Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου

Δευτέρα 28 Φεβρουαρίου 2011

Vivaldi Four Seasons Spring Sand Animation film Ferenc Cakó



Άντε! Καλό μήνα νά'χουμε! Και μια Άνοιξη που θα μας φέρει ότι προσδοκούμε! Φιλιά!

Πρωινό...



Έξω κάνει ψοφόκρυο. Ενίοτε ο ήλιος κρύβεται πίσω από μαύρα σύννεφα που ξαφνικά ξεφορτώνουν στη γη ότι μάζεψαν απ'τις θάλασσες, τους ποταμούς, τις λίμνες. Οι αγροί είναι εδώ και λίγο καιρό ολοπράσινοι. Οι λεμονιές κι'οι πορτοκαλιές φορτωμένες με ζουμερούς καρπούς με έντονο χρώμα. Οι αμυγδαλιές άνθισαν και πάλι στέλνοντας το χαρμόσυνο μήνυμα της Άνοιξης. Τα χελιδόνια επιστρέφουν σιγά σιγά. Ήδη η μια φωλιά απ'τις 4 στο σπίτι μου έχει νοικάρηδες. Είτε το θες είτε όχι η φύση ζωντανεύει χαμογελαστά, υποχρεώνοντάς σε να νοιώσεις αυτήν την αλλαγή μ'όλους τους τρόπους. Χαμογελάς, η λίμπιντο κτυπά κόκκινο, η σκέψη πετά, η καρδιά κτυπά. Ο κύκλος της ζωής ξαναρχίζει απ'την αρχή. Η ζωή κυλά στο δρόμο που χάραξε στο σύμπαν. Κι'εσύ ζεις με ένα και μοναδικό σκοπό. Να τη χαρείς...

Κυριακή 27 Φεβρουαρίου 2011

Ονόματα...



Νέα Υόρκη, Ατλάντα, Ορλάντο, Μαϊάμι, Τζαμάϊκα, Κέυμαν, Παρίσι, Μπορντώ, Στρασβούργο, Ρώμη, Βενετία, Μιλάνο, Τορίνο, Γένοβα, Φλωρεντία, Μονακό-Μόντε Κάρλο, Κάννες, Νίκαια, Σάλτσμπουργκ, Ίνσμπουργκ, Μόναχο, Κολωνία, Αμβούργο, Άμστερνταμ, Ρότερνταμ, Βρυξέλες, Μπρύγ, Λουξεμβούργο, Βατερλώ, Ζυρίχη, Ελσίνκι, Κοπενχάγη, Δουβλίνο, Γιοχάνεσμπουργκ, Κέηπ Τάουν, Λίβινγστον, Ζάμβια, Τυνησία, Αβάνα, Βαραδέρο, Μέξικο, Ακαπούλκο, Γκουανταλαχάρα, Μαδρίτη, Σεβίλη, Μαρβέγια, Αλάμπρα, Βαλένθια, Βαρκελώνη, Αθήνα, Θεσσαλονίκη, Πάτρα, Μύκονος, Κρήτη...

Ωραία ονόματα... Τα πλείστα γυναικεία... Αλλά σ'αυτήν την παράγραφο δε μπορούν να μπουν γυναικεία ονόματα. Ούτε καν ψευδώνυμα. Κι'όμως, το μυαλό ταξιδεύει το ίδιο εύκολα σε μια πόλη και σε μια γυναίκα. Κορμί, καρδιά, ψυχή, παλμός, ρυθμός, φώτα, δρόμοι, κτίρια. Θυμάται τη μυρωδιά, τη συγκίνηση, τις γεύσεις, τους ήχους... Κάποιες στιγμές ευτυχίας, ελάχιστες στιγμές απογοήτευσεις και τι μένει? Γλυκές αναμνήσεις... Αναπολείς το παρελθόν με χαμόγελο, μια γλυκειά πίκρα και μια απορία. Πώς νά'ναι τώρα? Είτε οι πόλεις, είτε οι γυναίκες. Έτσι κι'αλλοιώς οι πλείστες έχουν μπει στην καρδιά σου. Είτε πόλεις είτε γυναίκες. Στις πλείστες άφησες ένα κομμάτι απ'την καρδιά σου. Και μιαν ευχή. Αν ποτέ τις ξαναδείς, τις ξαναζήσεις, η ηδονή νά'ναι η ίδια...

Πέμπτη 24 Φεβρουαρίου 2011

Να...



Μελετάς τις επιλογές σου... Να μιλήσεις με φίλες, να αστειευτείς με άλλες, ν'ακούσεις αγαπημένες εκπομπές, να δεις μια ταινεία, να γράψεις ποστ, να κάνεις σεξ, φυσικό, διαδικτυακό, τηλεφωνικό δεν έχει σημασία, ν'ακούσεις μουσική, να διαβάσεις ένα βιβλίο, να διαβάσεις διάφορα ποστς, να ονειρευτείς, να σχεδιάσεις, να... Χαλάρωσες... Καλύτερός σου φίλος αυτή τη στιγμή ο Μορφέας...

Τα λέμε...



Υπάρχουν φορές που κοιτάω και λυπάμαι... Λυπάμαι όχι για την άγνοια κάποιων πολλών ή συγκεκριμένων, αλλά για το πόσο διαφορετικοί θα γίνουν με την αλήθεια. Την αλήθεια που θα γκρεμίσει την πλάνη που έφτιαξαν οι ίδιοι για τον εαυτό τους...

Υπάρχουν και φορές που κοιτάζω την αλήθεια. Και λυπάμαι. Λυπάμαι που κάποιες στιγμές, κάποιες ώρες, αναλίσκονται στις ηδονές μόνο και μόνο για να νοιώσουμε καλύτερα, ή να ξεχάσουμε. Στιγμιαία...

Υπάρχουν φορές που νοιώθεις πως ήρθε ο καιρός να κάνεις ένα μεγάλο διάλειμμα. Άλλες πως ήρθε ο καιρός να διαγράψεις κάθε τι παλιό. Και εκεί παγώνεις...

Υπάρχουν φορές που απλά ζεις. Και συ θες να υπάρχεις. Και διαγράφεις ότι σε κάνει να ζεις, ή τουλάχιστο θες να το διαγράψεις. Γιατί ξέρεις. Αυτό δεν σ'αφήνει να υπάρξεις...

Σταματάς, σκέφτεσαι, αποφασίζεις ή δεν αποφασίζεις, προχωράς ή συνεχίζεις... Τα λέμε... Φιλιά...

Δευτέρα 21 Φεβρουαρίου 2011

Καληνύχτα - Δήμητρα Γαλάνη - Τάνια Τσανακλίδου




Μη φοβάσαι... Είμαι εδώ... Καληνύχτα...

Σάββατο 19 Φεβρουαρίου 2011

Πώς σας λένε μωρό μου?




Κόντευε μεσημέρι. Ο υδράργυρος ανέβαινε κατακόρυφα. Η υγρασία δυσκόλευε ακόμα περισσότερο την αναπνοή του. Απ’τα χειρότερα Σάββατα αυτού του Μάη. Σαν να’ταν Αύγουστος. Οι οδηγίες φαίνονταν ξεκάθαρες. ‘Κατεβαίνεις στην πλατεία Βικτωρίας και όπως ανεβαίνεις τις σκάλες διασχίζεις το δρόμο με τις μπάλες. Όταν τελειώσει στρίβεις αριστερά και μετά 2ο ή 3ο δεξιά. Θα το καταλάβεις απ’τις λάμπες που ανάβουν στις εξώπορτες’. Πήρε το μετρό. Ο σταθμός στην πλατεία Βικτωρίας κλειστός λόγω έργων. Κατέβηκε στον προηγούμενο. Δύσκολα περπατούσε. Αντοχή μηδαμινή. Το κάπνισμα άρχισε πλέον να δείχνει τα δόντια του. Ένας πόνος στο στήθος τον βασάνιζε εδώ και λίγο καιρό, που μεγάλωνε με την κούραση, τη ζέστη και την υγρασία. Σταμάτησε σ’ένα περίπτερο για νερό και λίγες ανάσες. Συνέχισε. Φτάνει σε μια πλατεία με μπάλες στο έδαφος. ‘Αυτή πρέπει να’ναι’ σκέφτηκε. Κοιτάζει δεξιά. Βλέπει ένα δρόμο με μπάλες καρφωμένες στο πεζοδρόμιο. Τά’χασε. Οι οδηγίες ήταν τόσο ξεκάθαρες. Αλλά δε μιλούσαν για πλατεία. Μόνο για δρόμο με μπάλες. Σταμάτησε και πάλι για ανάσα. Πήρε το δρόμο. Προχώρησε τέρμα. Έστριψε αριστερά. Πολλά λεωφορεία. Προχώρησε μέχρι το τέρμα. Κατάλαβε πως πήρε λάθος κατεύθυνση. ‘Μάλλον εδώ θα’ναι το Πεδίο του Άρεως. Λεωφορεία για την Terra Vibe’ σκέφτηκε. Θα του χρησίμευε για το βράδυ η ανακάλυψή του, για τη συναυλία που θα πήγαινε. Όμως τώρα ήξερε πως θα’παιρνε ταξί. ‘Να και κάτι καλό που βγήκε απ’την ταλαιπωρία’ ξανασκέφτηκε και πήρε το δρόμο της επιστροφής.



Έφτασε στην πλατεία. Ζευγαράκια και παρέες έπαιρναν τον καφέ τους στις γύρω καφετέριες. Του φάνηκε πως τον κοίταζαν με περιφρόνηση. Λες και ήξεραν που πήγαινε και τι θα’κανε και το κατάκριναν. Φτάνει στη λεωφόρο. Περνά απέναντι και προχωρά αριστερά. Ήθελε να’ναι σίγουρος. Κάθε δρομάκι που συναντούσε κοίταζε καλά. Κάποια στιγμή είδε περίπου στο μέσο του στενού 2 λάμπες αναμμένες. Κοίταξε τη διεύθυνση. Δεν του’λεγε κάτι. Προχώρησε. Έφτασε στο επόμενο στενό δρόμο. Κοίταξε καλά στα δεξιά του. 4 λάμπες στη γραμμή αναμμένες. ‘Εδώ θα’ναι’ σκέφτηκε. Κοίταξε τη ταμπέλλα με τη διεύθυνση ξανά. ‘Ναι, εδώ είναι’ είπε με σιγουριά πλέον. Προχώρησε και ακούμπησε στον τοίχο απέναντι απ’την τέταρτη εξώπορτα. Άναψε τσιγάρο. Παρατηρούσε τα σπίτια για ν’αποφασίσει σε ποιοι θα μπει. Λες και απ’την εξώπορτα θα καταλάβαινε σε πιο θα περνούσε καλύτερα. Πέρασε από μπροστά του μια μαμά με το παιδάκι της. Την κοίταξε στα μάτια. Τον κοίταξε κι’αυτή. Σκέφτηκε πως αν δεν είχε το παιδάκι της μαζί ίσως να σταματούσε να τον ψαρέψει. Χαζομάρες. Συνέχισε να καπνίζει και να παρατηρεί. Απ’το τέταρτο σπίτι, αυτό που ήταν απέναντί του βγήκε κάποιος. Προχώρησε λίγα βήματα, ξεκλείδωσε το μηχανάκι του, έβαλε το κράνος του και έφυγε. Άναψε ακόμα ένα τσιγάρο. Κάποιος ήρθε και στάθμευσε με το μηχανάκι του στη θέση του άλλου που έφυγε. Πήρε το κράνος του και κατευθύνθηκε στο πρώτο σπίτι. Φαινόταν βιαστικός, λες και είχε ραντεβού. Ανέβηκε τα σκαλιά και μπήκε μέσα. Σε 3 λεπτά βγήκε. Πήγε στο δεύτερο. Κατέβηκε τα σκαλιά και μπήκε μέσα. Σε 3 λεπτά βγήκε και κατευθύνθηκε στο τρίτο.


Τελείωσε το τσιγάρο του. Το πάτησε στο έδαφος και προχώρησε στο τέταρτο σπίτι. Ο διάδρομος απ’το δρόμο μέχρι την πόρτα ήταν ντυμένος με χρωματιστά κεραμικά. Η πόρτα ανοιχτή. Προχώρησε στο βάθος. Ένα μικρό σαλόνι με μια τηλεόραση. Βλέπει μπροστά του μια μεσόκοπη γυναίκα.


-Γεια σας.


-Καλώς τον. Θέλετε την …?


-Ναι.


-Κάνει όλες τις στάσεις, πισοκολλητό, τσιμπούκι, 20 ευρώ.


-Ο.Κ. Εδώ μπαίνω?


-20 ευρώ.


-Γεια σου μωρό μου, τι κάνεις?


Ένα ξανθό μωράκι, λεπτό και όμορφο φάνηκε απ’την εσωτερική κάμαρα. Έβγαλε τα λεφτά να πληρώσει. Ακούει την μεσόκοπη να χαιρετά κάποιον πίσω του και τη μικρή να τον βλέπει με ύφος κενό. Γυρίζει. Ο τύπος με το κράνος. Πάλι ήρθε δεύτερος. Δε μπορούσε να καταλάβει την επιμονή του σώνει και καλά να πηδήξει εκείνη τη στιγμή. Πλήρωσε και μπήκε στο δωμάτιο. Έβγαλε τα ρούχα του και τα κρέμασε. Το δωμάτιο με φωτισμό μπλε και μωβ, ένας νιπτήρας, ένας καθρέφτης σχετικά μεγάλος στο πλάι, μια τηλεόραση ψηλά, μια πολυθρόνα και φυσικά ένα διπλό κρεβάτι. Ξάπλωσε. Ακόμα ανάπνεε βαριά απ’την στηθάγχη. Άνοιξε η πόρτα και μπήκε η μικρή. Του καθάρισε το πέος με γάζα και αποστειρωτικό και άρχισε να τον πιπάρει βογκώντας.


-Πώς σας λένε? τον ρώτησε. Της είπε το όνομά του.


-Εσένα? τη ρώτησε. Τ’απάντησε. ‘Κι’από πού είσαι?’ τη ξαναρώτησε. Τ’απάντησε και πάλι. Και συνέχισε να τον πιπάρει βογκώντας.


-Θέλω να σε πηδήξω τώρα, της είπε. Ανασήκωσε το πλεκτό που φορούσε και κάθησε πάνω του. Αναπηδούσε γρήγορα. Της έπιασε τα βυζιά. Είχε κάνει πλαστική. Πήγε να τις σφίξει τις ρώγες. ‘Όχι’ του είπε.


