Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου

Πέμπτη 28 Ιουλίου 2016

Ωραίος, νέος κι'ευτυχής...



Έχω κλείσει τα 48 μου. Δίσεκτο γεννήθηκα. Έχω κάνει πολλά στη ζωή μου. Για τίποτα δε μετάνοιωσα. Μετάνοιωσα μόνο για κάποια πράγματα που δεν έκανα ή που άργησα να τα κάνω. Και για τίποτα δε ντρέπομαι. Κι'ας με ρωτάνε αρκετοί 'καλά δε ντρέπεσαι?'. Η απάντησή μου είναι πάντα η ίδια. 'Εδώ δε ντρέπομαι τον Πλάστη και Θεό μου όταν τα κάνω και θα ντραπώ τους ανθρώπους?'. Φυσικά άλλοι ντρέπονται για κάποια πράγματα που έκανα για λογαριασμό μου. Ειδικά οι γονείς μου. Για άλλα περηφανεύεται (ή θα περιφανευόταν αν τα μάθαινε αλλά και θα ζήλευε, άσχετα με το ότι πολλά οφείλονται στα ίδια γονίδια απλά είναι πιο εξελιγμένα σε μένα) ο πατέρας μου και θα ντρεπόταν η μάνα μου και τ'αντίθετο. Προσωπικά δε νομίζω να νοιώθω περήφανος για οτιδήποτε έχω κάνει. Κι'ας είναι κατορθώματα μεγάλα για κάποιους, κι'ας δεν το πιστεύω και γω ο ίδιος κάποτε πως το έχω κάνει. Είτε σαν άνθρωπος, είτε σαν αρσενικό. Νοιώθω μιαν εσωτερική ικανοποίηση αλλά γενικά δε νοιώθω περήφανος για πράγματα που έκανα και πέτυχα, αφού είναι υποχρέωσή μου ότι κάνω να το πετυχαίνω, και για μένα και για τους εμπλεκόμενους σ'αυτό, ότι και νά'ναι αυτό. Γι'αυτό και μάλλον δε ντρέπομαι, επειδή ότι κάνω προσπαθώ να το κάνω όσο καλύτερα μπορώ και συνήθως, αν και πάντα υπάρχει περιθώριο βελτίωσης, το καταφέρνω.

Ένας απ'τους πολλούς λόγους, κύριους και δευτερεύοντες, που αποφάσισα να φύγω απ'τη δουλειά μου, σκέψη που άρχισε να ζυμώνεται απ'το 2012, απόφαση που λήφθηκε το 2013 και υλοποιήθηκε φέτος, έστω κι'αργά, ήταν το γεγονός ότι είμαι απ'τους ελάχιστους ανθρώπους στην Κύπρο και πιθανόν στον κόσμο που δεν έχω ούτε δάνεια ούτε παιδιά. Οι μόνες μου υποχρεώσεις ήταν, και είναι, οι γονείς μου που είναι 80 χρόνων (είμαι μοναχοπαίδι για τη μητέρα μου, μονογιός για τον πατέρα μου) και η ανακαίνιση του σπιτιού μας (νομίζω πως για φέτος τη γλυτώσαμε, νομίζω δηλαδή). Ήθελα, παρ'όλο που παίρνουν σύνταξη, να μπορώ να τους παρέχω ότι περισσότερο είναι δυνατόν, και σε υλική υποστήριξη και σε άϋλη. Και με φωνάζουν, ακόμη και για πράγματα που θά'πρεπε να γίνουν πριν καν το μάθω, όπως για παράδειγμα το Φλεβάρη που η μάνα μου ήταν άρρωστη και ο πατέρας μου περίμενε εμένα, που νόμιζε έλειπα στο εξωτερικό, για να την πάρω στο νοσοκομείο (είναι και λίγο φοβιτσιάρης με τα νοσοκομεία). Αλλά πάλι νοιώθω πως είναι υποχρέωσή μου. Τους δίνω τα ελάχιστα που μπορώ να τους δώσω για όλα εκείνα που μου πρόσφεραν 48 χρόνια. Και δεν είναι οι καλύτεροι γονείς τους κόσμου. Πιθανόν νά'ναι κι'απ'τους χειρότερους, ποιος ξέρει. Όμως είναι οι γονείς μου και αρκετά απ'αυτά που είμαι τα οφείλω σ'αυτούς και απ'τη στιγμή που μου αρέσω σαν άτομο και χαρακτήρας, παρά τα κάποια μειονεκτήματά μου (τα οποία είναι πινελιά στην προσωπικότητά μου) τότε δεν έχω παρά να τους ευχαριστήσω εμπράκτως πλέον, ίσως τηρώντας το 'τίμα τον πατέρα σου και τη μητέρα σου', ίσως βοηθώντας τους να έχουν 'τα καλά υστερινά' ελπίζοντας πως θα μ'αξιώσει ο Θεός νά'χω κι'εγώ τα ίδια ή παρόμοια, ίσως απλά γιατί έτσι νοιώθω καλά.

Γιατί γράφω όλα αυτά ενώ θα μπορούσα να γράψω για κωλαράκια που τόσο μ'αρέσουν και σας αρέσουν (στο επόμενο ποστ, σύντομα)? Γιατί σήμερα έγινε κάτι 'τυχαίο' που για πρώτη φορά ένοιωσα περήφανος. Σήμερα, παρά το ότι ο λογαριασμός που έχει η μάνα μου για να παίρνει τη σύνταξή της είναι από κοινού με μένα κι'όποτε δω πως έπεσε το υπόλοιπο προσθέτω (απ'όλα αυτά που μου έδωσε όλα αυτά τα χρόνια, σαν δανεικά που της επιστρέφω), και άσχετα με το ότι πάντα τους λέω 'όσο έχουμε θα τρώμε, άμα λείψουν έχει ο Θεός', σήμερα λοιπόν που μου μιλούσε η μάνα μου για κάτι ψώνια που έκανε και της τέλειωσαν τα λεφτά και πως θα πήγαινε ν'αποσύρει απ'την τράπεζα και δεν ήξερε πότε και πως (δεν είναι και στην καλύτερη σωματική κατάσταση για να κάνει βόλτες οπότε πάντα πηγαίνει εκτός σπιτιού με τον πατέρα μου ή εμένα), άνοιξα 'αυθόρμητα' το πορτοφόλι μου (δεν το λέω τσεντί επειδή δεν ξέρω οι φίλοι Ελλαδίτες αν ξέρουν τι είναι) και της έδωσα λεφτά. Κι'όταν έφυγα, ενώ οδηγούσα, σκέφτηκα πως δεν υπάρχει τίποτα καλύτερο στον κόσμο απ'το να βοηθά το παιδί τους γονιούς με λεφτά που κέρδισε τίμια με τον ίδιο του τον κόπο για να τους κάνει διάφορα πράγματα. Θα μου πεις, δεν είναι το ίδιο για όποιον βοηθήσεις? Νομίζω όχι. Γιατί πιστεύω πως η ολοκλήρωση ενός γονέα δε γίνεται με τα εγγόνια ή τα δισέγγονα, ούτε με το να πετύχουν τα παιδιά του στη σημερινή κοινωνία που είναι γεμάτη μ'όλα αυτά που ξέρουμε και κατακρίνουμε, άσχετα με το ότι πολλοί θα θέλαμε να είχαμε. Πιστεύω πως η ολοκλήρωση ενός γονιού, η καταξίωσή του, είναι τη στιγμή που τα παιδιά του του επιστρέφουν με τον δικό τους ιδρώτα και το δικό τους αίμα, τίμια, τον δικό του ιδρώτα και το δικό του αίμα με τα οποία τα ανέθρεψε.

Γι'αυτό λοιπόν για πρώτη φορά νοιώθω περήφανος για κάτι που έκανα. Γιατί και οι δικοί μου μπορούν να βασίζονται πάνω μου κι'εγώ νοιώθω δυνατός για να τους στηρίξω ως το τέλος. Και νοιώθω πως τέτοιες ψυχικές συνδέσεις τις ευλογεί διπλά κι'ο Θεός. Ξανασκεφτείτε λοιπόν τις σχέσεις σας με τον εαυτό σας και τους γονιούς σας και αν δεν το έχετε νοιώσει μέχρι τώρα, φροντίστε να νοιώσετε περήφανοι σαν παιδιά τους. Μη ξεχνάτε. Γιορτή δική σου παραμονή δική μου.

Δεν υπάρχουν σχόλια: