Μεσάνυκτα και κάτι... (Στο καλό Axaliko)

Μεσάνυκτα και κάτι. Κάθομαι μπροστά απ’την οθόνη και βλέπω το νεκρό διαδίκτυο. Η Arania που δεν την λεν Ιωάννα η πιο πρόσφατη επισκέπτρια στην παλιά γειτονιά που δεν παύω να γυρνώ μέχρι να πάψω. (Τώρα πρόσεξα πως ήρθε κι’ο Lonely που θα την λέει Ιωάννα, αν και ακόμα σκέφτομαι την Elekat που δεν θέλει να φανερώσει το όνομα της Froghall μην την εκθέσει ΘΕΕ ΜΟΥ ΔΩΣΕ ΜΟΥ ΚΟΥΡΑΓΙΟ ΚΙ’ΥΠΟΜΟΝΗ ΣΤΟΝ ΠΛΑΝΗΤΗ ΑΥΤΟ). Όπως η Thirstie πήγαινε στη γειτονιά του μεγάλου της έρωτα για να ζήσει τουλάχιστο το χώρο και την ατμόσφαιρα αφού αυτός έλειπε (ελπίζω τώρα να κατάλαβες τι εννοούσα με την ευχή μου στην επέτειό σας). Όλοι όσοι ερωτευτήκαμε πραγματικά γυρνούσαμε στην άδεια γειτονιά να δούμε φως στο παράθυρό της, να την πετύχουμε στο δρόμο, να τη δούμε λιγάκι. Έτσι δεν είναι ο έρωτας? Όλοι όσοι παντρευτήκαμε ονειρευτήκαμε τη ζωή όπως στα παραμύθια. Όταν ήμασταν μικροί δεν ξέραμε από εφιάλτες. Εκτός απ’τα παιδιά που ζούσαν ένα εφιάλτη καθημερινά για διάφορους λόγους. Αυτά δεν ξέραν από όνειρα.


Τό’χω κάνει συνήθεια νομίζω. 10 μέχρι πάει ή όποτε λάχει μέχρι πάει Νίκος Γκαραβέλας στο Love Radio 97,5 (Sorry Niok, ξέρεις πως μ’αρέσουν τα κλαψοτράγουδα). Έρχονται οι ήχοι, διαταράσσουν τη φαινομενική ηρεμία μου και ενεργοποιούν τη μελαγχολία μου. Λένε πως ο πόνος, η μοναξιά, η μελαγχολία είναι δημιουργικά. Εμπνέουν, ενεργοποιούν και εκφράζεσαι δημιουργώντας. Ένας ανίκανος και δυσλειτουργικός εκφράζεται για να τον διαβάσουν/ακούσουν/νοιώσουν άλλοι ανίκανοι δυσλειτουργικοί και να νοιώσουν ωραία. Ωραία επειδή διαταράκτηκε η φαινομενική ηρεμία τους με κάτι που ταιριάζει στη ψυχή τους. Και κάθεσαι με τις ώρες ανταλλάζοντας και μοιράζοντας μηνύματα, διαλόγους, σκέψεις, συναισθήματα, καύλες, πάθη, χύσια, αλήθειες που μοιάζουν με ψέματα και ψέματα που μοιάζουν με αλήθειες, μ’ένα σωρό γνωστούς αγνώστους στο διαδίκτυο, απλά για να κάνεις πλακίτσα και να περάσει η ώρα, λένε. Πλακίτσα με τη ζωή για να περάσει ακόμα λίγη ζωή. Δυο χαμένες ψυχές απλά χάνονται μαζί. Και τα κορμιά αυτών ή περισσότερων ψυχών απλά χύνουν περίπου μαζί για να ξεχάσουν τις ψυχές τους που χάθηκαν. Για λίγο...

-Αλήθεια δεν είναι ανήθικο αυτό που κάνεις? Αν στο κάνει η γυναίκα σου θα σ’αρέσει?

-Μα είναι ανήθικο. Και όχι δεν θα μ’αρέσει. Αν μου το κάνει ήδη? Το ξέρω?

Κανείς δεν παντρεύεται για να χωρίσει. Βλέπετε, απ’τη στιγμή που ο Θεός δημιούργησε τη γυναίκα Εύα απ’το πλευρό του Αδάμ, ο ένας προσπαθεί να βρει τον άλλο, το κομμάτι που λείπει. Κάποτε το βρίσκουμε. Κάποτε δεν ταιριάζει απόλυτα αλλά με διορθωτικές κινήσεις και μέσα το κρατάμε σταθερό για πάντα. Κάποτε δεν ταιριάζει καθόλου και το καρφώνουμε, βλέποντας το αίμα να τρέχει απ’τις πληγές μέχρι να πήξει, και μένουν μαζί για πάντα. Αυτό το άλλο μισό. Τι είναι άραγε? Το κορμί? Η ψυχή? Το μυαλό? Όλα? Όλα από λίγο? Και μεις τι είμαστε? Τα δυο κομμάτια που ταιριάζουν? Τα δυο που ταιριάζουν αρκετά? Τα δυο που δεν ταιριάζουν αλλά μένουν? Ένα περιπλανώμενο κομμάτι που έχει φθαρεί και δεν ταιριάζει πουθενά?

‘Σ’αυτό το σπίτι ότι δε μας άρεσε κάναμε πως δεν συνέβαινε’. Ατάκα απ’τον ψεσινό Χριστόφορο. Αλήθεια, πόσοι από μας κάνουμε το ίδιο στη ζωή μας? Πόσοι δεχόμαστε τα πάντα σα να μην συμβαίνουν? Πόσοι λέμε ‘οι ιδέα σου είναι, μάλλον πολύ καχύποπτος έγινες τελευταία’? Πόσοι δεν κάνουμε ότι πρέπει να κάνουμε για να μην πληγώσουμε τους άλλους ή επειδή μπορεί να κάνουμε λάθος και είναι κρίμα να διαλύσουμε οτιδήποτε ωραίο για μια αρνητική σκέψη της στιγμής?

Τη στιγμή που όλα πάνε καλά ξαφνικά όλα χάνονται κάτω απ’τα πόδια μας από παράγοντες που ποτέ δεν πέρασαν απ’το μυαλό μας. Και εκείνη τη στιγμή, που έχουμε ανάγκη κάποιο φίλο απλώς να μας κτυπήσει ελαφρά στον ώμο, βρίσκονται ένα σωρό φίλοι να μας δώσουν συμβουλές. Μου τη δίνει να μου δίνουν συμβουλές. Όχι τόσο όσο να μου λένε ψέματα (είπαμε, απ’τις γυναίκες το θεωρώ δεδομένο οπότε πρέπει να μου λέει πουτανίστικα ψέματα για να μου τη βιδώσει άγρια), αλλά μου τη δίνει. Τώρα θα μου πεις ‘Καλά ρε μαλάκα, εσύ γιατί δίνεις συμβουλές?’. Επειδή σ’όσους έδωσα και τις ακολούθησαν πέτυχαν, και σ’όσους έδωσα και δεν τις ακολούθησαν απέτυχαν. Και το κυριότερο, τι είναι πιο φυσιολογικό, να δίνει ένας μαλάκας χοντρός άσχημος 42χρονος σε μικρότερους ή και μεγαλύτερους με λιγότερες εμπειρίες σε κάποια θέματα ή ένας χαζός φυσιολογικός σε μένα? Αλλά όπως προσέξατε, αν προσέξατε, δεν δίνω πάντα συμβουλές. Κάποιες φορές απλά κτυπώ ελαφρά στον ώμο. Γιατί ξέρω πως κάποιες φορές, κι’ας μην ξέρω το λόγο του πόνου, τα λόγια απλά τον κάνουν πιο βαρύ. Ν’ακούσω θέλω τον πόνο του άλλου. Και να δώσω μια αγκαλιά. Βλέπετε, τις περισσότερες φορές αυτό λείπει, κι’αυτό είναι ένδειξη αγάπης.

