Κι'όμως Έλληνα της Κύπρου ξεχνάς...

Κι'όμως Έλληνα της Κύπρου ξεχνάς. Μπορεί να δηλώνεις πως δεν ξεχνάς τους σκλαβωμένους τόπους μας, δεν ξεχνάς τους νεκρούς, τους αγνοούμενους, τις βιασμένες, τα σπίτια, τις περιουσίες σου (αυτό κι'αν δεν ξεχνάς), το έγκλημα, την προδοσία, την χούντα, την ΕΟΚΑ Β', τον Μακάριο κι'όλους αυτούς που λές πως μας κατέστρεψαν αλλά ξεχνάς πως μας τα πήραν επειδή είμασταν ανάξιοι να τα κρατήσουμε, να τα χαρούμε, να τα ζήσουμε. Και ξεχνάς πως συνεχίζουμε να είμαστε το ίδιο ανάξιοι, το ίδιο άχρηστοι, το ίδιο ξεπουλημένοι, από γενιά σε γενιά, και γι'αυτό ακόμα δεν τα έχουμε. Επειδή δεν μας αξίζουν. Ότι αξίζει πονάει κι'είναι δύσκολο. Κι'εμείς μάθαμε στα πολλά, τα εύκολα, τα άπονα. Ίσως λοιπόν θά'ταν καλύτερα να σιωπάς κάθε μαύρη επέτειο. 24ωρη σιγή. Ποιος ξέρει. Ίσως ακούσεις τα κόκκαλα των ηρώων, όλων αυτών που έχυσαν συνειδητά το αίμα τους διά μέσου των αιώνων γι'αυτόν τον τόπο που εσύ τον μετράς με σκάλες και ευρώ. Και τότε ίσως ξαναγίνεις αυτό που δεν είσαι πλέον. Άξιος. Έλληνας. Άνθρωπος... (Δεν είναι παράξενο που συνήθως αυτός που πραγματικά πονά, σιωπά και κλαίει βουβά ενώ όποιος βογγά και φωνάζει απλά κάνει θέατρο?)