-Θέλω να στα γλείψω, της είπε.


-Καλά δεν σας είπαν τι δικαιούστε να κάνετε και τι όχι? τον ρώτησε με ύφος έντονο.


-Μού’παν αλλά δεν θυμάμαι, της απάντησε.


Συνέχισε να χοροπηδά πάνω του. ‘Τελείωσες μωρό μου?’ τον ρώτησε. ‘Όχι’ της απάντησε. ‘Αργείτε και περιμένουν κι’άλλοι’ του είπε με τρόπο που έδειχνε περισσότερο αγωνία παρά θυμό. ‘Έλα μωρό μου να κάνουμε πισοκολλητό’. Διπλώθηκε στα 4 και μπήκε μέσα της. Έβλεπε στον καθρέφτη το σωματάκι της να σπαρταράει στα χέρια του ενώ μπαινόβγαινε μέσα της. Πλησίαζε. ‘Θέλω να τελειώσω στο στόμα σου’ της είπε. Ξάπλωσε ανάσκελα. Τον πήρε στο στόμα, χωρίς προφυλακτικό. Τελείωσε. Τα ρούφηξε όλα. Του φάνηκε πως τα κατάπιε όλα. Τον σκούπισε προσεκτικά και βιαστικά. Πλύθηκε και βγήκε απ’το δωμάτιο αποχαιρετώντας τον. ‘Καλό απόγευμα μωρό μου’ του είπε.


‘Πουτάνες’ αναφώνησε. Μάλλον για όλες εκείνες τις γυναίκες που πέρασαν απ’τη ζωή του και έφυγαν με τον ίδιο τρόπο. Έμεινε ξαπλωμένος να συνέλθει. Ανέσαινε δύσκολα. Δεν θα πέρασε ένα τρίλεπτο κι’άκουσε τη βρύση απ’το διπλανό δωμάτιο να τρέχει. Ντύθηκε και βγήκε. Άλλα τρία άτομα περίμεναν στο σαλονάκι. Χαιρέτησε. Η μικρή τον έβλεπε με ύφος περίλυπο.


Βγήκε στο δρόμο. ‘Είναι καλή?’ τον ρώτησε κάποιος που δεν άντεξε να περιμένει κι’ έφευγε μαζί του. ‘Για τσιμπούκια ναι’ τ’απάντησε. Η πόλη του φάνηκε το ίδιο βρώμικη όπως τον εαυτό του…

Κανείς...



... σαν τον Αυτοκράτορα... Λένε...

Παρασκευή 18 Φεβρουαρίου 2011

Look away...



Look away...

Νοιώσε...



Το ξέρεις. Μετά το Χειμώνα θά'ρθει η Άνοιξη. Μετά τη συννεφιά θα έρθει η λιακάδα. Μετά τη νύχτα η μέρα. Μετά τη θλίψη η χαρά. Μετά το λάθος το σωστό. Μετά το πέσιμο το πέταγμα. Μετά την ήττα η νίκη. Μετά το όνειρο η ζωή. Και συ θά'σαι εκεί να τη χαρείς. Όλα αυτά που σ'αξίζουν, όλα αυτά που θες. Και γω εδώ, κοντά σου. Να σου κρατώ το χέρι και σήμερα και αύριο. Χαμογέλα λοιπόν. Κι'αν το σήμερα σε σκοτώνει το αύριο θα σε ξαναγεννήσει. Γιατί δεν το περιμένεις απλά. Παλεύεις γι'αυτό. Γι'αυτό και θα νικήσεις. Και να θυμάσαι. Ακόμα κι'αν είναι η συννεφιά, ακόμα κι'αν δεν την βλέπεις, είναι πανσέληνος. Νοιώσε την. Νοιώσε με. Νοιώσε...

Τετάρτη 16 Φεβρουαρίου 2011

Η χαρά της γυναίκας...



Λογικά θά'πρεπε να βάλω για τα τραγούδι το 'Ροζ' του Μηλιώκα νομίζω. Το θυμάστε? Τουλάχιστο έχει σχέση με λίγα απ'αυτά που σκεφτόμουνα να γράψω. Του Βαλεντίνου λοιπόν ήμουνα σε ορεινό θέρετρο με τη γυναίκα μου. Set menu το βράδυ. Ενώ τρώγαμε ο νεαρός στο διπλανό τραπέζι βγάζει κάτι απ'την τσέπη του σακκακιού του, σηκώνεται, γονατίζει στο πλάι της κοπέλλας του και της κάνει πρόταση γάμου. Εκείνη γελάει και δέχεται. Χαμογελάμε με τη γυναίκα μου. Είναι ωραίο οι νέοι να κάνουν όνειρα, κι'ας αντιγράφουν τους μεγάλους. Υπάρχουν ίσως και πιο πρωτότυποι τρόποι να ζητήσεις σε γάμο την καλή σου. Όπως ο άντρας μιας γνωστής μου που της είπε 'Στις 8 του Γεννάρη έκλεισα εκκλησία για να παντρευτούμε'. Και σίγουρα κι'άλλοι. Και μετά θυμήθηκα. Ποτέ δεν έκανα πρόταση γάμου στη γυναίκα μου. Ποτέ. Απλά πήρα τους γονείς μου και το νονό μου στο σπίτι της για να γνωριστούν με τους γονείς της. Έτσι απλά. Την προειδοποίησα φυσικά για να μαγειρέψουν...

Όμως απόψε δεν ήθελα να γράψω γι'αυτό. Ούτε για τους γάμους που σιγά σιγά χάνουν ότι μαγικό είχαν όταν ξεκινούσαν. Ούτε για τις εξωσυζυγικές απολαύσεις που είτε διαλύουν κάποιους γάμους είτε συντηρούν για πάντα αρκετούς. Ήθελα να γράψω για άλλα πράγματα. Όπως τα χάδια και τα παιχνίδια που θέλουν οι γυναίκες απ'τους συντρόφους τους, όπως τότε που ήταν μικρές και τά'παιρναν απ'το μπαμπά τους, ανεξάρτητα απ'την αγριότητα του πηδήματος που θα έχουν με το σύντροφό τους... Και τ'αγόρια που δεν κατάφεραν να ανδρωθούν και ζηλεύουν πολύ, λατρεύουν τις γυναίκες γιατί θέλουν ν'αρπαχτούν από κάπου, τις αγαπάνε δήθεν αλλά μόνο τον εαυτό τους αγαπάνε, κάνουν σκηνές, νομίζουν πως είναι κτήμα τους, προσπαθούν να εξαγοράσουν την αγάπη τους με ακριβά δώρα, με επαναλαμβανόμενα 'Σ'αγαπώ', με συχνά τηλεφωνήματα, με 'έλεγχο', με δυο καφέδες και αμέσως όνειρα για νύκτες ολάκερες να κοιμηθούν αγκαλιά, για ταξίδια και περιπάτους χεράκι χεράκι και όλα αυτά, πράγματα που αρκετοί άνδρες έχουμε κάνει μικροί και ακόμα κάνουν πολλοί.

