Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου

Τετάρτη 29 Ιουνίου 2011

Συνεχίζεται...



Και η ζωή συνεχίζεται. Αργά ή γρήγορα, άνετα ή δυσβάστακτα, παίρνει το ρυθμό της. Κι'όλα μένουν αναμνήσεις, πίκρες, λύπες, χαρές, και κάτι να διηγείσαι. Με περηφάνεια ή ντροπή, με πόνο ή νοσταλγία... Καληνύχτα...

Σήμερα... Τίποτα...



Τ'ομολογώ. Σήμερα περίμενα κάτι. Κάτι δυναμικό, κάτι καινούριο, μια αρχή και ένα τέλος, οτιδήποτε ακραίο. Τίποτα...

Σήμερα περίμενα οι Έλληνες να μπουν στη βουλή, οι Έλληνες να θυσιαστούν για την Ελλάδα, να πεθάνουν από φίλια αστυνομικά πυρά, να ξαναγίνουν Έλληνες. Τίποτα...

Σήμερα φοβόμουνα πως αν οι Έλληνες δεν κατάφερναν να ξαναπάρουν την Ελλάδα στα χέρια τους θα επενέβαιναν τα τανκς, ο στρατός, θα διέλυε το τσίρκο. Τίποτα...

Σήμερα περίμενα οι βουλευτές που δεν είναι του ΠΑΣΟΚ να δώσουν μαζικά παραίτηση μετά τη δήθεν ψηφοφορία. Και μετά να κατέβουν με τον κόσμο, απέναντι απ'τα Μ.Α.Τ. Τίποτα...

Σήμερα περίμενα η Ελλάδα να μελετήσει τα λαμπρά παλληκάρια και ξανά προς τη δόξα να τραβήξει. Απ'τα κόκκαλα βγαλμένη και σαν πρώτα αντρειωμένη. Να δείξει πως πράγματι ποτέ δεν πεθαίνει. Τίποτα...

Σήμερα περίμενα... Μάταια... Τίποτα...

The Beatles, in Hey Jude

Δευτέρα 27 Ιουνίου 2011

Αναμνήσεις...



Πρώτο βράδυ στην Guadalajara. Την βιντεοκάμερα την αφήσαμε στο δωμάτιο. Κατευθυνθήκαμε στην πλατεία. Mariachi θα τραγουδούσαν. Μια δημοσιογράφος ρωτούσε το κοινό διάφορα. 'From Cyprus, Greece'. Είχε κάποιο συγγενή ο άντρας της ή κάτι τέτοιο, Έλληνα. Της ζήτησα να ζητήσει απ'την ορχήστρα να παίξει αυτό το κομμάτι. Νόμισαν πως ήθελα να το τραγουδήσω. Τους εξήγησα πως δεν ξέρω ισπανικά. Συμφωνήσαμε να λέει το κουπλέ ο τραγουδιστής και να λέω ότι ξέρω απ'το ρεφραίν μαζί του. Μού'δωσαν μικρόφωνο. Είπα το Cucurucucu Paloma. Τ'άρεσε. Η ορχήστρα ακολουθούσε το ρυθμό μου. Ο τραγουδιστής μου ψιθύριζε στ'αυτί τα λόγια του ρεφραίν και τα τραγουδούσα. Ο κόσμος το ευχαριστήθηκε. Τελείωσε η συναυλία. Ο κόσμος με πλησίασε. Μου μιλούσε ισπανικά. Κάποιοι ρωτούσαν 'Italiano?'. Νο. Io Greco. Με πλησίασε ο τραγουδιστής χαμογελαστός και μού'σφιξε το χέρι. Μιλήσαμε για λίγο στ'αγγλικά. Διάφορες γλώσσες, μια μουσική, ένας κόσμος. Μια φωτογραφία με το μικρόφωνο στο χέρι μπροστά στους Mariachi. Μια ανάμνηση σημάδι για μια ζωή... Καληνύχτα...

Έλξη...



Κάποιοι με θεωρούν απ'τους πολυταξιδεμένους. Σίγουρα δεν είμαι. Τουλάχιστο όσο νομίζουν. Και περισσότερο ζηλεύω αυτούς που γνώρισα ή άκουσα, οι οποίοι σε μια στιγμή (moment) που όλο τους το είναι, ψυχοπνευματικό, συναισθηματικό και σωματικό, συναντήθηκε σε μια στιγμή (dot), κάτι σαν σχάση πυρήνα, τα πούλησαν όλα όσα είχαν, αγόρασαν ιστιοφόρο και έκαναν το γύρο του κόσμου. Ναι, ο Ιούλιος Βέρν ήταν και για μένα απ'τους πιο αγαπηπένους τότε... Και τώρα...

Εν πάσει περιπτώσει, μη έχοντας παιδιά ώστε να χρειάζεται να φροντίσω για το μέλλον τους (εδώ δεν φροντίζω για το δικό μου πλέον) και μη ξοδεύοντας επιδεικτικά (θέλω να πιστεύω), είχα και ακόμα έχω (προς το παρόν) τη δυνατότητα να κάνω κάποια ταξίδια, μικρά ή μεγάλα. Κι'αν σκεφτείς πως σήμερα είναι πιο φτηνά να πας Κίνα 2 βδομάδες παρά Μύκονο ή Παρίσι, αξίζει και τα λεφτά και την εμπειρία. Έτσι λοιπόν είχα την ευκαιρεία, με κύριο οργανωτή τη γυναίκα μου (είναι απ'τα λίγα πράγματα που της έχω απόλυτη εμπιστοσύνη), να ταξιδέψω σε προορισμούς μακρινούς, εξωτικούς, νοσταλγικούς. Από Μύκονο μέχρι Μεξικό και Κούβα, από Νότια Αφρική μέχρι Σουηδία, από Τυνησία μέχρι Ιρλανδία, από Ισπανία μέχρι Θαϋλάνδη και Σιγκαπούρη, από Ορλάντο μέχρι Παρίσι...

Έχοντας λοιπόν όλα αυτά τα ... προνόμια, εκτός απ'τ'αεροπλάνα που συνήθως κοιμάμαι (Παρίσι-Μέξικο Σίτυ 10μισυ ώρες πτήση κοιμόμουνα τις 9μισυ περίπου), συν την 'περιέργειά' μου να παρακολουθώ τους ανθρώπους στο πώς κινούνται, πώς μιλάνε, πώς αντιδρούνε, πώς κοιτάνε, κάτι που λατρεύω να κάνω παντού, ακόμα και στην Ερμού και στο Σύνταγμα, είχα προσέξει διάφορα πράγματα, τα οποία φυσικά πρόσθεσα σαν εμπειρίες και συμπεράσματα σ'ότι ήξερα μέχρι εκείνη τη στιγμή, είτε διαφοροποιώντας κάπως είτε απλώς επιβεβαιώνοντας όσα πίστευα. Και όταν μετά αρκετά πράγματα τα έλεγα σε φίλους, τα εφάρμοζαν και μού'λεγαν 'δουλεύει' ή το ανάποδο, μού'λεγαν τις εμπειρίες τους και έβλεπα ότι δουλεύουν, ένοιωθα ακόμη πιο ωραία που ακόμα έχω πλήρη επαφή και επίγνωση της πραγματικότητας...

Ταξιδεύοντας λοιπόν σε ανεπτυγμένες χώρες επιπέδου Σουηδίας, Φινλανδίας, Γαλλίας, Γερμανίας κλπ, και ανεπτυσσόμενες χώρες επιπέδου Νότιας Αφρικής, Τυνησίας, Μεξικού, ακόμα και Κούβας, βλέπεις πως τελικά όλοι οι άνθρωποι είμαστε περίπου ίδιοι, με ελάχιστες διαφορές. Και τα φύλα συμπεριφέρονται περίπου το ίδιο, με ελάχιστες διαφορές. Σημαντικές πληροφορίες για να επιβεβαιώσεις ή να διαψεύσεις αναλόγως αυτά που παρατήρησες είναι φυσικά να τα εφαρμόσεις, αλλά και απ'τους άμεσα ενδιαφερόμενους, αν εσύ είσαι απ'έξω. Για παράδειγμα αν μια γυναίκα σου περιγράφει κάποια σεξουαλική σχέση της, είτε παινεύοντάς την είτε κατηγορώντας την, εκτός απ'το συμπέρασμα που βγάζεις για τη συγκεκριμένη γυναίκα ως χαρακτήρα, βγάζεις και γενικά συμπεράσματα για τις γυναίκες (ένας τέλειος τρόπος να κρατήσεις σ'απόσταση μια γυναίκα,ακόμα και πρώην γκόμενα, είναι να γίνεις φίλος μαζί της, μιας και σπάνια πλέον θα σε δει ερωτικά και σιγά σιγά θα κόψει κι'επαφή). Όπως επίσης αν πίνεις καφέ με φίλο σου ή μόνος σου και πίσω σου είναι ένα τσούρμο γυναίκες και συζητάνε...

Εκείνο που παρατήρησα λοιπόν είναι πως οι γυναίκες, και οι άνδρες, στις λιγότερο ανεπτυγμένες χώρες, που ζούνε πραγματικά για το σήμερα ελπίζοντας για το αύριο αλλά μη μπορώντας να σχεδιάσουν παρά μόνο να ονειρευτούν, ακόμα κι'αυτό περιορισμένα μιας και οι τηλεοράσεις τους δείχνουν στυλ βραζιλιάνικες σαπουνόπερες κι'όχι τους γείτονες με τις Mercedes, και οι πλείστοι, όσο κι'αν μορφώθηκαν, θέλουν μια δουλειά να ζει η οικογένειά τους και να πληρώνουν τις υποχρεώσεις τους, χωρίς να έχει γεμίσει το μυαλό τους με φούμαρα, είναι πιο κοντά σ'αυτό που λέμε 'βασικά ένστικτα' και απλό τρόπο ζωής, με μεγαλύτερο κέρδος τα λιγότερα κόμπλεξ. Κόμπλεξ και φραγμούς που εμποδίζουν μια πιο ομαλή ζωή, ειδικά στον 'πολιτισμένο' κόσμο μας...

