Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου

Κυριακή 30 Ιανουαρίου 2011

Υπομονή ή καταιγίδα?



Κάθομαι εδώ και ώρα εδώ, απ'τις 12 που ξύπνησα, πίνοντας το βλαβερό νες μου (όλο γάλα πολύ δυνατό και πολύ γλυκό) και καπνίζοντας τα στριφτά αρωματικά τσιγάρα μου (Marlboro man είμαι αλλά έχω καμιά δεκαριά κουτιά καπνού για στριφτό από παλιά και καμιά δεκαριά κουτιά καπνού πίπας και καμιά δεκαριά κουτιά πούρα και είπα πριν σταματήσω το κάπνισμα, αν το σταματήσω δηλαδή, να τα απολαύσω και όχι, με μηχανή τα στρίβω), βλέποντας αναρτήσεις στο facebook, ρίχνοντας ματιές σε αναρτήσεις στις bloggογειτονιές μου (ναι, ακόμα δεν έφυγα απ'την AthensVoice, όπως δεν έφυγα απ'το Yupi, όπως γενικά δεν φεύγω στη ζωή μου εκτός από σπάνιες περιπτώσεις), σκεφτόμενος διάφορα που συμβαίνουν γενικά στον πλανήτη, στον κόσμο, στους ανθρώπους, στη ζωή μου, στις ζωές σας, 'βασανισμένος' από σκέψεις που μου καρφώθηκαν από σκέψεις, λόγια, λέξεις, πράξεις δικές μου και δικές σας/τους, με πιο έντονες τις 'αγάπη', 'έρωτας', 'σεξ', 'γάμος', 'μοιχεία', 'συντροφιά', 'μοναξιά', 'προβλήματα', 'επιλογές', 'φόβος', 'δειλεία', 'τόλμη' 'ειλικρίνεια', 'ωμότητα', 'υπομονή', 'έκρηξη', 'εκκρεμότητες', 'αλλαγή', 'καταιγίδα'...

Τώρα θα μου πεις πως αν από υγεία είσαι εντάξει, ή έστω νοιώθεις πως είσαι εντάξει, και οικονομικά είσαι αν όχι άνετος τουλάχιστο όχι χάλια, αυτά στροβιλίζουν στο μυαλό σου. Και αν έχεις κάπου την κεφαλή κλίνε, δεν σε τραβολογάνε οι τράπεζες για καθυστερημένες δόσεις και βγάζεις και τον άρτο υμών τον επιούσιον, τότε σ'απασχολεί μόνο το πώς θα περάσεις καλύτερα, ή πώς θα καλοπεράσεις. Με πρώτο στη λίστα επιλογών το σεξ, μετά καλή παρέα είτε σε έξοδο είτε στο σπίτι με μικρή διαφορά απ'το πρώτο (λέμε τώρα), και μετά τα αιώνια προβλήματα της κοινωνίας, ισότητα, δικαιοσύνη, ευημερία, ελευθερία κλπ, με κάποια να προστίθενται φαινομενικά αλλά να μην ξεφεύγουν απ'τα αιώνια δικαιώματα του ελεύθερου πολίτη, όπως τα αίσχη των πολιτικών, οι (λαθρο)μετανάστες κλπ, άσχετα με αυτό που λέω πάντα, πως δηλαδή το σεξ είναι το όπιο του λαού. Κάτι που φάνηκε πολύ έντονα στις υποανάπτυκτες και αναπτυσσόμενες χώρες, καθώς και στις χώρες του πρώην ανατολικού μπλογκ, όπως φυσικά και στην Κούβα, και φυσικά τώρα φαίνεται έντονα και στην Ελλάδα, όπως και στην αρχαία Ελλάδα, στην αρχαία Ρώμη, στο Βυζάντιο και σ'όλες γενικά τις χώρες όταν παρήκμασαν. Όπως περίπου στα τραγούδια 'Λίγο κρασί, λίγο θάλασσα και τ'αγόρι μου' ή 'Μαρία με τα κίτρινα' κλπ...

Αρκετές φορές πάλι σκέφτομαι μήπως είναι καιρός να σταματήσω να γράφω για λίγο. Νοιώθω, χωρίς να έχω διαβάσει τα παλιά μου ποστ, πως απλώς επαναλαμβάνω με διαφορετικές αφορμές ότι έχω ξαναπεί, χρησιμοποιώντας διαφορετικές εκφράσεις και συνθέσεις για τα ίδια λόγια. Έτσι κι'αλλοιώς, αφού συνήθως τα ίδια τριγυρνάνε στο μυαλό μου, δεν έχω αλλάξει απόψεις απλά, πιστεύω τουλάχιστο, τις βελτίωσα, δεν έχω αλλάξει συναισθήματα, λογικό είναι να λέω και να γράφω τα ίδια. Φυσικά οι φανατικές μου αναγνώστριες θα πουν 'Όχι' με τη δικαιολογία πως από καταβολής κόσμου το ανθρώπινο είδος γι'αυτά μιλά, γράφει, ενδιαφέρεται, σε μια προσπάθεια να κοινωνικοποιηθεί, να αρέσει, να ξεχωρίσει, να αγαπηθεί, να νοιώσει σπουδαίος. Εδώ θυμούμαι όλες τις 'απορρίψεις' μου, στη ζωή εντός και εκτός νετ, που εννοείται προσπάθησα να αναλύσω, δίνοντας φυσικά εξηγήσεις που για μένα είναι λογικές, φυσιολογικές και αληθινές, ενώ για όποιον τις ακούσει ή θα πει 'πάει, τρελλάθηκε αυτός' ή θα πει πως απλά δικαιολογώ την αποτυχία μου με κάτι που με συμφέρει. Αλλά πεστε μου σας παρακαλώ, όταν για παράδειγμα, γυναίκα που μου έκανε αίτημα φιλίας στο face με αρκετές ανταλλαγές like για κάποιο καιρό και κανά δυο 'καλημέρα' 'καληνύχτα', όταν απομακρύνθηκα για λίγο (και συνεχίζω με μικρά διαλείμματα να τηρώ μια απόσταση) μου στέλνει μήνυμα λέγοντάς μου πως από πλευράς μου δεν δείχνω ενδιαφέρον και θα με διαγράψει, και το κάνει, και τότε βλέπω πως έχει 1362 φίλους, τι να υποθέσω? Πως είμαι ο πρώτος απ'τους 1300 που θα διαγράψει? Και να πεις πως της την έπεσα? Είπα. Απλό παράδειγμα. Απ'τη ζωή μου δε μπορώ να πω και πολλά. Με παρακολουθούν...

Τώρα θα μου πεις, κι'όλα αυτά που λέω τ'ακούει κανείς? Πιάνουν τόπο? Θέλω να πιστεύω πως ναι, γι'αυτό και κάποιοι με διαβάζουν όχι για να σπάσουν πλάκα. Φυσικά απ'την άλλη, όταν λέω πως δεν υπάρχει γυναίκα άσχημη σήμερα, και πως γυμνές όλες οι γυναίκες είναι άσχημες ή έστω έχουν ατέλειες, πάλι ποιος με λαμβάνει υπ'όψιν? Πάλι κανείς. Και όλοι βγάζουν συμπέρασμα πως είμαι μισογύνης, ενώ στην ουσία λατρεύω τις γυναίκες. Και γι'αυτό τις χαίρομαι αφάνταστα. Εντάξει, δε λέω, άλλο να σ'αρέσει μια γυναίκα σε όλα και για όλα κι'άλλο μόνο για το κορμί της και για την ευχαρίστηση που της δίνεις για να σου δώσει. Γι'αυτό τελικά φαίνεται πως γενικά δε μ'ελκύουν οι γυναίκες που νομίζουν πως είναι κάτι άλλο εκτός από απλές γυναίκες στις σχέσεις τους με άντρες. Διότι, το ξαναλέω, αν ένας άντρας θέλει κάτι άλλο τότε μπορεί να το βρεί και αλλού. Πάλι δικαιολογίες θα μου πείτε για τις χυλόπιτες που έφαγα απ'τις γκομενάρες που πέφτει το σαγόνι σ'όποιον τις δει. Πιθανόν έτσι να είναι, αν και πιστεύω πως είμαι απ'τους ανθρώπους που λένε τα πράγματα με τ'όνομά τους κι'όχι με το ψευδώνυμό τους, ειδικά αυτά που μ'αφορούν και με χαρακτηρίζουν. Όπως για παράδειγμα ποτέ δεν αθωώνω τον εαυτό μου για τα λάθη ή/και τις αμαρτίες που κάνει, μιας και σαν Χριστιανός και μάλιστα παντρεμένος, μέλος μιας δημοκρατικής ελεύθερης κοινωνίας με κεκτημένα δικαιώματα για όλους, παίρνω όλο το πακέτο που χαρακτηρίζει αυτή η ιδιότητα/θρησκεία/πίστη όπως θέλετε πέστε την κι'όχι ότι με συμφέρει, ακόμα κι'αν έχω στοιχεία που μετριάζουν την ποινή. Ή ακόμη δεν έχω καταλάβει πώς γίνεται βρε παιδί μου, εδώ και 43 χρόνια, σχεδόν όλες οι γυναίκες που πέρασαν απ'τη ζωή μου και σήμαιναν από κάτι μέχρι πάρα πολύ περισσότερο από ένα χαμόγελο και μια χειραψία, ποσοστό πέραν του 95%, να είναι μελαχροινές, είτε τις είχα δει πριν τις γνωρίσω είτε τις γνώρισα πριν τις δω. Η μόνη εξήγηση που μπορώ να δώσω, εκτός απ'το ότι γενικά οι μελαχροινές είναι πιο ελκυστικές γιατί μάλλον είναι πιο αληθινές, είναι πως το ξανθό ανακλά το φως της σκέψης και τη φωτιά της έλξης, οπότε δε μπορεί κάποιος να γητεύσει το ένστικτο 'πηδώντας' το μυαλό. Στην ουσία η απάντηση είναι πολύ πιο απλή και έχει να κάνει με τη ματαιοδοξία και την έπαρση απ'την ψεύτικη αυτοπεποίθηση αλλά εντάξει, ας μην σοβαρέψουμε τόσο πολύ το θέμα...

Πολλές φορές αφήνομαι στην ανέχεια. Αυτό συμβαίνει στον καθένα μας όταν ξέρει τι να κάνει και τι κάνει ή δεν κάνει αλλά μένει στάσιμος. Πολύ διαφορετικό το κάνω υπομονή απ'το ανέχομαι. Υπάρχουν φορές που το κάνεις για να 'δυναμώσεις' την συμπεριφορά σου, υπάρχουν φορές που το κάνεις για να δώσεις ακόμα μιαν ευκαιρεία στον άλλο να καταλάβει κάποια πράγματα, υπάρχουν φορές που το κάνεις επειδή είσαι σε τόσο ρελαντί διάθεση που βαριέσαι να βάλεις τα πράγματα στη θέση τους. Κι'όταν συμβεί κάτι πολύ σημαντικό που σε ταρακουνά, τότε ξεκινάς να τα βάζεις όλα στη θέση τους, διαλύοντάς τα βασικά. Αυτό είναι χαρακτηριστικό των αδύναμων κι'αναποφάσιστων χαρακτήρων, των πολύ δυνατών που έχουν απόλυτη εμπιστοσύνη στον εαυτό τους και των καταιγίδων. Που φορτώνουν, ταξιδεύουν, ξεφορτώνουν, ευεργετώντας και καταστρέφοντας παράλληλα, αφήνοντας ανεξίτηλα σημάδια, και συνεχίζουν να φορτώνουν μέχρι να ξαναξεφορτώσουν κάπου αλλού. Βλέποντας με μια θλιμμένη χαρά ότι άφησαν πίσω τους, κι'ότι πήραν μαζί τους. Συνήθως το ίδιο. Ένα κομμάτι απ'την καρδιά τους, ένα κομμάτι απ'την καρδιά της. Και τόσο αυτοί όσο και η κάθε επόμενη γη διερωτούνται αν μπορεί αυτή η καταιγίδα να ξεφορτώσει μια για πάντα και να γίνει πηγή και λίμνη στη γη που δρόσισε. Η καταιγίδα δεν κάνει υπομονή. Αυτό είναι χαρακτηριστικό της γης που τη δέχεται. Και η καταιγίδα χάνεται όταν η γη σταματήσει να κάνει υπομονή και αρχίσει να διεκδικεί ότι δεν της ανήκει. Όλη την καταιγίδα για εκείνην, όλες οι άλλες γαίες ξηρές. Και αρχίσει να το απαιτεί. Ξεχνά όμως η γη πως την καταιγίδα την δέκτηκε ακριβώς επειδή ήταν καταιγίδα και είχε διώξει όλα τα σύννεφα που έφερναν βροχή. Ξεχνά πως η καταιγίδα είναι ταξιδιάρα και πως αν της φερθεί καλά, ακόμα κι'αν δεν ξεφορτώσει για πάντα εκεί, δεν θα πάψει να έρχεται πάλι, και πάλι, και πάλι... Και ξεχνά πως η καταιγίδα είναι ελεύθερη και πως γνωρίζει τη γη πολύ καλά. Μέχρι τα έγκατά της. Γιατί απ'εκεί φορτώνει. Γιατί έτσι ξεκίνησε. Νερό απ'τα έγκατα της γης που δεν κατάφερε να κρατήσει και τ'άφησε να πάει στη θάλασσα. Γιατί η καταιγίδα είναι φωτιά και νερό μαζί που χρησιμοποιεί τον αγέρα για να πάει στη γη που θέλει. Γιατί η καταιγίδα είναι ζωή...

Πέμπτη 27 Ιανουαρίου 2011

Βρόχινη Φωτιά...



Περπατάς μέσα στη βροχερή νύχτα. Οι στάλες πέρασαν απ'τα μαλλιά σου μέσα στ'αδιάβροχό σου, πάνω στο κορμί σου. Όπως το χάδι του... Κρασί, τσιγάρο, η φωνή του, το τραγούδι του... Για άλλη μια νύχτα θα μείνεις ξάγρυπνη. Με τη φωτιά του αγγίγματός του στο κορμί σου. Με τον άσβηστο πόθο σου γι'αυτόν. Με το βλέμμα του να σε τυφλώνει, το χαμόγελό του να σε λοιώνει. Κι'αυτή τη φωνή απ'το τραγούδι του. Και μετά το ψιθύρισμά του. Και το φιλί του. Δηλητήριο. Γλυκό θανατηφόρο. Το παλεύεις. 'Ποτέ πια με άντρες που ξέρουν τις γυναίκες καλά, που ξέρουν τι θέλουν, που ξέρουν να τις χειρίζονται, που ξέρουν να τις κάνουν να τους θέλουν'. Το επαναλαμβάνεις συνέχεια. Μέχρι που το δάκρυ σμίγει με τις στάλες της βροχής στο πρόσωπό σου. Και πάντα τελειώνεις με ένα αναστεναγμό και δυο λέξεις. 'Σε θέλω'...

Δευτέρα 24 Ιανουαρίου 2011

Στο καλό (αφιερωμένο)...



Υπάρχουν κάποια άτομα που ποτέ δεν θα τα γνωρίσεις. Ποτέ. Ούτε τη μορφή τους, ούτε καν τ'όνομά τους. Ίσως ακούσεις να μιλάνε πολύ γι'αυτά. Κάποτε με πόνο, κάποτε με θυμό, κάποτε γελώντας, αλλά πάντα με αγάπη. Τόσο πολύ που χωρίς να τα έχεις γνωρίσει νοιώθεις πως τα ξέρεις. Αλλά και ποτέ να μην ακούσεις γι'αυτά, ποτέ να μην τα γνωρίσεις, γνωρίζεις τα δημιουργήματά τους και τ'αγαπάς μέσα απ'αυτά. Γνωρίζεις το γιο τους που είναι φίλος σου, ή κάτι παραπάνω, γνωρίζεις την κόρη τους που είναι φίλη σου, ή κάτι παραπάνω. Και ξαφνικά έρχεται η στιγμή που οι δικοί σου άνθρωποι, αυτοί που γνωρίζεις και αγαπάς, αναγκάζονται ν'αποχωριστούν τους πιο δικούς τους ανθρώπους. Κάποιο παππού, κάποια γιαγιά, τον πατέρα, τη μητέρα. Κάποτε από φυσικά γηρατειά, κάποτε από αφύσικη εξέλιξη, από ανίατη ασθένεια. Και τότε, ενώ ξέρεις και βλέπεις ένα σωρό άτομα να φεύγουν γύρω σου για παρόμοιους λόγους, σφίγγεται η καρδιά σου...

Ξέρεις πως ότι και να πεις είναι λίγο. Ξέρεις πως οι δικοί σου άνθρωποι, και όλοι οι άνθρωποι σ'αυτήν την περίπτωση, πονάνε. Κάποιοι πολύ, κάποιοι λιγότερο, κάποιοι υπερβολικά, αλλά πονάνε. Ξέρεις, όπως ξέρουν, πώς αφού δε μπορούσαν να γιατρευτούν, αφού δε μπορούσαν να ξαναγίνουν νέοι κι'υγιής, το καλύτερο ήταν να ταξιδέψουν γρήγορα. Χωρίς να πονέσουν άλλο, χωρίς να βασανιστούν. Έτσι κι'αλλοιώς έκαναν το χρέος τους σ'αυτόν τον κόσμο. Και εκείνες τις στιγμές, τις τελευταίες στιγμές σ'αυτόν τον πλανήτη, το μόνο που θέλουν είναι να ξέρουν πως το χρέος τους το έκαναν σωστά. Πως τα παιδιά τους, ακόμα κι'αν δεν βρήκαν την απόλυτη ευτυχία στους συντρόφους τους ακόμα, έχουν τα εφόδια να αγωνιστούν γι'αυτό. Πως τα μεγάλωσαν όσο καλύτερα μπορούσαν μαθαίνοντάς τα να αγαπάνε, να είναι τίμια, να τιμάνε αυτό που είναι κι'αυτό που είναι οι άλλοι. Πως, ακόμα κι'αν τα στεναχώρησαν, ακόμα κι'αν έκαναν λάθη, τους έχουν συγχωρήσει. Πως τους αγαπάνε, όπως αυτοί τους αγάπησαν κι'ακόμα παραπάνω, για όλους τους κόπους και τους μόχθους που έκαναν για να τα μεγαλώσουν, για όλα τα λάθη που έκαναν γι'αυτά, για ότι είναι. Και πάνω απ'όλα, θέλουν να ξέρουν πως όταν ταξιδέψουν θά'χουν κάποιο ν'ανάβει ένα κερί γι'αυτούς, να κάνει ένα μνηνόσυνο, να ψελίζει μια προσευχή για την ψυχή τους και να τους στέλνει ένα χαμόγελο εκεί που θά'ναι, στην αγκαλιά του Αιώνιου Πατέρα, ευχαριστώντας τους που υπήρξαν γι'αυτούς τόσο πολύτιμοι, τόσο άξιοι, τόσο δικοί τους. Οι γονείς τους...

Ίσως μια λέξη όπως 'Συλληπητήρια' νά'ναι πολύ μικρή. Ίσως ένα σφίξιμο του χεριού και μια αγκαλιά, νά'ναι πολύ λίγα. Ίσως ένα μήνυμα στο κινητό από μακρυά ή ένα σύντομο ποστ νά'ναι το ελάχιστο. Έχεις τη ζωή μπροστά σου. Δύσκολη όμως όμορφη. Και σ'έχει μάθει να είσαι δυνατή και να αντέχεις. Όμως ένα Ευχαριστώ κι'ένα Καλό Ταξίδι από καρδιάς είναι ότι καλύτερο μπορείς να πεις σ'αυτόν που φεύγει κι'ας μην το ξέρεις. Γιατί αυτός, αυτή, έκανε, γέννησε, μεγάλωσε το γιο πού'χεις για φίλο ή κάτι παραπάνω, την κόρη που έχεις για φίλη ή κάτι παραπάνω. Γιατί αυτός, αυτή, που ποτέ δεν γνώρισες ομόρφηνε και τη δική σου ζωή. Γιατί άξιζε κι'αξίζει... Στο καλό...

Άντε, καληνύχτα...

Κυριακή 23 Ιανουαρίου 2011

Μου χρωστάω...



Ποτέ δεν συγκρατώ στίχους απ'τα τα τραγούδια μόλις τ'ακούσω. Ούτε μετά φυσικά αν δεν κοπιάσω για να τους μάθω. Αλλά ένα τραγούδι με μουσική που μ'αγγίζει απλά δε μπορεί να έχει στίχους που δεν θα μ'αγγίξουν. Ανεξαρτήτως γλώσσας. Παράξενο ίσως πείτε για κάποιον που ασχολείται τόσο πολύ με το λόγο. Το ίδιο παράξενο που ενώ τελείωσα Λύκειο επιλογής μαθημάτων με επιλογή θετικών επιστημών, δηλαδή φυσική, χημεία, μαθηματικά, βιολογία, εντούτοις όσες προτροπές είχα για επαγγελματική κατεύθυνση ήταν για δικηγόρος. Η μουσική κι'ο ρυθμός είναι μέσα μας γιατί ο ήχος και ο παλμός είναι στη φύση. Το θρόισμα των φύλλων όταν περνά τ'αγέρι μέσα τους, ο φλοίσβος της θάλασσας, το κελάδημα των πουλιών, το ξάφνιασμα της βροντής, το τραγούδι της βροχής... Ήχοι συνδυαζόμενοι με εικόνες που αγγίζουν την ψυχή και είτε την γαληνεύουν είτε την φοβίζουν είτε την συνεπαίρνουν είτε την ξεσηκώνουν... Αν σκεφτείς πως κι'ο λόγος αυτό κάνει, τότε εύκολα καταλαμβαίνεις γιατί κάποιοι με τη φωνή τους ή ακόμα και με τα γραπτά τους σ'αγγίζουν. Κάποτε διερωτούμαι όλοι αυτοί που με διαβάζουν και δεν έχουν ακούσει ποτέ τη φωνή μου ποια φωνή ακούνε να τους ψιθυρίζει στ'αυτί αυτά που γράφω. Κάποιου άλλου, τη δική τους ή αυτό που φαντάζονται φωνή μου? Προσωπικά πάντα βρίσκω πως κάνω το τρίτο όταν διαβάζω κείμενα. Απλά όλα τα κείμενα που τα γράφουν γυναίκες έχουν την ίδια φωνή, κι'όλα τα κείμενα που γράφουν άντρες έχουν την δική μου, αυτήν που ακούω μέσα μου όταν μιλώ κι'όχι αυτήν που ακούω όταν με μαγνητοφωνήσω, άσε που αρκετές φορές μ'αηδιάζω όταν μ'ακούσω έτσι...

Πολλές φορές διερωτούμαι από που ξεκινήσαμε και που φτάσαμε. Θυμάμαι τα όνειρα που κάναμε μικροί, τα όνειρα της εφηβίας μας, τα όνειρα την ενηλικίωσής μας, τα όνειρα που δεν κάνουμε πλέον. Σκέφτομαι πόσο έξω πέσαμε στις προσδοκίες μας και πώς γκρεμίσαμε τα όνειρά μας προσπαθώντας με λάθος τρόπο να τα πετύχουμε. Δεν πιστεύω για παράδειγμα πως οι αποτυχημένοι γάμοι μας, οι αποτυχημένες σχέσεις μας, οι επιτυχημένες επενδύσεις μας, η καριέρα μας είναι όλα προϊόν των άλλων, αλλά ούτε και αποκλειστικά δικό μας. Και φυσικά πως τίποτα δεν είναι τελεσίδικο. Κι'αν κάναμε κάτι θυσιάζοντας κάτι άλλο, αν αυτό που θυσιάσαμε αξίζει περισσότερο απ'αυτό που κάναμε, θα μας εκδικηθεί, ή καλύτερα θα μας τιμωρήσει. Γιατί πιστεύω πως η εκδίκηση είναι προϊόν κακής πρόθεσης ευθύς εξ'αρχής που απλώς δεν ευόδωσε και χάσαμε στο έγκλημα που θέλαμε να κάνουμε κι'όχι αποτέλεσμα απονομής δικαιοσύνης. Όπως τη φύση. Δεν εκδικείται, άσχετα με το ότι μ'αρέσει να χρησιμοποιώ αυτήν την έκφραση για να τονίζω τα κακά που θα μας βρίσκουν. Απλά μας τιμωρεί προσπαθώντας να ισορροπήσει η ίδια, αφού ανακατατάσσει τις σταθερές που διαλύσαμε εμείς.

Αρκετές φορές λοιπόν, προσπαθώντας να θυμηθώ τα όνειρά μου και να τα συνδέσω και να τα συνδυάσω με τους γύρω μου, ανθρώπους που μοιράζομαι ώρες, στιγμές, μέρες, ζωή, συναισθήματα, ενδοδιαδικτυακά και εξωδιαδικτυακά, μιας και όλα ζωή είναι, μ'ανθρώπους που θέλω να είμαι ή/και να είναι κοντά και ανθρώπους που δεν θέλω πλέον αλλά δε γίνεται αλλοιώς, σκέφτομαι πώς θά'μαι σε 20 χρόνια από τώρα. Τελευταί πιθανόν χρονιά μου, αν και βλέπω παρά το ότι θέλω να φύγω εδώ και τώρα να με διώχνουν πολύ πιο σύντομα, να σχολνάω, νά'ρχομαι σπίτι, να bloggάρω, να facebookάρω, με νέους και παλιούς, από 18 μέχρι 78, γράφοντας τα ίδια και τα ίδια, ξεχνώντας τι έχω γράψει τον περασμένο μήνα, διαβάζοντας τα ίδια πράγματα από διαφορετικά άτομα, φλερτάροντας, γκομενιάζοντας, άλλοτε με επιτυχία κι'άλλοτε μ'αποτυχία και τρομάζω. Τρομάζω όχι επειδή στα 63 θα κάνω ακριβώς τα ίδια με τώρα, τίποτα περισσότερο τίποτα λιγότερο, αλλά διότι με απλά μαθηματικά, αν σε 20 χρόνια κάνω το ίδιο με τώρα, σημαίνει πώς τώρα είμαι 20 χρόνια γηραιότερος απ'την ηλικία μου. Κάτι παρόμοιο απ'την αντίθετη πλευρά μ'αυτό που είπε ο Μωχάμεντ Άλι. 'Άν στα 40 σου βλέπεις τη ζωή όπως στα 20 σου τότε έχασες είκοσι χρόνια απ'τη ζωή σου'. Άρα αν στα 40 σου βλέπεις τη ζωή σου στα 60 σου και είναι η ίδια, σημαίνει πως ήδη καταδίκασες 20 χρόνια απ'τη ζωή σου να μην αλλάξουν και σένα σε γηρατειά από τώρα. Και πρόσεξε. Το πρόβλημα δεν είναι πως θα κάνω ακριβώς τα ίδια πράγματα. Είναι πώς δεν θα κάνω ακόμα κάτι, όχι κάτι λιγότερο, ακόμα κάτι. Φαίνεται πως παγώνω τη ζωή μου, τη βάζω σε νάρθηκα. Διότι η ζωή συνεχίζεται όταν αλλάζεις κάτι ή προσθέτεις κάτι, έστω κι'αν για να το προσθέσεις ή να το αλλάξεις χρειαστεί να αφαιρέσεις κάτι. Και εδώ ξεκινούν τα όνειρα που όμως πρέπει να γίνουν στόχοι. Και πότε πας πάρακάτω? Όταν βλέπεις πως πλέον, ανεξάρτητα αν προσφέρεις ή όχι, το μόνο που αποκομίζεις είναι κάτι που αν δεν σε χαλά σ'αφήνει παγιδευμένο, έστω και σε ηδονιστικές καταστάσεις που από στιγμές χαλάρωσης κι'απόδρασεις γίνονται αυτοσκοπός. Θέλετε παραδείγματα? Άντε τώρα που δεν έχετε καταλάβει πως μιλώ για το ποτό, το φαγητό, το σεξ, τον τζόγο κλπ.




Χρωστάω ένα ποστ για το μέγεθος. Αλλά χρωστάω πολύ περισσότερα σε μένα. Βασικά νέα προγράμματα. Προγράμματα διατροφής, γυμναστικής, κοινωνικοποίησης, ψυχαγωγίας, ενημέρωσης, γνώσης. Χρωστάω μια ζωή που παρασυρμένος από τη μετριότητά μου και της κοινωνίας και των δεσμών μου μ'ένα σωρό άτομα που με έβλαψαν, από αγάπη τα περισσότερα (και επιμένουν να μου λένε πόσο μ'αγαπάνε και πόσο αχάριστος είμαι απέναντί τους) μου στέρησα. Γιατί η ζωή η δική σου είναι η ζωή που δεν φταις επειδή αφαίθηκες ή επέλεξες να παρασυρθείς και να σε βλάψουν, είναι η ζωή που φταις γιατί ήταν καθαρά δική σου επιλογή τα ναι και τα όχι σου, χωρίς να νοιαστείς αν το όχι σου ήταν αντίθετο με το ναι κάποιου δικού σου. Βλέπεις, αν αφεθείς στο ναι του άλλου για να μην τον πληγώσεις, σκοτώνεις εσένα. Και μην αρχίσεις να μου λες για το εμείς στις σχέσεις τώρα. Ξέρεις πολύ καλά πως αν το εμείς κυριαρχούσε στις σχέσεις, οποιουδήποτε είδους σχέση, τότε αυτός ο κόσμος θα ήταν πάρα πολύ διαφορετικός κι'εμείς εδώ δεν θα γράφαμε ποστάκια, αναρτούσαμε τραγουδάκια και διαβάζαμε προβληματικούς συγγραφείς και ποιητές ακούγοντας μουσική από το ίδιο προβληματικούς μουσουργούς. Σε τελική ανάλυση θα μου πεις είναι ωραίο να είσαι προβληματικός. Αν μη τι άλλο δημιουργείς. Και εδώ έχεις δίκηο. Φτάνει να βρεις τον τρόπο της δημιουργίας που σε γεμίζει και να είναι η μόνη σου ασχολία. Κι'όχι διέξοδος.

Μ'αρέσει στο Άγιο Όρος αυτή η ένωση με τη φύση και το Θεό. Αυτή η ησυχία που θεωρητικά υπάρχει και σου επιτρέπει ν'ακούς το κύμα της θάλασσας και το κελαήδημα των πουλιών στα κλαριά που χαϊδεύει τ'αγέρι δροσίζοντάς σου το πρόσωπο, ακούγοντας από μακρυά  πότε πότε κανά πλεούμενο. Και φυσικά εκείνες οι λειτουργίες, ειδικά οι εσπερινοί, που είναι όσο πιο κοντά στη φύση γίνεται, με φως από κεριά, χωρίς μεγάφωνα, χωρίς ένα κιχ απ'τους πιστούς, χωρίς τον ήχο των λεφτών απ'την επιτροπή του ναού που τα μετρά εν ώρα λειτουργίας. Όπως μ'αρέσει το καλοκαίρι να μου κτυπά τ'αγέρι στη σκιά και ν'ακούω τους τζίτζικες και μια μηχανή από μακρυά να αντλεί νερό για να ποτίσει τα δέντρα. Ξέρεις, εκείνο το 'πατ πατ πατ πατ πατ'. Καθώς και ο θόρυβος της θάλασσας τα καλοκαιρινά βράδυα ή τα χειμωνιάτικα απογεύματα. Και εκείνη η απόλυτη ησυχία τα χειμωνιάτικα βράδυα μ'ομίχλη στο βουνό και τη μυρωδιά του ξύλου που καίει στο τζάκι, ή ο θόρυβος του τραίνου που κάνει πάνω στις ράγες πρωί πρωί πριν χαράξει...

Λατρεύω τους ήχους, τις μυρωδιές, τις γεύσεις, τ'αγγίγματα... Αλλά ο κόσμος μ'αυτά απλά ξεκουράζεται, δεν ζει. Ή τουλάχιστο ζει μ'άλλους ήχους, μ'άλλες γεύσεις, μ'άλλες ρήτρες. Εκτός απ'όλους αυτούς τους χαμένους δημιουργούς που αξίζουν, κι'όχι αυτούς που απλά το δηλώνουν. Και γω μου χρωστάω μια ζωή...

Περι-Αυτολογίας...



Είμαι απ'τους ανθρώπους που περιαυτολογούν και παινεύονται. Και θεωρητικά θά'πρεπε νά'μαι απ'τους ανθρώπους που κανείς δεν θέλει να κάνει παρέα. Η αλήθεια είναι πως δεν απέχω και πολύ απ'αυτό. Κάποτε σκέφτομαι αν το κάνω για να εισπράξω τα μπράβο που δεν εισέπραξα παιδί, έφηβος, ενήλικας, μεσήλικας. Κάποτε πάλι σκέφτομαι μήπως το κάνω για να μοιραστώ τη χαρά της επιτυχίας μου, ανεξαρτήτως τομέα. Υπάρχουν φορές που διερωτούμαι μήπως το κάνω για να ταπεινώσω αυτούς που δεν έχουν καταφέρει ότι εγώ, να τους τονίσω πως είμαι καλύτερος, λόγω εγωισμού, περηφάνειας και υπεροψίας. Ίσως πάλι το κάνω απλά επειδή είναι σημαντικές στιγμές της ζωής μου. Και σίγουρα, αν και πιθανόν αυτοί που με διαβάζουν να θυμώνουν ή να γελάνε, αυτά που λέω μπαίνουν στο υποσυνείδητο του κάθε αναγνώστη, ανεξαρτήτως φύλου. Και σιγά σιγά γίνονται τροφή σκέψης κι'ανάλυσης. Κι'αν ακούσουν ξανά για το ίδιο πράγμα από άλλους, ή αν τους συμβεί, τότε ξέρουν τι είναι. Στο κάτω κάτω, περηφανεύομαι για πράγματα που είμαι ή έκανα, ποτέ για κάτι που δεν είμαι ή δεν έκανα, τουλάχιστο με τη δική μου εκτίμηση και με βάση τις αντιδράσεις των άλλων απέναντί μου για τη συγκεκριμμένη υπόθεση. Οπότε με την ίδια ευκολία μπορώ να πω πως είμαι ερωτεύσιμος άνδρας όπως μπορώ να πως πως είμαι παντρεμένος, χοντρός και άσχημος, πως είμαι υπερευφυής αλλά συμπεριφέρομαι σαν βλάκας και αποτυχημένος, με την ίδια ευκολία μπορώ να μιλήσω για τη μαγεία, τη θρησκεία, το θάνατο, τον καρκίνο, το σεξ, τον πρωκτικό, τα όργια, την εμμηνόρυση, τη διατροφή, τις κοινωνικές τάξεις, την κουζίνα, τ'αυτοκίνητα. Έτσι απλά.

Ίσως λοιπόν επειδή για μένα είναι, αν όχι όλα τουλάχιστο τα πλείστα, τόσο απλά, να μπορώ να διαισθανθώ, να αφουγκραστώ, να καταλάβω, είτε σε γενικές γραμμές, είτε αρκετές λεπτομέρειες, τον άλλο απέναντί μου. Ίσως γι'αυτό όλοι είναι τόσο ίδιοι και τόσο ξεχωριστοί στα μάτια μου, στο μυαλό μου, στην καρδιά μου. Πράγμα αδιανόητο για αρκετούς, κυρίως αρκετές. Πόσες φορές δεν ακούω τις ίδιες ερωτήσεις, τις ίδιες αρνήσεις. 'Πώς μπορείς να είσαι τόσο γλυκός μαζί μου, να μου χαρίζεις αγκαλιές και φιλιά με τόση τρυφερότητα και να κάνεις το ίδιο με κάποια ή κάποιες άλλες?'. Και πολλά άλλα τέτοια. Κι'αν συνεχίσω τη συζήτηση, όλες κι'όλοι να νοιώθουν πως όταν τους μιλώ, όταν είμαι εκεί, όταν με διαβάζουν, για μένα είναι εκείνοι, αποκλειστικά. Νοιώθουν ξεχωριστοί και μοναδικοί για μένα, ακριβώς όπως νοιώθουν πως είναι. Και είναι. Κι'ας είναι όλες γυναίκες, ας είναι όλοι συμμαθητές ή συναδέλφοι. Είναι όπως το δωδεκάθεο, που όμως ήταν τόσο διαφορετικοί, όπως τις μούσες, που κάθε μια ξεχώριζε και για κάτι. Και σίγουρα μια γυναίκα δεν ξεχωρίζει μόνο απ'το χρώμα των μαλλιών της, των ματιών της, το μέγεθος στηθόδεσμου και το όνομά της. Είναι μια ξεχωριστή προσωπικότητα. Αυτό δεν σημαίνει πως οι γλυκάδες γι'αυτήν είναι από άλλο ζαχαροπλαστείο. Η γλυκάδες αρέσουν στη γυναικεία φύση. Και το να υποκρίνεσαι είναι γυναικεία υπόθεση (βλέπε οργασμός). Κάθε άντρας έχει το δικό του τρόπο συμπεριφοράς. Και κάθε άντρας αρέσει σε μια γυναίκα όταν την κάνει να νοιώθει ξεχωριστή. Γι'αυτό γενικά δεν τους αρέσουν οι γαληφιές. Απλά, κάποιοι άντρες κρύβουν εντέχνως το ότι μετά απ'τη μοναδική τους αγάπη (βλέπε Κωνσταντίνου και Ελένης) θα πάνε στην άλλη μοναδική τους αγάπη, και κάποιοι δεν έχουν ανάγκη ή δεν θέλουν να το κρύψουν. Τη στιγμή που είναι με μια γυναίκα, ακόμα κι'αν κτυπήσει το τηλέφωνο κι'είναι κάποια άλλη, είναι μ'αυτήν που είναι. Δίνουν ολόκληρο το είναι τους. Απλά το δανείζουν, δεν το χαρίζουν. Ακόμα κι'αν είναι με 3 ή 4 μαζί μια παρέα, το νοιώθουν και τον νοιώθουν.

