Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου

Τρίτη 31 Δεκεμβρίου 2013

HAPPY NEW YEAR



Ας προσπαθήσουμε να είμαστε πιο καλοί, πιο δυνατοί, πιο σοφοί και πιο σωστοί φέτος. Η χρονιά θά'ναι καλή.

Μέτρα ανάποδα...



Ώρες μένουν. Αλλού 12, αλλού 24, αλλού 36. Ο παλιός χρόνος θα φύγει, λένε, και θά'ρθει ο καινούριος. Καινούριος χρόνος με παλιούς ανθρώπους. Καινούρια ρούχα σ'άπλυτο κορμί. Καινούρια έπιπλα σε ετοιμόρροπο σπίτι. Φρέσκα σάλτσα σε χαλασμένο φαγητό. Προετοιμάσου λοιπόν. Το μόνο που πραγματικά θ'αλλάξει θά'ναι αυτό που θα γράφεις και θα βλέπεις όσον αφορά στη χρονολογία. 2014. Κάτι πολύ αφηρημένο με τόση πολύ σημασία. Τη σημασία που του δίνεις εσύ. Καλή Πρωτοχρονιά...

Τετάρτη 11 Δεκεμβρίου 2013

Κυριακή 1 Δεκεμβρίου 2013

Να θυμάσαι...



Η ζωή δεν αμοίβει, ούτε χαρίζει. Σ'ανταμοίβει γι'αυτό που πραγματικά αξίζουν οι πράξεις, το είναι σου.

Τετάρτη 27 Νοεμβρίου 2013

Ίδιο έργο...



Εδώ και χρόνια. Αλλάζουν απλώς οι πρωταγωνιστές. Κι'εσύ απλός θεατής ή κομπάρσος... Καληνύχτα...

Φυλακή τα συναισθήματά μας και το μυαλό μας δεσμοφύλακας...

Η ψυχή δεν αλλάζει... Ούτε αυτά που την αγγίζουν...

Τρίτη 19 Νοεμβρίου 2013

Ας περιμένει ο παράδεισος...



Για κάποιους ο παράδεισος είναι μια αγκαλιά. Για κάποιους μια γυναίκα (ή ένας άντρας για τις γυναίκες). Για κάποιους αυτά είναι κόλαση. Το σίγουρο είναι πως ο καθ'ένας πάει όπου τ'αξίζει. Και το κλειδί το κρατά ο ίδιος. Καληνύχτα...

Τετάρτη 6 Νοεμβρίου 2013

Κυριακή 29 Σεπτεμβρίου 2013

Προπέτασμα καπνού...



''προπέτασμα το [propétazma] Ο49 : 1. (στρατ.) φυσικό ή τεχνητό αντικείμενο που προφυλάσσει έναν ή περισσότερους στρατιώτες από την παρατήρηση ή από τα πυρά του εχθρού: ~ καπνού, νέφος που σχηματίζεται με καπνογόνα μέσα για την απόκρυψη ενός στρατιωτικού τμήματος από την παρατήρηση του εχθρού και ως ΦΡ, για ενέργειες που αποσκοπούν στην απόκρυψη της πραγματικότητας. 2α. καθετί που μεσολαβεί και εμποδίζει κπ. να δει αυτά που βρίσκονται από πίσω. β. (μτφ.) για κτ. που αποσκοπεί στην απόκρυψη της πραγματικότητας.
[λόγ. < ελνστ. προπέτασμα `κουρτίνα΄ σημδ. γαλλ. rideau (de fumée)]''

Το έγκλημα είναι προσχεδιασμένο. Ίσως εδώ και αιώνες, ίσως εδώ και χρόνια. Και το έγκλημα δεν είναι η μείωση των συντάξεων, ή η οικονομική κρίση, ή η λίγη ποσότητα φυσικού αερίου. Αυτά είναι το μέσο για την επιτυχή διάπραξη του εγκλήματος. Μας κτυπάνε εκεί που δώσαμε σημασία για να στρέψουν την προσοχή μας αλλού και να πετύχουν το τελειωτικό κτύπημα εκεί που πάψαμε να δίνουμε σημασία εδώ και καιρό. Και κάθε φορά που σκεφτόμαστε ότι πήραμε λάθος δρόμο και αναζητούμε το δρόμο της επιστροφής μας παραπλανούν κεντρίζοντας το υποτιθέμενο αίσθημα δικαιοσύνης μας, ταίζοντας στην ουσία το τέρας της εκδίκησης.

Ξαφνικά, λόγω δήθεν της δολοφονίας του Παύλου, ανακάλυψαν την εγκληματικότητα της Χρυσής Αυγής. Ξαφνικά, λόγω δήθεν της σύλληψης ενός επιχειρηματία, ανακάλυψαν την οικονομική απάτη που διεπράχθη εις βάρος της Α.ΤΗ.Κ. από στελέχη του Α.Κ.Ε.Λ. Και ο λαός χαίρεται που κάποιοι θα πληρώσουν, κάποιοι θα καταδικασθούν. Δημόσιο αίσθημα δικαιοσύνης. Ψυχολογία του όχλου. Δημόσιο αίσθημα εκδίκησης. Ο λαός διψά για αίμα. Ας του δώσουμε λίγο να μας αφήσει ήσυχους να τελειώσουμε το έργο μας. Σαν ένα νέο κολοσσαίο, ρίχνουμε στην αρένα στοχευμένους μονομάχους, εγκληματίες παράγωγα της ίδιας κοινωνίας, άτυχους αφού είναι στη θέση που θά'πρεπε νά'μασταν εμείς. Και μεις τυχεροί που είμαστε τα λιοντάρια. Κι'ο λαός να βλέπει και να χαίρεται. Και να ξεχνά.

Οι εγκληματίες είναι παιδιά δικά μας. Είναι εκεί επειδή εμείς ανεχτήκαμε και δεχτήκαμε την ανέλιξή τους και την εξέλιξή τους, αφού μας βόλευε. Είναι εκεί επειδή δεν έτυχε ή δεν πέτυχε η προσπάθειά μας να είμαστε στη θέση τους χθες. Και ζητάμε εκδίκηση όχι για τα εγκλήματα που έκαναν. Ζητάμε εκδίκηση για τα εγκλήματα που έκαναν χωρίς να επωφεληθούμε, ζητάμε εκδίκδηση για να γλυτώσουμε απ'τις ερινύες και την ενοχή του ηθικού αυτουργού που είμαστε εμείς.

Το κατεστημένο είναι εδώ κι'είμαστε εμείς. Το έγκλημα το διαπράττουμε εμείς. Οι ηγέτες μας είναι το ίδιο ένοχοι, εγκληματίες κι'ανήθικοι όσο κι'εμείς. Κι'αν μας ξεπουλήσουν πίστη, πατρίδα κι'οικογένειες, γιατί αυτός είναι ο στόχος, ας μην παραπονεθούμε. Οι προδότες είμαστε εμείς.

Τα χειρότερα έπονται. Όσο αίμα κι'αν χυθεί τώρα δε φτάνει. Το τέρας ζητά το δικό μας. Ή την ψυχή μας. Η επιλογή δική μας...

Τετάρτη 11 Σεπτεμβρίου 2013

Τετάρτη 24 Ιουλίου 2013

Λίγα... Πολλά...



Κάποτε ρώτησε ο Λέο Μπουσκάλια ένα γέρο φτωχοντυμένο τι θέλει ο άνθρωπος για νά'ναι ευτυχισμένος. Αυτός τ'απάντησε 'Γεμάτο μυαλό κι'άδειο έντερο'. Λίγο πιο παλιά, είχε πει ο Χριστός 'Για κοιτάξτε τα πουλιά τ'ουρανού και τ'αγριολούλουδα του κάμπου. Ούτε σπέρνουν, ούτε θερίζουν αλλά όλα έχουν να φάνε και να ζήσουν, κελαηδώντας τόσο γλυκά και στολισμένα με τόσο έντονα χρώματα που ούτε ο μεγαλύτερος βασιλιάς του κόσμου δε μπορεί νά'χει στα ρούχα του. Μεριμνά γι'αυτά ο Δημιουργός τους. Εσείς γιατί ανησυχείτε για το μέλλον?'. Λόγια μεγάλα θα πει κάποιος. Εννοείται, λέω εγώ. Μεγάλοι άνθρωποι, μεγάλες προσωπικότητες, Ο Θεός ο Ένας κι'ένα σοφό δημιούργημά του ο άλλος τι άλλο θα μπορούσαν να πουν από μεγάλα σπουδαία λόγια?

Αφήνεσαι στην πανσέληνο, αγκαλιά μ'όποιον ή ότι αγαπάς, κι'ένα τραγούδι ν'ακούγεται. Αφήνεσαι στην πανσέληνο, νοιώθεις την αγκαλιά αυτού ή αυτής που αγαπάς, ακόμα κι'αν δεν είναι εκεί σωματικά, κι'ένα τραγούδι ν'ακούγεται μέσα σου...

Τι θέλει ο άνθρωπος για νά'ναι ευτυχισμένος? Ένα θαύμα που δεν το εκτιμά όσο πρέπει γιατί τό'χει δεδομένο, την Πανσέληνο δηλαδή, κι'ένα μυαλό γεμάτο όμορφες αναμνήσεις και ακόμα πιο όμορφα όνειρα, φτιαγμένα με αγάπη, από αγάπη, για την αγάπη. Κι'αν δεν έχεις αναμνήσεις δεν πειράζει. Γέμισε το μυαλό σου με όνειρα και τα όνειρά σου μ'αγάπη. Κι'αν δεν πραγματοποιηθούν μη μαραζώσεις. Απλά κανείς και τίποτα δε βρέθηκε που ν'αξίζει τόσο πολύ όσο τ'όνειρό σου.

Ναι, αυτό θέλει ο άνθρωπος. Ν'αγαπά και να ονειρεύεται. Το μυαλό του και τη ψυχή του. Τόσο λίγα που όμως αξίζουν τόσα πολλά...

Σάββατο 20 Ιουλίου 2013

Έκπτωτοι πρίγκηπες...



Έκπτωτοι πρίγκηπες

Όλοι ζήλευαν τους τραπεζικούς υπαλλήλους. Τους θεωρούσαν τους πιο καλά αμειβόμενους υπαλλήλους, με τα καλύτερα και περισσότερα ωφελήματα, το καλύτερο ωράριο, τις καλύτερες συνθήκες εργασίας, την ελίτ των υπαλλήλων, τους πρίγκηπες του ιδιωτικού τομέα εργασίας και μια νέα κοινωνική τάξη. Ίσως κάπου να’ χαν δίκιο. Αν και δεν λάμβαναν υπ’ όψιν τα αρνητικά των τραπεζικών υπαλλήλων όπως το άγχος, την πίεση,  εγκεφαλικά, καρδιακά, καρκίνους κι’ άλλες αρρώστιες που συνόδευαν τα καλά του τραπεζοϋπαλλήλου. Φυσικά έλεγαν πως τα ίδια πάθαιναν και μη τραπεζικοί αλλά χωρίς τις ανέσεις και τις διευκολύνσεις των τραπεζικών. Και συνέχισαν να τους ζηλεύουν για τα ταξίδια τους στο εξωτερικό, τα άνετα σπίτια τους, τα καλά και πολυτελή αυτοκίνητά τους, τις σπουδές των παιδιών τους στο εξωτερικό, ειδικά στην Αγγλία και πολλά άλλα. Χωρίς ποτέ να σκεφτούν πως οι υποτιθέμενες, και τονίζω το υποτιθέμενες, ψηλές αμοιβές των τραπεζικών, και κάποιων δημοσίων υπαλλήλων, όπως και η ‘ευκολία’ που μπορούσαν να πάρουν δάνειο, συμβατικό ή μη, ήταν αυτά που κρατούσαν στη δουλειά κι’ όλους αυτούς που τους ζήλευαν, αφού ήταν η μεγαλύτερη ομάδα καταναλωτών σ’ όλα τα είδη, βασικά και πολυτελείας, άρα ήταν αυτοί που τους έδιναν δουλειά και ψωμί γι’ αυτούς και τα παιδιά τους.

Προσωπικά θεωρούσα τους τραπεζικούς απλά σαν τους έξυπνους τεμπελχανάδες της Κύπρου. Οι λιγότεροι έξυπνοι χρησιμοποιούσαν μέσο και διορίζονταν στο δημόσιο, οι αρκετά έξυπνοι, αφού περνούσαν επιτυχώς και ένα τεστ ευφυΐας, έπιαναν δουλειά στην Τράπεζα. Οι πολύ έξυπνοι (ενίοτε και πολύ πονηροί) αλλά σίγουρα πολύ δουλευταράδες (να’ σαι μόνο έξυπνος ή μόνο δουλευταράς δεν αποτελεί εγγύηση επιτυχίας παρά μόνο για επιβίωση με πολλά προβλήματα, η πονηριά δε είναι εγγύηση προσωρινής επιτυχίας) γινόντουσαν ανώτεροι κι’ ανώτατοι διευθυντές τους. Όσο για τις αμοιβές που τόσο πολύ ο κόσμος θεωρεί μίασμα, θεωρώ πως στο κατεστημένο και την κοινωνία που ζούμε ήταν (δεν είναι πλέον) φυσιολογικές. Το μόνο σάπιο στους τραπεζοϋπαλλήλους αλλά και στους υπαλλήλους του δημόσιου τομέα που μπορεί κάποιος να αηδιάσει είναι οι συντεχνίες τους, που όμως (εξαιρώντας τους εξαγορασμένους συντεχνιακούς) λαμβάνοντας υπ’ όψιν τις ικανότητές τους, το κατεστημένο και την κοινωνία τους πιστώνω με πολλούς βαθμούς. Στο κάτω κάτω σκοπός τους δεν ήταν να κάνουν τον κόσμο καλύτερο, ούτε να βοηθήσουν τα μέλη τους να αναπτυχθούν σαν άτομα αλλά να κάνουν το κατεστημένο πιο ευχάριστο εις όφελος όλων.

Και ξαφνικά όλα ανατρέπονται. Οι πρίγκηπες γίνονται το μαύρο πρόβατο κι’οι αποδιοπομπαίοι τράγοι. Κάτι σα βεντέτα μεταξύ των λιγότερο τυχερών και των περισσότερο. Για τα λάθη των ανώτατων εκτελεστικών και των δύο τελευταίων κυβερνήσεων και διοικητών της κεντρικής τράπεζας, ο λαός θέλει το αίμα των αμνών, την κεφαλή τους επί πίνακι για να εξημερωθούν, χωρίς ουσιαστικά κανένα όφελος γι’ αυτούς παρά μόνο ζημιά. Και αυτό τους προσφέρουν, με τα σχέδια που παρέχουν όλες σχεδόν οι τράπεζες του τόπου για εθελούσια αποχώρηση των υπαλλήλων, με χειρότερο αυτό της Τράπεζας Κύπρου. Κι’ ας λένε κάποιοι πως κάνουν πάρτι με τα λεφτά των καταθετών, αγνοώντας ή αποκρύπτοντας το γεγονός πως τα ίδια λεφτά θα τα επωμιστεί το δημόσιο, ενώ οι καταθέσεις στις τράπεζες δεν θα επηρεαστούν ποσώς. Κανείς δε σκέφτεται πως μέχρι το Γενάρη ίσως να υπάρχουν μεταξύ 5 και 7 χιλιάδων άνεργων τραπεζικών, συμπεριλαμβανομένου του συνεργατισμού, με πρόχειρους υπολογισμούς. Άρα μεταξύ 20 και 30 χιλιάδων ατόμων που θα περιορίσουν σημαντικά τα έξοδά τους, επηρεάζοντας δραματικά την αγορά. Κανείς δε σκέφτεται πως αρκετοί, ειδικά της Τράπεζας Κύπρου (και πρώην Λαϊκής εννοείται) που παίρνουν και την μικρότερη αποζημίωση, δεν θα καταφέρουν να ξοφλήσουν καν τα δάνειά τους, μ’ αποτέλεσμα ίσως σε λίγα χρόνια η ίδια η Τράπεζα που δούλευαν να τους βγάλει έξω απ’ το ίδιο τους το σπίτι. Θα μου πεις και ποιον ενδιαφέρει, αυτόν που ήδη το έχασε ή αυτόν που πεινάει? Κι’ όμως, θα’ πρεπε να ενδιαφέρει όλους, όπως θα’ πρεπε και τους τραπεζικούς, πρώην, μελλοντικούς πρώην, και νυν, να τους ενδιαφέρει για όλους. Αλλά είπαμε, δεν θ’ αλλάξουμε τον κόσμο τώρα, δεν προλαβαίνουμε.

Δεν ξέρω πόσοι έχουν μελετήσει το νόμο περί πλεονασμού και γενικά περί τερματισμού απασχόλησης. Κι’ εγώ τώρα τελευταία τον διάβασα. Κάτι που θα’ πρεπε όλοι να ξέρουμε και να διδασκόμαστε στην τελευταία τάξη του γυμνασίου, τελευταία τάξη υποχρεωτικής μάθησης. Ο νόμος λοιπόν μιλάει για τις αποζημιώσεις υπαλλήλου σε περιπτώσεις απολύσεως όχι εξ’ υπαιτιότητας του, για τις αποζημιώσεις σε περιπτώσεις απολύσεως λόγω πλεονασμού κλπ. Με βάση λοιπόν το νόμο, χωρίς να’ μαι νομικός αλλά πιστεύοντας πως έχω ικανοποιητικό βαθμό αντίληψης, το σχέδιο της Τράπεζας Κύπρου είναι καλύτερο απ’ το να σ’ απολύσουν λόγω πλεονασμού για υπαλλήλους με μέχρι 5 χρόνια υπηρεσίας και περίπου το ίδιο για υπαλλήλους με 6 χρόνια υπηρεσίας και άνω, ίσως και λίγο χειρότερο. Γιατί απλούστατα, αν σ’ απολύσει για οποιονδήποτε λόγω δικαιούσαι την προκαθορισμένη ελάχιστη προειδοποίηση, την οποία μπορεί αν επιθυμεί να στην πληρώσει και να αποχωρήσεις αμέσως, κατά την διάρκεια της οποίας ας σημειωθεί δεν θεωρείσαι άνεργος και δε δικαιούσαι ούτε επίδομα ανεργίας ούτε αποζημίωση, και απ’ εκεί και πέρα δικαιούσαι αποζημίωση με βάση το νόμο, για παράδειγμα για 25 χρόνια υπηρεσίας 75,5 βδομάδες, δηλαδή περίπου 17,5 μισθούς (άρα μαζί με τους 2 μισθούς ελάχιστη προειδοποίηση που θα σου δώσει σε λεφτά μας κάνουν 19,5 μισθούς). Η διαφορά με το να σ’ απολύσει λόγω πλεονασμού είναι πως σ’ αυτήν την περίπτωση θα πάρεις σε 2,3 ίσως και 4 χρόνια ότι δικαιούσαι απ’ το Ταμείο Πλεονάζοντος Προσωπικού και αν είναι λιγότερα απ’ όσα βγάζουν οι αριθμοί θα πάρεις τη διαφορά απ’ τον εργοδότη σου. Κι’ αν κάποιος πει πως με το σχέδιο τώρα η Τράπεζα Κύπρου σε κάποιον με 25 χρόνια υπηρεσίας δίνεις 17,5 μισθούς μόνο, άρα τον συμφέρει να περιμένει να τον διώξουν, θα’ χει δίκιο αν θεωρήσουμε πως δεν θα μειωθούν κι’ άλλο οι μισθοί πριν τον απολύσει λόγω πλεονασμού κι’ αν δεν τον ενοχλεί που όλα τα λεφτά θα πάνε για τις υποχρεώσεις του κι’ όχι μόνο τα μισά. Όσο για το συνεργατισμό που δίνει αποζημίωση μέχρι και 41 μισθούς, ενώ ο νόμος προνοεί το μέγιστο 2 χρόνων, δηλαδή 26, είμαι σίγουρος πως είτε υπάρχει παραθυράκι που δεν το ξέρω είτε θα παίξουν με τους μήνες προειδοποίησης, μιας και οι 2 μήνες είναι η ελάχιστη προειδοποίηση. Και δεν ξέρω πώς θα ερμηνευθεί ο νόμος για τους υπαλλήλους της πρώην Λαϊκής αφού έχουν αλλάξει εργοδότη και δεν δικαιούνται αποζημίωση λόγω πλεονασμού αν απολυθούν.


Προσωπικά σ’ όσους μ’ αυτό το απαίσιο μη σχέδιο ξοφλάνε τις υποχρεώσεις τους πάντα συνιστώ να το πάρουν και να φύγουν. Καλύτερα να πεινάς και να’ σαι σ’ ένα σπίτι χωρίς ηλεκτρικό και νερό αλλά να’ ναι δικό σου παρά να πεινάς και να’ σαι στο παγκάκι. Έτσι κι’ αλλοιώς τους άξιους ο Θεός ποτέ δεν αφήνει να χαθούν. Και κακά τα ψέματα, πάρα πολλούς η δουλειά στις Τράπεζες τους έχει στερήσει πολλές ικανότητες που θα τους έκαναν αν όχι πιο πλούσιους σίγουρα πιο ευτυχισμένους. Δύσκολοι καιροί για πρίγκηπες. Μόνο οι Αυτοκράτορες επιβιώνουν, ακόμη και έκπτωτοι. Και Αυτοκράτορες δεν είμαστε όλοι.

Τετάρτη 19 Ιουνίου 2013

Συγκίνηση στην τελευταία συναυλία της Εθνικής Συμφωνικής Ορχήστρας & Χορ...



Κάποτε έλεγαν 'υπάρχει καλύτερη Ελλάδα και τη θέλουμε'. Νά'την. Κρατήστε την ζωντανή. Καληνύχτα...

Κυριακή 16 Ιουνίου 2013

Σ' Ελλάδα και Κύπρο...



Η λύση μια είναι:Θεοδωράκης πρόεδρος και εγώ πρωθυπουργός και μετά πρόεδρος σε μια προεδρική δημοκρατία.

Τρίτη 11 Ιουνίου 2013

Μπράβο παιδιά! Κι'εις ανώτερα! (Γυναίκα μας άλλαξαν τα παιδιά...)



Ο Νίκος Αναστασιάδης, πρόεδρος της πάλαι ποτέ Κυπριακής Δημοκρατίας, έκανε επιστολή 'μαλώνοντας' τους ηγέτες της Τρόικα κλπ για την κατάντια της Κύπρου. 'Μπράβο!' θα πει κάποιος. 'Μπράβο που ξύπνησες' θα πει κάποιος άλλος. Κάποιος μπορεί να ρωτήσει 'Καλά, πού ήσουνα όταν υπόγραφες τις συμφωνίες? Γιατί τότε δεν είπες τίποτα και γιατί τις υπόγραψες?' Και κάποιος μπορεί απλά να ρωτήσει 'Ποιος είν'αυτός ρε? Εξωγήινος?'. Άσε που μπορεί κάλλιστα να σκεφτεί ένα μυαλό με φαντασία που οργιάζει πως πήρε τηλέφωνο η Μέρκελ κι'είπε 'Νικολάκη, στείλε μια επιστολή να μας μαλώνεις για να δικαιολογήσεις την πράξη σου που θα κλείνεις το Ρ.Ι.Κ. σε λίγο και θα πωλείς Α.Η.Κ. και Α.ΤΗ.Κ. και όλες τις άλλες και να μπορείς να λες πως έκανες ότι ήταν ανθρωπίνως δυνατό, όχι όπως το χαζό το Σαμαρά που τους έχει όλους εναντίον του'.

Ο άλλος, ο χαζός κλείνει την Ε.Ρ.Τ. για να καλύψει αυτόματα τις 2μισυ χιλιάδες δημόσιους υπαλλήλους που πρέπει να απολύσει, ικανοποιώντας το μνημόνιο που δεν ήθελε και κατηγορούσε αλλά δέχτηκε με μαύρη καρδιά για να γίνει πρωθυπουργός και να εκπληρώσει κι'αυτός το όνειρο της μάνας του. Αλλά ταυτόχρονα τους τιμωρεί επειδή δεν υποστηρίζουν τα μνημόνια και την κυβέρνησή του όπως οι άλλοι σταθμοί. Και ποιος είπε πως δεν έχει σχέδιο? Θ'ανοίξει τη Νέα Ε.Ρ.Τ. με μόνο δικούς του ανθρώπους, έστω κι'αν αυτό σημαίνει πως θα πάρει τους δικούς του απ'τα άλλα κανάλια, χαρίζοντάς τους κι'άλλους φόρους.

Κατά τα άλλα φταίνε οι τράπεζες, οι προηγούμενες κυβερνήσεις, η Τρόικα, η μυστική κλίκα του Μπίλεφελντ ή πώς το λένε, ο Θεός που δε βάζει το χέρι του να μας γλυτώσει, η παράγκα κλπ. Μάλλον εμείς φταίμε που ψηφίσαμε συνειδητά διακυβέρνηση χούντας, σ'Ελλάδα και Κύπρο.

Και τώρα σκέφτομαι, μήπως άλλαξαν τα παιδιά στο μαιευτήριο και ο Αντώνης είναι Παπανδρέου κι'ο Γιωργάκης Σαμαράς ή μήπως ο Νίκος είναι Χριστόφιας και ο Δημήτρης Αναστασιάδης? Δε λέω, όλοι αδέλφια είναι, παιδιά του ίδιου Πατέρα, του Θεού. Αλλά είμαι σίγουρος πως Αυτός ο Πατέρας τους ντρέπεται για αυτά τα συγκεκριμένα παιδιά του... Πολύ... Κι'η τιμωρία θά'ναι αντάξια της ντροπής που Τον και μας κάνουν να νοιώθουμε...

Σάββατο 25 Μαΐου 2013

Κομμουνισμός...

... είναι ο καπιταλισμός του κερατά με φόρο εισοδήματος 100%. Σοσιαλισμός είναι ο καπιταλισμός της πουτάνας με φόρο τη βίζιτα.




Κυριακή 5 Μαΐου 2013

Σάββατο 4 Μαΐου 2013

Αναστάσεως Ημέρα Λαμπρυνθώμεν Λαοί!!!



Θυμάμαι είχα δει αυτήν την ταινία μια καθημερινή απόγευμα στο πιο σικάτο σινεμά της πρωτεύσουσας, το Ζήνα Πάλας. Είχα συγκλονιστεί, όχι τόσο απ'την ιστορία, αλλά απ'τη μουσική. Μια απλή ανθρώπινη μουσική που τραγουδούσαν απλοί άνθρωποι και έδειχναν τα πάντα απλά κι'ανθρώπινα. Ακόμα και τον Θεό. Ίσως γι'αυτό τελειώνει με τη Σταύρωση και την αποχώρηση των πρωταγωνιστών και του πληρώματος της ταινίας. Ίσως και γι'αυτό το τελευταίο κομμάτι έχει αυτόν τον τίτλο. 'Το κατά Ιωάννην Ευαγγέλιο, κεφ. 19, στίχος 41: ἦν δὲ ἐν τῷ τόπῳ ὅπου ἐσταυρώθη κῆπος, καὶ ἐν τῷ κήπῳ μνημεῖον καινόν, ἐν ᾧ οὐδέπω οὐδεὶς ἐτέθη· (Και υπήρχε κήπος στον τόπο όπου σταυρώθηκε, και στον κήπο ήταν ένα καινούργιο μνήμα μέσα στο οποίο ποτέ κανείς δεν ήταν τοποθετημένος. )'.

Παράξενο ίσως να σκεφτόταν κάποιος. Καθόλου αν σκεφτείς πως η Ανάσταση είναι κάτι αδιανόητο στο μυαλό του απλού ανθρώπου, ανεξαρτήτως δείκτη ευφυίας. Όπως και κάθε θαύμα. Όπως κι'ο Θεός. Είτε πιστεύεις, είτε όχι. Με τις συνέπειες της απόφασής σου. Και όχι όπως τις νομίζεις, ότι δηλαδή θα τιμωρηθείς αν δεν πιστεύεις κι'αν δεν τηρείς όλα όσα σε προτρέπει ο Θεός κι'η Εκκλησία να κάνεις. Όχι. Ο Θεός δεν σου απαγορεύει να φτάσεις στη θέωση μ'άλλο τρόπο. Ούτε σε τιμωρεί επειδή δεν κάνεις ότι σου λέει. Πώς είναι δυνατόν ο Θεός της Αγάπης, που είναι Αγάπη, να τιμωρεί επειδή τον παράκουσες. Αντίθετα, σε συγχωρεί σα να μη συνέβη ποτέ και σε δέχεται στην αγκαλιά Του όπως όλους τους άλλους. Απλά σκέψου και πες μου, είδες κάποιον να πετυχαίνει το ίδιο με κάποιο άλλο τρόπο?

Κάποιοι λένε 'Καλός άνθρωπος νά'σαι και δεν έχει σημασία αν πιστεύεις ή όχι και που πιστεύεις'. Και αν ρωτήσεις τι σημαίνει καλός άνθρωπος η πιο συνηθισμένη απάντηση είναι 'Το να κάνεις πάντα το καλό και να μη βλάπτεις ποτέ τους άλλους'. Σωστό κι'αυτό. Αλλά αν ψάξεις ενδελεχώς ότι κάνουν οι καλοί άνθρωποι βρίσκεις πως ακόμα κι'αν δεν έχουν βλάψει κάποιον, έστω και κάνοντάς του καλό, βλάπτουν τον εαυτό τους.

Ο Θεός λοιπόν ήρθε στον κόσμο και μας πήρε απ'το χέρι και μας έδειξε τι ακριβώς πρέπει να κάνουμε για να φτάσουμε στη Θέωση, για να ξαναγίνουμε Άνθρωποι. Έπαθε ο Ίδιος για να μας δείξει μέχρι που μπορούμε να φτάσουμε για να εξαγνιστούμε. Ναι, δεν είναι αρκετό το νά'σαι καλός άνθρωπος. Ούτε το να περιμένεις να συμβούν τα πάντα γύρω σου για να νοιώσεις κι'εσύ κάτι. Η ζωή δεν είναι απλά μια Μεγάλη Βδομάδα που θα συμβούν τα πάντα στην Εκκλησία κι'εσύ το πολύ πολύ να κλάψεις με τη Σταύρωση, τον Επιτάφιο, την Ανάσταση και μετά να φας τη σουπίτσα σου και τέλος. Ούτε αρκεί νά'σαι στο πλήθος και να φωνάζεις υπέρ του Χριστού κι' εναντίον του Βαρραβά. Ούτε, εννοείται, θα σώσεις το Χριστό ή τον εαυτό σου με το σπαθί σου. Ναι, με νηστεία και διαρκή προσευχή, όπως ακριβώς έκανε ο Κύριος. Με αυτοθυσία όχι του κορμιού σου αλλά της ηδονής, της φιλοδοξίας, της φιλαργυρίας και της φιλαυτίας σου.

Ο λαός μας υποφέρει. Αλλά δεν φταίνε οι άλλοι γι'αυτό. Φταίμε εμείς οι ίδιοι που αντικαταστήσαμε αξίες και ιδανικά με ηδονές και ευμάρεια. Κι'όλοι αυτοί που αποφασίζουν για μας, από μας ανελίχθηκαν. Κι'αν θέλουμε να τους διώξουμε πρέπει να υπομείνουμε αλλά ταυτόχρονα ν'αλλάξουμε, να γίνουμε καλύτεροι, σωστότεροι. Αν θες την Ανάσταση πρέπει ν'αντέξεις τα Πάθη, χωρίς να παρακαλάς κανένα να σε λυπηθεί ή να σε γλυτώσει. Για ν'Αναστηθείς πρέπει να τ'αξίζεις. Κι'ήρθε ο καιρός να το αποδείξεις. Καλή Ανάσταση!


Πέμπτη 2 Μαΐου 2013

Κατάνυξη... Καληνύχτα...

Πιστεύω εις έναν Θεό...


Δεν ξέρω πόσες φορές προσπάθησες νά'σαι καλός άνθρωπος και καλός Χριστιανός. Νά'σαι σωστός απέναντι στους ανθρώπους, στα ζώα, στη φύση, σε σένα, στο σύμπαν, στο Θεό. Το σίγουρο είναι πως όσες φορές προσπαθήσεις συνειδητά, όσες φορές προσπαθήσεις να κάνεις όλα αυτά που θες και πρέπει, ν'αγαπήσεις τον εχθρό σου, να γυρίσεις το μάγουλο, να ανεχθείς και να υπομένεις την αδικία και τον άδικο, να συγχωρέσεις τον φταίχτη, να μείνεις ήρεμος, να μην αμαρτήσεις, να νηστέψεις, να εξομολογηθείς, να μεταλάβεις, όσες φορές λοιπόν προσπαθήσεις να κάνεις όλα τα πιο πάνω, ξαφνικά όλα έρχονται ανάποδα για να σε αποτρέψουν. Οι εχθροί σου πληθαίνουν κι'όλοι σε θυμούνται εκείνη τη στιγμή και θέλουν να σου κάνουν κακό, συνήθως διαβάλοντάς σε, η αμαρτία σου χαμογελάει ηδονιστικά, κι'ο σατανάς σου παρουσιάζεται μ'όλους τους τρόπους κι'όλες τις μορφές του. Όμως πάντα, πάντα όμως, στο πιο απλό κι'ασήμαντο πράγμα, σε μια ανατολή, μια δύση, ένα τριαντάφυλλο, μια εικόνα, μια λέξη, μια φράση, ένα εσπερινό, σ'οτιδήποτε, βλέπεις το Θεό να σου χαμογελάει μ'απλωμένα τα χέρια και να σου λέει 'Άντεξε, είμαι κοντά σου'. Και θυμάσαι όλα αυτά που υπέφερε Εκείνος, Ο Αγαθός, Ο Αναμάρτητος, Ο Δίκαιος και χαμογελάς και λες 'Θ'αντέξω Θεέ και Πατέρα μου γιατί θέλω να Σ'Αγαπώ όσο μπορώ περισσότερο για να μπορώ ν'αγαπώ τον κόσμο όλο για να γίνει πιο όμορφος'...

Τα καλά κόποις κτώνται. Κι'ακόμα κι'αν δεν σ'ενδιαφέρει ο παράδεισος, για να γίνεις εσύ καλύτερος πρέπει να περάσεις πολλά. Πάρα πολλά. Κι'αν θες τον παράδεισο ακόμα περισσότερα. Γιατί αξίζει τα πάντα...

Τρίτη 30 Απριλίου 2013

Γιατί δεν ανησυχώ για τη νόμιμη πλέον φτώχεια και κλοπή...





- Οι Τούρκοι «θα κάνουν μόνο μία πρόκληση στην Ελλάδα, που θα έχει σχέση με την αιγιαλίτιδα ζώνη. Και εμάς θα μας πιάσει πείνα. Θα πεινάσει η Ελλάδα. Και επειδή θα κρατήσει αυτή η μπόρα κάποιο διάστημα, μήνες θα είναι, “θα πούμε το ψωμί ψωμάκι”» σελ. 434 και άλλη φορά έλεγε … «Να έχετε ένα κτηματάκι και λίγο να το καλλιεργήτε. Κοντά σε σας, θα βοηθήσετε και κάποιον που δε θα έχει» σελ. 436

Τα υπόλοιπα στη σύνδεση από κάτω...

ΠΗΓΗ: http://www.pentapostagma.gr/2011/01/blog-post_9492.html#ixzz2Ryvw0PNR


Και μετά ο αντίχριστος... Προσέξτε...

Κυριακή 28 Απριλίου 2013

Zorbas

Για όλα φταιν αυτοί που δέχτηκαν τον Όθωνα για Βασιλιά... Καληνύχτα...


Τρίτη 23 Απριλίου 2013

Ποτέ...




... μην αγαπήσεις κάποιον περισσότερο από σένα ή εσένα περισσότερο απ'το Θεό...




 

Κυριακή 21 Απριλίου 2013

Τρίτη 16 Απριλίου 2013

Τον κόσμο...

... τον χάλασαν οι πολιτικοί, οι ποιητές κι'οι γκόμενοι των φεμινιστριών... Καληνύχτα...


Κυριακή 31 Μαρτίου 2013

Τετάρτη 27 Μαρτίου 2013

Πρόεδρε παρέτα το πλουμί τζιαι πιάσ'τη ππάλα...



Ο πρόεδρος έκανε όσα είχε πει πως δεν θα κάνει εκείνο το βράδυ της 15ης Μαρτίου, ‘για το καλό της πατρίδας’, επειδή τον εκβίασαν. Και μετά διόρισε ανακριτή για να καθίσει στο σκαμνί όσους ευθύνονται. Και ξαφνικά παρουσιάζεται ο διοικητής της Κεντρικής Τράπεζας που, εκτός απ’ όλα αυτά που κατεβάζει στο κεφάλι και διατάζει και τινάζει τον τόπο και το λαό στον αέρα, παραδέχτηκε πως διατηρούσε τη Λαϊκή Τράπεζα στον αναπνευστήρα, φορτώνοντας ακόμα 11 δις το λαό, μέχρι να γίνουν εκλογές και ν’ αλλάξει κυβέρνηση, επειδή έτσι ήθελε η προηγούμενη κυβέρνηση. Άρα συνωμότησε σε οικονομική προδοσία κατά της πατρίδος.

Γιατί λοιπόν πρόεδρε δεν τον συλλαμβάνεις, μαζί με τον πρόεδρο του τότε Δ.Σ. της Λαϊκής, δηλαδή τον υπουργό οικονομικών σου, καθώς και τον υπουργό οικονομικών της προηγούμενης κυβέρνησης εκείνης της περιόδου? Τι άλλο θες δηλαδή? Εκτός αν η διερευνητική επιτροπή που διόρισες έχει στόχο κάποιους συγκεκριμένους και δεν το ξέρω.

Εάν θυμάσαι, όταν έλεγαν οι αντίπαλοι κατά την προεκλογική περίοδο πως θα καταστρέψεις την Κύπρο, έλεγες πως δεν άφησαν τίποτα όρθιο για να καταστρέψεις. Σε ξεγέλασαν πρόεδρε και τώρα οδηγείς τον τόπο προς την καταστροφή. Πρόσεξε πρόεδρε πριν να’ ναι αργά. Κι’ αφού θα πεινάσουμε, τουλάχιστο να το κάνουμε ελεύθεροι και ήρωες σαν Έλληνες που είμαστε. Ξαναδές τη λύση που έστειλα στις εφημερίδες, χωρίς τρόικα και άλλες ιστορίες για αγρίους. Αλλιώς εσύ θα’ σαι ο τέταρτος Αττίλας, μετά τις δυο φάσεις της εισβολής και τον Χριστόφια. Και απ’ τις κατάρες των γιαγιάδων, και θα’ ναι πολλές αφού και οι σημερινές νέες θα σε καταριούνται μέχρι τα γεράματά τους, μη σου πω κι’ αυτές που δεν γεννήθηκαν ακόμα, θα πρέπει να διαβάσει παπάς το μνήμα σου για να αναπαυθεί η ψυχή σου, και αν…

Της Αγάπης Αίματα...

Το χρώμα του χρήματος είναι κόκκινο. Όπως το αίμα που χύθηκε για να το αποκτήσεις. Το δικό σου... Ή των άλλων...


Τρίτη 26 Μαρτίου 2013

Τρεις λαλούν και δυο χορεύουν – Προσευχή και νηστεία




Ο Ελληνισμός είναι γεμάτος ήρωες, μάρτυρες και άγιους. Απλούς ανθρώπους, γνήσιους Έλληνες, που είχαν πίστη και ιδανικά μέχρι θανάτου. Ανθρώπους που ήξεραν απ’ την αρχή το μέλλον τους κι’ όμως το ακολούθησαν, χωρίς να προσπαθήσουν να το βελτιώσουν ή να το κάνουν πιο ήπιο ή λιγότερο καταστροφικό. Δεν ήθελαν ζωή με εκπτώσεις. Δεν ήθελαν ζωή υποδουλωμένη σε άλλους, σε πάθη, σε καλοπέραση, σε χρήμα, σε τύψεις. Δεν ήθελαν ζωή χωρίς ελευθερία στο πνεύμα και στη ψυχή.

Τις τελευταίες μέρες ζήσαμε στιγμές εσχάτης προδοσίας. Παραδοθήκαμε ‘αμαχητί’ σε μια χούφτα ευρώ. Θυσιάσαμε κάποια πράγματα, κάποιους ανθρώπους, κάποια ιδανικά, κάποιες αρχές για να μην τα χάσουμε όλα, χάνοντας ταυτότητα, ιδανικά, ψυχή. Σ’ αντιστάθμισμα θα μπορούμε να ζήσουμε άνετα κάποιοι, δύσκολα οι πλείστοι, ελπίζοντας σ’ ένα καλύτερο αύριο, διατηρώντας το κατεστημένο και το κεκτημένο του τελευταίου αιώνα. Να εξευτελίζεσαι αφήνοντας ολόκληρο το είναι σου στα χέρια των άλλων, ελπίζοντας πως θα σε μεταχειριστούν καλά κι’ ευχόμενος πως σύντομα θα είναι όλα καλύτερα. Και για να σε παραπλανήσουν, διορίζουν ποινικούς ανακριτές, βρίσκοντας απ’ την αρχή τους αποδιοπομπαίους τράγους που θα ενοχοποιήσουν και θα τιμωρήσουν για να κατευνάσουν τη λαϊκή οργή και να ικανοποιήσουν το λαϊκό αίσθημα για απονομή δικαιοσύνης, αφήνοντας αναπάντητα ένα σωρό ερωτήματα και φυσικά ατιμώρητους τους πραγματικούς ενόχους.

Είχα και γω λύσεις για την κρίση. Όπως ένα σωρό άλλοι υποθέτω. Αλλά κανείς δεν τις έλαβε υπ’ όψιν. Δεν ήταν προς το συμφέρον τους. Αν και τραπεζικός υπάλληλος εδώ και χρόνια, είμαι και φοιτητής δημοσιογραφίας, διά αλληλογραφίας. Κι’ όμως, οι πλείστες επιστολές που έστειλα σ’ εφημερίδες διαγράφηκαν απ’ τη λίστα των e-mails χωρίς να διαβαστούν καν. Και θέλω να ξέρω ποιοι Κύπριοι, φυσικά πρόσωπα και μη, μετέφεραν λεφτά στο εξωτερικό τα τελευταία 4 χρόνια, θέλω να ξέρω ποιοι Κύπριοι, φυσικά πρόσωπα και μη, μετέφεραν λεφτά απ’ τη Λαϊκή και την Τράπεζα Κύπρου τους τελευταίους 18 μήνες, θέλω να ξέρω γιατί ο διοικητής της Κεντρικής Τράπεζας της Κύπρου δουλεύει με τρόπο που καταστρέφει τις δυο τράπεζες και την οικονομία της Κύπρου, και μάλιστα που φαίνεται σαν οργανωμένο σχέδιο, θέλω να ξέρω όλα αυτά που είχαν συμφωνηθεί για το μνημόνιο με την προηγούμενη κυβέρνηση και δεν ήταν καταγραμμένα για να μπουν στο μνημόνιο όταν θ’ αναλάμβανε η νέα κυβέρνηση, θέλω να ξέρω γιατί η νέα κυβέρνηση προτίμησε να είμαστε φτωχοί και υπόδουλοι στην Ευρώπη αντί φτωχοί και ελεύθεροι…

Κάποιος μπορεί να πει πως έχω πολλές απορίες σαν μικρό παιδί. Και δεν το αρνούμαι, αν αυτό είναι το τίμημα του να’ μαι όσο πιο σωστός Έλληνας και Χριστιανός μπορώ να είμαι. Κάποιος άλλος μπορεί να πει πως αν δεν ήμασταν πιστοί στις αρχές στα ιδανικά μας και στο Θεό θα’ μασταν πλούσιοι και δυνατοί όπως οι γερμανοί ή οι αμερικάνοι. Κι’ ας μας μισούσαν όλοι. Ο καθ’ ένας μπορεί να πει ότι θέλει. Η πραγματικότητα είναι πως στο τέλος όλους περιμένει το ίδιο πράγμα. Δυο μέτρα χώμα. Και ο Ελληνισμός επέζησε και δοξάστηκε επειδή δεν ενδιέφερε κανένα το πώς θα ζήσει μέχρι εκείνη την στιγμή. Όλους τους ενδιέφερε το τι θα κάνουν για να ζουν μετά απ’ εκείνη τη στιγμή. Γι’ αυτό και ο Ελληνισμός είναι ο εκλεκτός λαός του Θεού. Γιατί είναι ο μόνος λαός που έχει ιδανικά, αρχές και αθάνατη ψυχή. Γι’ αυτό και δε λογίζεται Έλληνας που δεν είναι Χριστιανός. Και δε λογίζεται Έλληνας που ανέχεται να τον αδικούν και να τον εξευτελίζουν για να ζήσει καλά τώρα. Μόνο για να ζήσει μετά, να ζήσει αιώνια.

Λυπάμαι που σαν Έλληνας ζω και γω ανάμεσα σ’ ανθέλληνες που οικειοποιήθηκαν την ταυτότητα του Έλληνα για ίδιο συμφέρον. Και είμαστε πολλοί. Κι’ είναι καιρός ν’ αποτινάξουμε το ζυγό των ανθελλήνων, των προδοτών, από πάνω μας. Είναι καιρός να επιστρέψουμε στις ρίζες μας, στις αρχές μας, στα ιδανικά μας, στον πολιτισμό μας, στο Θεό. Πριν χάσουμε τη ψυχή μας. Γιατί αυτό δεν θα μας το συγχωρήσει κανείς. Ούτε εμείς στον εαυτό μας. Και η αιωνιότητα είναι πολύ μεγάλη για να το αντέξουμε…

Δευτέρα 25 Μαρτίου 2013

Χρόνια Πολλά...



Οι επαναστάσεις ξεκινάνε από ένα άτομο... Πάντα...

Τον Ελληνισμό πολύ θέλησαν να τον υποδουλώσουν. Αρκετοί τα κατάφεραν. Με τη βοήθειά μας. Και τα κατάφερναν πάντα την εποχή που μας χρειαζόταν μια τιμωρία για να συνετιστούμε. Και μετά συνερχόμασταν και επιστρέφαμε στις ρίζες μας. Πίστη, πατρίς, οικογένεια. Χριστός, Ελλάδα, Εμείς.

Οι εκπτώσεις ξεκινούσαν με το ξεπούλημα του αίματος που χύθηκε για μια χούφτα λεφτά. Το αίμα του Χριστού για 30 αργύρια, το αίμα των βυζαντινών για τους παπικούς και τους τούρκους, το αίμα του 21 για γερμανό βασιλιά, το αίμα της Μικράς Ασίας για γερμανόφιλο βασιλιά, το αίμα των παγκόσμιων πολέμων για μια ιδεολογία, το αίμα των αγωνιστών της Ε.Ο.Κ.Α. για μια προεδρία και την ησυχία μας, το αίμα του πραξικοπήματος και της εισβολής για μια χούφτα δολλάρια, το αίμα του λαού για μια χούφτα ευρώ.

Σήμερα υπογράφηκε ακόμα μια προδοσία. Και θα υποφέρουμε για πολύ. Μέχρι να ξαναγίνουμε Έλληνες. Μέχρι να ξαναορκιστούμε στο Ευαγγέλιο και να ξανασκύψουμε το κεφάλι παρακαλώντας το Θεό και την Παναγιά να ευλογήσουν τον αγώνα μας. Μέχρι να ξαναπούμε 'Ίτε παίδες Ελλήνων'. Μέχρι να ξαναφωνάξουμε 'Ή ταν ή επί τας'. Μέχρι να ξανακούσουν οι εχθροί μας το 'Μολών Λαβέ'.

Η επανάσταση ξεκίνησε...

Ποτε θα κανει ξαστερια

Ελπίζω ο Αναστασιάδης και οι λοιποί να θυμηθούν πως του Έλληνα ο τράχηλος ζυγό δεν υπομένει... Καληνύχτα...



Παρασκευή 22 Μαρτίου 2013

Τρεις λαλούν και δυο χορεύουν-Σχέδιο Σωτηρίας




Αφού όλοι λένε και μια ιδέα για τη σωτηρία της Κύπρου, μιας και τώρα μόνο ο Θεός κι’ η Παναγιά μπορούν να μας σώσουν αλλά ούτε ένα κεράκι δεν ανάβουμε και να τους παρακαλέσουμε γι’ αυτό, κι’ αφού όλοι έγιναν ειδικοί κι’ υπεύθυνοι, αποφάσισα να καταθέσω και γω το δικό μου σχέδιο σωτηρίας της Κύπρου, το οποίο μπορεί να εφαρμόσει κι’ η μητέρα Ελλάδα που φαίνεται πως μπήκε στο γηροκομείο και δεν την φτάνει ούτε η σύνταξή της για να δώσει έστω και λίγα ψίχουλα στην κόρη της που της τά’ φαγε με δόλιο τρόπο με το κούρεμα του χρέους.

Έχουμε και λέμε λοιπόν. Θέλουμε, με βάση τα σενάρια της Pimco ή πώς τη λένε, περίπου 17 δις σε μια περίοδο 5 χρόνων. Όλοι επίσης λένε με σιγουριά πως οι Κύπριοι καταθέτες έχουν κατατεθειμένα σε Κυπριακές τράπεζες πέραν των 40 δις. Εκδίδοντας λοιπόν ένα δεκαετές ομόλογο με επιτόκιο 6 τοις εκατό, πληρωτέο ανά 6μηνο, με πρώτη καταβολή τόκου σε 5 χρόνια και με εξόφλησή του με το 130 τοις εκατό της αξίας του κατά τη λήξη του ή δυνατότητα ανταλλαγής του μ’ ένα άλλο πενταετές με το ίδιο επιτόκιο και την ίδια αξία αποπληρωμής, με υποχρεωτική δέσμευση του 50 τοις εκατόν των καταθέσεων προθεσμίας των Κυπρίων και με βεβαίωση πως σε περίπτωση ανάγκης, όπως ιατρικούς λόγους ή λόγους σπουδών παιδιών, που δεν θα αρκέσουν οι υφιστάμενες καταθέσεις τους θα τους επιστραφεί μέρος ή όλου του ποσού με τον τόκο που θα έπαιρναν αν έμενε στην κατοχή τους όλο αυτόν τον καιρό, είμαι σίγουρος πως όλοι θα δέχονταν με χαρά, και δεν θα είχαμε πλέον ανάγκη ούτε Τρόικες ούτε Ρωσίες, αν φυσικά υφίσταντο κάποιες προϋποθέσεις.

