Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου

Δευτέρα 24 Δεκεμβρίου 2012

Χριστουγεννιάτικο...



Γεννήθηκα φτωχός κι'υγιής. Οι γονείς μου, φτωχοί κι'αυτοί, δούλευαν, στην αρχή μόνο ο πατέρας μου και μετά, όταν έγινα 2μισυ χρόνων κι'η μητέρα μου (η οποία δούλευε απ'τα 14 της και διέκοψε μόνο για να με γεννήσει και να μεγαλώσω λιγάκι), για να βγάλουμε τα προς το ζην. Και εκεί που τα πράγματα θα πήγαιναν λίγο καλύτερα για μας, όταν ήμουνα 6 χρόνων, έγινε ο πόλεμος. Και πήγαν ακόμη χειρότερα. Και γίναμε ακόμα πιο φτωχοί. Ο πατέρας μου έχασε τη δουλειά του και έμεινε άνεργος για 3 χρόνια σχεδόν. Μέναμε σ'ένα σπίτι πλινθόκτιστο παλιό με τον παππού και τη γιαγιά, χωρίς νερό (παίρναμε απ'τον σπιτονοικοκύρη μια φορά τη βδομάδα και γεμίζαμε βαρέλια μεγάλα) και εννοείται χωρίς θέρμανση. Πήγαινα δημοτικό. Η μάνα μου δούλευε 2 και 3 δουλειές για να ζήσουμε. Η επίσημη σχολική μου στολή ήταν και τα καλά μου ρούχα, που τα φορούσα σε γάμους και γιορτές. Αγόραζα ένα ζευγάρι παπούτσια κάθε 3 μήνες και τα φορούσα όλες τις ώρες, σχολείο και παιχνίδι, μέχρι να λοιώσουν ή να τρυπήσουν. Θυμούμαι κάθε Χριστούγεννα περίμενα να'ρθουν στο σχολείο να πάρουν μέτρα από μας τα προσφυγόπουλα να μας κάνουν παπούτσια. Ένα ζευγάρι. Η χαρά απερίγραπτη. Παίρναμε και συσσίτιο τότε, καθημερινά. Μετά τα έκοψαν όλα. Και τα παπούτσια. Για ένα διάστημα φορούσα τα παπούτσια του πατέρα μου (φορούσαμε ίδιο νούμερο τότε) που δεν του έκαναν. Και τα Χριστούγεννα ήθελα πολύ ένα παιχνίδι για δώρο. Σπάνια μ'αγόραζαν. Τα ρούχα ήταν πιο χρήσιμα, όπως και δεύτερο ζευγάρι παπούτσια. Αργότερα μια μπάλα ήταν σπουδαίο δώρο. Μεγαλώνοντας μπήκα στην αρχή στη χορωδία και μετά στην ορχήστρα του σχολείου μου. Αλλάξαμε και σπίτι, με περισσότερο ενοίκιο, νερό αλλά και πάλι χωρίς θέρμανση. Μια θερμάστρα υγραερίου έκανε μια χαρά τη δουλειά της. Σημαντικά και πολύτιμα δώρα για μένα ένας αυλός και αργότερα μια κιθάρα. Χριστούγεννα, σχολική γιορτή, σκετσάκια. Και μετά 2 βδομάδες σπίτι. Με μια μητέρα που δούλευε και την έβλεπα ελάχιστα κι'ένα πατέρα που εν τω μεταξύ βρήκε δουλειά κι'είχε τις αργίες του, αλλά κι'αυτόν τον έβλεπα ελάχιστα. Και τον άλλο παππού και την άλλη γιαγιά, τους θείους, τις θείες, τα ξαδέλφια. Και τη λειτουργεία στην εκκλησία. Και φαγητό. Και λιγότερο φτωχός αλλά και πάλι φτωχός. Θυμούμαι, την πρώτη φορά που μπορούσαμε ν'αγοράσουμε ρούχα 'ποιότητας' για μένα, μάρκα δηλαδή, όταν μπήκαμε στο κατάστημα και είπαμε της πωλήτριας τι θέλαμε (ένα παντελόνι και μια μπλούζα δηλαδή, τίποτα ιδιαίτερο), μας κοίταξε και είπε 'Ξέρετε, τα ρούχα μας είναι ακριβά'. 'Το ξέρουμε' της είπαμε. Και τ'αγοράσαμε. Μισός μισθός του τότε περίπου. Και μετά μεγάλωσα κι'άλλο, και πήγα γυμνάσιο. Και πάλι γιορτές, και κατασκηνώσεις με το κατηχητικό, και επισκέψεις σε ιδρύματα και νοσοκομεία και στις φυλακές με τη φυλαρμονική της Αρχιεπισκοπής. Κι'αλλάξαμε πάλι σπίτι, σε οικισμό εκτοπισθέντων πλέον, χωρίς ενοίκιο αλλά πάλι με τη θερμάστρα του υγραερίου. Και όταν μεγάλωσα κι'άλλο κάλαντα στους δρόμους της Λευκωσίας με τους συμμαθητές μου, παίζοντας κιθάρες και τρίγωνα και τραγουδώντας, με τις εισπράξεις να πηγαίνουν για βοήθεια στα εγκλωβισμένα παιδιά που ζούσαν και μαθήτευαν στα κατεχόμενα χωριά μας, κάτω απ'τον τούρκικο στρατό. Και τότε είχα 2-3 αλλαξιές ρούχα και 2-3 ζευγάρια παπούτσια, αλλά ήμουνα πολύ μεγάλος για ν'αγοράσω παιχνίδι. Και δεν αγόραζα τίποτα πλέον, μιας και τις ενδυματολογικές μου ανάγκες τις κάλυπτα όταν προέκυπταν, χωρίς να περιμένουμε τον 13ο. Μόνο ο άλλος παππούς και η άλλη γιαγιά έμειναν ίδια. Και το φαγητό. Και μετά στρατό και μετά αρραβωνιάστηκα και παντρεύτηκα και σπούδαζα και δούλευα. Και άρχισα να έχω τα δικά μου λεφτά. Και τα Χριστούγεννα άλλαξαν τον παππού και τη γιαγιά με τα πεθερικά και τους κουνιάδους. Και έκανα και ρεβεγιόν σε ξενοδοχεία με τη γυναίκα μου και σε κέντρα αναψυχής με φίλους οικογενειακώς. Και μετά από κάποια χρόνια ξανάγινα φτωχός. Λόγω ανωτέρας βίας ή λόγω ηθικής συμπαράστασης, όπως το δει ο καθ'ένας. Και μετά από λίγα ακόμα χρόνια έγινα πλούσιος. Ή σχεδόν. Κι'όχι τόσο υγιής...

Θυμάμαι τα παραμύθια των Χριστουγέννων. Και τα τραγούδια. Αγαπημένα μακράν το κοριτσάκι με τα σπίρτα και ο μικρός τυμπανιστής. Τα συναισθήματα ίδια, από τότε μέχρι σήμερα. Ένα παιδί ξεχνά γρήγορα τον πόνο που μπορεί να του προξενήθηκε. Για κάποια χρόνια, όταν υποτίθεται μεγάλωσα, δεν ξεχνούσα. Ούτε τώρα που ξανάγινα παιδί. Αλλά τώρα είμαι ευγνώμων για όλα αυτά. Και δεν πονώ. Γιατί ξέρω πως τότε, όπως και τώρα, είμαι ευτυχισμένος. Τότε γιατί δεν ήξερα και δεν χρειαζότανε να ξέρω, τώρα γιατί ξέρω. Ξέρω ότι είχα και έχω τα πάντα. Γιατί και τότε και τώρα είχα ότι χρειαζόμουνα. Ότι χρειάζονται χιλιάδες παιδιά που όμως δεν έχουν. Μια στεγνή αλλαξιά ρούχα να μην κρυώνουν, ένα πιάτο φαγητό να μην πεινάνε κι'ένα αύριο. Όλη η περιουσία, όλοι οι θησαυροί του κόσμου. Ένα δύσκολο ίσως κι'επικίνδυνο αύριο, ακόμα και για το νεογέννητο Χριστό, που ήρθε ταπεινά με σκοπό την Ανάσταση μέσω των Παθών και της Σταύρωσης για να δώσει σ'όλους μας αυτό. Ένα αύριο.

Πριν αρχίσεις λοιπόν να γκρινιάζεις για όλους και όλα, να παραπονιέσαι για όλους και όλα και να κατηγορείς όλους κι'όλα, σκέψου. Κοίταξε τα πόδια σου, κοίταξε τον εαυτό σου στον καθρέφτη, κοίταξε το τραπέζι σου κι'αν έχεις ένα ζευγάρι παπούτσια, μια αλλαξιά ρούχα στεγνά, ένα σερβίτσιο και κάτι για να φας σήμερα δόξασε το νεογέννητο Χριστό και χαμογέλα. Κι'αν δεν έχεις κάτι ή τίποτα απ'αυτά πάλι δόξασε το νεογέννητο Χριστό και χαμογέλα. Γιατί εσύ έχεις το αύριο. Και τη δύναμη να τ'αποκτήσεις. Κάποιοι δεν έχουν και δεν θα έχουν ποτέ τίποτα. Ούτε καν αύριο...

Καλά Χριστούγεννα...

Κυριακή 23 Δεκεμβρίου 2012

Δευτέρα 17 Δεκεμβρίου 2012

Να θυμάστε...



Τα προβλήματα πάνε μόνο στους δυνατούς. Καληνύχτα!

Κυριακή 2 Δεκεμβρίου 2012

Για όλα οι πουτάνες φταίνε...



Είναι η εποχή που όλοι μας ψάχνουμε αποδιοπομπαίους τράγους. Που όλοι μας προσπαθούμε να βρούμε ποιος φταίει για την κατάντια μας, ή καλύτερα που προσπαθούμε να βρούμε κάποιον να του φορτώσουμε την κατάντια μας. Και συνήθως βρίσκουμε κάποιον που είναι μακρυά, δεν τον ξέρουμε, δε μας ακούει, δε μπορεί να υπερασπιστεί τον εαυτό του και το κυριότερο είναι κοινός για αρκετούς, άρα νοιώθουμε πως έχουμε και δίκηο μιας και υπάρχει η ψευδαίσθηση πως οι πολλοί έχουν δίκηο. Μη θέλοντας λοιπόν να μείνω απ'έξω απ'το σύνολο είπα να δοκιμάσω και γω αυτήν την τάση της εποχής, να γίνω και γω ακόμα ένα αρνί στο κοπάδι ή στην αγέλη, μιας και εδώ και καιρό λέω πως κανείς άλλος δεν φταίει παρά εμείς οι ίδιοι, κάτι που αυτόματα με έβγαζε εκτός απ'όλα. Έτσι, χωρίς πολύ σκέψη, αποφάσισα πως για όλα φταίνε οι πουτάνες. Ναι, το ξέρω, θέλετε να τεκμηριώσω τις σκέψεις μου. Μήπως όμως εσείς τεκμηριώνετε τις δικές σας? Σίγουρα όχι. Απλά βρίσκετε δικαιολογίες και δηθενιές για να μη βρεθείτε στη δύσκολη θέση να τα βάλετε με τον εαυτό σας. Τέλος πάντων...

Από μικρός άκουγα πως το αρχαιότερο επάγγελμα στον κόσμο είναι το επάγγελμα της πουτάνας. Δηλαδή είναι το πρώτο επάγγελμα προσφοράς υπηρεσιών στον κόσμο και η πρώτη προσφορά υπηρεσιών που ανταμοιβόταν με πληρωμή. Και ξαφνικά οι άνδρες άρχισαν να σκέφτονται πως εκτός απ'όσα κερδίζουν ή παράγουν ή συλλέγουν για να επιβιώσουν αυτοί και οι οικογένειές τους, πρέπει να παίρνουν και κάτι περισσότερο για νά'χουν λεφτά να πηδήξουν. Κι'άρχισαν να ζητούν περισσότερα. Και όσοι τους έδιναν περισσότερα, κυρίως οι εργοδότες τους, άρχισαν να ζητούν κι'αυτοί περισσότερα για να μπορούν νά'χουν να δίνουν σ'αυτούς που θέλουν να πηδήξουν τις πουτάνες. Και ξαφνικά παρουσιάζεται ο πρώτος πληθωρισμός. Αύξηση τιμών. Και επειδή κι'οι πουτάνες έπρεπε ν'αγοράσουν αγαθά για να ζήσουν αλλά και λούσα και στολίδια για τους πελάτες τους, το πρώτο life style, αύξησαν κι'αυτές τις τιμές. Κι'άρχισε ο φαύλος κύκλος που σήμερα λέγεται Α.Τ.Α.

Και μετά προστέθηκαν κι'άλλα επαγγέλματα αλλά κι'άλλες υπηρεσίες. Κι'ενώ στα παραγωγικά επαγγέλματα τουλάχιστο ξέρεις πόσο κοστίζει το προϊόν και εύκολα μπορείς να αποφασίσεις πόσο θα το πουλάς, άρα και εύκολα μπορεί ο άλλος να δει αν τον κλέβεις ή όχι, δε συμβαίνει το ίδιο με τις υπηρεσίες. Ο κάθε γιατρός χρεώνει όσα θέλει επειδή είναι ή πιστεύει πως είναι καλύτερος απ'τους άλλους, ο κάθε ελαιοχρωματιστής, ο κάθε οικοδόμος, ο κάθε συμβουλάτορας, ο κάθε παρουσιαστής, ο κάθε διαφημιστής, η κάθε πουτάνα. Άσε που αρκετοί απ'αυτούς έβλεπαν πόσα παίρνουν οι πουτάνες χρησιμοποιώντας τη βίζιτά τους για να καθορίσουν τη δική τους ταρίφα. Και εσύ θες νά'χεις λεφτά για να πληρώνεις όλα όσα σου ζητάνε για να κάνουν όλα όσα θες. Και τότε παρουσιάζονται οι τράπεζες να σου δώσουν αυτά όλα τα λεφτά που θες για να κάνεις όλα αυτά που θες. Και κάνοντας όλα αυτά που θες δε σου μένουν λεφτά για να ζήσεις και για να πληρώσεις αυτά που πήρες απ'τις τράπεζες. Και απαιτείς βοήθεια απ'τις κυβερνήσεις, και περισσότερα λεφτά χωρίς να δουλεύεις περισσότερο, και περισσότερα δάνεια χωρίς να ξέρεις καν πώς και πότε θα τα πληρώσεις. Και μετά έρχεται το μνημόνιο.

Και τι βλέπουμε πιο πάνω? 3 βασικά πράγματα. Το πρώτο είναι πως από τότε που παρουσιάστηκε η πρώτη πουτάνα τίποτα δεν έχει αλλάξει μέχρι σήμερα. Το δεύτερο είναι πως δεν δίνουμε αξία σε μας, στη δουλειά μας, στη ζωή μας αλλά τιμή με βάση τα θέλω μας, τα πλείστα εκ των οποίων πηγάζουν από ανασφάλειες, κόμπλεξ, ζήλεια και πολλά κενά που προσπαθούμε να γεμίσουμε. Με λίγα λόγια δεν αξίζουμε περισσότερο από ένα οποιοδήποτε άψυχο προϊόν με ετικέτα και τιμή προς πώληση. Και το τρίτο, και ίσως το χειρότερο, οι πουτάνες είναι οι πρώτες που κοστολόγησαν και εισέπραξαν προσφέροντας μια υπηρεσία που υπό κανονικές συνθήκες την παίρνεις δωρεάν.

Με βάση τα πιο πάνω λοιπόν, εύκολα μπορεί κάποιος να πει πως για όλα φταίνε οι πουτάνες. Κι'όμως, ακόμα κι'εδώ, παρά την πλήρη ανάλυση με μαθηματική ακρίβεια των λόγων για τους οποίους εύκολα τις καταδικάζεις στην εσχάτη των ποινών (αν διαφωνείτε με την επιχειρηματολογία μου είναι απλά διότι δεν είστε καλοί στα μαθηματικά κι'επειδή έχετε κλειστές τις διόδους στο μυαλό σας απ'όπου μπορούν να περάσουν διαφορετικές ιδέες και απόψεις και δη πιο σωστές απ'τις δικές σας) δεν φταιν οι πουτάνες. Διότι όπως η σημερινή αγορά και οι σημερινοί διαφημιστές, έτσι κι'εκείνες προσέφεραν έναντι αντιτίμου αυτό που ένοιωσαν πως είχε ανάγκη η αγορά, ο κόσμος. Και είδαν πως λόγω αναξιότητας, αρκετοί άντρες δε μπορούσαν να πηδήξουν, ή δε μπορούσαν να καυλώσουν τόσο πολύ μια γυναίκα για να τους κάνει ότι θέλουν δωρεάν. Κάλυψαν μια ανάγκη λοιπόν που δημιουργήθηκε από ελλείψεις στον χαραχτήρα και στην προσωπικότητα κάποιων, μια ανάγκη λόγου ελλειπούς ανδρισμού, είτε λόγω ανωριμότητας, είτε λόγω άλλων ψυχοπνευματικών εμπλοκών.

Φταίνε λοιπόν οι πουτάνες για όλα? Όχι, καθόλου. Φταίνε οι άνδρες που πάνε σ'αυτές. Κι'ούτε οι υπόλοιπες μη πουτάνες φταίνε που οι άντρες (τους ή μη) καταφεύγουν στις πουτάνες. Κι'όπως φταίνε αυτοί φταις και συ. Γιατί αν δεν είσαι ικανός (και ικανή μιας και η πουτανιά εφαρμόζεται σ'όλα πλέον) να κερδίσεις επάξια ότι θες, ακόμα και τα δωρεάν, δηλαδή όλες τις χαρές της ζωής, τότε πρέπει να πληρώνεις για τις 'ανάγκες' που σου δημιούργησε η αναξιότητά σου. Και να υποφέρεις απ'το κάθε μνημόνιο. Θες ν'αλλάξει αυτό? Άσε τους άλλους. Συγκεντρώσου σε σένα. Δώσε αξία στον εαυτό σου κι'όχι τιμή. Γιατί, όπως λέει και κάποιος 'Η ζωή δε δημιουργήθηκε για να σου εκπληρώνει τις ανάγκες σου αλλά για να σε ανταμοίβει με βάσει την αξία σου'. Κι'αν νομίζεις πως οι άλλοι σ'εξαπατούν επειδή είναι εγκληματίες κι'εσύ τίμιος ή χαζός ξέχνα το. Το κάνουν διότι δεν αξίζεις τόσο σαν άνθρωπος ώστε να σε σέβονται, διότι δωροδοκείσαι, και διότι σαν ανάξιος που είσαι δεν θες άξιους ηγέτες γιατί τότε θα πρέπει να γίνεις και συ άξιος για να μην ντρέπεσαι απέναντί τους. Κι'είτε το θες είτε όχι, αυτό ισχύει από καταβολής κόσμου και θα ισχύει μέχρι της συντελείας των αιώνων, είτε αυτή θα είναι στις 12/12/12, είτε στις 21/12/12 είτε όποτε θα είναι, είτε ζεις μέχρι τότε, είτε όχι...

Κυριακή 11 Νοεμβρίου 2012

Το πήδημα της Sandy...



Εδώ και καιρό, όσο περνά απ'το χέρι μου βλέπω ελάχιστα ειδήσεις κι'αυτό επειδή στη γυναίκα μου αρέσουν, όπως στον πλείστο κόσμο, οπότε βλέπουμε όταν τρώμε, ευτυχώς για πολύ λίγο, αλλοιώς δεν θ'άνοιγα καν τηλεόραση την ώρα της ενημέρωσης. Αλλά, λίγο τηλεόραση, λίγο διαδίκτυο, αφού τόσο στο facebook όσο και στο twitter, αλλά και σ'άλλα sites, όπως enikos.gr ή e-radio.gr και κάποια άλλα, όλο και κάτι ενημερώνουμαι. Πέρασα λοιπόν ήσυχα κι'ήρεμα ενάμισυ μήνα ανάρρωσης και πήγα δουλειά. Εκεί μ'ενημέρωσαν για όσα δεν ήξερα. Κι'έγινε αρχή κάπως έτσι, από κάποιον προϊστάμενό μου και φίλο:

-Είδες τη Σάντυ?
-Ποια Σάντυ?
-Τον τυφώνα.
-Αυτόν που σάρωσε πάλι την Κούβα? Κάτι πήρε τ'αυτί μου αλλά εντάξει. Εποχή τυφώνων στην Κούβα. Δεν θυμάσαι πριν 4 χρόνια που πήγα?
-Μα δεν έμεινε εκεί. Κατευθύνεται στη Νέα Υόρκη. Όλοι σ'επιφυλακή. Η Wall Street έκλεισε για πρώτη φορά απ'την εποχή που ιδρύθηκε για 2 μέρες και τόσο ο Ομπάμα, όσο και ο Ρόμνιϋ έχουν έτοιμα επιτελεία και ομάδες βοήθειας για να βοηθήσουν τον κόσμο αν χρειαστεί.

Θεωρούμαι άτομο με πορνοδιαστροφικό μυαλό αφού σχεδόν τα πάντα τα συνδέω με το σεξ ή τα εκφράζω μέσω σεξουαλικών υπονοουμένων και εκφράσεων, οπότε ανάλογη ήταν κι'η απάντησή μου:

-Δηλαδή όποιος πηδήξει τη Σάντυ θα βγει πρόεδρος...

Καθόλου τυχαίο ότι οι μεγάλοι ηγέτες είναι και μεγάλοι γαμιάδες. Απ'τους αρχαίους χρόνους μέχρι και σήμερα, όλοι οι μεγάλοι ηγέτες που έχω στο μυαλό ήταν γαμιάδες, πολύ πριν γίνουν ηγέτες. Και δε μιλάω γι'αυτούς που έγιναν γαμιάδες μετά που απέκτησαν εξουσία, γιατί αυτοί ουσιαστικά δεν έγιναν ποτέ. Η εξουσία κι'ο τίτλος έλκυε τις γκόμενές τους, όχι αυτοί. Όχι ότι οι γυναίκες είναι τόσο δύσκολες στο χειρισμό που πρέπει να έχεις ηγετικές ικανότητες για να τις καταφέρεις. Απλά οι ηγέτες και οι γαμιάδες έχουν κάποια κοινά χαρακτηριστικά, όπως η αποφασιστικότητα, η τόλμη, η γοητεία, το ρίσκο, ξέρουν τι θέλουν, ξέρουν πώς να τ'αποκτήσουν κι'αν δεν ξέρουν μαθαίνουν στην πορεία, δεν κωλώνουν στα προβλήματα, στα όχι και στα μη και άλλα πολλά αλλά πάνω απ'όλα είναι σταθεροί χαρακτήρες, ειλικρινής, τίμιοι κι'ακέραιοι. Θα μου πείτε όλοι? Όχι όλοι. Γι'αυτό και δε μένουν όλοι στην ιστορία και στην καρδιά σαν αγαπημένοι, ηγέτες ή εραστές.

Για νά'σαι μεγάλος γαμιάς, εραστής, επιβήτωρας, αρσενικό, δεν χρειάζεται νά'χεις γαμήσει και το μισό γυναικείο πληθυσμό. Μερικές έως ελάχιστες αρκούν. Το θέμα είναι να τις κάνεις να θέλουν να τις πηδήξεις, κι'ας μην το κάνεις ποτέ. Να μπορείς να τις καυλώσεις, ακόμα κι'αν μιλάτε για τον καιρό. Να τις πείθεις πως είσαι ότι καλύτερο τους συνέβηκε ή μπορεί να τους συμβεί και νά'ναι αλήθεια. Ότι αξίζει ο ένας στον άλλο. Κι' αν και όταν συμβεί να μην τις απογοητεύεις, να μη γκρεμίζεις τις προσδοκίες τους. Πράγματα που κάνεις κι'όταν είσαι ηγέτης. Κι'ακριβώς, για να μπορείς να λειτουργήσεις και σα γαμιάς και σαν ηγέτης σημαίνει πως όχι μόνο είσαι ικανός και άξιος να προσφέρεις την ικανοποίηση στο αντικείμενο του πόθου σου με το οποίο ασχολείσαι, γκόμενα ή λαός, γιατί περί αυτού πρόκειται, όχι μόνο έχεις αυτοπεποίθηση, αλλά σημαίνει πως όλα αυτά είναι επακόλουθα του ότι ξεπέρασες τα κόμπλεξ σου και τις φοβίες σου και μπορείς να  νοιώσεις και να σκεφτείς καθαρά και έντονα.

Πολύ δύσκολο να ξεχωρίσεις τους πραγματικούς γαμιάδες απ'τους πολυγαμικούς που κάνουν ότι κάνουν για να πνίξουν κόμπλεξ και φοβίες και να γεμίσουν κενά. Όπως το ίδιο δύσκολο είναι να ξεχωρίσεις και τους πραγματικούς μεγάλους ηγέτες. Αυτό μόνο οι γυναίκες που πήγαν μαζί τους μπορούν να το βεβαιώσουν, αλλά γι'αυτό είναι και μεγάλοι. Επειδή σχεδόν ποτέ δεν το μαθαίνεις. Και ίσως γι'αυτό έχουμε και έλλειψη μεγάλων ηγετών. Γιατί πιθανόν να νοιώθουν πως δεν αξίζει αυτός ο λαός να ασχοληθούν μαζί του. Ο λαός δεν τους ελκύει, όπως δεν τους ελκύουν ένα σωρό γυναίκες που νομίζουν πως αξίζουν πολλά, αλλά αυτοί ξέρουν να ξεχωρίζουν ποια αξίζει και ποια όχι.

Πέρασαν 2 βδομάδες απ'το πέρασμα της Σάντυ. Ακόμα ψάχνουν τα μπούτια τους οι Αμερικάνοι. Θυμάμαι το 2008 είχα πάει Σεπτέμβριο διακοπές Μεξικό και Κούβα. Έφτασα στην Κούβα 2 βδομάδες μετά το πέρασμα του 2ου τυφώνα που σάρωνε την χώρα εκείνη τη χρονιά. Φτωχή η Κούβα, φτωχός ο κόσμος με ελλείψεις σ'όλα σχεδόν όμως όλα λειτουργούσαν όπως πριν τον τυφώνα. Σε 2 βδομάδες, με τα πενιχρά μέσα που διαθέτουν, είχαν καταφέρι να επανέλθουν. Κάτι που στην Αμερική δεν κατάφεραν ακόμα, με τόση τεχνολογία και μέσα που διαθέτουν.

Το αποτέλεσμα είναι εμφανέστατο. Κανείς απ'τους δυο δεν είναι γαμιάς, άρα ούτε ηγέτης. Η Σάντυ τους γάμησε για τα καλά. Και το μήνυμα ηχηρό. Μεταξύ δυο νερόβραστων, ο λιγότερο μαλάκας, κι'ας είναι λιγότερο ικανός, είναι προτιμότερος. Τουλάχιστο ξέρεις τι σε περιμένει και φυλάγεσαι...

Σάββατο 10 Νοεμβρίου 2012

Πέμπτη 1 Νοεμβρίου 2012

Τρίτη 9 Οκτωβρίου 2012

Το ποιόν μας...



... φαίνεται και απ'τους ανθρώπους που διαλέγουμε ν'ασχοληθούμε μαζί τους, ανεξαρτήτως πως...

Πέμπτη 4 Οκτωβρίου 2012

Eurythmics - Here Comes The Rain Again (Remastered)



Χαζεύω τη βροχή απ'το ανοικτό παράθυρο... Παράδεισος...

Τρίτη 2 Οκτωβρίου 2012

Δευτέρα 1 Οκτωβρίου 2012

Σάββατο 22 Σεπτεμβρίου 2012

Θα επανέλθω...



Σε κανά μήνα και βάλε λόγω τραυματισμού στο χέρι... Καληνύχτα...

Δευτέρα 10 Σεπτεμβρίου 2012

Δεν είναι κακό να λες...



... Είναι κακό να λες μόνο. Καλύτερα να κάνεις. Ψιθυριστά... Σιωπηλά... Καληνύχτα...

Τετάρτη 5 Σεπτεμβρίου 2012

Ο κόσμος...



... δεν θέλει να γίνει καλύτερος, μόνο πλουσιότερος. Γι'αυτό ή κατάκτησέ τον ή γάμησέ τον κι'άφησέ τον. Καληνύχτα...

Βράδυα...



Ποτέ δε μας νοιάζει το ενδιάμεσο. Ποτέ δε μας ενδιαφέρει η διαδρομή. Κι'ας είναι αυτή που μας βοηθάει να γίνουμε ότι είμαστε, να φτάσουμε στο τέρμα. Μας ενδιαφέρει κάπως η αρχή αλλά κυρίως το τέλος. Μας αρέσει μια ανατολή αλλά και να μην την δούμε, και να μην ξυπνήσουμε, και να χάσουμε το πρώτο τραίνο, το πρώτο αεροπλάνο, δε μας χαλά και τόσο. Ακόμα κι'αν χάσουμε τη δύση το ίδιο μας κάνει. Φτάνει το βράδυ νά'ναι όμορφο, νά'ναι όπως το θέλουμε, όπως τ'ονειρευτήκαμε. Κι'αμέσως ξεχνάμε όλες τις δυσκολίες της μέρας, της βδομάδας, της ζωής. Ξεχνάμε τα πάντα. Και όταν τελειώσει η βραδυά, η επόμενη μέρα μας βρίσκει χαρούμενους, λες και είδαμε χίλιες ανατολές μαζί, κι'ας μην την δούμε πάλι. Έτσι κι'αλλοιώς η φύση κι'ο κόσμος είναι καθρέφτης της δικής μας ψυχής. Η ωραιότητα είναι εκεί, φτάνει να μπορούμε να τη δούμε. Ναι, όλα γύρω μας είναι καλά ή κακά ανάλογα με το χρώμα της ψυχής μας. Αν είμαστε φωτεινοί τα κακά απλά υπάρχουν αλλά δε μας αγγίζουν. Κι'ακόμα κι'αν τρυπηθούμε απ'τ'αγκάθια, η μυρωδιά του ρόδου δεν θα αφήσει τον πόνο να νικήσει. Τό'πα πολλές φορές, η καλή μέρα απ'το προηγούμενο βράδυ φαίνεται. Και το καλό βράδυ εξαρτάται από πια πάστα είναι φτιαγμένος ο καθ'ένας μας. Γι'άλλους όμορφο βράδυ είναι αλκοόλ ή χοληστερόλη στο αίμα. Ή ακόμη και εθιστικές ουσίες. Γι'άλλους είναι ένα καλό χύσιμο. Ή πολλά. Γι'άλλους είναι μια αγκαλιά κι'ένα φιλί. Γι'άλλους μια σκέψη κάποιου, έστω και μακρυά, κι'ένα σ'αγαπώ. Ακόμα κι'αν είναι ψίθυρος τ'αέρα. Ακόμα κι'αν δεν πήγε πιο πέρα απ'τ'αστέρια. Η ομορφιά είναι μέσα μας. Και τα όμορφα βράδυα εδώ... Πάντα... Δικά μας...

Κυριακή 2 Σεπτεμβρίου 2012

Το μεγαλύτερο...



... πρόβλημα της ανθρωπότητας είναι η αίσθηση του υπέρ. Υπεράνθρωπος, υπερέξυπνος, υπεράνω... Καλημέρα...

Σάββατο 1 Σεπτεμβρίου 2012

Καλημέρα! Καλό μήνα! Καλό Φθινόπωρο!

Kenny G - Sentimental



Αύριο μπορούν να ξεκινήσουν όλα τα καινούρια... Καληνύχτα...

Δευτέρα 27 Αυγούστου 2012

Be Tender With Me Baby...



Λατρεύω τις στιγμές που δε χρειάζονται λόγια. Που το συναίσθημα είναι αρκετό για να επικοινωνήσεις. Καληνύχτα...

Πέμπτη 23 Αυγούστου 2012

Οι άνθρωποι...


... καταστρέφονται επειδή δεν σκέφτονται ποτέ όταν πρέπει και πάντα μιλάνε όταν δεν πρέπει και λένε ότι δεν πρέπει...

Τρίτη 21 Αυγούστου 2012

Αξίες...



Τις μόνες σταθερές αξίες τις βρίσκεις στα υποθετικά κατώτερα όντα, στ'άγρια θηρία, στα 'άλογα' ζώα, στους χαζούς, τους αφελής, στα μωρά. Στο ανθρώπινο γένος οι αξίες αντικαταστάθηκαν απ'την τιμή. Ακόμα κι'οι καταστροφές όπως οι πυρκαγιές, οι πλημμύρες, οι σεισμοί μετριούνται σε ευρώ ή δολάρια. Η επιτυχία μετριέται σε μισθό και περιουσία. Η αγάπη στο πόσο κερδίζεις απ'αυτήν και το σεξ στο πόσο ικανοποιείς τα κόμπλεξ σου. Κρίμα. Το ανθρώπινο γένος έχασε το δρόμο του. Καθόλου τυχαίο που ψάχνεται στ'αστέρια και στο φεγγάρι και σε πλανήτες κόκκινους, πράσινους και γω δεν ξέρω τι, ψάχνοντας ανθρωπάκια να του δείξουν το μονοπάτι που έχασε... Καληνύχτα...

Κυριακή 19 Αυγούστου 2012

Go Your Own Way...



Ο Ελληνικός λαός μου θυμίζει τη σκύλα που προσπαθεί να δαγκώσει την ουρά της. Στο τέλος μένει αδάγκωτη, αγάμητη και νηστικιά... Καληνύχτα...

Τρίτη 7 Αυγούστου 2012

Midnight Blues...



Εκείνη η στιγμή που το απροσδιόριστο συναίσθημα μιας γλυκειάς θλίψης καταλαμβάνει το είναι σου. Τα πάθη κι'οι πόθοι ξεκουράζονται μετά απ'την ηδονή ή τον πόνο, τα συναισθήματα καταλάγιασαν μετά απ'τα δάκρυα ή τα γέλια, η σκέψη νηφάλια κενή από εικόνες που πλήγωσαν ή θάμπωσαν. Στιγμή σπάνια και μονάκριβη. Όλος ο κόσμος ένα τσιγάρο, όλη η ζωή σου μια βαθειά εισπνοή και μια παρατεταμένη εκπνοή. Ξέρεις που είσαι, ποιος είσαι, βλέπεις που πας κι'αναρωτιέσαι. Ακούς τους δικούς σου ανθρώπους, τους άλλους ανθρώπους, εσένα. Βλέπεις την αγάπη, τον έρωτα, το πάθος, βλέπεις τα πάντα και σκέφτεσαι πόσο έχουν γεμίσει με τίποτα. Ένα όμορφο γλυκό τίποτα. Βλέπεις πόσο προσπαθεί ο καθένας να στολίσει αυτό το τίποτα και να το μεγαλώσει. Και βλέπεις σαν οπτασία το μεγαλείο της απλότητας. Η μαγεία της ζωής στα πιο απλά πράγματα. Και χαμογελάς για την επανεπιβεβαίωση της αιωνιότητας και της ανθρώπινης ευτυχίας. Ένα χάδι, ένα φιλί, μια αγκαλιά, μια παρουσία, μια σκέψη, εσύ...

Κυριακή 5 Αυγούστου 2012

Δευτέρα και πάλι...



Η ζωή είναι γεμάτη επαναλήψεις... Καληνύχτα...

Παρασκευή 3 Αυγούστου 2012

Μαγεία...



Όπως η σελήνη, πανσέληνος ή μη... Όπως η γυναίκα... Καληνύχτα...

Πέμπτη 26 Ιουλίου 2012

Θεσσαλονίκη, Σέρρες, Αλεξανδρούπολη...




Φαντάζει για μεγάλη και ωραία διαδρομή. Αλλά δεν την έκανα και δεν πήγα σε καμιά απ'αυτές τις πόλεις. Πήγα σ'άλλες. Καβάλα, Δράμα, Ξάνθη, Κομοτηνή, πήγα Θάσο, πήγα Κηπία, Νέα Καρβάλη, Νέα Ηρακλείτσα, Σταυρούπολη, Χρυσούπολη, Νέα Πέραμος, πήγα Πόρτο Λάγος, πήγα Αλυστράτη, Φιλίππους, Λυδία, έκανα κατάβαση του Νέστου απ'την Σταυρούπολη στους Τοξότες (ίσως το πιο ωραίο κομμάτι των διακοπών μου), γύρω στα 950 χλμ σύνολο απ'την Τετάρτη μέχρι τη Δευτέρα, γνώρισα τόπους, κόσμο, ήθη κι'έθιμα, ξέχασα όλα τα δυσάρεστα, ακόμα και τα λίγα που μου έτυχαν στις διακοπές.

Επέστρεψα για λίγο. Αύριο ξαναφεύγω μέχρι τη Δευτέρα που επιστρέφω για τα καλά. Αλλά, όπως πάντα λέω, όταν επιστρέφεις όλα τα βρίσκεις όπως τ'άφησες κι'ακόμα χειρότερα. Εκείνα δεν αλλάζουν. Ούτε κανείς άλλος. Εσύ αν κατάφερες ν'αλλάξεις έστω και λίγο στις διακοπές. Αλλοιώς δεν θά'πρεπε να πας καν.

Δεν ξέρω αν αλλάζω ή γερνάω. Δεν ξέρω καν αν απλώς συνειδητοποιώ πως η πραγματικότητα είναι λίγο διαφορετική απ'ότι προβάλλει ο καθ'ένας για πάρτυ του. Δεν ξέρω αν απλώς απογοητεύομαι που οι άνθρωποι τελικά είναι τόσο απλοί όσο ένα γατί ή ένα σκυλί, που τελικά ότι κι'αν λες ή νοιώθεις έχει σημασία για τον άλλο αν ακούει και νοιώθει το ίδιο. Και δεν ξέρω αν τελικά μ'ενοχλεί που το μυστικό είναι να μπορείς όταν θες κάνεις τον άλλο να νοιώθει όπως θέλει να νοιώθει για να τον έχεις.

Άσχημο πράγμα να ξέρεις τι σου γίνεται και τι γίνεται γύρω σου. Κι'ακόμα χειρότερο να βλέπεις πως τελικά η λογική έμεινε στον παράδεισο και στη γη ήρθαμε γυμνοί. Και το χείριστο να ξέρεις πως όλοι σε βλέπουν όπως τους βλέπεις εσύ. Ακριβώς όπως οι Ευρωπαίοι βλέπουν τους Αφρικάνους και τους Κινέζους, οι Αφρικάνοι βλέπουν τους Ευρωπαίους και τους Κινέζους, κι'οι Κινέζοι βλέπουν τους Αφρικάνους και τους Ευρωπαίους.

Καλή συνέχεια... Έστω κι'αν θά'ναι η ίδια μ'όλα τα πριν, ακόμα κι'αν την βλέπεις τόσο διαφορετική γιατί απλά δεν βλέπεις πως πραγματικά είναι το πριν...

Δευτέρα 16 Ιουλίου 2012

44



Κάποιος θά'λεγε πως αυτοκτονώ λιγάκι κάθε μέρα. Κάποιος άλλος θά'λεγε πως πέταξα μια ζωή σε πράγματα ευτελή ενώ θα μπορούσα να κάνω θαύματα. Κάποιος ίσως νά'λεγε πως έχω μεγαλώσει πολύ περισσότερο απ'όσο θά'πρεπε για την ηλικία μου, έχω γεράσει σωματικά και λειτουργικά. Και ίσως όλοι νά'χουν δίκηο. Τώρα, στα 44 μου, δεν έχω τίποτα για να περηφανευτώ. Κι'ότι έχω πετύχει που θεωρώ σπουδαίο είναι καθαρά πρωσοπικό και δεν κάνει να περηφανεύομαι (άσχετα με το ότι εγώ περηφανεύομαι), άσε που αρκετά είναι και μυστικά...

Το σίγουρο είναι πως έχω κάνει κι'έχω πάθει και κάνει αρκετά αυτά τα 44 χρόνια μου. Ειδικά τα τελευταία 4 ήταν καταιγιστικά σ'όλους τους τομείς. Και είδα και άκουσα και διάβασα ακόμα πιο πολλά. Αλλά πάνω απ'όλα, δυστυχώς, άφησα πολλές εκκρεμότητες. Κι'ο χρόνος κυλάει. Ποτέ δεν ξέρεις αν μπροστά σου έχεις αρκετό χρόνο όσο είχες κι'άφησες να περάσει. Όπως επίσης σίγουρο είναι πως κανείς δεν αλλάζει και τίποτα. Μόνο αν αλλάξουμε τρόπο σκέψης και φιλοσοφία θ'αλλάξουμε συμπεριφορά κι'αντίληψη και χωρίς ν'αλλάξουμε ή ν'αλλάξουν θα τα βλέπουμε όλα διαφορετικά..

Το πιο σίγουρο δε είναι πως ξεκίνησαν οι διακοπές μου. Και το ότι τα 44α γενέθλιά μου ήταν γενέθλια περισυλλογής, αναζήτησης, σκέψης. Α, κι'ήταν στις 15. Απλά περίμενα να περάσουν για να γράψω το ποστ, μιας και τώρα που θα το διαβάζεις ήδη θά'μαι σε διακοπές ή προς τις διακοπές μου, άρα δεν θα διαβάσω ούτε και το σχόλιό σου αν αφήσεις. Όπως επίσης είχα κατεβάσει την ημερομηνία γέννησής μου μια βδομάδα πριν απ'το facebook. Ήθελα να είμαι μακρυά, κι'ας είχα και συγγενείς για φαγητό. Νομίζω το πέτυχα. Τώρα μένει να πετύχουν κι'οι διακοπές μου. Και τα υπόλοιπα άγνωστα σ'αριθμό χρόνια ζωής μου. Οι εκκρεμότητες και τα λάθη...

Καλές διακοπές...

Elvis Presley-My way

Κυριακή 15 Ιουλίου 2012

Σάββατο 7 Ιουλίου 2012

Κυριακή 1 Ιουλίου 2012

Δευτέρα 25 Ιουνίου 2012

Υπάρχουν στιγμές...



... που βλέπω τους ανθρώπους από μια οθόνη, από ένα παγκάκι, απ'το αυτοκίνητο, στην τηλεόραση, τους ακούω στο τηλέφωνο, στο ραδιόφωνο, στο δρόμο και νοιώθω ακριβώς όπως εκείνον τον εξωγήινο που μας βλέπει από ψηλά, μας ακούει, μας νοιώθει και γελάει. Κι'ύστερα σοβαρεύεται και προσπαθεί να κρατήσει ένα δάκρυ που κυλά απ'το μάτι του στο μάγουλό του. Χαμογελάει πικραμένος, γυρίζει 180 μοίρες το όχημά του κι'απομακρύνεται με ιλιγγιώδη ταχύτητα. Κι'αφού φύγει απ'τον γαλαξία μας, τότε επικοινωνεί με τον πλανήτη του και λέει απλά, με φωνή λυπητερή, απογοητεύμενος αλλά με μια μικρή ελπίδα ακόμα στην καρδιά... 'Ούτε και σήμερα. Επιστρέφω'...

Σάββατο 23 Ιουνίου 2012

Παρασκευή 22 Ιουνίου 2012

Κυριακή 17 Ιουνίου 2012

Οι Έλληνες πολιτικοί...



... ειδικά απόψε, μου θυμίζουν την παροιμία 'Δυο γαϊδούρια μάλλωναν σε ξένο αχυρώνα'. Επίσης μου θυμίζουν κάποιους μάγκες που τσακώνονται για να πηδήξουν μια γκόμενα. Το πρώτο δεν είναι και πολύ άσχημο, αν εξαιρέσεις το γεγονός πως αν οι πολιτικοί είναι τα γαϊδούρια ο ελληνικός λαός είναι τ'άχυρα. Και τέτοιοι είμαστε άμα μισάμε τους αντιπάλους, θυμώνουμε που δεν βγήκε αυτός που θέλαμε και αντί να βάλουμε το σταυρό μας και να παρακαλέσουμε το Θεό να φωτίσει, όποιον κι'αν βγει, να μην τα κάνει σκατά και πάλι, ήδη τον καταριώμαστε για τα σκατά που δεν έκανε, μιας και μόνο ο δικός μας αξίζει και δεν τα κάνει σκατά, ή έστω τα σκατά του μυρίζουν. Το δεύτερο όμως είναι ακόμη χειρότερο. Γιατί κατ'αρχήν κανείς άνδρας δεν τσακώνεται για να γαμίσει. Κανένας σωστός άνδρας τουλάχιστο. Ο σωστός άνδρας παραχωρεί τη θέση του στον άλλο και φεύγει, γιατί απλά καμιά γυναίκα δεν αξίζει να τσακωθείς με κάποιον απλά για να την πηδήξεις. Και επειδή κι'οι δυο είναι σωστοί, φεύγουν κι'οι δυο και μένει η γκόμενα αγάμητη. Δεν κολλάς ρε γαμώτο για να γαμήσεις μια γυναίκα. Στην εσχάτη την παρτουζάρεις, αλλά ποτέ δεν τσακώνεσαι. Και στην περίπτωσή μας η γυναίκα είναι η εξουσία, που όλοι την θέλουν και την θέλουν σαν πρωθυπουργοί. Δηλαδή όλοι θέλουν κυβέρνηση, όλοι θέλουν το καλό της χώρας, αλλά μόνο μ'αυτούς πρωθυπουργούς. Κι'ο λαός πληρώνει τις καπότες και τη βίζιτα της γκόμενας που θέλουν να πηδήξουν οι πολιτικοί. Αποτέλεσμα? Οι πολιτικοί τσακώνονται και δεν πηδάνε, η γκόμενα μένει αγάμητη και οι καπότες αχρησιμοποίητες, αν και η βίζιτα στον νταβαντζή πληρώθηκε.

Κάποιος θέλει να σωθούμε, δε μπορεί, αλλά σίγουρα αυτός δεν είμαστε εμείς...

Πόσα γράφει η αγάπη ακόμα (live) Γαλάνη-Πρωτοψάλτη στο Vox



Απόψε ας γίνουμε όλοι ένα... Για σένα, για μένα... Καληνύχτα...

Αχ Ελλάδα...



Δεν ξέρω ποιος ετοίμασε το πιο πάνω βίντεο. Και δε μ'ενδιαφέρει βασικά. Εκείνο που ξέρω είναι πως απόψε ΌΛΗ, κι'όταν λέμε ΌΛΗ εννοούμε ΌΛΗ η Ελλάδα ξενυχτά γλεντώντας, αφού πρώτα καθηλώθηκε με αγωνία και υπογλώσσια στις τηλεοράσεις για να δει τα παιδιά της να προκρίνονται. Και αύριο βράδυ θα καθηλωθεί πάλι με αγωνία και υπογλώσσια για να δει κάποια άλλα παιδιά της να κερδίζουν γι'αυτήν. Η διαφορά τεράστια. Οι περισσότεροι αύριο θά'χουν χάσει. Το θέμα είναι να μην χάσει η Ελλάδα. Είναι καιρός λοιπόν να αφήσουμε το μυαλό να μιλήσει με την καρδιά και δημοκρατικά ν'αποφασίσουν από κοινού τι θα ψηφίσουν, με το κορμί έτοιμο να πάει να εκτελέσει την απόφασή τους, την επιθυμία τους. Αλλά το κυριότερο είναι, ανεξάρτητα απ'το ότι πέραν του 75 τοις εκατόν θά'ναι χαμένοι απ'ότι φαίνεται, μετά, ΌΛΟΙ, κι'όταν λέμε ΌΛΟΙ εννοούμε ΌΛΟΙ, να δουλέψουμε με μια καρδιά, μ'ένα μυαλό και με μια φωνή για το καλό αυτού του τόπου. Βλέπετε, εδώ στην Κύπρο έχουμε μια παροιμία που λέει 'Ο άνθρωπος είναι ο τόπος, κι'ο τόπος ας είναι έρημος'. Μέχρι τώρα αποδείχθηκε πως τους Έλληνες τους ενώνει το συμφέρον, εκτός απ'τις Εθνικές ομάδες που τους ενώνουν όλους. Τεράστια τα ποσά που έχουν φύγει από Κύπρο και Ελλάδα, θέλωντας ο καθ'ένας να διαφυλάξει τις οικονομίες τους και την τσέπη του, νοιώθοντας σίγουρος για την αποτυχία της Ελλάδας, ή αν μη τι άλλο απαισιόδοξος. Πολλές οι φωνές που φωνάζουν για τους φτωχούς και τους ασθενείς που υποφέρουν και μετά κρύβονται στο καβούκι τους αφού εμείς μια χαρά είμαστε. Ακόμα. Καιρός λοιπόν να ενωθούμε όλοι με κοινό την ψυχή μας για ένα και μόνο σκοπό. Την Ελλάδα κι'όλους τους Έλληνες. Βάλτε λοιπόν το χέρι στην καρδιά, βάλτε τον σταυρό σας και ψηφίστε. Γιατί να θυμάστε. Η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει. Μόνο εμείς κρινόμαστε άξια ή ανάξια τέκνα της. Όλοι μας. Καλή ψήφο...

Παρασκευή 15 Ιουνίου 2012

Gone...

Δευτέρα 11 Ιουνίου 2012

Κυριακή 10 Ιουνίου 2012

Μια βδομάδα και δυο βράδια... Τα χρυσόψαρα...



Αγόρασα Χρυσόψαρα. Βασικά είχαμε κερδίσει ένα και αποφάσισα ν'αγοράσω ένα ενυδρείο μικρό, κάτι που σκεφτόμουνα εδώ και καιρό, για να ζήσει, μιας και το προηγούμενο που είχαμε σε γυάλα πριν αρκετά χρόνια πέθανε μέσα σ'ενάμισυ μήνα. Και μαζί με το ενυδρείο του πήρα ακόμα τρία για συντροφιά. Τελικά εκείνο πέθανε και έμειναν τα τρία π'αγόρασα. Και τα βλέπω, αφού πιστεύω πως τελικά παρά τα διάφορα φάρμακα που χρησιμοποίησα κατάφερα να μην τα πεθάνω, να ζουν κάνοντας τίποτα. Απλά βολτάρουν στο ενυδρείο, βγαίνουν στην επιφάνεια για ν'αναπνεύσουν, τρώνε όποτε τα ταίσω και ξαναβολτάρουν. Πολύ ανθρώπινο κι'αυτό αν σκεφτείς το τι κάνουμε εμείς οι άνθρωποι. Δουλεύουμε, κοινωνικοποιούμαστε, φλερτάρουμε, σεξάρουμε, τρώμε, κοιμόμαστε και πάλι απ'την αρχή. Μέχρι να έρθει το τέλος για μας αλλά όχι για τη ζωή. Που κι'αυτή ίδια είναι. Καταγραμμένη σ'όλα τα βιβλία, σ'όλα τα μπλογκς, σ'όλα τα ποιήματα, σ'όλα τα τραγούδια. Κι'εμείς οι αμαθείς και αδαείς νομίζουμε πως πρώτη φορά συμβαίνει ότι συμβαίνει. Και πάντα διερωτούμαστε γιατί να μας συμβαίνει και πάντα κατηγορούμε τη μοίρα μας, τους άλλους, το Θεό, γι'αυτά που μας συμβαίνουν. Κι'αν ρωτήσεις τι θά'θελε κάποιος για να λέει πως περνά ωραία, παίρνεις σχεδόν την ίδια απάντηση. Υγεία, λεφτά, κάποιον ν'αγαπάμε και να μας αγαπά και να περνάμε ωραία. Κι'αν υπάρχει στον κόσμο ειρήνη και εξαλειφθεί η φτώχεια, η αρρώστεια, η δυστυχία, η πείνα, ο θάνατος κλπ, ακόμα καλύτερα. Κι'όμως, εδώ και τέσσερεις χιλιάδες χρόνια καταγεγγραμένης ιστορίας, τα ίδια συμβαίνουν. Αυτή είναι η ζωή. Και μεις κάνουμε ότι κάνουν κι'έκαναν οι πλείστοι όλα αυτά τα χρόνια. Θέλουμε, ζητάμε, παραπονιόμαστε και συνεχίζουμε. Ακόμα κι'εδώ τα χρυσόψαρα είναι καλύτερά μας. Δεν παραπονιούνται, δεν έχουν άποψη επιμένοντας πως είναι η σωστή, δεν κατηγορούνε, δεν βρίζουν. Απλά ζούνε, χωρίς να δυσαρεστούνται από κανένα, χωρίς να θέλουν ν'αρέσουν σε κανένα, χωρίς να λαμβάνουν υπ'όψιν κάποιον, χωρίς...

