Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου

Τετάρτη 12 Ιανουαρίου 2011

Παρελθόν ή παραμύθι?



Κάθε φορά, διαβάζοντας διάφορα ή ακούγοντας διάφορα, προσπαθώ να βρω ένα τραγούδι που να ταιριάζει με κάτι που βρίσκω να γράψω γι'αυτά που διάβασα ή άκουσα και εμπνεύστηκα. Κι'ενώ απόψε σκεφτόμουνα να γράψω για την απουσία, μού'ρθε ένα e-mail απάντηση. Θυμήθηκα και τα κορίτσια που ρωτούσαν γιατί μια γυναίκα έχει μόνο δυο σημαντικούς άνδρες στη ζωή της ενώ ένας άντρας περισσότερες γυναίκες. Όμως κάθε βράδυ, περιπλανώμενος στις bloggoγειτονιές και στο facebook, ακούγοντας συνήθως Χριστόπουλο, Γκαραβέλα ή Αγγελίνα, προσπαθώ να βρω κάτι σύντομο να πω. Ανάγκη? Ίσως. Κενό? Ίσως...

Εν πάσει περιπτώσει, σκεφτόμενος το e-mail, αυτήν που τό'στειλε και τα κορίτσια που ρωτάνε, βασικά αυτό που ρωτάνε και που θά'ναι μελλοντικό ποστ, σκέφτηκα την πορεία μιας ζωής. Παρελθόν, παρόν και μέλλον. Γεννιόμαστε έχοντας αβέβαιο μέλλον και εύθραυστο παρόν. Συνεχίζουμε σχεδόν χωρίς παρελθόν με πιο σταθερό παρόν και πιο προγραμματισμένο μέλλον. Μέχρι τα εννέα μας καθορίζεται το πιο σημαντικό παρελθόν μας, η προσωπικότητά μας. Και γύρω στα 20 με 22 τελειώνει η σταθερότητα. Κτίζουμε παρελθόν, τα όνειρα για το μέλλον γίνονται σχέδια και το παρόν απλά καταναλίσκεται για να πετύχουμε τα σχέδια, τους στόχους μας, με διαλείμματα ξεκούρασης, διασκέδασης, σεξ. Παραδόξως, όνειρα συνεχίζουμε να κάνουμε για τον συναισθηματικό μας εαυτό. Δηλαδή ονειρευόμαστε το μεγάλο έρωτα, τη ζωή μας με το πρόσωπο που ερωτευτήκαμε, την οικογένεια που θα κάνουμε μαζί, τα παιδιά μας, πώς θα μεγαλώσουν, πώς θα πετύχουν, πώς θα είμαστε μετά χωρίς τα παιδιά μας. Και μ'αυτά τα όνειρα, μ'αυτά τα παραμύθια που χτίζουμε στο μυαλό μας και περιμένουμε να βγουν αληθινά, μ'αυτά που ζούμε πριν τα ζήσουμε στο μυαλό και στο συναίσθημα, κτίζουμε το νέο μας παρελθόν. Νέο? Βασικά είναι σα νέοι όροφοι στον υφιστάμενο ουρανοξύστη. Και εδώ φαίνεται πόσο γερά θεμέλια και χαμηλούς ορόφους είχαν κτίσει οι εργολάβοι, γονείς, σχολείο, περιβάλλον, κοινωνία και ξανά γονείς, τότε, μέχρι τα εννέα μας και μέχρι την ενηλικίωσή μας. Με βάση αυτά είναι τα όνειρά μας μετά και η συμπεριφορά μας για να τα πραγματοποιήσουμε...

Το μεγαλύτερό μας λάθος δε, είναι πως ενώ το να πάρουμε ένα, δυο, πέντε πτυχία, να βρούμε καλή δουλειά, να βρούμε καλά λεφτά, ν'αγοράσουμε σπίτι, αυτοκίνητο, κότερο, να πηδήξουμε τη γκόμενα που θέλουν όλοι και δεν κάθεται σε κανένα, ή πηδάνε όλοι αλλά τη θέλουμε για πάρτυ μας, όλα αυτά είναι στόχοι και καταστρώνουμε στρατηγικές για να τους πετύχουμε και κάνουμε θυσίες, για την ευτυχία μας, την πραγματική ψυχική ευτυχία και υγεία μας, για την πραγματοποίηση των ώριμων ονείρων μας, για να ζήσουμε τα παραμύθια που γράψαμε εμείς οι ίδιοι, δεν κάνουμε σχέδια, δε βάζουμε στόχους. Μόνο ευχές κι'ελπίδες. Και περιμένουμε τον άλλο να μας επιβεβαιώσει, να μας το πραγματοποιήσει. Απαιτούμε επειδή δίνουμε το κορμί μας και την καρδιά μας να έχουμε ανταπόκριση, να μας δωθεί ολοκληρωτικά. Ακόμα κι'αν ξέρουμε πως δεν υπάρχει τέτοια περίπτωση, για διάφορους λόγους, επενδύουμε σ'αυτή τη σχέση μέχρι να μη μπορούμε να δώσουμε άλλο. Και ακόμα χειρότερα, αν συμβεί κάποιο τυχαίο γεγονός, κάτι τέλος πάντων, εκτός από εξαιρετικές περιπτώσεις που δικαιολογούνται κάπως, σταματάμε τη ζωή μας εκεί και αρχίζουμε μια άλλη, χωρίς όνειρα, με χλιαρό παρόν...

Τι μας μένει τελικά? Ένα παρελθόν κι'ένα όνειρο. Καταναλώνοντας το παρόν στο να κλαίμε για το παρελθόν μας και να ονειρευόμαστε το μέλλον που ποτέ δεν θα προσπαθήσουμε νά'χουμε. Κάποιοι τυχεροί ή δυνατοί φρόντισαν στο παρελθόν τους να έχουν κι'ευχάριστες στιγμές, για να θυμούνται και να χαμογελάνε αντί να κλαίνε. Συνεχίζουν να κάνουν όνειρα και απλά χρησιμοποιούν το παρόν για να κτίζουν παρελθόν. Γιατί βλέπεις, κάποια στιγμή οι στόχοι εκπληρώνονται και μετά όλοι σχεδόν αποτυγχάνουν ή απλά φτάνεις εκεί που δε μπορείς να προχωρήσεις πραγματικά περισσότερο, απλά έχεις την ψευδαίσθηση πως προχωράς. Και έρχεται και στιγμή που ούτε όνειρα μπορείς να κάνεις πλέον...

Κάποια μου είπε πως είμαι πραγματιστής. Κάποιες άλλες πως είμαι κυνικός. Έτσι κι'αλλοιώς θεωρώ πως όσο καλός κι'αν είμαι στη θεωρία και όσο συναισθηματικός ή ευαίσθητος άνθρωπος κι'αν είμαι, λέω τώρα, είμαι μαθηματικός τύπος, κι'όσο κι'αν καταφέρνω ή όχι ν'αγγίζω ευαίσθητες χορδές με τα λόγια μου όταν πηγάζουν απ'την καρδιά μου, αν αφήσω έξω το συναίσθημα και το ένστικτο και μιλήσω με τη λογική, κάτι που μπορούν να κάνουν όλοι κι'όχι μόνο άτομα με μαθηματικό μυαλό, τότε σίγουρα τα πράγματα θ'ακουστούν κυνικά, ωμά, διαφορετικά. Αλλά ξέρεις, είναι όπως τη λέξη 'πουτάνα'. Υπάρχει στο λεξιλόγιο και σημαίνει τίποτα. Την αναφέρει η Αγία Γραφή και δεν είναι ύβρις. Είναι επάγγελμα, όχι ευυπόληπτο αλλά με καλά λεφτά. Είναι ύβρις αν την ξεστομίσεις με σκοπό να προσβάλεις, συνήθως σε κατάσταση θυμού, ή αν αυτή που την ακούει θέλει να προσβληθεί για να στήσει καυγά. Και αρκετές φορές είναι λέξη λατρευτή κατά την ερωτική πράξη, εκφραζόμενη κι'απ'τους δυο. Όλα αυτά με μια απλή λέξη 7 γραμμάτων. Δεν περιμένω λοιπόν μια άποψή μου ή μια πραγματικότητα να έχει πάντα τον ορισμό που θέλω εγώ να της δώσω στην αντίληψή σας. Όμως απ'την άλλη δε μπορώ να προσπαθώ να είμαι αρεστός μ'αυτά που λέω. Όσο κι'αν το θέλω. Όπως τώρα...

Σκέψου λοιπόν. Είτε το θες είτε όχι, η ζωή σου βασικά είναι ένα παρελθόν. Είναι το μόνο πραγματικό, είναι το μόνο που έζησες, είναι το μόνο αδιαμφισβήτητο. Αν θα κτίζεις πάνω του κινδυνεύοντας να γκρεμίσεις όλη σου τη ζωή, αν θα κάνεις τις επιδιορθώσεις που θες για να σιγουρέψεις το οικοδόμημα, αν θα αρκεστείς σ'αυτό χωρίς να κτίσεις κάτι άλλο, δηλαδή κάνοντας μόνο όνειρα και περιμένοντας κάποιον άλλο να στο κτίσει, όπως όταν ήσουνα μικρό παιδί, και το μόνο που θα κάνεις είναι να περνάς το υποτιθέμενο παρόν σου με πρόσκαιρες πράξεις ηδονής, ή ακόμα και πολεμόντας κατεστημένα και μεροληψίες με λόγια και διαδηλώσεις, δυστυχώς κανείς δεν θα σε βοηθήσει να συγχωρέσεις τον εαυτό σου. Γιατί πλέον η ζωή σου ανήκει. Και το παρελθόν είναι στο μυαλό σου για να στοχεύεις στο μέλλον σου, με γέφυρα το παρόν. Μην το βάλεις στην καρδιά σου. Είναι τεράστιο και δεν θά'χει πλέον χώρο για να χωρέσει το μέλλον σου, για τη ζωή σου... Και το παρόν είναι πολύ μικρό, όσο μια ηδονή, για να σ'αρκέσει για μια ζωή...

8 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Με μπέρδεψες λίγο, μπρος πίσω, περα δώθε. Τα λάθη μου πάντως τα αναγνωρίζω στο κείμενό σου. όσα έχω κάνει σωστά ψάχνω ακόμα.
την καληνύχτα μου

V είπε...

Δεν σε προλαβαίνουμε με τις αναρτήσεις αγαπητέ Αυτοκράτορα :)
Ουφ! λαχάνιασα να έρθω ΚΑΙ για να διαβάσω τα χειμαρώδη λόγια σου !

Πολλά τα "αν" που βάζεις και αυτο το "γιατί η ζωή σου ανήκει!"
Ευθύνη και ενηλικίωση.
Δύσκολο σταυροδρόμι! Ωραίο όμως... πολύ ωραίο πράγματι !!!!

Καλή σου ημέρα :)))

Emperor είπε...

Lali αγαπημένη, αυτά που έχεις κάνει σωστά είναι αυτά που όταν τα θυμάσαι χαμογελάς και παίρνεις δύναμη για το μέλλον. Αλλά ξέρεις, και λάθη νά'κανες, αν τά'κανες καλά και σ'άρεσαν πάλι σωστό είναι απ'τη στιγμή που τα βλέπεις και ξέρεις πως τ'αφήνεις πίσω πλέον και προχωράς. Έτσι κι'αλλοιώς είπαμε. Βασικά η ζωή μας είναι ένα συνεχές παρελθόν. Εμείς απλώς πρέπει να φροντίσουμε να χαμογελάμε γι'αυτά που κάναμε συνειδητά και για κάποιο λόγο, όχι απλά για να περάσει η ώρα. Καλησπέρα γλυκειά μου πρώην φοιτήτρια φιλοσοφικής! :-)

Emperor είπε...

Γλυκειά V σταυροδρόμι? Εγώ νόμιζα μονόδρομος και πήγαινα αντίθετα στο ρεύμα και παράνομα μέχρι τώρα! Όσο για το λαχάνιασμα, ελπίζω να μην ισχύει για όλα, έ? :-ΡΡΡ

Μπορείς σε παρακαλώ να υποσχεθείς στον εαυτό σου, δηλαδή να θέσεις στόχο, αν και δεν ξέρω πόσων ετών είσαι, πως σ'όλη σου τη ζωή, ότι κι'αν σου συμβεί, θα είσαι το ίδιο πρόσχαρη και χαμογελαστή?

Φιλιά απογευματινά δροσερά και ξεκούραστα! :-)

spacefreak είπε...

Όποιος βλέπει το παρελθόν ως νοσταλγία είναι καταδικασμένος να το επαναλάβει ως φάρσα.

Το παρελθόν είναι η σχεδία με την οποία θα επιπλεύσεις στο ρευστό παρόν προς το πάντα άγνωστο μέλλον. Όσο πιο γερά είναι φτιαγμένη η σχεδία τόσο πιο μακρυά θα πας. Και η σχεδία χτίζεται όσο μελετάς τη ροή που έρχεται από το μέλλον. Ο χρόνος ως υδάτινη ροή είναι το πραγματικά άπειρο και ατελείωτο ΤΩΡΑ.

Ούτως ή άλλως τελικά μόνο το ταξίδι μετράει γιατί δεν υπάρχουν ούτε στόχοι, ούτε συγκεκριμένοι προορισμοί. Και το ταξίδι είναι πάντα στο αχανές ΤΩΡΑ. Και εσύ απτή παρουσία έχεις μόνο τη σχεδία.

"τίποτα στο τραγούδι
των τζιτζικιών δεν υπονοεί
ότι πρόκειται να πεθάνουν"

(χαϊκου του Basho για το Αιώνιο Παρών)

Emperor είπε...

Spacefreak συμφωνώ σ'όλα όσα λες και λέει εκτός από ένα. Πως μόνο το ταξίδι μετράει, κάτι που έλεγε κι'ο Καβάφης απ'ότι θυμάμαι. Αν δεν έχεις στόχο και προορισμό, όσα κι'αν μάθεις στο ταξίδι θα σού'ναι άχρηστα, απλά γιατί ποτέ δεν θα τα χρησιμοποιήσεις εις όφελός σου και των άλλων...

spacefreak είπε...

Στην κοσμοθεώρηση του Zen όλα είναι χρήσιμα άλλα και άχρηστα ταυτοχρόνως. Είναι η τέχνη της αρμονίας και της ισορροπίας των λεπτομερειών που υφαίνουν τη πορεία, Γι αυτό δεν χρειάζονται ούτε στόχοι, ούτε προορισμοί.

Ένα Κοάν του Γιαπωνέζικου Ζεν, για να με καταλάβεις.

Ο Γιοσού ρώτησε τον Δάσκαλο Νάνσεν:
- Ποια είναι η Οδός;
Ο Νάνσεν είπε:
- Η καθημερινή ζωή είναι η Οδός.
Ο Γιοσού ξαναρώτησε:
- Μπορεί να μελετηθεί;
Ο Νάνσεν είπε:
- Αν προσπαθήσεις να τη μελετήσεις θα βρεθείς πολύ μακριά της.
Και ο Γιοσού ρώτησε:
- Αν δεν την μελετήσω πώς θα καταλάβω ότι είναι η Οδός;
Ο Νάνσεν είπε:
- Η Οδός δεν ανήκει στον κόσμο της αντίληψης ούτε κι ανήκει στον κόσμο της μη αντίληψης. Η νοητικότητα είναι αυταπάτη και η μη νοητικότητα είναι χωρίς νόημα. Αν θέλεις να φθάσεις την πραγματική Οδό πέρα από κάθε αμφιβολία, βάλε τον εαυτό σου στην ίδια ελευθερία με τον Ουρανό. Μην τον ονομάζεις ούτε καλό ούτε όχι καλό.

Emperor είπε...

Spacefreak ωραία αυτά που λες, και που λέει και το Γιαπωνέζικο Zen. Και μακάρι όσοι το ακολουθούν νά'ναι καλοί και σωστοί για εκείνους, τους άλλους και τον κόσμο. Απλά σε παρακαλώ εμένα συγχώρεσέ με. Είμαι Έλληνας. :-)