Ψώνιο...

Πλατεία, θέατρο, φώτα, χειροκροτήματα, φωνές, οργή, χαρά, γέλια, κλάμα... Ανάμικτα συναισθήματα, διαφορετικοί άνθρωποι, χαρακτήρες, συμπεριφορές, ίδιες βασικές ανάγκες, διαφορετικά όνειρα, επιθυμίες... Παραολυμπιακοί αγώνες, παράγκες, άνθρωποι στην πλατεία, άνθρωποι στην απεργία, άνθρωποι στην ανεργία, άνθρωποι σε διακοπές, άνθρωποι να παραπονιούνται επειδή δεν δουλεύουν κι'άλλοι επειδή δουλεύουν, άλλοι για τη δουλειά τους, άλλοι για το μισθό τους, άλλοι για τις συνθήκες, άλλοι για το φαγητό, άλλοι για τη γκόμενα...

Μου φαίνεται πως θα πρέπει να ξαναδιαβάσω την ιστορία του Ελληνικού Έθνους απ'την αρχή. Δε θυμάμαι βρε παιδί μου μετά τον Περικλή (αν και σ'αυτό πιστεύω έχουν συνεισφέρει περισσότερο ο Πεισίστρατος και ο Δράκοντας) πού και πώς μεγαλούργησε η Ελλάδα. Κάτι σκόρπια θυμάμαι, για κάποιους Έλληνες, Ελλαδίτες και μη, που έκαναν από μικρά μέχρι μεγάλα θαύματα, εντός και εκτός συνόρων, ενώ ο υπόλοιπος λαός, κάτι που επηρέασε και όλες τις μετέπειτα αυτοκρατορίες, το μόνο που ζητούσε ήταν άρτον και θεάματα. Νοιώθω πως όλοι οι Έλληνες που μεγαλούργησαν, για προσωπικό όφελος κυρίως, δίνοντας λίγη δόξα και στο Έθνος, το έκαναν είτε γράφοντας κανονικά τον Ελληνικό λαό είτε εκμεταλλευόμενοι κανονικά τον Ελληνικό λαό και δίνοντάς του έτσι, μαζί με τον άρτο που του τελείωνε, και το δικαίωμα να περηφανεύεται για τα επιτεύγματά τους. Σκέφτομαι ας πούμε πως ο Ελληνικός λαός ήταν ο μόνος λαός που είχε θεούς το ίδιο 'αδύναμους' και επιρρεπής στα πάθη τους όπως αυτός, με αρχηγό κάποιο που σκότωσε τον παιδοφάγο πατέρα του, πηδούσε ότι θηλυκό του γυάλιζε σπέρνοντας βλαστάρια εδώ κι'εκεί, αλλά είχε τη ζηλιάρα σύζυγό του κορώνα στο κεφάλι του, με θεό και γιορτές προς τιμήν του δοξάζοντας τα όργια, με τιμή και δόξα στις πόρνες ιέρειες των ναών, με τιμές και δόξες στους τεμπερχανάδες που έλεγαν κατά τα άλλα πολύ χρήσιμα πράγματα για τη ψυχή και το πνεύμα αλλά ήταν καθαρά για τους λίγους που είχαν άλλους στη δούλεψή τους και δεν ανησυχούσαν για τον άρτο τον επιούσιο, και που έμαθε να σκοτώνει, να φυλακίζει και να εξοστρακίζει όσους πρόσφεραν σ'αυτόν κάνοντας τόπο για τους επόμενους ευεργέτες του, αρεστούς στους υπόλοιπους...

Ποτέ δεν θα ξεχάσω το πώς το 'ή ταν ή επί τας' έγινε 'καλύτερα στους Τούρκους παρά στους Παπικούς', πώς η Ελληνική φιλοξενία χρησιμοποιήθηκε τόσο ευρέως σ'όλους τους ξένους, ακόμα και στον Όθωνα (από τότε φαινόταν το 'αφού δεν είναι ο δικός μου, παρά ο δικός σου καλύτερα άλλος') και τόσο ξεχάστηκε για τους 'Τούρκους' πρόσφυγες της Μικράς Ασίας που απλά μιλούσαν Ελληνικά. Ποτέ δεν θα ξεχάσω την Ελληνική ανδρεία στο έπος του 40 που συνεχίστηκε και μετά μιας και ο πόλεμος δεν κερδίθηκε από μας, στα βουνά της Ελλάδος μεταξύ μας, που το αρχαίο Ελληνικό Πνεύμα αντικαταστάθηκε απ'το βιβλίο κάποιου Μάρξ και με το πνεύμα κάποιων που δεν τους άρεσε ο Μαρξ επειδή δεν ήταν αυτοί στην ηγεσία και ο Μάρξ δε φορούσε Στέμμα και δεν ήταν Χριστιανός. Ποτέ δεν θα ξεχάσω πόσο χάρηκε ο Ελληνικός λαός όταν ανέλαβε η Χούντα και πόσο χάρηκε όταν έπεσε η Χούντα, πόσο χάρηκε όταν ανέλαβε ο Παπανδρέου και πόσο χάρηκε όταν έπεσε ο Παπανδρέου, μιας και έκανε το λάθος να χωρίσει τη μαμά του Γιωργάκη για τη γκόμενα (είπαμε, από αρχαιοτάτων χρόνων η γυναίκα μας είναι κορώνα στο κεφάλι μας, η γκόμενα είναι η καύλα μας και όποιος έχει και τα δυο είναι θεός, άσχετα αν η γυναίκα του πηδιέται και με τη γειτονιά ολόκληρη, αρκεί που δεν το ξέρουμε)...

Με λυπεί που ξεσηκωθήκαμε επειδή μας έκοψαν τα βοηθήματα και τις χορηγίες κι'όχι επειδή είναι άχρηστοι σαν πολιτικοί και άνθρωποι. Και μη μου πείτε πως δεν είναι έτσι. Και πριν 5 χρόνια, και πριν 10, και πριν 20 το ίδιο άχρηστοι ήταν, αλλά δεν κάναμε τίποτα. Και τους κατηγορούμε ότι έφαγαν από τα βοηθήματα που μας έδιναν οι ξένοι και αναγκάζονταν να δανείζονται για να μας βοηθούν, κάτι που θα έκαναν έτσι κι'αλλοιώς αφού και να μην τα έτρωγαν πάλι δεν αρκούσαν γι'αυτά που μας έδιναν. Όμως μέχρι σήμερα ήξερα πως βοήθημα και βοήθεια γενικά δίνεις στους αδύναμους και ανίκανους. Με το δικό μου μυαλό λοιπόν συμπεραίνω πως τόσο καιρό δεχόμασταν το γεγονός πως είμαστε ανίκανοι κι'αδύναμοι και δε φροντίζαμε γι'αυτό. Και τώρα απλά απαιτούμε να συνεχίσουν να μας βοηθούν γιατί συνεχίζουμε να είμαστε ανίκανοι. Θυμάμαι όταν είχα έρθει Αθήνα, περνώντας Σάββατο μετά τα μεσάνυχτα απ'το Σύνταγμα, εκεί που αναβίωνε η αρχαία αγορά, κάποιος που πήρε το λόγο είπε 'να κάψουμε 5ευρα, κι'όποιος δεν έχει να πάρει απ'αυτούς που έχουν'. Και διερωτούμαι τώρα εγώ ο βολεμένος, από ποιους και πώς θα πάρουν τα 5ευρα όσοι δεν έχουν, γιατί 5ευρα κι'όχι 50ευρα ή 500ευρα, και το κυριότερο γιατί να τα κάψουν και να μην πάνε ν'αγοράσουν προμήθειες για όλους αυτούς που δεν έχουν, αφού είναι πολλοί και τους ξέρουμε? Και αλήθεια, ποιος πολιτικός είπε πως έχει τον τρόπο ν'απαλλαγούμε απ'το μνημόνιο σύντομα και θα το κάνει? Ή, αν φύγουν αυτοί, ποιος ξέρουμε ότι αξίζει πράγματι να μπει στη θέση τους?

Μ'όλα αυτά λοιπόν και πολλά άλλα, έχω αρχίσει να μην ενδιαφέρομαι για τα κοινά. Στο κάτω κάτω και γω παιδί, γέννημα θρέμα αυτής της κοινωνίας είμαι. Και είδα πως το να ενδιαφέρεσαι γι'ανθρώπους που δεν ενδιαφέρονται για τον ίδιο τους τον εαυτό ως σύνολο μόνο να σε βλάψει μπορεί. Ναι, σίγουρα ανησυχώ για γνωστούς και φίλους, αλλά και γι'αγνώστους, που πράγματι δεν έχουν μπει στο λούκι της διαμαρτυρίας αλλά συνεχίζουν να είναι άνεργοι και να ψάχνουν δουλειά, δεν έχουν μπει στο λούκι της επαιτείας αλλά συνεχίζουν να υποφέρουν από αρρώστειες εδώ και χρόνια, αλλά ως εκεί. Και αυτή η σχετική αδιαφορία μου που εξελίσεται σιγά σιγά με βοηθά και προσωπικά να μην ενδιαφέρομαι για κουτσομπολιά, να μη θυμώνω, να μην αγχώνομαι, να μην απογοητεύομαι. Άρτον, θεάματα, ηδονές και πλέον προσωπική ανάπτυξη, όχι κατ'ανάγκη μ'αυτή τη σειρά πρωτεραιότητας. Εμπέδωσα το ότι κανείς δεν αλλάζει αν δεν το θέλει ή αν δεν έχει την ικανότητα γι'αυτό και ότι δεν είμαι ούτε ο Χριστός για να σώσω τον κόσμο ούτε η Μητέρα Τερέζα για να ασχολούμαι συνέχεια μ'αγαθοεργίες και να βοηθώ τους αδύναμους απ'το πρωί μέχρι το άλλο πρωί...

Προχθές δώσαμε και την τελευταία συναυλία. Πήγαμε αρκετά καλύτερα και πήγα πάρα πολύ καλύτερα. Και μετά από αρκετή αποχή απ'τα δρώμενα, 8 χρόνια από χορωδία και 2 χρόνια από μαθήματα φωνητικής, μετά την έντονη ανάμοιξη και πάλι, νοιώθω τελικά πως μπορώ να δηλώνω καλλιτέχνης. Μέτριος μεν, τόσο φωνητικά όσο και συγγραφικά, με κάποια περιθώρια βελτίωσης, αλλά τουλάχιστο με προσανατολισμένους ορίζοντες, και με δικαιολογία-στόχο για την υφιστάμενη δουλειά μου. Είναι προσωρινή. Σάλπαρα, ελπίζοντας χωρίς να σάλταρα, γι'αλλού. Τώρα φυσικά, εδώ που τα λέμε, κανείς πραγματικός καλλιτέχνης δεν είναι λίγο ή πολύ αλλοιώς, με κενά, κόμπλεξ, εμμονές, όλα αυτά κι'άλλα πολλά που τα χαρακτηρίζουμε 'ιδιομορφία'. Αλλά αν ήταν οι καλλιτέχνες νορμάλ, ή οι μεγάλοι επιστήμονες, τα μεγάλα κεφάλια και οι μεγάλες διάνοιες, τότε δεν θα γίνονταν ότι έγιναν. Θα τους έτρωγε το νορμάλιτυ του απλού λαού. Όχι, δε σημαίνει πως όποιος είναι 'ιδιόμορφος' είναι καλλιτέχνης, ή όποιος γράψει λίγες σελίδες, λίγους στίχους, λίγη μουσική, εκδωμένα ή μή, αυτόματα κατατάσσεται και στην κάστα των καλλιτεχνών. Ούτε μπορεί να το χρησιμοποιεί σαν δικαιολογία για τις μαλακιούλες του ή τις ιδιοτροπίες του. Αλλά αφού η κοινωνία τ'ανέχεται, κανένα πρόβλημα. Γιατί τελικά ακόμα και τα προβλήματα είναι στο μυαλό μας. Συνήθως κενά μετά απ'τη φυγή κάποιων, ατόμων και πραγμάτων, που θεωρούσαμε δεδομένα. Αλλοιώς όλοι, ή σχεδόν όλοι, θα περνούσαμε καλά. Και καλά περνάς όχι όταν περνάς όπως θες να περνάς, αλλά όταν περνάς όπως σ'αξίζει να περνάς και το αναγνωρίζεις πως άσχετα με τις ικανότητές σου, με βάση την προσπάθειά σου και τα έργα σου τόσο σ'αξίζει. Οι υπόλοιποι? Εκτός από ελάχιστους που πραγματικά δε μπορούν και χρειάζονται τη βοήθειά μας, ας πρόσεχαν. Είπαμε. Σ'αυτή την κοινωνία δεν κατακρίνουμε τις πράξεις, μόνο τους πράττοντες. Βλέπεις είμαστε ανθωποκεντρική κοινωνία. Κέντρο της εμείς...