Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου

Σάββατο 31 Δεκεμβρίου 2011

Last Call for 2011...



Η ζωή μια στιγμή. Το μέλλον δεν υπάρχει παρά σαν έννοια. Η ζωή είναι μόνο παρελθόν. Μια στιγμή κι'αλλάζουν τόσα πολλά. Μια μέρα, μια βδομάδα, ένας μήνας, ένας χρόνος, μια ζωή. Μια στιγμή κι'ο δείκτης θα πάει στο '0'. Ή στο '12' για άλλους. Κι'είναι ήδη 2012. Καινούριος χρόνος. Αλλά όχι κάτι ξεκάρφωτο, όχι κάτι εντελώς διαφορετικό. Απλά η συνέχεια της προηγούμενης στιγμής, της προηγούμενης χρονιάς, της προηγούμενης ζωής...

Αλήθεια τι πραγματικά γιορτάζουμε, την έλευση του καινούριου ή τη φυγή του παλιού? Για πιο πράγμα χαιρόμαστε περισσότερο? Για ότι άγνωστο έρχεται, που κακά τα ψέματα μπορεί ποτέ να μην προλάβουμε να δούμε ολοκληρωμένο ή για ότι έφυγε, γνωστό και τετριμμένο, καλό ή κακό? Κι'αν ήταν καλό γιατί γλεντάμε που φεύγει? Κι'αν ήταν κακό τι κάναμε για να διορθωθεί τώρα?

Πάρα πολλοί βάζουν στόχους για τη νέα χρονιά. Και καλά κάνουν. Το πρόβλημα είναι πως οι περισσότεροι δεν ξέρουν καν τι είναι στόχος. Απλά λένε τις επιθυμίες τους και τα όνειρά τους. Και περιμένουν κάποιο μάγο, κάποιο θαύμα να τους πραγματοποιήσει. Λες και τους χρωστά κάποιος όλα τα καλά. Άσε που ελάχιστοι κάνουν απολογισμό της χρονιάς, άρα και της ζωής που φεύγει...

Ναι. Πολύ σημαντικός ο απολογισμός. Αν δεν τον κάνεις πώς θα δεις πού βρίσκεσαι για να βάλεις τους νέους στόχους? Ή για να συνεχίσεις τους στόχους που δεν επιτεύχθησαν πέρυσι, πριν, μια ζωή? Και απολογισμός δε σημαίνει μόνο επιτυχίες. Ναι, περισσότερο σημαίνει αποτυχίες. Αυτές είναι πιο σημαντικές. Γιατί αν τις αναλύσεις σωστά τότε ξέρεις τα λάθη σου, τις δυνάμεις σου, τις δυνατότητές σου και προχωράς...

Αλλά απολογισμός και στόχοι δεν είναι το τι έκανες ή όχι, ή το τι θες να κάνεις και πώς. Είναι το τι έγινες ή όχι, και το τι θες να γίνεις. Σαν άνθρωπος. Κι'ότι θες να πετύχεις σε συνδυασμό με το τι θα γίνεις πετυχαίνοντάς το και γιατί θες να πετύχεις. Δεν είναι αρκετό το ότι θες να κερδίσεις 100 χιλιάδες ευρώ δουλεύοντας ή να γίνεις καλύτερος εραστής, ούτε το ότι χώρισες ή απάτησες ή έριξες 5 νέες γκόμενες πέρυσι και φέτος πάς για άλλες 10. Το σημαντικό είναι το γιατί έκανες ή θες να κάνεις αυτά και ακόμα πιο σημαντικό το αν έγινες καλύτερος άνθρωπος ή όχι πετυχαίνοντας αυτά ή αν θα γίνεις. Κι'αν απότυχες επειδή δεν είχες τα προσόντα ή επειδή δεν ήσουνα αρκετά καλός σ'αυτά, ή τα λάθη που έκανες, που πιθανόν να συνεχίσεις να κάνεις και φέτος...

Τα πάντα συμβαίνουν σ'όλους μας. Εμπειρία, άρα και ζωή, δεν είναι το τι μας συμβαίνει ούτε το τι κάνουμε να μας συμβεί αλλά το γιατί και φυσικά το πώς το αντιμετωπίζουμε. Και πώς προχωράμε μετά απ'αυτό. Πώς προχωράμε μέσα στην κρίση, χωρίς δουλειά, στο γάμο μας, στη σχέση μας, στα κοινωνικά μας, τα γκομενικά μας, τα οικονομικά μας, πώς προχωράμε με μας τους ίδιους. Να μας αρέσουμε είναι βασικό αλλά δεν είναι αρκετό. Η ζωή προχωρά και όσο καλός κι'αν είσαι αν δεν βελτιωθείς θα γίνεσαι όλο και λιγότερο καλός στις προκλήσεις του μέλλοντος, του αύριο, του τώρα...

Τα δώρα σου απ'τη φύση και το Θεό τα ξέρεις. Και όλα είναι δανεικά σ'αυτόν τον κόσμο. Όλα τα τάλαντα είναι δανεικά. Θα τα επιστρέψεις. Σ'εσένα θα μείνει ότι απ'αυτά αξιοποίησες και αύξησες. Το μυαλό, την καρδιά, το σώμα, την αγάπη. Και όλα αξιοποιούνται μόνο αν τα μοιράζεσαι σωστά, μ'αυτούς που τα χρειάζονται περισσότερο από σένα και τ'αξίζουν. Η δική σου αξία βρίσκεται στην αξία  που δίνεις στους άλλους και οι άλλοι αξίζουν όσο αξίζεις εσύ...

Σκεφτόμουνα τις προάλλες πως είμαστε προικισμένοι με το χάρισμα της κρίσης, το οποίο γίνεται ευλογία με τις γνώσεις και κατάρα αν γίνει κατάκριση. Ο Θεός μας έδωσε την ικανότητα να συγχωρούμε αλλ'όχι το δικαίωμα της καταδίκης. Αλλά σκεφτόμουνα πως όλα ξεκινούν από εμάς. Κι'όλα καταλήγουν σ'εμάς. Και το μόνο που χρειαζόμαστε είναι λίγη αυτοπειθαρχία, λίγη υπευθυνότητα και λίγη αγάπη από μας σε μας. Και παραδόξως, αυτό συμβαίνει μόνο αν χαρίσουμε την αγάπη μας και τα ταλέντα μας στον κόσμο...

Πόσοι από μας λέμε πως κάποιοι μας λείπουν. Είτε επειδή έφυγαν, είτε επειδή πέθαναν, είτε επειδή δεν είναι τώρα εδώ. Κι'όμως, αν ήταν πράγματι στην καρδιά μας και στο μυαλό μας ποτέ δεν θα μας έλειπαν. Αν μας λείπουν απλά σημαίνει πως η ζωή μας ήταν ή είναι αυτοί, ή πως δεν τους αγαπάμε πραγματικά, απλά τους θέλουμε για δική μας χρήση, για να γεμίσουμε τα κενά μας. Προσωπικά ποτέ δεν θά'θελα να λείπω σε κάποιον μ'αυτό τον τρόπο...

Δεν ξέρω τι αποτέλεσμα έβγαλε ο απολογισμός σας για τη χρονιά που φεύγει. Ούτε τι στόχους βάλατε για αύριο. Δεν ξέρω τα όνειρά σας, τις επιθυμίες σας, ποιοι είστε, τι είστε, τι θέλετε, τι κάνετε. Εκείνο που ξέρω είναι πως ότι κι'αν συμβαίνει γύρω μας, αν είμαστε σωστοί κι'ακέραιοι δε μας αγγίζει. Γιατί απλά κρατά μια στιγμή και μετά γίνεται παρελθόν, εμπειρία, ζωή. Κι'αυτή είναι δική μας. Του κάθ'ενός ξεχωριστά. Κι'αν φταιν οι άλλοι για τα κακά μας 2 πράγματα σημαίνει. Ή δεν είμαστε αρκετά υπεύθυνοι για ν'αναλάβουμε τις ευθύνες μας ή τη ζωή μας τη χαραμίσαμε στα χέρια των άλλων περιμένοντας αυτούς να ζήσουν για μας. Ας γίνει λοιπόν στόχος μας αυτό. Απλά να ζήσουμε. Και μαζί με μας κι'όποιοι πραγματικά μας έχουν ανάγκη. Ας χαρίσουμε λίγη αγάπη σε μας χαρίζοντάς την πρώτα στους άλλους. Κι'ας το 2012, ακόμα κι'αν η προφητεία των Μάγιας είναι σωστή, ας μην είναι λοιπόν μια απλή συνέχεια της προηγούμενης ζωής μας. Ας είναι η ζωή που πάντα θέλαμε, ας είναι η ζωή που θα θυμούμαστε όλοι με χαμόγελο και θα λέμε: Μπράβο μας. Τα καταφέραμε. Γίναμε αυτό που πάντα ονειρευόμαστε και θέλαμε. Γίναμε Ευτυχισμένοι, Σοφοί και Χρηστοί. Γίναμε Άνθρωποι...

Καλή Χρονιά... Καλή Συνέχεια... Καλή Ζωή...

Πέμπτη 29 Δεκεμβρίου 2011

I'll play the blues for you...



Ποιος παίζει και ποιος χορεύει? Ο άνδρας δίνει το ρυθμό. Η γυναίκα ακολουθεί. Η φύση χαράζει το δρόμο. Το μυαλό απλά μεταδίδει τις πληροφορίες που χρειάζεται. Η ψυχή πάντα μένει παιδί. Το σώμα πάντα διψά για πάθος, γεμάτο πόθο, αναζητώντας την ηδονή. Και μετά αυτή η αγκαλιά, αυτό το χάδι, αυτή η παιδική ψυχή που χαμογελάει πλέον ευτυχισμένη. Είσαι στον παράδεισο...

Τρίτη 27 Δεκεμβρίου 2011

So cruel...



Παρακολουθώντας facebook και tweeter, όπως λέμε ειδήσεις, και ακούοντας συνομιλίες εντός και εκτός διαδικτύου, τα περιοδικά που διαβάζονται, τι σχολιάζεται και ποιοι σχολιάζονται, τις κατηγορίες, τις κατακρίσεις και φυσικά και το αγαπημένο όλων των Ελλήνων θέμα, το σεξ, τις εκφράσεις, τις λέξεις και όλα αυτά που κρύβονται πίσω, τη χρήση του μυαλού ή την αχρησία αν θες, ένα είναι το συμπέρασμά μου... Αυτός ο λαός (Ελλάδα και Κύπρος) δεν σώζεται με τίποτα γιατί απλούστατα δεν θέλει να σωθεί... Τουλάχιστο να γαμούσε όπως λέει ότι κάνει...

Δευτέρα 26 Δεκεμβρίου 2011

Chill out...



Ξέρετε τους στίχους του τραγουδιού? Εγώ όχι. Και δε μ'ενδιαφέρουν. Σχεδόν ποτέ δε μ'ενδιαφέρουν. Μ'αρκεί η μελωδία κι'ο ρυθμός. Μ'αρκεί το συναίσθημα. Ερωτισμός, αισθησιασμός, αγαπησιάρης. Μπορώ να τους μάθω. Και πιστεύω πως όταν το κάνω δεν θα μ'αλλάξουν το συναίσθημα. Όπως συνέβει όταν έμαθα τι είναι η αγάπη, τι είναι ο έρωτας. Δε μ'άλλαξε το συναίσθημα. Αντίθετα, έμαθα ν'αποφεύγω τα λάθη. Ακολουθώ το ένστικτό μου. Ωμό βασικό ένστικτο. Στα μονοπάτια του αισθησιασμού, του ερωτισμού, της μουσικής, του ρυθμού, των ορμονών, της λίμπιντου. Οι αισθήσεις στο φουλ. Η φαντασία σ'εγρήγορση. Όπως λέμε ζω... Και συ μαζί μου...

Το τανγκό των Χριστουγέννων...



Δεν χόρεψα ποτέ μου ταγκό. Δεν ξέρω τα βήματα. Όμως κάνω όλα αυτά που θά'πρεπε να κάνω πριν το χορό κι'όλα αυτά που θά'πρεπε μετά. Και ο ρυθμός κυριαρχεί, μέσα μου, μέσα μας. Έτσι κι'αλλοιώς αυτό είναι και το 'ατού' μου. Το ότι καταφέρνω να μεταδώσω το μέσα μου μέσα σου, μέσα της, μέσα σας, μέσα τους...

Χριστούγεννα... Ο Θεός, ο Χριστός εγεννήθη, σε μια φάτνη. Οι γονείς του, τα ζώα, οι μάγοι, τ'αστέρι, ο Ηρώδης, οι βοσκοί. Κάποιοι το κατάλαβαν, το έμαθαν, το ήξεραν. Άλλοι χάρηκαν, άλλοι θύμωσαν, άλλοι ζήλεψαν, άλλοι απλά έμειναν αδιάφοροι. Οι πλείστοι απλώς δε χαμπάριασαν...

