Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου

Πέμπτη 14 Ιουλίου 2011

Αύριο... Το ίδιο λάθος... Όπως ο έρωτας...

Αύριο... Ξέρεις, το αύριο είναι πάντα όμορφο, αν έχεις όμορφη διάθεση, και πάντα μαύρο αν έχεις μαύρη διάθεση. Βλέπεις είναι το μόνο πράγμα που ουσιαστικά δεν υπάρχει κι'όμως το ζεις. Κάνεις όνειρα, σχέδια, χαμογελάς (ή και το αντίθετο φυσικά, ανάλογα με τη διάθεσή σου) και το ζεις όχι απλά πριν υπάρξει, αλλά χωρίς καν να υπάρξει. Το αύριο είναι υπόσχεση, είναι προσδοκία, είναι όνειρο, είναι φαντασίωση κι'είναι τόσο ζωντανό στο μυαλό σου και στην καρδιά σου. Ζεις τις χαρές σου, τις λύπες σου, τους φόβους σου, ακόμα και τον έρωτά σου, ακόμα και το σεξ. Όλα τόσο καθαρά κι'έντονα. Κι'όμως δεν υπάρχει ποτέ. Έζησες ποτέ ένα αύριο? Μα αφού απ'την στιγμή που ξημερώνει ή έστω που ξυπνάς είναι ήδη σήμερα. Το μετά το ζεις όταν γίνει τώρα. Το μέλλον όταν γίνει παρόν. Και ναι, το αύριο εξαρτάται απ'το σήμερα, άρα το σήμερα υπάρχει λόγω του χθες και είναι εξέλιξη του χθες. Φαντάζεσαι λοιπόν το αύριό σου? Κάνε το όνειρο πραγματικότητα σήμερα. Δούλεψε σήμερα για το σήμερα του αύριο, για το παρόν του μέλλοντός σου. Παράξενο. Ζεις το αύριο όπως το θες σήμερα, κι'όταν έρθει και γίνει σήμερα τότε ζεις όπως έζησες το χθες. Μην το ονειρεύεσαι μόνο λοιπόν. Κτίζε το σιγά σιγά...

Σιγά σιγά αποχαιρετάμε όλους τους θανόντες. Σε λίγο καιρό θα τους θυμούνται μόνο οι οικογένειές τους και οι εφημερίδες θα μας τους θυμίζουν κάθε 11η Ιουλίου. Όπως τόσους άλλους. Προς το παρών οργιζόμαστε, διαμαρτυρόμαστε, απαιτούμε την τιμωρία των υπευθύνων, του προέδρου (ο μεγαλύτερος υπεύθυνος κατά πολλούς) κλπ. Δεν ξέρω αν μας οργίζει περισσότερο ο τρόπος που χάθηκαν ή οι συνέπειες, άμεσες όπως οι συχνές διακοπές ηλεκτρισμού (απ'τις 8 μέχρι τις 8 ένα δίωρο ανά δίωρο περίπου) και νερού (12 ώρες ανά 48ωρο) και ο εξαναγκασμός απ'τους καπιταλίστες εργοδότες μας - άκουσον άκουσον στον 21ο αιώνα - να εργαζόμαστε χωρίς κλιματιστικά με 38 βαθμούς υπό σκιάν, ή έμμεσες όπως η επιβάρυνση της τσέπης μας με κάποια δις, εν καιρώ κρίσεως και επικείμενων προαναγγελθέντων μέτρων, για να αποκατασταθούν στον σχεδόν ολοκληρωτικά κατεστραμμένο ηλεκτροπαραγωγικό σταθμό και στον μερικώς κατεστραμμένο οι ζημιές και να ξαναλειτουργήσουν. Και έχω και γύρω μου ένα σωρό νοικοκυρές να παραπονιούνται πως ένα δίωρο δεν αρκεί για να τελειώσει το πλυντήριο μια ολόκληρη πλύση. Και να παραπονιούνται που εκπαιδεύονται τα παιδιά για να είναι έτοιμα αν χρειαστεί να πεθάνουν για την πατρίδα. Αχ Θεέ μου. Ξεχνάμε πως το δικαίωμα σήμερα να παραπονιούνται για όλα και όλους μας το διατήρησαν παιδιά μανάδων που πέθαναν για την πατρίδα, είτε πολεμώντας είτε από ατυχήματα, εδώ και τόσους αιώνες. Και είμαι σίγουρος, κανείς, μα κανείς, ούτε και γω, δεν θα ακολουθήσουμε το παράδειγμα των νεκρών ηρώων - όχι, δεν έχουμε ειρήνη, εκεχειρία έχουμε με τους Τούρκους - να πεθάνουν στο καθήκον εκτελώντας άριστα ότι ένοιωσαν πως έπρεπε και διατάχθηκαν να κάνουν ελπίζοντας πως έτσι θα σώσουν τους υπόλοιπους. Πάντα το λέω και θα το λέω. Οι μανάδες καταστρέφουν τους γιόκες τους κάνοντάς τους μαμόθρεφτα, και γι'αυτές φταίνε οι σύζυγοί τους. Ναι, για όλα φταίει ο Αδάμ...

