Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου

Κυριακή 31 Οκτωβρίου 2010

Θέλω...

Θέλω... Να γίνω αέρας... Να τρέχω πάνω από θάλασσες, λίμνες, ποτάμια. Να παίρνω τη δροσιά τους και να ξεχύνομαι στις ερήμους και στις αβύσσους της γης, των ανθρώπων, των ψυχών... Στις κολάσεις των κορμιών και των μυαλών. Να τις δροσίζω, να τους απαλύνω τον πόνο, τον καημό, να δίνω γιατρειά στους πόθους και τα πάθη που τους σπρώχνουν στο σκοτάδι... Μετά να περνάω και να φορτώνομαι μ'όλα τ'αγαθά της γης. Και να τα ρίχνω εκεί που ο ήλιος ντρέπεται όταν λάμπει και το φεγγάρι κλαίει όταν βγει... Κι'αφού δω μουτράκια χαμογελαστά να φύγω, να πετάξω και να'ρθω σε σένα. Να σου ανακατώσω τα μαλλιά, να σου χαϊδέψω το κορμί, να σ'αγκαλιάσω, να παίξω με τ'απόκρυφά σου, να σε φιλήσω, να μπω στο μυαλό σου να μ'ονειρευτείς, να με ποθήσεις, να με θελήσεις... Κι'όταν ακούσω τον αναστεναγμό σου, νοιώσω το τράνταγμα του κορμιού σου, μεθύσω απ'την ηδονή σου και γευτώ και μυριστώ την ευτυχία σου τότε να σ'αφήσω μ'ένα χαμόγελο ζωγραφισμένο στο πρόσωπό σου να κοιμάσαι γλυκά και να φύγω γι'άλλα μέρη. Εκεί που τ'αγέρι καταλαγιάζει, ξεκουράζεται κι'ονειρεύεται με τη γεύση σου στο στόμα.... Θέλω... Εσένα...

Μόρια...


Το άτομο... Η μικρότερη οντότητα στο σύμπαν. Με καρδιά πυρήνα. Ένας κόκκος άμμου, μια σταγόνα βροχή, μόρια γεμάτα άτομα με καρδιά. Μια σταγόνα δάκρυ που ποτέ δεν στάζει. Πυρηνική αντίδραση. Πότε ενέργεια, πότε καταστροφή. Να τριγυρνά μόνο στο σύμπαν. Να αντικρύζει άλλα άτομα και ποτέ να μη μπορεί να γίνει μόριο. Ένας τεράστιος πυρήνας με είσοδο και έξοδο. Όλα να μπαίνουν, όλα να βγαίνουν. Δικά του τα κενά. Έτοιμα να υποδεκτούν κάθε διάττοντα αστέρα, κάθε κόκκο άμμου, κάθε σταγόνα βροχής, κάθε μόριο δηλητήριο, κάθε σώμα σκουριάς, βρωμιάς, θανάτου. Κι'αυτό συνεχίζει το ταξίδι του μέσα στο σύμπαν, διαχίζοντας γαλαξίες, μαύρες τρύπες, συναντώντας πλανήτες, ήλιους, καταιγίδες, μη έχοντας στο νου να σταματήσει ποτέ παρά μόνο όταν πάψει ο δικός του πυρήνας να ζει και ξέροντας πως μέχρι τότε θα υπάρχει σίγουρα κάτι που ποτέ δεν θα καταφέρει. Να βρει ακόμα ένα άτομο για να γίνουν μόριο...

Αναμονή...


Ήμουνα σίγουρος... Έχω ξαναγράψει για τις αναμονές. Αναμονές σε αίθουσες, στις γραμμές, στο παντού και πουθενά, στο όλα και τίποτα, για κάποιον, για κάτι, για όλα και τίποτα, για θαύματα και μη, για εκπλήρωση ευχών και κατάρων... Αναμονές με το κορμί, με το μυαλό, με τη ψυχή. Απλά περιμένοντας. Ή περιμένοντας ενώ συνεχίζεις το δρόμο σου, το έργο σου, το τίποτά σου. Περιμένοντας την επιστροφή, την αναχώρηση, το τέρμα, το διάλειμμα, το σταθμό. Για αναμονές μ'ανοιχτές αγκάλες για ανθρώπους που πάνε δίπλα, που δεν έρχονται ποτέ, που έρχονται και φεύγουν. Για αναμονές με κλειστά μάτια και παγερή ψυχή γι'ανθρώπους που ξέρεις τόσο καλά που ποτέ δεν ήθελες να μάθεις, για ανθρώπους που δεν ξέρεις καθόλου και δεν θα μάθεις ποτέ όσο κι'αν το θες...

Περιμένεις μετρώντας πλακάκια, κολώνες, δεντράκια, παρατηρώντας φατσούλες, συμπεριφορές, ρούχα, διαβάζοντας, ακούγοντας μουσική, τρώγοντας τα νύχια σου, κλαίοντας, κλείνοντας τα μάτια να ονειρευτείς, ανοίγοντάς τα γιατί φοβάσαι τους εφιάλτες, αφήνοντας το μυαλό να ταξιδεύσει σ'ότι δεν έχεις κι'όπου θά'θελες νά'σαι ξεγελώντας σε πηγαίνοντάς σε στα σκοτάδια και στην κόλασή σου, κι'ελπίζοντας. Ελπίζοντας πως το θαύμα θα γίνει, όλα θα πάνε καλά, όλα θα είναι καλύτερα από πριν, όλα θα είναι όπως τα ονειρεύτηκες, όπως τα περίμενες, πως άξιζε η αναμονή... Και έρχεται το θαύμα και συ το προσπερνάς. Γιατί δεν περίμενες αυτό που ήρθε. Δεν έλπιζες σ'αυτό που ήρθε. Έκτισες όλα τα όνειρά σου με βάση την αναμονή σου και περίμενες με βάση τα όνειρά σου. Περίμενες το θαύμα γι'αυτά που θες κι'όχι γι'αυτά που δεν ξέρεις. Και συνεχίζεις να ονειρεύεσαι, να αναμένεις και να ελπίζεις. Κάτι, κάποιον που πάντα ήθελες και ποτέ δεν ήρθε. Αφήνοντας ότι κι'όποιον έρθει να σε προσπεράσει. Χωρίς να πέσεις στις ανοικτές αγκάλες. Χωρίς να το αγκαλιάσεις με χαρά κι'ανακούφιση...

Δε μ'αρέσει να περιμένω. Γι'αυτό και πάντα αργώ. Για να μη φύγω πριν έρθει ότι περιμένω. Κι'αν πάψει να με περιμένει απλά δεν έπρεπε, δεν είν'αυτό. Κι'αν με περιμένει τουλάχιστο είναι κάτι. Το θαύμα? Όχι. Αυτό θ'αργήσει το ξέρω. Γιατί απλά δεν έρχεται. Περιμένει να το βρω. Και να το διαλέξω ανάμεσα σε οπτασίες και λάθη. Ένα διαμάντι στο σωρό με τα κάρβουνα καλυμένο με βρωμιές και λάσπες. Τίποτα δεν χαρίζεται. Τίποτα δεν έρχεται. Όλα κερδίζονται. Όλα τα ψάχνεις και κοπιάζεις να τα βρεις. Όλα. Ακόμα και σένα...

Σάββατο 30 Οκτωβρίου 2010

Μ'αρέσεις...

Σαδομαζοχιστής, Μανιοκαταθλιπτικός, Εξυπνόβλακας, Ανισόρροπος, Λαγνανέραστος, Χυδαιοευγενής... Ωραίες αντιθέσεις... Να μπορείς να είσαι απ'όλα... Κάποτε βλέπω αστέρια να πέφτουν... Σκέφτομαι όλες αυτές τις ιστορίες με εξωγήινους. 'Λες να υπάρχουν? Λες να μην ανήκω εδώ?'. Ο κόσμος των ζώων μας λέει πολλά. Νοιώθω ελέφαντας, αν και γεννημένος τη χρονιά του πιθήκου. Αλλά αν ήμουνα στην αρχαιότητα θα είχα πολλά ζώα στο προφίλ μου. Χειρότερος κι'από σφίγγα. Υπεροψία, έπαρση, γνώθι σ'αυτόν... Τι είναι κάποιος? Αυτό που νομίζει ή αυτό που λέν οι άλλοι ότι είναι? Μάλλον απ'όλα. Εκείνο που διαφέρει είναι η εξήγηση που δίνει ο καθένας για τις πράξεις και τη συμπεριφορά. Είμαστε ρομποτάκια. Ίδιες συμπεριφορές σε ίδιες καταστάσεις. Ρουτίνα σ'όλα. Στο θυμό, στο γέλιο, στη δουλειά, στο σεξ, στο συναίσθημα. Ακόμα και το χαμόγελο, διαφέρει ανάλογα με τη διάθεση κι'όχι μόνο ανάλογα με το άτομο που του το χαρίζεις. Κάθε άτομο ξεχωριστό. Όπως τα σκυλιά της δαλματίας. Τόσο ίδια και όμως... Η δύναμη του ατόμου φαίνεται στις αποτυχίες του... Κανείς δε μπορεί ν'αλλάξει τον κόσμο... Μόνο να ζει όμορφα μέσα του... Η μαγεία είναι μέσα σου... Ηγέτης ο μεγαλύτερος μάγος... Εραστής ο μεγαλύτερος γητευτής... Κορμί, ψυχή, σώμα 3 διαφορετικά πράγματα που κάποτε συνεργάζονται. Πρωινό Σαββάτου. Ταυτότητα που δώσαμε. Μ'αρέσεις... Πολύ...

To xrono stamataw-Sakis Rouvas

Χαμογέλασε... Κάποιος σ'αγαπάει... Καληνύχτα...

Παρασκευή 29 Οκτωβρίου 2010

I Feel Love - Donna Summer

Ήλιος λαμπερός. Αέρας ψυχρός. Χειμώνας. Αίμα λάβα. Καρδιά γλυκειά. Κορμί Φωτιά. Μυαλό μαγεμένο. Χαμόγελο. Ακαταλαβίστικα? Και λοιπόν? Σ'όλους και σε κάθε ένα ξεχωριστά, και σ'αυτούς που λείπουν. Καλημέρα!!!

Πέμπτη 28 Οκτωβρίου 2010

Alkinoos Triantafyllenh

Και επειδή για μένα πάνω απ'όλα είναι η αγάπη... Τα λέμε... Φιλιά...

Σκάσε...

Πλαστικές σημαίες... Ελληνικές, Κυπριακές... Υφασμάτινες, μεταξωτές, από νάϋλον... Ο κόσμος χαρούμενος να θαυμάσει τους νέους και τις νέες, είτε παρελαύνουν σωστά είτε όχι. Πιο περήφανοι οι γονείς του σημαιοφόρου παιδιού, του αριστούχου... Αν είναι Αλβανό ή Πόντιο τότε όλοι οι υπόλοιποι γονείς, των μη αριστούχων παιδιών, δηλαδή όλων των υπόλοιπων που παρά τη μάσα δεν είναι πιο έξυπνα και πιο επιμελή, το μισάνε που μολύνει το Εθνικό σύμβολο... Στρατιωτικές παρελάσεις... Τα στρατευμένα νιάτα, οι εφέδροι, οι παλαίμαχοι, όσοι ακόμα ζούνε... Εθνική περηφάνεια, εθνικό μίσος, εθνική ξεπεσιά 2 ωρών, άντε μιας μέρας. Μετά? Πάλι στα τρετριμμένα. Στις καύλες μας, στις γκόμενές μας, στην τσέπη μας, στον τζόγο μας, στις πονηριές μας, στις πουτανιές μας, στις απατεωνιές μας, τι θα φάμε, τι θα πιούμε, τι θα φορέσουμε, τι θ'αγοράσουμε, που θα βγούμε, ποιαν θα γαμήσουμε, πόσες θα γαμήσουμε, πόσοι την γαμήσαμε, ποιον θα κερατώσουμε, ποιον θα κατηγορήσουμε, ποιον θα χλευάσουμε, ποιον θα κοροϊδέψουμε, ποιον θα εξευτελίσουμε, ποιον θα κλέψουμε, ποιον θα εξαπατήσουμε και μετά απ'όλα αυτά αν θα ξαναγαμήσουμε την ίδια ή άλλη. Αγάμητες και κακογαμημένες πολλές. Και πουτανίτσες...

Σκέφτομαι αυτούς που θυσιάστηκαν. Υπέρ βωμών και εστιών. Υπέρ πίστεως, πατρίδος κι'οικογένειας. Πως νοιώθουν που τους τιμάμε σε τακτές προκαθορισμένες ημερομηνίες και όλο των υπόλοιπο χρόνο τους ατιμάζουμε αγωνιζόμενοι υπέρ πούτσας, μουνιού και πορτοφολιού. Που εμπιστεύτηκαν ηγέτες που τους ξεπούλησαν για μια θέση κι'ένα τίτλο, χαρίζοντας τη γη που βάφτηκε με το αίμα τους και μετά βάφτηκε με φίλιο αίμα για την επικράτηση μιας υποτιθέμενης ιδεολογίας που κάλυπτε ένα εγωισμό, μια φιλοδοξία, ένα κόμπλεξ. Που πήραν το αίμα τους, το αίμα της ελευθερίας, και το έβαψαν κόκκινο, μπλε, πράσινο, μαύρο. Που φοράνε τη Γαλανόλευκη και για εχθρό τους βλέπουν τα πεινασμένα στόματα που ανήκουν σε κορμιά μελαμψά, που φοράνε την Κιτρινόλευκη και για εχθρό τους βλέπουν την Γαλανόλευκη...

Απαιτούμε ελευθερία και δημοκρατία. Αλλά και αυτές, όπως και η αγάπη, δεν χαρίζονται. Κερδίζονται. Με θυσίες. Με αίμα. Το δικό μας. Αλήθεια, είσαι έτοιμος να πεθάνεις για όλα ή τίποτα? Να θυσιαστείς για πολύ λιγότερα από 30 αργύρια? Όχι? Τότε δε με ενδιαφέρει τι κάνεις με το κορμί σου και το μυαλό σου. Ούτε αν θα βρεθείς στο δρόμο μου ή αν θα βρεθώ στο κρεββάτι σου ή στο χαλί σου. Απλά σκάσε... Αλλοιώς πέθανε... Έχει γεμίσει παράσιτα αυτός ο τόπος. Ένα λιγότερο δεν είν κακό...

Τετάρτη 27 Οκτωβρίου 2010

Απόσταση...

