Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου

Δευτέρα 15 Δεκεμβρίου 2014

Ο Αυτοκράτορας καθημερινές 8-10 το βράδυ στο Alma Libre Radio



Και πάλι μαζί απόψε με τον Αυτοκράτορα μέχρι τις 10 στο Alma Libre Radio. http://live.webhosting4u.gr:2199/start/almalibre/

Σάββατο 1 Νοεμβρίου 2014

Καλό Νιόβρη!



Είμαστε πολύ μικροί για μεγάλα πράγματα. Ας μην γινόμαστε και φτηνοί. Καλό μήνα νά'χουμε που ν'αξίζουμε να τον ζήσουμε... Καλημέρα...

Τρίτη 28 Οκτωβρίου 2014

Agenta...



Για ... διαφορετικές, ξεχωριστές, παράξενες βραδιές... Καθημερινές βράδυ 8-10 με τον Αυτοκράτορα στο Alma Libre Radio.

http://live.webhosting4u.gr:2199/start/almalibre/

Κυριακή 19 Οκτωβρίου 2014

Επειδή...




... οι νύχτες είναι ίδιες... Μόνο εσύ νοιώθεις διαφορετικά... Καληνύχτα...

Καθημερινές βράδυ 8-10 ο Αυτοκράτορας κοντά σας εδώ...

http://almalibreradio.net/

Παρασκευή 17 Οκτωβρίου 2014

Απόψε...



... 8-10, στη Λιτανεία, με τον Αυτοκράτορα, στο Alma Libre Radio. Να είστε εκεί...

http://live.webhosting4u.gr:2199/start/almalibre/

Πέμπτη 16 Οκτωβρίου 2014

Don't Turn Away




Καλημέρα! Καθημερινές 8-10 το βράδυ ακούτε εμένα και τέτοια κι'άλλα τραγούδια στο AlmaLibre Radio

http://almalibreradio.net/

http://live.webhosting4u.gr:2199/start/almalibre/

Δευτέρα 13 Οκτωβρίου 2014

La vie en rose - Louis Armstrong



Επειδή τα βράδυα είναι ξεχωριστά με τον Αυτοκράτορα! Καθημερινές 8-10 στο Alma Libre Radio!

http://almalibreradio.net/

Πέμπτη 9 Οκτωβρίου 2014

Απ'τη Δευτέρα 13 Οκτωβρίου...

Από Δευτέρα 13/08/2014 τα βράδυα γίνονται ενδιαφέροντα λιτανεύοντας με τον Αυτοκράτορα 8 με 10.


http://almalibreradio.net/


http://almalibreradio.net/






http://youtu.be/Zbf_aJGmYeo

Τρίτη 30 Σεπτεμβρίου 2014

Ο Αυτοκράτορας λιτανεύει 8-10 τα βράδυα...

Μπορείτε ν'ακούσετε μουσική κι'όχι μόνο με τον Αυτοκράτορά σας, κάθε βράδυ καθημερινής (προς το παρόν) 8-10 στο Alma Libre Radio,  ΕΔΩ!!!  Μπορείτε να μπείτε κι' ΕΔΩ!!! όπως και στη σελίδα μας στο Facebook, ΕΔΩ!!!



Σάββατο 23 Αυγούστου 2014

Ακόμα μια κηδεία... (Άσχετοι)



Στις 11μισυ κηδεύτηκε ο Μικελλίδης. Ήθελα να πάω. Όμως πάλι δεν πήγα. Όπως ήθελα να πάω και δεν πήγα στην κηδεία του Κληρίδη, όπως ήθελα να πάω και δεν πήγα στην κηδεία του Μητσόπουλου κλπ. Όχι επειδή ξύπνησα στις 11. Απλά επειδή θα πήγαιναν όλοι.

Σ'αυτές τις κηδείες πηγαίνουν όλοι. Δηλαδή κάποιοι που θέλουν να πάνε για ν'αποδώσουν τιμές στο νεκρό και να ενώσουν τις προσευχές τους στο Θεό για ν'αναπαύσει τη ψυχή τους, κάποιοι που δεν θέλουν να πάνε αλλά πηγαίνουν υποχρεωτικά για να μην τους κατηγορήσουν οι άλλοι ή για να μη φανεί πως υπόσκαπταν το έργο τους ενόσω ζούσαν και κάποιοι που θέλουν να πάνε για να κάνουν σοσιαλαϊζέϊσιον, να κάνουν δηλώσεις, να φανούν στη κάμερα, να τους δουν οι συγγενείς κι'οι φίλοι κι'άλλοι πολλοί και να πουν 'Μπράβο του'. Με λίγα λόγια γεμίζουν οι εκκλησιές άσχετους. Κι'είναι κι'ύστερα αυτοί οι επικήδειοι. Που συναγωνίζεται ο κάθε άσχετος ποιος θα πει πιο μεγάλα λόγια για να του πουν πάλι 'Μπράβο'. Κι'ας έλεγε τα μικρότερα και φτηνότερα λόγια για το νεκρό ενόσω ζούσε, κι'ας έκανε το λιγότερο δυνατό τότε. Και σίγουρα στο γιατρό θα πήγαν, θέλω να πιστεύω τουλάχιστο, άνθρωποι που τους έσωσε χαρίζοντάς τους καλύτερη ποιότητα ζωής.

