Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου

Παρασκευή 21 Μαΐου 2010

Όπως πάντα...

Όταν κάτι κάπου αρχίζει ωραία, σημαίνει κάτι κάπου αλλού έχει τελειώσει. Καλά ή κακά δεν έχει σημασία. Έχει τελειώσει. Ή είναι προς το τέλος του. Ξέρεις, εκείνη η στιγμή που συγκεντρώνεις τις τελευταίες σταγόνες αίμα, κρατάς την αναπνοή σου μη χάσεις τις τελευταίες ανάσες σου, βάζεις τις τελευταίες δυνάμεις σου απλά για να σταθείς όρθιος και να πεθάνεις όρθιος. Ή απλά για να φωνάξεις τις τελευταίες σου λέξεις. Όποιες κι'αν είναι αυτές. Κι'ας είναι συνήθως ένα όνομα, ένα συγγνώμη, ένα σ'αγαπώ. Γιατί ξέρεις, εσύ τα σκάτωσες, εσύ αφέθηκες να χάσεις, να πεθάνεις. Κι'ας το ήθελες, δεν έχει σημασία. Ας έφευγες, ή ας μην πήγαινες ποτέ. Αλλά πήγες, κι'αφέθηκες. Και θέλεις απλά η τελευταία σου στιγμή να είναι αξιοπρεπής. Μόνο έτσι θα ξεπλύνεις την ντροπή, τη δική σου ντροπή. Αγόρι μου έπαιξες κι'έχασες. Και ήξερες. Τα ωραία πράγματα έχουν ποτέ κι'όχι πάντα. Ποτέ. Δεν αρχίζουν ποτέ ή δεν τελειώνουν ποτέ. Και σύ πίστεψες στο πάντα και αυτή τη φορά. Πίστεψες και αυτή τη φορά. Αλλά και πάλι, όχι στο έντσικτό σου. Όχι σε σένα. Όπως πάντα...

1 σχόλιο:

Bουλα. είπε...

Όποιες κι'αν είναι αυτές. Κι'ας είναι συνήθως ένα όνομα, ένα συγγνώμη,
ένα σ'αγαπώ.