Θέλησα να γράψω για την αγάπη... Και πάλι... Για την αγάπη από απόσταση, για την απόσταση της αγάπης, για την απόσταση απ'την αγάπη... Για την ψυχή που αγαπάς και πονείς, για τον άνθρωπο που αγαπάς χωρίς να ξέρεις καλά καλά, για τη μορφή που έχεις στο μυαλό θολή, για τη φωνή που έχεις στ'αυτί ηλεκτρονικά... Για την αγάπη που νοιώθεις και χαμογελάς, και πετάς, και νοιάζεσαι, και θέλεις να ζήσεις... Αλλά μετάνοιωσα... Αν φοβάσαι ν'αγαπήσεις, αν φοβάσαι την ίδια την αγάπη, αν δεν θες ν'αγαπήσεις, απόψε δεν θα μοιραστώ μαζί σου αυτό... Ναι, η αγάπη θέλει θυσίες. Θέλει να δίνεσαι, θέλει να προσφέρεις και να προσφέρεσαι, θέλει να σκέφτεσαι και να νοιώθεις για δυο, να νοιάζεσαι και να φροντίζεις για δυο... Είναι πολύ όμορφο για να μην το νοιώσεις αν δεν το καταλάβεις. Γι'αυτό απλά αρκέσου στη λάμψη των ματιών μου, στο χαμόγελό μου, στις μουσικές μου επιλογές και νοιώσε... Κι'αν νοιώσεις, κλείσε τα μάτια και ζήσε... Κι'αν ζήσεις το ίδιο τότε θα ξέρεις... Θα ξέρεις πως η αγάπη υπάρχει παντού, σ'ολόκληρο το σύμπαν. Υπάρχει στην καρδιά σου. Γιατί η καρδιά σου είναι το σύμπαν. Και δε μπορεί ν'αγαπήσει τίποτ'άλλο παρά μόνο μια άλλη καρδιά. Παρά μόνο το σύμπαν. Και τότε θα βλέπεις, θα αισθάνεσαι, θα μυρίζεις, θ'ακούς χιλιόμετρα μακριά. Γιατί όλα θα είναι απλά μέσα σου. Όλα θα είναι εσύ...

Δευτέρα 25 Οκτωβρίου 2010

Εκπομπή...

Μικρός μού'λειψε το φιλί, το χάδι, η αγκαλιά, η καληνύχτα, το 'Σ'αγαπώ'... Και η αγάπη όπως την ήθελα... Και πολλά άλλα, άσχετα με το ότι είχα πολύ περισσότερα από άλλα παιδιά. Αλλά αυτό το έμαθα αφού μεγάλωσα. Τότε δεν το ήξερα. Ούτε καταλάμβαινα πόσο μου έλειπαν. Μεγαλώνοντας λοιπόν πρώτα έψαξα να τα βρω για μένα. Μετά ανακάλυψα πως σε πολλούς λείπουν. Και αυτά είναι που μένουν σ'ένα γάμο, σε μια σχέση, σ'ένα άνθρωπο. Ειδικά στα γηρατειά. Κι'αν δεν τα έχεις σ'ένα γάμο, σε μια σχέση, τότε ή η αγάπη είναι από απόσταση οπότε είναι τόσο δυνατή που τά'χει πάντα, ή δεν υφίσταται πλέον. Στο νοσοκομείο που δούλευα σαν φοιτητής νοσηλευτής, έβλεπα τους ασθενείς που μαράζωναν όταν έφευγαν οι επισκέψεις. Κι'ας ήταν τόσοι πολλοί, σ'ένα δωμάτιο και στο θάλαμο. Ένα χαμόγελο και μια καληνύχτα πριν σβήσουμε τα φώτα, και μια καλημέρα κι'ένα χαμόγελο το πρωί, έβλεπα πόσο καλό τους έκαναν. Και πόσο περισσότερο καλό έκαναν σε μένα. Κι'όλες εκείνες οι ευχές που μου έδιναν οι γιαγιούδες... Θεέ μου...

Πριν 15 χρόνια είχα κάνει απόπειρα να δουλέψω σε ραδιόφωνο. Μου έδωσαν ευκαιρεία αλλά δεν προλάμβαινα να πάω. Δε μου ξανάδωσαν. Πρόσφατα μια συνάδελφός μου μου είπε πως θα έκανα καριέρα απ'το ραδιόφωνο, λόγω φωνής. Κάτι που νοιώθω κι'εγώ απ'τις αντιδράσεις άλλων όταν μιλώ μαζί τους στο τηλέφωνο... Υπερβολές? Μπορεί. Αλλά θα μ'άρεσε να κάνω νυχτερινή εκπομπή. Όπως ο Γκαραβέλας που ακούω τώρα. Είτε με ερωτική διάθεση, είτε με τρυφερή συναισθηματική διάθεση, πιστεύω πως θα προσέφερνα πολλά. Γιατί κακά τα ψέματα, όταν αγαπάς γίνεσαι πιο τρυφερός, πιο αισθηματίας. Γι'αυτό άλλωστε και τ'αποφεύγω, αφού και η ερωτική διάθεση έχει το ίδιο αποτέλεσμα, κι'ας την παθαίνω άγρια όποτε συμβεί...

Με φαντάζομαι λοιπόν ν'ανεβάζω τραγούδια ερωτικά, της αγάπης, του πόνου, της θλίψης και να μιλώ. Να λέω ασυναρτησίες, όπως τώρα. Χωρίς ωραία επίθετα και παρομοιώσεις, χωρίς ποιητικές απόπειρες, απλές λέξεις, με συναίσθημα. Να φέρνω στο μυαλό την αγαπημένη μου, τη μορφή της ή τη μορφή που της έδωσα, να κλείνω τα μάτια, και να μιλώ. Και να επαναλαμβάνομαι, όπως εδώ, όπως στα ποστ μου. Να μιλώ για την αγάπη, τη δύναμη, την ψυχή, τον έρωτα, τον Άγιο Βασίλη, όλα αυτά που ονειρευόμασταν όταν ήμασταν μικροί και που μεγαλώνοντας κατάφεραν να μας πείσουν πως μόνο στα παραμύθια υπάρχουν και στα όνειρα. Να ονειρεύομαι λοιπόν και να ξέρω πως στην άλλη άκρη, μέσω ραδιοφώνου ή ίντερνετ, κάποιος ακούει γιατί είναι μόνος. Κάποια ακούει γιατί πονάει. Κάποιοι ακούν γιατί αγαπιούνται κι'είναι μακρυά, και ξαπλώνουν ακούγοντας το ίδιο τραγούδι, νοιώθοντας πως είναι μαζί, αγκαλιασμένοι. Κάποιες περιμένουν να'ρθει η ώρα να μ'ακούσουν, για να ονειρευτούν μαζί μου, να νοιώσουν ότι τους στέρησε η ζωή, τους στέρησαν κάποιοι, το στερήθηκαν από λάθη δικά τους. Είναι ωραίο να μοιράζεσαι τ'όνειρο, όπως μοιράζεσαι την αγάπη. Και η αγάπη πλάθει όνειρα. Και είναι τα μόνα όνειρα που ποτέ δεν είσαι μόνος, ποτέ δεν είσαι νικητής ή ηττημένος, ποτέ δεν έχουν τέλος. Και πάντα ονειρεύεσαι ένα χαμόγελο, μια αγκαλιά, ένα χάδι, ένα φιλί, μια καλημέρα, μια καληνύχτα, ένα βλέμμα, ένα Σ'αγαπώ... Και μετά γυρίζεις στο σύντροφό σου, ή την παίρνεις τηλέφωνο, ή της στέλνεις μήνυμα στο κινητό, στο facebook, στον τοίχο, ή απλά κλείνεις τα μάτια, χαμογελάς, της δίνεις ή της στέλνεις ένα φιλί και ψιθυρίζεις... Καληνύχτα αγαπημένη... Να προσέχεις... Σ'αγαπώ... Φιλί...

X-FUCKTORED ME



Η πρώτη μου επαφή με τη μουσική ήταν η ίδια πού’χατε και σεις. Όταν γεννήθηκα. Ή περίπου. Βλέπετε, όπως είπα και παλιά, οι πόνοι έπιασαν τη μάνα μου Σάββατο βράδυ, 13 Ιουλίου, τα νερά έσπασαν, ο αμνιακός σάκος δηλαδή, την Κυριακή το βράδυ, 14 Ιουλίου και γω γεννήθηκα στις 15 βράδυ, Δευτέρα, και με Καισαρική. Οπότε κάποια καθυστέρηση στο να κλάψω, το πρώτο μου τραγούδι, θα την είχα. Αυτό επιβεβαιώνει κι’ο πατέρας μου, παρά τη χαρά του που ο γιος του είναι μέλος της Mensa Ελλάδος, λέγοντας πως η ηλιθιότητά μου δικαιολογείται απ’το γεγονός πως όταν γεννιόμουνα έπαθα ανοξεία…


Συνέχισα να έχω επαφή με το τραγούδι, στην αρχή με λαλαλα, απ’τους 9 μου μήνες και μετά με λεξούλες, μέχρι τα 6 μου περίπου μη μπορώντας να πω καθαρά το ‘ξ’ λένε, τραγουδώντας σχεδόν κάθε τραγούδι που άκουγα στο ραδιόφωνο, στο pick-up και στην τηλεόραση, με ιδιαίτερη αδυναμία στο ‘Είμαι πολύ ωραίος’ του Θέμη Ανδρεάδη, ακούγοντας όλα τα είδη τραγουδιών, μέχρι τα 10 μου, Τετάρτη Δημοτικού δηλαδή, που έγινα ο πρώτος μαθητής 4ης τάξης που μπήκε στη χορωδία του σχολείου. Εκεί φάνηκε προς στιγμήν πως το μέλλον μου ήταν πιο μουσικό παρά αθλητικό, μιας και εκτός από στατικές φάσεις λόγω εσωτερικού και εξωτερικού φάλτσου, καθώς και ιδιαίτερης δύναμης του δεξιού μου ποδιού, όπως και κάποιες εκλάμψεις σε δύσκολες φάσεις του αριστερού μου, και αδιαμφισβήτητα δύσκολες αποκρούσεις σε σουτ, πέναλτις και τετ-α-τετ σαν τερματοφύλακας, γενικά βαριόμουνα να τρέξω στο γήπεδο. Και ποδοσφαιριστής ακίνητος δε γίνεσαι, ενώ τραγουδιστής, αν δεν θες να’σαι ο Ρουβάς ή ο Μικ Τζάγκερ, γίνεσαι, άσχετα με το ότι ποτέ δεν το ονειρεύτηκα.

Προς στιγμής. Γιατί στην 5η τάξη, κι’αφού είχα γίνεις περίτεχνος οργανοπαίχτης ήδη, προτιμήθηκα για την ορχήστρα επειδή ήξερα να παίζω και αυλό, αντί της φωνής μου τώρα που είχαν πληθύνει οι καλλίφωνοι για τη χορωδία αλλά όχι οι οργανοπαίχτες. Παράλληλα είπα να αυξήσω τον αριθμό οργάνων που ήξερα να παίζω, αρχίζοντας μαθήματα κιθάρας. Έτσι κι’αλλοιώς τότε, στα 11 μου, ελάχιστες βυζούδες υπήρχαν στο σχολείο μου, στην πολυκατοικία μου το ίδιο, άρα δεν χανόταν χρόνος για γκομενοδουλειές. Τα μαθήματα χρειάζονταν κανά μισάωρο μόνο για διάβασμα, τσόντες μόνο σε σινεμά μπορούσαμε να δούμε, έκανα μόνο αγγλικά μια φορά τη βδομάδα, το χειμώνα νυκτώνει γρήγορα άρα και το παιχνίδι περιορισμένο, άφθονος χρόνος για διάβασμα βιβλίων, κόμικς, πορνοπεριοδικών με το φανάρι κάτω απ’τα σεντόνια για να μη φαίνεται το φως κάτω απ’την πόρτα, λίγος χρόνος να κλαπεί για μαθήματα κιθάρας δεν ήταν πρόβλημα.

Το επόμενο όργανο που έμαθα ήταν τρομπόνι αλλά με βαλβίδες, για όσους ξέρουν κατ’αρχήν τι είναι το τρομπόνι και συνεπώς και τη διαφορά των δυο, στα 14 μου, παίρνοντας μέρος σε μια φιλαρμονική που είχε ιδρύσει η Ιερά Αρχιεπισκοπή Κύπρου, όχι επειδή είχα κονέ, αλλά επειδή, όντας καλό παιδί από τότε, πήγαινα και κατηχητικό κάθε βδομάδα, και κατασκηνώσεις, και κάθε Κυριακή εκκλησιά και κράταγα και εξαπτέρυγα κλπ. Έτσι έμαθα και το κλειδί του φα. Και ενώ σταμάτησα παντελώς το ένα όργανο που έπαιζα, τον αυλό, και στα 16 σταμάτησα ακόμα ένα όργανο, την κιθάρα, να’μαι στη χορωδία του Λυκείου μου, τενόρος. Και όχι, η συμμετοχή μου στη φιλαρμονική και στη χορωδία δεν βοήθησε οπουδήποτε εκτός απ’το να’χω να λέγω και να περηφανεύομαι τρομάρα μου.

Στα δεκαοκτώ, με την αποφοίτησή μου, αφού είχα γράψει και δυο τραγουδάκια ως είθισται από νεαρούς τελειόφοιτους που νομίζουν πως έχουν καλλιτεχνική φλέβα όταν ξέρουν να παίζουν και ένα όργανο που βγάζει και ήχο, και την ενσωμάτωσή μου στις τάξεις της Εθνικής Φρουράς, ως στρατιώτης για λίγους μήνες, δεκανέας λίγες βδομάδες και μετά ως έφεδρος Ανθυπολοχαγός, η μόνη επαφή που είχα με τη μουσική, εκτός απ’το ν’ακούω τραγούδια και να καψουρεύομαι, ήταν τα τραγούδια που λέγαμε με παρέες και τη συνοδεία ποτού και τσιμπήματος όταν ήμασταν σε υπηρεσία και περιμέναμε να παίξει η μελωδία της Δαλιδά για σιωπητήριο χωρίς τη Δαλιδά και χωρίς ορχήστρα, μόνο με μια τρομπέτα, και φυσικά κάθε πρωί στις ασκήσεις οι διαταγές που έδινα στο λόχο και τα στιχάκια που φώναζα και επαναλάμβαναν τραγουδιστά ενώ τρέχαμε, είτε για γυμναστική είτε γενικά. Τελειώνω και τη θητεία μου και μετά τίποτα. Ή σχεδόν τίποτα…

Αν και ποτέ δεν τραγούδησα στο μπάνιο, πάντα τραγουδούσα με παρέες. Και όλοι μου έλεγαν πως δεν είμαι παράφωνος αλλά η φωνή μου είναι άσχημη. Και ποιο ψώνιο λαμβάνει υπ’όψιν ότι του λένε? Οπότε συνέχισα να τραγουδώ. Και μου μπαίνει η φαεινή ιδέα να κάνω μαθήματα φωνητικής γιατί μάλλον στο κλασσικό είμαι ότι θα λείπει όταν σιωπήσουν οι τρεις τενόροι. Και το 97 νομίζω, χωρίς να είμαι και τελείως σίγουρος, ξεκινώ μαθήματα κλασσικού τραγουδιού. Και το 98 μπαίνω και στην τρίτη χορωδία της ζωής μου, σ’αυτήν του Εθνικού Ωδείου Κύπρου. Έμεινα για 8 η 9 χρόνια, και συνέχισα και τα μαθήματα μέχρι πέρυσι. Μ’αυτήν την χορωδία είχα υπέροχες στιγμές, όπως Διαγωνισμοί και Φεστιβάλ, Αθήνα και Λευκάδα, έργα όπως Carmina Burana, Άξιον Εστί με τον Κότσιρα, και ένα σωρό άλλα χορωδιακά κομμάτια από όπερες, οπερέτες, δημοτικά κλπ.

