Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου

Παρασκευή 23 Σεπτεμβρίου 2011

Τα λέμε...



Τελευταίες ετοιμασίες... Κι'ως συνήθως τρεχάματα της τελευταίας στιγμής. Μέχρι και αναβαθμίσεις στο desk top έκανα και αύριο θα πάρω και το laptop να το αναβαθμίσουν μέχρι να επιστρέψω.

Αγαπημένο κομμάτι. Θα τ'ακούτε συχνά...

Πολλά συμβαίνουν, ευτυχώς, πάντα. Έτσι έχει ενδιαφέρον η ζωή. Απλά δεν είναι όλα ευχάριστα. Βλέπεις συναντάς πολλούς ανθρώπους, κι'όλοι κάτι σου δίνουν και κάτι τους δίνεις. Σ'άλλους χαρά, σ'άλλους ηδονή, κυρίως σαρκική, άλλους τους ξυπνάς όπως την κοιμωμένη καλλονή, άλλους τους κάνεις πριγκίπισσες από βατράχια, άλλους απλά δε μπορείς να τους βοηθήσεις και λυπάσαι που βλέπεις πώς καταστρέφουν τη ζωή τους επειδή κανείς δε μπόρεσε ή δεν ήθελε να τους βοηθήσει πριν χρόνια. Θυμάμαι πώς λυπόμουνα όταν στην αρχή με διέγραφαν κάποιοι, ειδικά στο facebook, και πόσο δε μ'ενδιαφέρει τώρα και πώς λυπάμαι όταν αυτό συμβαίνει σε άλλους και ξέρω το λόγο... Είναι άσχημο να μη μπορείς να βοηθήσεις άτομα που νοιώθεις πως έχουν ανάγκη...

Αλλά ακόμα και τώρα, υπάρχουν άτομα που μπαίνουν στην καρδιά σου. Πολλοί με λένε σκληρό και πως το μόνο που έχω στο μυαλό είναι το κορμί. Άλλοι λένε πως δεν είμαι έτσι αλλά αυτό είναι ασπίδα. Ποιος ξέρει? Σίγουρα ξέρω ποιοι είναι στην καρδιά μου και τη θέση που έχουν. Και μην αρχίσετε να ρωτάτε ποια, ποιες κλπ.

Πολλά δε χωράνε σε 2 γραμμές. Πολλά χωράνε σ'ένα βλέμμα, ένα χαμόγελο, μια αγκαλιά... Άβυσσος η ψυχή γιατί χωράει τα πάντα. Και τους πάντες...

Ήρθε η ώρα της ξεκούρασης. Δε νομίζω να γίνω καλό παιδί όταν επιστρέψω. Ίσως λίγο καλύτερο. Αλλά σίγουρα αφήνω πολλά τώρα που θα τα βρω όταν επιστρέψω και πρέπει να τα τακτοποιήσω.

Γιατί ο τελευταίος Αυτοκράτορας λέγεται τελευταίος? Γιατί απλά πάντα επιστρέφει, ποτέ δε φεύγει και ποτέ δεν πεθαίνει. Κατοικεί στο μυαλό, στην καρδιά, στο κορμί... Και ανθίζουν χαμόγελα... Όπως το δικό του...

Σας ευχαριστώ... Τα λέμε... Φιλιά...

Τετάρτη 21 Σεπτεμβρίου 2011

Είμαστε ίδιοι...



Είμαστε ίδιοι... Ίσως... Βασικά είμαστε πολύ διαφορετικοί. Απλά ξέρω το δρόμο της καρδιάς σου, τα κουμπιά του μυαλού σου, τα μυστικά του κορμιού σου. Δε βρέθηκα τυχαία στο δρόμο σου και το ξέρεις. Ούτε τυχαία σου κίνησα το ενδιαφέρον, κι'αυτό το ξέρεις. Και θά'μαι πάντα μέσα σου. Κι'αυτό το ξέρεις. Κι'ας μην είμαι πάντα κοντά σου. Κι'ας μην ξέρεις ποιος είμαι. Για σένα απλά είμαι η ευτυχία. Ότι ήθελες πάντα. Να νοιώσεις πως ζεις. Κι'αν κάποτε γίνω ανάμνηση στο μυαλό, καρδιοκτύπι δυνατό και άσβεστη φλόγα στο κορμί πάντα θα υπάρχει το χαμόγελο στο πρόσωπό σου. Γιατί θά'χεις ζήσει και κανείς δεν θα μπορεί να στο πάρει αυτό. Κανείς δεν θα μπορεί να σ'αγγίξει πλέον. Κανείς δεν θα πάρει την ευτυχία πλέον από σένα. Κανείς. Ούτε εσύ. Γιατί θά'μαι πάντα η ευτυχία σου. Και πάντα θά'μαι μέσα σου. Εκεί...

