Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου

Παρασκευή 1 Οκτωβρίου 2010

Καιρός ήταν...

Θέλω να με κοιτάς στα μάτια... Να βλέπω στο βυθό της ψυχής σου τις φουρτούνες που σε τύλιξαν και σε καταπόντισαν. Να παίρνω δύναμη από σένα ν'αντέχω τις θεομηνίες μου. Οι ουλές βαθιές, ανοικτές ακόμα με το φρέσκο αίμα να σμίγει με το ξεραμένο... Αισθήματα επαναλαμβανόμενα, χαμένα στο βόλεμα, την ανάγκη, το φόβο. Ευλογίες και κατάρες γίναν ένα. Εντολές να συνθλίβουν την ψυχή μη μπορώντας το μυαλό να ξεχωρίσει που αρχίζει η κόλαση και που τελειώνει ο παράδεισος. Να σέρνομαι ανατολικά της Εδέμ, περιμένοντας τη βροχή να δροσίσει το στόμα, την καρδιά... Μάταια... Τα χέρια που απλώνονται θέλουν να τα τραβήξω πάνω, κοντά μου. Με παρασέρνουν στην άβυσσο. Η επανεκκίνηση επικίνδυνη. Ο αντιδραστήρας με απώλειες. Η σχάσεις αλυσιδωτές. Το τέλος μακρυά γιατί δεν υπάρχει συνέχεια. Ποτέ. Αλυσοδεμένος στον ίδιο τόπο, με όνειρα να φεύγουν. Ο χρόνος απομακρύνεται αγέρωχος, σαν άρχων όλων. Το κλάμα στερεί τη δύναμη του πόνου να γίνει οργή, επανάσταση, απελευθέρωση, παρά μόνο γίνεται παράπονο και μίσος. Το μίσος δηλητηριάζει την αγάπη. Οι μάσκες χορεύουν σε ρυθμούς ευφορίας. Ότι λάμπει δεν είναι χρυσός αλλά γυαλίζει κι'αυτό είναι αρκετό... Η ψευδαίσθηση σε χώνει πιο βαθειά στο βούρκο. Διαιωνίζει τον πόνο. Γιατί απλά τον σκεπάζει να ξεχνιέται σαν αόρατο πέπλο, μέχρι να ξαναπέσει βαρύτερος να σε καταπλακώσει. Η ασθένεια θέλει απομόνωση, αποχή... Για λίγο... Θέλω να με κοιτάς στα μάτια φως μου. Και να μου χαμογελάς. Κι'ας είσαι παραίσθηση απ'την κάψα του πυρετού μου. Κι'ας μην είσαι εκεί όταν θεραπευτώ. Θα σε ψάξω. Δυο μάτια κι'ένα χαμόγελο... Μια ολόκληρη ζωή που τη χρωστάω σε μένα... Καιρός ήταν...

Δεν υπάρχουν σχόλια: