Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου

Δευτέρα 24 Ιανουαρίου 2011

Στο καλό (αφιερωμένο)...



Υπάρχουν κάποια άτομα που ποτέ δεν θα τα γνωρίσεις. Ποτέ. Ούτε τη μορφή τους, ούτε καν τ'όνομά τους. Ίσως ακούσεις να μιλάνε πολύ γι'αυτά. Κάποτε με πόνο, κάποτε με θυμό, κάποτε γελώντας, αλλά πάντα με αγάπη. Τόσο πολύ που χωρίς να τα έχεις γνωρίσει νοιώθεις πως τα ξέρεις. Αλλά και ποτέ να μην ακούσεις γι'αυτά, ποτέ να μην τα γνωρίσεις, γνωρίζεις τα δημιουργήματά τους και τ'αγαπάς μέσα απ'αυτά. Γνωρίζεις το γιο τους που είναι φίλος σου, ή κάτι παραπάνω, γνωρίζεις την κόρη τους που είναι φίλη σου, ή κάτι παραπάνω. Και ξαφνικά έρχεται η στιγμή που οι δικοί σου άνθρωποι, αυτοί που γνωρίζεις και αγαπάς, αναγκάζονται ν'αποχωριστούν τους πιο δικούς τους ανθρώπους. Κάποιο παππού, κάποια γιαγιά, τον πατέρα, τη μητέρα. Κάποτε από φυσικά γηρατειά, κάποτε από αφύσικη εξέλιξη, από ανίατη ασθένεια. Και τότε, ενώ ξέρεις και βλέπεις ένα σωρό άτομα να φεύγουν γύρω σου για παρόμοιους λόγους, σφίγγεται η καρδιά σου...

Ξέρεις πως ότι και να πεις είναι λίγο. Ξέρεις πως οι δικοί σου άνθρωποι, και όλοι οι άνθρωποι σ'αυτήν την περίπτωση, πονάνε. Κάποιοι πολύ, κάποιοι λιγότερο, κάποιοι υπερβολικά, αλλά πονάνε. Ξέρεις, όπως ξέρουν, πώς αφού δε μπορούσαν να γιατρευτούν, αφού δε μπορούσαν να ξαναγίνουν νέοι κι'υγιής, το καλύτερο ήταν να ταξιδέψουν γρήγορα. Χωρίς να πονέσουν άλλο, χωρίς να βασανιστούν. Έτσι κι'αλλοιώς έκαναν το χρέος τους σ'αυτόν τον κόσμο. Και εκείνες τις στιγμές, τις τελευταίες στιγμές σ'αυτόν τον πλανήτη, το μόνο που θέλουν είναι να ξέρουν πως το χρέος τους το έκαναν σωστά. Πως τα παιδιά τους, ακόμα κι'αν δεν βρήκαν την απόλυτη ευτυχία στους συντρόφους τους ακόμα, έχουν τα εφόδια να αγωνιστούν γι'αυτό. Πως τα μεγάλωσαν όσο καλύτερα μπορούσαν μαθαίνοντάς τα να αγαπάνε, να είναι τίμια, να τιμάνε αυτό που είναι κι'αυτό που είναι οι άλλοι. Πως, ακόμα κι'αν τα στεναχώρησαν, ακόμα κι'αν έκαναν λάθη, τους έχουν συγχωρήσει. Πως τους αγαπάνε, όπως αυτοί τους αγάπησαν κι'ακόμα παραπάνω, για όλους τους κόπους και τους μόχθους που έκαναν για να τα μεγαλώσουν, για όλα τα λάθη που έκαναν γι'αυτά, για ότι είναι. Και πάνω απ'όλα, θέλουν να ξέρουν πως όταν ταξιδέψουν θά'χουν κάποιο ν'ανάβει ένα κερί γι'αυτούς, να κάνει ένα μνηνόσυνο, να ψελίζει μια προσευχή για την ψυχή τους και να τους στέλνει ένα χαμόγελο εκεί που θά'ναι, στην αγκαλιά του Αιώνιου Πατέρα, ευχαριστώντας τους που υπήρξαν γι'αυτούς τόσο πολύτιμοι, τόσο άξιοι, τόσο δικοί τους. Οι γονείς τους...

Ίσως μια λέξη όπως 'Συλληπητήρια' νά'ναι πολύ μικρή. Ίσως ένα σφίξιμο του χεριού και μια αγκαλιά, νά'ναι πολύ λίγα. Ίσως ένα μήνυμα στο κινητό από μακρυά ή ένα σύντομο ποστ νά'ναι το ελάχιστο. Έχεις τη ζωή μπροστά σου. Δύσκολη όμως όμορφη. Και σ'έχει μάθει να είσαι δυνατή και να αντέχεις. Όμως ένα Ευχαριστώ κι'ένα Καλό Ταξίδι από καρδιάς είναι ότι καλύτερο μπορείς να πεις σ'αυτόν που φεύγει κι'ας μην το ξέρεις. Γιατί αυτός, αυτή, έκανε, γέννησε, μεγάλωσε το γιο πού'χεις για φίλο ή κάτι παραπάνω, την κόρη που έχεις για φίλη ή κάτι παραπάνω. Γιατί αυτός, αυτή, που ποτέ δεν γνώρισες ομόρφηνε και τη δική σου ζωή. Γιατί άξιζε κι'αξίζει... Στο καλό...

4 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

δάκρυσα...

Ανώνυμος είπε...

λυπάμαι πολύ κι ας μην ξέρω ποιανού είναι η απώλεια.
θα διαφωνήσω μόνο με τα μνημόσυνα και τα κεριά-οι νεκροί πεθαίνουν όταν τους ξεχναμε, τα υπόλοιπα είναι τύποι.

Emperor είπε...

Εφηβούλα το ότι δάκρυσες σημαίνει πάρα πολλά. Απόρριψε το 'Αγανακτισμένη' και θα δεις πόσο πιο ωραία θά'ναι όλα. Ναι, διάβασα την τελευταία σου ανάρτηση. Πάρε άλλο βιβλίο, ευχάριστο. Φιλιά...

Emperor είπε...

Lali γονεύς κάποιου δικού μου αν και μακρινού πολύ ατόμου. Όσο για τις διαφωνίες σου σεβαστές. Και σένα διάβασα την ανάρτησή σου... Όπως και άλλων... Φιλιά...