Πήρα άδεια μια βδομάδα. Δεν το συνηθίζω να παίρνω άδεια και να μένω σπίτι, μιας και συνήθως τεμπελιάζω. Και το ίδιο έγινε κι'αυτή τη βδομάδα. Τεμπέλιασα άγρια. Εκτός από μερικές εύκολες δουλίτσες, τίποτα απ'ότι είχα στο μυαλό μου να κάνω δεν έκανα. Κακό αυτό. Σημαίνει πολλά πράγματα αν το αναλύσω. Και πάνω απ'όλα χάσιμο χρόνου. Ναι, και η ξεκούραση είναι μέρος της ζωής μας. Φτάνει να σημαίνει ότι σημαίνει. Δηλαδή ανάπαυση μετά από κούραση, όχι κούραση απ'την ανάπαυση. Η τεμπελιά δεν είναι χαρακτηριστικό, είναι ασθένεια, που επιφέρει κόπωση και σωματική και πνευματική και ψυχική. Ακόμα λοιπόν ένα πείραμά μου π'απέτυχε, ανεξάρτητα απ'τις γνώσεις και τις εμπειρίες που μου έδωσε. Φυσικά τα πειράματα και τα τεστ γι'αυτό γίνονται. Για να πετύχουν ή ν'αποτύχουν, επιβεβαιώνοντας ή απορρίπτοντας θεωρίες που μετουσιώνονται σε πράξεις ή μη πράξεις. Και δεδομένο είναι πως η ξεκούραση και τα παιχνίδια, οποιουδήποτε είδους, είναι για ανάπαυλα, είναι μέρος της ζωής, όχι η ζωή.

Δυο συνεχόμενα βράδυα βγήκα μόνος. Ε και τι έγινε θα πει κάποιος. Τίποτα ουσιαστικά. Απλά ήταν δυο πολύ διαφορετικά βράδυα. Σ'όλα. Το πρώτο είμασταν καμιά εικοσαριά άνδρες, τρώγοντας πολλά χοληστεροειδή και 'απαγορευμένα' φαγητά, πετούμενα και μη, συζητώντας μέχρι λεκτικού τσακωμού για ιστορία, πολιτική, οικονομία, θρησκεία και τελειώνοντας φυσικά με γκομενικά. Εννοείτε πως ότι δε μ'αρέσει το θεωρώ λάθος, όπως περίπου όλοι οι άνθρωποι. Ειδικά όταν κάποιος νομίζει πως τα ξέρει όλα και είναι και σωστός. Και δυστυχώς δεν είναι εύκολο να παραδεχθώ πως είναι σωστός, αφού, όπως όλοι οι άνθρωποι, θέλω να με πείσει χρησιμοποιώντας το δικό μου σκεπτικό, τη δική μου λογική. Για παράδειγμα, με κάποιον βριστήκαμε επειδή είχε διαβάσει ένα βιβλίο κάποιος Λίνας ή κάτι τέτοιο που έλεγε πως τον Ελληνισμό και τους Έλληνες έβλαψε ο Χριστιανισμός και πως καταβάθος είμαστε πιστοί στο Δωδεκάθεο και το υποστήριζε με σθένος. Και δε μπορούσε να μου εξηγήσει πως τότε οι Έλληνες και η Ελλάδα είχε εξαφανιστεί απ'το προσκήνιο 300 χρόνια πριν τη διάδωση του Χριστιανισμού στην Ελλάδα, που ήταν ήδη διαλυμένη ηθικά και πνευματικά, αφού απ'τον καιρό του Μεγάλου Αλεξάνδρου δεν είχε προσφέρει κάτι αξιόλογο, με την πλήρη διάλυσή της με τους Πτολεμαίους και μετά τους Ρωμαίους, διάλυση ηθικά και πνευματικά εννοώ, κάτι που συνεχίζει μέχρι σήμερα, με ελάχιστες εννοείτε εξαιρέσεις.

Και το επόμενο βράδυ εντελώς διαφορετική ατμόσφαιρα. Διαφορετικό εστιατόριο, διαφορετικό μενού, διαφορετική συντροφιά. Συναδέλφοι, και κυρίως συναδέλφισες. Συζητήσεις ελαφρού περιεχομένου, και πολύ φλερτ. Διαφορετικό συναίσθημα, διαφορετική 'έξαψη', διαφορετικά όλα. Εγώ ο ίδιος. Με διαφορετική προσέγγιση τη μια βραδιά, διαφορετική την άλλη. Το ίδιο άτομο. Και μετά σκέφτηκα τι θα συνέβαινε αν συμπεριφερόμουνα διαφορετικά. Αν είχα διαφορετική προσέγγιση. Και σκέφτηκα πως αν προσέγγιζα τις γυναίκες όπως προσέγγισα τους άνδρες το προηγούμενο βράδυ το αποτέλεσμα θά'ταν ακριβώς το ίδιο με τη μόνη διαφορετική προσέγγιση που θα μπορούσα να κάνω στην ανδροπαρέα. Σιωπή. Βλέπεις, μπορεί να μη θες να εντυπωσιάσεις ή ν'αρέσεις, αλλά αν θες να συμμετέχεις κάπου ή να κάνεις κάτι, σχεδόν πάντα συμπεριφέρεσαι το ίδιο, με τα ανάλογα αποτελέσματα, με βάση τη φιλοσοφία σου για τις σχέσεις. Κι'ακόμα και αν είναι αποτυχημένη η φιλοσοφία σου, λίγοι μπορούν να το δουν και να την αλλάξουν. Οι πλείστοι από μας νομίζουμε πως οι άλλοι φταίνε γι'αυτό ή πως είμαστε γκαντέμηδες και πάντα βρίσκουμε τα λάθος άτομα μπροστά μας. Και αυτό δεν οφείλεται στη λογική μας, αλλά στην αντίληψή μας για την πραγματικότητα, μια αντίληψη που επηρεάζεται απ'τα βιώματά μας και τα συναισθήματα που μας δημιουργούν όταν μας πρωτοσυμβαίνουν, μιας και οι πλείστοι τείνουμε να τα επαναλαμβάνουμε με ακριβώς τον ίδιο τρόπο, άρα έχοντας το ίδιο αποτέλεσμα, και βγάζοντας το ίδιο συμπέρασμα.

Όλα ίδια είναι. Μόνο εμείς μπορούμε ν'αλλάξουμε. Κι'όλη η ζωή είναι γραμμένη. Τίποτα καινούριο δεν υπάρχει για να συμπληρώσουμε. Απλά αν θέλουμε ν'αλλάξουμε πρέπει να βρούμε τη θεωρία, να την κάνουμε πράξη για ν'αλλάξουμε το βίωμα άρα και την φιλοσοφία πλέον, αφού θ'αλλάξει η αντίληψή μας. Κι'αυτό μόνοι μπορούμε να το πετύχουμε. Γιατί κανείς δεν είναι ίδιος με τον άλλο. Αλλά το κυριώτερο γιατί τα βασικά ένστικτα είναι το ίδιο ισχυρά εδώ και χιλιετηρίδες. Και η λογική μας έγινε δούλος τους, απλά γιατί η αντίληψή μας έχει διαβρωθεί λόγω του ήθους μας σε μια κοινωνία που τη βολεύει να συνεχίσουμε έτσι. Σαν χρυσόψαρα που μιλάνε...

Πέμπτη 7 Ιουνίου 2012

Σήμερα...



... Η ζωή περνά και χάνεται σε μαλακίες, πολιτικές, οικονομικές και άλλες...

Σάββατο 2 Ιουνίου 2012

Τύχη?



Τα τελευταία χρόνια θά'λεγε κάποιος πως έμαθα πολλά. Απ'τα βιβλία που διάβασα, με περιεχόμενο διάφορο, όπως 'Σκέψου σαν τον Άινσταϊν' μέχρι 'Βίος και Πολιτεία του Αλέξη Ζορμπά', μέχρι τις εμπειρίες μου απ'τη γνωριμία μου με εκατοντάδες κόσμο, κυρίως γυναίκες. Σίγουρα μεγάλο σχολείο το facebook και το twitter. Απ'την άλλη θά'λεγα πως δεν έμαθα και τόσα πολλά καινούρια πράγματα. Απλά τα συνειδητοποίησα, τα συνέταξα και τα έζησα. Θεωρίες που έγιναν πράξεις, πράξεις που επαλήθευσαν θεωρίες. Λάθη που αναγνωρίστηκαν και που ξανάγιναν για να επιβεβαιωθούν.

Τελικό συμπέρασμα? Κανείς δεν ακούει παρά μόνο ότι τ'αρέσει. Αυτό όμως δεν αλλάζει τους νόμους της φύσης, τα βασικά ένστικτα, τον κόσμο. Απλά σου δίνει ακόμα ένα όπλο, το πιο δυνατό, για να ζεις ωραία και να κάνεις και τους γύρω σου να ζουν ωραία. Υποκρινόμενος και λέγοντας ψέματα θα πει κάποιος. Καθόλου όμως. Μιας και όλοι, μα όλοι, ανεξάρτητα απ'τα λόγια που χρησιμοποιούμε ή τις εικόνες που έχουμε στο μυαλό, τα θέλω και τα μη μας, είμαστε ίδιοι. Απλοί άνθρωποι που χρησιμοποιούμε όσο λιγότερο γίνεται την λογική και βάζουμε πάνω απ'όλα το συναίσθημά μας, εμπλουτισμένο με τις ανασφάλειές μας, τα κόμπλεξ μας, τους φόβους μας, τις ανάγκες μας, πραγματικές και μη.

Κάποιος θά'λεγε ίσως πως είμαι τυχερός. Τυχερός επειδή αγάπησα, αγαπήθηκα, ερωτεύθηκα, ζω όμορφα χωρίς σοβαρά προβλήματα οποιουδήποτε είδους. Κάποιος άλλος θά'λεγε πως είμαι άτυχος γιατί θα μπορούσα νά'χω πολλά. Προσωπικά νοιώθω όμορφα. Είτε επειδή περνώ ωραία με τους ανθρώπους είτε επειδή ξέρω τρόπους να κάνω τους ανθρώπους να νοιώθουν όμορφα, ακόμα κι'ότα πρόκειται να με 'απορρίψουν', πόσο μάλλον όταν είναι μαζί μου. Το σίγουρο είναι πως κάποιες φορές ασυναίσθητα, κάποιες φορές συνειδητά, εφαρμόζω όλα αυτά που έμαθα εδώ και 44 χρόνια. Και δουλεύουν, ανεξάρτητα απ'τα πιστεύω του καθ'ενός. Δουλεύουν γιατί δεν ακούω αλλά νοιώθω, δουλεύουν γιατί δε λέω μόνο αλλά προσπαθώ ν'αγγίξω. Η αλήθεια είναι πως μέχρι τώρα τα συνδύαζα και με παιχνίδια. Κι'ίσως αυτό πλέον είναι το καινούριο. Ωραία τα παιχνίδια αλλά δεν οδηγούν πουθενά. Κι'ο χρόνος είναι αμείλικτος.

Πίστευε λοιπόν ότι θες, λέγε ότι θες. Ο άνθρωπος είναι πολύ περισσότερα από σκέψεις και λόγια. Αυτά απλά είναι οι πύλες για το συναίσθημα, την ψυχή. Η οποία εκφράζεται με βλέμματα, με αγγίγματα, με το κορμί, είτε το θέλουμε είτε όχι. Απλά να θυμάσαι. Τα παιχνίδια είναι για να ξεκουραζόμαστε απ'τις μάχες. Και μια νίκη σ'ένα παιχνίδι δεν έχει αντίκρυσμα παρά μόνο ένα χαμόγελο όταν τελειώνει ο αγώνας. Ο πόλεμος καραδοκεί.

Δεν είμαι τυχερός. Απλά ζω έντονα. Και ρισκάρω χωρίς να φοβάμαι την ήττα, χωρίς να φοβάμαι μήπως τσαλακωθώ, χωρίς να περιμένω τους άλλους, την τύχη, το Θεό για να περάσω καλά. Και χωρίς να νοιώθω άτυχος όταν ηττηθώ, όταν αρρωστήσω, όταν όλα πάνε λάθος ή χάλια. Γιατί ξέρω. Όλα θα περάσουν. Φτάνει να το φροντίσω, να μην περιμένω απλά να περάσουν. Και το κυριότερο, να μη με επηρεάζουν αυτά που δεν περνούν τόσο που να μη μπορώ να χαρώ τα υπόλοιπα που με περιμένουν. Απλά ξεκουράζομαι και ξαναρχίζω. Ο άνθρωπος είναι κυνηγός. Τίποτα δεν του χαρίζεται. Αλοίμονο σ'αυτόν που περιμένει απλά χωρίς να προσπαθεί, χωρίς να περιμένει, χωρίς να αντέχει τον πόνο, την θλίψη, το κακό. Γιατί αυτό είναι ζωή. Όλα μαζί. Και συ στη μέση να συνεχίζεις για νέες κατακτήσεις. Πάντα. Και πολύ σημαντικό να μην ακολουθώ πλέον, ούτε να περιμένω να με φτάσουν. Το καλύτερο είναι πάντα μπροστά σου. Φτάνει να πας μπροστά και νά'χεις τα μάτια και τ'αυτιά ανοιχτά. Καλό τριήμερο... Έφυγα...

Blues Man...



Τα πολλά λόγια είναι φτώχεια. Γι'αυτό φτωχύναμε σα λαός. Και μιλάω για όλους μας. Καλό τριήμερο...

Παρασκευή 1 Ιουνίου 2012

Καλοκαιράκι...



Ότι κι'αν σημαίνει αυτό για τον καθένα. Για μένα προσωπικά το φετεινό καλοκαίρι σημαίνει πολλά. Είναι ένα καινούριο στοίχημα με τον εαυτό μου. Είναι ένα acid test. Τα τελευταία χρόνια έμαθα πολλά. Αλλά η γνώση χωρίς πράξη δεν σημαίνει τίποτα. Και τώρα είναι ο κατάλληλος καιρός για χρησιμοποίηση της γνώσης. Τώρα είναι ο κατάλληλος καιρός για πράξεις. Και το γεγονός πως είμαι με άδεια μέχρι και τις 11 βοηθάει. Τώρα θα μου πείτε τι σας ενδιαφέρουν αυτά? Μάλλον καθόλου τους πλείστους. Αλλά για μένα είναι μέρος της εφαρμογής που έλεγα πιο πάνω. Καλό μας καλοκαίρι λοιπόν. Και καλό μήνα.

Τρίτη 29 Μαΐου 2012

I'll stand by you... And you... And you...



Μικρός όταν πονούσα έκλαιγα... Δυνατά, γοερά... Σιγά σιγά, μεγαλώνοντας έκλαιγα μ'αναφιλητά, κάποιες φορές απλά σιωπούσα και πέθαινα μέχρι να μου περάσει. Μετά πέρασα 3 χρόνια φοιτητής στη νοσηλευτική σχολή, βλέποντας και ζώντας μέσα στους θαλάμους των νοσοκομείων τον πόνο ασθενών και συγγενών, υπαρκτό και μη, καταφέρνοντας πλέον να αφήνω κατά μέρος την ανθρώπινη ευαισθησία για το καλό του ασθενούς, βοηθώντας με έτσι να ενισχύσω την αντοχή που απόκτησα μπροστά στον πόνο και στο θάνατο κατά την στρατιωτική μου εκπαίδευση.

Μετά από καιρό, χωρίς να το καταλάβω, επανήλθα στην παιδική μου κατάσταση, απλά αντί να κλαίω γοερά παραπονιόμουνα έντονα, σαν κλαμένο μουνί ένα πράμα. Ευτυχώς και πάλι κατάφερα να ξεπεράσω αυτό το κοινωνικό φαινόμενο που κόλλησα σαν ίωση, κάτι όμως που δεν κατάφερα να ξεπεράσω ακούγοντας τους άλλους να κάνουν συνέχεια το ίδιο. Και γίνονται τα νεύρα μου τσαντάλια όταν ακούω ανθρώπους υγιείς και ξύπνιους να παραπονιούνται, να κατηγορούνε, να πονάνε και να μην κάνουν κάτι γι'αυτό, ειδικά όταν νοιώθουν πως είσαι ο λάκκος με τα σκατά που θα στα πούνε όλα και θα κλαίνε συνέχεια στον ώμο σου. Κάτι που εξωθεί πολλούς άντρες στην ξεπέτα ή στις πουτάνες, μιας και ποτέ δεν θα γίνουν κοινωνοί των προβλημάτων τους, αλλά και γενικά στις εξωσυζυγικές σχέσεις αφού είναι οι μόνες στιγμές πιθανόν, που δεν παραπονιέσαι, δεν σκέφτεσαι προβλήματα και δε λυπάσαι, αντίθετα μάλιστα, ειδικά σήμερα που η φιλία έχει συρρικνωθεί και κακά τα ψέματα, για έναν άνδρα είναι πιο εύκολο να ζήσει χωρίς γυναίκες παρά χωρίς φίλους (τίποτα όμως δεν είναι ακατάρθωτο).

Το πρόβλημα παρουσιάζεται όταν άνθρωποι, είτε δικοί σου είτε κι'άγνωστοι, πραγματικά έχουν πρόβλημα και πραγματικά δε μπορούν να το λύσουν κι'ακόμα χειρότερα δε μπορείς να τους βοηθήσεις. Και δε μιλάω για οικονομικά προβλήματα. Οι πλείστοι που τα έχουν φταίνε αποκλειστικά οι ίδιοι. Μιλάω για προβλήματα υγείας που είτε τους δημιουργούν και ψυχολογικά είτε σε συνδυασμό με τα ψυχολογικά τους προβλήματα τους κάνουν να πηγαίνουν απ'το κακό στο χειρότερο. Και τόσο αυτοί, όσο κι'αυτοί που δε μπορούν νά'χουν ψυχολογικά γιατί απλά δεν έμαθαν ποτέ πως κάποιοι άλλοι είναι πολύ καλύτερα, όπως ας πούμε τα παιδιά της Αφρικής που για κείνα η συνήθεια είναι να πεθαίνουν όλοι γύρω τους, μια συνήθεια που με τα μυαλά που κουβαλούμε σα λαός ίσως σε λίγα χρόνια γίνει και δική μας, τουλάχιστο σε μερικές γειτονιές, στο τέλος γίνονται και δικό σου πρόβλημα, είτε στο πουν είτε όχι, απλά γιατί είτε δε μπορείς να κάνεις κάτι είτε, ακόμη χειρότερα, μπορείς αλλά δεν κάνεις.

Κι'ακούω φίλες και ενίοτε φίλους νά'χουν προβλήματα υγείας, προβλήματα που τους γκρεμίζουν όνειρα, που τους διαλύουν το παρόν διαγράφοντας μεγάλο μέρος του μέλλοντός τους και που τους γεμίζουν ενοχές και ανησυχίες, λύπη και θυμό, ειδικά όταν επηρεάζει και τους ανθρώπους που αποφάσισαν να μοιραστούν τη ζωή τους μαζί τους. Και να βλέπουν τους άλλους να κάνουν ότι αυτοί πλέον δε μπορούν, ή τουλάχιστο όχι με τον απλό φυσιολογικό τρόπο, με την απλή ζωή ενός φυσιολογικού ανθρώπου. Και να καταριούνται τη μοίρα τους και να κατηγορούν τους εαυτούς τους για ένα λάθος του παρελθόντος ή τους γονείς ή το Θεό γι'αυτό που τους συμβαίνει. Και γω απλά να μη μπορώ να κάνω κάτι, να πω κάτι.

Σίγουρα όλα περνούν, αργά ή γρήγορα, εν ζωή ή με το θάνατο, αφήνοντας μόνιμες πληγές ή απλά ουλές και μια μόνιμη θλίψη. Πολλοί λένε 'Να σκέφτεσαι θετικά, είσαι δυνατή' κλπ. Και έχουν δίκηο, ή μάλλον θά'χαν δίκηο αν ήξεραν τι έλεγαν. Γιατί άμα πονάς, ειδικά μέσα σου, δύσκολο να αντικαταστήσεις τον πόνο με την ελπίδα και τη χαρά, τη θλίψη με το χαμόγελο. Κι'αν δεν σου πουν τον τρόπο αυτοί που σου λένε να το κάνεις, το μόνο που μπορείς να καταφέρεις είναι να νοιώσεις ακόμα πιο άσχημα.

Υπάρχουν λύσεις στα προβλήματα γενικά? Ναι. Αρχίζοντας απ'την παραδοχή και την αποδοχή του προβλήματος και συνεχίζοντας στο χειρότερο που μπορεί να σου συμβεί αν εξελικτεί το συγκεκριμένο πρόβλημα. Και μετά προσπαθείς να βρεις λύσεις. Κι'αρκετές φορές λύση δεν είναι να κάνεις κάτι. Είναι να μην κάνεις τίποτα. Απλά να συνεχίσεις να ζεις. Και να μην ανησυχείς για τους γύρω σου. Ήταν και δική τους επιλογή να είναι μαζί σου.

Σκέφτομαι θετικά αυτό σημαίνει κατ'εμένα. Ίσως τα πράγματα γίνουν καλύτερα, ίσως χειρότερα. Εσύ απλά θα βεβαιωθείς πως ποτέ δεν θα μετανοιώσεις όχι για τα πιθανά λάθη που μπορεί να σ'οδήγησαν εδώ αλλά για τις πιθανές λύσεις που συνάδουν με σένα (άλλο ο εγωισμός άλλο ο χαρακτήρας κι'οι αρχές αλλά δύσκολο να τα ξεχωρίσεις) και δεν φρόντισες να δοκιμάσεις. Σημασία έχει όπως κι'αν εξελικτούν τα πράγματα, μέχρι την θριαμβευτική νίκη ή την αποτελειωτική ήττα, να νοιώθεις όμορφα, να νοιώθεις τιμημένα, να νοιώθεις αγωνιστής και πάντα η απάντηση στην ερώτηση 'Έζησες' νά'ναι 'Ναι, κάτω απ'όλες τις συνθήκες ναι... Και τ'απόλαυσα παρά τους πόνους και τις απογοητεύσεις. Γιατί ακριβώς ήμουν και είμαι ζωντανός'...

Εγώ? Απλά θα σου δίνω κάπου κάπου τον ώμο μου να κλάψεις. Ίσως και να σε μαλλώσω όταν πάψεις να κλαις. Και μετά να σου χαρίζω ένα χαμόγελο, μια αγκαλιά, ένα φιλί στο μάγουλο και να σου λέω 'Συνέχισε, κι'ας μη βγει κάπου. Εδώ σίγουρα δεν βγάζει πουθενά. Τουλάχιστο θά'χεις την ελπίδα και τ'όνειρο να σου δίνουν δύναμη και ποιος ξέρει... Ίσως τελικά νικήσεις. Τα κατάφεραν κι'άλλοι. Ίσως είναι η δική σου η σειρά...'

Σάββατο 26 Μαΐου 2012

Ζήσε τ'όνειρο... Γίνε τ'όνειρο...



Αλλά μην ξυπνήσεις... Η ουσία είναι να μην τελειώνει ποτέ τ'όνειρο. Να μην επιστρέφεις ποτέ στην πραγματικότητα για πάντα. Ή να ξεφεύγεις απ'αυτήν συχνά, πολύχρωμα και έντονα. Νά'ναι μια παράλληλη ζωή, ένα παράλληλο σύμπαν. Νά'σαι ότι θά'θελες και δε μπορείς, ότι θά'θελες και δεν πρέπει. Να το ζεις χωρίς ποτέ να το κάνεις μόνιμη και διαρκή πραγματικότητα. Γιατί τα όνειρα γεμίζουν όλα τα κενά μιας πραγματικότητας. Κι'όταν γίνουν πλέον η πραγματικότητά σου τότε μένεις κενός. Και ψάχνεις νέο όνειρο να κυνηγήσεις, να δώσεις ουσία, σημασία και αξία στη ζωή. Ζωντανός μένεις όταν κυνηγάς. Στόχους, κατακτήσεις, όνειρα. Όταν τα πετύχεις γίνεσαι ευτυχισμένος. Αλλά η ευτυχία δεν αρκεί τελικά από μόνη της. Θέλει τ'όνειρο, θέλει περισσότερο. Θέλει να μαγεύεται απ'τη ματιά σου και να ονειρεύεται τον πόθο σου. Θέλει ν'αναστενάζει απ'τ'άγγιγμά σου και να ονειρεύεται το πάθος σου. Θέλει να πεθαίνει απ'το κορμί σου, να σπαρταράει απ'την ηδονή που της γέννησες και να ονειρεύεται την επόμενη φορά που θα πεθάνει και πάλι από σένα για σένα με σένα. Θέλει το όνειρό της νά'χει σάρκα κι'όστά αλλά νά'ναι αέρινο, όσο σκληρό κι'άγριο κι'αν είναι. Θέλει νά'σαι εσύ, πάντα εδώ και ποτέ, πάντα δικός της και ποτέ. Θέλει να της κάνεις τ'όνειρο πραγματικότητα για λίγο και την πραγματικότητα όνειρο για πάντα. Θέλει νά'ναι η παλλακίδα σου και νά'σαι ο Αυτοκράτοράς της. Όχι η βασίλισσα για πάντα. Μόνο για μια στιγμή. Για να μπορεί να είναι ευτυχισμένη και να μπορεί να ονειρεύεται την επόμενη φορά. Μόνο έτσι ζει. Μόνο αν είσαι ένα όνειρο. Το δικό της...

Παρασκευή 18 Μαΐου 2012

Η ζωή...



... είναι ακριβώς όπως τη βλέπεις. Καλημέρα...

Κυριακή 13 Μαΐου 2012

Για όλα φταίει ο Αδάμ...



Σήμερα είχα σκοπό να γράψω ένα άλλο ποστ, σχετικό με την αυτοκτονία μου. Τελικά, μιας και τό'χει η μέρα, αποφάσισα να το αφήσω για μετά. Έτσι, ενώ ήθελα ν'αρκεστώ στο ψεσινό ποστ, με μια φωτογραφία τ'αγαπημένου μου ζώου και δυο αγαπημένα μου τραγούδια για τη μητέρα, σήμερα ήρθε αυτό το σύντομο στο μυαλό μου, βλέποντας όλες τις αναρτήσεις για τα 'Χρόνια Πολλά' στις σελίδες που γυροφέρνω. Ή θά'λεγα στην καρδιά μου.

Κάποιος πολύ εύκολα θα μ'έλεγε μισάνθρωπο. Πολύ δε πιο εύκολα θα μ'έλεγε μισογύνη. Κι'όχι απλώς ανατολίτη. Επανειλημμένα λέω διάφορα για τις γυναίκες, αρκετές φορές όχι και τόσο κολακευτικά λόγια. Όπως αρκετές φορές είπα πως τις γυναίκες τις λατρεύω για τις δύο ιδιότητές τους και μόνο, δηλαδή τις λατρεύω σα γυναίκες και σα μαμμάδες. Τι σημαίνει αυτό? Δεν θα στα πω κι'όλα σήμερα.

Όσο προχωράμε σαν είδος, προχωρά και η επιστήμη και η έρευνα. Και όλο και περισσότερο ασχολείται με την παιδική ηλικία και τη σχέση παιδιού γονέων και παιδιού μαμάς. Τώρα υπάρχουν ένα σωρό βιβλία για το πως θα μεγαλώσεις το παιδί σου, τόσο σαν κορμί, όσο και σαν ψυχή. Ακόμα και στα κολλέγια διδάσκονται βιβλία που έχουν να κάνουν με την ψυχολογία του παιδιού. Καλό αυτό. Εκείνο που κανείς μάλλον δεν λαμβάνει υπ'όψιν είναι το ποιόν των γονιών.

Στην τηλεόραση βλέπεις ένα σωρό διαφημίσεις, σειρές και έργα που πρωταγωνιστεί η ιδανική οικογένεια, δίνοντας έμφαση στην ιδανική σχέση γονέως και παιδιού. Απ΄την άλλη αυξάνεται η παραβατικότητα και η εγκληματικότητα στους νέους, με ναρκωτικά, ποτό, ληστείες, φόνους, βιασμούς, εκτρώσεις. Συνάμα βλέπουμε την ενήλικη κοινωνία, από απλούς ανθρώπους μέχρι πολιτικούς και παπάδες, να προσπαθεί να κάνει τη μεγαλύτερη απατεωνιά, είτε αυτό είναι για λεφτά, είτε για σεξ, λες και συναγωνίζεται ο ένας τον άλλο, με αποκορύφωμα τα επιτεύγματα της γενιάς των κατά λάθος ηρώων του πολυτεχνείου.

Το πρόβλημά μου, διότι φαίνεται τελικά μόνο δικό μου είναι το πρόβλημα, είναι πως όλοι αυτοί, συμπεριλαμβανομένων Χίτλερ, ΓΑΠ, Τσοχατζόπουλου, Καρατζαφέρη, Καραμανλή, Παλαιοκώστα, Ξηρού, Παπαρήγα, Αλεξανδράτου κλπ, είχαν μητέρα. Και σήμερα τιμούμε όλες τις μητέρες του κόσμου. Κι'αυτές που υποσιτιζόμενες προσπαθούν να θηλάσουν τα παιδιά τους πεθαίνοντας αυτές αντί εκείνων, κι'αυτές που έκαναν 10 παιδιά τίμια εργατικά που κοίταζαν μόνο τη δουλειά τους και το σπίτι τους κι'όχι το στριγκάκι της Μενεγάκη, και αυτές που άφηναν τα παιδιά τους μόνα στο σπίτι για να πάνε δουλειά τιμωρώντας τα για τις ζημιές που έκαναν εν τη απουσία τους, κι'αυτές που τα άφηναν στο σταθμό για να μπορούν να βγάζουν λεφτά δουλεύοντας για τσάντες κι'αισθητικούς, κι'αυτές που άφηναν τα παιδιά τους με το μπαμπά για να πάνε στο γκόμενο ή να πάνε για παρτούζα, και τις μητέρες αυτών που πρόδωσαν την πατρίδα στον εχθρό, εν καιρώ πολέμου ή ειρήνης κλπ.

Τιμώ τις μητέρες που συνειδητά έβαλαν σε δεύτερη μοίρα τη γυναίκα μέσα τους όταν έγιναν μητέρες, τιμώντας συζύγους και παιδιά. Και τιμώ τις γυναίκες ανεξαρτήτως ιδιότητας γι'αυτό που είναι, δηλαδή ευχάριστη συντροφιά στον άνδρα. Και το ότι κάποιες φορές κάνω τον 'όφι', όπως και για όλα τα κακά που έχουν κάνει οι πλείστες μάνες στον κόσμο, ξέρω πως δεν φταιν αυτές αλλά ο Αδάμ, που όχι μόνο δεν έδωσε τη σωστή σημασία στη γυναίκα του, σπρώχνωντάς την ουσιαστικά στον όφι, αλλά και που ποτέ δεν ξεπέρασε το κόμπλεξ που του δημιουργήθηκε όταν είδε πως του την έφαγε άλλος μ'αποτέλεσμα να μην καταφέρει να την βοηθήσει να γίνει και σωστή μητέρα.

Γι'αυτό λοιπόν ας τιμήσουμε εκείνες τις ελάχιστες σωστές μάνες που υπάρχουν στον κόσμο, ας τιμήσουμε όμως και τις υπόλοιπες που με το λάθος τρόπο τους κατάφεραν να γεμίσουν τον κόσμο με καλλιτέχνες που μιλούν στην ψυχή μας, εγκληματίες που μας βοηθάνε να γίνουμε ήρωες ή έστω απλά καλύτεροι άνθρωποι και γενικά ας τιμήσουμε τις μανάδες μας που είναι ο μισός ανθρώπινος λόγος που σήμερα υπάρχουμε. Αλλά πάνω απ'όλα ας τις συγχωρήσουμε. Δεν ήξεραν τι έκαναν. Απλά πίστευαν πως έκαναν το σωστό. Στο κάτω κάτω κι'αυτές παιδιά αλλονών είναι, όπως και συ, όπως και γω...

Πάω να τηλεφωνήσω στη μάνα μου να της ευχηθώ και στον πατέρα μου που έχει γενέθλια...

Mother...








Δευτέρα 7 Μαΐου 2012

Κι'επειδή δε μ'ακούσατε...



Και δεν πήγατε ΟΛΟΙ να ψηφίσετε, και δεν ρίξατε ΟΛΟΙ λευκό, και συνεχίζει να κυβερνά η γενιά του πολυτεχνείου και τα παιδιά τους πλέον που τα μεγάλωσαν με τα γνωστά ιδανικά, και επειδή όλα αύριο ίδια θά'ναι, απλά λίγο ή πολύ χειρότερα αλλά ίδια, και επειδή κι'ο Έλληνας δεν άλλαξε, καθόλου μάλιστα, και το είδα και πάλι απόψε στα κανάλια, στο facebook και στο twitter, πάω να κοιμηθώ ήσυχος πως δεν θα ξυπνήσετε αύριο και δεν θα ξέρετε πώς θα ζήσετε με την αλλαγή που δεν ήρθε. Ότι σας χαρακτήριζε μέχρι τώρα, δηλαδή ο φόβος, η ανάγκη και η ελπίδα θα συνεχίσουν να υπάρχουν κι'αύριο, απλά με διαφορετικά ποσοστά, όπως και τα ποσοσοστά των κομμάτων σήμερα.

Από αύριο λοιπόν επανερχόμαστε στη ρουτίνα... Κι'αφού η ψήφος σας δε βγήκε καλή, ας είναι το βράδυ σας...

Σάββατο 5 Μαΐου 2012

Αλκίνοος Ιωαννίδης - ΠΑΤΡΙΔΑ

Και τώρα εκλογές...



Εκλογές και πάλι. Και συ είσαι αγανακτισμένος με την κοροϊδία, με την κλεψιά, με την απατεωνιά, με την ψευτιά κι'όλα τ'άλλα χαρακτηριστικά ενός επιτυχημένου πολιτικού, αλλά και ενός επιτυχημένου Έλληνα. Θες να ξεφορτωθείς το μνημόνιο κι'όλους αυτούς τους άχρηστους ηλίθιους εγκληματίες, ναι?

Ο κάθε λαός έχει την ηγεσία που τ'αξίζει...

Εσύ έλεγες 'το κράτος', 'η κυβέρνηση' και πάντα νόμιζες πως είναι κάποιοι άλλοι, κάποιοι εξωγήινοι που ήρθαν και είναι εκεί για να σου δίνουν παροχές, επιδόματα κλπ. Εσύ ο ίδιος ζούσες με δανεικά λεφτά απ'τις τράπεζες. Εσύ ο ίδιος ήθελες τον δικό σου στην εξουσία για να φάει αυτός κι'όχι ο άλλος. Εσύ ο ίδιος ζούσες σα νά'σουν κάποιος άλλος, με τα λεφτά κάποιων άλλων. Τώρα γιατί παραπονιέσαι?

Κανείς δε μπορεί να καταγγείλει το μνημόνιο. Γιατί δεν υπάρχει χώρα στον κόσμο που θέλει να δανείσει σ'αυτή τη χώρα. Κι'οι τράπεζες θέλουν τα λεφτάκια σου για να συνεχίσουν να ζουν καλά οι έχοντες και οι διευθυντές τους. Ξέρεις πόσοι συμπατριώτες σου έβγαλαν λεφτά σε τράπεζες του εξωτερικού για να τα διασφαλίσουν? Αλήθεια, πώς έκαναν τόσα λεφτά?

Δεν θες ΠΑ.ΣΟ.Κ. στην εξουσία. Και καλά κάνεις. Δεν θες Ν.Δ., ΛΑ.Ο.Σ., Χρυσή Αυγή, Κ.Κ.Ε., ΣΥ.ΡΙΖ.Α. κλπ και καλά κάνεις. Αλλά ποιος θα 'κυβερνήσει' αυτό το χάος που δημιούργησαν με την ανέχειά σου και την καύλα σου? Αν έρθω εγώ δεν θα με ψηφίσεις. Αν μπεις εσύ δεν θα σε ψηφίσουν. Και τελικά αν πας, θα πεις 'Καλύτερα ο δικός μου παρά οι άλλοι'. Αλήθεια, τι κοινό έχεις μ'αυτόν, τον 'δικό' σου? Μάλλον τα πάντα. Ούνα φάτσα, ούνα ράτσα...