Η αγάπη παύει να είναι αγάπη όταν γίνεται ανάγκη. Ενόσω δίνεις για να δώσεις, ανεξάρτητα αν παίρνεις ή όχι, είναι όλα μια χαρά. Όταν αρχίσεις να δίνεις για να κρατήσεις και να πάρεις, όταν αρχίσεις να ανταλλάζεσαι, τότε χάθηκες. Εντάξει, εγώ επειδή είμαι καχύποπτος προχώρησα πιο κάτω. Δε μ’αρέσουν τα μπράβο από γνωστούς, δε μ’αρέσουν τα Σ’αγαπώ, δε μ’αρέσει να μου δίνουν χωρίς να θέλουν γιατί συνήθως μετά τα θέλουν πίσω εις πολλαπλούν... Και το κυριώτερο δε μ’αρέσουν οι ευκαιρείες. Βλέπεις όταν δεν δίνεις ευκαιρείες δε μένουν και πολλοί κοντά σου. Όταν δίνεις ευκαιρείες μένουν λίγο περισσότεροι κοντά σου για λίγο μόνο χρόνο περισσότερο, αφού μένουν κι’αυτοί που συνεχίζουν να παίρνουν ενόσω έχεις, καθώς κι’ο πόνος και το αίσθημα του μαλάκα. Κι’αυτά μένουν για πάντα.

‘Είσαι πολύ καλός κι’ας μην το παραδέχεσαι κι’ας το παίζεις κακός’. ‘Έχεις πάρα πολλά καλά στοιχεία κι’ας είσαι μαλάκας όπως εσύ λες κάποτε’. ‘Απλώς κάποτε κάνεις σαν δεκάχρονο’. Ξεκάρφωτο? Πιθανόν. Τ’άκουσα για μένα σε διαφορετικούς χρόνους και στιγμές αυτά και απλά τα βάζω. Ίσως τώρα που τα γράφω σκεφτώ κάτι διαφορετικό απ’το συμπέρασμα που έβγαλα ήδη. Όχι για μένα.

Τελικά έρχομαι στον Bob Dylan. Απλά σήμερα έμαθα από μια φίλη πως είναι στη Μαλακάσα. Ήξερα τον Μαλακάση. Μου φαίνεται πως θα ζήσω ξανά την εποχή των παιδιών των λουλουδιών.

Πάντα είχα θέμα, τό’πα και παλιά γι’αυτούς που συμπάθησα και φεύγουν. Και κυρίως για κάποιους για τους λόγους που φεύγουν, κι’ας μην τους έμαθα ποτέ, και ακόμα περισσότερο για τον τρόπο που φεύγουν. Και σκέφτομαι συνέχεια την τελευταία φράση του φίλου μου Axaliko. ‘υ.γ: Αγαπητέ emp δε θα σου δώσω το κινητό μου όχι γιατί δε θέλω αλλά γιατί ήρθε ο καιρός της αναδιοργάνωσης μου. Και αυτη την κάνω πάντα μόνος μου.’. Ακόμα και δω σε ζηλεύω φίλε. Βλέπεις η αναδιοργάνωση ποτέ δεν ήταν ατού μου. Για μένα ήταν πάντα ‘Χαλώ και ξανακτίζω’. Αλλά έμενα στο χάλασμα. Τυχαία νόμισες ότι δε μ’αρέσει, όσο κι’αν με τρώει, όσο κι’αν προσπαθώ με χαμένους τρόπους να το μειώνω και να το ξεχνώ, απλά να κάνω ότι δεν συμβαίνει? Ναι, σε ζηλεύω μ’αυτήν την έννοια που κρύβει θαυμασμό και χαρά κι’όχι την άλλη την κομπλεξική. Γιατί κατ’αρχήν θα προσπαθήσεις και θα δουλέψεις γι’αυτό. Και το θεωρώ σίγουρο πως, ακόμα και με απώλειες θα νικήσεις. Και τότε πάρε με τηλέφωνο και πες μου απλά ότι νίκησες και συ κι’η Νινίνα. Καλή δύναμη αδελφέ. Στο καλό. Ο Θεός κι’η Παναγιά μαζί σας...