Όπως ένα ταγκό... Από μόνο του έχει σημασία. Όχι όμως τόσο μεγάλη όσο το πριν και κυρίως το μετά. Και σήμερα, μια μέρα μετά τα Χριστούγεννα, όλα μου φαίνονται ίδια. Πιθανόν να μην έχω νοιώσει τα Χριστούγεννα, να μην έχω χορέψει το ταγκό. Πιθανόν όμως όλοι κι'όλα απλά να χόρεψαν ένα ταγκό και μετά τίποτα. Ένα μετά τόσο σημαντικό να το μηδένισαν. Νά'δωσαν σημασία στο χορό, στα βήματα κι'όχι στο συναίσθημα, όχι στη συνέχεια...

Πιθανόν απλά να μην χαμπαριάσαμε. Το στόμα μας και το σώμα μας ήταν πολύ απασχολημένα φαίνεται για να χαμπαριάσουμε. Το μυαλό μας ήταν απασχολημένο με τα βήματα αντί με την παρτεναίρ μας. Και μετά όλα ίδια. Μέχρι το επόμενο ταγκό. Μέχρι τα επόμενα Χριστούγεννα. Σαν αχάπαροι...

Κυριακή 25 Δεκεμβρίου 2011

Ελληνικά Κάλαντα (Άλκης Μπαλτάς)


Μαντέψτε... Ναι, τραγουδάει κι'ο Αυτοκράτορας...

Σάββατο 24 Δεκεμβρίου 2011

Παραμονή Χριστουγέννων...



Παραμονή Χριστουγέννων. Είθε απόψε να γίνουμε τόσο φτωχοί κι'αγνοί ώστε αύριο να καταφέρουμε να γίνουμε πλούσιοι. Καληνύχτα... Καλό ξημέρωμα... Καλά Χριστούγεννα...

Τετάρτη 21 Δεκεμβρίου 2011

ENIGMA - INVISIBLE LOVE



Η νύχτα τελειώνει όμορφα... Ας συνεχίσει το ίδιο όμορφα η μέρα αύριο... Καληνύχτα... Καλό ξημέρωμα...

Δευτέρα 19 Δεκεμβρίου 2011

ONE MAN'S DREAM...



Καληνύχτα... Αύριο είναι καινούρια μέρα... Καινούρια ζωή...


http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_ell_2_18/12/2011_466572

Κυριακή 18 Δεκεμβρίου 2011

I Had a Dream - Gary Moore



Είναι τόσο ωραίο που θά'θελα να το ακούσετε κι'εσείς... Άντε καληνύχτα μας... Όνειρα γλυκά...

Παρασκευή 16 Δεκεμβρίου 2011

Παλιό καλό τραγούδι...



Ο ανώτερος αξιωματούχος του κράτους είναι μια χαρά αφού προχθές είχαν απεργία στις 3, γύρω στις 2 διέκοψαν για φαγητό και στις 2 και τέταρτο που πήγα είχαν εξαφανιστεί απ'τα γραφεία. Οι πρόβες πάνε καλά, εγώ πάω καλά, από βδομάδας 2 μέρες πρόβες και 3 συναυλίες. Προς το παρόν αυτά. Για αύριο βλέπουμε. Φιλιά...

Τετάρτη 14 Δεκεμβρίου 2011

Σήμερα είναι δύσκολη μέρα...



Δύσκολη μέρα σήμερα. Έχω να 'πείσω' ένα δημόσιο υπάλληλο να εκδώσει διάταγμα να μου πληρώσει το κράτος γύρω στις 30 χιλιάδες ευρώ που μου χρωστά, ξέρετε, απ'αυτούς τους δημόσιους υπαλλήλους που ανέβηκαν με μέσο και δουλεύουν με λαδώματα, ενώ θά'θελα να μπορούσα να τον κρατήσω απ'το παράθυρο του ορόφου που εργάζεται ανάποδα με δύο επιλογές μόνο, μετά δουλειά, μετά συναυλία και μετά φαγητό με τον πατέρα μου. Και μετά ύπνο και μετά ξύπνημα χαράματα και μετά δουλειά...

Είναι δύσκολο όπως και να το κάνουμε να μην ασχολείσαι. Κι'αν μπορείς να το κάνεις με τους πλείστους δε μπορείς να το κάνεις με αυτούς και αυτά που σ'αφορούν άμεσα. Βλέπεις το να είσαι ευγενικός κι'υπομονετικός κάποιες φορές μετρά σαν αδυναμία και χαζομάρα. Κι'αν δείξεις το που μέχρι μπορείς να φτάσεις τότε σε θεωρούν άγριο και όλα τα συναφή. Και φυσικά σπάνια μπορείς να βρεις το δίκηό σου. Ακόμα και ο τύπος δε μπορεί να βοηθήσει, μιας και ο κόσμος ενδιαφέρεται για φόνους, βιασμούς, όργια κι'άλλα κους κους και σίγουρα δεν κάνει κάτι να βοηθήσει μιας και τίθεται σ'ασφάλεια το βόλεμά του. Αλλά πάνω απ'όλα πρέπει να είσαι εσύ έτοιμος να ξεβολευτείς χάνοντας αρκετά πράγματα για να πετύχεις. Καθόλου τυχαίο που αποτύχαμε αρκετά σαν λαός και έθνος στη σύγχρονη εποχή...

Κάποτε με ρώτησαν αν με βοήθησε το ότι πέρασα το τεστ MENSA και επιβεβαιώθηκε πως ανήκω στο εκλεκτό 1 τοις εκατό του πληθυσμού. Κι'είπα πως όχι μόνο δε με βοήθησε αλλά μπορώ να πω μ'έβλαψε. Εκτός του ότι αύξησε την υπεροψία μου με κάνει μίζερο όταν έχω να συναναστραφώ, να συνεννοηθώ και να συνεργαστώ μ'ανθρώπους με λειψές διανοητικές ικανότητες συνδυασμένες με εξουσία, κόμπλεξ και πάθη. Αλλά αυτή είναι η ζωή δυστυχώς. Και δε μπορώ να κρατώ το σπαθί και να κόβω κεφάλια κάθε μέρα για να κάνω τον κόσμο καλύτερο. Εκτός αυτού αφού αποδεικνύεται κάθε μέρα πως ο κόσμος δεν θέλει ν'αλλάξει. Είπα παλιά πως το σεξ είναι το όπιον του λαού και φαίνεται πως είμαστε εδώ και καιρό σε μεγάλη μαστούρα. Είτε κάνοντας σεξ είτε κυνηγώντας να κάνουμε σεξ. Αν και πολύ πετυχημένα κάποιος μπορεί να πει πως λίγοι είναι μαστουρωμένοι. Οι περισσότεροι μάλλον έχουν στερητικό σύνδρομο, δηλαδή αγάμητοι. Δε βαριέσαι...

Ναι, τελικά εκείνο που με κάνει να νοιώθω ωραία είναι τα χόμπυς μου. Μουσική, φαγητό με φίλους (το παράχεσα τελαυταία), οι γυναίκες (χόμπυ το θεωρώ αλλά και λειτούργημα μιας και είναι αμοιβαία η ... χαρά). Απλά βρε παιδί μου κάποτε νοιώθω λύπη για το ανθρώπινο γένος αφού ενώ μπορεί να ταξιδέψει, να πετάξει, να δημιουργήσει εντούτοις προτιμά να είναι συνέχεια καθιστό ή ξαπλωμένο ή στα 4...

Ναι, μια χαρά είμαι. Και έτοιμος να ρίξω κάποιον απ'το παράθυρο. Και μάλιστα χαμογελώντας. Δεν είναι το ίδιο όπως ένα οργασμό αλλά για αλλαγή είναι μια χαρά. Φιλιά. :)

Κυριακή 11 Δεκεμβρίου 2011

Άλλα γι'αλλού τα ίδια πάντα...



http://thelastemperor-emperor.blogspot.com/2010/10/pavarotti-e-lucevan-le-stelle.html

Έψαχνα το πιο πάνω ποστ μου. Μου είχε κάνει εντύπωση πως όταν τ'ανέβασα 5-6 άτομα έπαψαν να με διαβάζουν εδώ κι'άλλα καμιά 10αριά με είχαν διαγράψει στο facebook. Γιατί το έψαχνα? Απλά γιατί μου ξανάρθε στο μυαλό αυτό. Πως η ζωή μας αξίζει σε χοντρές γραμμές όσο ένας οργασμός. Γι'αυτό και τον κυνηγάμε 'ασυναίσθητα'. Και ψάχνοντάς το, πέρασα πάνω από παλιά μου κείμενα. Και μου τόνισαν πόσο παλιός και ίδιος είμαι. Πόσο επαναλαμβάνομαι. Απ'τη μια καλό γιατί φαίνεται πως δεν άλλαξα καθόλου, άρα σταθερός σ'απόψεις και συναισθήματα και χαρακτήρα κι'αξίες, απ'την άλλη πόσο 'κολλημένος' είμαι. Δε λέω, αρκετοί μου λένε πως άλλαξα στη συμπεριφορά. Ίσως επειδή γέρασα όμως, λέω εγώ...

Όλοι θα παίξατε ηλεκτρονικά παιχνίδια. Όπως το farmville, το cityville, ακόμα και παιχνίδια που φτιάχνεις πόλεις και κάνεις πολέμους όπως το Ikariam. Περνά ευχάριστα η ώρα, δεν είναι? Λοιπόν περίπου έτσι περνά κι'η ζωή μας. Σα ρομποτάκια όπως έγραψα πάλι σε παλαιότερό μου ποστ, δουλεύουμε για να παίρνουμε λεφτά να τα ξοδεύουμε όπως μας επιβάλλει η σημερινή κοινωνία, κι'όχι για να ζούμε, κι'αυτό μπορείς να το δεις κι'απ'τις διαφημίσεις. Και τη 'ρουτίνα' αυτή τη διαταράζει δυσάρεστα κάποια ασθένεια ή κάποια αποτυχημένη σχέση, και τώρα και η ανεργία ή οι περικοπές, χωρίς όμως να την αλλάζει. Κάποιοι έχουν και λίγες περισσότερες έννοιες για τα παιδιά τους. Και ευχάριστα τη διαταράζει, αυτή τη 'ρουτίνα', μια αύξηση ή μια δουλειά αν βρούμε, κάτι καινούριο π'αγοράσαμε ή μας έκαναν δώρο, μια επιτυχία είτε σε τυχερά παιχνίδια είτε σε κάτι που περιμέναμε ή ακόμα περισσότερο μια επιτυχία των παιδιών αυτών που έχουν, και φυσικά μια επιτυχία σε μια σχέση, είτε εφήμερη, είτε μόνιμη. Και αυτό που μας κρατά σε καλή διάθεση είναι κυρίως το φλερτ και το 'ρίξιμο' μιας καινούριας γκόμενας (και για τις γυναίκες να τις ρίξει αυτός που θέλουν) και ενίοτε μια ψυχική ανάταση σε μια φίλη, ένα φίλο, ένα πονεμένο. Κάτι που θά'πρεπε νά'ναι το συνηθισμένο κι'όχι το σπάνιο. Έλα όμως που η λύπη κι'ο πόνος είναι συναισθήματα και τα συναισθήματα αλλάζουν ευκολότερα αν τα επηρεάσει το ένστικτό μας παρά η λογική μας. Κι'έλα που το ένστικτο του ζευγαρώματος είναι το κυρίαρχο απ'τη στιγμή που είμαστε χορτάτοι άρα δεν τίθεται θέμα επιβίωσης...

Με ρωτάνε τι έχω τώρα τελευταία. Κάποιοι λένε για καινούριο έρωτα, κάποιοι λένε για γκομενικές αποτυχίες. Στην ουσία, ακόμα κι'αυτά αν συμβαίνουν, είναι μέσα στο παιχνίδι. Άρα βασικά τίποτα δε μ'απασχολεί απ'αυτά. Και αυτό ίσως είναι το πρόβλημα. Πως τώρα που ηρέμησα αρκετά, μη δίνοντας σημασία σ'ότι με χαλά ή με φτιάχνει, ή τουλάχιστο ότι τόσο πολύ σημασία όπως παλιά, και αποδεχόμενος κάποιες πραγματικότητες, όπως το ότι τίποτα δεν αλλάζει ποτέ, κανείς δεν αλλάζει ποτέ, πάντα θα διοικούν και θα κυβερνούν όσοι εκμεταλλεύονται τις συγκυρίες άρα οι πιο άξιοι στο περιβάλλον που ζούμε όπου άξιος όχι ο φέροντας αξίαν αλλά ο σωστά εκμεταλλευόμενος την αξία του όποια κι'αν είναι, τις ευκαιρείες και τις συγκυρίες, το ότι κανείς δεν καταλαμβαίνει τι συμβαίνει γύρω του αλλά ούτε και μέσα του και πάντα φταίνε οι άλλοι γι'αυτό που του συμβαίνει, ακόμα και τ'άστρα κι'ο Θεός, έχω χάσει το ενδιαφέρον μου ακόμα και για φλερτ. Όχι τη συνήθεια του φλερτ. Το ενδιαφέρον για την έκβαση του αποτελέσματος. Ίσως επειδή είμαι απελπιστικά ήρεμος ή απελπιστικά πλήρης σε κάποιους τομείς, αυτούς που μου δημιουργούσαν το ενδιαφέρον για κάποια πράγματα, παρά την κενότητα σ'άλλους. Ίσως πάλι επειδή πλέον δεν περιμένω τίποτα και απλά 'σπαταλώ' τα χρόνια μου, όσα έχουν μείνει. Ίσως... Ποιος ξέρει... Ίσως τελικά είμαστε όλοι θύματα του εγώ μας. Ένα εγώ που το δημιουργήσαμε με τη 'σωστή' καθοδήγηση όλων αυτών που ήθελαν πάντα το καλό μας. Γονείς, δάσκαλοι, καθηγητές, εργοδότες, κοινωνία... Κι'έρχονται και Χριστούγεννα για κάποιους. Ναι, και για μας, αλλά για μας πάντα έρχονται. Για κάποιους όμως θά'ναι διαφορετικά. Και για κάποιους ίσως τελευταία. Έρχονται όμως... Έστω και με λάθος προσμονές και προσδοκίες. Ευτυχώς για κάποιους θά'ναι όμορφα. Ίσως επειδή κάποιος τους είπες 'Σ'αγαπώ', ίσως επειδή είπαν σε κάποιον 'Σ'αγαπώ', ίσως και για τα δυο. Παρ'όλα τα προβλήματα. Αλήθεια, για σένα?

Τετάρτη 7 Δεκεμβρίου 2011

Άκου...



Όταν η αγάπη μιλά τα πάντα γύρω σωπαίνουν. Γιατί η αγάπη μιλά με όλα γύρω σου. Όλα σου μιλούν γι'αγάπη. Τα λόγια, οι στίχοι, η μουσική, η βροχή, το θρόισμα των φύλλων, τα πουλιά, η σιωπή... Φτάνει να μπορείς, να ξέρεις ν'ακούς... Καληνύχτα...

Τρίτη 6 Δεκεμβρίου 2011

Με πρώτη ευκαιρεία...


Αρκετές φορές σκέφτομαι να ασχοληθώ με πιο 'σοβαρά' θέματα απ'το σεξ, τον έρωτα και τα ψυχοπλακώματα. Να γράψω για τους παιδεραστές και τους άλλους εγκληματίες, τους κατά λάθος ήρωες και τη γενιά του πολυτεχνείου, την αντίσταση κατά της χούντας απ'το Παρίσι, την κρίση στις τσέπες των άλλων και την 'υποστήριξή' μας προς αυτούς, τη 'λάθος' διακυβέρνηση από 'λάθος' πολιτικούς ενός κατά τα άλλα 'σωστού' λαού και άλλα πολλά. Όμως κάτι με κρατάει πίσω. Ίσως επειδή ότι κι'αν πω, που είναι έτσι κι'αλλοιώς η άποψή μου δηλαδή, κανένα δε βολεύει γιατί απλά βολευτήκαμε. Στο κάτω κάτω ο καθ'ένας την πάρτη του, έτσι δεν είναι? Και το μόνο που μας ενδιαφέρει, εκτός απ'τα λεφτά, είναι το σεξ. Αν και ακόμα και σ'αυτό βάζουν μανδύες όπως 'έρωτας', 'αγάπη', 'σχέση'. Τελικά είναι πιο εύκολο να κατανοήσεις τους ανθρώπους με το συναίσθημα και το ένστικτο παρά με τη λογική. Κι'είναι πιο εύκολο να φλερτάρεις παρά να συζητήσεις λογικά. Γιατί τελικά πάνω απ'όλα είναι η φύση...

Δευτέρα 5 Δεκεμβρίου 2011

Παρατεταμένο Jet Lug (Κατάθλιψη)...



Η 'ξεκούραση' είχε αρχίσει τέλη Σεπτέμβρη. Με το ταξίδι στο Άγιο Όρος. Χαλάρωση από συνήθειες, διατροφή, ρουτίνα, σκέψεις, συναισθήματα. Μέχρι να συνέλθω έφυγα για άλλες δυο βδομάδες για Ινδία. Με λίγα λόγια η χαλάρωση συνεχίστηκε. Τελικά μ'έβλαψε. Τόσο οι προβληματισμοί που είχα απ'το Άγιο Όρος και μετά, όπως και η συνεχής 'τεμπελιά', ειδικά επειδή είμαι και τεμπέλης εκ γενετής (όλα τα κακά των γονιών μου τα κληρονόμησα). Βγήκα απ'τη ρουτίνα κι'ακόμα δε μπήκα. Και απ'την 1η του Δεκέμβρη μέχρι σήμερα είμαι και σπίτι με άδεια. Μια άδεια που όταν την έβαζα στο μυαλό μου είχα την Αθήνα. Λίγο δύσκολο όμως να είμαι Θεσσαλονίκη αρχές Οκτωβρίου, να επιστρέφω από Ινδίες αρχές Νοεμβρίου και να ξαναφεύγω για Αθήνα αρχές Δεκεμβρίου. Υπάρχει και κρίση. Άσε που θα πήγαινα μόνος, κι'αυτό θα είχε πολλές συνέπειες, και ευχάριστες και δυσάρεστες, και στην Αθήνα και εδώ.

Είναι αποδεδειγμένο λοιπόν πως η παρατεταμένη αργία μπορεί να μην είναι μήτηρ πάσης κακίας αλλά σίγουρα σε βλάπτει σοβαρά. Ειδικά αν η ζωή σου είναι γεμάτη από προβληματισμούς και προβλήματα, παρελθοντικά και παροντικά. Και κάθε παρατεταμένη χαλάρωση επιβαρύνει αυτά. Όταν ας πούμε κάθεσαι 15 ώρες τη μέρα και ξαπλώνεις άλλες 8, αυτό φέρνει στην επιφάνεια πόνους μέσης, αυχένα, κοίλης, τενόντων, αρθρώσεων κλπ. Όπως επίσης φέρνει στο μυαλό σκέψεις δυσάρεστες απ'το παρελθόν και φόβους για το μέλλον. Και αυτά οδηγούν σε κατάθλιψη. Κι'εδώ θα φανεί πόσο δυνατός είσαι τόσο στη σκέψη όσο και στην υπομονή. Και τώρα, στα 43 μου, ευτυχώς άρχισα να δυναμώνω. Ξέρω πως θα περάσει. Ακόμα κι'αν δεν κάνω τίποτα. Γιατί αυτό συμβαίνει πάντα. Σπουδαίο πράγμα η γνώση του εαυτού σου, ειδικά το να ξέρεις τα κακά σου. Και πέρασε.

Οι προβληματισμοί συνεχίζονται. Και τα προβλήματα, κυρίως τα της υγείας. Όχι τίποτα ασυνήθιστο αλλά ξέρεις, εμείς οι άνθρωποι ανησυχούμε για πράγματα που δε χρειάζεται και δε μπορούμε να κάνουμε και τίποτα. Και αντιδρούμε πάντα με λάθος τρόπο. Όπως στην οικονομική κρίση. Κανείς δεν σκέφτηκε πως η κρίση απλά τώρα φάνηκε έντονα, αλλά κτύπησε αυτούς που στην ουσία την δημιούργησαν. Παράξενο δεν είναι πως ενώ υπάρχουν τόσοι άνεργοι και χωρίς λεφτά, εντούτοις ακόμα υπάρχουν διαφημίσεις, ακόμα παράγονται και πωλούνται προϊόντα, ακόμα ψωνίζουμε ακριβά ρούχα και παπούτσια, ακόμα βγαίνουμε και τα σπάμε, ακόμα κάνουμε σεξ (καλά, όσοι κάνουν)?. Λες και η κρίση δεν είναι για μας. Μέχρι τον επόμενο μήνα, ή τον επόμενο χρόνο. Και έχουμε και κάτι ν'ασχολούμαστε. Αυτούς που κτύπησε η κρίση κι'αυτούς που δεν έκαναν κάτι για την κρίση. Εμείς, όπως πάντα απ'έξω. Ακριβώς όπως το πλήθος που δηλητηρίασε το Σωκράτη που τόσο πιπιλάμε σήμερα σαν 'Αρχαίο ημών πρόγονο που δεν ακολουθούν οι υπόλοιποι' και το πλήθος που σταύρωσε το Χριστό και αθώωσε το Βαρραβά. Πάρτε το χαμπάρι. Εμείς είμαστε το πλήθος κι'η ιστορία επαναλαμβάνεται. Αλλά είπαμε. Άρτον και θεάματα, φαγητό και σεξ και όλα καλά. Και ναι, ανήκω και γω στο πλήθος.

Θα επανέλθω για θέματα υγείας και κατάθλιψης (μάλλον) στο ποστ για το φίλο μου το Νάκο. Όπως επίσης και θα γράψω το ποστ που υποσχέθηκα για το κατά πόσο το μέγεθος μετράει ή όχι. Ευτυχώς, εκτός απ'τις εκκρεμότητες που πάντα αφήνω, έχω γεμίσει το πρόγραμμά μου με εξόδους με φίλους για φαγητό (εδώ και 2 βδομάδες επανεκκίνησα και ακόμη δεν τέλειωσα, μάλλον πρέπει να τις αυξήσω από 2 σε 3 φορές τη βδομάδα), με πρόβες με τη χορωδία (με πήραν σήμερα για ενίσχυση για 2 συναυλίες που έχουμε με τη χορωδία της ΕΡΤ στην Κύπρο - έτσι, για να με πιστεύετε όταν σας λέω πως έχω και καλή φωνή και αισθησιακή) και στις 19 έρχεται η ανηψιά της γυναίκας μου που σπουδάζει στη Ναύπακτο και θέλει να τη βοηθήσω στη φυσική -ηλεκτροστατική κι'ηλεκτροδυναμική νομίζω μου είπε - (κι'αν ένας καθηγητής γυμνασίου που ζήτησα τη βοήθειά του δεν θυμάται και πρέπει να διαβάσει, πώς θα θυμάμαι εγώ που πέρασαν 25 χρόνια από τότε...). Γεμάτο πρόγραμμα? Δε λέει τίποτα. Ναι. Ξέρω. Κάποιες θα κλαίνε, κάποιες θα χαίρονται. Γιατί θα χαίρονται? Επειδή μάλλον δεν θά'χω χρόνο να φλερτάρω ή να επιμείνω για να πετύχω. Ναι, εδώ γελάτε γιατί και γω χαμογελώ. Γυναίκες. Αχ...

Το σίγουρο λοιπόν ένα είναι. Η ρουτίνα σώζει. Ακόμα και μας που δε μας αρέσει. Γιατί μόνο έτσι οι αλλαγές κι'οι αποδράσεις δε γίνονται ρουτίνα. Μόνο έτσι υπάρχουν και μας δίνουν ζωή κι'ενδιαφέρον. Πάω να βάλω πρόγραμμα και να κάνω και καμιά δουλίτσα (και πάλι)...

Κυριακή 4 Δεκεμβρίου 2011

Little Wing...



Είχα διαβάσει κάπου τελευταία το εξής: 'Ότι εξωτερικό σε γεμίζει θα σ'αδειάσει'. Ή κάτι παρόμοιο. Ότι ακριβώς συμβαίνει στα όνειρα που δίνεσαι εξ'ολοκλήρου, στις σχέσεις που δίνεσαι εξ'ολοκλήρου, στον σκοπό που δίνεσαι εξ'ολοκλήρου, στον πόνο και τη χαρά που δίνεσαι εξ'ολοκλήρου. Αν είσαι άδειος εσωτερικά, εννοείται. Αν δεν είσαι κανένα πρόβλημα. Αν είσαι όμως και ψάχνεις κάτι, κάποιον να σε γεμίσει? Τότε δεν έχεις και πολλές επιλογές. Ή δίνεσαι εξ'ολοκλήρου, έτοιμος ή μη για να αδειάσεις κάποτε, ή δε δίνεσαι καθόλου, ή μοιράζεσαι. Στην ουσία όμως απλά διαχειρίζεσαι το ποσοστό κενότητάς σου ή πληρότητάς σου με ημίμετρα. Τελείως, πολύ, λίγο, συνέχεια, περιστασιακά. Και απλά επαναλαμβάνεις ότι σε χαλά, βελτιώνοντας τη συνταγή, ελπίζοντας πως κάποτε θα πάψει να σε χαλά και ξεχνόντας το δηλητήριο κρατώντας τη γλυκειά γεύση. Ξέρεις πως το δηλητήριο σε μικρές δόσεις γίνεται ένα με τον οργανισμό σου και αντέχεις. Κι'ας ξέρεις επίσης πως σε σκοτώνει σιγά σιγά. Αργός γλυκός θάνατος. Αν μη τι άλλο είναι ενδιαφέρον...

