Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου

Πέμπτη 14 Οκτωβρίου 2010

Αρέσκεια...

Άρχισα να γράφω για τους ανθρώπους που θέλουν ν'αρέσουν είτε λόγω μοναξιάς είτε λόγω εγωισμού. Και για τους ανθρώπους που όταν γνωρίσουν κάποιο άτομο και το ερωτευτούν αλλάζουν για να τ'αρέσουν και να τους ερωτευτεί το ίδιο. Τα διέγραψα. Κάποιος είπε πως το δύσκολο δεν είναι να κάνεις το καλό. Το δύσκολο είναι να είσαι πάντα καλός και να κάνεις πάντα το καλό. Και ν'αρέσεις σ'όλους συμπληρώνω. Και γω δεν είμαι απ'αυτούς. Και το ξέρω. Ούτε απ'τους πιο πάνω. Αλλά μ'αρέσω σε γενικές γραμμές. Μ'αρέσω γιατί μπορώ να είμαι και γλυκός και ωμός, και χυδαίος κι'ευγενικός, και καυστικός και συμπονετικός, και να θυμώνω, και να γελάω. Ακριβώς όπως όλοι οι άνθρωποι. Αλλά κυρίως επειδή ξεπέρασα αυτό. Το να θέλω μανιωδώς και απελπιστικά ν'αρέσω, να κάνω φίλους αμέτρητους, ν'αγαπηθώ. Όχι ότι δεν το θέλω, ή ότι δε μ'αρέσει. Ούτε ότι κάποιες φορές νοιώθω απογοητευμένος ή πληγωμένος αν απορριφθώ. Απλά αυτό συμβαίνει όταν δεν ξέρω το λόγο και δεν είχα ούτε καν προειδοποίηση. Και ευτυχώς τις περισσότερες φορές ξέρω. Και αρκετές άλλες δε με ενδιαφέρει. Και έχω μάθει να δέχομαι την απόρριψη. Γιατί έχω μάθει να ζω με μένα. Και γι'αυτό ρισκάρω άνετα να κερδίσω άτομα που δεν ανήκουν στην κατηγορία των 'φυσιολογικών' ανθρώπων, να απορρίψω άτομα που κρίνω, έστω κι'αν κρίνω λάθος, πως δε μου κάνουν, καθώς και να ρισκάρω να χάσω ανθρώπους που αγαπώ, μ'οποιονδήποτε τρόπο κι'αν τους αγαπώ, μόνο και μόνο για να σιγουρευτώ ή να σιγουρευτούν. Γιατί βλέπεις, κάποιοι είναι κοντά μας επειδή είμαστε κοντά τους κι'όχι επειδή είμαστε εμείς. Κάτι σαν δορυφόροι τους. Ρισκάρω λοιπόν να χάσω ότι αγαπώ, όταν αγαπώ, για ένα και μόνο λόγο. Γιατί όσες φορές δεν ρίσκαρα και προσπάθησα να το κρατήσω, τελικά και το έχασα και χάθηκα. Και ενώ εύκολα βρίσκεις τον επόμενο, δύσκολα βρίσκεις εσένα. Αρκετά μ'έψαξα. Τώρα που με βρήκα, σχεδόν, δε με χάνω με τίποτα. Είναι ωραίο να θέτεις τα όριά σου, και σε σένα και στους άλλους, και να οριοθετείσαι στο σύμπαν. Γιατί τελικά, αυτός που ταιριάζει με σένα είναι αυτός που τα όριά του είναι κοινά με τα δικά σου, όχι αυτός που συγκρούονται και θέλει να διαλύσεις τα δικά σου. Και αυτοί δεν είναι πολλοί για κανένα. Και ακόμα λιγότεροι τολμάνε να ρισκάρουν να ελέγξουν τα όριά τους και τα δικά σου. Γιατί λίγοι αγαπάνε ότι πολυτιμότερο έχουν όσο τ'αξίζει και πρέπει, ούτε λιγότερο, ούτε περισσότερο. Τον εαυτό τους, μ'όλα τα λάθη του, τα πάθη του, τα καλά του, τα ωραία του. Πολύ λίγοι. Και ακόμη λιγότεροι σ'αξίζουν και τους αξίζεις, έστω κι'αν είναι τα καλύτερα παιδιά του κόσμου. Για νά'στε μαζί, ότι και νά'στε, όπως και νά'στε, για μια ζωή. Τη ζωή που θέλετε και σας αρέσει...

1 σχόλιο:

Ανώνυμος είπε...

well done dear Emperor, well done!!!!! :)))))