Ο κάθε λαός έχει την ηγεσία που τ'αξίζει. Θες καλύτερη ηγεσία? Γίνει καλύτερος. Πήγαινε σ'αυτές τις εκλογές με δυνατά μηνύματα. Πώς? Κατ'αρχήν πήγαινε. Και μετά ψήφισε. Όχι αυτόν που ψήφιζες πάντα, ούτε αυτόν που φωνάζει περισσότερο ενάντια στους κυβερνώντες. Ψήφισε λευκό. Όχι άκυρο, ούτε μπλε, πράσινο, κόκκινο κλπ. Λευκό. 11 Εκατομμύρια λευκά. Μια ήσυχη ειρηνική διαμαρτυρία ενάντια στο κατεστημένο που εσύ ανέκτηκες να δημιουργηθεί, λέγοντας επιτέλους 'Φτάνει πια'...

Άλλαξε τώρα. Για ν'αλλάξουν όλα. Αύριο είναι η ευκαιρεία σου. Η τελευταία ευκαιρεία σου...

Παρασκευή 4 Μαΐου 2012

Show Me Heaven...



Καθισμένος στη βεράντα μου πίνοντας το φραπεδάκι μου κι'ένα απ'τα τελευταία μου τσιγάρα, μ'ένα ελαφρύ δροσερό αεράκι να περνά μέσα απ'τα φύλλα των δέντρων κι'απ'το dreamcatcher, χωρίς να περνά έστω κι'ένα τροχοφόρο, ακούγοντας χελιδόνια, σπουργίτια, κότες κι'άλλα πτηνά να χαίρονται την ηλιόλουστη μέρα που με τίποτα δεν προδίδει τις καταιγίδες των τελευταίων 2 ημερών εκτός απ'τη μυρωδιά του χώματος, και σκεφτόμενος παρόμοιες στιγμές σε πολυσύχναστους δρόμους της πρωτεύουσας ή άλλων πρωτευουσών που επισκέφτηκα κατά τη διάρκεια της περιπλάνησής μου στον κόσμο, με πληθώρα τροχοφόρων, κορναρίσματα, μαρσαρίσματα κι'άλλους ήχους που ρυπαίνουν θεωρητικά αλλά που πάντα απολαμβάνω, σκέφτηκα πως τελικά πράγματι ο παράδεισος είναι μέσα μας και τον βλέπουμε με τα μάτια και τον ακούμε με τ'αυτιά της ψυχής, δίνοντας στο κάθε τι την ερμηνεία, την αξία και τη σημαντικότητα που εμείς θέλουμε και που εξαρτάται αποκλειστικά απ'τη δική μας διάθεση, τη δική μας αξία, τη δική μας φιλοσοφία, το είναι μας...

Ο παράδεισος είμαστε εμείς...

Οι πουτάνες, οι τσούλες, η κοινωνία και τα χάλια μας...



Ποια η διαφορά της πουτάνας απ'τη τσούλα? Η πουτάνα πάει μ'όλους, η τσούλα μ'όλους εκτός από σένα (η βασική διαφορά της πληρωμής παροχής των υπηρεσιών της δεν ισχύει σε μια σάπια κοινωνία)

Αυτές τις μέρες ο κόσμος ασχολείται με δύο κυρίως θέματα, εκτός απ'τα γνωστά, δηλαδή τα μουνιά, τις πούτσες, τους χαμένους έρωτες, τα λεφτά, το μνημόνιο και τις τρίχες του. Αυτά λοιπόν τα καινούρια θέματα είναι οι εκλογές και η δημοσίευση της φωτογραφίας της πουτάνας πού'χει AIDS. Για τις εκλογές θα τα πούμε το Σάββατο. Τώρα θ'ασχοληθούμε με τη μαλακία που ασχολείτε όλος ο κόσμος. Όχι την πουτάνα που έχει AIDS, όχι την πόρνη που έχει AIDS, όχι τη γυναίκα που έχει AIDS, όχι την αλλοδαπή που έχει AIDS και ήρθε σε ξένο τόπο για να βρει μια καλύτερη μοίρα, όχι τον άνθρωπο που αν ήξερε ότι έχει AIDS τότε απλά δολοφονούσε άλλους ανθρώπους και που προκάλεσε επιδημία (το μόνο που συμφώνησα ψες με το Νίκο Γκαραβέλα, αν και συνήθως συμφωνώ σχεδόν σ'όλα), όχι λοιπόν μ'όλα αυτά αλλά με τη δημοσίευση της φωτογραφίας μιας πουτάνας που μετάδωσε το AIDS σε άγνωστο αριθμό Ελλήνων...

Λογικά θά'πρεπε ν'αρχίσω με ερωτήματα όπως γιατί το αρχαιότερο επάγγελμα του κόσμου δεν είναι κατοχυρωμένο, γιατί οι πόρνες, πολυτελείας και μη, δεν πληρώνουν ένσημα, δεν έχουν συντεχνία, δεν έχουν πρότυπα ISO, δεν έχουν ιατροφαρμεκευτική περίθαλψη κλπ, αλλά ποιος χέστηκε γι'αυτά. Μετά θά'πρεπε να συνεχίσω προσπαθώντας να ανακαλύψω γιατί μια γυναίκα καταφεύγει στην πορνεία αντί ας πούμε στην επαιτεία για να βγάλει τα προς το ζην ή τα προς το ευ ζην της, αναλύοντας την αγορά άρα την προσφορά και τη ζήτηση, προσπαθώντας πλέον να ερμηνεύσω την επιθυμία των αντρών κυρίως (αφού υπάρχουν και πόρνοι για την ανάλογη κάλυψη των γυναικείων αναγκών) και την ανάγκη να πάνε να πληρώσουν για να γαμήσουν, ειδικά σήμερα που ξοδεύεσαι όσο δεν πάει άμα είσαι παντρεμένος (άρα γιατί να μην πηδάς αυτό που πληρώνεις έτσι κι'αλλοιώς) και απ'την άλλη είναι τόσο εύκολο να γαμήσεις χωρίς να πληρώσεις ούτε ευρώ (εκτός ίσως απ'τη γρήγορη σύνδεση του ίντερνετ αν η γνωριμία θα γίνει μέσω facebook ή twitter ή τον καφέ σου ή το ποτό σου αν η γνωριμία θα γίνει σε καφέ ή κλαμπ, ενώ στη δουλειά για παράδειγμα είναι εντελώς δωρεάν). Και θά'πρεπε να τελειώσω προσπαθώντας ν'ανακαλύψω ποιο το ποσοστό κινδύνου εξάπλωσης του ιού από παντρεμένους που πήγαν μαζί τους μέσω των γυναικών τους, βγάζοντας λανθασμένα συμπεράσματα όπως για παράδειγμα πως για να πηγαίνει ο άλλος στις πουτάνες σημαίνει δε γαμά τη γυναίκα του άρα δεν υπάρχει κίνδυνος, έστω κι'αν αυτή αφού δεν τη γαμά αυτός πηδιέται μ'άλλους που μάλλον δεν πήγαν με τις πουτάνες αφού γαμάνε αυτήν, ή επίσης πως ακόμα κι'αν την γαμά δεν τον ικανοποιεί σε διάφορα άρα είναι ξενέρωτη άρα δεν την γαμάει άλλος αφού μάλλον δεν ελκύει κανένα, άρα ακόμα κι'να της το μεταδώσει θα μείνει μεταξύ τους. Αλλά και πάλι ποιος χέστηκε για όλα αυτά...

Οπότε ερχόμαστε στο φλέγον θέμα. Γιατί να στιγματιστεί μια γυναίκα, ανεξάρτητα αν είναι πόρνη ή όχι, επειδή έχει AIDS και έσπειρε τον θάνατο σε μια πόλη, είτε εις γνώσιν της είτε όχι, με τη δημοσίευση της φωτογραφίας της. Και γιατί, αυτό κι'αν είναι παλαβό για μένα, να μην δημοσιευτούν και οι φωτογραφίες των διάφορων κατά καιρούς παιδεραστών που συλλαμβάνονται, ή ακόμα και των 3 τόσο χιλιάδων ανδρών που πήγαν μαζί της (και τώρα που ανακάλυψαν άλλες 5, των 15 χιλιάδων αντρών). Και πώς μπορώ τώρα να πω σε κάποιον που σκέφτεται έτσι πως αφού ήταν τόσο αφελείς οι τόσες χιλιάδες άντρες που πήγαν μαζί τους, θα είναι το ίδιο αφελείς για να πουν 'δεν είναι γι'αυτήν που πήγαμε εμείς που λέει, θά'ναι γι'άλλη' και μόνο αν δουν τη φωτογραφία της ίσως μπουν στον κόπο να κάνουν εξετάσεις. Εκτός αυτού, αν δημοσιοποιείται η φωτό ενός εν ψυχρώ ή εξ αμελείας δολοφόνου, μήπως δεν είναι η ίδια περίπτωση ακριβώς, με διαφορετικό απλά μέσο?

Και τώρα πάμε στις φωτό και τα ονόματα των παιδεραστών. Ας πούμε ότι δημοσιοποιούνται κι'αυτές. Σας ρωτώ. Για σας τι διαφορά θα κάνει? Ή για σας τι διαφορά έκανε που δημοσιεύτηκε μια φωτό άγνωστης γυναίκας που δουλεύει σαν πόρνη και έχει AIDS? Κεντρίζει το αίσθημα δικαιοσύνης που έχετε στα σώψυχά σας? Άλλη μαλακία ν'ακούσω να μ'αρέσει έχετε? Κι'αν δεν σκέφτεσται τα παιδιά του παιδεραστή που θα υποφέρουν μια ζωή και θα πρέπει να φύγουν όσο πιο μακρυά γίνεται, δεν σκέφτεσται τα παιδιά θύματά του που όλοι θα τους βλέπουν και θα τους συμπεριφέρονται από παράξενα μέχρι και υποτιμητικά? Μπορείτε να σκεφτείτε πως περίπου συμπεριφέρεστε σαν τους θεατές στην αρένα φωνάζοντας υπέρ ή κατά του μονομάχου αναλόγως της καύλας τους?

Προσωπικά είμαι ενάντια στη δημοσιοποίηση φωτογραφιών, ακόμα κι'ονομάτων αλλά τις θεωρώ αναγκαίο κακό όταν είναι για προστασία και ενημέρωση, φτάνει να υπάρχει πραγματικό όφελος κι'όχι απλή ικανοποίηση της ματαιοδοξίας του κόσμου. Ζούμε σε μια σάπια κοινωνία που όπως είπα και παλιά της αρέσει να κρίνει και να κατακρίνει χωρίς να κρίνεται, να είναι ενάντια στον πράττοντα κι'όχι στην πράξη, να κάθεται και να περιμένει το θαύμα, απλά κατηγορώντας τους πάντες και τα πάντα για την κατάντια της. Είμαστε η κοινωνία που κατηγορεί ότι δε μπορεί να κάνει κι'όχι ότι δεν πρέπει να γίνεται, ψηφίζει κάποιον απλά για να μη βγει ο άλλος, δεν ξέρει που πάει και τι κάνει, και το πιο σημαντικό είναι το να είναι ο καθ'ένας πιο πλούσιος και πιο γαμιάς (και γαμιόλα) απ'τον άλλο. Όλοι έχουμε άποψη, όλοι είμαστε ξερόλες κι'όλοι οι άλλοι είναι καλοί αν συμφωνούν μαζί μας. Μ'αυτά τα μυαλά θα πάμε για εκλογές, ναι? Αυτό στο επόμενο.

Προς το παρόν να θυμάστε. Νά'χετε πάντα προφυλακτικά μαζί σας και να τα χρησιμοποιείτε, ακόμα κι'αν πηδάτε τη γυναίκα του γείτονα που την ξέρετε, ακόμα κι'αν πηδάτε τη γυναίκα σας. Δεν ξέρετε ποιος άλλος μπορεί να την πηδά. Κι'αν δεν είστε αιμοδότες, κάντε και μια εξέταση για σεξουαλικά νοσήματα καλού κακού...

Πέμπτη 3 Μαΐου 2012

ΕΛΛΑΔΑ ΕΧΕΙΣ ΤΑΛΕΝΤΟ S04E06 [29/04/2012] ANT1



Εικοστό δεύτερο λεπτό περίπου...

Aerosmith - Amazing



Κι'εκεί που έλεγα να γράψω για την ... αυτοκτονία μου, τα γεγονότα τρέχουν. Προηγούνται οι εκλογές κι'οι πουτάνες...

I Lay Down...



Έχει απόλυτο δίκηο... Όταν θες κάτι πραγματικά, όλο το σύμπαν συνομοτεί υπέρ σου για να το πετύχεις. Κι'όταν απομακρύνεσαι απ'αυτό που θες, απ'αυτό που σ'αξίζει, όλο το σύμπαν συνομοτεί υπέρ σου βάζοντάς σου τρικλοποδιές για να ξυπνήσεις. Ο κάθε άνθρωπος έχει ένα σκοπό, που όπως λέει κάποιος άλλος μόνο όταν τον ανακαλύψει γίνεται ευτυχισμένος. Και όπως λέει ξανά ο πρώτος, η ζωή δεν είναι σταθμός. Είναι το ίδιο το τραίνο. Εσύ τ'αφήνεις να συνεχίζει το ταξίδι του χωρίς εσένα. Κι'όσο μένεις σε σταθμούς πέραν του 'κανονικού' χάνεις χρόνο, χάνεις τους επόμενους σταθμούς που θα γνώριζες. Γιατί ποτέ δεν ξέρεις ποιος είναι ο τελευταίος...

Όταν σου ζητούν δώσε... Όταν σου ξαναζητήσουν φύγε...

Τρίτη 1 Μαΐου 2012

May it be...



Η φύση είναι γεμάτη καμπύλες. Καμιά ευθεία. Και κύκλους. Μέρα νύχτα, μήνες, εποχές, ζωή. Κύκλους που κανείς δε μπορεί ν'αποφύγει. Άλλοτε μεγάλους, άλλοτε μικρούς. Άλλοτε τεμνόμενους, άλλοτε παράλληλους. Ο καθ'ένας μας ζει τουλάχιστο ένα κύκλο κάθε φορά, συνήθως περισσότερους. Κι'όταν τελειώσει ένας κύκλος, όταν κλείσει και φτάσει το τέλος στην αρχή, είτε ξαναρχίζει είτε αρχίζει ένας εντελώς καινούριος. Πιο μεγάλος ή πιο μικρός, σ'άλλη κατεύθυνση, μ'άλλο χρώμα, άλλη γραμμή, δεν έχει σημασία. Αρχίζει όμως. Είτε το ξέρουμε είτε όχι, είτε το θέλουμε είτε όχι. Ναι, πολλές φορές κλείνει κάποιος κι'αρχίζει άλλος χωρίς καν να το πάρουμε χαμπάρι. Αυτό σημαίνει πως δεν έχουμε αλλάξει, δεν έχουμε βελτιωθεί. Κακό αυτό. Αυτό σημαίνει 'ελέγχω τη ζωή μου', ή 'κάθε μέρα γίνομαι καλύτερος'. Όταν οι κύκλοι που αφορούν αποκλειστικά εμένα κλείνουν όταν το θελήσω εγώ και αρχίζουν όταν το θελήσω εγώ, και κάθε φορά αρχίζουν σ'ένα ανώτερο επίπεδο απ'αυτό που είμαι. Για τους άλλους που είτε τέμνονται, είτε εφάπτονται, είτε είναι παράλληλοι με τους δικούς μου δεν μ'ενδιαφέρει, αν το να μ'ενδιαφέρει σημαίνει να μένω στάσιμος και να κάνω συνέχεια την ίδια διαδρομή. Ναι, αυτό ίσως να σημαίνει πόνο και θλίψη προσωρινά, αλλά μόνο έτσι αλλάζεις επίπεδο. Το θέμα είναι να το θες. Και να έχεις συνειδητοποιήσει πως είναι το δικό σου χέρι που γράφει τους δικούς σου κύκλους...

Καλό μήνα... Και καλό κυκλοξεκίνημα...

Κυριακή 29 Απριλίου 2012

Ζωντανοί νεκροί...



Παλέψανε για το οκτάωρο. Οκτώ ώρες δουλειά, οκτώ ύπνο, οκτώ αναψυχή. Οκτώ ώρες ύπνο για νά'χεις τη δύναμη και την αντοχή και την υγεία να δουλεύεις για οκτώ ώρες και έτσι νά'χεις τα εφόδια να ζήσεις οκτώ ώρες. Να πεθαίνεις για οκτώ ώρες και ν'αναστήνεσαι για να πολεμάς οκτώ ώρες και να απολαμβάνεις τους καρπούς της νίκης σου τις υπόλοιπες οκτώ, τις ώρες της ζωής. Τι πετύχαμε? Κοιμούμαστε για λιγότερο από οκτώ ώρες, χωρίς να προλαβαίνουμε να πάρουμε τις απαραίτητες δυνάμεις για να αναστηθούμε, πολεμάμε σα νεκροί, περιμένοντας τον εχθρό να μας κατατροπώσει, αρκετές φορές προδίδοντας τα πάντα για να πάρουμε τα εφόδια να ζήσουμε τις οκτώ μας ώρες, τις οποίες όμως αυξήσαμε και τις οποίες συνεχίζουμε να ζούμε σα νεκροί, σα ζόμπι. Άσε που αρκετοί από μας τη μάχη της ημέρας την δίνουμε απ'τα χαρακώματα χωρίς να ρίξουμε βόλι, αφήνοντας τους άλλους να πεθάνουν. Όσοι δηλαδή πάμε στη μάχη. Γιατί υπάρχουν κι'αυτοί από μας που τα πάντα τα έχουμε κάνει θέμα αναψυχής...