Τετάρτη 30 Νοεμβρίου 2011

Απλά μαθηματικά...



Κάποτε διερωτούμαι τι είναι η δυστυχία. Να χάνεις αυτά π'απέκτησες ή να μην αποκτάς αυτά που ονειρεύεσαι? Μετά σκέφτομαι πώς ξέρεις πως αυτά που ονειρεύεσαι θα σου φέρουν την ευτυχία? Ή πώς είσαι σίγουρος πως αυτά που έχασες σού'χαν φέρει την ευτυχία, την πραγματική ευτυχία, κι'όχι μια πρόσκαιρη υπέρμετρη χαρά που γέμισε προσωρινά το κενό σου? Απ'την άλλη, για να ορίσεις την δυστυχία δεν πρέπει πρώτα να ορίσεις την ευτυχία? Και τί είναι η ευτυχία τελικά? Νά'χεις ότι κι'όποιον θες νά'χεις κοντά σου ή μήπως κάτι άλλο? Η ευτυχία είναι στο μυαλό ή στην καρδιά? Κι'η δυστυχία? Σ'όλα θα μου πείτε. Μετά σκέφτομαι τις στιγμές που ένοιωσα ευτυχισμένος. Και τις στιγμές που ένοιωσα δυστυχισμένος. Αρκετές φορές βλέπω πως κάτι μ'έκανε κάποτε ευτυχισμένο, κάποτε δυστυχισμένο. Όπως ένα 'Σ'αγαπώ'. Άσε που τις πλείστες φορές όσοι φροντίζουν για το καλό μου μόνο θυμό και θλίψη μου φέρνουν. Περίεργο δεν είναι? Και μετά έρχεται ένα ρητό κάποιου να με ξυπνήσει. 'Ο άνθρωπος δεν ήρθε στη ζωή για να την καταλάβει, αλλά για να τη ζήσει'. Αλλά πάλι, μέσα στη ζωή δεν είναι κι'όλα αυτά τα συναισθήματα κι'οι προβληματισμοί? Το μόνο σίγουρο είναι πως όλα έχουν ημερομηνία λήξης που απλώς δεν την βλέπεις απ'την αρχή. Όπως κι'η ζωή σ'αυτόν τον κόσμο. Αρκετές φορές και ημερομηνία 'καλύτερο πριν από'. Και μεις απλά τις παρατείνουμε ή τις επισπεύδουμε. Τρελλό έ? Ειδικά αν λάβεις υπ'όψιν πως ελκύεις ότι κι'όποιον σου μοιάζει. Αν τα συνδιάσεις όλα αυτά τι βγαίνει? Πως η δυστυχία κι'η ευτυχία είναι απλά η επίγνωση του εαυτού σου και το κατά πόσο συμβαδίζουν η λογική σου με το συναίσθημά σου. Άρα, μ'απλά μαθηματικά, δυστυχία είναι όταν η σκέψη σου εναντιώνεται στο συναίσθημά σου και όταν σου ξυπνά αρνητικά συναισθήματα. Απουσία δυστυχίας δε σημαίνει ευτυχία αλλά σίγουρα σ'αυτό συμβάλλει το να μην εναντιώνεται η σκέψη με το συναίσθημα. Και το ένστικτο. Και ευτυχία όταν όλα συμβαδίζουν και νοιώθεις υπέροχα. Και όταν, ενώ έπαψε να υπάρχει ο λόγος, εσύ συνεχίζεις να νοιώθεις υπέροχα. Απλά μαθηματικά. Ναι, το ξέρω, δεν είναι όλοι καλοί στα μαθηματικά. Αλλά η ζωή είναι. Κι'η φύση. Κι'αν θες να είσαι ενεργό μέλος αυτών πρέπει να μάθεις. Αλλοιώς θά'σαι ένα παράσιτο. Χρήσιμο στο πλήθος αλλά χωρίς πραγματική αξία μιας και είτε είσαι είτε δεν είσαι τίποτα δεν αλλάζει. Και η μεγαλύτερη δυστυχία είναι να προσπαθείς να ζήσεις σαν παράσιτο ενώ είσαι ένας μοναχικός ελέφαντας. Είπαμε. Απλά μαθηματικά... Όπως η ζωή...

Δευτέρα 28 Νοεμβρίου 2011

Όταν έχω εσένα...



Δεν ξέρω αν είναι η μουσική ή οι στίχοι... Ούτε αν είναι η ψυχή των δημιουργών ή των τραγουδιστών αυτού του τραγουδιού που αγγίζει τόσο ή έστω η ψυχή αυτών που απλά τ'ακούνε... Ούτε καν αν είναι ευχάριστες αναμνήσεις ή ευχάριστες στιγμές του παρόντος ή έστω ευχάριστα όνειρα για το μέλλον... Δεν ξέρω αν είναι η εικονική πραγματικότητα ή η πραγματικότητα του μυαλού και της ψυχής... Δεν ξέρω αν είναι η αγάπη που ενώνει ή το νόημα που δίνει στη ζωή ο ένας στον άλλο... Μπορώ να μάθω αλλά τί θ'αλλάξει? Πάλι το τραγούδι αυτό θα αρέσει, θ'αγγίζει, θα δακρύζει, θ'αγαπά... Κι'εσύ εκεί, εδώ, παντού και πάντα... Γιατί το παντού και το πάντα είναι μέσα μας... Όπως κι'εσύ...

Κυριακή 27 Νοεμβρίου 2011

Qué sera sera...



Σκεφτόμουνα διάφορα παρακολουθώντας Facebook και Tweeter και διαβάζοντας εδώ και λίγο καιρό (πέραν των 400 σελίδων) ένα βιβλίο του Dale Carnegie και πριν κάποια του Jim Rohn. Ναι, πιθανόν να φαίνεται πως ο κόσμος όλος είναι ένα μεγάλο κρεββάτι. Ή πως ο κόσμος όλος έχει ένα σωρό προβλήματα και ο μόνος τρόπος να ξεφύγει αφού δε μπορεί να τα λύσει, ειδικά αυτά που εξαρτώνται από άλλους όπως η δουλειά και τα λεφτά, είναι να ασχολείται με τους άλλους ή να πηδιέται. Και πιθανόν έτσι να είναι. Στην ουσία αυτό που λείπει είναι η αγάπη. Κι'όλοι μας προσπαθούμε να τη βρούμε με λάθος τρόπο, βάζοντας στο κέντρο τον εαυτό μας. Όλοι περιμένουμε κάποιον να μας αγαπήσει, να μας δώσεις σημασία, να μας κάνει να νοιώσουμε σημαντικοί, χρήσιμοι, ζωντανοί. Φτιάχνουμε μια εικόνα του εαυτού μας στο μυαλό μας και μια εικόνα του 'σωτήρα' μας και προσπαθούμε να τις ζήσουμε. Και το χειρότερο είναι πως ενώ αφηνόμαστε σε τελική ανάλυση έρμαιο των ενστίκτων μας προσπαθώντας να ευθυμήσουμε μέσω του σεξ, μόλις βρεθεί κάποιος να μας ανάψει αρχίζουμε να βάζουμε εμπόδια στον ίδιο μας τον εαυτό. Με λίγα λόγια αφηνόμαστε σε λύσεις που η λογική δεν εγκρίνει και ή γεμίζουμε τύψεις ή χάνουμε τα λογικά μας. Στο τέλος μας μένει η κατάθλιψη...

Ο κυριότερος λόγος που πέφτει μια γυναίκα είναι ακριβώς επειδή αγγίζεις την ψυχή της, το μυαλό της και το ένστικτό της. Την καυλώνεις, την κάνεις να νοιώσει γυναίκα και την κάνεις να νοιώσει κι'άνθρωπος. Και το ότι θέλει να σ'έχει αποκλειστικά είναι κυρίως για να μη χάσει όλη αυτή τη χαρά που της δίνεις επειδή θα βρεθεί κάποια άλλη που θα της δώσεις περισσότερη σημασία. Και ο μόνος λόγος που τ'αρσενικά κυνηγάνε και ρίχνουν γυναίκες είναι επειδή στην ουσία δεν έχουν κάτι άλλο πιο σημαντικό να δωθούν, ν'αφοσιωθούν, μ'αποτέλεσμα να κάνουν την ευχαρίστηση αυτοσκοπό. Απλά τ'αρσενικά δεν αφήνονται να περιμένουν να τους αγαπήσει μια γυναίκα. Ξέρουν πως αυτοί είναι οι ρυθμιστές της σχέσης, αυτοί είναι η αιτεία της διαιώνισης του είδους. Ξέρουν? Πιθανόν. Απλά νοιώθουν και ορμούν. Και δεν τυχαίνει, πετυχαίνει...

Τι γίνεται όταν πάψει αυτό το παιχνίδι? Αν είσαι τυχερός ζεις με τις αναμνήσεις. Συνήθως όμως αυτές σε πεθαίνουν ακόμα πιο γρήγορα, μιας και νοιώθεις σε αχρηστία αν το μόνο που σου μένει είναι περασμένα μεγαλεία. Σε τελική ανάλυση οι επιτυχημένοι εραστές φαίνεται να δυστυχούν περισσότερο όταν πλέον 'αφυπηρετήσουν'. Κάτι που οι αποτυχημένοι κι'αποτυχημένες αποφεύγουν αν από γρήγορα αφοσιωθούν αλλού, στην τέχνη ή στα κατοικοίδια ας πούμε. Φυσικά η πλήρης ευτυχία είναι ν'αφοσιωθείς στον συνάνθρωπό σου, σ'αυτούς που πραγματικά έχουν ανάγκη την αγάπη σου, το χάδι σου, την αγκαλιά σου. Δύσκολο έ?

Ότι λένε όλα τα βιβλία το είπε ο Χριστός. 'Αγάπα τον πλησίον σου ως εαυτόν'. Τριπλή εντολή. Ν'αγαπάς η μια, να μην αγαπήσεις περισσότερο απ'όσο αγαπάς εσένα η άλλη και η σημαντικότερη 'Ν'αγαπάς εσένα'. Κανείς μας δεν τον άκουσε. Κι'από δω βγαίνει ξεκάθαρα το συμπέρασμα πως αν δεν αγαπάς εσένα είτε δε μπορείς ν'αγαπήσεις κανένα είτε ότι κι'όποιον αγαπήσεις θα σε καταστρέψει. Άλλο λοιπόν η χαρά, άλλο η αγάπη...

Κυνηγάμε λοιπόν την αγάπη. Ακόμα και μέσα απ'το σεξ. Φτιάχνουμε μερίδες στο Facebook και στο Tweeter για να αγαπηθούμε. Και το πήδημα είναι ένδειξη αγάπης, είτε το θέλουμε είτε όχι. Δεν υπάρχει στο ζωικό βασίλειο κάτι πιο δυνατό σαν ένδειξη αγάπης από μια δυνατή καύλα κι'ένα γερό χύσιμο, μιας και για να πετύχει δεν αρκεί να τό'χεις, πρέπει να δώσεις σημασία, ν'αγγίξεις βαθειά. Αλλά είμαστε κι'άνθρωποι. Και στην ανθρώπινη αγάπη υπάρχει η θυσία. Του χρόνου σου, μιας απόλαυσης, μιας δωρεάς, κάποιες φορές και της ζωής σου. Και την ανθρωπιά μας τη χάνουμε όχι επειδή πηδιώμαστε (εντάξει, πλήθυναν οι αγάμητοι αλλά αυτό τ'αφήνω πίσω) αλλά επειδή στο μυαλό μας κυριαρχούν έννοιες κι'ανησυχίες υλικής υπόστασης. Τα λεφτά, το φαγητό, οι απολαύσεις μας...

Υπάρχει λύση? Ναι. Και μάλιστα λύση που μπορεί να συνδυαστεί μ'ότι κάνεις στη ζωή σου. Απλά παύεις ν'ανησυχείς για τα κακά που σε βρήκαν και ειδικά για τα κακά που θα σε βρουν κι'αρχίζεις να ενδιαφέρεσαι, χωρίς να πολεμάς, να κατηγορείς και να φταις τους άλλους και τα κακά τους κάτω απ'την ομπρέλλα της πολιτικής ή κοινωνικής ευαισθησίας σου για ότι συμβαίνει. Σκέψου πως ακόμα και λίγα ψίχουλα απ'το κουλούρι που αγόρασες με τα τελευταία λεφτά σου να ρίξεις στα περιστέρια στο σύνταγμα, ακόμα και το μισό κουλούρι να ρίξεις, θα σε γεμίσει περίσσια χαρά και θα χορτάσεις το ίδιο. Και παραδόξως, όταν μάθεις να χαμογελάς, όλα θ'αρχίσουν και να φαίνονται και να γίνονται καλύτερα. Γιατί η ευτυχία πάει σ'αυτούς που είναι έτοιμοι να την δεχτούν κι'όχι σ'αυτούς που την θέλουν. Όπως κι'οι γκόμενες. Κάθονται σ'αυτούς που είναι ικανοί να τους χαρίσουν τον οργασμό που τους αξίζει (κι'ας τον λένε 'έρωτα') κι'όχι σ'αυτούς που θέλουν απλά να γαμήσουν. Τα υπόλοιπα βγάλτα απ'τη σκέψη σου. Κι'όταν κι'αν συμβούν βλέπεις τι θα κάνεις. Άσε που συνήθως κάθε πρόβλημα έρχεται με τη λύση του, φτάνει να τη δεις και να την εφαρμόσεις.

Τα παραλέω? Λες έ? Διερωτούμαι όμως, αν όλα πάνε καλά σε σένα, γιατί με διαβάζεις, γιατί facebookάρεις, γιατί tweetάρεις, γιατί bloggάρεις? Εγώ γιατί το κάνω? Ας πούμε είναι ο δικός μου λανθασμένος τρόπος να βρω και να δώσω αγάπη (και οργασμούς). Εσύ? Σκέψου πόσους άγνωστους έκανες ευτυχισμένους και πως, και πόσους γνωστούς και πως. Και μετά τα ξαναλέμε. Κι'αν δεν είμαι εδώ δεν θά'χει σημασία. Η ευτυχία σου είναι δική σου υπόθεση. Κι'ο οργασμός σου. Απλά περνούν από άλλους (όχι, αν πέρασαν από μένα δεν έτυχε). Διόρθωσε την κατεύθυνση της πορείας τους. Τότε θά'χω προσθέσει ακόμα μια καλή πράξη στη ζυγαριά για μένα. Και θά'μαι ευτυχισμένος που δεν θα μετρώ μόνο οργασμούς για μια θέση στον παράδεισο...

Σάββατο 26 Νοεμβρίου 2011

Christmas Through Your Eyes



Ας ετοιμαζόμαστε σιγά σιγά... Καλημέρα...

Ήχοι και χρώματα...



Το πρόγραμμα σήμερα περιελάμβανε εγκαίνια έκθεσης ζωγραφικής και μια συναυλία πιάνο και άριες από Ρώσσους δημιουργούς. Όχι, αν και από μικρός πήγαινα σε εκθέσεις ζωγραφικής, μιας και 300 μέτρα απ'το σπίτι μου υπήρχε χώρος εκθέσεων, και είχα και για καθηγητή τέχνης στο σχολείο ζωγράφο, και πήγα σ'ένα σωρό μουσεία και εκθέσεις στις πόλεις που επισκέφτηκα (Πράδο στη Μαδρίτη, Βαρκελώνη, Λούβρο στο Παρίσι μέσα σε 3 ώρες μόνο), όπως και εκθέσεις που έγιναν στην Κύπρο, πάντα προτιμούσα τη φωτογραφία (ποτέ δεν θα ξεχάσω την έκθεση φωτογραφίας της Άννυ Λίποβιτς που είδα στην Στοκχόλμη πέρυσι λίγες ώρες πριν φύγει τ'αεροπλάνο της επιστροφής). Αλλά πάνω απ'όλα η μουσική...

Γυμνά, αφηρημένα, φύση... Στο μυαλό μου έμειναν τα χρώματα. Ούτε μορφές, ούτε σχέδια. Τα χρώματα. Εκείνα που μ'αγγιξαν, εκείνα που μ'έκαναν να 'νοιώσω' τους καλλιτέχνες (ήτανε 2), να προσπαθήσω τουλάχιστο. Να νοιώσω το θυμό και την ηρεμία τους, τη λύπη και τη χαρά τους, το φόβο και τις ορμές τους... Κι'απ'την άλλη μεριά οι ήχοι κι'οι μελωδίες. Τα κύματα της ψυχής του δημιουργού, του ερμηνευτή και του ακροατή. Ν'ακούς και να ταξιδεύεις. Όπου θες, όπως θες. Και να φέρνεις στο μυαλό σου εικόνες. Πολλές εικόνες και μορφές και πολλούς άλλους ήχους, χωρίς όμως να χάνονται οι ήχοι απ'αυτό το σμίξιμο...

Και μετά, με τους ήχους και τα χρώματα στην καρδιά και στο μυαλό να δημιουργείς ήχους, εικόνες, χρώματα, γεύσεις, αρώματα σ'άλλων μυαλό, σ'άλλων καρδιά. Να μιλάς ή να γράφεις και ν'ακούς, να νοιώθεις, την ανάσα να γίνεται αργή, την καρδιά να κτυπά πιο γρήγορα, τη φωνή να γλυκαίνει, τη χροιά να φέρνει την υγρή φωτιά και στο τέλος η ηδονή σε όλες τις αισθήσεις μ'όλες τις αισθήσεις...

Λατρεύω τους ήχους της καρδιάς, του μυαλού, του κορμιού. Λατρεύω το χρώμα της ζωής. Λατρεύω νά'μαι ο δημιουργός καλλιτέχνης κι'εσύ το έργο τέχνης μου και να σ'αρέσει. Και να μου το δείχνεις έντονα. Με ήχους και χρώματα που μ'αρέσουν... Τα δικά σου...

Τετάρτη 23 Νοεμβρίου 2011

Someone Like You...



Κι'επειδή τίποτα δεν θ'αλλάξει μέχρι αύριο ουσιαστικά, όπως δεν έχει αλλάξει εδώ και τόσες χιλιάδες χρόνια, μπορώ να πάω για ύπνο ήσυχος για να ξυπνήσω αύριο με ευχάριστη διάθεση. Το ίδιο να κάνετε κι'εσείς. Βοηθάει. Καληνύχτα...

Δευτέρα 21 Νοεμβρίου 2011

Μας...



Οι αισθήσεις στο φουλ. Τα δάκτυλα στο πληκτρολόγιο. Θες να τελειώσεις αυτό που άρχισες πριν μέρες αλλά δεν σ'αφήνουν. Η σκέψη φεύγει, το σώμα τρέμει, τα μάτια κλείνουν, τ'αυτιά ακούν ζωντανά απ'τα ηχεία και σε αναπαραγωγή απ'τη μνήμη. Ένα μιξάζ που εντείνει τη φυγή. Όλα είναι στο μυαλό δε λένε? Κλειδώνεις στο μυαλό τους ήχους, τις μυρωδιές, τις γεύσεις, τα χρώματα, τα μάτια, τις μορφές, τα κορμιά, τα φιλιά, τ'αγγίγματα που σ'αρέσουν και αυτό είναι. Η πραγματικότητα του τώρα σου. Του τώρα μας. Αύριο θα ξαναζήσουμε τη ρουτίνα και τη μιζέρια, τις δικές μας και των άλλων, ανανεμιγμένες με στιγμές χαράς, γέλιου, αλλοφροσύνης, οργής, θλίψης. Τώρα είναι η ώρα τ'ονείρου και της ευτυχίας, της ζωής που μια μέρα θα γίνει ολόκληρη κι'όχι κομμάτια και στιγμές. Και της απόλαυσης. Και της ηδονής... Μας...

Κυριακή 20 Νοεμβρίου 2011

You and I...



Καλή Κυριακή νά'χουμε... Τα λέμε... Φιλιά...

Παρασκευή 18 Νοεμβρίου 2011

The Show Must Go On... Always...



Show? Ίσως. Πάντα έλεγα πως η ζωή είναι μια παράσταση. Μια παράστασή σου. Με σένα σεναριογράφο, σκηνοθέτη, πρωταγωνιστή. Με τον κόσμο θεατές, κομπάρσους, συμπρωταγωνιστές. Κάποτε αφήνεσαι στην αδυναμία σου και δίνεις τον πρωταγωνιστικό ρόλο σ'άλλον, κάποτε στην ανωτερότητα του άλλου και σου παίρνει το ρόλο. Σαν special guest star. Στο χέρι σου είναι να συνεχίσεις αυτό που αφήνει, να ξαναγίνεις πρωταγωνιστής. Και πάντα χρειάζεται διάλειμμα. Και για να ξεκουραστείς, και για να δεις τι έργο παίζεται στις διπλανές σκηνές. Ίσως γίνεις για λίγο θεατής, ίσως κομπάρσος, ίσως συμπρωταγωνιστής, ίσως πρωταγωνιστής. Σημασία έχει στο δικό σου έργο να πρωταγωνιστείς στην μεγαλύτερη διάρκεια. Και ακόμα πιο σημαντικό είναι το έργο το δικό σου να σ'αρέσει. Γι'αυτό χρειάζεται να ξεκουράζεσαι και λίγο. Γι'αυτό χρειάζεται να ξαναγράφεις κάποιες σκηνές, ν'αλλάζεις λίγο τη σκηνοθεσία. Σε κάθε παύση, σε κάθε διάλειμμα, πρέπει να χαμογελάς από ικανοποίηση, γι'αυτό που κάνεις, γι'αυτό που προσφέρεις, σε σένα και στους θεατές. Ο κόσμος απ'έξω δεν θ'αλλάξει. Ίσως δε μπει ποτέ να δει το έργο σου ή να παίξει σ'αυτό. Κάποιοι, γνωστοί κι'άγνωστοι, ίσως δυσκολεύουν τη δουλειά σου. Τι σημασία έχει. Είσαι στη σκηνή για να παίξεις. Αν δε νιώθεις καλά, αν κάτι δεν σ'αρέσει στο έργο, ξεκουράσου. Ελάχιστα ή λίγο. Και ξαναπαίξε. Γι'αυτό υπάρχεις. Το έργο δεν σταματά ποτέ. Φρόντισε να μην είσαι μόνο θεατής στο δικό σου έργο. Φρόντισε να μη λείπεις απ'τη δική σου παράσταση. Φρόντισε να πρωταγωνιστείς, να σ'αρέσει και να παίξεις καλά. The show must go on... The show always goes on... Επανήλθα...

Τετάρτη 16 Νοεμβρίου 2011

She's The One...



Επειδή στη ζωή πρέπει να υπάρχουν κι'αυτά...

Τρίτη 15 Νοεμβρίου 2011

Θεωρίες συνομοσίας...



Έχουμε και λέμε. Έχουμε (έχετε) νέα κυβέρνηση 'Εθνικής Ενότητας', 'Ευρείας Αποδοχής' κλπ. Σαν καλλιτεχνικό όνομα αρτίστας. Με πρωθυπουργό κοινής αποδοχής. Επειδή δεν θέλατε το Γιωργάκη που κατέστρεψε και ξεπούλησε τη χώρα. Ο νέος πρωθυπουργός όμως είναι εδώ κι'ένα χρόνο αμισθί σύμβουλος του ΓΑΠ επί της οικονομίας. Κι'η χώρα πήγε του κώλου. Και λέω εγώ τώρα. Ένα χρόνο ο Γιωργάκης τον άκουγε όταν τον συμβούλευε ή όχι? Αν ναι, σημαίνει πως φταίει κι'αυτός για την οικονομία, άρα τι θ'αλλάξει τώρα μιας και θα συνεχίσει την ίδια πολιτική, και γιατί τον αποδέχτηκαν οι υπόλοιποι, μιας και φταίει κι'αυτός για τα χάλια της οικονομίας? Αν ο ΓΑΠ τον έγραφε κανονικά τότε γιατί τον εμπιστεύτηκε τώρα για πρωθυπουργό? Του τον επέβαλαν? Άρα του επέβαλλαν τα πάντα? Άρα, αφού τον επέβαλαν, θα του επιβάλουν κι'αυτού τα πάντα? Άρα αλλάξαμε(τε) κυβέρνηση μόνο στα ονόματα των μελών? Και μάλιστα, σε καιρούς χαλεπούς, άλλαξε η κυβέρνηση και αυξήθηκαν τα μέλη κατά 7 αντί να μειωθούν?

Πάω λίγο πιο πίσω. Υπόθεση Στροσκαν πώς τον λένε. Τυχαίο που ότι έγινε έγινε μετά που έδωσε εκείνη την περιβόητη συνέντευξη στην οποία έλεγε πως τα μέτρα δεν τα επέβαλαν αυτοί στην ελληνική κυβέρνηση αλλά ήταν απόφαση της ίδιας? Και είναι τυχαίο που ο Γιωργάκης ήξερε πως υπάρχουν λεφτά? Δεν είπε που είναι, αλλά ήξερε πως τά'χει το ΔΝΤ. Μήπως επίσης είναι τυχαίο που ο Καραμανλής, όχι μόνο αποφάσισε να πάει σε εκλογές όταν ήταν σίγουρος πως θα τις έχανε αλλά και από τότε ποτέ δε μίλησε? Και μήπως είναι τυχαίο που κανείς πολιτικός δεν είπε πως θα βγάλει τη χώρα απ'το ΔΝΤ και που ο Σαμαράς δεν ήθελε να βάλει στην κυβέρνηση δικούς του ή να υπογράψει τις συμφωνίες της 26ης Οκτωβρίου?

