'σουν κάποιος άλλος, με τα λεφτά κάποιων άλλων. Τώρα γιατί παραπονιέσαι?

Κανείς δε μπορεί να καταγγείλει το μνημόνιο. Γιατί δεν υπάρχει χώρα στον κόσμο που θέλει να δανείσει σ'αυτή τη χώρα. Κι'οι τράπεζες θέλουν τα λεφτάκια σου για να συνεχίσουν να ζουν καλά οι έχοντες και οι διευθυντές τους. Ξέρεις πόσοι συμπατριώτες σου έβγαλαν λεφτά σε τράπεζες του εξωτερικού για να τα διασφαλίσουν? Αλήθεια, πώς έκαναν τόσα λεφτά?

Δεν θες ΠΑ.ΣΟ.Κ. στην εξουσία. Και καλά κάνεις. Δεν θες Ν.Δ., ΛΑ.Ο.Σ., Χρυσή Αυγή, Κ.Κ.Ε., ΣΥ.ΡΙΖ.Α. κλπ και καλά κάνεις. Αλλά ποιος θα 'κυβερνήσει' αυτό το χάος που δημιούργησαν με την ανέχειά σου και την καύλα σου? Αν έρθω εγώ δεν θα με ψηφίσεις. Αν μπεις εσύ δεν θα σε ψηφίσουν. Και τελικά αν πας, θα πεις 'Καλύτερα ο δικός μου παρά οι άλλοι'. Αλήθεια, τι κοινό έχεις μ'αυτόν, τον 'δικό' σου? Μάλλον τα πάντα. Ούνα φάτσα, ούνα ράτσα...

Ο κάθε λαός έχει την ηγεσία που τ'αξίζει. Θες καλύτερη ηγεσία? Γίνει καλύτερος. Πήγαινε σ'αυτές τις εκλογές με δυνατά μηνύματα. Πώς? Κατ'αρχήν πήγαινε. Και μετά ψήφισε. Όχι αυτόν που ψήφιζες πάντα, ούτε αυτόν που φωνάζει περισσότερο ενάντια στους κυβερνώντες. Ψήφισε λευκό. Όχι άκυρο, ούτε μπλε, πράσινο, κόκκινο κλπ. Λευκό. 11 Εκατομμύρια λευκά. Μια ήσυχη ειρηνική διαμαρτυρία ενάντια στο κατεστημένο που εσύ ανέκτηκες να δημιουργηθεί, λέγοντας επιτέλους 'Φτάνει πια'...

Άλλαξε τώρα. Για ν'αλλάξουν όλα. Αύριο είναι η ευκαιρεία σου. Η τελευταία ευκαιρεία σου...

Παρασκευή 4 Μαΐου 2012

Show Me Heaven...



Καθισμένος στη βεράντα μου πίνοντας το φραπεδάκι μου κι'ένα απ'τα τελευταία μου τσιγάρα, μ'ένα ελαφρύ δροσερό αεράκι να περνά μέσα απ'τα φύλλα των δέντρων κι'απ'το dreamcatcher, χωρίς να περνά έστω κι'ένα τροχοφόρο, ακούγοντας χελιδόνια, σπουργίτια, κότες κι'άλλα πτηνά να χαίρονται την ηλιόλουστη μέρα που με τίποτα δεν προδίδει τις καταιγίδες των τελευταίων 2 ημερών εκτός απ'τη μυρωδιά του χώματος, και σκεφτόμενος παρόμοιες στιγμές σε πολυσύχναστους δρόμους της πρωτεύουσας ή άλλων πρωτευουσών που επισκέφτηκα κατά τη διάρκεια της περιπλάνησής μου στον κόσμο, με πληθώρα τροχοφόρων, κορναρίσματα, μαρσαρίσματα κι'άλλους ήχους που ρυπαίνουν θεωρητικά αλλά που πάντα απολαμβάνω, σκέφτηκα πως τελικά πράγματι ο παράδεισος είναι μέσα μας και τον βλέπουμε με τα μάτια και τον ακούμε με τ'αυτιά της ψυχής, δίνοντας στο κάθε τι την ερμηνεία, την αξία και τη σημαντικότητα που εμείς θέλουμε και που εξαρτάται αποκλειστικά απ'τη δική μας διάθεση, τη δική μας αξία, τη δική μας φιλοσοφία, το είναι μας...

Ο παράδεισος είμαστε εμείς...

Οι πουτάνες, οι τσούλες, η κοινωνία και τα χάλια μας...



Ποια η διαφορά της πουτάνας απ'τη τσούλα? Η πουτάνα πάει μ'όλους, η τσούλα μ'όλους εκτός από σένα (η βασική διαφορά της πληρωμής παροχής των υπηρεσιών της δεν ισχύει σε μια σάπια κοινωνία)

Αυτές τις μέρες ο κόσμος ασχολείται με δύο κυρίως θέματα, εκτός απ'τα γνωστά, δηλαδή τα μουνιά, τις πούτσες, τους χαμένους έρωτες, τα λεφτά, το μνημόνιο και τις τρίχες του. Αυτά λοιπόν τα καινούρια θέματα είναι οι εκλογές και η δημοσίευση της φωτογραφίας της πουτάνας πού'χει AIDS. Για τις εκλογές θα τα πούμε το Σάββατο. Τώρα θ'ασχοληθούμε με τη μαλακία που ασχολείτε όλος ο κόσμος. Όχι την πουτάνα που έχει AIDS, όχι την πόρνη που έχει AIDS, όχι τη γυναίκα που έχει AIDS, όχι την αλλοδαπή που έχει AIDS και ήρθε σε ξένο τόπο για να βρει μια καλύτερη μοίρα, όχι τον άνθρωπο που αν ήξερε ότι έχει AIDS τότε απλά δολοφονούσε άλλους ανθρώπους και που προκάλεσε επιδημία (το μόνο που συμφώνησα ψες με το Νίκο Γκαραβέλα, αν και συνήθως συμφωνώ σχεδόν σ'όλα), όχι λοιπόν μ'όλα αυτά αλλά με τη δημοσίευση της φωτογραφίας μιας πουτάνας που μετάδωσε το AIDS σε άγνωστο αριθμό Ελλήνων...

Λογικά θά'πρεπε ν'αρχίσω με ερωτήματα όπως γιατί το αρχαιότερο επάγγελμα του κόσμου δεν είναι κατοχυρωμένο, γιατί οι πόρνες, πολυτελείας και μη, δεν πληρώνουν ένσημα, δεν έχουν συντεχνία, δεν έχουν πρότυπα ISO, δεν έχουν ιατροφαρμεκευτική περίθαλψη κλπ, αλλά ποιος χέστηκε γι'αυτά. Μετά θά'πρεπε να συνεχίσω προσπαθώντας να ανακαλύψω γιατί μια γυναίκα καταφεύγει στην πορνεία αντί ας πούμε στην επαιτεία για να βγάλει τα προς το ζην ή τα προς το ευ ζην της, αναλύοντας την αγορά άρα την προσφορά και τη ζήτηση, προσπαθώντας πλέον να ερμηνεύσω την επιθυμία των αντρών κυρίως (αφού υπάρχουν και πόρνοι για την ανάλογη κάλυψη των γυναικείων αναγκών) και την ανάγκη να πάνε να πληρώσουν για να γαμήσουν, ειδικά σήμερα που ξοδεύεσαι όσο δεν πάει άμα είσαι παντρεμένος (άρα γιατί να μην πηδάς αυτό που πληρώνεις έτσι κι'αλλοιώς) και απ'την άλλη είναι τόσο εύκολο να γαμήσεις χωρίς να πληρώσεις ούτε ευρώ (εκτός ίσως απ'τη γρήγορη σύνδεση του ίντερνετ αν η γνωριμία θα γίνει μέσω facebook ή twitter ή τον καφέ σου ή το ποτό σου αν η γνωριμία θα γίνει σε καφέ ή κλαμπ, ενώ στη δουλειά για παράδειγμα είναι εντελώς δωρεάν). Και θά'πρεπε να τελειώσω προσπαθώντας ν'ανακαλύψω ποιο το ποσοστό κινδύνου εξάπλωσης του ιού από παντρεμένους που πήγαν μαζί τους μέσω των γυναικών τους, βγάζοντας λανθασμένα συμπεράσματα όπως για παράδειγμα πως για να πηγαίνει ο άλλος στις πουτάνες σημαίνει δε γαμά τη γυναίκα του άρα δεν υπάρχει κίνδυνος, έστω κι'αν αυτή αφού δεν τη γαμά αυτός πηδιέται μ'άλλους που μάλλον δεν πήγαν με τις πουτάνες αφού γαμάνε αυτήν, ή επίσης πως ακόμα κι'αν την γαμά δεν τον ικανοποιεί σε διάφορα άρα είναι ξενέρωτη άρα δεν την γαμάει άλλος αφού μάλλον δεν ελκύει κανένα, άρα ακόμα κι'να της το μεταδώσει θα μείνει μεταξύ τους. Αλλά και πάλι ποιος χέστηκε για όλα αυτά...

Οπότε ερχόμαστε στο φλέγον θέμα. Γιατί να στιγματιστεί μια γυναίκα, ανεξάρτητα αν είναι πόρνη ή όχι, επειδή έχει AIDS και έσπειρε τον θάνατο σε μια πόλη, είτε εις γνώσιν της είτε όχι, με τη δημοσίευση της φωτογραφίας της. Και γιατί, αυτό κι'αν είναι παλαβό για μένα, να μην δημοσιευτούν και οι φωτογραφίες των διάφορων κατά καιρούς παιδεραστών που συλλαμβάνονται, ή ακόμα και των 3 τόσο χιλιάδων ανδρών που πήγαν μαζί της (και τώρα που ανακάλυψαν άλλες 5, των 15 χιλιάδων αντρών). Και πώς μπορώ τώρα να πω σε κάποιον που σκέφτεται έτσι πως αφού ήταν τόσο αφελείς οι τόσες χιλιάδες άντρες που πήγαν μαζί τους, θα είναι το ίδιο αφελείς για να πουν 'δεν είναι γι'αυτήν που πήγαμε εμείς που λέει, θά'ναι γι'άλλη' και μόνο αν δουν τη φωτογραφία της ίσως μπουν στον κόπο να κάνουν εξετάσεις. Εκτός αυτού, αν δημοσιοποιείται η φωτό ενός εν ψυχρώ ή εξ αμελείας δολοφόνου, μήπως δεν είναι η ίδια περίπτωση ακριβώς, με διαφορετικό απλά μέσο?

Και τώρα πάμε στις φωτό και τα ονόματα των παιδεραστών. Ας πούμε ότι δημοσιοποιούνται κι'αυτές. Σας ρωτώ. Για σας τι διαφορά θα κάνει? Ή για σας τι διαφορά έκανε που δημοσιεύτηκε μια φωτό άγνωστης γυναίκας που δουλεύει σαν πόρνη και έχει AIDS? Κεντρίζει το αίσθημα δικαιοσύνης που έχετε στα σώψυχά σας? Άλλη μαλακία ν'ακούσω να μ'αρέσει έχετε? Κι'αν δεν σκέφτεσται τα παιδιά του παιδεραστή που θα υποφέρουν μια ζωή και θα πρέπει να φύγουν όσο πιο μακρυά γίνεται, δεν σκέφτεσται τα παιδιά θύματά του που όλοι θα τους βλέπουν και θα τους συμπεριφέρονται από παράξενα μέχρι και υποτιμητικά? Μπορείτε να σκεφτείτε πως περίπου συμπεριφέρεστε σαν τους θεατές στην αρένα φωνάζοντας υπέρ ή κατά του μονομάχου αναλόγως της καύλας τους?

Προσωπικά είμαι ενάντια στη δημοσιοποίηση φωτογραφιών, ακόμα κι'ονομάτων αλλά τις θεωρώ αναγκαίο κακό όταν είναι για προστασία και ενημέρωση, φτάνει να υπάρχει πραγματικό όφελος κι'όχι απλή ικανοποίηση της ματαιοδοξίας του κόσμου. Ζούμε σε μια σάπια κοινωνία που όπως είπα και παλιά της αρέσει να κρίνει και να κατακρίνει χωρίς να κρίνεται, να είναι ενάντια στον πράττοντα κι'όχι στην πράξη, να κάθεται και να περιμένει το θαύμα, απλά κατηγορώντας τους πάντες και τα πάντα για την κατάντια της. Είμαστε η κοινωνία που κατηγορεί ότι δε μπορεί να κάνει κι'όχι ότι δεν πρέπει να γίνεται, ψηφίζει κάποιον απλά για να μη βγει ο άλλος, δεν ξέρει που πάει και τι κάνει, και το πιο σημαντικό είναι το να είναι ο καθ'ένας πιο πλούσιος και πιο γαμιάς (και γαμιόλα) απ'τον άλλο. Όλοι έχουμε άποψη, όλοι είμαστε ξερόλες κι'όλοι οι άλλοι είναι καλοί αν συμφωνούν μαζί μας. Μ'αυτά τα μυαλά θα πάμε για εκλογές, ναι? Αυτό στο επόμενο.

Προς το παρόν να θυμάστε. Νά'χετε πάντα προφυλακτικά μαζί σας και να τα χρησιμοποιείτε, ακόμα κι'αν πηδάτε τη γυναίκα του γείτονα που την ξέρετε, ακόμα κι'αν πηδάτε τη γυναίκα σας. Δεν ξέρετε ποιος άλλος μπορεί να την πηδά. Κι'αν δεν είστε αιμοδότες, κάντε και μια εξέταση για σεξουαλικά νοσήματα καλού κακού...

Πέμπτη 3 Μαΐου 2012

ΕΛΛΑΔΑ ΕΧΕΙΣ ΤΑΛΕΝΤΟ S04E06 [29/04/2012] ANT1



Εικοστό δεύτερο λεπτό περίπου...

Aerosmith - Amazing



Κι'εκεί που έλεγα να γράψω για την ... αυτοκτονία μου, τα γεγονότα τρέχουν. Προηγούνται οι εκλογές κι'οι πουτάνες...

I Lay Down...



Έχει απόλυτο δίκηο... Όταν θες κάτι πραγματικά, όλο το σύμπαν συνομοτεί υπέρ σου για να το πετύχεις. Κι'όταν απομακρύνεσαι απ'αυτό που θες, απ'αυτό που σ'αξίζει, όλο το σύμπαν συνομοτεί υπέρ σου βάζοντάς σου τρικλοποδιές για να ξυπνήσεις. Ο κάθε άνθρωπος έχει ένα σκοπό, που όπως λέει κάποιος άλλος μόνο όταν τον ανακαλύψει γίνεται ευτυχισμένος. Και όπως λέει ξανά ο πρώτος, η ζωή δεν είναι σταθμός. Είναι το ίδιο το τραίνο. Εσύ τ'αφήνεις να συνεχίζει το ταξίδι του χωρίς εσένα. Κι'όσο μένεις σε σταθμούς πέραν του 'κανονικού' χάνεις χρόνο, χάνεις τους επόμενους σταθμούς που θα γνώριζες. Γιατί ποτέ δεν ξέρεις ποιος είναι ο τελευταίος...

Όταν σου ζητούν δώσε... Όταν σου ξαναζητήσουν φύγε...

Τρίτη 1 Μαΐου 2012

May it be...



Η φύση είναι γεμάτη καμπύλες. Καμιά ευθεία. Και κύκλους. Μέρα νύχτα, μήνες, εποχές, ζωή. Κύκλους που κανείς δε μπορεί ν'αποφύγει. Άλλοτε μεγάλους, άλλοτε μικρούς. Άλλοτε τεμνόμενους, άλλοτε παράλληλους. Ο καθ'ένας μας ζει τουλάχιστο ένα κύκλο κάθε φορά, συνήθως περισσότερους. Κι'όταν τελειώσει ένας κύκλος, όταν κλείσει και φτάσει το τέλος στην αρχή, είτε ξαναρχίζει είτε αρχίζει ένας εντελώς καινούριος. Πιο μεγάλος ή πιο μικρός, σ'άλλη κατεύθυνση, μ'άλλο χρώμα, άλλη γραμμή, δεν έχει σημασία. Αρχίζει όμως. Είτε το ξέρουμε είτε όχι, είτε το θέλουμε είτε όχι. Ναι, πολλές φορές κλείνει κάποιος κι'αρχίζει άλλος χωρίς καν να το πάρουμε χαμπάρι. Αυτό σημαίνει πως δεν έχουμε αλλάξει, δεν έχουμε βελτιωθεί. Κακό αυτό. Αυτό σημαίνει 'ελέγχω τη ζωή μου', ή 'κάθε μέρα γίνομαι καλύτερος'. Όταν οι κύκλοι που αφορούν αποκλειστικά εμένα κλείνουν όταν το θελήσω εγώ και αρχίζουν όταν το θελήσω εγώ, και κάθε φορά αρχίζουν σ'ένα ανώτερο επίπεδο απ'αυτό που είμαι. Για τους άλλους που είτε τέμνονται, είτε εφάπτονται, είτε είναι παράλληλοι με τους δικούς μου δεν μ'ενδιαφέρει, αν το να μ'ενδιαφέρει σημαίνει να μένω στάσιμος και να κάνω συνέχεια την ίδια διαδρομή. Ναι, αυτό ίσως να σημαίνει πόνο και θλίψη προσωρινά, αλλά μόνο έτσι αλλάζεις επίπεδο. Το θέμα είναι να το θες. Και να έχεις συνειδητοποιήσει πως είναι το δικό σου χέρι που γράφει τους δικούς σου κύκλους...

Καλό μήνα... Και καλό κυκλοξεκίνημα...