Το κυριώτερο όμως είναι πως η μέση γυναίκα έχει κοινές ανάγκες, κοινά ενδιαφέροντα και το σημαντικότερο κοινό ψυχισμό. Κι'ένας άντρας, άμα ξέρει ή έχει τον τρόπο, και φυσικά άμα το θέλει και το νοιώθει, μπορεί να της χαρίσεις μοναδικές στιγμές ακριβώς επειδή είναι ξεχωριστή ακόμα και για εκείνον εκείνη τη στιγμή. Το πρόβλημα παρουσιάζεται όταν τον ερωτευθεί σφοδρά ή όταν δεν θέλει να τον χάσει με τίποτα. Συνήθως τότε ξεκινά να τον χάνει. Γιατί βλέπεις, οι γυναίκες είναι πάρα πολλές και εύκολα αντικαταστάσιμες. Ενώ οι άντρες που σε κάνουν να νοιώθεις ξεχωριστά, μοναδικά, ωραία, λίγοι. Πολλές γυναίκες προσπαθούν να γοητεύσουν ή να ελκύσουν έναν άντρα με την εξυπνάδα τους. Εκείνο που δεν καταλαμβαίνουν, όσες τα καταφέρνουν, είναι πως δεν είναι η εξυπνάδα τους που τον προσέλκυσε, αλλά ο συνδυασμός με άλλα τους προσόντα. Κι'όσες δεν τα καταφέρνουν νομίζουν πως ο άντρας αυτός είναι βλάκας ή χαμηλού επιπέδου. Εκείνο που δε μπορεί μια γυναίκα να συνειδητοποιήσει είναι πως ένας άντρας δεν την θέλει για να συζητάνε για το Κυπριακό ή την πτώχευση της Ελλάδας, ούτε για την παγκόσμια φτώχεια, ούτε καν για το ποδόσφαιρο. Την θέλει για να περνά ωραία και ευχάριστα μαζί της. Να χαλαρώνει με το χαμόγελό της, το γέλιο της, την ευχάριστη διάθεσή της, ίσως και να τον κανακεύει λιγάκι, σίγουρα αν είναι γυναίκα του να τον περιποιείται και να του μαγειρεύει καλά, και φυσικά για να περνά ευχάριστα στο κρεββάτι. Και αυτά πετυχαίνουν οι κοντές, χαζές κι'άσχημες, κι'ας τελείωσαν μόνο το δημοτικό, κι'ας τις κατηγορούν όλες οι άλλες και ας θεωρούν τον άντρα που τις έχει δίπλα του χαζό, και ας διερωτούνται τι τους βρήκε, ειδικά οι απατημένες σύζυγοι που ανακαλύπτουν πως όλες οι γκόμενες που πιθανόν να είχε ο άντρας τους είναι χειρότερές τους. Ένας άντρας θέλει μια γυναίκα, όχι ένα laptop με στήθος που φορά στριγκάκι. Αλλά ούτε τη λιμνοθάλασσα του Μεσολογγίου που όλοι την επισκέφτηκαν και χωράει υπερωκεάνια στη λεκάνη της. Γιατί και μεις οι άντρες θέλουμε να είμαστε ξεχωριστοί. Απλά κάποιοι είμαστε και κάποιοι προσπαθούμε μια ζωή. Κάποιοι αγοράζουμε δίμετρες καλλονές και κάποιοι σαγηνεύουμε ηφαίστεια είτε σβηστά είτε που απλά καπνίζουν και τα ξυπνάμε με λάβα και εκκωφαντικές εκρήξεις, ή φοράδες που γητεύουμε και ημερεύουν σαν γατάκια. Κι'ας κάνουν κάποιες τις δύσκολες και πως δεν καταδέχονται να ξεπέσουν τόσο χαμηλά. Και στο τέλος αυτές υποφέρουν περισσότερο απ'όλες. Γιατί μπορεί όσες ερωτεύονται παράφορα να κλαίνε και να κτυπιούνται επειδή έχασαν ότι πολυτιμότερο είχαν στην ζωή τους ποτέ, αλλά αυτές δέρνουν τον ίδιο τους τον εαυτό επειδή δεν του χάρισαν ότι πολυτιμότερο μένει στον καθ'ένα μας εφ'όρου ζωής. Μια γλυκειά ανάμνηση, ν'αναπολούν με νοσταλγία όλες τις γλυκές τρυφερές αλλά και άγριες παθιασμένες στιγμές μαζί του. Και ξέρεις, το να στερείς απ'τον εαυτό σου κάτι μόνο και μόνο για να φανείς κάτι άλλο απ'αυτό που είσαι ή θέλεις χωρίς αιτεία ή σκοπό παρά μόνο για ένα γινάτι της στιγμής, είναι απόπειρα φόνου. Και ο εαυτός σου σ'εκδικείται. Μέχρι να επανορθώσεις...

Σάββατο 22 Ιανουαρίου 2011

Σχεδόν ποτέ...



Σκεφτόμουνα αυτούς που γράφουν, οτιδήποτε, κατά παραγγελία. Ή επιθυμία. Μου ζήτησαν κάποιες φορές να γράψω κάτι συγκεκριμένο ή για κάποια συγκεκριμένη. Δε μου βγήκε. Έψαχνα κάποιο τραγούδι εκρηκτικό για να γράψω. Βρήκα αυτό. Με εκρηκτικά σχόλια. Σκέφτηκα πως από παιδί ζω αντιδραστικά. Σχεδόν ποτέ δεν τήρησα υπόσχεση, σχεδόν ποτέ δεν υπάκουσα, σχεδόν ποτέ δεν συμπορεύτηκα, σχεδόν ποτέ δεν έκανα ότι είπα, σχεδόν ποτέ δεν συμφώνησα σε κάτι που δε μ'άρεσε ή δεν έβρισκα λογικό. Ακόμα και τώρα σκέφτομαι ποιος ο λόγος να γράψω? Και τι γράφω? Και τι κάνω? Γυρεύω προκλήσεις ή δημιουργώ. Μάλλον τελικά θα πρέπει ν'ασχοληθώ μ'αυτό. Οτιδήποτε θέλει ή/και παράγει αδρεναλίνη. Άρα είναι ενδιαφέρον. Ίσως αυτό να εξηγεί και πολλά άλλα πράγματα, όπως για παράδειγμα τη μικρή διάρκεια ορισμένων θεμάτων και καταστάσεων. Ας μην επεκταθώ. Κι'αν αυτό σημαίνει ανωριμότητα τότε έχουμε ένα κόσμο που ποτέ δεν θα μεγαλώσει. Το πρόβλημα είναι πως δεν ακούει, δε βλέπει, δεν σκέφτεται. Αλλοιώς θά'βλεπε πως στο τέλος όλα είναι ίδια. Όλα...

Παρασκευή 21 Ιανουαρίου 2011

Χαζομάρες...



Παρασκευή... Για να δούμε... Ο πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας έδωσε διαταγή στην Κυπριακή αστυνομία να είναι αμείλικτη σε τυχόν άτομα που θα εμπλακούν σε επεισόδια στο αυριανό ντέρπυ, μετά από πυροδότηση της ατμόσφαιρας με δηλώσεις από παράγοντες των δύο σωματείων μέσω ραδιοφώνου, διαδικτύου και άλλων Μ.Μ.Ε. Τους απείλησε. Γιατί απειλές κι'όχι παραινέσεις κύριε πρόεδρε? Έτσι μεγάλωσες τα παιδιά σου? Με απειλές? Και τους παράγοντες κύριε πρόεδρε? Γιατί δεν τους απείλησες? Ή μήπως φοβάσαι πως θα σου κόψουν το μηνιάτικο?

Η αστυνομία θά'ναι η πολυπληθέστερη σε αγώνα από ποτέ. 330 άτομα. Εύκολο θά'ναι να χειριστούν 22οοο. Εκτός πάλι αν οι 21950 γίνουν κότες. Αφού χρειάζονται τουλάχιστο 3 αστυνομικοί για να συλλάβουν κάποιον και να του περάσουν χειροπέδες.

Ο Κυπριακός Οργανισμός Τουρισμού συνεργάζεται με την κυρία Βαρδινογιάννη και μια απ'τις εταιρείες της για διαφημιστικές εκστρατείες στο εξωτερικό. Φαίνεται πως μόνο στην Κύπρο υπάρχει κρίση και ανεργία. Εκτός πάλι αν θα'ρθουν Αφρικανοί. Γιατί για εκεί δε μίλησε κανείς για κρίση, μίλησε?

Το 2012 θά'ρθει το τέλος του κόσμου λένε. Φυσικό είναι. Η Κύπρος θα είναι στην προεδρία της Ε.Ε. Και αν λυθεί το Κυπριακό τότε ο πρόεδρος της Ε.Ε. τότε θά'ναι μάλλον Τούρκος έποικος. Εκτός αν καταφέρει ο κύριος Χριστόφιας και δεν το λύσει. Γιατί πλέον αυτό θά'ναι άθλος. Να καταφέρει ακόμα ένας πρόεδρος να μην το λύσει.

Ο καλός ηγέτης απειλεί, ψεύδεται, δικαιολογείται, αρνείται και ζητά να τον προσκυνήσεις. Στο κάτω κάτω αυτά του έκαναν πριν τον εγκρίνουν για ηγέτη, καιρός να πάρει το κωλοφίλημα πίσω νομίζει... Κι'ύστερα αναρωτιούνται γιατί μας βρίσκουν τόσα κακά παντού.

Και φυσικά για όλα φταίει ο Αυτοκράτορας που βλέπει, ακούει, σκέφτεται και πάνω απ'όλα μιλά. Και η αλήθεια είναι βαριά κι'ασήκωτη. Και χρειάζεται και στοιχειώδη λογική και ανθρωπιά φυσικά για να μπορείς να την ακούσεις. Στοιχειώδη, το τονίζω, για να μη μου λες πως δεν είσαι τόσο έξυπνος όσο εγώ για δικαιολογία. Αυτό και το ξέρουμε και φαίνεται.

Πολλές αγάπες τώρα τελευταία... Λόγια, πράξεις, εκδηλώσεις... Πάω για X-FACTOR, λατρεμένο ύπνο στον καναπέ και μετά ύπνο μέχρι και γω δεν ξέρω αύριο... Με τόση αγάπη ποιος ασχολείται με χαζομάρες...

Νικητής...



Νοιώθεις πανίσχυρος. Είσαι πανίσχυρος. Αλλά ξεχνάς πως οι άλλοι είναι πολλοί. Και ξεχνάς πως το πνεύμα κι'η ψυχή ζουν στο σώμα, σε μια κοινωνία. Κι'αν οι άλλοι είναι μικροί κι'αδύναμοι, και φτηνοί και τιποτένιοι, θα σε κτυπήσουν εκεί που μπορούν. Όλοι μαζί. Θ'αντέξεις? Ίσως ναι. Ίσως όχι. Θά'θελες να πάρεις το σπαθί και να πολεμήσεις. Αλλά στό'χουν πάρει. Νοιώθεις όπως τον Gulliver δεμένος απ'τους νάνους. Τι μπορείς να μάθεις απ'αυτούς εκτός απ'το να τους αφήσεις να συνεχίσουν να είναι χαμέρπηδες? Και συ επιμένεις να τους κάνεις αετούς. Μα δε βλέπεις πως σκύβοντας στο χώμα για να είσαι κοντά τους λερώνεσαι και στο τέλος γεμίζουν το σώμα σου μ'αυτούς για να σε φάνε? Έχεις καταδικάσει τον εαυτό σου σε ισόβια. Και ο δρόμος που βλέπεις για απόδραση δεν ξέρεις αν σ'οδηγεί στην ελευθερία ή στη γκιλοτίνα... Είσαι δειλός τελικά. Ή μήπως όχι? Μόνο η μάχη θα σου ξαναδείξει την αλήθεια. Και είσαι αληθινός. Ή μήπως όχι? Στο κάτω κάτω, τα μεγαλύτερα στοιχήματα τα βάζεις με τον εαυτό σου. Καιρός να του αποδείξεις και πάλι πως είσαι αληθινός και δυνατός. Πάει καιρός που ένοιωσες σαν άνθρωπος που αξίζει. Σαν πολεμιστής. Σαν εσένα. Νικητής...

Τετάρτη 19 Ιανουαρίου 2011

Παντού...



Πανσέληνος σήμερα... Υπέροχη το πρωί, απερίγραπτη το βράδυ, μάγισσα τ'απόγευμα. Λίγο πριν το τελευταίο φως, μετά την δύση του ήλιου. Που όλα διακρίνονται με χρώμα γκριζομπλέ και πάνω απ'όλα η λαμπερή πανσέληνος. Να την κοιτώ στα χείλη, να με κοιτά στα μάτια. Να την κοιτώ στα μάτια, να με κοιτά στα χείλη. Και ν'απλώνουμε τα χέρια ν'αγκαλιαστούμε και ν'αφήσουμε τα κορμιά μας στον ατελείωτο πόθο μας σκλάβους...

Παράξενη η σημερινή μέρα... Έπεσαν μάσκες που ξεγέλασαν για λίγο, άναψαν φλόγες τιμωρίας και ταπείνωσης, στόχοι κατάκτησης και λεηλασίας... Καινούριο κορμί συντηρεί την κολάσιμη λάβα, παλιά καρδιά επιστρέφει διψασμένη για αμαρτία, οι εδώ εδραιώνουν ή έστω προσπαθούν να εδραιώσουν το εγώ εδώ πολύ...

Η πανσέληνος διέλυσε κάθε οφθαλμαπάτη, κάθε οπτασία. Κάθε μορφή έδειξε τις λεπτομέρειές της, τις ατέλειές της, τα αδύνατα σημεία της. Κάθε κάστρο έδειξε το μονοπάτι μέσα απ'τα τοίχη του για την εκπόρθησή του. Ο σαλπιγκτής έτοιμος για το τελικό πρόσταγμα της επίθεσης...

Και γω... Εκεί... Εδώ... Παντού... Πορθητής... Μέσα σου... Ζωή και θάνατος μαζί... Για σένα...

Τρίτη 18 Ιανουαρίου 2011

Καλό Ξημέρωμα...



Όλοι λένε πως η καλή μέρα απ'το πρωί φαίνεται. Και γω πάντα λέω πως η καλή μέρα απ'το προηγούμενο βράδυ φαίνεται. Άρα το προηγούμενο βράδυ πρέπει να περάσεις ευχάριστα, ή έστω να τελειώσει ευχάριστα. Και σίγουρα αν θες να ξυπνήσεις πρωί πρέπει να φροντίσεις να το κάνεις να τελειώσει ευχάριστα γρήγορα και να πας για ύπνο νωρίς.

Και πώς μπορείς να το κάνεις αυτό? Κάνοντας από τα πιο πολύπλοκα πράγματα μέχρι τα πιο απλά. Μπορείς δηλαδή να ετοιμαστείς και να πας μια βόλτα, ένα σινεμά, να πας για ποτό, για χορό, για φλερτ, για γνωριμίες, για ξεπέτα. Μπορείς να βγεις ραντεβουδάκι, άρα τον/την ξέρεις ήδη, και να περάσετε καλά με καλό φαγητό, ποτό, μουσική, ή καφεδάκι, ακόμα και να καταλήξετε σ'ένα δωμάτιο ενός ξενοδοχείου αν τα σπίτια σας δεν είναι διαθέσιμα. Κι'αν είναι το πρώτο σας ραντεβού, ή αν μόλις γνωριστήκατε στο μπαράκι και δεν θες να φανείς εύκολη, όσο κι'αν το θες (όχι τον θες, το θες) ή εσύ να φανείς πεινάλας και αποτυχημένος δείχνοντας ξεκάθαρα πως πρώτη φορά εδώ και καιρό επιτέλους κάποια σου δίνει σημασία, αφού δεν σε έχει μάθει ακόμα για να σε φτύσει τυχεράκια, φασώνεστε ή μπαλαμουτιάζεστε ή πως αλλοιώς το λέτε και σπιτάκια σας. Η αναμονή για το άγνωστο που μάλλον θά'ναι ευχάριστο (αν και πιθανόν να είναι χάλια αλλά μετά από τόσο καιρό απραξίας πάλι ευχάριστο θά'ναι) είναι πάντα ευχάριστη. Στριπτιτζάδικα σε κατάσταση θλίψης δεν συνίστανται γιατί συνήθως οδηγούν σε όργια, ενίοτε δημόσια, και σίγουρα θα εθιστείτε, ειδικά γυναίκες που τους έφτυσε το ρεμαλοκάθαρμα, ή τον έχασαν για κάποιο λόγο ή τέλος πάντων ανακάλυψαν μια Μεσσαλίνα μέσα τους και ξαφνικά έχουν τόσες ... χμ, τόσους άνδρες προς χρήσιν. Το επόμενο βήμα θά'ναι στ'αχνάρια της Τζούλιας (ευτυχώς σπάνια συμβαίνει κι'έτσι αρκετές τις απολαμβάνουμε στα pornosites χωρίς να το πάρουν χαμπάρι τα μανάρια μου)...

Αν τώρα μείνεις στο σπίτι, μ'ένα ζεστό τσάι, γάλα, σοκολάτα, ακόμα και ένα ποτάκι, αν δεν σ'αρέσει το ιντερνετικό σεξ (Cybersex) και είσαι φρόνιμη γενικά ή απλά απόψε δεν έχεις διάθεση για τέτοια, βλέπεις καμιά ταινεία (εσύ φιλαράκο μάλλον θα δεις κανά αγώνα ή θα γράψεις κάτι που εσύ ονομάζεις ποίηση και έχει κι'απήχηση κυρίως σε άτομα που οτιδήποτε κλαψιάρικο ή ακαταλαβίστικο με μέτρο ονομάζουν ποίηση ή στην έσχατη περίπτωση θα δεις τη ζώνη ενηλίκων στη NOVA και θα νοιώσεις σαν τουρίστας σε σαφάρι στην Κένυα που ευτύχησε να δει λιοντάρι στο φυσικό του περιβάλλον), ακούς μουσική, διαβάζεις κανά βιβλίο ευχάριστο, βάζεις ευχάριστα τραγουδάκια στο facebook, γράφεις κανά ευχάριστο ποστάκι ή τρέχεις να διαβάσεις τον Αυτοκράτορα για να προβληματιστείς, να συγκινηθείς, να νοιώσεις ωραία, ευχάριστα, να χαμογελάσεις, να νοιώσεις το χέρι του να σε χαϊδεύει, την αγκαλιά του να σε ζεσταίνει, το φιλί του να σε ηρεμεί και πας για ύπνο. Ένα γαλήνιο γλυκό αυτοκρατορικό ύπνο... Καληνύχτα...

Θλιμμένο χαμόγελο...



Κάποιος είπε πως στον ουρανό υπάρχει θλίψη. Γι'αυτό και δε λένε ανέκδοτα. Κάποτε σκέφτομαι αν η ευτυχία είναι η παρουσία της χαράς ή η απουσία της θλίψης. Κάποτε σκέφτομαι τι είναι χαρά και τι θλίψη, ή πιο σωστά με τι χαιρόμαστε και με τι λυπούμαστε. Και γιατί κάποιοι άνθρωποι μας κάνουν να χαιρόμαστε και κάποιοι να λυπούμαστε και πως. Κάποτε σκέφτομαι τι μας ελκύει σ'έναν άνθρωπο για να τον ερωτευτούμε και να τον αγαπήσουμε. Ή ακόμα περισσότερο για να γίνουμε φίλοι. Κάποτε σκέφτομαι αν σχετιζόμαστε με κάποιον φιλικά, ερωτικά, σεξουαλικά λόγω ανάγκης, είτε κοινής είτε προσωπικής. Κι'αν είναι έτσι πότε παύει να υπάρχει η ανάγκη μας αυτή. Όταν γεμίσουμε τα κενά μας ή όταν βρούμε άλλο άτομο? Κάποτε σκέφτομαι όλες αυτές τις παλιές σχέσεις μου, ερωτικές, φιλικές, σεξουαλικές, που πλέον δεν υπάρχουν και αναρωτιέμαι γιατί. Γιατί οι σχέσεις είναι σαν συναιτερισμός που τελειώνει με την αποπεράτωση του έργου? Κάποιος θα πει πως αρκετές δεν υπάρχουν γιατί έφυγα. Αλλά κανείς δεν θα πιστέψει πως απλά κατάλαβα πως στους συνεταιρισμούς αυτούς τα κέρδη τα ήθελαν δικά τους. Κάποτε με ρωτάνε γιατί πετάω από κλαδί σε κλαδί, γιατί δεν στεριώνω. Κι'όταν κοιτάξω βαθιά μέσα μου βλέπω όλα αυτά που φύγανε, όλους αυτούς που φύγανε. Και μετά κοιτάζω όλους αυτούς που είναι εδώ και ξέρω. Θα φύγουνε. Ή θα φύγω. Γιατί τελικά οι σχέσεις είναι παυσίπονο κι'όχι θεραπεία όταν το κοινό σημείο αναφοράς είναι η ανάγκη ή κάποιο κενό. Γιατί όταν χαμογελάσουμε ξεχνάμε. Και παραδόξως, όταν δεν χαμογελάμε ελκύουμε άλλους ανθρώπους κι'όταν χαμογελάμε άλλους. Και οι μεν μας οδηγούν στους δε. Κι'ο κύκλος συνεχίζεται. Πόνος, χαμόγελο, πόνος, χαμόγελο. Γύρω απ'τις ανάγκες και τα κενά. Γι'αυτό κρατώ το χαμόγελό μου και το μοιράζω. Και κρατώ τη θλίψη μου και την συντηρώ. Κρατώντας ισορροπία μεταξύ αυτών που μένουν κι'αυτών που φεύγουν. Γιατί ο μόνος που πάντα μένει είναι ο εαυτός μας. Το ξέρω θα φύγεις. Το ξέρεις θα φύγεις. Τουλάχιστο ας μείνει το χαμόγελο. Και μια γλυκειά ανάμνηση. Γιατί τελικά μάλλον ευτυχία είναι όλες αυτές οι γλυκειές αναμνήσεις. Και ξέρεις, όλες έχουν ένα κοινό. Ένα γλυκό θλιμμένο χαμόγελο. Το δικό σου. Αυτό που με κάνει να χαμογελώ το ίδιο γλυκά και θλιμμένα. Αυτό που με κάνει να χαίρομαι που κάποτε είμασταν ένα. Έστω και για μια στιγμή, έστω και για ένα γέλιο, έστω και για μια ηδονή. Εκείνη τη στιγμή που δεν υπήρχα εγώ ή εσύ. Μόνο εμείς...