Και σίγουρα δε μπορώ ν'αφήσω απ'έξω το γεγονός πως ξαφνικά σχεδόν όλοι οι Άραβες ξεσηκώθηκαν ενάντια στις κυβερνήσεις τους. Ξέροντας λίγο απ'την κουλτούρα τους, σπάνια νομίζω Άραβες και Μουσουλμάνοι γενικά ξεσηκώνονται ενάντια στους άρχοντές τους, και δη ομόθρησκούς τους. Κάποιος τους ξεσήκωσε για κάποιο συγκεκριμένο λόγο και συμφέρον, κι'όχι των ιδίων. Και βλέποντας σ'όλο τον κόσμο, παρατηρούμε πως σιγά σιγά την τύχη του κόσμου και του πλανήτη την αναλαμβάνουν τεχνοκράτες και εξαρτάται από τις τράπεζες. Όλα για τις τράπεζες, και δη τους μεγαλομετόχους, τους ανώτατους εκτελεστικούς διευθυντές και τις αγορές, τους τζογαδόρους δηλαδή.

Και φυσικά ο Ελληνικός λαός, όπως και οι υπόλοιποι, αποπροσανατολισμένος. Με μόνη έγνοια τις ανέσεις που χάνει, το ότι άλλοι τρώνε κι'αυτός όχι, χωρίς να ενδιαφέρεται για τον ομόεθνό του, τον ομόθνησκό του, τον συνάνθρωπό του, στην ουσία ούτε καν για την πατρίδα του, παρά μόνο γι'αυτόν, τον εαυτούλη του. Και γω μαζί. Και μιλάμε για τους αρχαίους ημών προγόνους χωρίς να εφαρμόζουμε αυτά που είπαν παρά μόνο κατηγορούμε αυτούς που δεν τα εφαρμόζουν και που τυχαίνει νά'ναι σε 'καλύτερη μοίρα' από μας, και κοινωνικά και οικονομικά.

Να ξυπνήσουμε? Δεν το νομίζω. Φτάνει να τρώμε, να πίνουμε και να γαμάμε. Όλα τ'άλλα ας διαλυθούν. Καλά να πάθουμε λοιπόν. Στην υγειά μας...

Κυριακή 13 Νοεμβρίου 2011

Παρασκευή 11 Νοεμβρίου 2011

Σιγά σιγά...



Λατρεύω τα κρύα χειμωνιάτικα πρωινά με λαμπερό καυτό ήλιο... Αλλά ακόμα κι'αν έβρεχε πάλι όμορφα θά'τανε... Και η αποψινή πανσέληνος, απ'ότι φαίνεται σε πεντακάθαρο ουρανό, λαμπερή, επιβλητική, μαγευτική... Όμορφη μέρα... Πολύ...

Κυριακή 6 Νοεμβρίου 2011

Local Hero...



Πολλές φορές ένας κόμπος σε πνίγει στο λαιμό... Ένας λυγμός... Τα μάτια βουρκώνουν και βλέπεις θολά... Και στ'αυτιά σου ακόμα ακούς απλές λέξεις γεμάτες νόημα και συναίσθημα... Δε μιλάς αν και θες πολύ... Χαμογελάς... Ναι... Ακόμα υπάρχεις απλά επειδή υπάρχεις για κάποιους άλλους... Γιατί απλά είσαι σημαντικός για κάποιους άλλους... Όπως κι'αυτοί για σένα... Ίσως να νοιώθεις το ίδιο μ'αυτούς, ίσως και περισσότερα αλλά σιωπάς... Τώρα είναι καλύτερα έτσι...

Κυριακή..



Κάποτε ένας μικρός blogger στην Athens Voice είχε σαν υπότιτλο στο blog του 'Τι γυρεύω εγώ στα σκοτάδια των άλλων'... Μ'άρεσε... Πόσο δίκηο είχε... Δε μας φτάνουν τα δικά μας...

Τελικά το να περιμένεις είναι ζωή... Εκτός αν περιμένεις τον θάνατο... Αλλά και πάλι κάποτε είναι κι'αυτό καλό... Τρέχεις να προλάβεις να κάνεις όσο το δυνατό περισσότερα πριν σε βρει... Το να μην περιμένεις τίποτα, να μην ελπίζεις σε τίποτα, να μην σ'ενδιαφέρει τίποτα, αυτό είναι θάνατος...

Το να κοιτάς πίσω είναι καλό αν είναι για μια στιγμή... Μόνο και μόνο για να κάνεις διορθωτικές κινήσεις σ'αυτά που βλέπεις όταν γυρίζεις και πάλι μπροστά σου... Εκτός αν όταν γυρίσεις να κοιτάξεις πίσω θες κυάλια γιατί είναι πολύ μακρυά απ'το τώρα...

Η ζωή είναι εξέταση μαθηματικών... Κάποιοι βρίσκουν το αποτέλεσμα σωστό, κάποιοι λάθος, κάποιοι το βρίσκουν χωρίς να κάνουν τις πράξεις, κάποιοι τις κάνουν χωρίς να το βρουν... Στο τέλος μπαίνει ο βαθμός... Κάποτε ξέρεις το βαθμό πριν παραδώσεις το γραπτό... Συνήθως συμβαίνει αυτό όταν έχεις αποτύχει...

Ημίμετρα, παυσίπονα, αλλαγή ρώτας, θέσης, ύψους, κατεύθυνσης, δρόμου... Στο τέλος κάθεσαι και χαζεύεις...

Λάθος τρόπος, λάθος τόπος, λάθος εποχή, λάθος λάθος... Ωραία ακούγεται...

Και η αλλαγή γίνεται ρουτίνα... Κι'η ρουτίνα γι'αλλαγή πάλι ρουτίνα γίνεται...

Το ενδιαφέρον δεν το βρίσκεις... Το κάνεις... Εκτός αν βαριέσαι να το κάνεις...

Ότι αλλάζει θα ξαναλάξει... Ότι δεν αλλάζει θα σ'αλλάξει...

Σάββατο 5 Νοεμβρίου 2011

Lovesong...

Μεγάλωσα...

John Nineteen: Forty-One

Νομίζω...



... το καταλληλότερο τραγούδι για μια καλημέρα σήμερα! Καλημέρα! :)

Παρασκευή 4 Νοεμβρίου 2011

Τα παιδιά της Χίμαιρας...



''Στην Ελληνική μυθολογία αναφέρεται η Χίμαιρα ως ένα φοβερό τέρας που εξέπνεε φωτιά, είχε σώμα κατσίκας, κεφάλι λιονταριού, και ουρά του κατέληγε σε φίδι. Σύμφωνα με άλλες περιγραφές, είχε περισσότερα από ένα κεφάλια, συνηθέστερα τρικέφαλος (κεφαλή λέοντα, κατσίκας και δράκοντα).Kατά τον Ησίοδο η Χίμαιρα ήταν κόρη του Τυφώνα και της Έχιδνας. Η Χίμαιρα ενώθηκε με τον Όρθρο και απόγονοί τους ήταν το Λιοντάρι της Νεμέας και η Σφίγγα.Τελικά φονεύτηκε από τον Βελλερεφόντη, που ίππευε ένα ιπτάμενο άλογο, τον Πήγασο, στη Καρία, με τη βοήθεια της θεάς Αθηνάς.Η δημώδης ελληνική έκφραση «κυνηγάω χίμαιρες», σημαίνει «επιδιώκω κάτι ανέφικτο». Επίσης το αυτό και η γαλλική έκφραση "ζε ρεπέτρ ντε χιμέρζ (= τρέφομαι με χίμαιρες)'' (Πηγή Wikipedia, για ευκολία)...

Υπάρχουν παιδιά που κυνηγάνε τ'άπιαστο. Ένα χάδι, ένα χαμόγελο, μια αγκαλιά. Τίποτ'άλλο. Κυνηγάνε ότι θεωρείτε απλό και δεδομένο. Κυνηγάνε τη στοργή, την αγάπη, το μητρικό χάδι, την πατρική προστασία. Και σχεδόν πάντα βρίσκουν την απόρριψη. Παιδιά σ'όλο τον κόσμο, ορφανά, παιδιά διαζευγμένων, παιδιά σε ιδρύματα, παιδιά που ζουν με τους γονείς τους και σπάνια τους βλέπουν ή τους έχουν κοντά τους. Παιδιά που όταν έχουν τους γονείς τους δίπλα τους θέλουν να φύγουν απ'αυτούς. Και φτιάχνουν το δικό τους κόσμο στο μυαλό και την καρδιά. Τον κόσμο που τους κάνει να νοιώθουν ζεστασιά, τους χαμογελά, τα κρατά στην αγκαλιά τους, τα φιλά, τα χαϊδεύει. Και μεγαλώνουν και συνεχίζουν να ζουν στο δικό τους κόσμο. Τον κόσμο που νοιώθουν ασφάλεια, τον κόσμο που τα θέλει και τ'αγαπά. Κι'ας ζουν και συμπεριφέρονται φυσιολογικά ή και 'παράξενα' στον 'κανονικό' κόσμο. Και μένουν πάντα παιδιά. Και πάντα κυνηγάνε τη Χίμαιρά τους. Ένα χάδι, ένα χαμόγελο, μια αγκαλιά, λίγη στοργή, λίγη αγάπη...

Κοίταξε γύρω σου... Ίσως δεις πολλά τέτοια παιδιά, μικρά ή μεγάλα... Κοίταξε στον καθρέφτη... Ίσως δεις ακόμη ένα...

Πέμπτη 3 Νοεμβρίου 2011

Ινδίες...(Εμείς οι άλλοι...)



Εμβόλια, φάρμακα, αντισηπτικά, εντομοαπωθητικά, για ένα ταξίδι στην Ινδία. Ο φόβος φέρνει κόλαση λέμε στην Κύπρο. Και μας φόβισαν όλοι. Και πήραμε τα μέτρα μας. Κι'ας μέναμε σε 5άστερα. Κι'ας πηγαίναμε επίσκεψη σε μια υπερδύναμη, σ'ένα κολοσσό της παγκόσμιας οικονομίας. Κι'ας μην ήταν η πρώτη 'τριτοκοσμική' χώρα που πήγαινα. Προηγήθηκαν Τυνησία, Θαϋλάνδη, Κούβα, Νότια Αφρική. Κι'έψαχνα να βρω όλα αυτά που μου είπαν. 'Χρώματα, αρώματα, ήχους, εικόνες, γεύσεις μοναδικές'. Και τα βρήκα. Όλα. Σ'όλο το φάσμα. Από υπέροχα μέχρι απαίσια. Και βρήκα τις Ινδίες. Απ'το 70 τοις εκατό χορτοφάγοι και 86 τοις εκατό ινδουιστές στη βόρεια Ινδία (Κεντρική θά'λεγα) μέχρι το μισοί μισοί χορτοφάγοι και 'μη χορτοφάγοι' (έτσι δηλώνονταν φαγητά και άνθρωποι, non-vegetarian) και ένα τρίτο ινδουιστές, ένα μουσουλμάνοι κι'ένα χριστιανοί στη νότια. Απ'το δουλεύει ο άνδρας για 300 δολλάρια το μήνα κι'η σύζυγος μένει στο σπίτι με τα 5 κουτσούβελα στο βορρά, μέχρι το δουλεύουν κι'οι δυο στο νότο. Απ'το κατουράνε και λούζονται στους δρόμους του βορρά μέχρι το λούζονται στη λίμνη και κατουράνε σε τουαλέτες του νότου. Απ'τους δρόμους γεμάτους πεζούς, ζώα, ποδήλατα, άμαξες, αυτοκίνητα του βορρά μέχρι τις βάρκες του νότου. Και παντού οι ίδιες συνήθειες, η ίδια νοοτροπία, η ίδια φιλοσοφία, με διαφορετική συμπεριφορά. Προσπερνώντας από παντού με όπλο την κόρνα, με 5 οχήματα σε 2 λωρίδες κυκλοφορίας, με ενδιαφέρον μόνο για την πάρτυ τους, σεβασμό καθόλου και μια απίστευτη δουλοπρέπεια συμπεριφεριολογικά (κι'όχι διανοητικά) αλλά και ηρεμία. 2μισυ χιλιάδες χρόνια γιόγκα έκανε τη διαφορά, σ'αντίθεση με μας που 2μισυ χιλιάδες χρόνια δημοκρατία δεν έκανε διαφορά. Έχοντας να επιδείξουν μνημεία που έκτισαν οι Μογγόλοι κι'οι Μουσουλμάνοι. Περήφανοι για το παρελθόν τους που το καθώρισαν άλλοι και οι πλείστοι ευτυχισμένοι στην άγνοιά τους, με όνειρα μηδαμινά. Στο νότο κομμουνιστική κυβέρνηση (αφίσες με σφυροδρέπανα και φωτογραφίες του Λένιν) που δεν ήθελε κανείς γιατί τους διέλυσε (ούτε κι'εδώ είμαστε μόνοι) και κάθε περιοχή να νοιώθει πως οι υπόλοιπες είναι υποδεέστερες, άνθρωποι και τόπος (το ένοιωσα έντονα μετά από μικρές συνομιλίες με ανθρώπους στις περιοχές που ήμουνα όπως και τουρίστες από άλλες περιοχές, για παράδειγμα με κάποια απ'τη Μουμπάη ή Βομβάη). Και παντού να λειτουργεί ότι λειτουργεί κι'εδώ. Ένα χαμόγελο, ένα διαπεραστικό βλέμμα (ναι, κι'εκεί όλα είναι ίδια σ'αυτό, ακόμα κι'οι γυναίκες) κι'ο σωστός τόνος της φωνής. Και μου μιλούσαν αγγλικά, ισπανικά, ιταλικά, ακόμα κι'ινδικά, ανάλογα με την εθνικότητα που νόμιζαν πως είμαι. Σαουδάραβας, Ινδός, Ιταλός, Ισπανός. Και τους έλεγα Έλληνας, απ'την Κύπρο. Και τους έλεγα 'Δεν υπάρχει Έλληνας που δεν είναι Χριστιανός γιατί αλλοιώς δεν είναι Έλληνας'...

Ενώ ήμουνα στις Ινδίες (γιατί είναι πολλές, το εμπεδώσαμε, όπως κι'οι Αθήνες) σκεφτόμουνα διάφορα. Όπως το τι θα βρω όταν επιστρέψω και τι μοιάζει μ'αυτές. Ο νότος ας πούμε έμοιαζε με την Ελλάδα και την Κύπρο του σήμερα, ο βορράς με την Ελλάδα και την Κύπρο του αύριο, εμείς μ'αυτούς κι'αυτοί με μας. Εγωισμός, δουλοπρέπεια συμφεροντολογικά, υπεροψία, χωρίς όμως βαρειά βιομηχανία και οικονομικούς πόρους, δηλαδή με μια τεράστια διαφορά. Ελλάδα και Κύπρος είναι φτωχές χώρες με πλούσιους κατοίκους, αρκετούς προς το παρών, ενώ οι Ινδίες είναι πλούσια χώρα με μεγάλο ποσοστό φτωχών, που όμως αρκούνται σ'αυτά που έχουν...

Και έμενε να επιστρέψω για να δω τι θα βρω. Λογικά ότι είχα αφήσει πίσω. Πάντα έτσι δεν συμβαίνει? Ναι. Έλα όμως που ποτέ δεν είναι ίδια. Μα ποτέ. Ούτε αυτή τη φορά. Κάποια ήταν χειρότερα, κάποια, ελάχιστα, καλύτερα. Τα οικονομικά προβλήματα αυξήθηκαν. Κάποιες φίλες μου έχασαν τη δουλειά τους, κάποιες δεν βγάζουν το νοίκι εδώ και καιρό, κάποιες είναι απλήρωτες εδώ και καιρό, κάποιες αρρώστησαν, ελπίζω όχι σοβαρά, κάποιες ακόμα πονάνε, κάποιες έφυγαν από ένα έρωτα δυνατό, οι οικογένειές μας όπως τις αφήσαμε, με τα προβλήματά τους, τη χαρά τους, τη χαζομάρα τους. Και οι υπόλοιποι? Τα ίδια. Ακούνε τη φωνή τους, τη φωνή του λαού τουτέστιν πρωθυπουργό και λοιπούς και τα βάζουν με τη φωνή τους. Όχι με τον εαυτό τους, με τους άλλους. Με τον καθρέφτη τους. Με το είδωλό τους. Να φταίνε πάντα οι άλλοι που εμείς βάλαμε εκεί για να μη βγουν στη θέση τους οι άλλοι. Επανάληψη της ίδιας σαπουνόπερας με διαφορετικό σκηνικό, διαφορετική σκηνοθεσία και διαφορετικούς πρωταγωνιστές. Μιας σαπουνόπερας που παίζεται εδώ και δυόμισυ χιλιάδες χρόνια και συνεχίζει να έχει πολύ ψηλά ποσοστά τηλεθέασης και πάρα πολλούς να θέλουν να είναι έστω και κομπάρσοι. Και μετά τους καυγάδες, την ανάλυση, την κρίση και την κατάκριση επιστροφή στο καφεδάκι, στο ποτάκι, στο σεξάκι. Όσοι μπορούν ακόμα δηλαδή. Άρτον και θεάματα. Σε τελική ανάλυση ποτέ δε μας ενδιέφερε αν μπορούσαμε να ονειρευτούμε όλοι κι'αν μπορούσαμε να τα κάνουμε πραγματικότητα. Καθόλου τυχαίο που οι περισσότεροι περιμένουν τους άλλους ακόμα και να ονειρευτούν γι'αυτούς. Και ασχολούμαστε με τους άλλους φιλολογικά. Και μιλάμε γι'αυτούς που πεινάνε την ώρα που τρώμε. Και μιλάμε γι'αυτούς που πονάνε την ώρα που γελάμε. Και σκεφτόμαστε όσους είναι μόνοι μετά την ηδονή μας. Και όλοι γινόμαστε Ινδοί. Ή είμαστε Ινδοί. Ή Κουβανοί. Ή Νοτιοαφρικάνοι. Ο καθ'ένας για πάρτυ του. Και τα πάντα διαγράφονται μπροστά στη δική μας ηδονή, σαρκική, ψυχική, διανοητική. Και μας λέμε μπράβο. Ή μπροστά στο δικό μας πόνο. Και φταίνε όλοι οι άλλοι για την κατάντια μας, ποτέ εμείς...

Ναι... Για άλλη μια φορά επέστρεψα... Για άλλη μια φορά επανήλθα... Σ'ότι μ'αρέσει ή με χαλά. Σ'ότι θέλω ή δεν θέλω, σ'ότι με θέλει και δε με θέλει. Ίδιος και διαφορετικός. Αλλά πάντα εγώ...

Τετάρτη 2 Νοεμβρίου 2011

Παρασκευή 21 Οκτωβρίου 2011

Holiday...



Κάποιοι λένε πως προγραμματίζουμε και σχεδιάζουμε περισσότερο τις διακοπές μας απ'ότι τη ζωή μας. Φαίνεται θα πήγαν κι'αυτοί στην Ινδία. Ποτέ δεν ήταν στα σχέδιά μου. Απλά προέκυψε, κυρίως λόγω Φουκουσίμα, μιας και ήταν επίφοβο κάποιο ταξίδι στην περιοχή. Και ενώ υπάρχουν λεπτομερείς περιγραφές για τα 'κακά' που μπορεί να σου συμβούν ή έστω που θα συναντήσεις στην Ινδία, δεν υπάρχουν περιγραφές για τα 'καλά', τα όμορφα ενός τέτοιου ταξιδιού. Αφήνομαι λοιπόν στο να ανακαλύψω αυτό το 'υπέροχα' που μου λένε κάποιοι, τι σημαίνει, και αν ισχύει και σημαίνει κάτι και για μένα. Άσε που αρκετοί που μου λένε 'Υπέροχα', 'Απίθανα', 'Φανταστικά', απαντούν 'Όχι' στην ερώτηση 'Πήγες ποτέ?'. Και οι πιο ωραίες απαντήσεις δίνονται στην επόμενη ερώτηση, αν την κάνω φυσικά γιατί κάποτε προτιμώ να την αποφύγω... 'Και τότε πώς το ξέρεις?'. Απ'το 'Έτσι άκουσα' μέχρι το 'Το είδα στο Travel'...

Το σίγουρο είναι πως έχω σχέδια και για το τι θα κάνω όταν επιστρέψω. Πολλές εκκρεμότητες, ακόμα και σε θέματα υγείας, μπήκαν στο πρόγραμμα. Δεν θα λυθούν όλες, αλλά αρκετές σίγουρα. Και κάποια ποστ που έχω στο μυαλό...

Νομίζω πως αυτή τη φορά είχα τους πιο συναισθηματικούς αποχαιρετισμούς. Και μέσα στη συγκίνηση χάρηκα που τελικά για κάποιους είμαι το ίδιο σημαντικός όσο αυτοί για μένα. Εντάξει, όχι για όλους, ούτε για όλους που είμαι εγώ ισχύει το ίδιο και για μένα, αλλά αυτά συμβαίνουν. Δε λέω, όταν είσαι συνδεδεμένος με κάποιον, πολύ ή λίγο, ενδιαφέρεσαι και σ'αγγίζει περισσότερο κάθε πρόβλημά του, ειδικά όταν δε μπορείς να βοηθήσεις. Είναι κι'αυτά μέσα στη ζωή. Όμως είναι τόσο ωραίο να συγκινείστε τόσο με έναν αποχαιρετισμό κι'ένα ολιγοήμερο 'χωρισμό'. Ναι, σε ομοιοματικά, μιας και τό'πα. Οι καρδιές και οι σκέψεις ποτέ δεν αποχωρίζονται...

Σε λίγες ώρες πετάω... Θα επιστρέψω... Και μέχρι τότε, όπως έλεγε κι'ένας παλιός φίλος στο πρόγραμμά του στο ραδιόφωνο 'Νά'σται καλοί και νά'στε καλά'... Τα λέμε... Φιλιά...

Τρίτη 18 Οκτωβρίου 2011

Baby Can I Hold You Tonight...



Σε 3 μέρες πετώ για Ινδία. Για δυο βδομάδες. Κι'όμως, ένα κομμάτι εαυτό θ'αφήσω εδώ. Για να μη χρειαστεί να επιστρέψω. Για να μη λείψω ποτέ. Καλημέρα...

Δευτέρα 17 Οκτωβρίου 2011

The rain tango...



Πονάς... Δεν ξέρεις αν το κορμί πονάει περισσότερο απ'την καρδιά. Δεν έχει σημασία. Πονάς... Κι'όμως μπορείς ν'αγαπάς. Ν'αγαπάς αυτό που χρόνια σού'λειπε. Ν'αγαπάς αυτό που χρόνια ήθελες. Να ξεκλειδώσει και να ξεδιπλώσεις την καρδιά σου... Ν'αγαπάς κι'ας φοβάσαι πως θα τελειώσει. Απλά ελπίζεις να μην είναι σύντομα. Να μην είναι όνειρο. Κι'αν είναι θες να κοιμηθείς για πάντα. Για ν'αγαπάς για πάντα. Ν'αγαπάς χωρίς να ζητάς τίποτα παρά μόνο μια αγκαλιά κι'ένα φιλί... Ξέρεις, κάποτε τα όνειρα κρατούνε για πάντα... Όπως η αγάπη... Και ξέρεις? Ίσως να την βρήκες...

Παρασκευή 14 Οκτωβρίου 2011

A Different Corner...



Μπλόκαρα. Όχι, δε μπλόγκαρα. Μπλόκαρα. Γεμάτο το μυαλό εδώ και ώρες και δεν αποφασίζουν να βγουν. Λες και δεν θέλουν να τα δουν μάτια που ξέρουν, να τα διαβάσουν μυαλά που ξέρουν. Λες και αποφάσισαν να στοιβαχτούν στο μπουντρούμι για να δουν πως είναι νά'σαι συνωστισμένος. Ή για να δουν πως είναι μια έκρηξη. Ή για να πεθάνουν...

Ν'αγαπάς είναι λύτρωση. Εκτός αν θες να το πεις και δε μπορείς, δε θες. Γιατί ξέρεις τι σημαίνει γι'αυτούς να τους αγαπάς. Και πόσο διαφορετικό είναι γι'αυτούς απ'ότι είναι για σένα...

Να σ'αγαπούν είναι ευθύνη. Κάποιες φορές κόλαση. Ειδικά όταν καταλαμβαίνεις πόσο σημαντικός είσαι γι'αυτούς. Ειδικά όταν είσαι η λύτρωσή τους, ο παράδεισός τους. Ειδικά όταν ξέρεις πόσο διαφορετικό είναι γι'αυτούς απ'ότι είναι για σένα. Ειδικά όταν ξέρεις πως εσύ το προκάλεσες αυτό...

Κενό... Σιωπή... Έρωτας... Μοναξιά... Αγάπη... Πόνος... Θλίψη... Εσύ...

Πέμπτη 13 Οκτωβρίου 2011

Under Pressure



Ναι... Τελικά αντιστρέψαμε τους όρους. Είναι ωραίο να είσαι στην πρίζα εκτός από στιγμές χαλάρωσης κι'όχι το ανάποδο. Γιατί τότε όλα είναι ανάποδα...

Δευτέρα 10 Οκτωβρίου 2011

Eternity...