Βλέπεις, για να δεχθεί ο λαός αυτό το σχέδιο πρέπει να έχει απόλυτη και τυφλή εμπιστοσύνη. Πώς μπορεί να εμπιστευτεί ένα κράτος κι’ ένα σύστημα που μέσα σε 5 χρόνια μας πτώχευσε, μέσα σε 15 μέρες αναίρεσε όλες τις υποσχέσεις που έδωσε, μας κοροϊδεύει μειώνοντας τους μισθούς της κυβέρνησης κατά 25 τοις εκατό ενώ δεν έχει μία να πληρώσει μισθούς και συντάξεις κι’ άλλα πολλά τέτοια που βαριέμαι να παραθέσω τέτοια ώρα. Τι μπορεί να κάνει για να αποκτήσει εμπιστοσύνη? Να βγει ο πρόεδρος και να πει πως δεν θα ξαναπληρωθεί ο ίδιος, οι υπουργοί του κι’ οι βουλευτές μέχρι να σταθεί στα πόδια του ο τόπος. Πως όλες οι συντάξεις θα εξισωθούν στο ποσό των 750 ευρώ, όλοι οι μισθοί του δημοσίου θα έχουν μόνο 5 τοις εκατό ποσοστιαία διαφορά ανά κλίμακα, θα καταργηθεί η ΑΤΑ, θα καταργηθεί ο φόρος εισοδήματος και θα αντικατασταθεί με κλιμακωτό ΦΠΑ ανάλογα της αναγκαιότητας και της πολυτέλειας του είδους, θα μπει τέλος 1 τοις χιλίοις για κάθε συναλλαγή εκροής κεφαλαίου στο εξωτερικό και θα ανέβει από 15 τοις εκατό στο 20 τοις εκατό η αποκοπή απ’ τους κερδισμένους τόκους των καταθέσεων. Αλλά το κυριότερο, θα βρει ΟΛΟΥΣ που μετέφεραν λεφτά στο εξωτερικό τα τελευταία 4 χρόνια συνολικού ποσού πέραν των 100 χιλιάδων ευρώ κι’ αυτούς θα τους εξαναγκάσει να τα φέρουν πίσω και να τους δεσμεύσει ΟΛΕΣ τις καταθέσεις τους μ’ αντάλλαγμα το πιο πάνω ομόλογο.

Τρελό? Μπορεί. Αλλά βαρέθηκα να τους βλέπω εδώ και τόοοσα χρόνια να δείχνουν πως κάνουν ένα σωρό πράγματα αλλά τελικά να πηγαίνουμε απ’ το κακό στο χειρότερο. Η ώρα είναι τώρα. Και το σχέδιο αυτό. Αλλιώς τους βλέπω του χρόνου δήθεν πάλι να κουράζονται για να μας σώσουν κατηγορώντας την Τρόικα, τη Ρωσία και την Αμερική. Αν υπάρχουμε φυσικά…

Τετάρτη 20 Μαρτίου 2013

Τρεις λαλούν και δυο χορεύουν – Οι ηλίθιοι






Είμαι σίγουρος πως αν ζούσε σήμερα ο Ντοστογιέφσκι το υπέροχο βιβλίο του δεν θα τ’ ονόμαζε ‘Ο ηλίθιος’ αλλά ‘Οι ηλίθιοι’. Και σίγουρα θ’ αναφερόταν στο Ελληνικό Έθνος, στον Ελλαδικό και Κυπριακό λαό και εννοείται στους Ελλαδίτες και Κύπριους πολιτικούς, ειδικά πρωθυπουργούς και προέδρους.

Κάποτε ο φούρναρής μου μού είπε: ‘Δε μπορώ να καταλάβω πώς είναι δυνατό ο ένας πολιτικός να παρουσιάζει ένα πράγμα άσπρο και ο άλλος το ίδιο πράγμα μαύρο και να τα καταφέρνουν κι’ οι δυο’. Αλλά δεν είχε σκεφτεί πως όταν αλλάξουν πλευρά και ο ένας από κυβέρνηση γίνει αντιπολίτευση και το αντίστοιχο για τον άλλο, τότε ο ένας που παρουσίαζε το συγκεκριμένο θέμα άσπρο τώρα το παρουσιάζει μαύρο και αντίστοιχα ο άλλος το μαύρο το παρουσιάζει τώρα άσπρο. Και πάλι τα καταφέρνουν.

Είμαστε σε δύσκολη θέση. Θέση που περιήλθαμε μέσα σε λιγότερο από 3 χρόνια. Για τρίτη φορά εξ’ όσων γνωρίζω και θυμάμαι κύπριος πρόεδρος υπογράφει, για να είναι αρεστός ή για να μην φέρει την καταστροφή στον τόπο όπως λέει, κάτι που δεν εγκρίνει, δεν του αρέσει, λέει πως τον πίεσαν και τον εκβίασαν και αφήνει το λαό να βγάλει τα κάστανα απ’ τη φωτιά. Και για τρίτη φορά, πάλι εξ’ όσων γνωρίζω και θυμάμαι, η κυβέρνηση της Ελλάδος στέκει παρά το πλευρό μας, συμπαρίσταται και μας στηρίζει στα λόγια αλλά μας πουλά στην πράξη.

Δεν είναι πρωτόγνωρο το ότι η κυβέρνηση κάνει ότι περνά απ’ το χέρι της για να καταστρέψει ότι υπάρχει, χωρίς λύσεις και πράξεις σωτηρίας, και μόλις γίνει αντιπολίτευση ξαφνικά έχει σχέδια σωτηρίας, λύσεις ευημερίας και ευδαιμονίας του λαού και κατηγορεί τη νέα κυβέρνηση για τα αδιέξοδα που περιήλθαμε. Δεν είναι πρωτόγνωρο το ότι η αντιπολίτευση έχει κρυμμένους άσσους στο μανίκι και μαγικά ραβδιά στο χέρι και μόλις γίνει κυβέρνηση βρίσκεται προ τετελεσμένων και κάνει ότι υποσχέθηκε πως δεν θα κάνει αφού η προηγούμενη κυβέρνηση τά’ κανε μπάχαλο και δε μπορεί να κάνει τίποτα. Κι’ όμως, μπορεί να παραιτηθεί για την ανικανότητά της και να αποχωρήσουν απ’ το πολιτικό προσκήνιο όσοι πρωταγωνίστησαν. Αλλά θέλει αρετήν και τόλμην η ελευθερία. Και ηθική, και υπευθυνότητα. Το να ζητάς συγγνώμη δεν δείχνει ήθος κι’ ευθύνη. Πόσο μάλλον το να μη ζητάς. Ούτε και άκουσα απόψε ή έστω αυτές τις μέρες όλους αυτούς τους πλούσιους Κύπριους μεγαλοεπιχειρηματίες και μεγαλοπολιτικούς να λένε πως θα δώσουν ότι έχουν και δεν έχουν για να σωθεί ο τόπος, ή έστω θα φροντίσουν να επαναπατριστούν τα κεφάλαια που έβγαλαν στο εξωτερικό όλα αυτά τα χρόνια κι’ ειδικά αυτούς τους μήνες και μέρες, σαν ένδειξη συγγνώμης που είτε σαν κυβέρνηση, είτε σαν συμπολίτευση είτε σαν αντιπολίτευση είτε σαν επιχειρηματίες που πλούτισαν με τον κόπο και το μόχθο του λαού και τις πλάτες της εκάστοτε κυβέρνησης, έφεραν τον τόπο εδώ. Γιατί αν νομίζουν πως τον τόπο εδώ τον έφεραν οι 2-3 τραπεζίτες λανθάνονται. Μπορεί τα λεφτά των τραπεζών να τά’ φαγαν εκείνοι, αλλά τα λεφτά του λαού τά’ φαγαν αυτοί. Και αφού οι πολιτικοί μας δεν τα κατάφεραν στο έργο που τους ψήφισε ο λαός για να επιτελέσουν, πρέπει να τα επιστρέψουν όλα όσα πήραν.

Και κάτω απ’ όλους αυτούς ο λαός που φωνάζει υπέρ ή κατά ανάλογα, χωρίς να σκέφτεται το αύριο, παρά μόνο το χθες, όπως ένα παιδάκι που γελά ή κλαίει αν του πάρεις δώρο ή όχι, και θυμάται το δώρο που δεν του πήρες αλλά ποτέ το δώρο που του πήρες, εκτός αν το σπάσει ή αν το πάρεις πίσω. Θυμούμαι για παράδειγμα όταν συζητούσαν για μειώσεις στους μισθούς των δημοσίων υπαλλήλων που ο γενικός γραμματέας της συντεχνίας τους είχε πει ‘δεν δεχόμαστε κι’ αν θέλουν ας έρθει η Τρόικα να το κάνει’ και όταν ήρθε δεν την ήθελαν. Θυμούμαι τον πρώην πρόεδρο που είχε κάνει περικοπές 10 τοις εκατό στο μισθό του και το νύν που έκανε 25 (αλλά δεν ξέρω αν στο μεταξύ πήραν αυξήσεις) και διερωτώμαι αν πτωχεύσουμε τι ποσοστό θα κάνει στο μισθό του καθώς και στη σύνταξη και στο κονδύλι για τη φρουρά του τέως. Και ο λαός απλά να φωνάζει ‘Παραιτήσου’, ‘Να πληρώσουν όσοι φταίνε’ κι’ άλλα τέτοια, σωστά κατά τη γνώμη μου, χωρίς όμως να ενδιαφέρεται να συνεισφέρει έστω και κάτι στο να σωθεί αυτός ο τόπος. Φτάνει να’ χει, όπως λένε και στην Ελλάδα, 2 τηλεοράσεις, 2 αυτοκίνητα και 2 ευρώ στην τσέπη. Ναι, δε μας ενδιαφέρει κανείς άλλος παρά μόνο ο εαυτός μας. Κι’ αν νομίζουμε πως είμαστε ελεύθεροι επειδή δεν σκύψαμε στη Μέρκελ να το βγάλουμε απ’ το μυαλό μας. Σκύψαμε στους Ρώσους κι’ άλλους ξένους και ντόπιους μεγαλοεπενδυτές. Το σκύψιμο δεν το γλυτώσαμε.

Δεν είναι το ότι αύριο ίσως μπω στην ανεργία. Τουλάχιστο είμαι σε πολύ καλύτερη μοίρα από ένα σωρό άλλους άνεργους μιας και προς το παρών έχω και το σπίτι μου και την υγεία μου. Είναι κι’ ένα σωρό άλλοι που χρωστάνε το σπίτι, έχουν προβλήματα υγείας, έχουν παιδιά, έχουν γονείς και δεν έχουν καν σήμερα, πόσο μάλλον αύριο. Απ’ εκεί και πέρα ίσως πρέπει επιτέλους όλοι μας να ξαναγίνουμε Έλληνες. Να στραφούμε στον συνάνθρωπό μας, τον ομοεθνή μας αλλά κυρίως στο Θεό και την Παναγιά. Γιατί ίσως τελικά αυτό να’ ναι το μεγαλύτερο πρόβλημά μας. Η απώλεια της εθνικής μας ταυτότητας λόγω της απομάκρυνσής μας απ’ τις εθνικές μας αξίες. Τους βωμούς και τις εστίες μας. Την πίστη, την πατρίδα και την οικογένεια. Τον Θεό, την Ελλάδα και την Κύπρο, και τους ανθρώπους μας. Ίσως τότε δούμε άσπρη μέρα. Μέχρι τότε όμως ας πάψουμε να λέμε πως είμαστε Έλληνες. Είναι ντροπή για το Ελληνικό αίμα που χύθηκε σε τόσους αγώνες και το εξαργυρώσαμε με λεφτά. Και σε λίγο δεν θα’ χουμε τίποτα…

Κυριακή 17 Μαρτίου 2013

Τρεις λαλούν και δυο χορεύουν – Τυχερός ή πονηρός?




Τρεις λαλούν και δυο χορεύουν – Τυχερός ή πονηρός?

Τον Αναστασιάδη ποτέ δεν τον θεώρησα έξυπνο πολιτικό. Αν ήταν έξυπνος δεν θα’ θελε να αναλάβει πρόεδρος τώρα, μια περίοδο που ότι κάνεις σαν πρόεδρος είναι λάθος και όποιος κι’ αν είναι πρόεδρος θα’ χει τις ίδιες επιλογές και θα οδηγήσει στο ίδιο αποτέλεσμα. Θα’ φηνε το Μαλά να βγει πρόεδρος, να περάσει ακόμα μια δύσκολη πενταετία η Κύπρος, να αποδοκιμαστεί το Α.Κ.Ε.Λ., να πέσουν τα ποσοστά του στο 10 με 15 τοις εκατό, να βγει πρόεδρος μετά, λίγο πριν εξορυχτούν οι υδρογονάνθρακες και θα’ ταν εθνοσωτήρας. Ενώ αυτός πήγε να το παίξει εθνοσωτήρας τώρα, λέγοντας μεγάλα λόγια και βρίσκοντας πολλά μπροστά του που ποτέ δεν τους έδωσε την πρέπουσα σημασία ενώ τα άκουγε εδώ και καιρό. Κάτι σα νέο Μαρί ένα πράγμα.

Την πονηριά όμως πιστεύω πως την έχει και περισσεύει. Και τη σημερινή εποχή, σ’ ένα παζάρι, μια κοινωνία κι’ ένα κόσμο γυναικοκρατούμενο, είναι σημαντικό όπλο. Εκτός πάλι αν ο πονηρός είμαι εγώ κι’ ότι πιστώνω τον Αναστασιάδη σαν αποτελέσματα της πονηριάς του είναι συγκυρίες, τύχη ή/και συμβουλές των δορυφόρων του και των επιτελείων του. Οπότε και αυτό που βλέπω να’ χει συμβεί τώρα ίσως τελικά να μην είναι πονηριά του αλλά τύχη, συγκυρίες ή συμβουλές των επιτελείων του.

Ο Αναστασιάδης λοιπόν έκανε το ‘καλό’ παιδί κι’ υπόγραψε για το κούρεμα των καταθέσεων, φέρνοντας όλους προ τετελεσμένων σε θέση ‘μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα’, συνιστώντας να διαλέξουμε το ρέμα ελπίζοντας πως οδηγεί σε λίμνη κι’ όχι σε καταρράκτες. Και τους ρίχνει και το ‘πρέπει όμως πρώτα να το ψηφίσει η βουλή’. Κι’ εκείνοι, σίγουρη πως θα την πείσει το δέχονται. Και ξαφνικά αποφασίζει να μην ενημερώσει την Κυριακή τους βουλευτές άρα να μην ψηφιστεί Κυριακή το κούρεμα. Τι σημαίνει αυτό? Ίσως τίποτα. Ίσως όμως και πολλά. Γιατί τώρα ξημερώνει στην Ανατολή. Σε λίγες ώρες θ’ ανοίξουν οι τράπεζες και τα χρηματιστήρια. Μέχρι τις 4 τ’ απόγευμα της Δευτέρας που θα συνέλθει η ολομέλεια για να ψηφίσει, θα’ χουν ανοίξει και στην Αμερική. Ο καβγάς γίνεται για να ενισχυθεί η οικονομία των βόρειων ευρωπαϊκών χωρών και της Αμερικής. Όμως οι εταίρες της Ευρώπης ξέχασαν κάτι πολύ σημαντικό. Στην Κύπρο και στην Ελλάδα είναι Καθαρή Δευτέρα κι’ είναι δημόσια αργία. Και οι τράπεζες μπορεί να μη δουλέψουν και Τρίτη, και Τετάρτη κι’ όσο χρειαστεί. Αλλά στην Ευρώπη δεν είναι αργία. Και όλοι ξέρουν πως οι επόμενοι στη λίστα για κούρεμα είναι οι Ιταλία, Ισπανία, Πορτογαλία, με μακρινή προοπτική Γαλλία και Ιρλανδία. Κι’ έτσι τ’ αποτελέσματα του πειράματος θα είναι εμφανέστατα πριν καν χορηγηθεί το φάρμακο στο πειραματόζωο που λέγεται Κύπρος. Θα ξέρουμε αν οι αγορές αλλά κι’ ο κόσμος θ’ ανεχτεί, θα δεχτεί ή θα αντιδράσει σ’ αυτό το κούρεμα, ειδικά αυτός που ακολουθεί λίαν συντόμως, και κυρίως θα ξέρουμε πως θα αντιδράσει, κάτι που θα διευκολύνει και τη δική μας άρνηση.

Θα πετύχει λοιπόν ο Αναστασιάδης να κάνει τους απόγονους του Χίτλερ να τον πάρουν τηλέφωνο και να του πουν ‘Άκυρο, έλα για επαναδιαπραγμάτευση’ ή όχι? Θα του πούμε μπράβο για την πονηριά του, μπράβο για τα επιτελεία του ή όχι? Δεν θα ξέρουμε τι θα πούμε μέχρι αύριο. Ένα κερί πάντως τ’ άναψα σήμερα. Ελπίζω ο Θεός να μας λυπηθεί…

Τα σημεία των καιρών?

http://www.tovima.gr/world/article/?aid=450304

Σάββατο 16 Μαρτίου 2013

Τρεις λαλούν και δυο χορεύουν – Χαμένοι από χέρι



Όταν αποφάσισα να γράψω το πρώτο ‘Τρεις λαλούν και δυο χορεύουν (Η αρχή του τέλους) το’ κανα ελπίζοντας να δημοσιευτεί σε κάποια εφημερίδα, μόνο και μόνο για να κάνω κάποιο κόσμο να σκεφτεί κάπως διαφορετικά. Τελικά μόνο στο blog μου διαβάστηκε απ’ ότι κατάλαβα, και φυσικά απ’ τα άτομα των εφημερίδων που το έστειλα και είναι υπεύθυνοι για την αλληλογραφία αναγνωστών. Γι’ αυτό αποφάσισα να συνεχίσω να γράφω και να στέλνω στις εφημερίδες και να δημοσιεύω και στο blog μου, μιας και για άλλη μια φορά κατάλαβα πως ο κόσμος δεν αλλάζει αλλά δε σημαίνει πως δεν πρέπει να προσπαθείς όσο μπορείς να τον κάνεις έστω και λίγο καλύτερο. Έστω κι’ αν φαίνεται πως οι σπουδές που κάνω στη δημοσιογραφία και οι λίγες γνώσεις που πήρα μέχρι τώρα (έχω δρόμο ακόμα μέχρι το πτυχίο) πάνε στράφι (αν και ομολογώ πως δεν τις χρησιμοποιώ σ’ αυτά που γράφω στο blog μου).

Εν πάση περιπτώσει, συνεχίζω μ’ αυτό που ξέρω να κάνω καλύτερα, γραπτώς και προφορικώς. Να εκφράζομαι. Και νοιώθω πως άσχετα με τα θέματα που είχα στο μυαλό για να γράψω, σήμερα επείγει να γράψω για το κούρεμα των καταθέσεων που κρέμεται πάνω απ’ τα κεφάλια εμάς των Κυπρίων (κι’ όχι μόνο).

Προσωπικά είμαι εναντίον του φόρου εισοδήματος και της Α.Τ.Α., παρ’ όλο που πληρώνω περίπου 10000 ευρώ ετήσια φόρο εισοδήματος και αυξανόταν κι’ ο μισθός μου μέχρι πριν 2 χρόνια λόγω Α.Τ.Α. (κι’ όχι μόνο). Για την Α.Τ.Α. θα μιλήσουμε άλλη φορά. Και για το φόρο εισοδήματος. Απλώς τώρα τον αναφέρω για να πω πως εναντιώνομαι επειδή είμαι εναντίον του να εκμεταλλεύεσαι τον κόπο του άλλου για ίδιο όφελος. Και το εισόδημα είναι, ή θα’ πρεπε να’ ναι, το αντίτιμο που καταβάλλεται στον καθ’ ένα για τον κόπο του. Τον κόπο του να αποκτήσεις γνώσεις, να σπουδάσει αν σπούδασε, αλλά κι’ αν δεν σπούδασε δεν έχει σημασία, και να εφαρμόσει όλα αυτά στη δουλειά του, χρησιμοποιώντας αρκετό χρόνο άρα μέρος της ζωής του για να αποκτήσει την οικονομική δυνατότητα να ζήσει το υπόλοιπο του χρόνου του, να προστατέψει και να μεγαλώσει τα παιδιά του, να στηρίξει την οικογένειά του. Και αν είναι σωστός, να καταφέρει να φυλάξει στην άκρη και κάτι για μια δύσκολη στιγμή και για τα ‘τέλη’ της ζωής του. Αυτό κρατήστε το στο μυαλό για επόμενο ποστ. Και τώρα στο κούρεμα.

Απ’ ότι φαίνεται πιο πάνω είμαι εναντίον του κουρέματος. Όπως ήμουνα εναντίον του σχεδίου ΑΝΑΝ. Όμως εκεί ψήφισα ‘ΝΑΙ’. Για άλλους λόγους. Όπως κι’ εδώ, ψηφίζω ‘ΝΑΙ’ στο συγκεκριμένο κούρεμα, όπως δημοσιοποιήθηκε σήμερα. Ειδικά επειδή πραγματικά κανείς δε ζημιώνει. Ναι, ίσως για άλλη μια φορά μόνο εγώ σκέφτομαι έτσι, και μάλλον, για άλλη μια φορά κανείς δεν πρόκειται να καταλάβει τον συλλογισμό μου, αλλά τουλάχιστο ας κάνει τον κόπο να τον διαβάσει. Ίσως τελικά καταλάβει πως κι’ εκείνος το ίδιο σκέφτεται απλά το συναίσθημα δεν τον αφήνει να σκεφτεί.

Τα ποσοστά λοιπόν του κουρέματος είναι 6,7 τοις εκατό για πιστωτικά υπόλοιπα μέχρι 100.000,00 ευρώ και 9,9 τοις εκατό για πιστωτικά υπόλοιπα πέραν των 100.000,00. Και μάλιστα με αντίτιμο μετοχές τραπεζών, οι οποίες θα ανακοινωθούν συντόμως, κάτι που μπορεί να τους αφήσει και κάποιο κέρδος στο μακρύ μέλλον. Λογικό αφού το συνολικό ποσό που θα μαζευτεί απ’ αυτήν την πράξη αγγίζει τα 6 δις, ποσό που χρειάζονται οι Τράπεζές μας για ανακεφαλαιοποίηση (άλλο μεγάλο κεφάλαιο που θ’ ασχοληθώ άλλη φορά). Προσωπικά πιστεύω πως θα’ πρεπε για πιστωτικά υπόλοιπα μέχρι 10.000,00 ευρώ, ή στην εσχάτη μέχρι 1.000,00, να μην γινόταν κούρεμα, μιας και τώρα, ακόμα και λογαριασμοί συνταξιούχων θα κουρευτούν, κι’ έστω αν είναι 50 ή 100 ευρώ, γι’ αυτούς είναι σημαντικό ποσό αφού οι πλείστες συντάξεις είναι γύρω στα 500 ευρώ μηνιαίως.

Όπως και να’ έχει το πράγμα, όσο κι’αν φωνάζουν οι καταθέτες πως τους ληστεύουν, ειδικά αυτοί που έκαναν καυγάδες για 0,5 τοις εκατό επιτόκιο στις καταθέσεις τους, κανείς δε ζημιώνει. Γιατί κανείς δεν έκανε όσα λεφτά έχει απ’ τον κόπο του μέσα σε μια νύχτα. Και με ένα πρόχειρο υπολογισμό, το συνολικό ποσό που θα αποκοπεί δεν θα ξεπερνά τους καθαρούς τόκους 2 ή 3 χρόνων που ήδη έχουν πάρει, χωρίς κόπο και μόχθο. Άρα όλοι, εκτός πιθανόν από ελάχιστες περιπτώσεις, ‘χάνουν’ απ’ τα κέρδη που είχαν χωρίς να κουραστούν. Αν λοιπόν είναι για το καλό του τόπου, γιατί όχι? Και γιατί πειράζει αν απ’ το 15 τοις εκατό που αποκόπτεται τώρα απ’ τους τόκους αποκοπεί 25 τοις εκατό, αφού κανείς δεν κοπιάζει γι’ αυτό? Ειδικά αν σκεφτούμε πως πάρα πολύ, Ελλαδίτες και Κύπριοι καταθέτες, επώνυμοι κι’ ανώνυμοι, έχουν μεταφέρει τεράστια ποσά σε τράπεζες του εξωτερικού με επιτόκιο 1 τοις εκατό μόνο. Όσο για τον εταιρικό φόρο που αυξάνεται από το 10 στο 12,5 τοις εκατό, γιατί κανείς δεν λαμβάνει υπ’ όψιν τα οφέλη που έχει μια εταιρεία, όπως επιστροφή Φ.Π.Α., αγορές αυτοκινήτων των διευθυντών κλπ με αποτέλεσμα να μειώνονται τα κέρδη άρα και το φορολογούμενο ποσό?

Σίγουρα ένας οικονομολόγος μπορεί να αναπτύξει πολύ καλύτερα τα πιο πάνω. Το θέμα είναι να το νοιώσουν οι άσχετοι από οικονομικά. Γιατί όλοι ξέρουμε πως ο λαός δεν σκέφτεται. Νοιώθει κι’ ενεργεί ανάλογα. Και πρέπει να νοιώσει πως κανείς δεν τον κλέβει. Και πρέπει να νοιώσει την οργή των πλούσιων ευρωπαίων εδώ και χρόνια για τις χώρες του νότου που συνέχεια τις επιχορηγούν απ’ τους φόρους των δικών τους πολιτών. Και πρέπει να νοιώσει πως για ότι γίνεται τώρα δεν φταίει μόνο η προηγούμενη κυβέρνηση, σ’ Ελλάδα και Κύπρο. Απλά αυτή επιτάχυνε την καταστροφή. Φταίνε όλες οι κυβερνήσεις γιατί όλες ακολούθησαν το ίδιο δρόμο που χάραξε η κάθε προηγούμενη, καμιά δεν άλλαξε πορεία. Κι’ αφού οι κυβερνώντες είναι προϊόντα της δικής μας κοινωνίας, είναι σαν εμάς, είναι καθρέφτες μας, άρα εμείς φταίμε. Κι’ αν δεν αλλάξουμε σήμερα, την έχουμε βαμμένη. Επειδή δεν έχει σημασία τι θα ψηφίσει η βουλή τη Δευτέρα, αν και ελπίζω ν’ αφήσουν τους εγωισμούς και τις φιλοδοξίες και να ψηφίσουν το νόμο για το κούρεμα ή να βρουν μια λύση που θα μπορεί να εφαρμοστεί Δευτέρα νύχτα, κι’ όχι να πουν ‘Ψηφίζουμε όχι και κόψτε το λαιμό σας’ (αν συμβεί αυτό θα σημαίνει πως όλοι οι βουλευτές και πολύ πλούσιοι είναι και καταθέσεις στο εξωτερικό έχουν αλλά το κυριότερο θα σημαίνει πως δεν τους ενδιαφέρει είτε για το λαό είτε για τον τόπο). Είναι δεδομένο πως είμαστε πειραματόζωο, όχι μόνο για την Ευρωπαϊκή ένωση αλλά για όλες τις οικονομίες του κόσμου. Είναι δεδομένο πως θέλουν όχι μόνο τους υδρογονάνθρακές μας αλλά και ότι το θέμα πάει πολύ πιο βαθειά. Το θέμα αγγίζει κοινωνίες, έθιμα, ήθη, θρησκεία. Και είναι δεδομένο πως το μεγάλο μας πρόβλημα δεν είναι πως είμαστε μικροί αλλά πως είμαστε δειλοί και γλείφτες και βολεμένοι. Και είναι δεδομένο πως είναι καιρός να ξυπνήσουμε, να πούμε ‘ήμαρτον’ και να επιστρέψουμε εκεί που ο άνθρωπος έχει αξία κι’ όχι τιμή. Γιατί τώρα δεν αξίζουμε, απλά κοστολογούμαστε. Και η τιμή που μας δίνουν είναι αυτή που καταφέραμε να έχουμε. Τιμή κατοικίδιο. Τα μεσογειακά κατοικίδια των πλούσιων ευρωπαίων. Χαμένοι από χέρι…

Τρίτη 12 Μαρτίου 2013

One and only...

Για όλους υπάρχει. Είναι το άτομο που σε κάνει να προσεύχεσαι στο Θεό να το έχει πάντα καλά. Καληνύχτα...



Πέμπτη 7 Μαρτίου 2013

Κορίτσια...



Λατρεύω τις γυναίκες γι'αυτό που πλάστηκαν να είναι, όχι γι'αυτό που προσπαθούν νά'ναι, κι'ας το πετυχαίνουν καμιά φορά...Χρόνια Πολλά...

Τρίτη 5 Μαρτίου 2013

Let it be not...



Ίσως τελικά η πείνα κι'η φτώχεια να μην είναι το πρόβλημα αλλα η μαύρη κι άδεια ψυχή μας...Καληνύχτα...

Τετάρτη 20 Φεβρουαρίου 2013

Τρεις λαλούν και δυο χορεύουν...





Τρεις λαλούν και δυο χορεύουν
(Η αρχή του τέλους)

Κανείς δεν ξεχνά τον Αναστασιάδη να θυμώνει και να ρίχνει τασάκια. Ή να σηκώνεται και να φεύγει από τηλεοπτικές συζητήσεις. Δε μπορώ να πιστέψω ότι ψήφισε ‘Ναι’ στο σχέδιο Ανάν επειδή πίστευε σ’αυτό παρά μόνο επειδή ήξερε πως δεν θα’χε σημασία το ‘Ναι’ του. Ήθελε απλά να είναι αρεστός στους Ευρωπαίους, σ’αντίθεση με τον Χριστόφια που ήθελε να είναι αρεστός στους ψηφοφόρους του για να διατηρήσει τα κεκτημένα του και το ‘Ναι’ του που ήταν ‘Ναι’ και το πίστευε το έκανε ‘Όχι’. Από τότε φάνηκε πως δεν ήταν ο ικανότερος για να διαχειριστεί τις τύχες του πλήθους και του κράτους. Καθόλου τυχαίο επίσης που ο Αναστασιάδης δεν έβαλε υποψηφιότητα στις προηγούμενες εκλογές. Ήταν σίγουρο πως δεν θα κέρδιζε, αν και κανείς δεν περίμενε να βγει ο Χριστόφιας, ο 3ος Αττίλας κατ’εμένα. Όμως σιγά σιγά ο Αναστασιάδης έμεινε ο απόλυτος άρχοντας στο Συναγερμό, παραμερίζοντας την παλιά φρουρά σε ρόλους δευτερεύοντες. Και ενώ πιστεύω και λέω πως το πόσο επιτυχημένος είσαι σήμερα φαίνεται απ’τους εχθρούς σου, εννοώ απ’το πόσο ισχυροί είναι οι εχθροί σου, όχι απ’το πλήθος. Και ο Αναστασιάδης κατάφερε να κάνει πλήθος εχθρών, όχι ισχυρούς εχθρούς.

Το ΑΚΕΛ κατάφερε να βγει αυτόνομο στην εξουσία, αφού εκτός απ’τη δεκαετία Κληρίδη πάντα ήταν συγκυβέρνηση, και μάλιστα με τον πιο ύπουλο τρόπο αφού πάλι κανείς δεν ξεχνά πως 4μισυ χρόνια ήταν συγκυβέρνηση με τον Παπαδόπουλο και 6 μήνες τον κατηγορούσε ασύστολα λες και τους κρατούσε απ’το λαιμό και δεν έκαναν τίποτα παρά μόνο να υπακούουν εντολές. Και μάλιστα βγήκε κυβέρνηση με την υποστήριξη του Κάρογιαν, που φάνηκε ότι πούλησε τον Παπαδόπουλο, και βάζοντας έναν πρόεδρο που τελικά φάνηκε πολύ μικρός για τις περιστάσεις. Κανείς δε συγχώρεσε τον Κάρογιαν γι’αυτό, αλλά ούτε και τον Χριστόφια. Και αυτοί έκαναν πλήθος εχθρών αλλά όχι ισχυρών.

Και τώρα το ΑΚΕΛ έρχεται να κάνει την ανατροπή. Αναγνωρίζει την ανικανότητα του Χριστόφια μ’αποτέλεσμα να χρίσει άλλο υποψήφιο για την προεδρία, κι’ας μην το παραδέχθηκαν ποτέ για τη λάθος επιλογή του εκατομμυριούχου κομμουνιστή για το ύπατο αξίωμα του κράτους. Νομίζω πως στη σύγχρονη ιστορία του πλανήτη, αν όχι σ’όλη την ιστορία της ανθρωπότητας, είναι ο μόνος ‘επιτυχημένος’ πρόεδρος που δεν του επιτρέπουν να ξαναδιεκδικήσει την εξουσία.

Πρώτος γύρος εκλογών λοιπόν κι’όλοι χαίρονται με τα πλασματικά αποτελέσματα. Οι ψηφοφόροι του ΑΚΕΛ ψηφίζουν και Λιλλήκα και αρκετοί απέχουν. Έδωσαν πολύ ισχυρό μήνυμα στην ηγεσία τους, αλλά παραδοσιακά μένουν προσκολλημένοι στο κόμμα, κάτι που θα φανεί τη δεύτερη Κυριακή των εκλογών. Αρκετοί του ΔΗ.ΚΟ. ψηφίζουν Λιλλήκα για να τιμωρήσουν τον Κάρογιαν. 
Τη δεύτερη Κυριακή οι πλείστοι απ’αυτούς θα ψηφίσουν Μαλά γιατί παραδοσιακά οι του ΔΗ.ΚΟ. δεν ενδιαφέρονταν για το ποιος κυβερνά αλλά για το ποιος θα τους βολέψει καλύτερα. Καθόλου τυχαίο που ήταν σ’όλες τις κυβερνήσεις της Κυπριακής Δημοκρατίας. Και τέλος, υπάρχουν οι δημόσιοι υπάλληλοι και οι υπάλληλοι τον ημικρατικών οργανισμών που θα πάνε με τα μεγάλα λόγια, κι’ας είναι ψεύτικα, κι’ας δεν τα είπε ο αρχηγός του κόμματός τους. Δεν περιμένω απ’τους ανθρώπους που όταν έπρεπε να κάνουν θυσίες για να μην φτάσουμε στο μνημόνιο είπαν ‘Δεν κάνουμε κι’ας έρθει η Τρόικα να μας το επιβάλει’ να σκεφτούν το εθνικό συμφέρον.

Για το Μαλά δε νομίζω να χρειάζεται να πω κάτι. Όλοι πιστεύουν πως είναι ένα πιόνι του ΑΚΕΛ αλλά ενός ΑΚΕΛ που δεν θέλει να ξανακάνει τα ίδια λάθη που έκανε με τον Χριστόφια. Επίσης όλοι ξέρουν πως το μνημόνιο είναι μονόδρομος, πως θα γίνουμε δούλοι της Ευρώπης, αλλά εκείνο που θέλουν αυτή τη στιγμή είναι η καλοπέραση που έχασαν, οι δόσεις των σπιτιών, των εξοχικών και των αυτοκινήτων, τα δίδακτρα των φοιτητών στα άγνωστα ή μέτριου επιπέδου πανεπιστήμια του εξωτερικού, οι καφέδες στ’ακριβά καφέ, τα ταξίδια το καλοκαίρι κλπ. Κι’όλοι πιστεύουν πως όποιος και να βγει σε 5-6 χρόνια θα γίνουμε πλούσιοι απ’τ’αέρια και τα πετρέλαια. Γιατί λοιπόν να μη βγει αυτός που υπόσχεται ένα μνημόνιο, βροντοφωνάζει όχι στις ιδιωτικοποιήσεις, και κατάγεται απ’το λαό κι’έφτασε ψηλά με τις σπουδές του, άσχετα με το ότι σαν υπουργός δε φαίνεται να έκανε και πολλά πράγματα (θυμούμαι τη νέα υπουργό υγείας που όταν ανέλαβε επισκέφθηκε τα νοσοκομεία και άκουσε για τα προβλήματα που δεν κατάφερε να λύσει η κυβέρνηση στην οποία ανήκε);

Τι πιστεύω λοιπόν? Πως σ’αυτές τις εκλογές, αυτήν την Κυριακή, οι πλείστοι δεν θα ψηφίσουν τον καταλληλότερο ή τον πιο άξιο και ικανό αλλά θα ψηφίσουν ενάντια σ’αυτόν που δεν θέλουν να γίνει πρόεδρος. Οπότε πρόεδρος θα γίνει αυτός που έχει τους λιγότερους εχθρούς. Και οι εχθροί του Αναστασιάδη και του Κάρογιαν είναι πολύ περισσότεροι απ’τους εχθρούς του ΑΚΕΛ (ο Μαλάς είναι πολύ νέος και μικρός για να’χει εχθρούς αυτή τη στιγμή). Αλλά μην ανησυχείτε. Ακόμα κι’αν βγει ο Μαλάς, τα πράγματα δεν θα’ναι πολύ διαφορετικά απ’το να βγει ο Αναστασιάδης. Και σίγουρα αν βγει ο Μαλάς αυτόματα σημαίνει το τέλος για Κάρογιαν και Αναστασιάδη.

Εκείνο που διερωτούμαι έντονα είναι το εξής. Σίγουρα φταίνει οι Τράπεζες για την κατάντια μας γιατί δεν είχαν λεφτά να δανείσουν στην προηγούμενη κυβέρνηση που δε μπορούσε να διαχειριστεί σωστά το ταμείο και ζούσε με δανεικά και δεν την έφταναν. Αν τελικά βγει ο Μαλάς, θα συνεχίσει να γλείφει την ίδια καραμέλα αφού δε θα μπορεί να πει πως φταίει η προηγούμενη κυβέρνηση, άρα κι’αυτός, ή θα λέει πλέον πως φταίει ο Θεός που μας εγκατέλειψε στα χέρια άθεων εκατομμυριούχων κομμουνιστών?

Το σίγουρο ένα είναι, για τον Ελληνισμό. Αδειάσαμε την καρδιά μας και το μυαλό μας για να γεμίσουμε τις τσέπες μας. Κι’απ’το ‘Υπέρ πίστεως και πατρίδος’, απ’το ‘Υπέρ βωμών και εστιών’ πολεμάμε για τα ευρώπουλα. Απ’τη στιγμή λοιπόν που γίναμε Έλληνες κατ’όνομα και ανθέλληνες κατά χάρη, ότι πάθουμε λίγο είναι. Θέλει αρετήν και τόλμην η Ελευθερία. Κι’έχουμε πολύ δρόμο ακόμα ως το γολγοθά…

Τετάρτη 13 Φεβρουαρίου 2013

Βαλεντίνοι...



Αντί λουλούδια δώστε σ'αυτούς που έχουν ανάγκη. Η γκόμενα έχει εσάς κι'αυτό αρκεί. Καληνύχτα...

Παρασκευή 25 Ιανουαρίου 2013

Νυν απολύεις τον δούλος σου Δέσποτα...



Nῦν ἀπολύεις τὸν δοῦλόν σου, δέσποτα, κατὰ τὸ ῥῆμά σου ἐν εἰρήνῃ, ὅτι εἶδον οἱ ὀφθαλμοί μου τὸ σωτήριόν σου, 
ὃ ἡτοίμασας κατὰ πρόσωπον πάντων τῶν λαῶν, φῶς εἰς ἀποκάλυψιν ἐθνῶν καὶ δόξαν λαοῦ σου ᾿Ισραήλ.

Για κάθε λάθος που κάνουμε υπάρχει αντίτιμο. Κάποιες φορές κάποια κακά που παθαίνουμε νομίζουμε πως είναι τ'αντίτιμο για τα λάθη που κάναμε. Αλλά τελικά αποδεικνύεται πως είναι μόνο προειδοποίηση για το τι επακολουθεί. Κι'έρχεται μια μέρα που πληρώνουμε για τα πάντα, μέσα σε μια στιγμή, κι' όλη μας η ζωή ξεδιπλώνεται σαν ταινεία μπροστά μας και βλέπουμε το τέλος. Ένα τέλος που δεν ξέρουμε πότε θα έρθει αλλά ξέρουμε πώς θά'ναι. Και θά'ναι όπως το σήμερα, όπως το τώρα. Και έχουμε την ευκαιρεία τώρα να τ'αλλάξουμε κι'όμως παραδιδόμαστε. Κι'η κόλαση ανοίγει τις πύλες της και μας περιμένει, δίνοντάς μας από τώρα τις πίκρες που θα μας χαρίσει τότε, που θά'ναι ακόμα χειρότερες. Και το μόνο που μας σώζει είναι ένα θαύμα, μια ανάσταση. Κι'ας μην συμβεί τώρα. Ας συμβεί λίγο πριν το τέλος, απλά για να κλείσει τις πόρτες της κόλασης και να μας πάει σε μια γωνιά του Παραδείσου, ακόμα κι'έξω απ'την πόρτα, να παίρνουμε λίγη δροσιά απ'τον αέρα του και να χαιρόμαστε με τη χαρά των άλλων που θά'ναι μέσα, φτάνει να μας γλυτώσει απ'την κόλαση. Μια κόλαση που κτίσαμε με τα ίδια μας τα χέρια...


Ήμαρτον...

Σάββατο 19 Ιανουαρίου 2013

Αποφάσεις ζωής...



Όσες φορές και να δω το πιο πάνω τραγούδι, συγκινούμαι το ίδιο. Ένα απίστευτο ταλέντο που ποτέ δεν αξιοποιήθηκε. Ακόμα κι'όταν του δώθηκε η ευκαιρεία. Κάποτε δίνονται οι ευκαιρείες απλόχερα. Κάποτε καμουφλαρισμένα για να τις ανακαλύψεις και να τις εκμεταλλευτείς. Ο καθ'ένας μας έχει ένα ταλέντο, κι'ας μην το ξέρει. Πρέπει, οφείλει, χρέος απέναντι στον εαυτό του, την κοινωνία και το Θεό, να το ανακαλύψει και να το αξιοποιήσει για το καλό όλων και το δικό του...

Κάποιοι με θεωρούν τυχερό. Προσωπικά θεωρώ τον εαυτό μου ευλογημένο. Κι'αυτό με κάνει να νοιώθω άσχημα για την 'άσωτη' ζωή μου. Παρά τις δυσκολίες που είχα στη ζωή, πέρασα πολύ όμορφα κι'είχα πάρα πολλές ευτυχισμένες στιγμές. Και δυστυχώς τα πλείστα προβλήματα τα ξεπέρασα χωρίς πολύ κόπο κι'έφτασα εδώ που έφτασα σχετικά εύκολα, ίσως και πολύ εύκολα. Απλώς χρησιμοποιούσα τα 'τάλαντά' μου για ίδιο όφελος, αλλά επαναλαμβάνω, ακοπίαστα σχεδόν, ή καλύτερα με τον λιγότερο δυνατό κόπο και μόχθο. Κι'όμως, τα καλά κόποις κτώνται...

Στη ζωή μου συνέβησαν πάρα πολλά θαύματα, πολλές 'επεμβάσεις' του Θεού, της Παναγιάς και των Αγίων. Από πολύ πριν γεννηθώ. Ο τρόπος που γνώρισαν οι παππούδες μου τις γιαγιάδες μου, ειδικά ο ένας που πήγε για να παντρευτεί την αδελφή της γιαγιάς μου αλλά τελικά έκλεψε τη γιαγιά μου, ο τρόπος που γνωρίστηκαν οι γονείς μου, ο τρόπος που σώθηκε ο πατέρας μου απ'τους Τούρκους στον πόλεμο για την Ένωση, ο τρόπος που συνελήφθηκα, που γεννήθηκα, που μεγάλωσα, ακόμα και πρόσφατα, που σώθηκα ενώ μπήκα σε στρατόπεδο των Τούρκων ή, το πιο πρόσφατο, το ότι γλύτωσα απ'το δυστύχημα με τη μηχανή μόνο με μια ρήξη συνδέσμου και μια επέμβαση στο χέρι...

Έκανα πολλές δουλειές στη ζωή μου, καταλήγοντας σε τράπεζα, και διδάχτηκα πολύ διαφορετικά πράγματα αποκτώντας κάποια διπλώματα, με τελευταία εκκρεμότητα ένα δίπλωμα στη δημοσιογραφία. Και ξαφνικά υποφέρουν οι τράπεζες και πρέπει ν'απολύσουν προσωπικό και να μειώσουν μισθούς, με σχέδια αφυπηρέτησης για άτομα πέραν των 50 χρόνων. Και με κάποια πολύ χειρότερα σχέδια για άτομα κάτω των 45 ετών, όπως εμένα.

Στη ζωή κάποιες φορές χρειάζεται να πάρεις μια απόφαση που σίγουρα καθορίζει όλη την υπόλοιπη ζωή σου. Κάποιες φορές είσαι υποχρεωμένος να τις πάρεις, κάποιες φορές το κάνεις 'εθελοντικά' αν απλώς δεις μια ευκαιρεία εκεί που οι άλλοι βλέπουν καταστροφές ή τίποτα. Όπως τώρα. Δε μ'αγγίζει καν το σχέδιο, όμως βλέπω κάποια πράγματα που δεν βλέπουν οι υπόλοιποι. Και βλέπω πως εκ του πουθενά τώρ πρέπει ν'αποφασίσω για το μέλλον μου, χωρίς κάποιος να με υποχρεώσει να το κάνω. Ίσως όμως να με υποχρεώσει σε λίγα χρόνια.

Δεν ξέρω τι θα κάνω ακόμα. Ούτε ξέρω τι θα κάνω ή τι θα γίνει μετά απ'την απόφασή μου ανεξαρτήτως της απόφασης. Αλλά ξέρω πως τα όνειρα πρώτα τα δημιουργείς κι'ύστερα τα εκτελείς. Γιατί το όνειρο αξίζει μόνο αν γίνει βίωμα. Στο καθ'ένα μας επαφίεται το αν θα ονειρευτεί, το είδος του ονείρου και η εκτέλεσή του. Στο κάτω κάτω ο Θεός κι'η τύχη βοηθά τους τολμηρούς, τους αγωνιστές και τους δίκαιους. Και πάντα υπάρχει μια ευκαιρεία, είτε που σου δίνεται είτε που τη δημιουργείς για ν'ανακαλύψεις τον εαυτό σου και να δεις τι είσαι, τι αξίζεις, ποιος είσαι τελικά. Φτάνει να μη δειλιάσεις ν'αποφασίσεις την επόμενη κίνηση. Αλλοιώς θα σε πάρουν σηκωτό. Κι'εμένα δύσκολα μπορούν να με σηκώσουν. Άρα ή σηκώνομαι ή μένω.  Η απόφαση κι'η ζωή δική μου. Δύσκολοι καιροί για πρίγκηπες. Αλλά είμαι Αυτοκράτορας...

Τετάρτη 16 Ιανουαρίου 2013

Περιθωριακός κι'αμαρτωλός...



Προσωπικά ασχολούμαι μόνο με σεξ. Όχι τόσο στο να κάνω, όσο στο να μιλάω. Ότι δηλαδή κάνει κι'όλος ο κόσμος με τη δικαιοσύνη, την αλήθεια, τη φιλανθρωπία, τη δημοκρατία, το σεξ κ.α. Αλητήριος. Το προτιμώ, και το δηλώνω. Δε μπορώ να συζητήσω σοβαρά σχεδόν με κανένα. Βλέπετε δεν έχω ούτε ένα απ'τα χαρακτηριστικά ενός καλού χριστιανού, όπως η ταπεινοφροσύνη, η ευσέβεια, ο σεβασμός κλπ και με το δικό μου μυαλό οι πλείστοι άνθρωποι λένε μαλακίες και κάνουν πουστιές. Ο καθ'ένας μας θεωρεί πως είναι σωστός και δίκαιος και οι άλλοι σφάλουν κι'είναι βλάκες και πονηροί. Κι'όταν τους πω πως κάνω ακριβώς ότι κάνουν κι'αυτοί, με κοιτάνε έτοιμοι να με ξεκοιλιάσουν που τους λέω πόσο σκάρτοι είναι. Τόσο σκάρτοι όσο κι'εγώ. Όταν τους πω 'απόδειξέ μου πως αυτό που λες είναι σωστό' αλλάζουν κουβέντα. Όταν τους πω 'δείξε μου τ'αποτελέσματα και πες μου αν δικαιολογούν την άποψή σου' μου λένε 'φταίνει οι συγκυρίες, η κυβέρνηση, οι πλούσιοι που μας έφαγαν τους κόπους μας και μας αδίκησαν' κι'άλλα συναφή. Όταν κάνω υπομονή και δεν δίνω σημασία, με παίρνουν για χαζό. Όταν θυμώσω με κακοχαρακτηρίζουν. Όταν αγριέψω και τους πω 'ανήκω στο 1 τοις εκατό των πιο έξυπνων ανθρώπων στον κόσμο άρα όσο έξυπνος κι'αν είσαι είμαστε λιγότερο από εκατό άτομα εδώ άρα δεν είσαι πιο έξυπνος από μένα γι'αυτό πούλα αλλού μούρη, όχι σε μένα' (κι'αυτό για να μην αρχίσω το ξύλο) με λένε είρωνα και αλαζόνα. Κι'όταν κάποτε συζητώ με πιο έξυπνούς μου βλέπω πόση σημασία έχει το συναίσθημα και τα πιστεύω στη συμπεριφορά και στο χαρακτήρα του ανθρώπου και λέω 'Μακάριοι οι πτωχοί το πνεύματι' και είμαι χαμένος από χέρι κι'εδώ. Κάποιες φορές σκέφτηκα να αρχίσω να βοηθάω κάποιους ανθρώπους που φαίνεται να έχουν πραγματική ανάγκη. Και τότε το ταγκαλάκι, όπως λέει κι'ο πάτερ Παϊσιος, με πειράζει φανερώνοντάς μου πόσο ανάξιοι είναι οι πλείστοι απ'αυτούς, λόγος που τους έκανε να φτάσουν εκεί που έφτασαν. Και το αποκορύφωμα είναι φυσικά κάθε φορά που έχει εκλογές, είτε εκεί είτε εδώ, το πόσες μαλακίες ακούγονται απ'τους πολιτικούς, το πόσες μαλακίες ακούγονται απ'τους οπαδούς των πολιτικών και το πόσες μαλακίες κάνουν όλοι ανεξαιρέτως, ο καθ'ένας για πάρτυ του, για να ακούσει μπράβο ή για να νοιώσει σπουδαίος. Μαλάκας εννοείτε, αλλά δεν έχει σημασία.

Μπορώ ν'αλλάξω τον κόσμο? Όχι. Μπορεί ν'αλλάξει ο κόσμος? Όχι. Θέλει ν'αλλάξει ο κόσμος? Όχι. Μπορώ ν'αλλάξω εγώ? Ναι. Μακρυά απ'τον κόσμο. Περιθωριοποιημένος κι'αυτοεξόριστος. Μ'ελάχιστους ανθρώπους γύρω μου που δεν θα μιλάνε και θα υποφέρουν σιωπηλά, όπως υποφέρω κι'εγώ με την κατάντια τη δική μου και του κόσμου. Ή μέχρι να γίνω καλός Χριστιανός, να έχω μόνο αγάπη στο μυαλό και στην ψυχή για όλους, εχθρούς και φίλους, να βοηθώ απ'το υστέρημά μου και να προσεύχομαι για όλο τον κόσμο. Μέχρι τότε το μόνο που θα με ενώνει με το πλήθος είναι το σεξ. Αυτό για το οποίο όλοι ξέρουν να μιλάνε κι'ας το κάνουν ελάχιστοι. Αν μη τι άλλο οι συνομιλίες μας θά'ναι ευχάριστες και θα μιλάμε στο ίδιο επίπεδο. Πάτωμα...