Between Mind & Heart (Μ'αρέσει και τ'αφήνω για τίτλο)

Περιγράφοντας κάτι από μένα είπα 'παίζω με ότι θηλυκό μ’αρέσει... Γυναίκες, μουσική, συγγραφή, φόρμουλα, βρώση κλπ.'. Δε λέω, μ'αρέσουν και άλλα γένη, όπως ο ύπνος για παράδειγμα, το χρήμα και σίγουρα κι'άλλα που δεν τα βάζει τώρα το μυαλό μου. Και μη διερωτάσαι γιατί τόσο σοβαρά πράγματα τα παίρνω σαν παιχνίδι. Στα σοβαρά παίρνω τα παιχνίδια μου. Θέλω να νικώ πάντα. Απλά δε με πειράζει αν χάσω μια παρτίδα. Κι'αυτό σχετικό είναι πάλι. Φαντάσου να χάσω μια παρτίδα με ας πούμε τη Μόνικα Μπελούτσι, λέμε τώρα, ή μια άγνωστη που στο τέλος ν'αποδειχθεί πως είναι ισάξιά της (και δεν εννοώ στην ομορφιά αλλά στη γοητεία)ή και καλύτερή της. Εν πάσει περιπτώσει, μαθαίνω απ'τα λάθη μου και συνεχίζω. Και ναι, υπάρχουν κάποιοι παίκτες που μ'αρέσει να παίζω συνέχεια μαζί τους. Όπως και άλλοι που μετά από μια δυο παρτίδες αποφασίζω πως δε μου κάνουν, ή αποφασίζουν πως δεν τους κάνω. Ή και αυτοί που θέλουν συνέχεια να παίζουμε και μάλιστα αποκλειστικά. Δε μπορούν νά'ναι κι'οι δυο τερματοφύλακες, ούτε κι'οι δυο επιθετικοί. Πρέπει να παίζουν όλες τις θέσεις. Και το σκορ να έχει διακύμανση. Και σίγουρα δε μπορείς να περιμένεις ένα παιχνίδι, όσο σοβαρό κι'αν είναι, να είναι αποκλειστικό, τη στιγμή μάλιστα που παίζεται την ώρα διαλείμματος απ'το παιχνίδι της ζωής. Άργησα να καταλάβω πως όλα τα σοβαρά στη ζωή, αγάπη, πόλεμος, επιβίωση, διαβίωση, και πολλά άλλα, είναι παιχνίδια. Νόμιζα πως τα παιχνίδια τελείωναν με την ενηλικίωση. Μετά κατάλαβα πως μέχρι τότε ήταν προθέρμανση για να ριχτούμε στο παιχνίδι. Δε λέω, μεγάλωσα κι'έχω να μάθω πολλά ακόμα μέσα σε λίγο χρόνο αλλά τουλάχιστο ξέρω πως θα είναι γεμάτη η ζωή μου μαθαίνοντας μέχρι το τέλος. Και διασκεδάζοντας. Με τα παιχνίδια, τις νίκες, τις ήττες αλλά κυρίως τους αντιπάλους ή/και συμπαίκτες. Γιατί όσο μόνος κι'αν μπορείς νά'σαι, που μπορείς και αυτό εξαρτάται απ'το πόσο δυνατός είσαι τελικά, στα παιχνίδια θες αντίπαλο. Και μάλιστα άριστο, για ν'ανεβάζει το επίπεδο. Και την ηδονή...