Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου

Πέμπτη 21 Αυγούστου 2014

Who lives for ever anyway... (Στο καλό γιατρέ...)



Στη ζωή μου έχω γίνει φίλος με το θάνατο. Όπως είπε και κάποιος 'το μόνο σίγουρο πράγμα στον κόσμο απ'τη στιγμή που θα γεννηθεί κάποιος είναι πως θα πεθάνει'. Πάντα ο τρόπος έχει σημασία. Αλλά και το ποιος είσαι. Όχι το τι είσαι. Το ποιος είσαι.

Προσωπικά, στα 46 μου χρόνια, έχω δει και ζήσει πολλούς θανάτους στη ζωή μου. Συγγενικών μου προσώπων, γνωστών, συγγενών γνωστών και φίλων, παιδιών, γερόντων, ακόμα και αγνώστων όταν δούλευα στα νοσοκομεία λόγω της φοίτησής μου στη νοσηλευτική σχολή.

Όταν λέω πως δεν θα με ενοχλήσει τόσο πολύ ο θάνατος κάποιου δικού μου, όλοι με κατηγορούν πως λέω μεγάλα λόγια. Κι'ίσως νά'χουν δίκηο, ίσως όμως πάλι νά'χουν κι'άδικο. Κάθε φορά που πεθαίνει κάποιος γνωστός, δικός κλπ, είτε πάω στην κηδεία είτε όχι, πάντα λέω/σκέφτομαι 'Ποιος νά'ναι ο επόμενος άραγε'. Κι'όταν είχα τ'ατύχημα με τη μηχανή πριν 2 χρόνια, ανήμερα του Σταυρού, απλώς σκέφτηκα πως, εκτός του ότι σώθηκα λόγω θαύματος, έχασα τη σειρά μου και θ'αργήσει νά ξανάρθει.

Κι'όμως, κάποιες φορές, οι θάνατοι κάποιων φαινομενικά 'αγνώστων', με 'επηρεάζουν' πάρα πολύ. Είναι οι γνωστοί άγνωστοι που νοιώθω πως κάτι μοιραζόμαστε. Είτε στη σκέψη, είτε στο συναίσθημα, είτε στο χαρακτήρα, είτε στη συμπεριφορά. Είναι άνθρωποι που θαύμασα γιατί μ'αυτούς, κοντά ή μακρυά, είτε τους συνάντησα είτε όχι δεν έχει σημασία, ένοιωσα εγώ. Κι'όταν έφυγαν ένοιωσα να φεύγει κάποιο κομμάτι δικό μου μαζί τους, αλλά και να μ'αφήνουν κάτι δικό τους για κληρονομιά.

Τέτοιες στιγμές με τέτοια συναισθήματα σπάνια έζησα. Μια τέτοια φορά ήταν το Νιόβρη του 91, όταν άκουσα το θάνατο του Freddie Mercury των Queen. Μη ρωτάτε γιατί, το εξήγησα πιο πάνω. Αν δεν το πιάσατε, δεν το πιάνετε. Το ίδιο ένοιωσα και σήμερα, όταν άκουσα το θάνατο του Γιάγκου του Μικελλίδη. Ίσως η επόμενη φορά που θα νοιώθω έτσι νά'ναι όταν πεθάνει ο Al Pacino ή ο Βασίλης Βασιλικός, ή κάποιος άλλος που 'έδεσα' κομμάτι μου μαζί του, ή κάποιος πολύ δικός μου άνθρωπος, συγγενής ή μή (το μη είναι πιο πιθανό).

Είμαι σίγουρος πως πολλοί σήμερα έκλαψαν. Φίλοι, συγγενείς, ασθενείς, συνεργάτες. Κι'είμαι σίγουρος πως αν τον ρωτούσα θα μού'λεγε 'Έχεις δίκηο, δεν κλαίνε για μένα, για τους εαυτούς τους κλαίνε όπως όλοι που 'πενθούν' τους δικούς τους ανθρώπους όταν πεθάνουν και χάνουν ότι τους πρόσφερε και κανείς δε χαίρεται που 'γλύτωσε''. Αλλά μάλλον θα χαμογέλαγε και θά'λεγε 'Χαλάλι τους. Γι'αυτό δεν ερχόμαστε στον κόσμο? Για να τον βοηθήσουμε να ζήσει καλύτερα, να γίνει έστω και λίγο καλύτερος? Ελπίζω τουλάχιστο να το κατάφερα έστω και στο ελάχιστο που μπορούσα'.

Το κατάφερες γιατρέ... Πολύ... Στο καλό...

1 σχόλιο:

Νίνα είπε...

Ο θάνατος είναι λύτρωση για αυτόν που φεύγει..εκείνο όμως που μετράει είναι τι αφήνει πίσω του φεύγοντας...τι δημιούργησε όσο ζούσε...προφανώς emperor σε αγγίζει ο θάνατος ανθρώπων που αφήνουν πίσω τους μια πινελιά ξεχωριστή σε τούτο το κόσμο!