Δευτέρα 17 Ιανουαρίου 2011

Έμπνευση...



Recondita armonia! Di bellezze diverse! É bruna Floria... l'ardente amante mia!
E te, beltade ignota! Cinta de chiome e bionde... Tu azzuro hai l'occhio... Tosca ha l'occhio nero...
L'arte nel suo mistero... Le diverse bellezze insiem confonde!
Ma nel ritrar costei... Il mio solo pensiero! Ah, mio solo pensiero!
Tosca, sei tu!

Έμπνευση... Πνοή της ψυχής προς το μυαλό ενεργοποιώντας τη φαντασία και διατάζοντάς το να εκφραστεί με τον τρόπο που καλύτερα ξέρει για να εξωτερικεύσει το συναίσθημα που εκείνη τη στιγμή διεγείρει τη ψυχή έντονα... Δεν είναι αυτό? Και λοιπόν? Έχει σημασία? Σημασία έχει πως ενώ το μυαλό ξέρει πως πρέπει να κάνει άλλα πιο σημαντικά πράγματα εντούτοις αφήνεται στο συναίσθημα για να το εξωτερικεύσει. Με λέξεις, σχέδια, πηλό, χρώματα, νότες, δεν έχει σημασία. Εξου και ερασιτέχνης. Εραστής της τέχνης. Ερωτευμένος με την τέχνη, παθιασμένος μέχρι τρέλλας, προσπαθώντας να εκφράσει με όση περισσότερη ακρίβεια μπορεί αυτό που νοιώθει. Χαρά, πόνο, πόθο, έρωτα.

Κάθε φορά, ανάλογα με τη διάθεση της ψυχής είναι και το έργο. Δεν έχει σημασία αν είναι πάλι κείμενο ή στίχος ή μουσική ή ζωγραφιά. Δεν έχει σημασία αν είναι ο ίδιος τίτλος, οι ίδιες λέξεις, οι ίδιες νότες, τα ίδια χρώματα. Σημασία έχει το πως θα τα χρησιμοποιήσεις αυτήν τη φορά. Οι συνδυασμοί, η κλίμακα, η σύνθεση, οι χρωματισμοί.

Κάποτε σκέφτομαι πως θά'πρεπε να επικεντρωθώ σε μια ευχαρίστησή μου και να την αναπτύξω για να βγάλω και λεφτά. Απ'τη μια αποθαρρύνομαι απ'το γεγονός πως μάλλον δεν είμαι τόσο προικισμένος, κι'ας λένε κάποιοι πως είτε έχω αν μη τι άλλο σωστή τονικότητα στη φωνή ή πως ξέρω να χειρίζομαι το λόγο και να παίζω με τις λέξεις αρκετά καλά. Απ'την άλλη φέρνω στο μυαλό την ερωτική πράξη και διερωτούμαι. 'Θα μ'άρεσε να πληρώνομαι όποτε κάνω σεξ? Γιατί τότε να προσπαθήσω να πληρώνομαι για κάτι που μ'αρέσει τόσο?'

Έτσι προς το παρόν μένω να αφουγκράζομαι γύρω μου, να νοιώθω, να φαντάζομαι, να διερωτούμαι, να συμπεραίνω και να γράφω ή/και να μιλώ, μπλέκοντας απλές συνηθισμένες λέξεις σε αράδες, άλλοτε για να εμψυχώσω, να βοηθήσω, να ανεβάσω, άλλοτε για να φλερτάρω, να γοητεύσω, να ρίξω, άλλοτε για να τιμωρήσω, να συνετίσω, να θυμώσω, να καυστηριάσω, να κρίνω, να κατακρίνω, να συμβουλεύσω, να συμπονέσω, να γελάσω, να μοιραστώ... Ακόμα κι'όταν το συναίσθημα κουραστεί... Στο κάτω κάτω αν εσύ, η οποιαδήποτε εσύ, με ενέπνευσες με μια σου λέξη φαινομενικά άσχετη, μ'ένα σου δάκρυ, μ'ένα σου χαμόγελο, μ'ένα λυγμό ή ένα παράπονο, εάν άγγιξες τη ψυχή μου ή αναμόχλευσες τις μνήμες από παλιά αισθήματα ή πληγές, δικαιούσαι αυτή τη δημιουργία, αυτή τη στιγμή. Γιατί αν δεν ήσουνα εσύ δεν θά'ταν ούτε κι'αυτή... Ούτε κι'εγώ...

Νοθευμένο όνειρο...



Οι άνθρωποι γνωρίζονται με τη ψυχή, το μυαλό, το σώμα. Αγαπιούνται με τη ψυχή. Δένονται με το μυαλό. Προσωπικά θα προτιμούσα όλους να τους γνώριζα με το σώμα. Έτσι κανείς δεν θα με απογοήτευε με το μυαλό ούτε θα με πλήγωνε με την ψυχή. Αλλά πάνω απ'όλα, ποτέ δεν θα μαράζωνα με τις ψυχές που πονάνε και ψάχνουνε ακόμα το φως. Και περισσότερο μαραζώνω με τις ψυχές που το μυαλό τους έχει εμποτιστεί με το φόβο, την αβεβαιότητα, τη χαμηλή αυτοπεποίθηση και την έλλειψη εμπιστοσύνης. Δεν τις αδικώ. Ο κόσμος δεν είναι όμορφος, αγγελικά πλασμένος θα μπορούσε να πει κάποιος. Όχι όλος. Ή μάλλον θά'λεγα πως ο κόσμος, ο πλείστος, αποτελείται απ'αυτές τις ψυχές που πονάνε με τα μυαλά που φοβούνται. Αλλά δε σημαίνει πως δε μπορούν ν'αφήσουν το φύλακα άγγελό τους να τις καθοδηγήσει. Στο φως. Ούτε σημαίνει πως θα αφεθούν στο σώμα για να ξεχνάνε πως πονούν. Το παυσίπονο δεν σε γιατρεύει. Σε κοροϊδεύει για λίγο, δίνοντάς σου το χρόνο να αναρρώσεις. Αν το παίρνεις συνέχεια και εθιστείς απλά θα'ρθει στιγμή που θα το παίρνεις και πάλι θα πονάς. Και η πορεία προς το φως είναι οδυνηρή. Ναι, όλα ξεκινούν απ'το μυαλό. Αλλά δεν είναι εύκολο να δεχθεί ένα μυαλό να πέσει στον γκρεμό για να πάρει δύναμη να πετάξει. Φοβάται. Κι'εδώ έρχεται ένα φιλί, ένα χαμόγελο, ένα όνειρο, να το ηρεμήσει, να το ζωντανέψει, να το τονώσει. Κι'ένα χέρι. Δεν θά'ναι για πολύ εδώ. Αλλά τώρα είναι. Άρπαξέ το. Και ονειρέψου με χαμόγελο. Ένα όνειρο φτιαχτό για τώρα. Αληθινό για μετά. Όταν πιστέψεις σε σένα. Όταν καταλάβεις ποιος είναι ο άγγελός σου και τον αγκαλιάσεις και ποιος ο δαίμονάς σου και τον διώξεις. Όταν θα βρεις τη δύναμη να περπατήσεις προς το φως. Κι'ας μην έχεις πλέον αυτό το χέρι δίπλα σου. Θα έχεις τόσα άλλα. Και την ανάμνηση απ'το άγγιγμά του, το χάδι του, το σφίξιμό του. Κι'ένα χαμόγελο...

Κυριακή 16 Ιανουαρίου 2011

Ο παράδεισος είναι εδώ...



Κάποτε, όταν το λάγνο μυαλό μου δεν επηρεάζεται από καυτά κορμιά και λέξεις, λίμπιντο, θυμούς, αγριότητες, θλίψεις, κρίσεις άλλων ατόμων και συμπεριφορών και άλλα σαγηνευτικά δεινά, ξεφεύγει φαντασιωμένο από διάφορα άν. Σε μια απ'αυτές τις αποδράσεις πηγαίνει στον παράδεισο. Και ξέρεις, οι καλύτερες ταινείες, θεατρικές παραγωγές, βιβλία κλπ, είναι αυτές που σε κάνουν να νοιώθεις πως πρωταγωνιστείς εσύ, να σκέφτεσαι σαν τον πρωταγωνιστή, να νοιώθεις σαν τον πρωταγωνιστή. Στην έσχατη περίπτωση, αν είναι πρωταγωνίστρια, ειδικά μια καυτή έξυπνη γυναίκα, η τέλεια γυναίκα, θες, αν είσαι άντρας φυσικά, να είσαι συμπρωταγωνιστής της, να είσαι αυτός που έχει στην καρδιά της, το μυαλό της, που δίνεται ολοκληρωτικά, άγρια, έκφυλα, χυδαία κλπ κλπ κλπ.

Εν πάσει περιπτώσει έχω αναφερθεί αρκετές φορές στην πτώση μας απ'τον παράδεισο, με λόγια που με κατατάσσουν στους μισογύνηδες φαλλοκράτες. Για τους νέους αναγνώστες επαναλαμβάνω τα λεγόμενά μου. Στον παράδεισο ο Αδάμ περνούσε την ώρα του με τα χόμπυς του, κυνήγι, ψάρεμα, ακούοντας τα πουλιά, κάνοντας σώμα και μούσκουλα και διάφορα άλλα, κι'άφηνε την Εύα μόνη. Τότε παρουσιάστηκε ο όφις, γλυκός, ευγενικός, ανάβοντας φωτιές στο σώμα και στην καρδιά, τη σαγήνευσε και της έδωσε το μήλο. Και κείνη, όντας γυναίκα που πάντα περιμένει τον άνδρα της ν'αναλάβει πρωτοβουλία, ευθύνη, να δώσει λύσεις, να επιβληθεί κλπ, του πήγε το μήλο. Εκείνος, για να μην την έχει να του τα πρήζει, αντί να της δώσει ένα χαστούκι, όχι κατ'ανάγκη σωματικό με το χέρι, και να της επιβληθεί, το πήρε και δάγκωσε πρώτος. Και έτσι χάσαμε τον παράδεισο. Από τότε λοιπόν σε κάθε ζευγάρι επεμβαίνει ένας όφις που σαγηνεύει την Εύα η οποία κερατώνει τον Αδάμ και εκείνος αγρόν ηγόρασε για να μην του χαλά τη ζαχαρένια, γι'αυτό και λέω πως πάντα, μα πάντα φταίει ο άνδρας για τις αποτυχημένες σχέσεις, ακόμα και αν τον απατά η γυναίκα του (μη ξεχνάς πως επανειλλημένα είπα πως πουτάνες δεν είναι όσες απατούν, πηδιούνται με πολλούς κλπ) αφού προτιμά να παλιμπαιδίζει παρά να αναλαμβάνει τις ευθύνες του και ή να κουμαντάρει τη γυναίκα του ή να χωρίσουν για να βρει αυτό που θέλει αν κρίνει πως δεν πάει άλλο. Καθόλου τυχαίο δε που έχουν αυξηθεί τα διαζευγμένα ζευγάρια λόγω γυναικών που τόλμησαν και φάνηκαν αντράκια, οι ανύπαντρες μητέρες και γενικά ανύπαντρες γυναίκες, αφού έχουν αυξηθεί οι γητευτές γυναικών που περνάνε σαν καταιγίδα και φεύγουν, και οι λεσβίες, μιας και αρκετές καταφεύγουν σ'αδελφές ψυχές αφού οι άντρες έπαψαν να ωριμάζουν και γέμισαν κόμπλεξ, για τα οποία φαινομενικά φταίνε οι μαμάδες τους αλλά αφού ο άντρας κάνει κουμάντο στην οικογένεια σε τελική ανάλυση φταίνε οι πατεράδες τους που δεν ασχολήθηκαν ποσώς με την οικογένειά τους.

Κάπου εδώ πάντα λέω πως πρέπει να ξαναμελετήσω την πτώση επειδή ενώ θυμούμαι για μας και τον όφι, δεν θυμούμαι τι έγινε με τα υπόλοιπα δημιουργήματα στον παράδεισο. Και επειδή όλα όσα υπήρχαν εκεί, ζώα, πουλιά, φυτά, δέντρα, υπάρχουν και εδώ, και επειδή πολλοί υποστηρίζουν και συμφωνώ πως η ζωή μας είναι μια πρόγευση της μετέπειτα αιώνιας ζωής μας, αν μπορούμε να ζούμε στον παράδεισο μ'όλα όσα έχει γιατί να επιμένουμε να ζούμε στην κόλαση. Εν πάσει περιπτώσει προηγούνται πάρα πολλά άλλα πράγματα που πρέπει να κάνω στη ζωή μου απ'το να ασχοληθώ και πάλι με την πτώση εμπεριστατωμένα.

Βάζω λοιπόν τον εαυτό μου στον παράδεισο με τη γυναίκα μου. Ναι, για όσους δεν το ξέρουν είμαι και παντρεμένος (χωρίς παιδιά για όσους σκέφτονται να ρωτήσουν). Και σκέφτομαι τι θά'κανα όλη μέρα κι'όλη νύχτα. Σ'ένα παράδεισο χωρίς πόνο, θλίψη, αδικία. Το πιο πιθανόν και χωρίς όργια, παραφύσιν συνουσίες, στοματικούς κλπ. Χωρίς καυγάδες, ετσιθελισμούς και άλλα τινά. Χωρίς πολέμους, πολιτικούς, αρχηγούς, απατεώνες, κλέφτες, εγκλήματα πάθους ή οικονομικά, χωρίς τεχνολογία, χωρίς όλα αυτά που έχουμε σήμερα. Φυσικά κάποιος θα πει και δικαιολογημένα πως δεν θά'ταν γυναίκα μου αφού αν μέναμε στον παράδεισο δεν θα είχαμε τη θρησκεία μιας κι'όλοι θα δοξάζαμε τον ίδιο Θεό, άρα δεν θα υπήρχε το μυστήριο του γάμου, ούτε καν θα υπήρχαν κράτη άρα δεν θα υπήρχε ούτε ο πολιτικός γάμος για διασφάλιση των δικαιωμάτων του αντρογύνου κάτω απ'την ομπρέλλα της πολιτείας. Τι θά'κανα λοιπόν? Θα έκανα έρωτα με τη γυναίκα μου, που θα συνέχιζε να είναι γυναίκα μου εκτός αν είμασταν τόσο λίγοι οι άνδρες, λαμβάνοντας υπ'όψιν και το γεγονός πως αφού δεν θα υπήρχαν ασθένειες δεν θα υπήρχαν ανίκανοι, ούτε gay, που θά'πεφταν 2 ή 3 γυναίκες στον καθένα, άρα τότε θα έκανα με τις γυναίκες μου, θα μάζευα φρούτα, χόρτα, θα ψάρευα, θα άρμεγα κατσίκες, πρόβατα, αγελάδες κλπ και θα επέστρεφα στο σπιτάκι μου νά'βλεπα τις γυναίκες μου να γελάνε, να μαγειρεύουν, να παίζουν με τα κουτσούβελα κλπ.

Τώρα κάποιος θα μπορούσε να πει πως αφού δεν θα υπήρχε κτημοσύνη, ούτε κόμπλεξ, ζήλεια κλπ, ο καθείς θα μπορούσε να κάνει έρωτα με τις γυναίκες των άλλων και εκείνες μ'όποιον θέλουν. Απλά στο δικό μου μυαλό, αφού ο θεσμός της οικογένειας θα υπήρχε, κι'αφού θα κάναμε έρωτα για ευχαρίστηση αλλά και για αύξηση του ανθρώπινου γένους, δεν θα κάναμε ανταλλαγή συντρόφων για να μπορούν τα παιδιά να μεγαλώνουν με τους φυσικούς γονείς τους. Αλλά αυτό δεν με απασχολεί και τόσο. Έτσι κι'αλλοιώς, αφού πιστεύω στο Θεό, στη δευτέρα παρουσία και στην μεταθάνατο ζωή, ελπίζοντας πως θα καταφέρω να μην είμαι στην κόλαση μ'όλους αυτούς που ήδη ξέρω και δεν ανέχομαι ή με ανέχονται, και είναι και πάρα πολλοί βρε πούστη μου, πιστεύω αυτό που λένε πως θα είμαστε όλοι άϋλοι άρα δεν θα κάνουμε έρωτα. Έτσι κι'αλλοιώς είμαστε ήδη πολλοί, δεν χρειάζεται να γίνουμε κι'άλλοι, υποθέτω δηλαδή (σκέψου όλους αυτούς που γεννήθηκαν και πέθαναν τόσους αιώνες, ακόμα και τα έμβρυα που έγιναν έκτρωση). Εκείνο που πάντα μ'απασχολεί είναι το τι θα κάναμε για να ζούμε, να διαβιώναμε, να περνούσαμε ωραία και ευτυχισμένα, χωρίς έννοιες και σκοτούρες, χωρίς να κυνηγάμε πλούτο, δόξα, να έχουμε στην έννοια μας τα δάνεια, τα έξοδα και όλα αυτά. Και στο τέλος πάντα διερωτούμαι πόσο μπορούμε ακόμα να ζήσουμε έτσι ή περίπου έτσι.

Φυσικά, πάντα κάπου εδώ γεννιέται και το επίμαχο ερώτημα. Αν ένας άντρας τότε είχε πολλές γυναίκες θα τις αγαπούσε όλες το ίδιο? Θα μπορούσε να μοιράζεται σ'όλες? Κι'εκείνες θα δέχονταν να τον μοιράζονται? Και είμαι σίγουρος πως καμιά γυναίκα δε μπορεί να φανταστεί πως αυτό μπορεί να συμβεί. Όπως δε μπορεί να καταλάβει πώς σε φυλές όπως στην Αφρική, π.χ. Ζουλού, ή σε θρησκείες όπως στους Μωαμεθανούς ή στους Μορμόνες, μπορεί να συμβαίνει αυτό. Και είμαι σίγουρος πως και αρκετοί άντρες δε μπορούν να καταλάβουν ή να συνειδητοποιήσουν πως ένας άντρας μπορεί να αισθάνεται κάτι ωραίο και σημαντικό και αρκετά έντονο αλλά όχι αποκλειστικό για μια γυναίκα.

Ίσως εδώ κάποιοι ή κάποιες να περιμένουν να αναπτύξω το πώς έφτασα σ'αυτά τα συμπεράσματα, αυτές τις θεωρίες, αυτές τις σκέψεις, αυτό το 'να μοιράζομαι' πιθανόν. Άλλοι ίσως να λένε πως δεν έχω μάθει ν'αγαπώ και λοιπά. Κι'άλλες υποθέσεις που σχετίζονται μ'όλα αυτά. Ίσως απ'την άλλη να διερωτούνται αν τα πιστεύω αυτά που λέω, αν τα ζω, αν είναι απωθημένα, ευσεβείς πόθοι κλπ. Απορίες που ίσως σας μείνουν αναπάντητες για πάντα. Απλά, αφού στο δικό μου έστω μυαλό μπορούν να συμβούν, ανεξάρτητα αν μου έχουν συμβεί ή μου συμβαίνουν και στη ζωή ή όχι, σημαίνει πως μπορούν να συμβούν. Αλλά πραγματικά, εκείνο που με τρομάζει είναι το πόσο μακρυά φτάσαμε για να λέμε πως διαβιώνουμε σε μια κοινωνία ή περνάμε καλά ή αποκτούμε κοινωνικό στάτους ή ζούμε όπως προστάζει η σημερινή εποχή.

Έρχομαι λοιπόν και μετατρέπω τα τότε δεδομένα στα σημερινά. Και ο άντρας και η γυναίκα δουλεύουν. Γνωρίζονται, αγαπιούνται και δένουν επίσημα τη ζωή τους. Συνειδητοποιημένα κάνουν παραχωρήσεις ο ένας στον άλλο, συνεργάζονται αφού μοιράζονται τα πάντα, έχουν τις ερωτικές στιγμές τους, τις στιγμές που λείπουν απ'το σπίτι έχοντας στο μυαλό την επιστροφή στον σύντροφό τους και στη οικογένειά τους, λένε όχι σε προκλήσεις, αλληλοφροντίζονται, κάνουν παιδιά και προσπαθούν να τα κάνουν υπεύθυνα άτομα, με γνώση, κρίση, προσωπικότητα, ξέροντας πως στο τέλος θα μείνουν μόνοι και πάλι, έχοντας ο ένας τον άλλο, να λένε καλημέρα το πρωί και καληνύχτα το βράδυ, να κάθονται αγκαλιασμένοι στο τζάκι, στην τηλεόραση, στη βεράντα, να αναπολούν τις παλιές στιγμές που ήταν νέοι, τα ταξίδια, τα παιδιά τους, το πώς έφτασαν μέχρι εδώ, περιμένοντας υπομονετικά και με χαμόγελο νοιώθοντας πλήρεις ημερών και ευτυχισμένοι τη στιγμή που θα συνεχίσουν την αγάπη τους στην αιώνια ζωή.

Ναι, πάντα λέω πως ένας πετυχημένος γάμος εξαρτάται απ'το πόσο καλά πηδά ο άντρας και πόσο καλά μαγειρεύει η γυναίκα. Πάντα πιστεύω πως το πόσο καλά ικανοποιεί η γυναίκα τον άνδρα και πόσα του δίνει εξαρτάται απ'το πόσα της βγάζει ο άνδρας, πόσο την καυλώνει, πόσο της εξάπτει τη φαντασία και τον πόθο, πόσο θέλει να τον ικανοποιήσει. Και το ότι πολλές όλα αυτά τα δίνουν σε πολλούς από μόνες τους δεν έχει να κάνει με το πόσο το αξίζουν αυτοί αλλά με το πόσο αυτές δεν θέλουν να αφεθούν και πάλι σ'έναν άντρα που τους τα έβγαλε, γιατί ξέρουν πως σ'αυτόν θα δωθούν ολοκληρωτικά και δεν το θέλουν. Και προσέξτε, δε μίλησα για συχνότητα. Μίλησα για ποιότητα. Λάθος μου? Ίσως. Αλλά απ'όσα βλέπω και ακούω, αυτό έχει περισσότερη σημασία. Όσο για το πόσο καλά μαγειρεύει η γυναίκα, είναι ίσως ο σημαντικότερος τρόπος να ξεχάσει ένας άντρας τη μάνα του. Βλέπεις, αν ένας άντρας έχει ότι αγαπάει και θέλει σπίτι του τότε έχει και τη δύναμη να αντιστέκεται στις σειρήνες. Και δεν είναι θέμα κοιλιοδουλείας. Το γλέντι είναι μέσα στο αίμα του άντρα. Και αν ακόμα ανήκει στους άνδρες που ξεσηκώνει τις σειρήνες, που τις κάνει δικές του, είναι πολύ σημαντικό να έχει λόγο να γυρίσει σπίτι.

Ναι, ξέρω. Ότι πω είναι από δυσνόητο μέχρι παρεξηγίσιμο. Ειδικά οι τρεις τελευταίες μέρες που υπενθύμισαν έντονα αυτό. Άσχετα απ'το ότι συνεχίζει να επιβεβαιώνεται πως ακόμα κι'αν δε με καταλαμβαίνουν κάποιοι ή με παρεξηγούν, καταφέρνω να τους κάνω να με νοιώσουν, αρνητικά ή θετικά δεν έχει σημασία. Και σίγουρα πάντα ισχύει το 'Ακόμα κι'αν δεν θυμάμαι τι μου είπες, πάντα θα θυμάμαι το πώς με έκανες να νοιώσω'. Όμως τελικά, σ'όλους τους 'προβληματισμούς' μου πάντα καταλήγουμε στη ίδια ερώτηση. 'Αφού είναι τόσο απλό γιατί δεν το πετυχαίνουμε?' ή στην δήλωση 'Δεν είναι τόσο απλό όσο το λες'.

Και εγώ καταλήγω πάντα στο ίδιο συμπέρασμα. Όλα είναι τόσο απλά. Απλά ποτέ στο μυαλό μας δεν τα βλέπουμε έτσι. Πάντα περιμένουμε τους άλλους να κάνουν ότι θέλουμε, και πολλές φορές θέλουμε περισσότερα απ'όσα μας αξίζουν. Όλα τα κτίζουμε και τα γκρεμίζουμε στο μυαλό μας. Όλα είναι μέσα μας, στο μυαλό μας. Και ο παράδεισος και ο όφις. Και μεις διαλέγουμε αν θα δαγκώσουμε ή όχι το μήλο. Ο παράδεισος είναι εδώ. Αλλά δεν τον βλέπουμε. Κοιτάμε πάντα αλλού. Κάνοντας επιλογές εκτός παραδείσου. Σε τελική ανάλυση ο όφις είναι απλά μια δικαιολογία. Και ο παράδεισος μια ευθύνη που αποφεύγουμε να αναλάβουμε. Γιατί έτσι μας αρέσει. Είναι πιο εύκολο να μένεις χάμω όταν πέσεις. Απλώς αλλάζεις στάσεις. Και ποτέ δε νοιώθεις μόνος. Κι'ας είσαι...

Σάββατο 15 Ιανουαρίου 2011

Αξίζεις...



Ο Dale Carnegie είχε πει πως μπορείς να κάνεις περισσότερους φίλους σ'ένα μήνα αν ενδιαφερθείς γι'αυτούς παρά σ'ένα χρόνο προσπαθώντας να τους κάνεις να ενδιαφερθούν για σένα. Κάτι όπως το like στο facebook ή τα σχόλια στα bloggs ή τα μπράβο και τα χαμόγελα στη ζωή. Εκείνο που δεν είπε είναι πως και πάλι οι πλείστοι θα ανταποκρίνονται ενόσω ενδιαφέρεσαι γι'αυτούς και θα εξαφανιστούν όταν πάψεις να δείχνεις, τονίζω το να δείχνεις κι'όχι το να πάψεις να ενδιαφέρεσαι, γι'αυτούς. Όπως επίσης δεν είπε πως οι πλείστοι άνθρωποι σε θυμούνται όταν είναι καλά ή όταν έχουν την ανάγκη σου κι'όχι όταν δεν είσαι καλά ή όταν δεν είναι καλά, ξεχωρίζοντας πάλι το 'δεν είναι καλά' απ'το 'έχουν την ανάγκη σου', αν και αρκετές φορές αυτά πάνε μαζί. Σε τελική ανάλυση η λέξη 'φίλος' έχει την γενικότερη έννοια του 'κάνω παρέα επειδή με κάνει να περνάω καλά'.

Κάτι ανάλογο γίνεται και με τις απόψεις για διάφορα θέματα, κυρίως τα κοινωνικοπολιτικά και τα θρησκευτικά, καθώς και με το σεξ. Αν και μ'αυτό τα πράγματα είναι κάπως πιο απλά. Αν καταφέρεις να με κάνεις να σε γουστάρω μπορεί να σου κάτσω. Αλλά το 'σε κάνω φίλο μου αν συμφωνείς με μένα' είναι το πιο διαδεδομένο. Κι'ας είμαι υπέρμαχος του 'διαφωνώ μ'αυτά που λες αλλά θα υπερασπίζομαι μέχρι τέλους το δικαίωμά σου να τα λες' ή το 'σε θέλω φίλο μου για την ποιότητα του χαρακτήρα σου κι'όχι για τις απόψεις σου με τις οποίες διαφωνώ'.

Κάποτε βλέπω να κλαίγονται για χαμένους έρωτες, να θυμώνουν και να βρίζουν επειδή δεν τους κάθεται κάποια ή νοιώθουν πως τους κοροίδεψε, να κρίνουν αρνητικά ανθρώπους που οι ίδιοι επέλεξαν για σύντροφο, φίλο κλπ, να κάνουν τους σπουδαίους και τους τρανούς επειδή δεν τους άρεσε κάτι που λέχθηκε, να απαιτούν αποκλειστικότητα, να σου χαμογελάνε επειδή σε χρειάζονται, πράγματα γενικά που έκανα και γω στο παρελθόν, και να θέλω να αρχίσω τα φάσκελα. Απ'την άλλη όμως σκέφτομαι πως πλέον αυτό είναι η ανθρώπινη φυλή. Ένα συνεχές 'αν πάρω θα δώσω' και 'σ'έχω από κοντά μήπως σε χρειαστώ', ή ακόμα 'έχω αρκετούς γύρω μου δεν σ'έχω ανάγκη'. Άλλες φορές αποφεύγουμε να αναλάβουμε ευθύνη των πράξεών μας και των επιλογών μας ουσιαστικά, καταφεύγοντας σε λόγια όπως το 'το ξέρω αλλά' ή 'εγώ θα φταίω' ή 'τι να κάνω' κλπ.

Σε τελική ανάλυση, οι άνθρωποι γύρω μας είναι δική μας επιλογή, άρα τους αφήνουμε να συμπεριφέρονται έτσι για δυο λόγους. Επειδή έτσι θέλουμε κι'επειδή έτσι φαίνεται στους τρίτους πόσο διαφέρουμε εμείς απ'τους χειρότερούς μας ή πόσο καλοί είμαστε όταν έχουμε γενικής αποδοχής άτομα γύρω μας. Στην πραγματικότητα προσπαθούμε να πάρουμε αξία απ'τους γύρω μας ενώ στην ουσία και εκείνοι το ίδιο κάνουν. Αλλά ξεχνάμε πως ο άνθρωπος που αξίζει μπορεί και μόνος. Και πως αν αξίζεις δεν έχεις γύρω σου ανθρώπους. Έχεις απέναντί σου να σε πολεμάνε, πίσω σου να σ'ακολοθούνε και δίπλα σου να σε στηρίζουν. Αλλά η πορεία χαράζεται από σένα. Γιατί απλά αξίζεις...

Andrea Bocelli Romanza



Η λογική είναι κυνική, η ψυχή θλιμμένη και το ένστικτο ζωώδες. Αν χρησιμοποιείς και τα τρία εξίσου το ίδιο είσαι επικίνδυνος... Για σένα...

Julian Lloyd Webber plays The Swan by Saint Saens



Να θυμάσαι... Αν όριό σου είναι ο ουρανός, τότε κανείς άνθρωπος που σου βάζει όρια δεν αξίζει να είσαι κοντά του... Τα όριά σου τα καθορίζεις εσύ...

Παρασκευή 14 Ιανουαρίου 2011

Άκουσε με...



Ακούς αυτό? Τον ήχο αυτό εννοώ. Τον ακούω κάθε μέρα. Ειδικά τις νύχτες. Μέσα μου. Αυτό κι'ένα άλλο. Ένα τσέλλο. Μια κιθάρα κι'ένα τσέλλο. Ενίοτε και κάποια άλλα όργανα. Αλλά αυτό είναι το κύριο όργανο, ο κύριος ήχος. Αυτό. Η ψυχή μου... Έτσι... Καληνύχτα...

Πέμπτη 13 Ιανουαρίου 2011

Καληνύχτα...



Όμορφη γλυκειά νύχτα νά'χεις μωρό μου... Στην αγκαλιά μου... Φιλί...

Τετάρτη 12 Ιανουαρίου 2011

Παρελθόν ή παραμύθι?



Κάθε φορά, διαβάζοντας διάφορα ή ακούγοντας διάφορα, προσπαθώ να βρω ένα τραγούδι που να ταιριάζει με κάτι που βρίσκω να γράψω γι'αυτά που διάβασα ή άκουσα και εμπνεύστηκα. Κι'ενώ απόψε σκεφτόμουνα να γράψω για την απουσία, μού'ρθε ένα e-mail απάντηση. Θυμήθηκα και τα κορίτσια που ρωτούσαν γιατί μια γυναίκα έχει μόνο δυο σημαντικούς άνδρες στη ζωή της ενώ ένας άντρας περισσότερες γυναίκες. Όμως κάθε βράδυ, περιπλανώμενος στις bloggoγειτονιές και στο facebook, ακούγοντας συνήθως Χριστόπουλο, Γκαραβέλα ή Αγγελίνα, προσπαθώ να βρω κάτι σύντομο να πω. Ανάγκη? Ίσως. Κενό? Ίσως...

Εν πάσει περιπτώσει, σκεφτόμενος το e-mail, αυτήν που τό'στειλε και τα κορίτσια που ρωτάνε, βασικά αυτό που ρωτάνε και που θά'ναι μελλοντικό ποστ, σκέφτηκα την πορεία μιας ζωής. Παρελθόν, παρόν και μέλλον. Γεννιόμαστε έχοντας αβέβαιο μέλλον και εύθραυστο παρόν. Συνεχίζουμε σχεδόν χωρίς παρελθόν με πιο σταθερό παρόν και πιο προγραμματισμένο μέλλον. Μέχρι τα εννέα μας καθορίζεται το πιο σημαντικό παρελθόν μας, η προσωπικότητά μας. Και γύρω στα 20 με 22 τελειώνει η σταθερότητα. Κτίζουμε παρελθόν, τα όνειρα για το μέλλον γίνονται σχέδια και το παρόν απλά καταναλίσκεται για να πετύχουμε τα σχέδια, τους στόχους μας, με διαλείμματα ξεκούρασης, διασκέδασης, σεξ. Παραδόξως, όνειρα συνεχίζουμε να κάνουμε για τον συναισθηματικό μας εαυτό. Δηλαδή ονειρευόμαστε το μεγάλο έρωτα, τη ζωή μας με το πρόσωπο που ερωτευτήκαμε, την οικογένεια που θα κάνουμε μαζί, τα παιδιά μας, πώς θα μεγαλώσουν, πώς θα πετύχουν, πώς θα είμαστε μετά χωρίς τα παιδιά μας. Και μ'αυτά τα όνειρα, μ'αυτά τα παραμύθια που χτίζουμε στο μυαλό μας και περιμένουμε να βγουν αληθινά, μ'αυτά που ζούμε πριν τα ζήσουμε στο μυαλό και στο συναίσθημα, κτίζουμε το νέο μας παρελθόν. Νέο? Βασικά είναι σα νέοι όροφοι στον υφιστάμενο ουρανοξύστη. Και εδώ φαίνεται πόσο γερά θεμέλια και χαμηλούς ορόφους είχαν κτίσει οι εργολάβοι, γονείς, σχολείο, περιβάλλον, κοινωνία και ξανά γονείς, τότε, μέχρι τα εννέα μας και μέχρι την ενηλικίωσή μας. Με βάση αυτά είναι τα όνειρά μας μετά και η συμπεριφορά μας για να τα πραγματοποιήσουμε...

Το μεγαλύτερό μας λάθος δε, είναι πως ενώ το να πάρουμε ένα, δυο, πέντε πτυχία, να βρούμε καλή δουλειά, να βρούμε καλά λεφτά, ν'αγοράσουμε σπίτι, αυτοκίνητο, κότερο, να πηδήξουμε τη γκόμενα που θέλουν όλοι και δεν κάθεται σε κανένα, ή πηδάνε όλοι αλλά τη θέλουμε για πάρτυ μας, όλα αυτά είναι στόχοι και καταστρώνουμε στρατηγικές για να τους πετύχουμε και κάνουμε θυσίες, για την ευτυχία μας, την πραγματική ψυχική ευτυχία και υγεία μας, για την πραγματοποίηση των ώριμων ονείρων μας, για να ζήσουμε τα παραμύθια που γράψαμε εμείς οι ίδιοι, δεν κάνουμε σχέδια, δε βάζουμε στόχους. Μόνο ευχές κι'ελπίδες. Και περιμένουμε τον άλλο να μας επιβεβαιώσει, να μας το πραγματοποιήσει. Απαιτούμε επειδή δίνουμε το κορμί μας και την καρδιά μας να έχουμε ανταπόκριση, να μας δωθεί ολοκληρωτικά. Ακόμα κι'αν ξέρουμε πως δεν υπάρχει τέτοια περίπτωση, για διάφορους λόγους, επενδύουμε σ'αυτή τη σχέση μέχρι να μη μπορούμε να δώσουμε άλλο. Και ακόμα χειρότερα, αν συμβεί κάποιο τυχαίο γεγονός, κάτι τέλος πάντων, εκτός από εξαιρετικές περιπτώσεις που δικαιολογούνται κάπως, σταματάμε τη ζωή μας εκεί και αρχίζουμε μια άλλη, χωρίς όνειρα, με χλιαρό παρόν...

Τι μας μένει τελικά? Ένα παρελθόν κι'ένα όνειρο. Καταναλώνοντας το παρόν στο να κλαίμε για το παρελθόν μας και να ονειρευόμαστε το μέλλον που ποτέ δεν θα προσπαθήσουμε νά'χουμε. Κάποιοι τυχεροί ή δυνατοί φρόντισαν στο παρελθόν τους να έχουν κι'ευχάριστες στιγμές, για να θυμούνται και να χαμογελάνε αντί να κλαίνε. Συνεχίζουν να κάνουν όνειρα και απλά χρησιμοποιούν το παρόν για να κτίζουν παρελθόν. Γιατί βλέπεις, κάποια στιγμή οι στόχοι εκπληρώνονται και μετά όλοι σχεδόν αποτυγχάνουν ή απλά φτάνεις εκεί που δε μπορείς να προχωρήσεις πραγματικά περισσότερο, απλά έχεις την ψευδαίσθηση πως προχωράς. Και έρχεται και στιγμή που ούτε όνειρα μπορείς να κάνεις πλέον...

Κάποια μου είπε πως είμαι πραγματιστής. Κάποιες άλλες πως είμαι κυνικός. Έτσι κι'αλλοιώς θεωρώ πως όσο καλός κι'αν είμαι στη θεωρία και όσο συναισθηματικός ή ευαίσθητος άνθρωπος κι'αν είμαι, λέω τώρα, είμαι μαθηματικός τύπος, κι'όσο κι'αν καταφέρνω ή όχι ν'αγγίζω ευαίσθητες χορδές με τα λόγια μου όταν πηγάζουν απ'την καρδιά μου, αν αφήσω έξω το συναίσθημα και το ένστικτο και μιλήσω με τη λογική, κάτι που μπορούν να κάνουν όλοι κι'όχι μόνο άτομα με μαθηματικό μυαλό, τότε σίγουρα τα πράγματα θ'ακουστούν κυνικά, ωμά, διαφορετικά. Αλλά ξέρεις, είναι όπως τη λέξη 'πουτάνα'. Υπάρχει στο λεξιλόγιο και σημαίνει τίποτα. Την αναφέρει η Αγία Γραφή και δεν είναι ύβρις. Είναι επάγγελμα, όχι ευυπόληπτο αλλά με καλά λεφτά. Είναι ύβρις αν την ξεστομίσεις με σκοπό να προσβάλεις, συνήθως σε κατάσταση θυμού, ή αν αυτή που την ακούει θέλει να προσβληθεί για να στήσει καυγά. Και αρκετές φορές είναι λέξη λατρευτή κατά την ερωτική πράξη, εκφραζόμενη κι'απ'τους δυο. Όλα αυτά με μια απλή λέξη 7 γραμμάτων. Δεν περιμένω λοιπόν μια άποψή μου ή μια πραγματικότητα να έχει πάντα τον ορισμό που θέλω εγώ να της δώσω στην αντίληψή σας. Όμως απ'την άλλη δε μπορώ να προσπαθώ να είμαι αρεστός μ'αυτά που λέω. Όσο κι'αν το θέλω. Όπως τώρα...

Σκέψου λοιπόν. Είτε το θες είτε όχι, η ζωή σου βασικά είναι ένα παρελθόν. Είναι το μόνο πραγματικό, είναι το μόνο που έζησες, είναι το μόνο αδιαμφισβήτητο. Αν θα κτίζεις πάνω του κινδυνεύοντας να γκρεμίσεις όλη σου τη ζωή, αν θα κάνεις τις επιδιορθώσεις που θες για να σιγουρέψεις το οικοδόμημα, αν θα αρκεστείς σ'αυτό χωρίς να κτίσεις κάτι άλλο, δηλαδή κάνοντας μόνο όνειρα και περιμένοντας κάποιον άλλο να στο κτίσει, όπως όταν ήσουνα μικρό παιδί, και το μόνο που θα κάνεις είναι να περνάς το υποτιθέμενο παρόν σου με πρόσκαιρες πράξεις ηδονής, ή ακόμα και πολεμόντας κατεστημένα και μεροληψίες με λόγια και διαδηλώσεις, δυστυχώς κανείς δεν θα σε βοηθήσει να συγχωρέσεις τον εαυτό σου. Γιατί πλέον η ζωή σου ανήκει. Και το παρελθόν είναι στο μυαλό σου για να στοχεύεις στο μέλλον σου, με γέφυρα το παρόν. Μην το βάλεις στην καρδιά σου. Είναι τεράστιο και δεν θά'χει πλέον χώρο για να χωρέσει το μέλλον σου, για τη ζωή σου... Και το παρόν είναι πολύ μικρό, όσο μια ηδονή, για να σ'αρκέσει για μια ζωή...

Τρίτη 11 Ιανουαρίου 2011

Αύριο...



Σκεφτόμουνα τι να σου πω απόψε... Σκέφτηκα να σου μιλήσω για τους γάμους, επιτυχημένους ή αποτυχημένους, για τα πρότυπα που έχουν τα παιδιά ενώ μεγαλώνουν, για τους 2 σημαντικούς άνδρες μιας γυναίκας στη ζωή της, για τις σημαντικές γυναίκες ενός άνδρα στη ζωή του, για τις εξωσυζυγικές σχέσεις, για τη φτώχεια, για τα όνειρα, για τους ανεκπλήρωτους έρωτες, για τις ιντερνετικές σχέσεις, για το ιντερνετικό και το τηλεφωνικό σεξ, για τις γυναίκες που δε μιλάνε πια στους πρώην ή στους παρ'ολίγον πρώην, για το βρώμικο σεξ, τους επιτυχημένους με τις γυναίκες άνδρες, τους αποτυχημένους με τις γυναίκες άνδρες, γιατί απογοητευόμαστε, γιατί ενθουσιαζόμαστε, πάντα από άλλα άτομα, για διάφορους γυναικείους οργασμούς και τρόπους που επετεύχθηκαν, για χωρισμούς, θανάτους, παιδικά τραύματα και ίσως κι'άλλα... Αλλά σκέφτηκα πως εδώ και σχεδόν τρία χρόνια για αυτά σου λέω... Μετά σκέφτηκα να σου μιλήσω με λόγια ερωτικά, λόγια γλυκά, μέσα απ'την καρδιά μου, αυτήν που ξέρεις, που αγάπησες, που σε άγγιξε, με μια αγκαλιά, ένα χάδι, ένα φιλί... Ξέρω πως με περιμένεις... Αλλά στο τέλος σκέφτηκα να σ'αφήσω μ'αυτό το τραγουδάκι. Να χαλαρώσεις, να ξεκουραστείς, να ηρεμήσεις, και να ονειρευτείς. Να ονειρευτείς ότι αγαπάς περισσότερο, ότι σ'αρέσει περισσότερο, ότι ποθείς περισσότερο. Και μετά να πας για ύπνο. Απλά για να κάνεις κάτι ήσυχο, κάτι ήρεμο, κάτι διαφορετικό. Χωρίς να σκέφτεσαι κανένα, χωρίς να λυπάσαι για κάτι, να πονάς για κάτι, να κλαις για κάτι, ή κάποιον. Απλά ταξιδεύοντας. Μ'ένα αθώο παιδικό χαμόγελο. Όπως τότε, που ήσουνα μικρή, που τα παραμύθια είχαν χαρούμενο τέλος και τα γλυκά ήταν το δωράκι σου απ'τον μπαμπά, τη μαμά, τον παππού, τη γιαγιά, το νονό, μ'ένα φιλάκι και μια αγκαλιά. Όπως τότε, πριν με γνωρίσεις. Όπως τότε... Απόψε κοιμήσου μωρό μου, ταξιδεύοντας στις ηλιόλουστες θάλασσες, στον καταγάλανο ουρανό, στις ολοπράσινες εξοχές. Κι'αν αύριο ξυπνήσεις και δεν έχει φύγει ο κακός λύκος μην ανησυχείς. Θά'σαι γυναίκα και πάλι...

Δευτέρα 10 Ιανουαρίου 2011

Δικιά σου...



Απόψε σιωπή... Όπως τη δικιά σου... Καιρός να δεις αν μ'ακούς όπως σ'ακούω εγώ όταν δε μιλάς... Ναι, όταν δε μιλάς μπορείς εύκολα να πεις πως δεν κατάλαβα σωστά. Αλλά δε μπορείς να με πείσεις, όπως με πείθει για το αντίθετο το βλέμμα σου, η ανάσα σου, η σιωπή σου. Άλλωστε γι'αυτό σιωπάς. Για να μη μιλήσεις. Και τι να πεις? Μια λέξη ίσως. Ή δυο. 'Δικιά σου'...

Ξέρεις? Ξέρω...



Ξέρεις? Πολλοί μίλησαν για τον έρωτα, την αγάπη, το πάθος. Και έδωσαν πολλές ερμηνείες. Κάποιες σωστές, κάποιες λάθος. Και πολλοί αποφάσισαν πως δεν υπάρχει ο απόλυτος έρωτας. Πως είναι παιδί της φαντασίας των μεγάλων συγγραφέων, ποιητών, μουσουργών. Πως ο Οθέλλο, ο Ρωμαίο, η κυρία με τις Καμέλιες, ακόμα κι'η Δαλιδά, είναι απλά άφταστα όνειρα της αναπτυγμένης φαντασίας των ευάλωτων ή και σμπαραλιασμένων συναισθηματικά δημιουργών τους...

Ξέρεις? Ξέρω πως τα βράδυα, κάποτε με χαμηλό φωτισμό, τσιγάρο, ποτό και κοψοφλέβικα τραγούδια και κάποτε στα σκοτεινά, κάτω απ'τα σκεπάσματά σου, κλείνεις τα μάτια ή απλά κοιτάς στο απέραντο κενό, με ένα δάκρυ είτε να κυλά στο μάγουλο είτε απλά να μένει εκεί χωρίς να τολμά να βγει στην επιφάνεια μην το σκουπίσεις και πεθάνει αμέσως, ονειρεύεσαι αυτόν. Με ή χωρίς πρόσωπο, με ή χωρίς σώμα, απλά να σ'ακουμπά, να σε χαϊδεύει, να σε φιλά, να σ'αγκαλιάζει, να σου ψιθυρίζει στ'αυτί λόγια τρυφερά, λόγια αγάπης. Και ξέρεις? Ξέρω πως όταν τον ονειρεύεσαι το νοιώθεις κι'όλας. Και νοιώθεις να κουρνιάζεις στην αγκαλιά του σα μικρό περιστέρι, να χαμογελάς και να αφήνεσαι στο όνειρο και στο Μορφέα...

Ξέρεις? Ξέρω πως ξέρεις πως το μυαλό δε μπορεί να φανταστεί ή να φαντασιωθεί τίποτα που δεν υπάρχει. Πως πράγματι υπάρχει αυτό που θες και γι'αυτό θυμώνεις ή μαραζώνεις, που ενώ υπάρχει ποτέ δε σού'τυχε. Και πως αποφασίζεις να πάψεις να ονειρεύεσαι και να ελπίζεις πιστεύοντας πως αν το καταφέρεις θα πάψει να υπάρχει...

Ξέρεις? Ξέρω πως κάθε φορά που νοιώθεις κάποιον πως είναι αυτό που θες ξαναζωντανεύει τ'όνειρο μέχρι να συμβεί κάτι, ή να ερμηνεύσεις κάτι με τρόπο που σε κάνει να επιστρέφεις, νοιώθοντας πως πάλι έκανες λάθος επιλογή, έβγαλες λάθος συμπέρασμα και δώθηκες σπαταλώντας συναίσθημα κι'ενέργεια και ένα κομμάτι εσύ...

Ξέρεις? Ξέρω πως θα σου συμβεί. Και πως δεν θα μείνει για πάντα κοντά σου. Αλλά ξέρω πως ξέρεις πως μετά δεν θα ονειρεύεσαι πλέον. Θα θυμάσαι. Θα ξαναζείς στο μυαλό τη ζωή, τον έρωτα, την απέραντη ευτυχία. Και θα χαμογελάς. Και θα αφήνεσαι στην ανάμνηση και στο Μορφέα. Αλλά χωρίς θυμό ή απογοήτευση. Μόνο με μια ευχάριστη θλίψη κι'ένα γιατί. Γιατί όχι για πάντα...

Ξέρεις? Ξέρω πως ξέρεις πως τα ωραία διαρκούν μια στιγμή και κρατάνε μια ζωή σαν ανάμνηση. Γιατί πλέον είναι ζωή. Η δικιά σου ζωή. Εσύ...

Κυριακή 9 Ιανουαρίου 2011

Λέξεις...



Λέξεις... Απλά μαύρα στίγματα ριγμένα σε συγκεκριμένη σειρά, ή έστω τυχαία που μάθαμε να την κάνουμε συγκεκριμένη, πάνω σε άσπρο χαρτί, γαλάζια οθόνη, μαύρο πίνακα. Λέξεις που σημαίνουν κάτι ή και τίποτα. Λέξεις που σημαίνουν πολλά αν είναι αυτές που θέλουμε ν'ακούσουμε ή ακόμα πιο πολλά αν είναι αυτές που δεν θέλουμε ν'ακούσουμε. Λέξεις που σημαίνουν τα πάντα αν τις ακούμε απ'τον άνθρωπο που θέλουμε να μας τις πει. Λέξεις που ερμηνεύουμε με βάση το τι νοιώθουμε, το τι θέλουμε να νοιώσουμε. Λέξεις που μπορούν να μας κάνουν να πετάξουμε στον ουρανό ή να καταποντιστούμε. Λέξεις που μας κάνουν να θέλουμε ή να μη θέλουμε. Λέξεις που συνδέονται με τα όνειρά μας ή τους εφιάλτες μας. Λέξεις που αλλάζουν συναισθήματα άρδην, που δημιουργούν συναισθήματα αιφνίδια. Λέξεις που καλύπτουν ανάγκες μας, πάθη μας, πόθους μας. Μαύρα στίγματα που αξίζουν όσο το συναίσθημα μας. Σ'αγαπώ, σε ποθώ, σε θέλω, μη φύγεις. Μη μιλάς. Άγγιξέ με, χαίδεψε με, αγκάλιασέ με, φίλησέ με. Μη μιλάς. Κοίταξέ με. Κάνε με να νοιώσω, να σε νοιώσω αλλά μη μιλάς. Απλά μουρμούρησε κάτι, μια μελωδία, απλά ν'ακούω τη φωνή σου να με ταξιδεύει αλλά μη μιλάς. Σε θέλω εδώ, μέσα μου, για μένα. Μη μιλάς. Νιώσε με όπως εγώ εσένα. Άσε με να σε σκέφτομαι, να σε νοιώθω όπως θέλω να είσαι. Κι'ας είσαι ότι θέλω ακόμα κι'αν μιλάς, ακόμα κι'αν αυτά που λες δε μ'αρέσουν. Μη μου χαλάς το όνειρο. Άγγιξες τη ψυχή μου, το σώμα μου, το είναι μου. Μη με ξυπνάς. Άσε με να ζήσω το όνειρο που μου δημιούργησες. Μείνε εδώ για πάντα. Χωρίς να μιλάς, χωρίς να υπάρχεις. Απλά εδώ. Μέσα μου. Μείνε. Σε θέλω. Τώρα. Χθες. Πάντα...

Σάββατο 8 Ιανουαρίου 2011

Ανοργασμικοί...




Κατ'αρχήν βάλτε το καλά στο μυαλό σας επειδή πάλι φαίνεται με παρεξηγήσατε. ΔΕΝ είμαι καλό παιδί. ΔΕΝ είμαι ευγενικό παιδί, ΔΕΝ είμα ευαίσθητη ψυχή, ΔΕΝ είμαι ο εραστής της Μεσογείου, ΔΕΝ είμαι ότι καλό μπορεί να σκεφτείτε. Κι'ότι κακό μπορεί να σκεφτείτε το πιο πιθανόν είμαι. Τώρα θα μου πεις 'Καλά ρε συ γιατί το ανακοινώνεις? Για να σου πούμε μπράβο για την ειλικρίνειά σου ή για να μας πουλήσεις πνεύμα?'. Απλώς το λέω γιατί εμείς οι άνθρωποι έχουμε μάθει να κρίνουμε κάποιον απ'την πρώτη επαφή, και καλά κάνουμε γιατί σπάνια είμαστε τελείως λάθος, και να πιστεύουμε πως είναι έτσι συνέχεια και σ'όλα, κι'αυτό είναι το λάθος. Και φαίνεται πως τουλάχιστο σε κάποιους, μετά από μια μικρή έρευνα που έγινε τυχαία, απ'τα γραφόμενά μου φαίνομαι περίπου όπως πιο πάνω. Ξεχνάμε όμως πως ένας άνθρωπος έχει διάφορες πλευρές, άρα και διάφορες συμπεριφορές, ανάλογα με τον τομέα που αφορά η συγκεκριμένη συμπεριφορά. Και έτσι, επειδή φαίνομαι εδώ σ'αρκετά κείμενά μου γλυκός, ευαίσθητος, καλός, κάποιοι θεωρούν πως έτσι είμαι συνέχεια, μ'αποτέλεσμα να πέφτουν απ'τα σύννεφα όταν δουν τις άλλες μου πλευρές. Τώρα πάλι θα μου πεις 'Και καλά, τι σ'ενδιαφέρει αν πέσουν απ'τα σύννεφα?'. Η αλήθεια είναι πως η περυσινή χρονιά με έμαθε να αντέχω στις απορρίψεις και όσο κι'αν θέλω κόσμο κοντά μου, για διάφορους λόγους, να μην καταβαραθρόνομαι όταν μ'απορρίψουν. Άλλο φοβάμαι. Αυτό που είναι αιτεία για τις πλείστες αναρτήσεις τραγουδιών στο facebook. Και ενώ δεν ξέρω ποιος διαβάζει και ποιος όχι, ξέρω πάρα πολύ καλά εμένα, το τέρας, το γλυκό καθαρματάκι και ένα σωρό άλλους παρόμοιους χαρακτηρισμούς που μου προσδίδουν κατά καιρούς...

Τώρα θα μου πεις 'Έκατσες να γράψεις ολόκληρο ποστ για να μας πεις πως είσαι κωλόπαιδο?'. Φυσικά όχι. Στο κάτω κάτω αργά ή γρήγορα μετά από αρκετή επαφή θα με ανακαλύπτατε, τό'πα. Το ποστ το γράφω λόγω ερεθισμάτων. Ερεθισμάτων συνεχών ή περιστασιακών, κειμένων που διάβασα αυτές τις μέρες, μηνυμάτων που πήρα αυτές τις μέρες, συνομιλιών που έκανα αυτές τις μέρες, blogs και bloggers που είδα αυτές τις μέρες πως εξαφανίστηκαν, κι'από δω κι'απ'την Athens Voice, γκόμενων που θυμήθηκα πώς περάσαμε, και πώς εξαφανίστηκαν, γυναικών που πιστεύουν, κι'όχι άδικα, πως συμπεριφέρθηκα απαίσια, πως τις πλήγωσα κλπ. Ναι, κεντρίσματα, ερεθίσματα, εμπνεύσεις...

Ας πούμε ήθελα να ανεβάσω ποστ βασισμένο στο ποστ της me :-) 'Πριν και μετά' για να αναλύσω (ρε μήπως είμαι η μετενσάρκωση του Φρόϋντ) το πως το αίσθημα και η αναζήτηση της εξουσίας που πηγάζουν απ'το βασικό ένστικτο της επιβίωσης μετατρέπονται σε σκέψεις του τύπου 'Θέλω να μεγαλώσω για να κάνω ότι κι'οι μεγάλοι' ή πως πάλι λόγω του βασικού ενστίκτου της επιβίωσης η ανάγκη για φυγή λόγω κινδύνων που διαφαίνονται στα προβλήματα που μας ταλανίζουν διεγείρει την αδρεναλίνη η οποία μη μπορώντας να χρησιμοποιηθεί για να τρέξουμε μακρυά διαταράζει το συναίσθημα υποχρεώνοντας τον εγκέφαλο για να επανέλθουμε σε φυσιολογική κατάσταση να σκεφτεί νηφάλιες στιγμές, ο οποίος σημειώστε βλέπει εικόνες μη μπορώντας να ξεχωρίσει αν είναι αληθινές ή όχι, γι'αυτό μπορείς να πηδήξεις ιντερνετικά ή τηλεφωνικά και να χύνει για ώρες ή να έχει πολλαπλούς οργασμούς η γυναίκα (γκόμενα, μουνάρα, έρωτας της ζωής σου ή ότι άλλο θες πές την) στην άλλη άκρη, και έτσι αναπολούμε τις ανέμελες στιγμές, όσοι είχαμε φυσικά, της παιδικής μας ηλικίας, έστω και λίγες, και λέμε 'Αχ και να μη μεγάλωνα ποτέ'...

Ή ας πούμε ήθελα να ανεβάσω ποστ βασισμένο στο ποστ της Lali 'Φτου ξελεφτερία για όλους' (αν ποτέ έρθω Ελλάδα και γίνω ταξιτζής θα σε έχω στα υπ'όψιν για τις οδούς), γράφοντας για πολλοστή φορά για το ίδιο θέμα, ξέροντας πως για πολλοστή φορά οι μισοί δεν θα με καταλάμβαιναν κι'οι άλλοι μισοί θα διαφωνούσαν και ίσως και να με έβριζαν, λέγοντας πως ο άνθρωπος είναι ένα χημικό εργαστήριο, που λειτουργεί με χημικές ενώσεις απ'τις εκκρίσεις των ορμονών, οι οποίες είναι υπεύθυνες για τα πάντα μας, τη ζωή μας, την ύπαρξή μας, το συναίσθημα, τη σκέψη, τη συμπεριφορά κλπ, και οι οποίες εξαρτώνται πάρα πολύ απ'τη σωστή διαχείρηση του εργαστηρίου μας, δηλαδή σωστή διατροφή και ενυδάτωση άρα πρόσληψη χημικών ουσιών/ στοιχείων, οι οποίες μεταβολίζονται παράγοντας ενέργεια, αποθηκευτικό υλικό και τοξίνες, άρα πολύ χρήσιμος ο ύπνος, η εκγύμναση και άλλες φυσικές δραστηριότητες και μη και πως οι ορμόνες εκκρίνονται ανάλογα με τα ερεθίσματα που λαμβάνουμε απ'το περιβάλλον, βασισμένες πάλι στα βασικά ένστικτα, άρα αν θα πολεμήσουμε, αν θα τρέξουμε να χαθούμε, αν θα γαμήσουμε, όλα είναι απλή χημεία και φυσικά η ερμηνεία των ερεθισμάτων του περιβάλλοντος βασίζεται στη γνώση και την εμπειρία, καθώς και στα γονίδια, οπότε ενώ αρχικά καυλώνουμε για να γαμήσουμε και ψάχνουμε να γαμήσουμε οτιδήποτε, εξ'ού και η κτηνοβασία στα παλιά χρόνια σε συχνή βάση, μετά ο εγκέφαλός μας καταγράφει ότι χρειάζεται και του αρέσει και πλέον καυλώνουμε όταν για παράδειγμα περάσει από κοντά μας, ή έστω σκεφτούμε, ξανθομάλλα (λίγο δύσκολο να πω ξανθό μουνί στις μέρες μας αν και κάποια μελαχροινά επιμένουν να φτιάχνουν φράκτες και βρίσκουν και υποστηρικτές κηπουρούς), ή όταν μυρίσουμε ένα άρωμα που φορούσε αυτή που μας έκανε την καλύτερη πίπα. Εννοείται πως η έκκριση ή/και υπερέκκριση ορισμένων ορμονών υποδηλούν μη φυσιολογική κατάσταση. Και δεν εννοώ μόνο για τις ορμόνες του έρωτα, αυτού που έχει ταράξει τις γυναίκες κάθε ηλικίας, που είναι ακριβώς οι ίδιες με τις ορμόνες της μανίας, ψυχασθένειας δηλαδή, αλλά γενικά όλες τις ορμόνες που σε υποχρεώνουν λόγω επαναλαμβάνω εξωτερικών ερεθισμάτων να εξέλθεις απ'την κατάσταση νηφαλιότητας που ήσουνα, όπως το να καυλώνεις, να θυμώνεις, να φοβάσαι κλπ...

Και αυτό το ποστ που ήθελα να ανεβάσω, για άλλη μια φορά, μου θύμισε αυτό που είπα, και φυσικά ανέβασα ποστ, παλιά, της Audrey ή αλλοιώς Afinontas ti Mykono, ότι δηλαδή οι άνδρες είναι που θέλουν να παντρευτούν, οι γυναίκες πήδημα θέλουν μόνο, για να κάνουν παιδιά, προγραμματισμός του DNA εκ φύσεως. Και επειδή θέλουν τα παιδιά τους να είναι γερά και δυνατά γυρεύουν τον πιο δυνατό άνδρα, τον πιο δυνατό πολεμιστή, τον ηγέτη. Και αφού όλες αυτόν θέλουν συναγωνίζονται μεταξύ τους με μαλλιά, ρούχα, κορμιά ποια θα τον ελκύσει. Και επειδή υπάρχει το βλέμμα του, η ανάσα του, η φωνή του, το άγγιγμά του καταχωρημένα στον κώδικά τους, ενώ φαινομενικά ηγέτης και άνδρας είναι κατά γενική ομολογία ψηλός, γεροδεμένος, με μετρημένες κινήσεις και λόγια, έξυπνος, σοφός κλπ, μόλις κάποιος που έχει τα έμφυτα προσόντα που ανάφερα πιο πάνω έρθει σ'επαφή μαζί τους τους αναστατώνει τις ορμόνες και τον θέλουν σαν τρελλές. Και μετά διερωτούνται πως αυτές που είχαν στα πόδια τους τους πιο ωραίους άντρες, τους πιο πουτσάρες, τους πιο γαμιάδες την έπαθαν από ένα άνδρα που ποτέ δεν θα γύριζαν καν να κοιτάξουν, ειδικά γυμνό, άσε που θα μπορούσε να κατουρηθούν κι'απ'το πολύ γέλιο. Κι'έτσι καλύπτω ακόμα ένα ποστ που θά'θελα να ανεβάσω, καλύπτοντας κάποιες φίλες μου εν μέρει, που προκαλούν αρσενικά χωρίς όμως ποτέ να έχουν την ικανοποίηση του μετά, άσχετα με το ότι αρκετές το κάνουν αναζητώντας την αγάπη που δεν είχαν μικρές ή άλλες για να εκδικηθούν όλους τους άνδρες που έχασαν για εκείνους μέρες και νύχτες και ήταν χάλια τελικά. Γιατί κακά τα ψέματα, οι πλείστοι άνδρες είναι χάλια και μαλθακοί, και κάποιοι άλλοι σκέτα καθήκια, γουρούνια. Η δεύτερη κατηγορία είναι πιο κοντά στο αρχέτυπο πρώτυπο του αρσενικού, γι'αυτό και οι πλείστες γυναίκες μια ζωή πέφτουν πάνω τους και μετά τραβάνε τα μαλλιά τους...

Κακά τα ψέματα. Λίγοι σωστοί άνδρες υπάρχουν σήμερα. Λίγοι είναι ώριμοι συναισθηματικά, πνευματικά. Λίγοι συμπεριφέρονται σαν άνδρες. Βλέπω κάτι μυξιάρικα που κλαίνε και βρίζουν αν δεν τους κάτσει γκόμενα και μού'ρχεται να κόψω τις φλέβες μου, αφού παλιά το έκανα κι'εγώ. Ευτυχώς, έστω κι'αν δεν είμαι σωστός άνδρας, έστω κι'αν δεν ωρίμασα, τέτοιες μαλακίες τις έκοψα. Εκτός αν θέλω να την σπάσω στη γκόμενα. Απ'εκεί και πέρα υπάρχει μια λεπτή διαχωριστική γραμμή μεταξύ καύλας/έλξης και συναισθηματικού δεσίματος. Εκείνη η τρυφερότητα που θέλει η γυναίκα μετά που θα καθησυχάσεις τις ορμόνες της, μετά τον ή τους οργασμούς της, τα χύσια της. Εκείνη η αγκαλιά, το απαλό φιλί, το χάδι. Εκείνο που οι γυναίκες που το παίζουν πουτανίτσες (έτσι το παίζουν, έτσι δηλώνουν, έτσι θέλουν να φαίνονται αλλά δε μπορούν να ξεγελάσουν κι'όλους) αρνούνται να δεκτούν ακριβώς επειδή ξέρουν πως έτσι δένεσαι με γόρδιο δεσμό. Φυσικά εκείνες δύσκολα πέφτουν στα δίκτυα ενός άνδρα. Εκείνες είναι συνήθως που διαλέγουν τον άνδρα, κι'ας κοκορεύεται εκείνος. Κάποιες φορές απλώς αλληλοδιαλέγονται, και ελάχιστες φορές, εκείνες τις φορές που ο άνδρας είναι εκτός προδιαγραφών, τις διαλέγει. Ο άντρας εκείνος που θα το νοιώσουν πως τις τραβά σα μαγνήτης, εκείνος ο άνδρας που θα κάνει γυναίκες που εκ πεποιθήσεως είναι εναντίον της πίπας, του κωλοδοσίματος, της μοιχείας και εξαπάτησης του συντρόφου τους να θέλουν να του δώσουν τα πάντα. Ε λοιπόν εκείνες τις φορές είναι ακόμα πιο προσεκτικές με την τρυφερότητα. Γιατί ξέρουν, θα γίνουν σκλάβες του πλέον. Γιατί εκείνος ο άνδρας μπορεί να είναι τα πάντα και να είναι αυθεντικός σε όλα, αληθινός σ'ότι λέει κι'ας το λέει σε πολλές, τρυφερός για όλες και κάθε μια ξεχωριστά, ερωτευμένος με όλες και κάθε μια ξεχωριστά, να μοιράζεται σε όλες και να είναι αποκλειστικός για την κάθε μια, να μπορεί να είναι παιδί και πολεμιστής, κυνικός και οραματιστής, καλλιτέχνης και στρατιώτης, κύριος και παλιόπαιδο...

Σκέφτομαι τους μεγάλους καλλιτέχνες και το μεγάλο τους έρωτα. Πάντα ο έρωτάς τους, ο απόλυτος έρωτάς τους ήταν η τέχνη τους. Και πάντα δημιουργούσαν με ερεθίσματα, μούσες, κεντρίσματα. Είτε για την αγάπη, είτε για χαμένους έρωτες, είτε για νεράϊδες, για μάχες, για νικητές, χαμένους, γέλια, δάκρυα, πόνο, ευτυχία, είχαν κάτι να τους εμπνέει. Διερωτήθηκα πώς μπορούσαν να εμπνέονται για τόσες αριστουργηματικές δημιουργίες. Ή πως μπορούσαν με μια γυναίκα ή ένα λουλούδι να δημιουργούσαν τόσα πράγματα. Κάποτε, διαβάζοντας την Angelina Rain (η οποία γράφει μαγευτικά σε σημείο που κάποιες φορές με κάνει να θέλω να παρατήσω την πέννα ή/και το πληκτρολόγιο), ή την El Amor, φίλη καρδιακή, και ένα σωρό άλλες που δε μού'ρχονται στο μυαλό τώρα, όπως και κάποιες που (ξαν)άρχισαν να γράφουν όταν ο έρωτας τους (ξανα)κτύπησε την πόρτα, κείμενα, (γενικά τα ποιήματα δε μου πολυαρέσουν πόσο μάλλον οι ποιητές, όχι οι ποιήτριες) διερωτούμαι τι τελικά είναι η έμπνευση. Κι'ότι κι'αν σκεφτώ, επανέρχομαι στην πρωταρχική μου απόφαση. Πως οι μούσες και τα ερεθίσματα γενικά απλά μας διεγείρουν τις ορμόνες, οι οποίες μας ξυπνούν τα συναισθήματα, τα οποία ενεργοποιούν το μυαλό, το οποίο αντί να φροντίσει το σώμα να ενεργήσει για να καλύψει την άμεση ανάγκη με βάση τα βασικά μας ένστικτα φαντασιώνεται καταστάσεις που μας οδηγούν στη δημιουργία για να αποθανατίσουμε τη φαντασίωση, ή ακόμη και τη σκηνή που έχουμε στη μνήμη. Και σιγά σιγά αυτό μπορούμε να το κάνουμε αυτόβουλα, δηλαδή χωρίς να μυρίσουμε ένα λουλούδι, ή ακόμα και πηδώντας τη γκόμενα που μας καύλωσε αλλά συνεχίζοντας μετά το πήδημα τη δημιουργία με βάση την εικόνα της φαντασίωσης που έχουμε ήδη στο μυαλό, εμπλουτίζοντάς την με τις εμπειρίες και τα συναισθήματα της τελευταίας μας επιτυχίας...

Ναι, κάπου θα πρέπει να τελειώσει και αυτό το ποστ. Όλα είναι στο μυαλό, κι'αφού όλα περνούν απ'το μυαλό, κι'αφού είμαστε προικισμένοι με λογική και ψυχή, είμαστε ότι θέλουμε να είμαστε, όχι ότι δηλώσουμε. Ότι αφεθήκαμε να είμαστε, ότι αφεθήκαμε να μας κάνουν να είμαστε. Και όλοι περιμένουμε μια έμπνευση, ένα ερέθισμα απλά για να νοιώσουμε ζωντανοί. Μέχρι τη στιγμή του οργασμού. Όπως έγραψα και πιο παλιά. Ίσως τελικά όλη μας η ζωή να είναι ένας οργασμός. Σεξουαλικός, ψυχικός, νοητικός δεν έχει σημασία. Κι'αφού οι οργασμοί μας, όσο κι'αν διαρκούν, σταματούν μέχρι την επόμενη φορά, σημαίνει πως ο πλείστος χρόνος ζωής μας είναι ανοργασμικός. Με λίγα λόγια είμαστε ανοργασμικοί γενικώς με εξάρσεις στιγμών. Κι'είναι κρίμα μια ζωή να καθορίζεται από μια καύλα...

Πέμπτη 6 Ιανουαρίου 2011

Όλα στο φως...



Σκέφτομαι την περασμένη χρονιά, τις περασμένες χρονιές, τη φετεινή πώς μπήκε, πώς προχωρά. Σκέφτομαι τα χαστούκια που έφαγα, τουτέστιν αποτυχίες, φτύσιμο, λάθη που πληρώθηκαν (διότι υπάρχουν και κάποια που φαινομενικά δεν πληρώθηκαν ακόμα ή που πληρώνονται με δόσεις), επιτυχίες, αυτά που έμειναν σταθερά, αυτά που άλλαξαν, προς το καλύτερο, προς το χειρότερο. Σκέφτομαι τους ανθρώπους που γνώρισα, τους ανθρώπους που επανασυνδέθηκα, τους ανθρώπους που άφησα να φύγουν, που έφυγαν στο έτσι, που ίσως έδιωξα. Σκέφτομαι τι απ'αυτά που έκανα είναι άξιο περιγραφής, παινεμού και συγχαρητηρίων και καταλήγω πως ότι έκανα, και υποθέτω για όλους μας, αξίζει για ορισμένες κατηγορίες ανθρώπων και είναι κατακριτέο για άλλες. Και ξέρω πως εδώ κάποιοι θα πουν 'Μη σε νοιάζει απ'τους άλλους, για σένα κάνεις ότι κάνεις' και έχουν δίκηο. Όμως είτε το θέλουμε είτε όχι κριτήριο στην πορεία μας σ'αυτή τη ζωή είναι οι άλλοι. Οι πωλήσεις για έναν συγγραφέα ή τραγουδιστή και γενικά καλλιτέχνη, οι αναγνώστες για έναν blogger (και τα σχόλια ενίοτε αλλά ευτυχώς όχι πάντα), ο αριθμός και το είδος των γκόμενων για ένα εραστή, οι εραστές για μια γκόμενα, οι πελάτες για μια πόρνη, ο μισθός για έναν υπάλληλο, η θέση για έναν καριερίστα, οι ζωντανοί χρήστες για έναν έμπορο ναρκωτικών... Σκέφτομαι αυτά που έκανα για πρώτη φορά, αυτά που ξανάκανα μετά από χρόνια, αυτά που απόφυγα να κάνω, αυτά που απέτυχα να κάνω, αυτά που δεν έκανα λόγω τεμπελιάς, αυτά που δεν έκανα λόγω έλλειψης ενδιαφέροντος. Σκέφτομαι τις απόψεις που άλλαξα, τις απόψεις που μου άλλαξαν, τα σημεία που έγινα χειρότερος, τα σημεία που έμεινα σταθερός, τα σημεία που δεν βελτιώθηκα, τις στιγμές αλαζονείας μου, τις στιγμές αδυναμίας μου, τις στιγμές βαριεστημάρας μου, τους ανθρώπους που πλήγωσα, που απογοήτευσα, που ίσως βοήθησα, τους θυμούς μου, τις λύπες μου, τις καταβαραθρώσεις μου, τα πετάγματά μου, τις ψυχοπλακώσεις μου, τις ψυχοφθορές μου, τους θανάτους μου και τις αναστάσεις μου. Σκέφτηκα πόσο χάλια ήταν η περυσινή χρονιά στους πλείστους τομείς και πώς τελείωσε με σημάδια και αναλύσεις γήρατος. Σκέφτηκα πως τώρα λέω '43' όπως τότε έλεγα '23' και ίσως τότε να λέω '63'. Αλλά πάνω απ'όλα σκέφτηκα πως εδώ και 43 χρόνια βασικά 2 πράγματα καθορίζουν τη ζωή μου και δεν άλλαξαν καθόλου, γι'αυτό και γενικά δεν άλλαξα και γω πολύ. Δυο λέξεις που κάνουν μια απλή εξίσωση όπως το 1+1=2. Γυναίκες? Όχι. Αυτές είναι απ'τα σημαντικά θέματα που άλλαξα συμπεριφορά, άποψη, γνώμη, ταξίδια, αναζητήσεις, που συνεχίζω να θαυμάζω, να αγαπώ, να πειραματίζομαι. Όχι. Όσο σημαντικές κι'αν είναι στη ζωή μου, όπως το φαγητό, ανήκουν είτε στην κατηγορία 'απόλαυση' είτε στην κατηγορία 'φίλοι' (με ελάχιστα μέλη, εννοοείται). Η εξίσωση άλλα λέει. Λέει ΕΥΚΟΛΙΑ Χ (.......) + ΚΟΝΤΡΑ Χ (......) = ΖΩΗ. Στις παρενθέσεις πολλά πράγματα, πρόσωπα, ιδέες, συναισθήματα, συνήθειες κλπ. Το πρόβλημα είναι οι κύριες λέξεις. Πρόβλημα διότι είναι ακριβώς οι κύριες λέξεις. Ενώ θά'πρεπε νά'ναι στις παρενθέσεις. Συμπέρασμα απολογισμού? Η ζωή μου βασίζεται εξ'ολοκλήρου σε παρενθέσεις. Κι'αυτό με κάνει περήφανο μεν που είμαι ότι είμαι, έφτασα όπου έφτασα και κάνω ότι κάνω με παρενθετικά κίνητρα, αλλά και με λυπεί που ένα σωρό άλλες αξίες τις έχω στις παρενθέσεις. Και σε τελική ανάλυση αυτός είναι και ο κύριος στόχος για τα υπόλοιπα χρόνια μου. Να αλλάξω την εξίσωση χωρίς να αλλάξω το αποτέλεσμα. Στο κάτω κάτω, πάντα ήμουνα καλός στα μαθηματικά και στις άλλες θετικές επιστήμες. Κι'ας μού'λεγαν όλοι να γίνω δικηγόρος. Ξεκινάω λοιπόν ανοίγοντας παρενθέσεις. Όλα στα φως... Η αναζήτηση τελείωσε...

Δευτέρα 3 Ιανουαρίου 2011

Στο περίπου...



Αλήθεια γιατί γράφουμε? Γιατί μιλάμε στο κάτω κάτω? Ή γιατί κάνουμε like στο facebook? Γιατί στέλνουμε προσωπικά μηνύματα, e-mails, sms, mms, παίρνουμε τηλέφωνα, πίνουμε τον καφέ μας, διαβάζουμε βιβλία, βλέπουμε τηλεόραση, πάμε γήπεδο, σινεμά, παίζουμε χαρτιά, τάβλι, σκάκι, golf?

'Για να μη νοιώθουνε μόνοι' τραγούδαγε ο Χατζής παλιά. Δεν έχει και πολύ άδικο. Κοινωνικότητα. Όμως αν το αναλύσεις έχει μια πιο ... φυσική απάντηση. Και δε μιλάω για εκείνα όλα τα προβλήματα που μας φορτώνουν τα παιδικά μας τραύματα, η απόρριψή μας απ'την οικογένειά μας, τους φίλους μας, τους συνομήλικούς μας στην εφηβεία, στο στρατό, στην κοινωνία, τα οποία μας ωθούν ν'ανακαλύψουμε μοναχικές διεξόδους έκφρασις των συναισθημάτων μας και αναζήτησης της αγάπης που ποτέ δεν είχαμε, όπως η συγγραφή, η τέχνη, η δημιουργία. Σίγουρα παίζουν σημαντικό ρόλο αλλά σε τελική ανάλυση πάλι κάνουμε ομάδες ... κοινοπαθόντων και δυσπραγούντων. Μιλάω για τα βασικά ένστικτα.

Επιβίωση και αναπαραγωγή. Αυτά μας ενώνουν και μας κάνουν να μιλάμε και να γράφουμε. Είμαι παράλογος? Ίσως. Τι σημασία έχει? Σημασία έχει πως αυτά τα δυο βασικά ένστικτα πάντα βρίσκουν τρόπους να εκφράζονται. Δεν είμαστε όλοι συγγραφείς, ποιητές, τραγουδιστές, αθλητές. Ο καθ'ένας μας βρίσκει τον τρόπο να έρθει κοντά στον άλλο. Να γνωριστεί, να δημιουργήσει συναίσθημα, αίσθημα, έλξη, και να καταλήξουμε σε μια δυνατή φιλία άρα αλληλοαποδοχή μας ή/και σε ένα δυνατό έρωτα ή έστω απλή καλή συνουσία.