Το ξανάπα πως αν και ευαίσθητος σε κάποια θέματα (ίσως φταίει και ο συνδυασμός ζωδίου και ωροσκόπου :Ρ) εντούτοις σε θέματα θανάτου και στρατού και ασθενειών, και πολιτικής πιθανόν, δεν είμαι. Δεν ξέρω αν είναι επειδή ο θάνατος είναι μακρυά μου ή επειδή σαν άντρας απ'τη μια (οι έρευνες λένε πως οι άντρες είναι πιο ευαίσθητοι απ'τις γυναίκες ενώ τις γυναίκες τις καταλαμβάνει κυρίως υστερία) και σαν έφεδρος αξιωματικός απ'την άλλη, εκπαιδευμένος δηλαδή να σκοτώνω κι'όχι μόνο από απόσταση αλλά και εξ'επαφής, αλλά η λύπη μου διήρκησε κάποιες ώρες. Έτσι είναι η ζωή, έτσι είναι ο στρατός, ειδικά όταν στις χώρες μας, Κύπρο και Ελλάδα, διοικούν ανίκανοι, αδαής και ηλίθιοι, που χρησιμοποιούν τα κονδύλια για να καλοπερνάνε οι ίδιοι και να γλείφουν τους ξένους για να μας δώσουν ψίχουλα. Όμως πραγματικά συγκινήθηκα από κάποιες φίλες Ελλαδίτισσες. Τόσο απ'τις εκδηλώσεις αγάπης και τιμής προς την Κύπρο και τους νεκρούς μας, όσο και απ'τον τρόπο που το εξέφρασαν δημόσια, ειδικά στο facebook, αλλά και ιδιαίτερα. Ειδικά αυτές που μου έστειλαν μηνύματα συμπαράστασης, δείχνοντας το ενδιαφέρον τους όχι μόνο για μένα αλλά για όλους εδώ, πραγματικά με συγκίνησαν και χαίρομαι που είναι φίλες μου, κι'ας μην έχουμε στενές επαφές, κι'ας μας χωρίζει τόση απόσταση. Για μια ακόμη φορά αποδεικνύεται πως η σκέψη και η καρδιά δε γνωρίζουν αποστάσεις...

Εμείς οι άνθρωποι είμαστε ρομποτάκια. Σας το ξανάπα? Σας το ξαναλέω. Μας αρέσει η συνήθεια. Ακόμα και το απρόβλεπτο το κάνουμε συνήθεια. Ακόμα και το αρουτίνιαστο το κάνουμε ρουτίνα. Άρα και τα λάθη. Ότι μας αρέσει το ξανακάνουμε. Κι'ότι δε μας αρέσει απλά ξανασυμβαίνει επειδή κάνουμε όλα αυτά που μας αρέσουν μεν, οδηγούν σ'αυτό δε...

Καιρός για διακοπές. Σύντομες. Μια βδομάδα. Απ'την Κυριακή. Αλλά για τις διακοπές θα τα ξαναπούμε μάλλον την Παρασκευή. Μέχρι τότε? Φιλιά, τι άλλο? : )

Δεν υπάρχουν σχόλια: