Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου

Τρίτη 27 Δεκεμβρίου 2016

Boiled Stones (Τα Χριστούγεννα της Coca Cola)



Όσοι με παρακολουθούν τα τελευταία χρόνια ξέρουν πως ακόμα και σήμερα αγαπημένο μου Χριστουγεννιάτικο παραμύθι είναι το κοριτσάκι με τα σπίρτα κι'αγαπημένο μου Χριστουγεννιάτικο τραγούδι είναι ο μικρός τυμπανιστής. Αναμνήσεις παιδικών χρόνων και προβληματισμοί σύγχρονης εποχής.

Τις μεγάλες γιορτές της Χριστιανοσύνης, τα Χριστούγεννα και την Ανάσταση, που παρεπιπτόντως αυτή είναι η μεγαλύτερη γιορτή της Ορθοδοξίας κι'όχι τα Χριστούγεννα, τις περνώ οικογενειακά. Στα 30 χρόνια ενήλικης ζωής μου δοκίμασα πολλά είδη εορτασμών. Σε φιλικά σπίτια, σε ξενοδοχεία, ακόμη και σε πλατείες. Τίποτα δε μπορεί ν'αλλάξει το συναίσθημα των οικογενειακών μαζώξεων. Χωρίς να σημαίνει πως όσοι μαζευόμαστε είμαστε αγαπημένοι. Υπάρχουν χρονιές που είναι έτοιμα τα μαχαίρια, υπάρχουν χρονιές που είμαστε μέσ'την τρελλή χαρά, υπάρχουν χρονιές που είμαστε αδιάφοροι. Εκτός αυτού, τα 48 και χρόνια ζωής μου, με προσωπικές και άλλων εμπειρίες αλλά και με γονείς 80ρηδες πλέον, με έχουν μάθει πως κάθε στιγμή μπορεί νά'ναι η τελευταία σ'αυτόν τον κόσμο, οπότε είναι κρίμα για τον καθ'ένα μας να μην την χαίρεται και να τη ζει όπως καλύτερα νοιώθει ή έστω όπως λιγότερο άσχημα νοιώθει, φροντίζοντας να χαράζει αναμνήσεις κι'όχι τύψεις στην καρδιά του.

Και φέτος λοιπόν μια απ'τα ίδια περίπου. Κι'όμως, τίποτα δεν ήταν ίδιο. Κατ'αρχήν φέτος έφτιαξα όλα τα Χριστουγεννιάτικα γλυκά, κουραμπιέδες, μελομακάρονα και Christmas Cake, ενώ κάθε χρόνο αγόραζα τα πρώτα δυο και το τρίτο το έφτιαχνε η μητέρα μου, κάτι που δε μπορεί να κάνει πλέον. Και, αν και πρώτη φορά, έμειναν σχεδόν όλοι από ευχαριστημένοι μέχρι ενθουσιασμένοι απ'το αποτέλεσμα. Και έχοντας ακόμη συνήθειες του παρελθόντος στο μυαλό και στη ψυχή, έστω και ετοιμοθάνατες κι'έτοιμες να περάσουν στη σφαίρα των αναμνήσεων, πήρα απ'τα δημιουργήματά μου και στους πρών συναδέλφους μου. Και τίποτα δεν έχει αλλάξει. Άρεσαν σ'όλους, κι'αυτό με ικανοποίησε, και υπήρχαν και τα σταθερά άτομα που δεν δοκίμασαν, όπως ποτέ δεν έτρωγαν απ'τα κεράσματά μου σε γενέθλια και γιορτή και σε διάφορα άλλα γεγονότα. Και χάρηκα γι'αυτό, αφού για άλλη μια φορά ένοιωσα πως όσο λάθος κι'αν είμαι, δεν έφταιγα για το συγκεκριμένο παρελθόν. Αλλά γι'αυτό ίσως γράψω αργότερα.

Βρεθήκαμε λοιπόν οι λιγοστοί συγγενείς, λιγότεροι από συνήθως αφού εκτός απ'το ότι χώρισαν κάποιοι απ'την οικογένεια δεν είχαμε  άλλους καλεσμένους φέτος, φάγαμε, ήπιαμε, και άκουσα διάφορα. Κάθε χρόνο ακούω διάφορα, μιας και η γνωστή θλίψη των εορτών μαζί με το αλκοόλ αφήνουν ελεύθερα τα συναισθήματα του θυμού και της λύπης να εκφραστούν. Τίποτα πιο διδακτικό από τα παραπονεμένα λόγια, δικαίως ή αδίκως δεν έχει σημασία, των γηραιοτέρων. Όπως επίσης τίποτα πιο διδακτικό απ'το γύρισμα του τροχού της ζωής, τιμωρώντας συνήθως με το ίδιο νόμισμα αλλά ψηλότερης τιμής, τα μεγάλα λόγια, τις μεγάλες ιδέες και τα ανικανοποίητα συναισθήματα νεαρών ή και μεγαλυτέρων, παιδιά όλα του εγωισμού και της πλεονεξίας. Κάτι τέτοιο ήταν και το καινούριο απόκτημα μιας ανηψιάς, ένα μεταχειρισμένο αυτοκίνητο Suzuki Swift. Τι πιο φυσικό και συνηθισμένο για ένα νεαρό άτομο με περιορισμένα έσοδα θα μου πει κάποιος. Κι'έχει δίκηο, απ'την στιγμή που δεν ξέρει την ιστορία. Η ιστορία που έμεινε βαθειά χαραγμένη στην καρδιά μου και στο μυαλό μου όταν, λίγα χρόνια πριν, όντας παραχαϊδεμένη κι'έχοντας Mercedes δώρο απ'τον παππού της, είχε πει 'Δε μπορώ να φανταστώ πως μια κοπέλλα μπορεί να ονειρεύεται να καταφέρει ν'αποκτήσει ένα Suzuki Swift'. Έχει ο καιρός γυρίσματα λοιπόν.

Το είπα πολλές φορές πως θεωρητικά, με βάση τα κοινωνικά δεδομένα, γεννήθηκα και μεγάλωσα φτωχός. Από μικρός ήξερα πως δεν υπάρχει Άγιος Βασίλης που φέρνει δώρα (τότε τα έφερνε την Πρωτοχρονιά στα άλλα παιδιά, τη μέρα που γιόρταζε) αλλά μόνο ο Άγιος Βασίλης που φέρω το όνομά του αλλά όχι και τη χάρη του. Κι'αν είχα κανά δωράκι απ'τους φτωχούς γονείς μου καμιά φορά, ήταν κανά πουλοβεράκι, κανά μπουφανάκι, κανά ζευγάρι παπούτσια. Θυμούμαι και αρκετοί ίσως να το θυμούνται γιατί το λέω συχνά, τα δύσκολα χρόνια της προσφυγιάς, που στο δημοτικό που πήγαινα μας έπαιρναν μέτρα (μόνο τα προσφυγόπουλα εννοείτε) και μας έκαναν δώρο για τα Χριστούγεννα ένα ζευγάρι παπούτσια. Μια κατάσταση που συνέβαινε και 40 χρόνια πριν την εισβολή, στην Κύπρο της Αγγλοκρατίας και μετά. Τα παιδιά να παίρνουν για Χριστουγεννιάτικο δώρο ένα ζευγάρι παπούτσια, ένα μακρύ παντελόνι, ένα πουλοβεράκι. Κι'όχι όλα. Και ξαφνικά, ότι γινόταν πριν 40 χρόνια και πριν 80 χρόνια γίνεται και σήμερα. Πολλές φτωχές οικογένειες που ο μόνος τρόπος να περάσουν Χριστούγεννα 'καθώς πρέπει' ειναι να τους βοηθήσουν φιλόπτωχες οργανώσεις, να τους προμηθεύσουν απ'τα κοινωνικά παντοπωλεία, να τους ευεργετήσουν, να τους στείλει βοήθημα η (μη) κυβέρνηση, σ'Ελλάδα και Κύπρο. Εκτός αν χρωστάνε στην κυβέρνηση (γιατί το κράτος είναι διαλυμένο εδώ και πολλά χρόνια, σ'Ελλάδα και Κύπρο), οπότε το οποιοδήποτε βοήθημα δεν στέλνεται αλλά συμψηφίζεται με το χρέος. Η ίδια η κυβέρνηση δηλαδή λέει 'δε μας ενδιαφέρει αν έχεις να φας, θέλουμε τα λεφτά μας κι'ας πεθάνεις απ'την πείνα'.

Αξιοπρεπή Χριστούγεννα λοιπόν. Με ή χωρίς το Χριστουγεννιάτικο ρεβεγιόν αλλά σίγουρα με το πλούσιο τραπέζι την ημέρα των Χριστουγέννων. Με τα πολλά φώτα, στολίδια, δεντράκια και δώρα. Όλα αυτά που ήρθαν με την Coca Cola και τον δικό της Άγιο Βασίλη να διαλύσουν τον ψυχισμό μας εμφυτεύοντας στο μυαλό μας χρησιμοποιώντας τον άκρατο εγωισμό μας τα ιδανικά Χριστούγεννα, την ιδανική οικογένεια, όπως προβάλλεται στην τι.βι που λένε κι'ένα σωρό προϊόντα στο χαρτόνι τους. Άκουσα μια 19χρονη συμφοιτήτριά μου να λέει 'Αν δεν πάω Λεμεσό δε νοιώθω Χριστούγεννα επειδή η Λευκωσία δεν είναι αρκετά στολισμένη και δεν έχει πολλά φώτα'. Κάτι παρόμοιο με το Suzuki Swift. Αλλά ποιος μπορεί να κατηγορήσει τον ένα ή τον άλλο? Όλοι έχουμε ακούσει πως η ζωή είναι ο αυστηρότερος δάσκαλος επειδή πρώτα σου κάνει το τεστ και μετά το μάθημα. Σκέψου λοιπόν νά'σαι τόσο τούβλο που ούτε και έτσι μπορείς να μάθεις το μάθημα.

Στη μάζωξη λοιπόν των συγγενών άκουσα για πρώτη φορά για τις βραστές πέτρες. Μια συνταγή των φτωχών οικογενειών του παρελθόντος. Συνταγή απλή και σίγουρη. Όταν κλαίνε τα μικρά παιδιά απ'την πείνα και δεν έχεις να μαγειρέψεις, ούτε καν ένα κομμάτι ψωμί γιατί το φυλάς για την επόμενη μέρα, βάζεις μικρές πέτρες στην κατσαρόλα με νερό να βράσουν, λέγοντάς τους πως είναι κουκιά. Σε 2-3 ώρες τα παιδιά, πεινασμένα μεν αλλά κουρασμένα απ'το πολύ κλάμα και μη αντέχοντας άλλο να περιμένουν τα κακόψητα κουκκιά να ψηθούν, αποκοιμούνται. Και τότε κατεβάζεις την κατσαρόλα απ'τη φωτιά και την φυλάς ψηλά, να μην την βλέπουν τα παιδιά, έτοιμη για χρήση για το ερχόμενο βράδυ.

Αρκετοί φίλοι και γνωστοί μου υποφέρουν. Είτε απ'τη φτώχεια της τσέπης, είτε απ'τη φτώχεις του μυαλού, είτε ακόμα κι'απ'τη φτώχεια της καρδιάς. Αλλά κανείς δεν υποφέρει όπως τους ασθενείς και τους συγγενείς τους. Και κανείς δεν υποφέρει όπως το μικρό που έπαθε θερμοπληξία το καλοκαίρι και εδώ και 6 μήνες αυτός και οι γονείς του είναι μέσα στο νοσοκομείο, χωρίς να μπορούν όχι να ονειρεύονται αλλά ούτε καν να σκέφτονται το αύριο. Και είμαι σίγουρος πως πολύ θά'θελαν νά'ναι στο σπίτι τους υγιείς κι'ας έβραζαν πέτρες για τα Χριστούγεννα.

