Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου

Σάββατο 23 Αυγούστου 2014

Ακόμα μια κηδεία... (Άσχετοι)



Στις 11μισυ κηδεύτηκε ο Μικελλίδης. Ήθελα να πάω. Όμως πάλι δεν πήγα. Όπως ήθελα να πάω και δεν πήγα στην κηδεία του Κληρίδη, όπως ήθελα να πάω και δεν πήγα στην κηδεία του Μητσόπουλου κλπ. Όχι επειδή ξύπνησα στις 11. Απλά επειδή θα πήγαιναν όλοι.

Σ'αυτές τις κηδείες πηγαίνουν όλοι. Δηλαδή κάποιοι που θέλουν να πάνε για ν'αποδώσουν τιμές στο νεκρό και να ενώσουν τις προσευχές τους στο Θεό για ν'αναπαύσει τη ψυχή τους, κάποιοι που δεν θέλουν να πάνε αλλά πηγαίνουν υποχρεωτικά για να μην τους κατηγορήσουν οι άλλοι ή για να μη φανεί πως υπόσκαπταν το έργο τους ενόσω ζούσαν και κάποιοι που θέλουν να πάνε για να κάνουν σοσιαλαϊζέϊσιον, να κάνουν δηλώσεις, να φανούν στη κάμερα, να τους δουν οι συγγενείς κι'οι φίλοι κι'άλλοι πολλοί και να πουν 'Μπράβο του'. Με λίγα λόγια γεμίζουν οι εκκλησιές άσχετους. Κι'είναι κι'ύστερα αυτοί οι επικήδειοι. Που συναγωνίζεται ο κάθε άσχετος ποιος θα πει πιο μεγάλα λόγια για να του πουν πάλι 'Μπράβο'. Κι'ας έλεγε τα μικρότερα και φτηνότερα λόγια για το νεκρό ενόσω ζούσε, κι'ας έκανε το λιγότερο δυνατό τότε. Και σίγουρα στο γιατρό θα πήγαν, θέλω να πιστεύω τουλάχιστο, άνθρωποι που τους έσωσε χαρίζοντάς τους καλύτερη ποιότητα ζωής.

Προσωπικά σκέφτομαι στην δική μου κηδεία να μην πάω. Ακριβώς για τα παραπάνω. Όπως σκέφτομαι όταν πεθάνουν οι δικοί μου να τους θάψω χωρίς να ειδοποιήσω κανένα και να το ανακοινώσω την επόμενη μέρα στον τύπο. Έχω αηδιάσει τις δηθενιές, τα υστερικά ψεύτικα μαύρα δάκρυα και τα μεγάλα λόγια. Εξ'άλλου κανείς νομίζω δε μπορεί να πει μεγαλύτερα λόγια από μένα και σίγουρα κανείς τόσο αληθινά κι'ειλικρινή όπως τα δικά μου. Έχω αηδιάσει τους σοσιαλιτέ και τους χαμέρπηδες που προσπαθούν ν'ανασηκωθούν λίγο απ'το έδαφος στηριζόμενοι σ'άλλους, ή να πάρουν λίγη λάμψη, όσο κρατάει το φλας, και μετά να βυθιστούν και πάλι στο σκοτάδι του βούρκου τους.

Τό'χω πει πολλές φορές. Οι μεγάλοι άνδρες γεννιούνται, ζουν και πεθαίνουν μόνοι. Κι'έχουν, ενόσω ζουν, πολλούς και δυνατούς εχθρούς. Κι'έχουν λιγοστέψει επικίνδυνα ρε γαμώτο...

Ο Θεός ας αναπαύσει τη ψυχή σας Μικελλίδη, Κληρίδη και άλλοι που προσφέρατε το είναι σας για να γίνει αυτός ο κόσμος λίγο καλύτερος...

Πέμπτη 21 Αυγούστου 2014

Who lives for ever anyway... (Στο καλό γιατρέ...)



Στη ζωή μου έχω γίνει φίλος με το θάνατο. Όπως είπε και κάποιος 'το μόνο σίγουρο πράγμα στον κόσμο απ'τη στιγμή που θα γεννηθεί κάποιος είναι πως θα πεθάνει'. Πάντα ο τρόπος έχει σημασία. Αλλά και το ποιος είσαι. Όχι το τι είσαι. Το ποιος είσαι.

Προσωπικά, στα 46 μου χρόνια, έχω δει και ζήσει πολλούς θανάτους στη ζωή μου. Συγγενικών μου προσώπων, γνωστών, συγγενών γνωστών και φίλων, παιδιών, γερόντων, ακόμα και αγνώστων όταν δούλευα στα νοσοκομεία λόγω της φοίτησής μου στη νοσηλευτική σχολή.

Όταν λέω πως δεν θα με ενοχλήσει τόσο πολύ ο θάνατος κάποιου δικού μου, όλοι με κατηγορούν πως λέω μεγάλα λόγια. Κι'ίσως νά'χουν δίκηο, ίσως όμως πάλι νά'χουν κι'άδικο. Κάθε φορά που πεθαίνει κάποιος γνωστός, δικός κλπ, είτε πάω στην κηδεία είτε όχι, πάντα λέω/σκέφτομαι 'Ποιος νά'ναι ο επόμενος άραγε'. Κι'όταν είχα τ'ατύχημα με τη μηχανή πριν 2 χρόνια, ανήμερα του Σταυρού, απλώς σκέφτηκα πως, εκτός του ότι σώθηκα λόγω θαύματος, έχασα τη σειρά μου και θ'αργήσει νά ξανάρθει.

