Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου

Τετάρτη 31 Αυγούστου 2011

Under Pressure



Έχω μάθει πως οι άνθρωποι σε δυο περιπτώσεις δείχνουν ποιοι ακριβώς είναι. Σε καταστάσεις μεγάλης πίεσης και καταστάσεις καθόλου πίεσης. Στο βομβαρδισμό του μυαλού τους και του ενστίκτου τους και στην αδιαφορία για τη σκέψη τους και τα συναισθήματά τους. Έχω συλλάβει αρκετές φορές στο παρελθόν τον εαυτό μου να κάνει ένα απ'τα δυο στους άλλους, κάνοντάς τους ν'αποκαλύψουν πτυχές του εαυτού τους άγνωστες. Και καταστροφικές, τουλάχιστο για την υπόληψή τους απέναντί μου. Χέστηκ'η φοράδα στ'αλώνι α μου πείτε. Σιγά σιγά μου έγινε συνήθεια, βίωμα και ελεγχόμενη διαδικασία. Αρκετές φορές πλέον το κάνω επίτηδες. Είναι ο σύντομος δρόμος ν'ανακαλύψεις αν ο άλλος είναι ότι δείχνει ή ότι νομίζεις. Περίπου όπως την πέφτεις σε μια γυναίκα ή αγνοείς μια γυναίκα που θέλει να της την πέσεις, ανεξάρτητα απ'τον τρόπο που θά'θελαν και οι δυο να συμβεί. Το ίδιο κάνω αρκετές φορές και με τον εαυτό μου. Είτε αδιαφορώ με τα θέλω του, είτε τον βάζω να πιέζει και να κάνει πράγματα που ξέρει πως είναι λάθος. Αυτό σίγουρα στοιχίζει σε γνωριμίες. Όμως καθόλου σε φίλους. Και σε δυναμώνει σαν άνθρωπο. Όπως επίσης σε γεμίζει εμπειρίες. Λάθος? Μπορεί. Και το χειρότερο, αν αύριο βρεθώ μ'όλους αυτούς στην κόλαση, θά'χω τόσο κόσμο εναντίον μου που δεν θά'χω καιρό να ανησυχήσω για το ότι βρέθηκα στην κόλαση (λέμε τώρα). Όμως ξέρεις? Περισσότερο λυπάμαι και θυμώνω μαζί μου. Γιατί τελικά αυτοί οι άνθρωποι που τους είμαι ανυπόφορος, χρειάζονται πράγματι τη βοήθειά κάποιου, ή έστω κάποιον δίπλα τους. Και ευτυχώς γι'αυτούς δεν είμαι εγώ αυτός. Δεν είμαι και το καλύτερο στήριγμα. Όσο για μένα... Ποιος ξέρει...

Τρίτη 30 Αυγούστου 2011

When You Came Into My Life...

Βούρκος...



Όλα είναι στο μυαλό. Απ'εκεί ξεκινούν όλα. Ακόμα και η έλξη προς τους άλλους. Κι'όταν κοιτάξουμε τους άλλους κοντά μας ξέρουμε ποιοι είμαστε. Μόνο τότε. Όλα αυτά που μας ελκύουν και μας ενώνουν μαζί τους. Τα ωραία λόγια που λέμε κι'ακούμε, η φωτιά που νοιώθουμε στα σκέλια, η λαγνεία στο βλέμμα, οι κτύποι της καρδιάς...

Το λάθος και το σωστό σχετικό λένε όλοι. Ειδικά επειδή αρέσουν το ίδιο πολύ. Η γνώση και τ'αποτέλεσμα σε βοηθούν να τα ξεχωρίσεις. Αλλ'η ηδονή δεν σ'αφήνει να τα παρατήσεις. Κάποτε είναι καλό να κυλιστείς στο βούρκο, απλά για να μάθεις πως είναι. Είναι τόσο ωραία όμως...

Τα συμπεράσματα τα βγάζουμε απ'τις εμπειρίες μας. Κι'αυτά που ακούμε και νοιώθουμε. Ακούσαμε προχθές, ακούμε σήμερα, αντιπαραβάλλουμε, βλέπουμε, ανακαλύπτουμε, συμπεραίνουμε αποφασίζουμε, δρούμε. Λάθος? Τι σημασία έχει. Στο τέλος εμείς πληρώνουμε πάντα το λογαριασμό, είτε μας άρεσε το έργο είτε όχι...

Ο δρόμος της καρδιάς σου περνά από σένα. Τι κι'αν είναι ανοικτή. Κάποτε περνά πρώτα απ'το σώμα, κάποτε πρώτα απ'το μυαλό. Τα διόδια εσύ τα τοποθέτησες. Και συνήθως οι φύλακες δεν κάνουν καλά τη δουλειά τους. Τι κι'αν περιμένεις τον πειρατή της ασφάλτου να τα γκρεμίσει και να μπει. Τι κι'αν περιμένεις την καταιγίδα να περάσει να τα ξεπλύνει. Κάποιες φορές βλέπουν και φεύγουν. Δεν είναι τα εμπόδια που τους απομακρύνουν ή οι απαγορευτικές πινακίδες. Είσαι εσύ που τα σκέφτηκες, δείχνοντας πως κάτι πάει λάθος...

Το σεξ είναι το όπιο του λαού. Κάθε δυσκολία και απογοήτευση βρίσκει καταφύγιο σ'ένα κορμί. Μέχρι που γίνεται το ίδιο απογοήτευση. Και πας σ'άλλο, και σ'άλλο, και σ'άλλο... Όταν η απόλαυση γίνεται σκοπός, τότε ο σκοπός πεθαίνει. Κι'η ζωή περνά αδιάφορα. Σαν τραίνο εκτός υπηρεσίας που πάει απλά για να σταθμεύσει. Το παιχνίδι έχει χαθεί. Στο χέρι σου είναι να το ξαναρχίσεις...

Τα λόγια αξίζουν όταν γίνονται ζωή. Κι'η ζωή αξίζει όταν δε χωρά σε λόγια...

Δευτέρα 29 Αυγούστου 2011

Κυριακή 28 Αυγούστου 2011

Σάββατο 27 Αυγούστου 2011

PASSION

Etta James. Damn Your Eyes.

Παρασκευή 26 Αυγούστου 2011

Ο δρόμος...



