Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου

Παρασκευή 28 Μαΐου 2010

Εραστές...

Πανσέληνος και πάλι. Τα κορμιά ριγούν. Οι ψυχές σκιρτούν. Ένα χάδι. Ένα φιλί. Να σμίξουν, να χαρούν. Άνοιξε την αγκαλιά σου. Δέξου με. Χάιδεψέ με. Χάρισέ μου την ηδονή. Αγάπησέ με. Κάνε με για άλλη μια φορά να φύγω και να σ'έχω μέσα μου, πάνω μου. Να νοιώθω τ'άγγιγμά σου, τη γεύση σου, τη μυρωδιά σου. Νά'χω τη σκέψη μου σε σένα. Το είναι μου νά'σαι εσύ. Να μη σε χορταίνω. Και πάντα να με καίει ο πόθος να ξανασμίξουμε. Καληνύκτα αγάπη μου. Αύριο Θά'μαι κοντά σου. Και συ κοντά μου. Όπως σε θέλω. Όπως με θες. Εραστές μιας ατέλειωτης ηδονής...

Πέμπτη 27 Μαΐου 2010

Αύριο θά'ναι καλύτερα...

Αύριο θά'ναι καλύτερα. Αν δεν κάνεις τα ίδια λάθη. Αν εκτιμήσεις αυτό που βρήκες. Αν δεις την αλήθεια. Αν κλάψεις απλά για να ξαλαφρώσεις απ'τον πόνο που εσύ προκάλεσες στον εαυτό σου. Αν με πιάσεις απ'το χέρι. Επειδή είμ'εγώ. Απλά σκέψου το. Υπάρχουν λάθη που δεν διορθώνονται. Που δε συγχωρείς τον εαυτό σου που τά'κανε. Που σε ρίχνουν πιο χαμηλά. Και δεν υπάρχουν πάντα χέρια να στηρικτείς. Όσο χαμηλά κι'αν έρθει ο άλλος να σε τραβήξει. Γιατί πάντα πίσω του θα βλέπεις το φως, τον ήλιο, την αλήθεια. Αυτό που προσπάθησες να κρύψεις για πάντα από σένα. Αλλά ο ήλιος δεν κρύβεται. Υπάρχει. Κι'ας είναι νύκτα. Κι'ας είναι πανσέληνος. Είμαι εδώ. Σε περιμένω. Καληνύκτα...

Σάββατο 22 Μαΐου 2010

Καληνύκτα...

Άλλη μια νύκτα. Άλλος ένας χωρισμός. Ξανά μακρυά μου. Απ'την αγκαλιά μου, το χάδι μου, το φιλί μου. Αλλ'όχι απ'την καρδιά μου και το μυαλό μου. Έχεις γεμίσει κάθε γωνιά, κάθε σπιθαμή. Καληνύκτα? Μακρυά σου? Μα είσαι μέσα μου. Ζεις εδώ. Καληνύκτα λοιπόν. Κι'ας μη νοιώσεις το φιλί μου. Νοιώθω το δικό σου. Και σένα. Στην αγκαλιά μου. Μέσα μου. Εδώ...

Παρασκευή 21 Μαΐου 2010

Όπως πάντα...

Όταν κάτι κάπου αρχίζει ωραία, σημαίνει κάτι κάπου αλλού έχει τελειώσει. Καλά ή κακά δεν έχει σημασία. Έχει τελειώσει. Ή είναι προς το τέλος του. Ξέρεις, εκείνη η στιγμή που συγκεντρώνεις τις τελευταίες σταγόνες αίμα, κρατάς την αναπνοή σου μη χάσεις τις τελευταίες ανάσες σου, βάζεις τις τελευταίες δυνάμεις σου απλά για να σταθείς όρθιος και να πεθάνεις όρθιος. Ή απλά για να φωνάξεις τις τελευταίες σου λέξεις. Όποιες κι'αν είναι αυτές. Κι'ας είναι συνήθως ένα όνομα, ένα συγγνώμη, ένα σ'αγαπώ. Γιατί ξέρεις, εσύ τα σκάτωσες, εσύ αφέθηκες να χάσεις, να πεθάνεις. Κι'ας το ήθελες, δεν έχει σημασία. Ας έφευγες, ή ας μην πήγαινες ποτέ. Αλλά πήγες, κι'αφέθηκες. Και θέλεις απλά η τελευταία σου στιγμή να είναι αξιοπρεπής. Μόνο έτσι θα ξεπλύνεις την ντροπή, τη δική σου ντροπή. Αγόρι μου έπαιξες κι'έχασες. Και ήξερες. Τα ωραία πράγματα έχουν ποτέ κι'όχι πάντα. Ποτέ. Δεν αρχίζουν ποτέ ή δεν τελειώνουν ποτέ. Και σύ πίστεψες στο πάντα και αυτή τη φορά. Πίστεψες και αυτή τη φορά. Αλλά και πάλι, όχι στο έντσικτό σου. Όχι σε σένα. Όπως πάντα...

Κλικ...

Κλικ. Αυτό κάνει το μυαλό. Έτσι λέμε. Αλλά κι'η καρδιά. Κάποτε χρειάζεται. Γιατί μόνο έτσι βλέπεις τι κάνεις, τι είσαι. Τίποτα δεν είναι τυχαίο. Φτάνει ν'ανακαλύψεις το λόγο. Ότι κι'αν σου πούνε, ότι κι'αν σου κάνουν, αν είσαι σ'άμυνα, ή ακόμα και σ'επίθεση, ένα πράγμα θες. Να γλυτώσεις, να νικήσεις ίσως, να πολεμήσεις. Μέχρι να δεις χαλαρά τι κάνεις. Και να νοιώσεις, κι'ας μη νοιώθεις, πως θά'νοιωθε ο άλλος αν έβλεπε ότι βλέπεις, αν έκανε ότι κάνεις. Κι'έρχεται στιγμή που βλέπεις. Καθαρά. Μπορεί να μην σε κοροίδεύει όπως πιθανόν να νομίζεις, μπορεί και ναι. Μπορεί να μη σου κάνει ότι κάνεις, μπορεί και ναι. Αλλά βλέπεις πλέον το τι κάνεις, το τι έκανες, το τι θα κάνεις. Κάποια θα τα ξανακάνεις, κάποια ποτέ ξανά. Αλλά τώρα ξέρεις. Γιατί έγινε αυτό που κανείς δεν κατάφερε να κάνει πριν σε σένα. Ένα κλικ. Καληνύκτα. Κι'αν αργήσουμε να τα πούμε ξανά, το κλικ έγινε. Ο λόγος φανερώθηκε. Τώρα είδα. Τώρα ξέρω. Κλικ...

