Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου

Δευτέρα 17 Ιανουαρίου 2011

Νοθευμένο όνειρο...



Οι άνθρωποι γνωρίζονται με τη ψυχή, το μυαλό, το σώμα. Αγαπιούνται με τη ψυχή. Δένονται με το μυαλό. Προσωπικά θα προτιμούσα όλους να τους γνώριζα με το σώμα. Έτσι κανείς δεν θα με απογοήτευε με το μυαλό ούτε θα με πλήγωνε με την ψυχή. Αλλά πάνω απ'όλα, ποτέ δεν θα μαράζωνα με τις ψυχές που πονάνε και ψάχνουνε ακόμα το φως. Και περισσότερο μαραζώνω με τις ψυχές που το μυαλό τους έχει εμποτιστεί με το φόβο, την αβεβαιότητα, τη χαμηλή αυτοπεποίθηση και την έλλειψη εμπιστοσύνης. Δεν τις αδικώ. Ο κόσμος δεν είναι όμορφος, αγγελικά πλασμένος θα μπορούσε να πει κάποιος. Όχι όλος. Ή μάλλον θά'λεγα πως ο κόσμος, ο πλείστος, αποτελείται απ'αυτές τις ψυχές που πονάνε με τα μυαλά που φοβούνται. Αλλά δε σημαίνει πως δε μπορούν ν'αφήσουν το φύλακα άγγελό τους να τις καθοδηγήσει. Στο φως. Ούτε σημαίνει πως θα αφεθούν στο σώμα για να ξεχνάνε πως πονούν. Το παυσίπονο δεν σε γιατρεύει. Σε κοροϊδεύει για λίγο, δίνοντάς σου το χρόνο να αναρρώσεις. Αν το παίρνεις συνέχεια και εθιστείς απλά θα'ρθει στιγμή που θα το παίρνεις και πάλι θα πονάς. Και η πορεία προς το φως είναι οδυνηρή. Ναι, όλα ξεκινούν απ'το μυαλό. Αλλά δεν είναι εύκολο να δεχθεί ένα μυαλό να πέσει στον γκρεμό για να πάρει δύναμη να πετάξει. Φοβάται. Κι'εδώ έρχεται ένα φιλί, ένα χαμόγελο, ένα όνειρο, να το ηρεμήσει, να το ζωντανέψει, να το τονώσει. Κι'ένα χέρι. Δεν θά'ναι για πολύ εδώ. Αλλά τώρα είναι. Άρπαξέ το. Και ονειρέψου με χαμόγελο. Ένα όνειρο φτιαχτό για τώρα. Αληθινό για μετά. Όταν πιστέψεις σε σένα. Όταν καταλάβεις ποιος είναι ο άγγελός σου και τον αγκαλιάσεις και ποιος ο δαίμονάς σου και τον διώξεις. Όταν θα βρεις τη δύναμη να περπατήσεις προς το φως. Κι'ας μην έχεις πλέον αυτό το χέρι δίπλα σου. Θα έχεις τόσα άλλα. Και την ανάμνηση απ'το άγγιγμά του, το χάδι του, το σφίξιμό του. Κι'ένα χαμόγελο...

9 σχόλια:

nefelokokkugia είπε...

Γιατί νιώθω λες και με ξέρεις τόσο καλά? Και τα λόγια σου μου δίνουν δύναμη. Να ΄σαι καλά.

Ανώνυμος είπε...

sygkinitiko to keimeno sou Emperor.
Polu kali mera!!
Raindrops

Ανώνυμος είπε...

....το κυνηγι για το φως, ειναι ενα οδυνηρο ταξειδι...πρεπει να πεσεις και να σηκωθεις απειρες φορες...στο μεταξυ, θα ματωσεις, θα σπασεις τα φτερα σου...θα γεμισει η ψυχη σου, δακρυα και πονο...αυτος ειναι κι ο λογος που..οι περισσοτεροι ανθρωποι τ αποφευγουν....το ταξειδι για το φως...για μενα...δεν ειναι παρα η γνωση του εαυτου μας...και η συνεχης πορεια για γνωση..και αυτοβελτιωση μας...οσο για το χερι που θα κρατηθουμε...δεν ειναι παρα αυτο που απο αναγκη..θα θεωρησουμε και θα ονειρευτουμε ...οτι βρηκαμε...στον δρομο για την Ιθακη..το σιγουρο ειναι ..οτι θαμαστε μονοι....
Περιεκτικο πολυ το κειμενο σου σημερα...σε ιδεες και σε συναισθηματα....προσωπικα σ ευχαριστω ...μια υγρη ψυχη μπορει και σου χαμογελα.....

Emperor είπε...

Nefeli σε ξέρω? Μήπως σας ξέρω καλά σαν γυναίκες? Μήπως ξέρω και νοιώθω πώς νοιώθεις? Ή μήπως απλά είσαι σε φάση που θέλεις ν'ακούσεις αυτά και είμαι αυτός που τώρα στα λέει? Πάντως ακόμη έχεις καιρό να τη γλυτώσεις. :-ΡΡΡ

Ανώνυμος είπε...

Δεν έχω χάσει ούτε μία ανάρτηση σου..κάθε φορά είναι να σαν να πίνουμε ένα ποτό όλοι παρέα και να βγάζουμε τον απολογισμό της μέρας..

δεν ξέρω κάθε φορά ποια αφορμή σε εμπνέει, σκέψεις εικόνες θέλω πρέπει..άλλες φορές μας μαλώνεις κι άλλες μας κρατάς το χέρι..

keep writing my friend!
anael

Emperor είπε...

Raindrops... Σ'ευχαριστώ που άφησες λίγες σταγόνες εδώ. Καλησπέρα...

Emperor είπε...

Ανώνυμη... Ίσως μια απλή καλησπέρα απόψε να ταιριάζει καλύτερα στο σχόλιό σου... Απλή και περιεκτική...

Emperor είπε...

Anael... Τι να πω? Στην υγειά μας... Με χαμόγελο κι'ένα ζεστό βλέμμα... :-)

nefelokokkugia είπε...

:-)