Ο δρόμος για την καρδιά ή το μυαλό περνά απ'τις αισθήσεις. Τα συνοριακά μπλόκα απ'τον ένα στον άλλο. Δεν έχει σημασία τι μεταφέρεις μαζί σου. Φτάνει να πάρεις την άδεια εισόδου. Όχι τόσο με τα σωστά λόγια όσο με τον σωστό τρόπο. Γι'αυτό κάποτε τα λόγια είναι περιττά. Γι'αυτό ένα χαμόγελο, ένα χάδι, ένα βλέμμα είναι αρκετά πολλές φορές. Ακόμα και τα λόγια είναι νεκρά αν μέσα τους δεν έχουν ένα χαμόγελο, ένα χάδι, ένα βλέμμα. Τα πάντα είναι νεκρά αν μέσα σου είσαι νεκρός. Και τα πάντα είσαι εσύ αν κάθε πράξη σου, κάθε σκέψη σου, κάθε λέξη σου, κάθε κίνησή σου έχει μέσα κάτι από σένα. Στο κάτω κάτω το σώμα δεν είναι τίποτ'άλλο από μέσο διαβίβασης συναισθημάτων. Ακόμα κι'η ηδονή που προσφέρει αρχίζει και τελειώνει μέσα σου. Ξέφραγο αμπέλι ή πολλαπλός έλεγχος διερχωμένων δεν έχει σημασία. Αν κάποιος έχει ψεύτικα χαρτιά αργά ή γρήγορα θα φύγει. Και δεν θά'ναι ούτε καν ανάμνηση. Αλλά κάποιοι μένουν. Για πάντα. Κι'ας έμειναν φαινομενικά στο κορμί. Ξέρεις πως αυτοί μπήκαν πολύ πιο βαθειά. Γιατί ήξεραν τον τρόπο... Γιατί άξιζαν...

Τετάρτη 24 Αυγούστου 2011

Smooth Jazz - Sensual saxo and relaxing piano music


Καληνύχτα...

Enigma - Return To Innocence



Για να θυμάσαι από που ξεκίνησες. Και πως θα ξαναγυρίζεις όποτε το νοιώθεις, όποτε τό'χεις ανάγκη... Καληνύχτα...

Δευτέρα 22 Αυγούστου 2011

Μόνος? Ποτέ...



Μέρα ή νύχτα, μ'ανοιχτά ή κλειστά τα μάτια ταξιδεύεις. Διασχίζεις θάλασσες, βουνά, πεδιάδες, γαλαξίες. Μηδενίζεις αποστάσεις και χρόνο απλά για νά'σαι εκεί. Εκεί που τα λουλούδια πάντα μυρίζουν, τα πουλιά πάντα κελαηδούν, πάντα είναι Άνοιξη. Εκεί που όλες οι ασθένειές σου έχουν εξαλειφθεί, που είσαι πάντα νέος, χαρούμενος, ευτυχισμένος. Εκεί που τα προβλήματά σου είναι παρελθόν, οι πληγές σου είναι αδιάφορη ανάμνηση, εκεί που το χαμόγελό σου έχει ανταπόκριση, το βλέμμα σου μιλάει στην καρδιά, κι'η καρδιά σου κτυπά συντονισμένη με τη δικιά της. Όνειρο? Κι'όμως, ακόμα υπάρχουν άνθρωποι που αξίζει να τους ονειρευτείς. Ακόμα υπάρχουν άνθρωποι που σε κάνουν να θες να ονειρευτείς. Ακόμα υπάρχουν άνθρωποι που κάνουν τ'όνειρο ν'αξίζει. Ακόμα υπάρχουν άνθρωποι που αξίζει ν'αφήσεις το σπαθί στο θηκάρι και να τους χαρίσεις ένα χάδι, μια αγκαλιά, ένα φιλί απαλό, γλυκό. Ακόμα υπάρχουν όνειρα. Ακόμα υπάρχεις. Ακόμα ζεις...

Επειδή...



Επειδή δεν πιστεύω στην τύχη πλέον αλλά στις ευκαιρείες που σου παρουσιάζονται και είσαι έτοιμος μέσα από πολλή προσπάθεια να τις αρπάξεις. Και έτοιμος να υπερπηδήσεις ακόμα και εμπόδια που ποτέ δεν σκέφτηκες πως θα παρουσιαστούν. Και επειδή δεν πιστεύω στις σχέσεις από τύχη, αλλά στις σχέσεις που δουλεύεις για να πετύχουν, ακόμα κι'αν στο τέλος τις αφήσεις επειδή δούλεψες και δεν πέτυχαν. Επειδή κάποτε κάποια πράγματα δεν είναι αναστρέψιμα αλλά δεν είναι και το τέλος της ζωής, απλά ένα συνεχές εμπόδιο που παύεις να του δίνεις σημασία και παύει να σ'ενοχλεί πάρα πολύ. Κι'επειδή η καλή μέρα φαίνεται απ'την ανατολή του ήλιου και για να την πετύχεις και να συνεχίσεις τη μέρα ευχάριστα πρέπει να κοιμηθείς γρήγορα κι'εγώ ήδη άργησα. Για όλα αυτά, σας εύχομαι απλά καληνύχτα... Και καλή βδομάδα...

Κυριακή 21 Αυγούστου 2011

Almost...

Παρασκευή 19 Αυγούστου 2011

Τέλος για καλή αρχή...