Τρίτη 18 Μαΐου 2010

I'll stand by you...

Ποτέ δεν πίστευα πως διαδικτυακά, είτε στη blogoσφαιρα, είτε στο Facebook, θα ένοιωθα κάποιους ανθρώπους τόσο κοντά μου, τόσο δικούς μου, με διαφορετικό τρόπο τον καθένα αλλά εδώ, μαζί μου. Ποτέ δε φανταζόμουνα πως θα με άγγιζαν οι θλίψεις τους, οι φόβοι τους, ακόμα κι'οι χαρές τους. Και πάντα να προσπαθώ νά'μαι εκεί, σε κάποιους 'αγνώστους', άσχετα αν με βλέπουν το ίδιο γνωστό ή το ίδιο άγνωστο. Και φυσικά ποτέ δεν φανταζόμουνα πως ταυτόχρονα θα σκεφτόμουνα τόσους 'άγνωστους' διερωτούμενος αν σήμερα, τώρα, είναι καλύτερα, ή αν κατάφερα να τους κάνω να χαμογελάσουν λιγάκι. Πέρα απ'τα παιχνίδια, ερωτικά και μη, υπάρχει κι'αυτό το άγγιγμα ψυχής, φιλικό, αδελφικό, ερωτικό. Τελικά η ψυχή δεν καταλαμβαίνει από σύρματα και αποστάσεις. Ούτε και γω. Για σας όλους λοιπόν άγνωστοι γνωστοί μου αυτό. Κι'ας μη βρεθούμε ποτέ. Συναντήθηκαν οι ψυχές μας. Κι'αυτό με φτάνει. Όπως και τον ουρανό...

Δευτέρα 17 Μαΐου 2010

Sorry Seems To Be The Hardest Word - 1976

Τα πιο μεγάλα λάθη φανερώνονται τις νύκτες. Σα φαντάσματα τριγυρνούν στο μυαλό μας και η καρδιά μας γίνεται σαν κόκκος άμμου να ξεφύγει απ'τον πόνο. Μάταια. Τα βράδυα μεταμορφωνόμαστε, σε μάγισσες, σε καβαλάρηδες, σε ιππότες, σε παλλακίδες, σε άγιους κι'αμαρτωλούς. Μια καλησπέρα που δεν είπαμε, ένα ευχαριστώ που δεν είπαμε. Και πάντα, μα πάντα ένα Σ'αγαπώ που δεν ακούσαμε ή που είπαμε μάταια. Κι'όμως, το μεγαλύτερο μας βάσανο είναι οι συγγνώμες. Αυτές που μας είπαν και δεν πιστέψαμε, αυτές που δε μας είπαν και πονέσαμε, μα πάνω απ'όλα, αυτές που δεν είπαμε και πεθάναμε. Και γίναμαι φαντάσματα του ίδιου μας του εαυτού. Γιατί τα πιο μεγάλα συγγνώμη που δεν είπαμε είναι στον εαυτό μας. Καληνύκτα...

Κυριακή 16 Μαΐου 2010

Τα πέπλα της νύκτας...

Και πάντα έρχεται η νύκτα να απλώσει τα πέπλα της. Σα μάγισσα να σαλέψει το μυαλό και την καρδιά. Να ξυπνήσει πόθους, πάθη, αναμνήσεις, έρωτες, μίση. Το κορμί να αναζητήσει τη φωτιά του, η ψυχή να αναζητήσει τη δροσιά της. Ένα άγγιγμα, ένα λόγο, ένα φιλί, μια αγκαλιά. Μια φυλακή να κουρνιάσει, μια όαση να ξεδιψάσει. Να φτιάχνει το μυαλό ιστορίες, να τις ζει η ψυχή και να τις αναζητά το κορμί έντονα. Κι'εσύ εκεί, να κλαις, να γελάς, να σκέφτεσαι. Όλα αυτά που θες, όλα αυτά που σε θέλουν και να καταλήγεις πάντα στις ίδιες λέξεις. Ένα γιατί, ένα σ'αγαπώ, ένα σε θέλω, ένα τώρα. Κι'η απόσταση να μη σου δίνει απαντήσεις, κι'η μόνη δύναμη που έχεις να είναι για να φωνάξεις όχι 'Σ'αγαπώ' που τόσο θες αλλά ένα δειλό 'Φύγε'. Για να μείνεις ξαπλωμένη στα πέπλα της νύκτας με τα δάκρυά σου, να παίζεις μ'άγνωστες τράπουλες φοβούμενη μήπως πονέσεις πάλι. Κι'εδώ εγώ να προσπαθώ να εισβάλω στο είναι σου μ'ένα ταξιδιάρικο φιλί και μια πλανεύτρα αγκαλιά για να σου πω 'Μη φοβάσαι, είμαι εδώ'. Και πάλι να κάνω πίσω επειδή φοβάμαι μήπως ο πόνος σου πικράνει το φιλί μου, μήπως οι τράπουλές σου ματιάσουν την αγκαλιά μου και μείνω άδειος. Εσύ εκεί, όποια κι'αν είσαι, εγώ εδώ, όποιος κι'αν είμαι, να κοιτάμε τον ουρανό και να λέμε στ'άστρα και το φεγγάρι 'Να προσέχεις'. Μέχρι να ξημερώσει και πάλι. Για να γίνουν όλα όπως πάντα. Απλά. λιτά, ασυναίσθητα να περιμένουμε να βραδυάσει. Ελπίζοντας πως επιτέλους θα συναντηθούμε στον ουρανό. Να μου πεις 'Σ'αγαπώ' και να σε σφίξω στην αγκαλιά μου. Μ'ένα γλυκό φιλί...

Σε λίγο βραδυάζει...

Άιντε. Σε λίγο βραδυάζει. Μπανιαριστείτε, ντυθείτε και αμοληθείτε. Χαρείτε. Τον έρωτα, το σεξ, τη ζωή. Ένα ποτό, ένα τσιγάρο, ένα φιλί. Και μετά ελάτε. Και εδώ να μην είμαι, τουλάχιστο θα παίρνω απ'το σύμπαν την αύρα της ευδιαθεσίας σας. Φιλιά! :-)))

Gyrw ap' tin agapi

Που θα πάει. Κάποτε θα την πάρω μαζί μου και θα φύγουμε για τ'αστέρια. Εκεί που δεν θα υπάρχει χρόνος να φθαρεί και να χαθεί. Εκεί που το πάντα είναι μια στιγμή ατέλειωτη. Εγώ, εσύ και τ'αστέρια! :-)

Καλημέρα!

Ακόμα μια Κυριακή ξημέρωσε. Λίγο μουντή, λίγο λυπημένη. Οι γειτονιές μου κοιμούνται. Οι άνθρωποι χουζουρεύουν, ξεκουράζονται απ'τη νυκτερινή έξοδο, το νυκτερινό έρωτα με σεξ και άγριο πάθος, το νυκτερινό πόνο της μοναξιάς. Κάποιοι ξυπνούν νωχελικά, έτοιμοι για να πάνε δουλειά, έτοιμοι για εκδρομή, έτοιμοι να αντιμετωπίσουν και πάλι τους φόβους τους, τον πόνο τους, τη μοναξιά τους, την ανάγκη τους για ένα χαμόγελο, ένα πέταγμα της καρδιάς τους, τους ανεκλπήρωτους έρωτες, τους απαγορευμένους έρωτες, τους ξενιτεμένους έρωτες. Κυριακή, καλώς μας ήλθες και πάλι. Κι'ας είσαι ίδια όπως τις καθημερινές. Ξέρω πως κάπου ένα χαμόγελο θα φανεί. Ίσως και δύο. Ίσως περισσότερα. Αλλά θα φανεί κι'αυτό έχει σημασία. Και θά'ναι για μένα! Καλημέρα! :-)

Σάββατο 15 Μαΐου 2010

Tomorrow will be blue again...

Πάντα ο πάτος είναι σωτήριος. Είτε σε ρίξουν, είτε τον πιάσεις μόνος. Πέφτεις, μένεις, ξεκουράζεσαι, σκέφτεσαι, παίρνεις δυνάμεις, σηκώνεσαι, πηδάς και είσαι πάλι ψηλά. Ωραία λόγια? Μπορεί. Αλλά για μένα αληθινά. Απ'τη ψυχή. Και τους πάτους πού'χω πιάσει ή μ'έχουν ρίξει μέχρι σήμερα. Η αλήθεια πάντα είναι εκεί κι'ας αργούμε να την παραδεκτούμε. Γι'αυτό μένουμε πάντα ζωντανοί. Γιατί είμαστε μέρος της αλήθειας. Γιατί είμαστε αληθινοί. Τουλάχιστο κάποιοι από μας...

Αντίο αγάπη διχασμένη - Πυξ Λαξ (Lyrics)

Κάποιες φορές δε χρειάζεται να πεις τίποτα. Απλά ν'ανάψεις τσιγάρο και ν'ακούσεις...

Για πάντα...

Από μικρός είχα μάθει τον έρωτα. Και για τον έρωτα. Ρωμαίος, Οθέλο και άλλοι τόσοι. Έτσι έμαθα και για το θάνατο. Μέχρι που έμαθα τις γυναίκες. Και για τις γυναίκες. Και έμαθα για τη ζωή. Οι ψυχές ερωτεύονται, δίνονται, ανήκουν. Τα κορμιά κατακτώνται, σμίγουν μα δεν ανήκουν. Τα συνδυάζεις? Πεθαίνεις. Δεν τα συνδυάζεις? Ζεις. Για πάντα. Καλημέρα! :-)

Παρασκευή 14 Μαΐου 2010

Στερεότυπα...

Σ'αγαπώ. Τι στερεότυπη λέξη. Λέξη που θα ξεχαστεί. Θα πονέσει. Θα χαράξει. Θα το πεις όταν δεν θα πρέπει. Θα τ'ακούσεις όταν δεν θα θέλεις. Αλλά πάντα κάποιο Σ'αγαπώ απ'όλα, ακόμα κι'αρεκτά Σ'αγαπώ, θα σημαδέψουν για πάντα τη ζωή σου. Είτε τά'χεις πει όταν δεν έπρεπε, είτε τ'άκουσες όταν δεν ήθελες, είτε απλά ποτέ δεν ...λέχθηκαν. Αυτά που ήθελες ν'ακούσεις, αυτά που ήθελες να πεις, αυτά που τα χείλη που λατρεύεις τά'παν γι'άλλους, αυτά τα τόσο στερεότυπα αυτά τα Σ'αγαπώ που έγιναν τόσο μοναδικά όσο κι'η ζωή σου... Σ'αγ... Όχι. Απλά Αγαπώ...

Το μέλι...

Ποτέ δεν κατάλαβα αν το μέλι είναι γλυκό ή αν γλυκαίνει όταν το τρώω. Ποτέ δεν κατάλαβα αν ήταν πάντα εκεί για όλους ή όλοι το ανακάλυψαν επειδή το βρήκα εγώ, αν κυνηγάω εγώ το δικό τους μέλι ή αυτοί το δικό μου. Ποτέ δεν κατάλαβα αν υπάρχει επειδή το βρήκα ή υπάρχω επειδή το βρήκα. Ποτέ δεν κατάλαβα γιατί πάντα γλυκαίνει όταν είμαι γλυκός και ποτέ δε με γλυκαίνει όταν είμαι πικρός. Ποτέ δεν κατάλαβα γιατί το μέλι που βρήκα τελειώνει για μένα και για τους άλλους το ίδιο μέλι ποτέ. Ποτέ δεν κατάλαβα αν τελικά το μέλι αξίζει ή εγώ. Το μόνο που κατάλαβα είναι πως ένα βαρελάκι ποτέ δε με φτάνει γι'αυτό και θέλω πολλά για να μη με λείψει κανένα και για νά'χω πάντα. Και πως εγώ και τα μέλια μου είμαστε μέλι...

Τετάρτη 12 Μαΐου 2010

Σκοτεινιά...

Πάντα έρχεται η νύκτα. Νύκτα στη ψυχή, νύκτα στο μυαλό, νύκτα στο κορμί. Νύκτα στον κόσμο. Το μισό κόσμο. Για κάποιους άλλους είναι μέρα. Αλλά θα'ρθεί και σ'αυτούς σε λίγο. Άλλοι θα ξεκουραστούν, άλλοι θ'αγαπήσουν και θ'αγαπηθούν, άλλοι θ'αφεθούν στην ηδονή, άλλοι δεν θα κοιμηθούν, άλλοι θα κλάψουν, άλλοι απλά δεν θα κάνουν τίποτα. Θα περιμένουν. Μ'ένα βλέμμα απλανές, μια ψυχή νεκρή, ένα σώμα κατάκοιτο, ένα μυαλό σκοτεινό. Θα περιμένουν απλά να ξημερώσει. Ίσως αύριο, ίσως ποτέ. Αλλά θα περιμένουν. Δεν έχουν, δε μπορούν να κάνουν και κάτι άλλο. Ότι είχαν να κάνουν τό'καναν. Κατέστρεψαν, έδιωξαν, έφυγαν, πόνεσαν, θύμωσαν, πέθαναν. Τώρα απλά περιμένουν κενοί στο κενό τον ήλιο. Μέσα στα άγρια μεσάνυκτα. Μεσάνυκτα που κρατάν χρόνια, και ίσως θα κρατάνε για πάντα. Με λάμψεις από βεγγαλικά να τους ξεγελάνε για λίγο, να γελάνε, να προσπαθούν να κάνουν ότι όλοι και ξαφνικά να σβήνουν οι λάμψεις και να μένουν μετέωροι και πάλι στο σκοτάδι. Ευτυχώς ακόμα αντέχουν να περιμένουν. Και δεν έχουν τη δύναμη ούτε καν να πάψουν να αντέχουν να περιμένουν. Απλά περιμένουν. Να ξαναγεμίσει το κενό τους μ'ένα άλλο κενό, να ξαναφωτιστεί η νύκτα με ψεύτικες λάμψεις πυροτεχνημάτων, να ξαναζήσουν για λίγο το παραμύθι τους, το ψέμα τους, γιατί ξέρουν. Ξέρουν ότι απλά περιμένουν το κενό να γίνει απόλυτο, το 0 να γίνει απόλυτο, το τίποτα να αποκτήσει νόημα. Γιατί, όσες ψευδαισθήσεις κι'αν έχουν, όσο κι'αν παραμυθιάζονται, ξέρουν πως ο ήλιος δεν υπάρχει γι'αυτούς. Γιατί δεν έχουν μάτια να τον δουν και δε μπορούν πλέον να αισθανθούν τη ζεστασιά του. Γι'αυτούς το απόλυτο σκοτάδι. Κι'ας περιμένουν. Για πάντα. Μέσα στη νύκτα. Τη δικιά τους απόλυτη νύκτα... Κάποιο ν'ανάψει ένα κερί παρακαλώ. Για μια στιγμή. Για ένα λεπτό. Απλά γι'αυτή τη ψευδαίσθηση. Γι'αυτό που λέγεται ζωή...

Μεσάνυκτα και κάτι... (Στο καλό Axaliko)



Μεσάνυκτα και κάτι. Κάθομαι μπροστά απ’την οθόνη και βλέπω το νεκρό διαδίκτυο. Η Arania που δεν την λεν Ιωάννα η πιο πρόσφατη επισκέπτρια στην παλιά γειτονιά που δεν παύω να γυρνώ μέχρι να πάψω. (Τώρα πρόσεξα πως ήρθε κι’ο Lonely που θα την λέει Ιωάννα, αν και ακόμα σκέφτομαι την Elekat που δεν θέλει να φανερώσει το όνομα της Froghall μην την εκθέσει ΘΕΕ ΜΟΥ ΔΩΣΕ ΜΟΥ ΚΟΥΡΑΓΙΟ ΚΙ’ΥΠΟΜΟΝΗ ΣΤΟΝ ΠΛΑΝΗΤΗ ΑΥΤΟ). Όπως η Thirstie πήγαινε στη γειτονιά του μεγάλου της έρωτα για να ζήσει τουλάχιστο το χώρο και την ατμόσφαιρα αφού αυτός έλειπε (ελπίζω τώρα να κατάλαβες τι εννοούσα με την ευχή μου στην επέτειό σας). Όλοι όσοι ερωτευτήκαμε πραγματικά γυρνούσαμε στην άδεια γειτονιά να δούμε φως στο παράθυρό της, να την πετύχουμε στο δρόμο, να τη δούμε λιγάκι. Έτσι δεν είναι ο έρωτας? Όλοι όσοι παντρευτήκαμε ονειρευτήκαμε τη ζωή όπως στα παραμύθια. Όταν ήμασταν μικροί δεν ξέραμε από εφιάλτες. Εκτός απ’τα παιδιά που ζούσαν ένα εφιάλτη καθημερινά για διάφορους λόγους. Αυτά δεν ξέραν από όνειρα.


Τό’χω κάνει συνήθεια νομίζω. 10 μέχρι πάει ή όποτε λάχει μέχρι πάει Νίκος Γκαραβέλας στο Love Radio 97,5 (Sorry Niok, ξέρεις πως μ’αρέσουν τα κλαψοτράγουδα). Έρχονται οι ήχοι, διαταράσσουν τη φαινομενική ηρεμία μου και ενεργοποιούν τη μελαγχολία μου. Λένε πως ο πόνος, η μοναξιά, η μελαγχολία είναι δημιουργικά. Εμπνέουν, ενεργοποιούν και εκφράζεσαι δημιουργώντας. Ένας ανίκανος και δυσλειτουργικός εκφράζεται για να τον διαβάσουν/ακούσουν/νοιώσουν άλλοι ανίκανοι δυσλειτουργικοί και να νοιώσουν ωραία. Ωραία επειδή διαταράκτηκε η φαινομενική ηρεμία τους με κάτι που ταιριάζει στη ψυχή τους. Και κάθεσαι με τις ώρες ανταλλάζοντας και μοιράζοντας μηνύματα, διαλόγους, σκέψεις, συναισθήματα, καύλες, πάθη, χύσια, αλήθειες που μοιάζουν με ψέματα και ψέματα που μοιάζουν με αλήθειες, μ’ένα σωρό γνωστούς αγνώστους στο διαδίκτυο, απλά για να κάνεις πλακίτσα και να περάσει η ώρα, λένε. Πλακίτσα με τη ζωή για να περάσει ακόμα λίγη ζωή. Δυο χαμένες ψυχές απλά χάνονται μαζί. Και τα κορμιά αυτών ή περισσότερων ψυχών απλά χύνουν περίπου μαζί για να ξεχάσουν τις ψυχές τους που χάθηκαν. Για λίγο...

-Αλήθεια δεν είναι ανήθικο αυτό που κάνεις? Αν στο κάνει η γυναίκα σου θα σ’αρέσει?

-Μα είναι ανήθικο. Και όχι δεν θα μ’αρέσει. Αν μου το κάνει ήδη? Το ξέρω?

Κανείς δεν παντρεύεται για να χωρίσει. Βλέπετε, απ’τη στιγμή που ο Θεός δημιούργησε τη γυναίκα Εύα απ’το πλευρό του Αδάμ, ο ένας προσπαθεί να βρει τον άλλο, το κομμάτι που λείπει. Κάποτε το βρίσκουμε. Κάποτε δεν ταιριάζει απόλυτα αλλά με διορθωτικές κινήσεις και μέσα το κρατάμε σταθερό για πάντα. Κάποτε δεν ταιριάζει καθόλου και το καρφώνουμε, βλέποντας το αίμα να τρέχει απ’τις πληγές μέχρι να πήξει, και μένουν μαζί για πάντα. Αυτό το άλλο μισό. Τι είναι άραγε? Το κορμί? Η ψυχή? Το μυαλό? Όλα? Όλα από λίγο? Και μεις τι είμαστε? Τα δυο κομμάτια που ταιριάζουν? Τα δυο που ταιριάζουν αρκετά? Τα δυο που δεν ταιριάζουν αλλά μένουν? Ένα περιπλανώμενο κομμάτι που έχει φθαρεί και δεν ταιριάζει πουθενά?

‘Σ’αυτό το σπίτι ότι δε μας άρεσε κάναμε πως δεν συνέβαινε’. Ατάκα απ’τον ψεσινό Χριστόφορο. Αλήθεια, πόσοι από μας κάνουμε το ίδιο στη ζωή μας? Πόσοι δεχόμαστε τα πάντα σα να μην συμβαίνουν? Πόσοι λέμε ‘οι ιδέα σου είναι, μάλλον πολύ καχύποπτος έγινες τελευταία’? Πόσοι δεν κάνουμε ότι πρέπει να κάνουμε για να μην πληγώσουμε τους άλλους ή επειδή μπορεί να κάνουμε λάθος και είναι κρίμα να διαλύσουμε οτιδήποτε ωραίο για μια αρνητική σκέψη της στιγμής?

Τη στιγμή που όλα πάνε καλά ξαφνικά όλα χάνονται κάτω απ’τα πόδια μας από παράγοντες που ποτέ δεν πέρασαν απ’το μυαλό μας. Και εκείνη τη στιγμή, που έχουμε ανάγκη κάποιο φίλο απλώς να μας κτυπήσει ελαφρά στον ώμο, βρίσκονται ένα σωρό φίλοι να μας δώσουν συμβουλές. Μου τη δίνει να μου δίνουν συμβουλές. Όχι τόσο όσο να μου λένε ψέματα (είπαμε, απ’τις γυναίκες το θεωρώ δεδομένο οπότε πρέπει να μου λέει πουτανίστικα ψέματα για να μου τη βιδώσει άγρια), αλλά μου τη δίνει. Τώρα θα μου πεις ‘Καλά ρε μαλάκα, εσύ γιατί δίνεις συμβουλές?’. Επειδή σ’όσους έδωσα και τις ακολούθησαν πέτυχαν, και σ’όσους έδωσα και δεν τις ακολούθησαν απέτυχαν. Και το κυριότερο, τι είναι πιο φυσιολογικό, να δίνει ένας μαλάκας χοντρός άσχημος 42χρονος σε μικρότερους ή και μεγαλύτερους με λιγότερες εμπειρίες σε κάποια θέματα ή ένας χαζός φυσιολογικός σε μένα? Αλλά όπως προσέξατε, αν προσέξατε, δεν δίνω πάντα συμβουλές. Κάποιες φορές απλά κτυπώ ελαφρά στον ώμο. Γιατί ξέρω πως κάποιες φορές, κι’ας μην ξέρω το λόγο του πόνου, τα λόγια απλά τον κάνουν πιο βαρύ. Ν’ακούσω θέλω τον πόνο του άλλου. Και να δώσω μια αγκαλιά. Βλέπετε, τις περισσότερες φορές αυτό λείπει, κι’αυτό είναι ένδειξη αγάπης.

Η αγάπη παύει να είναι αγάπη όταν γίνεται ανάγκη. Ενόσω δίνεις για να δώσεις, ανεξάρτητα αν παίρνεις ή όχι, είναι όλα μια χαρά. Όταν αρχίσεις να δίνεις για να κρατήσεις και να πάρεις, όταν αρχίσεις να ανταλλάζεσαι, τότε χάθηκες. Εντάξει, εγώ επειδή είμαι καχύποπτος προχώρησα πιο κάτω. Δε μ’αρέσουν τα μπράβο από γνωστούς, δε μ’αρέσουν τα Σ’αγαπώ, δε μ’αρέσει να μου δίνουν χωρίς να θέλουν γιατί συνήθως μετά τα θέλουν πίσω εις πολλαπλούν... Και το κυριώτερο δε μ’αρέσουν οι ευκαιρείες. Βλέπεις όταν δεν δίνεις ευκαιρείες δε μένουν και πολλοί κοντά σου. Όταν δίνεις ευκαιρείες μένουν λίγο περισσότεροι κοντά σου για λίγο μόνο χρόνο περισσότερο, αφού μένουν κι’αυτοί που συνεχίζουν να παίρνουν ενόσω έχεις, καθώς κι’ο πόνος και το αίσθημα του μαλάκα. Κι’αυτά μένουν για πάντα.

‘Είσαι πολύ καλός κι’ας μην το παραδέχεσαι κι’ας το παίζεις κακός’. ‘Έχεις πάρα πολλά καλά στοιχεία κι’ας είσαι μαλάκας όπως εσύ λες κάποτε’. ‘Απλώς κάποτε κάνεις σαν δεκάχρονο’. Ξεκάρφωτο? Πιθανόν. Τ’άκουσα για μένα σε διαφορετικούς χρόνους και στιγμές αυτά και απλά τα βάζω. Ίσως τώρα που τα γράφω σκεφτώ κάτι διαφορετικό απ’το συμπέρασμα που έβγαλα ήδη. Όχι για μένα.

Τελικά έρχομαι στον Bob Dylan. Απλά σήμερα έμαθα από μια φίλη πως είναι στη Μαλακάσα. Ήξερα τον Μαλακάση. Μου φαίνεται πως θα ζήσω ξανά την εποχή των παιδιών των λουλουδιών.

Πάντα είχα θέμα, τό’πα και παλιά γι’αυτούς που συμπάθησα και φεύγουν. Και κυρίως για κάποιους για τους λόγους που φεύγουν, κι’ας μην τους έμαθα ποτέ, και ακόμα περισσότερο για τον τρόπο που φεύγουν. Και σκέφτομαι συνέχεια την τελευταία φράση του φίλου μου Axaliko. ‘υ.γ: Αγαπητέ emp δε θα σου δώσω το κινητό μου όχι γιατί δε θέλω αλλά γιατί ήρθε ο καιρός της αναδιοργάνωσης μου. Και αυτη την κάνω πάντα μόνος μου.’. Ακόμα και δω σε ζηλεύω φίλε. Βλέπεις η αναδιοργάνωση ποτέ δεν ήταν ατού μου. Για μένα ήταν πάντα ‘Χαλώ και ξανακτίζω’. Αλλά έμενα στο χάλασμα. Τυχαία νόμισες ότι δε μ’αρέσει, όσο κι’αν με τρώει, όσο κι’αν προσπαθώ με χαμένους τρόπους να το μειώνω και να το ξεχνώ, απλά να κάνω ότι δεν συμβαίνει? Ναι, σε ζηλεύω μ’αυτήν την έννοια που κρύβει θαυμασμό και χαρά κι’όχι την άλλη την κομπλεξική. Γιατί κατ’αρχήν θα προσπαθήσεις και θα δουλέψεις γι’αυτό. Και το θεωρώ σίγουρο πως, ακόμα και με απώλειες θα νικήσεις. Και τότε πάρε με τηλέφωνο και πες μου απλά ότι νίκησες και συ κι’η Νινίνα. Καλή δύναμη αδελφέ. Στο καλό. Ο Θεός κι’η Παναγιά μαζί σας...

Τρίτη 11 Μαΐου 2010

Ένα τίποτα...

Αφήνεις το σώμα. Πετάς. Βλέπεις τα πάντα καθάρια, ωμά, αληθινά. Βλέπεις το ψέμα, τον πόνο, το μίσος, τη μιζέρια, τη λαγνεία, το πάθος, τον πόθο, την εξάρτηση, την ηδονή. Βλέπεις κάθε υποψία σου, κάθε σκέψη σου, κάθε αμφιβολία σου να επαληθεύεται. Κάθε άνθρωπο που σε πλήγωσε να είναι ότι δεν ήθελες να ήταν κι'ότι δεν πίστευες πώς μπορούσε νά'ναι. Γι'αυτό δε σε πλήγωσε? Βλέπεις όλους. Ένα τίποτα. Βλέπεις εσένα. Ένα τίποτα. Μέσα σ'ένα σωρό τίποτα. Να κάνεις ότι μισείς, να δέχεσαι ότι σε σκοτώνει, να ζεις για να πεθάνεις. Και να πεθαίνεις. Επειδή είσαι ότι μισείς. Κι'ότι δέχεσαι και κάνεις. Επιστρέφεις στο σώμα σου. Κοιμάσαι. Το πνεύμα σου όμως τώρα ξέρει. Και η ψυχή σου τώρα πονάει. Για άλλη μια φορά. Όχι για το ψέμα, το μίσος, το τίποτα. Για σένα. Για ένα εκούσιο συνειδητό τίποτα. Μέσα στο τίποτα. Αυτή η νύκτα είναι διαφορετική. Αύριο όμως θα είναι ακόμα μια μέρα όπως τις άλλες. Ένα τίποτα, για ένα τίποτα, μέσα στο τίποτα. Καληνύκτα...

Δευτέρα 10 Μαΐου 2010

καραδημος--γαλανη--σε θελω εδω

Πόσο παράξενες είναι οι καρδιές... Υπάρχουν φορές που όσο πιο κοντά θέλουν νά'ναι, τόσο πιο μακρυά φεύγουν. Κι'ας πιστεύουν στα ταξίδια. Ίσως για να δουν αν θα ακολουθήσεις. Ίσως για να μη φύγεις ποτέ. Σε κλειδώνουν μέσα τους και ζούνε μαζί σου την υπόλοιπη ζωή τους. Μακρυά σου. Κι'ας ακούν τις βροντές που τις καλείς. Ίσως γιατί φοβούνται τελικά μήπως είσαι αυτό που έψαχναν. Ή μήπως φυλακιστούν σε σένα, για σένα. Κι'ας ξέρουν πως ο άνεμος, η βροντή, η αστραπή, ο κεραυνός, η καταιγίδα, ο ήλιος, το φεγγάρι δεν ανήκουν δεν κατακτούνται, δεν φυλακίζονται. Απλώς τα χαίρεσαι. Πάντα. Φτάνει να μην κρύβεσαι απ'αυτά. Καληνύκτα... Ίσως αύριο...

Κυριακή 9 Μαΐου 2010

Tania Tsanaklidou ΜΑΜΑ ΓΕΡΝΑΩ (Υ.Γ) - ΤΑΝΙΑ ΤΣΑΝΑΚΛΙΔΟΥ

Για όλες τις μαμάδες του κόσμου που δεν είναι περήφανες για τα παιδιά τους ένα μεγάλο συγγνώμη. Εσείς κάνατε ότι μπορούσατε, ή ότι νομίζατε, δεν έχει σημασία. Φτάνει που αγαπούσατε τα παιδιά σας. Ο πόνος για όλους. Κι'ας είναι αβάσταχτος. Κι'ας μη μοιράζεται...

Σάββατο 8 Μαΐου 2010

Scorpions - You and I (acoustic)

Λένε πως η καλή μέρα απ'το πρωί φαίνεται. Λέω πως η καλή μέρα φαίνεται απ'το προηγούμενο βράδυ. Την ώρα που ο Μορφέας θα σ'αγκαλιάσει και θα σε νανουρίσει. Από το τελευταίο συναίσθημά σου πριν παραδωθείς. Εξ άλλου, αυτό το συναίσθημα σε παραδίδει. Στην αγκαλιά του Μορφέα, στην αγκαλιά του εραστή, της ερωμένης, στην αγκαλιά της χαράς ή της θλίψης, του πόνου ή της ηδονής, της ηδονής του πόνου, του πόνου της ηδονής. Δυο κορμιά, δυο ψυχές, χάδια, φιλιά, ορμόνες, καύλες, ρίγη, ιδρώτας... Απόλυτη ηδονή και μετά ένας γλυκός ύπνος, ένα μαγικό όνειρο, μια ηλιόλουστη μέρα. Και συ στην απέραντη αγαλλίαση, με τη γεύση και την ανάμνηση της ηδονής στο κορμί, στη ψυχή, στο μυαλό και τη σιγουριά πως απόψε θα την ξαναζήσεις. Κι'αν όχι απόψε, αύριο βράδυ, μεθ'αύριο βράδυ, δεν έχει σημασία. Ξέρεις πως απ'τη στιγμή που την έζησες θα την ξαναζήσεις. Γιατί τώρα ξέρεις πως υπάρχει. Κι'είναι εδώ. Ο ένας για τον άλλο. Χαμογελάς. Τώρα ξέρεις. Σήμερα είναι μια καινούρια μέρα επειδή ψες ήταν μια μαγευτική νύκτα. Και ήταν δική σου. Καλημέρα...

Zucchero Ft. John Lee Hooker - I Lay Down

Μια εικόνα, μια φωνή, εσύ... Τι κι'αν μου λείπεις, δε νοιώθω μόνος. Κλείνω τα μάτια, σε σκέφτομαι, σ'ακούω, σε μυρίζω, σε γεύομαι... Σε θέλω. Πολύ. Φοβάμαι ν'ανοίξω τα μάτια μήπως και σε χάσω. Άγγιξε με κι'άσε με να χαρώ το κορμί σου, τη ψυχή σου, εσένα. Είσαι εδώ, μέσα μου, κι'ας μην είσαι δίπλα μου. Είσαι δική μου. Για πάντα...

Πέμπτη 6 Μαΐου 2010

Θύματα Ειρήνης...

Το chat room έκλεισε σήμερα, λόγω των γεγονότων υποθέτω. Τα κανάλια συνεχίζουν με το πρόγραμμά τους κανονικά. Στο Facebook το socialization ή όπως αλλοιώς θέλετε πέστε το συνεχίζει κανονικά. Ακούω Loveradio και Νίκο Γκαραβέλα όπως κάνω κάθε φορά που γράφω ή γενικά είμαι εδώ στο notebook και κωλοβαράω μεταξύ 10 και 1, αν και σήμερα είναι εμφανής ο θλιμμένος τόνος των επιλογών του. Κάποιος έχει πληρώσει αυτή τη στιγμή μια πουτάνα και πάει να τη γαμήσει. Κάποιος μόλις κτύπησε την ένεσή του και αφήνει την τελευταία του πνοή. Κάποιος μόλις έχυσε και η ερωμένη του ντύνεται βιαστικά γιατί θυμήθηκε τώρα που ξεκάβλωσε πως την περιμένει ο άνδρας της και τα παιδιά της. Κάποια παιδιά πέθαναν γιατί δεν είχαν ένα καφέ 6 ευρώ να τον ανταλλάξουν με εμβόλια και τροφή και νερό. Σκέφτομαι όλα αυτά και τον ειρμό μου διακόπτουν δύο φωνές, η μια 44 και η άλλη 36 που άλλαξαν τόνο και χροιά όταν η απάντηση που έδωσα στην ερώτηση ‘Είσαι παντρεμένος’ ήταν ‘ναι’. Τρία σπίτια απόψε κλαίνε επειδή οι δικοί τους πυρπολήθηκαν ενώ δούλευαν για κάτι περισσότερο απ’τα προς το ζην από κάποιους ανεγκέφαλους και ανεύθυνους που ήθελαν είτε το δικαίωμα να δουλέψουν για τα προς το ζην ή για κάτι περισσότερο απ’τα προς το ζην χωρίς να δουλεύουν. Βλέπετε οι κουκούλες δεν αφήνουν να δούμε το πόθεν έσχες αυτών. Κάποια άλλα σπίτια κλαίνε επειδή οι δικοί τους πέθαναν από καρκίνο, από καρδιά, από εργατικό ατύχημα εκεί που δούλευαν για κάτι λιγότερο απ’τα προς το ζην, από ασθένεια, από φτώχεια, από έρωτα, από αγάπη.

Ολόκληρο το κείμενο ΕΔΩ!!!

Τρίτη 4 Μαΐου 2010

We've got tonight

Ο έρωτας ξεγέλασε ακόμα μια βραδυά τις πληγωμένες καρδιές. Το πάθος έσπρωξε τα κορμιά με άσβεστο τον πόθο να ενωθούν. Κι'όμως, οι πιο ποθητές απλά ονειρεύονται. Κι'αυτοί που τις ποθούν απλά εύχονται. Μια νύκτα να είναι δική τους. Μέχρι την επόμενη αισθησιακή στιγμή που ο έρωτας θα γελάσει ευτυχισμένος και θα πετάξει γι...α την επόμενη πληγωμένη καρδιά. Πάω να ονειρευτώ. Καληνύκτα...

U2 All i Want Is You with lyrics

Άλλη μια νύκτα κάνει τα βλέφαρα βαρειά και τη μοναξιά αβάστακτη... Εσύ, που γυρνάς ανάμεσα στ'αστέρια ψάχνοντας τη ψυχή μου που σου φώναζε 'Σ'αγαπώ' χωρίς να σε ξέρει, χωρίς καν να ξέρει αν την ακούς ξεκουράσου... Σε λίγο ξημερώνει, και τ'αστέρια θα σβήσουν. Μέχρι αύριο βράδυ που θα ξαναβγείς στο σεριάνι σου ψάχνοντάς ...με και θα ξανακοιτώ τον ουρανό προσπαθώντας να σε δω να σου φωνάξω 'Εδώ είμαι. Και Σ'αγαπώ' ξεκουράσου. Κι'άσε τα Σ'αγαπώ να τριγυρνάνε σα μεθυσμένοι άστεγοι στους δρόμους προσπαθώντας να ενώσουν τις καρδιές μας. Τις καρδιές των μοναχικών ανθρώπων. Μα τότε, αν όλες οι ψυχές ενωθούν και μοιραστούν τα σ'αγαπώ, πώς θα υπάρχουν τα αδέσποτα Σ'αγαπώ γι'αυτούς που κανείς δεν αγάπησε ποτέ? Ξεκουράσου. Κι'άσε την αγάπη να διαλέξει την καρδιά που θ'απαλύνει απόψε. Οι δικές μας αντέχουν ακόμα. Γιατί ανήκει η μια στην άλλη. Κι'ας μην το μάθουν ποτέ. Κι'ας πονάνε για πάντα. Καληνύκτα μικρή νεράιδα...

Caetano Veloso Cucurrucucu Paloma Hable Con Ella

Υπάρχουν στιγμές που παγώνεις. Στο σώμα, στη ψυχή, στο μυαλό. Τόσο άδειος, τόσο ανύπαρκτος. Τα λόγια σ'εξαερώνουν στο υπερπέραν. Και τότε βλέπεις τα μάτια της, νοιώθεις το χάδι της, ακούς το γέλιο της και είσαι το σύμπαν ολόκληρο, ένας μικρός θεός. Κι'όμως, ένα τεράστιο τίποτα χωρίς αυτήν. Τα πάντα κρατάνε μια στιγμή. ...Μια στιγμή πάθους, πόθου, έρωτα, αγάπης, ζωής. Μετά ο θάνατος. Ένας θάνατος γλυκόπικρος. Πικρός επειδή έφυγε πάλι. Γλυκός επειδή θα ξανάρθει. Ή τουλάχιστο αυτό θες κι'ελπίζεις. Και μέχρι τότε, σαν αστερόσκονη στο υπερπέραν, ξανακλείνεις τα μάτια κι'ονειρεύεσαι. Μια μορφή που ποτέ δεν είδες, ένα σώμα που ποτέ δεν άγγιξες, μια ψυχή που αγάπησες χωρίς να υπάρξει ποτέ κοντά σου, δίπλα σου, μέσα σου, απλά επειδή ήθελες, είχες την ανάγκη να αγαπήσεις, να ερωτευτείς, να πεις.... Ένα απλό σ'αγαπώ...

HEY MAN~ZUCCHERO AND BB KING

Νύκτα και πάλι... Τα συναισθήματα εντείνονται, η μοναξιά θεριεύει, ο έρωτας ψάχνει διέξοδο, η καρδιά πονά... Πονά για λόγια που δεν είπε, για λόγια που άκουσε, για μια προδοσία. Για την αγάπη που έδωσε και δεν την δέχθηκαν, για την αγάπη που έψαξε και δε βρήκε. Μόνη παρηγοριά ένα λάγνο κορμί για μιας στιγμής ηδονή. Ή ένα τραγούδι στο μυαλό με το κορμί στους δρόμους να περιπλανιέται γυρεύοντας μια ανάσα, ένα χάδι, ένα χαμόγελο. Τόσο μόνοι τόσοι πολλοί κι'ένα τραγούδι, το ίδιο ή διαφορετικό δεν έχει σημασία. Παρηγοριά γιατί η νύκτα δεν αντέχεται. Παράξενο. Κανείς δεν περιμένει να ξημερώσει μια καινούρια καλύτερη μέρα. Όλοι περιμένουν να ξαναβραδυάσει ελπίζοντας πως δεν θά'ναι μόνοι. Η πλάνη μεγάλη, ο έρωτας αβάστακτος ακόμα ψάχνει διέξοδο, να δοθεί, να χαριστεί, όχι για παρηγοριά πλέον αλλά δώρο γι'αυτό το χάδι που ένοιωσε στο πρόσωπο και στο κορμί, γι'αυτή την ανάσα στ'αυτί, γι'αυτό το χαμόγελο στη ψυχή. Αυτό το τραγούδι δεν τελειώνει ποτέ. Ούτε οι νύκτες. Ούτε ο πόνος. Κι'εσύ λείπεις. Όπως πάντα. Εσύ δεν είσαι εδώ... Καληνύκτα λοιπόν, όποια και νά'σαι, όπου κι'αν είσαι. Εγώ είμαι εδώ. Ακόμα...

Δευτέρα 3 Μαΐου 2010

Theos an einai - Haris Alexiou