Αντί λόγου...

Λένε πως ο καθένας ακούει και βλέπει ότι θέλει. Κι'αυτό είν'αλήθεια κάπως. Βασικά ακούει και βλέπει ότι συνήθισε να ψάχνει ν'ακούσει και να δει. Στ'άλλα απλά δεν δίνει σημασία. Ή δίνει σημασία αλλά τα ερμηνεύει όπως τ'άλλα που τ'αρέσουν και τον ενδιαφέρουν. Προσωπικά, μετά την κοσμοθεωρία μου που βασίζεται κυρίως στους ανθρώπους των σπηλαίων, το μόνο που βλέπω είναι ανθρώπους απλούς, που διαφοροποιούνται με τις λέξεις που χρησιμοποιούν, οι οποίες βασίζονται στη φιλοσοφία που έχουν για τη ζωή και τους ανθρώπους. Τι σημαίνει αυτό? Πως δεν χρειάζεται να έχεις πλούσιο λεξιλόγιο, ούτε να γράφεις ή να διαβάζεις ποίηση. Μόνο να ξέρεις να συντάξεις τις ίδιες λέξεις με τρόπο που για τον καθένα να ακούγονται σωστά, να είναι αυτές που θέλει ν'ακούσει. Και πώς συμβαίνει αυτό? Απλά νοιώθοντάς τον. Όχι υποκρινόμενος. Απλά συντονιζόμενος στη δική του διάθεση, αν σ'αρέσει κι'αν θέλεις. Αν υποκρίνεσαι μπορεί να πετύχει αλλά θά'ναι για λίγο. Αν τον νοιώσεις αληθινά θά'ναι για πάντα. Ακόμα κι'αν δεν ξαναμιλήσετε ποτέ. Γιατί θα τού'χεις χαρίσει μια γεμάτη στιγμή, είτε αυτή θα κορυφωθεί μ'ένα απλό χαμόγελο, είτε με τη ζεστασιά της φωνής σ'ένα δάκρυ έτοιμο να κυλήσει, είτε ακόμα και μ'ένα οργασμό. Πολύ απλά? Ναι. Πολύ απλά. Τόσο απλά όσο κι'ο άνθρωπος, η ευτυχία, η ζωή...