Ο Jim Rohn λέει πως για ν'αρχίσει κάτι πρέπει πρώτα να τελειώσει. Και πάντα λέω πως το καινούριο είναι καλό άμα τελειώσει το παλιό. Για παράδειγμα για να έχεις ελπίδες να πετύχεις σε μια σχέση πρέπει να έχει τελειώσει η προηγούμενη προ πολλού. Για να πετύχει το φαγητό πρέπει να έχεις τελειώσει το ψώνισμα και την προετοιμασία πριν το μαγείρευμα. Απλό έ? Λένε πως η καλή μέρα απ'το πρωί φαίνεται. Και λέω πως η καλή μέρα φαίνεται απ'το προηγούμενο βράδυ, απ'το πόσο καλά τελείωσε η προηγούμενη. Δεν έχει σημασία αν χώρισες με τη γκόμενα, σ'έφτυσαν πέντε γυναίκες ή έφτυσες άλλες 10, αν έχεις πυρετό, αν σ'απόλυσαν απ'τη δουλειά. Σημασία έχει όταν θα πας για ύπνο να έχεις ξεκαθαρίσει στο μυαλό σου, άρα και στην καρδιά σου, πως ότι έκανες καθ'όλη τη διάρκεια της μέρας ήταν σωστό για σένα, ελπίζοντας πως αν έβλαψες κάποιους ήταν λίγο. Αν δεν ήταν προσπάθησε να το διορθώσεις πριν πας για ύπνο, έστω κι'αν απλώς θα το βάλεις στις πρωτεραιότητες της επόμενης αν δε μπορείς να κάνεις κάτι. Αν πριν κοιμηθείς θα διαβάσεις, θα δεις ΤΙΒΙ, θα κάνεις σεξ (μόνος ή μετά πολλών φυσικό ή ηλεκτρονικό δεν έχει σημασία), θα πιεις ένα ποτό, θ'ακούσεις μουσική στο μπαλκόνι ή θα φας ένα γλυκό (όλο βλαβερά πράγματα σας λέω να κάνετε, μη μ'ακούτε) δεν έχει σημασία. Σημασία έχει να πας για ύπνο απαλλαγμένος απ'την προηγούμενη μέρα. Παντελώς. Και να ξυπνήσεις μαζί με την καινούρια μέρα. Να δεις τον ήλιο κατάμματα την ώρα που ξυπνά και να του πεις μια καλημέρα. Κι'ας ξαναπάεις μετά για ύπνο. Και επειδή το αύριο θα υπάρξει μόνο όταν γίνει σήμερα, μέχρι να γίνει σήμερα απ'το χθες δεν θα υπάρχει τίποτα. Φρόντισε λοιπόν πριν το τίποτα να έχουν υπάρξει όσο το δυνατό περισσότερα καλά για σένα. Αλλοιώς το αύριο δεν θα υπάρξει ποτέ. Γιατί πάντα θα το επισκιάζει το χθες...

Πέμπτη 18 Αυγούστου 2011

Είσαι αυτή που θέλω..

Στο μυαλό μου... Ή μάλλον τ'ανάποδο. Είμαι αυτός που ονειρεύεσαι στο μυαλό σου. Όχι απαραίτητα εγώ. Αλλά έτσι κάνουμε σχέσεις. Όταν νομίσουμε πως ο άνθρωπος που είναι απέναντί μας είναι αυτός που θέλουμε. Και πάντα θα είμασταν σωστοί αν μέναμε στη σκέψη. Κι'ας μην τον γνωρίζαμε ποτέ βαθειά. Κι'ας τον γνωρίζαμε καλύτερα κι'απ'ότι γνωρίζει αυτός αυτόν. Πόσες φορές τα ίδια πράγματα τα κάνει ένας άνθρωπος που συμπαθούμε και μας αρέσουν και κάποιος που δεν ξέρουμε ή αντιπαθούμε και μας αηδιάζουν?

Το πρόβλημα δεν είναι όταν η εικόνα που έχουμε στο μυαλό μας δεν αντιστοιχεί στο άτομο που έχουμε απέναντί μας. Αυτό δε μας πειράζει και τόσο. Ακόμα κι'αν είναι αυτό το άτομο που μας απορρίπτει, αν και σίγουρα πειράζει τον εγωισμό μας και τη ματαιοδοξία μας. Το πρόβλημα είναι όταν η εικόνα που έχουμε στο μυαλό μας δεν ταιριάζει στο άτομο, αλλά το άτομο μας κάνει να νοιώθουμε το ίδιο ή και περισσότερο απ'αυτό που θέλουμε. Τότε λέμε πως 'μας πλήγωσε'. Κι'όμως, ο καθ'ένας μας ελκύει αυτό που τ'αρέσει, αυτό που τ'αξίζει. Και την παθαίνουμε μια, και δυο και τρεις και συνεχίζουμε να λέμε πως φταίν οι άλλοι, ή ακόμα χειρότερα πως φταίμε εμείς, αλλά δεν κάνουμε κάτι ν'αλλάξουμε ούτε την εικόνα που έχουμε στο μυαλό και θέλουμε να της μοιάζει ο άλλος, ούτε αυτό που θέλουμε να αισθανόμαστε, αποφασίζοντας πως όποιο άτομο το καταφέρει τότε δε μας κάνει περισσότερο απ'το να μας κάνει να αισθανόμαστε αυτό, για λίγο καιρό, και μετά γεια...

Πάλη μυαλού και ενστίκτου-συναισθήματος? Όχι. Απλά δε μας ξέρουμε καλά, δεν προσπαθούμε να βρούμε λύσεις, και το χειρότερο, δεν βλέπουμε καθαρά. Γιατί απλά φοβόμαστε. Φοβόμαστε μήπως χάσουμε αυτή την ηδονή που προηγείται του πόνου, μήπως χάσουμε την ευκαιρεία να βρούμε αυτόν που είναι όλα όσα θέλουμε, μήπως γίνουμε δυστυχισμένοι. Μα ήδη είμαστε. Είμαστε γιατί πολεμούμε ότι μας αρέσει, χωρίς να βρίσκουμε κάτι σημαντικό να το αντικαταστήσουμε. Η πάλη ενστίκτου και μυαλού αιώνια. Η διαφορά? Το ένστικτο είναι αρχέγονο, αναλλοίωτο, ατόφιο, αγνό ακόμα και στις πιο βρώμικες εκφράσεις του. Το μυαλό όμως όχι. Το μυαλό λειτουργεί μ'ότι του βάλεις μέσα. Και ο πόνος που νοιώθουμε γι'αυτά που έβαλαν μέσα άνθρωποι στο παρελθόν πάει χαμένος αν δε φροντίσουμε να τ'αλλάξουμε. Και μπορούμε...

Προσωπικά ξέρω πως μπορώ να 'εισβάλω' στο μυαλό και την καρδιά. Κάποτε νοιώθω ένοχος γι'αυτό. Όμως μου περνούν. Γιατί ξέρω πως θά'μαι ακόμα μια εμπειρία, κι'ας συνοδεύομαι από μια ουλή, μόνιμη, στο μυαλό και στην καρδιά. Ξέρω πως θα συνοδεύομαι και από όμορφες ανομολόγητες αναμνήσεις. Η ζωή αυτό είναι. Εμπειρίες μιας στιγμής και αναμνήσεις για πάντα. Γι'αυτό χαίρομαι. Γιατί ξέρω. Μαζί μου έζησες. Όπως και γω...

