Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου

Τετάρτη 24 Φεβρουαρίου 2010

Μοίρες

Εάν στα 40 σου βλέπεις τη ζωή όπως στα 20 σου τότε έχεις χάσει 20 χρόνια απ’τη ζωή σου (Μωχάμεντ Άλι – Κάσιους Κλαίη).


Το ένσικτό σου είναι ξεκάθαρο. Καμιά δεν είναι η γυναίκα της ζωής σου. Μουνιά πολλά, κώλοι πολλοί, βυζιά πολλά. Ξανθές, καστανές, μελαχροινές, κοκκινομάλλες. Καμιά δεν είναι γυναίκα της ζωής σου. Καμιά εκτός από μια. Τη μάνα σου. Κι’η επόμενη γυναίκα της ζωής σου, ή οι επόμενες θά’ναι οι κόρες σου. Κι’αν δεν κάνεις, θα μείνει εκείνη η μια. Δεν θα τρέχεις από πίσω της. Δεν θα λυπηθείς όταν φύγει. Φτάνει να φύγει ικανοποιημένη για δυο πράγματα. Για εκείνη τη στιγμή που έμεινε για πάντα στο χρόνο και για σένα. Οι υπόλοιπες? Παράξενο. Πηδάς ένα σωρό μόνο και μόνο για να διαλέξεις την καταλληλότερη να παντρευτείς και να γίνει μάνα των παιδιών σου.
 
Ολόκληρο το κείμενο ΕΔΩ!!!

Τρίτη 16 Φεβρουαρίου 2010

Ακόμα ένα αργόσχολο ποστ βαρεμάρας...

Επίσης πάντα έλεγα πως μπορεί η κολώνα του σπιτιού νά’ναι ο άντρας, αλλά το σπίτι απ’την οικοκυρά φαίνεται. Αν είναι τίμια και καθαρή η οικοκυρά, τότε και ο άντρας της θά’ναι περήφανος για την οικογένειά του, και τα παιδιά θα είναι πιο άξια. Γιατί, όπως λέω πάντα, η κοινωνία χάλασε απ’τη στιγμή που η γυναίκα βγήκε απ’την κουζίνα και μπήκε στο παζάρι, κι’ας λέτε ότι θέλετε. Ένας άνδρας, όσο καλός κι’αν είναι, δε μπορεί να αναθρέψει σωστά τα παιδιά. Ο άντρας είναι ο κυνηγός, ο κουβαλητής, ο μαχητής. Αυτό που μπορεί να μάθει στα αγόρια του είναι να κάνουν το ίδιο, και στα κορίτσια του απλώς να τους δώσει το παράδειγμα του πως πρέπει να είναι ο άντρας που θα παντρευτούν. Όμως τώρα χάσαμε και μεις το ρόλο μας σαν άντρες στη φύση και την κοινωνία. Χάσαν κι’οι γυναίκες το δικό τους ρόλο. Έχουν μπερδευτεί οι ρόλοι.

Ολόκληρο το κείμενο ΕΔΩ!!!

Δευτέρα 15 Φεβρουαρίου 2010

14th February

Ο έρωτας είναι μέσα μας. Και πολλές φορές χάνεται επειδή το αντικείμενο του πόθου μας κάνει λαδιές. Μετανοιώνουμε κάποιες φορές επειδή πιστέψαμε πως το αντικείμενο του πόθου μας άξιζε όλο τον πόθο που δώσαμε. Μα δεν φταίει αυτό. Στο κάτω κάτω και μεις το απογοητεύσαμε κάποτε, ναι? Αλλά έχουμε κάτι να προσμένουμε για το μέλλον. Να ξαναγεννηθεί ο πόθος, το πάθος, ο έρωτας, για τα πράγματα και τους ανθρώπους που νοιώσαμε στο παρελθόν. Απλά, πάντα περιμένουμε να κάνουν την κίνηση. Και εκείνοι περιμένουν εμάς. Και συνήθως δε συντονίζονται αυτές οι κινήσεις. Και καταλήγουμε σε παράνομους πόθους, ανήθικα πάθη, περιστασιακούς έρωτες, βασικά απογοητευμένοι μιας και πιστεύουμε πως ποτέ ξανά δεν θα ερωτευτούμε παράφορα γιατί δεν υπάρχει ο κατάλληλος άνθρωπος που να μας κάνει να το νοιώσουμε και νά’ναι για πάντα.

Ολόκληρο το κείμενο ΕΔΩ!!!

Παρασκευή 12 Φεβρουαρίου 2010

And the Winner is...

NOT THE EMPEROR!!! Ούτε καν στους επιλαχόντες. Ναι, μαράζωσα. Κι’ας ήμουνα σίγουρος πως δεν θα κέρδιζα. Το βλέπω κι’απ’τα κείμενά σας. Ειδικά κάποιων λες και είναι βγαλμένα από λογοτεχνικά που κέρδισαν Πούλιτζερ. Και είχα να συναγωνιστώ άλλους καμιά 230αριά. Μα αυτά είναι τα όνειρα. Η επιθυμία για το απραγματοποίητο. Ελπίζεις μέχρι το τέλος γι’αυτό που δεν θα γίνει ποτέ. Για το θαύμα. Αυτή είναι και η διαφορά της ελπίδας απ’την αυτοπεποίθηση, τη σιγουριά. Σίγουρος είσαι για τις γνώσεις σου, για τις ικανότητές σου, για σένα. Φτάνει να έχεις επίγνωση του εαυτού σου. Και γνώση των αντιπάλων σου. Κάποτε οι μάχες είναι για λόγους τιμής και αξιοπρέπειας. Εκεί, και σίγουρος να είσαι για την ήττα, απλά αγωνίζεσαι για να ζήσεις ηθικά. Το λέω πάντα. Όταν είσαι χαμένος από χέρι δεν φοβάσαι να χάσεις. Και πολεμάς με το κεφάλι ψηλά και το στήθος προταγμένο. Έτσι κι’αλλοιώς πάντα έτσι πολεμάς. Αλλά άλλο η μάχη για ένα σκοπό κι’άλλο η μάχη απ’τον ενθουσιασμό σου. Ναι, τώρα θ’αρχίσουν όλοι το δεν πειράζει, ήταν ή πρώτη φορά, του χρόνου με το καλό (μου τό’πε κι’ο καθ’όλα ευγενικός τύπος που πήρα τηλέφωνο να δω αν είναι το κείμενό μου στα επιλαχόντα). Έ ρε ψώνιο.

Ολόκληρο το κείμενο ΕΔΩ!!!

Κυριακή 7 Φεβρουαρίου 2010

Άλλος ή αλλοιώς?

Όταν ερχόμουν στον έρωτα εκεί χασκιαζόμουνα. Για μένα ο έρωτας ήταν συναίσθημα παραμυθένιο. Προσπαθούσα να ζήσω στη ζωή όλα τα παραμύθια με αίσιο τέλος. Μέχρι και πρόσφατα, στον έρωτα ήμουνα εκείνο το μικρό παιδί που όταν το μυαλό του δεν είχε κάτι να ασχοληθεί, διασκεύαζε τα παραμύθια που τ’άρεσαν και τα ζούσε με την πριγκίπισσά του. Και φυσικότατα, τον έπαιρνα όσο πιο σοβαρά μπορούσα να πάρω μια πραγματικότητα. Θανατηφόρα σοβαρά.

Ολόκληρο το κείμενο ΕΔΩ!!!

Παρασκευή 5 Φεβρουαρίου 2010

Έλα γύρισε και σκύψε για ένα γρήγορο...

Μα δε μπορώ στα γρήγορα, δε μού’ρχετι. Δεν έχω όρεξη. Θα μας δούνε. Έτσι στο πόδι? Είμαι κουρασμένη. Θα μας ακούσουν τα παιδιά. Τι έπαθες τώρα τελευταία? Για τι με πέρασες, για κανά τσουλί του δρόμου?


Κουβέντες που ποτέ δεν θα ακούσεις από μια φρέσκια γκόμενα. Από παλιά δεν ξέρω. Ποτέ δεν πάλιωσε καμιά μαζί μου για να ξέρω. Απ’τις ελάχιστες, ελαχιστότατες που είχα, εκτός από δυο που έδιωξα ευγενικά, βασικά αποστασιοποιήθηκα λίγο, όλες οι άλλες με φτύσανε. Πρέπει να είμαι πολύ χάλιας τελικά.

Ολόκληρο το κείμενο ΕΔΩ!!!

Τρίτη 2 Φεβρουαρίου 2010

Χειμώνας...

Ναι, η μοναξιά του Χειμώνα είναι ανυπόφορη. Μόνος, κλεισμένος σ’ένα δωμάτιο, ένα σπίτι, ένα διαμέρισμα, δεν έχεις που να πας και τι να κάνεις. Τι κι’αν η φύση έχει πρασινήσει? Τι κι’αν έρχεται η Άνοιξη? Τα βράδυα του Χειμώνα δεν είναι για όλους μαγικά. Και η Άνοιξη για κάποιους είναι μόνο μια ελπίδα. Αλλά είναι η μόνη ελπίδα που έχουν και διατηρούν άσβεστη για μια ζωή. Ελπίζοντας πως θα ανθίσει κι’η δική τους ζωή και του χρόνου επιτέλους να γνωρίσουν τη μαγεία των άδειων σιωπηλών αχνοφωτισμένων δρόμων του Χειμώνα με τη μυρωδιά του καμένου ξύλου στο τζάκι. Στο δικό τους τζάκι, ή έστω στη δική τους γωνιά που θα χαρούν τον έρωτα που άνθισε αυτή την Άνοιξη και θα ζήσει για πάντα στις καρδιές τους, στις ψυχές τους, στο μυαλό τους, στο σώμα τους, στους Χειμώνες τους...

Ολόκληρο το κείμενο ΕΔΩ!!!

Δευτέρα 1 Φεβρουαρίου 2010

Παγιδευμένος σ'ένα άρρωστο μυαλό (appear offline)

Παλιά, πριν καμιά 20αριά χρόνια, ακόμα και να θυμώσω ήταν πράγμα σχεδόν άγνωστο για μένα. Και τώρα, κάποιες που με γνώρισαν λένε πως τους είναι εντελώς αδιανόητο να σκεφτούν, δε μπορούν να με φανταστούν καν πως υπάρχει περίπτωση να θυμώσω. Και δεν θυμώνω για οτιδήποτε παρά μόνο αν προσπαθήσεις να το παίξεις πιο έξυπνος από μένα (ειδικά τώρα που ξέρω και με δίπλωμα μάλιστα ότι είμαι πάρα πολύ) και να με ξεγελάσεις. Φυσικά πάντα εξαρτάται απ’τη διάθεσή μου. Ακόμη κι’αν το παίζεις 16χρονη παρθένα, αγνοώντας πως ουδέποτε θα έκανα μαλακία με μια 16χρονη, και προσπαθείς να σπάσεις πλάκα μαζί μου, ενώ είσαι 35άρα κακογαμημένη ή σαρανταπεντάρης αγάμητος, αν είμαι στη φάση του πολεμιστή θα στα χώσω άγρια, άσχετα ότι μπορεί να παίξω το παιχνίδι σου για λίγο. Αν είμαι στην ήρεμη αισθησιακή μου φάση, θα πω σε σένα μυξοπάρθενο πώς υποσυνείδητα με γουστάρεις και θα σε οδηγήσω στην καύλα και σένα αγάμητε στην απόγνωση και στο θυμό. Αν είμαι στην ευαίσθητή μου φάση, απλώς δεν θα σου ξαναμιλήσω. Πώς θα το καταλάβω? Μα δεν θα το καταλάβω εγώ. Το μυαλό μου, ενώ μιλάμε, θα καταγράφει τα στοιχεία που του δίνονται και θα τα κατατάσσει, κι’ας τα κατατάξει λάθος, βγάζοντας το δικό του συμπέρασμα. Γιατί βλέπεις, έστω και πίσω από μια ιστοσελίδα, δύσκολο να κρύψεις το υποσυνείδητο.

Ολόκληρο το κείμενο ΕΔΩ!!!