Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου

Τετάρτη 30 Ιουλίου 2014

Διαπιστώσεις...



Είναι απίστευτο πως ο σημερινός άνθρωπος ντρέπεται το ίδιο να σου πει αν ξενοπηδάει/ξενοπηδιέται με το πόσο μισθό παίρνει. Όπως απίστευτο είναι το ότι σε θαυμάζει/ζηλεύει περισσότερο αν κλείσεις κουπόνι με 10 ευρώ και κερδίσεις 2000 παρά αν κατάκτησες ποικιλοτρόπως 30 γυναίκες σε 3 χρόνια. Καλησπέρα δύσμοιρη κοινωνία.

Διαπιστώσεις...



Είναι απίστευτο πως ο σημερινός άνθρωπος ντρέπεται το ίδιο να σου πει αν ξενοπηδάει/ξενοπηδιέται με το πόσο μισθό παίρνει. Όπως απίστευτο είναι το ότι σε θαυμάζει/ζηλεύει περισσότερο αν κλείσεις κουπόνι με 10 ευρώ και κερδίσεις 2000 παρά αν κατάκτησες ποικιλοτρόπως 30 γυναίκες σε 3 χρόνια. Καλησπέρα δύσμοιρη κοινωνία.

Τρίτη 15 Ιουλίου 2014

46



Την ώρα που εσύ διαβάζεις αυτό εγώ λείπω. Διακοπές. Ταξίδι. Ίσως να θυμάσαι ότι ο Αυτοκράτορας έχει γενέθλια, ίσως, αν είσαι facebookόφιλος να το έχεις σ'ένα απ'τα applications σου να στο θυμίζει (κατέβασα την ημερομηνία εδώ και μέρες, όπως κάνω κάθε χρόνο), ή απλά να το θυμάσαι ή να το ξέρεις. Τι σημασία έχει. Τι σημασία έχει να θα μου ευχηθείς ή όχι, αν θα μου ευχηθείς από καρδιάς ή απλά τυπικά όπως κάθε ευγενικός σύγχρονος πολιτισμένος άνθρωπος. Καμιά πιθανόν. Πιθανόν και πολύ μεγάλη σημασία αν είσαι απ'τους ανθρώπους που σημαίνω κάτι πολύ σημαντικό για σένα ή απ'τους ανθρώπους που σημαίνουν κάτι σημαντικό για μένα. Το πιο σημαντικό όμως είναι πως τώρα είμαι 46.

Κάθε χρόνο έτσι και φέτος κάνω μια σύντομη ανασκόπηση της χρονιάς και της ζωής. Μου. Και κάθε χρόνο, απ'την αρχή της δικής μου δημιουργίας, όλο και κάτι βρίσκω που είναι σημαντικό. Για παράδειγμα, φέτος πιλόταρα για πρώτη φορά μονοκινητήριο. Μαθητευόμενος μεν, πιλόταρα δε. Συνταρακτικό? Ναι. Όπως και το 'πέταγμά' μου μ'ένα τεθωρακισμένο 5 τόνων πριν 28 χρόνια, όπως και το δυστύχημα με τη μηχανή πριν 2 χρόνια, ανήμερα του Σταυρού, που τη γλύτωσα μ'ένα σύνδεσμο και κάτι ώρες εγχείρηση, όπως και το να μπω πριν 8-9 χρόνια σε τούρκικο στρατόπεδο και να βγω σώος κι'αβλαβής, όπως κι'οι πυροβολισμοί εναντίον κάποιου πριν 40 χρόνια στο μπλόκο στη Μια Μηλιά απ'το στρατό που βγήκε με τ'αυτοκίνητό του απ'τη σειρά και έτρεξε στα χωράφια, 2 μέρες μετά το πραξικόπημα, όπως και τα τανκς παραταγμένα στη Λεωφ. Μακαρίου στην πρωτεύουσα, λίγες μέρες μετά την εισβολή, για να προσέχουν τις πολυκατοικίες. Κι'όμως, τίποτα απ'τα πιο πάνω, μετά τη 'συγκίνηση' της στιγμής, έμεινε κάπου αλλού εκτός του μυαλού. Ούτε καν οι θάνατοι ή οι αρρώστειες που έβλεπα στο νοσοκομείο όταν ήμουνα φοιτητής νοσηλευτικής να ταλανίζουν ζώντες και μη, συγγενείς, παθόντες και φίλους, δεν κατάφεραν να μείνουν στην καρδιά, παρά μόνο τα συμπεράσματα.

Κι'αυτά τα συμπεράσματα έγιναν πιο έντονα αυτά τα δύο χρόνια. Με την κρίση σ' Ελλάδα και Κύπρο, με την κρίση του Ελληνισμού και της Ορθοδοξίας, μ'έκαναν για μια στιγμή ν'αηδιάσω. Ν'αηδιάσω το ψέμα, την πλεκτάνη, την ηλιθιότητα που είναι αποτέλεσμα της άγνοιας, του γινατιού και του εγωισμού (γιατί τελικά νομίζω πως μόνο πολύ έξυπνοι υπάρχουν, βλάκες δεν υπάρχουν), ν'αηδιάσω την κοινωνία μας που ζει και αναπνέει για την ηδονή, το χρήμα κι'ότι κακό πηγάζει απ'την φιλαυτία, την φιλοδοξία και την φιλαργυρία, ν'αηδιάσω τον κόσμο που επιτρέπει σε ανήθικους πολιτικούς να διαφεντεύονται τη ζωή του φτάνει αυτός να περνά καλά, ν'αρκείται σε 'άρτον και θεάματα' και να μην τον ενδιαφέρει ούτε καν το σήμερα, να ζει σε μια κοινωνία που κυριαρχούν οι μέτριοι και οι πονηροί και να μη θέλει να την αλλάξει επειδή θα πρέπει ν'αλλάξει ο ίδιος αλλά έτσι βολεύεται, ως άλλοι Αδάμ που εύκολα ρίχνουν το φταίξιμο σ'όλους εκτός απ'τον ίδιο τους τον εαυτό, για να μη ζητήσουν συγγνώμη.

Ομολογώ ότι αυτά που είδα και έζησα αυτά τα δύο χρόνια στην κοινωνία μας, ήταν πολύ πιο συνταρακτικά απ'όσα μου συνέβησαν. Και μόνο ένα συμπέρασμα αποκόμισα. Πως σ'αυτόν τον κόσμο, για νά'σαι και να νοιώθεις καλά, πρέπει να βαδίζεις μόνος. Να μη στηρίζεσαι σε κανένα, παρά μόνο στις δικές σου δυνάμεις και γνώσεις, νά'σαι έτοιμος για κάθε αναπάντεχο, για το χειρότερο, και το χειρότερο δεν είναι ο θάνατος, και να προσπαθείς να γίνεσαι κάθε μέρα και καλύτερος για κανέναν άλλο παρά για σένα. Και αν πραγματικά θες να είσαι σύμμαχος με τον πιο δυνατό, τότε άρχισε να ψάχνεις καλύτερα για το ποιος είναι ο πιο δυνατός, ο δίκαιος, ηθικός και σωστός. Και είμαι σίγουρος πως θα Τον ανακαλύψεις, όπως τον βρήκαν κι'άλλοι. Γιατί ίσως αυτοί που σου Τον γνώρισαν να σου τον έμαθαν όπως τον έμαθαν αυτοί με βάση το τι τους βόλευε. Κι'είμαι σίγουρος πως κι'εσύ δεν θα θές να σε ξέρει κάποιος απ'τις περιγραφές κάποιων άλλων που πολλές φορές δεν έχουν σχέση με την πραγματικότητα.

Η ζωή είναι ένα show. Ο καθ'ένας πρέπει νά'ναι πρωταγωνιστής, σκηνοθέτης και σεναριογράφος. Ούτε απλός θεατής, ούτε κομπάρσος. Γιατί τίποτα δεν είναι χειρότερο απ'το να είσαι κομπάρσος στο ίδιο σου το έργο. Δεν είναι εύκολο ν'αλλάξεις την πλοκή τώρα. Όμως σκέψου όταν τελειώσει το έργο τι απάντηση θα δώσεις στο ερώτημα 'Τι έκανες στο δικό σου έργο και τι έγινες στο δικό σου έργο'. Κι'αν η απάντηση και στα δυο είναι 'τίποτα' ή ακόμα χειρότερα είναι 'έκανα πολλά κι'έγινα τίποτα' τότε σημαίνει πως σε λάθος έργο παίζεις. Όπως οι πλείστοι από μας...

Η ηδονή δεν είναι αυτοσκοπός...

Καλημέρα! Τα λέμε σε λίγες μέρες! Φιλιά!

Τετάρτη 2 Ιουλίου 2014

Όνειρα πολύχρωμα κι'έντονα...



Κι'αν η Ιθάκη σε γέλασε δεν φταίει αυτή. Φταις εσύ που την άφησες για ψεύτικες δόξες και τιμές και νόμιζες πως όταν επιστρέψεις θά'χει γίνει αυτή Παρίσσι κι'εσύ κάτι παραπάνω από τίποτα...