Δευτέρα 19 Σεπτεμβρίου 2011

Η μοίρα του νικητή...



Τό'πε και ο πιο παλιός συνάδελφος. Ο Ναπολέοντας. 'Ο νικητής πληρώνει το τίμημα'. Κι'είναι βαρύ. Βλέπεις, τα παίρνει όλα. Γην και ύδωρ. Και χαίρεται εκείνη τη στιγμή. Αλλά μετά μια πίκρα μένει. Αυτή είναι η μοίρα του κατακτητή, του νικητή. Οι ήττες τον κάνουν δυνατό. Κι'οι νίκες πικραμένο. Μπορεί να την αλλάξει? Ναι, σίγουρα. Αλλά ο κόσμος θέλει νικητές. Θέλει κατακτητές. Θέλει να νικιέται, να κατακτείται, να υποδουλώνετε. Είναι ο μόνος τρόπος να νοιώσει πως αξίζει. Σαν κατακτημένος από ένα νικητή. Κάποια πράγματα δε μπορούν ν'αλλάξουν ποτέ. Μόνο ο τρόπος. Όχι ο σκοπός, ούτε τ'αποτέλεσμα. Και πάντα μένει η πίκρα της νίκης. Μέχρι την επόμενη μάχη. Μέχρι την επόμενη νίκη...

Κυριακή 18 Σεπτεμβρίου 2011

Αντίστροφη Μέτρηση...



Για όλα υπάρχει μια αντίστροφη μέτρηση. Συνήθως για μια καινούρια αρχή, ένα νέο σκοπό, ένα νέο στόχο. Κάποτε και για το τέλος. Απλά για το τέλος σχεδόν ποτέ δεν ξέρεις τι δείχνει το χρονόμετρο. Ενώ για την αρχή ξέρεις σχεδόν πάντα. Κι'ας το ξαναβάζεις συχνά απ'την αρχή όταν δείξει 0. Κακό αυτό. Πολύ κακό. Απ'εδώ φαίνεται και το πόσο συγκροτημένος κι'ισορροπημένος είσαι. Το μεγάλο πρόβλημα είναι το κατά πόσο θες να είσαι απλά θεατής στις νέες αρχές ή στο τέλος μετά από μια αντίστροφη μέτρηση ή όχι. Οι μετρήσεις υπάρχουν. Κι'ας μην το ξέρεις πως κάποιος σχεδιάζει για σένα κάποιο τέλος ή κάποια αρχή. Και κάποτε δε μπορείς να τ'αποφύγεις. Το παν είναι να έχεις τόσες πολλές δικές σου που να σ'επηρεάζουν όσο λιγότερο γίνεται αυτές που σχεδιάζουν οι άλλοι για σένα. Και αρκετές φορές οι δικές σου αντίστροφες μετρήσεις για μια καινούρια αρχή ή ένα καινούριο σκοπό σταματάνε αυτόματα αρκετές άλλες, τόσο δικές σου όσο και άλλων για σένα... Στις 24 πετώ. Άγιο Όρος και μετά 2 βράδυα Θεσσαλονίκη. Ξεκίνησε ακόμα μια αντίστροφη μέτρηση και για μένα...

Σάββατο 17 Σεπτεμβρίου 2011

Walking On Sunshine...