Τα Χριστούγεννα ποτέ δεν ήταν τα γλυκά που έφτιαξα, τα γλέντια που κάναμε, τα μηνύματα και οι ευχές που φέτος δεν έστειλα (και δε μου έστειλαν οπότε πάμε πάτσι), τα δώρα και τα στολίδια. Τα Χριστούγεννα πάντα ήταν μια καθαρή καρδιά απηλαγμένη από θυμούς, πίκρες, μίση, ζήλειες και παράπονα (που προσωπικά δεν έχω) κι ένας μικρός Χριστός Θεός που ήρθε ήσυχα και ταπεινά για εμάς κι'εμείς πάμε εκκλησία όχι για να τον υποδεκτούμε αλλά για να βρεθούμε με τους γνωστούς και να κοινωνήσουμε επειδή είναι το έθιμο. Και είμαι σίγουρος πως αν ήμασταν σε δίλημμα μεταξύ μιας Coca Cola και βραστών πετρών, όλοι θα διαλέγαμε την Coca Cola. Τελικά και τα Χριστούγεννα είναι για τους άλλους. Γιατί είμαστε πολύ μικροί για κάτι τόσο αληθινό που έχει αξία κι'όχι τιμή...

Τρίτη 8 Νοεμβρίου 2016

Το νόημα της ζωής...



Μην ψάχνεις το νόημα της ζωής. Δεν υπάρχει. Η ζωή είναι κενή, χωρίς νόημα. Από σένα εξαρτάται αν θα γίνει καινή, γεμάτη νόημα. Εσύ θα βάλεις το σκοπό και το νόημα της ζωής σου και θα τ'ακολουθήσεις. Δική σου είναι η ζωή. Ζήσε την. Καληνύχτα...

Σάββατο 5 Νοεμβρίου 2016

Bulling...



Υφίσταμαι 'bulling' λόγω ... διαφορετικότητας. Εδώ και μια βδομάδα, κι'ειδικά χθες, μ'έχουν 'πεθάνει' στο bulling (ελπίζω έτσι να γράφεται) επειδή είμαι πενηντάρης. Με βάση τα κοινωνικά δεδομένα πρέπει σαν πενηντάρης να παίζω με τα εγγονάκια μου, να τη βγάζω στον καφενέ με πιλότα και τάβλι, να ξενυχτάω μέχρι τις 10, νά'χω προβλήματα στύσης, να βγάζω 'γκόμενες' μόνο επί πληρωμή και το κυριότερο, οι μόνοι μικρότεροι και ειδικά μικρότερες που θα πρέπει να συναναστρέφομαι πρέπει νά'ναι οι γιατροί κι'οι νοσοκόμοι. Κι'όταν με ρωτάνε τι δουλειά κάνω, οι μόνες απαντήσεις που γίνονται δεκτές είναι μια δουλειά, ειδικά με καλό στάτους, ή στην εσχάτη άνεργος, πού'ναι και το πιο φυσιολογικό σήμερα, αν μη τι άλλο για να μη σε βλέπουν με μίσος αν πεις 'τραπεζοϋπάλληλος' ή 'δημόσιος υπάλληλος'. Κι'όπου πω 'φοιτητής' γελάνε. Αυτό μπορώ να το διορθώσω. Μπορώ να λέω συγγραφέας, που ταιριάζει με τα γκρίζα μαλλιά μου και τα σαγηνευτικά μου βλέμμα και χαμόγελο, αφού εδώ και χρόνια γράφω στο blog μου κι' αλλού, άσχετα με το ότι ακόμα δεν έχω εκδοθεί σε χαρτί. Οπότε είμαι συγγραφέας που, σαν καλλιτέχνης που είμαι, τώρα φοιτώ στο κολλέγιο για να γίνω γνώστης και των επισιτιστικών τεχνών και δη των μυστικών της ηδονιστικής γαστρονομίας, για να εμπλουτίσω την ηδονιστική μου τέχνη, που απ'ότι φαίνεται είναι και το ταλέντο μου. Για τα υπόλοιπα δε μπορώ να κάνω κάτι. Ναι, είμαι πενηντάρης, αλλά είμαι αρσενικό (απ'ότι μου επιβεβαιώνουν συνέχεια). Κι'ένα αρσενικό δεν έχει ηλικία για να αποφεύγει να κάνει ότι τον ευχαριστεί ή ότι μπορεί να προσφέρει άπλετη ευχαρίστηση όπου θέλει. Σόρρυ που δεν ανήκω στο πλήθος. Δε μπορώ. Ξεχωρίζω εκ φύσεως έστω κι'αν προσπαθώ να περάσω απαρατήρητος αρκετές φορές. Και δεν φταίω εγώ γι'αυτό.

Παρασκευή 28 Οκτωβρίου 2016

Απόψε, αύριο, μεθαύριο...



Φαντάσου πως σήμερα ήταν η τελευταία σου μέρα. Πως το αύριο δεν θα υπάρξει. Φαντάσου τώρα όλα αυτά που θά'θελες να κάνεις και δεν έκανες ποτέ. Αλλά συνάμα φαντάσου κι'όλα αυτά που έκανες κατά καιρούς και μετάνοιωσες, όλα αυτά τα λάθη που είπες πως θα διορθώσεις κάποτε και δεν τα διόρθωσες ποτέ, όλες τις συγγνώμες και τα σ'αγαπώ που δεν είπες ποτέ, όλες τις αγκαλιές και τα φιλιά που δεν έδωσες και δεν έκανες ποτέ. Μετά φαντάσου πως αύριο είναι η τελευταία σου μέρα. Έχεις μια μέρα καιρό για να κάνεις όλα αυτά που σκέφτηκες πιο πριν. Και πως δεν τα προλαβαίνεις και πρέπει να τρέξεις να κάνεις όσα περισσότερα μπορείς. Κάντα. Αύριο μπορεί να είναι η τελευταία σου μέρα, αν τελικά υπάρξει. Κι'αν τελικά αύριο δεν θά'ναι το τέλος, νά'σαι σίγουρος πως μεθαύριο θά'ναι μια εντελώς διαφορετική ζωή, μια καινούρια ζωή για σένα. Θά'σαι ένας καινός άνθρωπος. Φτάνει να φροντίσεις ποτέ ξανά να μην αφήσεις εκκρεμότητες για την τελευταία μέρα της ζωής σου. Και να θυμάσαι. Μπορεί τα ναι να μας χαρίζουν την ηδονή, αλλά τα όχι μας χαρίζουν την ευτυχία. Καληνύχτα...

Τρίτη 18 Οκτωβρίου 2016

Εγκλήματα κολλάρου και στολής...

2500 χιλιάδες ευρώ για ένα μπουκαλάκι αντιβίωση για την πνευμονία σαν τελευταία λύση. Μετά μόνο ένα θαύμα μπορεί να σώσει τον ασθενή. Κι'αυτό επειδή κάποιοι εγκληματούσαν επί ενάμισυ μήνα προσπαθώντας να βρουν λύσεις μέσα από βιβλία μόνο και μόνο για να μην παραδεχθούν πως δεν ξέρουν τη συγκεκριμένη περίπτωση και δε μπορούν να κάνουν τίποτα. Ο εγωισμός νίκησε για άλλη μια φορά. Και το έπαθλό του πολλές ζωές μιας και ένας 18χρονος ασθενής επηρεάζει όλους τους γύρω του, ολόκληρες οικογένειες. Υποθέτω τώρα οι συγκεκριμένοι εγκληματίες θα λένε πως δεν φταίνε. Και θα συνεχίσουν να εγκληματούν στον επόμενο που δεν θα ξέρουν τι να κάνουν, όπως και στον προηγούμενο που δεν ήξεραν τι να κάνουν. Και μετά διερωτάσται γιατί αυξήθηκαν τα ποσοστά των φασιστικών κομμάτων και γιατί αυξήθηκε η κακία στον κόσμο. Απλά επειδή αυξήθηκε ο πόνος. Και ούτε εμείς ξέρουμε, λόγω εγωισμού και πάλι, πώς να τον απαλύνουμε. Ευτυχώς που υπάρχει Θεός.

Υ.Γ. Τα πιο πάνω αφορούν σ'αληθινό περιστατικό που λαμβάνει χώρα απ'τον Ιούλη φέτος. Και δυστυχώς οι πλείστοι πρωταγωνιστές, θύτες και θύματα, είναι πολύ γνωστοί μου και του στενού οικογενειακού μου περιβάλλοντος. Το ξέρω, όλα είναι μέσα στη ζωή. Ακόμα και τα εγκλήματα. Απλά τα μαθαίνουμε μόνο όταν γίνονται σε δικούς μας ανθρώπους. Γιατί βλέπετε τα ΜΜΕ προβάλουν μόνο όσα πληρώνουν καλά. Και οι υπεύθυνοι κάνουν ότι καλύτερα έχουν μάθει να κάνουν σ'αυτήν την κοινωνία και μ'αυτές τις κυβερνήσεις που κακά τα ψέματα μας αξίζουν και με το παραπάνω. Να αποποιούνται τις ευθύνες για τις οποίες τους τοποθέτησαν στις συγκεκριμένες θέσεις για να αναλαμβάνουν. Εκείνο που δεν σκέφτηκαν είναι πως θα είμαι η κόλασή τους στην κόλαση που θα πάμε.

Υ.Γ.2 Ακόμα κι'αν θεραπευτεί πλήρως απ'την πνευμονία, πάλι μόνο ένα θαύμα τον σώζει για να ξαναγίνει 'κανονικός άνθρωπος' μιας και ο εγωισμός των θεράπωντων του δημιούργησε σοβαρής μορφής μυονευροπάθεια. Τώρα το πως 'κάναμε ότι μπορούσαμε' μπορεί να σημαίνει 'δεν κάναμε τίποτα γιατί δεν ξέραμε' δεν έχω ακόμα καταλάβει. Ποτέ δεν ήμουν τόσο έξυπνος, κι'ας ήμουνα περισσότερο από τόσο.

Τετάρτη 21 Σεπτεμβρίου 2016

Αλητάκι...



Να θυμάσαι. Εγώ, που με κρίνεις, κατακρίνεις και καταδικάζεις, εγώ προσωπικά κι'ο κάθε ένας εγώ, σίγουρα δεν είμαι απ'τους καλύτερους ανθρώπους που έχει αυτός ο κόσμος, ίσως νά'μαι κι'απ'τους χειρότερους, αλλά μάλλον είμαι όλα αυτά που εσύ είτε φοβάσαι να είσαι, είτε δε μπορείς να είσαι, είτε απλά δεν παραδέχεσαι πως είσαι. Και σκέψου πως αν υπάρχει κόλαση, θά'μαστε μαζί. Οπότε σκέψου καλά πριν κάνεις εχθρό σου κάποιον που ποτέ δεν θα μπορείς ν'αποχωριστείς απ'την ζωή σου. Γιατί εγώ θα συνεχίσω νά'μαι αυτός που είμαι, και θα συνεχίσω να γελάω. Κι'ας κλαις για σένα. Καληνύχτα...

Παρασκευή 9 Σεπτεμβρίου 2016

Το τελευταίο τσιγάρο...



Νομίζω πως ένας απ'τους λόγους που δεν αποφασίζω να κόψω το κάπνισμα παρά τη ζημιά που μου κάνει, όπως σ'όλους τους καπνιστές, είναι αυτό το τελευταίο τσιγάρο μαζί με την Zero, στο τέλος της μέρας. Κάνοντας απολογισμό της μέρας, των εμπειριών που αποκόμισα, θυμούμενος τις σκηνές που έζησα, τους ανθρώπους που συνάντησα ή συνομίλησα, βλέποντας εμένα τη θέση μου και τη συνεισφορά μου στον κόσμο και στο σύμπαν αυτή τη μέρα που είναι ήδη παρελθόν. Διότι τα πάντα στη ζωή μας είναι παρελθόν. Το παρόν μόνο μια στιγμή και το μετά, το αύριο, ίσως ποτέ δεν υπάρξει. Καλό είναι λοιπόν το παρελθόν που έχουμε φτιάξει και αποθηκεύσει στο σκληρό δίσκο του μυαλού και της ψυχής μας να μας χαρίζει χαμόγελα και ηρεμία. Αν μη τι άλλο, αν το μετά δεν υπάρξει, το τώρα να είναι επιβράβευση του πριν, είτε του πριν πολύ καιρό, είτε του πριν λίγο, είτε του μόλις τώρα. Και αν το μετά δεν υπάρξει, το τέλος του τώρα και του μέχρι τώρα να μας βρει μ'ένα χαμόγελο στο πρόσωπο, στα μάτια, στην καρδιά... Καληνύχτα...

Πέμπτη 8 Σεπτεμβρίου 2016

Διαφορετικά...



Τίποτα δεν χαρίζεται σ'αυτή τη ζωή... Ή κερδίζεται ή δανείζεται. Εμείς χρωστάμε στη ζωή, όχι αυτή... Κι'ο κόσμος ήταν εδώ πριν από μας...

Κάποιος μου είπε σήμερα 'Έπιασες το νόημα της ζωής'. Τι να το κάνω όμως όταν το νόημα της ζωής του καθ'ενός γύρω μου δεν έχει σχέση με το δικό μου και θέλει να επιβάλει το δικό του νόημα? Ίσως γι'αυτό πάμε όπου πάμε. Επειδή ο καθένας μας αντί να πιάσει το νόημα της ζωής ή έστω της δικής του ζωής, πιάνει τη ζωή του άλλου για να στηρίξει τη δική του που δεν έχει νόημα...

Κανείς δεν πρέπει να ανέχεται. Μόνο να δέχεται. Αν δέχεσαι, ότι δέχεσαι, το δέχεσαι μέχρι εσχάτων. Αν απλά ανέχεσαι, έρχεται στιγμή που σπας επειδή δεν έχεις πλέον αντοχές για να συνεχίσεις ν'ανέχεσαι ή επειδή πλέον δεν σε συμφέρει να ανέχεσαι. Το πρόβλημα με τους ανθρώπους είναι πως οι πλείστοι είμαστε τόσο εγωιστές που απλώς ανεχόμαστε ενόσω δεν είναι εναντίον μας ή μέχρι να χρειαστεί να γίνει υπέρ μας και δε μπορεί. Κι'αυτό είναι το μεγαλύτερο πρόβλημα στις ανθρώπινες σχέσεις, όλως των ειδών. Όχι η διαφορετικότητα αυτή καθ'εαυτή. Το ότι ανεχόμαστε και δεν δεχόμαστε την διαφορετικότητα και ακόμα περισσότερο την ανωτερότητα του άλλου σε σχέση με μας...

 Όλα περνούν και ξανάρχονται. Και τα κακά και τα καλά. Σαν ταινία. Πρόσεχε μόνο το play ποιας ταινίας θα πατήσεις. Γιατί μόνο play έχει. Και θα πρέπει να τη δεις / ζήσεις μέχρι το τέλος...

Όλα είναι αλληλένδετα. Τίποτα δεν είναι ανεξάρτητο ή αυτόνομο. Γι'αυτό κι'όλα αλληλεπηρεάζονται. Αυτό που λέμε 'αλυσιδωτές αντιδράσεις'. Να τις περιμένεις, ακόμα κι'αν δεν είσαι εσύ που φρόντισες να συμβούν. Πάντα...

Τα μισά πράγματα είναι στο χέρι σου. Στα άλλα μισά μη δώσεις σημασία. Κι'αυτά που είναι υπεράνω σου απλά δέξου τα και προχώρα.

Πέμπτη 1 Σεπτεμβρίου 2016

Οι μοίρα των μεγάλων να ζουν πάντα τρομερές στιγμές...



Το πόσα πράγματα μπορούν να σου συμβούν σε μια μέρα που να μπορούν να σε τρελάνουν, να σε σκοτώσουν ή να σε ρίξουν στην φυλακή τα ξέρετε κι'εσείς υποθέτω. Κι'εγώ δυστυχώς είμαι επιρρεπής στα εγκλήματα πάθους. Ήταν ένας απ'τους λόγους που αποφάσισα να φύγω κι'απ'τη δουλειά μου. Εκτός αυτού, ουδέποτε δήλωσα καλό παιδί. Αντίθετα, πάντα δηλώνω αλήτης κι'εγκληματίας, αλλά, παρ'όλο που όλοι λένε πως είμαι ειλικρινής (εκτός απ'τους ψεύτες που λένε ψέματα πως είμαι ψεύτης για να καλύψουν τα δικά τους ψέματα), εντούτοις κανείς δε με πιστεύει. Κακό του κεφαλιού σας.

Εν πάσει περιπτώσει, παρά τα ελαττώματά μου και παρά το κόμπλεξ ανωτερότητας που έχω, ουδέποτε υποτιμώ τον άλλο ή τον κοροϊδεύω ακριβώς επειδή εύκολα μπορεί να είναι καλύτερός μου, εξυπνότερός μου κλπ. Μέχρι να αποδείξει το αντίθετο. Κάτι που συμβαίνει πολύ συχνά στην Κύπρο, μιας και είμαστε πονηρός και κουτοπόνηρος λαός κι'όχι έξυπνος, κάτι που βόλευε πάρα πολύ τους δούλους κυπρίους να καλοπερνάνε κάτω απ'όλους τους κατακτητές. Δουλοπρέπεια και πονηριά είναι δίδυμες αδελφές, μην πω και σιαμαίες.

Σήμερα λοιπόν θα πήγαινα να υπογράψω στο γραφείο εξευρέσεως εργασίας ή αλλοιώς υπηρεσία απασχόλησης ή πώς το λένε, μιας και όχι μόνο είμαι άνεργος αλλά δε μου βρίσκουν και δουλειά, και μετά να πάω στο συνεργείο να πάρω το άλλο αυτοκίνητο που το πήρα τη Δευτέρα για να φτιάξουν το πίσω τζάμι. Τηλεφωνώ στο συνεργείο και μου λένε 'δεν είναι έτοιμο επειδή είχε πρόβλημα και δεν κολλούσε'. Πάω στην υπηρεσία απασχόλησης και ρωτάω αν μπορώ να δηλώσω τις δουλειές που θά'θελα να μου βρουν. 'Βεβαίως' μου λέει το παιδί και του λέω 'Μ.Μ.Ε. και κατά προτίμηση ραδιόφωνο, μουσικός παραγωγός'. 'Έχεις δίπλωμα ή κάτι που να δικαιολογεί την προτίμησή σου?' με ρωτά. Του λέω πως έχω παρακολουθήσει μαθήματα δημοσιογραφίας και μου έμειναν κάποιες εργασίες για να πάρω το δίπλωμά μου και πως κάνω ερασιτεχνικά εκπομπή σε διαδικτυακό ραδιόφωνο. Όμως δεν είναι αρκετά αυτά μου λέει για να δικαιολογήσουν την επιθυμία μου να δουλέψω κάπου αλλού εκτός από χρηματοοικονομικά ή έστω στατιστικές κι'άλλα συναφή με το τραπεζικό επάγγελμα. Οπότε, αφού μέσα είχε περασμένο κι'ένα Bachelor in Business Administration, μου δήλωσε ακόμα μια δυο κατηγορίες επαγγελμάτων. Κι'ενώ συνέβαιναν αυτά κι'απ'τη μια σκεφτόμουνα πόσο 'εγκλωβισμένος' είναι ένας άτεχνος κι'απ'την άλλη σκεφτόμουνα όλους αυτούς με διπλώματα του Χάρβαρντ που κατάστρεψαν δυο χώρες και τον Ελληνικό λαό, ακούω δίπλα μια περίπτωση ενός αλλοδαπού αραβικής καταγωγής, που επειδή δεν ήξερε ούτε ελληνικά ούτε αγγλικά ήρθε με διερμηνέα, ο οποίος δήλωνε κουρέας (όχι της Σεβίλλης) και ζήτησε να εγγραφεί σ'αυτήν την υπηρεσία για να του βρουν καλύτερη δουλειά. Ίσως νά'θελε νά'ναι ο αρχικομμωτής του προεδρικού ξέρω γω. Δε μας έφταναν όλοι οι υπόλοιποι που ήρθαν να δουλέψουν και όταν έκλεισαν οι δουλειές αντί να φύγουν ή να τους διώξουμε έμειναν και τους συντηρούμε, έχουμε κι'αυτούς τώρα. Δικαιολογώντας πλήρως την άποψη πως αν είσαι Ελλαδίτης (ή και Κύπριος) και θες να γλυτώσεις απ'τη μιζέρια, πήγαινε στη Συρία, κατάστρεψε όλα τα ταξιδιωτικά σου έγγραφα και έλα στην Ελλάδα πρόσφυγας.

Τελειώνω λοιπόν απ'εδώ και πάω στο συνεργείο για ξαφνικό έλεγχο. Βλέπω το αυτοκίνητο και πράγματι δεν ήταν έτοιμο. Είχε δουλέψει πάνω του. Όμως, ενώ ήθελε 2 μέρες προειδοποίηση πριν το πάρουμε, όπως και έγινε, κι'ενώ όταν το πήραμε μας είπε πως θα είναι έτοιμο ίσως Τετάρτη αλλά σίγουρα Πέμπτη, σήμερα δεν ήταν. Και μου βρήκε δικαιολογίες. 'Καλά', του λέω, 'έχεις φτιάξει τόσα αυτοκίνητα, δεν είναι το πρώτο, κι'όλα τελείωναν σε δυο μέρες, όλα τα προβλήματα στο δικό μου παρουσιάστηκαν?'. Χαμογελούσε και μασούσε τα λόγια του και μου λέει 'αύριο πρωί θά'ναι έτοιμο'. Του λέω 'θά'ρθω μεσημέρι' και μου απαντά 'άρα έχω χρόνο'. Πόσο πιο ηλίθια και πιο πονηρά θα μπορούσε να φερθεί για να μου αποδείξει πως ενώ το πήρα Δευτέρα έβαλε άλλο στη θέση μου κι'άργησε να ξεκινήσει να δουλεύει στο δικό μου? Οπότε τ'απαντώ 'Σ'αυτή τη ζωή κανείς δεν έχει χρόνο. Κανείς και πουθενά'. Οπότε πετάγεται το σαΐνη ο γιος του ή ο υπάλληλός του και λέει του 'μάστρου' 'Γιατί υπόσχεσαι στον άνθρωπο ότι θά'ναι έτοιμο αύριο? Μπορεί να συμβεί κάτι και να μην είναι έτοιμο. Θα του τηλεφωνήσουμε όταν θά'ναι'. Οπότε, μη θέλοντας να βρεθώ στη φυλακή και να μείνει και τ'αυτοκίνητο ατέλειωτο του λέω 'Αύριο θα έρθω να το πάρω. Κι'αν δεν είναι έτοιμο απλά θα το πάρω όπως είναι και θα φύγω'. Με κοίταξε, σοβαρεύτηκε και μου είπε 'Εντάξει'.

Τώρα θα μου πείτε τέτοια περιστατικά συμβαίνουν στον καθένα μας κάθε μέρα και παντού. Και δεν διαφωνώ. Όπως επίσης θα σας πω πως οι πιο πάνω θα παραπονιούνται για παρόμοια περιστατικά σε άλλους και θα προσποιούνται και τους αδικημένους. Αλλά όταν είναι στο DNA ενός λαού, τότε απλά ή κάνεις το ίδιο ή φεύγεις. Καιρός είναι. Το πρόβλημα είναι πως θα πρέπει να κάνω εκπαίδευση αστροναύτη για να μπορέσω πραγματικά να φύγω μακρυά. Αν και αν είναι οι μοίρα μου να ζω πάντα τρομερές στιγμές, μάλλον και οι εξωγήινοι αν υπάρχουν σαν τους Κύπριους και τους Ελλαδίτες θά'ναι. UFO...

Τετάρτη 31 Αυγούστου 2016

Finding job (όπως finding nemo, dory, Forrester κλπ).



Τις προάλλες ένας φίλος, λίγο μεγαλύτερος από μένα και εδώ και 3 χρόνια άνεργος, με χαρά μου είπε πως βρήκε δουλειά σ'ένα εργοστάσιο. Δεν ήταν τα πολλά τα λεφτά, θα δούλευε και βάρδιες, όμως για εκείνον ήταν σημαντικό πως θά'χε δουλειά και το κυριότερο θα συνείσφερε στην οικογένειά του και στα έξοδα του σπιτιού. Απ'τη μια χάρηκα γιατί τ'άξιζε μια δουλειά, πολύ καλύτερη απ'αυτή που βρήκε, απ'την άλλη όμως παραξενεύτηκα που πήραν κάποιον που μπήκε στα -ηντα για τέτοια δουλειά. Δεν είπα κάτι και θεώρησα πως επιτέλους τα πράγματα άλλαξαν και πως ο κόσμος υποστηρίζει τον κόσμο, τον συμπατριώτη του κλπ. Πήγε δουλειά Δευτέρα κανονικά, Τρίτη κανονικά και Τετάρτη κανονικά. Όμως την Τετάρτη τον κάλεσαν και του είπαν πως δεν τον χρειάζονται πλέον και προτιμούν να πάρουν νεαρό για τη θέση. Τον πλήρωσαν κανονικά, δούλεψε κανονικά τη βάρδια του και ξανάρχισε τις διακοπές του. Δυστυχώς λοιπόν τα πράγματα δεν άλλαξαν, ίσως μάλιστα να χειροτέρεψαν. Η δικαιολογία ήταν πέρα για πέρα κοροϊδία, μιας και το να θέλεις νεαρό, απ'τη στιγμή μάλιστα που δεν έχεις παράπονο απ'τον υπάλληλό σου, δεν είναι κάτι που κοιμάσαι την Τρίτη το βράδυ κι'όταν ξυπνήσεις την Τετάρτη το πρωί σού'ρχεται στο μυαλό. Και μόλις μια βδομάδα πριν είχαν προσωπική συνάντηση μαζί του και ήξεραν ποιον θα προσλάμβαναν. Δεν χρειαζόταν λοιπόν να του γκρεμίσουν την ψυχολογία μέσα σε 3 μέρες δίνοντάς του ψεύτικες ελπίδες και προσωρινή χαρά.

Θυμήθηκα ένα διήγημα του Αντώνη Σαμαράκη, το 'Ο ήλιος έκαιγε πολύ'  από τη συλλογή διηγημάτων 'Ζητείται Ελπίς'. Μου είχε κάνει εντύπωση τότε που το διάβασα, τότε στο γυμνάσιο, πριν καμιά 35αριά χρόνια, ο ήρωας και η εξέλιξη της ιστορίας. Ένας άνεργος για χρόνια είχε δει μια αγγελία για μια θέση σε μια εταιρεία. Ξεκίνησε να πάει αλλά σκέφτηκε πως ήταν πολύ 'χάλια' και δεν θα τον δεχόντουσαν οπότε αποφάσισε να χαλάσει τα τελευταία λεφτά του, αν και νηστικός για μέρες, για να 'φτιαχτεί'. Πλύθηκε, ξυρίστηκε κλπ και πήγε. Περίμενε να του δώσουν σημασία για να τους πει τι θέλει και κάποια στιγμή, ενώ έφευγε κάποιος, τον ρώτησαν και τους είπε πως ήρθε για τη θέση. Και τότε η υπερόπτης γραμματέας του είπε πως η θέση δόθηκε στον κύριο που μόλις έφυγε. Κατέβηκε στο δρόμο νηστικός κι'απογοητευμένος και ενώ άκουγε τον λαχειοπώλη να διαλαλεί πως έμεινε το τελευταίο λαχείο το οποίο είναι και τυχερό, κοίταξε το ξυρισμένο πρόσωπό του στη βιτρίνα κι'έβαλε τα γέλια.

Όλα αυτά με έκαναν να θυμηθώ τις δικές μου περιπτώσεις που έψαξα δουλειά. Στην πρώτη κι'όλας περίπτωση, είχα απορριφθεί από την Κ.Υ.Π. στο να ενταχθώ στην Σ.Σ.Ε. λόγω πολιτικών πεποιθήσεων. Στη δεύτερη είχα βρει δουλειά σαν βοηθός γυναικολόγου. Κι'ενώ όλα ήταν εντάξει, η γραμματέας του σκέφτηκε πως θα ντρέποταν οι γυναίκες να τις βλέπω γυμνές μπροστά στο γιατρό ή να τις βοηθώ να ξεντυθούν, οπότε μου τηλεφώνησαν πως δεν κάνω για τη δουλειά. Σε μια άλλη περίπτωση, τότε που προσπαθούσα ακόμα να προσαρμοστώ στο κατεστημένο, χωρίς να έχω συνειδητοποιήσει πως δε μπορώ να προσαρμοστώ και το κατεστημένο δε μπορεί να με δεχτεί, αφού πέρασα τις εξετάσεις σε χρηματοοικονομικό οργανισμό και θα πήγαινα για προσωπική συνάντηση με τα 3 μέλη του συμβουλίου, και αφού μάθαμε πως ο καθ'ένας εκπροσωπούσε κι'ένα κόμμα βασικά, τηλεφωνήσαμε στους 2 που είχαμε διασυνδέσεις με το κόμμα που εκπροσωπούσαν και ήμασταν και προσωπικά γνωστοί για να βοηθήσουν. Τελικά με απόρριψε ο 3ος, ο του άλλου κόμματος που δεν είχαμε σχέση, με τη δικαιολογία πως σε 2 χρόνια θά'μουνα υπερπροσωντούχος για τη θέση και θά'θελα να πάω αλλού ή να φύγω τελείως και δεν θά'ξεραν τι να κάνουν. Τότε ήταν που συνειδητοποίησα την 'αντικατεστημενικότητά' μου. Οπότε σε μια άλλη δουλειά που πήγα και δούλεψε το μέσο, είχα πει στον διευθυντή πως αφού θα με πάρουν μόνο και μόνο επειδή 'είμαστε γνωστοί' καλύτερα να πάρουν άλλο που πιστεύουν πως τους κάνει περισσότερο κι'αρνήθηκα. Κι'έτσι συνέχισα και συνεχίζω.

Εδώ και έξι μήνες είμαι άνεργος. Οπότε πηγαίνω κάθε τρεις και λίγο στο γραφείο εξευρέσεως εργασίας ή καλύτερα Δημόσια Υπηρεσία Απασχόλησης και ανανεώνω την ανεργία μου, καθώς και στην Υ.Κ.Α. για να υπογράψω δηλώνοντας πως συνεχίζω να είμαι άνεργος για να πάρω το επίδομά μου. Εκεί πιθανόν νά'μαι ο πιο ήρεμος 'πελάτης'. Φυσικά βλέπεις και κάθε καρυδιάς καρύδι (το να παρατηρώ τους ανθρώπους είναι μια συνήθεια που έχω περιγράψει πολλές φορές και σε ποστ μου εδώ και στο φατσοβιβλίο). Όταν λοιπόν πήγα για πρώτη φορά να εγγραφώ σαν άνεργος και πήραν τα στοιχεία μου, μεταξύ των οποίων τα οποιαδήποτε διπλώματα και την πείρα μου, με κατέταξαν στην κατηγορία των αζήτητων / απολεσθέντων. Αυτή είναι η κατηγορία (εννοείται πως η προηγούμενη περιγραφή είναι δική μου) που τοποθετούνται όσοι έχουν να κάνουν με χρηματοοικονομικά θέματα. Οπότε αρκετοί πρώην υπαλλήλοι τραπεζών, τραπεζικοί υπαλλήλοι και τραπεζίτες, που είναι λίγο πριν ή μετά τα -ηντα και δεν έχουν διπλώματα αναγνωρισμένα και σπουδών που μπορούν να θεωρηθούν προσόν και για άλλες δουλειές εκτός της τράπεζας, αφού ανήκουν σ'αυτήν την κατηγορία, δεν τους βρίσκουν ποτέ δουλειά. Μάλιστα είχα ρωτήσει την κοπέλα 'Μπορώ να δηλώσω δουλειές που θά'θελα?' και μου απάντησε 'Φυσικά, φτάνει νά'χουν σχέση με τη δουλειά που έκανες'. 

Το 'παράξενο' είναι πως πολλοί πρώην συναδέλφοι, αφού πήραν τα σχέδια εθελούσιας απ'τις τράπεζες που δούλευαν, βρήκαν δουλειά και θέσεις σε άλλους χρηματοπιστωτικούς οργανισμούς, όπως για παράδειγμα στον Συνεργατισμό, αλλά και άλλες εμπορικές τράπεζες. Θεωρητικά πρέπει να είχαν διπλώματα 'σιδεροκέφαλα', βαθμολογίες απ'την προηγούμενη δουλειά τους 'άριστα' και στην εσχάτη και κανά γνωστό που τους είπε για τις θέσεις που υπήρχαν κενές και που ούτε οι υπαλλήλοι αυτών των οργανισμών δεν ήξεραν πως υπάρχουν (συνήθως ο κερατάς το μαθαίνει τελευταίος, αν το μάθει εννοείται).  Φυσικά σε μια χώρα που όταν βγήκε σχέδιο για στήριξη των ανέργων και της τουριστικής βιομηχανίας, όλα τα ξενοδοχεία πήραν κύπριους και σε 2 μήνες που πήραν την χορηγία τους έδιωξαν και πήραν ξένους, ή σε μια χώρα που οι παράνομοι εργάτες πληθαίνουν και οι αλλοδαποί (έστω και κοινωτικοί) που ήρθαν για να εργαστούν παίρνουν επίδομα ανεργίας στην αρχή και επίδομα απ'τις Υ.Κ.Ε. (ακόμα και στο Septemberfest που το διοργανώνει ο Δήμος Αγλαντζιάς μαζί με κάποια συμβούλια νεολαίας και τις ευχές του Υπουργείου Παιδείας, τα ποτήρια και τα πιάτα και τα τενεκεδάκια τα μάζευαν αλλοδαπές απ'την άπω ανατολή), τι μπορείς να περιμένεις? Και το κυριότερο τι μπορείς να πεις?

Πάω να φτιάξω το C.V. μου. Σκέφτομαι να κάνω αίτηση για μια δουλειά και η προθεσμία λήγει απόψε. :)


Παρασκευή 12 Αυγούστου 2016

Αύριο...



Αύριο δεν είναι μια καινούρια μέρα απλά... Είναι μια νέα ευκαιρεία να ξαναφτιάξεις τη ζωή σου, να ζήσεις όπως θες, ακόμα κι'αν αυτό σημαίνει πως απλά θα παλαίψεις μ'ότι σε σκοτώνει εδώ και καιρό για να μείνεις ακόμα μια μέρα ζωντανός, έστω και στα πατώματα, μέχρι να το νικήσεις ή να σε νικήσει. Δεν είναι λίγο αυτό. Σκέψου πόσοι έχουν ήδη χάσει αυτή τη μάχη, έχουν ήδη χάσει την τελευταία τους ευκαιρεία, δεν θα προλάβουν να δουν καν την ανατολή... Καληνύχτα... Καλό ξημέρωμα...

Πέμπτη 11 Αυγούστου 2016

Το χρυσό της...




Συγχαρητήρια στην Κορακάκη. Κι'ωραία γυναίκα. Αλλά δε μπορώ να καταλάβω εσείς όλοι που τώρα βγαίνετε και της λέτε συγχαρητήρια και κατηγοράτε το κράτος και την κοινωνία για την αδιαφορία τους τουλάχιστο στη συγκεκριμένη περίπτωση που ήσασταν τόσο καιρό. Να υποθέσω πως αν ξανακερδίσει μετάλλιο Έλληνας τα ίδια θα κάνετε? Να υποθέσω πως δεν ξέρατε καν ότι η συγκεκριμένη αθλήτρια έπαιρνε μέρος στους Ολυμπιακούς? Να υποθέσω ότι μέχρι τώρα τη βλέπατε και λέγατε 'ακόμη ένας που τρώει από την τσέπη μας'? Να υποθέσω πως ζείτε για να ποσκολιέστε με κουτσομπολιά ή ποσκολιέστε με κουτσομπολιά για να ζείτε? Και το κυριότερο. Μπράβο της κοπέλας που χωρίς στήριξη από κανένα εδώ και χρόνια κάνει το κέφι της προβάλλοντας την πατρίδα της (αν και διερωτούμαι αν σήμερα στους Ολυμπιακούς πάει κάποιος για να τιμήσει την πατρίδα του ή την τσέπη του). Αλλά εσείς που τώρα θα ρίξετε τα τείχη (όσα άφησαν όρθια οι εχθροί δηλαδή που τους βάλατε μέσα απ'τις κερκόπορτες) για να περάσει αυτή κι'όσοι άλλοι τύχει να κερδίσουν, κοιτάξατε τον διπλανό σας? Κι'αν ναι, και χρειάζεται βοήθεια, και δε μπορείτε να τον βοηθήσατε, μιλήσατε γι'αυτόν τον συγκεκριμένο και επώνυμο στο κράτος ή έστω εδώ, στον διεθνή καφενέ? Τώρα θα μου πεις τι κάθεσαι κι'ασχολείσαι? Ίσως τελικά επειδή είμαι πιο μαλάκας από σας.

Σάββατο 30 Ιουλίου 2016

Πινελιές...



Η ζωή σου είναι πάντα μια συνισταμένη όλων των δρόμων του παρελθόντος σου, ένα άρθροισμα όλων των πράξεών σου μέχρι τώρα. Σαν πίνακας που κάθε μέρα, με ότι κάνεις, καλό ή κακό, με ότι συμβεί στους γύρω σου και ειδικά σ'αυτούς που είναι στη ζωή σου, προστίθεται μια πινελιά. Το χρώμα πάντα εξαρτάται απ'το είδος του συμβάντος. Άσπρο, θαλασσί, βιολετί, γκρίζο, μαύρο. Και μην πεις πως τίποτα δεν είναι στο χέρι σου. Ακόμα κι'αυτά που συμβαίνουν σε ανθρώπους σου. Γιατί απ'τη στιγμή που είναι μέρος της ζωής σου, ότι τους συμβεί επηρεάζει εσένα, αλλάζει τον πίνακά σου. Κι'απ'την στιγμή που τους έβαλες στη ζωή σου και σε έβαλαν στη δική τους, ένα κομμάτι σου τους ανήκει κι'ένα κομμάτι τους σ'ανήκει. Βάζεις κι'εσύ πινελιές στον πίνακά τους όπως βάζουν κι'αυτοί. Η μόνη διαφορά είναι πως οι πινελιές που βάζουν οι άλλοι στον πίνακά σου, που τους άφησες, τους έδωσες το δικαίωμα, τους ζήτησες, να βάλουν, δε μπορείς να τις αλλάξεις εσύ. Ούτε να τις σβήσεις. Φρόντισε λοιπόν όταν μπαίνουν μαύρες πινελιές να στέκεσαι δίπλα τους, να τους στηρίζεις. Και μόλις καθαρίσει ο ουρανός τους θα δεις πως θα διορθώσουν το χρώμα στον πίνακά σου. Όπως και στον δικό τους... Καληνύχτα...

Πέμπτη 28 Ιουλίου 2016

Ωραίος, νέος κι'ευτυχής...



Έχω κλείσει τα 48 μου. Δίσεκτο γεννήθηκα. Έχω κάνει πολλά στη ζωή μου. Για τίποτα δε μετάνοιωσα. Μετάνοιωσα μόνο για κάποια πράγματα που δεν έκανα ή που άργησα να τα κάνω. Και για τίποτα δε ντρέπομαι. Κι'ας με ρωτάνε αρκετοί 'καλά δε ντρέπεσαι?'. Η απάντησή μου είναι πάντα η ίδια. 'Εδώ δε ντρέπομαι τον Πλάστη και Θεό μου όταν τα κάνω και θα ντραπώ τους ανθρώπους?'. Φυσικά άλλοι ντρέπονται για κάποια πράγματα που έκανα για λογαριασμό μου. Ειδικά οι γονείς μου. Για άλλα περηφανεύεται (ή θα περιφανευόταν αν τα μάθαινε αλλά και θα ζήλευε, άσχετα με το ότι πολλά οφείλονται στα ίδια γονίδια απλά είναι πιο εξελιγμένα σε μένα) ο πατέρας μου και θα ντρεπόταν η μάνα μου και τ'αντίθετο. Προσωπικά δε νομίζω να νοιώθω περήφανος για οτιδήποτε έχω κάνει. Κι'ας είναι κατορθώματα μεγάλα για κάποιους, κι'ας δεν το πιστεύω και γω ο ίδιος κάποτε πως το έχω κάνει. Είτε σαν άνθρωπος, είτε σαν αρσενικό. Νοιώθω μιαν εσωτερική ικανοποίηση αλλά γενικά δε νοιώθω περήφανος για πράγματα που έκανα και πέτυχα, αφού είναι υποχρέωσή μου ότι κάνω να το πετυχαίνω, και για μένα και για τους εμπλεκόμενους σ'αυτό, ότι και νά'ναι αυτό. Γι'αυτό και μάλλον δε ντρέπομαι, επειδή ότι κάνω προσπαθώ να το κάνω όσο καλύτερα μπορώ και συνήθως, αν και πάντα υπάρχει περιθώριο βελτίωσης, το καταφέρνω.

Ένας απ'τους πολλούς λόγους, κύριους και δευτερεύοντες, που αποφάσισα να φύγω απ'τη δουλειά μου, σκέψη που άρχισε να ζυμώνεται απ'το 2012, απόφαση που λήφθηκε το 2013 και υλοποιήθηκε φέτος, έστω κι'αργά, ήταν το γεγονός ότι είμαι απ'τους ελάχιστους ανθρώπους στην Κύπρο και πιθανόν στον κόσμο που δεν έχω ούτε δάνεια ούτε παιδιά. Οι μόνες μου υποχρεώσεις ήταν, και είναι, οι γονείς μου που είναι 80 χρόνων (είμαι μοναχοπαίδι για τη μητέρα μου, μονογιός για τον πατέρα μου) και η ανακαίνιση του σπιτιού μας (νομίζω πως για φέτος τη γλυτώσαμε, νομίζω δηλαδή). Ήθελα, παρ'όλο που παίρνουν σύνταξη, να μπορώ να τους παρέχω ότι περισσότερο είναι δυνατόν, και σε υλική υποστήριξη και σε άϋλη. Και με φωνάζουν, ακόμη και για πράγματα που θά'πρεπε να γίνουν πριν καν το μάθω, όπως για παράδειγμα το Φλεβάρη που η μάνα μου ήταν άρρωστη και ο πατέρας μου περίμενε εμένα, που νόμιζε έλειπα στο εξωτερικό, για να την πάρω στο νοσοκομείο (είναι και λίγο φοβιτσιάρης με τα νοσοκομεία). Αλλά πάλι νοιώθω πως είναι υποχρέωσή μου. Τους δίνω τα ελάχιστα που μπορώ να τους δώσω για όλα εκείνα που μου πρόσφεραν 48 χρόνια. Και δεν είναι οι καλύτεροι γονείς τους κόσμου. Πιθανόν νά'ναι κι'απ'τους χειρότερους, ποιος ξέρει. Όμως είναι οι γονείς μου και αρκετά απ'αυτά που είμαι τα οφείλω σ'αυτούς και απ'τη στιγμή που μου αρέσω σαν άτομο και χαρακτήρας, παρά τα κάποια μειονεκτήματά μου (τα οποία είναι πινελιά στην προσωπικότητά μου) τότε δεν έχω παρά να τους ευχαριστήσω εμπράκτως πλέον, ίσως τηρώντας το 'τίμα τον πατέρα σου και τη μητέρα σου', ίσως βοηθώντας τους να έχουν 'τα καλά υστερινά' ελπίζοντας πως θα μ'αξιώσει ο Θεός νά'χω κι'εγώ τα ίδια ή παρόμοια, ίσως απλά γιατί έτσι νοιώθω καλά.

Γιατί γράφω όλα αυτά ενώ θα μπορούσα να γράψω για κωλαράκια που τόσο μ'αρέσουν και σας αρέσουν (στο επόμενο ποστ, σύντομα)? Γιατί σήμερα έγινε κάτι 'τυχαίο' που για πρώτη φορά ένοιωσα περήφανος. Σήμερα, παρά το ότι ο λογαριασμός που έχει η μάνα μου για να παίρνει τη σύνταξή της είναι από κοινού με μένα κι'όποτε δω πως έπεσε το υπόλοιπο προσθέτω (απ'όλα αυτά που μου έδωσε όλα αυτά τα χρόνια, σαν δανεικά που της επιστρέφω), και άσχετα με το ότι πάντα τους λέω 'όσο έχουμε θα τρώμε, άμα λείψουν έχει ο Θεός', σήμερα λοιπόν που μου μιλούσε η μάνα μου για κάτι ψώνια που έκανε και της τέλειωσαν τα λεφτά και πως θα πήγαινε ν'αποσύρει απ'την τράπεζα και δεν ήξερε πότε και πως (δεν είναι και στην καλύτερη σωματική κατάσταση για να κάνει βόλτες οπότε πάντα πηγαίνει εκτός σπιτιού με τον πατέρα μου ή εμένα), άνοιξα 'αυθόρμητα' το πορτοφόλι μου (δεν το λέω τσεντί επειδή δεν ξέρω οι φίλοι Ελλαδίτες αν ξέρουν τι είναι) και της έδωσα λεφτά. Κι'όταν έφυγα, ενώ οδηγούσα, σκέφτηκα πως δεν υπάρχει τίποτα καλύτερο στον κόσμο απ'το να βοηθά το παιδί τους γονιούς με λεφτά που κέρδισε τίμια με τον ίδιο του τον κόπο για να τους κάνει διάφορα πράγματα. Θα μου πεις, δεν είναι το ίδιο για όποιον βοηθήσεις? Νομίζω όχι. Γιατί πιστεύω πως η ολοκλήρωση ενός γονέα δε γίνεται με τα εγγόνια ή τα δισέγγονα, ούτε με το να πετύχουν τα παιδιά του στη σημερινή κοινωνία που είναι γεμάτη μ'όλα αυτά που ξέρουμε και κατακρίνουμε, άσχετα με το ότι πολλοί θα θέλαμε να είχαμε. Πιστεύω πως η ολοκλήρωση ενός γονιού, η καταξίωσή του, είναι τη στιγμή που τα παιδιά του του επιστρέφουν με τον δικό τους ιδρώτα και το δικό τους αίμα, τίμια, τον δικό του ιδρώτα και το δικό του αίμα με τα οποία τα ανέθρεψε.

Γι'αυτό λοιπόν για πρώτη φορά νοιώθω περήφανος για κάτι που έκανα. Γιατί και οι δικοί μου μπορούν να βασίζονται πάνω μου κι'εγώ νοιώθω δυνατός για να τους στηρίξω ως το τέλος. Και νοιώθω πως τέτοιες ψυχικές συνδέσεις τις ευλογεί διπλά κι'ο Θεός. Ξανασκεφτείτε λοιπόν τις σχέσεις σας με τον εαυτό σας και τους γονιούς σας και αν δεν το έχετε νοιώσει μέχρι τώρα, φροντίστε να νοιώσετε περήφανοι σαν παιδιά τους. Μη ξεχνάτε. Γιορτή δική σου παραμονή δική μου.

Τρίτη 26 Ιουλίου 2016

5 μήνες μετά...




Σήμερα πήγα μετά από 5 μήνες στην πρώην μου δουλειά. Πολλές φορές είχα σκεφτεί να πάω αλλά πάντα κάτι απροσδιόριστο με κρατούσε πίσω. Και σήμερα ήταν όλα εκεί. Σα να μην πέρασε μια μέρα. Θυμήθηκα γιατί έφυγα, θυμήθηκα γιατί μετάνοιωσα που έφυγα πριν 5 μήνες κι'όχι πριν 10 χρόνια, θυμήθηκα όλα αυτά που τελικά με κρατούσαν πίσω. Ευτυχώς με κάποιους αγαπιόμαστε ακόμα...