Κάποιος θα πει 'Και καλά, με το blogging και το chatting και το like θα βρω γκόμενα ή γκόμενο?'. Πώς μπορείς να αναλύσεις κάτι τόσο σύνθετο σε λίγες γραμμές? Και όμως, μπορείς να βρεις κι'έτσι κι'αλλοιώς. Κατ'αρχήν εδώ συγκεντρώνεσαι σ'αυτά που σ'αρέσουν, μιας και δε γνωρίζεις τον άλλο συμπεριφεριολογικά. Διαβάζεις ότι σ'αρέσει, ότι σ'αγγίζει και αμέσως έχεις κοινά. Κοινά που νοιώθεις πως δεν έχεις με αρκετούς απ'τους γύρω σου. Γράφοντας και ελκύοντας ανθρώπους να σ'αποδεκτούν ισοζυγίζεις την απόρριψη και την άρνηση που εισπράττεις και δίνεις στην κοινωνία, γιατί ποτέ δεν είναι μονόδρομος. Κατόπιν εδώ είσαι πιο ελεύθερος να πεις ότι θες, μ'όποιον τρόπο θες, χωρίς νά'χεις κάποιον να σε πολεμά συνέχεια. Σ'όποιον δεν αρέσεις απλά δεν σε διαβάζει, αν και κάποιοι κυνηγάνε blogs χυδαία και αθυρόστομα για να βρίσουν και να πολεμήσουν τον συγγραφέα. Και εδώ πολλές φορές λέμε πράγματα που ούτε να φανταστούμε θα μπορούσαμε παλιά. Τις πιο ενδόμυχές μας σκέψεις. πάθη, φαντασιώσεις. Τέλος, εδώ βρίσκουμε άτομα της ίδιας ψυχοσύνθεσης ή σεξουαλικότητας, χωρίς να εκτεθούμε ουσιαστικά. Για παράδειγμα, αν πάω στο Γκάζι που άκουσα πως συχνάζουν ομοφυλόφιλοι (απ'την Κύπρο είμαι οπότε αν έχω λάθος συγχωρέστε με) επειδή θέλω να ρίξω 2 λεσβίες για να κάνουμε τρίο, και με δει κάποιος που δε με ξέρει καλά, πολύ εύκολα θα βγάλει συμπέρασμα πως πήγα επειδή είμαι gay. Θα μου πείτε είναι κακό αυτό? Θα σας πω εξαρτάται απ'το περιοδικό που θα το δημοσιεύσει. Και τώρα μην πιαστείτε απ'αυτό, ένα χοντρό παράδειγμα είναι για να πιάσετε το νόημα. Απ'την άλλη, εδώ μπορείς να δείχνεις και έναν εαυτό που στην πραγματικότητα δεν είσαι αλλά θά'θελες να είσαι. Και με την παρέμβαση των άλλων σιγά σιγά να αποκτήσεις την αυτοπεποίθηση που θες και να τον αποκτήσεις, ή να καταλάβεις πως λάθος θες αυτόν τον εαυτό και να επανέλθεις. Ακόμη και τα ψευδώνυμά μας δείχνουν κάτι εσωτερικό που θέλουμε να φέρουμε στην επιφάνεια...

Σίγουρα υπάρχουν και άτομα που χρησιμοποιούν τα ίδια μέσα για να κάνουν λεφτά, να διαφημιστούν, ή ακόμα και καλλιτέχνες που έχουν προσωπικά blogs. Απ'την άλλη, ίσως κάποιοι από μας καταφέρουν, ξεκινώντας απ'τα blogs και τα notes στο facebook κάποτε να καταφέρουν να γίνουν συγγραφείς. Αρκετοί θα μείνουν εδώ απλά να εκφράζουν ότι τους πνίγει, ενόσω υπάρχουν άτομα που τους διαβάζουν, κι'ας μην σχολιάζουν, να φλερτάρουν, να κάνουν σχέσεις, σεξ, διαδικτυακό, τηλεφωνικό, ζωντανό, να έχουν μέρος της ζωής τους εδώ μέσα. Με όλα τα επακόλουθα φυσικά, όπως έντονα συναισθήματα από έρωτα μέχρι ζήλεια. Όλα ξεκινούν απ'τα βασικά μας ένστικτα τα οποία μας οδηγούν στην κοινωνικοποίησή μας. Σημασία έχει να μας αρέσει αυτό που κάνουμε και να καταφέρνουμε να συνδυάζουμε επαφές, γνώσεις, εμπειρίες της ζωής έξω και της ζωής μέσα, κι'όχι να βρίσκουμε καταφύγιο εδώ επειδή έξω δεν την παλεύουμε. Γι'αυτό όταν βλέπετε νέα blogs να ενθαρρύνετε τους συγγραφείς με την παρουσία σας. Γιατί σ'αυτήν την κοινωνία όλοι έχουμε θέση. Όπως έλεγε και πάλι ο Χατζής 'Αν δεν υπήρχαμε εμείς πώς θα υπήρχανε οι άλλοι?'. Απ'εκεί και πέρα, ο καθ'ένας έχει και ένα προσωπικό λόγο, γνωστό σ'αυτόν ή άγνωστο, που είναι εδώ. Μέχρι να νοιώσει πως δεν χρειάζεται πλέον να είναι εδώ. Τότε απλά συνεχίζει σ'αυτό που για εκείνον θα λέγεται 'Νέα Ζωή'. Αν και κακά τα ψέματα, κάποτε εδώ μέσα η ζωή είναι καλύτερη απ'ότι έξω. Γιατί απλά εδώ είμαστε εμείς ενώ εκεί έξω είμαστε περίπου εμείς. Κι'είναι κακό το να ζεις στο περίπου...

Άσε με...



Τα βράδυα είναι πάντα διαφορετικά, ξεχωριστά, μαγικά. Με έντονες τις αισθήσεις και τα συναισθήματα και χαμηλωμένες τις αντιστάσεις. Εκτός αν κοιμάσαι. Και η φύση κοιμάται. Εκτός απ'το νερό και το θηρίο. Το νερό δεν σταματά να τρέχει στους ποταμούς ή να πέφτει σα βροχή ή να νανουρίζει με τον ήχο του σαν κύμα ή να καταστρέφει ότι ξένο σα φουρτούνα. Και τα θηρία ξεχύνονται στο κυνήγι, να βρουν αδύναμα πλάσματα να καταβροχθίσουν για να επιβιώσουν. Εχθρός τους η φωτιά, ενίοτε και το νερό. Εσύ? Αλήθεια πώς νοιώθεις? Σα θηρίο, σα θύμα, σα νερό ή σα φωτιά? Ξεχύνεσαι στην πόλη να ικανοποιήσεις τις σαρκικές ορέξεις σου, απολαμβάνεις τη θαλπωρή του σπιτιού σου, αφήνεις το σημάδι της φωτιάς στα λόγια σου, στα γραπτά σου, στο κορμί σου για προστασία ή χύνεσαι σα νερό παντού, αγγίζοντας τα πάντα για μια στιγμή, δροσίζοντάς τα, και μετά απλά συνεχίζεις το ταξίδι σου? Ότι και νά'σαι το σίγουρο ένα είναι. Πως καταλήγεις στο έδαφος, στο χώμα, στη μητέρα γη. Είτε νερό στους απέραντους ωκεανούς, είτε θηρίο με το αίμα να στάζει απ'τα χείλη σου, είτε φωτιά να καις για προστασία ή καταστροφή, είτε απλό θύμα ενός ισχυρού αντιπάλου, πάνω απ'όλα είναι η γη. Η γη που σε γέννησε, σε έθρεψε, σε μεγάλωσε και σε περιμένει. Σε περιμένει πάλι σαν βροχή, σαν στάχτες, σαν πτώμα, σαν χορτασμένο θηρίο να'ρθεις να ξαποστάσεις μέχρι την επόμενη φορά... Άσε με να ζεστάνω τη ψυχή σου, να βάλω φωτιά στο κορμί σου, να δροσίσω τα χείλη σου, να πιω τους χυμούς σου και μετά ξάπλωσε μαζί μου στο χώμα να νοιώσεις ότι και γω... Τη γη... Τη ζωή...

Κυριακή 2 Ιανουαρίου 2011

Αφετηρίες Θαυμάτων...



2 Ιανουαρίου 2011. Λογικά ακόμα μια αφετηρία για μεγάλες αλλαγές πέρασε κάνοντας τα ίδια που κάναμε κάθε μέρα, κάθε αργία, κάθε πρώτη του χρόνου, δηλαδή χωρίς έστω και μια αλλαγή, έτσι, για καλή αρχή. Η επόμενη αφετηρία είναι αύριο, η πρώτη εργάσιμη του νέου έτους. Η μεθεπόμενη είναι μεθαύριο, η έκλειψη. Μετά πάμε στη νέα σελήνη, κατόπιν σε μια άλλη, οποιαδήποτε Δευτέρα, μια άλλη σημαντική μέρα όπως τα γενέθλιά μας ή άλλη επέτειος, μετά σ'άλλη έκλειψη ή άλλη καινούρια σελήνη, ή την Καθαρά Δευτέρα, ή την Άνοιξη, ή την Κινέζικη Πρωτοχρονιά, ή την Εαρινή Ισημερία, ή το Πάσχα, ή μετά τις διακοπές και πάει λέγοντας. Λέξεις όπως 'αύριο', 'από Δευτέρας', 'την 1η του μήνα', 'την πρώτη του χρόνου' κλπ είναι οριοθετήσεις για κάτι καινούριο. Ν'αρχίσουμε το διάβασμα, το γράψιμο, το τραγούδι, δίαιτα, γυμναστική, να σταματήσουμε το κάπνισμα, το ποτό, τη μουρμούρα, τα παράπονα, τα κατινιάσματα, το θυμό, τα όργια, το ξενοπήδημα, την ξεπέτα, την τηλεόραση, τα delivery. Και φυσικά ο μεγαλύτερος σύμβουλός μας τα άστρα. Κι'ας γράφουν και λένε όλοι οι αστρολόγοι διαφορετικά πράγματα για μας, το ζώδιό μας, τον ωροσκόπο μας, εμάς. Όπως επίσης κάποιος ψυχολόγος, κάποιος ψυχίατρος, κάποιος που μας αγαπά και μας συμβουλεύει, κάποιος δικός μας άνθρωπος που δεν εκτιμούμε όσο πρέπει ενώ εκείνος ξέρει τις δυνατότητές μας και θέλει να μας βοηθήσει, μια γκόμενα, μια φίλη, κάποιος που μας ξέρει καλύτερα απ'ότι εμείς εμάς και πάει λέγοντας...

Κάθε φορά εκφράζουμε μια επιθυμία, ένα όνειρο, μια ευχή, ένα στόχο. Το λέμε και το αφήνουμε στο Θεό, στο σύμπαν, στη μοίρα μας, στην καλή μας τύχη, ελπίζοντας πως θα ξυπνήσουμε εκείνο το συγκεκριμένο πρωί και ξαφνικά θά'μαστε άλλος άνθρωπος, θα κάνουμε αυτό που βάλαμε σα στόχο λες και το κάναμε μια ζωή, θα νοιώθουμε όπως θέλουμε λες και έτσι νοιώθαμε πάντα, θα βρούμε τον άνθρωπό μας στην πρώτη γωνιά που θα στρίψουμε, στο πρώτο like που θα κάνουμε στο facebook, στο πρώτο σχόλιο που θα πάρουμε στο καινούριο μας ή και σε παλιό μας post σε έναν απ'όλους τους ιστότοπους που ποστάρουμε και θα μας πει 'Εγώ είμαι'. Περιμένουμε να έρθει ο υπεύθυνός μας, ο διευθυντής μας, ο C.E.O του οργανισμού που δουλεύουμε και να μας πει 'Έχεις δίκηο σ'ότι μας κατηγορείς και μας βρίζεις και επειδή είσαι έξυπνος και τίμιος σε αναβαθμίζω με 3 προαγωγές σε σύμβουλό μου'. Όλοι θα αναγνωρίζουν τα λάθη τους και θα ζητάνε συγγνώμη και φυσικά θα προσπαθούνε να τα διορθώσουν και θα μας αποζημιώνουν, ηθικά και υλικά, για το κακό που μας προξένησαν, είτε ατομικά, είτε εθνικά, είτε κοινωνικά. Θα περάσουμε απ'το περίπτερο και θα διαβάσουμε με πυχαίους τίτλους σ'όλες τις εφημερίδες πως ψες δεν πέθανε κανείς, όλοι οι ασθενείς γιατρεύτηκαν, δεν υπάρχει AIDS ή ο καρκίνος πλέον, όλοι έχουν νερό για να πιουν, όλοι έχουν λεφτά για να ψωνίσουν και φαγητό και ότι άλλο θέλουν, θα ελέγξουμε τους λογαριασμούς μας και δεν θα χρωστάμε τίποτα, αντίθετα, θα έχουμε και λεφτά για πέταμα, οι Ferrari θα είναι προσιτές, τα Jimmy Choo, οι Ugg, τα Boss και γω δεν ξέρω τι άλλο θα στοιχίζουν όσο ένα πιτόγυρο, οι γκόμενες θα μας βλέπουν (εντάξει κορίτσια, κι'οι γκόμενοι εσάς) και θα λοιώνουν για πάρτυ μας περιμένοντας στη σειρά να τις πηδήξουμε, μια μια ή δυο δυο, αν και παντρεμένοι, και όταν τελειώνουμε θα επιστρέφουμε στη γυναίκα μας που θα χαίρεται για τον αντρούλη της και θα τον ανταμοίβει αντάξια και μοναδικά... Θα ξυπνήσουμε εκείνο το πρωί και θα είμαστε γιατρεμένοι από κάθε παιδικό τραύμα που μας προξένησαν οι γονείς μας, κι'ας το αρνιούνται επίμονα γιατί μας αγαπάνε κι'ότι έκαναν το έκαναν για το καλό μας, και το περιβάλλον μας, από κάθε ασθένεια, κυρίως ψυχική, που αποκτήσαμε στην πορεία, και φυσικά όλα τα επακόλουθα συμπλέγματα, αποτελέσματα της ψυχοσύνθεσής μας για την οποία κανείς δεν ευθύνεται παρά μόνο εμείς αφού όλοι το καλό μας ήθελαν και θέλουν, εμείς απλώς παρεξηγήσαμε τις προθέσεις τους, όπως η ζήλεια, ο θυμός, η αγανάκτηση, το μαράζι, θα έχουμε αυτοεκτίμηση και αλληλοεκτίμηση, αυτοπεποίθηση και αβροφροσύνη, λογική κι'ευαισθησία κι'όλα τα καλά συναισθήματα που κανείς δεν φρόντισε να μας εμφυτεύσει όταν μεγαλώναμε, ή που, ακόμα χειρότερα όλοι, ή σχεδόν όλοι, φρόντισαν να μας ξεριζώσουν έχοντάς μας συνέχεια στον τοίχο κολλημένους. Και επιτέλους θα μάθουμε τι ακριβώς είναι η αγάπη, αφού θα έχουμε πληθώρα να δώσουμε και πληθώρα να πάρουμε...

Θαύμα λοιπόν. Μια ευχή που την αφήσαμε στ'αστέρια και μας βγήκε. Χωρίς να κάνουμε κάτι διαφορετικό, κάτι περισσότερο, χωρίς θυσίες, αγώνα, μάχες, ήττες. Απλά κοιμηθήκαμε και όλα άλλαξαν. Και όλα τα παραμύθια που ξέρουμε πλέον θα γίνουν πραγματικότητα, κι'όσα είχαν άσχημο τέλος θα αποκτήσουν ευτυχισμένο και η ζωή μας θά'ναι σαν παραμύθι. Και τα ωραία λόγια που ακούμε θα είναι αφετηρία για ωραίες πράξεις, και τα ωραία λόγια που λέμε δεν θα είναι μόνο ωραία λόγια αλλά περιγραφή της ωραίας μας ζωής και των κάλλιστων πράξεών μας προς εμάς και τους άλλουος. Κι'όταν κοιτάμε στον καθρέφτη θα βλέπουμε ένα χαρούμενο πρόσωπο, ευτυχισμένο, που έχει όλα τα καλά του κόσμου, υλικά και μη, και όταν κοιτάμε γύρω μας θα βλέπουμε μόνο ευτυχισμένους ανθρώπους, φίλους μας, γυναίκες που μας αγαπούν, ερωμένες που μας λατρεύουν, συγγενείς που μας εκτιμούν, άγνωστους που μας θαυμάζουν και θέλουν να μας μοιάσουν, που κρέμονται απ'τα χείλη μας, που παρακολουθούν ότι κάνουμε και λένε 'Μπράβο' γιατί ότι κάνουμε είναι σωστό κι'επιτυχημένο...

Μου τι δίνει που λέω ωραία λόγια. Μου τη δίνει που παραμυθιάζομαι. Μου τη δίνει που ξέρω τι είναι αλήθεια και τι είναι ψέμα, τι είναι αληθινό και τι ψεύτικο. Μου τη δίνει που περιμένω άπρακτος. Μου τη δίνει που συμβουλεύω το σωστό και ποτέ, ή σχεδόν ποτέ, δεν το εφαρμόζω. Μου τη δίνει που ξέρω πως πράγματι συμβαίνουν θαύματα, πράγματι το σύμπαν συνομωτεί υπέρ μου, πράγματι με προστατεύει περιμένοντας να αρχίσω τα δικά μου θαύματα και γω απλά τα βλέπω να συμβαίνουν σε 3D και μετά επιστρέφω. Μου τη δίνει που ενώ ξέρω πως μπορώ να είμαι καλύτερος από μένα μου αρκεί που είμαι καλύτερος απ'τους χειρότερούς μου αλλά ούτε αυτό δεν το προσπαθώ αφού το αποτέλεσμα είναι γνωστό. Μου τη δίνει που ενώ μπορώ να είμαι ότι θά'θελα προτιμώ να θέλω να είμαι ότι είμαι γιατί είναι πιο ξεκούραστο και σίγουρα πιο ακίνδυνο γιατί δεν περιέχει το ρίσκο της αποτυχίας. Μου τη δίνει που την υπομονή και την επιμονή τις έχω στο λεξιλόγιό μου αλλά όχι στο πρόγραμμά μου και στη ζωή μου. Μου τη δίνει που τα λόγια τα διαχώρησα απ'τα έργα. Μου την δίνουν πολλά πράγματα. Αλλά πάνω απ'όλα μου τη δίνει που επιτρέπω στον εαυτό μου να μου τη δίνουν. Και για όλα βρίσκω καταφύγιο σ'όλες τις υλιστικές και μη ηδονές, που δεν έχω παράπονο μ'αποζημιώνουν και με το παραπάνω, στο φαγητό, στο σεξ, στην φιλαρέσκεια, στα ωραία λόγια... Το μόνο που ελπίζω και εύχομαι, και είναι κάτι που δε χρειάζεται να κάνω κάτι παραπάνω απ'το να μιλάω, είναι αυτά που λέω και γράφω να αγγίζουν κάποιους εκεί που πρέπει, όχι για να έρθουν πιο κοντά μου επειδή μοιάζουμε, άσχετα με το πόσο θα τό'θελα, ειδικά αν η απόσταση φτάσει στο πλήν σε κάποια συγκεκριμένα σημεία του κορμιού, αλλά για να δουν καθαρά το είναι τους και να κάνουν το θαύμα που περιμένουν τόσο καιρό να γίνει από μόνο του...

Δεν ξέρω αν αυτό το ποστ θα το δεις αρνητικά ή θετικά, αν θα με δεις μέσα απ'αυτό το ποστ αρνητικά ή θετικά, αν θα σε κάνει να πετάξεις ή να βουλιάξεις, αν θα περιμένεις το ποστ μου με τους στόχους ή όχι, αν θα με ξαναδιαβάσεις ή όχι. Είτε το θέλουμε είτε όχι, τα θαύματα γίνονται γι'αυτούς που πιστεύουν σ'αυτά. Και γίνονται μόνο αν οι ίδιοι καταλάβουν πως αυτοί θα τα κάνουν γι'αυτούς. Ο Θεός, το σύμπαν, απλά θα βοηθήσουν. Οι άλλοι θα βοηθήσουν μόνο αν είναι κοινό το όνειρο, ή ακόμα χειρότερα, αν είναι κοινοφελές. Για σένα δεν θα ενδιαφερθεί κανείς αν δεν ενδιαφερθείς εσύ. Δεν θα σ'αγαπήσει κανείς αν δεν αγαπήσεις εσύ εσένα. Δεν θα σε βοηθήσει κανείς αν εσύ ασχοληθείς μ'όλους εκτός από σένα. Δεν θα σε γλυτώσει κανείς αν εσύ δεν φροντίσεις να αποφύγεις τις λακκούβες, τις παγίδες, αυτά που σε χαλάνε. Κι'όλα αυτά θα αξίζουν όση αξία και σημασία τους δώσεις εσύ. Πάω να ονειρευτώ, να γκρινιάξω, να παραπονεθώ, να θυμώσω, να ηδονιστώ ακόμη λίγο. Μη μ'ακολουθήσεις, αν και θά'θελα να ηδονιστούμε μαζί. Τα θαύματα ξεκινούν από μέσα μας. Και η κατάλληλη στιγμή είναι τώρα...