Προσωπικά σκέφτομαι στην δική μου κηδεία να μην πάω. Ακριβώς για τα παραπάνω. Όπως σκέφτομαι όταν πεθάνουν οι δικοί μου να τους θάψω χωρίς να ειδοποιήσω κανένα και να το ανακοινώσω την επόμενη μέρα στον τύπο. Έχω αηδιάσει τις δηθενιές, τα υστερικά ψεύτικα μαύρα δάκρυα και τα μεγάλα λόγια. Εξ'άλλου κανείς νομίζω δε μπορεί να πει μεγαλύτερα λόγια από μένα και σίγουρα κανείς τόσο αληθινά κι'ειλικρινή όπως τα δικά μου. Έχω αηδιάσει τους σοσιαλιτέ και τους χαμέρπηδες που προσπαθούν ν'ανασηκωθούν λίγο απ'το έδαφος στηριζόμενοι σ'άλλους, ή να πάρουν λίγη λάμψη, όσο κρατάει το φλας, και μετά να βυθιστούν και πάλι στο σκοτάδι του βούρκου τους.

Τό'χω πει πολλές φορές. Οι μεγάλοι άνδρες γεννιούνται, ζουν και πεθαίνουν μόνοι. Κι'έχουν, ενόσω ζουν, πολλούς και δυνατούς εχθρούς. Κι'έχουν λιγοστέψει επικίνδυνα ρε γαμώτο...

Ο Θεός ας αναπαύσει τη ψυχή σας Μικελλίδη, Κληρίδη και άλλοι που προσφέρατε το είναι σας για να γίνει αυτός ο κόσμος λίγο καλύτερος...

Πέμπτη 21 Αυγούστου 2014

Who lives for ever anyway... (Στο καλό γιατρέ...)



Στη ζωή μου έχω γίνει φίλος με το θάνατο. Όπως είπε και κάποιος 'το μόνο σίγουρο πράγμα στον κόσμο απ'τη στιγμή που θα γεννηθεί κάποιος είναι πως θα πεθάνει'. Πάντα ο τρόπος έχει σημασία. Αλλά και το ποιος είσαι. Όχι το τι είσαι. Το ποιος είσαι.

Προσωπικά, στα 46 μου χρόνια, έχω δει και ζήσει πολλούς θανάτους στη ζωή μου. Συγγενικών μου προσώπων, γνωστών, συγγενών γνωστών και φίλων, παιδιών, γερόντων, ακόμα και αγνώστων όταν δούλευα στα νοσοκομεία λόγω της φοίτησής μου στη νοσηλευτική σχολή.

Όταν λέω πως δεν θα με ενοχλήσει τόσο πολύ ο θάνατος κάποιου δικού μου, όλοι με κατηγορούν πως λέω μεγάλα λόγια. Κι'ίσως νά'χουν δίκηο, ίσως όμως πάλι νά'χουν κι'άδικο. Κάθε φορά που πεθαίνει κάποιος γνωστός, δικός κλπ, είτε πάω στην κηδεία είτε όχι, πάντα λέω/σκέφτομαι 'Ποιος νά'ναι ο επόμενος άραγε'. Κι'όταν είχα τ'ατύχημα με τη μηχανή πριν 2 χρόνια, ανήμερα του Σταυρού, απλώς σκέφτηκα πως, εκτός του ότι σώθηκα λόγω θαύματος, έχασα τη σειρά μου και θ'αργήσει νά ξανάρθει.

Κι'όμως, κάποιες φορές, οι θάνατοι κάποιων φαινομενικά 'αγνώστων', με 'επηρεάζουν' πάρα πολύ. Είναι οι γνωστοί άγνωστοι που νοιώθω πως κάτι μοιραζόμαστε. Είτε στη σκέψη, είτε στο συναίσθημα, είτε στο χαρακτήρα, είτε στη συμπεριφορά. Είναι άνθρωποι που θαύμασα γιατί μ'αυτούς, κοντά ή μακρυά, είτε τους συνάντησα είτε όχι δεν έχει σημασία, ένοιωσα εγώ. Κι'όταν έφυγαν ένοιωσα να φεύγει κάποιο κομμάτι δικό μου μαζί τους, αλλά και να μ'αφήνουν κάτι δικό τους για κληρονομιά.

Τέτοιες στιγμές με τέτοια συναισθήματα σπάνια έζησα. Μια τέτοια φορά ήταν το Νιόβρη του 91, όταν άκουσα το θάνατο του Freddie Mercury των Queen. Μη ρωτάτε γιατί, το εξήγησα πιο πάνω. Αν δεν το πιάσατε, δεν το πιάνετε. Το ίδιο ένοιωσα και σήμερα, όταν άκουσα το θάνατο του Γιάγκου του Μικελλίδη. Ίσως η επόμενη φορά που θα νοιώθω έτσι νά'ναι όταν πεθάνει ο Al Pacino ή ο Βασίλης Βασιλικός, ή κάποιος άλλος που 'έδεσα' κομμάτι μου μαζί του, ή κάποιος πολύ δικός μου άνθρωπος, συγγενής ή μή (το μη είναι πιο πιθανό).

Είμαι σίγουρος πως πολλοί σήμερα έκλαψαν. Φίλοι, συγγενείς, ασθενείς, συνεργάτες. Κι'είμαι σίγουρος πως αν τον ρωτούσα θα μού'λεγε 'Έχεις δίκηο, δεν κλαίνε για μένα, για τους εαυτούς τους κλαίνε όπως όλοι που 'πενθούν' τους δικούς τους ανθρώπους όταν πεθάνουν και χάνουν ότι τους πρόσφερε και κανείς δε χαίρεται που 'γλύτωσε''. Αλλά μάλλον θα χαμογέλαγε και θά'λεγε 'Χαλάλι τους. Γι'αυτό δεν ερχόμαστε στον κόσμο? Για να τον βοηθήσουμε να ζήσει καλύτερα, να γίνει έστω και λίγο καλύτερος? Ελπίζω τουλάχιστο να το κατάφερα έστω και στο ελάχιστο που μπορούσα'.

Το κατάφερες γιατρέ... Πολύ... Στο καλό...

Τετάρτη 13 Αυγούστου 2014

Αυτή τη στιγμή...



Αυτή τη στιγμή ένας φίλος μου χαροπαλεύει στο χειρουργείο. Άλλος χτυπιέται επειδή ηττήθηκε η ομάδα μας, ο Α.Π.Ο.Ε.Λ.. Άλλος χαίρεται επειδή ηττηθήκαμε, απλά επειδή είναι με την Ομόνοια. Η γυναίκα κάποιου φίλου έχασε τα παιδιά που εγκυμονούσε, ενώ δυο άλλες φίλες γεννάνε σύντομα. Μια άλλη φίλη είναι στην εκκλησία που έχει αγρυπνία για την Παναγία, κάποια άλλη τώρα θα τσακώνεται με τον άντρα της, κάποις φίλος τώρα θα κερατώνει τη γυναίκα του και κάποια φίλη θα κερατώνει τον άντρα της.

Κι'αυτά συμβαίνουν τώρα άμεσα και τα γνωρίζω επειδή τους γνωρίζω. Σίγουρα κι'ένα σωρό άλλοι που γνωρίζω ή δε γνωρίζω αυτή τη στιγμή έχουν κάτι ανάλογο. Γιατί αυτή είναι η ζωή. Κάνει κύκλους, κι'ο καθ'ένας μας δεν είναι τίποτ'άλλο παρά μια κουκκίδα στον κύκλο. Τελείως αδιάφορη για τους πλείστους, σημαντικότατη για κάποιους ελάχιστους. Κάποτε θα περάσει από πάνω του το καλό κομμάτι, κάποτε το κακό, συνήθως το αδιάφορο, άχρωμο, άοσμο κομμάτι που ονομάζεται καθημερινότητα.

Αυτή τη στιγμή, σε κάποιο τόπο, που μπορεί νά'ναι δίπλα σου ή χιλιόμετρα μακριά, κάποιος ζει, κάποιος πεθαίνει, κάποιος γεννήθηκε, κάποιος πέθανε. Γνωστός ή άγνωστός σου δεν έχει σημασία, είναι γνωστός κάποιων άλλων κι'εσύ άγνωστος σε πολύ περισσότερους απ'όσους μπορείς να μετρήσεις. Όλα τα ενδιάμεσα 'προβλήματα' τελικά είναι μαλακίες. Κι'είμαστε και πολύ μαλάκες τελικά.

Τετάρτη 30 Ιουλίου 2014

Διαπιστώσεις...