Τελικά αποδεδειγμένα αυτός ο κόσμος κυβερνείται είτε από ανίκανους, είτε από ανήθικους, είτε από ηλίθιους, είτε από απατεώνες. Αλλά οι μεγαλύτεροι εγκληματίες είναι όλοι αυτοί (πολύ θά'θελα να συμπεριλάβω και τον εαυτό μου σ'αυτούς αλλά δυστυχώς δε μπορώ) που ενώ και πάλι αποδεδειγμένα δεν είναι οτιδήποτε απ'τα πιο πάνω αφήνουν τον κόσμο στη μοίρα του και στα χέρια των πιο πάνω...

Τετάρτη 20 Ιουλίου 2016

Δεν ξεχνώ...

42 χρόνια μετά δεν ξεχνώ. Δεν ξεχνώ τους προδότες και τους μεταπροδότες. Δεν ξεχνώ το φαγοπότι εις βάρος των προσφύγων, το παιχνίδι και τα τεράστια κονδύλια που παίχτηκαν με τους αγνοούμενους, τον εμπαιγμό και την κοροϊδία ενός ολόκληρου λαού, ενός ολόκληρου έθνους, ενός ολόκληρου πλανήτη και των ποταμών αίματος που χύθηκε για την ελευθερία αυτών των ελληνικών χωμάτων αλλά κυρίως του ίδιου του Ελληνισμού και των απανταχού Ελλήνων. Τελικά ο εχθρός ποτέ δεν ήταν ο κατακτητής. Καληνύχτα κόσμε... Συνέχισε να μην ξεχνάς και να φταις όλους για την κατάντια σου εκτός από σένα. Αν μη τι άλλο η άγνοια και η αποποίηση ευθυνών σ'αφήνει να κοιμηθείς ήσυχος αν και βαρυστομαχιασμένος και αγάμητος...

Πέμπτη 14 Ιουλίου 2016

Το πρόβλημα...



... σ'αυτόν τον κόσμο τελικά ποτέ δεν ήταν τα πρόβατα και τα γίδια. Ήταν και είναι οι τράγοι και τα κριάρια. Κομπλεξικά μέτρια κατώτερα όντα με υπέρμετρες φιλοδοξίες που φοράνε την κουδούνα και οδηγούν τα κοπάδια είτε στους λύκους είτε στη σφαγή. Άτομα που απεχθάνονται τους σκύλους και τους αφήνουν μακρυά απ'το κοπάδι για να νοιώθουν οι ίδιοι αρχηγοί, ξέροντας πως αν αναλάβουν οι σκύλοι θα φανερωθεί η ανικανότητά τους. Και σίγουρα όχι χωρίς όφελος. Τα καλά κριάρια και οι καλοί τράγοι δεν σφάζονται σύντομα. Αλλά όταν γεράσουν και δε μπορούν να προσφέρουν άλλο στο βοσκό, αν τρώγονται καταλήγουν στη σφαγή, αν όχι απλά θανατώνονται και τους τρώνε τα ψοφίμια. Καθόλου τυχαίο που μας έχουν μάθει στη ζούγκλα της σημερινής κοινωνίας να κυκλοφοράμε με φωτογραφικές και κάμερες κι'όχι με όπλα και μαχαίρια. Πώς αλλοιώς θα επιβιώσουν τα άγρια θηρία και θα χαρίσουν τη ζωή στους τράγους και τα κριάρια αν δεν τους ταΐσουν με τα θύματα, για να σώσουν δήθεν το κοπάδι. Τι είμαι εγώ? Δεν ξέρω. Ίσως λυκόσκυλο, ίσως λύκος, ίσως ένας μοναχικός ελέφαντας... Εσύ?

Κυριακή 10 Ιουλίου 2016

Say Something...

Θλίβεσαι όταν νοιώθεις ανήμπορος να βοηθήσεις αυτούς που πραγματικά έχουν ανάγκη. Και θλίβεσαι ακόμη περισσότερο όταν ενώ μπορείς να γλυτώσεις τον κόσμο από ένα σωρό βλαβερούς γι'αυτόν ανθρώπους πιέζεσαι να μην το κάνεις. Αρκεί που είσαι ασήμαντος. Δεν χρειάζεται να γίνεις και τιποτένιος σαν αυτούς. Ευτυχώς ξέρεις πως στο τέλος θα επικρατήσει η δικαιοσύνη. Γιατί και τα κακά περνούν και οι άδικοι τιμωρούνται απ'τα κακά που οι ίδιοι έσπειραν. Εσύ μόνο ένα πράγμα έχεις να κάνεις. Να συνεχείσεις όσο πιο σωστά, δίκαια και τίμια τη δική σου πορεία, χωρίς ν'αδικήσεις κανένα και βοηθώντας όσους βρεθούν στο διάβα σου, αν μπορείς, όσο μπορείς. Φτάνει, όταν φτάσεις στο τέρμα, ποτέ να μην τύχει να πεις 'εκεί μπορούσα αλλά δεν τό'κανα'. Καληνύχτα...


Σάββατο 9 Ιουλίου 2016

Θεριά όνειρα...




Πρώτα βλέπεις την δική σου κατάσταση. Μετά βάζεις τον εαυτό σου στην κατάσταση όλων αυτών που είναι πολύ χειρότερα από σένα. Τότε λες απλά 'Δόξα τω Θεώ' και δεν βάζεις τον εαυτό σου στη θέση αυτών που θεωρητικά και φαινομενικά είναι σε καλύτερη κατάσταση από σένα αλλά σκέφτεσαι τρόπους και εφαρμογές τους για να βελτιώσεις την κατάστασή σου. Θεωρίες? Όλες οι πράξεις ξεκινάν από θεωρίες. Κι'η ζωή ξεκινά απ'τα όνειρα που κάνεις για σένα, όχι απ'τις φαντασιώσεις σου. Καλημέρα... (Υ.Γ. Ο νεοσύλλεκτος που έπαθε θερμοπληξία είναι συγγενής μου. Μπείτε για λίγο στη θέση της ανηψιάς μου και θα δείτε πόσο δίκηο έχω για τα πιο πάνω και πόσο λάθος είστε όσοι μαραζώνετε για το παρών αγκιστρωμένοι στο παρελθόν).

Τρίτη 14 Ιουνίου 2016

Odyssey...



Τη ζωή μπορείς να την περιγράψεις όπως θες. Αναλόγως της φαντασίας που διαθέτεις, των εμπειριών που αποκόμισες και των συναισθημάτων σου τη στιγμή που την περιγράφεις. Τώρα ας πούμε τη ζωή (μου) την βλέπω σαν ένα δορυφόρο σε τροχιά. Μια τροχιά που μας έβαλε η κοινωνία, μέσα απ'τα πρέπει και τα μη της, μέσω των μονάδων συναρμολόγησης και προγραμματισμού, όπως τα σχολεία, τα πανεπιστήμια και τα μέσα μαζικής ενημέρωσης. Κι'έτσι και μπεις στην τροχιά αυτή δύσκολα βγαίνεις. Μπορείς αν αποφασίσει το κέντρο ελέγχου ν’αλλάξεις τροχιά, λίγο πιο πάνω ή λίγο πιο κάτω, λίγο δεξιά ή λίγο αριστερά. Αλλά πάντα σε τροχιά γύρω απ’τη γή ελεγχόμενος απ’το κέντρο ελέγχου. Κι’αν αρχίσεις να μην υπακούς στις εντολές ή να μην ανταποκρίνεσαι πλήρως στο σκοπό για τον οποίον σε επιφόρτισαν να κάνεις στην τροχιά σου, τότε απλά σε ‘προσθαλασσώνουν’ αν εν τω μεταξύ δεν καείς κατά την επαναφορά σου στην ατμόσφαιρα, ή αν είσαι επικίνδυνος για τους υπόλοιπους και μη ελεγχόμενος σε διαλύουν μ’ένα πύραυλο ή μ’ακτίνες λέϊζερ, ή στην εσχάτη σε βγάζουν εκτός τροχιάς για να χαθείς στο διάστημα. Μπορείς ν’αποκτήσεις αυτοέλεγχο και ν’αλλάξεις πλανήτη ή ηλιακό σύστημα ή γαλαξία? Μπορείς. Τα πάντα τα μπορείς. Φτάνει να το θέλεις πολύ και να’σαι έτοιμος ν’αντιμετωπίσεις το κέντρο ελέγχου. Έλεγξε τις μηχανές λοιπόν, απασφάλισε και δώσε ώθηση στους προωθητήρες. Το διάστημα σε περιμένει ταξιδιώτη… Καληνύχτα…

Παρασκευή 10 Ιουνίου 2016

Ες αύριον τα σπουδαία...



Επέστρεψα απ'την συνεστίαση αποφοίτων της χρονιάς μου του Παγκυπρίου Γυμνασίου (Κεντρικού), του 1986 δηλαδή. 30 χρόνια μετά. Έχω πολλά στο μυαλό και στην καρδιά που αποφάσισα να εκθέσω και καταθέσω στο blog αυτό και κατ'επέκταση στο αναγνωστικό κοινό του Αυτοκράτορα και στους φίλους και εχθρούς του ίδιου και του Βασίλη στο facebook. Όμως στις 2 τα ξημερώματα, εγώ τουλάχιστο, έχω όρεξη για άλλα πράγματα, αναλόγως της βραδυάς. Απόψε ας πούμε έχω πολύ μεγάλη όρεξη για ύπνο. Τώρα θα μου πείτε πως οι μεγάλοι καλλιτέχνες, συγγραφείς κλπ, δεν έχουν ώρες δημιουργίας. Μόλις έχουν την έμπνευση την καταθέτουν - καταγράφουν στην περίπτωσή μου και γενικά την αποθανατίζουν. Οι μεγάλοι όμως. Εγώ δεν είμαι (ακόμη). Οπότε πάω για ύπνο κι'αύριο με το καλό πάλι εδώ θά'μαστε, πρώτα ο Θεός. Κι'αύριο δεν θα βάλω ούτε ξυπνητήρι. Κι'ας έλεγα πως θ'αρχίσω / συνεχίσω την επανάσταση της ζωής μου εναντίον μου. Η επανάσταση μπορεί να περιμένει ακόμα μια μέρα. Ή και περισσότερες. Καληνύχτα λοιπόν... Σ'όλους εσάς που με διαβάζετε, φανερά και μυστικά (και καλά κάνετε που δεν φανερώνεσται, ειδικά οι πρώην συνάδελφοί μου μιας και με παρακολουθούν ανελλειπώς και άτομα που μπορούν να σας δημιουργήσουν προβλήματα) και σ'όλο τον κόσμο. Αύριο είναι μια καινούρια μέρα. Αν θά'ναι ίδια ή διαφορετική εξαρτάται από σένα. Αλλά αυτά άλλη φορά... Καλό ξημέρωμα...

Τετάρτη 25 Μαΐου 2016

Ο Δρόμος Σου Είσαι Εσύ


Πάψε να ονειρεύεσαι, να αναπολείς, να ελπίζεις, να εύχεσαι, να παρακαλάς. Σχεδίασε, πράξε, προχώρα. Καληνύχτα...