Εκεί λοιπόν, μ'ένα χαμόγελο κι'ένα βλέμμα μπορείς να περάσεις ευχάριστα το βράδυ σου με μια γυναίκα, γνωστή ή άγνωστη. Ή και κάποιες ώρες. Αρκετές φορές μπορεί να μην χρειαστεί καν να κάνεις εσύ το πρώτο βήμα. Τα κριτήρια είναι βασικά και απλά. Αρέσεις ή όχι, σ'αρέσει ή όχι. Χαλαρά, μ'ερωτική διάθεση, η οποία φαίνεται καθαρά στο χαμόγελο και το βλέμμα σου, και της, και ακομπλεξάριστα. Αν της αρέσεις δεν την ενδιαφέρει ούτε το χρώμα σου, ούτε η ηλικία σου, ούτε το μέγεθος, είτε του κορμιού σου, είτε του μορίου σου, είτε του λογαριασμού σου. Δεν το παίζει, δεν κάνει τη δύσκολη, δεν την ενδιαφέρει τίποτ'άλλο παρά μόνο το ότι της αρέσεις και δεν την ενοχλεί αν δεν σ'αρέσει. Αν καταφέρει θα σε έχει, αν όχι δεν πειράζει. Το ίδιο συμβαίνει και με τους άντρες για τις γυναίκες. Και το κυριότερο, κανένα δεν ενδιαφέρει η τεχνική σου στο σεξ. Ξέρει πως εκείνη (ή εκείνος) θα τα δώσει όλα. Και θα στα κάνει όλα. Και όλες οι γυναίκες κάνουν τα ίδια και θέλουν τα ίδια. Εκείνο που διαφέρει είναι η συχνότητα, η ένταση και η διάρκεια. Σ'όλες αρέσουν εναλλαγές έντονου βρώμικου σεξ με χαλαρό ερωτισμό. Σ'όλες αρέσουν τα χαστούκια (είπαμε, διαφέρει η ένταση καθώς σίγουρα και το μέρος που τα θέλει, αλλά ακόμα κι'αν ανήκει στις εξαιρέσεις θα δεχθεί κάποια ελαφρά για να σε ευχαριστήσει αν την ευχαριστείς) όπως και τα χάδια, τα φιλιά, το γλείψιμο των επίμαχων σημείων, των ποδιών, των χεριών, του κορμιού ολόκληρου. Αλλά και να μην τα κάνεις όλα, ακόμα κι'αν στα ζητήσει (ακόμα ένα κόμπλεξ λιγότερο), εκείνη θα σου κάνει ότι νοιώθει πως σ'αρέσει για να φτάσετε σ'οργασμό. Κι'αν της την βιδώσεις, θα φύγει. Έτσι απλά...

Στη δικιά μας κοινωνία αυτά είναι πιο δύσκολα. Είπαμε, είμαστε γεμάτοι κόμπλεξ, ανωτερότητας ή κατωτερότητας, έχουμε εμμονές και το χειρότερο, στην προσπάθειά μας να χαλιναγωγήσουμε τα βασικά μας ένστικτα για να είμαστε 'πολιτισμένοι' τα καταπιέσαμε με αποτέλεσμα να μας γεμίσουν όλες αυτές τις ψυχασθένειες, τους ψυχαναγκασμούς και τις ιδιοτροπίες στις σχέσεις μας. Δε λέω, υπάρχουν και άτομα που είναι ανοικτά, δεκτικά και με κατανόηση. Υπάρχουν ας πούμε γυναίκες που ενώ δεν τους αρέσει ο στοματικός έρωτας, τον κάνουν απλά γιατί θέλουν να ικανοποιήσουν τον σύντροφό τους. Υπάρχουν άλλες που δεν τους αρέσει να βρίζουν ή να μιλάνε κατά τη διάρκεια της συνουσίας (ΓΑΠ γνωρίζεις αυτή την λέξη ή μόνο να μας το κάνεις ξέρεις?) αλλά για το χατήρι πάλι του συντρόφου τους το κάνουν. Εννοείται πως υπάρχουν και άνδρες που μπορεί να κάνουν κάτι ανάλογο για την ευχαρίστηση της συντρόφου τους. Φυσικά υπάρχουν και τα άλλα άκρα, αυτά που κάποιες εμμονές όπως το 'μόνο με τεκνά πάω' ή το αντίθετο, ή 'δεν πάω με παντρεμένους' ή το αντίθετο, μπαίνουν φραγμός στις σχέσεις. Κι'ενώ όταν γνωρίζεστε όλα πάνε μια χαρά, μόλις μάθουν το απαγορευμένο, ηλικία, κατάσταση κλπ, έστω κι'αν αυτό συμβεί λίγο πριν την κρίσιμη στιγμή, παγώνουν. Και εννοείται δεν θα συζητήσω για τις γυναίκες που θέλουν να κρατήσουν την 'υπόληψή' τους αλλά μόνο στα χαρτιά τελικά, γι'αυτές που θεωρητικά μόνο αν ερωτευτούν δίνονται αλλά συνέχεια σε προκαλούν επειδή το θέλουν πάρα πολύ και φυσικά αυτές που σε θέλουν αποκλειστικά, έστω κι'αν είσαι ένας απ'τους 5 τους (υπερβάλλω για να πιάσετε το νόημα αν και συμβαίνει κι'αυτό)...

Όσο για τα κόμπλεξ των αντρών, τι να πω? Τα ξέρετε καλύτερα από μένα. Φοβούνται να μιλήσουν, ειδικά σε ωραίες εκρηκτικές γυναίκες, χυδαιολογούν αρκετά, περηφανεύονται για τις κατακτήσεις τους λες και μια γυναίκα θα λοιώσει για πάρτυ τους αν το ακούσει (αυτό συμβαίνει αν ακούσει άλλες να μιλάνε γι'αυτόν), για τα προσόντα τους και πάει λέγοντας, αλλά τη στιγμή που πρέπει περιμένουν οδηγίες πλεύσης, ή, ακόμη χειρότερα, τη στιγμή που η γυναίκα είναι έτοιμη την κάνουν με ελαφρά πηδηματάκια επειδή φοβούνται. Βλέπετε η μαμάδες μας μας μαθαίνουν νά'μαστε καλά παιδιά και η τηλεόραση πως τις γκόμενες τις έχουν οι ωραίοι με κοιλιακούς φέτες και Cayenne τουλάχιστο...

Εννοείται πως υπάρχουν και άντρες που μ'ένα βλέμμα, ένα χαμόγελο κι'ένα νεύμα σου διαταράζουν τις ορμόνες σα γυναίκα, ή ακόμα και με 2 κουβέντες που ρίχνουν αμέσως κάθε τοίχο. Υπάρχουν άντρες που έρχονται σαν καταιγίδες, σ'αναστατώνουν, σε ξετρελαίνουν και πραγματικά όχι απλά δίνεις τα πάντα αλλά ακόμα και πράγματα που μέχρι τότε δεν έχεις δώσει. Που σε στέλνουν μ'ένα sms, ένα άγγιγμα, ένα τηλεφώνημα. Αν υπάρχουν γυναίκες το ίδιο? Σίγουρα. Όχι όμως γι'αυτούς τους άνδρες. Για τους υπόλοιπους. Γι'αυτούς όλες οι γυναίκες είναι περίπου το ίδιο. Γιατί ξέρουν πως όλες οι γυναίκες είναι ωραίες, είναι ερωτεύσιμες, θέλουν τα ίδια πράγματα και το κυριότερο, ξέρουν πως σ'όλες τις γυναίκες μπορούν να τους τα βγάλουν, κι'ας μην τα έζησαν ποτέ πριν. Έτσι κι'αλλοιώς στόχος τους ένας είναι. Να περάσουν κι'οι δυο τέλεια δημιουργώντας ακόμα μια ευχάριστη εμπειρία και ανάμνηση στη ζωή τους. Και των δύο. Ναι, στόχος τους η δημιουργεία ονειρικών στιγμών που διαρκούν για πάντα στο μυαλό και στην καρδιά...

Ξεχωριστά...

Κυριακή 26 Ιουνίου 2011

RAY CHARLES "Georgia On My Mind"



Μέρα. Το φως του ήλιου κρύβει τα χλωμά αστέρια. Νύχτα. Ο ήλιος κρύβεται και τ'αστεράκια λάμπουν. Κι'ένα φεγγάρι κλέβει λίγο φως και παίζει με τα σύννεφα όπου είναι χειμώνας και με τις καρδιές όπου είναι καλοκαίρι. Ψευδαισθήσεις, αυταπάτες, φαντασία, επιθυμίες, πόθοι, πάθη, αλήθεια, ψέμα... Μια καρδιά, νύχτα. Δυο καρδιές, ολόκληρος κόσμος. Εσύ και γω...

Η Χαρά τους/μας...



Προσωπικά πάντα δημιουργώ εχθρούς. Ή έστω αντιπάθειες. Ειδικά συζητώντας. Και στην αρχή θυμώνων και φωνάζω, μετά γελάω και μετά λυπάμαι. Όπως ψες. Για άλλη μια φορά συζήτησα με ένα υπέρμαχο του αρχαίου Ελληνικού πνεύματος που κατακρίνει τους πολιτικούς που κλέβουν και τρώνε. Και μάλιστα έτυχε να είναι και άντρας της θείας μου, αδελφής του πατέρα μου, πρώην δημόσιος υπάλληλος που έφτασε στην κορυφή της μισθολογικής κλίμακας και παίρνει μια παχουλή σύνταξη τώρα και με τη θεία μου γιατρό στο δημόσιο με το ίδιο παχουλό μισθό, πάντα σε σύγκριση με τον απλό πολίτη εργαζόμενο. Και τον ρώτησα αυτό που ρωτάω πάντα 'Τι σημαίνει παν μέτρον άριστο?'. Και πήρα την ίδια απάντηση που παίρνω απ'όλους. 'Να προχωράς με μέτρο, χωρίς υπερβολές'. Μια απάντηση που ποτέ δε με ικανοποίησε απ'την στιγμή που στο μυαλό μου ήρθε η δική μου ερμηνεία. Έπαιξα ακόμα λίγο μαζί του, ρωτώντας τον 'Τι σημαίνει Δρακόντεια μέτρα' και στη συνέχεια 'Γιατί τα μέτρα εδώ να σημαίνουν κάτι άλλο και εκεί κάτι διαφορετικό' και μετά 'Ποιο είναι το ρήμα που λείπει στη φράση του Σωκράτη?'...

Μου τη σπάει που όλοι τα ξέρουμε όλα, και βάζω και τον εαυτό μου μέσα. Όπως μου τη σπάει που κανείς δεν δέχεται κάτι που δεν του αρέσει, κανείς δε συζητά για να βρει την αλήθεια αλλά για να επιβάλει την άποψή του, κανείς δεν αλλάζει τα πιστεύω του ακόμα κι'αν βλέπει πως είναι λάθος, κανείς δεν παραδέχεται τα λάθη του αν είναι να πληρώσει γι'αυτά ή, ακόμα χειρότερα, αν μ'αυτό αυτόματα φαίνεται πως ο άλλος είναι καλύτερος ή ξέρει καλύτερα και όλοι βάζουν πάνω απ'όλα και όλους το εγώ τους - πήγε περίπατο το 'υπέρ βωμών και εστιών' και το 'πίστη, πατρίς, οικογένεια' - εκτός αν βρεθούν σε δύσκολη θέση πλέον, χάσουν τα πάντα ή σχεδόν, και τότε θυμούνται και χαίρονται το αθάνατο Ελληνικό πνεύμα. Και πάνω απ'όλα με ενοχλεί που όλοι με κατηγορούν όταν κάνω ακριβώς ότι κάνουν κι'αυτοί, λέγοντας πως είμαι ισχυρογνώμων κλπ, χωρίς να συνειδητοποιήσουν ότι είναι ότι ακριβώς με κατηγορούν. Κάτι σαν τη συναίνεση που ζητά ο Γιωργάκης σ'όλα αποφάσισε, δέχτηκε και υπόγραψε χωρίς να ρωτήσει κανένα και τώρα κατηγορεί τους πάντες επειδή βρίσκουν πως έκανε λάθος και δεν δέχονται να μοιραστούν την ευθύνη των δικών του πράξεων...

Όλα αυτά με κάνουν να 'απομακρύνομαι' ακόμα περισσότερο απ'τον κόσμο, μένοντας κοντά σ'ότι αφορά και μόνο ευχάριστα ή/και ηδονιστικά θέματα, όπως γλέντια, φαγοπότια, κλπ ευκόλως εννοούμενα που παραλείπονται. Αλλά χαίρομαι αφάνταστα όταν συμφέρον οικονομικό, κοινωνικό, προσωπικό, γενικό, ήθος, καρδιά, ψυχή σμίγουν για ένα κοινό σκοπό με άριστα αποτελέσματα. Όπως οι Ειδικοί Ολυμπιακοί Αγώνες. Σίγουρα κάποιοι θα φάνε πάλι, σίγουρα κάποιοι θα ξοδέψουν απ'το υστέρημά τους πάλι, αλλά η συγκίνηση και η χαρά που μας δίνουν δίνοντας χαρά σ'αυτά τα παιδιά, ελπίζοντας πως δεν θα επηρεαστούν οι αγνές ψυχές τους που τόσο ομορφαίνουν αυτόν τον κόσμο, μας κάνει να νοιώθουμε, έστω και για λίγο, τόσο μικροί και τόσο ευάλωτοι, αλλά συνάμα τόσο ανθρώπινοι κι'αληθινοί, απλοί, γνήσιοι, που τελικά μου φαίνεται πως είναι ότι έχει μείνει να μας κάνει να ελπίζουμε πως όλα θα γίνουν πιο όμορφα κάποτε, πιο αληθινά, πιο αγνά. Και εμείς...

Γλυκά...

Σάββατο 25 Ιουνίου 2011

Ψώνιο...



Πλατεία, θέατρο, φώτα, χειροκροτήματα, φωνές, οργή, χαρά, γέλια, κλάμα... Ανάμικτα συναισθήματα, διαφορετικοί άνθρωποι, χαρακτήρες, συμπεριφορές, ίδιες βασικές ανάγκες, διαφορετικά όνειρα, επιθυμίες... Παραολυμπιακοί αγώνες, παράγκες, άνθρωποι στην πλατεία, άνθρωποι στην απεργία, άνθρωποι στην ανεργία, άνθρωποι σε διακοπές, άνθρωποι να παραπονιούνται επειδή δεν δουλεύουν κι'άλλοι επειδή δουλεύουν, άλλοι για τη δουλειά τους, άλλοι για το μισθό τους, άλλοι για τις συνθήκες, άλλοι για το φαγητό, άλλοι για τη γκόμενα...

Μου φαίνεται πως θα πρέπει να ξαναδιαβάσω την ιστορία του Ελληνικού Έθνους απ'την αρχή. Δε θυμάμαι βρε παιδί μου μετά τον Περικλή (αν και σ'αυτό πιστεύω έχουν συνεισφέρει περισσότερο ο Πεισίστρατος και ο Δράκοντας) πού και πώς μεγαλούργησε η Ελλάδα. Κάτι σκόρπια θυμάμαι, για κάποιους Έλληνες, Ελλαδίτες και μη, που έκαναν από μικρά μέχρι μεγάλα θαύματα, εντός και εκτός συνόρων, ενώ ο υπόλοιπος λαός, κάτι που επηρέασε και όλες τις μετέπειτα αυτοκρατορίες, το μόνο που ζητούσε ήταν άρτον και θεάματα. Νοιώθω πως όλοι οι Έλληνες που μεγαλούργησαν, για προσωπικό όφελος κυρίως, δίνοντας λίγη δόξα και στο Έθνος, το έκαναν είτε γράφοντας κανονικά τον Ελληνικό λαό είτε εκμεταλλευόμενοι κανονικά τον Ελληνικό λαό και δίνοντάς του έτσι, μαζί με τον άρτο που του τελείωνε, και το δικαίωμα να περηφανεύεται για τα επιτεύγματά τους. Σκέφτομαι ας πούμε πως ο Ελληνικός λαός ήταν ο μόνος λαός που είχε θεούς το ίδιο 'αδύναμους' και επιρρεπής στα πάθη τους όπως αυτός, με αρχηγό κάποιο που σκότωσε τον παιδοφάγο πατέρα του, πηδούσε ότι θηλυκό του γυάλιζε σπέρνοντας βλαστάρια εδώ κι'εκεί, αλλά είχε τη ζηλιάρα σύζυγό του κορώνα στο κεφάλι του, με θεό και γιορτές προς τιμήν του δοξάζοντας τα όργια, με τιμή και δόξα στις πόρνες ιέρειες των ναών, με τιμές και δόξες στους τεμπερχανάδες που έλεγαν κατά τα άλλα πολύ χρήσιμα πράγματα για τη ψυχή και το πνεύμα αλλά ήταν καθαρά για τους λίγους που είχαν άλλους στη δούλεψή τους και δεν ανησυχούσαν για τον άρτο τον επιούσιο, και που έμαθε να σκοτώνει, να φυλακίζει και να εξοστρακίζει όσους πρόσφεραν σ'αυτόν κάνοντας τόπο για τους επόμενους ευεργέτες του, αρεστούς στους υπόλοιπους...

Ποτέ δεν θα ξεχάσω το πώς το 'ή ταν ή επί τας' έγινε 'καλύτερα στους Τούρκους παρά στους Παπικούς', πώς η Ελληνική φιλοξενία χρησιμοποιήθηκε τόσο ευρέως σ'όλους τους ξένους, ακόμα και στον Όθωνα (από τότε φαινόταν το 'αφού δεν είναι ο δικός μου, παρά ο δικός σου καλύτερα άλλος') και τόσο ξεχάστηκε για τους 'Τούρκους' πρόσφυγες της Μικράς Ασίας που απλά μιλούσαν Ελληνικά. Ποτέ δεν θα ξεχάσω την Ελληνική ανδρεία στο έπος του 40 που συνεχίστηκε και μετά μιας και ο πόλεμος δεν κερδίθηκε από μας, στα βουνά της Ελλάδος μεταξύ μας, που το αρχαίο Ελληνικό Πνεύμα αντικαταστάθηκε απ'το βιβλίο κάποιου Μάρξ και με το πνεύμα κάποιων που δεν τους άρεσε ο Μαρξ επειδή δεν ήταν αυτοί στην ηγεσία και ο Μάρξ δε φορούσε Στέμμα και δεν ήταν Χριστιανός. Ποτέ δεν θα ξεχάσω πόσο χάρηκε ο Ελληνικός λαός όταν ανέλαβε η Χούντα και πόσο χάρηκε όταν έπεσε η Χούντα, πόσο χάρηκε όταν ανέλαβε ο Παπανδρέου και πόσο χάρηκε όταν έπεσε ο Παπανδρέου, μιας και έκανε το λάθος να χωρίσει τη μαμά του Γιωργάκη για τη γκόμενα (είπαμε, από αρχαιοτάτων χρόνων η γυναίκα μας είναι κορώνα στο κεφάλι μας, η γκόμενα είναι η καύλα μας και όποιος έχει και τα δυο είναι θεός, άσχετα αν η γυναίκα του πηδιέται και με τη γειτονιά ολόκληρη, αρκεί που δεν το ξέρουμε)...

Με λυπεί που ξεσηκωθήκαμε επειδή μας έκοψαν τα βοηθήματα και τις χορηγίες κι'όχι επειδή είναι άχρηστοι σαν πολιτικοί και άνθρωποι. Και μη μου πείτε πως δεν είναι έτσι. Και πριν 5 χρόνια, και πριν 10, και πριν 20 το ίδιο άχρηστοι ήταν, αλλά δεν κάναμε τίποτα. Και τους κατηγορούμε ότι έφαγαν από τα βοηθήματα που μας έδιναν οι ξένοι και αναγκάζονταν να δανείζονται για να μας βοηθούν, κάτι που θα έκαναν έτσι κι'αλλοιώς αφού και να μην τα έτρωγαν πάλι δεν αρκούσαν γι'αυτά που μας έδιναν. Όμως μέχρι σήμερα ήξερα πως βοήθημα και βοήθεια γενικά δίνεις στους αδύναμους και ανίκανους. Με το δικό μου μυαλό λοιπόν συμπεραίνω πως τόσο καιρό δεχόμασταν το γεγονός πως είμαστε ανίκανοι κι'αδύναμοι και δε φροντίζαμε γι'αυτό. Και τώρα απλά απαιτούμε να συνεχίσουν να μας βοηθούν γιατί συνεχίζουμε να είμαστε ανίκανοι. Θυμάμαι όταν είχα έρθει Αθήνα, περνώντας Σάββατο μετά τα μεσάνυχτα απ'το Σύνταγμα, εκεί που αναβίωνε η αρχαία αγορά, κάποιος που πήρε το λόγο είπε 'να κάψουμε 5ευρα, κι'όποιος δεν έχει να πάρει απ'αυτούς που έχουν'. Και διερωτούμαι τώρα εγώ ο βολεμένος, από ποιους και πώς θα πάρουν τα 5ευρα όσοι δεν έχουν, γιατί 5ευρα κι'όχι 50ευρα ή 500ευρα, και το κυριότερο γιατί να τα κάψουν και να μην πάνε ν'αγοράσουν προμήθειες για όλους αυτούς που δεν έχουν, αφού είναι πολλοί και τους ξέρουμε? Και αλήθεια, ποιος πολιτικός είπε πως έχει τον τρόπο ν'απαλλαγούμε απ'το μνημόνιο σύντομα και θα το κάνει? Ή, αν φύγουν αυτοί, ποιος ξέρουμε ότι αξίζει πράγματι να μπει στη θέση τους?

Μ'όλα αυτά λοιπόν και πολλά άλλα, έχω αρχίσει να μην ενδιαφέρομαι για τα κοινά. Στο κάτω κάτω και γω παιδί, γέννημα θρέμα αυτής της κοινωνίας είμαι. Και είδα πως το να ενδιαφέρεσαι γι'ανθρώπους που δεν ενδιαφέρονται για τον ίδιο τους τον εαυτό ως σύνολο μόνο να σε βλάψει μπορεί. Ναι, σίγουρα ανησυχώ για γνωστούς και φίλους, αλλά και γι'αγνώστους, που πράγματι δεν έχουν μπει στο λούκι της διαμαρτυρίας αλλά συνεχίζουν να είναι άνεργοι και να ψάχνουν δουλειά, δεν έχουν μπει στο λούκι της επαιτείας αλλά συνεχίζουν να υποφέρουν από αρρώστειες εδώ και χρόνια, αλλά ως εκεί. Και αυτή η σχετική αδιαφορία μου που εξελίσεται σιγά σιγά με βοηθά και προσωπικά να μην ενδιαφέρομαι για κουτσομπολιά, να μη θυμώνω, να μην αγχώνομαι, να μην απογοητεύομαι. Άρτον, θεάματα, ηδονές και πλέον προσωπική ανάπτυξη, όχι κατ'ανάγκη μ'αυτή τη σειρά πρωτεραιότητας. Εμπέδωσα το ότι κανείς δεν αλλάζει αν δεν το θέλει ή αν δεν έχει την ικανότητα γι'αυτό και ότι δεν είμαι ούτε ο Χριστός για να σώσω τον κόσμο ούτε η Μητέρα Τερέζα για να ασχολούμαι συνέχεια μ'αγαθοεργίες και να βοηθώ τους αδύναμους απ'το πρωί μέχρι το άλλο πρωί...