Είναι απίστευτο πως ο σημερινός άνθρωπος ντρέπεται το ίδιο να σου πει αν ξενοπηδάει/ξενοπηδιέται με το πόσο μισθό παίρνει. Όπως απίστευτο είναι το ότι σε θαυμάζει/ζηλεύει περισσότερο αν κλείσεις κουπόνι με 10 ευρώ και κερδίσεις 2000 παρά αν κατάκτησες ποικιλοτρόπως 30 γυναίκες σε 3 χρόνια. Καλησπέρα δύσμοιρη κοινωνία.

Διαπιστώσεις...



Είναι απίστευτο πως ο σημερινός άνθρωπος ντρέπεται το ίδιο να σου πει αν ξενοπηδάει/ξενοπηδιέται με το πόσο μισθό παίρνει. Όπως απίστευτο είναι το ότι σε θαυμάζει/ζηλεύει περισσότερο αν κλείσεις κουπόνι με 10 ευρώ και κερδίσεις 2000 παρά αν κατάκτησες ποικιλοτρόπως 30 γυναίκες σε 3 χρόνια. Καλησπέρα δύσμοιρη κοινωνία.

Τρίτη 15 Ιουλίου 2014

46



Την ώρα που εσύ διαβάζεις αυτό εγώ λείπω. Διακοπές. Ταξίδι. Ίσως να θυμάσαι ότι ο Αυτοκράτορας έχει γενέθλια, ίσως, αν είσαι facebookόφιλος να το έχεις σ'ένα απ'τα applications σου να στο θυμίζει (κατέβασα την ημερομηνία εδώ και μέρες, όπως κάνω κάθε χρόνο), ή απλά να το θυμάσαι ή να το ξέρεις. Τι σημασία έχει. Τι σημασία έχει να θα μου ευχηθείς ή όχι, αν θα μου ευχηθείς από καρδιάς ή απλά τυπικά όπως κάθε ευγενικός σύγχρονος πολιτισμένος άνθρωπος. Καμιά πιθανόν. Πιθανόν και πολύ μεγάλη σημασία αν είσαι απ'τους ανθρώπους που σημαίνω κάτι πολύ σημαντικό για σένα ή απ'τους ανθρώπους που σημαίνουν κάτι σημαντικό για μένα. Το πιο σημαντικό όμως είναι πως τώρα είμαι 46.

Κάθε χρόνο έτσι και φέτος κάνω μια σύντομη ανασκόπηση της χρονιάς και της ζωής. Μου. Και κάθε χρόνο, απ'την αρχή της δικής μου δημιουργίας, όλο και κάτι βρίσκω που είναι σημαντικό. Για παράδειγμα, φέτος πιλόταρα για πρώτη φορά μονοκινητήριο. Μαθητευόμενος μεν, πιλόταρα δε. Συνταρακτικό? Ναι. Όπως και το 'πέταγμά' μου μ'ένα τεθωρακισμένο 5 τόνων πριν 28 χρόνια, όπως και το δυστύχημα με τη μηχανή πριν 2 χρόνια, ανήμερα του Σταυρού, που τη γλύτωσα μ'ένα σύνδεσμο και κάτι ώρες εγχείρηση, όπως και το να μπω πριν 8-9 χρόνια σε τούρκικο στρατόπεδο και να βγω σώος κι'αβλαβής, όπως κι'οι πυροβολισμοί εναντίον κάποιου πριν 40 χρόνια στο μπλόκο στη Μια Μηλιά απ'το στρατό που βγήκε με τ'αυτοκίνητό του απ'τη σειρά και έτρεξε στα χωράφια, 2 μέρες μετά το πραξικόπημα, όπως και τα τανκς παραταγμένα στη Λεωφ. Μακαρίου στην πρωτεύουσα, λίγες μέρες μετά την εισβολή, για να προσέχουν τις πολυκατοικίες. Κι'όμως, τίποτα απ'τα πιο πάνω, μετά τη 'συγκίνηση' της στιγμής, έμεινε κάπου αλλού εκτός του μυαλού. Ούτε καν οι θάνατοι ή οι αρρώστειες που έβλεπα στο νοσοκομείο όταν ήμουνα φοιτητής νοσηλευτικής να ταλανίζουν ζώντες και μη, συγγενείς, παθόντες και φίλους, δεν κατάφεραν να μείνουν στην καρδιά, παρά μόνο τα συμπεράσματα.

Κι'αυτά τα συμπεράσματα έγιναν πιο έντονα αυτά τα δύο χρόνια. Με την κρίση σ' Ελλάδα και Κύπρο, με την κρίση του Ελληνισμού και της Ορθοδοξίας, μ'έκαναν για μια στιγμή ν'αηδιάσω. Ν'αηδιάσω το ψέμα, την πλεκτάνη, την ηλιθιότητα που είναι αποτέλεσμα της άγνοιας, του γινατιού και του εγωισμού (γιατί τελικά νομίζω πως μόνο πολύ έξυπνοι υπάρχουν, βλάκες δεν υπάρχουν), ν'αηδιάσω την κοινωνία μας που ζει και αναπνέει για την ηδονή, το χρήμα κι'ότι κακό πηγάζει απ'την φιλαυτία, την φιλοδοξία και την φιλαργυρία, ν'αηδιάσω τον κόσμο που επιτρέπει σε ανήθικους πολιτικούς να διαφεντεύονται τη ζωή του φτάνει αυτός να περνά καλά, ν'αρκείται σε 'άρτον και θεάματα' και να μην τον ενδιαφέρει ούτε καν το σήμερα, να ζει σε μια κοινωνία που κυριαρχούν οι μέτριοι και οι πονηροί και να μη θέλει να την αλλάξει επειδή θα πρέπει ν'αλλάξει ο ίδιος αλλά έτσι βολεύεται, ως άλλοι Αδάμ που εύκολα ρίχνουν το φταίξιμο σ'όλους εκτός απ'τον ίδιο τους τον εαυτό, για να μη ζητήσουν συγγνώμη.

Ομολογώ ότι αυτά που είδα και έζησα αυτά τα δύο χρόνια στην κοινωνία μας, ήταν πολύ πιο συνταρακτικά απ'όσα μου συνέβησαν. Και μόνο ένα συμπέρασμα αποκόμισα. Πως σ'αυτόν τον κόσμο, για νά'σαι και να νοιώθεις καλά, πρέπει να βαδίζεις μόνος. Να μη στηρίζεσαι σε κανένα, παρά μόνο στις δικές σου δυνάμεις και γνώσεις, νά'σαι έτοιμος για κάθε αναπάντεχο, για το χειρότερο, και το χειρότερο δεν είναι ο θάνατος, και να προσπαθείς να γίνεσαι κάθε μέρα και καλύτερος για κανέναν άλλο παρά για σένα. Και αν πραγματικά θες να είσαι σύμμαχος με τον πιο δυνατό, τότε άρχισε να ψάχνεις καλύτερα για το ποιος είναι ο πιο δυνατός, ο δίκαιος, ηθικός και σωστός. Και είμαι σίγουρος πως θα Τον ανακαλύψεις, όπως τον βρήκαν κι'άλλοι. Γιατί ίσως αυτοί που σου Τον γνώρισαν να σου τον έμαθαν όπως τον έμαθαν αυτοί με βάση το τι τους βόλευε. Κι'είμαι σίγουρος πως κι'εσύ δεν θα θές να σε ξέρει κάποιος απ'τις περιγραφές κάποιων άλλων που πολλές φορές δεν έχουν σχέση με την πραγματικότητα.

Η ζωή είναι ένα show. Ο καθ'ένας πρέπει νά'ναι πρωταγωνιστής, σκηνοθέτης και σεναριογράφος. Ούτε απλός θεατής, ούτε κομπάρσος. Γιατί τίποτα δεν είναι χειρότερο απ'το να είσαι κομπάρσος στο ίδιο σου το έργο. Δεν είναι εύκολο ν'αλλάξεις την πλοκή τώρα. Όμως σκέψου όταν τελειώσει το έργο τι απάντηση θα δώσεις στο ερώτημα 'Τι έκανες στο δικό σου έργο και τι έγινες στο δικό σου έργο'. Κι'αν η απάντηση και στα δυο είναι 'τίποτα' ή ακόμα χειρότερα είναι 'έκανα πολλά κι'έγινα τίποτα' τότε σημαίνει πως σε λάθος έργο παίζεις. Όπως οι πλείστοι από μας...

Η ηδονή δεν είναι αυτοσκοπός...

Καλημέρα! Τα λέμε σε λίγες μέρες! Φιλιά!

Τετάρτη 2 Ιουλίου 2014

Όνειρα πολύχρωμα κι'έντονα...



Κι'αν η Ιθάκη σε γέλασε δεν φταίει αυτή. Φταις εσύ που την άφησες για ψεύτικες δόξες και τιμές και νόμιζες πως όταν επιστρέψεις θά'χει γίνει αυτή Παρίσσι κι'εσύ κάτι παραπάνω από τίποτα...

Κυριακή 29 Ιουνίου 2014

Ο Αυτοκράτορας σύντομα κοντά σας και πάλι!



Καλημέρα! Καλή Κυριακή νά'χουμε!

Δευτέρα 23 Ιουνίου 2014

Αν ακους αποψε



Μην κλαις γι'αυτά που έχασες. Να κλαις γι'αυτά που ποτέ δεν απέκτησες επειδή έκλαιγες γι'αυτά που έχασες.

