Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου

Δευτέρα 27 Φεβρουαρίου 2012

Ιση-μερία...



Όσο κι'αν θες ν'αλλάξεις δε μπορείς, τουλάχιστο όχι τόσο εύκολα όσο νομίζεις. Όχι χαρακτήρα, γι'αυτό τά'παμε εδώ και καιρό. Μέχρι τα 9 σου ότι κάνεις, ή καλύτερα ότι σου κάνουν, μετά τίποτα. Συμπεριφορά μόνο μπορείς. Και φιλοσοφία. Πώς βλέπεις τα πράγματα και πως αντιδράς. Και προσπαθείς. Και τα καταφέρνεις αρκετά. Αλλά όχι πάντα κι'όχι πολύ. Πώς είναι δυνατόν άλλωστε, τα πράγματα που πριν σε χαλούσαν τώρα να σε διαδκεδάζουν ή να σ'αφήνουν αδιάφορο απ'τη μια μέρα στην άλλη? Και όμως, προσπαθείς και τα καταφέρνεις αρκετά. Αλλά τότε αρχίζεις να διερωτάσαι ποιος μπορεί να είσαι εσύ αφού ελκύεις και σε ελκύουν ίδιοι άνθρωποι με σένα και βρίσκεις τους ίδιους μ'άλλο όνομα κι'άλλη φάτσα πάντα μπροστά σου. Και προσπαθείς να βρεις κάτι να πιαστείς. Και προσπαθείς να βρεις που είναι όλοι οι άλλοι αυτοί που κρύβονται από σένα. Και τελικά ανακαλύπτεις πως όλοι αυτοί που κρύβονται δεν είναι άλλοι από σένα και δεν είναι αλλού παρά στο μυαλό σου και στην καρδιά σου. Όλοι αυτοί που ψάχνεις είσαι εσύ, αυτό που θες νά'σαι αλλά που δεν ταιριάζει ποσώς μ'όλους αυτούς που βρίσκεις καθημερινά μπροστά σου. Και μετά ανακαλύπτεις πως όλοι αυτοί που ψάχνεις κι'είσαι εσύ υπάρχουν κάθε φορά που εσύ γίνεσαι αυτοί που ψάχνεις. Και τους ψάχνεις όταν όλοι οι άλλοι που έχεις δεν είναι εσύ κι'όταν εσύ δεν είσαι πλέον όλοι οι άλλοι που έχεις. Και διερωτάσαι πώς μπορείς να είσαι τόσο διαφορετικά πράγματα ταυτόχρονα. Μέχρι που βρίσκεις την απάντηση. Και όταν είσαι εσύ κυκλοφοράς χαρίζοντας και παίρνοντας, κι'όταν είσαι εσύ αποτραβιέσαι παίρνοντας για να είσαι έτοιμος να ξαναχαρίσεις. Κι'είσαι το ένστικτο, το ζώο όταν είσαι αυτοί και το συναίσθημα όταν είσαι οι άλλοι. Και εκεί τα σκατώνεις, όταν γίνεσαι συναίσθημα σ'αυτούς και ζώο για τους άλλους. Κι'η λογική? Αυτή σε παίζει πινγκ πονγκ απ'αυτούς στους άλλους. Καιρός να τη διαχειριστείς σωστά. Και καιρός να απομενηθούν τα του καίσαρος τω καίσαρι. Και σ'αυτούς και στους άλλους. Γιατί εσύ ξέρεις. Ο πολυτιμότερος για τον καθένα είναι ο καθένας. Κι'οι υπόλοιποι είναι πολύτιμοι ενόσω βοηθούν στο να γίνεται ο καθένας όσο πολύτιμος νομίζει και νοιώθει πως είναι. Όπως τον ήλιο με το φεγγάρι. Όλοι λάμπουν κι'ο καθένας νομίζει και νοιώθει πως είναι ο ήλιος. Όπως νομίζεις και συ. Κι'ας μην αλλάζεις τη μαγεία του φεγγαριού με όλους τους θησαυρούς του κόσμου. Μέχρι τη χαραυγή ή το σούρουπο...

Ακαταλαβίστικα... Όπως το πώς είναι δυνατόν εδώ και τόσες χιλιάδες χρόνια οι άνθρωποι να παλεύουν για τα ίδια ακριβώς πράγματα, με ακριβώς τα ίδια αποτελέσματα. Δηλαδή ανύπαρκτα. Γι'αυτό όμως η μοναξιά συμπληρώνει την επαφή και είναι αλληλοεξαρτώμενες. Το σίγουρο είναι πως κάθε φορά π'ανεβαίνω Αθήνα έχω μια ανησυχία. Αν θα είναι το ίδιο όμορφή όπως την προηγούμενη φορά. Αν θα με μαγέψει το ίδιο. Αν θα μ'ανταμείψει το ίδιο ή αν θα μ'απογοητεύσει και κείνη όπως εγώ εμένα ενίοτε. Σε λίγες μέρες θα ξέρω... Και πάλι...

Just My Imagination...



Πολλά μπορούν ν'αλλάξουν ένα πρωί. Πολλά μπορούν ν'αλλάξουν αύριο. Ή από αύριο. Φτάνει να κοιτάξεις ψηλά και να μη διστάσεις ν'αφήσεις πίσω σου αυτό που λές πως είσαι εσύ, μ'ότι αυτό περιλαμβάνει, ή έστω αρκετά... Καληνύχτα...

Κυριακή 26 Φεβρουαρίου 2012

New Beginning - Another Day



Νυχτερινή μουσική... Όπως την άβυσσο της ψυχής μας και τους απόκρυφους πόθους μας. Η ζωή κυλά. Ο χρόνος φεύγει. Η Αθήνα περιμένει. Μ'όλα τα λάθη και τα πάθη. Καλημέρα...

Σάββατο 25 Φεβρουαρίου 2012

Λάθη...



Υπάρχουν δύο ειδών απολαύσεις. Οι στιγμιαίες και οι διαρκείας. Οι στιγμιαίες βασίζονται στα πάθη μας και στα λάθη μας. Οι διαρκείας βασίζονται στον κόπο μας και στο μόχθο μας. Οι πρώτες είναι πιο εύκολες κάπως. Απλώς ενδίδουμε. Οι δεύτερες θέλουν σχεδιασμό και στόχευση. Για τις πρώτες συνήθως μετανοιώνουμε μέχρι την επόμενη φορά. Για τις δεύτερες δε μετανοιώνουμε ποτέ, κι'αν δεν τις πετύχουμε μετανοιώνουμε και πονάμε για πάντα. Τι προτιμάμε? Αναμφίβολα τις πρώτες. Τι θά'πρεπε να προτιμάμε? Αναμφίβολα τις δεύτερες. Προσωπικά? Άστο καλύτερα. Καλημέρα! :)

Τρίτη 21 Φεβρουαρίου 2012

Τα θηλυκά του...



Τα γραφτά το λένε ξεκάθαρα. Η γυναίκα πλάστηκε για συντροφιά του άντρα. Όχι τ'ανάποδο. Η γυναίκα είναι το λιμάνι του άντρα. Όχι η φουρτούνα του. Η γυναίκα είναι το καταφύγιο του άντρα. Όχι η καταιγίδα του. Κι'ας γίνεται τ'ανάποδο τις πλείστες φορές...

Ο άντρας έχει δυο θηλυκά που τον ακολουθούν πάντα. Κι'είναι δεμένος άρρηκτα μαζί τους. Δε μπορεί ν'απαλλαγεί από κανένα απ'αυτά. Το ένα η σκιά του. Και το άλλο η φήμη του. Οποιοδήποτε άλλο θηλυκό ακολουθεί ένα απ'αυτά τα δυο. Αλοίμονο αν καταφέρει να γίνει ένα απ'αυτά τα δυο...