Τρίτη 17 Μαΐου 2016

Τράπεζα Κύπρου: Σχέδιο και πλεονασμοί μαζί


Τράπεζα Κύπρου: Σχέδιο και πλεονασμοί μαζί  (πατήστε το λινκ για να διαβάσετε τη δημοσίευση)



Ακολουθεί μακροσκελές κείμενο. Καλήν ανάγνωση (σας προειδοποίησα).
Εννά μέν κερδίσω κανένα λόττο ή κανένα τζιόκερ? Εννα με παρακαλούν να τα καταθέσω κοντά τους. Τζιείνον που έν μας λαλεί το δημοσίευμα, είναι το ήνταλως εννά τα βκάλουν πέρα τζιείνοι ποννά μείνουν, τζιαι καλοτζιαίρι θέμας, ώσπου να γίνει η αναδιάρθρωση που εν θα χρειάζονται τζιείνοι ποννά φύουν, τζιαι με ήντα ψυσσιήν εννά δουλεύκουν τζιείνοι πόννά μείνουν (κάμνω πρόβες για να γράψω τζιυπριώτικο σκετς αν διερωτάταστε γιατί γράφω κυπριακά σαν τον μακαρίτην τον Μικελλίδη). Όσο για την συντεχνία, για ακόμη μια φορά είναι κατώτερη των περιστάσεων (για να μεν πω εξαναπούλησέν σας/τους όπως επούλησεν τζι'εμάς). Άσε που εννά πρέπει κάποιος να μας πει γιατί επιάσαν νέους υπαλλήλους τα τελευταία δκυο χρόνια αφού εξέραν ότι εννά γίνει αναδιάρθρωση και εννά περισέψουν υπαλλήλοι, όπως επίσης εννά πρέπει κάποιος να μας πει αν περισσεύκουν μόνον υπαλλήλοι των δκυο σσιηλλιάων ευρώ ή αν περισσεύκουν τζιαι υπεύθυνοι (μάστρος εν μόνον ο Θεός) των 6, 8, 10 τζιαι βάλε σσιηλλιάων ευρώ (το μήναν, εννοείτε) (τζιαι με μου πει κανένας πως εκάμαν τζιαι τούτοι όπως την κυβέρνησην, ποννά πιάσει 3000 μόνιμους στρατιώτες λλίον πριν λύσει το κυπριακό τζιαι ξεπουλήσει μας τζιαι τζιείνη, για να τους βολέψει όταν λυθεί το κυπριακό τζιαι καταργηθεί η Ε.Φ.). Όπως επίσης κάποιος να μας πει, αν τα κριτήρια για πλεονασμό είναι η βαθμολογία, αν πράγματι όλοι οι χαμηλοβαθμολογούμενοι άξιζαν το βαθμό τους ή αν βαθμολογήθηκαν κάποιοι ή πολλοί χαμηλά μόνο και μόνο για να συμπληρωθεί ο αριθμός των περισσευομένων απ'την αναδιάρθρωση. Και εννοείται πως κάποιος πρέπει να μας πει αν με το σχέδιο φύγουν 400 κι'όχι 193 που θέλουν, κι'είναι όλοι νεαροί (μεταξύ 35 και 55 ας πούμε) και όλοι με ψηλούς βαθμούς αξιολογούμενοι, τι θα κάνει η τράπεζα που θα της μείνουν 'τα τούβλα' ή αν δεν θα δεχτεί την αίτηση αποχώρησής τους επειδή είναι 'άνθρωποι κλειδιά' και 'καλοί υπάλληλοι' και μετά θα πει πως δεν έφυγαν και θα βγάλει πλεονάζοντες. Και φυσικά όλα τα πιο πάνω (πάλε εγύρισά το στο καλαμαρίστικό μου) θα πρέπει να μας τα εξηγήσει και η συντεχνία που νοιάζεται για το καλό των απανταχού υπαλλήλων σε τράπεζες, τραπεζοϋπαλλήλους και τραπεζικούς.

Πέμπτη 5 Μαΐου 2016

Πακέτα...



'You can make more friends in two months by becoming interested in other people than you can in two years by trying to get other people interested in you.' Dale Carnegie

Πάνε δυόμισυ μήνες και που μπήκα στην ανεργία. Μια επιδιωκόμενη ανεργία. Μια επιθυμητή παραίτηση με προϊστορία 3μισυ χρόνων σχεδόν που τυχαία ξεκίνησε από ένα δυστύχημα που είχα με τη μηχανή ανήμερα του Σταυρού το 12. Κάποτε ίσως γράψω για όλα αυτά τα χρόνια, είτε σαν αυτοτελή ιστορία είτε σαν μέρος μιας μεγαλύτερης ιστορίας. Εν πάσει περιπτώσει, αυτές τις μέρες νοιώθω πιο έντονα τη 'φυγή' μου. Ίσως επειδή το επεδίωξα κι'όλας. Ίσως επειδή προσπάθησα να 'ρίξω μαύρη πέτρα πίσω μου' όπως λένε. Σημασία έχει πως 21 χρόνια σχεδόν στην ίδια δουλειά, έστω κι'αν 'κατάφερα' να μην αποκτήσω ποτέ τη νοοτροπία του τραπεζικού αλλά απλά να δουλεύω σε μια τράπεζα, φτιάχτηκε ένα πακέτο που άρχισε σιγά σιγά να με 'χαλάει' (αν την αποκτούσα σίγουρα θά'μενα αλλά θά'μουνα ένας άλλος εγώ, θά'μουνα ένα άλλο πακέτο) κι'αυτό έπρεπε να σταματήσει.

Πάντα έλεγα πως τα πάντα στη ζωή είναι ένα πακέτο. Ακόμα κι'η ίδια η ζωή. Και κανείς δε μπορεί να παίρνει ότι θέλει από ένα πακέτο και ν'αφήνει ότι δεν θέλει. Ούτε να παίρνει από δυο πακέτα ή περισσότερα και να κάνει ένα. Πολλά πράγματα έχω πει. Κι'έχω επιβεβαιωθεί σ'αρκετά. Όπως έχω επιβεβαιωθεί τελικά και στα πακέτα. Γιατί βλέπεις, αφού τα πάντα είναι ένα πακέτο, που συνήθως αποτελείται από άλλα μικρότερα πακέτα κι'αυτά από άλλα μικρότερα, όποτε αποφασίσεις ν'αλλάξεις λίγο ή πολύ το πακέτο που λέγεται ζωή ή εαυτός ή καθημερινότητα κλπ, πάντα υποχρεώνεσαι να πετάξεις, αντικαθιστώντας τα ή όχι δεν έχει σημασία, μικρότερα πακέτα που περιλαμβάνονται στο μεγάλο. Αποτέλεσμα? Τίποτα δεν είναι το ίδιο πλέον.

Η δουλειά μου ήταν ένα απ'τα πακέτα που αποτελούσαν το μεγαλύτερο πακέτο της ζωής μου και το ακόμα μεγαλύτερο πακέτο του είναι μου. Αποφασίζοντας λοιπόν να το αφαιρέσω, με καμία πρόθεση να το αντικαταστήσω σύντομα, μαζί του αφαιρέθηκαν κι'ένα σωρό άλλα πακέτα που ενόσω υπήρχε αυτό δεν ήταν ξεκάθαρο το κατά πόσο αυτά τα πακέτα ήταν μέρος αυτού ή μέρος του μεγαλύτερου. Πακετάκια όπως 'φίλοι', 'γνωστοί', 'συνεργάτες' κλπ, έχουν σχεδόν εξαφανιστεί. Όπως εξαφανίζονται συνήθως οι πρώην. Δεν είναι κάτι που δεν περίμενα. Απλά δεν το περίμενα τόσο έντονα και τόσο σύντομα. Εννοείτε πως κανείς δεν είναι αμέτοχος σε αλλαγές και σε πακέτα της ζωής του, αφού το είδος και το μέγεθος αυτών εξαρτώνται απ'τον ίδιο, τον χαρακτήρα του, την προσωπικότητά του, το είναι του. Και κάθε φορά που συμβαίνει μια 'αποπακετοποίηση' ο καθένας μπορεί ν'ανακαλύψει πτυχές του χαρακτήρα του που ίσως δεν ήξερε, ή έστω να θυμηθεί πτυχές που είχε ξεχάσει πως υπάρχουν.

Το σίγουρο είναι πως μόλις συνειδητοποιήσει κάποιος την 'έλλειψη' του πακέτου που αποφάσισε ν'αφήσει πίσω, μ'όλα τα παρελκόμενά του, είτε το είχε καταλάβει είτε όχι (πώς περιλαμβάνονται σ'αυτό), ξεκινά αμέσως και η νέα του ζωή. Ξεκινά η νέα πορεία, με νέες εμπειρίες, και νέα πακέτα. Το σημαντικό είναι να μην προσπαθήσει να γεμίσει το κενό του προηγούμενου πακέτου μόνο και μόνο για να είναι 'πλήρης' είτε απέναντι στον εαυτό του είτε απέναντι στους άλλους και δη στους οικείους του. Γιατί σε τελική ανάλυση κι'αυτοί όλοι πακέτα είναι. Και κανείς δεν είναι υποχρεωμένος να τα διατηρεί εφ'όρου ζωής αν εναντιώνονται στο πακέτο του είναι του. Ειδικά όταν είσαι άτομο που ποτέ δε μπόρεσες να καλουπωθείς στο τεράστιο πακέτο που λέγεται κοινωνία και σύγχρονη ζωή, όταν είσαι άτομο που νοιώθεις μέρος του σύμπαντος. Και το σύμπαν δεν έχει όρια ορατά. Ούτε η ψυχή. Γι'αυτήν κάθε επιβαλλόμενο όριο είναι φυλακή. Κι'εσύ γεννήθηκες για νά'σαι ελεύθερος...

Τετάρτη 4 Μαΐου 2016

BAD...




Καλός δεν είναι αυτός που κάνει το καλό. Είναι αυτός που κάνει πάντα το καλό. Γιατί το καλό μπορούν να το κάνουν κι'οι κακοί μέσα μέσα. Πάντα το καλό όμως μόνο οι καλοί μπορούν. Γι'αυτό και ο κόσμος εύκολα παρασύρεται απ'τους κακούς. Κι'όμως. Ποτέ, μα ποτέ δεν είπα πως είμαι καλός. Αντίθετα, πάντα δηλώνω ανεπιφύλακτα πως είμαι κακός. Αλλά κανείς δεν το πιστεύει. Γιατί ο κόσμος αρέσκεται στις ψευδαισθήσεις του και στην άποψή του. Και στην εσχάτη, για να δικαιολογήσει τη λάθος εκτίμησή κι'άποψή του, πάντα λέει 'οι άλλοι είναι χειρότεροι'. Κι'έτσι συνεχίζουμε να ψηφίζουμε το ίδιο άχρηστους κι'ανίκανους και να υποφέρουμε. Καθόλου τυχαίο που είμασταν οι μόνοι που οι θεοί μας (οι 12) ήταν σαν εμάς ή και χειρότεροι. Και καθόλου τυχαίο που στον Θεό βρίσκουμε χίλια λάθη. Επειδή σε τελική ανάλυση μας ενοχλεί να μην είμαστε οι καλύτεροι, ή να είμαστε λάθος. Πόσο μάλλον να είμαστε κακοί. Κι'όμως, δεν ξέρω για σας αλλά εγώ είμαι. Πολύ. Καληνύχτα...