Μια μέρα είναι μια ζωή. Κι'έρχεται για να τη χαρείς. Για να κάνεις ότι θες που στο τέλος θα σ'αφήσει μια ικανοποίηση κι'ένα χαμόγελο. Οτιδήποτε άλλο είναι λάθος. Γιατί η μέρα θα φύγει και συ θά'χεις σπαταλήσει ανούσια κάτι πολύτιμο. Μια μέρα απ'τη ζωή σου. Ένα μέρος της ζωής σου. Κι'αν αυτό το λάθος έγινε χθες, σήμερα είναι ευκαιρεία να το διορθώσεις. Χαμογέλασε και ξεκίνα. Κι'ας πονάς. Η μέρα είναι μπροστά σου. Κι'η ζωή...

Παρασκευή 16 Σεπτεμβρίου 2011

Natural Woman...



Δεν ξέρω πώς χαρακτηρίζεται ένας άντρας 'επιτυχημένος' με τις γυναίκες. Ούτε ξέρω πώς αποκτά πείρα και τις γνωρίζει καλά. Εγώ δε παντρεύτηκα μικρός. Άσχετα με το ότι από μικρός ήμουνα, και είμαι, συνέχεια ανάμεσα σε γυναίκες. Και σίγουρα δε μπορώ να πω, άσχετα με το ότι το λέω αρκετές φορές, πως είμαι έμπειρος με τις γυναίκες, ή τις ξέρω καλά. Εκείνες που γνώρισα και με γνώρισαν ξέρουν καλύτερα. Εκείνο όμως που ξέρω με σιγουριά, είναι πως η κάθε γυναίκα είναι ότι είναι λόγω του άντρα που έχει κοντά της, ή του τελευταίου άντρα που είχε κοντά της, ακόμα κι'αν αυτός είναι ο πατέρας της. Η κάθε γυναίκα είναι ότι της βγάζει ο άντρας που την ενδιαφέρει, που την τρελλαίνει, που την επηρεάζει. Όμορφη, αισθησιακή, άγρια, σεξουλιάρα, ότι σκεφτείς είναι λόγω του άντρα που έχει ή δεν έχει κοντά της. Τι σημαίνει αυτό? Πως η γυναίκα που θες είναι ότι την κάνεις να νοιώσει, να θέλει, να είναι εσύ. Κι'αν δεν είναι τίποτα, αν είναι ψυχρή, ανέραστη, ανοργασμικιά, ξινή κι'όλα αυτά, ένας φταίει. Εσύ που δεν την κάνεις να νοιώσει γυναίκα. Γιατί οι γυναίκες είναι δώρο. Κι'αν το αφήσεις τυλιγμένο σού'ναι άχρηστο. Και χαλά. Μέχρι να βρεθεί αυτός που ξέρει την αξία τους και τους την βγάλει από μέσα τους ξετυλίγοντας την κορδέλα κι'ανοίγοντας το κουτί...

Πέμπτη 15 Σεπτεμβρίου 2011

Έτσι... Για καλημέρα...

Breathless...



Το φεγγάρι ανατέλλει ολόγιομο σαν ήλιος στην ανατολή... Ολοκόκκινο, βαμμένο απ'το αίμα του πάθους... Δε μιλάς... Μυρίζεις ένα τριαντάφυλλο... Κλείνεις τα μάτια... Δε μιλάς... Ακούς ένα πουλί να κελαηδά, το γάργαρο νερό να τρέχει, τη βροχή να πέφτει... Δε μιλάς... Κι'ας κυνηγάς λόγια βάλσαμο στην ψυχή. Κι'ας κυνηγάς λόγια φωτιά στο κορμί. Κι'ας κυνηγάς λόγια μαγεία στο μυαλό, μια αγκαλιά, ένα χάδι, ένα φιλί... Δε μιλάς. Σκέψου τις στιγμές που ένα χαμόγελο, ένα βλέμμα, ένα βογγητό, λένε πολλά. Η μαγεία είναι παντού. Κι'ας έπρεπε να σμίξουν οι δρόμοι μας για να την δεις ξανά... Σαν όνειρο που τώρα ζεις... Αληθινά...

Τρίτη 13 Σεπτεμβρίου 2011

Αυτό είμαστε εμείς...



Τα όνειρα είναι μέρος της ζωής μας. Κι'αν η ζωή είναι δικιά μας, τότε είναι κι'αυτά. Και πρέπει νά'ναι. Όλοι οι υπόλοιποι απλά είναι μέρος των ονείρων μας και της ζωής μας. Ή πρέπει νά'ναι. Τι κι'αν στο τέλος δεν είναι αυτό που νομίζαμε? Η ζωή συνεχίζει να είναι δικιά μας. Και το όνειρο ζωντανό να το κυνηγάμε. Ναι, ξέρω, κάποτε κάποιοι μας κάνουν να ονειρευτούμε και πάλι, να ζήσουμε και πάλι, να νοιώσουμε και πάλι. Ίσως μείνουν για πάντα, ίσως όχι. Και ναι, τους ευγνωμονούμε γι'αυτό. Αλλά ξέρεις? Ακόμα κι'αν φύγουν, μας ξύπνησαν και μας θύμησαν πώς είναι να ονειρεύεσαι, πώς είναι να ζεις. Είναι αλήθεια πως κάποιοι άνθρωποι, σαν καταιγίδες, θυμίζουν στο ξερό έδαφος και στα ημίξηρα δέντρα πως υπάρχει ζωή, υπάρχουν κι'άλλες εποχές εκτός απ'το καυτό ξηρό καλοκαίρι. Η καταιγίδα δε μπορεί να ωφελέσει μια πέτρα, κάτι άψυχο, κάτι νεκρό. Κι'αυτοί που μας ξυπνούν το πάθος, τον πόθο, τη δίψα για ζωή, το όνειρο και πάλι, απλά έχουν τον τρόπο να μας συνταράζουν αλλά και να μας θυμίζουν πως είμαστε ζωντανοί. Έχουν τον τρόπο να ξυπνάνε όλα αυτά τα συναισθήματα που νομίζαμε πως πέθαναν, να ξυπνάνε αυτό το κορμί που νομίζαμε πως μαρμάρωσε. Αλλά το κάνουν, ωραία ίσως, επειδή είμαστε ακόμα ζωντανοί. Ίσως έχουν τον τρόπο να μας κάνουν να πεθαίνουμε απ'το πάθος και την ηδονή και μετά να μας ανασταίνουν μ'ένα άγγιγμα, ένα φιλί, ένα χάδι, μια αγκαλιά. Ναι, πολύ σημαντικοί στη ζωή μας, ειδικά μετά την ξεραίλα και την ερημειά. Αλλά δεν παύουν να είναι μέρος της ζωής μας. Και η ζωή μας μαζί τους θά'ναι πολύ πιο ωραία όταν ξέρουμε να τη μοιραζόμαστε, όχι όταν αυτοί είναι η ζωή μας. Κι'αν φοβόμαστε το τέλος, αν υπάρξει, δεν είναι λόγος να μην τολμήσουμε τη ζωή. Γιατί, ακόμα κι'αν έρθει, θα μπορούμε να χαμογελάσουμε, να πάρουμε δύναμη, να συνεχίσουμε τη ζωή μας, να συνεχίσουμε τ'όνειρό μας, λέγοντας 'Σ'ευχαριστώ... Άξιζε...'. Γιατί αξίζει. Έστω κι'αν δεν ήταν ότι ακριβώς θέλαμε. Ας πούμε πως ήταν ένα διάλειμμα, ένα τεστ. Η ζωή δεν είναι μόνο χαμόγελα. Είναι και δάκρυα. Αλλά από μας εξαρτάται τι θά'ναι τα περισσότερα. Κι'όταν ζεις, όταν τολμάς να ζήσεις, όταν τολμάς να κάνεις τ'όνειρο πραγματικότητα, έστω και μέρος του, τα χαμόγελα νικάνε τα δάκρυα, έστω κι'αν υπάρξουν. Στο κάτω κάτω περάσαμε ωραία. Ζήσαμε ξανά. Και πάνω απ'όλα δώσαμε και πήραμε. Κορμί, μυαλό, καρδιά, το είναι μας, το είναι τους. Κι'αυτό είναι ζωή. Κι'αυτό είναι όνειρο που έγινε ζωή. Κι'αυτό είμαστε μεις...

Δευτέρα 12 Σεπτεμβρίου 2011

La vie en rose - Louis Armstrong



Επειδή είναι... Τα λέμε...

Κυριακή 11 Σεπτεμβρίου 2011

Man In The Mirror...



Για όλους αυτούς που θέλουν αλλαγή τώρα... Αλλαγή έτσι ώστε να συνεχίσουν να είναι ότι ήταν, κι'ας ήταν αυτό που έφερε αυτά που δεν θέλουν τώρα...

It's A Beautiful Day...



Οι ωραίες μέρες φαίνονται απ'το πρωί λένε. Και ξαναλέω, απ'το προηγούμενο βράδυ φαίνονται. Αλλά ξέρεις? Οι μέρες δεν αλλάζουν. Μέρα μπαίνει, μέρα βγαίνει λίγο πολύ ίδιες είναι... Εσύ είσαι που τις κάνεις να φαίνονται όμορφες, παρά τις δυσκολίες τους. Εσύ είσαι που τις κάνεις να είναι χαρούμενες, ευτυχισμένες, ανεξάρτητα καιρού, θερμοκρασίας, καταστάσεων. Εσύ είσαι το χαμόγελο, η ομορφιά, η ελπίδα, η ευτυχία. Κι'αν εσύ θες να χαμογελάς, τίποτα δε θα στο στερήσει. Διότι τα κακά και τα καλά είναι εδώ εδώ και χιλιετίες. Η αγάπη είναι εδώ το ίδιο. Η ζωή το ίδιο. Εσύ ήρθες πριν κάποια χρόνια, και θα φύγεις σε κάποια χρόνια. Και το μόνο που περιμένουν είναι να τα βρεις και να τα κάνεις δικά σου. Είτε τα καλά, είτε τα κακά, είτε το χαμόγελο, είτε το δάκρυ, είτε τη χαρά, είτε τον πόνο, είτε την ευτυχία, είτε την δυστυχία. Η επιλογή είναι δική σου... Μια όμορφη μέρα νά'χεις... Κάθε μέρα...

Σάββατο 10 Σεπτεμβρίου 2011

Susan Boyle...



Γι'αυτούς που ξέχασαν να ονειρεύονται... Και φοβούνται να κάνουν τ'όνειρο πραγματικότητα... Καληνύχτα...

You are so beautyfull...



Όλα είναι μέσα μας. Η ομορφιά, η αγάπη, ο έρωτας. Κάποιοι χρειάζονται κάποιον να τα βγάλει στην επιφάνεια. Κάποιοι βλέπουν την ομορφιά στον άλλο ακριβώς επειδή την έχουν μέσα τους. Μένει να το τολμήσουν. Μένει να νικήσουν το φόβο και να χαρούν εκείνες τις στιγμές που γίνονται λόγος να χαμογελάς μετά με τη σκέψη. Εκείνες τις στιγμές που το μόνο που μπορείς να πεις και να σημαίνει τα πάντα είναι 'Όμορφα'... Όπως εσύ...

Παρασκευή 9 Σεπτεμβρίου 2011

Ζήσε τ'όνειρο...



Όνειρο ή πραγματικότητα? Κανείς δεν ξέρει... Αρκετές φορές μοιάζουν τόσο πολύ. Αρκετές φορές τ'όνειρο είναι τόσο αληθινό και η πραγματικότητα τόσο ονειρεμένη... Δεν ξέρεις αν θες τ'όνειρο να γίνει πραγματικότητα. Φοβάσαι μήπως και χάσει το χρώμα του, τ'άρωμά του, τη ζωντάνιά του. Φοβάσαι μήπως πονέσει, μήπως φθαρεί, μήπως τελειώσει, μήπως χαθεί... Ζεις την πραγματικότητα και φοβάσαι πως δεν είναι αλήθεια, πως είναι ακόμα ένα όνειρο, ακόμα ένα παιχνίδι του μυαλού σου... Κριτής η μοναξιά κι'ο φόβος και η ανάγκη ν'ανήκεις, να δίνεις, ν'αγαπάς. Τώρα είναι η στιγμή να ξεπεράσεις τα όριά σου. Τώρα είναι η στιγμή ν'απελευθερωθείς απ'όλα αυτά που σε κρατούν πίσω. Ο πόνος σε κάνει να νοιώθεις ζωντανός. Σε κάνει να θες να πολεμήσεις για να νικήσεις, να πετύχεις, να κρατήσεις τ'όνειρο ζωντανό. Σου θυμίζει πως η ζωή είναι ωραία όταν καταφέρνεις να τον ξεπεράσεις, να τον νικήσεις, να αδιαφορήσεις γι'αυτόν. Πάντα θα υπάρχει ο πόνος. Και πάντα θα προσπαθεί να σε νικήσει γκρεμίζοντάς σου τ'όνειρο και απειλόντας σε με το φόβο πως στην πραγματικότητά σου υπάρχει μόνο αυτός. Και συ το πιστεύεις. Και φεύγεις μακρυά θέλοντας να κρατήσεις τ'όνειρο, τις αναμνήσεις, τις εικόνες από μια ευτυχία που νίκησε τον πόνο. Και ποτέ δεν συνειδητοποιείς πως τον νίκησες. Με κάτι που νόμιζες πως ήταν όνειρο. Με κάτι που όλοι το λένε ζωή...

