Διαφορετικά...

Τίποτα δεν χαρίζεται σ'αυτή τη ζωή... Ή κερδίζεται ή δανείζεται. Εμείς χρωστάμε στη ζωή, όχι αυτή... Κι'ο κόσμος ήταν εδώ πριν από μας...

Κάποιος μου είπε σήμερα 'Έπιασες το νόημα της ζωής'. Τι να το κάνω όμως όταν το νόημα της ζωής του καθ'ενός γύρω μου δεν έχει σχέση με το δικό μου και θέλει να επιβάλει το δικό του νόημα? Ίσως γι'αυτό πάμε όπου πάμε. Επειδή ο καθένας μας αντί να πιάσει το νόημα της ζωής ή έστω της δικής του ζωής, πιάνει τη ζωή του άλλου για να στηρίξει τη δική του που δεν έχει νόημα...

Κανείς δεν πρέπει να ανέχεται. Μόνο να δέχεται. Αν δέχεσαι, ότι δέχεσαι, το δέχεσαι μέχρι εσχάτων. Αν απλά ανέχεσαι, έρχεται στιγμή που σπας επειδή δεν έχεις πλέον αντοχές για να συνεχίσεις ν'ανέχεσαι ή επειδή πλέον δεν σε συμφέρει να ανέχεσαι. Το πρόβλημα με τους ανθρώπους είναι πως οι πλείστοι είμαστε τόσο εγωιστές που απλώς ανεχόμαστε ενόσω δεν είναι εναντίον μας ή μέχρι να χρειαστεί να γίνει υπέρ μας και δε μπορεί. Κι'αυτό είναι το μεγαλύτερο πρόβλημα στις ανθρώπινες σχέσεις, όλως των ειδών. Όχι η διαφορετικότητα αυτή καθ'εαυτή. Το ότι ανεχόμαστε και δεν δεχόμαστε την διαφορετικότητα και ακόμα περισσότερο την ανωτερότητα του άλλου σε σχέση με μας...

 Όλα περνούν και ξανάρχονται. Και τα κακά και τα καλά. Σαν ταινία. Πρόσεχε μόνο το play ποιας ταινίας θα πατήσεις. Γιατί μόνο play έχει. Και θα πρέπει να τη δεις / ζήσεις μέχρι το τέλος...

Όλα είναι αλληλένδετα. Τίποτα δεν είναι ανεξάρτητο ή αυτόνομο. Γι'αυτό κι'όλα αλληλεπηρεάζονται. Αυτό που λέμε 'αλυσιδωτές αντιδράσεις'. Να τις περιμένεις, ακόμα κι'αν δεν είσαι εσύ που φρόντισες να συμβούν. Πάντα...

Τα μισά πράγματα είναι στο χέρι σου. Στα άλλα μισά μη δώσεις σημασία. Κι'αυτά που είναι υπεράνω σου απλά δέξου τα και προχώρα.