Σεξοφαγητό κι'άλλα συμβάντα...

Η συνταγή είναι θηλυκιά, όπως μια γυναίκα. Πρέπει νά'ναι απλή, με τ'αρωματικά της και τα καρυκεύματά της που να τονίζουν την ουσία της κι'όχι να την κρύβουν, αφήνοντάς σε να την απολαύσεις μ'όλες σου τις αισθήσεις, γεμίζοντας το υλικό κι'άϋλο είναι σου, χωρίς να νοιώθεις ότι δεν είσαι πλήρης αλλά και χωρίς να λες όχι γι'ακόμα λίγο. Και εννοείται, πρέπει νά'χει ταυτότητα, η οποία ν'αποκαλύπτει στοιχεία του καλλιτέχνη που την επιμελήθηκε, με τον ίδιο τρόπο, δηλαδή με αγάπη, έρωτα, τρυφέροτητα κι'αγριάδα που φροντίζεις μια γυναίκα η οποία με τη σειρά της εκθειάζει την προσωπικότητά σου με τη στάση και συμπεριφορά της.

Εύκολα μπορείς να συγκρίνεις ή/και να συνδυάσεις το φαγητό με το σεξ, μιας και αποτελούν την ευγενική πλευρά των δυο βασικών μας ενστίκτων, την επιβίωση και την αναπαραγωγή. Όπως λοιπόν δε μ'αρέσει τα προκαταρτικά νά'ναι περισσότερα απ'την καθ'αυτό πράξη, ή η προετοιμασία νά'ναι μεγαλύτερη, έτσι και στα φαγητά, δε μ'αρέσει το μαγείρεμα να παίρνει περισσότερο χρόνο απ'ότι χρειάζεσαι για να φας το φαγητό, είτε, ακόμη περισσότερο και χειρότερο, το στόλισμα για την παρουσίαση / σερβίρισμα του φαγητού να παίρνει περισσότερο χρόνο απ'το μαγείρεμα και τη βρώση του εδέσματος. Όσο για τη μέθοδο stew, του σιγανού και πολύωρου ψησίματος ενός φαγητού, κυρίως κρέατος, στην κατσαρόλα, ενώ η διαδικασία του να ετοιμάσεις το φαγητό για να μπει στην κατσαρόλα είναι πολύ πιο σύντομη, όπως και η βρώση του, που όμως αυτά τα δυο είναι περίπου ισόχρονα, δεν είναι αντίθετο της πιο πάνω δήλωσής μου μιας και εκτός του ότι μόνο του σιγοψήνεται για ώρα πολύ κι'εσύ απλώς ελέγχεις και διορθώνεις την ποσότητα του υγρού για να μην καεί αλλά δεν είσαι συνέχεια 'πάνω του' για να το ψήσεις, δεν διαφέρει απ'το να 'σιγοψήνεις' μια γυναίκα, μετά που έκανες την απαραίτητη προετοιμασία, για αρκετό χρόνο (όχι μήνες ή χρόνια), μέχρι νά'ναι έτοιμη ν'αλληλοαπολαυστείτε. Αυτό είναι τέχνη...

Σήμερα είχα ψιλοβοηθήσει μια φοιτήτρια να μεταφέρει κάτι κασόνια. Αφού μιλήσαμε και λίγο μου λέει 'Νά'στε καλά κύριε καθηγητά'. Κάπου εκεί ήρθαν και κάποιοι συμφοιτητές της και αφού είπαμε ακόμα μια δυο κουβέντες της λέω 'Ά, και δεν είμαι καθηγητής. Φοιτητής είμαι'. Της κρεμμάζεται το σαγόνι, μένει για λίγο άφωνη και μου λέει' Μπράβο σας. Χίλια μπράβο'. Κάπου εκεί περίμενα ν'ακούσω και το 'μπάρμπα'. Ευτυχώς κρατήθηκε και δεν τό'πε. :)

Πάντα έλεγα πως η εξουσία δεν φθείρει, ούτε διαφθείρει. Απλά οι διεφθαρμένοι εξουσιαστές, με την αίσθηση και την ψευδαίσθηση της εξουσίας δείχνουν το πραγματικό τους πρόσωπο. Κάτι που βλέπουμε καθημερινά στα δελτία ειδήσεων, κάτι που έβλεπα καθημερινά στη προηγούμενη δουλειά μου, κάτι που συνεχίζουν να βλέπουν και να βιώνουν καθημερινά οι παλιοί μου συνάδελφοι. Πάντα με ρωτάνε αν μετάνοιωσα που έφυγα και πάντα τους απαντώ πως μετάνοιωσα που δεν έφυγα 10 χρόνια πριν και το μόνο που μετριάζει αυτό είναι η πληθώρα γνωριμιών που έκανα αυτά τα 10 χρόνια. Κι'όσοι μου λένε πως είναι κρίμα που έφυγα το Φλεβάρη και δεν άντεξα μέχρι το Μάη για να πάρω γερή αποζημείωση πάντα τους λέω πως αν δεν έφευγα (και ήδη είχα αργήσει επειδή απ'το Δεκέμβρη είχα ετοιμάσει επιστολή παραίτησης), πάλι μάλλον δεν θά'παιρνα αποζημείωση επειδή μάλλον θά'μουνα είτε στο χώμα είτε στη φυλακή. Και με τις ιστορίες που ακούω απ'τους παλιούς μου συναδέλφους μ'αυτά και γι'αυτούς που βιώνουν τώρα, τόσο πολύ έχουν αποθρασυνθεί οι θρασύδειλοι που τους εξουσιάζουν, που πλέον είμαι σίγουρος πως το χώμα κι'αν το γλύτωνα, τη φυλακή με τίποτα. Εκείνο όμως που μαραζώνω είναι το πως αν έμενα θά'χαν τουλάχιστο και μια φωνή υπέρ τους οι εναπομείναντες φίλοι και συναδέλφοι κι'ένα φανερό εχθρό κι'αντίπαλο στην ανηθικότητά τους οι εξουσιαστές τους, μιας και η συντεχνία αποδείκτηκε πως μόνο για τη συνδρομή και τις καρέκλες ενδιαφέρεται, οι πλείστοι τουλάχιστο. Τώρα τίποτα. Ευτυχώς, όπως τους έλεγα πάντα, η κόλαση είναι τεράστια και μας χωράει όλους. Κι'εκεί δεν θα γλυτώσουν από μένα. Γι'αυτούς θά'μαι χειρότερος κι'απ'την ίδια την κόλαση.

Έχω φίλη την Penelope Cruz. Σήμερα κλείνει τα 43. Θυμήθηκα τον άντρα της, τον Javier Bardem που έπαιζε τον δολοφόνο σε μια ταινία. Κρίμα είναι να πάει φυλακή σκοτώνοντάς με και να την αφήσει μόνη. Της έστειλα ευχές στα Ελληνικά για να μη μπορεί να τα διαβάσει εκείνος. Εκείνη υποψιάζομαι πως τόσο καιρό φίλη μου έμαθε Ελληνικά για να μπορεί να με διαβάσει. :P

Αρκετά για σήμερα... Καληνύχτα μας...

Παράπονα...

Όλοι κατηγορούμε το κατεστημένο και την κοινωνία. Αλλά κανείς μας δεν κάνει κάτι για να τ'αλλάξει. Ούτε καν για να ζήσει διαφορετικά, αφού ακόμα και οι 'διαφορετικοί' ζουν με βάσει τις προσταγές για διαφορετικότητα της ίδιας κοινωνίας και του ίδιου κατεστημένου. Με λίγα λόγια, όσοι παραπονιόμαστε για την κοινωνία και το κατεστημένο απλά είμαστε όλοι αυτοί που προσπαθήσαμε να εφαρμόσουμε τις νόρμες της για να γίνουμε επιτυχημένοι αλλά δεν τα καταφέραμε. Παραπονιούνται μόνο οι μικροί κι'οι αποτυχημένοι. Εσύ? Καληνύχτα μας...

Δυστυχώς...

Δυστυχώς υπάρχουν και δυστυχισμένοι άνθρωποι σ'αυτόν τον κόσμο. Και το χειρότερο είναι πως υπάρχουν και άνθρωποι που κάνουν τους άλλους δυστυχισμένους, έμμεσα ή άμεσα. Και είναι ευλογία να μπορείς να γλυτώσεις απ'αυτούς, ακόμη κι'αν δεν καταφέρνουν να σε κάνουν δυστυχισμένο, πράγμα που τους μανιάζει περισσότερο. Κάπως έτσι θα νοιώθεις και στην κόλαση νομίζω. Γιατί μόνο με τη βοήθεια και τη φώτιση του Θεού μπορείς να γλυτώσεις απ'αυτούς. Σίγουρα πριν την Ανάσταση πρέπει να φτάσεις στον Γολγοθά και να σταυρωθείς, αλλά αν δεν σ'αξίζει η Ανάσταση δεν θ'αναστηθείς. (Σκέψεις από ένα παρελθόν δικό μου που παρά τις προειδοποιήσεις μου και τις νουθεσίες μου έγινε παρών για αρκετούς. Ελπίζω ο Θεός να τους βοηθήσει και να τους φωτίσει όπως εμένα).

Σήμερον κρεμάται επί ξύλου κι'ας παίζουν κάποιοι ζάρια...

Απ'τις πιο συνταρακτικές στιγμές της ζωής μου. Κάθε φορά. Κάθε χρόνο. Είναι η στιγμή που καταλαβαίνω αν έμεινε έστω και κάτι ανθρώπινο μέσα μου ή όχι. Και μετά διερωτούμαι ποιος είμαι? Ο αστός που έριχνε βάϊα και μετά φώναζε 'σταυροθήτω'? Ο στρατιώτης που φτύνει και κτυπά? Ο στρατιώτης που έφτιαξε το αγκάθινο στεφάνι? Ο στρατιώτης που παίζει στα ζάρια τα ιμάτιά Του? Ή ο απαθής θεατής που σ'όλα αυτά κοιτούσε σιωπηλός μεν, αδιάφορος δε? Εσύ? Καλή Ανάσταση...

Ψύχρα...

Στην παλιά μου δουλειά μου τα είχαν πρήξει με τον επαγγελματισμό θεωρώντας υποθέτω πως το να βοηθάς τους πελάτες σου ή και τους μη πελάτες σου για το σωστό και το συμφέρον τους κι'όχι δουλεύοντας εναντίον τους, απ'τη στιγμή μάλιστα που δεν ζήμιωνες την εταιρεία σου, ήταν αντιεπαγγελματικό. Υποθέτω πως το ίδιο συμβαίνει και σε όλες τις υπόλοιπες εταιρείες, μιας και σήμερα έπεσα για ακόμα μια φορά θύμα του ίδιου επαγγελματισμού που εγώ δεν τηρούσα, θυμίζοντάς μου παλιές καλές εποχές. Ναι, ο υπάλληλος που με εξυπηρέτησε συμπεριφέρθηκε άψογα μεν, ψυχρά επαγγελματικά δε, αφήνοντας κατά μέρος τις ανθρώπινες ή/και φιλικές ευαισθησίες. Κι'ήταν ο δεύτερος υπάλληλος της ίδιας εταιρείας μέσα σε λίγες μέρες που μου συμπεριφέρθηκε το ίδιο άψογα μεν, ψυχρά επαγγελματικά δε. Από μικρός έχω μάθει να πληρώνω τα λάθη μου, κάποτε και πιο ακριβά απ'όσο αξίζουν, αλλά μ'αρέσει γιατί τουλάχιστο νοιώθω ωραία με μένα, αν και κάποιες φορές θυμώνω άγρια με μένα για κάποια ηλίθια λάθη που κάνω. Και σήμερα πλήρωσα μέσω του ψυχρού επαγγελματισμού του υπαλλήλου ακόμα μια ηλιθιότητά μου. Όμως ταυτόχρονα με έκανε να νοιώσω ακόμα πιο όμορφα μιας και αυτό που μου συνέβη είναι κάτι που ποτέ δεν θα έκανα εγώ σε πελάτη, γνωστό ή άγνωστό μου, αν βρισκόμουνα στη θέση του, όπως και ποτέ δεν το έχω κάνει ευρισκόμενος σε παρόμοια θέση τόσα χρόνια πριν. Αν μη τι άλλο, τα ηλίθια λάθη μου (για τα υπόλοιπα δεν το συζητώ, σπανιότατα δεν τα απολαμβάνω) με κάνουν να χαμογελώ κοιτάζοντας στον καθρέφτη και να λέω στον εαυτό μου 'Άχ ρε μαλάκα, ποτέ δεν θ'αλλάξεις... Ευτυχώς...'. :)