Τετάρτη 7 Σεπτεμβρίου 2011

Καληνύχτα...

Δευτέρα 5 Σεπτεμβρίου 2011

Carlos Santana - Samba pa ti (version Original)



Πάντα ο ύπνος βοηθά τους δίκαιους... Πάω... Καληνύχτα...

Αδιέξοδο...



Όλοι μας φτάνουμε σε αδιέξοδα κάποτε. Αρκετές φορές τυφλωμένοι απ'τα φώτα των μαγαζιών στις άκρες των δρόμων που ακολουθούμε. Πολλοί δεν το παίρνουν χαμπάρι. Περιμένουν να ξημερώσει για να συνεχίσουν. Κάποιοι περιμένουν κάποιον απ'την άλλη πλευρά να τους βρει μια έξοδο. Άλλοι προτιμούν να μείνουν στα μαγαζιά με τα εκτυφλωτικά φώτα που τους χαρίζουν χαρά κι'ηδονή, πιστεύοντας πως θα κρατήσει μια ζωή, χωρίς να υπολογίζουν το κόστος. Και τέλος, ελάχιστοι, είτε επιστρέφουν για να πάρουν άλλο δρόμο, είτε σκαρφαλώνουν τον τοίχο, είτε προσπαθούν να τον ρίξουν, ακόμα και μόνοι. Τα αδιέξοδα υπάρχουν μόνο για σένα. Για να σου δώσουν μηνύματα, για να σε βοηθήσουν να σκεφτείς έστω και εκ των υστέρων, για να ανακαλύψεις τις δυνάμεις σου. Και σου φωνάζουν 'Αρκετά. Καιρός να κάνεις κάτι'. Ξέρεις τι. Κι'ας πονά. Κι'ας μη λάμπει, κι'ας μην τυφλώνει μ'όμορφα χρώματα και φώτα. Καιρός να κάνεις κάτι. Για σένα. Καιρός να ζήσεις...

Λέω να την κάνω σιγά σιγά- Λ. Μαχαιρίτσας

Κυριακή 4 Σεπτεμβρίου 2011

...Looking For Something...



Όλοι ψάχνουν κάτι. Κι'όταν το βρουν ψάχνουν κάτι άλλο. Άσε που πολλοί δεν ξέρουν τι ψάχνουν. Κι'άσε άλλους που ψάχνουν πάντα ότι ξέρουν πως δε μπορούν νά'χουν, ή δεν θέλουν. Τελικά το μόνο που μάλλον πρέπει να ψάξουμε όλοι να βρούμε είναι τον εαυτό μας. Όχι επειδή τον χάσαμε. Επειδή ποτέ δεν τον είχαμε...

Σάββατο 3 Σεπτεμβρίου 2011

Have You Ever Loved A Woman...



Υπάρχει έστω και ένας άντρας που μπορεί να αρνηθεί αυτό? Ακόμα και οι ομοφυλόφιλοι αγάπησαν έστω και τη μάνα τους. Υπάρχει γυναίκα που παραδέχεται πως την αγαπά κάποιος? Ναι. Πώς την αγάπησε ένας πρώην αν την άφησε? Όχι. Πως την αγαπά ένας πρώην που τον άφησε για άλλο? Συνέχεια...

