Αυτή τη στιγμή...

Αυτή τη στιγμή ένας φίλος μου χαροπαλεύει στο χειρουργείο. Άλλος χτυπιέται επειδή ηττήθηκε η ομάδα μας, ο Α.Π.Ο.Ε.Λ.. Άλλος χαίρεται επειδή ηττηθήκαμε, απλά επειδή είναι με την Ομόνοια. Η γυναίκα κάποιου φίλου έχασε τα παιδιά που εγκυμονούσε, ενώ δυο άλλες φίλες γεννάνε σύντομα. Μια άλλη φίλη είναι στην εκκλησία που έχει αγρυπνία για την Παναγία, κάποια άλλη τώρα θα τσακώνεται με τον άντρα της, κάποις φίλος τώρα θα κερατώνει τη γυναίκα του και κάποια φίλη θα κερατώνει τον άντρα της.

Κι'αυτά συμβαίνουν τώρα άμεσα και τα γνωρίζω επειδή τους γνωρίζω. Σίγουρα κι'ένα σωρό άλλοι που γνωρίζω ή δε γνωρίζω αυτή τη στιγμή έχουν κάτι ανάλογο. Γιατί αυτή είναι η ζωή. Κάνει κύκλους, κι'ο καθ'ένας μας δεν είναι τίποτ'άλλο παρά μια κουκκίδα στον κύκλο. Τελείως αδιάφορη για τους πλείστους, σημαντικότατη για κάποιους ελάχιστους. Κάποτε θα περάσει από πάνω του το καλό κομμάτι, κάποτε το κακό, συνήθως το αδιάφορο, άχρωμο, άοσμο κομμάτι που ονομάζεται καθημερινότητα.

Αυτή τη στιγμή, σε κάποιο τόπο, που μπορεί νά'ναι δίπλα σου ή χιλιόμετρα μακριά, κάποιος ζει, κάποιος πεθαίνει, κάποιος γεννήθηκε, κάποιος πέθανε. Γνωστός ή άγνωστός σου δεν έχει σημασία, είναι γνωστός κάποιων άλλων κι'εσύ άγνωστος σε πολύ περισσότερους απ'όσους μπορείς να μετρήσεις. Όλα τα ενδιάμεσα 'προβλήματα' τελικά είναι μαλακίες. Κι'είμαστε και πολύ μαλάκες τελικά.