Τετάρτη 20 Απριλίου 2016

Μετά το Πάσχα πλεονασμοί στη BOCY


Μετά το Πάσχα πλεονασμοί στη BOCY


'Στην επιστολή τριών σελίδων γίνεται εκτενής αναφορά στο αναθεωρημένο σχέδιο αναδιάρθρωσης το οποίο έχει ετοιμάσει ο CEO της Τράπεζας John Ηourican και το οποίο προβλέπει κατάργηση 193 θέσεων ως αποτέλεσμα, όπως σημειώνεται, συγχώνευσης ή κατάργησης υπηρεσιών.' Και το μυαλό μου παίρνει στροφές ανάποδες τώρα (όπως συνηθίζει σε τέτοις περιπτώσεις). Δηλαδή στην αναθεώρηση απλά μειώθηκε ο αριθμός των πλεοναζώντων επειδή ήδη αποχώρησαν 73? Ή μήπως αναθεωρήθηκε και τροποποιήθηκε για να να είναι σίγουρο ότι θα περιληφθούν όσοι 'πρέπει' να περιληφθούν? Προσωπικά ήξερα ότι όταν 'αναδιαρθρώνεις' μια επιχείρηση φτιάχνεις το σχέδιο της 'νέας' δομής της επιχείρησής σου όσον αφορά στο πως θες να λειτουργεί και μετά κάνεις ανακατανομή του προσωπικού σου με βάση τη νέα μορφή. Και αφού τους δώσεις το περιθώριο να εξοικοιωθούν με τη νέα κατάσταση τότε βαθμολογείς επιδόσεις και μειώνεις το προσωπικό, και πάλι με πάρα πολύ μεγάλη προσοχή, λαμβάνοντας υπ'όψιν τα δεδομένα του καθ'ενός και την εποχή, την κουλτούρα και τη χώρα που συμβαίνουν αυτά.. Και όχι βαθμολογείς στις υφιστάμενες θέσεις, αφού ήδη έχεις προσλάβει νέους, και απειλείς για να σ'αδειάσουν τη γωνιά. Και εννοείται πως μειώνεις τα κόστη ξεκινώντας απ'τους λιγότερο ενεργούς, όπως το διοικητικό συμβούλιο, και τους ψηλότερα αμοιβόμενους, όπως τους ανώτερους και ανώτατους διευθυντές, ειδικά όταν δεν καταφέρνουν να εμπνεύσουν τους υφιστάμενούς τους αλλά αντίθετα τους έχουν εναντιώσει στην όλη σάπια κατάσταση (όπως συμβαίνει και με τους πολιτικούς μας και τη διακυβέρνηση των 2 χωρών του Έθνους). Αλλά φαίνεται ότι πραγματικά έχω γεράσει πολύ και έμεινα πολύ πίσω απ'τη μοντέρνα διεύθυνση και διαχείρηση επιχειρήσεων. Έμεινα φαίνεται στην εποχή της Κύπρου της Ε.Ο.Κ.Α., της μόνης χώρας που κατάφερε να νικήσει μετά τον Μέγα Ναπολέοντα τη Βασίλισσα, έστω κι'αν κάποιοι όπως ο I.R.A. ακόμα προσπαθούν. (Προσωπικά περίμενα αυτό ένα χρόνο πριν, δηλαδή μετά το Πάσχα του 2015. Σ'όσους δε το έλεγα με έβγαζαν τρελλό, αφού παλαβό δε μπορούσαν λόγω αποδεδειγμένου ψηλού I.Q.)

Παρασκευή 25 Μαρτίου 2016

Η κατάρα...




Κι'αν διερωτάστε γιατί πάμε απ'το κακό στο χειρότερο, για τον απανταχού Ελληνισμό μιλάω, Ελλάδα, Κύπρο και σ'όλη την υφήλιο, είναι διότι μας κατατρώει η κατάρα των νεκρών ηρώων, γνωστών κι'αγνώστων αδελφών μας. Γιατί τρίζουν τα κόκκαλά τους στους τάφους τους και το αίμα τους έχει πικράνει το νερό και το ψωμί που τρώμε. Επειδή αυτοί θυσιάστηκαν υπέρ βωμών και εστιών, υπέρ πίστεως, πατρίδος και οικογένειας, για την Ελλάδα, τον Ελληνισμό και τον Χριστιανισμό, για την ελευθερία. Και μεις φροντίσαμε απλά ν'αλλάξουμε ζυγό. Να υποδουλωθούμε οικειοθελώς σε αλλότριες αλλόθρησκες δυνάμεις, μαγαρίζοντας τους αγώνες τόσων αιώνων. Αλλά δεν αργεί η ώρα που θα ξεπλυθεί η ντροπή και θα ησυχάσουν οι ψυχές. Γιατί ο Έλληνας δε μπορεί να ξεφύγει απ'τη μοίρα του. Κι'ο Έλληνας είναι πάντα ευλογημένος. Κι'ο Θεός κι'η Παναγιά πάντα τον προστατεύουν. Χρόνια Πολλά! Κι'από χρόνου! Ελεύθεροι πια! Στην Πόλη!!!

Πέμπτη 24 Μαρτίου 2016

Ο Κόμης ΜόντεΧρίστο στο Παρίσι και στις Βρυξέλλες (je suis makakas)...



Ποτέ δεν ήθελα να επανέλθω στο blogging με οτιδήποτε θέμα εκτός από ερωτικό, κάτι που χαρακτηρίζει τον Αυτοκράτορα. Κι'ένας απ'τους λόγους που απείχα τόσους πολλού μήνες απ'την συστηματική επικοινωνία μου μαζί σας ήταν όχι τόσο τα τεκταινόμενα γύρω μας, κοντά μας και μακρυά μας όσο ο τρόπος που τα αντιμετωπίζαμε. Εν πάσει περιπτώσει είμαι εδώ πάλι.

Τα ωραία βιβλία των καλών συγγραφέων, ανεξαρτήτως του πότε έχουν γραφτεί, δεν λένε τίποτα περισσότερο ή διαφορετικό απ'τις καθημερινές καταστάσεις που ο άνθρωπος βίωνε, βιώνει και θα βιώνει. Και όλα, εκτός απ'τα διδάγματά τους, έχουν και κάποιες φράσεις που πραγματικά σ'αφυπνίζουν, αν θες δηλαδή.

Ένα λοιπόν τρομερό βιβλίο, κι'όσοι το διάβασαν δεν θα διαφωνήσουν μαζί μου, είναι και ο Κόμης ΜόντεΧρίστο. Δεν θα σας θυμήσω έστω και περιληπτικά την πλοκή του βιβλίου, ούτε το μέχρι που μπορεί να φτάσει ο άνθρωπος για να πετύχει τους σκοπούς του, ειδικά αν είναι ανήθικοι, ούτε και μέχρι που μπορεί να φτάσει ο άνθρωπος για να εκδικηθεί ή/και να τιμωρήσει. Ίσως σ'άλλη ανάρτηση. Εκείνο που θά'θελα να σταθώ είναι μια φράση (παραφρασμένη αλλά με το ίδιο νόημα) απ'αυτό το βιβλίο. 'Όταν συμβεί κάτι, κυρίως κακό, πρώτα να προσπαθήσεις να βρεις ποιος επωφελείται απ'αυτό που συνέβη και μετά να προσπαθήσεις να βρεις ποιος επωφελείται αν τιμωρηθεί αυτός που θεωρητικά επωφελείτο απ'το συμβάν.

Δε νομίζω να πιστεύει κανείς μας, ή κανείς μουσουλμάνος, πως πραγματοποιώντας όλες αυτές τις τρομοκρατικές ενέργειες θα εξαλείψουν τους εχθρούς τους. Ή πως αν διαλυθεί το ISIS ή πώς το λένε, θα πάρουν το αίμα τους πίσω σκοτώνοντας συνέχεια άμαχους. Οπότε κάποιος άλλος είναι ο λόγος που τις κάνουν.

Όλες αυτές τις οργανώσεις, Αλ Κάϊντα, Τζιχαντιστές κλπ, τους οργάνωσαν, τους εκπαίδευσαν και τους χρηματοδότησαν οι Αμερικάνοι και οι Ευρωπαίοι. Μήπως όμως τελικά τους δημιούργησαν για να κάνουν ακριβώς αυτά που κάνουν τώρα? Μήπως ήθελαν να σκοτώσουν τους ηγέτες τους επειδή δεν ήταν πειθήνια όργανά τους πλέον κι'έκαναν κι'άλλα εκτός προγράμματος? Ας μη ξεχνάμε πως οι Ταλιμπάν ήταν ο μόνος τρόπος ν'αντιμετωπίσουν την πάλαι ποτέ Ε.Σ.Σ.Δ. στο Αφγανιστάν (ή Αβχανιστάν) και η Τζιχάντ ο μόνος τρόπος να αντιμετωπίσουν πάλι τη Ρωσσική Ομοσπονδία στη Συρία (εκμεταλλευόμενοι και τις δυο φορές το φυσικό πλούτο των χωρών εις όφελός τους).

Αν αναλύσουμε προσεχτικά και απ'όλες τις οπτικές γωνίες τις τρομοκρατικές επιθέσεις σε Παρίσι και Βρυξέλλες, δηλαδή τη χρονική στιγμή που έγιναν, το που έγιναν κλπ, μήπως άνετα μπορούμε να βγάλουμε το συμπέρασμα πως οι επιθέσεις έγιναν με διαταγή των Ευρωπαίων και των Αμερικάνων για να πλήξουν την ίδια την Ευρώπη και κυρίως τους λαούς του νότου (Ελλάδα, Ιταλία, Ισπανία κλπ) όπως και τη Ρωσσία. Είναι, ας πούμε, άξιον απορίας γιατί να συγκαλείται έκτακτη σύσκεψη των υπουργών της Ευρώπης στις Βρυξέλλες τώρα, ενώ θα μπορούσαν λόγω της κατάστασης να βρεθούν στη Τζαμάϊκα ας πούμε. Όχι, δεν είναι για να τους δολοφονήσουν, απλά δε φοβούνται γιατί δεν είναι μέσα στους στόχους των τρομοκρατών. Δεν θα διατάξουν να σκοτώσουν τους ίδιους τους εαυτούς τους και τους δικούς τους ανθρώπους. Όμως σκεφτείτε κάτω από ποιο ψυχολογικό καθεστώς θα συνεδριάσουν και από τι θα εξαρτώνται οι αποφάσεις τους, και τώρα κι'όλες οι υπόλοιπες στο μέλλον. Ποιος ας πούμε θ'αρνιόταν να κλείσουν τα σύνορα σε επιλεγμένες χώρες, π.χ. Κεντρική Ευρώπη, και για συγκεκριμένες χώρες, π.χ. Ελλάδα, Ιταλία, Ισπανία, Βαλκάνια. Ή ακόμη και να εισβάλουν εις το όνομα της ειρήνης και της προστασίας της Ευρώπης στα κράτη του νότου και δη στην Ελλάδα. Επίσης, μετά από τόσα κακά που έχουν γίνει απ'τους πρόσφυγες εισβολείς στην Ευρώπη, εύκολα θα μπορούν οτιδήποτε γίνει να ενοχοποιούν τους αλλοδαπούς, ανεξαρτήτως θρησκείας, αφού όλοι θα είναι μουσουλμάνοι γι'αυτούς. Αν και νομίζω πως οι πλείστοι τρομοκράτες είναι ντόπιοι, είτε στην Αμερική γίνονται οι επιθέσεις είτε στην Ευρώπη. Και θα μπορούσαμε αναλύοντας όλα αυτά να βρούμε πολλούς άλλους λόγους που έγιναν οι επιθέσεις και πολλά άλλα στοιχεία που θα ενοχοποιούσαν τους Αμερικάνους και τους Ευρωπαίους.

Ναι, συνέχεια μου λένε πως έχω μεγάλη φαντασία και σκέφτομαι το κακό και το ασύλληπτο δημιουργώντας σενάρια επιστημονικές φαντασίας. Όμως, όπως μια απλή ερώτηση σ'αυτούς που δεν πιστεύουν στον Θεό είναι η 'κι'αν υπάρχει?', έτσι κι'εδώ η ερώτηση είναι 'κι'αν όντως αυτό συμβαίνει?'. Κι'η απάντηση και για τα δυο είναι η ίδια. 'Εκάτσαμεν πάνω'...


http://live.webhosting4u.gr:2199/start/emperor/ 

Δευτέρα 21 Μαρτίου 2016

Καθημερινές 9-11 το βράδυ...

Ζωντανά ο Αυτοκράτορας της καρδιάς σας στο ραδιόφωνο της καρδιάς σας. Καθημερινές γύρω στις 9 το βράδυ. Και τις υπόλοιπες ώρες ακούτε μουσικές επιλογές του Αυτοκράτορα απ'τον αυτόματο στο σταθμό. Καλό βράδυ...


Και πάλι μαζί!!!

Ο Αυτοκράτορας της καρδιάς σας και πάλι μαζί σας μετά από καιρό ζωντανά στο ραδιόφωνό της καρδιάς σας. ΤΩΡΑ! ΕΔΩ!

Κυριακή 20 Μαρτίου 2016

Emperor's radio


Από αύριο βράδυ στις 9μισυ ο Αυτοκράτορας της καρδιάς σας και πάλι μαζί σας στο ραδιόφωνο της καρδιάς σας...

http://live.webhosting4u.gr:2199/start/emperor/






Όνειρα της άμμου...



Ο Αυτοκράτορας σύντομα και πάλι κοντά σας ζωντανά... Καληνύχτα... Καλό ξημέρωμα να μας βρει...