Προχθές δώσαμε και την τελευταία συναυλία. Πήγαμε αρκετά καλύτερα και πήγα πάρα πολύ καλύτερα. Και μετά από αρκετή αποχή απ'τα δρώμενα, 8 χρόνια από χορωδία και 2 χρόνια από μαθήματα φωνητικής, μετά την έντονη ανάμοιξη και πάλι, νοιώθω τελικά πως μπορώ να δηλώνω καλλιτέχνης. Μέτριος μεν, τόσο φωνητικά όσο και συγγραφικά, με κάποια περιθώρια βελτίωσης, αλλά τουλάχιστο με προσανατολισμένους ορίζοντες, και με δικαιολογία-στόχο για την υφιστάμενη δουλειά μου. Είναι προσωρινή. Σάλπαρα, ελπίζοντας χωρίς να σάλταρα, γι'αλλού. Τώρα φυσικά, εδώ που τα λέμε, κανείς πραγματικός καλλιτέχνης δεν είναι λίγο ή πολύ αλλοιώς, με κενά, κόμπλεξ, εμμονές, όλα αυτά κι'άλλα πολλά που τα χαρακτηρίζουμε 'ιδιομορφία'. Αλλά αν ήταν οι καλλιτέχνες νορμάλ, ή οι μεγάλοι επιστήμονες, τα μεγάλα κεφάλια και οι μεγάλες διάνοιες, τότε δεν θα γίνονταν ότι έγιναν. Θα τους έτρωγε το νορμάλιτυ του απλού λαού. Όχι, δε σημαίνει πως όποιος είναι 'ιδιόμορφος' είναι καλλιτέχνης, ή όποιος γράψει λίγες σελίδες, λίγους στίχους, λίγη μουσική, εκδωμένα ή μή, αυτόματα κατατάσσεται και στην κάστα των καλλιτεχνών. Ούτε μπορεί να το χρησιμοποιεί σαν δικαιολογία για τις μαλακιούλες του ή τις ιδιοτροπίες του. Αλλά αφού η κοινωνία τ'ανέχεται, κανένα πρόβλημα. Γιατί τελικά ακόμα και τα προβλήματα είναι στο μυαλό μας. Συνήθως κενά μετά απ'τη φυγή κάποιων, ατόμων και πραγμάτων, που θεωρούσαμε δεδομένα. Αλλοιώς όλοι, ή σχεδόν όλοι, θα περνούσαμε καλά. Και καλά περνάς όχι όταν περνάς όπως θες να περνάς, αλλά όταν περνάς όπως σ'αξίζει να περνάς και το αναγνωρίζεις πως άσχετα με τις ικανότητές σου, με βάση την προσπάθειά σου και τα έργα σου τόσο σ'αξίζει. Οι υπόλοιποι? Εκτός από ελάχιστους που πραγματικά δε μπορούν και χρειάζονται τη βοήθειά μας, ας πρόσεχαν. Είπαμε. Σ'αυτή την κοινωνία δεν κατακρίνουμε τις πράξεις, μόνο τους πράττοντες. Βλέπεις είμαστε ανθωποκεντρική κοινωνία. Κέντρο της εμείς...

Eric Clapton & B.B. King- Three O'Clock Blues




Μόλις χάθηκε ένα ποστ... Ένα συναίσθημα σε λόγια...

Πέμπτη 23 Ιουνίου 2011

Χαλαρά...

Τα μπράβο της άγνοιας και της αβρότητας...

Η μετριότητα καταστρέφει τον πολιτισμό. Και η ευγένεια. Αλλοιώς δεν θα γέμιζε ο κόσμος με υποτιθέμενους επίδοξους καλλιτέχνες, ειδικά τραγουδιστές και ποιητές, ούτε με ερασιτέχνες δημοσίου θεάματος με αξιώσεις επαγγελματιών. Και το χειρότερο είναι πως όχι μόνο επιτρέπει στους μέτριους να δέχονται μπράβο ολκής που δεν αξίζουν αλλά επιτρέπει και στους άξιους να περιορίζονται στη μετριότητα αφού δε χρειάζεται να τελειοποιηθούν μιας και όσο και να προσπαθήσουν πάλι με μέτριους θα συνεργάζονται. Τσιτωμένος? Ναι. Κι'όχι επειδή δεν ήξερα καλά τα κομμάτια μου, που δεν τα ήξερα. Όχι επειδή εκτός απ'τους λίγους γνωστούς που ξέρουν από μουσική και μου είπαν όλα τα λάθη μας, βασικά μου τα επιβεβαίωσαν μιας και απ'τη μια τα ήξερα κι'απ'την άλλη εγώ τους προκάλεσα, οι υπόλοιποι έλεγαν 'συγχαρητήρια' και το εννοούσαν αφού δεν κατάλαβαν τίποτα, φτάνει που πήγαν σε συναυλία με έργα 'VERDI', αν και είμαι σίγουρος πως κάποιοι πίσω μας θα μας κατηγορούν, όπως γίνεται σ'όλες τις κοσμικές συρράξεις, πρώτα χαριεντίζομαι μαζί σου και κατηγορώ άλλον, και μετά χαριεντίζομαι μαζί του και κατηγορώ εσένα. Ούτε επειδή άσχετοι με το είδος, μεταξύ των οποίων και εγώ, όπως και ο πρόεδρος της δημοκρατίας μας και της υποτιθέμεης κυβέρνησής μας υποθέτω, χωρίς νά'μαι σίγουρος γι'αυτόν, απλά υπολογίζοντας λόγω καταβολής, σπουδών και ενασχόλησής του, ήταν εκεί λόγω 'κοινωνικών υποχρεώσεων' και μάλιστα δωρεάν. Περισσότερο απ'όλα τσιτώθηκα με μένα διότι στις καλές μου στιγμές είμαι καλύτερος, επιβεβαιωμένο από άλλους σχετικούς με το είδος, απ'τον τενόρο που πληρώθηκε για να σολάρει με άριες. Εκεί μου τη βίδωσε που αρκούμαι στη μετριότητά μου. Σ'όλα τα πεδία δράσεώς μου. Τελικά η ικανότητα με τη τεμπελιά είναι θανατηφόρος συνδυασμός. Κάτι σαν femme fatale ένα πράγμα. Απ'τις δεύτερες γλύτωσα οριστικά. Καιρός να ασχοληθώ με τις άλλες...

Τετάρτη 22 Ιουνίου 2011

Between Mind & Heart (Μ'αρέσει και τ'αφήνω για τίτλο)



Περιγράφοντας κάτι από μένα είπα 'παίζω με ότι θηλυκό μ’αρέσει... Γυναίκες, μουσική, συγγραφή, φόρμουλα, βρώση κλπ.'. Δε λέω, μ'αρέσουν και άλλα γένη, όπως ο ύπνος για παράδειγμα, το χρήμα και σίγουρα κι'άλλα που δεν τα βάζει τώρα το μυαλό μου. Και μη διερωτάσαι γιατί τόσο σοβαρά πράγματα τα παίρνω σαν παιχνίδι. Στα σοβαρά παίρνω τα παιχνίδια μου. Θέλω να νικώ πάντα. Απλά δε με πειράζει αν χάσω μια παρτίδα. Κι'αυτό σχετικό είναι πάλι. Φαντάσου να χάσω μια παρτίδα με ας πούμε τη Μόνικα Μπελούτσι, λέμε τώρα, ή μια άγνωστη που στο τέλος ν'αποδειχθεί πως είναι ισάξιά της (και δεν εννοώ στην ομορφιά αλλά στη γοητεία)ή και καλύτερή της. Εν πάσει περιπτώσει, μαθαίνω απ'τα λάθη μου και συνεχίζω. Και ναι, υπάρχουν κάποιοι παίκτες που μ'αρέσει να παίζω συνέχεια μαζί τους. Όπως και άλλοι που μετά από μια δυο παρτίδες αποφασίζω πως δε μου κάνουν, ή αποφασίζουν πως δεν τους κάνω. Ή και αυτοί που θέλουν συνέχεια να παίζουμε και μάλιστα αποκλειστικά. Δε μπορούν νά'ναι κι'οι δυο τερματοφύλακες, ούτε κι'οι δυο επιθετικοί. Πρέπει να παίζουν όλες τις θέσεις. Και το σκορ να έχει διακύμανση. Και σίγουρα δε μπορείς να περιμένεις ένα παιχνίδι, όσο σοβαρό κι'αν είναι, να είναι αποκλειστικό, τη στιγμή μάλιστα που παίζεται την ώρα διαλείμματος απ'το παιχνίδι της ζωής. Άργησα να καταλάβω πως όλα τα σοβαρά στη ζωή, αγάπη, πόλεμος, επιβίωση, διαβίωση, και πολλά άλλα, είναι παιχνίδια. Νόμιζα πως τα παιχνίδια τελείωναν με την ενηλικίωση. Μετά κατάλαβα πως μέχρι τότε ήταν προθέρμανση για να ριχτούμε στο παιχνίδι. Δε λέω, μεγάλωσα κι'έχω να μάθω πολλά ακόμα μέσα σε λίγο χρόνο αλλά τουλάχιστο ξέρω πως θα είναι γεμάτη η ζωή μου μαθαίνοντας μέχρι το τέλος. Και διασκεδάζοντας. Με τα παιχνίδια, τις νίκες, τις ήττες αλλά κυρίως τους αντιπάλους ή/και συμπαίκτες. Γιατί όσο μόνος κι'αν μπορείς νά'σαι, που μπορείς και αυτό εξαρτάται απ'το πόσο δυνατός είσαι τελικά, στα παιχνίδια θες αντίπαλο. Και μάλιστα άριστο, για ν'ανεβάζει το επίπεδο. Και την ηδονή...

Παρασκευή 17 Ιουνίου 2011

Χορωδιακοί προβληματισμοί...



Μόλις γεννήθηκα άρχισα να τραγουδώ. Κλαίγοντας. Όπως και σεις. Μετά τραγουδούσα τα τραγούδια που άκουγα στο ραδιόφωνο. Αχ κουνελάκι, Η γιαγιά μας η καλή, Είμαι πολύ ωραίος, Κάνε μου λιγάκι μμμ, Απ'το αεροπλάνο, Πώς να φύγω, Συνεφούλα, Yesterday, Hey Jude, Love me tender, Love Letters Bohemian Rhapsody κλπ, μέχρι που έγινα 10 και μπήκα στη χορωδία του δημοτικού μου σχολείου. Μετά στου Λυκείου, μετά πουθενά και το 97, αφού άρχισα και μαθήματα φωνητικής, μπήκα στη χορωδεία του Εθνικού Ωδείου Κύπρου, μέχρι το 2003 που βαρέθηκα. Πριν δυο χρόνια σταμάτησα και τα μαθήματα. Προσπάθειες για 'Να η ευκαιρεία', 'Dreamshow', 'X-Factor', 'Ελλάδα έχεις ταλέντο' στέφθηκαν μ'αποτυχία...