Αυτή την εποχή που ήμουνα ενεργός ερασιτέχνης έκανα και προσπάθειες να … καθιερωθώ στο χώρο. Πρώτα μ’άκουσε κάποιος και μου είπες πως η εταιρεία του θα μου έκανε δίσκο με άριες σε στυλ ροκ, αν πλήρωνα φυσικά. Μετά πήγα δυο φορές στο ‘Να η ευκαιρεία’, την πρώτη χωρίς να ξέρω γιατί κόπηκα και τη δεύτερη ξέροντας πριν πάω ότι θα κοπώ και γιατί. Μετά πήγα σε μια audition εκτός διαγωνισμού, δεν θυμάμαι το παιχνίδι, με επιτροπή τον Ψινάκη, τη Ναταλία νομίζω και τον Θοδωρή. Όταν ξεκίνησα να τραγουδώ το Strangers in the Night, η ξανθιά θηλυκιά της επιτροπής, είπαμε δεν είμαι σίγουρος πως είναι η Ναταλία, άρχισε να γελάει. Σιγά σιγά άρχισαν να μουρμουρίζουν μαζί μου και στο τέλος, το συνεργείο έλεγε το ‘Ντούπυ ντούπυ ντου….’. Ο Ψινάκης μου είπε τα λάθη μου, μου είπε να τα διορθώσω και του χρόνου να ξαναπάω. Συνέχισα τα μαθήματα, έκανα και master classes με ένα Ιταλό, πριν απ’αυτό έκανα και ένα demo δισκάκι αλλά δε μ’άρεσε και δεν το έστειλα πουθενά, τραγουδούσα, πάλι εκτός συναγωνισμού, σε βραδιές καραόκε με ορχήστρα ζωντανά των φοιτητών, αποκτώντας την εμπειρία του κοινού σα σολίστας και βρίσκοντας τραγούδια που είχαν μεγαλύτερη σημασία τα ίδια παρά ποιος τα τραγουδούσε, είχα πάντα κολακευτικά σχόλια, είτε για τραγούδια όπως το Volare που το τραγούδησα στην Ιταλία σ’ένα κέντρο διασκέδασης με επευφημίες απ’τους θαμώνες και τον τραγουδιστή, ή το Koukouroukoukou Paloma που το τραγούδησα στην Πλατεία της Guadalahara με τους Mariachi και τον τραγουδιστή να μου λέει τα λόγια στ’αυτί, Ισπανικά, με όλους τους θαμώνες να χειροκροτάνε, να’ρχονται μετά να μιλήσουν στον Έλληνα που τραγουδά τόσο καλά και ο τραγουδιστής να’ρχεται να θέλει να μάθει για μένα, με διάφορους άγνωστους να μου λένε μπράβο με τελευταία μια γυναίκα, μουσικό και καθηγήτρια μουσικής και φωνητικής, να μου δίνει συγχαρητήρια μετά το τέλος του Musical της Μαρινέλλας φέτος τον Μάη, επειδή μ’άκουσε που τραγουδούσα μαζί με τη Μαρινέλλα κατά τη διάρκεια της παράστασης, με όλους τους χορωδούς να με ‘ζηλεύουνε’ επειδή έφτανα Ρε και ενίοτε Μι ψηλό και να με αποκαλούν χαϊδευτικά ‘Pavarotti’ και η ζωή συνεχιζόταν με μια μικρή φαντασίωση. Μέχρι που όπως είπα τα σταμάτησα όλα και το μόνο που συνεχίστηκε ήταν το κάπνισμα, παρά τις προτροπές Ωτορινολαρυγγολόγων να το σταματήσω λόγω πάχυνσης των χορδών μου και Λογοπαθολόγων.

Μέχρι που φτάνουμε στο φετεινό X-FACTOR. Στέλνω μήνυμα συμμετοχής στις 14 Ιουλίου βράδυ, με παίρνουν στις 15 το πρωί, ημέρα γενεθλίων μουο, και μου λένε να παρουσιαστώ το βράδυ στις 7 στο Hilton. Πάω κατά τις 8μισυ με τη γυναίκα μου, έτοιμοι για έξοδο για να γιορτάσω τα ένδοξα γενέθλιά μου. Περιμένω λίγο, μαθαίνω ότι πήραν παρουσίες, λέω στον ένα απ’τους τρεις της παραγωγής υποθέτω ότι μόλις ήρθα και σε λίγο μπαίνω μέσα, μαζί με άλλους 3. Έρχεται η σειρά μου, με ρωτάνε τα γνωστά, όνομα, επάγγελμα κλπ, ο ένας παίρνει αριθμό και τον δείχνει σε μια camera και με ρωτάνε τι ετοίμασα. ‘Τίποτα’ τους απαντάω. ‘Αλλά έφερα μαζί μου τα κομμάτια’. Παίρνω το ‘Πάρτυ’ και το τραγουδάω. Λάθος μου. ‘Ευχαριστώ’ μου λένε και πάω να φύγω. ‘Δεν έχεις κάτι άλλο να μας πεις? Στο πίσω μέρος τι έχεις?’. Μού’χαν τελειώσει τα φύλλα χαρτιού που τα τύπωνα κι’έτσι κάποιο το τύπωσα στην πίσω σελίδα. Ήταν το ‘Δεν είμαι εγώ’ τους Χατζή. Το’πα. Τους άρεσε. Καθ’όλη τη διάρκεια η κοπέλα με τραβούσε με τη κάμερα, από πάνω μέχρι κάτω. Πρόσωπο, κοιλιά, πόδια, ίσως και τα μαλλιά μου κότσο. Με φώναξαν να πλησιάσω. Μου ζήτησαν το τηλέφωνό μου για να με ειδοποιήσουν.

-Μιας και σας δίνω το τηλέφωνό μου σημειώστε, μήπως και χρειαστεί, πως απ’τις 25 Ιουλίου θα απουσιάζω εξωτερικό.

-Ξέχασέ το. Στις 26 είναι οι auditions.

-Δε μπορώ. Δε γίνεται. Έχω κόψει εισιτήρια αεροπλάνων, τραίνων, ξενοδοχεία, είναι η άδειά μου και δε μου δίνουν άλλη.

-Να τ’αλλάξεις όλα. Πρέπει να είσαι εδώ.

-Βάλ’τον για Αθήνα.

-Έρχεσαι Αθήνα?

-Έρχομαι.

-Ωραία. Θα τα πούμε στην Αθήνα τότε.

Δεν το πίστευα. Τηλεφώνησα την άλλη βδομάδα. ‘Είσαι ο τραπεζικός, ναι? Υπολόγισε γύρω στις 20 Αυγούστου. Θα σε ειδοποιήσουμε’. Λογικά δεν θα μπορούσα εκείνη την περίοδο. Καλοκαιρινές άδειες κι’ήμουνα ο μόνος χειριστής απογευματινός στη δουλειά. Βολιδοσκόπησα για 2 μέρες άδεια. Αδύνατο. Παρακαλούσα να είναι Σαββατοκύριακο οι auditions. Στις 19 Αυγούστου το βράδυ είδα στην τηλεόραση πως έγιναν οι auditions στην Ελλάδα. Πήρα τηλέφωνο. ‘Ακόμα δεν έχουν γίνει’ μου είπαν. Σε καμιά βδομάδα ξαναπήρα. ‘Θα σας πάρουν απ’το αρμόδιο τμήμα’ μου είπαν. Ακόμη δε με πήραν. Μου θύμισαν την εποχή που έδωσα εξετάσεις για τη Στρατιωτική Σχολή Ευελπίδων, κόπηκα, έγκυρο αυτό, λόγω πολιτικών φρονημάτων, και εδώ και 22 χρόνια ακόμα θα με ειδοποιήσουν πως δεν πέρασα.

Τέλειωσε η μουσική σταδιοδρομία για μένα? Ίσως ναι όπως την σκέφτηκα. Ίσως όχι. Απ’τη στιγμή που κάθε εμπόδιο είναι για καλό και κάθε τι που συμβαίνει έχει κάποιο σκοπό, ίσως απλά να έπρεπε να γίνει έτσι για να στρέψω την προσοχή μου αλλού. Που? Έλα ντε. Ακούω ιδέες…


 

Ανάπνευσε...

Τα πάντα είναι στο μυαλό. Έστω κι'αν είναι γύρω σου, σε σένα υπάρχουν μόνο αν τα βάλεις στο μυαλό. Σαν πραγματικότητα, σαν φαντασίωση, σαν επιθυμία, σαν παρελθόν, παρόν, μέλλον. Σαν αγάπη, μίσος, ζήλεια, πόνος, χαρά. Τα συναισθήματα? Απλές ορμόνες που σε κάνουν να νοιώθεις ωραία, άσχημα, ερωτευμένος, θλιμμένος, απογοητευμένος, χαρούμενος. Κι'όλα δουλεύουν με εικόνες. Εικόνες που εκτυλίσσονται μπροστά σου, εικόνες που φέρνεις στη μνήμη, εικόνες που δημιουργείς για το μέλλον, εικόνες που φαντάζεσαι να ζεις κι'ας μην τις ζήσεις ποτέ σου, κι'ας το ξέρεις αυτό. Αγάπη, έρωτας, πόνος, ζήλεια. Ένα γιατί, ένα φοβάμαι, ένα δεν θέλω. Τα πάντα φέρουν το όνομα που τους δίνεις. Τα πάντα έχουν την σημασία που τους δίνεις. Και τη βαρύτητα. Είσαι ότι θέλεις, μπορείς να γίνεις ότι θέλεις, νοιώθεις όπως θέλεις. Ελπίζεις ν'αγαπηθείς όπως θες, να σ'ερωτευτεί όπως σ'αρέσει, να ζήσεις όπως το φαντάστηκες. Απαιτείς όλα αυτά που δικαιούσαι αλλά δεν έκανες κάτι για να τ'αξίζεις. Και φεύγεις. Φεύγεις απλά γιατί κουράστηκες. Κι'όμως, όλα είναι στο μυαλό. Η αγάπη, ο έρωτας, το γέλιο, καταστάσεις ευφορίας, υγιείς, επιθυμητές αλλά όχι μόνιμες. Η ζήλεια, ο φόβος, ο θυμός, η απογοήτευση καταστάσεις τοξικότητας. Δε μπορείς ν'αγαπήσεις το άγνωστο εκτός αν το κάνεις γνωστό, οικείο. Δε μπορείς να απογοητευτείς παρά μόνο αν οι προσδοκίες σου είναι λάθος. Αλλά τότε λάθος είσαι εσύ. Λάθος λειτούργησε το μυαλό. Λάθος οδηγίες και δεδομένα τού'δωσες. Λάθος ερμήνευσε τις ανάγκες της ψυχής. Λάθος ενήργησε παρά τις σωστές οδηγίες. Λάθος στόχο βρήκε. Το μυαλό δουλεύει για την ψυχή σου. Κι'η ψυχή θέλει μόνο ήλιο κι'οξυγόνο. Καθαρό. Η τοξικότητα του μυαλού επηρεάζει την ψυχή. Τα βασικά ένστικτα είναι εκεί για να εξασφαλίζουν τη διατήρηση του μυαλού στη ζωή. Για να μπορεί να δουλεύει για τη ψυχή. Τα συναισθήματα για να σου δείχνουν αν δουλεύει σωστά ή όχι. Λύπη για το καλό, χαρά για το κακό, το λάθος, σημαίνει τοξικότητα. Τι είναι λάθος? Ότι δημιουργεί συναισθήματα τοξικότητας σε σένα ή/και στους άλλους. Μπορεί η αγάπη να είναι τοξική? Μπορεί ο έρωτας, η έλξη να είναι τοξικά? Ναι. Αν τα συναισθήματα δεν είναι ίδια και για τους δυο. Κι'ας είναι ωραία για τον ένα. Κι'ας είναι φως κι'αέρας καθαρός. Παράξενο. Μια επιθυμητή κατάσταση μπορεί να είναι και αποθεραπεία, αποτοξίνωση, κάτι με ημερομηνία λήξης, με δόσεις και πρόγραμμα λήψης. Εκτός αν πάθεις εξάρτηση. Αλλά το μυαλό είναι εκεί. Και η ψυχή. Και το συναίσθημα. Δώσε σημασία. Δώσε όνομα κι'εξήγηση σ'αυτά που νοιώθεις, που σκέφτεσαι. Πάρε αποφάσεις και ενέργειες που μπορεί να πονέσουν. Κοίταξε κατάμματα την ψυχή και την αλήθεια. Η ζωή είναι πολύ μικρή για να την σπαταλάς σε ψευδαισθήσεις και ελπίδες χωρίς αύριο. Κάνε αποτοξίνωση κι'απεξάρτηση. Διώξε το νέφος και τα σύννεφα. Ανάπνευσε... Αφέσου... Αγάπησε... Ζήσε...

Κυριακή 24 Οκτωβρίου 2010

Χαμογέλασέ μου...

Γερνάει η ψυχή? Όχι. Πεθαίνει η ψυχή? Όχι. Πεθαίνει η αγάπη? Όχι. Η πραγματική αγάπη όχι. Γιατί η αγάπη είναι υπέρβαση. Πάνω απ'τα ένστικτα και τη λογική. Πάνω απ'τις απαγορεύσεις του μυαλού και τις προτροπές της κοινωνικής ηθικής. Στο κάτω κάτω τι είναι ανηθικότητα? Η επιβολή των ενστίκτων χρησιμοποιώντας τη λογική και τη δύναμη του μυαλού επί των συνανθρώπων μας. Για ένα και μόνο σκοπό. Να απαλύνει τον πόνο. Τον αβάσταχτο πόνο της ψυχής που δεν την αγάπησε κανείς. Και δεν της έδειξε κανείς τι θα πει πραγματική αγάπη. Που δεν αγάπησε ποτέ. Ή που αγάπησε και δεν χάρηκε αυτήν την αγάπη. Γιατί όταν αγαπάς δε λυπάσαι που σου λείπει η αγάπη σου. Λυπάσαι που δεν είσαι εκεί να την προσέχεις, να την φροντίζεις, να της δίνεις την αγάπη σου, τη ψυχή σου, εσένα. Ναι, πολύ λεπτή η γραμμή της θυσίας απ'την εκμετάλλευση. Αλλά είναι ένα ρίσκο που η αγάπη παίρνει. Γιατί η αγάπη είναι παντοδύναμη. Η πραγματική αγάπη. Όχι αυτή που νομίζουμε πως νοιώθουμε όταν κάποιος γεμίζει τη μοναξιά μας ή μας ξυπνά βασικά ένστικτα και την ηδονή στο σώμα. Όχι. Η πραγματική αγάπη. Αυτή που δε ζητά ποτέ αλλά πάντα δίνει. Αυτή που υπάρχει κοντά και μακρυά. Αυτή που μόνο δυο πράγματα θέλει για να υπάρχει για πάντα. Την ευτυχία αυτού που αγαπάς κι'ένα χαμόγελο. Κι'αν σ'αγαπήσει? Μεγάλη η ευθύνη. Κρατάς ακόμα μια ψυχή στα χέρια σου. Στόχος ο ουρανός. Προορισμός το φως. Αν δεν σ'αγαπήσει? Πάλι νοιώθεις ωραία. Γιατί όταν αγαπάς όλα είναι ωραία. Κι'αν χαθεί? Τότε κλαις. Μυστικά, κάτω απ'τα γέλια και τα γλέντια κλαις. Γιατί δεν την αγάπησες αρκετά για να τη βοηθήσεις να πετάξει. Πέταξε λοιπόν αγάπη μου... Και χαμογέλασέ μου... Φιλί...

Καληνύχτα... Να προσέχεις...