Πέμπτη 15 Μαΐου 2014

Κυριακή 20 Απριλίου 2014

Νταλάρας Dalaras " Η ΠΡΩΤΗ ΑΝΑΣΤΑΣΗ - ΠΑΣΧΑ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ' 1973



Σήμερα γιορτάζει ο Ελληνισμός! Φτωχοί και πλούσιοι! Με τα όμορφα και τ'άσχημά μας!

ΑΝΑΣΤΑΣΕΩΣ ΗΜΕΡΑ - RESURRECTION DAY



Αναστάς ο Ιησούς από του τάφου, καθώς προείπεν, έδωκεν ημίν την αιώνιον ζωήν και το μέγα έλεος! Χριστός Ανέστη!

Παρασκευή 28 Μαρτίου 2014

Καλημέρα με δωράκι (ελπίζω τουλάχιστο)!

Εναλλακτικός


Γουτεμβέργιος



Απλά πατήστε πάνω τους (είναι συνδεόμενα).


Τα λέμε!

Σάββατο 1 Μαρτίου 2014

Με αγάπη!



Καλημέρα! Καλό μήνα! Καλή Άνοιξη! Ευκαιρεία για Καλή Αρχή για καινούρια πράγματα, καινούρια ζωή!

Τρίτη 14 Ιανουαρίου 2014

Ανοίξτε τις φυλακές. Δε μας χωράνε όλους μέσα.



Κι'εκεί που είχα αποφασίσει να επιστρέψω στο θρόνο μου και στις εξουσίες μου ήσυχα κι'ήρεμα, όσο μπορεί ένας Αυτοκράτορας όπως του λόγου μου, και είχα και ποστ για 'Καλή Χρονιά' στο μυαλό (θ'ακολουθήσει, δεν το γλυτώνετε), νά'σου και με προλαβαίνουν οι εξελίξεις. Ελλάδα ή Κύπρο οι εξελίξεις μ'ενδιαφέρουν,  όπως πρέπει να σας ενδιαφέρουν. Κι'όχι μόνο λόγω ούνα φάτσα ούνα ράτσα ή τα ίδια σκατά είμαστε, αλλά επειδή απλά είμαστε το ίδιο σκατά Έλληνες, προσβάλλοντας αρκετές φορές το όνομά μας που βάφτηκε γαλανόλευκο απ'το πορφυρό χρώμα των αγώνων του Έθνους υπέρ πίστεως και πατρίδος.

Μέγας σάλος στο 'σωφρονιστικό' ίδρυμα και στην κοινωνία απ'τις σωρηδόν αυτοκτονίες καταδίκων ή υποδίκων (5 τους τελευταίους μήνες, μεταξύ των οποίων κι'ένας που κρεμμάστηκε απ'τα κορδόνια των παπουτσιών του και να μην πιστέψω πως σε 3 μέρες δεν θα πέθαινε από ασιτεία όταν τα κορδόνια του άντεξαν το βάρος του) και τους 'αποτρόπαιους' όπως τους χαρακτηρίζουν οι 'δημοσιογράφοι' (μελλοντικοί συνάδελφοι πιθανόν) βιασμούς κρατουμένων (ανδρών από άντρες εννοείτε), λες κι'υπάρχει βιασμός που αν δεν εμπίπτει στα σεξουαλικά φετίχ μιας μαζοχίστριας και τις ορέξεις του/των συντρόφου/ων της τη δεδομένη στιγμή δεν είναι αποτρόπαιος (άσχετα με το ότι λίγη 'βία' περιλαμβάνεται στο άγριο κι'αχαλίνωτο σεξ που λατρεύουν αρκετές για να μην πω οι πλείστες γυναίκες). Κι'έρχομαι εγώ, ο μαύρος κι'άραχνος, ο αρνητικός, καταθλιπτικός κι'όλα τα συναφή επίθετα στολισμένος να 'δω' διαφορετικά το θέμα όπως πάντα σχεδόν.