Ο κάθε άντρας έχει τη φήμη που τ'αξίζει. Και τη φήμη που θέλει. Κανείς δε μπορεί να του την χαλάσει παρά μόνο ο ίδιος. Κι'ας την πολεμάνε συνέχεια. Κι'ας του ζητάνε συνέχεια να την επιβεβαιώνει. Μόνος του την έφτιαξε. Ας πρόσεχε τι ευχόταν. Ας πρόσεχε τι έκανε. Ας πρόσεχε ποιος ήτανε στ'αλήθεια...

Τον έφτυσες? Τον απέρριψες? Του έβαλες όρους? Τον αντικατέστησες? Για σκέψου λίγο. Μήπως συμβαίνει τ'ανάποδο στην πραγματικότητα?

Να θυμάσαι. Ένας άντρας που δεν ξέρει, δεν ξέρει ποτέ. Απλά τυγχαίνει ενίοτε. Ένας όμως που ξέρει, ξέρει και τα ίσια και τ'ανάποδα, και τα συν και τα πλην, και να ελκύει και να απωθεί, και να γοητεύει και ν'απογοητεύει. Και προπάντων ξέρει εσένα. Μη ξεχνάς ήδη έχει τη φήμη. Και δεν είναι τυχαία που την απόκτησε. Καθόλου όμως...

Δευτέρα 20 Φεβρουαρίου 2012

Storm...



Ξανά... Μόνο έτσι... Τίποτ'άλλο...

Παρασκευή 17 Φεβρουαρίου 2012

Μικρές Αποδράσεις...



Αυτός ο Χειμώνας ήταν δύσκολος για όλους. Το χιόνι και το κρύο άπλωσε σ'όλη τη φύση. Και τις καρδιές μας. Κι'εκεί που λες 'Κουράστηκα, θέλω την Άνοιξη' κοιτάς γύρω σου και βλέπεις τους αγρούς ολοπράσινους. Και κάπου κάπου ξεπροβάλει και μια αμυγδαλιά ανθισμένη, υπενθυμίζοντάς σου πως τσάμπα χολοσκούσες κι'αγωνιούσες όλο το Χειμώνα. Πάντα μετά τον Χειμώνα έρχεται η Άνοιξη. Όσο σκληρός κι'αν είναι, όσο δύσκολος κι'αν είναι. Το μόνο πού'χες να κάνεις ήταν υπομονή. Και νά'χεις στο μυαλό σου και στην καρδιά σου αυτή τη σπίθα, αυτή την ελπίδα πως τα καλύτερα θά'ρθουν. Και αυτό το όνειρο που σε κρατά ζεστό στην παγωνιά. Ένα όνειρο που περιμένει να του δώσεις σάρκα κι'οστά. Ναι, εσένα περιμένει. Από μόνο του ένα όνειρο είναι, μια οπτασία, μια φαντασίωση. Εσύ θα το σχεδιάσεις και θα το πραγματοποιήσεις. Κι'αν δεν σου βγει δεν φταίει τ'όνειρο. Απλά το πλάνο σου. Κι'οι πρωταγωνιστές που έβαλες μέσα. Γι'αυτό ο Χειμώνας κάποτε είναι σκληρός κι'άγριος. Για να σου δώσει χρόνο να σκεφτείς τα λάθος όνειρα πού'κανες και τις λάθος ενέργειες για να τα ζωντανέψεις. Διότι η Άνοιξη πάντα έρχεται. Και το Καλοκαίρι. Απλά εσύ πρέπει πάντα νά'σαι έτοιμος πριν έρθουν να τις υποδεχτείς, έτοιμος να δράσεις, έτοιμος να ζήσεις. Δεν ξέρεις πόσο θα κρατήσουν. Κι'είναι κρίμα να περιμένεις πάντα τις επόμενες γιατί δεν πρόλαβες...

Καινούρια χρονιά, καινούριες ευκαιρείες, καινούριες αποδράσεις. Στα σχέδια κάποια ταξιδάκια στην Αθήνα, επίσημα Αυτοκρατορικά ή ιγκόγνιτο, σχετικά σύντομα μπορώ να πω αλλά αδιευκρίνιστης διάρκειας. Από κάποιες ώρες μέχρι μια δυο βράδια, παράγοντας που δεν εξαρτάται άμεσα από μένα. Μέχρι τότε όμως μια μικρή διήμερη απόδραση στα χιονισμένα βουνά και μετά μια παρατεταμένη αποχή για τακτοποίηση κάποιων εργασιών που εκκρεμούν εδώ και καιρό είναι περισσότερο από απαραίτητες. Η Άνοιξη είναι εδώ και θέλω να με βρει έτοιμο. Όπως και σας...

Δευτέρα 13 Φεβρουαρίου 2012

Πάτωμα... Ή πάτος...



Όταν ο πιο γνωστός Έλληνας ανάμεσα στους μαθητές μετά από έρευνα ήταν η Αλίκη Βουγιουκλάκη, δεν έδωσες σημασία. Όταν η γενιά του πολυτεχνείου ανέλαβε τη διακυβέρνηση και έκανε ότι έκαναν οι πριν απ'τη χούντα κυβερνώντες δεν έδωσες σημασία. Όταν ενώ πάντα έκανες πορείες για να διαμαρτυρηθείς για την αξιοπρέπειά σου προς τη βουλή καιγόντουσαν όλα εκτός απ'τη βουλή δεν έδωσες σημασία. Όταν μετά από τόσα χρόνια συνέχισες να κάνεις πορείες διαμαρτυρίας προς την Αμερικανική Πρεσβεία χωρίς ουσία δεν έδωσες σημασία. Όταν δωροδοκούσαν τους τεμπέληδες και ψηφοθηρούσαν δίνοντάς σου τιμή αντί αξία δεν έδωσες σημασία. Τώρα δίνεις σημασία σε τι? Άργησες. Συνέχισε τον ύπνο σου. Τουλάχιστο έτσι μπορείς να ονειρεύεσαι... Ακόμα...

Ελπίζω να υπάρχει ακόμα Αθήνα όταν έρθω...

Κυριακή 12 Φεβρουαρίου 2012

Μοίρες...



Ο κάθε λαός έχει τη μοίρα που τ'αξίζει. Τη μοίρα που ο ίδιος επέλεξε. Και τους πολιτικούς που ο ίδιος επέλεξε, που τ'αξίζουν. Σαν κοπάδι, σαν αγέλη. Χαρισματικοί ηγέτες υπάρχουν. Αλλά αυτοί οδηγούν στην καταστροφή. Χαρισματικοί και με ήθος σπάνια. Αλλά αυτούς τους οδηγούν στην καταστροφή. Κανείς δεν θέλει ο ηγέτης που επιλέγει νά'ναι πρότυπο, νά'ναι καλύτερος. Κανείς δεν θέλει να γίνει καλύτερος. Απλά θέλει να περνά καλά και να τον αφήνουν στην ησυχία του. Ένα εκατομμύριο άστεγοι. Όταν ήταν εκατό χιλιάδες τι κάναμε? Ένα σωρό άστεγοι. Όταν ήταν πολύ λιγότεροι τι κάναμε? Δεν θέλουμε νέο μνηνόνιο. 28 χρόνια μεταπολίτευσης τι κάναμε? Δεν θέλουμε αυτούς τους ηγέτες. Κανένα πρόβλημα. Ας βρούμε άλλους. Άλλους που θα γίνουν οι ίδιοι μ'αυτούς που δεν θέλουμε σε έξι μήνες. Ας ψάξουμε λοιπόν. Όλο και κάπου θα κρύβονται.