Την κοίταζε που κοιμόταν δίπλα του, γυμνή, όπως κι'εκείνος... Δε μπορούσε να κλείσει μάτι... Η ευτυχία του κι'η ανησυχία του ήταν περισσότερο απ'όσο μπορούσε να χειριστεί. Χαμογελούσε βλέποντας το αγγελικό προσωπάκι της και παρακαλούσε να μην ξημερώσει ποτέ. Το άρωμα Μαγκνόλιας που φορούσε κι'η γεύση του κορμιού της ακόμα κυρίευαν τις αισθήσεις του. Ακόμα και το σκουλαρικάκι στον ομφαλό της που του πάγωνε τη γλώσσα τού'χε αρέσει... Δεν ήξερε αν είχε καταφέρει να της χαρίσει την ηδονή που της άξιζε. Κι'αυτή, μη θέλοντας ποτέ να τον πληγώσει, κι'ας μην τον αγαπούσε, θα μπορούσε να κάνει την καλύτερή της προσποίηση γι'αυτόν. Ήθελε να την αγγίξει, να τη χαιδέψει. Φοβόταν μήπως της χαλάσει τον ύπνο. Ήθελε να την κρατήσει στην αγκαλιά του τόσο σφικτά που να γίνουν σιαμαίοι. Φοβόταν μήπως της πάρει την ανάσα για πάντα. Ήθελε ν'ανοίξει το στήθος του να της δώσει την καρδιά του, για νά'ναι πάντα κοντά της. Φοβόταν πως θα λιποθυμούσε απ'το αίμα. Φοβόταν. Όχι μήπως τη χάσει. Μήπως την πληγώσει, μήπως τη λυπήσει. Έτσι κι'αλλοιώς ποτέ δεν την είχε. Και ποτέ δεν θά την είχε. Οι μεγάλες αγάπες ήταν γραφτό διαμέσου των αιώνων να μην είναι ποτέ μαζί. Κι'ας μην τον αγαπούσε. Την αγαπούσε εκείνος. Έσκυψε και τη φίλησε απαλά στα χείλη. Είδε τα μάτια της ν'ανοίγουν. Του χαμογέλασε. 'Κρυώνω' του είπε. Πήρε το σεντόνι και τη σκέπασε μέχρι το λαιμό. Την ξαναφίλησε και σηκώθηκε. Πήρε τα ρούχα του και βγήκε απ'το δωμάτιο...
Ένοιωσε κάτι δυνατό στο δάκτυλο. Ξύπνησε απότομα. Η καύτρα του τσιγάρου τον έκαψε λίγο. Πιπίλησε το δάκτυλό του. Θυμήθηκε τ'όνειρο που έβλεπε. Χαμογέλασε. Συνήθως δεν έβλεπε όνειρα. Είχε καιρό να μιλήσουν. Λίγο μετά που της είπε 'Σ'αγαπώ'. Απ'το μυαλό του πέρασαν σαν αστραπή όλες αυτές που τον είχαν ερωτευθεί χωρίς αυτός να νοιώσει το ίδιο. Προσπαθούσε να τους εξηγήσει πως δεν ήθελε να νοιώσουν ότι κι'αυτός τόσες φορές. Προσπαθούσε να τις πείσει να αρκεστούν σ'αυτά που ζουν κι'είναι τόσο ωραία. Σ'ένα χάδι, μια αγκαλιά, ένα φιλί, κάνοντας έρωτα. Τον ήθελαν δικός τους, αποκλειστικά. Καμιά δε μπορούσε να τον έχει. Και καμιά δεν ήθελε να έχει. Ούτε καν αυτήν Κι'α ήξερε πως και νά'θελε δε μπορούσε.
Την ξανάφερε στη σκέψη του. Πάντα του άρεσαν οι γυναίκες που εξέθεταν τον εαυτό τους, που άφηναν την χειρότερη πλευρά τους να φανερωθεί στα μάτια του κόσμου. Του άρεσαν για το θάρρος τους, τα κότσια που πολλοί άνδρες δεν είχαν. Του την έδιναν οι γυναίκες που μεμψιμοιρούσαν, που κρύβονταν, που έλεγαν μισές αλήθειες, που το έπαιζαν δήθεν κι'ανώτερες. Ήξερε καλά τις γυναίκες και ήξερε πως να τις ρίξει, να ανατρέψουν με πράξεις όσα λόγια ξεστόμισαν. Κάποιες απλά τις περιφρονούσε. Κάποιες άλλες απλά τις έκανε να κάνουν ότι έλεγαν πως δεν έκαναν. Αν περνούσε καλά μαζί τους συνέχιζε, αδιαφορώντας για τα λόγια που έμειναν λόγια. Αν όχι, ή συνέχιζαν να αρνιούνται αυτά που κάνουν και συνέχιζαν να το παίζουν δήθεν, απλά φρόντιζε να μην τον θέλουν. Περισσότερο τον ενοχλούσε όταν τον ερωτεύονταν, κι'ήθελαν όρκους αιώνιας πίστης κι'αγάπης. Αλλά μ'αυτήν ήταν διαφορετικά. Όλα. Ακόμα κι'όταν της είπε 'Σ'αγαπώ'. Λες και της τό'πε για να χωρίσουν, ξέρωντας πως είναι αλέξανδρη αυτή η λέξη. Λες και φοβόταν αυτό που ήθελε. Να τον αγαπήσει όσο την αγαπούσε...
Έσβησε το τελευταίο τσιγάρο στο τασάκι του. Η νύχτα είχε προχωρήσει. Δεν είχε κέφια για ξεπέτες και ποτάκια. Ήπιε ένα ποτήρι νερό και πήγε στο κρεββάτι του. Την ξανάφερε στην σκέψη του. Δεν είχε νέα της. Ήξερε πως δεν θα επικοινωνούσε μαζί του, ότι κι'αν της συνέβαινε. Ήξερε πως την αγαπούσε. Ήξερε... 'Καληνύχτα αγάπη μου...' ψιθύρισε. 'Νά'σαι καλά όπου κι'αν βρίσκεσαι, ότι κι'αν κάνεις... Να προσέχεις... Φιλί...'...

Σάββατο 23 Οκτωβρίου 2010

Πέταξε...


Γεννιόμαστε με πόδια για να πατάμε στη γη και φτερά στη ψυχή για να πετάμε στους ουρανούς. Σαν άγγελοι του φωτός με το χαμόγελο μόνιμα στο πρόσωπό μας και τη ψυχή μας. Και μεγαλώνουμε μαθαίνοντας ένα σωρό πράγματα για το πως θα πατάμε γερά στη γη ξεχνώντας πως η ψυχή μας πετάει. Μόνος σύντροφός της η αγάπη. Αλλά αυτήν την κρύβουν. Μας μαθαίνουν δήθεν τι είναι η μοναξιά, η θλίψη, ο πόνος, η φτώχεια, η δυστυχία και μας παρουσιάζουν την αγάπη να τα γιατρεύει με πράγματα απ'αυτόν τον κόσμο. Και μας μαθαίνουν να αγαπάμε κορμιά, στιγμές, όνειρα, κρατώντας τη ψυχή φυλακισμένη στα έγκατα του κορμιού μας. Και λατρεύουμε ένα χάδι, μια αγκαλιά, ένα πρόσωπο που μας χαρίζει ξανά το γέλιο, τη χαρά, τον οργασμό. Και θέλουμε να τον φυλακίσουμε κοντά μας, μέσα μας, μη καταλαμβαίνοντας πως η συντροφιά της φυλακής δεν είναι ευτυχία. Κι'ακόμα χειρότερα, μόλις κάποιοι νοιώσουν τηνκαρδιά τους να είναι έτοιμη και πάλι να σπάσει τα δεσμά της και να πετάξει, παίρνουν τα πόδια τους, κλειδώνουν το μυαλό τους και φεύγουν. Η φυλακή δεν έχει πόνο. Είναι μια συνήθεια ηρεμίας στο σκοτάδι. Το κορμί δεν θέλει αγάπη για να τρέμει, να φλέγεται, να ζει μέσα στην ηδονή. Και έχει ότι χρειάζεται σε σημείο προσιτό ανάμεσα στα σκέλια, λίγο πιο χαμηλά απ'τη φυλακή της ψυχής... Αλλά υπάρχουν ψυχές με φτερά δυνατά, που περνούν σαν καταιγίδες συμπαρασύροντας μαζί τους βροχές κι'ανέμους, μη αφήνοντας ασυγκίνητες ψυχές και κορμιά, νιώθοντας την αύρα τους στα πιο βαθειά έγκατα... Δύσκολη η μάχη μεταξύ μυαλού και ψυχής, μεταξύ συνήθειας και καινούριου, μεταξύ χαράς και λύπης. Και ο άνθρωπος θέλει να ελέγχει τα πάντα, κι'ας λέει πως θέλει να παρασυρθεί... Κι'οι φυλακές γίνονται πιο ασφαλείς. Δύσκολο να βλέπεις από ψηλά, να σου κτυπά ο αγέρας στο πρόσωπο, να χαμογελάς απο ευτυχία... Περισσότερο φοβάσαι... Το μυαλό στο υπενθυμίζει συνέχεια. Το κορμί είναι δικό σου, το δανείζεις για τη δική σου ηδονή. Τη ψυχή την χαρίζεις. Και φοβάσαι. Όχι μήπως την κλέψει και φύγει. Μήπως ανακαλύψεις πως είναι καλύτερα να είσαι ευτυχισμένη με τη ψυχή παρά με το κορμί. Και πως θα πετάξεις? Έμαθες να πατάς γερά στη γη, και να σέρνεσαι στο έδαφος στις θλίψεις σου. Η ευτυχία της ψυχής βρίσκεται τόσο ψηλά. Και δεν έμαθες να πετάς. Μόνο να πονάς και να σέρνεσαι... Δώσε μου το χέρι σου... Οι ουρανοί μας περιμένουν...

Παρασκευή 22 Οκτωβρίου 2010

Τίποτα...

Πανσέληνος... Από νωρίς... Πριν καν δύσει ο ήλιος... Υπέροχη δύση, με τον ήλιο να παίζει με τα σύννεφα λερώνοντάς τε με όλα τα χρώματα που μπορεί να διακρίνει τ'ανθρώπινο μάτι και ακόμα περισσότερα, εκείνα που μπορεί να δει η ψυχή... Κι'η ανατολή υπέροχη... Με ένα κόκκινο ήλιο να ξεπροβάλλει απ'τα μπλε βουνά και να χάνεται σιγά σιγά στα γκριζομπλε σύννεφα. Και ενδιάμεσα να μένει η μυρωδιά των πεύκων και ο αγέρας που κτυπούσε δυνατά στο πρόσωπο μέσα απ'το μισάνοικτο κράνος τρέχοντας με την ολοκόκκινη απ'τον πόθο και το πάθος Κόρα, τη γερμανίδα μηχανή... Τα υπόλοιπα? Θλίψη, πόνος, ανησυχία, θυμός, απογοήτευση, ο κόσμος ο ίδιος, όπως κι'ο καβαλλάρης ... Ευτυχώς η αγάπη ζεσταίνει... Γιατί γι'αυτό υπάρχει η ψυχή. Για ν'αγαπά... Κι'αν δεν αγαπηθεί δεν πειράζει... Ο ουρανός είναι δικός της... Ένας κατακόκκινος ήλιος, μπλε βουνά, σύννεφα σ'όλα τα χρώματα κι'η μυρωδιά του πεύκου με τον αέρα να κτυπά το πρόσωπο... Ίσως δεν είναι ευτυχία... Αλλά είναι γαλήνη... Κι'αν η καληνύχτα είναι η τελευταία, είναι φωτεινή, πολύχρωμη, χαμογελαστή, γεμάτη πάθος και πόθο... Τα υπόλοιπα? Τίποτα... Απλά περαστικά. Λες κι'η ζωή συνεχίζει να είναι ένα κέρμα πεταμένο στο δρόμο με την ίδια όψη πάντα ορατή... Κάποιος το πάτησε τ'απόγευμα, καβάλλα στο ουράνιο τόξο... Στο κάτω κάτω, τίποτα δε μένει ίδιο, τίποτα δε μένει ακίνητο, σταθερό. Ο χρόνος κυλά όπως τη ρόδα της γερμανίδας μηχανής. Κι'αν σταματήσει στο τελευταίο καληνύχτα ο καβαλλάρης θα ξεχαστεί. Αλλά εκείνος θα θυμάται... Μια ανατολή, μια δύση, τον αγέρα, τη μυρωδιά, την αγάπη...

Πέμπτη 21 Οκτωβρίου 2010

Μη μιλάς...

Κάποια ζώα δεν είναι μονογαμικά. Σκύλες, ας πούμε, πιστές μόνο στον άνθρωπο. Γάτες, γενικά άπιστες. Πολλά παιδιά, σκυλιά, γατιά, διαφορετικών πατεράδων. Άλλα πάλι έχουν ένα αρσενικό και όλες είναι δικές του, όπως τα πρόβατα κι' οι γελάδες. Άλλα όμως έχουν ιερούς δεσμούς. Η χελιδόνα αλλάζει ταίρι μόνο αν πεθάνει ο σύντροφός της, η φάλαινα ούτε τότε, η όρκα δε κυνηγάει να σκοτώσει τον δολοφόνο του/της συντρόφου του/της αν δεν ήταν φυσικός ο θάνατος. Οι θηλυκοί ελέφαντες με τα μικρά μένουν συνέχεια μαζί, μια οικογένεια, ή χωρίζονται κατά οικογένειες αν είναι πάρα πολλά τα μέλη για σκοπούς μετακίνησης και φαγητού, οι δε αρσενικοί είναι μοναχικοί και επισκέπτονται την οικογένεια μόνο αν κάποια ελεφαντίνα έχει ωορηξία. Οι γορίλες, τα αρσενικά με το μικρότερο πέος στο ζωικό βασίλειο αλλά και οι καλύτεροι εραστές, έχουν τις πιο δεμένες οικογένειες...

Κάποτε σκέφτομαι γιατί εμείς, τα ανώτερα όντα, είμαστε τόσο χάλια. Στο λεξικό υπάρχουν λέξεις όπως πουτάνα, μοιχός, κερατάς, λάγνος κλπ, με ξεκάθαρες ερμηνείες. Και εμείς προσπαθούμε, εφαρμόζοντας τις ερμηνείες, να καταργήσουμε τις λέξεις. Και άντε, αυτό να πεις είναι λόγω εγωισμού, φόβου, ενοχών και τύψεων. Η αγάπη που πήγε? Γιατί είμαστε γεμάτοι κόμπλεξ? Που είναι η ανωτερότητά μας, η λογική μας? Και δε μπορώ να βρω άλλη απάντηση από μια και μοναδική. Εμείς μιλάμε. Κι'όταν μιλάς δεν εργάζεσαι. Κι'όταν λες 'Σ'αγαπώ' νομίζεις πως δεν χρειάζεται να το κάνεις πράξη. Κι'όταν το απαιτείς ξεχνάς πως πρέπει να το κερδίσεις.

Αγάπη μου δεν θα σου ξαναπώ Σ'αγαπώ. Κι'ας μην ξέρω αν μ'αγαπάς ή όχι. Αν δεν το νοιώσεις τότε απλά δεν υπάρχει. Μια ψευδαίσθησή μου είναι. Αν το νοιώσεις, τότε θα τ'ακούς συνέχεια. Θα το τραγουδούν τα πουλιά, θα το ψυθιρίζει ο αγέρας, θα το χορεύει το μυαλό σου, θα στο θυμίζει η καρδιά σου και πάνω απ'όλα, θα το βλέπεις στα μάτια μου. Όπως και γω το σ'αγαπώ σου...

