Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου

Δευτέρα 24 Δεκεμβρίου 2012

Χριστουγεννιάτικο...



Γεννήθηκα φτωχός κι'υγιής. Οι γονείς μου, φτωχοί κι'αυτοί, δούλευαν, στην αρχή μόνο ο πατέρας μου και μετά, όταν έγινα 2μισυ χρόνων κι'η μητέρα μου (η οποία δούλευε απ'τα 14 της και διέκοψε μόνο για να με γεννήσει και να μεγαλώσω λιγάκι), για να βγάλουμε τα προς το ζην. Και εκεί που τα πράγματα θα πήγαιναν λίγο καλύτερα για μας, όταν ήμουνα 6 χρόνων, έγινε ο πόλεμος. Και πήγαν ακόμη χειρότερα. Και γίναμε ακόμα πιο φτωχοί. Ο πατέρας μου έχασε τη δουλειά του και έμεινε άνεργος για 3 χρόνια σχεδόν. Μέναμε σ'ένα σπίτι πλινθόκτιστο παλιό με τον παππού και τη γιαγιά, χωρίς νερό (παίρναμε απ'τον σπιτονοικοκύρη μια φορά τη βδομάδα και γεμίζαμε βαρέλια μεγάλα) και εννοείται χωρίς θέρμανση. Πήγαινα δημοτικό. Η μάνα μου δούλευε 2 και 3 δουλειές για να ζήσουμε. Η επίσημη σχολική μου στολή ήταν και τα καλά μου ρούχα, που τα φορούσα σε γάμους και γιορτές. Αγόραζα ένα ζευγάρι παπούτσια κάθε 3 μήνες και τα φορούσα όλες τις ώρες, σχολείο και παιχνίδι, μέχρι να λοιώσουν ή να τρυπήσουν. Θυμούμαι κάθε Χριστούγεννα περίμενα να'ρθουν στο σχολείο να πάρουν μέτρα από μας τα προσφυγόπουλα να μας κάνουν παπούτσια. Ένα ζευγάρι. Η χαρά απερίγραπτη. Παίρναμε και συσσίτιο τότε, καθημερινά. Μετά τα έκοψαν όλα. Και τα παπούτσια. Για ένα διάστημα φορούσα τα παπούτσια του πατέρα μου (φορούσαμε ίδιο νούμερο τότε) που δεν του έκαναν. Και τα Χριστούγεννα ήθελα πολύ ένα παιχνίδι για δώρο. Σπάνια μ'αγόραζαν. Τα ρούχα ήταν πιο χρήσιμα, όπως και δεύτερο ζευγάρι παπούτσια. Αργότερα μια μπάλα ήταν σπουδαίο δώρο. Μεγαλώνοντας μπήκα στην αρχή στη χορωδία και μετά στην ορχήστρα του σχολείου μου. Αλλάξαμε και σπίτι, με περισσότερο ενοίκιο, νερό αλλά και πάλι χωρίς θέρμανση. Μια θερμάστρα υγραερίου έκανε μια χαρά τη δουλειά της. Σημαντικά και πολύτιμα δώρα για μένα ένας αυλός και αργότερα μια κιθάρα. Χριστούγεννα, σχολική γιορτή, σκετσάκια. Και μετά 2 βδομάδες σπίτι. Με μια μητέρα που δούλευε και την έβλεπα ελάχιστα κι'ένα πατέρα που εν τω μεταξύ βρήκε δουλειά κι'είχε τις αργίες του, αλλά κι'αυτόν τον έβλεπα ελάχιστα. Και τον άλλο παππού και την άλλη γιαγιά, τους θείους, τις θείες, τα ξαδέλφια. Και τη λειτουργεία στην εκκλησία. Και φαγητό. Και λιγότερο φτωχός αλλά και πάλι φτωχός. Θυμούμαι, την πρώτη φορά που μπορούσαμε ν'αγοράσουμε ρούχα 'ποιότητας' για μένα, μάρκα δηλαδή, όταν μπήκαμε στο κατάστημα και είπαμε της πωλήτριας τι θέλαμε (ένα παντελόνι και μια μπλούζα δηλαδή, τίποτα ιδιαίτερο), μας κοίταξε και είπε 'Ξέρετε, τα ρούχα μας είναι ακριβά'. 'Το ξέρουμε' της είπαμε. Και τ'αγοράσαμε. Μισός μισθός του τότε περίπου. Και μετά μεγάλωσα κι'άλλο, και πήγα γυμνάσιο. Και πάλι γιορτές, και κατασκηνώσεις με το κατηχητικό, και επισκέψεις σε ιδρύματα και νοσοκομεία και στις φυλακές με τη φυλαρμονική της Αρχιεπισκοπής. Κι'αλλάξαμε πάλι σπίτι, σε οικισμό εκτοπισθέντων πλέον, χωρίς ενοίκιο αλλά πάλι με τη θερμάστρα του υγραερίου. Και όταν μεγάλωσα κι'άλλο κάλαντα στους δρόμους της Λευκωσίας με τους συμμαθητές μου, παίζοντας κιθάρες και τρίγωνα και τραγουδώντας, με τις εισπράξεις να πηγαίνουν για βοήθεια στα εγκλωβισμένα παιδιά που ζούσαν και μαθήτευαν στα κατεχόμενα χωριά μας, κάτω απ'τον τούρκικο στρατό. Και τότε είχα 2-3 αλλαξιές ρούχα και 2-3 ζευγάρια παπούτσια, αλλά ήμουνα πολύ μεγάλος για ν'αγοράσω παιχνίδι. Και δεν αγόραζα τίποτα πλέον, μιας και τις ενδυματολογικές μου ανάγκες τις κάλυπτα όταν προέκυπταν, χωρίς να περιμένουμε τον 13ο. Μόνο ο άλλος παππούς και η άλλη γιαγιά έμειναν ίδια. Και το φαγητό. Και μετά στρατό και μετά αρραβωνιάστηκα και παντρεύτηκα και σπούδαζα και δούλευα. Και άρχισα να έχω τα δικά μου λεφτά. Και τα Χριστούγεννα άλλαξαν τον παππού και τη γιαγιά με τα πεθερικά και τους κουνιάδους. Και έκανα και ρεβεγιόν σε ξενοδοχεία με τη γυναίκα μου και σε κέντρα αναψυχής με φίλους οικογενειακώς. Και μετά από κάποια χρόνια ξανάγινα φτωχός. Λόγω ανωτέρας βίας ή λόγω ηθικής συμπαράστασης, όπως το δει ο καθ'ένας. Και μετά από λίγα ακόμα χρόνια έγινα πλούσιος. Ή σχεδόν. Κι'όχι τόσο υγιής...

Θυμάμαι τα παραμύθια των Χριστουγέννων. Και τα τραγούδια. Αγαπημένα μακράν το κοριτσάκι με τα σπίρτα και ο μικρός τυμπανιστής. Τα συναισθήματα ίδια, από τότε μέχρι σήμερα. Ένα παιδί ξεχνά γρήγορα τον πόνο που μπορεί να του προξενήθηκε. Για κάποια χρόνια, όταν υποτίθεται μεγάλωσα, δεν ξεχνούσα. Ούτε τώρα που ξανάγινα παιδί. Αλλά τώρα είμαι ευγνώμων για όλα αυτά. Και δεν πονώ. Γιατί ξέρω πως τότε, όπως και τώρα, είμαι ευτυχισμένος. Τότε γιατί δεν ήξερα και δεν χρειαζότανε να ξέρω, τώρα γιατί ξέρω. Ξέρω ότι είχα και έχω τα πάντα. Γιατί και τότε και τώρα είχα ότι χρειαζόμουνα. Ότι χρειάζονται χιλιάδες παιδιά που όμως δεν έχουν. Μια στεγνή αλλαξιά ρούχα να μην κρυώνουν, ένα πιάτο φαγητό να μην πεινάνε κι'ένα αύριο. Όλη η περιουσία, όλοι οι θησαυροί του κόσμου. Ένα δύσκολο ίσως κι'επικίνδυνο αύριο, ακόμα και για το νεογέννητο Χριστό, που ήρθε ταπεινά με σκοπό την Ανάσταση μέσω των Παθών και της Σταύρωσης για να δώσει σ'όλους μας αυτό. Ένα αύριο.

Πριν αρχίσεις λοιπόν να γκρινιάζεις για όλους και όλα, να παραπονιέσαι για όλους και όλα και να κατηγορείς όλους κι'όλα, σκέψου. Κοίταξε τα πόδια σου, κοίταξε τον εαυτό σου στον καθρέφτη, κοίταξε το τραπέζι σου κι'αν έχεις ένα ζευγάρι παπούτσια, μια αλλαξιά ρούχα στεγνά, ένα σερβίτσιο και κάτι για να φας σήμερα δόξασε το νεογέννητο Χριστό και χαμογέλα. Κι'αν δεν έχεις κάτι ή τίποτα απ'αυτά πάλι δόξασε το νεογέννητο Χριστό και χαμογέλα. Γιατί εσύ έχεις το αύριο. Και τη δύναμη να τ'αποκτήσεις. Κάποιοι δεν έχουν και δεν θα έχουν ποτέ τίποτα. Ούτε καν αύριο...

Καλά Χριστούγεννα...

Κυριακή 23 Δεκεμβρίου 2012

Δευτέρα 17 Δεκεμβρίου 2012

Να θυμάστε...



Τα προβλήματα πάνε μόνο στους δυνατούς. Καληνύχτα!

Κυριακή 2 Δεκεμβρίου 2012

Για όλα οι πουτάνες φταίνε...



Είναι η εποχή που όλοι μας ψάχνουμε αποδιοπομπαίους τράγους. Που όλοι μας προσπαθούμε να βρούμε ποιος φταίει για την κατάντια μας, ή καλύτερα που προσπαθούμε να βρούμε κάποιον να του φορτώσουμε την κατάντια μας. Και συνήθως βρίσκουμε κάποιον που είναι μακρυά, δεν τον ξέρουμε, δε μας ακούει, δε μπορεί να υπερασπιστεί τον εαυτό του και το κυριότερο είναι κοινός για αρκετούς, άρα νοιώθουμε πως έχουμε και δίκηο μιας και υπάρχει η ψευδαίσθηση πως οι πολλοί έχουν δίκηο. Μη θέλοντας λοιπόν να μείνω απ'έξω απ'το σύνολο είπα να δοκιμάσω και γω αυτήν την τάση της εποχής, να γίνω και γω ακόμα ένα αρνί στο κοπάδι ή στην αγέλη, μιας και εδώ και καιρό λέω πως κανείς άλλος δεν φταίει παρά εμείς οι ίδιοι, κάτι που αυτόματα με έβγαζε εκτός απ'όλα. Έτσι, χωρίς πολύ σκέψη, αποφάσισα πως για όλα φταίνε οι πουτάνες. Ναι, το ξέρω, θέλετε να τεκμηριώσω τις σκέψεις μου. Μήπως όμως εσείς τεκμηριώνετε τις δικές σας? Σίγουρα όχι. Απλά βρίσκετε δικαιολογίες και δηθενιές για να μη βρεθείτε στη δύσκολη θέση να τα βάλετε με τον εαυτό σας. Τέλος πάντων...

Από μικρός άκουγα πως το αρχαιότερο επάγγελμα στον κόσμο είναι το επάγγελμα της πουτάνας. Δηλαδή είναι το πρώτο επάγγελμα προσφοράς υπηρεσιών στον κόσμο και η πρώτη προσφορά υπηρεσιών που ανταμοιβόταν με πληρωμή. Και ξαφνικά οι άνδρες άρχισαν να σκέφτονται πως εκτός απ'όσα κερδίζουν ή παράγουν ή συλλέγουν για να επιβιώσουν αυτοί και οι οικογένειές τους, πρέπει να παίρνουν και κάτι περισσότερο για νά'χουν λεφτά να πηδήξουν. Κι'άρχισαν να ζητούν περισσότερα. Και όσοι τους έδιναν περισσότερα, κυρίως οι εργοδότες τους, άρχισαν να ζητούν κι'αυτοί περισσότερα για να μπορούν νά'χουν να δίνουν σ'αυτούς που θέλουν να πηδήξουν τις πουτάνες. Και ξαφνικά παρουσιάζεται ο πρώτος πληθωρισμός. Αύξηση τιμών. Και επειδή κι'οι πουτάνες έπρεπε ν'αγοράσουν αγαθά για να ζήσουν αλλά και λούσα και στολίδια για τους πελάτες τους, το πρώτο life style, αύξησαν κι'αυτές τις τιμές. Κι'άρχισε ο φαύλος κύκλος που σήμερα λέγεται Α.Τ.Α.

Και μετά προστέθηκαν κι'άλλα επαγγέλματα αλλά κι'άλλες υπηρεσίες. Κι'ενώ στα παραγωγικά επαγγέλματα τουλάχιστο ξέρεις πόσο κοστίζει το προϊόν και εύκολα μπορείς να αποφασίσεις πόσο θα το πουλάς, άρα και εύκολα μπορεί ο άλλος να δει αν τον κλέβεις ή όχι, δε συμβαίνει το ίδιο με τις υπηρεσίες. Ο κάθε γιατρός χρεώνει όσα θέλει επειδή είναι ή πιστεύει πως είναι καλύτερος απ'τους άλλους, ο κάθε ελαιοχρωματιστής, ο κάθε οικοδόμος, ο κάθε συμβουλάτορας, ο κάθε παρουσιαστής, ο κάθε διαφημιστής, η κάθε πουτάνα. Άσε που αρκετοί απ'αυτούς έβλεπαν πόσα παίρνουν οι πουτάνες χρησιμοποιώντας τη βίζιτά τους για να καθορίσουν τη δική τους ταρίφα. Και εσύ θες νά'χεις λεφτά για να πληρώνεις όλα όσα σου ζητάνε για να κάνουν όλα όσα θες. Και τότε παρουσιάζονται οι τράπεζες να σου δώσουν αυτά όλα τα λεφτά που θες για να κάνεις όλα αυτά που θες. Και κάνοντας όλα αυτά που θες δε σου μένουν λεφτά για να ζήσεις και για να πληρώσεις αυτά που πήρες απ'τις τράπεζες. Και απαιτείς βοήθεια απ'τις κυβερνήσεις, και περισσότερα λεφτά χωρίς να δουλεύεις περισσότερο, και περισσότερα δάνεια χωρίς να ξέρεις καν πώς και πότε θα τα πληρώσεις. Και μετά έρχεται το μνημόνιο.

Και τι βλέπουμε πιο πάνω? 3 βασικά πράγματα. Το πρώτο είναι πως από τότε που παρουσιάστηκε η πρώτη πουτάνα τίποτα δεν έχει αλλάξει μέχρι σήμερα. Το δεύτερο είναι πως δεν δίνουμε αξία σε μας, στη δουλειά μας, στη ζωή μας αλλά τιμή με βάση τα θέλω μας, τα πλείστα εκ των οποίων πηγάζουν από ανασφάλειες, κόμπλεξ, ζήλεια και πολλά κενά που προσπαθούμε να γεμίσουμε. Με λίγα λόγια δεν αξίζουμε περισσότερο από ένα οποιοδήποτε άψυχο προϊόν με ετικέτα και τιμή προς πώληση. Και το τρίτο, και ίσως το χειρότερο, οι πουτάνες είναι οι πρώτες που κοστολόγησαν και εισέπραξαν προσφέροντας μια υπηρεσία που υπό κανονικές συνθήκες την παίρνεις δωρεάν.

Με βάση τα πιο πάνω λοιπόν, εύκολα μπορεί κάποιος να πει πως για όλα φταίνε οι πουτάνες. Κι'όμως, ακόμα κι'εδώ, παρά την πλήρη ανάλυση με μαθηματική ακρίβεια των λόγων για τους οποίους εύκολα τις καταδικάζεις στην εσχάτη των ποινών (αν διαφωνείτε με την επιχειρηματολογία μου είναι απλά διότι δεν είστε καλοί στα μαθηματικά κι'επειδή έχετε κλειστές τις διόδους στο μυαλό σας απ'όπου μπορούν να περάσουν διαφορετικές ιδέες και απόψεις και δη πιο σωστές απ'τις δικές σας) δεν φταιν οι πουτάνες. Διότι όπως η σημερινή αγορά και οι σημερινοί διαφημιστές, έτσι κι'εκείνες προσέφεραν έναντι αντιτίμου αυτό που ένοιωσαν πως είχε ανάγκη η αγορά, ο κόσμος. Και είδαν πως λόγω αναξιότητας, αρκετοί άντρες δε μπορούσαν να πηδήξουν, ή δε μπορούσαν να καυλώσουν τόσο πολύ μια γυναίκα για να τους κάνει ότι θέλουν δωρεάν. Κάλυψαν μια ανάγκη λοιπόν που δημιουργήθηκε από ελλείψεις στον χαραχτήρα και στην προσωπικότητα κάποιων, μια ανάγκη λόγου ελλειπούς ανδρισμού, είτε λόγω ανωριμότητας, είτε λόγω άλλων ψυχοπνευματικών εμπλοκών.

Φταίνε λοιπόν οι πουτάνες για όλα? Όχι, καθόλου. Φταίνε οι άνδρες που πάνε σ'αυτές. Κι'ούτε οι υπόλοιπες μη πουτάνες φταίνε που οι άντρες (τους ή μη) καταφεύγουν στις πουτάνες. Κι'όπως φταίνε αυτοί φταις και συ. Γιατί αν δεν είσαι ικανός (και ικανή μιας και η πουτανιά εφαρμόζεται σ'όλα πλέον) να κερδίσεις επάξια ότι θες, ακόμα και τα δωρεάν, δηλαδή όλες τις χαρές της ζωής, τότε πρέπει να πληρώνεις για τις 'ανάγκες' που σου δημιούργησε η αναξιότητά σου. Και να υποφέρεις απ'το κάθε μνημόνιο. Θες ν'αλλάξει αυτό? Άσε τους άλλους. Συγκεντρώσου σε σένα. Δώσε αξία στον εαυτό σου κι'όχι τιμή. Γιατί, όπως λέει και κάποιος 'Η ζωή δε δημιουργήθηκε για να σου εκπληρώνει τις ανάγκες σου αλλά για να σε ανταμοίβει με βάσει την αξία σου'. Κι'αν νομίζεις πως οι άλλοι σ'εξαπατούν επειδή είναι εγκληματίες κι'εσύ τίμιος ή χαζός ξέχνα το. Το κάνουν διότι δεν αξίζεις τόσο σαν άνθρωπος ώστε να σε σέβονται, διότι δωροδοκείσαι, και διότι σαν ανάξιος που είσαι δεν θες άξιους ηγέτες γιατί τότε θα πρέπει να γίνεις και συ άξιος για να μην ντρέπεσαι απέναντί τους. Κι'είτε το θες είτε όχι, αυτό ισχύει από καταβολής κόσμου και θα ισχύει μέχρι της συντελείας των αιώνων, είτε αυτή θα είναι στις 12/12/12, είτε στις 21/12/12 είτε όποτε θα είναι, είτε ζεις μέχρι τότε, είτε όχι...