Τρίτη 16 Αυγούστου 2011

Και που λες φίλε Νάκο...



Οι γυναίκες είναι απλά γλυκά πλασματάκια, αξιαγάπητα, αξιολάτρευτα, χαριτωμένα. Απλά εμείς είμαστε αρκετά χάλια σαν άντρες μ'αποτέλεσμα να καιγόμαστε και να τρελλαινόμαστε (και γι'αυτό θα πώ, ξανά, σ'άλλο ποστ ποιος φταίει). Και φυσικά να μη μας θέλουν. Τυχαίο που ένα σωρό παντρεμένες απατούν τους συζύγους τους? Τυχαίο που αρκετές τραβιούνται με κωλόπαιδα, και ενώ απ'τη μια διερωτούμαστε 'Τι του βρήκε αυτού του ρεμαλιού?' απ'την άλλη γεμίζουμε κόμπλεξ απέναντί τους? Αρκετές φορές έγραψα για τις σχέσεις, για τις γυναίκες, για τον έρωτα, για το σεξ. Οι πλείστοι με αποκάλεσαν μισογύνη, φαλλοκράτη, κομπλεξικό, αποτυχημένο κλπ. Το παράξενο όμως είναι πως αυτοί που δεν συμφωνούν μαζί μου δεν πετυχαίνουν και κάτι περισσότερο, μη σου πω και τίποτα. Θα μου πεις πως όλοι μας είμαστε παντογνώστες, όλοι μας είμαστε ειδικοί σ'όλα τα θέματα, σ'όλους μας έχει τύχει κι'όλοι μας είμαστε, ή λέμε πως είμαστε, επιτυχημένοι. Ο καθ'ένας όμως ξέρει την αλήθεια, κι'ας την κρύβει απ'τον εαυτό του. Θα προσπαθήσω λοιπόν, έστω κι'αν χρειαστεί σειρά ποστ, να την ξαναπώ, ελπίζοντας πως κάποιοι θα καταλάβουν. θα εκτεθώ? Και λοιπόν? Δεν έχω να χάσω κάτι. Αρχίζω λοιπόν μ'ανακατεμένη σειρά, λέγοντας τα βασικά. Τα υπόλοιπα είναι ευκολονόητα...

Στον πλανήτη ζούμε περίπου 7 δις άνθρωποι. Οι γυναίκες, υπολογίζω, αφού είναι περισσότερες, πρέπει νά'ναι χοντρά χοντρά γύρω στα 4 δις. Αν υποθέσουμε πως τα 2μισυ δις είναι γριές, αφού ο πλανήτης γερνάει, και ανήλικες, μας μένει ενάμισυ δις. Αν υπολογίσουμε πάλι χοντρά χοντρά πως περίπου το μισό δις είναι αθεράπευτα λεσβίες και το υπόλοιπο μισό είναι σεξουαλικά ή/και συναισθηματικά δυσλειτουργικές, μας μένει περίπου μισό δις γυναίκες φυσιολογικές. Αν κάνεις με τον ίδιο απλό υποθετικό τρόπο κατά το δοκούν πόσοι φυσιολογικοί άντρες είμαστε, τότε θα βρεις χοντρά χοντρά γύρω στα 100 εκατομμύρια. Άρα 5 γυναίκες για κάθε άντρα. Άμα σκεφτείς πως οι πλείστοι άντρες δεν θα κάνουν χρήση αυτού του δικαιώματος, τότε άνετα αντιστοιχούν πέραν των 100 γυναικών για ένα φυσιολογικό ενεργό άντρα, πόσο μάλλον για έναν υπερενεργό. Και το θέμα είναι πως δεν ξέρεις ποιες 100 ή 200 σου αντιστοιχούν απ'το μισό δις, άρα είναι διαθέσιμο σχεδόν όλο. Γιατί στα λέω αυτά?

Σκέψου πως, πιστεύοντας πάντα πως η γυναίκα πλάστηκε απ'το πλευρό του άντρα ή στην εσχάτη πως άμα είναι μαζί λες 'είναι ταιριαστό ζευγάρι', υπάρχει μια ιδανική γυναίκα για τον κάθε άντρα. Ξέρεις ποια είναι ανάμεσα σε μισό δις, απ'τη στιγμή που στη ζωή σου ίσως να μην προλάβεις να γνωρίσεις ούτε τις 100? Δε νομίζω. Θέμα τύχης? Όχι. Είναι ακριβώς όπως τη διαφήμιση της πίτσας. 'Δεν έτυχε, πέτυχε'. Κάθε άντρας βρίσκει τη γυναίκα που του αντιστοιχεί και του ταιριάζει. Απλά κάποιοι κάνουν λάθος την πρώτη φορά, κάποιοι και τη δεύτερη, κάποιοι πάντα. Σκέψου πως αλλοιώς σκέφτεσαι και συμπεριφέρεσαι στα 20, αλλοιώς στα 30, αλλοιώς στα 40 (φαίνεται πως είμαι απ'τους ελάχιστους ζωντανούς ανθρώπους που σκέφτομαι περίπου το ίδιο απ'τον καιρό που θυμάμαι να σκέφτομαι :Ρ). Άρα, και με βάση τις εμπειρίες, έχεις και διαφορετικά γούστα, άρα σ'ενδιαφέρουν και διαφορετικές γυναίκες, τόσο εμφανισιακά, όσο και συμπεριφεριολογικά.

Σκέψου επίσης πως οι πρώτες γυναίκες που γνωρίζεις δεν είναι γυναίκες. Είναι η μάνα σου, η αδελφή σου, η γιαγιά σου, η δασκάλα σου, η γιατρός που σου βάζει το εμβόλιο, η διαχειρίστρια του κυλικείου κλπ. Με λίγα λόγια, η μόνη γυναίκα που μας αγαπά είναι η μάνα μας, και η δασκάλα μας αν μας χαμογελάει και μας δίνει γλυκάκια. Μεγαλώνοντας λοιπόν νομίζουμε πως έτσι είναι η αγάπη μεταξύ άντρα και γυναίκας. Το πρόβλημα είναι πως ενώ η μάνα μας μας αγαπά επειδή είμαστε ευάλωτοι στην αρχή, και προσκολλόμαστε πάνω της, όταν μεγαλώσουμε μια γυναίκα μας αγαπά για ακριβώς το αντίθετο. Επειδή είμασε δυνατοί και ανεξάρτητοι. Αν καταλάβει πως είμαστε 'μωρά' ακόμη, μας φτύνει. Και αυτά τα 'καθήκια' φωνάζουν από μακρυά πως είναι δυνατοί και δεν κολώνουν με τίποτα.

Είναι φυσιολογικό σε νεαρή ηλικιά να 'δαγκώσεις' τη λαμαρίνα. Είναι απαραίτητο στοιχείο της ενηλικίωσης. Φτάνει να καταλάβεις όταν σου περάσει τι έκανες και να μην το ξανακάνεις. Και το κυριότερο, πρέπει να καταλάβεις απ'τους αριθμούς που σου παρέθεσα πιο πάνω πως υπάρχει πληθώρα γυναικών άρα δε χρειάζεται να κολλάς με καμιά. Δεν είναι αυτή είναι άλλη. Δεν ταίριαξες μ'αυτή, θα ταιριάξεις μ'άλλην. Στο κάτω κάτω πρέπει να καταλάβεις, μελετώντας και την ιστορία του ανθρώπινου γένους, πως κανένας μεγάλος έρωτας δεν κατέληξε σε γάμο (εκτός από κάποιες εξαιρέσεις που απλά επιβεβαιώνουν τον κανόνα) και φυσικά όλοι οι άντρες που ερωτεύτηκαν παράφορα καταστράφηκαν.

Τέλος, ελάχιστες γυναίκες είναι γλυκές εκ φύσεως και μόνιμα. Οι πλείστες γίνονται, ή έστω τ'αφήνουν να φανεί, που μάλλον είναι πιο σωστή έκφραση, επειδή εσύ τις κάνεις να είναι έτσι. Και αν συμπεριφέρεσαι το ίδιο σ'όλες, τότε θα ανακαλύψεις πως όλες, μα όλες είναι γοητευτικές, η κάθε μια με τον τρόπο της, όλες είναι αξιολάτρευτες, όλες σ'αρέσουν και μ'όλες ταιριάζεις. Όχι για να παντρευτείς. Τι κάνεις λοιπόν όταν μια σου κάνει τη δύσκολη, ειδικά αν σε φτύνει λέγοντάς σου μ'ευγενικό τρόπο πως δεν σε θέλει ή ακόμα χειρότερα πως την ενδιαφέρει άλλος, χρησιμοποιώντας λέξεις όπως 'Είσαι πολύ καλό παιδί', ή 'Θέλω το χρόνο μου' ή 'Θέλω να μείνουμε φίλοι'? Τίποτα. Χαμογελάς και πας πάρακάτω. Δεν παρακαλάς καμιά γιατί ξέρεις πως αξίζεις, ξέρεις πως εκείνη χάνει και ξέρεις πως η επόμενη θά'ναι καλύτερη. Γιατί απλά εσύ θά'σαι καλύτερος. Και το κυριότερο? Δεν επιστρέφεις ποτέ. Πάντα συγχωρείς αλλά δεν δίνεις δεύτερη ευκαιρεία. Γιατί αν κάτι πήγε λάθος την πρώτη φορά, συνήθως το ίδιο πάει λάθος και τη δεύτερη. Ακούγομαι σκληρός? Ίσως. Αλλά πίστεψέ με, καμιά δεν θα σε θυμάται επειδή ήσουνα καλό παιδί. Οι γυναίκες θυμούνται συναισθηματικά. Και τα καλά παιδιά δεν προσφέρουν συναισθήματα. Θες να σε σκέφτεται μια γυναίκα? Τότε πρόσφερέ της συναισθήματα. Γέλιο, ερεθισμό, ηδονή, τόνωσέ της την ματαιοδοξία της, και κάτι που δεν στο συστήνω μιας και το αποφεύγω και γω, πόνεσέ την. Θα σε θυμάται μια ζωή. Αλλά εσύ θα έχεις πάει ήδη πάρακάτω. Γιατί η γυναίκα π'αξίζει δεν είναι αυτή που νομίζεις ή νοιώθεις. Είναι η γυναίκα που σου χαρίζει τα πάντα, θες να της χαρίσεις τα πάντα και το κυριότερο που νοιώθεις γι'αυτήν είναι περήφανος. Περήφανος όχι επειδή σ'ανήκει, όχι επειδή σ'αγαπά αλλά γι'αυτό που είναι, γι'αυτήν που είναι...

Και να θυμάσαι. Οι άντρες δεν έχουν εμμονές, δεν έχουν κολλήματα, δεν έχουν εξαρτήσεις. Έχουν μόνο στόχους μέσα απ'τους οποίους ζουν έντονα τα πάθη τους και τους πόθους τους...

Αρκετά γι'απόψε...

Εκκρεμότητες...



Ότι αφήνεις πίσω το ξαναβρίσκεις μετά. Μαζί με άλλα. Μεγαλύτερο, δυσκολότερο. Η γνώση του παρελθόντος είναι άχρηστη αν δεν την εκμεταλλευτείς για το παρών. Η γνώση γενικότερα είναι άχρηστη αν δεν την χρησιμοποιείς για να ζεις. Τα προβλήματα είναι για να τα ξεπερνάς. Τα εμπόδια για να τα υπερπηδάς. Οι τοίχοι για να τους ρίχνεις. Και ο κόσμος δεν είναι το στήριγμά σου. Σκέψου μόνο πως κι'εκείνος ζητά στήριγμα από σένα. Δυο προβλήματα δεν λύνονται πιο εύκολα. Απλά γεννάνε τρίτο. Βάλε τέλος στις εκκρεμότητές σου αντιμετωπίζοντάς τες μια μια τώρα. Βάλε τέλος στα προβλήματά σου λύνοντάς τα ένα ένα τώρα. Βάλε τέλος στη μοναξιά σου τερματίζοντας την ανάγκη σου για κάποιον να σε στηρίξει, αλλάζοντας τη σκέψη σου. Κανείς δεν είναι πιο δυνατός από σένα για σένα. Κι'άσε τους άλλους για να μοιράζεστε τις ευχάριστες στιγμές. Για ότι σου συμβαίνει οι άλλοι είναι απλώς δικαιολογία. Αιτία είσαι εσύ. Φρόντισε να είσαι αιτία για την ευτυχία σου...