Τρίτη 19 Οκτωβρίου 2010

Εσύ...


Αυτιά κουφά... Γλώσσα δυσνόητη... Μυαλό σαλεμένο, ταξιδεμένο σε χαμένους ορίζοντες κυνηγώντας χείμαιρες που σαν οπτασία εξαφανίζονται μόλις τις πλησιάσει... Ανεμόμυλους ιππότες σα νέος Δον Κιχώτης... Μια παράλογη λογική, μια παρανοϊκή ευφυία... Λεξιλόγιο νταλικιέρη, συμπεριφορά λάγνου διεφθαρμένου αστυνομικού... Χαμένος στους δυσνόητους στίχους των ποιητών της αγάπης, στις ακαταλαβίστικες φράσεις των συγγραφέων της ζωής, του πάθους, του πόθου, του έρωτα...
Αγάπη... Πόσο πιο απλά μπορείς να περιγράψεις Αυτήν? Μια ψυχή. Καμιά μορφή, κανένα κορμί. Μια ψυχή που χαρίζεται ολόκληρη σε μια άλλη ψυχή. Χέρι χέρι ν'ανέβουν τα σκοτεινά μονοπάτια του ερέβους προς το φως. Να κλαίνε μαζί, να γελάνε μαζί, να πονάνε μαζί, να ονειρεύονται μαζί, να απαλύνουν τον πόνο η μια της άλλης, να ελπίζουν μαζί, να ζουν μαζί, να πεθαίνουν μαζί. Κι'αν η μια δεν ακολουθεί, η άλλη να κρύβεται ακόμα πιο βαθειά στο σκότος, προσέχοντας μην κατρακυλήσει η αγάπη της και δε μπορεί να σταματήσει, να σταθεί στα πόδια της. Να φεύγεις για να μην την πονέσεις. Να δέχεσαι τον τρίτο επειδή είσαι μακρυά και μπορεί να την κάνει να νοιώσει καλά. Να πονάς επειδή δεν είσαι εκεί να την κάνεις ευτυχισμένη, να της χαρίσεις τα πάντα... Εσένα... Με χαμόγελο... Ανιδιοτελώς... Για τη δική της σωτηρία... Για το δικό της παράδεισο...
Έρωτας... Φωτιές στα μάτια, αστραπές στα χέρια, καταιγίδα στην καρδιά... Στόχος το τέλειο. Πόθος, πάθος, εσύ και το αντικείμενό σου. Ένας πίνακας, ένα τραγούδι, ένα γλυπτό, μια σελίδα, ένα κορμί... Όλα ποτισμένα με τη ζωή σου, το μεράκι σου... Η δική σου ικανοποίηση, η δική τους απόλαυση. Τίποτα λιγότερο, τίποτα περισσότερο...
Λόγια... Λέξεις... Γραμμένες εδώ κι'αιώνες στην άμμο, στ'αστέρια, στη θάλασσα. Γραμμένες εδώ και χρόνια σε βιβλία, δίσκους, κορμιά, μυαλά, κάθε τι που χαράζεται, δίνοντας ζωή σε άψυχες μαύρες κηλίδες... Δίνοντας νόημα σ'αυτό που σε καίει ανάμεσα στα σκέλια, σ'αυτό που σε δηλητηριάζει ή ανασταίνει βαθειά στα σωθικά. Υπάρχουν. Μόνο οι ερμηνείες αλλάζουν. Κατά το δοκούν... Κατά το συμφέρον... Λέξεις που χαρακτηρίζουν συμπεριφορές, μυαλά, κορμιά αλλά όχι ψυχές. Όχι. Ψυχές αγνές. Μόνο Αγάπη. Και συ... Εσύ παίρνεις τη ψυχή και την κάνεις κομμάτια για να εξαγνίσεις το κορμί, το μυαλό, την πράξη... Δώσε μου ένα κομμάτι για φυλακτό... Ίσως κάποτε νά'μαι ο μόνος που θα θυμάμαι αυτή την ψυχή που αγάπησα... Αυτή την ψυχή που μ'αγάπησε... Εσένα... Αγάπη... Δεν υπάρχει πια αυτή η λέξη... Υπάρχει άλλη στη θέση της... Εσύ...

Κυριακή 17 Οκτωβρίου 2010

Συγγνώμη...

Νοιώθω εγκληματίας... Νοιώθω να εκμεταλλεύομαι τις αδυναμίες των άλλων, μόνο και μόνο γιατί ξέρω ότι είναι αδυναμίες, διότι ξέρω τον τρόπο, διότι ξέρω πως με το να δηλώσω ότι ξέρω τι κάνω και τι συμβαίνει δεν αρκεί γιατί ποτέ δεν ακούν. Διότι ξέρω πως μπορώ να αγγίξω, να σαγηνέψω, να κατακτήσω... Μπορώ να ξυπνήσω το πάθος, τον πόθο, τον έρωτα, την ελπίδα... Αυτή είναι που με κάνει να νοιώθω εγκληματίας... Είναι σα να παίζω μ'ένα παιδί και προσπαθώ να το κάνω να σκεφτεί και να παίξει σαν εμένα. Και αποποιούμαι ευθύνης επειδή προειδοποίησα, μίλησα... Μα δεν είναι αρκετό... Ο δυνατός πρέπει να κάνει πίσω... Πρέπει να προσπαθεί να βρίσκει αντιπάλους και συντρόφους της ίδιας δυναμικότητας... Και γω δεν τό'κανα. Άφησα ελεύθερα όλα τα ένστικτά μου να χρησιμοποιήσουν όλα τα όπλα που διαθέτω. Βλέμμα, χαμόγελο, γλυκύτητα, τρυφερότητα, ερωτισμό, διάβασμα ψυχής, μυαλού, ενστίκτου, όλα επιδέξια... Δεν έκανα κράτει. Έμενα στο τι έδινα και στο τι ήθελα και απλά δεν έπαιρνα ότι περισσότερο μου προσφερόταν, χωρίς ποτέ να σταματήσω να δίνω απ'τη στιγμή που ότι έδινα γεννούσαν όλα αυτά που έπαιρνα και όλα αυτά που δεν έπαιρνα... Δεν είπα ψέματα. Ένοιωθα κάθε χάδι, κάθε φιλί, κάθε αγκαλιά που έδινα. Στο μυαλό μου είναι πολύ ξεκάθαρες οι έννοιες της αγάπης, του έρωτα, του ενστίκτου, της ψυχής, του μυαλού, της οποιασδήποτε σχέσης... Ποτέ όμως δεν έλαβα σοβαρά υπ'όψιν το πως είναι αυτά συνδεδεμένα στο μυαλό και στην ψυχή των άλλων. Και τους ξύπνησα τον έρωτα, το πάθος, την ελπίδα... Δε μ'ενδιαφέρει αν το κάνουν κι'άλλοι αβασάνιστα. Μ'ενδιαφέρει το τι έκανα εγώ... Και μ'αυτά προκάλεσα τον πόνο. Δεν έχει σημασία πως δεν τό'θελα... Δεν έχει σημασία πως προειδοποίησα, πως ανέλυσα, πως προσπάθησα με λόγια να εξηγήσω πως είμαι σταθμός όχι προορισμός. Σημασία έχει πως προκάλεσα τον πόνο. Το 'Σ'αγαπώ' τό'πα ελάχιστες φορές στη ζωή μου. Και το εννοούσα κάθε φορά... Το συγγνώμη ακόμα λιγότερες. Και το εννοούσα κι'αυτό. Όπως και τώρα. Συγγνώμη... Ο Αυτοκράτορας πρέπει να σιωπήσει για λίγο καιρό. Να αυτοτιμωρηθεί. Να αυτοφυλακιστεί. Ελπίζοντας πως θα εξαγνιστεί... Συγγνώμη...

Πέμπτη 14 Οκτωβρίου 2010

Αρέσκεια...

Άρχισα να γράφω για τους ανθρώπους που θέλουν ν'αρέσουν είτε λόγω μοναξιάς είτε λόγω εγωισμού. Και για τους ανθρώπους που όταν γνωρίσουν κάποιο άτομο και το ερωτευτούν αλλάζουν για να τ'αρέσουν και να τους ερωτευτεί το ίδιο. Τα διέγραψα. Κάποιος είπε πως το δύσκολο δεν είναι να κάνεις το καλό. Το δύσκολο είναι να είσαι πάντα καλός και να κάνεις πάντα το καλό. Και ν'αρέσεις σ'όλους συμπληρώνω. Και γω δεν είμαι απ'αυτούς. Και το ξέρω. Ούτε απ'τους πιο πάνω. Αλλά μ'αρέσω σε γενικές γραμμές. Μ'αρέσω γιατί μπορώ να είμαι και γλυκός και ωμός, και χυδαίος κι'ευγενικός, και καυστικός και συμπονετικός, και να θυμώνω, και να γελάω. Ακριβώς όπως όλοι οι άνθρωποι. Αλλά κυρίως επειδή ξεπέρασα αυτό. Το να θέλω μανιωδώς και απελπιστικά ν'αρέσω, να κάνω φίλους αμέτρητους, ν'αγαπηθώ. Όχι ότι δεν το θέλω, ή ότι δε μ'αρέσει. Ούτε ότι κάποιες φορές νοιώθω απογοητευμένος ή πληγωμένος αν απορριφθώ. Απλά αυτό συμβαίνει όταν δεν ξέρω το λόγο και δεν είχα ούτε καν προειδοποίηση. Και ευτυχώς τις περισσότερες φορές ξέρω. Και αρκετές άλλες δε με ενδιαφέρει. Και έχω μάθει να δέχομαι την απόρριψη. Γιατί έχω μάθει να ζω με μένα. Και γι'αυτό ρισκάρω άνετα να κερδίσω άτομα που δεν ανήκουν στην κατηγορία των 'φυσιολογικών' ανθρώπων, να απορρίψω άτομα που κρίνω, έστω κι'αν κρίνω λάθος, πως δε μου κάνουν, καθώς και να ρισκάρω να χάσω ανθρώπους που αγαπώ, μ'οποιονδήποτε τρόπο κι'αν τους αγαπώ, μόνο και μόνο για να σιγουρευτώ ή να σιγουρευτούν. Γιατί βλέπεις, κάποιοι είναι κοντά μας επειδή είμαστε κοντά τους κι'όχι επειδή είμαστε εμείς. Κάτι σαν δορυφόροι τους. Ρισκάρω λοιπόν να χάσω ότι αγαπώ, όταν αγαπώ, για ένα και μόνο λόγο. Γιατί όσες φορές δεν ρίσκαρα και προσπάθησα να το κρατήσω, τελικά και το έχασα και χάθηκα. Και ενώ εύκολα βρίσκεις τον επόμενο, δύσκολα βρίσκεις εσένα. Αρκετά μ'έψαξα. Τώρα που με βρήκα, σχεδόν, δε με χάνω με τίποτα. Είναι ωραίο να θέτεις τα όριά σου, και σε σένα και στους άλλους, και να οριοθετείσαι στο σύμπαν. Γιατί τελικά, αυτός που ταιριάζει με σένα είναι αυτός που τα όριά του είναι κοινά με τα δικά σου, όχι αυτός που συγκρούονται και θέλει να διαλύσεις τα δικά σου. Και αυτοί δεν είναι πολλοί για κανένα. Και ακόμα λιγότεροι τολμάνε να ρισκάρουν να ελέγξουν τα όριά τους και τα δικά σου. Γιατί λίγοι αγαπάνε ότι πολυτιμότερο έχουν όσο τ'αξίζει και πρέπει, ούτε λιγότερο, ούτε περισσότερο. Τον εαυτό τους, μ'όλα τα λάθη του, τα πάθη του, τα καλά του, τα ωραία του. Πολύ λίγοι. Και ακόμη λιγότεροι σ'αξίζουν και τους αξίζεις, έστω κι'αν είναι τα καλύτερα παιδιά του κόσμου. Για νά'στε μαζί, ότι και νά'στε, όπως και νά'στε, για μια ζωή. Τη ζωή που θέλετε και σας αρέσει...

Κική Δημουλά περί έρωτος & αγάπης

Τετάρτη 13 Οκτωβρίου 2010

Ιδανικά...


Όλη η ζωή ένας οργασμός... Δουλειά, χόμπυς, διασκέδαση, ποδόσφαιρο, καφές, κουτσομπολιό, ψώνια, παράπονα, θυμοί, λύπες, οικογένεια, φίλοι, ιδανικά, θρησκεία, πατρίδα, βωμοί και εστίες, όλα ξεχνιούνται σ'ένα οργασμό... Κι'όλα διαλύονται για έναν οργασμό... Ότι όνομα κι'αν του δώσεις, όποια μάσκα κι'αν του βάλεις. Έρωτας, αγάπη, μοναξιά, λησμονιά, ξενητιά, νοσταλγία, βάσανα, συναίσθημα, καύλα... Όλα για ένα χύσιμο. Είτε σπερματικό, είτε κολπικό, είτε εγκεφαλικό, είτε ψυχικό... Τόσο αξίζουμε πλέον. Όσο οι οργασμοί που μπορούμε να προκαλέσουμε και ακόμα περισσότερο όσο οι οργασμοί που μπορούμε να στερήσουμε... Νόμιμο ή παράνομο δεν έχει σημασία. Η ζήτηση είναι τεράστια, κι'η προσφορά μικρή... Κι'ύστερα μου λες για χαμένες πατρίδες κι'ανεκπλήρωτους έρωτες... Κι'ύστερα χάνεσαι στην κατάθλιψη και στη μιζέρια επειδή δήθεν αγάπησες και προδώθηκες... Κι'ύστερα μου λες να χύσω το αίμα μου για ιδανικά. Για ένα ιδανικό χύσι...

Λόγια...

'Φτάνει λόγια, μεγάλα, ψεύτικα. Θέλουμε έργα. Θέλω να το δω, να το ζήσω. Αρκετά άκουσα.'... Μοτό της εποχής. Το λένε για τους πολιτικούς, τις σχέσεις, την εκκλησία, τον κόσμο... Παράξενο. Θέλουμε έργα αλλά ρωτάμε 'Μ'αγαπάς?'. Θέλουμε έργα αλλά διαβάζουμε βιβλία. Θέλουμε έργα αλλά ακούμε παραμύθια. Θέλουμε έργα αλλά απολαμβάνουμε στιχάκια σαλεμένων εραστών και μουσικές αλλοπρόσαλλων συνθετών. Θέλουμε έργα αλλά λατρεύουμε τα όμορφα ψέματα... Θέλουμε έργα αλλά εμείς καθόμαστε και περιμένουμε... Άκου την ανάσα μου. Δες την καρδιά μου... Νοιώσε τη ψυχή μου... Γεύσου το φιλί μου... Άγγιξε το μυαλό μου... Μυρίσου το κορμί μου... Έλα... Ζήσε ... με...

Σε σύγχυσα πάλι...

Δεν έχει σημασία αν σ'αφορά ή όχι, πόσο σ'αφορά αν σ'αφορά, αν είναι για σένα ή όχι, αν μιλά για σένα ή όχι, αν είναι πολύ ή λίγο. Σημασία έχει αν σ'αρέσει ή όχι. Μη ξεχνάς πως πολλές φορές δεν βλέπουμε τα πράγματα όπως είναι αλλά όπως θα θέλαμε να είναι. Πάλι σε σύγχυσα? Δεν πειράζει. Κάποια πράγματα απλά δεν αλλάζουν ποτέ. Καλημέρα... Φιλί...

Ευκαιρείες...

Λένε πως στη ζωή πρέπει να πιάνεις τις ευκαιρείες που σου δίνονται απ'τα μαλλιά γιατί σπάνια σου δίνονται για δεύτερη φορά. Ίσως νά'χουν δίκηο. Απ'την άλλη, η ευκαιρεία σου δίνεται όταν βρίσκεσαι τον κατάλληλο χρόνο στον κατάλληλο τόπο. Και με το κατάλληλο παρελθόν. Μη ξεχνάς πως στο παρών σου έφτασες λόγω του παρελθόντος σου. Λένε ουδέν καλόν αμιγές κακού. Και το αντίθετο φυσικά. Λένε κάθε εμπόδιο για καλό. Λένε πως τα μόνα δύο σίγουρα πράγματα στη ζωή σου απ'τη στιγμή που θα γεννηθείς είναι η αλλαγή κι'ο θάνατος. Και οι αλλαγές που σου επιβάλλουν είναι και οι χειρότερες. Κάποτε χειρότερες κι'από θάνατο. Τα πάντα ρει. Και πέτρα που κυλάει δε χορταριάζει. Η στασιμότητα στη ζωή είναι θάνατος. Ένα βήμα πριν, έστω. Αλλά κάποτε μια στάση στη ζωή βοηθάει. Να κοιτάξεις πίσω, να δεις τι λάθος έκανες, τι σωστό, που έφτασες, που ήθελες να πας, που πας απ'εδώ που είσαι, να αναδιοργανωθείς, να επιστρέψεις, να συνεχίσεις. Καμιά αλλαγή δε συστήνεται αν δεν είναι για το καλό σου. Ίσως όχι για τώρα. Αλλά για το μέλλον σίγουρα. Ο άνθρωπος δε μπορεί να επαναπαύεται στο σήμερα. Τα καλά κόποις κτώνται. Και καμιά αλλαγή δε μπορεί να είναι ωφέλιμη αν απλώς βρίσκεσαι ανάμεσα σε όμοιούς σου με όμοιες καταστάσεις. Όμοιος ομοίω αεί πελάζει λένε. Και πλαγιάζει λέω. Και αυτοί που θες να τους μοιάσεις δύσκολα σε δέχονται. Άρα δεν πρέπει να τους μοιάσεις. Ούτε όμως και να μείνεις σ'αυτούς που σε χαλάνε ή σε κρατάνε στάσιμο. Όμοιός σου αυτός που βρίσκεται εκεί που είσαι και θέλει να πάει εκεί που θες να πας. Πειραματίσου. Αλλά κράτα σημειώσεις, βγάλε συμπεράσματα, διόρθωσε τα στοιχεία, χρησιμοποίησε καταλύτες και συνέχισε. Θυμήσου τον καιρό που έκανες όνειρα. Βρες τα και ξαναονειρέψου. Τα ίδια, κάποια όμοια, κάποια εντελώς διαφορετικά, δεν έχει σημασία. Ξαναονειρέψου. Πάρε το παρελθόν, αγάπησέ το, διόρθωσε ότι σήμερα πονάει ή εξοργίζει και σε χαλάει και συνέχισε. Κόψε δεσμούς που σε κρατούν πίσω. Και να θυμάσαι. Για ότι συμβεί γύρω σου μπορεί να μη φταις εσύ, αλλά για ότι σου συμβαίνει δεν φταίει κανείς άλλος παρά εσύ. Εσύ που έκτισες τη ζωή σου με βάση τους γύρω σου. Εσύ που άλλαξες τα όποια όνειρα διατήρησες με βάση τα όνειρα των γύρω σου. Εσύ που έγινες ότι κι'οι άλλοι, αυτοί που ποτέ δεν ήθελες να γίνεις, αυτοί που κατηγορούν τα πάντα, αυτοί που κατηγορείς εσύ. Κι'αν κάθε μέρα βλέπεις να περνά όπως την προηγούμενη να θυμάσαι πως η στασιμότητα είναι ένα βήμα απ'το θάνατο. Τα λιμνάζοντα νερά είναι μολυσμένα. Και δε νομίζω να είσαι τόσο γέρος. Το ξέρεις πως θα μπορούσα να συνεχίσω σ'αυτό το μοτίβο για πολλές σελίδες, να γράφω και να με διαβάζεις για πολύ ώρα. Και ξέρω πως πάλι θα μου πεις ότι τα έσμιξα, τα σύγχυσα, μιλάω πολύ, μιλώ αλληγορικά κλπ. Ίσως να χρειάζομαι και εγώ αλλαγή σ'αυτό. Αλλά το κυριότερο, ξέρω πως οι ευκαιρείες δεν έρχονται μόνες. Συν Αθηνά και χείρα κίνει. Αν δεν παίζεις τυχερά παιχνίδια ποτέ δεν θα κερδίσεις. Αν δεν δουλέψεις ποτέ δεν θα είσαι στον σωστό τόπο, την κατάλληλη στιγμή, με το παρελθόν που πρέπει να έχεις, το backround που λένε, για να αρπάξεις την ευκαιρεία που περνά. Την ευκαιρεία που δημιούργησες. Γιατί τελικά εμείς δημιουργούμε τις ευκαιρείες της ζωής μας. Ακόμα και στην αγάπη. Ακόμα και στον έρωτα. Εγώ? Κοιτάω ψηλά. Μ'απλωμένο το χέρι. Δε μοιάζουμε? Άπλωσε το χέρι σου. Κάποιος θα το πιάσει σφικτά. Μοιάζουμε? Πιάσε το δικό μου. Σφικτά. Διστάζεις? Θα το πιάσω εγώ. Πάμε να πιάσουμε την ευκαιρεία που δημιουργήσαμε και μας περιμένει. Μαζί...

Αισθήσεις...

Άγγιγμα, χάδι, αγκαλιά, επαφή, σώμα... Λόγια περιττά. Βογγητά απαραίτητα, ψίθυροι καρδιάς, πόθου και πάθους... Φιλί, σώμα, ιδρώτας... Φως λιγοστό, κόρες ματιών διεσταλμένες, σώματα να γυαλίζουν στο ημίφως... Σώμα, μαλλιά, ιδρώτας... Ψυχή, μυαλό, σώμα... Κορύφωση, οργασμός, ηδονή... Έρωτας...

Δευτέρα 11 Οκτωβρίου 2010

Άνθρωπος όχι...

Επηρεασμένος απ'το 'Νησί', το βιβλίο που δεν διάβασα και έγινε σειρά που μόλις έκανε πρεμιέρα και είδα, τη Σπιναλόγκα, το νησί των καταραμένων, θυμήθηκα τα τεχνάσματα που καταφεύγουμε εμείς οι άνθρωποι για να ξεχάσουμε. Να ξεχάσουμε τον πόνο, τη φτώχεια, τη θλίψη, τη δυστυχία, την αδικία, τη βία, την ασθένεια, το θάνατο, που υπάρχει γύρω μας. Που υπάρχει στο διπλανό διαμέρισμα, στο διπλανό σπίτι, στο διπλανό τετράγωνο, στη διπλανή συνοικία, στη διπλανή πόλη, στη διπλανή χώρα, στη διπλανή ήπειρο, στο διπλανό πλανήτη, στο διπλανό γαλαξία... Φτάνει που υπάρχει δίπλα μας κι'όχι μέσα μας. Ζηλεύουμε την ευτυχία που βρίσκεται δίπλα μας, την αγάπη, τον έρωτα, τα πλούτη, τη δόξα, όλα τα καλά που υπάρχουν δίπλα μας, και ευαισθητοποιούμαστε για τα κακά όταν φοβόμαστε πως η επόμενη πόρτα που θα κτυπήσουν είναι η δικιά μας. Ή όταν μπουν μέσα μας από μια χαραμάδα. Κλαίμε και πονάμε για ψευδαισθήσεις χαμένων πατρίδων που ποτέ δεν είχαμε, χαμένων ερώτων που ποτέ δεν ζήσαμε, χαμένων πλούτων που ποτέ δεν κερδίσαμε... Ακούμε το κακό, κάποιοι αδιάφορα, κάποιοι με στιγμιαία απώλεια της ευθυμίας μας, κάποιοι με ένα μικρό δάκρυ, ένα σφίξιμο στο στήθος και συνεχίζουμε τη συζήτηση, τη σκέψη, το σχέδιο για το τι θα φάμε απόψε, που θα βγούμε απόψε, ποιαν θα πηδήξουμε, αν θα πηδήξουμε, απόψε, πως θα εκδικηθούμε το μαλάκα που μας γέλασε, να κατηγορήσουμε αυτούς που ψήφισαν οι άλλοι, όχι εμείς, να καταραστούμε αυτούς που μας έφεραν σ'αυτό το χάλι, να γελάσουμε με κάποιο χαζό, να ξαναπηδήξουμε... Οι επαναστάσεις ξεκινάνε από έναν άνθρωπο, έναν ηγέτη, που με το παράδειγμά του και κυρίως με το αίμα του, δείχνει το δρόμο προς τη λύτρωση... Μου φαίνεται πως έχω ξεχάσει το κυριότερο πράγμα που θά'πρεπε να είναι φάρος στη ζωή μου. Πως είμαι άνθρωπος, κοινωνικό λογικό ον, με αισθήματα και ευθύνη στον συνάνθρωπό μου. Εσύ? Καλύτερα μη μ'απαντήσεις... Μόλις σκέφτηκα μια ενδιαφέρουσα περίπτωση γκόμενας. Δεν είναι ακόμα καιρός να γίνω άνθρωπος...

Πάντα εδώ...


Η νύχτα ετοιμάζεται... Αιθέρια κι'αρωματικά έλαια, μεθυστικό άρωμα, καυτά εσώρουχα, προκλητικά ρούχα... Κάθε βράδυ παρούσα. Να μαγέψει λάγνα μυαλά, να ιδρώσει αχόρταγα κορμιά, να κάψει καρδιές, να φουντώσει το πάθος, τον πόθο, τον πόνο, να χυθεί το δάκρυ και το χύσι με την ίδια ευκολία που θα ρέει το ποτό απ'τα ποτήρια και τα μπουκάλια στο λαρύγγι και ο καπνός θα μαυρίζει τα πνεμόνια... Να χαρίσει ηδονή και θλίψη ταυτόχρονα. Σα βρυκόλακας να ρουφήξει τη ζωντάνια των ανθρώπων μέχρι να κουραστούν απ'το σεξ ή το κλάμα και να αποκοιμηθούν. Κι'εκείνη, αποκαμωμένη πλέον απ'το όργιο των αντικρουόμενων συναισθημάτων και σωματικών υπερεκκρίσεων, να μας αφήσει, μ'ένα υπεροπτικό βλέμμα, γεμάτο συμπόνια και απαξίωση, αχόρταγη, κι΄ανικανοποίητη, σα μοιραία γυναίκα αράχνη, με μια υπόσχεση... Θα'μαι πάντα εδώ...

Κυριακή 10 Οκτωβρίου 2010

Θλιμμένο τραγούδι...

Κάποτε μια φίλη με ρώτησε 'Γιατί άμα είμαστε λυπημένοι θέλουμε ν'ακούμε λυπητερά τραγούδια?'. Δεν ξέρω τις της απάντησα. Δεν ξέρω αν της απάντησα. Έτσι κι'αλλοιώς η διάθεση έχει πάντα να κάνει με την ψυχή. Κι'αν η ψυχή πονάει και κλαίει θέλει όλα γύρω να είναι ίδια. Αποφεύγει χαμογελαστές παρέες που γλεντάνε, ευτυχισμένους ανθρώπους, χαρούμενα τραγούδια, τον ήλιο, τη φύση, λες και θέλει να γιορτάσει τον πόνο της, να τον νοιώσει όσο πιο βαθειά μπορεί ελπίζοντας πως θα εξαγνιστεί. Απ'την άλλη γυρεύει γαλήνη. Γαλήνη απ'το δράμα, το ψέμα, τον πόνο, την ψευδαίσθηση της γαλήνης που είχε μ'ένα έρωτα, μια αγάπη, μια φωτιά, ένα πόθο. Στην ουσία θλίβεται για την ίδια. Νοιώθει ένοχη πως έκανε λάθος επιλογή ή λάθος κινήσεις για να κρατήσει τη σωστή επιλογή. Έτσι κι'αλλοιώς ο πόνος είναι αυθύπαρκτος. Απλά περιμένει αφορμή να παρουσιαστεί. Σ'αντίθεση με το θυμό. Φαντάζομαι τους πρωτόπλαστους. Το θυμό που ένοιωσε ο Αδάμ όταν ξεγελάστηκε απ'την Εύα και έφαγε τον απαγορευμένο καρπό, συναίσθημα άγνωστο μέχρι τότε, και τον πόνο και τη θλίψη τους όχι τόσο για το λάθος τους, όσο για το τι έχασαν για μια απερισκεψία. Απλά επειδή ήθελαν τα πάντα. Και όμως τα είχαν. Όλα. Εκτός απ'τον πόνο και το θυμό. Και τα απέκτησαν...

Πονάμε. Πονάμε για ανθρώπους που χάνουμε, για ανθρώπους που δεν έχουμε, για υλικά αγαθά που χάσαμε ή που δεν χρειαζόμαστε αλλά θέλουμε να αποκτήσουμε... Αλήθεια, ποιος 'φτωχός', όχι άστεγος ή νηστικός, απλά ένας άνθρωπος που καταφέρνει να έχει τα απαραίτητα για να ζήσει απλά και ήσυχα με την οικογένειά του, πονάει γι'αυτά που δεν έχει ή γι'αυτά που χάνει? Οι απλοί άνθρωποι δεν πονάνε. Γιατί έχουν την αγάπη στην καρδιά τους. Αγαπάνε αληθινά. Κι'όταν αγαπάς αληθινά δε σου λείπει ποτέ τίποτα. Κι'όταν πονάς επειδή κάτι σοβαρό σού'τυχε κι'αρρώστησες, τίποτα πια δε μετρά παρά μόνο να γίνεις καλά. Δίνεις τα πάντα. Τα πάντα που δίνεις για να σ'αγαπήσει και κάποιος που αγαπάς. Αλλά για φαντάσου. Όταν είσαι άρρωστος δίνεις τα πάντα για να γίνεις καλά και να ζήσεις. Κι'όταν 'αγαπάς' δίνει τη ζωή σου για να έχεις αυτόν που αγαπάς. Να έχεις... Μα πως μπορείς να έχεις αν δεν υπάρχεις πλέον? Και δε υπάρχεις πλέον...

Πολλές φορές σκέφτηκα τι με κάνει να νοιώθω 'ιδιαίτερα αισθήματα' για κάποια, αυτό που πάρα πολλές από σας το συγχύζουν με την αγάπη και τον έρωτα και τη φιλία. Για κάποιον δεν το συζητώ. Απαιτώ να είναι λογικός, όχι ευφυής (αν είναι τον θαυμάζω αλλά συνήθως οι ευφυής δεν είναι λογικοί), τίμιος και καλό παιδί. Αλλοιώς περνάμε καλά, πίνουμε καμιά μπυρίτσα, χαιρετιόμαστε όταν βρεθούμε, μπορεί να συνεργαστούμε κι'όλας και μέχρις εδώ. Αλλά αυτή η έλξη που νοιώθω για καρδιές 'καμένες' με έχει κάνει πολλές φορές να αναρωτηθώ πώς συνεννοούντα δυο καρδιές για να δεθούν, πολύ ή λίγο δεν έχει σημασία. Κάποια άλλη φίλη μου είχε πει παλιά 'Δε μπορώ να καταλάβω γιατί σε σας τους άνδρες αρέσουν οι θλιμμένες γυναίκες'. Πάλι δεν θυμάμαι τι της απάντησα, κι'άρχισα ν'ανησυχώ που δεν θυμάμαι αυτές τις λεπτομέρειες πλέον. Αλλά ίσως να μας αρέσουν επειδή υπάρχει και το ρητό που λέει 'Θέλει η πουτάνα να κρυφτεί κι'η χαρά δεν την αφήνει'. Ίσως γι'αυτό οι χαμογελαστές πάντα και περιποιημένες γυναίκες είναι και πιο ελκυστικές. Γιατί θέλουμε τις θλιμμένες να τις κάνουμε γυναίκες μας μιας και τις θεωρούμε σοβαρές κι'όχι χαζές και παλαβιάρες και πως η θλίψη τους είναι σοβαρότητα κι'όχι καμένη φλάντζα για κάποιο μαλάκα που δεν τις πηδά ή δεν τους δίνει σημασία πλέον, και τις χαζοχαρούμενες να τις κάνουμε γκόμενες για να μας φτιάχνουν τη διάθεση και να μας χαλαρώνουν, ελπίζοντας πως το 'χαζοχαρούμενο' τους δεν είναι μάσκα κάλυψης του πόνου τους για τον ίδιο πιο πάνω λόγο. Συνδυασμός? Απλά μας σκοτώνει. Η γυναίκα των ονείρων μας. Αλλά πάλι αυτό δεν έχει να κάνει με την καρδιά. Αυτή έχει άλλα σήματα επικοινωνίας. Και όλα έχουν να κάνουν με τον κώδικα το δικό σου. Ένα τραγούδι που θ'ανεβάσει στο facebook, ένα αλληγορικό κείμενο, ένα σχόλιο σε ένα blogosite, μια φωτό, η φωνή, ένα μήνυμα, σου αποκαλύπτει πολλά για εκείνην, αν φυσικά ξέρεις να αποκωδικοποιείς αυτά, ελπίζοντας πως το κάνεις σωστά. Αλλά η αλήθεια και η επιβεβαίωση πάντα κρύβεται σε κάτι που θα ειπωθεί ή θα συμβεί τυχαία. Φτάνει να το αρπάξεις. Όταν για παράδειγμα σου αποκαλύπτει σε στιγμή αδυναμίας πως πριν κοιμηθεί σε διαβάζει, ή πως ψες σε έψαξε και δεν σε βρήκε.

Τα όμοια έλκονται. Οι άνθρωποι μοιάζουν αλλά δεν είναι όμοιοι. Οι καρδιές είναι. Δυο θλιμμένες πονεμένες καρδιές έλκονται. Να μοιραστούν τον πόνο, τη θλίψη, να πιαστούν χέρι χέρι, να αγαπηθούν, να χαρίσουν χαρά και γαλήνη η μια στην άλλη, να γίνουν καλύτερες, να ζήσουν. τι πιο απλό. Όμως σκοντάφτουν στις συνήθειες του κάθε ατόμου που ανήκουν. Συνήθειες που τους φέρνουν κοντά για να γνωριστούν αλλά δεν είναι αρκετό. Σεξ, ξενύκτι, ποτό, λογοτεχνία, σινεμά, μουσική, αλλά δεν είναι αρκετό αν ο καθένας αποφασίσει να συνεχίσει ότι κάνει. Βλέπεις η αντίδραση στον πόνο για να σου φύγει ή να τον ξεχάσεις προς στιγμή δεν τον απαλείφει, απλά τον κοιμίζει για λίγο. Μέχρι να σταματήσει η δράση του ηρεμιστικού, του σεξ, του ποτού, της παρέας. Δυο πονεμένες ψυχές ενώνονται για να γιατρευτούν. Και τελικά ανακαλύπτουν πως το πιο κοινό τους σημείο είναι ο εγωισμός. Καταδικασμένες να υποφέρουν για πάντα. Τόσο κοντά και τόσο μακρυά η μια απ'την άλλη... Όπως οι δικές μας... Κρίμα...

Ωραίο χειμωνιάτικο πρωινό...

Ωραίο χειμωνιάτικο πρωϊνό σήμερα. Κάποιες καμινάδες καπνίζουν κι'όλας. Η μέρα ξεκίνησε με την επίσημη αγαπημένη, Formula 1. Συνέχισε με λίγο μάτι Moto GP. Τώρα συνεχίζει με δουλειές στον κήπο. Ακόμα λίγες δουλίτσες εντός και περιποίηση της επίσημης γκόμενας, της μηχανής μου. Ηρεμία, κέφι, όρεξη. Λες ν'άρχισε η αλλαγή? Ποιος ξέρει? Στο κάτω κάτω, έτσι είναι η ζωή. Πότε τα πάνω της, πότε τα κάτω της, και εσύ απλώς παρατηρείς και βρίσκεις τρόπους για πιο συχνά πάνω και λιγότερα κάτω. Το μόνο σίγουρο, είναι πολύ καλή η μέρα. Καλημέρα...

Σάββατο 9 Οκτωβρίου 2010

Αλλαγή...


Αλήθεια, πόσο καιρό χρειάζεσαι για να γνωρίσεις κάποιον? Μια στιγμή, αυτό που λεν 'πρώτη εντύπωση' ή μια ζωή? Ποιος ξέρει... Άλλοι μια στιγμή, άλλοι μια ζωή κι'άλλοι ποτέ. Ούτε καν τον εαυτό τους. Και σίγουρα, ανάλογα της σχέσης είναι και το βάθος της γνωριμίας που θες να κάνεις. Αν είναι μόνο για πήδημα, το ότι χαμογελάει ωραία, μυρίζει ωραία, η φωνή της έχει ωραία χροιά, έχει ωραίο βλέμμα, βυζιά, κώλο και είναι περιποιημένη είναι αρκετό. Τι σημασία έχει αν έχει πάρει πούλιτζερ, όσκαρ, είναι πυρηνικός φυσικός, κομμώτρια ή καμαριέρα? Και τι σε νοιάζει τι της αρέσει, τι τη χαλάει, αν είναι παντρεμένη, ελεύθερη, χήρα, με παιδιά, η ηλικία της, τ'όνομά της? Κι'αν θα την παντρευτείς τι σε νοιάζει τι πιστεύει, τι ψηφίζει, τι βλέπει στην τηλεόραση? Ναι, σ'ενδιαφέρει πόσα ξοδεύει, αν δουλεύει, αν ξέρει να μαγειρεύει καλά κι'όλα αυτά, καθώς και το ιατρικό ιστορικό της μητέρας της, της γιαγιάς της απ'τη μητέρα της κλπ. Βλέπουμε λοιπόν πως ανάλογα με το λόγο που θέλουμε να έχουμε τον άλλο, είναι και οι πληροφορίες που μαζεύουμε. Από τίποτα μέχρι κάποια, σχετικά. Οτιδήποτε άλλο είναι περιττό αν το ρωτήσεις, επιπρόσθετο προσόν αν το μάθεις και σ'αρέσει, ίσως ανασταλτικός παράγοντας αν σου χαλάσει τη διάθεση...
Τό'πα επειδή τ'άκουσα από ψυχίατρο και θα το λέω γιατί συνέχεια επιβεβαιώνεται. Ο χαρακτήρας διαμορφώνεται μέχρι τα 9 μας. Και βλέποντας πώς διαμορφώθηκε ο δικός μου, βλέπω πως επαναλαμβάνω ακριβώς ότι έκανα και τότε. Φεύγω απ'το σπίτι, πάω δουλειά, κάνω διάφορες άλλες δουλειές που έχω, χτίζω σχέσεις, περιστασιακές ή μη, κάθε μια για διαφορετικό σκοπό, παίζω, διασκεδάζω, επιστρέφω σπίτι, ξεκουράζομαι, αναζωογονούμαι, ετοιμάζομαι για την επόμενη μέρα, ψυχαγωγούμαι με τηλεόραση και ίντερνετ. Όπως τότε. Σχολείο, παιχνίδι, σπίτι για λίγο διάβασμα ετοιμασία και πολύ διάβασμα βιβλίων. Τελικά είμαι μοναχικός τύπος. Και οι σχέσεις, περιστασιακές ή μόνιμες, απλά για τις υπόλοιπες ώρες, όχι για αυτές που είμαι με μένα. Και συναισθηματισμούς όχι για αυτές τις ώρες. Για τις υπόλοιπες, ανάλογα με το πρόσωπο που έχω απέναντι, στην οθόνη, στο τηλέφωνο (παρεπιπτόντως πλήρωσα το μεγαλύτερο λογαριασμό που πλήρωσα ποτέ, άρα...). Άσε που οι πλείστες γνωριμίες είναι εγωκεντρικές απ'τη μεριά τους. Δηλαδή για να νοιώθουν καλά αυτές (οι γνωριμίες ανεξαρτήτως φύλου συνήθως γυναικείου) και μόνο αυτές.
Θέλω αλλαγή τώρα. Το τόνισα. Και συνήθως θέλουμε ν'αλλάξουμε αυτά που μας χαλάνε. Κι'όμως. Αυτά που μας χαλάνε συνήθως μας ωθούνε, αντί να τα διορθώσουμε, να ξεφύγουμε σε πράγματα που μας ευχαριστούν. Άρα, αν πραγματικά θέλουμε αλλαγή, πρέπει να σταματήσουμε πρώτα αυτά που μας ευχαριστούν και καταφεύγουμε πολύ συχνά. Όπως το καλό φαγητό, το ποτό, το τσιγάρο, το ίντερνετ, το facebook, το blogging, το φλερτ, το ξενοπήδημα, τις μόνιμες σχέσεις, παράνομες ή φιλικές κλπ. Σίγουρα όχι όλα με μιας. Αλλά ή αλλαγή απ'εκεί ξεκινά. Σ'ότι μας κρατά πίσω απ'το να αλλάξουμε πραγματικά και να απαλλαγούμε απ'αυτά που μας χαλάνε σαν ανθρώπους, στην ψυχή και στο μυαλό, που μας εμποδίζουν να γίνουμε καλύτεροι ψάχνοντας διέξοδο σε λιμνάζοντα ύδατα για λίγη δροσιά στη ψυχή ή σε άλλα προβλήματα ντυμένα με το μανδύα της ηδονής για λίγη χαρά...
Θέλω αλλαγή... Τώρα....

Μη φοβάσαι το Χειμώνα...

Χειμωνιάζει σιγά σιγά... Όπως στις καρδιές μας... Μάταια ψάχνουν για λίγη ζεστασιά. Όχι πως δε βρίσκουν. Αλλά ποτέ μόνιμα. Όπως τον άστεγο που ψάχνει παγκάκι να ξεκουράσει το κορμί του μέχρι να ξημερώσει και τότε βλέπουμε... Αν ξημερώσει... Παράξενο... Ο άνθρωπος ανακάλυψε τρόπους να ζεσταίνεται, εντός κι'εκτός. Ειδικά εντός. Μουσική, συντροφιές, ποτά, σεξ, χόμπυς, αλλά ποτέ μόνιμα. Κυνηγάει την αγάπη που θέλει να πάρει, της δίνει μορφή, ήχο, γεύση, μυρωδιά, και είναι διατεθειμένος να δώσει τα πάντα αν την βρει... Μόνο αν τη βρει. Σαν συμβόλαιο. 'Αν μ'αγαπήσεις θα γίνω για σένα τα πάντα'. Αν...Έχουμε κτίσει το σύμπαν γύρω μας. Αγαπάμε μόνο αν αγαπηθούμε. Δίνουμε μόνο αν πάρουμε. Εκβιάζουμε την αγάπη, τον έρωτα, την επαφή, το χαμόγελο, τη φιλία... Αρνούμαστε να φανούμε αδύναμοι, κατώτεροι, εξομολογούμενοι την αλήθεια. Αλλά πάνω απ'όλα φοβόμαστε. Φοβόμαστε ν'αφεθούμε σε κάποιον, σε κάτι, αν δεν είμαστε σίγουροι πως δεν θα πληγωθούμε, πως δεν θα εξαπατηθούμε, δεν θα μας κοροϊδέψει, δεν θα τον χάσουμε και θα χάσουμε... Όχι. Η σκέψη και η λογική δεν λειτουργούν εδώ. Ποτέ δεν λειτουργούν. Η ζεστασιά της καρδιάς δεν έχει λογική. Δε σημαίνει όμως πως πάντα πρέπει νά'ναι λάθος. Οι σχέσεις της καρδιάς στηρίζονται και αυτές στην ανάγκη και στο φόβο. Στο θέλω ν'αγαπηθώ, ν'αγαπήσω, να ερωτευθώ και στο φοβάμαι μήπως πληγωθώ, μήπως πονέσω και πάλι. Το πρώτο μας οδηγεί στον εκβιασμό της αγάπης του άλλου. Και το δεύτερο στη ζήλεια ή ακόμα χειρότερα στο να μην τον αφήσουμε ποτέ να μας αγαπήσει και ποτέ να μη μάθει πόσο τον αγαπάμε. Δεν αγαπάμε αν δεν αγαπηθούμε, κι'αν αγαπήσουμε θέλουμε ν'αγαπηθούμε. Και δεν αγαπάμε αν θέλουμε να μην αγαπηθούμε. Κι'όμως, η ζεστασιά στη ψυχή μας έρχεται μόνο αν αγαπήσουμε. Αν αγαπήσουμε αληθινά. Όχι απ'ανάγκη, ούτε από συμπόνοια, χωρίς φόβο, με πολύ πάθος αλλά και λογική. Όχι στην καρδιά. Στις πράξεις αγάπης προς τον άλλο. Ίσως ποτέ δεν θα σου πω πως σ'αγαπώ. Όχι πως θά'ναι μπαρούφες αν στο πω. Απλά αν δε νοιώθεις πως σ'αγαπάω, με τον τρόπο μου έστω, λίγο ή πολύ δεν έχει σημασία, τότε ότι κι'αν σου πω δε μετρά. Γιατί απλά δεν θα σ'αγαπάω. Απλά θα θέλω να μ'αγαπήσεις. Γι'αυτό μην περιμένεις ν'ακούσεις 'Σ'αγαπώ'. Ούτε ποτέ να με ρωτήσεις γι'αυτό. Απλά νοιώσε το. Κι'αν το νοιώσεις χωρίς να σ'αγαπήσω απλά κράτησέ το. Σημαίνει, έτσι ή αλλοιώς, πως θά'μαι πάντα εδώ κοντά σου να σου ζεσταίνω την ψυχή... Μη φοβάσαι το Χειμώνα. Απλά βγες απ'τη σκιά. Νοιώσε τον ήλιο μέσα σου... Νοιώσε με...

Πέμπτη 7 Οκτωβρίου 2010

Βροχή μου...

Βροχή... Το πολυτιμότερο αγαθό στη γη... Νερό για το σώμα, το πνεύμα, τη ψυχή... Γεμίζουν οι πηγές, τα ποτάμια, οι λίμνες, οι ψυχές ανδρώνονται, το πνεύμα γαληνεύει... Αιτεία πολιτισμών, πολέμων, καταστροφών, ζωής και θανάτου... Διαφύλαξη του κεκτημένου ή κατάκτηση του ποθημένου. Η ζωή και η γαλήνη. Ότι ψάχνει ένα σώμα, ένα πνεύμα, μια ψυχή. Η ψυχή την πηγή, το πνεύμα τον ποταμό, το σώμα τη λίμνη. Εύκολο κι'άφθονο. Να λουστεί, να λάμψει, να ξεδιψάσει... Αλλά το πνεύμα δεν αρκείται. Θέλει να σιγουρευτεί πως γεμίζει πάντα η λίμνη. Πως δεν θα ξεραθεί. Ψάχνει να βρει το ποτάμι. Το μεγάλο ποτάμι. Το βρίσκει. Ησυχάζει. Ακούει το νερό να τρέχει, τα ψάρια και τα ζώα να ζουν απ'αυτό μυστικά, χωρίς να βγαίνουν θήραμα στα θεριά της ανοικτοσύνης της λίμνης. Και όμως, η ψυχή πάλι δεν ησυχάζει. Θέλει να δει το θαύμα. Ανεβαίνει το βουνό. Το κορμί δυσανασχετεί. Καλά ηδονιζόταν συνουσιαζόμενο με τ'άλλα άγρια θηρία στη λίμνη, δροσερό και άνετο. Δεν θέλει την ταλαιπωρία. Το πνεύμα διερωτάται γιατί πέταξε τη γαλήνη του για να βρει μια μικρή τρύπα. Αλλά η ψυχή επιμένει. Θέλει να δει το θαύμα. Και τη βρίσκει. Και αναπαύεται. Μέχρι που η πηγή στερεύει... Μια πέτρα τη φράσει. Ψάχνει λύσεις. Κουράζεται. Υποκύπτει στο πνεύμα. Κατηφορίζει προς το μεγάλο ποτάμι. Το σώμα τους παρασέρνει στη λίμνη. Ο κατήφορος μεγάλος κι'εύκολος. Περιχαρίζει για λίγο. Μέχρι που η λίμνη στερεύει. Τα θηρία διψάνε για αίμα πλέον. Και γίνεται το θαύμα. Βρέχει. Κοιτάνε προς τον ουρανό. Θέση τους εκεί... Θέση μας εκεί... Η βροχή κι'η καταιγίδα... Δώσ'μου το χέρι σου...

Δευτέρα 4 Οκτωβρίου 2010

Φως...

Ψυχές αγνές, λευκές... Λουσμένες απ'το φως, τη χαρά, την ευτυχία. Σ'ένα κορμάκι παιχνίδι. Βλέποντας ψηλά, τον ουρανό, τα σύννεφα, τη βροχή, χωρίς φόβο, πάθος, μόνο πόθο για ζωή... Και το φως τυφλώνει τους άλλους. Και πασχίζουν να τις γκριζάρουν, να τις μαυρίσουν, να μην τυφλώνουν, να μη χαλούν τη μαυρίλα, τη σαπίλα, το τίποτα... Και τις γεμίζουν φοβίες, πάθη, φόβους, μίση, έχθρα, ανάγκη... Και αναζητούν τη γαλήνη σε πάθη και πόθους, ηδονές και πόνους, σ'ένα κορμί κι'ένα μυαλό, σκοτεινά, βλοσσυρά, στεγνά... Πιάσε το χέρι μου ψυχή μου... Ταξίδεψε μαζί μου... Στο φως...

Κυριακή 3 Οκτωβρίου 2010

Δεν είναι μόνο λόγια...

Τίποτα δεν είναι πιο παλιό από μια χθεσινή εφημερίδα λένε. Και από ένα χθεσινό ποστ σ'ένα blog λέω εγώ. Και ένα like ή ένα σχόλιο σε μια ανάρτηση στο facebook. Εκτός αν σ'αγγίζει βαθειά. Πολύ βαθειά. Όπως ένα καλό βιβλίο, ένα καλό κείμενο, μια καλή ταινεία, μια αγκαλιά, ένα χάδι, ένα φιλί... Λόγια μπορεί να πει οποιοσδήποτε πλέον. Ακόμα και βλάκας κάτι θα πει που αξίζει. Έτσι κι'αλλοιώς δεν έχει σημασία το τι κάνεις ή το τι λες πλέον όσο το ποιος είσαι. Με πρώτυπα ζωής τους υποτιθέμενους καλλιτέχνες και τους εγκληματικά επιτυχημένους. Ενθουσιαζόμαστε, αλλά ποτέ δεν τ'ακούμε πραγματικά. Η μοναξιά μας δε μας αφήνει να τα εφαρμόσουμε. Και σήμερα που η ευφυία δεν αξίζει, και η καλοσύνη αξίζει ενόσω εποφελούμαστε απ'αυτήν, οι σχέσεις έγιναν φυλακές. Θέλουμε κάποιον που μας κάνει να νοιώθουμε καλά, να είναι πάντα ο ίδιος, σε πρώτη ζήτηση. Έχουμε μάθει να προσαρμόζουμε τη ζωή του στη δική μας, κι'όχι το αντίθετο. Λάθος και τα δυο... Λένε πως ο πόνος σε κάνει πιο δυνατό. Αν τον ξεπεράσεις. Με το σωστό τρόπο. Όπως και η οργή. Εγώ πάλι λέω πως πιο δυνατό σε κάνει η έκθεση, το ρεζίλεμα, η απόρριψη. Σε υποχρεώνουν να διώξεις την ανάγκη και το φόβο από μέσα σου. Να κάνεις τη μοναξιά σου σύντροφο και σύμβουλό σου... Θέλω νά'μαι κοντά σου, στις καλές και στις άσχημες στιγμές σου. Και είμαι. Έστω κι'από μακρυά. Κι'ας μην το νοιώθεις. Κι'ας νομίζεις πως είμαι απότομος και παγερός. Ίσως διότι για μένα είναι δεδομένο πως όλα θα πάνε καλά. Όπως και το ότι τώρα είμαι πολύτιμος μέχρι να βρεις κάποιον καλύτερο. Όχι, για μένα πλέον δεν υπάρχει το τέλειο. Υπάρχει το τέλειο της στιγμής. Για πολλές στιγμές. Για πολύ καιρό. Αλλά πάνω απ'όλα υπάρχει η αγάπη. Και προσπαθώ να τη νοιώθω και να τη μοιράζω. Χωρίς να πεθαίνω. Πάρε λοιπόν την αγάπη μου, την όποια αγάπη μου, κάνε την φυλακτό και νοιώσε με κοντά σου. Γιατί είμαι κοντά σου, είμαι δίπλα σου, είμαι μέσα σου, στην καρδιά, στο μυαλό, στο κορμί. Όπως και συ... Πάει καιρός να γράψω στο ημερολόγιό μου. Σταμάτησα τη ζωή μου εδώ. Καιρός να ξαναρχίσω. Για να μπορώ να σου χαρίζω κάθε στιγμή που είμαστε μαζί αυτό που θες... Εσένα...

Σάββατο 2 Οκτωβρίου 2010

Τώρα...

Σκέφτεσαι, αναλύεις, προβλέπεις, σχεδιάζεις, αποφασίζεις, εφαρμόζεις, αξιολογείς, διορθώνεις, συνεχίζεις, επιτυγχάνεις ή αποτυχάνεις... Το ανακοινώνεις πριν ή μετά? Ή ποτέ? Το σίγουρο ένα είναι. Όταν ασχολείσαι με τους άλλους, το κάνεις είτε επειδή φοβάσαι να ασχοληθείς με σένα, είται επειδή αυτοθεωρείσαι ήδη χαμένη υπόθεση. Κι'ας θέλεις να σώσεις όλο τον κόσμο. Μα πώς μπορείς να βοηθήσεις αν δε μπορείς ή δεν θες να βοηθήσεις εσένα? Ο μεγαλύτερος συντονισμός. Ψυχή, ένστικτο, μυαλό, διαταγές στη σκέψη, στο σώμα, στην καρδιά, πιστή εκτέλεση... Η ζωή είναι πολύ ωραία για να τη χαίρεσαι σε τόσο λίγο βαθμό... Και πολύ μικρή για να αφήνεις άλλους να στην καθορίζουν... Και τα λόγια αξίζουν όταν εφαρμόζονται... Δύναμή σου ο ουρανός, η γη, το σύμπαν, ο Θεός, εσύ... Τώρα...

Παρασκευή 1 Οκτωβρίου 2010

Μήπως τελικά δεν είναι έτσι...

Ξέρω... Πως κάποιοι, κάποιες, περιμένουν να δουν τι έχω γράψει σήμερα. Κάθε μέρα. Κάθε βράδυ. Κάποιες φορές θέλω και γω να γράψω. Πάρα πολύ. Αλλά νοιώθω την ψυχή μου βαριά και το μυαλό μου άδειο. Όπως μια μουντή, συννεφιασμένη, ζεστή μέρα. Σα να νοιώθεις αυτούς που σ'αγαπούν, έτσι λένε τουλάχιστο, να σε σκοτώνουν. Ή μήπως έτσι είναι τελικά? Σα να νοιώθεις τους ανθρώπους να σε θέλουν για να τους κάνεις να περνάν καλά, κι'ας μην το λένε. Ή μήπως έτσι είναι τελικά? Σα να νοιώθεις αυτούς π'αγάπησες να σού'χουν δείξει μόνο την πλευρά που ήξεραν πως θ'αγαπήσεις κι'όχι την άλλη που σιχαίνεσαι έτσι κι'αλλοιώς. Ή μήπως έτσι είναι τελικά? Σα να νοιώθεις πως την αποτυχία σου στη ζωή, στην κοινωνία, σαν άνθρωπος, σε κάθε ρόλο που διάλεξες να ερμηνεύσεις, την ντύνεις με όμορφες λέξεις όπως 'ανωτερότητα', 'διαφορετικότητα', 'ευαισθησία'. Ή μήπως έτσι είναι τελικά? Σα να νοιώθεις πως οι ευχές κι'οι κατάρες που σε φόρτωσαν από μικρό κάνουν πάρτυ μέσα σου κάθε φορά που αποφασίζουν να παλαίψουν μέχρι το θάνατο που ποτέ δεν έρχεται. Ή μήπως έτσι είναι τελικά? Σα να θες ν'αυτοκτονήσεις αλλά τ'αποφεύγεις γιατί ξέρεις πως θα το μετανοιώσεις μετά, όπως μετανοιώνεις πάντα, για κάθε τι που έκανες και για κάθε τι που δεν έκανες, μη μπορώντας ποτέ να κατανοήσεις ακριβώς τη σημασία της λέξης 'μετανοιώνω' ή 'μετανοώ'. Ή μήπως είναι έτσι τελικά? Σα να βλέπεις μόνο διέξοδο τη φυγή, απ'όλους, όλα, ειδικά τις μικρές νοθείες από παραισθήσεις ευμάρειας και ευφορίας που παίρνεις από φίλους εξ'αποστάσεως, για να βρεις τον εαυτό σου, τις δυνάμεις σου, το δρόμο σου, αλλά μένεις κατηγορώντας τους δεσμούς σου μ'ανθρώπους κι'όχι τη δειλία σου και την αδυναμία σου σα χαρακτήρας. Ή μήπως έτσι είναι τελικά? Λες και χρησιμοποιείς την αλήθεια και την ωμότητα για να αποποιηθείς ευθυνών απ'τις σχέσεις σου με τους ανθρώπους και τη θέση σου και τη στάση σου προς αυτούς. Ή μήπως τελικά έτσι είναι τελικά? Σα να νοιώθεις ένα τεράστιο τίποτα γεμάτο τεράστια κενά που προσπαθούν να γίνουν κάτι, έστω και ένα τεράστιο μηδέν, αφού δε μπορείς να γίνεις κάποιος. Ή μήπως έτσι είναι τελικά? Σα να δηλώνεις καλλιτέχνης μόνο και μόνο επειδή όλοι οι καλλιτέχνες είναι φευγάτοι, με διαταραγμένες προσωπικότητες, αλλοπρόσαλλα μυαλά και ανισόρροπους συναισθηματισμούς κι'όχι επειδή έχεις ποικίλα ταλέντα. Ή μήπως έτσι είναι τελικά? Λες και καταφέρνω να αγγίζω όλες τις καρδιές που είναι μαύρες και χαμένες όπως τη δικιά μου κι'όχι όλες όσες μέσα στο κάρβουνο κρύβουν διαμάντια που περιμένουν κάποιον να τα βρει, για να λάμψουν και τα δικά του διαμάντια που κρύβονται στης καρδιάς του το κάρβουνο... Μήπως τελικά δεν είναι έτσι...

Καιρός ήταν...

Θέλω να με κοιτάς στα μάτια... Να βλέπω στο βυθό της ψυχής σου τις φουρτούνες που σε τύλιξαν και σε καταπόντισαν. Να παίρνω δύναμη από σένα ν'αντέχω τις θεομηνίες μου. Οι ουλές βαθιές, ανοικτές ακόμα με το φρέσκο αίμα να σμίγει με το ξεραμένο... Αισθήματα επαναλαμβανόμενα, χαμένα στο βόλεμα, την ανάγκη, το φόβο. Ευλογίες και κατάρες γίναν ένα. Εντολές να συνθλίβουν την ψυχή μη μπορώντας το μυαλό να ξεχωρίσει που αρχίζει η κόλαση και που τελειώνει ο παράδεισος. Να σέρνομαι ανατολικά της Εδέμ, περιμένοντας τη βροχή να δροσίσει το στόμα, την καρδιά... Μάταια... Τα χέρια που απλώνονται θέλουν να τα τραβήξω πάνω, κοντά μου. Με παρασέρνουν στην άβυσσο. Η επανεκκίνηση επικίνδυνη. Ο αντιδραστήρας με απώλειες. Η σχάσεις αλυσιδωτές. Το τέλος μακρυά γιατί δεν υπάρχει συνέχεια. Ποτέ. Αλυσοδεμένος στον ίδιο τόπο, με όνειρα να φεύγουν. Ο χρόνος απομακρύνεται αγέρωχος, σαν άρχων όλων. Το κλάμα στερεί τη δύναμη του πόνου να γίνει οργή, επανάσταση, απελευθέρωση, παρά μόνο γίνεται παράπονο και μίσος. Το μίσος δηλητηριάζει την αγάπη. Οι μάσκες χορεύουν σε ρυθμούς ευφορίας. Ότι λάμπει δεν είναι χρυσός αλλά γυαλίζει κι'αυτό είναι αρκετό... Η ψευδαίσθηση σε χώνει πιο βαθειά στο βούρκο. Διαιωνίζει τον πόνο. Γιατί απλά τον σκεπάζει να ξεχνιέται σαν αόρατο πέπλο, μέχρι να ξαναπέσει βαρύτερος να σε καταπλακώσει. Η ασθένεια θέλει απομόνωση, αποχή... Για λίγο... Θέλω να με κοιτάς στα μάτια φως μου. Και να μου χαμογελάς. Κι'ας είσαι παραίσθηση απ'την κάψα του πυρετού μου. Κι'ας μην είσαι εκεί όταν θεραπευτώ. Θα σε ψάξω. Δυο μάτια κι'ένα χαμόγελο... Μια ολόκληρη ζωή που τη χρωστάω σε μένα... Καιρός ήταν...