Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου

Σάββατο 30 Ιουλίου 2016

Πινελιές...



Η ζωή σου είναι πάντα μια συνισταμένη όλων των δρόμων του παρελθόντος σου, ένα άρθροισμα όλων των πράξεών σου μέχρι τώρα. Σαν πίνακας που κάθε μέρα, με ότι κάνεις, καλό ή κακό, με ότι συμβεί στους γύρω σου και ειδικά σ'αυτούς που είναι στη ζωή σου, προστίθεται μια πινελιά. Το χρώμα πάντα εξαρτάται απ'το είδος του συμβάντος. Άσπρο, θαλασσί, βιολετί, γκρίζο, μαύρο. Και μην πεις πως τίποτα δεν είναι στο χέρι σου. Ακόμα κι'αυτά που συμβαίνουν σε ανθρώπους σου. Γιατί απ'τη στιγμή που είναι μέρος της ζωής σου, ότι τους συμβεί επηρεάζει εσένα, αλλάζει τον πίνακά σου. Κι'απ'την στιγμή που τους έβαλες στη ζωή σου και σε έβαλαν στη δική τους, ένα κομμάτι σου τους ανήκει κι'ένα κομμάτι τους σ'ανήκει. Βάζεις κι'εσύ πινελιές στον πίνακά τους όπως βάζουν κι'αυτοί. Η μόνη διαφορά είναι πως οι πινελιές που βάζουν οι άλλοι στον πίνακά σου, που τους άφησες, τους έδωσες το δικαίωμα, τους ζήτησες, να βάλουν, δε μπορείς να τις αλλάξεις εσύ. Ούτε να τις σβήσεις. Φρόντισε λοιπόν όταν μπαίνουν μαύρες πινελιές να στέκεσαι δίπλα τους, να τους στηρίζεις. Και μόλις καθαρίσει ο ουρανός τους θα δεις πως θα διορθώσουν το χρώμα στον πίνακά σου. Όπως και στον δικό τους... Καληνύχτα...

Πέμπτη 28 Ιουλίου 2016

Ωραίος, νέος κι'ευτυχής...



Έχω κλείσει τα 48 μου. Δίσεκτο γεννήθηκα. Έχω κάνει πολλά στη ζωή μου. Για τίποτα δε μετάνοιωσα. Μετάνοιωσα μόνο για κάποια πράγματα που δεν έκανα ή που άργησα να τα κάνω. Και για τίποτα δε ντρέπομαι. Κι'ας με ρωτάνε αρκετοί 'καλά δε ντρέπεσαι?'. Η απάντησή μου είναι πάντα η ίδια. 'Εδώ δε ντρέπομαι τον Πλάστη και Θεό μου όταν τα κάνω και θα ντραπώ τους ανθρώπους?'. Φυσικά άλλοι ντρέπονται για κάποια πράγματα που έκανα για λογαριασμό μου. Ειδικά οι γονείς μου. Για άλλα περηφανεύεται (ή θα περιφανευόταν αν τα μάθαινε αλλά και θα ζήλευε, άσχετα με το ότι πολλά οφείλονται στα ίδια γονίδια απλά είναι πιο εξελιγμένα σε μένα) ο πατέρας μου και θα ντρεπόταν η μάνα μου και τ'αντίθετο. Προσωπικά δε νομίζω να νοιώθω περήφανος για οτιδήποτε έχω κάνει. Κι'ας είναι κατορθώματα μεγάλα για κάποιους, κι'ας δεν το πιστεύω και γω ο ίδιος κάποτε πως το έχω κάνει. Είτε σαν άνθρωπος, είτε σαν αρσενικό. Νοιώθω μιαν εσωτερική ικανοποίηση αλλά γενικά δε νοιώθω περήφανος για πράγματα που έκανα και πέτυχα, αφού είναι υποχρέωσή μου ότι κάνω να το πετυχαίνω, και για μένα και για τους εμπλεκόμενους σ'αυτό, ότι και νά'ναι αυτό. Γι'αυτό και μάλλον δε ντρέπομαι, επειδή ότι κάνω προσπαθώ να το κάνω όσο καλύτερα μπορώ και συνήθως, αν και πάντα υπάρχει περιθώριο βελτίωσης, το καταφέρνω.

Ένας απ'τους πολλούς λόγους, κύριους και δευτερεύοντες, που αποφάσισα να φύγω απ'τη δουλειά μου, σκέψη που άρχισε να ζυμώνεται απ'το 2012, απόφαση που λήφθηκε το 2013 και υλοποιήθηκε φέτος, έστω κι'αργά, ήταν το γεγονός ότι είμαι απ'τους ελάχιστους ανθρώπους στην Κύπρο και πιθανόν στον κόσμο που δεν έχω ούτε δάνεια ούτε παιδιά. Οι μόνες μου υποχρεώσεις ήταν, και είναι, οι γονείς μου που είναι 80 χρόνων (είμαι μοναχοπαίδι για τη μητέρα μου, μονογιός για τον πατέρα μου) και η ανακαίνιση του σπιτιού μας (νομίζω πως για φέτος τη γλυτώσαμε, νομίζω δηλαδή). Ήθελα, παρ'όλο που παίρνουν σύνταξη, να μπορώ να τους παρέχω ότι περισσότερο είναι δυνατόν, και σε υλική υποστήριξη και σε άϋλη. Και με φωνάζουν, ακόμη και για πράγματα που θά'πρεπε να γίνουν πριν καν το μάθω, όπως για παράδειγμα το Φλεβάρη που η μάνα μου ήταν άρρωστη και ο πατέρας μου περίμενε εμένα, που νόμιζε έλειπα στο εξωτερικό, για να την πάρω στο νοσοκομείο (είναι και λίγο φοβιτσιάρης με τα νοσοκομεία). Αλλά πάλι νοιώθω πως είναι υποχρέωσή μου. Τους δίνω τα ελάχιστα που μπορώ να τους δώσω για όλα εκείνα που μου πρόσφεραν 48 χρόνια. Και δεν είναι οι καλύτεροι γονείς τους κόσμου. Πιθανόν νά'ναι κι'απ'τους χειρότερους, ποιος ξέρει. Όμως είναι οι γονείς μου και αρκετά απ'αυτά που είμαι τα οφείλω σ'αυτούς και απ'τη στιγμή που μου αρέσω σαν άτομο και χαρακτήρας, παρά τα κάποια μειονεκτήματά μου (τα οποία είναι πινελιά στην προσωπικότητά μου) τότε δεν έχω παρά να τους ευχαριστήσω εμπράκτως πλέον, ίσως τηρώντας το 'τίμα τον πατέρα σου και τη μητέρα σου', ίσως βοηθώντας τους να έχουν 'τα καλά υστερινά' ελπίζοντας πως θα μ'αξιώσει ο Θεός νά'χω κι'εγώ τα ίδια ή παρόμοια, ίσως απλά γιατί έτσι νοιώθω καλά.

Γιατί γράφω όλα αυτά ενώ θα μπορούσα να γράψω για κωλαράκια που τόσο μ'αρέσουν και σας αρέσουν (στο επόμενο ποστ, σύντομα)? Γιατί σήμερα έγινε κάτι 'τυχαίο' που για πρώτη φορά ένοιωσα περήφανος. Σήμερα, παρά το ότι ο λογαριασμός που έχει η μάνα μου για να παίρνει τη σύνταξή της είναι από κοινού με μένα κι'όποτε δω πως έπεσε το υπόλοιπο προσθέτω (απ'όλα αυτά που μου έδωσε όλα αυτά τα χρόνια, σαν δανεικά που της επιστρέφω), και άσχετα με το ότι πάντα τους λέω 'όσο έχουμε θα τρώμε, άμα λείψουν έχει ο Θεός', σήμερα λοιπόν που μου μιλούσε η μάνα μου για κάτι ψώνια που έκανε και της τέλειωσαν τα λεφτά και πως θα πήγαινε ν'αποσύρει απ'την τράπεζα και δεν ήξερε πότε και πως (δεν είναι και στην καλύτερη σωματική κατάσταση για να κάνει βόλτες οπότε πάντα πηγαίνει εκτός σπιτιού με τον πατέρα μου ή εμένα), άνοιξα 'αυθόρμητα' το πορτοφόλι μου (δεν το λέω τσεντί επειδή δεν ξέρω οι φίλοι Ελλαδίτες αν ξέρουν τι είναι) και της έδωσα λεφτά. Κι'όταν έφυγα, ενώ οδηγούσα, σκέφτηκα πως δεν υπάρχει τίποτα καλύτερο στον κόσμο απ'το να βοηθά το παιδί τους γονιούς με λεφτά που κέρδισε τίμια με τον ίδιο του τον κόπο για να τους κάνει διάφορα πράγματα. Θα μου πεις, δεν είναι το ίδιο για όποιον βοηθήσεις? Νομίζω όχι. Γιατί πιστεύω πως η ολοκλήρωση ενός γονέα δε γίνεται με τα εγγόνια ή τα δισέγγονα, ούτε με το να πετύχουν τα παιδιά του στη σημερινή κοινωνία που είναι γεμάτη μ'όλα αυτά που ξέρουμε και κατακρίνουμε, άσχετα με το ότι πολλοί θα θέλαμε να είχαμε. Πιστεύω πως η ολοκλήρωση ενός γονιού, η καταξίωσή του, είναι τη στιγμή που τα παιδιά του του επιστρέφουν με τον δικό τους ιδρώτα και το δικό τους αίμα, τίμια, τον δικό του ιδρώτα και το δικό του αίμα με τα οποία τα ανέθρεψε.