Τι κάνω προσωπικά? Αγαπώ. Συνέχεια. Με τον τρόπο μου. Κι'αυτό είναι το πρόβλημα της αγάπης σήμερα. Όλοι θέλουμε να μας αγαπάνε με τον τρόπο μας και δε δεχόμαστε να μας αγαπάνε με τον τρόπο τους. Τι σημασία έχει όμως? Αν νοιώθεις ωραία, τότε δέξου την, απόλαυσέ την, ζήσε την. Γιατί δεν είναι απλά ότι έχεις. Είναι η αγάπη που θες. Κι'είναι αληθινή. Γιατί σε κάνει να νοιώθεις ζωντανή, αληθινή. Και ο τρόπος που αγαπά εσένα είναι μοναδικός. Γιατί είσαι μοναδική. Γιατί είσαι ξεχωριστή. Όπως κι'εκείνος. Όπως εγώ...

Ψέμα... Σου...



Μπορεί η αγάπη νά'ναι ένα ψέμα? Και νά'ναι όμορφη? Ναι. Κι'ας μην είναι πλέον αληθινή αγάπη. Φτάνει που είναι όμορφη... Ίσως όχι και για τους δυο. Αλλά είναι. Στο κάτω κάτω χαρίζεις την ευτυχία στον άλλο που τη θέλει. Αυτό δε σημαίνει 'αγάπη' κατά μια ένοια? Λάθος? Μεγάλο. Αλλά έτσι είναι η 'ζωή'. Και η 'αγάπη'. Ένα μεγάλο Λάθος... Κι'ένα μεγάλο ψέμα... Ψέμα για σένα, ψεύτικη αλήθεια για τους άλλους. Αλλά όμορφη... Πολύ...

Πέμπτη 1 Σεπτεμβρίου 2011

Και τώρα? Σιωπή...



Ξέρω πως όταν μιλώ παρεξηγούμαι. Γι'αυτό και μιλώ ωμά, κυνικά, απλά. Ξέρω πως όταν γράφω πάλι παρεξηγούμαι. Ειδικά όταν αυτά που γράφω αγγίζουν πολλούς. Κανείς δε με ρωτά όμως αν πραγματικά γράφω γι'αυτόν. Κι'αρκετοί δε με πιστεύουν όταν λέω πως δεν τους αφορά. Δε μπορώ να κάνω κάτι γι'αυτό. Ούτε καν να ζητήσω συγγνώμη. Ακόμα κι'αυτό, όσο εγκάρδιο κι'αν είναι, δεν θα το πιστέψουν...

Τότε είναι ο πραγματικός πόνος. Όταν άνθρωποι που αξίζουν φεύγουν για κάτι που ποτέ δεν υπήρξε. Δεν είναι παράξενο? Ποτέ δεν παρεξηγήσε με τους εχθρούς σου, μόνο με τους φίλους σου, τους δικούς σου ανθρώπους, τους ανθρώπους της καρδιάς σου...

Όταν βλέπεις να σε σπρώχνουν στο γκρεμό πήδα. Όταν βλέπεις να σε σπρώχνουν στο βούρκο βούτηξε. Όταν βλέπεις να σε κτυπάνε πέσε. Τις τελευταίες δυνάμεις σου τις χρειάζεσαι για να μείνεις ζωντανός, να επιβιώσεις, να ξανασηκωθείς... Τώρα είσαι γεμάτος γνώσεις κι'εμπειρίες. Και αναμνήσεις από ανθρώπους που αγάπησες. Που έχεις στην καρδιά σου για πάντα. Τον καθ'ένα δίπλα στην ουλή που σ'άφησε, χωρίς να φταις παρά μόνο για ένα πράγμα. Που δεν πρόλαβες πριν χαρακώσει την καρδιά σου... Και την καρδιά του... Και τώρα? Σιωπή. Η απέραντη ησυχία τους σύμπαντος. Απλά για ν'ακούς την καρδιά του να κτυπά. Και να χαίρεσαι πως είναι καλά. Γιατί αξίζει να είναι καλά...