Δευτέρα 15 Αυγούστου 2011

Ω Μαρία, Γιώτα, Πάνυ, Μαίρη, Δέσποινα...



15 Αυγούστου... Τι γιορτάζουμε σήμερα? Τις Μαρίες μ'όλες τις παραλλαγές του ονόματος, τις Παναγιώτες μ'όλες τις παραλλαγές του ονόματος και τις Δέσποινες, μ'όλες τις παραλλαγές του ονόματος. Και τις ανδρικές εκδοχές των ονομάτων και των παραλλαγών. Να ζήσετε λοιπόν, Χρόνια Πολλά! Και δεν σας το κρύβω, σας ζηλεύω και λίγο που ενώ έχετε ένα τόσο συνηθισμένο όνομα εντούτοις κανείς δεν σας ξεχνά και έχετε και την πολυτέλεια να διαλέγετε πότε θα γιορτάσετε.

Όμως σήμερα γιορτάζουμε και κάτι πολύ πιο σημαντικό από κάθε Όνομα και τον/την φέροντα/ουσα αυτό. Την Κοίμησι της Θεοτόκου. Μεγάλη γιορτή. Όπως όλες οι γιορτές στη Χριστιανοσύνη, απλά αυτή ακόμα πιο μεγάλη. Σκεφτήκατε ποτέ πως τους πλείστους Άγιους τους τιμούμε τη μέρα που κοιμήθηκαν και αναχώρησαν για τα επουράνια, κι'όχι τη μέρα που γεννήθηκαν, όπως κάνουμε εμείς? Εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων που τιμούμε και τη γέννησή τους, λίγο περισσότερων εξαιρέσεων που τιμούμε κάποια μεγάλα τους θαύματα και φυσικά των δύο προφήτων, Ηλία (όλοι τον ξέρουμε) και Ενώχ (λίγοι υποθέτω τον ξέρουν) που δεν πέθαναν ακόμα. Εν πάσει περιπτώσει, καθόλου τυχαίο που μια γυναίκα, μια συγκεκριμένη γυναίκα κατέχει τόσο εξέχουσα θέση στην Εκκλησία, κι'ας κατηγορούν την εκκλησία για διακρίσεις μεταξύ φύλων. Σκεφτείτε απλά πως ήταν άσπιλη, αμόλυντη, άφθορη, άχραντη, αγνή παρθένος. Ήταν αναμάρτητη. Γι'αυτό και επιλέγηκε για να έρθει μέσω της ο Θεός στον κόσμο. Γι'αυτό και το νά'σαι μητέρα, προνόμιο αποκλειστικά γυναικών, είναι το μεγαλύτερο δώρο και η μεγαλύτερη τιμή για μια γυναίκα. Και καθόλου τυχαίο που λαοί όπως οι Μεξικάνοι, που είχαν πολύ ψηλά και δόξαζαν και τιμούσαν τη γυναίκα και τη μητέρα, έγιναν Χριστιανοί καθαρά λόγω της Παναγίας.

Και σήμερα τιμούμε και την επέτειο της βύθισης του Καταδρομικού 'Έλλη' από τους Ιταλούς. Το θυμάστε (αν το μάθατε ποτέ φυσικά).

Χρόνια Πολλά λοιπόν στους/στις εορτάζοντες, στους υπόλοιπους από μας, στην Ελλάδα μας, στον Ελληνισμό. Είθε η Παναγιά να μας φυλάει (φτάνει και μεις να φυλάμε λίγο τον εαυτό μας).

Φιλιά!!!

Κυριακή 14 Αυγούστου 2011

Γεια...

Παρασκευή 12 Αυγούστου 2011

The whole of the moon w/lirics



Άλλα είχα στο μυαλό για να γράψω ενώ επέστρεφα στο σπίτι απ'τη δουλειά, κάνοντας και κάποια έκτακτα ψώνια. Αργά τ'απόγευμα. Άλλη φορά. Σχεδόν πανσέληνος. Μαγεία. Μ'αρέσει. Μ'αρέσεις...

Enigma - Almost Full Moon (Beautiful video)

Πέμπτη 11 Αυγούστου 2011

Τετάρτη 10 Αυγούστου 2011

Καληνύχτα...

Απόγευμα... Καλησπέρα...



Είσαι εσύ...



Όταν κάτι δε σου βγαίνει, όταν κάτι σου πάει χάλια, μη διαμαρτύρεσαι, μη δυσανασχετείς. Όταν κάποιος δε σ'αρέσει, όταν κάποιος σε χαλά, μη διαμαρτύρεσαι, μη δυσανασχετείς. Τίποτα δεν κερδίζεις παρά μόνο να κάνεις πιο έντονο το συναίσθημα, τη δυσαρέσκεια, την απογοήτευση, τον πόνο. Ή κάνε κάτι για ν'απαλλαγείς, για ν'αλλάξεις την κατάσταση, κάτι δραστικό κι'αποτελεσματικό, ή απλά, ειδικά καταστάσεις που δεν εξαρτώνται από σένα, δέξου την και πάψε να δίνεις σημασία. Βάλε στον εαυτό σου όρια, θέσε τους κανόνες του παιχνιδιού που θα παίξεις, ενεργοποίησε την αντοχή σου και την ανοχή σου και προχώρα. Και το κυριότερο, κλείσε τ'αυτιά σου στις σειρήνες. Το μόνο που θέλουν είναι να σε ξεστρατίσουν. Κι'εσύ έχεις πολύ δρόμο μπροστά σου. Γεμάτο κόπο, μόχθο, γνώσεις, γνωριμίες, εμπειρίες κι'απολαύσεις. Και σε περιμένουν. Μην απογοητευτείς απογοητεύοντάς τες. Μην κολλάς σε τίποτα και μη δικαιολογείσαι σε τίποτα. Ο χρόνος κυλά. Προχώρα μαζί του. Είναι ο δικός σου χρόνος. Είναι ο δικός σου κόσμος. Είναι η δικιά σου ζωή. Είσαι εσύ...

Μετά δυσκολίας...