Αλήθεια, αύριο τι θα κάνουμε? Θα παραπονιόμαστε πάλι για την κατάνται των ηγετών μας? Ή θα δούμε την κατάντια μας και θα αρχίσουμε να την διορθώνουμε? Οι εκλογές τώρα δεν είναι λύση. Οι νέοι θά'ναι όπως τους παλιούς μιας και προέρχονται απ'το ίδιο κατεστημένο. Η χρεωκοπία δεν είναι λύση. Ούτε ένδειξη αξιπρέπειας. Η αξιοπρέπεια πρώτα πρέπει να υπάρξει μέσα μας. Φτωχός κι'αξιοπρεπής, καταδυναστευμένος κι'αξιοπρεπής, δούλος κι'αξιοπρεπής. Οι επαναστάσεις ξεκινούν από μέσα μας όχι σαν θυμός αλλά σαν φρούτο που ωρίμασε. Ξεκινούν με παιδεία, με ήθος. Μπορούμε να εποφεληθούμε απ'την κρίση για να φτιάξουμε την Ελλάδα που θέλουμε. Φτάνει να σκύψουμε στον συνάνθρωπό μας. Φτάνει να σκύψουμε μέσα μας, να ξεριζώσουμε την αλαζονεία και την πλεονεξία, τον εγωισμό και την ανευθυνότητα. Και ας ελπίζουμε όλοι πως θα βρεθεί ο ηγέτης που θέλουμε να μας αξίζει. Γιατί είτε το θέλουμε είτε όχι, ακόμα κι'αν την ιστορία την γράφουν οι λαοί, όλοι αυτοί οι άγνωστοι κι'επώνυμοι, την πέννα την κρατάει ένας...

Σάββατο 11 Φεβρουαρίου 2012

Λυπάμαι...



Πάντα η καρδιά σου σκιρτά. Πάντα κάτι σε λυπεί. Πάντα κάποιος σε λυπεί. Κάποιος δικός, κάποιος ξένος, κάποιος κοντά, κάποιος μακρυά. Σε λυπούν αυτοί που έπαθαν κι'αυτοί που δεν έκαναν κάτι για να μην πάθουν. Σε λυπούν αυτοί που δεν έμαθαν κι'αυτοί που δεν έπαθαν και δεν θα μάθουν ποτέ. Σε λυπούν αυτοί που σ'έχουν ανάγκη, αυτοί που έχουν ανάγκη, αυτοί που σ'εκμεταλλεύονται και σε θυμώνουν γιατί είναι αδύναμοι ή και ανίκανοι κι'αυτοί που θέλουν να γίνουν δυνατοί. Σε λυπούν οι άμοιροι, οι δύσμοιροι, οι τυχεροί που δε μοιράζονται την τύχη τους κι'οι άτυχοι που μοιράζονται τη δυστυχία τους, οι ευτυχισμένοι που δε μοιράζονται την ευτυχία τους κι'οι δυστυχισμένοι που χαρίζουν απλόχερα δυστυχία. Σε λυπούν οι ασθενείς στο σώμα, οι ασθενείς στο μυαλό, οι ασθενείς στην ψυχή. Και σε λυπεί ακόμα περισσότερο όταν χαρείς ενώ γύρω σου λυπούνται, ή όταν θες να παρηγορήσεις, να βοηθήσεις και αυτοί δεν θέλουν γιατί δεν θα μπορούν να δυστυχούν, να παραπονιούνται, να ζουν αυτό που έμαθαν πως λέγεται ζωή. Σε λυπούν όλοι που πάντα θέλουν και ποτέ δεν δίνουν αλλά πάνω απ'όλους σε λυπεί ο εαυτός σου. Σε λυπεί που αφήνεις ότι σε χαλά να σε χαλά. Που αφήνεις τα λόγια λόγια, τις ιδέες ιδέες, τα όνειρα όνειρα και ανθρώπους γύρω σου να σε λυπούν. Σε λυπεί που βλέπεις όλους κι'όλα απ'το παράθυρο και αφήνεσαι στο να χαζεύεις, εσύ εκεί κι'αυτοί εκεί έξω. Αδυναμία, ευαισθησία, τρέλλα, δεν έχει σημασία. Σημασία έχει που σε λυπεί. Και όταν προσπαθείς ν'ανοίξεις το παράθυρο για να φωνάξεις δεν βρίσκεις το χερούλι. Δεν έχει. Είναι ένας απλός καθρέφτης...

Σάββατο 4 Φεβρουαρίου 2012

Ένας λαός κι'ένας πολίτης...



Λατρεύω τις διαφημίσεις. Και ομολογώ, λάτρεψα τη διαφήμιση του 'ομορφάντρα' απ'την πρώτη στιγμή. Αυτό δε μ'εμπόδισε να την αναλύσω, συνδέοντάς την μ'ένα ολόκληρο λαό. Μια διαφήμιση γεμάτη ειρωνεία, σαρκασμό, ύβρεις, υπερβολή, εγωισμό κι'ένα σωρό άλλα χαρακτηριστικά γνωρίσματα του Έλληνα. Δε βάζει σως ο τσιφούτης για ν'αυξήσει το κέρδος του επειδή κατά τη γνώμη του χαλάει τη γεύση. Βρίζει βλασφημόντας ευγενικά ο άλλος βάζοντας τη μάνα του και τον πατέρα του μέσα σ'ένα λουκάνικο και μετά ειρωνεύεται τον πελάτη του όχι μόνο χαρακτηρίζοντάς τον κάτι που απέχει πολύ απ'αυτό, τη λατρεμένη πλέον ατάκα 'Ομορφάνδρα μου' αλλά και γελώντας κοροϊδευτικά επειδή του φαίνεται πως δεν γαμάει, αφού δεν κόβει πρόσωπο και γι'αυτό θα του βάλει ωμό κρεμμύδι και σως για να γλυστράει ο πατέρας του και η μητέρα του πού'βαλε μέσα στο λουκάνικο. Και ο άλλος χαίρεται και χαμογελάει που είναι ένα μάτσο χάλια κι'ένας άγνωστος τον πήρε χαμπάρι και τον δουλεύει. Ένας ολόκληρος λαός, μια ολόκληρη κοινωνία σε λίγα δευτερόλεπτα.

Ένας λαός που ποτέ δεν σκέφτηκε τους άστεγους παρά μόνο όταν πλέον μπόρεσε να τους χρησιμοποιήσει σαν ασπίδα και εξιλέωση για τις ενοχές του. Που νοιάζεται για τ'αδέσποτα γιατί δε μπορεί να νοιαστεί για τον συνάνθρωπό του μιας και δεν τον εμπιστεύεται. Που νοιάστηκε για τους ανέργους όταν πλέον πλησίασε η δική του στιγμή. Που νοιάστηκε για τους κλέφτες απατεώνες πολιτικούς όταν πλέον οι 'δικοί' του, αυτοί που πάντα ψήφιζε, έπαψαν να φροντίζουν και για τη δική του τσέπη δίνοντας και σ'αυτόν απ'αυτά που έπαιρναν κάτω απ'το τραπέζι.

Ένας λαός που περηφανεύεται για τους αρχαίους προγόνους του και που ποτέ δεν εφάρμοσε όλα αυτά που αυτοί δίδαξαν. Ένας λαός που απ'την αρχαιότητα ήταν περήφανος για τους γαμιάδες του, για τις πουτάνες του, για τους απατεώνες του και που σκότωνε και φυλάκιζε τους σοφούς και τα παλληκάρια κι'εκμεταλλευόταν την θυσία των άλλων, έστω και των καταλάθος ηρώων, για να πλουτίζει. Που μιλούσε και ζήλευε για τα λεφτά, τη χλιδή και τα πηδήματα που έκανε και είχε ο άλλος ή η άλλη παρά για τους κόπους και τους μόχθους για να φτάσει στην επιτυχία για το κοινό όφελος. Που λέει 'Μπράβο' αν είσαι λεσβία ή γκέϋ και το λες, ή πόρνη ή μοιχή, σε 'μισάει' αν λες πως γάμησες 30 σε 3 χρόνια, σε κάνει φίλο αν δεν γάμησες για 3 χρόνια και σε χέζει αν πήρες το δοκτωρά με άριστα και δουλεύεις ταξιτζής γιατί η δουλειά δεν είναι ντροπή και ο θησαυρός σου είναι πράγματι η γνώση κι'όχι αυτά που τσεπώνεις με το δίπλωμα. Ένας λαός που δεν άλλαξε καθόλου αυτά τα 3 χιλιάδες χρόνια, που συνεχίζει να ερμηνεύει τις λέξεις, τους όρους και τις ορολογίες κατά το δοκούν και συμφέρον, που συνεχίζει να μετρά την τιμή και την αξία σε ευρώ και δολλάρια, σε πηδήματα και χυσίματα και πουτσοίντζες και μπουκάλια αλκοόλ, σε γνωριμίες και βίσματα για θέσεις και μίζες.

Γιατί λατρεύω αυτόν τον λαό και βροντοφωνάζω πως είμαι Έλληνας? Γιατί κατ'αρχήν έχει καρδιά, κι'ας ξέχασε που την έκρυψε, θα την βρει, που θα πάει. Και επειδή αν πραγματικά αξίζεις σου λέει ξεκάθαρα τι να μη γίνεις και τι να μην κάνεις. Και τέλος, αν δεν αξίζεις, πάντα σου αφήνει χώρο για να ζήσεις και συ όμορφα ανάμεσα στην πληθώρα ομοίων σου. Κανείς δεν χάνεται. Όπως ποτέ δεν θα χαθεί κι'η Ελλάδα. Κι'ας είναι πάντα χάλια. Είναι ωραία κι'αυτό μετρά...

Παρασκευή 3 Φεβρουαρίου 2012

Με σύνδεση που σέρνεται...

Μ

... και με τη σκέψη σε μια εξάρτηση του παρόντος και της σύγχρονης ζωής. Το διαδίκτυο. Νομίζω πως όλοι όσοι ασχολούνται με τις εξαρτήσεις τελικά είναι άσχετοι. Είτε αυτή είναι στο ποτό, είτε στα ναρκωτικά, είτε στον τζόγο, είτε στο τσιγάρο, είτε στο φαγητό, είτε στις γυναίκες, είτε στο σεξ, είτε στο διαδίκτυο. Και ναι, επηρεάζει πάντα το περιβάλλον, επηρεάζουν πάντα οι εμπειρίες των παιδικών μας χρόνων, αλλά περισσότερο επηρεάζουν τα γονίδια. Και ο σύγχρονος τρόπος ζωής. Το ότι δηλαδή υπάρχει άρτος, υπάρχουν θεάματα αλλά όχι μάχες, όχι πολέμοι, όχι κυνήγι για τροφή, όχι αγώνας επιβίωσης που να ικανοποιεί τα βασικά ένστικτα. Ναι, γονίδια και βασικά ένστικτα. Κι'η λογική? Θα λειτουργούσε αν ζούσαμε σ'ένα λογικό κόσμο, όχι σε μια εικονική πραγματικότητα, σ'ένα θέατρο σκιών που το μόνο που κάνει είναι ν'αγριεύει αυτά τα ένστικτα. Είμαι εξαρτημένος? Μάλλον ναι. Αλλά όχι απ'το διαδίκτυο που το χρησιμοποιώ πολύ, ούτε απ'το τσιγάρο που καπνίζω πολύ, ούτε απ'το φαγητό που τρώω πολύ. Από τι? Τι σημασία έχει? Ψάξε τον εαυτό σου. Γιατί όταν ξαναδιακοπεί η σύνδεσή μου ή φύγω, δεν θα μ'έχεις. Αλλά εσένα θα σε κουβαλάς πάντα...