Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου

Κυριακή 10 Οκτωβρίου 2010

Θλιμμένο τραγούδι...

Κάποτε μια φίλη με ρώτησε 'Γιατί άμα είμαστε λυπημένοι θέλουμε ν'ακούμε λυπητερά τραγούδια?'. Δεν ξέρω τις της απάντησα. Δεν ξέρω αν της απάντησα. Έτσι κι'αλλοιώς η διάθεση έχει πάντα να κάνει με την ψυχή. Κι'αν η ψυχή πονάει και κλαίει θέλει όλα γύρω να είναι ίδια. Αποφεύγει χαμογελαστές παρέες που γλεντάνε, ευτυχισμένους ανθρώπους, χαρούμενα τραγούδια, τον ήλιο, τη φύση, λες και θέλει να γιορτάσει τον πόνο της, να τον νοιώσει όσο πιο βαθειά μπορεί ελπίζοντας πως θα εξαγνιστεί. Απ'την άλλη γυρεύει γαλήνη. Γαλήνη απ'το δράμα, το ψέμα, τον πόνο, την ψευδαίσθηση της γαλήνης που είχε μ'ένα έρωτα, μια αγάπη, μια φωτιά, ένα πόθο. Στην ουσία θλίβεται για την ίδια. Νοιώθει ένοχη πως έκανε λάθος επιλογή ή λάθος κινήσεις για να κρατήσει τη σωστή επιλογή. Έτσι κι'αλλοιώς ο πόνος είναι αυθύπαρκτος. Απλά περιμένει αφορμή να παρουσιαστεί. Σ'αντίθεση με το θυμό. Φαντάζομαι τους πρωτόπλαστους. Το θυμό που ένοιωσε ο Αδάμ όταν ξεγελάστηκε απ'την Εύα και έφαγε τον απαγορευμένο καρπό, συναίσθημα άγνωστο μέχρι τότε, και τον πόνο και τη θλίψη τους όχι τόσο για το λάθος τους, όσο για το τι έχασαν για μια απερισκεψία. Απλά επειδή ήθελαν τα πάντα. Και όμως τα είχαν. Όλα. Εκτός απ'τον πόνο και το θυμό. Και τα απέκτησαν...

Πονάμε. Πονάμε για ανθρώπους που χάνουμε, για ανθρώπους που δεν έχουμε, για υλικά αγαθά που χάσαμε ή που δεν χρειαζόμαστε αλλά θέλουμε να αποκτήσουμε... Αλήθεια, ποιος 'φτωχός', όχι άστεγος ή νηστικός, απλά ένας άνθρωπος που καταφέρνει να έχει τα απαραίτητα για να ζήσει απλά και ήσυχα με την οικογένειά του, πονάει γι'αυτά που δεν έχει ή γι'αυτά που χάνει? Οι απλοί άνθρωποι δεν πονάνε. Γιατί έχουν την αγάπη στην καρδιά τους. Αγαπάνε αληθινά. Κι'όταν αγαπάς αληθινά δε σου λείπει ποτέ τίποτα. Κι'όταν πονάς επειδή κάτι σοβαρό σού'τυχε κι'αρρώστησες, τίποτα πια δε μετρά παρά μόνο να γίνεις καλά. Δίνεις τα πάντα. Τα πάντα που δίνεις για να σ'αγαπήσει και κάποιος που αγαπάς. Αλλά για φαντάσου. Όταν είσαι άρρωστος δίνεις τα πάντα για να γίνεις καλά και να ζήσεις. Κι'όταν 'αγαπάς' δίνει τη ζωή σου για να έχεις αυτόν που αγαπάς. Να έχεις... Μα πως μπορείς να έχεις αν δεν υπάρχεις πλέον? Και δε υπάρχεις πλέον...

Πολλές φορές σκέφτηκα τι με κάνει να νοιώθω 'ιδιαίτερα αισθήματα' για κάποια, αυτό που πάρα πολλές από σας το συγχύζουν με την αγάπη και τον έρωτα και τη φιλία. Για κάποιον δεν το συζητώ. Απαιτώ να είναι λογικός, όχι ευφυής (αν είναι τον θαυμάζω αλλά συνήθως οι ευφυής δεν είναι λογικοί), τίμιος και καλό παιδί. Αλλοιώς περνάμε καλά, πίνουμε καμιά μπυρίτσα, χαιρετιόμαστε όταν βρεθούμε, μπορεί να συνεργαστούμε κι'όλας και μέχρις εδώ. Αλλά αυτή η έλξη που νοιώθω για καρδιές 'καμένες' με έχει κάνει πολλές φορές να αναρωτηθώ πώς συνεννοούντα δυο καρδιές για να δεθούν, πολύ ή λίγο δεν έχει σημασία. Κάποια άλλη φίλη μου είχε πει παλιά 'Δε μπορώ να καταλάβω γιατί σε σας τους άνδρες αρέσουν οι θλιμμένες γυναίκες'. Πάλι δεν θυμάμαι τι της απάντησα, κι'άρχισα ν'ανησυχώ που δεν θυμάμαι αυτές τις λεπτομέρειες πλέον. Αλλά ίσως να μας αρέσουν επειδή υπάρχει και το ρητό που λέει 'Θέλει η πουτάνα να κρυφτεί κι'η χαρά δεν την αφήνει'. Ίσως γι'αυτό οι χαμογελαστές πάντα και περιποιημένες γυναίκες είναι και πιο ελκυστικές. Γιατί θέλουμε τις θλιμμένες να τις κάνουμε γυναίκες μας μιας και τις θεωρούμε σοβαρές κι'όχι χαζές και παλαβιάρες και πως η θλίψη τους είναι σοβαρότητα κι'όχι καμένη φλάντζα για κάποιο μαλάκα που δεν τις πηδά ή δεν τους δίνει σημασία πλέον, και τις χαζοχαρούμενες να τις κάνουμε γκόμενες για να μας φτιάχνουν τη διάθεση και να μας χαλαρώνουν, ελπίζοντας πως το 'χαζοχαρούμενο' τους δεν είναι μάσκα κάλυψης του πόνου τους για τον ίδιο πιο πάνω λόγο. Συνδυασμός? Απλά μας σκοτώνει. Η γυναίκα των ονείρων μας. Αλλά πάλι αυτό δεν έχει να κάνει με την καρδιά. Αυτή έχει άλλα σήματα επικοινωνίας. Και όλα έχουν να κάνουν με τον κώδικα το δικό σου. Ένα τραγούδι που θ'ανεβάσει στο facebook, ένα αλληγορικό κείμενο, ένα σχόλιο σε ένα blogosite, μια φωτό, η φωνή, ένα μήνυμα, σου αποκαλύπτει πολλά για εκείνην, αν φυσικά ξέρεις να αποκωδικοποιείς αυτά, ελπίζοντας πως το κάνεις σωστά. Αλλά η αλήθεια και η επιβεβαίωση πάντα κρύβεται σε κάτι που θα ειπωθεί ή θα συμβεί τυχαία. Φτάνει να το αρπάξεις. Όταν για παράδειγμα σου αποκαλύπτει σε στιγμή αδυναμίας πως πριν κοιμηθεί σε διαβάζει, ή πως ψες σε έψαξε και δεν σε βρήκε.

Τα όμοια έλκονται. Οι άνθρωποι μοιάζουν αλλά δεν είναι όμοιοι. Οι καρδιές είναι. Δυο θλιμμένες πονεμένες καρδιές έλκονται. Να μοιραστούν τον πόνο, τη θλίψη, να πιαστούν χέρι χέρι, να αγαπηθούν, να χαρίσουν χαρά και γαλήνη η μια στην άλλη, να γίνουν καλύτερες, να ζήσουν. τι πιο απλό. Όμως σκοντάφτουν στις συνήθειες του κάθε ατόμου που ανήκουν. Συνήθειες που τους φέρνουν κοντά για να γνωριστούν αλλά δεν είναι αρκετό. Σεξ, ξενύκτι, ποτό, λογοτεχνία, σινεμά, μουσική, αλλά δεν είναι αρκετό αν ο καθένας αποφασίσει να συνεχίσει ότι κάνει. Βλέπεις η αντίδραση στον πόνο για να σου φύγει ή να τον ξεχάσεις προς στιγμή δεν τον απαλείφει, απλά τον κοιμίζει για λίγο. Μέχρι να σταματήσει η δράση του ηρεμιστικού, του σεξ, του ποτού, της παρέας. Δυο πονεμένες ψυχές ενώνονται για να γιατρευτούν. Και τελικά ανακαλύπτουν πως το πιο κοινό τους σημείο είναι ο εγωισμός. Καταδικασμένες να υποφέρουν για πάντα. Τόσο κοντά και τόσο μακρυά η μια απ'την άλλη... Όπως οι δικές μας... Κρίμα...

Δεν υπάρχουν σχόλια: