Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου

Κυριακή 31 Ιουλίου 2011

Πυξ Λαξ-You Get in Love



Κάποιες στιγμές φυσάει ωραία. Κι'ας καίει ο ήλιος. Όμορφη Κυριακή. Όπως και το χθεσινό Σάββατο. Καλή συνέχεια. :)

Σάββατο 30 Ιουλίου 2011

Εγώ είμαι αυτός...



Σάββατο... Παραλία, καφεδάκι, διακοπές. Σε λίγο formula, απόψε Πυξ Λαξ, Μεξικάνικα, χαλαρά. Λογική, ευαισθησία, ερωτισμός, ηδονή, πόνος, χαρά. Όλα ταιριάζουν κι'όλα συνδέονται. Ακόμα και τα ασύνδετα, τ'ακαταλίβιστικα. Μπορώ ν'αλλάξω τον κόσμο. Από ποια ταινεία νά'σαι? Ο κόσμος είναι ωραίος. Γιατί να τον αλλάξω? Λάθος σκέψη άρα και λάθος ζωή. Ο καθ'ένας με τη σκέψη του προχωρά, συμπεριφέρεται και ζει. Αν πιστεύεις πως ο κόσμος είναι άσχημος τότε είναι και του συμπεριφέρεσαι άσχημα. Αν πιστεύεις πως είναι άδικος είναι και τους συμπεριφέρεσαι άσχημα. Αν είναι ωραίος? Αν ο πόνος είναι απαραίτητος? Αν αποφασίσεις πως δεν θες ν'αλλάξεις τίποτα, παρά μόνο να περνάς όμορφα μαζί με τους γύρω σου άρα θα περνάνε κι'εκείνοι? Αν αποφασίσεις πως όποιος δεν σε θέλει εκείνος χάνει, όποιος δεν σου ταιριάζει δεν έγινε και τίποτα, όποιος σ'αξίζει και τ'αξίζεις θα είναι πάντα κοντά σου, πως τίποτα δε σ'ανήκει και τίποτα δεν απαιτείς παρά μόνο κερδίζεις ότι σ'αξίζει απλά για να το απολαύσεις, όχι για να το φυλακίσεις και να το καταδικάσεις σ'αχρησία όπως τ'αηδόνι τ'άλλου Αυτοκράτορα απ'τα παραμύθια? Αν νοιώθεις δυνατός, ανίκητος, ανυπέρβλητος, πως κανείς δε μπορεί να σου κάνει κακό αν δεν τον αφήσεις, πως κανείς δεν είναι κακός απλά φοβιτσιάρης κι'αδύναμος? Ο κόσμος είναι ωραίος, η ζωή είναι ωραία, εσύ είσαι ωραία κι'εγώ είμαι εδώ τώρα. Αύριο? Ποιος ξέρει. Μάλλον όχι. Αλλά το τώρα πάντα θα σου ανήκει. Θά'ναι το χθες του κάθε τώρα σου αύριο. Άρα θα υπάρχω κάπου. Στη σκέψη σου, στην καρδιά σου, κομμάτι δικό σου...

Σάββατο... Μίλα μου... Εγώ είμαι αυτός...

Τετάρτη 27 Ιουλίου 2011

Ηρεμία...

Πολύ ήσυχη η νύχτα απόψε. Παράξενα ήσυχη. Απροσδιόριστα ήσυχη. Και γω το ίδιο ήρεμος. Παρά τα διάφορα που μου συμβαίνουν απ'την Κυριακή και που θεωρητικά θά'πρεπε να με αναστατώσουν. Το σύμπαν φαίνεται εφαρμόζει σωστά τα συνομωτικά υπέρ μου. Παρά τις μικροατασθαλίες. Στο κάτω κάτω εκείνο ξέρει κάτι περισσότερο από μένα, για μένα. Φαίνεται πως η μαγεία δουλεύει. Καληνύχτα...

Τρίτη 26 Ιουλίου 2011

Εγώ είμαι...

Λατρεύω το ηλιοβασίλεμα. Και την ανατολή. Πιστεύω και αυτά με λατρεύουν. Αλλοιώς δεν θα μου έδιναν τόση μαγεία κάθε φορά που μ'αντικρύζουν να τα κοιτάω σαν κοιμωμένες καλλονές. Ναι, και τις γυναίκες τις λατρεύω όταν κοιμούνται. Είναι τόσο αγνές, τόσο αγγελικές εκείνη τη στιγμή. Κι'ας τις λατρεύω και σε άλλες στιγμές, ανομολόγητες σ'αυτό το ποστ αλλά πολυπεριγραφόμενες σε προηγούμενα, και επόμενα μάλλον. Και φυσικά εννοείται λατρεύω τις αστροφεγγιές, τις πανσελήνους αλλά και τις εκλείψεις. Όπως και τις μοναχικές στιγμές σε βουνίσιες στροφές με τη μηχανή μου και τη μυρωδιά του πεύκου να με μεθάει, ή τις πολύβουες στιγμές σε κέντρα πόλεων, καταστημάτων, αεροδρομίων, παρατηρώντας χιλιάδες βλέμματα και εκφράσεις να περνάνε. Και αλοίμονο να μη λάτρευα τη θάλασσα όταν ουρλιάζει το πάθος το χειμώνα ή ψιθυρίζει τον έρωτα το καλοκαίρι. Λατρεύω ένα άγγιγμα, ένα χάδι, ένα φιλί. Λατρεύω το βλέμμα της, της οποιασδήποτε της, μετά από ένα άγγιγμά μου, ένα χάδι μου, ένα φιλί μου. Και νοιώθω το αίμα να κυκλοφορεί γρήγορα στο κορμί της, βλέπω το στήθος της ν'ανεβοκατεβαίνει ακόμα πιο γρήγορα, ακούω την ανάσα της γρήγορη και κάτι να μου φωνάζει 'έλα, τώρα' ενώ απομακρύνεται. Ξέρεις, κάποτε η κατάκτηση φαίνεται απ'την άμεση φυγή, σημάδι απόλυτης κυριαρχίας και φόβου για πλήρη υποδούλωση...

Λατρεύω και πολλά άλλα πράγματα. Τη μυρωδιά των λουλουδιών, τα χρώματα των κάμπων, τα κελαηδήματα των πουλιών. Γενικά ότι μου ξυπνά αισθήματα και συναισθήματα ευχάριστα, ηδονιστικά. Λένε πως είναι λόγω του ζωδίου μου. Λένε πως είμαι ρομαντικός. Λένε διάφορα. Και μετά διερωτούνται πώς γίνεται να είμαι ρομαντικός ενώ αρκετές φορές είμαι ρεμάλι, κάφρος, κυνικός, αισχρός και διάφορα άλλα. Και πετυχαίνουν κάποιες φορές να με βάλουν στο τρυπάκι να διερωτηθώ κι'εγώ. Και ευτυχώς πάντα βγαίνω απ'την ίδια έξοδο. Απλά μπορώ. Όπως κι'άλλοι ίσως να μπορούν αλλά να μην τολμούν, ή να φοβούνται το μετά. Και χαμογελώ και συνεχίζω. Ν'αφήνομαι πότε στο συναίσθημα, πότε στο ένστικτο, πότε στο μυαλό. Το κορμί απλά είναι δούλος και των τριών. Με ελάχιστα δικαιώματα και πάμπολλες υποχρεώσεις, έχοντας όμως την απόλυτη κυριαρχία στην ικανοποίηση όλων, όντας οδηγός του συναισθήματος μέσα απ'τις αισθήσεις και τη χρήση του...

Λένε πως έχω τον τρόπο να αγγίζω βαθειά, ν'αγγίζω εκεί που πρέπει, να βρίσκω τις σωστές βίδες, τα σωστά κουμπιά και γενικά να ενεργοποιώ στο φουλ σκέψεις και συναισθήματα, αρνητικά ή θετικά. Να μ'αγαπούν ή να με μισούν εν ριπή οφθαλμού. Εξ'ου και το 'καταιγίδα'. Λένε πως χωρίς να το καταλάβουν με εμπιστεύονται πλήρως, πως ενώ συμπεριφέρομαι όπως δεν τους αρέσει εντούτοις κάτι τους κάνει να μένουν, το ίδιο υποθέτω που τους κάνει να φεύγουν...

Ξέρεις όμως, ανεξάρτητα απ'το ποιος είμαι, τι κάνω και κυρίως πώς είμαι, ότι λατρεύω συνεχίζει να υπάρχει, να συμβαίνει. Και όχι μόνο για μένα. Γι'αυτό αφήνομαι στη στιγμή, δεν σκέφτομαι το μετά, το αύριο. Αφήνομαι σε κάθε τι που λατρεύω απλά για να νοιώθω το συναίσθημα που μ'αρέσει. Απλά ξέρω απ'την αρχή πως δεν θα διαρκέσει. Μετά το ηλιοβασίλεμα το σκοτάδι, μετά την ανατολή ο καύσωνας. Όμως θέλω να ζω τη μαγεία, την ηδονή. Κι'επειδή ξέρω πως θα τελειώσει, ξέρω πως ίσως νά'ναι κι'η τελευταία, τ'απολαμβάνω περισσότερο...

Αυτό προσφέρει η γνώση. Την πλήρη απόλαυση. Ξέρω πως ο άλλος είναι όπως τον έχω στο μυαλό μου γιατί απλά δεν τον ξέρω και δε μπορώ να τον δω αλλοιώς αφού τα κριτήριά μου είμαι εγώ. Ξέρω πως το κάθε πράγμα είναι όπως το βλέπω γιατί απλά ακόμα κι'αν δεν είναι έτσι δε μπορώ, δεν ξέρω να το δω διαφορετικά. Γιατί λοιπόν να βάλω μαύρο στον πίνακα της μορφής της, στο σχήμα του, και να μην τον γεμίσω με έντονα αισθησιακά χρώματα? Γιατί λοιπόν να μην το απολαύσω, να μην την απολαύσω τώρα? Γιατί να σκέφτομαι το αύριο και να με φοβίζει, ή να ονειρεύομαι κάτι που θα ελπίζω να συμβεί και μετά να απογοητεύομαι επειδή δεν συνέβη? Γιατί να μη ζω το τώρα τώρα? Ναι, κάνω σχέδια και όνειρα για το αύριο, απλά για να 'διακοσμώ' το τώρα μου, όχι για να ζω για το αύριο. Και το μεγαλύτερο όνειρο, το πιο μεγαλεπήβολο σχέδιο? Το τώρα να είναι η πιο ευχάριστη ανάμνηση του αύριο, είτε ενώ θα επαναλαμβάνεται τότε, είτε όταν θα είναι ήδη παρελθόν...

Πάλι μπερδεμένα τα λέω έ? Δεν πειράζει, πάρε μια ανάσα, κλείσε τα μάτια και ξέχασε ότι διάβασες. Σκέψου κάτι που σε κάνει να νοιώθεις ευχάριστα και φρόντισε αύριο να το κάνεις, να το έχεις, να το ζεις. Μη φοβάσαι. Κι'αν χάσεις τουλάχιστο δεν θα έχεις χάσει χρόνο για το επόμενο όνειρο. Έχεις μια ανατολή κι'ένα ηλιοβασίλεμα μέχρι τότε. Πάρε τη μαγεία που σου προσφέρουν και ντύσε τις στιγμές σου. Κι'αν προσέξεις κάποιον ανάμεσα στα χρώματα που ζωγραφίζουν για λίγο τον ουρανό, μη φοβηθείς. Εγώ είμαι και παίζω με τα χρώματα και τη μαγεία. Γιατί? Επειδή μ'αρέσει και μπορώ να το κάνω. Όπως και συ...

Melodramma

Στην αγάπη τα δίνεις όλα λένε. Λογικό, αυτό σημαίνει 'Αγαπώ'. Στον έρωτα? Το ίδιο λένε. Λογικό ακούγεται. Όχι, δεν θα αναλύσω και πάλι τι είναι αγάπη και τι έρωτας. Αρκετές φορές το έκανα ήδη και δε νομίζω να συμφωνεί κανείς μαζί μου. Σκέψου όμως κάτι. Σε δίδαξε κάποιος πώς αισθάνεσαι όταν αγαπάς? Όταν είσαι ερωτευμένος? Όχι μάλλον. Όμως σ'αρέσει να είσαι. Ή μήπως σ'αρέσει να είναι μαζί σου? Εν πάσει περιπτώσει θα μου πεις 'ούτε τον πόνο μας τον δίδαξε κανείς αλλά τον μάθαμε'. Και έχεις δίκηο. Την αγάπη την έμαθες? Τον έρωτα? Ναι? Όμορφα, ευγενικά συναισθήματα που συνοδεύονται από αντίστοιχες πράξεις, ναι? Τότε ο πόνος που τα συνοδεύει τι θέση έχει σε ευγενικά αισθήματα? Πάει πακέτο? Τότε γιατί προσπαθείς να τα διαχωρίσεις? Γιατί δεν αφήνεσαι αφού ξέρεις την πορεία και τον κύκλο που θα κάνει? Αν έτσι τό'μαθες, κι'έτσι τό'μαθαν όλοι, γιατί προσπαθείς να τ'αλλάξεις? Μήπως προσπαθείς τελικά να μάθεις τι είναι αγάπη, απλά συνέχεια κάνεις λάθος κινήσεις?

Ας πάρουμε ένα ευτυχισμένο ζευγάρι. Είναι ερωτευμένοι μεταξύ τους και αγαπάνε ο ένας τον άλλο, ναι? Τι σημαίνει αυτό? Πως θυσιάζει τη ζωή του ο ένας για τον άλλο? Λογικά ναι. Αλλά σε πιο καθημερινές φάσεις σκέφτεται ο ένας τον άλλο, τηλεφωνούνται για μια κουβέντα, βγαίνουν μαζί, μιλάνε, γελάνε, πηδιούνται. Όχι? Οι ερωτευμένοι δεν πηδιούνται? Κάνουν έρωτα? Ο.Κ. Κάνουν έρωτα. Όλα ανέμελα έ? Αυτό είναι αγάπη και έρωτας έ? Υπάρχουν κι'άλλα? Ο.Κ. Κι'όλα τα άλλα.

Και οι δύο λοιπόν νοιώθουν ωραία. Μέχρι που κάτι πάει στραβά. Τότε ο ένας νοιώθει πως ο άλλος δεν τον αγαπά, τον απατά, τον κοροϊδεύει, πως αυτός θυσίασε τα πάντα κι'ο άλλος τίποτα, αρχίζουν οι θυμοί, οι ζήλιες, οι διαφωνίες, τα ξενοπηδήματα. Ναι, εδώ είναι πήδημα. Εκτός αν πέρασαν αρκετά χρόνια μαζί και ξαναερωτεύτηκαν με άλλους, ναι? Εν πάσει περιπτώσει. Παύεις ν'αγαπάς τον άλλο επειδή νοιώθεις πως δεν σ'αγαπά? Παύεις νά'σαι ερωτευμένη/ος επειδή νοιώθεις πως δεν σου προσφέρει τίποτα πλέον, άρα δεν παίρνεις? Και καλά κάνεις. Όμως έτσι δε σημαίνει πως τον/την αγάπησες κι'ερωτεύτηκες όχι γι'αυτό που ήταν αλλά γι'αυτό που ήθελες να πάρεις? Και δεν του/της πρόσφερες επειδή το ήθελες από αγάπη αλλά επειδή ήθελες αντάλαγμα? Κι'ας υποθέσουμε πως το αντάλλαγμά σου στον έρωτα ήταν ο οργασμός. Στην αγάπη? Και τώρα? Τι? Δεν τον ήξερες καλά? Τότε πώς αγάπησες κάποιον/α που δεν ήξερες? Μήπως απλά ένοιωσες ωραία επειδή σε είχε ανάγκη? Ή μήπως εσύ είχες ανάγκη ένα χάδι, ένα φιλί, μια αγκαλιά, ένα πήδημα, ή έστω να νοιώσεις πως αξίζεις και συ βρε παιδί μου συντροφιά, όχι μόνο τα κωλόπαιδα κι'οι τσούλες.

Όχι, δεν θα το συνεχίσω. Όμως να ξέρεις. Για ν'αγαπήσεις πρέπει ν'αγαπηθείς πολύ, πρώτα απ'τους δικούς σου, πράγμα σπάνιο σήμερα, και μετά από σένα. Κι'όταν αγαπήσεις ότι είσαι, όποιος/α είσαι, τότε θα αγαπήσεις και θα ερωτευτείς αληθινά. Γιατί ελκύεις ότι είσαι. Κι'αν νοιώθεις ωραία με σένα και νοιώθεις πως αξίζεις τότε θα ελκύσεις ότι αξίζει. Έτσι κι'αλλοιώς ελκύεις πάντα ότι αξίζεις. Και είναι κρίμα ν'αξίζεις και να το αρνείσαι ή να μην το ξέρεις. Οι ατέλειες δε διορθώνονται, πάντα. Και τότε αφήνεσαι ν'απολαύσεις. Και ναι, στον έρωτα χωράει το πήδημα. Στο κάτω κάτω αυτό που μπορούν να ταιριάξουν καλύτερα οι άνθρωποι είναι στον πόνο για να κλαίνε μαζί, στα κενά για να καταστρέφονται μαζί και στο πήδημα για να απολαμβάνουν μαζί. Στα μυαλά σχεδόν ποτέ. Είναι κι'ανιαρό συν τοις άλλοις. Και η αγάπη, ο έρωτας και το πήδημα δεν ζουν στην ανοία. Ούτε στην προσποίηση, ειδικά το τελευταίο. Γι'αυτό οι γυναίκες μη γίνεστε νοσοκόμες σε πληγωμένους αντρικούς εγωισμούς και οι άντρε μη γίνεστε προστάτες σακατεμένων αυτοπεποιθήσεων γυναικών για να καλύψετε τις ανάγκες σας. Γιατρευτείτε πρώτα εσείς. Και μετά αγαπήστε. Και θα πετύχει. Και η αγάπη, και ο έρωτας και ειδικά το πήδημα...


Δευτέρα 25 Ιουλίου 2011

Tremo E T'Amo Andrea Bocelli

Μέχρι τις επόμενες έχουμε πολλά...

Κάποιες φορές νοιώθω να επαναλαμβάνομαι στα ποστ μου. Μάλλον αρκετές θά'λεγα. Απ'την άλλη όμως και η ίδια η ζωή δεν επαναλαμβάνεται? Οι ώρες, οι μέρες, οι μήνες, τα χρόνια, τα λάθη, τα πάθη. Απλά αλλάζεις εικόνες, ανθρώπους στη ζωή σου, μέρη, αλλά το συναίσθημα το ίδιο. Ίσως πιο έντονο, ίσως πιο ξεθωριασμένο, αλλά το ίδιο. Όπως και οι διακοπές, όπως και οι επιστροφές...

Χαλαρά στις διακοπές, χωρίς να προσέχεις διατροφή, άσκηση, ξύπνημα, ύπνο, να κοιτάς αδιάκριτα τα 'τυχαία' σκυψίματα ή ανέμελα ανοίγματα ποδιών των γυναικών μέχρι ίσως 60, ίσως λέω (απ'εκεί και πέρα δε λέω γιατί δε μπορούνε έτσι κι'αλλοιώς), με τα δίχρωμα μαγιό μαλακού υφάσματος, αφήνοντας ευδιάκριτα σχηματισμένα απόκρυφα σημεία στη θέα των ματιών σου, κάνοντάς σε να χαμογελάς όχι επειδή χορταίνεις απ'τον απαγορευμένο καρπό (ειδικά αν είσαι παντρεμένος) αλλά επειδή είσαι τόσο χαλαρός που λες 'ακόμα κι'αν με παρακαλέσεις μ'αυτό το ωραίο απόκρυφο αρνούμαι λόγω βαρεμάρας και διακοπών (είπαμε, διακοπές σε όλα άρα και στις προκλήσεις)' (κάτι πρέπει νά'χω πάθει και είμαι τόσο ευγενικός - δηλαδή δεν είμαι χύμα στο κύμα - απόψε κι'ελπίζω να μου περάσει σύντομα).

Κι'επιστρέφεις, όχι μόνο σ'αυτά που άφησες διακόπτοντας για να συνεχίσεις επιστρέφοντας, όχι μόνο σ'αυτά που άφησες πίσω για άλλη φορά, αλλοιώς εκκρεμότητες, που τώρα ξέρεις πως είναι πολλές κι'ας ξεγελιόσουνα κάθε φορά που άφηνες μια μια πίσω, αλλά και σε καινούρια πράγματα που είτε αποφάσισες να ξεκινήσεις είτε αποφάσισαν να σου παρουσιαστούν για να τα ξεκινήσεις.

Ανάβω το τελευταίο τσιγάρο των διακοπών. Επόμενες τον Σεπτέμβρη. Μέχρι τότε πολλά. Κάποια χαλαρά, κάποια έντονα, κάποια απρόβλεπτα, κάποια προκλητικά... Μμμμ... Αυτό μ'αρέσει...

Κυριακή 24 Ιουλίου 2011

Am I back?

Πάντα διερωτούμαι και μάλλον θα διερωτούμαι για πάντα. Οι καλλιτέχνες, ότι κι'αν είναι αυτοί, τραγουδιστές, συνθέτες, ζωγράφοι, συγγραφείς, ποιητές κλπ, γίνονται σπουδαίοι λόγω περίσσιου και τεράστιου ταλέντου ή λόγω τεράστιων κενών και προβλημάτων στην ψυχοσύνθεσή τους και στην πνευματικότητά τους? Μάλλον συνδυασμός (αλλοιώς δεν εξηγείται γιατί όλοι σχεδόν οι μεγάλοι καλλιτέχνες είναι προβληματικά άτομα ενώ όλα τα προβληματικά άτομα δεν είναι καλλιτέχνες, εξαιρώντας απ'την κατηγορία τους κατ'επιλογήν βλάκες).

Υ.Γ. Πέρασα πάρα πολύ ωραία. Λέω να το συνεχίσω νοητικά (τουτέστιν ονειροπολώντας και απέχοντας κάπως απ'τα κοινά. Τι λέτε?)...

Κυριακή 17 Ιουλίου 2011

Διακοπές μέρος 1ο

Αλήθεια, πότε πραγματικά ζεις έντονη ζωή, όταν κάνεις πολλά και διαφορετικά πράγματα μέσα σε μια μέρα, βδομάδα, μήνα, χρόνο, ή όταν αλλάζεις συνεχώς διάθεση απ'τις εμπειρίες της ημέρας? Δεν ξέρω, αλλά στην ουσία δε μ'ενδιαφέρει. Απ'τη στιγμή που ότι κάνεις ή συμβαίνει μέσα σε μια μέρα, απ'το να ραχατεύεις στον καναπέ μέχρι το να ταξιδεύεις με ωτοστοπ, σε ευχαριστεί και είναι ενδιαφέρον για σένα, τότε ζεις, υπάρχεις. Πόσο μάλλον όταν μέσα σε μια μέρα γνωρίζεις νέους ανθρώπους, επικοινωνείς με παλιούς και όλοι σ'αγγίζουν με διαφορετικό συναίσθημα. Και έντονο. Και το μαγικό είναι πως κάθε φορά που αλλάζει το συναίσθημα αλλάζει και ο τρόπος που βλέπεις κάθε προηγούμενη περίπτωση της ίδιας μέρας, με το συναίσθημά της να ... χρωματίζεται...

Παρατηρώντας τους ανθρώπους βγάζεις συμπεράσματα για σένα και την κοινωνία. Όπως επίσης σου γεννιούνται ή ξαναγεννιούνται ερωτήματα διαφόρων ειδών και ποιοτήτων, ευρέως φάσματος. Όπως το τι σημαίνει επιτυχημένος, αν μια υπερευφυής γυναίκα προτιμά μια συντροφιά για να μιλά και να την καταλαμβαίνουν απ'τη συντροφιά ενός άντρα με ερωτικές προθέσεις, αν τελικά το να παραπονιόμαστε και να κατηγορούμε είναι απλά τρόπος να κρύψουμε τον φόβο μας για ανάληψη ευθυνών και δράσης ή να κρύψουμε το μοχθηρό μυαλό μας ή έστω μια απλή κοινωνική συνήθεια που την αποκτήσαμε με τα χρόνια και δεν το καταλαμβαίνουμε πως είναι λάθος...

Πολλές φορές μ'αρέσει να κατηγορώ τον εαυτό μου. Γλυτώνω από πολλές άσκοπες συζητήσεις. Έτσι κι'αλλοιώς, τό'πα πολλές φορές, οι συζητήσεις γενικά είναι άσκοπες. Ο καθ'ένας είναι ειδικός για τα πάντα, υποστηρίζει πάντα αυτά που πιστεύει, δεν αλλάζει εύκολα γνώμη, κόμμα, ομάδα, κατηγορεί τους πταίστες κι'όχι το πταίσμα, δικαιολογεί πάντα τον εαυτό του και αρνείται πεισματικά ότι λάθος κάνει πως είναι λάθος.

Μ'αρέσουν οι γυναίκες που ξέρουν τι θέλουν και το διεκδικούν, χωρίς να το διατυμπανίζουν. Μ'αρέσουν οι άνθρωποι που κάνουν ότι κάνουν και νοιώθουν ότι νοιώθουν χωρίς να το διαλαλούν. Και τώρα, στα 43 μου, δεν θέλω ν'ακούω καλά λόγια. Θέλω αλήθειες σε πράξεις, όχι σε λόγια. Αυτό προσπαθώ να κάνω και γω. Τώρα πόσο τα καταφέρνω δεν ξέρω. Ξέρω όμως πως προσπαθώ, ακριβώς επειδή το βλέπω στους άλλους και δε μ'αρέσει.

Πολλές φορές είπα τι σημαίνει ο έρωτας κι'η αγάπη για μένα. Αλήθεια, τι σημαίνει για μια γυναίκα? Ποιος άντρας αξίζει να τον ερωτευτεί? Ποια τα κριτήρια και από που καθορίζονται, απ'το μυαλό ή απ'την καρδιά? Ρωτάω. Ίσως να ξέρω και να μην το ξέρω. Κάποτε με ρωτάνε αν έχω φίλες γυναίκες. Τελικά πάρα πολλές. Και με αρκετές δεν έχω προσπαθήσει καν να έρθω πιο κοντά με άλλο τρόπο. Αλλά δεν παύω μια γυναίκα να τη βλέπω σα γυναίκα, άρα όλα μπορούν να συμβούν. Όσο για το τι συζητάμε? Δεν ξέρω. Σχεδόν τα πάντα. Μέχρι να φέρω τη κουβέντα στο σεξ. Κάτι που κι'οι δυο καταλαμβαίνουμε απόλυτα. Και μας αρέσει.

Τελικά για ακόμα μια φορά επιβεβαιώνεται πως το μέγεθος δεν μετράει, αλλά η χρήση αυτού που έχεις. Είτε μυαλό, είτε σώματος, είτε αυτοκινήτου, είτε χρήματος (πονηρές, ναι είτε μορίου, είτε στήθους γυναικείου). Αλήθεια, τι να κάνεις ένα IQ 250 αν δε μπορεί να σώσει τον κόσμο (πόσο μάλλον να βγάλει γκόμενα)? Τα πάντα λοιπόν αξίζουν ανάλογα με την αξία που δίνει η χρήση τους, άρα ανάλογα με την τέχνη του χειριστή τους.

Τελικά είμαι ο πιο πιστός άνθρωπος στον κόσμο, σ'όλα τα θέματα. Σ'ότι κάνω κι'όπου είμαι είμαι αφοσιωμένος και δωσμένος εξ'ολοκλήρου εκεί. Όπως στις διακοπές μου. Ανοίγω το κινητό το πρωί για να δω αν με θέλει κάποιος απ'την οικογένειά μου και το βράδυ για να προγραμματίσω το ξυπνητήρι. Δεν ανοίγω λαπτοπ, δεν συνδέομαι, δεν βλέπω τηλεόραση. Κι'όσες φορές το έκανα εκτάκτως, ήταν απλά για να έχουν οι κανόνες μου εξαιρέσεις. Εξαφανίζομαι λοιπόν και θα τα πούμε όταν επιστρέψω σωματικά (σε μια βδομάδα δηλαδή) και ξαναμπώ στη ρουτίνα. Ίσως αυτό να πάρει λίγο περισσότερο. Μέχρι τότε νά'στε καλά και να περνάτε καλά. Όπως θά'μαι και θα περνώ και γώ στην παραλία. Φιλιά!!!

Διακοπές μέρος 1ο

Αλήθεια, πότε πραγματικά ζεις έντονη ζωή, όταν κάνεις πολλά και διαφορετικά πράγματα μέσα σε μια μέρα, βδομάδα, μήνα, χρόνο, ή όταν αλλάζεις συνεχώς διάθεση απ'τις εμπειρίες της ημέρας? Δεν ξέρω, αλλά στην ουσία δε μ'ενδιαφέρει. Απ'τη στιγμή που ότι κάνεις ή συμβαίνει μέσα σε μια μέρα, απ'το να ραχατεύεις στον καναπέ μέχρι το να ταξιδεύεις με ωτοστοπ, σε ευχαριστεί και είναι ενδιαφέρον για σένα, τότε ζεις, υπάρχεις. Πόσο μάλλον όταν μέσα σε μια μέρα γνωρίζεις νέους ανθρώπους, επικοινωνείς με παλιούς και όλοι σ'αγγίζουν με διαφορετικό συναίσθημα. Και έντονο. Και το μαγικό είναι πως κάθε φορά που αλλάζει το συναίσθημα αλλάζει και ο τρόπος που βλέπεις κάθε προηγούμενη περίπτωση της ίδιας μέρας, με το συναίσθημά της να ... χρωματίζεται...

Παρατηρώντας τους ανθρώπους βγάζεις συμπεράσματα για σένα και την κοινωνία. Όπως επίσης σου γεννιούνται ή ξαναγεννιούνται ερωτήματα διαφόρων ειδών και ποιοτήτων, ευρέως φάσματος. Όπως το τι σημαίνει επιτυχημένος, αν μια υπερευφυής γυναίκα προτιμά μια συντροφιά για να μιλά και να την καταλαμβαίνουν απ'τη συντροφιά ενός άντρα με ερωτικές προθέσεις, αν τελικά το να παραπονιόμαστε και να κατηγορούμε είναι απλά τρόπος να κρύψουμε τον φόβο μας για ανάληψη ευθυνών και δράσης ή να κρύψουμε το μοχθηρό μυαλό μας ή έστω μια απλή κοινωνική συνήθεια που την αποκτήσαμε με τα χρόνια και δεν το καταλαμβαίνουμε πως είναι λάθος...

Πολλές φορές μ'αρέσει να κατηγορώ τον εαυτό μου. Γλυτώνω από πολλές άσκοπες συζητήσεις. Έτσι κι'αλλοιώς, τό'πα πολλές φορές, οι συζητήσεις γενικά είναι άσκοπες. Ο καθ'ένας είναι ειδικός για τα πάντα, υποστηρίζει πάντα αυτά που πιστεύει, δεν αλλάζει εύκολα γνώμη, κόμμα, ομάδα, κατηγορεί τους πταίστες κι'όχι το πταίσμα, δικαιολογεί πάντα τον εαυτό του και αρνείται πεισματικά ότι λάθος κάνει πως είναι λάθος.

Μ'αρέσουν οι γυναίκες που ξέρουν τι θέλουν και το διεκδικούν, χωρίς να το διατυμπανίζουν. Μ'αρέσουν οι άνθρωποι που κάνουν ότι κάνουν και νοιώθουν ότι νοιώθουν χωρίς να το διαλαλούν. Και τώρα, στα 43 μου, δεν θέλω ν'ακούω καλά λόγια. Θέλω αλήθειες σε πράξεις, όχι σε λόγια. Αυτό προσπαθώ να κάνω και γω. Τώρα πόσο τα καταφέρνω δεν ξέρω. Ξέρω όμως πως προσπαθώ, ακριβώς επειδή το βλέπω στους άλλους και δε μ'αρέσει.

Πολλές φορές είπα τι σημαίνει ο έρωτας κι'η αγάπη για μένα. Αλήθεια, τι σημαίνει για μια γυναίκα? Ποιος άντρας αξίζει να τον ερωτευτεί? Ποια τα κριτήρια και από που καθορίζονται, απ'το μυαλό ή απ'την καρδιά? Ρωτάω. Ίσως να ξέρω και να μην το ξέρω. Κάποτε με ρωτάνε αν έχω φίλες γυναίκες. Τελικά πάρα πολλές. Και με αρκετές δεν έχω προσπαθήσει καν να έρθω πιο κοντά με άλλο τρόπο. Αλλά δεν παύω μια γυναίκα να τη βλέπω σα γυναίκα, άρα όλα μπορούν να συμβούν. Όσο για το τι συζητάμε? Δεν ξέρω. Σχεδόν τα πάντα. Μέχρι να φέρω τη κουβέντα στο σεξ. Κάτι που κι'οι δυο καταλαμβαίνουμε απόλυτα. Και μας αρέσει.

Τελικά για ακόμα μια φορά επιβεβαιώνεται πως το μέγεθος δεν μετράει, αλλά η χρήση αυτού που έχεις. Είτε μυαλό, είτε σώματος, είτε αυτοκινήτου, είτε χρήματος (πονηρές, ναι είτε μορίου, είτε στήθους γυναικείου). Αλήθεια, τι να κάνεις ένα IQ 250 αν δε μπορεί να σώσει τον κόσμο (πόσο μάλλον να βγάλει γκόμενα)? Τα πάντα λοιπόν αξίζουν ανάλογα με την αξία που δίνει η χρήση τους, άρα ανάλογα με την τέχνη του χειριστή τους.

Τελικά είμαι ο πιο πιστός άνθρωπος στον κόσμο, σ'όλα τα θέματα. Σ'ότι κάνω κι'όπου είμαι είμαι αφοσιωμένος και δωσμένος εξ'ολοκλήρου εκεί. Όπως στις διακοπές μου. Ανοίγω το κινητό το πρωί για να δω αν με θέλει κάποιος απ'την οικογένειά μου και το βράδυ για να προγραμματίσω το ξυπνητήρι. Δεν ανοίγω λαπτοπ, δεν συνδέομαι, δεν βλέπω τηλεόραση. Κι'όσες φορές το έκανα εκτάκτως, ήταν απλά για να έχουν οι κανόνες μου εξαιρέσεις. Εξαφανίζομαι λοιπόν και θα τα πούμε όταν επιστρέψω σωματικά (σε μια βδομάδα δηλαδή) και ξαναμπώ στη ρουτίνα. Ίσως αυτό να πάρει λίγο περισσότερο. Μέχρι τότε νά'στε καλά και να περνάτε καλά. Όπως θά'μαι και θα περνώ και γώ στην παραλία. Φιλιά!!!

Παρασκευή 15 Ιουλίου 2011

Moonlight Serenade

Καληνύχτα...

God Save The Emperor!!! Καλημέρα!!!

Πέμπτη 14 Ιουλίου 2011

Αύριο... Το ίδιο λάθος... Όπως ο έρωτας...

Αύριο... Ξέρεις, το αύριο είναι πάντα όμορφο, αν έχεις όμορφη διάθεση, και πάντα μαύρο αν έχεις μαύρη διάθεση. Βλέπεις είναι το μόνο πράγμα που ουσιαστικά δεν υπάρχει κι'όμως το ζεις. Κάνεις όνειρα, σχέδια, χαμογελάς (ή και το αντίθετο φυσικά, ανάλογα με τη διάθεσή σου) και το ζεις όχι απλά πριν υπάρξει, αλλά χωρίς καν να υπάρξει. Το αύριο είναι υπόσχεση, είναι προσδοκία, είναι όνειρο, είναι φαντασίωση κι'είναι τόσο ζωντανό στο μυαλό σου και στην καρδιά σου. Ζεις τις χαρές σου, τις λύπες σου, τους φόβους σου, ακόμα και τον έρωτά σου, ακόμα και το σεξ. Όλα τόσο καθαρά κι'έντονα. Κι'όμως δεν υπάρχει ποτέ. Έζησες ποτέ ένα αύριο? Μα αφού απ'την στιγμή που ξημερώνει ή έστω που ξυπνάς είναι ήδη σήμερα. Το μετά το ζεις όταν γίνει τώρα. Το μέλλον όταν γίνει παρόν. Και ναι, το αύριο εξαρτάται απ'το σήμερα, άρα το σήμερα υπάρχει λόγω του χθες και είναι εξέλιξη του χθες. Φαντάζεσαι λοιπόν το αύριό σου? Κάνε το όνειρο πραγματικότητα σήμερα. Δούλεψε σήμερα για το σήμερα του αύριο, για το παρόν του μέλλοντός σου. Παράξενο. Ζεις το αύριο όπως το θες σήμερα, κι'όταν έρθει και γίνει σήμερα τότε ζεις όπως έζησες το χθες. Μην το ονειρεύεσαι μόνο λοιπόν. Κτίζε το σιγά σιγά...

Σιγά σιγά αποχαιρετάμε όλους τους θανόντες. Σε λίγο καιρό θα τους θυμούνται μόνο οι οικογένειές τους και οι εφημερίδες θα μας τους θυμίζουν κάθε 11η Ιουλίου. Όπως τόσους άλλους. Προς το παρών οργιζόμαστε, διαμαρτυρόμαστε, απαιτούμε την τιμωρία των υπευθύνων, του προέδρου (ο μεγαλύτερος υπεύθυνος κατά πολλούς) κλπ. Δεν ξέρω αν μας οργίζει περισσότερο ο τρόπος που χάθηκαν ή οι συνέπειες, άμεσες όπως οι συχνές διακοπές ηλεκτρισμού (απ'τις 8 μέχρι τις 8 ένα δίωρο ανά δίωρο περίπου) και νερού (12 ώρες ανά 48ωρο) και ο εξαναγκασμός απ'τους καπιταλίστες εργοδότες μας - άκουσον άκουσον στον 21ο αιώνα - να εργαζόμαστε χωρίς κλιματιστικά με 38 βαθμούς υπό σκιάν, ή έμμεσες όπως η επιβάρυνση της τσέπης μας με κάποια δις, εν καιρώ κρίσεως και επικείμενων προαναγγελθέντων μέτρων, για να αποκατασταθούν στον σχεδόν ολοκληρωτικά κατεστραμμένο ηλεκτροπαραγωγικό σταθμό και στον μερικώς κατεστραμμένο οι ζημιές και να ξαναλειτουργήσουν. Και έχω και γύρω μου ένα σωρό νοικοκυρές να παραπονιούνται πως ένα δίωρο δεν αρκεί για να τελειώσει το πλυντήριο μια ολόκληρη πλύση. Και να παραπονιούνται που εκπαιδεύονται τα παιδιά για να είναι έτοιμα αν χρειαστεί να πεθάνουν για την πατρίδα. Αχ Θεέ μου. Ξεχνάμε πως το δικαίωμα σήμερα να παραπονιούνται για όλα και όλους μας το διατήρησαν παιδιά μανάδων που πέθαναν για την πατρίδα, είτε πολεμώντας είτε από ατυχήματα, εδώ και τόσους αιώνες. Και είμαι σίγουρος, κανείς, μα κανείς, ούτε και γω, δεν θα ακολουθήσουμε το παράδειγμα των νεκρών ηρώων - όχι, δεν έχουμε ειρήνη, εκεχειρία έχουμε με τους Τούρκους - να πεθάνουν στο καθήκον εκτελώντας άριστα ότι ένοιωσαν πως έπρεπε και διατάχθηκαν να κάνουν ελπίζοντας πως έτσι θα σώσουν τους υπόλοιπους. Πάντα το λέω και θα το λέω. Οι μανάδες καταστρέφουν τους γιόκες τους κάνοντάς τους μαμόθρεφτα, και γι'αυτές φταίνε οι σύζυγοί τους. Ναι, για όλα φταίει ο Αδάμ...

Το ξανάπα πως αν και ευαίσθητος σε κάποια θέματα (ίσως φταίει και ο συνδυασμός ζωδίου και ωροσκόπου :Ρ) εντούτοις σε θέματα θανάτου και στρατού και ασθενειών, και πολιτικής πιθανόν, δεν είμαι. Δεν ξέρω αν είναι επειδή ο θάνατος είναι μακρυά μου ή επειδή σαν άντρας απ'τη μια (οι έρευνες λένε πως οι άντρες είναι πιο ευαίσθητοι απ'τις γυναίκες ενώ τις γυναίκες τις καταλαμβάνει κυρίως υστερία) και σαν έφεδρος αξιωματικός απ'την άλλη, εκπαιδευμένος δηλαδή να σκοτώνω κι'όχι μόνο από απόσταση αλλά και εξ'επαφής, αλλά η λύπη μου διήρκησε κάποιες ώρες. Έτσι είναι η ζωή, έτσι είναι ο στρατός, ειδικά όταν στις χώρες μας, Κύπρο και Ελλάδα, διοικούν ανίκανοι, αδαής και ηλίθιοι, που χρησιμοποιούν τα κονδύλια για να καλοπερνάνε οι ίδιοι και να γλείφουν τους ξένους για να μας δώσουν ψίχουλα. Όμως πραγματικά συγκινήθηκα από κάποιες φίλες Ελλαδίτισσες. Τόσο απ'τις εκδηλώσεις αγάπης και τιμής προς την Κύπρο και τους νεκρούς μας, όσο και απ'τον τρόπο που το εξέφρασαν δημόσια, ειδικά στο facebook, αλλά και ιδιαίτερα. Ειδικά αυτές που μου έστειλαν μηνύματα συμπαράστασης, δείχνοντας το ενδιαφέρον τους όχι μόνο για μένα αλλά για όλους εδώ, πραγματικά με συγκίνησαν και χαίρομαι που είναι φίλες μου, κι'ας μην έχουμε στενές επαφές, κι'ας μας χωρίζει τόση απόσταση. Για μια ακόμη φορά αποδεικνύεται πως η σκέψη και η καρδιά δε γνωρίζουν αποστάσεις...

Εμείς οι άνθρωποι είμαστε ρομποτάκια. Σας το ξανάπα? Σας το ξαναλέω. Μας αρέσει η συνήθεια. Ακόμα και το απρόβλεπτο το κάνουμε συνήθεια. Ακόμα και το αρουτίνιαστο το κάνουμε ρουτίνα. Άρα και τα λάθη. Ότι μας αρέσει το ξανακάνουμε. Κι'ότι δε μας αρέσει απλά ξανασυμβαίνει επειδή κάνουμε όλα αυτά που μας αρέσουν μεν, οδηγούν σ'αυτό δε...

Καιρός για διακοπές. Σύντομες. Μια βδομάδα. Απ'την Κυριακή. Αλλά για τις διακοπές θα τα ξαναπούμε μάλλον την Παρασκευή. Μέχρι τότε? Φιλιά, τι άλλο? : )

Δευτέρα 11 Ιουλίου 2011

Αύριο...

Το αύριο ξημερώνει σε λίγο... Πάντα υπάρχει ένα αύριο... Κάποιο θά'ναι το καλύτερο... Καληνύχτα...

Ποιος φταίει άραγε?

Γεγονός: Πριν περίπου τρία χρόνια, μετά από Αμερικανικές παρεμβάσεις, κατήσχαμε 98 εμπορευματοκιβώτια Ιρακινή πυρίτιδα από πλοίο που πήγαινε Συρία. Φυλάγονταν σε ναυτική βάση.

Γεγονός: Κάποια εμπορευματοκιβώτια παρουσίασαν αλλοίωση και τυμπανισμό.

Γεγονός: Σήμερα, μετά από πυρκαγιά ανεξακρίβωτων αιτίων, εξεράγη το ένα και ως συνέπεια τα άλλα 97.

Γεγονός: Μένω σε χωριό 20 χλμ, όπως το υπολόγισα στο χάρτη, απ'το συμβάν, ευθεία, με βουνά ανάμεσα στις δυο τοποθεσίες. Απ'το ωστικό κύμα τράνταξαν οι πόρτες και τα παράθυρά μου, την ώρα μάλιστα που πήγαινα ν'ανοίξω την πόρτα για να δω τι γίνεται με την διακοπή ηλεκτρισμού.

Γεγονός: 12 νεκροί μέχρι στιγμής , μεταξύ των οποίων πυροσβέστες, στρατιώτες, και μάλιστα 2 δίδυμοι, ο διοικητής της βάσης, ο αρχηγός του Ναυτικού, γύρω στους 60 τραυματίες με 2 πολύ σοβαρά, μεγάλη καταστροφή ενός ηλεκτροπαραγωγικού σταθμού, εκτός λειτουργίας και 2ος με λιγότερες ζημιές.

Γεγονός: Αποδιοπομπαίοι τράγοι ο υπουργός Αμύνης και ο αρχηγός της Εθνικής Φρουράς.

Τα υπόλοιπα? Ακούγονται πολλά. Ο καθ'ένας πιστεύει ότι θέλει και λέει ότι νομίζει και πιστεύει. Οι μανάδες κλαίνε. Και πολλές άλλες γυναίκες κλαίνε. Οι γυναίκες συνηθίζουν να κλαίνε. Και να καταριούνται. Οι άντρες? Οι πλείστοι να επιρρίπτουν ευθύνες. Άλλοι απλά σιωπούν. Η ιστορία γράφτηκε. Το παρελθόν ξαναβάφτηκε με αίμα. Ποιος φταίει? Τι σημασία έχει. Φτάνει να μη ξανασυμβεί. Αλλά δυστυχώς η ιστορία επαναλαμβάνεται...

Andy Williams & Denise Van Outen

Άντε... Καληνύχτα μας και καλό ξημέρωμα...

Κυριακή 10 Ιουλίου 2011

Κύπρος - 9η Ιουλίου 1821 - Πάει καιρός...

Πάει καιρός που κάποιος πέθαινε για την πίστη, την πατρίδα, την οικογένεια. Τώρα πεθαίνουμε στη δουλειά, απ'το ζάχαρο, τη χοληστερόλη, τα ναρκωτικά, τα τροχαία, τις καταχρήσεις, τα λεφτά, τη μιζέρια, την κατάθλιψη...

Μια αγκαλιά...



Λένε για μας τους καρκίνους πως είμαστε υπερπροστατευτικοί. Μια λέξη πολύ ευγενική που βασικά σημαίνει μεταξύ άλλων, για μένα εννοείται, πως είμαστε ανασφαλείς, φοβητσιάρηδες, εγωιστές και ξεροκέφαλοι. Και ψάχνοντας λίγο βρίσκω πως αυτό συμβαίνει λίγο πολύ μ'όλους τους ανθρώπους. Είτε ο υπεροπροστατευτισμός τους αφορά άλλους ανθρώπους είτε ζώα. Τώρα θα μου πεις τρελλός είμαι ότι θέλω λέω. Και μάλλον έχεις δίκηο. Αλλά απ'την άλλη, από μικρό κι'από τρελλό μαθαίνεις την αλήθεια λέει η θυμοσοφία του απλού αγράμματου λαού. Και ο Λέο Μπουσκάγια έλεγε 'Χαίρομαι όταν λένε πως είμαι τρελλός, μιας και έτσι μ'αφήνουν να κάνω και να λέω ότι θέλω'...

Εν πάσει περιπτώσει, όσοι με ξέρουν εδώ και καιρό ξέρουν πώς συγκρίνω τα πάντα με τη φύση και τα αρχέγονα ένστικτα. Συγκρίνω λοιπόν το ζώο 'άνθρωπος' με τα άλλα ζώα του πλανήτη. Και ενώ πραγματικά εκείνο που μας κάνει να διαφέρουμε είναι η λογική, εντούτοις φαίνεται πως δεν την αξιοποιούμε όσο θά'πρεπε. Πάρτε για παράδειγμα τους ελέφαντες, τις γάτες, τα λιοντάρια, τους γορίλλες. Τα μικρά τα έχουν κοντά τους μέχρι να είναι έτοιμα να επιβιώσουν μόνα τους στη φύση. Και πότε γίνεται αυτό? Όταν τους μάθουν να βρίσκουν τροφή μόνα τους και να αντιμετωπίζουν τους κινδύνους μόνα τους. Δε λέω, από είδος σε είδος διαφέρει κάπως αυτό, αφού στους ελέφαντες (λατρεμένο ζώο για μένα) μόνο τ'αρσενικά φεύγουν, στους γορίλλες μένουν στην ίδια περιοχή με τους γονείς, στα λιοντάρια οι λιονταρίνες γίνονται γυναίκες του μπαμπά τους κλπ. Εμείς τι κάνουμε? Αντί να τους μάθουμε να επιβιώνουν, προσπαθούμε να τους παρέχουμε τα πάντα, μέχρι να βγάλουν τα δικά τους λεφτά για να 'επιβιώσουν'. Αλλά ούτε κι'αυτό δεν τους το μαθαίνουμε. Απλά τους έχουμε κοντά μας αρκετά χρόνια, επιβάλλοντάς τους τι θα κάνουν, δηλαδή πότε θα φάνε, πότε θα κοιμηθούνε, πότε θα παίξουν, να διαβάσουν, να πάνε σχολείο κλπ, και σε κάποια στιγμή, αν φύγουν από κοντά μας νοιώθουμε και παραμελημένοι, φροντίζοντας όσο μπορούμε, να μένουμε κοντά τους, χωρίς ποτέ να σκεφτούμε πως ίσως επεμβαίνουμε στη ζωή τους.

Θα μου πεις 'Πόσο διαφέρει αυτό απ'τα ζώα?'. Ίσως καθόλου εκτός από δυο πράγματα. Το ένα είναι πως πάντα νοιώθουμε τα παιδιά μας πως είναι παιδιά μας κι'όχι συνάνθρωποί μας, και μάλιστα νοιώθουμε αρκετές φορές πως είναι ακόμη παιδιά και τους συμπεριφερόμαστε σα νά'ναι ακόμα υπό την κηδεμονία μας. Και το δεύτερο είναι πως συνήθως είναι οι μόνοι άνθρωποι που μπορούμε να επιβληθούμε λόγω συναισθηματικών δεσμών και φροντίζουμε να το κάνουμε ανελλιπώς, άσχετα ότι στο τέλος καταλήγουμε με το αν πούμε 'σ'αγαπώ' αυτόματα να εννοούμε 'και ότι θέλω θα κάνεις κι'όπως σε θέλω θα γίνεις'. Απ'την άλλη, τα παιδιά έχουν παράπονα συνήθως αν βρίσκονται σε δύσκολη θέση και οι γονείς δεν τους βοηθούν. Καθόλου παράξενο αφού έτσι μας έμαθε η κοινωνία. Και αν οι γονείς μας κάνουν κάτι που δεν κάνουν οι άλλοι, ή το ανάποδο, ενώ τους υπερασπιζόμαστε κατηγορώντας τους άλλους γονείς, εντούτοις μέσα μας έχουμε παράπονο γι'αυτό.

Θα μπορούσα να συνεχίσω για ώρες πάνω σ'αυτό, αναλύοντας ακόμα και το ότι οι πλείστοι γονείς κάνουν παιδιά απλά γιατί έτσι πρέπει, άλλοι για να έχουν στήριγμα στα γηρατειά τους, άλλοι προσπαθούν να κάνουν τα παιδιά τους ότι δεν κατάφεραν αυτοί να γίνουν, σχεδόν όλοι θέλουν τα παιδιά τους να γίνουν κάτι για να είναι περήφανοι αυτοί κι'όχι για να είναι τα παιδιά ευτυχισμένα κλπ. Θυμάμαι κάποτε που συζητούσα με κάποια ψυχολόγο για τα επαγγέλματα, λέγοντάς μου τα γνωστά 'Η δουλειά δεν είναι ντροπή ότι κι'αν είναι, δε με πειράζει τι δουλειά θα κάνουν τα παιδιά μου φτάνει να την αγαπάνε' κι'άλλα τετριμένα, και ξαφνικά τη ρώτησα 'Θα σε πείραζε να γίνουν σκυβαλλοσυλλέκτες?'. Κι'εκεί παλάβωσε. Δεν της άρεσε, κι'ας ξέρουμε όλοι πόσο χρήσιμο είναι αυτό το επάγγελμα στις κοινωνίες, από κάθε άποψη.

Επίσης θα μπορούσα να μιλάω για το πόσο ζώα είμαστε τελικά οι πλείστοι από μας, αναλογιζόμενος πως όπως τα ζώα γεννιούνται και απλά μετά ζούνε με μόνη ενασχόληση την εξασφάλιση της τροφής τους και τη διασκέδασή τους, όπως και τις μάχες μεταξύ τους ή με άλλα ζώα, έτσι κι'εμείς κάνουμε τα πάντα, μορφωνόμαστε, σπουδάζουμε κλπ απλά για να εξασφαλίσουμε την τροφή μας και τη διασκέδασή μας μέχρι να πεθάνουμε, με μόνη διαφορά το επίπεδο διαβίωσης ανάλογα με το πόσο πετύχαμε στη δουλειά μας (αν και τελικά προσπαθούμε να πετύχουμε υψηλό επίπεδο με κάθε κόστος), με αποτέλεσμα ελάχιστοι να είναι αυτοί που πραγματικά τιμούν τον άνθρωπο, δημιουργώντας και αφήνοντας παρακαταθήκη για τις επόμενες γενιές.

Όμως αυτό το ποστ γράφτηκε για τον υπερπροστατευτισμό. Και όσο κι'αν φαίνεται παράξενο, όλες οι αδυναμίες μας σαν άτομα που μας οδηγούν στον υπερπροστατευτισμό, πηγάζουν απ'εκεί που πηγάζει και η δύναμη και η έμπνευση της δημιουργίας. Καθόλου τυχαίο που αν ψάξεις βαθειά, βρίσκεις πως σχεδόν όλοι οι υπερπροστατευτικοί και οι καλλιτέχνες είχαν δύσκολα παιδικά χρόνια, με βασική έλλειψη μια αγκαλιά. Κι'αυτά τα τραύματα τους οδηγούν στη δημιουργία ή στον υπεροπροστατευτισμό, μιας και δίνοντας περισσότερα περιμένουν να νοιώσουν όλα αυτά που δεν ένοιωσαν όταν ήταν μικροί. Υπερευαίσθητοι λοιπόν και γεμάτοι ουλές τους παρελθόντος ρίχνουν όλο τους το είναι στο να δίνουν ζωή σ'άψυχα ή πονεμένα κι'αδύνατα πλάσματα, ζώα, παιδιά, πίνακες, όργανα, χαρτί, κατσαρόλες, κορμιά. Ναι, ακόμα και το κορμί αν το χαρίσεις απλόχερα παίρνεις μια αγκαλιά.

Όχι, δεν είναι ο μόνος λόγος για τα πιο πάνω. Αλλά σίγουρα είναι ένας απ'τους βασικούς λόγους. Και αν όλοι οι άνθρωποι ήξεραν πόσο αξίζει μια αγκαλιά, θα την χάριζαν πολύ πιο συχνά, ακόμη και σε άγνωστους. Αλλά φαίνεται πως τα καλά πράγματα που κάνουν τα ζώα δεν τα κάνουμε. Ίσως τελικά να θέλουμε πολλά ακόμα για να ξαναγίνουμε άνθρωποι. Και μια αγκαλιά αξίζει πολλά...

Συννεφιασμένε μου ουρανέ~Λαυρεντης Mαχαιρίτσας

Παρασκευή 8 Ιουλίου 2011

Πέμπτη 7 Ιουλίου 2011

Goofy - How to Sleep

Δευτέρα 4 Ιουλίου 2011

Καρδιακά...


Κάποια τραγούδια μ'αγγίζουν περισσότερο. Όπως όλους υποθέτω. Ανάλογα με τη διάθεση, συναισθηματική, σωματική, πνευματική, τα χρησιμοποιώ ακόμα και για τα ποστ μου πιο συχνά. Και τώρα είμαι σε τέτοια διάθεση. Ήρεμος, με μια κούραση που μ'αφήνει ένα χαμόγελο στο πρόσωπο και μια γαλήνη που δεν αφήνει τίποτα να με χαλάσει. Έτσι κι'αλλοιώς όλα είναι όπως πριν. Ίσως με κάποια θλίψη περισσότερη, και αυτό για κάποιους, αλλά όλα είναι όπως πριν. Οι άνθρωποι συνεχίζουν να υποφέρουν, συνεχίζουν να είναι άνεργοι, αλλά συνάμα συνεχίζουν να ερωτεύονται, να φλερτάρουν, να σεξάρουν, να κλαίνε για χαμένες αγάπες, να θυμώνουν, να βρίζουν, να γελάνε, να δημιουργούνε, να καταστρέφουν. Έτσι δεν ήταν πάντα, από καταβολής κόσμου? Είναι και ένας τρόπος άμυνας. Δε μπορείς να είσαι συνέχεια στην πρίζα, ούτε λόγω θλίψης ούτε λόγω χαράς. Χρειάζεσαι εναλλαγές, για να μπορείς να μπαλανσάρεις, να ισορροπείς. Αλλοιώς είσαι ανισόρροπος. Είτε διότι είσαι συνέχεια στην ίδια φάση, είτε διότι είσαι σε αντίθετες φάσεις απ'το σύνολο. Άσχετα με το ότι τις τελευταίες μέρες αποδείχτηκε πως αρκετοί είναι ανισόρροποι, γενικά κι'ειδικά...
Όλα τείνουν να γίνουν 'επετειακά' ή 'εορταστικά'. Όπως το Πάσχα, τα Χριστούγεννα, η Κοίμησις της Θεοτόκου. Τείνουν να κρατάνε λίγες μέρες, καμιά δυο βδομάδες και σιγά σιγά να εξασθενούν. Και εκτός απ'αυτούς που έχουν μονίμως εμμονές, με την ομάδα τους, το κόμμα τους, τους αρχαίους, τους σύγχρονους, τους αλλοδαπούς, τις γκόμενες και πάει λέγοντας, οι υπόλοιποι που θα μείνουν όταν σβήσουν τα φώτα και καθαρίσουν οι καπνοί θα γίνουν γραφικοί. Και η νέα κατάσταση θα παλιώσει και θα γίνει συνήθεια και θα επιστρέψουμε και μεις στις συνήθειές μας. Και θα θυμηθούμε τις φίλες που είχαν καρκίνο και χάσαμε τα ίχνη τους χωρίς να μάθουμε πως είναι, τις φίλες που έμοιαζαν βαριεστημένες ή και καταθλιπτικές και πάλι χάθηκαν τα ίχνη τους δημιουργώντας μας την απορία/φόβο μήπως αυτοκτόνησαν, τις παλιές ερωμένες που έκαναν νέο γκόμενο και χάθηκαν τα ίχνη τους, κάποιες παλιές γνωριμίες που ποτέ δεν προχώρησε η σχέση, κάποιες φίλες που ήταν πάντα χαμένες απ'τους έρωτες, και άλλες που χάθηκαν ξαφνικά, κάποιες που μας συγκινούσαν με τα λόγια τους και τη σκέψη τους και χάθηκαν ίσως από κάποιον ή με κάποιον που τους πήρε τη λαλιά και το μυαλό...
Τελικά φαίνεται πως ακόμα και η καρδιά έχει χωρητικότητα. Όπως και το μυαλό, όπως ένας σκληρός δίσκος. Αλλιώς δεν εξηγείται το πόσοι άνθρωποι έρχονται στη ζωή μας αλλά και πόσοι φεύγουν, αφήνοντας σχεδόν πάντα ένα σταθερό αριθμό παροντικών σχέσεων, προσωπικών, επαγγελματικών, συναισθηματικών. Ναι, κάτι άγνωστο φαινομενικά, που άλλοι το λένε ένστικτο, άλλοι το λένε υποσυνείδητο, άλλοι Θεία Πρόνοια, άλλοι μοίρα κι'άλλοι δεν ξέρω τι, φροντίζει σιωπηλά για ότι και όποιους μπορούμε ν'αντέξουμε και να διαχειριστούμε. Σίγουρα βελτιώνεται ή 'μεταλλάσεται' με βάση τις εμπειρίες μας, τις γνώσεις μας και τις ικανότητές μας, αλλά είναι πάντα εκεί, άγρυπνος φρουρός, να μας φυλάει από μας. Γιατί ο καλύτερος φίλος και ο μεγαλύτερός μας εχθρός είμαστε εμείς οι ίδιοι. Και βασικά το μυαλό μας. Γιατί η καρδιά είναι πάντα αγνή. Κι'ότι βγαίνει κατ'ευθείαν απ'την καρδιά μόνο καλό προσφέρει. Σε σένα, σε μένα, σ'όλο τον κόσμο... Καληνύχτα...

Σάββατο 2 Ιουλίου 2011

Michael Jackson - Man In The Mirror


Πόσο τραγικό... Να διαλαλούμε περίτρανα την καταγωγή μας και να μας δείχνουν το δρόμο αυτοί που πήραν τα φώτα και τη γνώση από μας μέσα από στίχους και λόγια αλλά κυρίως πράξεις και έργα που αρνούμαστε επιδεικτικά να κάνουμε αφού είναι πιο εύκολο να παραπονιόμαστε και να κατηγορούμε...

Ακόμα προσπαθώ...



Είχα βρει αυτό το τραγούδι το πρωί για να ανεβάσω ένα ποστ. Από τότε πέρασαν ώρες. Όχι, δεν έχασα τη σκέψη μου ή την ιδέα μου για το ποστ. Ίσως απόψε. Έτσι κι'αλλοιώς πάντα μια καινούρια συζήτηση σου δίνει νέες ιδέες για ποστ. Ακόμα κι'αν επαναλαμβάνονται με τις λέξεις εναπωθημένες σε διαφορετική σειρά. Το μόνο σίγουρο, μέσα απ'τις συζητήσεις που είχα εδώ και τόσες ώρες, είναι πως όλοι είμαστε απλοί άνθρωποι, ίσοι και ίδιοι, με κοινές ανάγκες, παρόμοια θέλω και ίδια ψυχή. Κι'όλοι κυνηγάμε φαινομενικά διάφορα, στην ουσία όμως το φως. Ακόμα και στα ηλιοβασιλέματα. Ακόμα και στο φεγγάρι...

Παρασκευή 1 Ιουλίου 2011

Χαμογέλασε...



Επειδή τα λουλούδια μυρίζουν όμορφα ακόμα. Επειδή τα πουλιά κελαηδούνε ακόμα. Επειδή οι ανατολές και τα ηλιοβασιλέματα είναι μαγευτικά ακόμα. Επειδή η αγάπη υπάρχει ακόμα. Και περιμένει να την δώσεις σε σένα κι'όλο τον κόσμο. Χαμογέλασε. Επειδή η ζωή αξίζει να τη ζήσεις μ'όλες τις δυσκολίες της. Γιατί είναι όμορφη...

Καλημέρα! Καλό μήνα!

Καλημέρα! Καλό Μήνα!

Υπάρχει συνέχεια τελικά?



H Levina μού'φερε στο μυαλό με την τελευταία της φράση αυτό το τραγούδι...

Υπάρχει συνέχεια? Έστω κι'αν ο κόσμος δεν αλλάζει? Μα ο κόσμος τελικά έτσι ήταν. Εμείς αργήσαμε να το ανακαλύψουμε. Κι'αν εμείς δεν αλλάξουμε πάντα θα βλέπουμε έτσι τον κόσμο. Το θέμα είναι να χαιρόμαστε τα ωραία του και να καταφέρνουμε να επιβιώνουμε χωρίς να γίνουμε όλα αυτά που θέλουμε ν'αλλάξουμε. Στο κάτω κάτω δε μας ζητά και τίποτα. Απλά να μην τον κυνηγάμε. Όπως το φίδι. Αν του πατήσεις την ουρά θα σε δαγκώσει. Αν το αφήσεις να περάσει χωρίς να το ενοχλήσεις θα φύγει...

Υπάρχει συνέχεια? Το ίδιο σκέφτονταν και οι Αργεντίνοι, κι'οι Βραζιλιάνοι, κι'οι ΝοτιοΑφρικάνοι. Το ίδιο σκέφτονταν κι'οι Έλληνες 400 χρόνια κάτω από Τούρκους, 4 χρόνια κάτω απ'τους Ναζί, 7 χρόνια κάτω απ'τη Χούντα. Και άντεξαν. Και συνέχισαν. Κι'είναι εδώ. Απλά πάντα ξεχνάνε πως αν αποκοιμηθούν στη ζούγκλα χωρίς σκοπό και φωτιά θα τους περικυκλώσουν τα άγρια θηρία. Πως τα φίδια τα κτυπάς στο κεφάλι, στα λιοντάρια επιτίθεσαι από πίσω με τον αέρα να τους φυσά στα μούτρα για να μη σε μυριστούν...

Υπάρχει συνέχεια? Το ίδιο σκέφτεται και κάποιος που του κόβουν τα πόδια, τα χέρια, που πεθαίνει από καρκίνο. Δεν ξέρει. Αλλά το θέλει. Και παλεύει, να νικήσει ή να πέσει περήφανος...

Υπάρχει συνέχεια? Ναι. Με τον κόσμο χωρίς ν'αλλάζει. Και μας μέρος του. Απλά κάθε φορά ξεκινάμε απ'την αρχή. Στο κάτω κάτω τι πραγματικά είναι δικό μας, εκτός απ'το κορμί, το μυαλό και την ψυχή μας? Και αυτά που είναι ολόδικά μας πόσο πράγματι τα φροντίζουμε? Προσωπικά σχεδόν καθόλου. Και θέλω ν'αλλάξω τον κόσμο. Ίσως τελικά για να μη νοιώθω ένοχος που δολοφονώ εμένα κάθε μέρα...

Ο κάθε εγκληματίας κάνει το έγκλημά του επειδή ξέρει πως είτε τον φοβόμαστε είτε τον ανεχόμαστε. Μπορώ να κάνω όλους να μην φοβούνται ή να ανέχονται? Σίγουρα όχι. Αλλά μπορώ να τα καταφέρω για μένα. Αν φροντίσω ποτέ να μη γίνω ότι κατηγορώ κι'ότι θέλω ν'αλλάξω. Και κάποτε θα αλλάξουν όλα. Φτάνει τότε να μην είμαι κι'εγώ σ'αυτά που θά'χουν σαπίσει και θα πεταχτούν στα σκουπίδια. Ούτε κι'εσύ...