Όχι, δεν είμαι εναντίον. Αντίθετα. Αλλά είναι δεδομένο. Άντρας που ερωτεύεται σύντομα και παράφορα και θέλει ιδιοκτησιακό καθεστώς τη γυναίκα που ερωτεύτηκε, άντρας που γυρεύει πράγματα από γυναίκα που δε μπορεί να του δώσει ή έστω δε θέλει να του δώσει τα συγκεκριμένα, άντρας που ξαφνικά όλη του η ζωή είναι μια γυναίκα, παντρεμένη ή ελεύθερη, μεγαλύτερη ή μικρότερη δεν έχει σημασία, δε μπορεί ούτε να χαρεί ούτε να χαρίσει τη χαρά σε γυναίκα. Γιατί είναι παιδί ακόμα στο μυαλό και ανώριμος συναισθηματικά, κάποιοι σε σημείο επικίνδυνο. Και υπάρχει μεγάλη διαφορά μεταξύ του ανώριμος συναισθηματικά και παιδί στην καρδιά.

Ζούμε σε μια κοινωνία που δύσκολα ανδρωνόμαστε. Όλοι οι άντρες έχουμε μάθει πως εκείνο που μετρά είναι ο αριθμός, σε μια κοινωνία που όλοι νομίζουμε πως τα ξέρουμε όλα, οι άντρες δεν δίνουν πλέον σωστά παραδείγματα στα νέα αγόρια, στα παιδιά τους και οι γυναίκες καταδέχονται άντρες ανώριμους για να μη νοιώθουν μοναξιά ή μειονεκτικά απέναντι σ'αυτές που διαλαλούν πως καλοπερνάνε σεξουαλικά, κι'ας ψεύδονται ασύστολα. Και όμως, η ευτυχία που θα δώσεις σε μια γυναίκα δεν είναι τα 10 λεπτά ή έστω οι 3 ή 4 ώρες που θα κρατήσει ένα άγριο σεξ ή ακόμα και όργιο. Είναι ότι θα της μείνει μετά. Αν θα σε σκέφτεται με χαμόγελο αδημονώντας πότε θα ξαναβρεθείτε, έστω και για να πείτε μια κουβέντα, ν'ανταλλάξετε ένα χάδι, ένα φιλί, μια ματιά.

Θα επανέλθω σίγουρα στα συγκεκριμένα θέματα. Μέχρι τότε απλά θα συνεχίσω να λυπάμαι. Να λυπάμαι αυτούς που ποτέ δεν θα ανδρωθούν και μένα που δε μπορώ να κάνω τίποτα γι'αυτό. Εκτός απ'το να προσπαθώ να δώσω λίγη χαρά...

Κυριακή 13 Φεβρουαρίου 2011

Ένα κομμάτι καρδιά...



Για μένα η αγάπη είναι ανιδιοτελής. Και ο έρωτας εγωιστής. Αγαπάς μια ψυχή, όμοια με τη δική σου, με τον πόνο που κουβαλάς, τον πόνο που κουβαλά, κάνοντας κάποιες ή και πολλές θυσίες για το καλό της, μην περιμένοντας ποτέ κάτι σ'αντάλλαγμα παρά μόνο να είναι καλά, για νά'σαι και συ καλά. Ναι, μόνο οι ψυχές που πόνεσαν μπορούν ν'αγαπήσουν. Κι'ο έρωτας κάτι παρόμοιο είναι. Απλά έχει να κάνει περισσότερο με το μυαλό και το κορμί. Και αντιστρέφονται οι όροι. Ότι κάνεις στον έρωτα το κάνεις για σένα. Ακόμα και η ηδονή που της προσφέρεις είναι για σένα. Στην αγάπη δε χωράει το σεξ. Ούτε ο έρωτας. Στον έρωτα χωράει το σεξ. Έστω κι'αν το σεξ θεωρείται αυθύπαρκτο. Σε κάποιους είναι. Αυτούς που τίποτε δεν τους ενδιαφέρει παρά ο εαυτός τους. Σε κάποιους όχι. Αυτούς που τους ενδιαφέρει ο εαυτός τους μέσα απ'τους άλλους. Πάντα υπάρχει ο έρωτας, το πάθος, έστω και στιγμιαία. Έτσι κι'αλλοιώς υπάρχουν μέσα μας. Απλώς γυρεύουν αντικείμενα πόθου να εκδηλωθούν. Και πάντα υπάρχει η επιλογή μεταξύ αυτών των αντικειμένων. Όπως και μεταξύ των ψυχών που θ'αγαπήσουμε. Κι'ας ερχόμαστε κοντά απ'το πάθος. Κι'ας ερχόμαστε κοντά απ'τα κορμιά, τα μυαλά, τα λόγια, τα μάτια. Κι'ας ερχόμαστε κοντά απ'τον πόνο. Σιγά σιγά καταλαμβαίνεις αν μοιάζετε ή όχι. Κι'αν μοιάζετε φουντώνει η αγάπη. Κι'ας μείνει μόνο αγάπη, αγνή, καθάρια. Αν όχι απλά μένει ένα χαμόγελο στην καρδιά. Ξέρεις πως το χάδι της αγάπης, η αγκαλιά, το φιλί, δεν πήγαν χαμένα. Γιατί ένοιωσε καλά. Κι'αυτό σ'έκανε να νοιώσεις καλά. Κι'αν όποτε φεύγεις αφήνεις ένα κομμάτι της καρδιάς σου πίσω, μην ξέροντας αν θα το κρατήσει μέχρι να γυρίσεις, αν θα το κάνει οδηγό να σ'ακολουθήσει ή αν θα το πετάξει, πάλι χαμογελάς. Γιατί ένα κομμάτι της καρδιάς σου για σένα δεν είναι τίποτα. Αν ξέρεις ν'αγαπάς έχεις περίσσεια για όλο τον κόσμο. Αλλά γι'αυτήν είναι πολύ, είναι τεράστιο. Είναι ότι πάντα χρειαζόταν, ένα βάλσαμο στον πόνο της, για να μπορέσει να συνεχίσει. Και συ γι'αυτό την αγάπησες. Όχι για να την ερωτευτείς, ούτε για το κορμί της. Έχεις πληθώρα αντικείμενων πόθου και έρωτα για να διαλέξεις. Και το κάνεις έτσι κι'αλλοιώς. Γιατί υπάρχει πληθώρα κορμιών που θέλουν τον έρωτά σου. Γιατί είσαι ο έρωτας, μην το ξεχνάς. Αλλά αυτήν την αγάπησες για εκείνην. Για εκείνη τη ψυχή που πονά όπως τη δική σου. Για εκείνο το χαμόγελο που έκανες να σκάσει στο προσωπάκι της. Για εκείνη τη χαρά που φτερούγησε στην καρδιά της. Και αυτό σ'έκανε να νοιώσεις καλύτερος άνθρωπος. Γιατί αγάπησες ακόμα μια φορά. Ανιδιοτελώς. Με χαμόγελο...

Έρωτας...