Δυσκολεύτηκα να βρω κομμάτι απόψε. Ο ήχος δεν είναι καλός. Αλλά αγγίζει τη ψυχή και το μυαλό η μελωδία. Δυσκολεύτηκα να βρω λόγια απόψε. Τι κι'αν αγγίζουν τη ψυχή και το μυαλό. Δεν αλλάζει κάτι...

Βλέπω γύρω μου. Μπαίνω στη θέση του κάθ'ενός. Ο καθ'ένας βλέπει τα πάντα απ'τη δική του σκοπιά, τις δικές τους εμπειρίες, τις δικές του γνώσεις, τα δικά του πιστεύω. Κι'έχει δίκηο. Κανείς δε μπορεί να τον κατηγορήσει για κάτι. Έμαθε πως αυτό είναι το σωστό, αυτό τ'αρέσει κι'έτσι πάει...

Αγάπη... Έρωτας... Άνθρωπος... Ψέμα...

Είμαστε εγωιστές. Θέλουμε το δικό μας και μόνο. Και οτιδήποτε ενάντιο το δεχόμαστε για λίγο, σαν λόγια, ποτέ σαν πράξη. Αλήθεια, ψάχνουμε κοινά με τους άλλους ή απλά ψάχνουμε άλλους που να μας 'δοξάζουν', να μας καλοπιάνουν, να μας χαϊδεύουν τ'αυτιά και να θεοποιούν τα λάθη μας? Πόσες φορές αγαπήσαμε τον άλλο όπως είναι κι'όχι επειδή είχαμε συμφέρον? Πόσες φορές δεν προσπαθήσαμε να αλλάξουμε τον άλλο για να είναι πιο κοντά σ'αυτό που θέλουμε?

Πόσες φορές τα λόγια που περίτρανα κυρήττουμε τα κάναμε πράξεις? Πόσες φορές δεκτήκαμε αυτά που πιστεύουμε πως είναι λάθος? Και πόσες φορές απ'όσες το παραδεκτήκαμε το διορθώσαμε?

Κάθε λίγο μου λένε πως πίσω μου με κατηγορούνε άνθρωποι που μπροστά μου χαριετίζονται και παίζουν τους φίλους. Έ και? Ακόμα κι'αν δεν το ήξερα για τους συγκεκριμένους, αυτό συμβαίνει σε όλους, γιατί όχι και σε μένα? Και τι κακό μπορούν να μου κάνουν? Στο τέλος 2 μέτρα χώμα δεν θα σκεπάσει όλους?

Με ρώτησαν πώς άλλαξε η ζωή μου όταν πέρασα το τεστ της Μενσα. Είπα πως αύξησε την αλαζονεία μου. Ναι, είμαι κυνικός κι'ωμός γιατί έτσι είναι η ζωή. Μπορεί να ξεκινά και να τελειώνει μαγικά, μπορεί να είναι γεμάτη ηλιοβασιλέματα και ανατολές, ανοιξιάτικες βροχές και κελαηδήματα πουλιών, όμως είναι σκληρή και κυνική. Και οι άνθρωποι είμαστε χαζοί, εγωιστές και ρηχοί. Κι'ας γράφουμε ποίηση, κι'ας λατρεύουμε τις τέχνες, κι'ας κλαίμε για τον έρωτα...

Μου λένε πως αναλίσκομαι σε πάθη, αδιαφορία, δίνοντας σημασία στη σάρκα και στα εφήμερα αντί στο μυαλό και τη ψυχή. Ναι. Το παραδέχομαι. Κρατώ τη ψυχή και το μυαλό μου όσο πιο ανέπαφα μπορώ. Κάνω ότι κάνουν όλοι. Απλά το λέω. Και ενοχλεί. Όχι επειδή το λέω. Επειδή ακούγεται. Και δεν είναι ότι περιμένει κάποιος ν'ακούσει. Δεν είναι τα μπράβο που έμαθε ν'ακούει...

Καλό παιδί είναι όποιος αποφεύγει το κακό και κάνει και το καλό συνειδητά. Και όποιος παραδέχεται πως κάνει λάθος χωρίς να καταφεύγει σε δικαιολογίες. Ουσιαστικά λοιπόν οι πλείστοι άνθρωποι είμαστε παλιόπαιδα...

Μ'αρέσει να προκαλώ. Όχι οποιονδήποτε. Μόνο αυτούς που μου τη δίνουν με τα πιστεύω τους, τις απόψεις τους και τα λόγια τους που εναντιώνονται στις πράξεις τους. Για παράδειγμα μ'αρέσει να λέω σε μια παντρεμένη που ξέρω πως πηδιέται 'Θέλω να σε πηδήξω' κι'ας μην το θέλω πραγματικά μόνο και μόνο για να τη δώ να παίζει την τίμια και την ηθική, να θυμώνει μαζί μου που είμαι χυδαίος και να μη μου ξαναμιλά. Πολλοί λένε πως χάνω φίλους. Μ'αν δε μπορούν να με ανεχτούν έτσι αλλά μόνο αν είμαι καλό παιδί μαζί τους τι να τους κάνω? Έτσι με δέχονται και μ'εκτιμούν κι'οι ξένοι κι'άγνωστοι...

Λόγια θυμού? Ίσως. Λόγια απογοήτευσης? Ίσως. Λόγια πόνου? Ίσως. Λόγια δικά μου? Σίγουρα. Λόγια αληθινά? Για μένα ναι. Σαν ιατρική διάγνωση. 'Έχεις καρκίνο και θα πεθάνεις στα σίγουρα αν δεν κάνουμε κάτι τώρα, πιθανόν να την γλυτώσεις αν κάνουμε κάτι, πιστέψεις σε σένα και προσευχηθείς'. Απλά, ωμά, σταράτα...

Το κάθε συναίσθημα μπορεί να εξηγηθεί απλά με τη λογική. Και κυρίως οι λόγοι που το νοιώθουμε. Σόρρυ αν θυμώνω όταν ακούω πως αγαπούν κάποιον επειδή τις κάνει να νοιώθουν, ή ακόμα χειρότερα χωρίς να ξέρουν γιατί αγαπάνε ή μισάνε, απλά πονάνε επειδή αγαπάνε κάποιον που δεν είναι τίποτα απ'ότι θά'θελαν και δεν τις αγαπά. Άποψή μου? Το ξέρω. Όπως και το ότι η άποψή σου για σένα είναι σωστή. Μη μου τα πρήζεις λοιπόν για το πώς βλέπω τη ζωή. Κι'εσύ πιστεύεις πως η ζωή είναι όπως την βλέπεις. Αν την βλέπουμε διαφορετικά ένας απ'τους δυο τη βλέπει λάθος ή απλά η δικιά του ζωή είναι διαφορετική...