Όταν νυστάζεις σημαίνει πως πέρασες ωραία ξενυχτώντας. Ή πως ακόμα κι'αν ξενύχτησες από ανησυχίες και προβλήματα σου πέρασε. Κι'αν είσαι και κουρασμένος, ανεξάρτητα αν κουράστηκες απ'τη δουλειά ή τα προβλήματα, τότε σίγουρα άρχισες να ανακάμπτεις. Πας για ύπνο, για να ξυπνήσεις την επόμενη μέρα, έτοιμος για δράση. Η ζωή συνεχίζεται, ότι κι'αν συμβαίνει γύρω σου. Το ωραίο είναι πως η ζωή συνεχίζεται πάντα απ'την άποψη που την κοιτάς. Τα κακά κι'η αδικία αν επικεντρώνεσαι εκεί, τα καλά και η δικαιοσύνη αν επικεντρώνεσαι εκεί. Και σίγουρα, ένας ύπνος σου δίνει πάντα την ευκαιρεία να αποφασίσεις το πρωί όταν ξυπνήσεις φρέσκος και ξεκούραστος αν η άποψη που βλέπεις σ'αρέσει ή όχι. Αν σε οφελεί ή όχι. Αν αφήνει τη ζωή σου να κυλήσει όπως την θες ή όχι. Γιατί κάθε μέρα είναι τόσο ίδια και τόσο διαφορετική. Και συ προχωράς με χαμόγελο ή λύπη, ανάλογα με το τι αποφάσισες για σένα. Η ζωή τ'αποφάσισε. Συνεχίζει, ίδια από όλες τις απόψεις. Και συνεχίζεις και συ. Σε όποια άποψη θες...

Κυριακή 9 Οκτωβρίου 2011

Why...



Το παρελθόν μας κυνηγάει. Βρίσκουμε ή μας βρίσκει κάτι καινούριο. Μας αρέσει, το λατρεύουμε, αλλά πάντα βλέπουμε το τέλος. Το τέλος όλων των προηγούμενων καινούριων να συμβαίνει και σ'αυτό. Και προσπαθούμε να το αποφύγουμε, αρχίζοντας τα γιατί, τα επειδή, τα διότι, τα θέλω και τα μη. Χωρίς να του δώσουμε την ευκαιρεία να μείνει έστω όπως είναι, όπως μας αρέσει. Και προσπαθούμε να τ'αλλάξουμε, να το φέρουμε στα μέτρα μας, πολεμώντας ότι μας άρεσε. Κάποτε το φαίρνουμε. Και τότε δε μας αρέσει και το πετάμε. Συνήθως δεν τα καταφέρνουμε. Και φαίρνουμε το τέλος που δεν θέλαμε ακόμα πιο γρήγορα. Δέσμιοι του φόβου, της ανάγκης και της ανασφάλειας. Δέσμιοι του παρελθόντος μας. Ενός παρελθόντος που κάποτε ήταν μέλλον ενός παρόντος που ποτέ δε φροντίσαμε να αλλάξουμε. Ποτέ δε φροντίσαμε να ζήσουμε. Κι'ένα μέλλον που ποτέ δε φροντίσαμε να κτίσουμε. Απλά περιμέναμε. Και φροντίσαμε να μην έρθει. Ίσως τελικά να θέλουμε πολύ περισσότερα απ'όσα μας αξίζουν. Ή πολύ περισσότερα απ'όσα μπορούμε να διαχειριστούμε. Ή να μη θέλουμε να δώσουμε όσα χρειάζεται. Γιατί για να πάρεις πρέπει πρώτα να δώσεις. Και δίνεις για να γίνεις. Κι'όταν γίνεις παίρνεις. Και μεις δε γίναμε. Μείναμε...

Σάββατο 8 Οκτωβρίου 2011

Daniel Powter - Bad Day (Video)



Τεστ... Τέλεια... Φιλιά...

We Can Fly...



Πολλοί θέλησαν να πετάξουν. Με πρώτο τον Ίκαρο. Και έπεσαν. Άλλοι τα κατάφεραν φτιάχνοντας μηχανές. Πιο σοφό, σίγουρα, αλλά όχι τόσο ελεύθερο. Εύκολο να πετάξεις. Μυαλό, καρδιά, ψυχή. Και μπορείς να πετάξεις με διάφορους τρόπους. Απ'το να αγοράσεις ένα λουλούδι, για σένα ή για κάποια ψυχή, μέχρι μια μικρή ή μεγάλη επαγγελματική, προσωπική ή διαπροσωπική επιτυχία, μέχρι ένα τέλειο οργασμό. Και σίγουρα, αυτό που λες 'έρωτας'. Μια λέξη που περιλαμβάνει τα πάντα. Τέλειο οργασμό, ένα πρόσωπο να σκέφτεσαι, να μιλάς, ν'ακούς, ν'ακουμπάς στην αγκαλιά του. Ξαφνικά νοιώθεις πως έχεις σκοπό στη ζωή, νοιώθεις πως όλα είναι πιο όμορφα. Ακόμα και τα πιο δυσάρεστα δεν είναι τόσο αβάσταχτα πλέον. Ή ακόμα και να χαρίζεις τον έρωτα και τον οργασμό, δίνοντας φτερά για να πετάξει ο άλλος. Κι'αν φοβάσαι πως πετώντας τόσο ψηλά θα φτάσεις στον ήλιο και θα καούν τα φτερά σου πέφτοντας στα τάρτατα, πάλι αξίζει τον κόπο. Γιατί οι ουρανοί είναι για να τους ζεις, όχι μόνο για να τους ονειρεύεσαι, έστω κι'αν δεν είναι για πάντα... Τώρα ξέρεις γιατί βρεθήκατε 'τυχαία'. Αφέσου... Πέταξε... Νοιώσε...

Παρασκευή 7 Οκτωβρίου 2011

Επειδή...



Πάντα υπάρχουν πολλοί τρόποι να πεις αυτό που θες... Όπως μια καληνύχτα...

Πέμπτη 6 Οκτωβρίου 2011

Μαργαρίτα...



Για 20χρονη είναι πολύ ώριμη. 21 τώρα. Και έγραφε. Με απλές λέξεις γεμάτες νόημα. Πολύ δυνατά για μένα. Μου έστελνε αυτά που έγραφε. Ίσως μόνο σε μένα τά'στελνε. Στην αρχή τα διάβαζα. Μετά φοβόμουνα. Φοβόμουνα μήπως είναι προφητικά. Ξαφνικά σταμάτησε. Την είδα πριν κανά χρόνο. Τη στιγμή που ετοιμαζόμουνα να φύγω. 'Μη χαθείς πάλι. Έχεις πολλά να μου πεις. Δεν έχω νέα σου τόσο καιρό.' της είπα στα γρήγορα. Από τότε δεν την ξαναείδα... Εδώ και μέρες έρχεται στο μυαλό μου. Ξαναζωντανεύουν οι φόβοι. Έλεγα να διαβάσω αυτά που μού'στειλε και δίσταζα. Τώρα διάβασα τα τελευταία δυο. Τα παραθέτω εδώ. Ελπίζω νά'χω λάθος... Μεγάλο λάθος... Θέλω νά'χω λάθος...

'Από το μπαλκόνι της φαινόταν το λιμάνι. Της άρεσε να κάθεται εκεί τα καλοκαίρια, μόνη, να βλέπει τα φώτα στο λιμάνι. Σκέφτηκε το λιμάνι της Θεσσαλονίκης. Θα 'θελε να ήταν αυτό που έβλεπε μπροστά της. Ποτέ στο παρελθόν δεν την είχε συγκινήσει η Θεσσαλονίκη σαν πόλη. Ταίριαζε καλύτερα στην Αθήνα. Τώρα όμως είχε συνδεθεί με κάτι άλλο. Τώρα ήθελε να χαθεί στους δρόμους της, να κοιτάζει εκείνο το λιμάνι. Και ας ήταν μόνη. Δεν την ένοιαζε. Θα ήταν λιγότερο μόνη από ότι ήταν εκείνη την στιγμή, εκείνες τις μέρες. Πως έρχονται τα πράγματα σκέφτηκε. Η ζωή είναι τόσο απρόβλεπτη σε κάποια θέματα και σε άλλα τόσο προβλέψιμη. Άκουγε το ίδιο τραγούδι ξανά και ξανά. Τα λόγια αποτυπωμένα στο κεφάλι της, σαν εικόνες που δεν είχε δει ποτέ. Ήθελε να μπει σε ένα πλοίο και να χαθεί μέσα στην νύχτα. Της άρεσε να ταξιδεύει βράδυ. Ίσως αν έπαιρνε το αυτοκίνητο, αν έφευγε το πρωί θα ήταν εκεί. Δεν θα περίμενε κανείς. Θα την περίμενε η ίδια η πόλη. Θα της αρκούσε αυτό? Ίσως. Μάλλον όχι. Παλιότερα πίστευε ότι θα της αρκούσαν λιγότερα πράγματα που τελικά αποδείχθηκαν ανεπαρκή. Γελάς γιατί σε θέλω. Ναι γελάς κρυφά σκέφτηκε. Είχε ήδη μεταφερθεί αλλού. Σε εκείνη την πόλη, που δεν είχε πάει ποτέ και που ένιωθε τόσο δεμένη μαζί της. Τα ψεύτικα όνειρα δεν οδηγούν πουθενά. Η ελπίδα το μόνο που κάνει είναι τα τρέφει. Αν σκότωνε την ελπίδα, τελικά ίσως κατάφερνε να ζήσει. Μα δεν την είχε ήδη σκοτώσει? Όπως είχε σκοτώσει και άλλα πολλά. Ένα από αυτά ήταν ο εγωισμός της. Δεν άφηνες κανένα να σου προσβάλλει την προσωπικότητα από μικρή που ήσουν και τώρα το κάνεις μόνη σου στον εαυτό σου. Πώς αλλάζει ο άνθρωπος. Αλλάζει? Κάποιες φορές αν θες κάτι πρέπει να κάνεις και λίγο τον μαλάκα. Όχι δεν αλλάζει. Μεταβάλλεται, μετασχηματίζεται ανάλογα με τις περιστάσεις. Αν θέλει. Αν αξίζει. Για εκείνη άξιζε. Για άλλους ίσως όχι. Δεν το έκανε συχνά. Δεν το έκανε ποτέ. Και όμως ήρθε η στιγμή που οι περιστάσεις την ανάγκασαν. Που έπρεπε να διαλέξει. Και διάλεξε. Να συνεχίσει με πληγωμένο εγωισμό. Να συνεχίσει δίχως ανταμοιβή. Δεν υπήρχε λόγος. Για όλους τους άλλους πέρα από εκείνη. Θα 'μαι πάντα εδώ μες στο όπλο σου σφαίρα.'

'Το τέλος έρχεται. Χωρίς καμιά νέα αρχή. Το τέλος έρχεται, έχοντας προειδοποιήσει. Μετά από αυτό το τίποτα. Καμία κίνηση για κάποια μετάβαση κάπου αλλού, για ένα νέο ξεκίνημα. Η διάθεση έχει χαθεί κάτω από τόνους μελαγχολίας και θλίψης. Γενικά και ειδικά. Αν δεν υπήρχε το ειδικά το γενικά δεν θα ερχόταν ποτέ. Θρήνοι για ένα μισοπεθαμένο κορμί. Το τέλος είναι κοντά. Φαίνεται από τη συννεφιά και τη μυρωδιά στην ατμόσφαιρα. Δεν υπάρχει χαρά, ούτε ενθουσιασμός πια. Σαν μια γιορτή που ξέρεις πως θα τελειώσει με ένα φόνο. Η γιορτή είναι υπέροχη, ο φόνος αναπόφευκτος. Ελπίδες για μια ξαφνική αλλαγή που δεν θα γίνει ποτέ. Κινήσεις και λόγια, βγαλμένα από την αγωνία της ψυχής. Από την επίγνωση του τέλους, χαμένα ανάμεσα σε καπνούς από τσιγάρα και μισοτελειωμένα ποτά. Τα φώτα θα ανοίξουν αντί να σβήσουν. Και τότε θα σημάνει η σειρήνα του τέλους. Εξομολογήσεις ψυχής μπροστά σε αγνώστους. Συναισθήματα φορτωμένα σε κίτρινα αυτοκίνητα. Τότε όμως δεν θα είναι σαν τις άλλες φορές. Θα είναι το τέλος. Μια διαδρομή, αληθινή ή φανταστική, που θα γίνει για τελευταία φορά. Λόγια που θα κρατηθούν φυλαγμένα μέχρι να αρχίσει ο κύκλος από την αρχή. Δεν θα 'ναι μια νέα αρχή. Θα 'ναι η παράταση του τέλους. Είσαι έτοιμος? Δεν έχει καμία απολύτως σημασία.'

Μαργαρίτα.... Ελπίζω όχι...