Αγάπη, έρωτας, πάθος... Πάντα το λέω, άσχετα με την εμπορικότητα των γιορτών, πως είμαι υπέρ αυτών. Όχι για να κάνουμε δώρα, όχι για να δείξουμε την αγάπη μας ή το ενδιαφέρον μας πιο έντονα ή ειδικά αυτή τη μέρα, ή για να κεράσουμε - στο κάτω κάτω γιατί να γιορτάζω την ονομαστική μου γιορτή ή τα γενέθλιά μου - αλλά γι'αυτή την ατμόσφαιρα που δημιουργείται, που μπαίνεις στο κλίμα. Όπως τα Χριστούγεννα, την Πρωτοχρονιά, το Πάσχα, διακοπές το καλοκαίρι, γλυκάδες του Βαλεντίνου. Να ξαναγίνουν, όσοι μπορούν τουλάχιστο, παιδιά. Όπως θυμούμαι τότε που ο έρωτας ήταν απόλυτος, μοναδικός. Με τις τεράστιες κάρτες snoopy, τ'αρκουδάκια, τα τριαντάφυλλα. Και τώρα, που ο έρωτας είναι μέσα μου και μοιράζεται απλόχερα, μ'αυτές τις γλυκές αναμνήσεις. Γιατί σήμερα είναι ωραίο που δεν έχει μείνει ο πόνος κι'η πίκρα στην καρδιά και στο μυαλό αλλά η χαρά, η γαλήνη, νοσταλγία... Είναι ωραίο να μπορείς να δώσεις την καρδιά σου ακέραιη και να την κρατάς ταυτόχρονα μέσα σου. Να είσαι εσύ κι'όταν τελειώσει ότι ωραίο έζησες να μπορείς να συνεχίσεις. Είναι ωραίο να μπορείς να αγαπάς ψυχές σαν τη δική σου, να ερωτεύεσαι όποια νοιώθεις πως αξίζει και σου αξίζει άσχετα ότι μπορεί μετά να ανακαλύψεις πως έκανες λάθος, να της χαρίζεις ότι την κάνει ευτυχισμένη και σε κάνει ευτυχισμένο και να μην πονάς ή να πονάς ελάχιστα όταν τελειώσει, κρατώντας όλες αυτές τις υπέροχες στιγμές που ζήσατε μαζί, στιγμές πάθους, πόθου, ηδονής, συνεύρεσης κορμιών, μυαλών, ψυχών. Γιατί τώρα ξέρεις. Τα ωραία είναι μέσα σου. Και τα χαρίζεις εσύ όταν θέλεις, όπου νοιώθεις πως αξίζει και πως κάνεις δυο ανθρώπους ευτυχισμένους, εσένα και κείνη. Και αφού είναι μέσα σου ποτέ δεν τελειώνουν. Ακόμα κι'αν τελειώσει εκείνη. Γιατί μετά θά'ρθει άλλη. Γιατί ο έρωτας είσαι εσύ...

Σάββατο 12 Φεβρουαρίου 2011

Παρασκευή 11 Φεβρουαρίου 2011

Πέμπτη 10 Φεβρουαρίου 2011

Κάνω χάζι...



Όλη η ζωή είναι γραμμένη σε βιβλία, είτε διηγήματα, είτε παραμύθια, ακόμη και επιστημονικής φαντασίας. Και σε ταινείες. Και στο facebook. Και στο blogging. Τό'πα πολλές φορές. Μ'αρέσει να στέκομαι σε μια γωνιά, ή ακόμα και στη μέση του δρόμου, και να παρακολουθώ τον κόσμο. Πράγμα που λατρεύω να κάνω ακόμα και στην Ερμού και στο Σύνταγμα (εντάξει, στην Αθήνα λατρεύω να κάνω κι'άλλα πράγματα αλλά αυτά μάλλον δεν σας αφορούν). Και κάνω χάζι. Όχι με τον κόσμο αυτό καθ'εαυτό. Με μένα. Γιατί εκτός από ελάχιστες περιπτώσεις, τις περισσότερες φορές βλέπω τι κάνω ή τι έκανα να τα κάνουν άλλοι. Και συνήθως γελάω και λέω 'Πόσο μαλάκας ήμουνα Θεέ μου'. Ειδικά όταν βλέπω άντρες να την πέφτουν σε γυναίκες που ξέρω πως ήδη είναι με άλλον απλά το κρατάνε μυστικό, για διάφορους λόγους. Και όχι επειδή τους την πέφτουν. Μπορεί να πάνε μια δυο φορές μαζί τους, ή μπορεί και να τις κερδίσουν στο τέλος απ'τον άλλο. Όχι γι'αυτό. Σπάω πλάκα όταν δίνουν όρκους αιώνιας αγάπης, εξαγοράζουν με δώρα, λουλούδια, δείπνα τη συντροφιά τους, τρελλαίνονται επειδή δεν τους λένε το σ'αγαπώ κι'άλλα τέτοια. Δηλαδή όταν συμπεριφέρονται σα γυναίκες. Εκεί σπάω πλάκα. Με μένα. Για το πώς ήμουνα. Και το πώς γίνομαι κάποιες, ευτυχώς ελάχιστες φορές. Και δε μιλώ γι'αυτές που γίνομαι επίτηδες. Για τις άλλες. Που παρασύρομαι. Από μένα...

Για το Βαλεντίνο έγραψα πέρυσι. Φέτος μάλλον θα την κάνω για τα βουνά. Με κλειστό κινητό, λαπτοπ στο σπίτι ανενεργό (όπως και σε όλες τις αποδράσεις μου άλλωστε). Άρα? Τα λέμε... Φιλιά...

Ωραία μέρα...



Υπέροχη ηλιόλουστη χειμερινή μέρα. Η φύση ολοπράσινη. Ψάχνω μέσα στους αγρούς να δω την πρώτη αμυγδαλιά ανθισμένη. Περιμένω ν'ανέβει η θερμοκρασία στους 20 περίπου για να ξεκινήσω τις εκδρομές με τη μηχανή. Κάθε τέτοια μέρα ακούω μέσα μου αυτό το τραγούδι. Έλα όμως που για να μπορώ ν'απολαμβάνω τη ζωή μου όπως την έχω κτίσει, με τις διακοπές μου, τα ταξίδια μου, τις εξόδους μου, τα γλέντια μου, τα θέλω μου, πρέπει να πάω. Ας ετοιμαστώ λοιπόν. Η ωραία μέρα και το χαμόγελο είναι έτσι κι'αλλοιώς μέσα μας. Καλημέρα...

Τετάρτη 9 Φεβρουαρίου 2011

Ποτέ...



Ποτέ δεν πίστευα πως η επιτυχία, η επαλήθευση, η επιβεβαίωση, η σωστή πρόβλεψη, η δικαίωση, η γνώση, η αναγνώριση και άλλα παρόμοια θετικά στοιχεία θα μ'έκαναν να νοιώθω άσχημα και καθόλου περήφανος... Κάποτε ένοιωθα ωραία μ'αυτά... Ευτυχώς, όσες φορές κι'αν προσπάθησαν να σμίξουν, ακόμα καταφέρνω να ξεχωρίσω το συναίσθημα απ'το ένστικτο και τη λογική, να τα διατηρώ ξεχωριστά και να λειτουργούν αυτόνομα... Κρίμα... Μ'άρεσε όταν ήμουνα παιδί...

Τρίτη 8 Φεβρουαρίου 2011

Εκείνες κι'εσύ...



-Θά'θελα να γράψεις για μας τις γυναίκες. Εσύ που φαίνεται πως μας ξέρεις καλά...
-Χρωστάω και το ποστ για το μέγεθος. Καλά, θα δω τι θα κάνω...

Κάπως έτσι ξεκίνησε η σκέψη για ακόμα ένα ποστ για τις γυναίκες. Είχα γράψει παλιά κάποια ποστ στην Athensvoice, με link εδώ στο bloggspot, κάτι που μετά την αναβάθμιση της Άθενς μπορεί να μην ισχύει. Έγραψα για πάρα πολλά πράγματα στην Άθενς, κυρίως για τα κενά μου και τις μαυρίλες μου, κάτι σαν 'αυτοψυχανάλυση'. Σίγουρα δε μπορούσα να μη γράψω για τις λατρευτές μου γυναίκες, για την αγάπη, για τον έρωτα, για την ηδονή, ακόμα και για λεσβίες. Όλα απόψεις μου και συμπεράσματα μέσα απ'τα βιώματά μου και τις εμπειρίες μου, άμεσες ή έμμεσες.

Είχα γράψει διάφορα λοιπόν. Από ρητά όπως αυτό του Όσκαρ Ουάιλντ που λέει 'Ευτυχισμένος άνδρας πλάι σε μια γυναίκα είναι αυτός που δεν θα την αγαπήσει ποτέ' μέχρι χαρακτηρισμούς όπως 'Οι γυναίκες είναι σαν τα χρυσόψαρα, δηλαδή έχουν μνήμη 3 δευτερόλεπτα και παίρνουν πάντα όλο το χώρο που θα τους δώσεις', ή 'οι γυναίκες είναι σαν τις γάτες, δηλαδή πάντα τρίβονται στα πόδια αυτού που δεν τους έδωσε σημασία ενώ νυχιάζουν τους άλλους που θέλουν να τις κρατήσουν' ή 'άμα ξέρουν πως θα χορτάσουν καλά κοντά σου, ακόμα και να φύγουν θα επιστρέψουν'. Ή 'οι γυναίκες είναι σαν τα γραμματόσημα, όσο τις φτύνεις τόσο κολλάνε' (αυτό νομίζω δεν είχα προλάβει να το περιλάβω), ή 'το μόνο κοινό που έχουν οι γυναίκες με τη λογική είναι πως και οι δύο είναι τρισύλλαβες λέξεις θηλυκού γένους' (αυτό είναι παντελώς δικό μου). Κι'αυτό διότι οι γυναίκες λειτουργούν με το ένστικτο, σ'αντίθεση με τους άνδρες, γι'αυτό και έχουν ανεπτυγμένη πονηριά. Κάποιος είπε 'Οι γυναίκες δεν είναι για να τις καταλαμβαίνουμε αλλά για να τις αγαπάμε' και γω το άλλαξα λέγοντας 'Τις γυναίκες να μην τις ακούς αλλά να τις νοιώθεις'. Γιατί πολλές φορές τα όχι τους και οι αντιστάσεις τους είναι απλά για να σε δοκιμάσουν αν αξίζεις για να σου δωθούν. Όπως επίσης είπα πως δεν υπάρχει γυναίκα που δε λέει ψέματα, δεν κλαίει, δεν παραπονιέται, δε μουρμουράει και δεν απαιτεί, συνήθως αποκλειστικότητα. Όπως φυσικά πως δεν υπάρχει γυναίκα που δε μπορείς να τη ρίξεις άμα θες.

Είχα πει επίσης πως δεν είναι οι γυναίκες που θέλουν να παντρεύονται, άσχετα με το ότι το όνειρό τους απ'τον καιρό που θα γεννηθούν, όνειρο που τους 'καρφώνει' στο μυαλό η μαμά, είναι να φορέσουν νυφικό και να κάνουν δικό τους σπίτι, αλλά οι άντρες, ενώ οι γυναίκες θέλουν μόνο να κάνουν σεξ για να κάνουν παιδιά. Οι άντρες θέλουν να έχουν έλεγχο πάνω στα παιδιά τους γι'αυτό θέλουν να παντρεύονται μια που πιστεύουν πως είναι ικανή να τα μεγαλώσει σωστά. Είχα πει πως οι σημαντικοί άντρες στη ζωή μιας γυναίκας είναι δυο, ο πατέρας της που τον έχει σαν παράδειγμα προς μίμηση ή αποφυγή αλλά σημαδεύει τη ζωή της συναισθηματικά και ο άντρας που θα ερωτευτεί για πάντα με το πιο έντονο πάθος, θα της χαρίσει το μεγαλύτερο οργασμό που θα θυμάται μια ζωή και φυσικά ποτέ δεν την παντρεύεται, άσε που συνήθως τον γνωρίζει μετά το γάμο της με άλλον. Όσο για τις γνωριμίες, αφού μια γυναίκα τη γνωρίζεις για να κάνετε έρωτα, μην προσπαθείς να μάθεις αν κατάγεται απ'τον Κολοκοτρώνη. Και μην αναλώνεσαι σε άσκοπες συζητήσεις που θα έκανες με τους φίλους σου. Αν θέλει να σου δείξει πόσο έξυπνη είναι απλά άφησέ την, δεν σου κάνει. Εκτός αν είναι και πολύ γκόμενα. Αλλά δεν υπάρχει γυναίκα σήμερα ντυμένη που να μη μπορεί αν θέλει να είναι ωραία και δεν υπάρχει γυναίκα γυμνή που να μην έχει ατέλειες.

Η γυναίκα συνήθως διαλέγει άντρα για να πάει μαζί του. Εκτός αν είσαι αρσενικό, οπότε διαλέγεις εσύ. Βασικό να τη βλέπεις στα μάτια, να μην ντρέπεσαι να της μιλήσεις ανοικτά, όχι κατ'ανάγκη χυδαία, αν και με κάποιες λειτουργεί κι'αυτό, να της δείχνεις απ'την πρώτη στιγμή ποιος είσαι και τι θες, ποιος κάνει κουμάντο, να της κεντρίζεις τη φαντασία, το ένστικτο, το θέλω. Να μην την παρακαλάς, να μη σ'ενδιαφέρει αν την χάσεις, δεν είσαι ζήτουλας ούτε νηστικός. Δεν είναι αυτή είναι άλλη, εκείνη χάνει, όχι εσύ. Σκέψου πως γνώρισες κάποιες χιλιάδες άνδρες και 5-6 είναι οι φίλοι σου, γιατί θα πρέπει να σ'ερωτευτούν και να κάνουν σεξ μαζί σου όλες όσες θα γνωρίσεις? Αν δεν κάνετε σεξ μέχρι και την τρίτη σας επαφή, οποιουδήποτε είδους κι'αν είναι, μην συνεχίσεις, θα γίνεις ρεζίλι, εκτός αν ήδη έχει αναπτυχθεί αίσθημα και οικειότητα μεταξύ σας, ή αν απλώς απολαμβάνεις τη συντροφιά της. Κι'αυτό δε σημαίνει να είσαι φουλ ερωτευμένος μαζί της ή να την αγαπάς σαν τρελλός. Αυτά δεν γίνονται, με τίποτα. Αγαπάς κάποια που μοιάζουν οι ψυχές σας αλλά της συμπεριφέρεσαι σαν γκόμενα, όχι σαν τη μάνα σου. Ερωτεύεσαι όλες γιατί είσαι ερωτευμένος με το ωραίο, με την τέχνη, με τη γυναίκα. Νά'σαι γλυκός αλλά και αυστηρός, ναι στα γλυκόλογα αλλά να τα νοιώθεις και να τα εννοείς, να τα ζείς, και δεν πα νά'ναι η δεύτερη ή η τρίτη σου την ίδια μέρα, να την κάνεις να νοιώθει μοναδική και να είσαι ολόδικός της εκείνη τη στιγμή. Αν θα της πουλήσεις ψέματα δικό σου θέμα, προσωπικά δεν το κάνω ποτέ. Κάν' την να νοιώσει βασίλισσα και σκλάβα ταυτόχρονα. Κι'αν απλώς θες να περάσεις ευχάριστα το βράδυ σου χωρίς να πας μαζί της παίξε μ'όλα αυτά που την θυμώνουν. Να την βλέπεις συνέχεια, να της χαμογελάς, να μην της μιλάς, να την κάνεις να σε κοροϊδεύει από θυμό. Εκτός αν πραγματικά σ'αρέσει οπότε, αν δεν θα κάνεις κίνηση ματ, ψήσε την και φύγε. Αλλά φύγε, μην την ψήσεις και να πας με τους φίλους σου δίπλα. Να της ξυπνήσεις την αγωνία για την επόμενη φορά.

Και αφού θες να πας μαζί της, φρόντισε να είναι αξέχαστη η βραδιά γι'αυτήν. Σημασία δεν έχει απλά να κάνεις σεξ με ακόμα μια, αλλά να σε θυμάται ακόμη μια. Μπορεί να μην ξαναπάς μαζί της, γι'αυτό πάντα να συμπεριφέρεσαι σα νά'ναι η τελευταία φορά. Κάν'την να έχει αξέχαστους οργασμούς, να κλάψει αν κλαίει στον οργασμό, να έχει απανωτούς ή συνεχόμενο, κάν'την να στα δώσει όλα και να τα πάρει όλα. Γιατί όλες οι γυναίκες μέσα τους κρύβουν κάτι άγριο και ανήθικο που αν τους το ξυπνήσεις θα σε θυμούνται για πάντα, κι'ας μην σε ξαναδούν, ας μην σου ξαναμιλήσουν, και θα στα δώσουν όλα, και θα τα πάρουν όλα, όλες. Και πρέπει νά'σαι έτοιμος γι'αυτό, την εξαφάνισή τους. Συνήθως οι γυναίκες θέλουν κάποιον να τις 'ελέγχει', να νοιώθουν ασφάλεια, να τους δίνει λύσεις, να τις κάνει να νοιώθουν μικρά κορίτσια, γυναίκες, πουτάνες, κυρίες, όλα μαζί. Αλλά αν το καταφέρεις και τις πιάσεις 'αδιάβαστες' και νιώσουν πρωτόγνωρα συναισθήματα κι'αλησμόνητους οργασμούς, είτε θα θέλουν να σε 'δέσουν' για πάντα, κι'αν το πετύχουν τότε δεν θα σε θέλουν, είτε θα σ'αφήσουν γιατί πλέον θά'σαι σα ναρκωτικό γι'αυτές, ειδικά σε περίπτωση που υπάρχει στη μέση γάμος, μεγάλη διαφορά ηλικίας κλπ και δεν θα θέλουν άλλες θυσίες κι'άλλο πόνο, όσο υπέροχος κι'ας είσαι. Όσες μείνουν κοντά σου θά'ναι επειδή είσαι ότι καλύτερο έχουν, μέχρι να βρουν κάτι άλλο, πιο απλό, πιο 'γειωμένο'. Πάρ'το χαμπάρι. Τ'αρσενικά μένουν μόνα. Γι'αυτό νά'χεις έτοιμη την επόμενη, ή έστω ένα υποκατάστατο. Εκτός αν είσαι αρκετά δυνατός.

Με πιστεύετε? Εμένα? Κάποιον Κύπριο που είναι 43 χρόνων παντρεμένος απ'τα 23 του με την ίδια γυναίκα? Μάλλον κάποιο λάθος θα κάνετε. Στο κάτω κάτω, ο έρωτας κι'η καταιγίδα είναι μέσα μας. Πάντα. Απλά βρίσκει αντικείμενο έκφρασης, γη να ποτίσει. Και δέστε το κι'αλλοιώς. Κανείς δεν ξέρει αν οι υποτιθέμενες επιτυχίες μου είναι αλήθεια. Και καμιά δε μπορεί να είναι σίγουρη αν απάτησα ή όχι τη γυναίκα μου ποτέ, ακόμη κι'αν βρεθούν δεκαεπτά που θα το ομολογήσουν, παρά μόνο αν κάνουν σεξ. Και θα είναι σίγουρη μόνο για εκείνη τη φορά. Τι λέω εγώ? Τι σημασία έχει. Άκου το ένστικτό σου. Και βλέπε τα λάθη σου. Σιγά σιγά θα μάθεις.

Πονάς?



Ο πόνος δημιουργεί. Δημιουργεί σκέψεις, έργα, τραγούδια, αισθήματα, ζωή. Ο πόνος της καρδιάς, του έρωτα, της αγάπης, της ηδονής. Πολλές φορές μας οδηγεί σε λόγια και έργα που δε μας χαρακτηρίζουν. Σε αδιέξοδα που μας αρέσουν, σαν όπιο να τον απαλύνουν. Αρκετές φορές λατρεύεται ο δημιουργός του πόνου. Ειδικά του ηδονιστικού. Τρέλλα ίσως πει κάποιος. Απ'την άλλη όμως ποιος δεν θέλει την ηδονή? Και ποιος δεν θέλει να ζήσει? Σκέψου πόσες στιγμές στη ζωή σου ήσουνα ευτυχισμένος και πόσες πονούσες. Πονούσες για την ευτυχία που έχασες, για τη χαρά που στερήθηκες. Και σκέψου τι κοινά έχουν η χαρά κι'ο πόνος. Για κάποιους την ηδονή. Για όλους ένα έντονο συναίσθημα ζωής. 'Πονάω άρα ζώ'. Και στο τέλος, και τα δυο, τελειώνουν με μια αγκαλιά, ένα φιλί, ένα χάδι. Ειδικά ο ηδονιστικός. Κι'αν δεν είναι ηδονιστικός είναι ακόμη πιο σωτήριος. Γιατί πόνος σημαίνει πρόβλημα. Αν πονάς ενώ αγαπάς, ενώ είσαι ερωτευμένος, ενώ σ'αρέσει κάτι, είναι προειδοποίηση. Κάτι δεν πάει καλά. Με σένα. Γιατί ποτέ κανείς δε μας πονά αν δεν το θέλουμε, αν δεν τον αφήνουμε. Κι'αν ο εραστής πονά την ερωμένη γιατί της αρέσει και λατρεύει να της χαρίζει την ηδονή, το ίδιο δε συμβαίνει με την καρδιά σου. Αν πονά σε προειδοποιεί. Άκουσέ την. Αυτή ξέρει...

Κυριακή 6 Φεβρουαρίου 2011

Unchained



Ο παγωμένος αέρας τον κτυπούσε στο πρόσωπο ανεμίζοντας τα μακρυά μαλλιά του. Σήμερα δε φορούσε το κράνος του. Ήθελε μια πιο άμεση, έστω και σύντομη, επαφή με το είναι του. Όταν ξεκινούσε αυτή τη 'ζωή' δεν είχε υπολογίσει το βασικότερο χαρακτηριστικό του. Το πάθος. Το πάθος που αν το άφηνε ανεξέλεγκτο τον οδηγούσε σε δύσβατους γκρεμούς. Το πάθος που τον έκανε δέσμιο κακών συνήθειων. Κάποιες φορές το προλάμβαινε, όπως στο καζίνο, που έπαιρνε μόνο όσα ήταν διατεθειμένος να χάσει, φυλάγοντας ξεχωριστά ακόμα και τα λεφτά για το ταξί της επιστροφής, κι'ας μην έχανε πάντα. Κάποιες όχι, όπως το κάπνισμα. Και ξαφνικά έβλεπε να συμβαίνει το ίδιο εδώ. Αρκετές φορές που πέτυχε. Και ένα σωρό άλλες φορές που έπαιξε κι'έφυγε. Και κάποιες που έχασε. Μιλούσε και δεν άκουγε ούτε ο ίδιος. Η ηδονή των καθοδηγούσε. Σα λύκος που μυρίζει το θύμα του από μακρυά. Κάποιες φορές προσπαθούσε να κάνει λάθος, να τον καταλάβει και να φύγει. Προειδοποιούσε. Κάποτε δούλευε, κάποτε όχι. Το πάθος και η ηδονή δεν έχουν ηλικία. Ούτε για το θύμα ούτε για το θήτη. Βασικό ένστικτο. Αρχέγονο, αναλλοίωτο μέσα στους αιώνες. Σκέφτηκε πως θά'πρεπε να εξαφανιστεί για λίγο. Να καταφέρει να χαλιναγωγήσει αυτό το πάθος. Στάθμευσε τη μηχανή. Κοίταξε το κινητό του. Είχε μήνυμα. 'Σε περιμένω απόψε'. Χαμογέλασε. Ίσως δεν είναι ο καιρός ακόμα να εξαφανιστεί...

Το θες...



Όπως κι'αν προσπαθήσεις να το πεις, το συναίσθημα το ίδιο. Είτε παλιό, είτε καινούριο, είτε αναμενώμενο. Ακόμα κι'αν προσπαθείς να τ'αποφύγεις, ξέροντας τι σε περιμένει, ξέροντας τι θες, ξέροντας τι δεν θες, είσαι εκεί. Αιώνια παραδομένη. Αιώνια ελεύθερη σκλάβα. Αιώνια σε πόλεμο με τη λογική. Αιώνια ν'ανήκεις. Σα μια παγωμένη ηλιόλουστη χειμερινή μέρα. Με το φόβο της ευτυχίας του αύριο. Το όμορφο πονά. Γιατί το ξέρεις, δεν κρατάει για πάντα. Γι'αυτό φοβάσαι. Γιατί ήδη νοιώθεις όμορφα. Γιατί το θες. Γιατί το νοιώθεις και πάλι. Η καταιγίδα σε σημάδεψε...

Σάββατο 5 Φεβρουαρίου 2011

Αιώνια...



Η δική μου ευτυχία... Να χαρίζω στιγμές... Στιγμές πάθους, πόθου, ηδονής, σκέψης, γέλιου, ευτυχίας, χαλαρότητας, ικανοποίησης, ξεχωριστές, συνηθισμένες, μοναδικές, πρωτόγνωρες, ανεπανάληπτες, αξέχαστες. Κι'έτσι κερδίζω και τις δικές μου στιγμές. Στιγμές που σκέφτομαι και χαμογελώ με ευφορία, ικανοποίηση, αγάπη. Τίποτα και κανείς δε μ'ανήκει. Σε τίποτα και σε κανένα δεν ανήκω. Κι'ας το ξέρω μόνο εγώ. Έτσι κι'αλλοιώς ένα κομμάτι του μυαλού, ένα κομμάτι της καρδιάς μένει. Δικό μου σε σένα, δικό σου σε μένα. Και στο μυαλό οι φωνές μας, τα βλέμματα μας, το άγγιγμά μας, τα φιλιά μας, η ηδονή μας και στο τέλος το χαμόγελό μας. Χαμόγελο που σφραγίζει το μυαλό και την καρδιά, τις μνήμες, την ευτυχία μας, τις στιγμές μας... Αιώνια δικές μας...

Παρασκευή 4 Φεβρουαρίου 2011

Ουλή...



Πολύ λεπτή η γραμμή. Σκοινί στο γκρεμμό. Και συ ισορροπείς. Χωρίς κοντάρι. Χωρίς δίκτυ. Πόσες φορές το 'σ'αγαπώ' δεν είναι 'σ'αγαπώ', και το 'δεν σ'αγαπώ' είναι 'σ'αγαπώ'. Πόσες φορές το 'θέλω' είναι 'σε θέλω' και το 'δεν σε θέλω' είναι 'θέλω'. Ακούς? Ναι. Καταλαμβαίνεις? Ναι. Ότι ακούς? Όχι. Υποψιάζεσαι. Υπολογίζεις. Δοκιμάζεις. Αποφασίζεις. Χαμένος? Ποτέ. Επικίνδυνος? Πάντα. Διαλέγεις? Πάντα. Ξέρεις. Κι'αυτό δυναμώνει. Το νοιώθει. Κι'αυτό φοβίζει. Ελέγχεις. Κι'αυτό απομακρύνει. Είσαι. Κι'αυτό σκοτώνει. Πριν ή μετά. Σίγουρα. Ένα γλυκό θάνατο. Ζεις. Μέσα της. Πάντα. Μόνος. Σε γνώρισε. Σε ένοιωσε. Έντονα. Παθιασμένα. Τρελλά. Μια ουλή στην καρδιά. Και στο μυαλό. Τ'όνομά σου. Εκείνη η στιγμή. Μοναδική. Αξεπέραστη. Εσύ...

Τρίτη 1 Φεβρουαρίου 2011

Σε περιμένω



Όλοι λοιπόν κάτι περιμένουμε. Απ'τα πιο απλά μέχρι τα πιο μεγάλα. Ένα φιλί, ένα βλέμμα, ένα χάδι, μια αγκαλιά, μια αγάπη, ένα τραγούδι, μια αφιέρωση, ένα μήνυμα, ένα τηλεφώνημα, ένα καινούριο ποστ σου, αύξηση, τ'αποτελέσματα των αναλύσεων και άλλων εξετάσεων και κάθε είδους εξετάσεων, το επόμενο ραντεβού, την επόμενη φορά μας, την καινούρια αγάπη να ευοδώσει, μια καλύτερη μέρα, ένα όνειρο να γίνει πραγματικότητα, μια αρχή, κάποιοι ένα τέλος, μια αντίδραση, μια δράση, εγώ εσένα, εσύ... Κάποιες φορές απλά περιμένουμε να συμβεί αυτό που ξέρουμε πως θα συμβεί, αργά ή γρήγορα, απλά να επιβεβαιωθούμε. Και κάποιες φορές απλώς περιμένουμε κάτι, κάποιον, το άγνωστο, γιατί απλά δεν έχουμε τίποτ'άλλο να κάνουμε... Κάποτε δεν έχουμε τίποτα να περιμένουμε. Όλα ήρθαν κι'έφυγαν. Και όσα δεν ήρθαν φοβούνται νά'ρθουν. Και τότε ξεκινούμε σ'αναζήτηση της αναμονής. Αυτό, αυτήν που αξίζει να περιμένουμε. Όσοι τελικά έμαθαν να περιμένουν. Όσοι δεν πάνε για να μην περιμένουν. Ναι, ακόμη κι'αυτοί που δεν έμαθαν να περιμένουν και πάνε για να πάρουν ότι τους αρέσει, ότι νοιώθουν πως τους αξίζει, ακόμη κι'αυτοί περιμένουν. Περιμένουν τη στιγμή που θα ξεκινήσουν, τη στιγμή που θα νοιώσουν πως αξίζει να ξεκινήσουν. Και συ αξίζεις...