Μου λείπεις... Εσύ...

'Μου λείπεις... Εσύ...'

Η λύπη φέρνει θυμό κι'ο θυμός λύπη. Γιατί και τα δυο είναι παράγωγα των δικών μας πράξεων, της δικής μας στάσης και συμπεριφοράς. Και το ένα έρχεται για να αντισταθμίσει το άλλο, προσπαθώντας να εξισορροπήσει και πάλι ο οργανισμός μας σ'αυτό που λέμε 'νόρμαλ'. Σ'αυτές τις περιπτώσεις καλό είναι να εκτονώνεσαι γρήγορα, πολύ γρήγορα και χωρίς να πληρώσει κανείς άλλος. Ακόμα κι'αν θεωρητικά φταίνε, μη ξεχνάς πως εσύ τους επέτρεψες να συμπεριφερθούν έτσι προς εσένα...

'Μου λείπεις... Εσύ...'

Η διαμαρτυρία είναι χαρακτηριστικό των ανεύθυνων και των ανίκανων. Ποτέ δεν παραπονιέσαι, ποτέ δεν διαμαρτύρεσαι. Διεκδικείς ότι σ'αξίζει, αν σ'αξίζει, και σου στερούν. Και σ'αξίζει ότι πάλεψες, ότι μόχθησες, ότι άξια απόκτησες ή προσπάθησες να αποκτήσεις, όχι ότι σου δώθηκε σα δώρο ή ελεημοσύνη. Ναι, ο Ελληνικός λαός δε δικαιούται να διαμαρτύρεται για τίποτα. Οι πλείστοι δεν ψήφισαν καν, πώς μπορούν να διαμαρτύρονται τώρα γι'αυτούς που τους άφησαν εν λευκώ να διαχειρίζονται το μέλλον τους? Και οι υπόλοιπο πώς δικαιούνται να διαμαρτύρονται όταν τόσα χρόνια τους επέτρεπαν να διαχειρίζονται τον τόπο και τον λαό μ'αυτόν τον τρόπο δείχνοντας πως είναι ευχαριστημένοι? Και όταν διαμαρτύρεσαι συνέχεια χαρίζεσαι στην απραξία. Δεν κάνεις απολύτως τίποτα παρά ζητάς, επαιτείς, εκλιπαρείς, απειλείς. Πές πως πέτυχες. Ύστερα?

'Μου λείπεις... Εσύ...'

Διαμαρτύρεσαι επειδή δεν έχεις τρόπο, ούτε δίκηο για να επιχειρήσεις και να πετύχεις αλλαγή. Κι'έτσι εκτονώνεσαι, μέχρι να σου ρίξουν λίγα ψίχουλα, να πεις 'πετύχαμε' ενώ μέσα σου θα λες 'καλά είναι κι'αυτά απ'το τίποτα' και να συνεχίσεις να είσαι τ'αρνί στη βοσκή που ήσουν. Αλλοιώς φυλάς την οργή απ'την αδικία που σού'χει γίνει, οργανώνεσαι και δρας. Δρας ήπια, ειρηνικά, δημοκρατικά, ουσιαστικά και επιτυχημένα. Οι επαίτες δεν ξέρουν να δρουν, μόνο να επαιτούν την χαμένη αξιοπρέπειά τους και το μόνο που παίρνουν είναι λίγη σημασία απ'αυτούς που πάντα κατηγορούν πως δεν αξίζουν όσο αυτοί. Κι'ας μην επαιτούν...

'Μου λείπεις... Εσύ...'

Στην αγάπη δε ζητάς ανταλλάγματα. Μόνο δίνεις. Και το αντάλλαγμά σου είναι η χαρά του άλλου. Ποτέ δεν ζητάς ν'αγαπηθείς το ίδιο, ποτέ δεν ζητάς ν'αγαπηθείς καν. Απλά δίνεις. Κι'αυτό σε κάνει ευτυχισμένο. Αν όχι τότε απλά ποτέ δεν αγάπησες...

'Μου λείπεις... Εσύ...'

Στον έρωτα δε ζητάς ανταλλάγματα. Μόνο παίρνεις. Παίρνεις επειδή έδωσες τον έρωτά σου, τον πάθο σου, το πάθος σου, εσένα, και ξύπνησες πάθος ατελείωτο, ένστικτα, ορμές, κορμιά, μυαλά, ψυχές. Κι'αυτό είναι το αντάλλαγμά σου. Η ολοκλήρωση. Ο οργασμός είναι ο ίδιος, είτε τελειώνοντας ένα πίνακα, είτε τελειώνοντας ένα τραγούδι, είτε τελειώνοντας ένα σώμα, τη γυναίκα, τη ψυχή της, το μυαλό της. Σου χαρίζει το είναι της επειδή της χάρισες τον έρωτά σου. Ναι, μια στιγμή διήρκησε αυτό. Μια στιγμή. Όσο η αιωνιότητα...

'Μου λείπεις... Εσύ...'

Τίποτα δε σ'ανήκει. Και τίποτα δε σου μένει. Τίποτα. Παρά μόνο όσα πολέμησες και κέρδισες με την αξία σου, χωρίς δόλο, χωρίς απάτες και κλεψιές. Τίποτα, παρά μόνο όση αγάπη χάρισες απλόχερα. Τίποτα παρά μόνο ο έρωτας που έχεις μέσα σου και χάρισες ολόψυχα παίρνοντας τους πιο απίστευτους οργασμούς που σου έδωσαν ότι και όποια τους τον χάρισες. Τίποτα... Παρά μόνο μια στιγμή... Η αιωνιότητα...

'Μου λείπεις... Εσύ...'

'Το ξέρω... Εγώ φρόντισα γι'αυτό... Και θα συνεχίσω να φροντίζω γι'αυτό... Μ'αρέσει να σου λείπω... Μόνο έτσι μου λείπεις κι'εσύ, έστω και λίγο, έστω και λιγότερο, ίσως και το ίδιο, ίσως και περισσότερο... Μόνο έτσι... Όταν σου λείπω...'