Με ρωτάνε γιατί δίνω τόση σημασία στο σεξ. Απαντώ επειδή όλοι δίνουν τόση σημασία στο σεξ όση κι'εγώ. Φυσικά το γιατί μόνο εγώ το καταλαμβαίνω, άρα θεωρητικά έχω λάθος. Έτσι κι'αλλοιώς, συγκρίνοντας απόψεις και πιστεύω με πολλούς, τ'αποφάσισα. Είμαι από άλλο πλανήτη που μ'άφησαν εδώ εξωγήινοι επισκέπτες επειδή δεν ήξεραν τι να με κάνουν τέτοιος που είμαι. Γι'αυτό όσο περνάει ο καιρός σιωπώ. Όχι επειδή γερνώ. Επειδή τελικά κανείς δεν ακούει. Ούτε εγώ εμένα...

Αγαπάς τον εαυτό σου όταν αγαπάς τον κόσμο, κι'αντίστροφα. Τον αγαπάς όμως όταν μάθεις ν'αγαπάς αληθινά. Και η αγάπη μαθαίνεται μόνο αν την πάρεις περίσσεια. Κι'ο κόσμος σήμερα δεν αγαπά. Απλά τρώει, πίνει, κατηγορεί, κοροϊδεύει, πονάει, πηδά (αυτό παίζεται) και σπαταλά χρόνο μέχρι να έρθει η ώρα που δεν θα μπορεί να κάνει τίποτα απ'όλα αυτά...

Μη διερωτηθείς πώς μπορώ με όλες αυτές τις σκέψεις στο μυαλό και στην καρδιά να είμαι χαρούμενος, με θετική σκέψη και αν όχι ευτυχισμένος τουλάχιστο τις περισσότερες στιγμές της ζωής μου όχι δυστυχισμένος. Ο λόγος είναι απλός. Ξέρω πως υπάρχουν εξαιρέσεις που ίσως ποτέ δε γνωρίσω. Γι'αυτό και κάνω τις γνωριμίες μου ανάποδα. Για να κόβω δρόμο και χρόνο. Αλλά το κυριότερο? Ζω αυτά που οι άλλοι αγνούν, πολεμούν ή αρνούνται. Είμαι μέρος του Σύμπαντος και το σύμπαν δεν αποτελείται μόνο από ανθρώπους. Υπάρχουν τα πάντα για όλες τις αισθήσεις που σου θυμίζουν πως η ωραιότητα κρύβεται ακόμα και στην ασκήμια, πως τα κακά μπορούν να σου βγούν σε καλό, πως η ζωή είναι δικιά σου και πως οι άλλοι θέλουν να είναι έτσι όπως είναι γι'αυτό μη σ'ενδιαφέρει γι'αυτούς. Στο κάτω κάτω ξέρουν που είσαι. Αν σε χρειαστούν θα σε βρουν...

Τα λέμε... Κάποτε... Φιλιά...

Τρίτη 9 Αυγούστου 2011

Πλέον...



Ξεχειλίζει η καρδιά, το κορμί, το μυαλό. Οι σκέψεις, τα συναισθήματα, οι εμπειρίες, η γνώση, γίνονται χείμαρρος έτοιμα να ξεχυθούν πλημμυρίζοντας τις σελίδες, την οθόνη, τον κόσμο. Κι'εκεί σταματάνε. Μια αόρατη δύναμη τα κρατά φυλαγμένα. Πλέον. Η αλήθεια είναι προσωπική. Για τους λίγους. Για τη ζωή. Σου. Μου...

Δευτέρα 8 Αυγούστου 2011

Μη...



'Τον The last emperor μου ψυχή που θέλει να αποδράσει...'

Απ'το τελευταίο ποστ της 'Σ'αγαπώ'. Επιστέγασμα των σκέψεων που μου δημιουργήθηκαν σήμερα, τόσο διαγράφοντας τα μηνύματα που φανερώθηκαν με τα update του facebook, βλέποντας ένα σωρό που είχα ξεχάσει, όσο και με μια διαγραφή από μια 'φίλη'. Σκέφτηκα τα κριτήρια της φιλίας. Πρώτα η γνωριμία, εννοείται. Πρώτα το πρόσωπο, μετά το κορμί, μετά η ψυχή. Τότε γεννιέται η φιλία, η αγάπη, ο έρωτας για τον άλλο. Κριτήρια? Εσύ. Γυρεύεις εσένα σ'έναν άλλο. Κι'άμα δεν τον βρίσκεις τότε αποφασίζεις πως θα μένεις στο πρόσωπο και στο κορμί για να μη γνωρίσεις τη ψυχή και να τον απορρίψεις. Απλά γιατί δεν είσαι εσύ.

Οι ελεύθερες ψυχές δεν κλείνονται σε κάγκελλα, παρά μόνο στα δικά τους. Στις φυλακές της σκέψης, του κορμιού, της ηδονής. Της άγνοιας, της ανάγκης, της μοναξιάς. Της δικιάς τους. Μόνος δεν είναι αυτός που δεν έχει φίλους, γκόμενες, γνωστούς. Μόνος είναι αυτός που δεν έχει τον εαυτό του. Που έκτισε τοίχο μεταξύ αυτού και αυτού. Που δεν αγαπά αυτόν και κανέναν.

Μη μ'αγαπήσεις. Θα πετάξω και πάλι μακρυά. Έχω πολλά να μάθω ακόμα...

Κυριακή 7 Αυγούστου 2011

Παρασκευή 5 Αυγούστου 2011

Αλλά και έτσι...

Πέμπτη 4 Αυγούστου 2011

Περίπου έτσι...

Δευτέρα 1 Αυγούστου 2011

Πειρατες



Θα μπορούσες να γράψεις σελίδες ολόκληρες μ'αυτό το τραγούδι σαν έμπνευση. Αξίζει τον κόπο? Ίσως όχι. Σημασία έχει πως τα παραμύθια ακόμα υπάρχουν, όπως παλιά. Και τα όνειρα. Κι'η αγάπη. Κι'εσύ... Καληνύχτα...

Καλό μήνα!