Αυτοκτόνησε λοιπόν τα ξημερώματα ένας κατάδικος, Ρουμάνος, που είχε καταδικαστεί το 2010 για βιασμό με ποινή 12 χρόνια. Λαμβάνοντας υπ'όψιν πως τα χρόνια στη φυλακή είναι πιο μικρά, έχουν δηλαδή 9 μήνες, (το ξέρω από συγγενείς μου που έκαναν φυλακή και παρεπιπτόντως βγήκαν χειρότεροι, άσε που προβλέπεται σύντομα ν'ακολουθήσουν κι'άλλοι) αυτό σημαίνει πως θα εξέτειε 9 χρόνια. Και με κάτι χάρες απ'τους προέδρους, γιορτές κλπ, θα ήταν μόνο 6 χρόνια περίπου (με πρόχειρους υπολογισμούς). Και όλα αυτά για να συνετιστεί, να αλλάξει, να γίνει καλύτερος άνθρωπος και να μην το ξανακάνει. Κι'αφού επιβαρυνθούμε εμείς οι φορολογούμενοι με τα έξοδα διαβίωσής του και διαπαιδαγώγησής του για 6 και χρόνια μέχρι να τον κάνουμε καλύτερο άνθρωπο, μόλις αποφυλακιζόταν θα τον απελαύναμε (γι'αυτό το 'Ρουμάνος') γιατί δεν θα έχει πλέον λευκό ποινικό μητρώο, άσχετα με το ότι θα έχει γίνει καλύτερος άνθρωπος, αφού του το λεκιάσαμε εμείς που τον καταδικάσαμε σε δωρεάν διαπαιδαγώγηση και ανάπτυξη χαρακτήρα και προσωπικότητας (είναι κάτι τέτοια που ακούνε και βλέπουν οι υποτιθέμενοι άθεοι και λένε πως δεν πιστεύουν στο Θεό, διότι δεν είναι δυνατόν να υπάρχει θεός τόσο ηλίθιος όσο εμείς, αφού είμαστε κατ'εικόνα του, χωρίς να λαμβάνουν υπ'όψιν πως η ελεύθερη βούλησή μας μας έχει ασχημίσει τόσο πολύ που δεν Του μοιάζουμε καθόλου πλέον).

Τώρα πώς μπορεί να αναμορφωθεί κάποιος όταν καταδικάζεται με ποινή, τιμωρείται, και όχι κερδίζει μια δωρεάν διαπαιδαγώγηση σ'ένα εκπαιδευτήριο ή παιδαγωγικό ινστιτούτο, ή έστω κρίνεται αναγκαία η ταχεία ή μή διαπαιδαγώγησή του για να αλλάξει τον τρόπο σκέψης και συμπεριφοράς απέναντι στον ίδιο, στην κοινωνία και στους συνανθρώπους του, ακόμη δεν κατάλαβα. Όπως ποτέ δεν είχα καταλάβει πώς θα γινόμουνα φρόνιμος με το να με βάζει τιμωρία η δασκάλα σε μια γωνιά να βλέπω τον τοίχο για μια διδακτική περίοδο (ποτέ δε φρονίμεψα, όπως ποτέ δεν έπαψα να κάνω το δικό μου, ακόμα κι'όταν τιμωρούμουν κατά συρροή, για να μην πω ειδικά όταν τιμωρούμουν, για το ίδιο παράπτωμα, ακόμα κι'απ'τους γονείς μου).

Σίγουρα ο νομοθέτης δεν είχε αυτό στο μυαλό του. Αντίθετα, πιστεύω πως όταν έκανε τους νόμους, για προστασία των αδυνάτων και για εύρυθμη λειτουργεία της κοινωνίας, στο μυαλό του είχε τη δική του αδυναμία, το δικό του συμφέρον και τη δική του προστασία (λεφτά, περιουσία, ζωή, οικογένεια). Και σκέφτηκε να βάλει τις τιμωρίες όχι για να σωφρονιστεί ο εγκληματίας αλλά για να φοβηθούν οι υπόλοιποι. Ούτε καν για να προλάβει τον εγκληματία απ'το να διαπράξει το έγκλημα γιατί απλά κανείς δε φοβάται κάτι που δεν πιστεύει ότι θα συμβεί. Αλλά ακόμα κι'εδώ απότυχε. Απ'τη μια επειδή οι πλείστοι δεν έχουν την ικανότητα να συνειδητοποιήσουν το μέγεθος των συνεπειών των πράξεών τους κι'απ'την άλλη επειδή οι υπόλοιποι απλά δε δίνουν σημασία στην τιμωρία που θα υποστούν. Εκείνο που προέχει είναι το πάθος που τους τυφλώνει για το έγκλημα που θα κάνουν. Ειδικά αν είναι και διανοητικά ή ψυχικά ανάπηροι ή ασθενείς και δεν αντιλαβάνονται καν πως αυτό που θα κάνουν είναι λάθος κι'έγκλημα κι'όχι κάτι φυσιολογικό (όπως για παράδειγμα, και το λέω συχνά, αυτό που συμβαίνει με τους παιδεραστές, ενώ αν συμβεί το ίδιο από ένα παιδί 14χρονο προς άλλο 14χρονο οι συνέπειες δεν είναι οι ίδιες και κακώς δεν είναι). Και σίγουρα, ο πιο σημαντικός ίσως λόγος που ο νομοθέτης επέβαλε τις ποινές στους παραβαίνοντες τους νόμους του, είναι η υποτιθέμενη απονομή δικαιοσύνης στο θύμα, ή πιο απλά και ουσιαστικά η απονομή ικανοποίησης στο θύμα ή τους δικούς τους μιας εκδίκησης που δε μπορούν να πάρουν οι ίδιοι, είτε επειδή φοβούνται το νόμο είτε επειδή είναι αδύναμοι.

Το χειρότερο όμως απ'όλα δεν είναι οι αυτοκτονίες ή τα εγκλήματα των φυλακισμένων κατά των άλλων φυλακισμένων. Είναι η αντιμετώπιση που τυγχάνουν απ'τους δημοσιογράφους, τους ειδικούς και τον κόσμο. Όπως η επίτροπος διοικήσεως. Εντάξει, τη δουλειά της κάνει η γυναίκα (αν και επιμένω πως η δουλειά της γυναίκας είναι η οικογένεια και γι'αυτό οι κοινωνία πάει χάλια, επειδή οι γυναίκες δεν κάνουν τη δουλειά τους σωστά ή και καθόλου). Όμως σκέψου την ώρα που τον υπερασπίζεται και αγωνίζεται για την απονομή δικαιοσύνης προς το άτομό του έστω και μεταθάνατον, τι συναισθήματα ξυπνά στο θύμα του. Ένα θύμα που μπορεί να μην ήταν το πρώτο και μόνο, αλλά απλά να ήταν το τελευταίο από μερικά ή πολλά στο παρελθόν, απλά επειδή στοιχειωθετήθηκε υπόθεση εναντίον του και συνελήφθη. Και το κυριότερο, διερωτούμαι αν ήταν την ίδια που είχε βιάσει ή την κόρη της ή κάποιο συγγενή της πώς θα αντιδρούσε. Εύχομαι να αντιδρούσε το ίδιο, σαν σωστός άνθρωπος και καλός χριστιανός. Πραγματικά το εύχομαι.

Συμπέρασμα? Κάποιος θά'λεγε πως το σωφρονιστικό μας σύστημα απέτυχε. Όπως απέτυχε και το τραπεζικό μας, και το πολιτικό μας, και το οικονομικό μας, και το κυκλοφοριακό μας, και το υγειονομικό μας και το γαστρεντερικό μας και το αναπαραγωγικό μας, και το εκπαιδευτικό μας και το κοινωνικό μας. Γιατί ότι συμβαίνει στις φυλακές και το μαθαίνουμε για να γεμίσουμε τα δελτία ειδήσεων και να εξυπηρετηθούν τα συμφέροντα κάποιων, όπως και το να δικαιολογήσουν τους μισθούς τους κάποιοι, συμβαίνει το ίδιο και στη δημόσια υπηρεσία, και στις τράπεζες, και στα σχολεία, και στα νοσοκομεία και στις οικογένειες και στην ίδια την κοινωνία, κάποτε ακριβώς το ίδιο με τον ίδιο τρόπο (σωματικοί βιασμοί λόγω κατάχρησης εξουσίας, ωθήσεις σε αυτοκτονίες από πιέσεις του εργασιακού ή οικογενειακού περιβάλλοντος κλπ) είτε με διαφορετικό τρόπο και μέσο με τα ίδια αποτελέσματα. Αλήθεια, γιατί δεν ακούμε απ'τα δελτία ειδήσεων όλους αυτούς που αυτοκτονούν κάθε μέρα, είτε λόγω οικονομικών προβλημάτων, είτε συναισθηματικών, είτε ψυχικών, είτε διανοητικών, είτε άλλων προβλημάτων υγείας? Τους τελευταίους μήνες αυτοκτόνησαν 5 άτομα στις φυλακές και ένας νομίζω στην Εθνική Φρουρά. Πόσοι άλλοι αυτούς τους μήνες? Πόσες καταγγελίες για βιασμούς έγιναν που ποτέ δεν προχώρησαν επειδή δεν στοιχειωθετήτο υπόθεση κατά του βιαστή επειδή το θύμα αρνείτο να καταθέσει ενόρκως, ειδικά επειδή ήξερε πως όσα χρόνια κι'αν καταδικαστεί, και γνωστούς έχει που θά'ναι απ'έξω, και ο ίδιος θα βγει κάποτε και θά'ναι χειρότερα?

Έχουμε αποτύχει σ'όλα. Καλώ τους ειδικούς, κι'ειδικά τους πολιτικούς, να βρουν ποιος φταίει και να του ζητήσουν να παρετηθεί αναλαμβάνοντας τις ευθύνες. Ναι εντάξει, ξέρω. Αν δεν θα φταίει ο νύν ή ο τέως πρόεδρος, επειδή ο αρχιεπίσκοπος ποτέ δεν φταίει, θα πουν ομόφωνα για πρώτη φορά ίσως πως φταίει ο Θεός και να παραιτηθεί. Ελπίζω να μην το κάνει ούτε γι'αστείο, ούτε για μια στιγμή. Αρκετά τραβούμε μ'όλους αυτούς.