Γι'αυτό λοιπόν για πρώτη φορά νοιώθω περήφανος για κάτι που έκανα. Γιατί και οι δικοί μου μπορούν να βασίζονται πάνω μου κι'εγώ νοιώθω δυνατός για να τους στηρίξω ως το τέλος. Και νοιώθω πως τέτοιες ψυχικές συνδέσεις τις ευλογεί διπλά κι'ο Θεός. Ξανασκεφτείτε λοιπόν τις σχέσεις σας με τον εαυτό σας και τους γονιούς σας και αν δεν το έχετε νοιώσει μέχρι τώρα, φροντίστε να νοιώσετε περήφανοι σαν παιδιά τους. Μη ξεχνάτε. Γιορτή δική σου παραμονή δική μου.

Τρίτη 26 Ιουλίου 2016

5 μήνες μετά...




Σήμερα πήγα μετά από 5 μήνες στην πρώην μου δουλειά. Πολλές φορές είχα σκεφτεί να πάω αλλά πάντα κάτι απροσδιόριστο με κρατούσε πίσω. Και σήμερα ήταν όλα εκεί. Σα να μην πέρασε μια μέρα. Θυμήθηκα γιατί έφυγα, θυμήθηκα γιατί μετάνοιωσα που έφυγα πριν 5 μήνες κι'όχι πριν 10 χρόνια, θυμήθηκα όλα αυτά που τελικά με κρατούσαν πίσω. Ευτυχώς με κάποιους αγαπιόμαστε ακόμα...

Τελικά αποδεδειγμένα αυτός ο κόσμος κυβερνείται είτε από ανίκανους, είτε από ανήθικους, είτε από ηλίθιους, είτε από απατεώνες. Αλλά οι μεγαλύτεροι εγκληματίες είναι όλοι αυτοί (πολύ θά'θελα να συμπεριλάβω και τον εαυτό μου σ'αυτούς αλλά δυστυχώς δε μπορώ) που ενώ και πάλι αποδεδειγμένα δεν είναι οτιδήποτε απ'τα πιο πάνω αφήνουν τον κόσμο στη μοίρα του και στα χέρια των πιο πάνω...

Τετάρτη 20 Ιουλίου 2016

Δεν ξεχνώ...

42 χρόνια μετά δεν ξεχνώ. Δεν ξεχνώ τους προδότες και τους μεταπροδότες. Δεν ξεχνώ το φαγοπότι εις βάρος των προσφύγων, το παιχνίδι και τα τεράστια κονδύλια που παίχτηκαν με τους αγνοούμενους, τον εμπαιγμό και την κοροϊδία ενός ολόκληρου λαού, ενός ολόκληρου έθνους, ενός ολόκληρου πλανήτη και των ποταμών αίματος που χύθηκε για την ελευθερία αυτών των ελληνικών χωμάτων αλλά κυρίως του ίδιου του Ελληνισμού και των απανταχού Ελλήνων. Τελικά ο εχθρός ποτέ δεν ήταν ο κατακτητής. Καληνύχτα κόσμε... Συνέχισε να μην ξεχνάς και να φταις όλους για την κατάντια σου εκτός από σένα. Αν μη τι άλλο η άγνοια και η αποποίηση ευθυνών σ'αφήνει να κοιμηθείς ήσυχος αν και βαρυστομαχιασμένος και αγάμητος...

Πέμπτη 14 Ιουλίου 2016

Το πρόβλημα...



