Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου

Πέμπτη 5 Απριλίου 2012

Αξιοπρέπεια...




αξιοπρέπεια θηλυκό
  1. η ιδιότητα του αξιοπρεπούς, η συμφωνία με τους κανόνες σωστής συμπεριφοράς
  2. η αίσθηση που έχει ένας άνθρωπος όταν οι άλλοι τον σέβονται και όταν ο ίδιος νιώθει ότι έχει κάποια αξία
    τα βασανιστήρια προσβάλλουν βάναυσα την ανθρώπινη αξιοπρέπεια


Κάποιος αυτοκτόνησε. Μ'όνομα, ταυτότητα, 70 χρόνια ζωής. Μ'αξιοπρέπεια. Για να μην την χάσει. Κάποιος αυτοκτόνησε για λόγους αξιοπρέπειας. Μια πρόταση που μπορεί να γεμίσει τόμους ολόκληρους και ώρες συζητήσεων στα πάνελς. Κάποιος αυτοκτόνησε για ένα κομμάτι ψωμί, που λένε και οι Κατσιμιχαίοι. Η αυτοκτονία είναι προσωπική υπόθεση. Όπως και η αξιοπρέπεια. Όπως και ο έρωτας...

Δεν είναι ο μόνος που αυτοκτόνησε. Είναι ο πρώτος που τό'κανε στο Μετρό. Ο επόμενος θά'ναι μπροστά στο μνημείο του Αγνώστου Στρατιώτη. Θ'ακολουθήσουν κι'άλλοι. Και μετά? Θα μείνουν πίσω αυτοί που δεν τολμούν ν'αυτοκτονήσουν ή θα μείνουν πίσω αυτοί που τολμούν να ζήσουν, τολμούν να ελπίζουν?

Ποιος φταίει άραγε? Ο Παπαδήμας κι'οι άλλοι πολιτικάντηδες ή εμείς? Αυτοί που τού'βαλαν το όπλο στο χέρι ή εμείς που δεν του το πήραμε? Αυτοί που του πήραν τη μπουκιά απ'το στόμα ή εμείς που δεν του δώσαμε άλλη, απ'το περίσσευμά μας κάποιοι?

Τελικά ποιος είναι ο αξιοπρεπής και ποιος ο αναξιοπρεπής? Και ποιος μας έταξε ζωή εύκολη και δεν κράτησε το τάμα του? Κι'αν ένας 77χρονος ένοιωσε να χάνει την αξιοπρέπειά του στα χρόνια που του έμειναν, τι θά'πρεπε να πουν οι νέοι που ψάχνουν στα σκουπίδια για μια μπουκιά ψωμί κι'ένα μέλλον που δεν υπάρχει?

Κι'αν διερωτάσαι γιατί ανέφερα τον έρωτα πιο πάνω, σκέφτηκες ποτέ πως ο άνθρωπος αυτοεξευτελίζεται στο μέγιστο όταν ζει έναν ανεκπλήρωτο έρωτα, κι'αυτοκτονεί κάποιες φορές για τον ίδιο λόγο? Πόσο περισσότερο μπορεί να εξευτελιστεί κάποιος που απλώς πεινά? Όχι περισσότερο απ'τον τρελλό από έρωτα, όχι περισσότερο απ'τον διπλανό του που τον βλέπει να πεινά την ώρα που δαγκώνει τη μπουκιά απ'το χάμπεργκέρ του και γυρίζει απ'την άλλη. Αξιοπρέπεια? Προυποθέτει θυσία,  κάποτε μαρτύριο.

Στις ελάχιστες κηδείες που πάω, πάντα κάνω την ίδια ερώτηση χωρίς να περιμένω απάντηση. 'Άραγε ποιος είναι ο επόμενος'... Γιατί όλοι οι δρόμοι οδηγούν εκεί. Ότι κι'αν κάνεις. Τουλάχιστο κάνε το ελάχιστο που μπορείς. Ζήσε. Γιατί μαγκιά είναι να καταφέρνεις να ζεις, έστω και φτωχά, έστω και 'εξευτελιστικά'. Γιατί το να πεθάνεις είναι χατήρι στους υπόλοιπους. Και η ζωή συνεχίζει το ταξίδι της. Εσύ κατέβηκες απ'το βαγόνι. Και κατέβηκες ακόμα πιο μόνος απ'ότι ήσουνα στο βαγόνι. Τη θέση σου την πήρε άλλος κι'άπλωσε και τα πόδια. Και το χειρότερο? Οι μόνες αποσκευές που πήρες μαζί σου κατεβαίνοντας είναι αυτές που έπρεπε να μην είχες πάρει ποτέ στο ταξίδι. Η θλίψη, η μιζέρια, η απογοήτευση, η αποτυχία, η μη προσπάθεια. Τη στιγμή που πεθαίνεις για την αξιοπρέπεια πετάς το πιο σημαντικό. Την αξία. Σου...

2 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

κι εγω αυτο πιστευω,Πως δεν πρεπει να χανεις τη ζωη σου , εκτος μονο αν εισαι σιγουρος οτι θα πεθανεις μεσα στις επομενες μερες,

Λιακάδα ☼ είπε...

Aκόμα κι αν είναι έτσι... αν πετάς την αξία σου... η αξία ποτέ δε χάνεται... υπάρχει πριν και μετά το θάνατο γιατί ως αξία είναι σταθερή!