Η αναψυχή είναι το δώρο της μάχης που κερδίσαμε με τις δυνάμεις που αποκτήσαμε με το μικρό θάνατό μας και την ανάστασή μας. Κι'εμείς φροντίσαμε να 'διαγράψουμε' την ουσία των μαχών και του θανάτου για να 'ζήσουμε' περισσότερο. Αποτέλεσμα? Το δώρο της ζωής έγινε κατάρα. Καιρός να εξαγνιστούμε. Κι'αν τροποποιηθούν κάπως, όχι πολύ, οι ώρες που διαρκεί κάθε φάση, δεν πρέπει να τροποποιήσουμε την ουσία και τη σημασία της.

Η πρώτη του Μάη είναι κοντά. Καιρός για αλλαγή. Ανεξαρτήτως του υποτιθέμενου κόστους. Ότι αξίζει πονάει κι'είναι δύσκολο. Αλλά πληρώνει καλά...

Do it to Me...



Οι άνθρωποι ξεχωρίζουν απ'τα ζώα λόγω της λογικής. Άν λοιπόν είναι βλάκες, ή έστω πιο βλάκες από σένα, κι'αν κάνουν πράγματα παράλογα, ή έστω ηλίθια, πάντα κατ'εσένα εννοείται, τότε απλά σημαίνει πως είτε εσύ που τους βλέπεις και τους κρίνεις είσαι άλογος είτε αυτοί ζωοποιήθηκαν. Και στις δυο περιπτώσεις η λύση είναι μία. Αλλάζεις συμπεριφορά. Και οπτική εικόνα. Γιατί αυτοί δεν πρόκειται. Με τίποτα. Δουλεύεις λοιπόν με τα ένστικτά τους κι'όχι την υποτιθέμενη λογική τους. Το παράδοξο? Αυτά πάντα δουλεύουν σωστά...

Καλή κι'όμορφη κυριακή νά'χουμε...

Τρίτη 24 Απριλίου 2012

Οι θησαυροί...






Άναψε την πίπα του. Κοίταξε απ’το παράθυρο. Έβρεχε εδώ και ώρα κι’η ομίχλη κατέβαινε σιγά σιγά στις στέγες των σπιτιών. Νύχτωνε σε λίγο κι’αυτό έκανε τη σκηνή ακόμα πιο μελαγχολική. Η μουσική απ’το λαπτοπ ακουγόταν απαλά στο δωμάτιο. Ιδανική ατμόσφαιρα για περισυλλογή και διαλογισμό. Τράβηξε μια ρουφηξιά και φύσηξε τον καπνό στο τζάμι. Για μια στιγμή φάνηκε πως η ομίχλη κάθισε στο δρόμο αλλά γρήγορα ο καπνός διαλύθηκε.
Μανιώδης καπνιστής θα’λεγε κάποιος. Κάπνιζε τα πάντα. Τσιγάρα, στριφτά και μη, πούρα, πίπα. Φτάνει να ήταν αρωματικά. Και όμως, μπορούσε ν’αντέξει άκαπνος δωδεκάωρα ολόκληρα, ακόμη και περισσότερο, όπως τότε που ταξίδευσε στο Μεξικό παίρνοντας τ’αεροπλάνο απ’το Παρίσι. Σε κάποια πράγματα είχε απίστευτη πειθαρχία, σε κάποια άλλα απίστευτη αναρχία. Χρόνια τον παίδευε αυτό, προσπαθώντας να βρει μια λύση. Κι’έβρισκε, αλλά δεν έβρισκε κίνητρο να τις εφαρμόσει, τουλάχιστο όχι πιο δυνατό απ’την άμεση ευχαρίστησή του.

Τράβηξε άλλη μια ρουφηξιά. Κοίταξε την στάχτη που σχηματιζόταν σιγά σιγά στο πάνω μέρος του καπνού και στο μυαλό του’ρθαν καραβοκύρηδες να κρατούν το τιμόνι και να καπνίζουν την πίπα τους, αρμενίζοντας στο πέλαγος προσπαθώντας να φτάσουν στον προορισμό τους, έχοντας στο μυαλό τους πάντα εκείνη. Ένα προορισμό προσωρινό, για ξεκούραση, για να ξανανιώσουν για λίγο απλοί καθημερινοί άνθρωποι, για να ημερέψουν τα πάθη τους και τα ένστικτά τους και να ξαναξεκινήσουν. Επιστροφή θα το’λεγε κάποιος, αλλά πώς μπορείς να επιστρέφεις όταν πάντα θα ξαναφεύγεις, και μάλιστα ξέροντας πως ίσως κάποια φορά δεν επιστρέψεις?

Προσπάθησε να τραβήξει ακόμα μια ρουφηξιά. Είχε σβήσει. Έψαξε τον αναπτήρα. Σκέφτηκε πόσο μπήκε η τεχνολογία στη ζωή μας. Ακόμα κι’αναπτήρες σκυφτούς, ειδικά για πίπες έκαναν. Και ειδικούς και για πούρα. Την άναψε, τράβηξε ακόμα μια ρουφηξιά κι’άνοιξε την τηλεόραση. Μηχανική κίνηση. Έτσι κι’αλλοιώς ήξερε τι θα’βλεπε, ή μάλλον τι θα’κουγε, μιας και δεν συνήθιζε να βλέπει τις ειδήσεις. Θανάτους, πλημμύρες, σεισμούς, φτώχεια, πείνα, εξαθλίωση, απάτες, κρίσεις, κατακρίσεις, ξεφτίλισμα λαών, θρασύτητα αρχόντων. Αδιάφορος θα’μενε και πάλι. Ακόμα και στο άκουσμα της είδησης του πρώτου άστεγου νεκρού απ’το κρύο στην Αθήνα. Ήταν κάτι που περίμενε. Δεν λυπήθηκε. Ήξερε πως ο καθένας μας ήταν άξιος της μοίρας που επέλεξε κι’ο κάθε λαός άξιος της ηγεσίας που επέλεξε. Κι’αυτοί παιδιά της ίδιας κοινωνίας μ’αυτόν, μεγαλωμένοι με τις ίδιες αρχές, τις ίδιες ανάγκες απλά σε διαφορετικές πλευρές, εκτός από κάποιους που ήξεραν τι ήθελαν και το ήθελαν πολύ και κατάφεραν ν’αλλάξουν πλευρά.
Η κρίση ήταν τεχνητή. Απορούσε πώς κανείς δεν το’βλεπε. Κι’απορούσε πώς όλοι ήθελαν τους άλλους να χάσουν χωρίς να χάσουν αυτοί. Απορούσε? Μάλλον απορούσε αν όλοι αυτοί ήξεραν τι έκαναν, τι ήθελαν, τι έλεγαν, αν ήταν βλάκες ή εγκληματίες, ανάλογα απ’την πλευρά που ήταν, κατ’επιλογήν ή εκ γενετής. Όλοι κατηγορούσαν την κρίση και την κυβέρνηση για τον άστεγο που πέθανε, αλλά κανείς δεν σκέφτηκε πως αν έβαζαν όλοι από ένα ευρώ, κανείς δεν θα πέθαινε, κανείς δεν θα πείναγε. Άρτον και θεάματα θέλει ο λαός. Τα θεάματα τα προσέφεραν απλόχερα οι τηλεοράσεις, τα γήπεδα, οι σκηνές. Τον άρτον ή τον έπαιρνες μόνος, ή σου τον προσέφεραν, είτε σαν αντάλλαγμα υπηρεσιών και γενικά εκδούλευσης είτε δωρεάν. Αλλά τώρα η ανικανότητα των ικανών να προσφέρουν δωρεάν έφερε την πείνα. Δεν ήξερε ποιον θα’πρεπε να λυπάται περισσότερο. Τους ικανούς που πλέον δεν ήταν ικανοί ή τους άλλους, που αρκέστηκαν στο δωρεάν καταδικάζοντας τον εαυτό τους σε ολική ανικανότητα ή αδυναμία.

Ξανακοίταξε απ’το παράθυρο. Η βροχή είχε σταματήσει κι’η ομίχλη είχε φύγει, σημάδι πως αέρας είχε φυσήξει. Είχε νυχτώσει και τα φώτα των δρόμων ανακλούσαν την λάμψη τους στο βρεγμένο οδόστρωμα. Τράβηξε ακόμα μια ρουφηξιά και ξαναθυμήθηκε τους καπεταναίους που χάραζαν την πορεία τους στους χάρτες και την επιβεβαίωναν με τ’άστρα, έχοντας πάντα στο μυαλό εκείνη. Και απ’εκεί το μυαλό πέταξε στους σταυροφόρους, στους ιππότες, στους στρατιώτες, στους οδοιπόρους, στους ταξιδιώτες, στους ασθενείς, τους ποιητές, τους συγγραφείς, τους μουσικούς, όλους που στο μυαλό έχουν εκείνη. Την κάθε εκείνη, την όποια εκείνη.

Τράβηξε ακόμα μια ρουφηξιά κι’έφερε στο μυαλό του εκείνη. Χαμογέλασε στη σκέψη της. Έκλεισε τα μάτια κι’ένοιωσε το άρωμά της, τη γεύση της, το δέρμα της απαλό στο άγγιγμά του. Άνοιξε τα μάτια και πήγε να κλείσει την τηλεόραση. Η μουσική απ’το λάπτοπ ακόμα ακουγόταν στο δωμάτιο. Ξαναπήγε στο παράθυρο σαν κάτι να περίμενε. Στο μυαλό του ήρθε άλλη μορφή, άλλη εκείνη. Το χαμόγελο ξαναζωγραφίστηκε στο πρόσωπό του. Άλλη γεύση, άλλο άρωμα, άλλο άγγιγμα, το ίδιο ωραία, το ίδιο ερεθιστικά, το ίδιο μεθυστικά. Το μόνο που δεν τον ανησυχούσε σοβαρά ήταν το τι θα κάνει όταν με το καλό γεράσει, αν ποτέ συμβεί μιας και ήξερε πως το τέλος είναι σίγουρο κι’απρόβλεπτο. Θα’χε πολλές ‘εκείνες’ να φέρνει στη σκέψη, καπνίζοντας ή μη την πίπα του. Αμέτρητες όμορφες στιγμές, αμέτρητοι έρωτες, αμέτρητες ζωές.
Συνέχισε να χαζεύει απ’το παράθυρο. Του φάνηκε πως τα σύννεφα έφυγαν. Βγήκε στο μπαλκόνι παρά την παγωνιά και κοίταξε τον ουρανό. Ναι, είχε ξαστεριά. Μπήκε πάλι μέσα στη ζεστασιά. Σκέφτηκε πόσο τυχερός ή πόσο άξιος ήταν που κατάφερε να ‘βολευτεί’ και σήμερα να απολαμβάνει τους καρπούς των κόπων του, παρ’όλο που ήξερε πως η πιθανότητα να τον αγγίξει η κρίση, αν και απομακρυσμένη, υπήρχε. Πήγε στο παράθυρο και προσπάθησε να διακρίνει τα άστρα, παρ’όλη τη λάμψη των φώτων των δρόμων. Η τεχνολογία εδώ του στερούσε τη μαγεία.

Περνούσαν απ’το μυαλό του γρήγορα οι ειδήσεις, οι θάλασσες, οι ταξιδιώτες των θαλασσών, της μουσικής, των γραμμάτων, της ζωής κι’εκείνη. Τίποτα δεν είχε αλλάξει από καταβολής κόσμου. Τα πάντα ίδια, με διαφορετικούς πρωταγωνιστές απλώς. Κι’ο καθένας έπαιρνε ότι του άξιζε, ανάλογα με την προσπάθεια και τις θυσίες πού’χε κάνει για να κατακτήσει τη ζωή. Η κάθε ζωή είχε το αντίτιμό της. Κι’η κατάκτησή της ήταν η γεύση της νίκης την κάθε στιγμή που ζούσες. Οι θησαυροί της ήταν όλα αυτά που θα κουβαλούσες στο μυαλό και στην καρδιά όταν θα σταματούσες να παλεύεις για κατακτήσεις, όταν θα έγερνες ν’απολαύσεις τα λάφυρά σου, τους θησαυρούς που κατάφερες ν’αποκτήσεις με τις κατακτήσεις σου. Όταν θα ζούσες πλέον με τις αναμνήσεις σου και μόνο, περιμένοντας το μεγάλο νικητή να σ’ανταμώσει σ’ένα παιχνίδι που ήξερες απ’την αρχή το τέλος του. Ένα παιχνίδι που δεν θα διέφερε σε τίποτα στον τρόπο που θα παιζόταν απ’τον τρόπο που έπαιζες το παιχνίδι της ζωής, τον τρόπο που έδινες τις μάχες και τους πολέμους για να την κατακτήσεις και ν’αποκτήσεις τους θησαυρούς της.

Κτύπησε το τηλέφωνο.
‘Καλησπέρα, πήρα να δω πώς είσαι’.
‘Έλα απ’εδώ καλύτερα, να τα πούμε με την ησυχία μας.’
‘Σε μια ωρίτσα θα’μαι εκεί’.

Έκλεισε το τηλέφωνο. Τράβηξε ακόμα μια ρουφηξιά. Πήγε και διευθέτησε τα αρωματικά κεριά, άναψε το φωτιστικό στη γωνιά, έβαλε το cd player να παίζει, έβαλε κρασί στο ψυγείο και πήγε για μπάνιο. Χαμογέλασε. Ακόμα μια κατάκτηση, ακόμα ένας θησαυρός στο θησαυροφυλάκιο του μυαλού και της καρδιάς του.

Δευτέρα 23 Απριλίου 2012

Ταιριάζουμε...



Σ'αυτό τον κόσμο κανείς δεν ταιριάζει με κανένα, τουλάχιστο πλήρως. Απλά κάποια πράγματα τα έχουμε κοινά. Κοινά ενδιαφέροντα, κοινές απόψεις, κοινές ανάγκες, κοινές επιθυμίες, κοινές φιλοσοφίες, κοινούς στόχους, κοινά πάθη. Κάθε τι απ'τα πιο πάνω μας φέρνει πιο κοντά. Αλλά σ'όλα τ'άλλα ίσως να διαφέρουμε εντελώς. Κι'εδώ έρχεται αυτό που λέμε 'Ανέχομαι' ή 'Δέχομαι' ή 'Δε μ'ενοχλεί' ή 'Αγαπώ'. Εννοείται πως περισσότερο μας ενώνουν τα συναισθήματα, τα πάθη κι'οι ανάγκες. Όπως και μας χωρίζουν. Η απόφαση λοιπόν αν θα 'Αγαπήσουμε' κάποιον ή κάποιους για όλες εκείνες τις διαφορές που μας χωρίζουν είναι καθαρά δική μας. Πέρα από πάθη και πόθους. Πέρα από ανάγκες κι'επιθυμίες. Γιατί η Αγάπη είναι απόφαση. Γιατί 'Αγαπώ' σημαίνει 'Εσύ', πέρα από μένα. Σημαίνει νοιάζομαι για σένα, για το δικό σου καλό. Αλλά για να σ'αγαπώ πρέπει να υπάρχω, άρα δε μπορώ να σ'αγαπώ ενάντια σε μένα. Ακόμα κι'αν ταιριάζουμε σ'όλα, αν αυτό με καταστρέφει ή σε καταστρέφει τότε δεν είναι αγάπη. Γιατί η Αγάπη είναι και ζωή. Ναι, η Αγάπη είναι απόφαση ζωής. Της δικής μου, της δικής σου, όλων μας. Πριν ξαναπείς λοιπόν 'Σ'αγαπώ' ή 'θέλω ν'αγαπήσω' ή 'θέλω να αγαπηθώ' σκέψου το καλά. Αξίζεις ν'αγαπηθείς? Μπορείς ν'αγαπήσεις? Θες ν'αγαπήσεις? Κι'αν ναι τόλμησέ το. Χωρίς έρωτες, πόθους και πάθη. Αυτά φροντίζουν γι'αυτά από μόνα τους. Φτάνει ένα βλέμμα, ένας ψίθυρος κι'όλα ανάβουν. Και τότε η αγάπη μένει στην άκρη και περιμένει να σβήσουν. Μόνο τότε ζει αληθινά ή βλέπει πως δεν έζησε ποτέ. Μόνο τότε ξέρεις αν τελικά ήταν μόνο απόφαση ή και ζωή...

Αντί λόγου...



Λένε πως ο καθένας ακούει και βλέπει ότι θέλει. Κι'αυτό είν'αλήθεια κάπως. Βασικά ακούει και βλέπει ότι συνήθισε να ψάχνει ν'ακούσει και να δει. Στ'άλλα απλά δεν δίνει σημασία. Ή δίνει σημασία αλλά τα ερμηνεύει όπως τ'άλλα που τ'αρέσουν και τον ενδιαφέρουν. Προσωπικά, μετά την κοσμοθεωρία μου που βασίζεται κυρίως στους ανθρώπους των σπηλαίων, το μόνο που βλέπω είναι ανθρώπους απλούς, που διαφοροποιούνται με τις λέξεις που χρησιμοποιούν, οι οποίες βασίζονται στη φιλοσοφία που έχουν για τη ζωή και τους ανθρώπους. Τι σημαίνει αυτό? Πως δεν χρειάζεται να έχεις πλούσιο λεξιλόγιο, ούτε να γράφεις ή να διαβάζεις ποίηση. Μόνο να ξέρεις να συντάξεις τις ίδιες λέξεις με τρόπο που για τον καθένα να ακούγονται σωστά, να είναι αυτές που θέλει ν'ακούσει. Και πώς συμβαίνει αυτό? Απλά νοιώθοντάς τον. Όχι υποκρινόμενος. Απλά συντονιζόμενος στη δική του διάθεση, αν σ'αρέσει κι'αν θέλεις. Αν υποκρίνεσαι μπορεί να πετύχει αλλά θά'ναι για λίγο. Αν τον νοιώσεις αληθινά θά'ναι για πάντα. Ακόμα κι'αν δεν ξαναμιλήσετε ποτέ. Γιατί θα τού'χεις χαρίσει μια γεμάτη στιγμή, είτε αυτή θα κορυφωθεί μ'ένα απλό χαμόγελο, είτε με τη ζεστασιά της φωνής σ'ένα δάκρυ έτοιμο να κυλήσει, είτε ακόμα και μ'ένα οργασμό. Πολύ απλά? Ναι. Πολύ απλά. Τόσο απλά όσο κι'ο άνθρωπος, η ευτυχία, η ζωή...

Κυριακή 22 Απριλίου 2012

Κι'αν δεν είδες τ'αστέρια μην ανησυχείς...



Για κάποιον είσαι όλα τ'αστέρια, το φεγγάρι κι'ο ήλιος μαζί... Απλά σε ψάχνει ακόμα... Καληνύχτα...

Παρασκευή 20 Απριλίου 2012

Μωσαϊκό...

Η ζωή είναι μωσαϊκό. Για νά'χει αξία, για νά'ναι ωραία, πρέπει να υπάρχουν όλες οι ψηφίδες, όλα τα χρώματα, όλα τα είδη. Αλλά πάνω απ'όλα μεράκι από σένα πού'σαι ο καλλιτέχνης της δικής σου ζωής για να συμπληρώσεις την εικόνα... Τη δικιά σου εικόνα, τη δικιά σου ζωή...






Πέμπτη 19 Απριλίου 2012

On The Turning Away...



Η ζωή μας είναι γεμάτη στροφές. Στροφές, εσωτερικές, εξωτερικές, επαναστροφές, επιστροφές, αναστροφές, αντιστροφές, υποστροφές, υπερστροφές, αποστροφές, διαστροφές... Πρόσεξε μην αποκοιμηθείς και πας ευθεία. Είναι η μόνη φορά που θά'ναι καταστροφικό. Εκτός αν ξυπνήσεις λίγο πριν τον τοίχο. Αλλά αν δεν τα καταφέρεις δεν πειράζει. Μια άλλη φορά... Ίσως...

Τετάρτη 18 Απριλίου 2012

People Help The People



Οι δυσκολίες είναι για να τις υπερπηδούμε στο δρόμο για την ευτυχία... Καληνύχτα...

Σάββατο 14 Απριλίου 2012

Χριστός Ανέστη!!!




Απ'το πρωί αναστήθηκε ο Χριστός. Απ'το πρωί ετοιμαζόμαστε για τον Καλό Λόγο. Η σκέψη τρέχει σ'αγαπημένα πρόσωπα που είναι μακρυά, σε άγνωστο κόσμο που δυστυχεί, σε ασθενείς, φτωχούς, οδοιπόρους, εργαζόμενους. Σε παλιές και νέες αγάπες, σε θλίψεις του παρελθόντος και του παρόντος. Στη δυστυχία, τη μιζέρια, την αδικία.

Τώρα όμως είναι η σειρά μας. Ανάβουμε ένα κερί για όλους αυτούς, τους βάζουμε απ'το μυαλό στην καρδιά, χαμογελάμε και γιορτάζουμε. Ο Χριστός κάτι θα κάνει και γι'αυτούς. Και μεις, βάζοντάς τους στην καρδιά μας τους χαρίζουμε ότι πολυτιμότερο έχουμε. Την αγάπη μας.

Κανείς δεν θά'ναι μόνος απόψε. Θά'μαστε κοντά τους. Θά'ναι κοντά μας. Κι'όλοι μαζί κοντά Του. Δοξάζοντας κι'ελπίζοντας για ένα καλύτερο αύριο. Ένα αύριο που θα προσπαθήσουμε κι'εμείς να γίνει καλύτερο. Αύριο όμως. Σήμερα γιορτάζουμε. εμείς κι'όλη η πλάση. Γιορτάζουν οι καρδιές. Ας τις κάνουμε χαρούμενες. Ας κτυπήσουν στο ρυθμό των αναστάσιμων καμπάνων. Ας κτυπήσουν στο ρυθμό της αγάπης. Μ'ένα ζεστό χαμόγελο, μια τεράστια αγκαλιά κι'ένα γλυκό φιλί!!!

Χριστός Ανέστη!!! Καλό Πάσχα!!!

Παρασκευή 13 Απριλίου 2012

Σε ήχο πλάγιο δεύτερο...




Τα φώτα σβήνουν... Μένουν λίγα καντήλια ηλεκτρικά και λίγα κεριά αληθινά να φωτίζουν το χώρο, καθώς και λίγα halogen ψηλά στον τρούλο, αρκετά όμως για να μπορείς, έστω και με κάποια δυσκολία, να διαβάζεις την ακολουθία.

“Σήμερον κρεμάται επί ξύλου, ο εν ύδασι την γην κρεμάσας.”

Νεκρική σιγή, ίσως απ'τις ελάχιστες φορές που συμβαίνει αυτό σε μια εκκλησιά. Σαν σε κηδεία. Ένα αναφιλητό βγαίνει αβίαστα. Τα μάτια βουρκώνουν. Το δάκρυ κυλά στο μάγουλο.

“Στέφανον εξ ακανθών περιτίθεται, ο των αγγέλων βασιλεύς.”

Λένε πως ποτέ δεν κλαις στο θάνατο κάποιου αν δεν τον έχεις αδικήσει. Πως σε καταβάλει μια χαρούμενη θλίψη στο γεγονός πως έφυγε απ’τα εγκόσμια πλήρης ημερών για να ταξιδέψει εν τόπω χλοερώ. Πως κλαις μόνο αν δεν φάνηκες εσύ εντάξει απέναντί του, αν δεν του συγχώρησες κάποια λάθη που ίσως να έκανε, αν δεν τον αγάπησες όσο του άξιζε.

Ψευδή πορφύραν περιβάλλεται, ο περιβάλλων τον ουρανόν εν νεφέλαις.

Οι διάδρομοι γεμίζουν κόσμο που θέλει να προσκυνήσει. Συζητάνε μεταξύ τους για να περάσει ευχάριστα η αναμονή μέχρι να φτάσουν στον Εσταυρωμένο. Κάποια κλάματα ακούγονται κάπου κάπου από μικρά παιδιά, κάποια γέλια από μεγάλους. Κάποιοι έρχονται απ’τους πλαϊνούς διαδρόμους για να ‘κόψουν δρόμο’ και ν’αφήσουν αρκετούς πίσω στην ουρά, όπως συνηθίζουν να κάνουν σ’όλες τις ουρές, απ’τα φώτα τροχαίας μέχρι ίσως και τα συσσίτια.

“Ράπισμα κατεδέξατο, ο εν Ιορδάνη ελευθερώσας τον Αδάμ.”

Την Κυριακή έριχνα και γω βάια υποδεχόμενος τον Σωτήρα. Χθες φώναζα και γω ‘Άρων Άρων Σταύρωσον Αυτόν’. Έρχεται και Πάσχα. Δεν θ’αφήσουμε το γλέντι να πάει χαμένο. Έχουμε κι’ετοιμασίες να κάνουμε. Στο κάτω κάτω κάθε χρόνο το ίδιο συμβαίνει. Εδώ και 2 χιλιάδες χρόνια. Ένα έθιμο ενός λαού που δεν ξέρει από ρίζες και ήθη, μόνο έθιμα, κι’αυτά ξεθωριασμένα. Σταύρωση τη Μεγάλη Πέμπτη το βράδυ, Επιτάφιος τη Μεγάλη Παρασκευή το βράδυ, Ανάσταση μεσάνυχτα Σαββάτου, κροτίδες, πυροτεχνήματα, μαγειρίτσα, τσουρέκια, φλαούνες αυγά.

“Ήλοις προσηλώθη, ο νυμφίος της Εκκλησίας.”

Προσπαθώ να νοιώσω την αγωνία των μαθητών και των άλλων ‘οπαδών’ του Θεανθρώπου τότε. Να εξευτελίζεται το ‘είδωλό’ τους, η ελπίδα τους, ο σωτήρας τους και να πεθαίνει σαν εγκληματίας. Κάποιοι να νοιώθουν πως το όνειρο τέλειωσε γι’αυτούς, κάποιοι να φοβούνται για τη δική τους ζωή, κάποιοι να διερωτούνται αν τελικά θ’αναστηθεί ή όχι και αν θα’ναι όπως την ανάσταση του Λαζάρου ή όχι, κάποιοι να λένε πως κι’αυτός ένα πυροτέχνημα ήτανε και ν’αρχίζουν την αναζήτηση του καινούριου ειδώλου. Η αγάπη αρκετών γι’Αυτόν δεν έχει ξεθωριάσει ακόμη, αλλά ως πόσο θα κρατήσει? Το’χει αυτό ο άνθρωπος. Να ξεχνά. Ή μάλλον, να ‘ισορροπεί’ το συναίσθημα του πόνου, της χαράς, της ευγνωμοσύνης, του φόβου με την αδιαφορία. Λίγος χρόνος χρειάζεται. Σκέφτομαι και τον κάθε λογής Τζοχατζόπουλο να λέει ‘Και τον Χριστό τον Σταύρωσαν’.

“Λόγχη εκεντήθη, ο υιός της Παρθένου.”

Το βιβλιαράκι π’αγόρασα για την ακολουθία των Παθών βρίθει από ορθογραφικά λάθη, σε σημείο που κάποιες φορές, γι’αυτούς που δεν είχαν τριβή στο παρελθόν, έστω και λίγη, με την αρχαία ελληνική, ν’ αλλοιώνει το νόημα. Στο ραδιόφωνο είχα ακούσει πως στις 8μισυ είχε πρεμιέρα ένα θέατρο στη Λευκωσία. Ακόμη δεν άκουσα για ρεβεγιόν του Πάσχα, όπως των Χριστουγέννων. Τελειώνει το 11το ευαγγέλιο. Μπαίνω στο διάδρομο με τη γυναίκα μου για να προσκυνήσουμε. Η γυναίκα μου, φυσιολογική από κάθε άποψη, προχωρά μ’ευκολία. Δυσκολεύομαι. Όλοι προσπαθούν να με προσπεράσουν, ενώ με τον όγκο μου καταλαμβάνω τα 2/3 του διαδρόμου. Μετά δυσκολίας προσπαθώ να προχωρήσω χωρίς να πατήσω κάποιον ή να τον ρίξω χάμω. Ο καθένας προσπαθεί να προσπεράσει ότι νομίζει πως αξίζει περισσότερο. Η γυναίκα μου κάθε λίγο γυρίζει και μου ψιθυρίζει ‘Βασίλη, έλα’. Λες και θα χαθούμε στο πλήθος του μετρό της Νέας Υόρκης.

“Προσκυνούμεν σου τα Πάθη, Χριστέ.”

Σκέφτομαι τις πιο τραγικές μορφές της Μεγάλης Βδομάδας, τη Μαρία τη Μαγδαληνή και τον Ιούδα. Η πρώτη μετανόησε και τιμήθηκε, ο δεύτερος μετάνιωσε και ποτέ δεν τιμήθηκε. Η πρώτη αντικατέστησε τα πάθη της με το πάθος της για Εκείνον, ένα πάθος εντελώς διαφορετικό απ’όλα όσα είχε, αγνό, αμόλυντο, σε σημείο που τα απλά μυαλά παρεξήγησαν ή επίτηδες παρερμήνευσαν για να παρασύρουν. Ο δεύτερος πούλησε εκείνον για τα δικά του πάθη, με κυριότερα το θρησκευτικό και το εθνικό. Όταν κατάλαβε το λάθος του ήταν αργά λέμε. Έτσι μας βολεύει φυσικά. Να’χουμε άλλοθι όταν ξεπουλάμε εμείς τον Κύριο για τα δικά μας πάθη. Κανείς όμως δεν σκέφτηκε πως ίσως τελικά ο Ιούδας να πήγε στον παράδεισο, μιας και είχε αυτοκτονήσει πριν πεθάνει ο Κύριος, άρα ίσως πραγματικά αν μετανόησε να ταπεινώθηκε και να ζήτησε συγχώρεση όταν κατέβηκε ο Κύριος στον Άδη να κυρήξει στους νεκρούς και να την πήρε.

“Δείξον ημίν και την ένδοξόν σου Ανάστασην.”

Η λειτουργία τελειώνει. Ξεκινούν πλέον να’ρχονται και από μπροστά γριές και μανάδες με τα παιδιά τους για να προσκυνήσουν, αφήνοντας πίσω όλους στην ουρά. Όπως γίνεται και στην κοινωνία, μ’όλους μας που θεωρούμε πως είμαστε ξεχωριστοί ενώ στην ουσία είμαστε ακόμα λιγότερο ικανοί απ’την μετριότητα του πλήθους και απαιτούμε σεβασμό που εμείς ποτέ δεν δείξαμε, ούτε στον ίδιο μας τον εαυτό. Συνεχίζουν να με προσπερνούν και όταν φτάνω λέω σε μια που ήρθε απ’το πουθενά να περάσει, κοιτάζοντάς την στα μάτια. Μου γνεύει να προσκυνήσω δείχνοντας περίσσεια ευγένεια και μπαίνει ακριβώς πίσω μου. Προσκυνώ και πάω να φύγω με τη γυναίκα μου, περιμένοντας να τελειώσει οι κοινωνικοποίηση των πάντων που κάνουν στην εκκλησία κλείνοντας τους διαδρόμους και τις πόρτες.

“Ω γλυκύ μου έαρ, γλυκύτατόν μου τέκνον, που έδυ σου το κάλλος;”

Ναι, τα ίδια θα συμβούν κι’απόψε, στην προσκύνηση του Επιταφίου, τα ίδια κι’αύριο, όταν θα προσπαθούμε να πάρουμε πρώτοι το Άγιο Φως. Μετά θα φιληθούμε μ’ανθρώπους που μας έβλαψαν και δεν χωνεύουμε, συγγενείς και μη, θα τηλεφωνήσουμε να ευχηθούμε ή δεν θα τηλεφωνήσουμε να ευχηθούμε, ανάλογα με το πόσο χωνεύουμε ή με το συμφέρον που έχουμε, κι’από βδομάδας, εμείς που ‘ξέρουμε ν’αγαπάμε’ θα ξαναρχίσουμε να μοιράζουμε την αγάπη μας σε φλογερά κορμιά και τα λεφτά μας σε καταναλωτικά είδη προς τέρψιν και ανάταση κορμιού, ψυχής και πνεύματος. Και στην επόμενη επίσκεψη στο Άγιο Όρος, η εξομολόγηση θα’ναι σύντομη. ‘Έκανα τα γνωστά κι’επαναλαμβανόμενα’.

“Μνήσθητί μου, Κύριε, όταν έλθης εν τη βασιλεία σου.”

Μ’ενοχλεί που γράφω αυτά σε πλήρη ηρεμία. Ούτε καν με ίχνος κατάθλιψης, να μπορώ να δικαιολογήσω τον εαυτό μου λέγοντας πως ήταν ακόμα μια στιγμή αδυναμίας μου. Σα να βλέπω ανοιχτές τις πύλες του παραδείσου και γω ν’ακολουθώ τα πάθη μου και τα αντικείμενα των πόθων μου στην κόλαση. Ευχόμενος να συμβεί κάτι, αυτό που πολλοί λένε ‘θαύμα’ για να πιστέψουν στον Θεό, πριν να’ναι αργά. Ν’αφήνομαι περιμένοντας. Να γίνομαι ξανά ένας απ’το πλήθος της Ιερουσαλήμ, που περίμεναν το Μεσσία που είχαν φτιάξει στο μυαλό τους με βάση τις ανάγκες τους και τα θέλω τους, εμποδίζοντας τον εαυτό τους να Τον δουν όταν ήρθε.

“Και έσται η εσχάτη πλάνη χείρων της πρώτης.”

Γιατί αυτοί δεν ήξεραν. Και άλλοι ξέρουν αλλά δηλώνουν άγνοια. Η άγνοια κι’η ηλιθιότητα συγχωρούνται πάντα. Ο Χριστιανισμός όμως είναι πακέτο. Ένα συγκεκριμένο, χωρίς παραλλαγές. Δεν είναι καρτοκινητή με επιλογές. Είτε το παίρνεις είτε τ’αφήνεις. Και αν τ’αλλάξεις απλά δέχεσαι τις συνέπειες. Δεν αρκεί να νίψεις τας χείρας σου. Κάτι που κάναμε όλοι μας. Κι’ας αποδίδουμε τη σημερινή κατάσταση στην απληστία των άλλων που έφεραν την οικονομική κρίση. Ας μη ξεχνάμε κι’αυτοί παιδιά της ίδιας κοινωνίας είναι, όπως και μεις. Κι’αυτοί είναι οι άριστοι που εμείς, σ’όλο τον κόσμο, διαλέξαμε για να’ναι εκεί. Κι’αυτοί είναι οι άριστοι που εμείς, σ’όλο τον κόσμο, επετρέψαμε μέσα απ’τα κατεστημένα που διατηρούμε και κατηγορούμε ν’αναδειχθούν. Οι άριστοι των μετρίων. Οι άριστοι του πακέτου που εμείς αλλάξαμε κατά το δοκούν για να περνάμε καλά χρωστώντας, πρώτ’απ’όλους σε μας και σε Εκείνον.

Ο Χριστός πέθανε. Ζωή σε λόγου μας. Ευτυχώς Εκείνος θ’αναστηθεί. Εμείς? Καλή Ανάσταση…