... σ'αυτόν τον κόσμο τελικά ποτέ δεν ήταν τα πρόβατα και τα γίδια. Ήταν και είναι οι τράγοι και τα κριάρια. Κομπλεξικά μέτρια κατώτερα όντα με υπέρμετρες φιλοδοξίες που φοράνε την κουδούνα και οδηγούν τα κοπάδια είτε στους λύκους είτε στη σφαγή. Άτομα που απεχθάνονται τους σκύλους και τους αφήνουν μακρυά απ'το κοπάδι για να νοιώθουν οι ίδιοι αρχηγοί, ξέροντας πως αν αναλάβουν οι σκύλοι θα φανερωθεί η ανικανότητά τους. Και σίγουρα όχι χωρίς όφελος. Τα καλά κριάρια και οι καλοί τράγοι δεν σφάζονται σύντομα. Αλλά όταν γεράσουν και δε μπορούν να προσφέρουν άλλο στο βοσκό, αν τρώγονται καταλήγουν στη σφαγή, αν όχι απλά θανατώνονται και τους τρώνε τα ψοφίμια. Καθόλου τυχαίο που μας έχουν μάθει στη ζούγκλα της σημερινής κοινωνίας να κυκλοφοράμε με φωτογραφικές και κάμερες κι'όχι με όπλα και μαχαίρια. Πώς αλλοιώς θα επιβιώσουν τα άγρια θηρία και θα χαρίσουν τη ζωή στους τράγους και τα κριάρια αν δεν τους ταΐσουν με τα θύματα, για να σώσουν δήθεν το κοπάδι. Τι είμαι εγώ? Δεν ξέρω. Ίσως λυκόσκυλο, ίσως λύκος, ίσως ένας μοναχικός ελέφαντας... Εσύ?

Κυριακή 10 Ιουλίου 2016

Say Something...

Θλίβεσαι όταν νοιώθεις ανήμπορος να βοηθήσεις αυτούς που πραγματικά έχουν ανάγκη. Και θλίβεσαι ακόμη περισσότερο όταν ενώ μπορείς να γλυτώσεις τον κόσμο από ένα σωρό βλαβερούς γι'αυτόν ανθρώπους πιέζεσαι να μην το κάνεις. Αρκεί που είσαι ασήμαντος. Δεν χρειάζεται να γίνεις και τιποτένιος σαν αυτούς. Ευτυχώς ξέρεις πως στο τέλος θα επικρατήσει η δικαιοσύνη. Γιατί και τα κακά περνούν και οι άδικοι τιμωρούνται απ'τα κακά που οι ίδιοι έσπειραν. Εσύ μόνο ένα πράγμα έχεις να κάνεις. Να συνεχείσεις όσο πιο σωστά, δίκαια και τίμια τη δική σου πορεία, χωρίς ν'αδικήσεις κανένα και βοηθώντας όσους βρεθούν στο διάβα σου, αν μπορείς, όσο μπορείς. Φτάνει, όταν φτάσεις στο τέρμα, ποτέ να μην τύχει να πεις 'εκεί μπορούσα αλλά δεν τό'κανα'. Καληνύχτα...


Σάββατο 9 Ιουλίου 2016

Θεριά όνειρα...




Πρώτα βλέπεις την δική σου κατάσταση. Μετά βάζεις τον εαυτό σου στην κατάσταση όλων αυτών που είναι πολύ χειρότερα από σένα. Τότε λες απλά 'Δόξα τω Θεώ' και δεν βάζεις τον εαυτό σου στη θέση αυτών που θεωρητικά και φαινομενικά είναι σε καλύτερη κατάσταση από σένα αλλά σκέφτεσαι τρόπους και εφαρμογές τους για να βελτιώσεις την κατάστασή σου. Θεωρίες? Όλες οι πράξεις ξεκινάν από θεωρίες. Κι'η ζωή ξεκινά απ'τα όνειρα που κάνεις για σένα, όχι απ'τις φαντασιώσεις σου. Καλημέρα... (Υ.Γ. Ο νεοσύλλεκτος που έπαθε θερμοπληξία είναι συγγενής μου. Μπείτε για λίγο στη θέση της ανηψιάς μου και θα δείτε πόσο δίκηο έχω για τα πιο πάνω και πόσο λάθος είστε όσοι μαραζώνετε για το παρών αγκιστρωμένοι στο παρελθόν).