Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου

Πέμπτη 28 Οκτωβρίου 2010

Σκάσε...

Πλαστικές σημαίες... Ελληνικές, Κυπριακές... Υφασμάτινες, μεταξωτές, από νάϋλον... Ο κόσμος χαρούμενος να θαυμάσει τους νέους και τις νέες, είτε παρελαύνουν σωστά είτε όχι. Πιο περήφανοι οι γονείς του σημαιοφόρου παιδιού, του αριστούχου... Αν είναι Αλβανό ή Πόντιο τότε όλοι οι υπόλοιποι γονείς, των μη αριστούχων παιδιών, δηλαδή όλων των υπόλοιπων που παρά τη μάσα δεν είναι πιο έξυπνα και πιο επιμελή, το μισάνε που μολύνει το Εθνικό σύμβολο... Στρατιωτικές παρελάσεις... Τα στρατευμένα νιάτα, οι εφέδροι, οι παλαίμαχοι, όσοι ακόμα ζούνε... Εθνική περηφάνεια, εθνικό μίσος, εθνική ξεπεσιά 2 ωρών, άντε μιας μέρας. Μετά? Πάλι στα τρετριμμένα. Στις καύλες μας, στις γκόμενές μας, στην τσέπη μας, στον τζόγο μας, στις πονηριές μας, στις πουτανιές μας, στις απατεωνιές μας, τι θα φάμε, τι θα πιούμε, τι θα φορέσουμε, τι θ'αγοράσουμε, που θα βγούμε, ποιαν θα γαμήσουμε, πόσες θα γαμήσουμε, πόσοι την γαμήσαμε, ποιον θα κερατώσουμε, ποιον θα κατηγορήσουμε, ποιον θα χλευάσουμε, ποιον θα κοροϊδέψουμε, ποιον θα εξευτελίσουμε, ποιον θα κλέψουμε, ποιον θα εξαπατήσουμε και μετά απ'όλα αυτά αν θα ξαναγαμήσουμε την ίδια ή άλλη. Αγάμητες και κακογαμημένες πολλές. Και πουτανίτσες...

Σκέφτομαι αυτούς που θυσιάστηκαν. Υπέρ βωμών και εστιών. Υπέρ πίστεως, πατρίδος κι'οικογένειας. Πως νοιώθουν που τους τιμάμε σε τακτές προκαθορισμένες ημερομηνίες και όλο των υπόλοιπο χρόνο τους ατιμάζουμε αγωνιζόμενοι υπέρ πούτσας, μουνιού και πορτοφολιού. Που εμπιστεύτηκαν ηγέτες που τους ξεπούλησαν για μια θέση κι'ένα τίτλο, χαρίζοντας τη γη που βάφτηκε με το αίμα τους και μετά βάφτηκε με φίλιο αίμα για την επικράτηση μιας υποτιθέμενης ιδεολογίας που κάλυπτε ένα εγωισμό, μια φιλοδοξία, ένα κόμπλεξ. Που πήραν το αίμα τους, το αίμα της ελευθερίας, και το έβαψαν κόκκινο, μπλε, πράσινο, μαύρο. Που φοράνε τη Γαλανόλευκη και για εχθρό τους βλέπουν τα πεινασμένα στόματα που ανήκουν σε κορμιά μελαμψά, που φοράνε την Κιτρινόλευκη και για εχθρό τους βλέπουν την Γαλανόλευκη...

Απαιτούμε ελευθερία και δημοκρατία. Αλλά και αυτές, όπως και η αγάπη, δεν χαρίζονται. Κερδίζονται. Με θυσίες. Με αίμα. Το δικό μας. Αλήθεια, είσαι έτοιμος να πεθάνεις για όλα ή τίποτα? Να θυσιαστείς για πολύ λιγότερα από 30 αργύρια? Όχι? Τότε δε με ενδιαφέρει τι κάνεις με το κορμί σου και το μυαλό σου. Ούτε αν θα βρεθείς στο δρόμο μου ή αν θα βρεθώ στο κρεββάτι σου ή στο χαλί σου. Απλά σκάσε... Αλλοιώς πέθανε... Έχει γεμίσει παράσιτα αυτός ο τόπος. Ένα λιγότερο δεν είν κακό...

Δεν υπάρχουν σχόλια: