Αναστάσεως Ημέρα Λαμπρυνθώμεν Λαοί!!!

Θυμάμαι είχα δει αυτήν την ταινία μια καθημερινή απόγευμα στο πιο σικάτο σινεμά της πρωτεύσουσας, το Ζήνα Πάλας. Είχα συγκλονιστεί, όχι τόσο απ'την ιστορία, αλλά απ'τη μουσική. Μια απλή ανθρώπινη μουσική που τραγουδούσαν απλοί άνθρωποι και έδειχναν τα πάντα απλά κι'ανθρώπινα. Ακόμα και τον Θεό. Ίσως γι'αυτό τελειώνει με τη Σταύρωση και την αποχώρηση των πρωταγωνιστών και του πληρώματος της ταινίας. Ίσως και γι'αυτό το τελευταίο κομμάτι έχει αυτόν τον τίτλο. 'Το κατά Ιωάννην Ευαγγέλιο, κεφ. 19, στίχος 41: ἦν δὲ ἐν τῷ τόπῳ ὅπου ἐσταυρώθη κῆπος, καὶ ἐν τῷ κήπῳ μνημεῖον καινόν, ἐν ᾧ οὐδέπω οὐδεὶς ἐτέθη· (Και υπήρχε κήπος στον τόπο όπου σταυρώθηκε, και στον κήπο ήταν ένα καινούργιο μνήμα μέσα στο οποίο ποτέ κανείς δεν ήταν τοποθετημένος. )'.

Παράξενο ίσως να σκεφτόταν κάποιος. Καθόλου αν σκεφτείς πως η Ανάσταση είναι κάτι αδιανόητο στο μυαλό του απλού ανθρώπου, ανεξαρτήτως δείκτη ευφυίας. Όπως και κάθε θαύμα. Όπως κι'ο Θεός. Είτε πιστεύεις, είτε όχι. Με τις συνέπειες της απόφασής σου. Και όχι όπως τις νομίζεις, ότι δηλαδή θα τιμωρηθείς αν δεν πιστεύεις κι'αν δεν τηρείς όλα όσα σε προτρέπει ο Θεός κι'η Εκκλησία να κάνεις. Όχι. Ο Θεός δεν σου απαγορεύει να φτάσεις στη θέωση μ'άλλο τρόπο. Ούτε σε τιμωρεί επειδή δεν κάνεις ότι σου λέει. Πώς είναι δυνατόν ο Θεός της Αγάπης, που είναι Αγάπη, να τιμωρεί επειδή τον παράκουσες. Αντίθετα, σε συγχωρεί σα να μη συνέβη ποτέ και σε δέχεται στην αγκαλιά Του όπως όλους τους άλλους. Απλά σκέψου και πες μου, είδες κάποιον να πετυχαίνει το ίδιο με κάποιο άλλο τρόπο?

Κάποιοι λένε 'Καλός άνθρωπος νά'σαι και δεν έχει σημασία αν πιστεύεις ή όχι και που πιστεύεις'. Και αν ρωτήσεις τι σημαίνει καλός άνθρωπος η πιο συνηθισμένη απάντηση είναι 'Το να κάνεις πάντα το καλό και να μη βλάπτεις ποτέ τους άλλους'. Σωστό κι'αυτό. Αλλά αν ψάξεις ενδελεχώς ότι κάνουν οι καλοί άνθρωποι βρίσκεις πως ακόμα κι'αν δεν έχουν βλάψει κάποιον, έστω και κάνοντάς του καλό, βλάπτουν τον εαυτό τους.

Ο Θεός λοιπόν ήρθε στον κόσμο και μας πήρε απ'το χέρι και μας έδειξε τι ακριβώς πρέπει να κάνουμε για να φτάσουμε στη Θέωση, για να ξαναγίνουμε Άνθρωποι. Έπαθε ο Ίδιος για να μας δείξει μέχρι που μπορούμε να φτάσουμε για να εξαγνιστούμε. Ναι, δεν είναι αρκετό το νά'σαι καλός άνθρωπος. Ούτε το να περιμένεις να συμβούν τα πάντα γύρω σου για να νοιώσεις κι'εσύ κάτι. Η ζωή δεν είναι απλά μια Μεγάλη Βδομάδα που θα συμβούν τα πάντα στην Εκκλησία κι'εσύ το πολύ πολύ να κλάψεις με τη Σταύρωση, τον Επιτάφιο, την Ανάσταση και μετά να φας τη σουπίτσα σου και τέλος. Ούτε αρκεί νά'σαι στο πλήθος και να φωνάζεις υπέρ του Χριστού κι' εναντίον του Βαρραβά. Ούτε, εννοείται, θα σώσεις το Χριστό ή τον εαυτό σου με το σπαθί σου. Ναι, με νηστεία και διαρκή προσευχή, όπως ακριβώς έκανε ο Κύριος. Με αυτοθυσία όχι του κορμιού σου αλλά της ηδονής, της φιλοδοξίας, της φιλαργυρίας και της φιλαυτίας σου.

Ο λαός μας υποφέρει. Αλλά δεν φταίνε οι άλλοι γι'αυτό. Φταίμε εμείς οι ίδιοι που αντικαταστήσαμε αξίες και ιδανικά με ηδονές και ευμάρεια. Κι'όλοι αυτοί που αποφασίζουν για μας, από μας ανελίχθηκαν. Κι'αν θέλουμε να τους διώξουμε πρέπει να υπομείνουμε αλλά ταυτόχρονα ν'αλλάξουμε, να γίνουμε καλύτεροι, σωστότεροι. Αν θες την Ανάσταση πρέπει ν'αντέξεις τα Πάθη, χωρίς να παρακαλάς κανένα να σε λυπηθεί ή να σε γλυτώσει. Για ν'Αναστηθείς πρέπει να τ'αξίζεις. Κι'ήρθε ο καιρός να το αποδείξεις. Καλή Ανάσταση!