Κτύπησε το τηλέφωνο. Μια παλιά συγχορωδός. 'Αυτοκράτορα, έχουμε συναυλία σ'ένα μήνα. 6 τραγούδια, τα ξέρεις όλα, θέλουμε ενίσχυση'. Δεν το πολυσκέφτηκα. Πήγα. Και ξαφνικά όλεθρος μιας και μόνο 2 τραγούδια ήξερα απ'τα 6. Και ξαφνικά είμαι και ο πιο βασικός τενόρος, κι'ας είμαι 2ος τενόρος. Και ξαφνικά κάθε βράδυ μπαίνω στις 10 σπίτι. Και ξαφνικά σέρνομαι όλη μέρα μέχρι τις 7μισυ που είναι η πρόβα. Και ξαφνικά πάλι στη διαδικασία του 'πρέπει να το μάθω καλά γιατί όλοι βασίζονται πάνω μου'. Κι'εκεί που ήμουνα χαλαρός και άνετος να η ευθύνη και πάλι. Και δε βρίσκω ούτε χρόνο να φλερτάρω βρε παιδί μου. Εννοείται πως κάθε φορά που βλέπω την αιτεία, τη συγχορωδό μου, της θυμίζω τα χαστούκια που θα της δώσω μόλις τελειώσουμε. Άσε που πάλι ξαφνικά πρέπει να τραγουδήσουμε άλλα 4 τραγούδια, κυπριακά, στις 14 Ιουλίου. Κι'άσε που άρχισαν όλοι 'Θα μείνεις πλέον για πάντα, δεν είναι?'...

Ποτέ δε μ'άρεσε η ευθύνη. Ίσως επειδή πάντα με άγχωνε να φέρω εις πέρας αυτό που αναλάμβανα και μάλιστα τέλεια. Ποτέ δε μ'άρεσε να βασίζονται πάνω μου, να περιμένουν από μένα, να με περιμένουν, ή ακόμα περισσότερο να περιμένω. Ποτέ δε μ'άρεσε να ενδιαφέρονται για το καλό μου. Βλέπεις, όσες φορές συνέβαινε αυτό, μόνο καλό δεν έβλεπα. Κι'όσες φορές βασίζονταν πάνω μου εκείνο που καταλάμβαινα στο τέλος ήταν πως απλά περίμεναν να τα κάνω όλα εγώ και μετά να πάρουν τις δάφνες οι άλλοι. Μ'αρέσει να βοηθάω. Απλά να βοηθάω και να εξαφανίζομαι. Όταν εγώ θέλω, αν θέλω, όπου θέλω. Δε μ'αρέσει να μου ζητάς, να με ικετεύεις, να με διατάζεις, να με 'εγκλωβίζεις' ψυχολογικά αγγίζοντας το φιλότιμό μου, όσο κι'αν είναι αυτό...

Πάντα λένε πως σκέφτομαι κάπως διαφορετικά. Απλή δικαιολογία για να μη μου πουν πως λέω μαλακίες ή για να μη μου πουν 'Έχεις δίκηο'. Και είμαι και κυνικός, απλά γιατί ξέρω πως συζητώντας κανείς δεν πείθεται γιατί κανείς δεν θέλει να πειστεί ή να παραδεχθεί πως κάνει λάθος. Όλοι χαίρονται πως είναι ανοικτά μυαλά και αμφισβητούν τα πάντα, αλλά λίγοι ψάχνουν πράγματι την αλήθεια και παραδέχονται πως είχαν λάθος. Γι'αυτό και άν κάποιος με ρωτήσει κάτι και μετά δεν κάνει ότι του πω δεν τον ξαναβοηθώ. Χάσιμο χρόνου, και του το λέω. Στο κάτω κάτω κανείς δε σώζεται αν δεν το θέλει ο ίδιος. Αν λοιπόν κάνεις κάτι που είναι λάθος, και με ρωτάς, και στο λέω, και σου λέω και το γιατί, και σου δίνω λύσεις και συνεχίζεις να κάνεις του κεφαλιού σου δεν υπάρχει λόγος να χαλιέμαι για σένα...

Το ίδιο λοιπόν σκέφτομαι και για τον Ελληνικό λαό. Θέλει στην πραγματικότητα τι? Ν'αλλάξει η κυβέρνηση? Μήπως κάποιος απ'τους άλλους είπε πως έχει τον τρόπο να βγείτε απ'το μνημόνιο? Μήπως κάποιος είπε πως λεφτά υπάρχουν και ξέρει που είναι? Μήπως στην ουσία ο Ελληνικός λαός δεν θέλει απλά να επιστρέψει στην προηγούμενη κατάσταση? Δηλαδή να χρωστά το κράτος, να κλέβουν οι πολιτικοί, όσοι κλέβουν εννοείται, όχι όλοι, απλά ο λαός να μην πεινά σε τόσο μεγάλο ποσοστό, γιατί πάντα πεινούσαν κάποιοι, και να εργάζονται περισσότεροι, γιατί πάντα υπήρχαν άνεργοι? Και το κυριότερο. Ποιος αλήθεια, είναι πράγματι διαφορετικός απ'τους πολιτικούς που κυβερνάνε τόσο καιρό, είναι εκτός κυκλωμάτων, τον γνωρίζει ο Ελληνικός λαός, θα τον εμπιστευτεί για να κυβερνήσει τον τόπο και τον λαό, άρα θα αλλάξει όλα τα κακώς έχοντα της κοινωνίας, και ο ίδιος τολμά να αναλάβει τέτοιο έργο?

Δεν είμαι εναντίον του Ελληνικού ξεσηκωμού, βρίσκω ελαφρυντικά στους Έλληνες πολιτικούς, μιας και είναι παιδιά της Ελληνικής κοινωνίας, μιας κοινωνίας που πολεμά τον εγκληματία και τον πταίστη αλλά δοξάζει το έγκλημα και το πταίσμα, και όλοι νοιάζονται για τον κώλο τους κι'όχι για του διπλανού εκτός αν το δικό τους καλό περνά απ'τον διπλανό (επαναλαμβάνω, τουλάχιστο οι μισοί που κατακρίνουν τους πολιτικούς ανήκουν σ'αυτούς που δεν ψήφισαν γιατί δήθεν δεν αλλάζει κάτι, όλοι οι ίδιοι είναι, άρα βασικά τώρα θέλουν να φύγουν αυτοί και να έρθουν οι άλλοι ίδιοι) όμως είναι ξεκάθαρο. Αν δεν αλλάξουμε εμείς μυαλά, δεν θα βρεθούν ικανά μυαλά να μας βοηθήσουν να πάρουμε πίσω την Εθνική μας υπερηφάνεια. Αλλά δυστυχώς μάθαμε να περιμένουμε να μας δώσουν τα πάντα στο πιάτο...

Άργησα. Μπορεί να φεύγω για long weekend Σάββατο με Δευτέρα αλλά αύριο, δηλαδή σήμερα, έχω ξύπνημα στις 5, δουλειά και φυσικά πρόβα. Ώρα για ύπνο. Αν μη τι άλλο, ένας καλός ύπνος πάντα βοηθά να δεις αλλοιώς κάποια πράγματα την επομένη. Και κάποιους. Και μια καινούρια μέρα είναι μια καινούρια ζωή...

Τετάρτη 15 Ιουνίου 2011

Ανίκητος...



Πανσέληνος... Επέστρεφα με το αυτοκίνητο και έβλεπα απ'την ηλιοροφή το φεγγάρι να μου χαμογελάει. Έσβησα τα φώτα πορείας κι'αφέθηκα, βλέποντας αρκετά καθαρά, ακόμα και τις στροφές, ακόμα και τις σκιές των δέντρων στον δρόμο σα γίγαντες να υποκλείνονται ανοίγοντας δρόμο να περάσει ο Αυτοκράτορας... Με τη μηχανή θά'ναι πιο εντυπωσιακό ακόμα, κάτι που υποσχέθηκα στον εαυτό μου πως θα ζήσει φέτος...

Το αίσθημα του νικητή το χάνεις απ'το αίσθημα του νικημένου ή το αίσθημα του ανίκητου. Αυτό σου χαλά και την απόλαυση του αγνώστου. Χάνεις το ενδιαφέρον σου αν βλέπεις απ'την αρχή ή έστω απ'τη μέση πως το παιχνίδι θά'ναι και πάλι δικό σου. Και τα λίγα παιχνίδια που φτάνεις μέχρι το τέλος νικώντας, τα τελειώνεις μόνο και μόνο για να βεβαιωθείς πως το ένστικτό σου ακόμα λειτουργεί σωστά...

Κανείς δε μπορεί να καταλάβει γιατί ένας Αυτοκράτορας που μπορεί να τα έχει όλα θέλει να ζει σαν αυλικός ή σα δούλος ενίοτε. Ίσως γι'αυτό και δεν θα γίνουν ποτέ Αυτοκράτορες. Ίσως γι'αυτό και όσες φορές κι'αν νικήσουν ποτέ δεν θα γίνουν νικητές, ποτέ δεν θα νοιώσουν ανίκητοι, ακόμη και στις μεγαλύτερες ήττες...

Είναι ο έρωτας παιχνίδι και το έπαθλο η γυναίκα ή η γυναίκα παιχνίδι και το τίμημα ο έρωτας? Κι'αν ναι το λάφυρο ποιο είναι? Μήπως εσύ ο ίδιος? Και πως μπορείς να ξέρεις? Πάντα υπάρχει κι'η σκοτεινή πλευρά του φεγγαριού. Και δε μπορείς να ξέρεις αν γελάει κοροϊδεύοντάς σε ή αν κλαίει για σένα ή αν χαμογελάει θαυμάζοντάς σε. Στο κάτω κάτω εσύ γεννήθηκες πολεμιστής. Κι'οι πολεμιστές, οι αγωνιστές, οι Αυτοκράτορες ξέρουν και να κερδίζουν και να χάνουν για να ξανακερδίσουν μετά. Κι'ας χάνουν πάντα ή ποτέ. Το αίσθημα ή η ψευδαίσθηση τ'ανίκητου είναι πάντα μέσα σου. Σαν καρφί στην καρδιά. Καρφί που δε μπορεί να βγει με τίποτα αλλοιώς θα αιμορραγήσεις και θα πεθάνεις. Κι'οι ανίκητοι δεν πεθαίνουν παρά μόνο μέχρι να ξαναγεννηθούν απ'τις στάχτες της συντριβής τους. Μόνο τους κίνητρο η μάχη. Μόνο τους λάφυρο η ζωή. Με σένα ή χωρίς...

Τρίτη 14 Ιουνίου 2011

Μου λείπεις... Εσύ...



'Μου λείπεις... Εσύ...'

Η λύπη φέρνει θυμό κι'ο θυμός λύπη. Γιατί και τα δυο είναι παράγωγα των δικών μας πράξεων, της δικής μας στάσης και συμπεριφοράς. Και το ένα έρχεται για να αντισταθμίσει το άλλο, προσπαθώντας να εξισορροπήσει και πάλι ο οργανισμός μας σ'αυτό που λέμε 'νόρμαλ'. Σ'αυτές τις περιπτώσεις καλό είναι να εκτονώνεσαι γρήγορα, πολύ γρήγορα και χωρίς να πληρώσει κανείς άλλος. Ακόμα κι'αν θεωρητικά φταίνε, μη ξεχνάς πως εσύ τους επέτρεψες να συμπεριφερθούν έτσι προς εσένα...

'Μου λείπεις... Εσύ...'

Η διαμαρτυρία είναι χαρακτηριστικό των ανεύθυνων και των ανίκανων. Ποτέ δεν παραπονιέσαι, ποτέ δεν διαμαρτύρεσαι. Διεκδικείς ότι σ'αξίζει, αν σ'αξίζει, και σου στερούν. Και σ'αξίζει ότι πάλεψες, ότι μόχθησες, ότι άξια απόκτησες ή προσπάθησες να αποκτήσεις, όχι ότι σου δώθηκε σα δώρο ή ελεημοσύνη. Ναι, ο Ελληνικός λαός δε δικαιούται να διαμαρτύρεται για τίποτα. Οι πλείστοι δεν ψήφισαν καν, πώς μπορούν να διαμαρτύρονται τώρα γι'αυτούς που τους άφησαν εν λευκώ να διαχειρίζονται το μέλλον τους? Και οι υπόλοιπο πώς δικαιούνται να διαμαρτύρονται όταν τόσα χρόνια τους επέτρεπαν να διαχειρίζονται τον τόπο και τον λαό μ'αυτόν τον τρόπο δείχνοντας πως είναι ευχαριστημένοι? Και όταν διαμαρτύρεσαι συνέχεια χαρίζεσαι στην απραξία. Δεν κάνεις απολύτως τίποτα παρά ζητάς, επαιτείς, εκλιπαρείς, απειλείς. Πές πως πέτυχες. Ύστερα?

'Μου λείπεις... Εσύ...'

Διαμαρτύρεσαι επειδή δεν έχεις τρόπο, ούτε δίκηο για να επιχειρήσεις και να πετύχεις αλλαγή. Κι'έτσι εκτονώνεσαι, μέχρι να σου ρίξουν λίγα ψίχουλα, να πεις 'πετύχαμε' ενώ μέσα σου θα λες 'καλά είναι κι'αυτά απ'το τίποτα' και να συνεχίσεις να είσαι τ'αρνί στη βοσκή που ήσουν. Αλλοιώς φυλάς την οργή απ'την αδικία που σού'χει γίνει, οργανώνεσαι και δρας. Δρας ήπια, ειρηνικά, δημοκρατικά, ουσιαστικά και επιτυχημένα. Οι επαίτες δεν ξέρουν να δρουν, μόνο να επαιτούν την χαμένη αξιοπρέπειά τους και το μόνο που παίρνουν είναι λίγη σημασία απ'αυτούς που πάντα κατηγορούν πως δεν αξίζουν όσο αυτοί. Κι'ας μην επαιτούν...

'Μου λείπεις... Εσύ...'

Στην αγάπη δε ζητάς ανταλλάγματα. Μόνο δίνεις. Και το αντάλλαγμά σου είναι η χαρά του άλλου. Ποτέ δεν ζητάς ν'αγαπηθείς το ίδιο, ποτέ δεν ζητάς ν'αγαπηθείς καν. Απλά δίνεις. Κι'αυτό σε κάνει ευτυχισμένο. Αν όχι τότε απλά ποτέ δεν αγάπησες...

'Μου λείπεις... Εσύ...'

Στον έρωτα δε ζητάς ανταλλάγματα. Μόνο παίρνεις. Παίρνεις επειδή έδωσες τον έρωτά σου, τον πάθο σου, το πάθος σου, εσένα, και ξύπνησες πάθος ατελείωτο, ένστικτα, ορμές, κορμιά, μυαλά, ψυχές. Κι'αυτό είναι το αντάλλαγμά σου. Η ολοκλήρωση. Ο οργασμός είναι ο ίδιος, είτε τελειώνοντας ένα πίνακα, είτε τελειώνοντας ένα τραγούδι, είτε τελειώνοντας ένα σώμα, τη γυναίκα, τη ψυχή της, το μυαλό της. Σου χαρίζει το είναι της επειδή της χάρισες τον έρωτά σου. Ναι, μια στιγμή διήρκησε αυτό. Μια στιγμή. Όσο η αιωνιότητα...

'Μου λείπεις... Εσύ...'

Τίποτα δε σ'ανήκει. Και τίποτα δε σου μένει. Τίποτα. Παρά μόνο όσα πολέμησες και κέρδισες με την αξία σου, χωρίς δόλο, χωρίς απάτες και κλεψιές. Τίποτα, παρά μόνο όση αγάπη χάρισες απλόχερα. Τίποτα παρά μόνο ο έρωτας που έχεις μέσα σου και χάρισες ολόψυχα παίρνοντας τους πιο απίστευτους οργασμούς που σου έδωσαν ότι και όποια τους τον χάρισες. Τίποτα... Παρά μόνο μια στιγμή... Η αιωνιότητα...

'Μου λείπεις... Εσύ...'

'Το ξέρω... Εγώ φρόντισα γι'αυτό... Και θα συνεχίσω να φροντίζω γι'αυτό... Μ'αρέσει να σου λείπω... Μόνο έτσι μου λείπεις κι'εσύ, έστω και λίγο, έστω και λιγότερο, ίσως και το ίδιο, ίσως και περισσότερο... Μόνο έτσι... Όταν σου λείπω...'

Δευτέρα 13 Ιουνίου 2011

Κακή συνήθεια...



Του Αγίου Πνεύματος σήμερα... Του κατακλυσμού... Έβρεξε και σήμερα. Καταρρακτωδώς. Καταιγίδες πλάκωσαν, λες κι'ήθελαν να μου θυμίσουν και πάλι τι είμαι, ποιος είμαι...

Για πρώτη φορά εδώ και καιρό δεν ανησύχησα για τις σοδειές μου, τα εισοδήματά μου, τα ζώα μου. Διέγραψα όλα τα παιχνίδια, αυτοδιαγράφηκα από όλα τα groups, διέγραψα αρκετά 'like' που είχα κάνει σε σελίδες... Κάποιος θα πει πως σαν καρκίνος μαζεύομαι στο καβούκι μου και πάλι και σε λίγο θα εξαφανιστώ...

Και κάποιος ίσως ρωτήσει γιατί. Αν και αρκετοί θα πουν πως ξέρουν, πως κατάλαβαν. Αυτό δεν κάνουμε όλοι? Όλοι ξέρουμε, όλοι συμβουλεύουμε, όλοι απαιτούμε, όλοι ζητάμε, όλοι επαιτούμε, όλοι κρίνουμε, όλοι είμαστε σωστοί, όλοι ζητάμε συναίνεση απ'τον άλλο εννοώντας να υποκύψει στα θέλω μας, όλοι κατακρίνουμε τον πράττοντα κι'όχι την πράξη, όλοι είμαστε στην εσχάτη ίσοι με τους άλλους τουλάχιστο, όλοι φταίμε τους άλλους, τη μοίρα μας, το Θεό, όλοι απογοητευτήκαμε απ'τους άλλους επειδή μας έδειξαν άλλο πρόσωπο απ'αυτό που είναι πραγματικά, όλοι βλέπουμε γύρω μας και ποτέ μπροστά μας ή μέσα μας, όλων οι καθρέφτες μας δείχνουν ότι μας αρέσει...

Οι ερωτήσεις πονάνε. Περισσότερο πονάει το ότι ρωτάς. Οι απαντήσεις ίσως πονέσουν. Περισσότερο εμένα που θα τις δώσω... Μη ρωτάς λοιπόν. Και μη ζητάς. Πάρε ότι σου προσφέρεται κι'απόλαυσέ το. Στο κάτω κάτω είμαι εδώ. Ακόμα κι'έτσι. Κι'ας είναι διαφορετικά απ'ότι συνήθισες. Τό'ξερες, η συνήθεια αρκετές φορές είναι κακό πράγμα. Και είμαι πολύ κακή συνήθεια. Γιατί απλά κανείς δεν είναι σαν εμένα. Και κανείς δε χαράζει ανεξίτηλα όπως εγώ. Κανείς...

Κοιμήσου και πάλι... Για πάντα...



Τα ίδια πράγματα οδηγούν στην ίδια κατάσταση. Οι ίδιοι άνθρωποι οδηγούν στα ίδια συναισθήματα. Κανένα και τίποτα δε μπορείς να διώξεις. Κανείς και τίποτα δε σ'εμποδίζει να φύγεις. Έστω και για λίγο. Έτσι κι'αλλοιώς κανείς δεν σ'απογοητεύει στην ουσία. Εσύ απογοητεύεσαι απλά γιατί νομίζεις πως είναι κάτι άλλο, κάποιος άλλος. Πώς είναι η λύση σου, η κάλυψη της ανάγκης σου, η πραγμάτωση τ'ονείρου σου. Και περιμένεις, χωρίς να κάνεις κάτι, χωρίς να γίνεται κάτι, να κάνει κάτι για να γίνει αυτό που θες, αυτό που ονειρεύτηκες. Όπως κι'εκείνη. Όπως κι'εκείνο. Κι'αναλώνεσαι σε θυμούς που ποτέ δεν εξέφρασες κι'έγιναν θλίψη και κατάθλιψη, και σε θυμούς πυ εξέφρασες κι'έγιναν πόνος, χωρίς ν'αλλάξει τίποτα. Και αφήνεσαι σ'αυτά που λένε 'χόμπυς', ερασιτέχνης δήθεν, εραστής της μετριότητας, χαμογελώντας περήφανα για την τελειότητα της μετριότητάς σου, μιας και φοβάσαι έτσι κι'αλλοιώς να δωθείς ολοκληρωτικά σ'οτιδήποτε, σ'οποιονδήποτε. Και κανείς δε σ'αφήνει να μείνεις μόνος για λίγο γιατί απλά φεύγει οριστικά. Κι'αυτό το ερμηνεύουν σαν πάθος και πόθος που έσβησε, επειδή δεν ήσουνα εκεί να τον φουντώνεις συνέχεια. Λες κι'εσύ δεν είσαι άνθρωπος, κι'όλα μπορείς να τα κάνεις και για σένα και για τους άλλους. Αλλά και πάλι δεν φταιν αυτοί παρά εσύ, που τους πραγμάτωσες τ'όνειρο και τώρα τους σκουντάς για να ξυπνήσουν. Κατάλαβέ το φίλε. Εσύ κοιμάσαι. Εσύ ονειρεύεσαι. Αλοίμονο αν ξυπνήσεις. Θα δεις πως αξίζεις όσο οι άλλοι παίρνουν αξία από σένα. Κι'όταν φύγεις οι άλλοι παίρνουν αξία από άλλους και συ μένεις ανάξιος να διερωτάσαι τι έκανες τόσο καιρό, που ήσουνα τόσο καιρό, τι ήσουνα τόσο καιρό, ποιος ήσουνα τόσο καιρό. Τυχερός αν καταφέρεις να ξανακοιμηθείς. Γιατί το καλύτερο πράγμα που σού'τυχε κι'αυτό που έμαθες να κάνεις καλύτερα σ'όλη σου τη ζωή είναι να ξεφεύγεις από σένα μέσα σ'ένα όνειρο. Το δικό σου όνειρο. Κοιμήσου. Εκεί ποτέ δεν είσαι μόνος. Ονειρέψου. Έστω και ξύπνιος. Μόνο έτσι θα μείνεις ζωντανός ακόμα λίγο. Μέχρι να σε ξυπνήσουν και να μη μπορείς να ονειρευτείς ξανά, να ξεφύγεις ξανά. Και το ξέρεις, θα σιωπήσεις, θα υποχωρήσεις, θα ηττηθείς, θα πεθάνεις. Τουλάχιστο κάντο μ'ένα χαμόγελο. Αυτό που σ'άφησαν τα όνειρά σου. Αυτά που ποτέ δεν έγιναν πραγματικότητα, αυτά που ποτέ δεν πραγματοποίησες. Ήσουνα πολύ μικρός γι'αυτά. Ήσουνα πολύ παιδί γι'αυτά. Και ποτέ δεν φρόντισες να μεγαλώσεις. Φοβόσουνα μήπως πάψεις να ονειρεύεσαι. Και είναι τόσο όμορφο τ'όνειρο...

Κυριακή 12 Ιουνίου 2011

Παρασκευή 10 Ιουνίου 2011

Dire Straits - On Every Street

Διάλειμμα...



Τον περισσότερο κόσμο διαδικτυακά τον γνώρισα γράφοντας. Φίλους, εχθρούς, γκόμενες, όλους γράφοντας. Μετά ακολούθησαν τα υπόλοιπα. Ακόμα κι'αυτούς που δε γνώρισα γράφοντας, μετά τους κράτησα ή τους έδιωξα με τα γραφόμενά μου. Πολλές φορές γράφοντας διάφορα, φάνηκε ότι γράφω για κάποια συγκεκριμένη, μετά από συνομιλία μας. Το ωραίο της υπόθεσης είναι πως και άλλες νόμιζαν πως έγραφα γι'αυτές διαβάζοντας τη συγκεκριμένη ανάρτηση. Με άλλα λόγια, ότι κι'αν γράψω, φαίνεται πως αγγίζει ή αφορά αρκετό κόσμο κάθε φορά.

Στο μυαλό έχω αρκετές ιστορίες για να γράψω. Ιστορίες αληθινές με δόση φαντασίας ή φανταστικές με δόση πραγματικότητας, δικές μου ή άλλων, όπως λέω πάντα. Όμως τώρα προβληματίζομαι. Προβληματίζομαι γιατί μου έτυχε να μάθω λεπτομέρειες για κάτι που παρακολουθούσα σαν θεατής φαινομενικά, για αρκετό καιρό. Φαινομενικά γιατί ουσιαστικά είχα και γω παρεμβάσεις, για λόγους στην αρχή σχετικούς και μετά εντελώς άσχετους με την ουσία και την ιστορία.

Καιρός λοιπόν για ακόμη ένα διάλειμμα. Μικρό ή μεγάλο δεν έχει σημασία. Μπορεί ν'αλλάξω γνώμη αύριο ή σ'ένα μήνα. Τό'χω αυτό, να αλλάζω εύκολα αποφάσεις, διαθέσεις και συναισθήματα. Τώρα όμως θα ξεκουραστώ...

Πέμπτη 9 Ιουνίου 2011

Τελειότητα...



Ξύπνησα στις 5 με ζαλάδες και πόνο και πιάσιμο στο σβέρκο. Δεν πήγα δουλειά αν και προσπάθησα να ετοιμαστώ. Συνέχισα τον ύπνο μου. Ξύπνησα λίγο μετά τις 11. Μου πέρασαν αυτά αλλά ήρθε πόνος στη μέση και στο πόδι. Είναι ωραίο να σου υπενθυμίζει το σώμα σου πως είσαι κοινός θνητός. Πως δεν είσαι ανίκητος και παντοδύναμος. Πως πρέπει να προσέχεις εσένα και νά'σαι εσύ καλά αν θες να προσέχεις και να προσφέρεις σ'αυτούς που θες. Κι'αν σου την σπάει τη στιγμή που ανακαλύπτεις πως όλοι έπεσαν πάνω σου και θέλουν από σένα να πάρουν και μόνο, να θυμάσαι πως και συ κάνεις κάποτε το ίδιο στους άλλους και συνέχεια σε σένα. Στο κάτω κάτω τό'παμε χίλιες φορές. Ο μόνος που ήταν, είναι και θά'ναι πάντα μαζί σου είσαι εσύ. Όλα τα άλλα κι'όλοι οι άλλοι είναι προσωρινοί στη ζωή, έστω κι'αν θα ζήσεις μαζί τους 1000 χρόνια μιας και συ θά'χεις ζήσει κάτι παραπάνω με σένα, έστω κι'αν θά'ναι πάντα πλέον στην καρδιά και στο μυαλό σου μιας και εσύ υπήρχες εδώ και καιρό χωρίς αυτούς και το κυριότερο με κανένα δεν ταιριάζεις τέλεια. Φρόντισε τουλάχιστο να ταιριάζεις με σένα. Γιατί μόνο εσύ πληρώνεις για όσα δεν κάνεις για σένα. Κι'αν η ανύπαρκτη παντοτεινή στην καρδιά σου και στο μυαλό σου αλλάζει μορφή και σώμα κάθε κάτι εβδομάδες, μήνες και χρόνια, δεν πρέπει να σε ανησυχεί. Φτάνει που κάθε μια έρχεται για να μείνει, κι'ας φύγει τελικά. Εσύ ξέρεις τι θες. Απλά μη βιάζεσαι να σιγουρευτείς. Και προπάντων δώσε. Δώσε ότι έχεις, αν έχεις, να δώσεις άπλετα, περίσσεια. Ότι έχεις και δίνεις ποτέ δεν σου τελειώνει. Αλλά πάνω απ'όλα δώσε σε σένα. Για να μην τελειώσεις όταν επιτέλους θά'χεις βρει αυτό που θες. Ή ακόμα χειρότερα για να μην τελειώσεις πριν βρεις αυτό που θες. Είναι κρίμα να ναυαγήσεις λίγο έξω απ'το λιμάνι. Κι'ας θά'σαι παράδεισος για τα κοράλια και τα ψάρια. Στο κάτω κάτω να θυμάσαι πως όλοι είναι τέλειοι για εκείνους. Απλά δεν ταιριάζει η τελειότητά σας. Φρόντισε να είσαι και συ τέλειος για σένα. Απ'κεί ξεκινά η αρμονία και η ευτυχία... Σου...

Μελωδία...



Μ'αρέσουν οι δροσερές καλοκαιρινές νύχτες. Με φεγγάρι ή μη. Σιωπηλός ν'ακούω τον ήχο της νύκτας, τη μουσική του σύμπαντος και μια απαλή μελωδία. Και συ στην αγκαλιά μου. Εσύ... Πάντα εδώ. Κι'ας μην υπήρξες ποτέ... Κι'ας μην υπάρξεις ποτέ... Τουλάχιστο έχω κάτι να ονειρεύομαι. Κι'αυτό το όνειρο ποτέ δεν θα πεθάνει... Πάντα θα ζει στην καρδιά όπως και συ στο μυαλό. Ανύπαρκτη παντοτεινή. Και πάντα εδώ...

Δευτέρα 6 Ιουνίου 2011

Προχωρώ...



Να επιστρέφεις είναι πάντα σημαντικό. Μόνο τότε ξέρεις αν πραγματικά προχώρησες, αν πραγματικά η φυγή σου, ολιγοήμερη, ολιγόωρη, μακροχρόνια, άξιζε. Αν πραγματικά χρειαζόταν, αν σε βοήθησε, αν σε ωφέλεσε. Αν πήρες κάτι, πολύ ή λίγο δεν έχει σημασία, αν άλλαξες κάτι στη ζωή σου, πολύ ή λίγο δεν έχει σημασία. Δεν πειράζει αν επιστρέφοντας κάνεις τα ίδια πράγματα. Σημασία έχει αν τα κάνεις με τον ίδιο τρόπο ή όχι, αν τα βλέπεις με το ίδιο μάτι ή όχι. Ίσως σταματήσεις να κάνεις αρκετά απ'αυτά, για λίγο, για πολύ, για πάντα. Καιίσως ξεκινήσεις να κάνεις καινούρια, για λίγο, για πολύ, για πάντα. Ακόμα κι'αν άλλα λες τώρα από πριν, ακόμα κι'αν αυτά που λες τώρα είναι λάθος, πάλι σημαντικό είναι. Αν μη τι άλλο μπήκες στη διαδικασία της αλλαγής, της σκέψης, της ανάλυσης, της αμφισβήτησης δεδομένων, κατεστημένων, μιας ολόκληρης ζωής, εσένα. Αμφισβήτησης με αναλύσεις και λύσεις. Και το σημαντικότερο, αν ότι άφησες πίσω σου φεύγοντας, επιστρέφοντας το βρίσκεις ίδιο ή διαφορετικό. Όχι, το πιο πιθανό αυτό δεν άλλαξε. Εσύ άλλαξες. Εκτός αν είναι ίδιο, αν ακόμα θες να το ζήσεις ή να το αποφύγεις με τον ίδιο τρόπο όπως πριν φύγεις. Σα να μην έφυγες ποτέ...

Το πώς πέρασα στην Αθήνα είναι κάτι που απασχολεί φαίνεται. Άλλους από ενδιαφέρον, άλλους από περιέργεια, άλλους από απορία κατά πόσο έκανα ότι πίστευαν ότι θα κάνω ή όχι, με κυριότερο το αν ξενοπήδησα, όντας παντρεμένος, ή όχι. Μπορώ να περιγράψω ποικιλοτρόπως το διήμερό μου. Αναλυτικά, ημερολογιακά, συναισθηματικά, διανοητικά. Τι σημασία έχει? Για παράδειγμα, είδα και άκουσα Λάτσιο, Μακρυπούλια, Παπαδάκη, Χούτρη, είδα 2 όπερες στο Ηρώδειο (τα σκαλιά με σκότωσαν, ακόμα πονάω τα πόδια μου), πέρασα απ'την Κλαυθμώνος, έζησα για λίγο το Σύνταγμα, βράδυ και μεσημέρι, υπέγραψα για το δημοψήφισμα (φωτογραφίες απ'το κινητό μου έπονται), γνώρισα από κοντά αγαπημένα άτομα πίνοντας καφέ και συζητώντας, διάβασα ένα ολόκληρο βιβλίο, και, παρ'όλο που είχα και τηλέφωνα και μια πρόταση για ένα κλαμπ από ένα άγνωστο στην πλάκα, δεν ξενοπήδησα. Δεν ήταν μέσα στα πλάνα μου για την Αθήνα, δεν ήταν μέσα στις ανάγκες μου για το συγκεκριμένο διήμερο και γενικά πλέον (φαίνεται ξεπέρασα το στάδιο της κρίσης ηλικίας και του πειραματισμού για επιβεβαίωση ή όχι των συμπερασμάτων μου, τον απόψεών μου και του εαυτού μου και έμεινε πλέον ένα ευχάριστο παιχνίδι με λίγη επικινδυνότητα), δεν το επιδίωξα, δε μού'τυχε, δεν τό'κανα. Και δε νομίζω να έχω χάσει απ'την ταυτότητά μου ή τα χαρακτηριστικά μου σαν άτομο ή σαν ιδιότητα επειδή δεν έγινε. Στο κάτω κάτω, μπορεί να συνδυάζω κάποια πράγματα για να μην προκαλώ, δε σημαίνει όμως πως γυρεύω και προφάσεις και ευκαιρείες για να τα συνδυάσω.

Πριν ξεκινήσω για Αθήνα είχα ένα πρόγραμμα στο μυαλό. Πέτυχε σχεδόν ολόκληρο. Απλά, ενώ το είχα στο μυαλό, σκεφτόμουνα πως ίσως τίποτα να μην πήγαινε όπως σχεδιάστηκε. Κι'αυτό είναι κάτι που κάνω πάντα πλέον. Δεν περιμένω, δεν αγωνιώ, αφήνω εναλλακτικές λύσεις, οπότε η ελπίδα και το όνειρο μπορούν να πραγματοποιηθούν αφήνοντας ικανοποίηση αλλά πλέον δεν αφήνουν απογοήτευση, θυμό, λύπη, αν δεν συμβούν. Τουλάχιστο όχι στο βαθμό που άφηναν παλιά. Όλα είναι στο μυαλό δε λέμε? Εκτός αυτού, έχω συνειδητοποιήσει πως είμαι πολύ τυχερό άτομο, άρα ποτέ δεν χάνω, ακόμα κι'αν χάσω. Ακόμα και τα ψέματα κι'η αδικία άρχισαν να με ενοχλούν λιγότερο, πολύ λιγότερο. Και στο κάτω κάτω, ο κόσμος είναι ένα μωσαϊκό. Για όλες τις ψηφίδες υπάρχει χώρος, δε σημαίνει πως θά'ναι για όλες στο στέμμα ή στα μάτια.

Επέστρεψα. Κι'όλα είναι τα ίδια αλλά τόσο διαφορετικά. Η Αθήνα για ακόμα μια φορά όχι μόνο δε μ'απογοήτευσε, όχι μόνο με μάγεψε, αλλά με έμαθε ακόμα κάτι σπουδαίο και χρήσιμο, μου άνοιξε ακόμα ένα παράθυρο της ψυχής μου, ακόμα μια πόρτα του μυαλού μου. Δεν ξέρω αν και πότε θα ξαναπάω. Δεν έχει σημασία. Όταν επιστρέφεις πάντα ανακαλύπτεις κάποια μονοπάτια που σε καλούν να τα ακολουθήσεις. Μονοπάτια που άλλοτε σε οδηγούν σε φωτεινές λεωφόρους, άλλοτε σε απότομες ανηφοριές, άλλοτε σε απόκρυμνους γκρεμούς. Όταν επιστρέφεις βλέπεις, ή τουλάχιστο πρέπει να βλέπεις, διαφορετικά και καλύτερα. Και στο κάτω κάτω κάθε ταξίδι στην Αθήνα και σε κάθε Αθήνα που έχω ξαναπάει είναι κι'αυτό μια επιστροφή. Μια επιστροφή που μου δείχνει πως τελικά, ακόμα κι'αν δεν το είχα συνειδητοποιήσει ή δε μ'άφηναν να το συνειδητοποιήσει τόσο καιρό, προχωράω. Μέσα από γκρεμούς, δύσβατες ανηφόρες, λαμπερές λεωφόρους, εναλλαγές φωτισμού, σκέψεων, συναισθημάτων, αλλαγές δορυφόρων, φίλων, ερωμένων, σκοπών, επιτυχιών κι'αποτυχιών, αλλά με την ίδια ψυχή, το ίδιο πνεύμα, ίδιος εγώ. Ίδιος με ακόμα μια ψηφίδα στο σχέδιο προχωρόντας στην ολοκλήρωση του έργου. Κι'αν όλοι οι δρόμοι οδηγούν στη Ρώμη, η Ρώμη ποτέ δεν είναι η ίδια όταν επιστρέφεις από άλλο δρόμο κάθε φορά. Και όχι. Η διαδρομή είναι σημαντική αλλά ανώφελη αν δεν φτάσεις. Και μόνο προχωρόντας φτάνεις. Προχωρώ λοιπόν, μιλώντας, σιωπώντας, χαμογελώντας. Όπως έμαθα τόσο καιρό, κι'ας μην το συνειδητοποιούσα. Όπως αξίζει σ'έναν Αυτοκράτορα. Όπως αξίζει σε μένα...

Κάποιος παραπάνω...



Αθήνα... Έκανα αρκετά, είδα πολλά, άκουσα ακόμα παραπάνω, έμαθα... Σιώπησα... Ήθελα να πω πολλά... Σιώπησα... Θέλω να πω πολλά... Σιωπώ... Για πόσο δεν ξέρω... Ίσως άλλη φορά, σύντομα, αργότερα, ποτέ... Επέστρεψα... Κάτι παραπάνω... Κάποιος παραπάνω... Εγώ...

Πέμπτη 2 Ιουνίου 2011

Έρχομαι...



Όλα αρχίζουν και τελειώνουν σε σένα... Εγωιστικό. Ίσως έτσι ν'ακούγεται. Όμως αν δεν υπάρχεις εσύ δεν υπάρχουν οι άλλοι, δεν υπάρχει το εμείς. Ισχυρό 'εμείς' σημαίνει δύο ισχυρά 'εσύ', δηλαδή 'εγώ'. Ισχυρά εννοώντας υγιή και δυνατά, όχι μπρατσωμένα...

Διαβάζω Μπουσκάλια. Άλλοι λένε αυτοκτόνησε, άλλοι λένε πέθανε από καρδιακή προσβολή. Χάρηκα. Όχι επειδή πέθανε, ούτε γι'αυτά καθ'αυτά που διαβάζω, γνώσεις και συναισθήματα με άλλες λέξεις βαλμένα. Απλά ήρθε την κατάλληλη στιγμή. Τη στιγμή που κάποιος που μοιάζουμε αφάνταστα σε πάρα πολλά, ακόμα και στον τρόπο αντίδρασης ή χρήσης των λέξεων, ακόμα και στα θέματα που συνήθως αναπτύσουμε, έπρεπε να μου θυμίσει πως είναι ωραίο και συνάμα επιβάλλεται οι πλείστοι να σε 'απομακρύνουν' και να σε σχολιάζουν πίσω σου. Μέσα γράφει 'Μ'αρέσει που είμαι τρελλός. Όταν είσαι τρελλός οι άλλοι σ'αφήνουν στην ησυχία σου να κάνεις ότι θες'. Πόσο ωραία νοιώθω. Και περισσότερο χαίρομαι επειδή νοιώθω ωραία τις τελευταίες 3 βδομάδες, πριν αρχίζω τον Μπουσκάλια...

Είμαστε μια κοινωνία τηλεχειριζόμενη. Το κεφάλι μας είναι γεμάτο άχρηστες και επίφοβες πληροφορίες, οι οποίες μας καταστρέφουν πνευματικά, ψυχικά, ηθικά. Και με βάση αυτές και τη νοοτροπία που αναπτύξαμε διεκδικούμε το δίκηο μας. Διεκδικούμε τα κεκτημένα. Κεκτημένα τα οποία μας παραχωρήθηκαν, δεν τα αποκτήσαμε. Έχουμε μάθει να ζητιανεύουμε, να απαιτούμε, να περιμένουμε και να μην κάνουμε τίποτα παρά να διαμαρτυρόμαστε. Μα οι επαναστάσεις δεν έγιναν με πορείες και φωνές. Έγιναν με αίμα, θύματα, πράξεις ηρωισμού. Δεν καταλαμβαίνει κανείς πως το να φωνάζουμε μας κάνει κακό επειδή χάνουμε την όρεξη για αλλαγή, τον ενθουσιασμό για επανάσταση, την ικανότητα της δράσης. Όταν έπαψαν να διώκουν τους Χριστιανούς, γεννήθηκαν οι αιρέσεις. Όταν νικούσαμε γεννήθηκε η χλιδή κι'η φιλοδοξία κι'η ζήλεια και έφεραν την προδωσία. Βλέπεις, τόσο καιρό που είμασταν χορτάτοι δε μας ενδιέφερε αν μας εξαπατούσαν, μας έκλεβαν, μας εκμεταλλεύονταν. Τώρα ξύπνησε το δίκηο και η ηθική μέσα μας...

Στην Κλαυθμώνος Gay Parade 2011, αιτεία που ΟΛΑ τα ξενοδοχεία της Αθήνας είναι γεμάτα. Στο Σύνταγμα άδειες κατσαρόλες, άδεια στομάχια, άδειες τσέπες, άδειες καρδιές. Και γω στη μέση να περιφέρομαι, παρατηρώντας για άλλη μια φορά εκφράσεις, συναισθήματα, ζωή. Και αυτό είναι το ωραίο της ζωής. Οι ασχήμιες της. Γιατί αυτές σε κάνουν δυνατό, αυτές σε κάνουν να χρησιμοποιήσεις το δικαίωμα της επιλογής ως προς το πώς θα τη δεις, πώς θα αντιδράσεις, πώς θα συνεχίσεις, αν θα συνεχίσεις. Αυτές σου δίνουν την ευκαιρεία να χαρείς με τα καλά και να τα εκτιμήσεις. Αυτές σου δίνουν την ευκαιρεία ν'αγαπήσεις. Στο κάτω κάτω η ζωή υπήρχε πριν από σένα και θα υπάρχει και μετά από σένα. Και δε σου χρωστά τίποτα. Εσύ της χρωστάς. Είσαι ένα θαύμα δημιουργίας. Κάνε το θαύμα σου. Αγάπησε, ερωτεύσου, χαμογέλα, συγχώρεσε, αγωνίσου, ζήσε. Γιατί στο τέλος εσύ θα χαρείς ή θα μετανοιώσεις. Η ζωή θα χαμογελάσει, θα σ'αποχαιρετήσει και θα συνεχίσει...

Έρχομαι... Κι'αν δε με περιμένεις όπως περιμένω δεν πειράζει... Το όνειρο το έζησα ήδη... Και είναι τόσο όμορφο...