Κι'όμως, κάποιες φορές, οι θάνατοι κάποιων φαινομενικά 'αγνώστων', με 'επηρεάζουν' πάρα πολύ. Είναι οι γνωστοί άγνωστοι που νοιώθω πως κάτι μοιραζόμαστε. Είτε στη σκέψη, είτε στο συναίσθημα, είτε στο χαρακτήρα, είτε στη συμπεριφορά. Είναι άνθρωποι που θαύμασα γιατί μ'αυτούς, κοντά ή μακρυά, είτε τους συνάντησα είτε όχι δεν έχει σημασία, ένοιωσα εγώ. Κι'όταν έφυγαν ένοιωσα να φεύγει κάποιο κομμάτι δικό μου μαζί τους, αλλά και να μ'αφήνουν κάτι δικό τους για κληρονομιά.

Τέτοιες στιγμές με τέτοια συναισθήματα σπάνια έζησα. Μια τέτοια φορά ήταν το Νιόβρη του 91, όταν άκουσα το θάνατο του Freddie Mercury των Queen. Μη ρωτάτε γιατί, το εξήγησα πιο πάνω. Αν δεν το πιάσατε, δεν το πιάνετε. Το ίδιο ένοιωσα και σήμερα, όταν άκουσα το θάνατο του Γιάγκου του Μικελλίδη. Ίσως η επόμενη φορά που θα νοιώθω έτσι νά'ναι όταν πεθάνει ο Al Pacino ή ο Βασίλης Βασιλικός, ή κάποιος άλλος που 'έδεσα' κομμάτι μου μαζί του, ή κάποιος πολύ δικός μου άνθρωπος, συγγενής ή μή (το μη είναι πιο πιθανό).

Είμαι σίγουρος πως πολλοί σήμερα έκλαψαν. Φίλοι, συγγενείς, ασθενείς, συνεργάτες. Κι'είμαι σίγουρος πως αν τον ρωτούσα θα μού'λεγε 'Έχεις δίκηο, δεν κλαίνε για μένα, για τους εαυτούς τους κλαίνε όπως όλοι που 'πενθούν' τους δικούς τους ανθρώπους όταν πεθάνουν και χάνουν ότι τους πρόσφερε και κανείς δε χαίρεται που 'γλύτωσε''. Αλλά μάλλον θα χαμογέλαγε και θά'λεγε 'Χαλάλι τους. Γι'αυτό δεν ερχόμαστε στον κόσμο? Για να τον βοηθήσουμε να ζήσει καλύτερα, να γίνει έστω και λίγο καλύτερος? Ελπίζω τουλάχιστο να το κατάφερα έστω και στο ελάχιστο που μπορούσα'.

Το κατάφερες γιατρέ... Πολύ... Στο καλό...

Τετάρτη 13 Αυγούστου 2014

Αυτή τη στιγμή...



Αυτή τη στιγμή ένας φίλος μου χαροπαλεύει στο χειρουργείο. Άλλος χτυπιέται επειδή ηττήθηκε η ομάδα μας, ο Α.Π.Ο.Ε.Λ.. Άλλος χαίρεται επειδή ηττηθήκαμε, απλά επειδή είναι με την Ομόνοια. Η γυναίκα κάποιου φίλου έχασε τα παιδιά που εγκυμονούσε, ενώ δυο άλλες φίλες γεννάνε σύντομα. Μια άλλη φίλη είναι στην εκκλησία που έχει αγρυπνία για την Παναγία, κάποια άλλη τώρα θα τσακώνεται με τον άντρα της, κάποις φίλος τώρα θα κερατώνει τη γυναίκα του και κάποια φίλη θα κερατώνει τον άντρα της.

Κι'αυτά συμβαίνουν τώρα άμεσα και τα γνωρίζω επειδή τους γνωρίζω. Σίγουρα κι'ένα σωρό άλλοι που γνωρίζω ή δε γνωρίζω αυτή τη στιγμή έχουν κάτι ανάλογο. Γιατί αυτή είναι η ζωή. Κάνει κύκλους, κι'ο καθ'ένας μας δεν είναι τίποτ'άλλο παρά μια κουκκίδα στον κύκλο. Τελείως αδιάφορη για τους πλείστους, σημαντικότατη για κάποιους ελάχιστους. Κάποτε θα περάσει από πάνω του το καλό κομμάτι, κάποτε το κακό, συνήθως το αδιάφορο, άχρωμο, άοσμο κομμάτι που ονομάζεται καθημερινότητα.

Αυτή τη στιγμή, σε κάποιο τόπο, που μπορεί νά'ναι δίπλα σου ή χιλιόμετρα μακριά, κάποιος ζει, κάποιος πεθαίνει, κάποιος γεννήθηκε, κάποιος πέθανε. Γνωστός ή άγνωστός σου δεν έχει σημασία, είναι γνωστός κάποιων άλλων κι'εσύ άγνωστος σε πολύ περισσότερους απ'όσους μπορείς να μετρήσεις. Όλα τα ενδιάμεσα 'προβλήματα' τελικά είναι μαλακίες. Κι'είμαστε και πολύ μαλάκες τελικά.